ေမာင္ေပၚထြန္း ဘာသာျပန္ ေရေျမျခားေသာ္လည္း, အပိုင္း (၆)

''ဘာလဲ....မင္းက သူ႔ဘက္က သူ႔ကေလး ပိစိေကြးကေလး အရြယ္ကတည္းကထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ ကတည္းက လုံး၀ပစ္ထားလိုက္တယ္။ ခုေတာ့...ကေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ ကိစ ၥေတာင္ ေမာင္က ေျပာေနၿပီ။ တကယ္ ဆုိရင္....ေမာင္က ဒီေလာက္ထိ မစိုးရိမ္သင့္ဘူး။ ဒီကေလး မွာ သူ႔အေမ ရွိပါေသး တယ္။ ေမာင္က ေမ့ထားတဲ့ ကာလေတြ တစ္ေလွ်ာက္လုံး သူ႔အေမက ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္လို႔ပဲ ဒီအရြယ္ေတာင္ ေရာက္ လာၿပီပဲ'' ''အဲဒါေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာ လို႔ ဘယ္ရမွာလဲ'' ''ေမာင္ ဘာကို ဆုိလိုတာလဲ'' ''ဟာ...ေလာ္ရာ။ ဟိုမွာ....ဒီေရေတြ တက္လာၿပီ။ တုိ႔ဆီေရာက္လာေတာ့မယ္'' သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုုတ္အက်ၤ ီေတြ ကမန္းကတန္း ေကာက္ယူၿပီး လက္ခ်င္းယွက္ကာ ထေျပးလာခ႔ဲ ၾကသည္။ ဒီေရလြတ္ေသာ အေပၚပုိင္း ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ ျပန္၍ လွဲအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ကို ဆက္ဖတ္ရန္...........................................

သို႔ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ကုုတ္အက်ၤ ီေတြ ကမန္းကတန္း ေကာက္ယူၿပီး လက္ခ်င္းယွက္ကာ ထေျပးလာခဲ ႕ ၾကသည္။ ဒီေရလြတ္ေသာ အေပၚပုိင္း ေသာင္ျပင္ တစ္ေနရာတြင္ ျပန္၍ လွဲအိပ္လိုက္ၾကသည္။
ခပ္လွမ္းလွမ္း တြင္ လူေျခတစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ဟိုေနရာသည္ေနရာ လမ္းေလွ်ာက္ ေနၾကသည္ ကို ျမင္ရသည္။ ေသာင္ျပင္ ငွက္ကေလးမ်ား ပင္လယ္ထဲ ေျပးဆင္းသြားၾကသည္။ လိႈင္းလုံးေတြ လွိမ့္တက္ လာေတာ့ ကုန္းပိုင္း သို႔ ျပန္ေလးတက္ လာၾကသည္။ ''ဒါနဲ႔.....တို႔ စကာေျပာတာ ဘယ္အထိ ေရာက္ခဲ့သလဲ''
ခရစၥက ေဆးတံထုတ္ၿပီး မီးညွိသည္။ ''ဒါျဖင့္...မင္းက ငါနဲ႔အတူလုိက္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်ထားၿပီးၿပီ ဆိုပါေတာ့.... '' ေလာ္ရာက သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္သည္။

''အဲဒီိလု မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မက ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း သြားခ်င္တာ''
''ဘာေၾကာင့္လဲ'' ''ဘာေၾကာင့္လဲဆုိရင္....ေမာင္က ကၽြန္မ ေမးတဲ့ ေမးခြန္း မေျဖတဲ့အခ်က္ေၾကာင့္ပဲ''
''ငါ ဘယ္လို ေျဖရမယ္ဆိုတာ မသိလို႔ပါ။ ငါဟာ ကိုရီးယားမွာ အေဖာ္မဲ့ၿပီး အထီးက်န္ ျဖစ္ေနတယ္။ စစ္ကာလ အတြင္းမွာ ငါ့အဖို႔ေတာ့ အရာရာဟာ စိတ္ပ်က္စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔...ထြက္ေပါက္ရွာ တဲ့သေဘာနဲ႔ ရႏုိင္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြနဲ႔့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျဖစ္သလုိေျဖေဖ်ာ္မိခဲ့တယ္။ ဒီေလာက္ ေျပာျပလို႔မွ မေက်နပ္ႏုိင္ေသးရင္လည္း ငါေနာက္ထပ္ ဘယ္လုိမွ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္ပါတယ္။ ငါဟာ လူပ်ဳိ မဟုတ္ဘူး။ လက္ထပ္ၿပီးစ မိန္းမရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ဆုိတာေတာ့ ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့....ငါ့ အေနနဲ႔ မင္းနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ခြင့္ ရပါဦးမလား ဆိုတာေတာ့ ငါ လုံး၀ မသိေတာ့ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့မိတယ္။ ငါဟာ အခ်ိန္ မေရြး ေသျခင္းတရားနဲ႔ ရင္ဆုိင္ ေတြ႔ႏုိုင္တယ္ဆုိတဲ့ အသိကသာ ငါ့ကို လႊမ္းမိုးထားခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မုိ႔ လို႔လည္း အခ်စ္ဆိုတာကိုေတာင္ ငါ မသိႏုိင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက ငါ့အရြယ္နဲ႔ အခ်စ္ဆိုတာကို ခြဲျခား နားလည္ဖို႔ လည္း မလြယ္ဘူး''

''ဒါေပမဲ့...ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင္ဟာ သာမန္ လူတုိင္းထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ႔ မထင္ဘူး။ ေမာင္ ကိုရီး ယားမွာ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ေမာင့္အေၾကာင္းကုိပဲ ကၽြန္မ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္မွန္း ထားတဲ့ လူစားမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ယုံၾကည္ေနခဲ့တယ္''
''ဒါေပမဲ့.... ကၽြန္မကေတာ့ ေမာင္ဟာ သာမန္ လူတုိင္းထဲက လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ႔ မထင္ဘူး။ ေမာင္ ကိုရီးယား မွာ ေနခဲ့တဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ေမာင့္အေၾကာင္းပဲ ကၽြန္မ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မ ေမွ်ာ္မွန္း ထားတဲ့ လူစားမ်ိဳးအျဖစ္ပဲ ရွိေနလိမ့္မယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ယုံၾကည္ေနခဲ့တယ္''
''ဒါေပမဲ့....ငါ့အေပၚ မင္းဘယ္လို ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ ရွိတယ္ဆုိတာ မင္းက ငါ့ကို တစ္ခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး''
''ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ မေျပာခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္မကလည္း ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ဟာ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ အဆင့္ထက္ ပိုလိမ့္မယ္ လုိ႔ မထင္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္တုိက္ပြဲမွာ က်သြားခဲ့ရင္ ဘယ္လို လုပ္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့.... ကၽြန္မ ဆုိရင္ေတာ့ ေမာင္ လုပ္သလို လုပ္မွာ မဟုတ္ဘူး'' သူက သက္မတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္သည္။

''ေကာင္းၿပီေလ....ငါ့အေနနဲ႔ ဒီဓာတ္ျပားေဟာင္းႀကီးကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ျပန္ၿပီး မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဟိုက ေယာက်္ား မိန္းမေတြ၊ လူငယ္ေတြ၊ မိန္းကေလးေတြ ေခတ္ကာလ အေျခအေနအရ ဘာေတြ လုပ္ေနၾက တယ္ ဆိုတာ မင္းလည္း ေတြးၾကည့္ရင္ သေဘာေပါက္ပါ လိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါဟာ သူတို႔နဲ႔ မတူဘူးဆုိတာ ေတာ့ ငါ့မွာ ေျပာစရာ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ မင္းဟာ ငါ့ရဲ႕ ေျခာက္ျပစ္ကင္း သဲလဲစင္ စံျပခ်စ္သူပါ...ေလာ္ရာ'' ''ဆြန္ယာနဲ႔ မတူဘူးလား'' ''လုံး၀ မတူဘူး'' ''ဘယ္လုိ မတူတာလဲ''
''အတိုင္းအဆ မရွိ ကြဲျပားတယ္။ အတိုင္းအဆ မရွိ ပိုေတာ္တယ္။ အတိုင္းအဆမရွိ ေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္''
''ဒါေပမဲ.....ဘယ္လုိ ကြဲျပားတယ္။ ဘယ္လို ပုိေတာ္တယ္။ ဘယ္လုိေက်နပ္စရာ ေကာင္းတယ္ဆုိတာ ေျဖပါဦး''
သူက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဟန္ျဖင့္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ျဖန္႔တန္းလိုက္ၿပီး....

''အို....ေလာ္ရာ ရယ္။ မင္းဟာ အရင္က ေလာ္ရာမ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ပါလား။ အရင္တုန္းက မင္းငါ့ကုိ အခုလုိ ဘယ္ေတာ့မွ အက်ပ္မကိုင္ခဲ့ပါဘူး'' ''ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္း ကိုရီးယားကို သြားမယ္။ ကေလးကုိ ေက်ာင္းအပ္ဖုိ႔ ကိစၥ ကၽြန္မ စီစဥ္ေပးမယ္။ သူဟာ ေမာင့္ရဲ႕ရင္ေသြး....ေမာင့္သားကေလး။ သူ႔အတြက္ လုိအပ္တာမွန္သမွ် အားလုံး ရေစရမယ္။ ဆြန္ယာ့ ကိစၥေတာ့.... ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာႏုိင္ေသးဘူး။ ကၽြန္မ သူနဲ႔ သြားေတြ႔မယ္။ အေျခအေနကို ေလ့လာမယ္'' ''ေလာ္ရာ...ဒါဟာ တုိ႔လင္မယား ရန္ပြဲေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္'' သူက အမိန္႔ေပးသံျဖင့္ ေမးလုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ေဒါသ ကင္းစင္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ တစ္စုံတစ္ရာကို ယတိျပတ္ ဆုံးျဖတ္ထားၿပီးသည့္ အရိပ္လကၡဏာကုိ အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။  ''ကၽြန္မ သြားကုိ သြားမယ္'' သူမက အေလးအနက္ ထပ္ေျပာသည္။  ''ကၽြန္မ... အျမန္ဆုံးသြားမယ္။ တစ္ေယာက္တည္း သြားမယ္''

အပုိင္း(၂)

သူမက ဂ်က္ေလယာဥ္မွန္ျပတင္း အနီးသို႔ကပ္ၿပီး ခရစၥအား ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ သူသည္ ေလဆိပ္အေဆာက္အအုံ အေပၚထပ္ ၀ရန္တာတြင္ ရပ္ရင္း အညိဳေရာင္ လက္ကုိင္ပ၀ါ ကေလး ကို ေလထဲတြင္ ေ၀ွ႔ယမ္းျပေနသည္။
သူသည္ ဂ်က္ေလယာဥ္ ေျမျပင္မွ စတင္ထြက္ခြာခ်ိန္ကို မီေအာင္ အေပၚထပ္သို႔ ေလွကားမွ ေျပးတက္ လာခဲ့ရလိမ့္မည္။
သူမ တစ္သက္တာတြင္ လြန္ခဲ့ေသာသုံးရက္ကာလသည္ သူႏွင့္ပူးပူးကပ္ကပ္ ေနခဲ့ ရဆုံးရက္မ်ား လည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ သူႏွင့္ အကင္းကြာဆုံး ေနခဲ့ ရေသာ ေန႔ရက္မ်ား လည္း ျဖစ္သည္။
တစ္ေယာက္၏ အခ်စ္ကို တစ္ေယာက္ကလည္း အနည္းငယ္မွ် သံသယမ၀င္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသိ။ တစ္ေယာက္ အေပၚ တစ္ေယာက္ သစၥာရွိတာကိုလည္း အႀကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ၾကသည္။ သို႔ပါ လ်က္... သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သည္ လြန္ခဲ့ေသာ သုံးရက္အတြင္းက တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ဆက္ သြယ္၍ မရေအာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ နီးလ်က္ႏွင့္ ေ၀းေနခဲ့ၾကသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ညတုန္းကဆုိလွ်င္ တစ္ကိုယ္တည္း အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲရင္း သူမကုိယ္ သူမ ေမးခြန္းေတြ အျပန္အလွန္ ထုတ္ေနခဲ့မိသည္။ သူငါ့အခန္းကုိ မလာရင္ ငါက သူ႔အခန္းကုိ သြားရမွာလား၊ မသြားဘဲ ေနရမွာလား။ ငါ ကိုရီးယားမွာ ဘယ္ႏွရက္ေနခဲ့ရမွာလဲ၊ ငါ ျပန္ေရာက္လာရင္ေတာ့ မေန႔ညကလိုပဲ တစ္ေယာက္ နဲ႔ တစ္ေယာက္ သူစိမ္းဆန္ဆန္ ေနၾကဦးမွာလား။
သူမ အေျဖ ရွာမရ။ သို႔ေသာ္ ကိုရီးယားတြင္ ရက္ပုိင္းေလာက္ပဲေနမည္ဟုေတာ့ ဆံုးျဖတ္လာခဲ့သည္။
သူကေတာ့ ေျပာလုိက္သည္။

"ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မင္း က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာရင္ပဲ ငါ ဝမ္းသာလွပါၿပီ။ ငါ့ ခံစားခ်က္ကိုေတာ့ မေမ့ပါနဲ႔။ မင္းတစ္ေယာက္တည္း ထြက္သြားတာကို ငါ သေဘာမတူခ်င္ဘဲနဲ႔ သေဘာတူလုိက္ရတယ္၊ ဒီမွာ ငါ တစ္ေယာက္ တည္း က်န္္ေနခဲ့ရမယ့္ အေျခအေနကို ခံစားၾကည့္ပါ။ မင္း အိမ္ကို ျပန္မေရာက္ မခ်င္း ငါ စား လုိ႔လည္း ဝင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ အိပ္လုိ႔လည္း ေပ်ာ္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္း ထြက္သြားတာဟာ ငါ့ကုိယ္တစ္ျခမ္း ကို ျဖတ္ယူသြားသလိုပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကိုရီးယားဆိုတာ ဘယ္လိုႏုိင္ငံမ်ဳိးျဖစ္ေနမယ္ဆို တာ ငါေတာင္ စဥ္းစားလုိ႔ မရေတာ့ဘူး" ေကာင္းကင္ေပၚ တြင္ ေမ်ာပါရင္း လြန္ခဲ့ေသာ ရက္မ်ားက ျဖစ္ရပ္မ်ား ကို ျပန္လည္ သံုးသပ္ေန မိသည္။

ထိုရက္မ်ားအတြင္း သူမသည္ ခံစားမႈမရွိေသာ စက္႐ုပ္တစ္ခုလိုသာ လႈပ္ရွားေနမိခဲ့သည္။ အိမ္မႈ တာဝန္အားလံုးကို ဂရီတာႏွင့္လႊဲထားၿပီး သူမက သူမ၏သိပၸံသုေတသန လုပ္ငန္းကိုသာ ဖိသြန္လုပ္ ကုိင္ေနခဲ့သည္။ အလုပ္သည္ စိတ္သက္သာရာသက္သာေၾကာင္း ထြက္ေပါက္တစ္ခုဟု သူမ ယုံၾကည္ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေတြလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပင္…။ အလုပ္ကို ဖိလုပ္ျခင္းျဖင့္ ထြက္ေပါက္ရွာၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။

လုပ္စရာအလုပ္ေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိလ်က္သားႏွင့္ မလုပ္ဘဲ ပစ္ထားခဲ့ျခင္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ထိ ခံစားရမည္ ဆိုသည္ကုိ စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ လူတုိင္းသိႏုိင္သည္။
သူမသည္ ေရးလက္စ စာအုပ္အတြက္ သမုဒၵရာ ေရေအာက္ရွိ ထူးဆန္းေသာအပင္မ်ားႏွင့္ ထူးဆန္း ေသာ သတၱဝါငယ္မ်ားအေၾကာင္း စူးစမ္းေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အခန္းတစ္ခန္းေတာ့ ေရးၿပီးခဲ့ ၿပီ။ ယင္းစာအုပ္ ၿပီးသြားလွ်င္ ေဆးသိပၸံပညာအတြက္ ႀကီးမားေသာ အေထာက္အကူတစ္ရပ္ျဖစ္လိမ့္ မည္ဟု ေျမႀကီး လက္ခတ္ မလြဲ။ ဥပမာ… လွ်ပ္စစ္ငါးရွဥ့္မွ နာဗ္ေၾကာဓာတ္ေငြ႕အဆိပ္ေျဖေဆးကို ထုပ္ လုပ္ႏုိင္လွ်င္။ ေရာဂါကူးစက္ျခင္း တားေဆး ကို ပင္လယ္ျဖဴမွ ထုတ္လုပ္ႏုိင္လွ်င္။ ပင္လယ္ခူမွ ေဆးေတာက္ျခင္း ကာကြယ္ေဆးကို ထုတ္လုပ္ႏုိင္ လွ်င္ ေခတ္သစ္ေဆး သိပၸံပညာအတြက္ အတုိင္း မသိ အက်ဳိးမ်ာေးပလိမ့္မည္။

သူမသည္ သိပၸံပညာရွင္ပီပီ  ေစ့စပ္ေသခ်ာသည္။ စည္းစနစ္ႀကီးသည္။ အာ႐ံုစူးစုိက္မႈ ထက္သန္ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း လုပ္လက္စႏွင့္ တန္းလန္းႀကီးထားပစ္ခဲ့ရေသာ သူမ၏သုေတသန လုပ္ငန္း အတြက္ အလြန္ စိတ္ေစာေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီး သည္ ႐ုတ္တရက္ တုန္ခါသြားၿပီးေနာက္ တစ္ေျပးညီ အေနအထားမွ အာကာယံထဲ သို႔ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ဦးေထာင္ ထိုးတက္သြားသည္။
သူမက ကုလားထုိင္တြင္ ေက်ာမွီလွဲခ်လုိက္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားလုိက္သည္။
သူမ သည္ ကမာၻသစ္တစ္ခုဆီသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ေရွး႐ႈပ်ံသန္းလ်က္ရွိသည္။ ဥေရာပတုိက္သည္ သူမ အဖို႔ အိမ္ဦးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ပမာ အကၽြမ္းတဝင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္… အာရွတိုက္ကား သူမအဖို႔ သူစိမ္းတရံ ဆံျဖစ္ေန သည္။ ခရစၥ အိမ္ျပန္ေရာက္လာတုန္းကေတာင္မွ ကိုရီးယားႏုိင္ငံကို သူမ လံုးဝ စိတ္ဝင္စား ျခင္း မျဖစ္မိခဲ့။ တို႔ လင္မယား ျပန္ေပါင္းရၿပီ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အတုိင္းမသိ ဝမ္းသာျခင္းသာ ျဖစ္မိခဲ့ သည္။

ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးသည္ ဦးေထာင္ပ်ံသန္းေနရာမွ တစ္ေျပးညီအေနအထားသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။
သူမ မ်က္လံုးမ်ားကို ျပန္ဖြင့္သည္။ သူမဘဝတြင္ ယခုအႀကိမ္ေလာက္ အထီးက်န္ေဝဒနာကို ခံစားရျခင္းမ်ဳိး တစ္ခါမွမျဖစ္ခဲ့စဖူး။ အတိတ္မွ အရိပ္ထိုးလာေသာ ျပႆနာႀကီးတစ္ရပ္ကို သူမတစ္ေယာက္တည္း ရင္ဆုိင္ေျဖရွင္းရန္ အေက်ာက္အကန္ အျငင္းအခံုျပဳ၍ တာဝန္ယူလာခဲ့ျခင္းမွာ မွန္ကန္ေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္ပါ သလား။ သူမ၏ လင္ေတာ္ေမာင္ ခရစၥႏွင့္ ကိုရီးယားသူ ဆြန္ယာတုိ႔၏ တဒဂၤ ေတြ႕ဆံုမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ ျပႆ နာတစ္ရပ္ကို ေျဖရွင္းရန္ တာဝန္ယူလာခဲ့ရာတြင္ သူမအေနျဖင့္ မနာလို ဝန္တိုစိတ္မ်ား ကင္းရွင္းပါ ၏ ေလာ။

ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ျဖစ္ ခရစၥ၏ပုဆိုးတန္းတင္ တရားဝင္ ဇနီးမယားတစ္ေယာက္အျဖစ္ သည္ကိစၥတြင္ သူမ လည္း တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ပါဝင္ပတ္သက္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ ကိုရီးယားသူ ဆြန္ယာ့ အေျခအေနကို သူမ ကုိယ္တုိင္ သြားေရာက္အကဲခတ္ရင္ မလိုအပ္ပါသေလာ။
ဆြန္ယာက ခရစၥလို လူတစ္ေယာက္အား ဘယ္အရည္အခ်င္းေတြႏွင့္ ျပဳစားထားခဲ့သနည္း။ ဆြန္ယာ က ဘယ္ေလာက္မ်ား လွေနလို႔လဲ။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆြဲေဆာင္အားေကာင္းေနလုိ႔လဲ။
သာမန္ အေပါစား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ေတာ့ ခရစၥလို လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ဆြဲေဆာင္ဖမး္စားႏုိင္မည္မဟုတ္။ သည္အခ်က္ကိုေတာ့ သူမအေနျဖင့္ အႂကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သည္။
ခရစၥ၏စ႐ုိက္က နက္နဲသိမ္ေမြ႕သည္။ ဇီဇာေၾကာင္သည္။ ဆန္းၾကယ္ေထြျပားသည္။ ယင္းသို႔ ႐ႈကြက္စံု ေသာ စ႐ုိက္သဘာဝကိုပင္ သူမက အလြန္သေဘာက်သည္။
ဒါနဲ႔ သူ႔သားကေလးက ဘယ္လိုစ႐ုိက္လကၡဏာေတြ ရွိပါလိမ့္။ ဟုတ္တယ္… ကေလးကို ကုိယ္တုိင္ သြားေတြ႕ၿပီး အကဲခတ္ ရမယ္။

ၿပီးေတာ့… ဆြန္ယာ။ ဆြန္ယာက ပိုအေရးႀကီးတယ္။ ဆြန္ယာနဲ႔ အရင္ဆံုးသြားေတြ႕ရမယ္။ သူ႔ ကို ေသ ေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ ရမယ္။ ပင္လယ္ေရေအာက္က သက္ရွိမ်ဳိးပြားတစ္ခုကို ဓာတ္ခြဲေလ့လာသလို ဆြန္ယာ့ကိုလည္း အေသးစိတ္ ေလ့လာၾကည့္ရမယ္။ ခရစၥလို လူတစ္ေယာက္ကို ဒီေလာက္အထိ ဆြဲ ေဆာင္ႏုိင္ ခဲ့တဲ့ လူသားမ်ဳိးပြား မိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္လိုအမ်ဳိးအစားမ်ားပါလိမ့္။
အေတာမသတ္ ေတြးရင္းေတြးရင္းျဖင့္ အေတြးနယ္ က်ယ္၍က်ယ္၍ လာခဲ့သည္။ သူမ၏စိတ္အာ႐ံုသည္ ခရစၥႏွင့္ သူမ တုိ႔၏ မဂၤလာဦးညဆီသို႔ ပ်ံသန္းသြားသည္။

သူမက ဖိုသတၱဝါဆို ယင္ဖိုေတာင္ မနားဖူးေသးေသာ အပ်ဳိစင္စစ္စစ္။ သို႔ေသာ္ သူက လူပ်ဳိစစ္သ လား… မစစ္ဘူးလား ဆုိတာကိုေတာ့ သူ မေမးမိ။ ေမးၾကည့္ခ်စ္စိတ္ေတာ့ ျဖစ္မိခဲ့ပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေမးရ မွာ ရွက္လည္း ရွက္မိသည္။ ဘာဆုိင္လို႔ ေမးရမွာလဲဟူေသာ မာနစိတ္ကလည္းဝင္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့… သူမကုိယ္တုိင္ က ျဖဴစင္႐ိုးအလြန္းေသာေၾကာင့္လည္း မေမးမိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ႔ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ကိုရီးယားသုိ႔ေရာက္ခဲ့ဖူးသူ တစ္ေယာက္ဟု လံုးဝမထင္ရ။ သူ႔ကုိယ္သူကလည္း ကိုရီးယား သုိ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးသည္ဟု လံုးဝထင္ပံုမေပၚ။
တကယ္ေတာ့… သူက သူမအေပၚတြင္ ဆြန္ယာထက္ ပိုခ်စ္ေၾကာင္း သိသာလွသည္။ ဆြန္ယာက လည္း သူ႔ အေပၚ တြင္ သူမေလာက္ ခ်စ္လိမ့္မည္ဟု သူမ မထင္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ယာဆိုတာ ႐ိုးအ လွေသာ သာမန္ ကိုရီးယား သူကေလး တစ္ေယာက္မွ်သာ…။ သူမႏွင့္ အဘက္ဘက္က ဘယ္လိုယွဥ္ လုိ႔ ရႏုိင္ပါ့မလဲ။

"ဒါနဲ႔ သူက ဘာလုပ္သလဲ" မေန႔ညက ခရစၥအား သူမက ေမးခဲ့မိသည္။
ထိုအခ်ိန္က သူတုိ႔လင္မယားသည္ ဧည့္ခန္းတြင္ထုိင္ကာ "ေကာက္ေတးလ္" စပ္အရက္ ေသာက္ေန ၾကသည္။
သူ အေစာႀကီး အိမ္ျပန္ေရာက္သည္။ ဆည္းဆာ ေနေရာင္သည္ ျပတင္းေပါက္ သံတုိင္မ်ားကို ျဖတ္ဝင္ လာၿပီး တစ္ခန္းလံုး ကို ေရႊေရာင္ပက္ဖ်န္းထားသည္။
သူမ၏ေမးခြန္းေၾကာင့္ သူ႔မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ယခုလို နီရဲသြားတာမ်ဳိးကို သည္တစ္ခါ ပဲ ျမင္ဖူးေသး သည္။ "မင္းက ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ" သူက ျပန္လွန္ေမးခြန္းထုတ္သည္။

"ေၾသာ္… ကၽြန္မ ေမးတာက ရွင္းရွင္ေလးပါ။ သူ ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ၊ ေက်ာင္းဆရာမလား၊ ဒါမွမ ဟုတ္ သူနာျပဳ ဆရာမလား… လုိ႔ ေမးတာပါ"
"ေၾသာ္… အင္း… အဲဒါ ေမးတာလား။ ငါ့အထင္ေတာ့ သူ႔မွာ ဘာအလုပ္မွ မည္မည္ရရ ရွိပံုမရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့… သူ ေက်ာင္းပညာေတာ့ အထုိက္အေလ်ာက္ တတ္ခဲ့ပါတယ္။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ သူ႔အသံ ပဲ။ သိပ္ၿပီး အသံေကာင္း တယ္။ သူ သီခ်င္းဆိုတယ္။ ငါ သိရသေလာက္ဆိုရင္ ကိုရီးယား လူမ်ဳိးတုိင္း သီခ်င္း ဆိုတတ္ၾကတာ ခ်ည္းပဲ။ သူတုိ႔ကို ဂီတာကိုခ်စ္တဲ့ လူမ်ဳိးလို႔ေတာင္ ေခၚႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့… ငါက ဆြန္ယာ တစ္ေယာက္နဲ႔ပဲ သိကၽြမ္းခဲ့ရတာပါ။ တျခား ဘယ္သူနဲ႔မွ မရင္းႏွီးခဲ့ပါဘူး"
သူ စကားေျပာရပ္လုိက္သည္။ ေလာ္ရာက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ၿငိမ္၍သာထုိင္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ဆြန္ယာ့ အေၾကာင္း ခရစၥက ဆက္ေျပာမည္ကိုပင္ သူမ စိတ္ထဲက ေတြးေၾကာက္ေနမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မဂၤလာဦးညက အေတြ႕အႀကဳံမ်ားကို စိတ္ကူးထဲမွ ႀကဳိးစား၍ ေမာင္းထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေတြးက ထြက္မသြား။ သူမ၏စိတ္အာ႐ံုထဲတြင္ တရစ္ဝဲဝဲျဖင့္ ရွိၿမဲရွိေနသည္။

မဂၤလာအခမ္းအနားကလည္း အလြႏ္ေပ်ာ္စရာေကာင္းသည္။ သူမ ကေလးဘဝတုန္းက နာမည္ေပး ကင္ပြန္း တပ္ခဲ့ေသာ ပတ္ခ္အဲဗင္းနယူးလမ္းေပၚမွ ေရွးေဟာင္းဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးထဲတြင္ ႐ိုး႐ိုး ကေလး ပင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမ၏မဂၤလာဝတ္စံုကေတာ့ သူမ ဘြားဘြားလက္ထက္ကတည္း က ပါရီမွ အထူးမွာယူခဲ့ေသာ ဝတ္စံုျဖစ္ သည္။ ဖဲသားတံဆိပ္ေပၚတြင္ "ေဝါ့သ္" ဖက္ရွင္တုိက္ဟူေသာ နာမည္မွာ ယခုတုိင္ လက္ရာမပ်က္ ရွိေနေသး သည္။
သူမ သည္ ဘြားဘြားၿခံဳလႊမ္းခဲ့ေသာ ဇာသားၿခံဳလႊာကိုပင္ ေခါင္းေပၚတြင္ ၿခဳံလႊမ္းထားသည္။
ထိုေန႔က သူမ အလြန္ေပ်ာ္ေနသည္။ ခရစၥကလည္း သူမလိုပင္ ေပ်ာ္ေနသည္။
မဂၤလာ အခမ္းအနားၿပီးဆံုး၍ ဂီတသံမ်ား ထြက္ေပၚလာေသာအခါ ႏွစ္ေယာက္သား လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ကခုန္ ေပ်ာ္ျမဴးၾက သည္။

အခန္းအနားမွာ တည္ၿငိမ္ေသာ အခ်စ္ကိုလည္း ေဆာင္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈ ကို လည္း ေပးသည္။
သူမတုိ႔ အိမ္တြင္ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ လုပ္ေတာ့လည္း အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ျခင္းျဖစ္ရသည္။ သူမ က ေၾကာင္အိမ္ေလွကားထိပ္တြင္ ရပ္ရင္း ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား ႏွင္းပန္းမ်ား ျဖန္႔ႀကဲေပးရသည္မွာ ေပ်ာ္ စရာေကာင္း လွသည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ၾကင္စဦး ဇနီးေမာင္ႏွံတို႔သည္ နယူးအဂၤလန္နယ္သုိ႔ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးထြက္ခဲ့ၾက သည္။ သူမ အိမ္ေထာင္ျပဳလွ်င္ နယူးအဂၤလန္နယ္သုိ႔သာ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးထြက္မည္ဟု သူမ ၁၂ ႏွစ္ သမီးကပင္ ဆံုးျဖတ္ ထားခဲ့သည္။ နယူးအဂၤလန္တြင္ ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ပုိင္ ေရွးေဟာင္းအိမ္ႀကီးရွိ သည္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္ၿပီျဖစ္ေသာ ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတုိ႔ ေနထုိင္ၾကဆဲျဖစ္သည္။
ဦးေလးႏွင့္ အေဒၚတုိ႔က အလြန္သေဘာေကာင္းၾကသည္။ တူမေလး ဇနီးေမာင္ႏွံတုိ႔ စိတ္ခ်မ္းသာ သလို ေနထိုင္ ရန္ အစြမ္းကုန္ စီစဥ္ေပးၾကသည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ၿခံႀကီးထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခ်စ္သစၥာ ႏွံၾကသည္။
အရာရာတုိင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးအတြက္ အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ ပထမဆံုး အေတြ႕အႀကံဳျဖစ္ေန သည္။ သူမက သည္လိုပဲ ထင္ခဲ့သည္။  သူကလည္း သူမ၏အခ်စ္ဦး။ သူမကလည္း သူ၏အခ်စ္ဦး၊ သူကလည္း သူမအတြက္ သည္တစ္မိုး ေအာက္ သည္တစ္ေယာက္သာ။ သူမကလည္း သူ႔အတြက္ သည္တစ္မိုးေအာက္ သည္တစ္ေယာက္ သာ။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့မူ… သူမသည္ သူ႔အတြက္ သည္တစ္မိုးေအာက္ သည္တစ္ေယာက္ တည္း မဟုတ္ ေတာ့…။ ဤသည္ပင္လွ်င္ ျပႆနာ…။

သုိ႔ေပမဲ့… သူမက ျပႆနာကို ဆင့္ပြားေအာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ တကယ္ဆိုေတာ့… သူမအား သူ ေျပာ ျပခဲ့သမွ်သည္ အမွန္ေတြပင္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
မေန႔ည က သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းနီးေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္ခ်င္း ဂေဟျပဳတ္ေနခ်ိန္တြင္ သူမက အရဲစြန္႕ ၍ ေျပာခဲ့သည္။ “ေမာင္… ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး ေအးစက္ေနသလိုပဲ ခံစားရတယ္။ တစ္ကိုယ္ လံုး တုန္တက္လာေတာ့ မတတ္ပဲ” “ဒါဆို ငါဖက္ထားမယ္ေလ”
သူမက ဖက္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ခဏအၾကာတြင္ သူက ဖက္ထားေသာ လက္ကို ရုတ္တရက္ ျပန္ခြာ လိုက္ၿပီးေနာက္.. “ဒါနဲ႕… မင္းစိတ္ေျပာင္းသြားၿပီလား... ဟင္” သူက ဆိုင္းမဆင့္ ဗံုမဆင့္ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ေမးသည္။

“ဟင့္အင္း... ကၽြန္မ စိတ္မေျပာင္းပါဘူး။ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းခ်င္သလို ခံစားရလို႔ပါ။ အားနည္းသြားသ လိုပဲ။ ဘာကိုမွလည္း သိပ္ၿပီး အေရးမထားခ်င္ေတာ့သလိုပဲ။ ေတာ္ေတာ္ဆန္းေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ ခဏေန ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ ရုတ္တရက္ လန္႕သြားသလိုျဖစ္သြားလို႔ပါ”
သူမက ရယ္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။ “အျဖစ္ကေတာ့... ပင္လယ္ေရေအာက္က ရုတ္တရက္ ျပန္တက္လာတဲ့ အခါ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး အသက္မရွဴႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္သြားသလိုပဲ..”
“ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး... ေလာရာ”
သူ႕အသံက တိုၿပီး တုန္ေနသည္။
ေနာက္ပိုင္း သူမတစ္ေယာက္လည္း ရွိေသာအခါ ျပန္ၿပီး ေတြးၾကည့္သည္။ ယခုလည္း ျပန္ေတြးၾကည့္မိ သည္။

သူမ တကယ္ စိတ္ေျပာင္းသြားတာလား။
အမွန္ကေတာ့ အရာရာတိုင္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့သည္သာ ျဖစ္သည္။
ခရစၥဟာ ငါေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့အတိုင္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ရင္ အရာရာတိုင္းလည္း ေျပာင္းလဲသြားၿပီေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ငါဟာ ငါမသိတဲ့ ကမာၻသစ္တစ္ခုထဲ ေရာက္ေနပါေရာလား။
အတိတ္မွ အရိပ္မ်ားသည္ သူမ၏ စ္တ္အာရံုပိတ္ကားေပၚတြင္ တစ္ပိုင္းစီ တစ္စီျဖတ္သန္း လြင့္ေမ်ာ သြားၾကသည္။ မိခင္ႀကီး ေျပာခဲ့ေသာ္ စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားေယာင္လာသည္။ သူမ မဂၤလာမေဆာင္မီ တစ္ညတုန္း က ေျပာခဲ့ေသာ စကား…။ “သမီး… ေမေမကေတာ့ သမီးဟာ ခရစၥေပၚမွာ အခ်စ္ႀကီးလြန္းတယ္လို႕ ထင္မိ တယ္” သူမက မိခင္မ်က္ႏွာကို မ်က္လံုးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးႏွင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဘယ္ႏွယ္ေျပာပါလိမ့္ ေမေမ။ သမီးရဲ႕ လင္ေယာက္်ားျဖစ္မယ့္လူကို သမီးက အခ်စ္ႀကီးတာ သဘာဝ မက်ဘူးလို႕ ေမေမက ဆိုလိုတာလားဟင္” “ေမေမက သမီးအတြက္ ေျပာတာပါ သမီး” “ဒါေပမဲ့ သူ႕ကို သမီးခ်စ္ႏိုင္သမွ် ခ်စ္ရတာ သမီးစိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ ေမေမ” “အဲဒါ အႏၱရာယ္ပဲေပါ့ သမီး”
မိခင္ႀကီး က သက္မ တစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ... “ဒီအတြက္ေၾကာင့္ တစ္ေန႕မွာ သမီး အသည္းကြဲရလိမ့္မယ္ သမီး” ယခုေတာ့ မိခင္ႀကီး၏ စကားကို သူမနားလည္ခဲ့ပါၿပီ။ သေဘာေပါက္ခဲ့ပါၿပီ။

သူမသည္ လင္ေတာ္ေမာင္အား တစ္သမတ္တည္းေသာ စိတ္ျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ အသည္းႏွလံုး တစ္ခု တည္းျဖင့္ ခ်စ္ခဲ့သည္။ သူမ၏ ဘဝ၊ သူမ၏ အလုပ္။ သူမ၏ သတၱိကို ခ်စ္သလို လင္ေတာ္ေမာင္ကို လည္း အလားတူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္။ သူတို႕လင္မယားသည္ သာမန္ သူလိုငါလို လင္မယား မဟုတ္ၾက။ တစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ေယာက္ ခ်စ္သလို မိမိတို႕၏ အလုပ္ကိုလည္း အလြန္ခ်စ္ေသာ လင္မယားျဖစ္သည္။
သူမတြင္ သားသမီး မထြန္းကားေသာေၾကာင့္ သူမ၏ အေတြးႏွင့္ အခ်ိန္အားလံုးကို လင္ေတာ္ေမာင္ ႏွင့္ အလုပ္တြင္သာ ျမႇပ္ႏွံထားခဲ့သည္။ တျခား မိန္းမေတြက အားအားရွိလွ်င္ သားသမီးအေၾကာင္း။ အိမ္မႈကိစၥ အေၾကာင္း။ လင္ေယာက္်ား အေၾကာင္းကိုသာ ေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ သူမက သူတို႕ႏွင့္မတူ။ သူမကိုယ္ သူမ သူတို႔ထက္ ႀကီးက်ယ္သူ တစ္ေယာက္ ဟု သေဘာထားခဲ့သည္။

ယခုေတာ့ သူမ မာနခ်ပါၿပီ။ သူမတြင္ သားသမီးမရွိ။ အကယ္၍ သားသမီးရွိခဲ့လွ်င္ သူမအတြက္ေရာ လင္ေတာ္ေမာင္ အတြက္ေရာ ပိုေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။
သူတုိ႔ဇနီးေမာင္ႏွံ တြင္ အနည္းဆံုး ကေလးတစ္ေယာက္သာရွိခဲ့လွ်င္ သူမ၏အခ်စ္ကို ခရစၥအား မွ်ေဝ ေပးႏုိင္ လိမ့္မည္။ ခရစၥအေနျဖင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္တြင္ ေအာင္းကာ အထီးက်န္ ျဖစ္ေနစရာမရွိ။ ကေလးႏွင့္ ကစားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ေနမည္မွာ မလြဲ။

ဆက္ရန္
.