"မွားၿပီ…"
"ဟုတ္တယ္ေပါ့ ဆရာရယ္၊ မွားတာေပါ့၊ ၾကည့္ေလ… ဆရာ အိႏၵိယသြားလုိက္ရင္ ေနာက္ ေရာက္လာ မယ့္ ၾသစေၾတးလ် ရယ္၊ မေလးရွားရယ္။ အဂၤလန္ရယ္ သြားဖုိ႔ေတြကို သူ႔လူေတြ ေပး လုိ႔ ေကာင္းသြား ၿပီ ေပါ့"
သူ အမွတ္တမဲ့ လႊတ္ထြက္သြားေသာ စကားလံုးကိုပင္ ကိုေငြထြန္းက သူ႔႐ႈေထာင့္ မွ ေတြးကာ ေဝဖန္ ေနျပန္ သည္။
ျမက္ခင္းေပၚ သုိ႔ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ျဖတ္ေပးလာသည္။
"သားေရ… သား… သား…"
ကေလး က ျပန္လွည့္ေျပးသြား၏။ သူသည္ အရက္ခြက္ကို ယူကာ တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........
"ဟုတ္တယ္ေပါ့ ဆရာရယ္၊ မွားတာေပါ့၊ ၾကည့္ေလ… ဆရာ အိႏၵိယသြားလုိက္ရင္ ေနာက္ ေရာက္လာ မယ့္ ၾသစေၾတးလ် ရယ္၊ မေလးရွားရယ္။ အဂၤလန္ရယ္ သြားဖုိ႔ေတြကို သူ႔လူေတြ ေပး လုိ႔ ေကာင္းသြား ၿပီ ေပါ့"
သူ အမွတ္တမဲ့ လႊတ္ထြက္သြားေသာ စကားလံုးကိုပင္ ကိုေငြထြန္းက သူ႔႐ႈေထာင့္ မွ ေတြးကာ ေဝဖန္ ေနျပန္ သည္။
ျမက္ခင္းေပၚ သုိ႔ ပါးေဖာင္းေဖာင္းႏွင့္ ကေလးငယ္တစ္ဦး ျဖတ္ေပးလာသည္။
"သားေရ… သား… သား…"
ကေလး က ျပန္လွည့္ေျပးသြား၏။ သူသည္ အရက္ခြက္ကို ယူကာ တစ္ရွိန္ထိုး ေမာ့ခ်ပစ္လုိက္၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္.........
(၈)
သံတံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ကာ အိမ္ထဲသုိ႔ ဒယိမ္းဒယုိင္ ဝင္လုိက္၏။ ေမွာင္မည္းေနသည္။ ေျခာက္ေသြ႕လွ ေသာ ကႏာၱရထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာရေလသလား၊ သုိ႔မဟုတ္ မည္းေမွာင္ စြတ္စိုေအးစက္ေသာ အက်ဥ္း တုိက္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာရေလသလား။
အိပ္ခန္းမွမီးကို ဖြင့္လုိက္၏။ အိပ္ရာသည္ သန္႔ရွင္းျပန္႔ျပဴးစြာ ရွိေန၏။ အတြင့္အခ်ဳိင့္ကေလးပင္ ထ၍ မေန။ သားေလး အိပ္ေနက်ေနရာတြင္ ရွင္းလင္း လ်က္၊ ကြက္လက္ျဖစ္ေနလ်က္။ သူသည္ ေခါင္းအံုး တစ္လံုးကို ယူကာ သားေလး အိပ္ေနက်ေနရာသို႔ တင္လုိက္ၿပီးေနာက္ အားပါးတရ ဖက္ထားေနမိ၏။ ေခါင္းအံုးသည္ တျဖည္းျဖည္း စိုစြတ္လာသည္။
"ေမာင္ေက်ာ္လြင္…"
အေမ့အသံကို ၾကားရ၏။
"ေမာင္ေက်ာ္လြင္…"
သူ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ အို… အေမ့လက္ထဲမွာ သား… သား… သားပါလား။ ေပး… ေပး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေပးစမ္းပါ၊ သားႀကီးကို ေပးစမ္းပါ၊ သားေရ… သား။
သူသည္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ လို သားကို ေပြ႕ဖက္ခ်ီပိုးယုေနမိ၏။ သားရယ္…။
"သူတို႔ မလာၾကဘူးလား"
"လာၾကသားပဲ"
"ကေလးကို ဘာလို႔…"
"ေမာင္ေက်ာ္လြင္ရဲ႕… ဒါ ငါ့ေျမးပါကြဲ႕၊ မင္း ဘာပဲ မွာထားထား၊ ငါ ၿငိမ္ၿငိမ္ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ငါ့ေျမးကို ငါ ေမြးပါမယ္၊ ဒီလိုအေကာင္ေတြ အေကာင္မေတြ လက္ထဲ မထည့္လုိက္ႏုိင္ပါဘူး"
"သူ… သူတုိ႔ကေကာ…"
"အင္း… အေကာင္ ကေတာ့ အားရဝမ္းသာပဲ၊ ေကာင္မက… ေအးေလ ယူမယ္ဆိုလည္း… ငါက မေပး ပါဘူး"
အေမ့မ်က္ႏွာ တြင္ ေဒါသရိပ္ ကို မေတြ႕ရေသာ္လည္း တင္းမာသည့္ဟန္ကိုကား ေတြ႕ေနရ၏။
သူသည္ ေစာေစာက သားကိုယ္စား ထားထားသည့္ ေခါင္းအံုးကို ဖယ္ကာ သားကို ညင္ညင္ သာသာ ေနရာခ်ေပး လုိက္၏။ သားေလးမွာကား ေအးခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ဆဲ။ သားကို ေပြ႕လုိက္ရ၍ သူ႔ရင္ခြင္ေအး သည္ ေႏြးေထြး သြားျပန္ေလသည္။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အေမရယ္။
(၉)
အံုခဲေနေသာ ေခါင္းသည္ ၿပဳံးစစျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားငယ္၏မ်က္ႏွာကို ျမင္လုိက္သည့္ခဏမွာ ပင္ ၾကည္လင္ သြားခဲ့၏။ ေန႔သစ္တစ္ေန႔။
သားကို ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးမ်ားပါေသာ ဝတ္စံုကေလး ဆင္ေပးလုိက္၏။ သားက သူ ဝယ္ေပးထား ေသာ မီးပန္းေသနတ္ ကေလး ကို ကုိင္သည္။ ဗီ႐ိုကို ဆြဲဖြင့္လုိက္၏။ လက္ယာဘက္ အကန္႔မ်ား အား လံုး ရွင္းလင္းေနသည္ ကို ၾကည့္ၿပီ ရင္ထဲတြင္ ဟာသြားမိျပန္သည္။ သက္ျပင္းကို က်ိတ္ခ်ရင္း သူသည္ ရခုိင္ လံုခ်ည္ တစ္ထည္၊ အျဖဴေရာင္လက္ရွည္ တစ္ထည္ႏွင့္ အေပၚအက်ႌတို႔ကို ထုတ္ယူလုိက္၏။ ေန႔ စဥ္ယူနီေဖာင္း တကားကားႏွင့္ ေနရေသာ အျဖစ္ကို တစ္ရက္ေတာ့ တြန္းလွန္လုိက္ဦးမည္။
သားကို လက္ဆြဲၿပီး တယ္လီဖုန္း ရွာကာ စက္႐ံုသုိ႔ ဖုန္းဆက္၏။ အဆင္သင့္ပင္ ေတြ႕ခ်င္သူႏွင့္ ေတြ႕ သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ခြင့္ယူပါရေစ"
"ဟာ… ဒုကၡပဲ"
"ဒီေန႔ တစ္ေန႔တည္းပါ ဆရာ၊ ခြင့္ျပဳပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တက္ေတာ့ ခြင့္တင္ပါ့မယ္"
"ပံုစံေတြ ျဖည့္ဖုိ႔ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုး ေမာင္ေက်ာ္လြင္၊ မင္း ေစာေစာက လာမလားလုိ႔ ဆရာ ေစာေစာ လာေစာင့္ေနတာ"
နယ္သာလန္ သို႔ တစ္ႏွစ္ခြဲသြားရန္ ေပၚေပါက္စဥ္က သံ႐ံုးသို႔ ညေန ေလးနာရီအေရာက္ပံုစံမ်ား ပို႔ေပးရ မည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ မနက္ကတည္းက တင္ထားေသာ ပံုစံမ်ားကို အိတ္ထဲထည့္ယူသြား၊ အစည္းအေဝး ရွိသည္ အေၾကာင္းျပကာ စက္႐ံု သုိ႔ တစ္ေနကုန္ ျပန္မလာခဲ့ေသာ ပုဂၢဳိလ္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အမီ ပို႔ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကည့္ပါမယ္"
"ႀကဳိးစားပါ ေမာင္ေက်ာ္လြင္၊ တာဝန္ကို ျငင္းပယ္သလို ျဖစ္သြားရင္ ေရွ႕ေရး ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ မင္း သိတယ္မဟုတ္လား"
မာလာေသာ ေလသံကို သတိထားမိ၏။
"ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ခင္ဗ်"
သူသည္ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပဳံးကာ သားကို လက္ဆြဲၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးကိုထြက္ခဲ့၏။ ကန္ေတာ္ႀကီး ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ တြင္ သားငယ္ကေလးမွာ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို သူ ေအးခ်မ္းစြာ ထုိင္ၾကည့္ေနမိ သည္။ အလယ္ကၽြန္း အတြင္းပိုင္းသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးဝင္ၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးဟိုတယ္ကိုျမင္ေနရေသာ ေရစပ္သို႔ ဆင္းကာ တ႐ုပ္ျခေသၤ့ မ်ားကို သားအား ျပရသည္။ ေရထဲသုိ႔ သား၏ေျခေထာက္မ်ားကို ခ်ေပးၿပီး ေဆာ့ေစ ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ငယ္ရြယ္သူ စံုတြဲတစ္တြဲ ပူးကပ္စြာထုိင္ ေနသည္ကို ေတြ႕၏။
"သံသရာ ဆံုးေစကြယ္××× ေမာင္ႀကီး မမုန္းႏုိင္တယ္××× ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ ေနရာဝယ္ ××× ျပန္ေျပာင္း ေတြးရင္ ××× မေဟာင္းေသးေသာ အတိတ္ဆီဝယ္၊ သာယာၾကည္ႏူး ××× သီက်ဴးခဲ့ၾကပံုမ်ားရယ္"
သီခ်င္းတစ္ပုိင္းတစ္စသည္ တိုးဝင္လာေန၏။ ဒီေနရာမွာ သူ ဒီလိုပဲ ဆိုျပခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္လား။
အဲသည္တုန္းက ေအးက ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူ၊ သူက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသား။
ေခါင္းထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ ရီေဝလာခဲ့၏။ ႏွင္းျမဴမ်ားက ၾကည္လင္လာေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ပင္လွ်င္ ႐ုတ္တရက္ မႈိင္းလာေတာ့သလိုလို။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ သစၥာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ေကာက္ညစ္သူနဲ႔ ေကာက္ညစ္ျခင္းခံရသူဆိုတာေကာ ဘာလဲ။
သူသည္ သားကို အတင္းေပြ႕ခ်ီကာ အျမန္ဆံုး ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
(၁၀)
ေရႊတိဂံုဘရား ရင္ျပင္ေပၚတြင္ လူရွင္းေနသည္။ သားငယ္သည္ ဖိုးဝ႐ုပ္ႀကီးကို မႏုိင္မနင္ ဆြဲလာရင္းက ခိုမ်ား ကို ေငးေမာေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ သူတုိ႔သားအဖသည္ အေရွ႕ဘက္ အာ႐ံုခံတန္ေဆာင္းမွာ ပန္းဆီမီး လွဴရင္း ဘုရား ရွိခိုးၾက၏။ အလွဴခံေသတၱာထဲသုိ႔ သားက အေႂကြမ်ား လွဴသည္။ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းႏွင့္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သည္ ေနျခည္ေအာက္တြင္ တည္ၿငိမ္စြာ အဖူးေျမာ္ ခံေန၏။ သူသည္ သားငယ္ကို ဆြဲၿပီး လက္ယာရစ္ ပတ္သည္။
စေနေထာင့္။
ႏွင္းပြင့္ တုိ႔ မိုးႏွယ္ေဝကာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၏တစ္နံနက္ခင္းကို ျပန္လည္သတိရေနမိျပန္၏။ ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစ။ ဘုရားသြားၿပီး ဆုေတာင္းၾကရေအာင္ဟု အတူလာခဲ့ၾကေသာ တစ္နံနက္ခင္း။ စေနေထာင့္ မွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား မတက္ရေသာ အုတ္ခံုေပၚသို႔ ေအးက တက္မိေသာေၾကာင့္ တာဝန္ရွိပုဂၢဳိလ္တစ္ဦး က လာေရာက္ သတိေပးျခင္း ကို ျပန္ေတြးမိေသာအခါ အဲဒီအကုသုိလ္ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးလုိက္ မိျပန္သည္။ စေနသမီးေလး ဘဝသစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆုနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ ဘုရားဟု တိုးတိုးဆုေတာင္းေပး ေနမိျပန္၏။ "ေမာင္နဲ႔ ဒီဘဝမွာ သာမက ဘဝဆက္တုိင္း ေပါင္းရပါလို၏လုိ႔ ဆုေတာင္းမယ္ေနာ္" တဲ့။ ေပါင္းရပါလို၏ဆိုတဲ့ ဆု ကေတာ့ ျပည့္ပါရဲ႕။ ေသတစ္ပန္ သက္ဆံုး႐ိုးေျမက် ေပါင္းရပါလို၏လို႔ ဆုမ ေတာင္းမိခဲ့တာ မွားသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕ ေအးရယ္။
သူတုိ႔သားအဖ သည္ ရာဟုေထာင့္ တံတိုင္းဘက္သုိ႔ ဝင္လာခဲ့၏။ ေအးခ်မ္းေသာ စံကားဝါပင္ရိပ္မွာ နား ၾကသည္။ အေဝးသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ေဆာက္လက္စ လႊတ္ေတာ္ကို ျမင္ရ၏။ ေျမနီကုန္း တစ္ဝုိက္မွ ႐ုပ္ရွင္႐ံု မ်ားကုိလည္း ျမင္ေနရ၏။
ရာဟုေထာင့္ ေျမၿပဳိစဥ္က တကၠသိုလ္အလုိက္ လုပ္အားေပးၾကရင္း ခင္မင္ခဲ့ရေသာ "ေအး"။ မေမ့ႏုိင္ ဘဲ ရွိရသည္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေအးနဲ႔ မလြတ္ႏုိင္ပါၿပီ။
ေၾသာ္… ႏုသြယ္ေအး ဆိုတဲ့ မိန္းမလွေလးရယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တစ္သက္တြင္ ဒီတစ္နမ္း၊ တစ္နမ္း တြင္ ဒီတစ္ပြင့္ ပါတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ရယ္ ဘယ္ခါ ညႇဳိးပါသြား၊ ျမတ္ႏိုးရင္ ပန္ခ်င္ပန္ေလ့၊ မပန္ခ်င္ တြင္ တြင္ျငင္းေသာ္ လည္း၊ တသင္းသင္း ေနမယ္ေနာ္တဲ့၊ တသင္းသင္း ေနမယ္ေနာ္… တဲ့ လားကြယ္။ ေက်ာင္းသား ဘဝ အေဆာင္မွာေနတုန္း က တစ္ခန္းေက်ာ္မွ ပခုကၠဴသားပြဲစားႀကီး အမည္ခံေ႒းလြင္ႀကီး အသည္းကြဲ၍ အရက္မူးမူးႏွင့္ ခင္ေမာင္ရင္ သီခ်င္းကို ဆိုတာ မွတ္မိေသးသည္။ "မိန္းမဟူသည္ ေဆာင္းေလပမာညီ၊ အတြင္း သေဘာေတြ မတည္ၾကည္ ေျပာင္းလဲတတ္သည္၊ မိန္းမဟူသည္ ေလွနဲ႔ ျမင္းလို မယြင္းဘဲ တူညီ၊ ပဲ့ကုိင္ရာ လူေနာက္၊ စီးရာကိုသာ ပါတတ္သည္…"တဲ့။ အဲဒီတုန္းက သူနဲ႔ ေတာက်ီးကန္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပြဲစားႀကီး ကို ေျပာင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အားေပးလည္း အားေပးခဲ့ၾကဖူးသည္။
ခုေတာ့…
သူသည္ သားကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားရင္းမွ စံကားပင္ရိပ္မွာ ပင့္သက္႐ႈိက္ေနမိ၏။ သားကေတာ့ သူ႔ဖိုးဝ႐ုပ္ႀကီး ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ဆဲ။
(၁၁)
ေျမနီကုန္းက မိုးနတ္မယ္မွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဝင္စားၾကသည္။ သား၏ပါးစပ္မွာ အဆီေတြ ဝင္းေနတာ သေဘာက် မိေသးသည္။ သားကေတာ့ အထူးအဆန္းေတြကို အားရပါးရ စားရင္းက ဖိုးဝကိုပါ ေခါက္ဆြဲ ေကၽြးဖို႔ ခုိင္းေနျပန္၏။
စားေသာက္ဆုိင္ မွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ လမ္းတစ္ဖက္ ကူးကာ ေယာင္လည္လည္ ရပ္ေနတုန္း လူ ေခ်ာင္ေသာ ေထာက္ၾကံ႕ကားတစ္စင္းရပ္လာ၍ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ တက္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ကား သည္ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာလာေသာအခါမွသာ ဤကားေပၚကိုမွ တက္မိေလျခင္းဟု စိတ္ထဲတြင္ ေနာင္တျဖစ္မိျပန္၏။ ပညာေရး တကၠသုိလ္၊ ဝိဇၨာ/သိပၸံတကၠသိုလ္၊ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ စေသာ မိန္းမ လွေလး ႏုသြယ္ေအး ၏ေျခရာလွလွေလးမ်ား ရွိေနႏုိင္ေသးသည့္ ေနရာမ်ားကို မၾကည့္လို ဘဲလ်က္ ျမင္ ေနရသည္။ အင္းလ်ားကန္ကို ေတြ႕၍ သားငယ္က ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ ေပ်ာ္ေနႏုိင္ေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲ မွာေတာ့ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါ။ "ေမာင္နဲ႔လြဲရရင္ေလ… ဒီအင္းလ်ားကန္ရဲ႕တစ္ေနရာရာမွာ ေအးရဲ႕အေလာင္းကို သာ လာ ဆယ္ပါေတာ့ ေမာင္ရယ္"တဲ့။ ကားေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပးဆင္းကာ အင္းလ်ားသို႔ေျပးသြား ခ်င္စိတ္ ေပါက္ လာမိသည္။ ေကာက္ညစ္တဲ့သူကေတာင္ ညစ္ရဲေသးရင္ ခံတဲ့သူက ဘာေၾကာင့္ မခံရဲရ မွာလဲ။
သားက သူ႔လည္ပင္းကို တအားဖက္ၿပီး ေမႊးလုိက္၍ သတိတစ္ခ်က္လည္လာ၏။ မြန္းတည့္လုၿပီျဖစ္၍ သား၏ မ်က္ေတာင္မ်ား စင္လာၿပီကို သတိထားၾကည့္မိၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚမွာ သိပ္လုိက္သည္။ သားငယ္ သည္ ေအးခ်မ္းစြာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ကားသည္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ မဂၤလာဒံုဘက္ဆီ ဦးတည္လာခဲ့၏။ ေအးႏွင့္ ခ်စ္စခင္စက စေနေန႔ မြန္းလဲ ပုိင္းမ်ားမွာ အမွတ္ (၉) ေထာက္ႀကံ႕ကားကို အစုန္အဆန္ စီးၾကဖူးသည္မ်ား သတိရ မိ၏။ ေၾသာ္… ေအးရယ္၊ ေနရာတကာ ေအးကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတာပါလား။ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္ခဲ့ဖူး ေတာ့လည္း သတိရစရာေတြက ေအးဆီမွာသာ စုလုိ႔ပါလားကြယ္။ ေစာေစာ ရိပ္မိလ်က္နဲ႔ သတိမေပး ရက္ခဲ့တာ၊ မတားဆီးႏုိင္ခဲ့တာဟာ ခုေတာ့ေလ…။
(၁၂)
ေလးနာရီထိုးလုလုမွာ ေျမနီကုန္းသုိ႔ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ သားက ဆာေနၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သုိ႔ ဝင္ၿပီး သား အတြက္ ႏြားႏို႔ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္၊ သူ႔အတြက္က လက္ဖက္ရည္က်က်တစ္ ခြက္ မွာရ၏။ သာ ဘာလုပ္ခ်င္ေသးသလဲဆိုေတာ့ သားက စဥ္းစားၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဟု ေျဖ သည္။ ဝိဇယတြင္ ငါးမန္း ဖမ္းသူ ႐ုပ္ရွင္ျပေနသည္ႏွင့္ အခန္႔သင့္သြား၏။
သားက ငါးမန္းဖမ္းေသာ အခန္းမ်ား၊ ေရငုပ္ေသာ အခန္းမ်ားကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ၿပီးေနာက္ ငါးဖမ္း ျခင္းအေၾကာင္းကို စူးစမ္းေလသည္။ သားႏွင့္ အေမးအေျဖလုပ္ေနရေသာ တဒဂၤကား အားလံုး ကို ေမ့ ေပ်ာက္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေလာေလာဆယ္မွာ ဒီသားႏွင့္ ဒီအေဖ သာ တတြဲတြဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာပါာလးဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ထဲမွာ တင္းခ်င္သည္။
႐ုပ္ရွင္႐ံုမွထြက္ေတာ့ ေမွာင္ၿပီ။ ေျမနီကုန္းလဟာျပင္ထဲသြားၿပီး ထမင္းစားၾကရန္ သားငယ္ကို ခ်ီ၍ သြားဆဲမွာ သားကေတာ့ ငါးေတြအေၾကာင္း၊ ပင္လယ္အေၾကာင္း ေမးခြန္းေတြ တြင္တြင္ထုတ္ေနခဲ့၏။
သူကေတာ့ ဒါၿပီးရင္ ဘာလုပ္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္ျပန္ျပန္ေတာ့လည္း ဟာကြက္တစ္ ခု ရွိေနသည့္ေနရာ မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနမွာစိုးသည္။ သူက ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနရတာထက္ သား က ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနရတာ ပိုဆိုးေပလိမ့္မည္။
တစ္ေန႔လံုး သူ႔ကို တမင္ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေနခဲ့တာမွာပင္ "ေမႀကီးေတာ့ ခုေလာက္ဆို ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာေပါ့" ဟု ဆိုခဲ့ေသး၏။
"ေမႀကီး ကလည္း ဘာလုိ႔မ်ား ေက်ာင္းသြားတက္ရတာပါလိမ့္" ဟု ဆိုခဲ့ေသး၏။
သားကို ခ်ီသြားရင္းက မီးပြဳိင့္ေရာက္ေတာ့မွ လဟာျပင္ကို ေက်ာ္ခဲ့မွန္း သတိရ၏။ မထူးေတာ့ၿပီျဖစ္၍ မိုးနတ္မယ္ ဆီသုိ႔ ဦးတည္လုိက္၏။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲ၊ အသားကင္တစ္ပြဲ၊ အရက္… ဟုတ္ၿပီ။ မေန႔ ကလို ေမ့သြားေအာင္ ေမ့ေဆး မွီဝဲရမည္။ သားက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ပလုတ္ပေလာင္း စားရင္း၊ စားပြဲ ေအာက္ က ေၾကာင္ေတြကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေပ်ာ္ေနဆဲမွာ သူကေတာ့ ရမ္အရက္ကို ေရေရာကာ အူ႐ုိင္း အတြင္းသို႔ ေလာင္းထည့္ေနခဲ့၏။
စားေသာက္ၿပီးစီးၾကေတာ့ အေတာ္ ေမွာင္ေနေလၿပီ။
"ကဲ… သား ဘယ္သြားမလဲ"
"ေဖႀကီး ပဲ ေျပာၿပီးေတာ့၊ ကမ္းနား သြားၿပီး ငါးေတြ သေဘၤာေတြၾကည့္မယ္ဆို"
သူ ေျပာခဲ့သလား၊ မေျပာခဲ့သလား မသိေတာ့ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားအလိုကို လုိက္ရမည္ဟု သူ နား လည္၏။
ဆုိင္အျပင္ဘက္ သို႔ ေျခလွမ္းလုိက္ေတာ့ သူ ယုိင္သြား၏။ ဖိုးဝ႐ုပ္ လြတ္က်သြားသည္။
"ဆုိက္ကားဆရာ၊ ကမ္းနားစပ္ကို ပို႔ဗ်ာ"
(၁၃)
ကမ္းနားတံတားတြင္ လူရွင္းလွ၏။ တံတားအစြန္းတြင္ ထုိင္ေသာ အခါ ေဆာင္းေလ သည္ ေအးစိမ့္ သြား ေအာင္ ေဝ့ပက္လုိက္သည္ကို ခံစားရ၏။ သားငယ္မွာကား ခ်မ္းရမွန္းမသိဘဲ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ လုိက္၊ ျမစ္ျပင္ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ေနရွာ၏။ ေရက်ခ်ိန္ျဖစ္၍၊ တံတားအစကေလး တြင္သာ ေရ ေရာက္ေသးသည္။ တံတားသည္ ေရျပင္မွ ေဝးကြာလြန္လွ၏။
သူသည္ အေပၚအက်ႌကိုခၽြတ္၍ သားငယ္ကုိ ျခဳံေပးလုိက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သေဘၤာၾကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္သည္။ အိႏိၵယအမည္တစ္ခုကုိ ဖတ္မိၾက၏။ ၾသ…။ သူ႕ေဘာ့စ္ကုိ သတိရသည္။ အိႏိၵယကုိ သူ႔တပည့္၊ သူ အလြန္ ခ်စ္ေသာ သူ႔ခမ်ာ ၾကဳိးစားလုိက္ရတာ စဥ္းစားမိရင္း ရယ္ေမာမိသည္။ သားကေဖၾကီး ဘာရယ္တာလဲဟု စူးစမ္း သည္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။
ျမစ္ေရစီးတြင္ ေဗဒါပင္္ တစ္ပင္စ၊ ႏွစ္ပင္စကုိ ေတြ႕သည္။ ျမစ္ေရျပင္ကား လမ္းမီးေရာင္၊ သေဘၤာ မီးေရာင္မ်ား ဟပ္၍ လင္းသည့္ေနရာ လင္းေနေသာ္လည္း လမုိက္ည ျဖစ္၍ အကုန္ လင္းလက္မေန။
ျမစ္ေရကုိ ၾကည့္ရင္းအားလုံးကုိ သူေတြ႕ေနရသလုိ ထင္ရ၏။ ေတာက်ီးကန္း၊ ႏုသြယ္ေအး၊ အေမ၊ ေဖေဖ၊ သူ၊ သူ႕သား၊ သူ႕ေဘာ့စ္၊ ကုိေငြထြန္း…။ အားလုံး၏မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ျမစ္ျပင္တြင္၊ ထြန္းပရင္း သူ႔အား တရားသေဘာတစ္ခု ကုိ ေျပာျပေနသလုိ ခံစားရ၏။ ေခါင္းထဲမွ ပုိ၍ရီေဝလာသည္။ တကယ္ ေတာ့ ျမစ္ေရျပင္ ဟာ နိဂုံးတစ္ခုပါပဲလား၊ အခ်ဳိ႕ေသာအရာကုိ အဆုံးသတ္ေပးႏုိင္သည့္ နိဂုံးတစ္ခုပါပဲ လား။
ေႏြးေထြးေသာ ျခဳံထည္ေၾကာင့္ သားငယ္ေလးသည္သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်သြား၏။ ၾသ…. သူ႕မွာ ေတာ့ ေလာကထဲ သို႔ ေလးႏွစ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့သာ ဝင္ရေသးသည့္အတြက္ ေလာက ၏ ဆုိးဝါးလွသည့္ သေဘာေတြ ကုိ မသိရွာေသးဘူး။ အ႐ႈံးႏွင့္ အႏုိင္၊ အေကာက္ႏွင့္ အေျဖာင့္၊ ေပးဆပ္ျခင္းႏွင့္ ရယူ ျခင္း…။ သူ႔ေခါင္းထဲ တြင္ ေဝလာ၏။
အ႐ံႈးဆိုတာ ဘာလဲ၊ အႏုိင္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ သူသည္ ရီေဝေနေသာ ေခါင္းကုိ အလုပ္ေပးေန မိ၏။ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ၊ ေကာက္ညစ္မႈေတြကုိ အ႐ႈံးေပးသြားပါျပီတဲ့။ သူတကယ္ ႐ႈံးမွာ လား။ ေကာက္ညစ္သူႏွင့္ ေကာက္က်စ္ျခင္း ခံရသူ ဘယ္သူ႐ႈံးသလဲ။
သူသည္ ေခါင္းကုိ မတ္လုိက္၏။ အႏုိင္ကုိ သူေတြ႕ခဲ့ေပျပီ။ တကယ္စင္စစ္ကား ႐ႈံးသူသည္ သာ ႏုိင္သူအမွန္ ျဖစ္၏ ဟူေသာ သေဘာတစ္ခုကုိ သူစဥ္းစားမိလိုက္ေလျပီ။
သူသည္ ျမစ္ျပင္ကုိ ၾကည့္၏။ သားငယ္ကုိ ၾကည့္၏။ အၾကာႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနျပီးမွ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ကုိင္ ပဝါျဖဴႏွင့္ ၾကိဳးစား ခ်ည္ေႏွာင္လုိက္၏။
လက္ကုိင္ပဝါျဖဴ အစြန္း မ်ားကုိ သြားျဖင့္ ကုိက္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ေနစဥ္မွာ ေရသည္ ျမင့္တက္လာခဲ့ ေလျပီ။
(၁၄)
ေျခသံမ်ား ၾကားရျပီးေနာက္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ ထိုးက်လာကာ "ေဟ့လူ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ ရပ္ လုိက္" ဟူေသာ အသံမာမာ ကုိ ၾကားရ၏။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ တံတားေအာက္ ေရစပ္စပ္တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသူမ်ားႏွင့္ တံတားအစတြင္ ေျပးဝင္လာေသာ လူမ်ားကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူတို႔ သည္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ကုိ ဖြင့္ကာ ေရွ႕သုိ႔ ေျပးလာေနၾက၏။
"ေဟ့ လူေတြ ေရွ႕မတုိးနဲ႔၊ ခုန္ခ်လုိက္ရမလား"
" ဟာ… ေဟ့လူ…မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔"
ဆိပ္ကမ္း မွ လူမ်ား ဝိုင္းအုံလာၾက၏။
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရွ႕မတုိးနဲ႔၊ မတုိးနဲ႔ုဆုိ… မတုိးနဲ႔"
မီးေရာင္မ်ား တန္႔သြားၾက၏။
"မီးပိတ္ျပီး တုိးမလာနဲ႔ေလ၊ ဒီမွာၾကည့္"
သူသည္ သားငယ္ ကုိ ေဘးသုိ႔လွိမ့္လုိက္တာ ဖုိးဝရုပ္ကုိ ေကာက္ျပီး ေရထဲလႊင့္ပစ္ျပလုိက္သည္။ "ဟာ… ကေလးေလး ကုိ ပစ္ခ်လုိက္ျပီေဟ့… အုိ... အရုပ္ပါကြ" ဟူေသာ အသံမ်ား ညံသြား၏။
"မလုပ္ပါနဲ႔ မိတ္ေဆြရယ္၊ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အကဲခတ္ေနတာ ၾကာပါျပီ၊ လာပါဗ်ာ"
"အုိ… ခင္ဗ်ား တုိ႔ ေရွ႕မတုိးနဲ႔ေလ"
"မတုိးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားလာခဲ့ပါ"
"မတုိးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြား"
"မလာဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြား"
"က်ဳပ္တုိ႔က ဒီရပ္ကြက္က တာဝန္ရွိပုဂၢဳိလ္ေတြပါ၊ ခင္ဗ်ားကုုိ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္..တာဝန္ရွိ …"
"မလုိခ်င္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔သြား၊ မသြားရင္ေတာ့ ေရထဲ ခုန္ခ်မွာပဲ"
လူစုထဲ တြင္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံဆူညံသြား၏။
"သြားၾကပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား လူေတြလည္း ေခၚသြားပါ"
တီးတုိးတုိင္ပင္သံ ၾကားရျပီး အတန္ၾကာေသာ္ တံတားေပၚတြင္ လူစုကဲြသြား၏။
သုိ႔ေသာ္ လမ္းေဘးမီးတုိင္ ေအာက္တြင္ကား လူစု ရွိေနျမဲ။
" ဒီမွာ မိတ္ေဆြ၊ နားေထာင္ပါဗ်ာ။
လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာ္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လူတစ္ဦး ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" ခင္ဗ်ား ဘာလုိ႔…. ဒီလုိလုပ္ခ်င္ရတာလဲဗ်ာ"
"က်ဳပ္က ဘာလုပ္ခ်င္ေနလုိ႔တုံး"
"ေအးေလ… ဒီလုိဆုိလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။
"ခင္ဗ်ား ဘယ္ကလဲ"
"ဒီအရပ္ က ရုိးရုိးအရပ္သားပါ"
သူသည္ သားကုိျပန္၍ မယူကာ ျငိမ္ျငိမ္ပင္ ထုိင္ေနလုိက္၏။
"ဒီတံတား က နာမည္ၾကီးလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း လူရိပ္လူကဲခတ္ေနရတာ မိတ္ေဆြရဲ႕
သူက ဘာမွ် ျပန္မေျပာျဖစ္။
"ခင္ဗ်ား မွာ အခက္အခဲ ရွိေနမွာပါေလ၊ ဒီတံတားမွာက ဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ေနက်"
သူက ျငိမ္ေနျမဲ။
"တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းဗ်ာ၊ လူေတြဟာဘာမဟုတ္တာေလးေတြနဲ႔ စြန္႔စားၾကတယ္။ ဘဝကုိ အဆုံး႐ႈံး ခံၾကတယ္။ လူလတ္ပုိင္းေတြဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာ၊ စီးပြားေရး ျပႆနာေတြ ေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္ တာေပါ့ေလ"
ထုိပုဂၢဳိလ္က သူ႕အနား လက္တစ္လွမ္းအကြာသုိ႔ လာထုိင္ကာ ေလေအးျဖင့္ ဆက္လက္ ေဖ်ာင္းဖ်ေန ၏။ သူ ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားငယ္ကုိ တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္း ျမစ္ျပင္ကုိ ေငးေနမိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အေတြ႕အၾကဳံတစ္ခု ရွိခဲ့တယ္ဗ်ာ၊ ဟုိးအရင္ တစ္ႏွစ္တုန္းကေပါ့၊"
"လူတစ္ေယာက္ ဗ်ာ… သူ႔ကေလးသံုးေယာက္စလံုးကို ေခၚလာၿပီး ႀကဳိးတြဲခ်ည္ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာကေန ေရထဲ ခုန္ခ်သြားတယ္"
"ဟင္… ေသသြားေရာလား"
"အားလံုး ေသသြားရွာတယ္ဗ်ာ"
"ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ"
"အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔မိန္းမက လင္ငယ္ေနာက္လုိက္ေျပးတာေလ၊ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း ရွိစု မဲ့စု ပုိက္ဆံ ယူၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔လံုး သားသမီးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြား၊ သံုးျဖဳန္း ေပ်ာ္လုိ႔ပါးလုိ႔ေပါ့၊ ညက် ေတာ့မွ ေရထဲ ခုန္ခ် သြားတာ"
"ေၾသာ္… ကံဆိုးလုိက္တဲ့လူ"
"အင္းေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔အဖုိ႔မွာေတာ့ ေလာကမွာ ဘာမွမက္စရာမက်န္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ေရထဲဆင္းသြားတာပဲ၊ သူ႔ကေလး သံုးေယာက္ က အဆစ္ေပါ့"
"သနားစရာဗ်ာ"
"သူ႔မိန္းမ ကုိလည္း အေတာ္ခ်စ္ရွာတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ရာ မေရာက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့တာ ေပါ့"
"ဘာဗ်၊ ဘယ္လို"
"ခ်စ္ရာမေရာက္၊ ႏွစ္ရာ ေရာက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ သူကေတာ့ သူ အင္မတန္ ခ်စ္တဲ့ မယား က စြန္႔ပစ္သြားလုိ႔ အခ်စ္အတြက္ အသက္စြန္႔သြားတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူသာ မေသရင္ သူ႔ မယားလည္း လုိက္ေသစရာ မလိုဘူးေပါ့"
"ဗ်ာ…"
"သူ ေသသြားေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြက ဘူးေပၚသလို ေပၚကုန္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို ပတ္ဝန္းက်င္က ဝုိင္း ေမးေငါ့ၾကတာေပါ့ ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုပဲေျပးေျပး ဒီမိန္းမရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္ ငါရဲ႕လင္ႀကီးနဲ႔ ကေလး သံုးေယာက္ ေသသြားၾကရတာပဲလို႔ စြဲေနေတာ့မွာေပါ့"
"လက္စားေခ် လုိက္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္"
"မရည္ရြယ္ေပမဲ့ ဒီသေဘာမ်ဳိး ေပါက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါေပါ့ ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္သြား တယ္ဆိုတာ" "အင္း…"
သူသည္ ျဖည္းေလးစြာ သက္ျပင္းခ်ရင္း လက္ကုိင္ပဝါကို တိတ္တိတ္ေျဖစ ျပဳသည္။
"ခင္ဗ်ား ကေတာ့ ဘယ္လိုယူဆမယ္ မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတ့ အဲဒီေယာက္်ားကို အျပစ္ျမင္တယ္ဗ်ာ၊ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔သားသမီးေတြ လည္း ေသရတယ္၊ သူလည္း ေသရတယ္၊ သူ႔မိန္းမလည္း လုိက္ေသသြား ရတယ္"
"အင္း… ေပါ့ေလ"
"သူသာ သူ႔မိန္းမ ကို တကယ္ခ်စ္႐ိုးမွန္ရင္ သူ ဒီလိုလုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ သူ႔မိန္းမမွာ သူမ်ား အေျပာအ ဆို ခံရေတာ့ မယ္၊ စိတ္ဓာတ္ ေခ်ာက္ခ်ားေတာ့မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို စဥ္းစားၿပီး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ေကာင္း စားေစခ်င္ တဲ့ ေစတနာ နဲ႔ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ဆက္သြားမွာေပါ့ မဟုတ္လား၊ ကုိယ့္ကို မခ်စ္တဲ့သူက လည္း သူ႔လမ္းသူ သြားၿပီပဲ"
"အင္း…"
"သူ တကယ္မခ်စ္လုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့၊ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာ တကယ္မခ်စ္လုိ႔ပဲ၊ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ သတ္ေသတယ္ဆိုတာေတာ့ လံုးဝ မခုိင္လံုတာပဲဗ်ာ"
"အင္းေပါ့၊ မွန္တာေပါ့"
"ၾကည့္ေလ၊ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနရတဲ့ လူေတြ သတ္ေသၾကတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးလုိ႔လား၊ ဘဝ ဆိုတာ လြယ္လြယ္ နဲ႔ အ႐ံႈးေပးၾကစတမ္းလားဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕…"
သူသည္ သားငယ္ကို ျပင္၍ ခ်ီလုိက္၏။
"ကဲ… ကဲ သြားၾကပါစုိ႔ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ တစ္ေယာက္ေယာက္က သက္ဆုိင္ရာသြားၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး နဲ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ေသေၾကာင္းၾကံစည္မႈနဲ႔ အလကားေနရင္း အဆြဲခံေနရဦးမယ္၊ လာပါဗ်"
သူက သား ကို ခ်ီကာ မတ္တတ္ရပ္လုိက္၏။ ထိုပုဂၢဳိလ္သည္ လမ္းမဘက္သုိ႔လွည့္ကာ ဓာတ္မီးေရာင္ ကို ေဝွ႔ယမ္း လုိက္သည္။ လူအုပ္သည္ ကြဲစျပဳလာ၏။
"ခုနလူလို အျဖစ္မ်ဳိးမ်ား ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာသာ ႀကံဳရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္သင့္တာ က ငါဟာ ငါ့မိန္းမ ကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား ဆိုတာပဲဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ… ခင္ဗ်ားမိန္းမကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕ လား"
"သိပ္ခ်စ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္ခ်စ္တာေပါ့"
သူသည္ ႐ုတ္တရက္ ေျဖၾကားလုိက္ၿပီးမွ "ဟာဗ်ာ"ဟု အရွက္ေျပ တစ္ခ်က္ရယ္ေမာကာ သားကို ရင္ ခြင္၌အပ္၍ တင္းတင္းဖက္ၿပီး အလင္းေရာင္ ရွိရာသုိ႔ တက္သြားေလသည္။
ၾကည္မင္း
႐ႈမဝမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ။
သံတံခါးေသာ့ကို ဖြင့္ကာ အိမ္ထဲသုိ႔ ဒယိမ္းဒယုိင္ ဝင္လုိက္၏။ ေမွာင္မည္းေနသည္။ ေျခာက္ေသြ႕လွ ေသာ ကႏာၱရထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာရေလသလား၊ သုိ႔မဟုတ္ မည္းေမွာင္ စြတ္စိုေအးစက္ေသာ အက်ဥ္း တုိက္ထဲသုိ႔ ဝင္ေရာက္လာရေလသလား။
အိပ္ခန္းမွမီးကို ဖြင့္လုိက္၏။ အိပ္ရာသည္ သန္႔ရွင္းျပန္႔ျပဴးစြာ ရွိေန၏။ အတြင့္အခ်ဳိင့္ကေလးပင္ ထ၍ မေန။ သားေလး အိပ္ေနက်ေနရာတြင္ ရွင္းလင္း လ်က္၊ ကြက္လက္ျဖစ္ေနလ်က္။ သူသည္ ေခါင္းအံုး တစ္လံုးကို ယူကာ သားေလး အိပ္ေနက်ေနရာသို႔ တင္လုိက္ၿပီးေနာက္ အားပါးတရ ဖက္ထားေနမိ၏။ ေခါင္းအံုးသည္ တျဖည္းျဖည္း စိုစြတ္လာသည္။
"ေမာင္ေက်ာ္လြင္…"
အေမ့အသံကို ၾကားရ၏။
"ေမာင္ေက်ာ္လြင္…"
သူ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ အို… အေမ့လက္ထဲမွာ သား… သား… သားပါလား။ ေပး… ေပး။ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေပးစမ္းပါ၊ သားႀကီးကို ေပးစမ္းပါ၊ သားေရ… သား။
သူသည္ အ႐ူးတစ္ေယာက္ လို သားကို ေပြ႕ဖက္ခ်ီပိုးယုေနမိ၏။ သားရယ္…။
"သူတို႔ မလာၾကဘူးလား"
"လာၾကသားပဲ"
"ကေလးကို ဘာလို႔…"
"ေမာင္ေက်ာ္လြင္ရဲ႕… ဒါ ငါ့ေျမးပါကြဲ႕၊ မင္း ဘာပဲ မွာထားထား၊ ငါ ၿငိမ္ၿငိမ္ မေနႏုိင္ပါဘူး။ ငါ့ေျမးကို ငါ ေမြးပါမယ္၊ ဒီလိုအေကာင္ေတြ အေကာင္မေတြ လက္ထဲ မထည့္လုိက္ႏုိင္ပါဘူး"
"သူ… သူတုိ႔ကေကာ…"
"အင္း… အေကာင္ ကေတာ့ အားရဝမ္းသာပဲ၊ ေကာင္မက… ေအးေလ ယူမယ္ဆိုလည္း… ငါက မေပး ပါဘူး"
အေမ့မ်က္ႏွာ တြင္ ေဒါသရိပ္ ကို မေတြ႕ရေသာ္လည္း တင္းမာသည့္ဟန္ကိုကား ေတြ႕ေနရ၏။
သူသည္ ေစာေစာက သားကိုယ္စား ထားထားသည့္ ေခါင္းအံုးကို ဖယ္ကာ သားကို ညင္ညင္ သာသာ ေနရာခ်ေပး လုိက္၏။ သားေလးမွာကား ေအးခ်မ္းစြာအိပ္ေပ်ာ္ဆဲ။ သားကို ေပြ႕လုိက္ရ၍ သူ႔ရင္ခြင္ေအး သည္ ေႏြးေထြး သြားျပန္ေလသည္။ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ အေမရယ္။
(၉)
အံုခဲေနေသာ ေခါင္းသည္ ၿပဳံးစစျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားငယ္၏မ်က္ႏွာကို ျမင္လုိက္သည့္ခဏမွာ ပင္ ၾကည္လင္ သြားခဲ့၏။ ေန႔သစ္တစ္ေန႔။
သားကို ကာတြန္း႐ုပ္ကေလးမ်ားပါေသာ ဝတ္စံုကေလး ဆင္ေပးလုိက္၏။ သားက သူ ဝယ္ေပးထား ေသာ မီးပန္းေသနတ္ ကေလး ကို ကုိင္သည္။ ဗီ႐ိုကို ဆြဲဖြင့္လုိက္၏။ လက္ယာဘက္ အကန္႔မ်ား အား လံုး ရွင္းလင္းေနသည္ ကို ၾကည့္ၿပီ ရင္ထဲတြင္ ဟာသြားမိျပန္သည္။ သက္ျပင္းကို က်ိတ္ခ်ရင္း သူသည္ ရခုိင္ လံုခ်ည္ တစ္ထည္၊ အျဖဴေရာင္လက္ရွည္ တစ္ထည္ႏွင့္ အေပၚအက်ႌတို႔ကို ထုတ္ယူလုိက္၏။ ေန႔ စဥ္ယူနီေဖာင္း တကားကားႏွင့္ ေနရေသာ အျဖစ္ကို တစ္ရက္ေတာ့ တြန္းလွန္လုိက္ဦးမည္။
သားကို လက္ဆြဲၿပီး တယ္လီဖုန္း ရွာကာ စက္႐ံုသုိ႔ ဖုန္းဆက္၏။ အဆင္သင့္ပင္ ေတြ႕ခ်င္သူႏွင့္ ေတြ႕ သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ႀကီး ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလုိ႔ ဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ခြင့္ယူပါရေစ"
"ဟာ… ဒုကၡပဲ"
"ဒီေန႔ တစ္ေန႔တည္းပါ ဆရာ၊ ခြင့္ျပဳပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္တက္ေတာ့ ခြင့္တင္ပါ့မယ္"
"ပံုစံေတြ ျဖည့္ဖုိ႔ ဒီေန႔ေနာက္ဆံုး ေမာင္ေက်ာ္လြင္၊ မင္း ေစာေစာက လာမလားလုိ႔ ဆရာ ေစာေစာ လာေစာင့္ေနတာ"
နယ္သာလန္ သို႔ တစ္ႏွစ္ခြဲသြားရန္ ေပၚေပါက္စဥ္က သံ႐ံုးသို႔ ညေန ေလးနာရီအေရာက္ပံုစံမ်ား ပို႔ေပးရ မည္ကို သိလ်က္ႏွင့္ မနက္ကတည္းက တင္ထားေသာ ပံုစံမ်ားကို အိတ္ထဲထည့္ယူသြား၊ အစည္းအေဝး ရွိသည္ အေၾကာင္းျပကာ စက္႐ံု သုိ႔ တစ္ေနကုန္ ျပန္မလာခဲ့ေသာ ပုဂၢဳိလ္။
"ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ အမီ ပို႔ေပးႏုိင္ေအာင္ ႀကဳိးစားၾကည့္ပါမယ္"
"ႀကဳိးစားပါ ေမာင္ေက်ာ္လြင္၊ တာဝန္ကို ျငင္းပယ္သလို ျဖစ္သြားရင္ ေရွ႕ေရး ထိခိုက္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ မင္း သိတယ္မဟုတ္လား"
မာလာေသာ ေလသံကို သတိထားမိ၏။
"ဟုတ္ကဲ့ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္ ခင္ဗ်"
သူသည္ ေအာင္ျမင္စြာ ၿပဳံးကာ သားကို လက္ဆြဲၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးကိုထြက္ခဲ့၏။ ကန္ေတာ္ႀကီး ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေၾကး႐ုပ္ တြင္ သားငယ္ကေလးမွာ ခုန္ေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္ကို သူ ေအးခ်မ္းစြာ ထုိင္ၾကည့္ေနမိ သည္။ အလယ္ကၽြန္း အတြင္းပိုင္းသုိ႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးဝင္ၿပီး ကန္ေတာ္ႀကီးဟိုတယ္ကိုျမင္ေနရေသာ ေရစပ္သို႔ ဆင္းကာ တ႐ုပ္ျခေသၤ့ မ်ားကို သားအား ျပရသည္။ ေရထဲသုိ႔ သား၏ေျခေထာက္မ်ားကို ခ်ေပးၿပီး ေဆာ့ေစ ရသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း သစ္ပင္ေအာက္တြင္ ငယ္ရြယ္သူ စံုတြဲတစ္တြဲ ပူးကပ္စြာထုိင္ ေနသည္ကို ေတြ႕၏။
"သံသရာ ဆံုးေစကြယ္××× ေမာင္ႀကီး မမုန္းႏုိင္တယ္××× ေတြ႕ဆံုခဲ့တဲ့ ေနရာဝယ္ ××× ျပန္ေျပာင္း ေတြးရင္ ××× မေဟာင္းေသးေသာ အတိတ္ဆီဝယ္၊ သာယာၾကည္ႏူး ××× သီက်ဴးခဲ့ၾကပံုမ်ားရယ္"
သီခ်င္းတစ္ပုိင္းတစ္စသည္ တိုးဝင္လာေန၏။ ဒီေနရာမွာ သူ ဒီလိုပဲ ဆိုျပခဲ့ဖူးသည္ မဟုတ္လား။
အဲသည္တုန္းက ေအးက ဒုတိယႏွစ္ ေက်ာင္းသူ၊ သူက ေနာက္ဆံုးႏွစ္ ေက်ာင္းသား။
ေခါင္းထဲတြင္ တရိပ္ရိပ္ ရီေဝလာခဲ့၏။ ႏွင္းျမဴမ်ားက ၾကည္လင္လာေနေသာ ေကာင္းကင္ျပင္ပင္လွ်င္ ႐ုတ္တရက္ မႈိင္းလာေတာ့သလိုလို။
အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ သစၥာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ေကာက္ညစ္သူနဲ႔ ေကာက္ညစ္ျခင္းခံရသူဆိုတာေကာ ဘာလဲ။
သူသည္ သားကို အတင္းေပြ႕ခ်ီကာ အျမန္ဆံုး ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။
(၁၀)
ေရႊတိဂံုဘရား ရင္ျပင္ေပၚတြင္ လူရွင္းေနသည္။ သားငယ္သည္ ဖိုးဝ႐ုပ္ႀကီးကို မႏုိင္မနင္ ဆြဲလာရင္းက ခိုမ်ား ကို ေငးေမာေပ်ာ္ရႊင္ေန၏။ သူတုိ႔သားအဖသည္ အေရွ႕ဘက္ အာ႐ံုခံတန္ေဆာင္းမွာ ပန္းဆီမီး လွဴရင္း ဘုရား ရွိခိုးၾက၏။ အလွဴခံေသတၱာထဲသုိ႔ သားက အေႂကြမ်ား လွဴသည္။ ေရႊေရာင္တဝင္းဝင္းႏွင့္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သည္ ေနျခည္ေအာက္တြင္ တည္ၿငိမ္စြာ အဖူးေျမာ္ ခံေန၏။ သူသည္ သားငယ္ကို ဆြဲၿပီး လက္ယာရစ္ ပတ္သည္။
စေနေထာင့္။
ႏွင္းပြင့္ တုိ႔ မိုးႏွယ္ေဝကာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၏တစ္နံနက္ခင္းကို ျပန္လည္သတိရေနမိျပန္၏။ ခ်စ္စခင္စ ၾကင္နာစ။ ဘုရားသြားၿပီး ဆုေတာင္းၾကရေအာင္ဟု အတူလာခဲ့ၾကေသာ တစ္နံနက္ခင္း။ စေနေထာင့္ မွာ အမ်ဳိးသမီးမ်ား မတက္ရေသာ အုတ္ခံုေပၚသို႔ ေအးက တက္မိေသာေၾကာင့္ တာဝန္ရွိပုဂၢဳိလ္တစ္ဦး က လာေရာက္ သတိေပးျခင္း ကို ျပန္ေတြးမိေသာအခါ အဲဒီအကုသုိလ္ေၾကာင့္ ထင္ပါရဲ႕ဟု ေတြးလုိက္ မိျပန္သည္။ စေနသမီးေလး ဘဝသစ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆုနဲ႔ ျပည့္စံုပါေစ ဘုရားဟု တိုးတိုးဆုေတာင္းေပး ေနမိျပန္၏။ "ေမာင္နဲ႔ ဒီဘဝမွာ သာမက ဘဝဆက္တုိင္း ေပါင္းရပါလို၏လုိ႔ ဆုေတာင္းမယ္ေနာ္" တဲ့။ ေပါင္းရပါလို၏ဆိုတဲ့ ဆု ကေတာ့ ျပည့္ပါရဲ႕။ ေသတစ္ပန္ သက္ဆံုး႐ိုးေျမက် ေပါင္းရပါလို၏လို႔ ဆုမ ေတာင္းမိခဲ့တာ မွားသြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕ ေအးရယ္။
သူတုိ႔သားအဖ သည္ ရာဟုေထာင့္ တံတိုင္းဘက္သုိ႔ ဝင္လာခဲ့၏။ ေအးခ်မ္းေသာ စံကားဝါပင္ရိပ္မွာ နား ၾကသည္။ အေဝးသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ေဆာက္လက္စ လႊတ္ေတာ္ကို ျမင္ရ၏။ ေျမနီကုန္း တစ္ဝုိက္မွ ႐ုပ္ရွင္႐ံု မ်ားကုိလည္း ျမင္ေနရ၏။
ရာဟုေထာင့္ ေျမၿပဳိစဥ္က တကၠသိုလ္အလုိက္ လုပ္အားေပးၾကရင္း ခင္မင္ခဲ့ရေသာ "ေအး"။ မေမ့ႏုိင္ ဘဲ ရွိရသည္။ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေအးနဲ႔ မလြတ္ႏုိင္ပါၿပီ။
ေၾသာ္… ႏုသြယ္ေအး ဆိုတဲ့ မိန္းမလွေလးရယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ တစ္သက္တြင္ ဒီတစ္နမ္း၊ တစ္နမ္း တြင္ ဒီတစ္ပြင့္ ပါတဲ့။ ေမာင္ေမာင္ရယ္ ဘယ္ခါ ညႇဳိးပါသြား၊ ျမတ္ႏိုးရင္ ပန္ခ်င္ပန္ေလ့၊ မပန္ခ်င္ တြင္ တြင္ျငင္းေသာ္ လည္း၊ တသင္းသင္း ေနမယ္ေနာ္တဲ့၊ တသင္းသင္း ေနမယ္ေနာ္… တဲ့ လားကြယ္။ ေက်ာင္းသား ဘဝ အေဆာင္မွာေနတုန္း က တစ္ခန္းေက်ာ္မွ ပခုကၠဴသားပြဲစားႀကီး အမည္ခံေ႒းလြင္ႀကီး အသည္းကြဲ၍ အရက္မူးမူးႏွင့္ ခင္ေမာင္ရင္ သီခ်င္းကို ဆိုတာ မွတ္မိေသးသည္။ "မိန္းမဟူသည္ ေဆာင္းေလပမာညီ၊ အတြင္း သေဘာေတြ မတည္ၾကည္ ေျပာင္းလဲတတ္သည္၊ မိန္းမဟူသည္ ေလွနဲ႔ ျမင္းလို မယြင္းဘဲ တူညီ၊ ပဲ့ကုိင္ရာ လူေနာက္၊ စီးရာကိုသာ ပါတတ္သည္…"တဲ့။ အဲဒီတုန္းက သူနဲ႔ ေတာက်ီးကန္းတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ပြဲစားႀကီး ကို ေျပာင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ အားေပးလည္း အားေပးခဲ့ၾကဖူးသည္။
ခုေတာ့…
သူသည္ သားကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ထားရင္းမွ စံကားပင္ရိပ္မွာ ပင့္သက္႐ႈိက္ေနမိ၏။ သားကေတာ့ သူ႔ဖိုးဝ႐ုပ္ႀကီး ကို တင္းက်ပ္စြာ ဖက္ဆဲ။
(၁၁)
ေျမနီကုန္းက မိုးနတ္မယ္မွာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ ဝင္စားၾကသည္။ သား၏ပါးစပ္မွာ အဆီေတြ ဝင္းေနတာ သေဘာက် မိေသးသည္။ သားကေတာ့ အထူးအဆန္းေတြကို အားရပါးရ စားရင္းက ဖိုးဝကိုပါ ေခါက္ဆြဲ ေကၽြးဖို႔ ခုိင္းေနျပန္၏။
စားေသာက္ဆုိင္ မွ ထြက္လာၿပီးေနာက္ လမ္းတစ္ဖက္ ကူးကာ ေယာင္လည္လည္ ရပ္ေနတုန္း လူ ေခ်ာင္ေသာ ေထာက္ၾကံ႕ကားတစ္စင္းရပ္လာ၍ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ တက္လုိက္ၾကျပန္သည္။ ကား သည္ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာလာေသာအခါမွသာ ဤကားေပၚကိုမွ တက္မိေလျခင္းဟု စိတ္ထဲတြင္ ေနာင္တျဖစ္မိျပန္၏။ ပညာေရး တကၠသုိလ္၊ ဝိဇၨာ/သိပၸံတကၠသိုလ္၊ စီးပြားေရးတကၠသုိလ္ စေသာ မိန္းမ လွေလး ႏုသြယ္ေအး ၏ေျခရာလွလွေလးမ်ား ရွိေနႏုိင္ေသးသည့္ ေနရာမ်ားကို မၾကည့္လို ဘဲလ်က္ ျမင္ ေနရသည္။ အင္းလ်ားကန္ကို ေတြ႕၍ သားငယ္က ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖင့္ ေပ်ာ္ေနႏုိင္ေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲ မွာေတာ့ မေပ်ာ္ႏုိင္ပါ။ "ေမာင္နဲ႔လြဲရရင္ေလ… ဒီအင္းလ်ားကန္ရဲ႕တစ္ေနရာရာမွာ ေအးရဲ႕အေလာင္းကို သာ လာ ဆယ္ပါေတာ့ ေမာင္ရယ္"တဲ့။ ကားေပၚမွ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပးဆင္းကာ အင္းလ်ားသို႔ေျပးသြား ခ်င္စိတ္ ေပါက္ လာမိသည္။ ေကာက္ညစ္တဲ့သူကေတာင္ ညစ္ရဲေသးရင္ ခံတဲ့သူက ဘာေၾကာင့္ မခံရဲရ မွာလဲ။
သားက သူ႔လည္ပင္းကို တအားဖက္ၿပီး ေမႊးလုိက္၍ သတိတစ္ခ်က္လည္လာ၏။ မြန္းတည့္လုၿပီျဖစ္၍ သား၏ မ်က္ေတာင္မ်ား စင္လာၿပီကို သတိထားၾကည့္မိၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚမွာ သိပ္လုိက္သည္။ သားငယ္ သည္ ေအးခ်မ္းစြာပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ကားသည္ တေရြ႕ေရြ႕ႏွင့္ မဂၤလာဒံုဘက္ဆီ ဦးတည္လာခဲ့၏။ ေအးႏွင့္ ခ်စ္စခင္စက စေနေန႔ မြန္းလဲ ပုိင္းမ်ားမွာ အမွတ္ (၉) ေထာက္ႀကံ႕ကားကို အစုန္အဆန္ စီးၾကဖူးသည္မ်ား သတိရ မိ၏။ ေၾသာ္… ေအးရယ္၊ ေနရာတကာ ေအးကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတာပါလား။ တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္ခဲ့ဖူး ေတာ့လည္း သတိရစရာေတြက ေအးဆီမွာသာ စုလုိ႔ပါလားကြယ္။ ေစာေစာ ရိပ္မိလ်က္နဲ႔ သတိမေပး ရက္ခဲ့တာ၊ မတားဆီးႏုိင္ခဲ့တာဟာ ခုေတာ့ေလ…။
(၁၂)
ေလးနာရီထိုးလုလုမွာ ေျမနီကုန္းသုိ႔ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ သားက ဆာေနၿပီ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ သုိ႔ ဝင္ၿပီး သား အတြက္ ႏြားႏို႔ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ေထာပတ္သုတ္၊ သူ႔အတြက္က လက္ဖက္ရည္က်က်တစ္ ခြက္ မွာရ၏။ သာ ဘာလုပ္ခ်င္ေသးသလဲဆိုေတာ့ သားက စဥ္းစားၿပီး ရုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္တယ္ဟု ေျဖ သည္။ ဝိဇယတြင္ ငါးမန္း ဖမ္းသူ ႐ုပ္ရွင္ျပေနသည္ႏွင့္ အခန္႔သင့္သြား၏။
သားက ငါးမန္းဖမ္းေသာ အခန္းမ်ား၊ ေရငုပ္ေသာ အခန္းမ်ားကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္ၿပီးေနာက္ ငါးဖမ္း ျခင္းအေၾကာင္းကို စူးစမ္းေလသည္။ သားႏွင့္ အေမးအေျဖလုပ္ေနရေသာ တဒဂၤကား အားလံုး ကို ေမ့ ေပ်ာက္ေနေသာအခ်ိန္ျဖစ္၏။ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ေလာေလာဆယ္မွာ ဒီသားႏွင့္ ဒီအေဖ သာ တတြဲတြဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မွာပါာလးဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ထဲမွာ တင္းခ်င္သည္။
႐ုပ္ရွင္႐ံုမွထြက္ေတာ့ ေမွာင္ၿပီ။ ေျမနီကုန္းလဟာျပင္ထဲသြားၿပီး ထမင္းစားၾကရန္ သားငယ္ကို ခ်ီ၍ သြားဆဲမွာ သားကေတာ့ ငါးေတြအေၾကာင္း၊ ပင္လယ္အေၾကာင္း ေမးခြန္းေတြ တြင္တြင္ထုတ္ေနခဲ့၏။
သူကေတာ့ ဒါၿပီးရင္ ဘာလုပ္မလဲလုိ႔ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။ အိမ္ျပန္ျပန္ေတာ့လည္း ဟာကြက္တစ္ ခု ရွိေနသည့္ေနရာ မွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနမွာစိုးသည္။ သူက ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနရတာထက္ သား က ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနရတာ ပိုဆိုးေပလိမ့္မည္။
တစ္ေန႔လံုး သူ႔ကို တမင္ေပ်ာ္ေအာင္ ထားေနခဲ့တာမွာပင္ "ေမႀကီးေတာ့ ခုေလာက္ဆို ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္ေရာက္ေရာေပါ့" ဟု ဆိုခဲ့ေသး၏။
"ေမႀကီး ကလည္း ဘာလုိ႔မ်ား ေက်ာင္းသြားတက္ရတာပါလိမ့္" ဟု ဆိုခဲ့ေသး၏။
သားကို ခ်ီသြားရင္းက မီးပြဳိင့္ေရာက္ေတာ့မွ လဟာျပင္ကို ေက်ာ္ခဲ့မွန္း သတိရ၏။ မထူးေတာ့ၿပီျဖစ္၍ မိုးနတ္မယ္ ဆီသုိ႔ ဦးတည္လုိက္၏။ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တစ္ပြဲ၊ အသားကင္တစ္ပြဲ၊ အရက္… ဟုတ္ၿပီ။ မေန႔ ကလို ေမ့သြားေအာင္ ေမ့ေဆး မွီဝဲရမည္။ သားက ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ကို ပလုတ္ပေလာင္း စားရင္း၊ စားပြဲ ေအာက္ က ေၾကာင္ေတြကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေပ်ာ္ေနဆဲမွာ သူကေတာ့ ရမ္အရက္ကို ေရေရာကာ အူ႐ုိင္း အတြင္းသို႔ ေလာင္းထည့္ေနခဲ့၏။
စားေသာက္ၿပီးစီးၾကေတာ့ အေတာ္ ေမွာင္ေနေလၿပီ။
"ကဲ… သား ဘယ္သြားမလဲ"
"ေဖႀကီး ပဲ ေျပာၿပီးေတာ့၊ ကမ္းနား သြားၿပီး ငါးေတြ သေဘၤာေတြၾကည့္မယ္ဆို"
သူ ေျပာခဲ့သလား၊ မေျပာခဲ့သလား မသိေတာ့ၿပီ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သားအလိုကို လုိက္ရမည္ဟု သူ နား လည္၏။
ဆုိင္အျပင္ဘက္ သို႔ ေျခလွမ္းလုိက္ေတာ့ သူ ယုိင္သြား၏။ ဖိုးဝ႐ုပ္ လြတ္က်သြားသည္။
"ဆုိက္ကားဆရာ၊ ကမ္းနားစပ္ကို ပို႔ဗ်ာ"
(၁၃)
ကမ္းနားတံတားတြင္ လူရွင္းလွ၏။ တံတားအစြန္းတြင္ ထုိင္ေသာ အခါ ေဆာင္းေလ သည္ ေအးစိမ့္ သြား ေအာင္ ေဝ့ပက္လုိက္သည္ကို ခံစားရ၏။ သားငယ္မွာကား ခ်မ္းရမွန္းမသိဘဲ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ၾကည့္ လုိက္၊ ျမစ္ျပင္ကို ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ ေပ်ာ္ေနရွာ၏။ ေရက်ခ်ိန္ျဖစ္၍၊ တံတားအစကေလး တြင္သာ ေရ ေရာက္ေသးသည္။ တံတားသည္ ေရျပင္မွ ေဝးကြာလြန္လွ၏။
သူသည္ အေပၚအက်ႌကိုခၽြတ္၍ သားငယ္ကုိ ျခဳံေပးလုိက္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ သေဘၤာၾကီးကုိ လွမ္းၾကည့္ လုိက္သည္။ အိႏိၵယအမည္တစ္ခုကုိ ဖတ္မိၾက၏။ ၾသ…။ သူ႕ေဘာ့စ္ကုိ သတိရသည္။ အိႏိၵယကုိ သူ႔တပည့္၊ သူ အလြန္ ခ်စ္ေသာ သူ႔ခမ်ာ ၾကဳိးစားလုိက္ရတာ စဥ္းစားမိရင္း ရယ္ေမာမိသည္။ သားကေဖၾကီး ဘာရယ္တာလဲဟု စူးစမ္း သည္။ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္။
ျမစ္ေရစီးတြင္ ေဗဒါပင္္ တစ္ပင္စ၊ ႏွစ္ပင္စကုိ ေတြ႕သည္။ ျမစ္ေရျပင္ကား လမ္းမီးေရာင္၊ သေဘၤာ မီးေရာင္မ်ား ဟပ္၍ လင္းသည့္ေနရာ လင္းေနေသာ္လည္း လမုိက္ည ျဖစ္၍ အကုန္ လင္းလက္မေန။
ျမစ္ေရကုိ ၾကည့္ရင္းအားလုံးကုိ သူေတြ႕ေနရသလုိ ထင္ရ၏။ ေတာက်ီးကန္း၊ ႏုသြယ္ေအး၊ အေမ၊ ေဖေဖ၊ သူ၊ သူ႕သား၊ သူ႕ေဘာ့စ္၊ ကုိေငြထြန္း…။ အားလုံး၏မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ျမစ္ျပင္တြင္၊ ထြန္းပရင္း သူ႔အား တရားသေဘာတစ္ခု ကုိ ေျပာျပေနသလုိ ခံစားရ၏။ ေခါင္းထဲမွ ပုိ၍ရီေဝလာသည္။ တကယ္ ေတာ့ ျမစ္ေရျပင္ ဟာ နိဂုံးတစ္ခုပါပဲလား၊ အခ်ဳိ႕ေသာအရာကုိ အဆုံးသတ္ေပးႏုိင္သည့္ နိဂုံးတစ္ခုပါပဲ လား။
ေႏြးေထြးေသာ ျခဳံထည္ေၾကာင့္ သားငယ္ေလးသည္သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ အိပ္ေမာက်သြား၏။ ၾသ…. သူ႕မွာ ေတာ့ ေလာကထဲ သို႔ ေလးႏွစ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့သာ ဝင္ရေသးသည့္အတြက္ ေလာက ၏ ဆုိးဝါးလွသည့္ သေဘာေတြ ကုိ မသိရွာေသးဘူး။ အ႐ႈံးႏွင့္ အႏုိင္၊ အေကာက္ႏွင့္ အေျဖာင့္၊ ေပးဆပ္ျခင္းႏွင့္ ရယူ ျခင္း…။ သူ႔ေခါင္းထဲ တြင္ ေဝလာ၏။
အ႐ံႈးဆိုတာ ဘာလဲ၊ အႏုိင္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ သူသည္ ရီေဝေနေသာ ေခါင္းကုိ အလုပ္ေပးေန မိ၏။ ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ၊ ေကာက္ညစ္မႈေတြကုိ အ႐ႈံးေပးသြားပါျပီတဲ့။ သူတကယ္ ႐ႈံးမွာ လား။ ေကာက္ညစ္သူႏွင့္ ေကာက္က်စ္ျခင္း ခံရသူ ဘယ္သူ႐ႈံးသလဲ။
သူသည္ ေခါင္းကုိ မတ္လုိက္၏။ အႏုိင္ကုိ သူေတြ႕ခဲ့ေပျပီ။ တကယ္စင္စစ္ကား ႐ႈံးသူသည္ သာ ႏုိင္သူအမွန္ ျဖစ္၏ ဟူေသာ သေဘာတစ္ခုကုိ သူစဥ္းစားမိလိုက္ေလျပီ။
သူသည္ ျမစ္ျပင္ကုိ ၾကည့္၏။ သားငယ္ကုိ ၾကည့္၏။ အၾကာႀကီး စုိက္ၾကည့္ေနျပီးမွ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ လက္ကုိင္ ပဝါျဖဴႏွင့္ ၾကိဳးစား ခ်ည္ေႏွာင္လုိက္၏။
လက္ကုိင္ပဝါျဖဴ အစြန္း မ်ားကုိ သြားျဖင့္ ကုိက္ကာ ခ်ည္ေႏွာင္ေနစဥ္မွာ ေရသည္ ျမင့္တက္လာခဲ့ ေလျပီ။
(၁၄)
ေျခသံမ်ား ၾကားရျပီးေနာက္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ ထိုးက်လာကာ "ေဟ့လူ ဘာလုပ္မလုိ႔လဲ ရပ္ လုိက္" ဟူေသာ အသံမာမာ ကုိ ၾကားရ၏။ လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ တံတားေအာက္ ေရစပ္စပ္တြင္ အသင့္ေစာင့္ေနသူမ်ားႏွင့္ တံတားအစတြင္ ေျပးဝင္လာေသာ လူမ်ားကုိ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ သူတို႔ သည္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး ကုိ ဖြင့္ကာ ေရွ႕သုိ႔ ေျပးလာေနၾက၏။
"ေဟ့ လူေတြ ေရွ႕မတုိးနဲ႔၊ ခုန္ခ်လုိက္ရမလား"
" ဟာ… ေဟ့လူ…မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔"
ဆိပ္ကမ္း မွ လူမ်ား ဝိုင္းအုံလာၾက၏။
"ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေရွ႕မတုိးနဲ႔၊ မတုိးနဲ႔ုဆုိ… မတုိးနဲ႔"
မီးေရာင္မ်ား တန္႔သြားၾက၏။
"မီးပိတ္ျပီး တုိးမလာနဲ႔ေလ၊ ဒီမွာၾကည့္"
သူသည္ သားငယ္ ကုိ ေဘးသုိ႔လွိမ့္လုိက္တာ ဖုိးဝရုပ္ကုိ ေကာက္ျပီး ေရထဲလႊင့္ပစ္ျပလုိက္သည္။ "ဟာ… ကေလးေလး ကုိ ပစ္ခ်လုိက္ျပီေဟ့… အုိ... အရုပ္ပါကြ" ဟူေသာ အသံမ်ား ညံသြား၏။
"မလုပ္ပါနဲ႔ မိတ္ေဆြရယ္၊ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အကဲခတ္ေနတာ ၾကာပါျပီ၊ လာပါဗ်ာ"
"အုိ… ခင္ဗ်ား တုိ႔ ေရွ႕မတုိးနဲ႔ေလ"
"မတုိးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားလာခဲ့ပါ"
"မတုိးပါဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြား"
"မလာဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကုိယ့္လမ္းကုိယ္သြား"
"က်ဳပ္တုိ႔က ဒီရပ္ကြက္က တာဝန္ရွိပုဂၢဳိလ္ေတြပါ၊ ခင္ဗ်ားကုုိ ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္..တာဝန္ရွိ …"
"မလုိခ်င္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔သြား၊ မသြားရင္ေတာ့ ေရထဲ ခုန္ခ်မွာပဲ"
လူစုထဲ တြင္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ အသံဆူညံသြား၏။
"သြားၾကပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား လူေတြလည္း ေခၚသြားပါ"
တီးတုိးတုိင္ပင္သံ ၾကားရျပီး အတန္ၾကာေသာ္ တံတားေပၚတြင္ လူစုကဲြသြား၏။
သုိ႔ေသာ္ လမ္းေဘးမီးတုိင္ ေအာက္တြင္ကား လူစု ရွိေနျမဲ။
" ဒီမွာ မိတ္ေဆြ၊ နားေထာင္ပါဗ်ာ။
လွည့္ၾကည့္လုိက္ေသာ္ ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္းတြင္ လူတစ္ဦး ရပ္ေနသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။
" ခင္ဗ်ား ဘာလုိ႔…. ဒီလုိလုပ္ခ်င္ရတာလဲဗ်ာ"
"က်ဳပ္က ဘာလုပ္ခ်င္ေနလုိ႔တုံး"
"ေအးေလ… ဒီလုိဆုိလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လုိ႔ပါ။
"ခင္ဗ်ား ဘယ္ကလဲ"
"ဒီအရပ္ က ရုိးရုိးအရပ္သားပါ"
သူသည္ သားကုိျပန္၍ မယူကာ ျငိမ္ျငိမ္ပင္ ထုိင္ေနလုိက္၏။
"ဒီတံတား က နာမည္ၾကီးလြန္းလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း လူရိပ္လူကဲခတ္ေနရတာ မိတ္ေဆြရဲ႕
သူက ဘာမွ် ျပန္မေျပာျဖစ္။
"ခင္ဗ်ား မွာ အခက္အခဲ ရွိေနမွာပါေလ၊ ဒီတံတားမွာက ဒါမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ေနက်"
သူက ျငိမ္ေနျမဲ။
"တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္းဗ်ာ၊ လူေတြဟာဘာမဟုတ္တာေလးေတြနဲ႔ စြန္႔စားၾကတယ္။ ဘဝကုိ အဆုံး႐ႈံး ခံၾကတယ္။ လူလတ္ပုိင္းေတြဆုိေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးျပႆနာ၊ စီးပြားေရး ျပႆနာေတြ ေၾကာင့္ ျဖစ္တတ္ တာေပါ့ေလ"
ထုိပုဂၢဳိလ္က သူ႕အနား လက္တစ္လွမ္းအကြာသုိ႔ လာထုိင္ကာ ေလေအးျဖင့္ ဆက္လက္ ေဖ်ာင္းဖ်ေန ၏။ သူ ကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သားငယ္ကုိ တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္း ျမစ္ျပင္ကုိ ေငးေနမိသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အေတြ႕အၾကဳံတစ္ခု ရွိခဲ့တယ္ဗ်ာ၊ ဟုိးအရင္ တစ္ႏွစ္တုန္းကေပါ့၊"
"လူတစ္ေယာက္ ဗ်ာ… သူ႔ကေလးသံုးေယာက္စလံုးကို ေခၚလာၿပီး ႀကဳိးတြဲခ်ည္ၿပီးေတာ့ ဒီေနရာကေန ေရထဲ ခုန္ခ်သြားတယ္"
"ဟင္… ေသသြားေရာလား"
"အားလံုး ေသသြားရွာတယ္ဗ်ာ"
"ဘာေၾကာင့္လဲဗ်ာ"
"အိမ္ေထာင္ေရး ျပႆနာေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔မိန္းမက လင္ငယ္ေနာက္လုိက္ေျပးတာေလ၊ အဲဒါနဲ႔ သူလည္း ရွိစု မဲ့စု ပုိက္ဆံ ယူၿပီးေတာ့ တစ္ေန႔လံုး သားသမီးေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္သြား၊ သံုးျဖဳန္း ေပ်ာ္လုိ႔ပါးလုိ႔ေပါ့၊ ညက် ေတာ့မွ ေရထဲ ခုန္ခ် သြားတာ"
"ေၾသာ္… ကံဆိုးလုိက္တဲ့လူ"
"အင္းေပါ့ဗ်ာ၊ သူ႔အဖုိ႔မွာေတာ့ ေလာကမွာ ဘာမွမက္စရာမက်န္ေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး ေရထဲဆင္းသြားတာပဲ၊ သူ႔ကေလး သံုးေယာက္ က အဆစ္ေပါ့"
"သနားစရာဗ်ာ"
"သူ႔မိန္းမ ကုိလည္း အေတာ္ခ်စ္ရွာတာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္ရာ မေရာက္သလို ျဖစ္သြားေတာ့တာ ေပါ့"
"ဘာဗ်၊ ဘယ္လို"
"ခ်စ္ရာမေရာက္၊ ႏွစ္ရာ ေရာက္တယ္ေပါ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ သူကေတာ့ သူ အင္မတန္ ခ်စ္တဲ့ မယား က စြန္႔ပစ္သြားလုိ႔ အခ်စ္အတြက္ အသက္စြန္႔သြားတာပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ သူသာ မေသရင္ သူ႔ မယားလည္း လုိက္ေသစရာ မလိုဘူးေပါ့"
"ဗ်ာ…"
"သူ ေသသြားေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြက ဘူးေပၚသလို ေပၚကုန္ၿပီး သူ႔မိန္းမကို ပတ္ဝန္းက်င္က ဝုိင္း ေမးေငါ့ၾကတာေပါ့ ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုပဲေျပးေျပး ဒီမိန္းမရဲ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ငါ့ေၾကာင့္ ငါရဲ႕လင္ႀကီးနဲ႔ ကေလး သံုးေယာက္ ေသသြားၾကရတာပဲလို႔ စြဲေနေတာ့မွာေပါ့"
"လက္စားေခ် လုိက္သလို ျဖစ္သြားတာေပါ့ေနာ္"
"မရည္ရြယ္ေပမဲ့ ဒီသေဘာမ်ဳိး ေပါက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒါေပါ့ ခ်စ္ရာမေရာက္ဘဲ ႏွစ္ရာေရာက္သြား တယ္ဆိုတာ" "အင္း…"
သူသည္ ျဖည္းေလးစြာ သက္ျပင္းခ်ရင္း လက္ကုိင္ပဝါကို တိတ္တိတ္ေျဖစ ျပဳသည္။
"ခင္ဗ်ား ကေတာ့ ဘယ္လိုယူဆမယ္ မသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတ့ အဲဒီေယာက္်ားကို အျပစ္ျမင္တယ္ဗ်ာ၊ သူ႔ေၾကာင့္ သူ႔သားသမီးေတြ လည္း ေသရတယ္၊ သူလည္း ေသရတယ္၊ သူ႔မိန္းမလည္း လုိက္ေသသြား ရတယ္"
"အင္း… ေပါ့ေလ"
"သူသာ သူ႔မိန္းမ ကို တကယ္ခ်စ္႐ိုးမွန္ရင္ သူ ဒီလိုလုပ္လုိက္တဲ့အတြက္ သူ႔မိန္းမမွာ သူမ်ား အေျပာအ ဆို ခံရေတာ့ မယ္၊ စိတ္ဓာတ္ ေခ်ာက္ခ်ားေတာ့မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးကို စဥ္းစားၿပီး ကုိယ္ခ်စ္တဲ့သူကို ေကာင္း စားေစခ်င္ တဲ့ ေစတနာ နဲ႔ ကုိယ့္လမ္း ကုိယ္ဆက္သြားမွာေပါ့ မဟုတ္လား၊ ကုိယ့္ကို မခ်စ္တဲ့သူက လည္း သူ႔လမ္းသူ သြားၿပီပဲ"
"အင္း…"
"သူ တကယ္မခ်စ္လုိ႔လည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့၊ လက္စားေခ်တယ္ ဆိုတာ တကယ္မခ်စ္လုိ႔ပဲ၊ စားဝတ္ေနေရးေၾကာင့္ သတ္ေသတယ္ဆိုတာေတာ့ လံုးဝ မခုိင္လံုတာပဲဗ်ာ"
"အင္းေပါ့၊ မွန္တာေပါ့"
"ၾကည့္ေလ၊ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းစားေနရတဲ့ လူေတြ သတ္ေသၾကတယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးလုိ႔လား၊ ဘဝ ဆိုတာ လြယ္လြယ္ နဲ႔ အ႐ံႈးေပးၾကစတမ္းလားဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါရဲ႕…"
သူသည္ သားငယ္ကို ျပင္၍ ခ်ီလုိက္၏။
"ကဲ… ကဲ သြားၾကပါစုိ႔ဗ်ာ၊ ေတာ္ၾကာ တစ္ေယာက္ေယာက္က သက္ဆုိင္ရာသြားၿပီး စိုးရိမ္တႀကီး နဲ႔ ေျပာလုိက္ရင္ ေသေၾကာင္းၾကံစည္မႈနဲ႔ အလကားေနရင္း အဆြဲခံေနရဦးမယ္၊ လာပါဗ်"
သူက သား ကို ခ်ီကာ မတ္တတ္ရပ္လုိက္၏။ ထိုပုဂၢဳိလ္သည္ လမ္းမဘက္သုိ႔လွည့္ကာ ဓာတ္မီးေရာင္ ကို ေဝွ႔ယမ္း လုိက္သည္။ လူအုပ္သည္ ကြဲစျပဳလာ၏။
"ခုနလူလို အျဖစ္မ်ဳိးမ်ား ခင္ဗ်ားတုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာသာ ႀကံဳရင္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ေမးၾကည့္သင့္တာ က ငါဟာ ငါ့မိန္းမ ကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕လား ဆိုတာပဲဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လဲ… ခင္ဗ်ားမိန္းမကို တကယ္ခ်စ္ရဲ႕ လား"
"သိပ္ခ်စ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ သိပ္ခ်စ္တာေပါ့"
သူသည္ ႐ုတ္တရက္ ေျဖၾကားလုိက္ၿပီးမွ "ဟာဗ်ာ"ဟု အရွက္ေျပ တစ္ခ်က္ရယ္ေမာကာ သားကို ရင္ ခြင္၌အပ္၍ တင္းတင္းဖက္ၿပီး အလင္းေရာင္ ရွိရာသုိ႔ တက္သြားေလသည္။
ၾကည္မင္း
႐ႈမဝမဂၢဇင္း၊ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္၊ ႏိုဝင္ဘာလ။
1 comment:
ဖတ္ၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး အစ္မ..
Post a Comment