သူမက ခင္ပြန္းသည္အား စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လံုးေတြက အေရာင္ေတာက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ေလးနက္မႈ ကား မရွိ။ ေၾကာင္ေၾကာင္ႀကီး ၾကည့္ေနသလိုသာ ထင္မွတ္ရသည္။
သူက တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ’'ေလာ္ရာ.... မင္းကို ငါ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ေစခ်င္ဘူး။ မင္း တစ္ေယာက္ကိုသာ အခ်စ္ဆံုးပါ။ မင္းက ငါ့ကို ခြဲခြာသြားခ်င္ေတာင္မွ ငါက ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခြဲလည္း မခြဲရဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းက ငါ့ကို ခြဲသြားမယ္ ဆိုရင္လည္း ငါေတာ့ မင္း သြားရာေနာက္ကို ဇြတ္အတင္းကို လိုက္မွာပဲ။ ငါ အသက္ရွင္ေနသမွ်ေတာ့ မင္း ငါ့အနားက ဘယ္ကိုမွ ထြက္မသြားရဘူး။ မင္း ထြက္သြားရင္လည္း သြားတဲ့ေနရာ ငါ လိုက္မွာပဲ။ ငါ ေျပာေနတာ ၾကားမွၾကားရဲ႕လား ေလာ္ရာ'' သူမက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက သူမ၏ အမူအရာကို မေက်နပ္။ ''ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာစမ္းပါ။ ငါ့စကားကို မင္းၾကားရဲ႕လားဟင္.......'' ''ဟုတ္.....ဟုတ္ကဲ့.။ ကၽြန္မ ....ၾကား... ၾကားပါတယ္ ေမာင္ရယ္'' ကို ဆက္ဖတ္ရန္.......
''ခင္ဗ်ားမိန္းမလည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ မဲဆြယ္တရားေဟာ ထြက္လိမ့္မယ္လို႔ က်ဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္'' ဟု ဟင္နရီအလန္က ေျပာသည္။ ''က်ိန္းေသေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး ခင္ဗ်'' ခရစၥတိုဖာ၀င္းတားက မယုတ္မလြန္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ မနက္တုန္းက သူ နံနက္စာ စားရန္ စားေသာက္ခန္းထဲ ၀င္လာေတာ့ ေလာ္ရာ ေရာက္မလာေသး။
''မမက သူ႔ကို ေစာင့္မေနပါနဲ႔တဲ့ အစ္ကိုႀကီး။ အစ္ကိုႀကီးပဲ အရင္စားသြားပါတဲ့'' ဟု ဂရီတာက ဆီး၍ ေျပာသည္။ သို႔ျဖင့္ ယေန႔ နံနက္စာကို သူ တစ္ေယာက္တည္း စားခဲ့ရသည္။ နံနက္စာစားၿပီးေတာ့ ရံုးကိုလာခဲ့သည္။ ရံုးခန္းစားပြဲ တြင္ ထိုင္၍မွ ဖင္မေႏြးေသး။ ဘားမင္း ပ်ာပ်ာသလဲ ၀င္လာၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးတြင္ အခ်မ္းသာဆံုး ဘဏ္သူေဌးႀကီး ဟင္နရီအလန္ ေရာက္ေနေၾကာင္း လာေျပာသည္။
''သူ႔ကို ေခၚခဲ့ရမွာလား'' ဘားမင္းက ေမးသည္။
''ေခၚခဲ့ပါ'' ခရစၥတိုဖာက ေျပာသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဘိုးႀကီးက သူ႔ေရွ႕မွ ကုလားထိုင္တြင္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ေနၿပီ။ ဘဏ္သူေဌးႀကီး ဟင္နရီအလန္ကို တစ္နယ္လံုးတြင္ မသိသူ မရွိ။ ခပ္ကိုင္းကုိင္း အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ဥပဓိရုပ္ကလည္း ထူးျခားသည္။
သူသည္ က်ိကိ်တက္ ခ်မ္းသာသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါ မေနဘဲ ရိုးရိုးႏွင့္ မွန္မွန္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ျပင္ မွ က်ယ္၀န္းေသာ ၿခံ၀င္းႀကီး အတြင္းရွိ သူ၏ အိမ္ႀကီးမွာလည္း တစ္နယ္လံုးတြင္ ေရွးအက်ဆံုးႏွင့္ အႀကီးဆံုး စံအိမ္ႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္နာရီ နီးပါး မွ် ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြး ၾကသည္။
သို႔ေသာ္..... ခရစၥတိုဖာကေတာ့ ဟင္နရီအလန္၏ တဲ့တိုး ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္ေျဖသည့္ အခ်ိန္မွတစ္ပါး တစ္ခ်ိန္လံုး နားေထာင္၍သာ ေနသည္။
''ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား စီမံကိန္းကို သေဘာက်တယ္''
ဟင္နရီအလန္က နိဂံုးခ်ဳပ္စကား ဆိုသည္။ ''အထူးသျဖင့္ အခြန္အေကာက္နဲ႔ ဘတ္ဂ်က္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အတြက္ သတၱိရွိရွိနဲ႔ အဆိုျပဳရဲတာကို ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္။ ဒါေတြဟာ အလြန္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ''
သူက စကားကုိ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိတိက်က်ေျပာသည္။
''ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဲဒီ စီမံကိန္းႀကီး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ခင္ဗ်ားမိန္းမရဲ႕ အကူအညီကိုလည္း ယူရလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမိန္းမက အဏၰ၀ါ ေဗဒဘာသာရပ္ကို သိပ္ၿပီး စိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုပါကလား'' ''မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ သူက နယူးေယာက္က အဏၰ၀ါေဗဒ သိပၸံေက်ာင္းမွာ ဒုတိယ အေရးပါဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ပါ'' ''ဒါဆို သူ႔အေနနဲ႔ အိမ္မွာေနရတဲ့အခ်ိန္ သိပ္နည္းမွာေပါ့ေနာ္''
''မနည္းပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ေလာေလာဆယ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပဳစုေနပါတယ္။ သူ ေလ့လာထားတဲ့ သုေတသန အခ်က္အလက္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေရးတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔.... သူ႔အေနနဲ႔ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ ထြက္သြားရ တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးက ရံဖန္ရံခါေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္.... မေန႔ကဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြနဲ႔ ညီလာခံတစ္ခုကို တက္ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ သုေတသနဌာနခြဲေတြဆီ သြားၿပီး စစ္ေဆးရတာမ်ိဴး ရွိတတ္ပါတယ္'' ''ဒီလိုဆို အေတာ္ပဲေပါ့ဗ်၊ သူ႔အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို အခ်ိန္မေရြး ကူညီႏိုင္တာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား'' ''မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ သူ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ကူညီဖို႔ အသင့္ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္'' ''ဒါနဲ႔.... စကားမစပ္...၊ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ သားသမီးေတြ ရွိပါ တယ္ေနာ္''
တစ္ဖက္လူက အမွတ္မထင္ ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ဆြံ႕အေန သည္။ သူသည္ အတန္ၾကာၾကာ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ.... တံုးတိတိႀကီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ''တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ''
''အင္း.... ၀မ္းနည္းစရာပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံသိ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္မွာ သားသမီး ရွိအပ္တယ္လို႔ ထင္ သဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာဆိုရင္ ကေလးေျခာက္ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ အားလံုး သားေတြခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္က ႏိုင္ငံသိ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာ ကေတာ့ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။ ဘ၀တည္ၿမဲမႈအတြက္ အေျခခံ တစ္ရပ္ပဲလို႔ ယံုၾကည္တယ္'' ''ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားမွာ သားသမီး မထြန္းကားတာကေတာ့ အလြန္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ား'' ခရစၥက တကယ္လည္း စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ၀န္ခံစကားဆိုသည္။
ဟင္နရီအလန္က ထိုင္ရာမွထလိုက္ၿပီး.......
''ကိုင္း..... က်ဳပ္ ျပန္ဦးမွ ထင္တယ္။ စကားေကာင္းေနၾကတာ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီ။ ခင္ဗ်ား လည္း လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ ကတိတစ္ခု ေပးမယ္။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘက္က အၿမဲတမ္း ရွိေနတယ္ လို႔ သေဘာထားပါ။ ခင္ဗ်ား ေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ လိုအပ္သမွ် ေငြေၾကးကိုလည္း က်ဳပ္ ေပး ပါ့မယ္'' ခရစၥကလည္း ထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ကို ကမ္းေပးရင္း........
''မစၥတာအလန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ား။ မစၥတာအလန္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႀကံေပး ပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါ၀င္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာရမွာပဲခင္ဗ်ာ့'' မစၥတာအလန္က ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးရင္း...... ''က်ဳပ္ အသက္အရြယ္မွာ အႀကံေပးတဲ့ အလုပ္ကလြဲၿပီး တျခားလုပ္စရာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို က်ဳပ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္'' ''ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ား။ အခုလို လူႀကီးမင္း လက္ခံတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အဲဒီေတာ့...... မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရြးေကာက္ပြဲ မန္ေနဂ်ာ ဂ်ိဳးဘားမင္း လူႀကီးမင္းဆီ လာပါလိမ့္မယ္'' ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ အားရပါးရ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ခရစၥက ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးအား တံခါး၀အထိ လိုက္ပို႔သည္။
တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ တံခါး ျပန္ပြင့္သြားၿပီး ဂ်ိဳးဘားမင္း ၀င္လာသည္။ သူက အေလာတႀကီး ေမးသည္။ ''သူ... သူ ဘာေျပာသြားသလဲ...ဟင္။ သူ ကူညီမယ္လို႔ ေျပာသြားသလား ဟင္''
''သူ ကူညီလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား သူ႔ဆီ သြားေတြ႕လိုက္ဦး'' ''ဒီေန႔ သြားေတြ႕ရမွာလား''
''ဒီေန႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ မနက္ျဖန္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ သံုးေလးရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါဦး။ ကိုင္း.... ဒီေန႔ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ခဏေနပါရေစဦး။ ေခါင္း ေအးေအးထားၿပီး နည္းနည္း စဥ္းစားလုိက္ခ်င္လို႔......'' ဘားမင္း က သူ႔မ်က္ႏွာကို အားတက္သေရာ ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။
''ဒါနဲ႔....... ဟိုကိစၥ ခင္ဗ်ားမိန္းမကို မေျပာေသးပါဘူး...ေနာ္။ အို.... ထားလိုက္စမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ မေျပာပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ သိလည္း မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကဲပါ ေအးေအးေဆးေဆးသာ စဥ္းစားပါ။ ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားဆီ မလာေစရပါဘူး'' ဘားမင္းက တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါသည္။
တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
စာေရးစားပဲြတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ ဦးေခါင္းကုိ ေအာက္စုိက္ထားသည္။ အံကုိ ႀကိတ္ထားသည္။ လက္ ႏွစ္ဖက္ကုိ စာေရးစကၠဴကတ္ေပၚတြင္ တင္ကာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လက္သီးဆုပ္ထားသည္။ သည္ကိစၥကုိ တစ္ခုခု ၀ီထိေပါက္ေအာင္ အျပတ္လုပ္ရေတာ့မည္။ အခ်ိန္ဆဲြထားလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ေတာ့။
ကေလးကိစၥ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွာလဲ။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လုိ႔မျဖစ္။ လုပ္သင့္တာကုိပဲ လုပ္ရမည္။
ေရြးေကာက္ပဲြ ကိစၥေကာ ဘယ္လုိလုပ္ရမွာလဲ ၊ ဆက္လုပ္လုိ႔ျဖစ္ပါ့မလား။ လံုး၀ ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းလုိက္ရမွာလား။ တစ္ခုေတာ့ သတိထားရသည္။ ေလာ္ရာ့ဆႏၵ ေလာရာ့သေဘာထားအတုိင္း လုပ္၍ေတာ့မျဖစ္။ ကုိယ့္ကိစၥ ကုိယ့္ဆႏၵအတုိင္းပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမည္။
သူ သေဘာတူခ်င္လည္းတူ။ မတူခ်င္လည္းေန။ သူ႔ကိစၥ သူပဲ ဆံုးျဖတ္ပါေစ။ သုိ႔ေပမဲ့ ... ငါ့ကိစၥအတြက္ သူက၀င္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးတာေတာ့ မျဖစ္ရဘူး။
စိတ္ကုိ တံုးတံုးခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ဆဲြသားေရအိတ္ကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ စာရြက္ေတြထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီးစမ္း သည္။ အျပာေရာင္ စာအိတ္ ကေလးကုိေတြ႕ၿပီ။ စာအိတ္ထဲတြင္ စာအျပင္ေနာက္ထပ္ စကၠဴခ်ပ္မာမာကေလး တစ္ခုကုိလည္း စမ္းမိသည္။ ယခင္က သည္စကၠဴခ်ပ္ကေလးကုိ လံုး၀သတိမျပဳမိခဲ့။
စာအိတ္ထဲမွာ စာကုိေရာ။ စကၠဴခ်ပ္ကေလးကုိေရာ ဆဲြထုတ္လုိက္သည္။
ဟင္ ... ဓာတ္ပံုကေလးပါလား။ ဓာတ္ပံုထဲမွကေလးက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ လည္ပင္းရွည္ရွည္။ နားရြက္ႀကီးႀကီး မ်က္ႏွာ ေဟာက္ေဟာက္ကေလးႏွင့္ .....။ သူခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ အာရွမ်က္လုံး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ရုတ္တရက္ ပူေႏြးလာသလုိ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမ်က္ရည္ ထြက္ေနၿပီ။
ငါ့သားကေလး... ငါ့သားကေလး...။
ေလာကတြင္ လူမွန္သမွ် သားေယာက်္ားကေလး လုိခ်င္ၾကသည္။ သူလည္း လိုခ်င္သည္။ သို္႔ေသာ္ သည္ကေလးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သည္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ ကေလးမ်ိဳး်ႏွင့္ ကေလးမ်ိဳးေတာ့ သူမလိုခ်င္။
သူလည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တင္းက်ပ္လာသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ငိုပြဲဆင္ေနၿပီ။ အာရွသူမွ ေမြးဖားေသာ သူ႔ရင္ေသြးအတြက္ သူမ်က္ရည္က်ေနၿပီ။ သူငိုေနၿပီ။
''ေၾသာ္.... ေလာ္ရာရယ္''
သူက အသံထြက္၍ ညည္းလုိက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့... တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။
တစ္ဖက္မွ ဖုန္းျမည္သံ ၾကားရသည္။ သူနားစြင့္ေနသည္။ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။
''ဘယ္သူပါလဲ။ ေၾသာ္....ေမာင္လား''
''ဟုတ္ပါတယ္....ေလာ္ရာ။ ကိုယ္ပါ။ ကိုယ္ရုံးက လွမ္းဆက္တာပါ။ ဒီမွာ ကုိယ္ေျပာစရာတစ္ခု.... ''
သူဘာကုိေျပာရမွာလဲ...။ ဘယ္လို ေျပာရမွာလဲ။ သူဘာမွ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူႏႈတ္ဆြံ႕ ေနသည္။ အသက္ပင္ မရွဴမိေတာ့။ ''ေမာင္.....ေျပာေလ။ ဘာေျပာမလိုိ႔လဲ....ဟင္''
သူဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္။ ဖုန္းခြက္ကို ပါးစပ္၀ကပ္ၿပီး ငုိင္ေနသည္။
''ဘယ့္ႏွယ္...ေမာင္၊ ေမာင္....ေနမွေကာင္းရဲ႕လားဟင္။ ကၽြန္မ လာခဲ့ရမွာလား...ဟင္''
သူက အားယူၿပီး စိတ္ကုိ တင္းလုိက္သည္။ သူက ေလာ္ရာ့ထံမွ သနားၾကင္နာမႈကုိ မလိုခ်င္။ နားလည္မႈကိုသာ လိုခ်င္သည္။
''ခဏ....ခဏ.... ''
သူ႔အသံက အက္ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းလုိက္ၿပိးေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
''ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ငါမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ဖုန္းေကာက္ကုိင္ၿပီး မင္းဆီ ဆက္လုိက္ မိတာပဲ။ ေအး.... ဟုတ္ၿပီ။ ဒီမွာ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ေတြ႔လုိ႔.... ''
''ဓာတ္ပုံ.... ဟုတ္လား'' ''ဟုတ္တယ္။ မေန႔ညတုန္းက ငါမေတြ႔မိဘူး။ အခု င့ါရုံးခန္းထဲမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါ.... ဟုိစာကို ထပ္ဖတ္ၾကည့္မလုိ႔ ျပန္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ စာအိတ္ထဲမွာ ဓာတ္ပုံကေလး တစ္ပုံ ထြက္လာတယ္။ စာအိတ္ ေအာက္ဆုံးမွာ ကပ္ေနလုိ႔ ဟုိတုန္းက မေတြ႔ခဲ့တာ''
''ဓာတ္ပုံက...ဟို... မိန္းမ ဓာတ္ပုံလား'' ''အုိ....မ...မဟုတ္ပါဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဓာတ္ပုံ မဟုတ္ဘူး။ ကေလး.... ကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပုံပါ ေလာ္ရာ။ အဲဒါ...အဲဒါ... '' တစ္ဖက္မွ ဘာသံမွ ေပၚမလာ။ ပိတ္ပိတ္သား တိတ္ဆိတ္လ်က္...။ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူေစာင့္ေနသည္။ နားစြင္ေနသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီဟု ထင္မွတ္မိသည္။ ယခုတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူ႔အလွည့္ေရာက္ၿပီ။ ''ေလာ္ရာ.. မင္းေနလို႔မွ ေကာင္းပါရဲ႕လား ...ဟင္'' ဟု ေအာ္ၿပီး နားစြင့္ေနသည္။
ေနာက္ေတာ့မွ တစ္ဖက္မွ အသံေပၚလာသည္။ ''ကၽြန္မ ခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့မယ္...ေမာင္။ ကၽြန္မ ကား ယူလာခဲ့မယ္။ ကၽြန္မကို ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါ။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္ခံ ေတြ႕ဆုံ မေနပါနဲ႔''
''စိတ္ခ်... ကိုယ္ေစာင့္ေနမယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေတြ႔ပါဘူး''
သူ တကယ္ပင္ ဆင္၀န္ခန္းမွ ထြက္၍ ေလာ္ရာကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။
ဘားမင္းႏွင့္ ရုံးအမႈထမ္းမ်ားအား သူ႔တြင္ အေရးေပၚ ကိစၥတစ္ရပ္ေဆာင္ရြက္စရာ ရွိ၍ အျပင္ သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ သူ႔အတြင္းေရးမွဴး စာေရးမက ဓာတ္ေလွကားနားအထိ သူ႔ေနာက္မွ လုိက္လာ သည္။
''ဒါေပမဲ့..ဒီေန႔ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက.... ''
သူက စကားဆုံးေအာင္ နားမေထာက္ဘဲ ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
''အုိ...လုပ္စရာ ရွိရွိ မရွိရွိ ထားလုိက္စမ္းပါ။ မနက္ျဖန္မွ လုပ္မယ္''
ယင္းသု႔ိ ေျပာၿပီး သူက ဓာတ္ေလွကားထဲ လွမ္း၀င္လိုက္သည္။
အက်ၤ ီအိတ္ လက္ႏိႈက္၍ စမ္းၾကည့္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ စာႏွင့္ဓာတ္ပုံရွိသည္။
အေတာ္ပဲ။ ဒီစာနဲ႔ဓာတ္ပုံေတြကို ေလာ္ရာ့ကို ထုတ္ျပဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။
သူက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ယတိျပတ္ ခ်မွတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ကုိရီးယားသို႔ သူကုိယ္တုိင္ သြားမည္။ သားကေလးကုိ ကုိယ္တုိင္သြားၾကည့္ရမည္။ ဆြန္ယာ့ ကိစၥက ဘာမွ အေရးမႀကီး။ ဆြန္ယာ့အတြက္ ဘာမွ ပူစ၇ာ မလုိ။ သားကေလးအတြက္သာ ပူရမည္။ ကေလးအတြက္ ဖခင္ျဖစ္သူတြင္ တာ၀န္ရွိသည္ ဆိုတာကို ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္လည္း နားလည္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ဟုတ္တယ္....ေလာ္ရာ။ ကေလးအတြက္ ငါ့မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ သူ႔အေျခအေနကုိ ငါသိသင့္္တယ္။ သူ႔အတြက္ ဟုိတုန္းက ငါဘာတာ၀န္မွ မယူခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ငါ့ေနနဲ႔ တာ၀န္ယူရေတာ့မယ္။ တကယ္ဆုိ ေနာက္ေတာင္ က်သြားၿပီ။ အုိ....သိပ္လည္း ေနာက္မက်ေသးပါဘူးေလ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။
သူသည္ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ရင္း အေတြးနက္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ လမ္းမေပၚ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေႏြဦးေပါက္ ေလညင္းကေလးက တသြင္သြင္ သုက္ျဖဴးေနသည္။ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္တြင္ ျဖဴေဖြးေနေသာ တိမ္လိပ္မ်ားက ဂြမ္းဆိုင္ပမာ တေရြ႕ေရြ႕လြင့္ေမ်ာေနၾက သည္။ ၾကည္ႏူး စရာ ေကာင္းလွေသာ မဂၤလာနံနက္ခင္းပင္။
ေဟာ...ဟုိမွာ... ေလာ္ရာ လာေနၿပီ။ သူမသည္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ၀ယ္ေပးထားေသာ အစိမ္းရင့္ ေရာင္ ကားကေလးကုိ ကုိယ္တုိင္ေမာင္းလာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ လက္အိတ္စြပ္ထားၿပီး မီးခိုးေရာင္ ၀တ္စုံ ကုိ ၀တ္ထားသည္။ ေခါင္းေပၚတြင္ေတာ့ ဦးထုပ္မပါ။ ဆံညြန္႔ကေလးေတြက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရစ္၀ုိင္း ေနၾကသည္။
သူမ၏ မ်က္ႏွာက ေသြးေရာင္ကင္းၿပီး ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမငိုမ်ား ငိုလာတာလား။ အတိအက် ေတာ့ မေျပာႏုိင္။ သို႔ေသာ္ သူမကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ကုိ တင္းထားပုံရသည္။ သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကို စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေန သည္။
သူက ကားေရွ႕ပုိင္းတြင္ ၀င္လုိက္သည္။
''ကုိယ္ ေမာင္းရမလား''
''ဟုတ္ကဲ့...ေကာင္းပါတယ္''
သူမက ခင္ပြန္းသည္ ေဘးတြင္ ေနရာေျပာင္းထိုင္လုိက္သည္။
ကားကေလးသည္ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းမ်ားအတုိင္း ေကြ႕ပတ္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ရိပ္သာ လမ္းက်ယ္ႀကီး ေပၚ သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
တစ္ေယာက္မ စကားမေျပာၾက။
ခရစၥက ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာကို ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္မွ် လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးၿပသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း ျပန္၍ ၿပံဳးျပသည္။ သည္ေတာ့မွ သူေနသာထုင္သာ ရွိသြားသည္။
''ကုိယ့္အေနနဲ႔ မင္းကုိ သိေစခ်င္တာက... ''
ၿမိဳ႕ျပင္ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ သူက ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ေျပာလုိက္သည္။
''ကုိယ္ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၿပီးၿပီ ဆုိတာကုိ မင္းကုိ အသိေပးရမယ့္ တာ၀န္ ကိုယ့္မွာ ရွိတယ္။ မင္းအေနနဲ႔လည္း မင္းႀကိဳက္သလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ပါတယ္''
''ကၽြန္မ အေန နဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒီကိစၥက ကၽြန္မတို႔အားလုံးနဲ႔ ဆုိင္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ တို႔ ေလးေယာက္စလုံးဆုံးျဖတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ကေလးရယ္၊ သူ႔အေမရယ္၊ ေမာင္ရယ္၊ ကၽြန္မရယ္ ဆုံးျဖတ္ ရမယ္။ အဲဒါမွ အားလုံးအတြက္ အမွန္တရား ျဖစ္ႏုိင္မယ္''
''ငါ့ အက်ၤ ီအိတ္ထဲမွာ။ လက္နဲ႔ ႏႈိက္ယူလုိက္''
ေလာ္ရာက သူ႔အက်ၤ ီေဘးအိတ္ထဲကို လက္ႏိႈက္ၿပီး စာအိတ္ကို ယူလုိက္သည္။ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၿပီး ဓာတ္ပုံ ကုိ သူ႔အက်ၤ ီအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ထားလိုက္သည္။
သူမက ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းစြာျဖင့္ ထုိင္လုိက္လာသည္။
သူ ဘာေၾကာင့္မ်ား စကားမေျပာတာပါလိမ့္။ သူဘာသေဘာနဲ႔ ႏႈတ္ပိတ္ေနတာပါလိမ့္။
ခရစၥ၏ စိတ္ထဲတြင္ မရိုးမရႊ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္.....သူကေမးေတာ့ မေမးမိ။
မၾကာမီတြင္ ပင္လယ္ကမး္ေျခကို လွမ္းျမင္လာရသည္။ ေလထုထဲတြင္ ဆားငန္နံ႔ႏွင့္ အရႊံနံ႔မ်ား သင္းေန သည္။
''တုိ႔သြားေနက် ေကြ႔ကေလး ကို သြားမလား''
သူတို႔သြားေနက် ေကြ႕ကေလးမွာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွ ေသာင္ေကြ႔ကေလးျဖစ္သည္။ ေသာင္ေပၚတြင္ သဲေသာင္ကုန္း ကေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚေန၍ အလြန္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသည္။
''အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္မဟာ ေမာင့္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတြ႔ရွိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ေမေမ မွားခဲ့တဲ့ အမွား မ်ိဳးကို မမွားမိေအာင္ ကၽြန္မ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို အသိဥာဏ္ ေပးခဲ့တဲ့ လူဟာ ေမေမပါ။ ေဖေဖ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမဟာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတဲ့အခါ အေဖာ္မဲ့ၿပီး အထီးက်န္ဘ၀ မွာ စိတ္မခ်မ္းမသာ နဲ႔ ေနသြားခဲ့ရရွာတယ္။ ကၽြန္မဟာသိပၸံပညာရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး မဒမ္က်ဴရီအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမေမလည္း မဒမ္က်ဴရီလိုပဲ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေနသြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚမိခဲ့တယ္။ ေမေမဟာ မဒမ္က်ဴရီလိုပဲ ခံစားနားလည္မႈ ရွိတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးနဲ႔ ညားခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပဲလို႔လည္း ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ.....ငါ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္လည္း ငါ ဘာေျပာေနတယ္ ဆုိတာ နားလည္ ခံစားႏုိင္တဲ့ ေယာက်္ားကိုမွ လက္ထပ္မယ္လို႔လည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့မိ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ို လည္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ိိလို႔လည္း ေမာင္ ကုိရီးယားက ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မ ဟာကၽြန္မ ၀ါသနာပါတဲ့ သိပၸံသုေတသနအလုပ္ကို အားသြန္ၿပီး ဖိလုပ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မရဲ႕ အေျခအေနကို နားလည္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ေမာင္ နားမလည္ခဲ့ရင္လည္း ကၽြန္မ သိခဲ့မွာပါပဲ''
''ဟုတ္ပါတယ္..... မင္းကုိ ငါနားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ နားမလည္လို႔လည္း ရမွာလဲ။ မင္းက ငါ လုံး၀ မသိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပေနတာကိုး။ ငါဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားမိတဲ့ အၾကာင္းေတြကုိ မင္းက ငါ့ကုိ ေျပာျပေနတာကုိး''
''ကၽြန္မေမေမ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ေယာက်္ားေတြဟာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ဘူး တဲ့။ ဒါေၾကာင့္.... ေမေမက သူ႔ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေဖေဖဆီမွာ ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့...ကၽြန္မ ကေတာ့ေဖေဖ့ကို မုန္းတယ္....ေမာင္''
''အို....ဟုတ္လား''
''ကၽြန္မ မွာ အလွတစ္ခုတည္းသာ ရွိခဲ့ရင္ ေမာင့္အေနနဲ႔ ကၽြန္မကို လက္ထပ္ႏုိင္ပါ့မလား''
''ဟင့္အင္း....ဘယ္ထပ္ႏုိင္ပါမလဲ''
''ဒါမွမဟုတ္.....လုံး၀ မလွဘူးဆုိရင္ေကာ.... ''
သူခ်က္ခ်င္း မေျဖႏုိင္။ အင္တင္တင္ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ....
''အဲဒါေတာ့....ေမာင္ ကၽြန္မကို ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္သလဲဟင္''
''မင္းကိုငါ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တယ္။ အဲဒီ မင္း၀တ္စုံအျဖဴ၊ ဦးထုပ္အျဖဴႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္တဲ့ေန႔ ကေပါ့'' ''တကယ္လို႔ ကၽြန္မဟာ အသိဥာဏ္ မရွိဘူးဆုိရင္ေကာ...ဘယ္လုိသေဘာထားမလဲ''
''အဲဒီလိုဆိုရင္ မင္းကိုငါ သတိေတာင္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ ရုပ္ေခ်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တစ္ပုံႀကီး ရွိပါတယ္။ မင္းက အဂၤါနဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္တယ္။ က်န္ရက္ေတြမွာ အဏၰ၀ါ သူေတသနလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကုိငါက စြဲလမ္းမိခဲ့တယ္။
''အဏၰ၀ါေဗဒ ကို ေမာင္က ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး''
''ဒါက အဓိကအခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းလည္း ဟုိတုန္းက ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတယ္။ တုိ႔ အတြက္ ေန႔တုိင္း စိတ္တက္ၾကြ လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတယ္။ တို႔အတြက္ ေန႔တုိင္း ေန႔တုိင္း စိတ္တက္ၾကြ လႈပ္ရွားစရာေတြပဲ ႀကံဳေန၇တယ္။ ငါက အ၀တ္အစားကို ဘယ္လို လွေအာင္ ၀တ္ရမယ္ဆုိတာကိုပဲ စိတ္၀င္စားေန တဲ့ မိန္းမမိ်ဳးကို မလိုခ်င္ဘူး။ လင္မယားဆုိတာ လိင္ကိစၥကို အေျခခံၿပီး ဖြဲ႔စည္းထား တဲ့ ေကာ္မတီတစ္ခုဆုိေပမဲ့ အသိဥာဏ္ရွိရွိနဲ႔ၾကင္နာမႈ နားလည္မႈ မွ်ေ၀ခံစားမႈရွိတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကုိမွ ငါက သေဘာ က်တယ္''
သူက ကုိယ္ကုိကုိင္းၿပီး ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူမ၏ ဆံပင္ေတြၾကား ထုိးထည့္ထားသည္။ ''မင္းကုိ ငါ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ မင္းအသိဆုံးပါေလာ္ရာ''
သူမက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး.... ''ဒါျဖင့္... ေမာင္က ဆြန္ယာကုိေရာ ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာလဲ''
သူမဆံပင္ၾကား ထုိးထည့္ထားေသာ သူ႔လက္ေတြ အလိုလုိ ျပဳတ္က်သြားသည္။ သူမက လွမ္းကုိင္လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့....သူမ၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္။ ''မဟုတ္ေသးဘူး....ေနဦး...ေမာင္က ကၽြန္မကို ရွင္းျပပါဦး။ ကၽြန္မသိခ်င္တာက .....ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ စိတ္ဆုိး လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အသည္းမ်ား ကြဲေနသလား ဆုိတာလည္း ကၽြန္မ အတိအက် မသိေတာ့ပါဘူး။ ေမာင့္ေနနဲ႔ ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပးခဲ့တဲ့ အရာဟာ ဘာလဲဆုိတာ ကၽြန္မသိခ်င္တယ္။သိလည္း သိရ မယ္။ အို... ကၽြန္မ ဒီစကား ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ဆုိလုိတာက ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ထပ္ၿပီး ေျပာၾကည့္ဥိီးမယ္''
သူမက လင္ေတာ္ေမာင္ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မမွာ မရွိဘူး။ အဲဒါ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ အဲဒါ ကၽြန္မမွာ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့.... ကၽြန္မေတာ့ လုံး၀ မသိဘူး။ သူက ေမာင့္ကို ဘာေပးသလဲ။ ကၽြန္မ မေပးႏိုင္တာ ဘာေပးသလဲ။ ဒီစကားေျပာလို႔ ကၽြန္မကို အထင္မလဲြပါနဲ႔။ ကၽြန္မ ေျပာေနတာ သ၀န္တုိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလးစားမႈနဲ႔ ေျပာေနတာပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ သူမက စကားကိုရပ္ၿပီး ခရစၥ၏မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာျပန္သည္။ ''ဟုတ္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္မ လိုက္သြားခ်င္တယ္။ တကယ္ဆုိရင္မျဖစ္ႏုိင္စရာလည္း မရွိပါဘူး'' ''အုိ...မင္းကလည္း အဓိပၸာယ္ မရွိတာ ေျပာေနျပန္ၿပီ။''
သူက စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ လြတ္ခနဲ ေအာ္ေျပာလုိက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရမိၿပီး သူ႔စိတ္ကုိ ထိန္း၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာသည္။
''ဒီမွာ...ေလာ္ရာ....ငါေျပာတာကို ေသေသခ်ုာခ်ာ နားေထာင္ ေစခ်င္တယ္။ အခု မင္းေျပာေနတာေတြကို ဆြန္ယာက ဘာမွ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ငါလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ကေလး ဘယ္လို ေနသလဲဆုိတာ ငါ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာသင္ ႏုိင္ေအာင္လုပ္ေပး ခ်င္တယ္။ လုိအပ္ရင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားအျဖစ္ အပ္ထားခဲ့ရမယ္။
''အဲအီေတာ့....ေမာင္က ဆြန္ယာ့ ကုိ ဘာမွမတိုင္ပင္ဘဲ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လုပ္မလို႔လား။ ဒီကေလးက သူ႔ကေလး ပါ။ သူက အေမပါ''
''ဘာလဲ....မင္းက သူ႔ဘက္က သူ႔ကေလး ပိစိေကြးကေလး အရြယ္ကတည္းကထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကတည္းက လုံး၀ပစ္ထားလိုက္တယ္။ ခုေတာ့...ကေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ကိစၥေတာင္ ေမာင္က ေျပာေနၿပီ။ တကယ္ ဆုိရင္....ေမာင္က ဒီေလာက္ထိ မစိုးရိမ္သင့္ဘူး။ ဒီကေလးမွာ သူ႔အေမ ရွိပါေသး တယ္။ ေမာင္က ေမ့ထားတဲ့ ကာလေတြ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႔အေမက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လို႔ပဲ ဒီအရြယ္ေတာင္ ေရာက္ လာၿပီပဲ'' ''အဲဒါေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာလို႔ ဘယ္ရမွာလဲ''
''ေမာင္ ဘာကို ဆုိလိုတာလဲ'' ''ဟာ...ေလာ္ရာ။ ဟိုမွာ....ဒီေရေတြ တက္လာၿပီ။ တုိ႔ဆီေရာက္လာေတာ့မယ္''
သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုုတ္အက်ၤ ီေတြ ကမန္းကတန္း ေကာက္ယူၿပီး လက္ခ်င္းယွက္ကာ ထေျပးလာခဲ ၾကသည္။ ဒီေရလြတ္ေသာ အေပၚပုိင္း ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ ျပန္၍ လွဲအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ဆက္ရန္
.
သူက တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္ ေျပာသည္။ ’'ေလာ္ရာ.... မင္းကို ငါ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆိုတာ မေမ့ေစခ်င္ဘူး။ မင္း တစ္ေယာက္ကိုသာ အခ်စ္ဆံုးပါ။ မင္းက ငါ့ကို ခြဲခြာသြားခ်င္ေတာင္မွ ငါက ဘယ္ေတာ့မွ ခြဲႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ခြဲလည္း မခြဲရဘူး။ တကယ္လို႔မ်ား မင္းက ငါ့ကို ခြဲသြားမယ္ ဆိုရင္လည္း ငါေတာ့ မင္း သြားရာေနာက္ကို ဇြတ္အတင္းကို လိုက္မွာပဲ။ ငါ အသက္ရွင္ေနသမွ်ေတာ့ မင္း ငါ့အနားက ဘယ္ကိုမွ ထြက္မသြားရဘူး။ မင္း ထြက္သြားရင္လည္း သြားတဲ့ေနရာ ငါ လိုက္မွာပဲ။ ငါ ေျပာေနတာ ၾကားမွၾကားရဲ႕လား ေလာ္ရာ'' သူမက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ သို႔ေသာ္ သူက သူမ၏ အမူအရာကို မေက်နပ္။ ''ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာစမ္းပါ။ ငါ့စကားကို မင္းၾကားရဲ႕လားဟင္.......'' ''ဟုတ္.....ဟုတ္ကဲ့.။ ကၽြန္မ ....ၾကား... ၾကားပါတယ္ ေမာင္ရယ္'' ကို ဆက္ဖတ္ရန္.......
''ခင္ဗ်ားမိန္းမလည္း ခင္ဗ်ားနဲ႔အတူ မဲဆြယ္တရားေဟာ ထြက္လိမ့္မယ္လို႔ က်ဳပ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္'' ဟု ဟင္နရီအလန္က ေျပာသည္။ ''က်ိန္းေသေတာ့ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး ခင္ဗ်'' ခရစၥတိုဖာ၀င္းတားက မယုတ္မလြန္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ မနက္တုန္းက သူ နံနက္စာ စားရန္ စားေသာက္ခန္းထဲ ၀င္လာေတာ့ ေလာ္ရာ ေရာက္မလာေသး။
''မမက သူ႔ကို ေစာင့္မေနပါနဲ႔တဲ့ အစ္ကိုႀကီး။ အစ္ကိုႀကီးပဲ အရင္စားသြားပါတဲ့'' ဟု ဂရီတာက ဆီး၍ ေျပာသည္။ သို႔ျဖင့္ ယေန႔ နံနက္စာကို သူ တစ္ေယာက္တည္း စားခဲ့ရသည္။ နံနက္စာစားၿပီးေတာ့ ရံုးကိုလာခဲ့သည္။ ရံုးခန္းစားပြဲ တြင္ ထိုင္၍မွ ဖင္မေႏြးေသး။ ဘားမင္း ပ်ာပ်ာသလဲ ၀င္လာၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လံုးတြင္ အခ်မ္းသာဆံုး ဘဏ္သူေဌးႀကီး ဟင္နရီအလန္ ေရာက္ေနေၾကာင္း လာေျပာသည္။
''သူ႔ကို ေခၚခဲ့ရမွာလား'' ဘားမင္းက ေမးသည္။
''ေခၚခဲ့ပါ'' ခရစၥတိုဖာက ေျပာသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ယခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အဘိုးႀကီးက သူ႔ေရွ႕မွ ကုလားထိုင္တြင္ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုိင္ေနၿပီ။ ဘဏ္သူေဌးႀကီး ဟင္နရီအလန္ကို တစ္နယ္လံုးတြင္ မသိသူ မရွိ။ ခပ္ကိုင္းကုိင္း အရပ္ျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ဥပဓိရုပ္ကလည္း ထူးျခားသည္။
သူသည္ က်ိကိ်တက္ ခ်မ္းသာသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကြားၾကြား၀ါ၀ါ မေနဘဲ ရိုးရိုးႏွင့္ မွန္မွန္ေနသည္။ ၿမိဳ႕ျပင္ မွ က်ယ္၀န္းေသာ ၿခံ၀င္းႀကီး အတြင္းရွိ သူ၏ အိမ္ႀကီးမွာလည္း တစ္နယ္လံုးတြင္ ေရွးအက်ဆံုးႏွင့္ အႀကီးဆံုး စံအိမ္ႀကီးအျဖစ္ ထင္ရွားသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္သည္ တစ္နာရီ နီးပါး မွ် ေအးေအးေဆးေဆး ေဆြးေႏြး ၾကသည္။
သို႔ေသာ္..... ခရစၥတိုဖာကေတာ့ ဟင္နရီအလန္၏ တဲ့တိုး ေမးခြန္းမ်ားကို ျပန္ေျဖသည့္ အခ်ိန္မွတစ္ပါး တစ္ခ်ိန္လံုး နားေထာင္၍သာ ေနသည္။
''ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္ေတာ့ ခင္ဗ်ား စီမံကိန္းကို သေဘာက်တယ္''
ဟင္နရီအလန္က နိဂံုးခ်ဳပ္စကား ဆိုသည္။ ''အထူးသျဖင့္ အခြန္အေကာက္နဲ႔ ဘတ္ဂ်က္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး အတြက္ သတၱိရွိရွိနဲ႔ အဆိုျပဳရဲတာကို ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္။ ဒါေတြဟာ အလြန္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်က္ေတြပဲ''
သူက စကားကုိ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ တိတိက်က်ေျပာသည္။
''ဒါေပမဲ့ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ အဲဒီ စီမံကိန္းႀကီး ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ ခင္ဗ်ားမိန္းမရဲ႕ အကူအညီကိုလည္း ယူရလိမ့္မယ္။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားမိန္းမက အဏၰ၀ါ ေဗဒဘာသာရပ္ကို သိပ္ၿပီး စိတ္၀င္စားတယ္ ဆိုပါကလား'' ''မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ သူက နယူးေယာက္က အဏၰ၀ါေဗဒ သိပၸံေက်ာင္းမွာ ဒုတိယ အေရးပါဆံုး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ပါ'' ''ဒါဆို သူ႔အေနနဲ႔ အိမ္မွာေနရတဲ့အခ်ိန္ သိပ္နည္းမွာေပါ့ေနာ္''
''မနည္းပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက ေလာေလာဆယ္ စာအုပ္တစ္အုပ္ ျပဳစုေနပါတယ္။ သူ ေလ့လာထားတဲ့ သုေတသန အခ်က္အလက္ေတြကို အေျခခံၿပီး ေရးတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔.... သူ႔အေနနဲ႔ အိုးပစ္အိမ္ပစ္ ထြက္သြားရ တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးက ရံဖန္ရံခါေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္.... မေန႔ကဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ သိပၸံပညာရွင္ေတြနဲ႔ ညီလာခံတစ္ခုကို တက္ခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ႕ သုေတသနဌာနခြဲေတြဆီ သြားၿပီး စစ္ေဆးရတာမ်ိဴး ရွိတတ္ပါတယ္'' ''ဒီလိုဆို အေတာ္ပဲေပါ့ဗ်၊ သူ႔အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို အခ်ိန္မေရြး ကူညီႏိုင္တာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား'' ''မွန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ သူ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ကူညီဖို႔ အသင့္ ရွိတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္ပါတယ္'' ''ဒါနဲ႔.... စကားမစပ္...၊ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ သားသမီးေတြ ရွိပါ တယ္ေနာ္''
တစ္ဖက္လူက အမွတ္မထင္ ေမးလိုက္ေသာ ေမးခြန္းျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အေနျဖင့္ေတာ့ ရုတ္တရက္ မေျဖႏိုင္ေအာင္ ဆြံ႕အေန သည္။ သူသည္ အတန္ၾကာၾကာ ခ်ီတံုခ်တံု ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ.... တံုးတိတိႀကီး ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ ''တစ္ေယာက္မွ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ''
''အင္း.... ၀မ္းနည္းစရာပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္ကေတာ့ ႏိုင္ငံသိ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္မွာ သားသမီး ရွိအပ္တယ္လို႔ ထင္ သဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာဆိုရင္ ကေလးေျခာက္ေယာက္ေတာင္ ရွိတယ္။ အားလံုး သားေတြခ်ည္းပဲ။ က်ဳပ္က ႏိုင္ငံသိ ပုဂၢိဳလ္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ မႀကိဳးစားပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဘဏ္လုပ္ငန္းရွင္ တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သားေတြ ၀ိုင္း၀ိုင္းလည္ေနတာ ကေတာ့ အင္မတန္ တန္ဖိုးရွိတယ္။ ဘ၀တည္ၿမဲမႈအတြက္ အေျခခံ တစ္ရပ္ပဲလို႔ ယံုၾကည္တယ္'' ''ဟုတ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယားမွာ သားသမီး မထြန္းကားတာကေတာ့ အလြန္ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ား'' ခရစၥက တကယ္လည္း စိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ ၀န္ခံစကားဆိုသည္။
ဟင္နရီအလန္က ထိုင္ရာမွထလိုက္ၿပီး.......
''ကိုင္း..... က်ဳပ္ ျပန္ဦးမွ ထင္တယ္။ စကားေကာင္းေနၾကတာ တစ္နာရီေလာက္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီ။ ခင္ဗ်ား လည္း လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ ကတိတစ္ခု ေပးမယ္။ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘက္က အၿမဲတမ္း ရွိေနတယ္ လို႔ သေဘာထားပါ။ ခင္ဗ်ား ေအာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ လိုအပ္သမွ် ေငြေၾကးကိုလည္း က်ဳပ္ ေပး ပါ့မယ္'' ခရစၥကလည္း ထိုင္ရာမွ ထရပ္လိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ကို ကမ္းေပးရင္း........
''မစၥတာအလန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေက်းဇူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ား။ မစၥတာအလန္ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အႀကံေပး ပုဂၢိဳလ္မ်ား ပါ၀င္မယ္ဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အတိုင္းထက္အလြန္ ၀မ္းသာရမွာပဲခင္ဗ်ာ့'' မစၥတာအလန္က ယဲ့ယဲ့ၿပံဳးရင္း...... ''က်ဳပ္ အသက္အရြယ္မွာ အႀကံေပးတဲ့ အလုပ္ကလြဲၿပီး တျခားလုပ္စရာ သိပ္မရွိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို က်ဳပ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ လက္ခံပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္'' ''ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ား။ အခုလို လူႀကီးမင္း လက္ခံတဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အဲဒီေတာ့...... မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေရြးေကာက္ပြဲ မန္ေနဂ်ာ ဂ်ိဳးဘားမင္း လူႀကီးမင္းဆီ လာပါလိမ့္မယ္'' ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းဆုပ္ကာ အားရပါးရ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။
ထို႔ေနာက္ ခရစၥက ဧည့္သည္ေတာ္ႀကီးအား တံခါး၀အထိ လိုက္ပို႔သည္။
တံခါးကို ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းလိုပင္ တံခါး ျပန္ပြင့္သြားၿပီး ဂ်ိဳးဘားမင္း ၀င္လာသည္။ သူက အေလာတႀကီး ေမးသည္။ ''သူ... သူ ဘာေျပာသြားသလဲ...ဟင္။ သူ ကူညီမယ္လို႔ ေျပာသြားသလား ဟင္''
''သူ ကူညီလိမ့္မယ္။ ခင္ဗ်ား သူ႔ဆီ သြားေတြ႕လိုက္ဦး'' ''ဒီေန႔ သြားေတြ႕ရမွာလား''
''ဒီေန႔ မဟုတ္ေသးဘူး။ မနက္ျဖန္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ သံုးေလးရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါဦး။ ကိုင္း.... ဒီေန႔ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း ခဏေနပါရေစဦး။ ေခါင္း ေအးေအးထားၿပီး နည္းနည္း စဥ္းစားလုိက္ခ်င္လို႔......'' ဘားမင္း က သူ႔မ်က္ႏွာကို အားတက္သေရာ ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။
''ဒါနဲ႔....... ဟိုကိစၥ ခင္ဗ်ားမိန္းမကို မေျပာေသးပါဘူး...ေနာ္။ အို.... ထားလိုက္စမ္းပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာမွ မေျပာပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ သိလည္း မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ကဲပါ ေအးေအးေဆးေဆးသာ စဥ္းစားပါ။ ဘယ္သူမွ ခင္ဗ်ားဆီ မလာေစရပါဘူး'' ဘားမင္းက တံခါးကို ဖြင့္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါသည္။
တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
စာေရးစားပဲြတြင္ ၀င္ထုိင္လုိက္သည္။ ဦးေခါင္းကုိ ေအာက္စုိက္ထားသည္။ အံကုိ ႀကိတ္ထားသည္။ လက္ ႏွစ္ဖက္ကုိ စာေရးစကၠဴကတ္ေပၚတြင္ တင္ကာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လက္သီးဆုပ္ထားသည္။ သည္ကိစၥကုိ တစ္ခုခု ၀ီထိေပါက္ေအာင္ အျပတ္လုပ္ရေတာ့မည္။ အခ်ိန္ဆဲြထားလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ေတာ့။
ကေလးကိစၥ ဘယ္လုိ လုပ္ရမွာလဲ။ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လုိ႔မျဖစ္။ လုပ္သင့္တာကုိပဲ လုပ္ရမည္။
ေရြးေကာက္ပဲြ ကိစၥေကာ ဘယ္လုိလုပ္ရမွာလဲ ၊ ဆက္လုပ္လုိ႔ျဖစ္ပါ့မလား။ လံုး၀ ျပန္လည္ ရုပ္သိမ္းလုိက္ရမွာလား။ တစ္ခုေတာ့ သတိထားရသည္။ ေလာ္ရာ့ဆႏၵ ေလာရာ့သေဘာထားအတုိင္း လုပ္၍ေတာ့မျဖစ္။ ကုိယ့္ကိစၥ ကုိယ့္ဆႏၵအတုိင္းပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ရမည္။
သူ သေဘာတူခ်င္လည္းတူ။ မတူခ်င္လည္းေန။ သူ႔ကိစၥ သူပဲ ဆံုးျဖတ္ပါေစ။ သုိ႔ေပမဲ့ ... ငါ့ကိစၥအတြက္ သူက၀င္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးတာေတာ့ မျဖစ္ရဘူး။
စိတ္ကုိ တံုးတံုးခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ လက္ဆဲြသားေရအိတ္ကုိ ဖြင့္လုိက္သည္။ စာရြက္ေတြထဲ လက္ႏိႈက္ၿပီးစမ္း သည္။ အျပာေရာင္ စာအိတ္ ကေလးကုိေတြ႕ၿပီ။ စာအိတ္ထဲတြင္ စာအျပင္ေနာက္ထပ္ စကၠဴခ်ပ္မာမာကေလး တစ္ခုကုိလည္း စမ္းမိသည္။ ယခင္က သည္စကၠဴခ်ပ္ကေလးကုိ လံုး၀သတိမျပဳမိခဲ့။
စာအိတ္ထဲမွာ စာကုိေရာ။ စကၠဴခ်ပ္ကေလးကုိေရာ ဆဲြထုတ္လုိက္သည္။
ဟင္ ... ဓာတ္ပံုကေလးပါလား။ ဓာတ္ပံုထဲမွကေလးက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ စုိက္ၾကည့္ေနသည္။ လည္ပင္းရွည္ရွည္။ နားရြက္ႀကီးႀကီး မ်က္ႏွာ ေဟာက္ေဟာက္ကေလးႏွင့္ .....။ သူခ်က္ခ်င္း မွတ္မိသည္။ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ အာရွမ်က္လုံး။ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ရုတ္တရက္ ပူေႏြးလာသလုိ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူမ်က္ရည္ ထြက္ေနၿပီ။
ငါ့သားကေလး... ငါ့သားကေလး...။
ေလာကတြင္ လူမွန္သမွ် သားေယာက်္ားကေလး လုိခ်င္ၾကသည္။ သူလည္း လိုခ်င္သည္။ သို္႔ေသာ္ သည္ကေလးမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္။ သည္ မ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ ကေလးမ်ိဳး်ႏွင့္ ကေလးမ်ိဳးေတာ့ သူမလိုခ်င္။
သူလည္ေခ်ာင္းထဲတြင္ တင္းက်ပ္လာသည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ငိုပြဲဆင္ေနၿပီ။ အာရွသူမွ ေမြးဖားေသာ သူ႔ရင္ေသြးအတြက္ သူမ်က္ရည္က်ေနၿပီ။ သူငိုေနၿပီ။
''ေၾသာ္.... ေလာ္ရာရယ္''
သူက အသံထြက္၍ ညည္းလုိက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့... တယ္လီဖုန္းကို ေကာက္ကိုင္လုိက္သည္။
တစ္ဖက္မွ ဖုန္းျမည္သံ ၾကားရသည္။ သူနားစြင့္ေနသည္။ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။
''ဘယ္သူပါလဲ။ ေၾသာ္....ေမာင္လား''
''ဟုတ္ပါတယ္....ေလာ္ရာ။ ကိုယ္ပါ။ ကိုယ္ရုံးက လွမ္းဆက္တာပါ။ ဒီမွာ ကုိယ္ေျပာစရာတစ္ခု.... ''
သူဘာကုိေျပာရမွာလဲ...။ ဘယ္လို ေျပာရမွာလဲ။ သူဘာမွ မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူႏႈတ္ဆြံ႕ ေနသည္။ အသက္ပင္ မရွဴမိေတာ့။ ''ေမာင္.....ေျပာေလ။ ဘာေျပာမလိုိ႔လဲ....ဟင္''
သူဘာမွျပန္မေျပာႏုိင္။ ဖုန္းခြက္ကို ပါးစပ္၀ကပ္ၿပီး ငုိင္ေနသည္။
''ဘယ့္ႏွယ္...ေမာင္၊ ေမာင္....ေနမွေကာင္းရဲ႕လားဟင္။ ကၽြန္မ လာခဲ့ရမွာလား...ဟင္''
သူက အားယူၿပီး စိတ္ကုိ တင္းလုိက္သည္။ သူက ေလာ္ရာ့ထံမွ သနားၾကင္နာမႈကုိ မလိုခ်င္။ နားလည္မႈကိုသာ လိုခ်င္သည္။
''ခဏ....ခဏ.... ''
သူ႔အသံက အက္ေနသည္။ လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းလုိက္ၿပိးေတာ့မွ ဆက္ေျပာသည္။
''ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့ ငါမေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ရုတ္တရက္ ဖုန္းေကာက္ကုိင္ၿပီး မင္းဆီ ဆက္လုိက္ မိတာပဲ။ ေအး.... ဟုတ္ၿပီ။ ဒီမွာ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ေတြ႔လုိ႔.... ''
''ဓာတ္ပုံ.... ဟုတ္လား'' ''ဟုတ္တယ္။ မေန႔ညတုန္းက ငါမေတြ႔မိဘူး။ အခု င့ါရုံးခန္းထဲမွာ ငါ တစ္ေယာက္တည္း ပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါ.... ဟုိစာကို ထပ္ဖတ္ၾကည့္မလုိ႔ ျပန္ဖြင့္လုိက္ေတာ့ စာအိတ္ထဲမွာ ဓာတ္ပုံကေလး တစ္ပုံ ထြက္လာတယ္။ စာအိတ္ ေအာက္ဆုံးမွာ ကပ္ေနလုိ႔ ဟုိတုန္းက မေတြ႔ခဲ့တာ''
''ဓာတ္ပုံက...ဟို... မိန္းမ ဓာတ္ပုံလား'' ''အုိ....မ...မဟုတ္ပါဘူး။ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ဓာတ္ပုံ မဟုတ္ဘူး။ ကေလး.... ကေလးရဲ႕ ဓာတ္ပုံပါ ေလာ္ရာ။ အဲဒါ...အဲဒါ... '' တစ္ဖက္မွ ဘာသံမွ ေပၚမလာ။ ပိတ္ပိတ္သား တိတ္ဆိတ္လ်က္...။ အၾကာႀကီး တိတ္ဆိတ္ေနသည္။
သူေစာင့္ေနသည္။ နားစြင္ေနသည္။ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာသြားၿပီဟု ထင္မွတ္မိသည္။ ယခုတစ္ႀကိမ္ေတာ့ သူ႔အလွည့္ေရာက္ၿပီ။ ''ေလာ္ရာ.. မင္းေနလို႔မွ ေကာင္းပါရဲ႕လား ...ဟင္'' ဟု ေအာ္ၿပီး နားစြင့္ေနသည္။
ေနာက္ေတာ့မွ တစ္ဖက္မွ အသံေပၚလာသည္။ ''ကၽြန္မ ခုခ်က္ခ်င္း ထြက္လာခဲ့မယ္...ေမာင္။ ကၽြန္မ ကား ယူလာခဲ့မယ္။ ကၽြန္မကို ဆက္ဆက္ေစာင့္ေနပါ။ ဒီၾကားထဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လက္ခံ ေတြ႕ဆုံ မေနပါနဲ႔''
''စိတ္ခ်... ကိုယ္ေစာင့္ေနမယ္။ ဘယ္သူ႔ကုိမွ မေတြ႔ပါဘူး''
သူ တကယ္ပင္ ဆင္၀န္ခန္းမွ ထြက္၍ ေလာ္ရာကို ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။
ဘားမင္းႏွင့္ ရုံးအမႈထမ္းမ်ားအား သူ႔တြင္ အေရးေပၚ ကိစၥတစ္ရပ္ေဆာင္ရြက္စရာ ရွိ၍ အျပင္ သြားမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ သူ႔အတြင္းေရးမွဴး စာေရးမက ဓာတ္ေလွကားနားအထိ သူ႔ေနာက္မွ လုိက္လာ သည္။
''ဒါေပမဲ့..ဒီေန႔ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြက.... ''
သူက စကားဆုံးေအာင္ နားမေထာက္ဘဲ ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
''အုိ...လုပ္စရာ ရွိရွိ မရွိရွိ ထားလုိက္စမ္းပါ။ မနက္ျဖန္မွ လုပ္မယ္''
ယင္းသု႔ိ ေျပာၿပီး သူက ဓာတ္ေလွကားထဲ လွမ္း၀င္လိုက္သည္။
အက်ၤ ီအိတ္ လက္ႏိႈက္၍ စမ္းၾကည့္သည္။ အိတ္ထဲတြင္ စာႏွင့္ဓာတ္ပုံရွိသည္။
အေတာ္ပဲ။ ဒီစာနဲ႔ဓာတ္ပုံေတြကို ေလာ္ရာ့ကို ထုတ္ျပဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။
သူက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကို ယတိျပတ္ ခ်မွတ္ထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ကုိရီးယားသို႔ သူကုိယ္တုိင္ သြားမည္။ သားကေလးကုိ ကုိယ္တုိင္သြားၾကည့္ရမည္။ ဆြန္ယာ့ ကိစၥက ဘာမွ အေရးမႀကီး။ ဆြန္ယာ့အတြက္ ဘာမွ ပူစ၇ာ မလုိ။ သားကေလးအတြက္သာ ပူရမည္။ ကေလးအတြက္ ဖခင္ျဖစ္သူတြင္ တာ၀န္ရွိသည္ ဆိုတာကို ေလာ္ရာ့အေနျဖင့္လည္း နားလည္ႏုိင္ပါလိမ့္မည္။
ဟုတ္တယ္....ေလာ္ရာ။ ကေလးအတြက္ ငါ့မွာ တာ၀န္ရွိတယ္။ သူ႔အေျခအေနကုိ ငါသိသင့္္တယ္။ သူ႔အတြက္ ဟုိတုန္းက ငါဘာတာ၀န္မွ မယူခဲ့ဘူး။ အခုေတာ့ ငါ့ေနနဲ႔ တာ၀န္ယူရေတာ့မယ္။ တကယ္ဆုိ ေနာက္ေတာင္ က်သြားၿပီ။ အုိ....သိပ္လည္း ေနာက္မက်ေသးပါဘူးေလ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။
သူသည္ ဆင္၀င္ေအာက္တြင္ ရပ္ေစာင့္ရင္း အေတြးနက္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ လမ္းမေပၚ ထြက္လာခဲ့သည္။ ေႏြဦးေပါက္ ေလညင္းကေလးက တသြင္သြင္ သုက္ျဖဴးေနသည္။ အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္တြင္ ျဖဴေဖြးေနေသာ တိမ္လိပ္မ်ားက ဂြမ္းဆိုင္ပမာ တေရြ႕ေရြ႕လြင့္ေမ်ာေနၾက သည္။ ၾကည္ႏူး စရာ ေကာင္းလွေသာ မဂၤလာနံနက္ခင္းပင္။
ေဟာ...ဟုိမွာ... ေလာ္ရာ လာေနၿပီ။ သူမသည္ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ သူ၀ယ္ေပးထားေသာ အစိမ္းရင့္ ေရာင္ ကားကေလးကုိ ကုိယ္တုိင္ေမာင္းလာသည္။ လက္ႏွစ္ဖက္တြင္ လက္အိတ္စြပ္ထားၿပီး မီးခိုးေရာင္ ၀တ္စုံ ကုိ ၀တ္ထားသည္။ ေခါင္းေပၚတြင္ေတာ့ ဦးထုပ္မပါ။ ဆံညြန္႔ကေလးေတြက မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ရစ္၀ုိင္း ေနၾကသည္။
သူမ၏ မ်က္ႏွာက ေသြးေရာင္ကင္းၿပီး ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူမငိုမ်ား ငိုလာတာလား။ အတိအက် ေတာ့ မေျပာႏုိင္။ သို႔ေသာ္ သူမကို ၾကည့္ရသည္မွာ စိတ္ကုိ တင္းထားပုံရသည္။ သူမက သူ႔မ်က္ႏွာကို စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ေန သည္။
သူက ကားေရွ႕ပုိင္းတြင္ ၀င္လုိက္သည္။
''ကုိယ္ ေမာင္းရမလား''
''ဟုတ္ကဲ့...ေကာင္းပါတယ္''
သူမက ခင္ပြန္းသည္ ေဘးတြင္ ေနရာေျပာင္းထိုင္လုိက္သည္။
ကားကေလးသည္ ၿမိဳ႕တြင္းလမ္းမ်ားအတုိင္း ေကြ႕ပတ္ေမာင္းႏွင္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ရိပ္သာ လမ္းက်ယ္ႀကီး ေပၚ သို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။
တစ္ေယာက္မ စကားမေျပာၾက။
ခရစၥက ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာကို ႏွစ္ႀကိမ္ သုံးႀကိမ္မွ် လွည့္ၾကည့္ၿပီး ၿပဳံးၿပသည္။ ဇနီးသည္ကလည္း ျပန္၍ ၿပံဳးျပသည္။ သည္ေတာ့မွ သူေနသာထုင္သာ ရွိသြားသည္။
''ကုိယ့္အေနနဲ႔ မင္းကုိ သိေစခ်င္တာက... ''
ၿမိဳ႕ျပင္ လမ္းမႀကီးေပၚသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ သူက ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ေျပာလုိက္သည္။
''ကုိယ္ ဘယ္လို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၿပီးၿပီ ဆုိတာကုိ မင္းကုိ အသိေပးရမယ့္ တာ၀န္ ကိုယ့္မွာ ရွိတယ္။ မင္းအေနနဲ႔လည္း မင္းႀကိဳက္သလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ႏုိင္ပါတယ္''
''ကၽြန္မ အေန နဲ႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လုိ႔ ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ဒီကိစၥက ကၽြန္မတို႔အားလုံးနဲ႔ ဆုိင္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ တို႔ ေလးေယာက္စလုံးဆုံးျဖတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ကေလးရယ္၊ သူ႔အေမရယ္၊ ေမာင္ရယ္၊ ကၽြန္မရယ္ ဆုံးျဖတ္ ရမယ္။ အဲဒါမွ အားလုံးအတြက္ အမွန္တရား ျဖစ္ႏုိင္မယ္''
''ငါ့ အက်ၤ ီအိတ္ထဲမွာ။ လက္နဲ႔ ႏႈိက္ယူလုိက္''
ေလာ္ရာက သူ႔အက်ၤ ီေဘးအိတ္ထဲကို လက္ႏိႈက္ၿပီး စာအိတ္ကို ယူလုိက္သည္။ စာအိတ္ကို ဖြင့္ၿပီး ဓာတ္ပုံ ကုိ သူ႔အက်ၤ ီအိတ္ထဲ ျပန္ထည့္ထားလိုက္သည္။
သူမက ဘာစကားမွမေျပာဘဲ ၿငိမ္ခ်က္သားေကာင္းစြာျဖင့္ ထုိင္လုိက္လာသည္။
သူ ဘာေၾကာင့္မ်ား စကားမေျပာတာပါလိမ့္။ သူဘာသေဘာနဲ႔ ႏႈတ္ပိတ္ေနတာပါလိမ့္။
ခရစၥ၏ စိတ္ထဲတြင္ မရိုးမရႊ ျဖစ္လာသည္။ သို႔ေသာ္.....သူကေမးေတာ့ မေမးမိ။
မၾကာမီတြင္ ပင္လယ္ကမး္ေျခကို လွမ္းျမင္လာရသည္။ ေလထုထဲတြင္ ဆားငန္နံ႔ႏွင့္ အရႊံနံ႔မ်ား သင္းေန သည္။
''တုိ႔သြားေနက် ေကြ႔ကေလး ကို သြားမလား''
သူတို႔သြားေနက် ေကြ႕ကေလးမွာ ပင္လယ္ကမ္းစပ္မွ ေသာင္ေကြ႔ကေလးျဖစ္သည္။ ေသာင္ေပၚတြင္ သဲေသာင္ကုန္း ကေလးမ်ား ျဖစ္ေပၚေန၍ အလြန္ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသည္။
''အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္မဟာ ေမာင့္ကုိ ခက္ခက္ခဲခဲ ေတြ႔ရွိခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ေမေမ မွားခဲ့တဲ့ အမွား မ်ိဳးကို မမွားမိေအာင္ ကၽြန္မ အတတ္ႏုိင္ဆုံး ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို အသိဥာဏ္ ေပးခဲ့တဲ့ လူဟာ ေမေမပါ။ ေဖေဖ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမေမဟာ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္လာတဲ့အခါ အေဖာ္မဲ့ၿပီး အထီးက်န္ဘ၀ မွာ စိတ္မခ်မ္းမသာ နဲ႔ ေနသြားခဲ့ရရွာတယ္။ ကၽြန္မဟာသိပၸံပညာရွင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီး မဒမ္က်ဴရီအေၾကာင္း ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မ ေမေမလည္း မဒမ္က်ဴရီလိုပဲ ဘ၀ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ေနသြားေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြ ျဖစ္ေပၚမိခဲ့တယ္။ ေမေမဟာ မဒမ္က်ဴရီလိုပဲ ခံစားနားလည္မႈ ရွိတဲ့ ေယာက်္ားမ်ိဳးနဲ႔ ညားခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္း မွာပဲလို႔လည္း ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ.....ငါ အိမ္ေထာင္ျပဳရင္လည္း ငါ ဘာေျပာေနတယ္ ဆုိတာ နားလည္ ခံစားႏုိင္တဲ့ ေယာက်္ားကိုမွ လက္ထပ္မယ္လို႔လည္း ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့မိ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ို လည္းဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ိိလို႔လည္း ေမာင္ ကုိရီးယားက ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ကၽြန္မ ဟာကၽြန္မ ၀ါသနာပါတဲ့ သိပၸံသုေတသနအလုပ္ကို အားသြန္ၿပီး ဖိလုပ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ကလည္း ကၽြန္မရဲ႕ အေျခအေနကို နားလည္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မကို ေမာင္ နားမလည္ခဲ့ရင္လည္း ကၽြန္မ သိခဲ့မွာပါပဲ''
''ဟုတ္ပါတယ္..... မင္းကုိ ငါနားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ နားမလည္လို႔လည္း ရမွာလဲ။ မင္းက ငါ လုံး၀ မသိတဲ့ အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပေနတာကိုး။ ငါဘယ္ေတာ့မွ မစဥ္းစားမိတဲ့ အၾကာင္းေတြကုိ မင္းက ငါ့ကုိ ေျပာျပေနတာကုိး''
''ကၽြန္မေမေမ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားတစ္ခြန္း ရွိတယ္။ ေယာက်္ားေတြဟာ အသိဥာဏ္ရွိတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကို မလိုခ်င္ဘူး တဲ့။ ဒါေၾကာင့္.... ေမေမက သူ႔ကုိ ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ ေဖေဖဆီမွာ ေတာင္းပန္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့...ကၽြန္မ ကေတာ့ေဖေဖ့ကို မုန္းတယ္....ေမာင္''
''အို....ဟုတ္လား''
''ကၽြန္မ မွာ အလွတစ္ခုတည္းသာ ရွိခဲ့ရင္ ေမာင့္အေနနဲ႔ ကၽြန္မကို လက္ထပ္ႏုိင္ပါ့မလား''
''ဟင့္အင္း....ဘယ္ထပ္ႏုိင္ပါမလဲ''
''ဒါမွမဟုတ္.....လုံး၀ မလွဘူးဆုိရင္ေကာ.... ''
သူခ်က္ခ်င္း မေျဖႏုိင္။ အင္တင္တင္ျဖစ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့မွ....
''အဲဒါေတာ့....ေမာင္ ကၽြန္မကို ဘာေၾကာင့္ လက္ထပ္သလဲဟင္''
''မင္းကိုငါ ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္မိခဲ့တယ္။ အဲဒီ မင္း၀တ္စုံအျဖဴ၊ ဦးထုပ္အျဖဴႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္တဲ့ေန႔ ကေပါ့'' ''တကယ္လို႔ ကၽြန္မဟာ အသိဥာဏ္ မရွိဘူးဆုိရင္ေကာ...ဘယ္လုိသေဘာထားမလဲ''
''အဲဒီလိုဆိုရင္ မင္းကိုငါ သတိေတာင္ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေလာကမွာ ရုပ္ေခ်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ တစ္ပုံႀကီး ရွိပါတယ္။ မင္းက အဂၤါနဲ႔ ၾကာသပေတးေန႔ေတြမွာ ကုိယ္ဟန္ျပမယ္ လုပ္တယ္။ က်န္ရက္ေတြမွာ အဏၰ၀ါ သူေတသနလုပ္ငန္း လုပ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မင္းကုိငါက စြဲလမ္းမိခဲ့တယ္။
''အဏၰ၀ါေဗဒ ကို ေမာင္က ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး''
''ဒါက အဓိကအခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ မင္းလည္း ဟုိတုန္းက ႏုိင္ငံေရးကို စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါဘူး။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္အတြက္တစ္ေယာက္ တံခါးဖြင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဟာ သိပ္ၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းတယ္။ တုိ႔ အတြက္ ေန႔တုိင္း စိတ္တက္ၾကြ လႈပ္ရွားစရာေကာင္းတယ္။ တို႔အတြက္ ေန႔တုိင္း ေန႔တုိင္း စိတ္တက္ၾကြ လႈပ္ရွားစရာေတြပဲ ႀကံဳေန၇တယ္။ ငါက အ၀တ္အစားကို ဘယ္လို လွေအာင္ ၀တ္ရမယ္ဆုိတာကိုပဲ စိတ္၀င္စားေန တဲ့ မိန္းမမိ်ဳးကို မလိုခ်င္ဘူး။ လင္မယားဆုိတာ လိင္ကိစၥကို အေျခခံၿပီး ဖြဲ႔စည္းထား တဲ့ ေကာ္မတီတစ္ခုဆုိေပမဲ့ အသိဥာဏ္ရွိရွိနဲ႔ၾကင္နာမႈ နားလည္မႈ မွ်ေ၀ခံစားမႈရွိတဲ့ မိန္းမမ်ိဳးကုိမွ ငါက သေဘာ က်တယ္''
သူက ကုိယ္ကုိကုိင္းၿပီး ဇနီးသည္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ၾကည့္ေနသည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို သူမ၏ ဆံပင္ေတြၾကား ထုိးထည့္ထားသည္။ ''မင္းကုိ ငါ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ မင္းအသိဆုံးပါေလာ္ရာ''
သူမက ခင္ပြန္းျဖစ္သူ၏ မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး.... ''ဒါျဖင့္... ေမာင္က ဆြန္ယာကုိေရာ ဘယ္လိုအခ်စ္မ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခဲ့တာလဲ''
သူမဆံပင္ၾကား ထုိးထည့္ထားေသာ သူ႔လက္ေတြ အလိုလုိ ျပဳတ္က်သြားသည္။ သူမက လွမ္းကုိင္လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့....သူမ၏ ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္။ ''မဟုတ္ေသးဘူး....ေနဦး...ေမာင္က ကၽြန္မကို ရွင္းျပပါဦး။ ကၽြန္မသိခ်င္တာက .....ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ စိတ္ဆုိး လုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ အသည္းမ်ား ကြဲေနသလား ဆုိတာလည္း ကၽြန္မ အတိအက် မသိေတာ့ပါဘူး။ ေမာင့္ေနနဲ႔ ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွ မေပးခဲ့တဲ့ အရာဟာ ဘာလဲဆုိတာ ကၽြန္မသိခ်င္တယ္။သိလည္း သိရ မယ္။ အို... ကၽြန္မ ဒီစကား ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ဆုိလုိတာက ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ထပ္ၿပီး ေျပာၾကည့္ဥိီးမယ္''
သူမက လင္ေတာ္ေမာင္ကို ဆြဲေဆာင္ႏုိင္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲဒါ ကၽြန္မမွာ မရွိဘူး။ အဲဒါ ဘာမ်ားပါလိမ့္။ အဲဒါ ကၽြန္မမွာ ရွိခ်င္ရွိမယ္။ ဒါေပမဲ့.... ကၽြန္မေတာ့ လုံး၀ မသိဘူး။ သူက ေမာင့္ကို ဘာေပးသလဲ။ ကၽြန္မ မေပးႏိုင္တာ ဘာေပးသလဲ။ ဒီစကားေျပာလို႔ ကၽြန္မကို အထင္မလဲြပါနဲ႔။ ကၽြန္မ ေျပာေနတာ သ၀န္တုိလုိ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေလးစားမႈနဲ႔ ေျပာေနတာပါ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ သူ႔ကုိ ေမးၾကည့္ခ်င္တယ္။ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ သူမက စကားကိုရပ္ၿပီး ခရစၥ၏မ်က္ႏွာ ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာျပန္သည္။ ''ဟုတ္တယ္။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကၽြန္မ လိုက္သြားခ်င္တယ္။ တကယ္ဆုိရင္မျဖစ္ႏုိင္စရာလည္း မရွိပါဘူး'' ''အုိ...မင္းကလည္း အဓိပၸာယ္ မရွိတာ ေျပာေနျပန္ၿပီ။''
သူက စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္ လြတ္ခနဲ ေအာ္ေျပာလုိက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ သတိရမိၿပီး သူ႔စိတ္ကုိ ထိန္း၍ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာသည္။
''ဒီမွာ...ေလာ္ရာ....ငါေျပာတာကို ေသေသခ်ုာခ်ာ နားေထာင္ ေစခ်င္တယ္။ အခု မင္းေျပာေနတာေတြကို ဆြန္ယာက ဘာမွ နားလည္မွာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ငါလည္း နားမလည္ပါဘူး။ ကေလး ဘယ္လို ေနသလဲဆုိတာ ငါ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္။ သူေက်ာင္းတက္ၿပီး ပညာသင္ ႏုိင္ေအာင္လုပ္ေပး ခ်င္တယ္။ လုိအပ္ရင္ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားအျဖစ္ အပ္ထားခဲ့ရမယ္။
''အဲအီေတာ့....ေမာင္က ဆြန္ယာ့ ကုိ ဘာမွမတိုင္ပင္ဘဲ ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ လုပ္မလို႔လား။ ဒီကေလးက သူ႔ကေလး ပါ။ သူက အေမပါ''
''ဘာလဲ....မင္းက သူ႔ဘက္က သူ႔ကေလး ပိစိေကြးကေလး အရြယ္ကတည္းကထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကတည္းက လုံး၀ပစ္ထားလိုက္တယ္။ ခုေတာ့...ကေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ကိစၥေတာင္ ေမာင္က ေျပာေနၿပီ။ တကယ္ ဆုိရင္....ေမာင္က ဒီေလာက္ထိ မစိုးရိမ္သင့္ဘူး။ ဒီကေလးမွာ သူ႔အေမ ရွိပါေသး တယ္။ ေမာင္က ေမ့ထားတဲ့ ကာလေတြ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႔အေမက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လို႔ပဲ ဒီအရြယ္ေတာင္ ေရာက္ လာၿပီပဲ'' ''အဲဒါေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာလို႔ ဘယ္ရမွာလဲ''
''ေမာင္ ဘာကို ဆုိလိုတာလဲ'' ''ဟာ...ေလာ္ရာ။ ဟိုမွာ....ဒီေရေတြ တက္လာၿပီ။ တုိ႔ဆီေရာက္လာေတာ့မယ္''
သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုုတ္အက်ၤ ီေတြ ကမန္းကတန္း ေကာက္ယူၿပီး လက္ခ်င္းယွက္ကာ ထေျပးလာခဲ ၾကသည္။ ဒီေရလြတ္ေသာ အေပၚပုိင္း ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ ျပန္၍ လွဲအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ စာဖတ္သူကို တၿဖည္းၿဖည္း ဆြဲေခၚသြားဘီ မမေရ..ဖတ္လို႕အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ေက်းဇူးပါ။
Post a Comment