ၾကဴးႏွစ္
အမဲသားပြဲေတာ္
ယခုကာလတြင္ မိသားစု၀င္ေလးဦးပါရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ ေစ်းမွ အမဲသားအစိမ္း ကို၀ယ္ယူ ၍ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ျခင္းထက္ ဆိုင္မွ ခ်က္ျပဳတ္ႏူးနပ္ျပီးသား အမဲသားဟင္း ကို ၀ယ္ယူ စားေသာက္ရျခင္း က စီးပြားေရးအရ တြက္ေျခကိုက္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပဖြင့္ဟ လိုပါသည္။ အမဲသားဟင္းလ်ာ အစိမ္းကို ၀ယ္ယူခ်က္ျပဳတ္လွ်င္ ခ်က္ျပီသားဟင္းကို ၀ယ္စားရျခင္းထက္ ပိုမို၀လင္စြာ ၀ါးမ်ိဳႏုိင္မည္ဟု ဆိုၾကလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါ။ သို႔ေသာ္ အမဲသား ငါးက်ပ္သားေလာက္ ပိုစားရျခင္းႏွင့္ ျပင္ဆင္ခ်က္လီွး ခ်က္ျပဳတ္ ရေသာ အခ်ိန္၊ ကရိကထတို႔ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ အမဲသားဟင္းတစ္အိုး ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ အခ်ိန္နာရီကို အျခားတစ္ေနရာ တြင္ထိေရာက္စြာ အသုံးျပဳႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။၀ယ္စားျခင္းျဖင့္ ကုန္က်မည့္ ထင္း၊ မီး ေသြး (သို႕မဟုတ္) လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ကို ေခၽြတာျခိဳးျခံရာမက်ပါသေလာ။
ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျခင္က ပိုမို က်န္မာေရးႏွင့္ ညီညြတ္မည္ဟု ေစာဒကတက္လိုသူမ်ားလည္း ရွိလိမ့္ မည္။ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်တတ္ေသာ ဆိုင္ကိုေရြးခ်ယ္ဖို႕ေတာ့ လုံ႕လစုိက္ရေပ လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ေျပာခ်င္သည္မွာ ၀ယ္စားျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္နာရီ အျမတ္ရႏုိင္သည့္ျပင္ မိမိ၏ ကိုယ္ကာယ စြမ္းအင္ကို ေခၽြတာရာ ေရာက္ေစျပီး ေငြေၾကး အကုန္အက် သက္သာေစသည္ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္ သည္။ ရသတဏွာလြန္ကဲသူ၊ ဘံုးေပါလေအာ စားေသာက္၀ါးမ်ိဳတတ္သူမ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု၏ အမဲသား စာေသာက္ပုံ စနစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရုိးသားစြာ တင္ျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ညစာစားေသာက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနပါျပီ။ ထမင္းႏွင့္ တြဲဖက္စားရန္၊ ကန္စြန္းရြက္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ငါးပိရည္အေဖ်ာ္၊ သခြားသီး၊ တို႔စရာတို႔ ရွိၾကသည္။ မျပည့္စုံေသးပါ။ အာဟာရ ပိုမိုျပည့္၀ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အသားဟင္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ လိုအပ္ေနေသးသည္။ သားအၾကီးကို ၀ယ္ေနက် ဆိုင္မွ အမဲသားဟင္း (၈၀၀) က်ပ္ဖိုး ၀ယ္ခိုင္း လိုက္သည္။ အမဲးသားဟင္း (၈၀၀) က်ပ္ဖိုးဆိုလွ်င္ အမဲးသားဟင္းတံုး (၈) တုံးက် ၀ါးမ်ိဳစား ေသာက္္ႏိုင္မည္။ တေယာက္လွ်င္ အမဲသား (၂) တုံးက် ၀ါးမ်ိဳစားေသာက္ မည္။ ထို အမဲသား (၂)တံုးမွ ခြန္ အားျဖည့္ 'ကလိုရီ ’ ဓာတ္၊' ဗီတာမင္ ' သက္ေစာင့္ဓာတ္တို႔ ရရွိႏုိင္ မည္။ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ေန႔စဥ္လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္၀ေအာင္ ရခ်င္မွေတာ့ ရမည္။ သို႕ေသာ္ လုံး၀ မရရွိျခင္း ထက္ေတာ့ သာပါ သည္။ မိမိမွာ စြမ္းအင္တစ္က်ပ္ဖိုးရလာလွ်င္ မိမိက တစ္က်ပ္ဖိုး အလုပ္လုပ္လာႏိွင္ မည္ မဟုတ္ ပါေလာ။
အမဲသားဟင္း သြား၀ယ္ေသာသားၾကီး ျပန္ေရာက္လာျပီး ညစာ ထမင္း၀ိုင္းျပင္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေပၚသို႕ ဧည့္သည္ တစ္ဦး ဆိုင္းမပါ ဗုံမဆင့္ တက္လာခ့ဲသည္။ ႏွစ္အတန္ၾကာ ကြဲကြာေနေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဘက္မွ ေသြသားေတာ္စပ္သည့္ အေမ့ေမာင္တစ္၀မ္းကြဲး ' ဦးၾကီး စံလွ 'ျျဖစ္သည္။ ေတာသားၾကီး ဦးၾကီးစံလွ သည္ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္သည့္ုတိုင္ သန္တုန္းျမန္ တုန္း၊ ရုိးၾကီးေဂါင္ဂင္ႏွင့္ အရပ္ (၆) ေပ ခန္႕ျမင့္သည္။ သူ႕အသံၾကီုး မွာ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္ ေဒါသ တၾကီးတြန္သံလို ဟိန္းေနသည္။
" ေနေကာင္းၾကလားေဟ့ "
ဦးၾကီးစံလွ သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ ရက္ရွည္လမ်ား တည္းခိုေနထိုင္ရန္ ေရာက္ လာျခင္းေတာ့မဟုတ္။ ရန္ကုန္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ တစ္ညတာ တည္ခိုျပီးေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ ျမိဳ႕ရွိ သူ၏ သားသမီးမိသားစုထံ ခရီး ဆက္မည္ျဖစ္သည္။ ရပ္ေ၀းေတားေက်းလက္မွ တက္လာ ေသာ မိၾကီးဖၾကီးစာရင္း၀င္ လူၾကီးသူမ ဧည့္သည္ေတာ္ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးစားေပးရပါလိမ့္မည္။ သူ႔အား ထမင္း၀ိုင္းသို႕ ပင့္ေဆာင္ ကာ ေနရာ ယူေစသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ထမင္း အိုးတစ္လုံး ကို အပူတျပင္းထပ္မံ ခ်က္ျပဳတ္စီမံပါသည္။
ခရီးလည္းပန္းလာ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းလည္း ၾကီးစိုးလာခ့ဲေသာ ဦးၾကီးစံလွသည္ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ အေလာသုံးဆယ္ ၀င္ထိုင္ျပီး ဟန္မေဆာင္စတမ္း အငမ္းမရ ၀ါးမ်ိဳစား ေသာက္ပါေတာ့သည္။ သူ၏ ထမင္းဆုပ္ၾကီးမ်ား မွာ ေတာင္ပူစာတစ္လုံးစာမွ် ၾကီးမားလွသည္။ သခြားသီးကို သူက ' ဂၽြမ္းဂၽြမ္း ' ျမည္ေအာင္ ကိုက္၀ါး ပစ္လိုက္သည္။ ငါးပိရည္ကိုလည္း သူက ေဖာေဖာသီသီ စားသုံးသည္။ ဆိုင္မွ ၀ယ္ယူလာေသာ အမဲသားဟင္း (၈) တုံး ကေတာ့ တစ္တုံးျပီး တစ္တုံး သူ၏ အာခံတြင္းထဲ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ ဦးၾကီးစံလွ ထမင္းစားေနပုံ ကို ၾကည့္ရုံႏွင့္ ခံတြင္းပ်က္ေနေသာ လူမမာတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း နာလန္ထ လာႏုိင္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
" မင္းတုိ႔ခ်က္တဲ့ အမဲသားဟင္းက အေကာင္းသားပဲလကြ " ဟု သူက်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္သည္။
အိမ္မွာ ခ်က္တာမဟုတ္ဘူး ဦးၾကီး၊ ဆိုင္က ၀ယ္တာ။ ခ်က္ခ်ိန္မရတာနဲ႔ ၀ယ္စားတာ " ဟု ကၽြန္ေတာ္္က ရွင္းျပ သည္။
" ဒါေပမဲ့ဘယ္ဆိုင္က၊ ဘယ္အိမ္က အမဲသားဟင္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း။ ငါတို႔ စားခဲ့ရတဲ့ အမဲသား ကိုေတာ့ မမီပါဘူးကြာ "
ဦးစံလွ က သူ၀သိအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာလာျပန္္ပါသည္။ ဘယ္လို အမဲသားမ်ဴိး ကို သူ ရည္ညႊန္းေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာခ့ဲ၏။
" ဦးၾကီးေျပာတာနဲ႔ ဦးၾကီးစားခဲ့ဖူးတဲ့ အမဲသားကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ စားၾကည့္ခ်င္လာျပီ ခင္ဗ် "
ဟု ကၽြန္ေတာ္က ရယ္သြမ္းေသြး၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဦၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ ေမွာက္ ကုတ္ၾကည့္သည္။ သူ႔အေလးအနက္ ေျပာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္က ျပက္ရယ္ျပဳသည္ဟုမ်ား ဦးၾကီးအထင္လြဲ၊ စိတ္ခု သြားေလျပီလား မသိ။
" စားၾကည့္ခ်င္ရင္ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ရမယ္ "
" ဘယ္ကိုလိုက္ရမွာလဲဦးၾကီး "
ဦးၾကီးစံလွ ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ တည္ၾကည္ေလးနက္ရာမွ ရီေ၀မႈိင္းပ်သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ၾကည့္ မေနေတာ့ ဘဲ အေ၀းဆီသို႔ ေအးစက္စက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေငးေနေလ သည္္။
" လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေလာက္က ငါတို႔ရြာဆီ ကို မင္းလိုက္ခဲ့ေပေေတာ့ကြာ " ဟု သူက တိုးတိုုး ဖြဖြ ေရရြတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုပင္ သူ႕မ်က္ႏွာမူဘက္သိုပ ျဖည္းေလးစြာလွည့္ေစာင္း၍ ေငးေန လိုက္ပါသည္။
" လာကြာ၊ အမဲသား ၀၀သြားစား ၾကရေအာင္ " ဟု ဆိုကာ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ ကိုဆြဲကုိင္ လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကမၻာ႔ေျမဆြဲအားမွ တစ္မုဟုတ္ခ်င္ လြတ္ေျမာက္ကာ အာကာသထဲသို႔ ထိုးတက္သြား ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္သတိကပ္ ခံစားမိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓနိမိ္ုး၊ ထရံကာ၊ ကၽြန္သားတိုင္ လုံးၾကီး မ်ား၊ ကၽြန္သားပ်ဥ္ျပားၾကီးမ်ားျဖင့္ မသပ္မရပ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တည္ေဆာက္ ထားသည့္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ၏ ၀ရန္တာ အကာအဆီးမရွိေသာ အိမ္ေရွ႕ေဆာင္ ၾကမ္္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္လ်က္ ရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါသည္။ အိမ္ေနာက္ ေဖးဘက္မွ ဟင္းနံ႔စူးစူး လြင့္ေမ်ာ လာသည္။ ႏွာေခါင္း ယဥ္ေနေသာ အနံ႕ျဖစ္သည္။
" မင္း... ဆာေနျပီလားကြ "
ဦးၾကီးစံလွ က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ပန္းတက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာရပ္၍ ေမးသည္။
" မဆာပါဘူး " ဟု ကၽြန္ေတာ္လိမ္ေျပာလိုက္၏။ အိမ္ေရွ႕ ေပ (၅၀) ခန္႕အကြာ တြင္ ေတာင္ေျမာက္ တန္းေနေသာ ကုန္းျမင့္ကေလး ရွိသည္။ ယင္းသည္ ရန္ကုန္ျပည္လမ္းမၾကီး ျဖစ္ သည္။ လမ္းေပၚတြင္ ယာဥ္ အသြားအလာလည္းမရွိ။ လူအသြားအလာလည္း မရွိဘဲ တိတ္ဆိတ ္ျငိမ္သက္ေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ထို တိတ္ဆိတ္မႈ က တာမရွည္ပါ။ မၾကာမီ ေကာင္းကင္ယံမွာ ဗုံးၾကဲ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္အုပ္လို ဆူညံစြာ ပ်ံသန္းေျပးလႊား လာၾကမည့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ က်ီးကန္း အုပ္ၾကီးကုိေတြ႕ရေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ယခု ရက္ပိုင္း တြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ က်ီးကန္း မ်ားစြာ ေသာ က်ီးကန္းအုပ္ၾကီးသည္ အေရွ႕ဘက္ ပဲခူးရိုးမဆီမွ အေနာက္ဘက္ လိႈင္ျမစ္ ကမ္းေျခအထိ က်ယ္ျပန္႔ေသာ မိုင္မ်ားစြာက်ယ္ေျပာသည့္ လယ္ေျမကုန္းျပင္က်ယ္ႀကီး အ ထက္ တြင္ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လႈပ္ရွားေနၾကပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားအထက္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ဆူညံတုန္ ဟီးစြာ ျဖတ္ေျပး သြားခဲ့ၾကဖူး သည္။
''အဲဒါ ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဟ'' ဟု ဦးႀကီးစံလွက ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ေၾကာက္လန္႔တ ၾကားေမာ့ၾကည့္ ရင္း ေအာ္သည္။
''ဂ်ပန္ေတြ က ထြက္ေျပးတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴေတြေနာက္ကုိ လိုက္ၿပီး ဗံုးႀကဲတာ'' ဟု သူက ဆက္ ေျပာသည္။
အဂၤလိပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ထဲမွ ထြက္ေျပးၾကေသာအခါ သူတို႔က ေခၚ၍ ျမန္မာျပည္ထဲသို႔ ေငြ ထုပ္မ်ား ပိုက္ကာ ၀င္လာခဲ့ၾကေသာ အင္ဒီးယန္း လူမည္း သူေဌးမ်ားလည္း အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္မွ ဒေရာေသာပါး ထြက္ေျပးၾကျပန္ သည္။ အင္ဒီးယန္းလူမည္းသူေဌးမ်ားသည္ ေရႊေငြမ်ားမွတစ္ပါး သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ၾကသည့္ အျခား ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားကို ဂရုမစိုက္အားၾကေတာ့ဘဲ ဥေပကၡာျဖင့္ စြန္႔ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေက်းရြာတစ္၀ိုက္ တြင္ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ကၽြဲ၊ ႏြား ေကာင္ေရမ်ားစြာမွာ အုပ္ထိန္းသူ မဲ့ ေလလြင့္ ကေလးငယ္ မ်ား လို စားက်က္ျမက္ေတာမ်ား၊ ရိုးျပတ္လယ္ကြင္းမ်ားဆီမွာ လွည့္လည္ သြားလာေန ၾကသည္။ ႏြားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ၏ အေရွ႕ဘက္ကြင္းမ်ားဆီမွွာ အုပ္စုဖြဲ႕၍ လွည့္လည္ က်က္စားေနၾကသည္။ ကၽြဲမ်ားကေတာ့ ေခ်ာင္းေျမာင္းအင္းအိုင္ေပါမ်ားေသာ ရြာအေနာက္ဘက္ ကြင္းျပင္ႀကီး ထဲမွာ စုေ၀းေနၾကသည္။ ႏြားေကာင္ေရ (၁၀၀၀) ခန္႔ရွိၿပီး ကၽြဲေကာင္ေရ က ႏြားေကာင္ေရ ထက္ ႏွစ္ဆခန္႔ ပုိ လိမ့္ မည္။ ယခုအခါ ထိုကၽြဲ၊ ႏြားအားလံုးသည္ 'ဘံုပိုင္တိရစၦာန္' မ်ားျဖစ္ သြား ၾကေလၿပီ။
ယခင္ကဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏြားတစ္ေကာင္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြဲတစ္ေကာင္ ေနထိုင္ မေကာင္း၍ျဖစ္ေစ၊ သက္ရြယ္ႀကီးရင့္ မစြမ္းမသန္ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွျဖစ္ေစ 'ေပၚ' ၍အမဲသား စားခြင့္ရခဲ့ၾက၏။ ႏြားအိုႏြားနာ၊ ကၽြဲအို ကၽြဲနာ မ်ား ၏ အသားသည္စား၍ ခံတြင္းျမိန္စရာ မေကာင္းလွပါ။ အမဲသားဆုိသည္မွာ က်န္းမာ၀ၿဖိဳးေသာ ကၽြဲ၊ ႏြားတစ္ေကာင္ ကို လည္လွီး သတ္ျဖတ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္မွသာ အရသာလည္း ေပၚလြင္၍ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး၊ အာဟာရ တိုးပြား သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာမွ လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာေလ့ ရွိၾကသည္။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ရြာလံုးသာမက အနီး၀န္းက်င္ေက်းရြာမ်ားမွ ျမန္မာေက်း ေတာသား လူဆင္းရဲ အုပ္စုႀကီးသည္ အမဲသားကို မုန္းေလာက္ေအာင္ စားေနၾကရေပၿပီ။ ႏြားအိုႏြားပိန္၊ ကၽြဲအုိကၽြဲပိန္ေတြကို 'ေပၚ' ၍ မစားၾက။ ပိန္က်ဳံ႕ခ်ည့္နဲ႔ေသာ ကၽြဲ၊ ႏြားဟူ၍လည္း အလြန္ရွားသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား အလုပ္မလုပ္ၾကရဘဲ စားလိုက္ အိပ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ အနားယူခြင့္ ရထားၾကေသာ ကၽြဲ၊ ႏြားမ်ားမွာ လူခ်မ္းသာေၾကးရတတ္ မ်ားနည္းတူ အဆီရစ္၍ ၀ဖိုင့္ စိုျပည္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ စပါးမစိုက္ေတာ့ လယ္ေျမမ်ား မွာ ေပါက္လာၾကသည့္ စပါးပင္ေပါက္မ်ား၊ ရိတ္ျဖတ္သူမဲ့ ျမက္ခင္းမ်ားမွ စိမ္းလန္း သန္စြမ္းေသာ ျမက္ႏုမ်ားသာမက ေရတိမ္အိုင္မ်ားအတြင္း စိုျပည္စိမ္းလန္းေနၾကသည့္ ကန္စြန္းႏြယ္မ်ားကို အားပါးတရ စားေသာက္ ၀ါးမ်ဳိခြင့္ ရေနၾကသည္။ စိတ္တိုင္းက် စားသံုးၿပီးၾကလွ်င္ စိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူ ရင္း စားၿမံဳျပန္ေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဘ၀၏ အခ်မ္းသာဆံုး ေရႊေရာင္ကာလႀကီးေပတည္း။
သို႔ေသာ္ သူတို႔အုပ္စုႀကီးထဲမွ ကံဆိုးေသာ သတၱ၀ါမ်ားကေတာ့ အဆိုးရြားဆံုး ၾကမၼာငင္ၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ အ၀ၿဖိဳးဆံုး၊ အက်န္းမာဆံုး၊ အရြယ္အေကာင္းဆံုး ႏြား (သို႔မဟုတ္) ကၽြဲကို ေရြးခ်ယ္ ဖမ္းယူၾကပါသည္။ ေပၚပံုေပၚနည္းကေတာ့ သမိုင္းဦးကာလကအတိုင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ အမဲတစ္ေကာင္ကို ေခ်ာင္းေျခာက္ကေလးတစ္ခုထဲမွာ ျဖစ္ေစ၊ ခင္တန္းကေလး တစ္ ခု ေနာက္မွာျဖစ္ေစ ေပၚေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ယူၾကသည္။ က်န္ေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုေတာ့ က်ီးကန္းမ်ားႏွင့္ လင္းတမ်ားအတြက္ ရက္ေရာစြာ စြန္႔ပစ္ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ညအခါ ေလသင့္လွ်င္ အပုပ္နံ႔ပ်ပ်က လယ္ကြင္းကိုျဖတ္ ကာ ရြာထဲသုိ႔ တိုးေ၀ွ႔တြားသြား၀င္ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ ဘယ္သူမွ် အနံ႔ဆိုးကို ဂရုမစိုက္ပါ။ ရြာသားအားလံုးလိုလို၏ ခႏၶာမ်ား၊ အာခံတြင္းမ်ားဆီမွ အမဲညွီနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕ေနရာ ယင္ေကာင္မ်ား ကလည္း တရုန္းရုန္း ၀ဲပ်ံ ကခုန္ေနၾကေတာ့သည္။ ရြာမွာ ေခြးမ်ားကလည္း လယ္ျပင္သို႔ ထြက္ၾက ကာ အေသေကာင္မ်ားအနီးတြင္ က်ီးကန္း မ်ား၊ လင္းတမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲဆင္ေနၾကသည္။
ထမင္းအတြက္လည္း ဘာပူစရာလိုပါနည္း။ မဒရာစီကုလားသူေဌး အမ်ားစုပိုင္ ဆန္ႀကိတ္စက္ႀကီးမ်ားအနီးမွာ 'စပါးေတာင္လိုပံု' ေနသည္။ လိုသေလာက္ သြားသယ္ၿပီး ရြာထဲမွာ ေမာင္းျဖင့္ ေထာင္း၊ ဆန္ေကာျဖင့္ျပာၿပီး 'ေမာင္းေထာင္းဆန္လံုးညိဳ' ကို ခ်က္စားၾကရံုပင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လတ္ဆတ္ေသာ အမဲသားႏွင့္ ဆန္လံုးညိဳ မ်ား ေန႔စဥ္စားကာ ၀ၿဖိဳးတုတ္ခိုင္လာခဲ့ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရွိ အိမ္တိုင္း၊ အိမ္တိုင္းမွ စပါးပုတ္ေတာင္းႀကီးမ်ား၊ စပါးက်ီေခၚ ဂိုေဒါင္ အေသးစားကေလး မ်ားတြင္ စပါးမ်ား ျပည့္လွ်ံေနသလို မဒရာစီအရင္းရွင္ႀကီးမ်ား ခ်န္ရစ္ခဲ့ၾကေသာ စပါးပံုႀကိိိီးမ်ား ကလည္း ေလ်ာ့သည္ဆိုရံုမွ် ေလ်ာ့ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရွိ အိမ္တုိုင္း၊ အိမ္တုိင္းမွ အိုးအင္ခြက္ေယာက္ မ်ားထဲတြင္ အမဲက်ပ္တိုက္ေတြ၊ အမဲသားဆားနယ္ေတြ ျပည့္သိပ္ေနၾကသည္။ အမဲညီွနံ႔က တစ္ရြာလံုးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ လႊမ္းမိုးေနရာ ေခြးမ်ားမွာ ၀၀လင္လင္ အလွ်ံ ပယ္စားၾက၊ ေသာက္ၾကရပါလ်က္ ကၠေျႏၵမရ လႈပ္လႈပ္ ရြရြႏွင့္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေခြးတစ္ေကာင္ခ်င္း ျဖစ္ေစ၊ ေခြးအုပ္စုလိုက္ျဖစ္ေစ ဆူဆူညံညံ မာန္ဖီ ကိုက္ခဲေနၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ေခြးမ်ားကေတာ့ အမဲဆီရစ္ကာ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေခါေလ်ာင္း ေမွးစက္ေနတတ္ၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ဘက္ရွိ ေျမစိုက္တဲႀကီးထဲမွ မီးဖိုေပၚတြင္ ေလးေထာင့္သံပံုးႀကီး ျဖင့္ အမဲသား မ်ား ျပဳတ္ထားရာ (၂၄)နာရီပတ္လံုး အမဲျပဳတ္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနသည္။ မီးဖိုရွိရာ တဲႀကီးတစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ ေခြးထီးႀကီးႏွစ္ေကာင္က အၿမဲလိုလို ကင္းလွည့္ေစာင့္ ၾကပ္ေနၾကသည့္သဖြယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ မွာ မူလက အစာေရစာ မ၀လင္ေသာ ေၾကာင့္ နံရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေခြးပိန္ မ်ား သာ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ အမဲသား တန္ခိုးျဖင့္ ျခေသၤ့ေပါက္ႏွစ္ေကာင္ အလား ၀ၿဖီး ေတာင့္တင္းလ်က္ ရွိၾကသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ တစ္ရြာလံုးရွိ လူမ်ားေရာ၊ ေခြးမ်ားပါ အမဲသားေတြ အလွ်ံပယ္စားမ်ဳိေနၾကရသျဖင့္ က်န္းမာႀကံ႕ခိုင္ေနၾကပါ သည္။
ကၽြန္ေတာ္တိ္ု႔ မိသားစုသည္ အမဲသားကို နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ဳိးျဖင့္ ေက်နပ္ေအာင္ ျပဳျပင္၍ စားသံုးၾက သည္။ ျပဳတ္၍ စားသည္။ မီးကင္ ၍ စားသည္။ ေၾကာ္၍ စားသည္။ ဟင္းခပ္အေမႊးအႀကိိဳင္ အစံုအလင္ျဖင့္ ဆီျပန္ခ်က္ ၍ စားသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကရိကထမမ်ားလွဘဲ အျမန္စားႏိုင္ေသာ နည္းျဖစ္ သည့္ ေရနည္းနည္းထည့္၊ မီးျပင္းျပင္းထိုးေသာ အမဲသားျပဳတ္ကို စားၾကသည္။ အမဲသား ျပဳတ္တစ္တံုး၏ အရြယ္အစား မွာ (၃)လက္မပတ္လည္ကုဗပံုျဖစ္သည္။ သေရစာ ရွားပါးေသာကာ လျဖစ္၍ အမဲသားျပဳတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ သေရစာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာသည္။ ကေလးမ်ားသည္ အမဲ ေျခာာ္မီးဖုတ္မ်ားကို ကိုင္၍ ကိုက္ဝါးရင္း ေဆာ့ကစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလးမ်ားက အမဲသားေၾကာ္ မ်ားကို ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ကာ လြယ္အိတ္ ကေလးမ်ား ထဲမွာ သုယ္ေဆာင္၍ ရြာခဲတြင္ လမ္းသလားေန တ္ၾကသည္။ သူတို႔သြားရာ ေနာက္နမွာ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးေတြ တကားကားႏွင့္ ေခြးတစ္အုပ္က အမဲီ ဲ႔ကို ရွဴရင္းလိုက္ပါေနၾကသည္။
ထိုေန႔ရက္မ်ားတုန္းက ထူးဆန္းေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အမဲသား ကို ရာသက္ပန္ ဘုရားရွင္ထံ လွဴ၍ အမဲသားေရွာင္ၾကဥ္ထားၾကေသာ လင္မယားစံုတြဲတစ္တဲြ သည္။ ရြာမွ ထြက္ေျပး သြားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဘယ္ကို ေျပးၾကမွတ္းလည္း မသိ၊ ဘယ္ ေတာ့မွလည္း သူတို႔ကို မေတြ႕ၾက ရေတာ့ပါ။
ဤေနရာတြင္ စီးပြားေရး အျမင္သန္သူမ်ားက "ဒီေလာက္အမဲသားေတြ ေပါေနတာပဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပ ႀကီးေတြကို တက္ေရာင္းၾက ပါေတာ့လား" ဟု အႀကံျပဳတိုက္တြန္းလိုေကာင္း တိုက္တြန္းၾကေပ လိမ့္မည္။
ထို ဝိသမေလာဘသမာမ်ား သိေစခ်င္ပါသည္။ ကမၻာစစ္မီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ေနပါသည္။ ခရီး လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္ မ်ား ပိတ္ဆို႔ေနပါသည္။ ပိုက္ဆံ အသျပာက စိန္ကဲ့သို႔ ရွားူပါေနပါသည္။ လယ္သမားမ်ား၏ လယ္ယာ ထြက္ကုန္ ဆန္စပါးကို ဝယ္ယူမည့္သူ မရွိပါ။ မရွိသည့္အျပင္ အရင္းရွင္ႀကီးမ်ားသည္ သူတို႔ ဝယ္ယူၿပီး သား ဆန္စပါးမ်ားကိုသာမက ျမန္မာျပည္ရွိ သူတို႔၏ စည္းစိန္ဥစၥာ လယ္ယာကၽြဲႏြားမ်ားကို စြန္႔ပစ္ ကာ ေသမင္းႏွင့္ ေဝးမည္ဟု ထင္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ သို႔ ဒရာေသာပါး ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
"ဂ်ပန္ေတြ လာၾကေတာ့မယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဗမာတပ္ေတြလည္း လာေနၾကၿပီ။ ဗမာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေတာ့မယ္"ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဘက္မွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေသာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ ရြာသားႀကီး တစ္ေယာက္ က အမဲသားနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနသည့္ ပါးစပ္ႀကီးကို ျဖဲဟကာ ရြာထဲ မွာ ေလွ်ာ္ေအာ္ေနသည္။
မွန္ပါသည္။ ျပည္လမ္းႀကီးေပၚတြင္ ျမင္းေခ်း (ေၾကး)ေရာင္ ေလာ္လီ ကားႀကီး မ်ား၊ ေတာင္အရပ္ မွ ေျမာက္အရပ္ ဆီသို႔ တေဝါေဝါ ေမာင္းႏွင္သြားေနၾကပါသည္။ ကားတန္းႀကီးက ေရတြက္၍ အဆံုး မသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရွည္လ်ား ေန ပါသည္။ ကားမ်ားေပၚတြင္ အရုပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ တူေသာ လက္နက္ကိုင္ ေနမ်ိဳးႏြယ္ စစ္သည္ေတာ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္ပါသြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ အမဲသားေျခာက္ မီးဖုတ္မ်ား ကို ဝါးၿမံဳ႕ရင္း၊ ခ်ံဳ႕ပုတ္ေတြ ၾကားကေန စစ္ယာဥ္တန္းႀကီး ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေန ခဲ့ၾက ပါသည္။ ေလယာဥ္ပံ်တစ္အုပ္ကလည္း ငွက္ရိုင္းေတြ လို ေျမာက္အရပ္ဘက္ သို႔ ေအာ္ျမည္ပ်ံသန္း သြားၾက သည္။
ေၾကကဲြဝမ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ အခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါသည္။ အမဲသား မ်ားမွ အမဲဆီ စားသံုးမႈ လြန္ကဲသူမ်ား ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာ ေဝဒနာဆိုးျဖင့္ ယင္ေကာင္ေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေသဆံုး ကုန္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
"ေသမွာေပါ့ အရင္တုန္းက ငတ္ခဲ့တာကို အတုိုးခ်ၿပီး မဆင္မျခင္ ပါးျဖဲနားျဖဲ စားၾကတာကိုး"ဟု ရြာသူႀကီးေဟာင္း ဦးၿခိမ့္ က ေရရြတ္ျမည္တမ္းပါသည္။ သူလည္း မၾကာမီ သူ၏ ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ အမဲဆီမ်ား ခဲကာ ဆီးခ်ဳပ္ ဝမ္းခ်ဳပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားျပန္ပါသည္။
ရြာထဲ တြင္ လူူႀကီးမ်ားက အမဲေျခာက္ မီးဖုတ္ဆီဆမ္းကိ္ု ေရေႏြးၾဳကမ္းျဖင့္ ျမည္းရင္း စစ္သတင္းကို ထင္ရာျမင္ရာ ေဝဖန္ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရြာလယ္လမ္းမေပၚမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားရင္းမွ အမဲေျခာက္ မ်ား ဝါးလ်က္ "ဆန္တစ္ျပည္သံုးပဲ၊ ဇံမဏီဗံုးႀကဲ" သီခ်င္း ကို ေအာ္ဟစ္ သီဆိုေနၾကသည္။ ညအခါ တြင္ လူႀကီး အခ်ိဳ႕က အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ဘုရားရွိခိုးၾကသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မိမိတို႔ဝမ္းဗိုက္မ်ားထဲရွိ အမဲသား မ်ား အလ်င္အျမန္ ေက်ညက္ေစရန္ ရင္ဘတ္မ်ားမွသည္ ဆီးစပ္မ်ားထိတိုင္ ေရနံဆီ ထူထူ သုတ္လူးၾက သည္။
အားေကာင္းေမာင္းသန္ လူလတ္ပိုင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကာလသားမ်ားကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ႏြား တစ္ေကာင္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြဲတစ္ေကာင္ကို တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ရန္ အစီအစဥ္ ေရးဆဲြေနၾက သည္။ "အေနာက္ကြင္းထဲက ကန္ဇြန္းရြက္ စားၿပီး ဝေနလိုက္ၾကတာ၊ ဆင္ေပါက္ႀကီးေတြလား ေအာက္ေမ့ရသဗ်ာ"ဟု အမဲလိုက္သမား ရြာသားတစ္ဦး က တက္ၾကြထက္သန္စြာ ေျပာေနသည္။
ထိုႏွစ္ဦး မိုးဦးက်ခိ်န္ တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ၾကေသာ အနိ႒ာရံု အေျခအေနဆိုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ လာခဲ့ၾကရ ပါသည္။ အေနာက္ဘက္ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွိ မိုးေရစိုစြတ္ကာစ စပါးပံုႀကီး ဆီမွ အျဖဴေရာင္ အခုိးအေငြ႕ ေတြ တေခ်ာင္းေခ်ာင္း လူးလြန္႔ေပၚထြက္လာၾကသည္။
အခိုးအေငြ႕ မ်ားႏွင့္အတူ စပါးပုပ္နံ႔လိႈင္းႀကီးက ေလထုထဲမွာ ဝရုန္းသုန္းကား ေရာယွက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာထဲ သို႔ မုန္တိုင္းႀကီးပမာ တိုးေဝွ႔ ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အသက္ဝဝ မရွဴရဲ ေတာ့ပါ။ မိုးရြာလွ်င္ ထိုအနံ႔ဆိုးႀကီး ငုပ္လွ်ိဳးေပ်က္ကြယ္သြားကာ မိုးစဲ၍ ေနသာသည့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အခိုးျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္အတူ အနံ႔ဆိုးႀကီးက ေျပးလႊားေရာက္ရွိလာျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕က အန႔ံဆိုး ကာကြယ္ရန္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ ပါးစပ္ေရွ႕မွာ အဝတ္စုတ္စေတြ ကို စည္းေႏွာင္လိုက္ၾကသည္။
စပါးပုပ္နံ႔ မ်ားကို ကူညီအားျဖည့္ေပးလိုက္ေသာ အျခားအနံ႔ဆိုးကေတာ့ ကြင္းျပင္တစ္လႊားတြင္ ျပန္႔ ႀကဲေနၾကေသာ ကဲၽြ၊ႏြား တို႔၏ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ရုပ္ၾကြင္းမ်ားဆီမွ ညီမႊန္လွေသာ အပုပ္န႔ံႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ အမဲပုတ္နံံ႔မွာ ရုပ္ၾကြင္းအမ်ားဆံုးရွိၾကရာ အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေျခ ကြင္းျပင္ဆီမွ ေမ်ာ လြင့္လာသည္။ အေနာက္ဘက္ဆီကေတာ့ စပါးးပုပ္န႔႔ံ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား တလိပ္လိပ္ ေျပးလႊားလာ ၾကသည္။ ထိုအနံ႔ႏွစ္မ်ိဳး ပူးေပါင္းခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ခံစားၾကရသည္။
"စပါးပံုေတြ ကို မီးတိုက္ပစ္ၾကမေဟ့" ဟု တစ္ဦးက ႏႈိုးေဆာ္ ဟစ္ေၾကြးသည္။
"စပါးေတြ ေရစိုကုန္ လို႔ အေညာက္ေတြေတာင္ ထြက္ကုန္ၿပီ၊ မီးရႈိ႕ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ" ဟု က်န္တစ္ဦးက ညည္းညဴျမည္တမ္း ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ၏ အေနာက္ဘက္ လိႈင္ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိမည့္ စပါးေတာင္ပူ စာကေလး မ်ားစြာဆီမွ သိပ္သည္းမႊန္ရွေသာ အျဖဴေရာင္မီးခိုးတန္းမ်ား အစဥ္မျပတ္ အူထြက္ေနၾကၿပီး ထို မီးခိုးမ်ား က မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ပင္ ဆိုးရြာလြန္းေသာ အပုပ္နံံ႕ေတြ လႊတ္ ထုတ္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ရြာကို အေရွ႕အရပ္နဲ႔ အေနာက္အရပ္တို႔မွ ဝန္းရံေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးေစာင့္ ေရွာက္သူ ကင္းမဲ့ေနသည့္ ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားထဲမွ ကၽြဲႏြားရုပ္ၾကြင္းႏွင့္ အဂၤါအပိုင္းအစမ်ားကမူ မြန္း က်ပ္စရာ ပုပ္ညီနံ႔ေဟာင္ေသာ အေငြ႕အသက္ေတြကို တရစပ္ပန္းထုတ္ေနၾကသည္။ ညစ္ညမ္း ေသာ ေလထုသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိပ္သည္းလာကာ ေမွာက္ျခည္သန္းယွက္လာ၏။ အေမွာင္ ထုသည္လည္း ေအးေအးစက္စက္ ေလးလံလာ၏။ တစ္ရြာလံုးကို အေမွာင္ဝတ္ရံုႀကီးက ၿခံဳလႊမ္း ထားရာက ရုတ္ျခည္လွစ္ဟလုိက္စဥ္ အလင္းေရာင္သည္ ၿပိဳးျပက္ဝင္းပလာသည္။
"ငါတို႔အားလံုး တစ္ေယာက္မက်န္ ရြာကို စြန္႔ပစ္ခဲၾကတာေပါ့။ အမဲသားအေျခာက္ေတြ၊ က်ပ္တင္ ေျခာက္ေတြ ကိုေတာ့ ႏိုင္သေလာက္ သယ္လာခဲ့ၾကတာပဲ၊ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကမွ ငါတို႔ ရြာဘက္ ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ရြာေပ်ာက္သြားၿပီး ကိုင္းပင္ေတြ၊ ဆူးၿခံဳပင္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ေတာႀကီးထလို႔၊ လယ္ေျမေတြ ကလည္း ေျမရိုင္းကြင္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ"
ဦးႀကီးစံလွ က ဟင္းပန္းကန္ထဲ မွ က်န္ေနေသးေသာ အမဲသားဟင္း အမွ်င္ကေလးတစ္မွ်င္ကို လက္ျဖင့္ ႏႈိက္ယူ ၍ သူ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ အငမ္းမရ ထည့္သြင္းလုိက္ပါသည္။
ၾကဴးနစ္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ဂ်ဴလိုင္ ၂ဝ၁၂
.
အမဲသားပြဲေတာ္
ယခုကာလတြင္ မိသားစု၀င္ေလးဦးပါရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအတြက္ ေစ်းမွ အမဲသားအစိမ္း ကို၀ယ္ယူ ၍ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ျခင္းထက္ ဆိုင္မွ ခ်က္ျပဳတ္ႏူးနပ္ျပီးသား အမဲသားဟင္း ကို ၀ယ္ယူ စားေသာက္ရျခင္း က စီးပြားေရးအရ တြက္ေျခကိုက္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပဖြင့္ဟ လိုပါသည္။ အမဲသားဟင္းလ်ာ အစိမ္းကို ၀ယ္ယူခ်က္ျပဳတ္လွ်င္ ခ်က္ျပီသားဟင္းကို ၀ယ္စားရျခင္းထက္ ပိုမို၀လင္စြာ ၀ါးမ်ိဳႏုိင္မည္ဟု ဆိုၾကလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ မျငင္းပါ။ သို႔ေသာ္ အမဲသား ငါးက်ပ္သားေလာက္ ပိုစားရျခင္းႏွင့္ ျပင္ဆင္ခ်က္လီွး ခ်က္ျပဳတ္ ရေသာ အခ်ိန္၊ ကရိကထတို႔ကို ႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါ။ အမဲသားဟင္းတစ္အိုး ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ အခ်ိန္နာရီကို အျခားတစ္ေနရာ တြင္ထိေရာက္စြာ အသုံးျပဳႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါေလာ။၀ယ္စားျခင္းျဖင့္ ကုန္က်မည့္ ထင္း၊ မီး ေသြး (သို႕မဟုတ္) လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား ကို ေခၽြတာျခိဳးျခံရာမက်ပါသေလာ။
ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ျခင္က ပိုမို က်န္မာေရးႏွင့္ ညီညြတ္မည္ဟု ေစာဒကတက္လိုသူမ်ားလည္း ရွိလိမ့္ မည္။ သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္စြာ ခ်က္ျပဳတ္ေရာင္းခ်တတ္ေသာ ဆိုင္ကိုေရြးခ်ယ္ဖို႕ေတာ့ လုံ႕လစုိက္ရေပ လိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ အဓိက ေျပာခ်င္သည္မွာ ၀ယ္စားျခင္းျဖင့္ အခ်ိန္နာရီ အျမတ္ရႏုိင္သည့္ျပင္ မိမိ၏ ကိုယ္ကာယ စြမ္းအင္ကို ေခၽြတာရာ ေရာက္ေစျပီး ေငြေၾကး အကုန္အက် သက္သာေစသည္ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္ သည္။ ရသတဏွာလြန္ကဲသူ၊ ဘံုးေပါလေအာ စားေသာက္၀ါးမ်ိဳတတ္သူမ်ား ကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု၏ အမဲသား စာေသာက္ပုံ စနစ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ရုိးသားစြာ တင္ျပေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။
ယခုဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ မိသားစု ညစာစားေသာက္ဖို႕ ျပင္ဆင္ေနပါျပီ။ ထမင္းႏွင့္ တြဲဖက္စားရန္၊ ကန္စြန္းရြက္ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း၊ ငါးပိရည္အေဖ်ာ္၊ သခြားသီး၊ တို႔စရာတို႔ ရွိၾကသည္။ မျပည့္စုံေသးပါ။ အာဟာရ ပိုမိုျပည့္၀ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ တို႕ အသားဟင္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးေတာ့ လိုအပ္ေနေသးသည္။ သားအၾကီးကို ၀ယ္ေနက် ဆိုင္မွ အမဲသားဟင္း (၈၀၀) က်ပ္ဖိုး ၀ယ္ခိုင္း လိုက္သည္။ အမဲးသားဟင္း (၈၀၀) က်ပ္ဖိုးဆိုလွ်င္ အမဲးသားဟင္းတံုး (၈) တုံးက် ၀ါးမ်ိဳစား ေသာက္္ႏိုင္မည္။ တေယာက္လွ်င္ အမဲသား (၂) တုံးက် ၀ါးမ်ိဳစားေသာက္ မည္။ ထို အမဲသား (၂)တံုးမွ ခြန္ အားျဖည့္ 'ကလိုရီ ’ ဓာတ္၊' ဗီတာမင္ ' သက္ေစာင့္ဓာတ္တို႔ ရရွိႏုိင္ မည္။ လူတစ္ေယာက္ အတြက္ ေန႔စဥ္လိုအပ္ခ်က္ ျပည့္၀ေအာင္ ရခ်င္မွေတာ့ ရမည္။ သို႕ေသာ္ လုံး၀ မရရွိျခင္း ထက္ေတာ့ သာပါ သည္။ မိမိမွာ စြမ္းအင္တစ္က်ပ္ဖိုးရလာလွ်င္ မိမိက တစ္က်ပ္ဖိုး အလုပ္လုပ္လာႏိွင္ မည္ မဟုတ္ ပါေလာ။
အမဲသားဟင္း သြား၀ယ္ေသာသားၾကီး ျပန္ေရာက္လာျပီး ညစာ ထမင္း၀ိုင္းျပင္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေပၚသို႕ ဧည့္သည္ တစ္ဦး ဆိုင္းမပါ ဗုံမဆင့္ တက္လာခ့ဲသည္။ ႏွစ္အတန္ၾကာ ကြဲကြာေနေသာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေမဘက္မွ ေသြသားေတာ္စပ္သည့္ အေမ့ေမာင္တစ္၀မ္းကြဲး ' ဦးၾကီး စံလွ 'ျျဖစ္သည္။ ေတာသားၾကီး ဦးၾကီးစံလွ သည္ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္သည့္ုတိုင္ သန္တုန္းျမန္ တုန္း၊ ရုိးၾကီးေဂါင္ဂင္ႏွင့္ အရပ္ (၆) ေပ ခန္႕ျမင့္သည္။ သူ႕အသံၾကီုး မွာ ႏြားသိုးတစ္ေကာင္ ေဒါသ တၾကီးတြန္သံလို ဟိန္းေနသည္။
" ေနေကာင္းၾကလားေဟ့ "
ဦးၾကီးစံလွ သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ ရက္ရွည္လမ်ား တည္းခိုေနထိုင္ရန္ ေရာက္ လာျခင္းေတာ့မဟုတ္။ ရန္ကုန္ရွိ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ တစ္ညတာ တည္ခိုျပီးေနာက္ ေမာ္လျမိဳင္ ျမိဳ႕ရွိ သူ၏ သားသမီးမိသားစုထံ ခရီး ဆက္မည္ျဖစ္သည္။ ရပ္ေ၀းေတားေက်းလက္မွ တက္လာ ေသာ မိၾကီးဖၾကီးစာရင္း၀င္ လူၾကီးသူမ ဧည့္သည္ေတာ္ ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဦးစားေပးရပါလိမ့္မည္။ သူ႔အား ထမင္း၀ိုင္းသို႕ ပင့္ေဆာင္ ကာ ေနရာ ယူေစသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးက ထမင္း အိုးတစ္လုံး ကို အပူတျပင္းထပ္မံ ခ်က္ျပဳတ္စီမံပါသည္။
ခရီးလည္းပန္းလာ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းလည္း ၾကီးစိုးလာခ့ဲေသာ ဦးၾကီးစံလွသည္ ထမင္း၀ိုင္းတြင္ အေလာသုံးဆယ္ ၀င္ထိုင္ျပီး ဟန္မေဆာင္စတမ္း အငမ္းမရ ၀ါးမ်ိဳစား ေသာက္ပါေတာ့သည္။ သူ၏ ထမင္းဆုပ္ၾကီးမ်ား မွာ ေတာင္ပူစာတစ္လုံးစာမွ် ၾကီးမားလွသည္။ သခြားသီးကို သူက ' ဂၽြမ္းဂၽြမ္း ' ျမည္ေအာင္ ကိုက္၀ါး ပစ္လိုက္သည္။ ငါးပိရည္ကိုလည္း သူက ေဖာေဖာသီသီ စားသုံးသည္။ ဆိုင္မွ ၀ယ္ယူလာေသာ အမဲသားဟင္း (၈) တုံး ကေတာ့ တစ္တုံးျပီး တစ္တုံး သူ၏ အာခံတြင္းထဲ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသည္။ ဦးၾကီးစံလွ ထမင္းစားေနပုံ ကို ၾကည့္ရုံႏွင့္ ခံတြင္းပ်က္ေနေသာ လူမမာတစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း နာလန္ထ လာႏုိင္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။
" မင္းတုိ႔ခ်က္တဲ့ အမဲသားဟင္းက အေကာင္းသားပဲလကြ " ဟု သူက်ီးက်ဴးခန္းဖြင့္သည္။
အိမ္မွာ ခ်က္တာမဟုတ္ဘူး ဦးၾကီး၊ ဆိုင္က ၀ယ္တာ။ ခ်က္ခ်ိန္မရတာနဲ႔ ၀ယ္စားတာ " ဟု ကၽြန္ေတာ္္က ရွင္းျပ သည္။
" ဒါေပမဲ့ဘယ္ဆိုင္က၊ ဘယ္အိမ္က အမဲသားဟင္း ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း။ ငါတို႔ စားခဲ့ရတဲ့ အမဲသား ကိုေတာ့ မမီပါဘူးကြာ "
ဦးစံလွ က သူ၀သိအတိုင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာလာျပန္္ပါသည္။ ဘယ္လို အမဲသားမ်ဴိး ကို သူ ရည္ညႊန္းေနမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္စိတ္ ျပင္းျပလာခ့ဲ၏။
" ဦးၾကီးေျပာတာနဲ႔ ဦးၾကီးစားခဲ့ဖူးတဲ့ အမဲသားကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ စားၾကည့္ခ်င္လာျပီ ခင္ဗ် "
ဟု ကၽြန္ေတာ္က ရယ္သြမ္းေသြး၍ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ဦၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ ေမွာက္ ကုတ္ၾကည့္သည္။ သူ႔အေလးအနက္ ေျပာသည္ကို ကၽြန္ေတာ္က ျပက္ရယ္ျပဳသည္ဟုမ်ား ဦးၾကီးအထင္လြဲ၊ စိတ္ခု သြားေလျပီလား မသိ။
" စားၾကည့္ခ်င္ရင္ ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့ရမယ္ "
" ဘယ္ကိုလိုက္ရမွာလဲဦးၾကီး "
ဦးၾကီးစံလွ ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ တည္ၾကည္ေလးနက္ရာမွ ရီေ၀မႈိင္းပ်သြားကာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ၾကည့္ မေနေတာ့ ဘဲ အေ၀းဆီသို႔ ေအးစက္စက္ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ေငးေနေလ သည္္။
" လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေလာက္က ငါတို႔ရြာဆီ ကို မင္းလိုက္ခဲ့ေပေေတာ့ကြာ " ဟု သူက တိုးတိုုး ဖြဖြ ေရရြတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔လိုပင္ သူ႕မ်က္ႏွာမူဘက္သိုပ ျဖည္းေလးစြာလွည့္ေစာင္း၍ ေငးေန လိုက္ပါသည္။
" လာကြာ၊ အမဲသား ၀၀သြားစား ၾကရေအာင္ " ဟု ဆိုကာ သူက ကၽြန္ေတာ့္လက္တစ္ဖက္ ကိုဆြဲကုိင္ လိုက္၏။ ကၽြန္ေတာ္ သည္ ကမၻာ႔ေျမဆြဲအားမွ တစ္မုဟုတ္ခ်င္ လြတ္ေျမာက္ကာ အာကာသထဲသို႔ ထိုးတက္သြား ပါ၏။
ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္သတိကပ္ ခံစားမိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဓနိမိ္ုး၊ ထရံကာ၊ ကၽြန္သားတိုင္ လုံးၾကီး မ်ား၊ ကၽြန္သားပ်ဥ္ျပားၾကီးမ်ားျဖင့္ မသပ္မရပ္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တည္ေဆာက္ ထားသည့္ အိမ္တစ္ေဆာင္ ၏ ၀ရန္တာ အကာအဆီးမရွိေသာ အိမ္ေရွ႕ေဆာင္ ၾကမ္္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္လ်က္ ရွိေနေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပါသည္။ အိမ္ေနာက္ ေဖးဘက္မွ ဟင္းနံ႔စူးစူး လြင့္ေမ်ာ လာသည္။ ႏွာေခါင္း ယဥ္ေနေသာ အနံ႕ျဖစ္သည္။
" မင္း... ဆာေနျပီလားကြ "
ဦးၾကီးစံလွ က ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ပန္းတက္လာျပီး ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာရပ္၍ ေမးသည္။
" မဆာပါဘူး " ဟု ကၽြန္ေတာ္လိမ္ေျပာလိုက္၏။ အိမ္ေရွ႕ ေပ (၅၀) ခန္႕အကြာ တြင္ ေတာင္ေျမာက္ တန္းေနေသာ ကုန္းျမင့္ကေလး ရွိသည္။ ယင္းသည္ ရန္ကုန္ျပည္လမ္းမၾကီး ျဖစ္ သည္။ လမ္းေပၚတြင္ ယာဥ္ အသြားအလာလည္းမရွိ။ လူအသြားအလာလည္း မရွိဘဲ တိတ္ဆိတ ္ျငိမ္သက္ေနျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္၏။ ထို တိတ္ဆိတ္မႈ က တာမရွည္ပါ။ မၾကာမီ ေကာင္းကင္ယံမွာ ဗုံးၾကဲ ေလယာဥ္ပ်ံတစ္အုပ္လို ဆူညံစြာ ပ်ံသန္းေျပးလႊား လာၾကမည့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာေသာ က်ီးကန္း အုပ္ၾကီးကုိေတြ႕ရေတာ့မွာ ေသခ်ာသည္။ ယခု ရက္ပိုင္း တြင္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ က်ီးကန္း မ်ားစြာ ေသာ က်ီးကန္းအုပ္ၾကီးသည္ အေရွ႕ဘက္ ပဲခူးရိုးမဆီမွ အေနာက္ဘက္ လိႈင္ျမစ္ ကမ္းေျခအထိ က်ယ္ျပန္႔ေသာ မိုင္မ်ားစြာက်ယ္ေျပာသည့္ လယ္ေျမကုန္းျပင္က်ယ္ႀကီး အ ထက္ တြင္ ေန႔စဥ္ ေန႔တိုင္း ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္ လႈပ္ရွားေနၾကပါသည္။
လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဦးေခါင္းမ်ားအထက္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ဆူညံတုန္ ဟီးစြာ ျဖတ္ေျပး သြားခဲ့ၾကဖူး သည္။
''အဲဒါ ဂ်ပန္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ဟ'' ဟု ဦးႀကီးစံလွက ေလယာဥ္ပ်ံေတြကို ေၾကာက္လန္႔တ ၾကားေမာ့ၾကည့္ ရင္း ေအာ္သည္။
''ဂ်ပန္ေတြ က ထြက္ေျပးတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴေတြေနာက္ကုိ လိုက္ၿပီး ဗံုးႀကဲတာ'' ဟု သူက ဆက္ ေျပာသည္။
အဂၤလိပ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ထဲမွ ထြက္ေျပးၾကေသာအခါ သူတို႔က ေခၚ၍ ျမန္မာျပည္ထဲသို႔ ေငြ ထုပ္မ်ား ပိုက္ကာ ၀င္လာခဲ့ၾကေသာ အင္ဒီးယန္း လူမည္း သူေဌးမ်ားလည္း အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္အတူ ျမန္မာျပည္မွ ဒေရာေသာပါး ထြက္ေျပးၾကျပန္ သည္။ အင္ဒီးယန္းလူမည္းသူေဌးမ်ားသည္ ေရႊေငြမ်ားမွတစ္ပါး သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ၾကသည့္ အျခား ပစၥည္းဥစၥာ မ်ားကို ဂရုမစိုက္အားၾကေတာ့ဘဲ ဥေပကၡာျဖင့္ စြန္႔ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေက်းရြာတစ္၀ိုက္ တြင္ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ေသာ ကၽြဲ၊ ႏြား ေကာင္ေရမ်ားစြာမွာ အုပ္ထိန္းသူ မဲ့ ေလလြင့္ ကေလးငယ္ မ်ား လို စားက်က္ျမက္ေတာမ်ား၊ ရိုးျပတ္လယ္ကြင္းမ်ားဆီမွာ လွည့္လည္ သြားလာေန ၾကသည္။ ႏြားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ၏ အေရွ႕ဘက္ကြင္းမ်ားဆီမွွာ အုပ္စုဖြဲ႕၍ လွည့္လည္ က်က္စားေနၾကသည္။ ကၽြဲမ်ားကေတာ့ ေခ်ာင္းေျမာင္းအင္းအိုင္ေပါမ်ားေသာ ရြာအေနာက္ဘက္ ကြင္းျပင္ႀကီး ထဲမွာ စုေ၀းေနၾကသည္။ ႏြားေကာင္ေရ (၁၀၀၀) ခန္႔ရွိၿပီး ကၽြဲေကာင္ေရ က ႏြားေကာင္ေရ ထက္ ႏွစ္ဆခန္႔ ပုိ လိမ့္ မည္။ ယခုအခါ ထိုကၽြဲ၊ ႏြားအားလံုးသည္ 'ဘံုပိုင္တိရစၦာန္' မ်ားျဖစ္ သြား ၾကေလၿပီ။
ယခင္ကဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ႏြားတစ္ေကာင္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြဲတစ္ေကာင္ ေနထိုင္ မေကာင္း၍ျဖစ္ေစ၊ သက္ရြယ္ႀကီးရင့္ မစြမ္းမသန္ အလုပ္ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့မွျဖစ္ေစ 'ေပၚ' ၍အမဲသား စားခြင့္ရခဲ့ၾက၏။ ႏြားအိုႏြားနာ၊ ကၽြဲအို ကၽြဲနာ မ်ား ၏ အသားသည္စား၍ ခံတြင္းျမိန္စရာ မေကာင္းလွပါ။ အမဲသားဆုိသည္မွာ က်န္းမာ၀ၿဖိဳးေသာ ကၽြဲ၊ ႏြားတစ္ေကာင္ ကို လည္လွီး သတ္ျဖတ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္မွသာ အရသာလည္း ေပၚလြင္၍ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳး၊ အာဟာရ တိုးပြား သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာမွ လူႀကီးသူမမ်ား ေျပာေလ့ ရွိၾကသည္။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ရြာလံုးသာမက အနီး၀န္းက်င္ေက်းရြာမ်ားမွ ျမန္မာေက်း ေတာသား လူဆင္းရဲ အုပ္စုႀကီးသည္ အမဲသားကို မုန္းေလာက္ေအာင္ စားေနၾကရေပၿပီ။ ႏြားအိုႏြားပိန္၊ ကၽြဲအုိကၽြဲပိန္ေတြကို 'ေပၚ' ၍ မစားၾက။ ပိန္က်ဳံ႕ခ်ည့္နဲ႔ေသာ ကၽြဲ၊ ႏြားဟူ၍လည္း အလြန္ရွားသည္။ အေၾကာင္းေသာ္ကား အလုပ္မလုပ္ၾကရဘဲ စားလိုက္ အိပ္လိုက္ႏွင့္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ အနားယူခြင့္ ရထားၾကေသာ ကၽြဲ၊ ႏြားမ်ားမွာ လူခ်မ္းသာေၾကးရတတ္ မ်ားနည္းတူ အဆီရစ္၍ ၀ဖိုင့္ စိုျပည္ေနၾကပါသည္။ သူတို႔သည္ စပါးမစိုက္ေတာ့ လယ္ေျမမ်ား မွာ ေပါက္လာၾကသည့္ စပါးပင္ေပါက္မ်ား၊ ရိတ္ျဖတ္သူမဲ့ ျမက္ခင္းမ်ားမွ စိမ္းလန္း သန္စြမ္းေသာ ျမက္ႏုမ်ားသာမက ေရတိမ္အိုင္မ်ားအတြင္း စိုျပည္စိမ္းလန္းေနၾကသည့္ ကန္စြန္းႏြယ္မ်ားကို အားပါးတရ စားေသာက္ ၀ါးမ်ဳိခြင့္ ရေနၾကသည္။ စိတ္တိုင္းက် စားသံုးၿပီးၾကလွ်င္ စိတ္ေအးလက္ေအး အနားယူ ရင္း စားၿမံဳျပန္ေနၾကမည္ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဘ၀၏ အခ်မ္းသာဆံုး ေရႊေရာင္ကာလႀကီးေပတည္း။
သို႔ေသာ္ သူတို႔အုပ္စုႀကီးထဲမွ ကံဆိုးေသာ သတၱ၀ါမ်ားကေတာ့ အဆိုးရြားဆံုး ၾကမၼာငင္ၾကရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ အ၀ၿဖိဳးဆံုး၊ အက်န္းမာဆံုး၊ အရြယ္အေကာင္းဆံုး ႏြား (သို႔မဟုတ္) ကၽြဲကို ေရြးခ်ယ္ ဖမ္းယူၾကပါသည္။ ေပၚပံုေပၚနည္းကေတာ့ သမိုင္းဦးကာလကအတိုင္း ပင္ ျဖစ္သည္။ အမဲတစ္ေကာင္ကို ေခ်ာင္းေျခာက္ကေလးတစ္ခုထဲမွာ ျဖစ္ေစ၊ ခင္တန္းကေလး တစ္ ခု ေနာက္မွာျဖစ္ေစ ေပၚေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ေျခႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ယူၾကသည္။ က်န္ေသာ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ားကိုေတာ့ က်ီးကန္းမ်ားႏွင့္ လင္းတမ်ားအတြက္ ရက္ေရာစြာ စြန္႔ပစ္ ထားရစ္ခဲ့ၾကသည္။ ညအခါ ေလသင့္လွ်င္ အပုပ္နံ႔ပ်ပ်က လယ္ကြင္းကိုျဖတ္ ကာ ရြာထဲသုိ႔ တိုးေ၀ွ႔တြားသြား၀င္ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ ဘယ္သူမွ် အနံ႔ဆိုးကို ဂရုမစိုက္ပါ။ ရြာသားအားလံုးလိုလို၏ ခႏၶာမ်ား၊ အာခံတြင္းမ်ားဆီမွ အမဲညွီနံ႔မ်ား သင္းပ်ံ႕ေနရာ ယင္ေကာင္မ်ား ကလည္း တရုန္းရုန္း ၀ဲပ်ံ ကခုန္ေနၾကေတာ့သည္။ ရြာမွာ ေခြးမ်ားကလည္း လယ္ျပင္သို႔ ထြက္ၾက ကာ အေသေကာင္မ်ားအနီးတြင္ က်ီးကန္း မ်ား၊ လင္းတမ်ားႏွင့္ တိုက္ပြဲဆင္ေနၾကသည္။
ထမင္းအတြက္လည္း ဘာပူစရာလိုပါနည္း။ မဒရာစီကုလားသူေဌး အမ်ားစုပိုင္ ဆန္ႀကိတ္စက္ႀကီးမ်ားအနီးမွာ 'စပါးေတာင္လိုပံု' ေနသည္။ လိုသေလာက္ သြားသယ္ၿပီး ရြာထဲမွာ ေမာင္းျဖင့္ ေထာင္း၊ ဆန္ေကာျဖင့္ျပာၿပီး 'ေမာင္းေထာင္းဆန္လံုးညိဳ' ကို ခ်က္စားၾကရံုပင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ လတ္ဆတ္ေသာ အမဲသားႏွင့္ ဆန္လံုးညိဳ မ်ား ေန႔စဥ္စားကာ ၀ၿဖိဳးတုတ္ခိုင္လာခဲ့ၾကပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရွိ အိမ္တိုင္း၊ အိမ္တိုင္းမွ စပါးပုတ္ေတာင္းႀကီးမ်ား၊ စပါးက်ီေခၚ ဂိုေဒါင္ အေသးစားကေလး မ်ားတြင္ စပါးမ်ား ျပည့္လွ်ံေနသလို မဒရာစီအရင္းရွင္ႀကီးမ်ား ခ်န္ရစ္ခဲ့ၾကေသာ စပါးပံုႀကိိိီးမ်ား ကလည္း ေလ်ာ့သည္ဆိုရံုမွ် ေလ်ာ့ေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာရွိ အိမ္တုိုင္း၊ အိမ္တုိင္းမွ အိုးအင္ခြက္ေယာက္ မ်ားထဲတြင္ အမဲက်ပ္တိုက္ေတြ၊ အမဲသားဆားနယ္ေတြ ျပည့္သိပ္ေနၾကသည္။ အမဲညီွနံ႔က တစ္ရြာလံုးသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔ လႊမ္းမိုးေနရာ ေခြးမ်ားမွာ ၀၀လင္လင္ အလွ်ံ ပယ္စားၾက၊ ေသာက္ၾကရပါလ်က္ ကၠေျႏၵမရ လႈပ္လႈပ္ ရြရြႏွင့္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ ရံဖန္ရံခါ ေခြးတစ္ေကာင္ခ်င္း ျဖစ္ေစ၊ ေခြးအုပ္စုလိုက္ျဖစ္ေစ ဆူဆူညံညံ မာန္ဖီ ကိုက္ခဲေနၾကသည္။
အခ်ိဳ႕ေခြးမ်ားကေတာ့ အမဲဆီရစ္ကာ ေခ်ာင္ေကာင္းေကာင္းမွာ ေခါေလ်ာင္း ေမွးစက္ေနတတ္ၾက သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေနာက္ဘက္ရွိ ေျမစိုက္တဲႀကီးထဲမွ မီးဖိုေပၚတြင္ ေလးေထာင့္သံပံုးႀကီး ျဖင့္ အမဲသား မ်ား ျပဳတ္ထားရာ (၂၄)နာရီပတ္လံုး အမဲျပဳတ္နံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနသည္။ မီးဖိုရွိရာ တဲႀကီးတစ္၀ိုက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ ေခြးထီးႀကီးႏွစ္ေကာင္က အၿမဲလိုလို ကင္းလွည့္ေစာင့္ ၾကပ္ေနၾကသည့္သဖြယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေကာင္ မွာ မူလက အစာေရစာ မ၀လင္ေသာ ေၾကာင့္ နံရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေခြးပိန္ မ်ား သာ ျဖစ္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုအခါ အမဲသား တန္ခိုးျဖင့္ ျခေသၤ့ေပါက္ႏွစ္ေကာင္ အလား ၀ၿဖီး ေတာင့္တင္းလ်က္ ရွိၾကသည္။ အမွန္ေျပာရလွ်င္ တစ္ရြာလံုးရွိ လူမ်ားေရာ၊ ေခြးမ်ားပါ အမဲသားေတြ အလွ်ံပယ္စားမ်ဳိေနၾကရသျဖင့္ က်န္းမာႀကံ႕ခိုင္ေနၾကပါ သည္။
ကၽြန္ေတာ္တိ္ု႔ မိသားစုသည္ အမဲသားကို နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ဳိးျဖင့္ ေက်နပ္ေအာင္ ျပဳျပင္၍ စားသံုးၾက သည္။ ျပဳတ္၍ စားသည္။ မီးကင္ ၍ စားသည္။ ေၾကာ္၍ စားသည္။ ဟင္းခပ္အေမႊးအႀကိိဳင္ အစံုအလင္ျဖင့္ ဆီျပန္ခ်က္ ၍ စားသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ကရိကထမမ်ားလွဘဲ အျမန္စားႏိုင္ေသာ နည္းျဖစ္ သည့္ ေရနည္းနည္းထည့္၊ မီးျပင္းျပင္းထိုးေသာ အမဲသားျပဳတ္ကို စားၾကသည္။ အမဲသား ျပဳတ္တစ္တံုး၏ အရြယ္အစား မွာ (၃)လက္မပတ္လည္ကုဗပံုျဖစ္သည္။ သေရစာ ရွားပါးေသာကာ လျဖစ္၍ အမဲသားျပဳတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ သေရစာတစ္မ်ဳိး ျဖစ္လာသည္။ ကေလးမ်ားသည္ အမဲ ေျခာာ္မီးဖုတ္မ်ားကို ကိုင္၍ ကိုက္ဝါးရင္း ေဆာ့ကစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကလးမ်ားက အမဲသားေၾကာ္ မ်ားကို ဖက္ႏွင့္ ထုပ္ကာ လြယ္အိတ္ ကေလးမ်ား ထဲမွာ သုယ္ေဆာင္၍ ရြာခဲတြင္ လမ္းသလားေန တ္ၾကသည္။ သူတို႔သြားရာ ေနာက္နမွာ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးေတြ တကားကားႏွင့္ ေခြးတစ္အုပ္က အမဲီ ဲ႔ကို ရွဴရင္းလိုက္ပါေနၾကသည္။
ထိုေန႔ရက္မ်ားတုန္းက ထူးဆန္းေသာ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ အမဲသား ကို ရာသက္ပန္ ဘုရားရွင္ထံ လွဴ၍ အမဲသားေရွာင္ၾကဥ္ထားၾကေသာ လင္မယားစံုတြဲတစ္တဲြ သည္။ ရြာမွ ထြက္ေျပး သြားခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ဘယ္ကို ေျပးၾကမွတ္းလည္း မသိ၊ ဘယ္ ေတာ့မွလည္း သူတို႔ကို မေတြ႕ၾက ရေတာ့ပါ။
ဤေနရာတြင္ စီးပြားေရး အျမင္သန္သူမ်ားက "ဒီေလာက္အမဲသားေတြ ေပါေနတာပဲ၊ ၿမိဳ႕ႀကီးျပ ႀကီးေတြကို တက္ေရာင္းၾက ပါေတာ့လား" ဟု အႀကံျပဳတိုက္တြန္းလိုေကာင္း တိုက္တြန္းၾကေပ လိမ့္မည္။
ထို ဝိသမေလာဘသမာမ်ား သိေစခ်င္ပါသည္။ ကမၻာစစ္မီးႀကီး ေတာက္ေလာင္ေနပါသည္။ ခရီး လမ္းပန္း အဆက္အသြယ္ မ်ား ပိတ္ဆို႔ေနပါသည္။ ပိုက္ဆံ အသျပာက စိန္ကဲ့သို႔ ရွားူပါေနပါသည္။ လယ္သမားမ်ား၏ လယ္ယာ ထြက္ကုန္ ဆန္စပါးကို ဝယ္ယူမည့္သူ မရွိပါ။ မရွိသည့္အျပင္ အရင္းရွင္ႀကီးမ်ားသည္ သူတို႔ ဝယ္ယူၿပီး သား ဆန္စပါးမ်ားကိုသာမက ျမန္မာျပည္ရွိ သူတို႔၏ စည္းစိန္ဥစၥာ လယ္ယာကၽြဲႏြားမ်ားကို စြန္႔ပစ္ ကာ ေသမင္းႏွင့္ ေဝးမည္ဟု ထင္ေသာ အိႏၵိယႏိုင္ငံ သို႔ ဒရာေသာပါး ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။
"ဂ်ပန္ေတြ လာၾကေတာ့မယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ဗမာတပ္ေတြလည္း လာေနၾကၿပီ။ ဗမာျပည္ႀကီး လြတ္လပ္ေတာ့မယ္"ဟု ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဘက္မွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိလာေသာ ကၽြန္ေတာ္ တို႔၏ ရြာသားႀကီး တစ္ေယာက္ က အမဲသားနံ႔ တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေနသည့္ ပါးစပ္ႀကီးကို ျဖဲဟကာ ရြာထဲ မွာ ေလွ်ာ္ေအာ္ေနသည္။
မွန္ပါသည္။ ျပည္လမ္းႀကီးေပၚတြင္ ျမင္းေခ်း (ေၾကး)ေရာင္ ေလာ္လီ ကားႀကီး မ်ား၊ ေတာင္အရပ္ မွ ေျမာက္အရပ္ ဆီသို႔ တေဝါေဝါ ေမာင္းႏွင္သြားေနၾကပါသည္။ ကားတန္းႀကီးက ေရတြက္၍ အဆံုး မသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရွည္လ်ား ေန ပါသည္။ ကားမ်ားေပၚတြင္ အရုပ္ကေလးမ်ားႏွင့္ တူေသာ လက္နက္ကိုင္ ေနမ်ိဳးႏြယ္ စစ္သည္ေတာ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္ပါသြားၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔သည္ အမဲသားေျခာက္ မီးဖုတ္မ်ား ကို ဝါးၿမံဳ႕ရင္း၊ ခ်ံဳ႕ပုတ္ေတြ ၾကားကေန စစ္ယာဥ္တန္းႀကီး ကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေန ခဲ့ၾက ပါသည္။ ေလယာဥ္ပံ်တစ္အုပ္ကလည္း ငွက္ရိုင္းေတြ လို ေျမာက္အရပ္ဘက္ သို႔ ေအာ္ျမည္ပ်ံသန္း သြားၾက သည္။
ေၾကကဲြဝမ္းနည္းဖြယ္ ျဖစ္ရပ္ အခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ပါသည္။ အမဲသား မ်ားမွ အမဲဆီ စားသံုးမႈ လြန္ကဲသူမ်ား ဝမ္းပ်က္ဝမ္းေလွ်ာ ေဝဒနာဆိုးျဖင့္ ယင္ေကာင္ေတြလို တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေသဆံုး ကုန္ၾကျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
"ေသမွာေပါ့ အရင္တုန္းက ငတ္ခဲ့တာကို အတုိုးခ်ၿပီး မဆင္မျခင္ ပါးျဖဲနားျဖဲ စားၾကတာကိုး"ဟု ရြာသူႀကီးေဟာင္း ဦးၿခိမ့္ က ေရရြတ္ျမည္တမ္းပါသည္။ သူလည္း မၾကာမီ သူ၏ ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ အမဲဆီမ်ား ခဲကာ ဆီးခ်ဳပ္ ဝမ္းခ်ဳပ္ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္သြားျပန္ပါသည္။
ရြာထဲ တြင္ လူူႀကီးမ်ားက အမဲေျခာက္ မီးဖုတ္ဆီဆမ္းကိ္ု ေရေႏြးၾဳကမ္းျဖင့္ ျမည္းရင္း စစ္သတင္းကို ထင္ရာျမင္ရာ ေဝဖန္ေျပာဆိုေနၾကစဥ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ရြာလယ္လမ္းမေပၚမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ ကစားရင္းမွ အမဲေျခာက္ မ်ား ဝါးလ်က္ "ဆန္တစ္ျပည္သံုးပဲ၊ ဇံမဏီဗံုးႀကဲ" သီခ်င္း ကို ေအာ္ဟစ္ သီဆိုေနၾကသည္။ ညအခါ တြင္ လူႀကီး အခ်ိဳ႕က အသံက်ယ္ေလာင္စြာ ဘုရားရွိခိုးၾကသလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ မိမိတို႔ဝမ္းဗိုက္မ်ားထဲရွိ အမဲသား မ်ား အလ်င္အျမန္ ေက်ညက္ေစရန္ ရင္ဘတ္မ်ားမွသည္ ဆီးစပ္မ်ားထိတိုင္ ေရနံဆီ ထူထူ သုတ္လူးၾက သည္။
အားေကာင္းေမာင္းသန္ လူလတ္ပိုင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ကာလသားမ်ားကေတာ့ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ႏြား တစ္ေကာင္ (သို႔မဟုတ္) ကၽြဲတစ္ေကာင္ကို တိုက္ခိုက္သတ္ျဖတ္ရန္ အစီအစဥ္ ေရးဆဲြေနၾက သည္။ "အေနာက္ကြင္းထဲက ကန္ဇြန္းရြက္ စားၿပီး ဝေနလိုက္ၾကတာ၊ ဆင္ေပါက္ႀကီးေတြလား ေအာက္ေမ့ရသဗ်ာ"ဟု အမဲလိုက္သမား ရြာသားတစ္ဦး က တက္ၾကြထက္သန္စြာ ေျပာေနသည္။
ထိုႏွစ္ဦး မိုးဦးက်ခိ်န္ တြင္ ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ၾကေသာ အနိ႒ာရံု အေျခအေနဆိုးမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရင္ဆိုင္ လာခဲ့ၾကရ ပါသည္။ အေနာက္ဘက္ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ရွိ မိုးေရစိုစြတ္ကာစ စပါးပံုႀကီး ဆီမွ အျဖဴေရာင္ အခုိးအေငြ႕ ေတြ တေခ်ာင္းေခ်ာင္း လူးလြန္႔ေပၚထြက္လာၾကသည္။
အခိုးအေငြ႕ မ်ားႏွင့္အတူ စပါးပုပ္နံ႔လိႈင္းႀကီးက ေလထုထဲမွာ ဝရုန္းသုန္းကား ေရာယွက္ကာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြာထဲ သို႔ မုန္တိုင္းႀကီးပမာ တိုးေဝွ႔ ေရာက္လာပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုး အသက္ဝဝ မရွဴရဲ ေတာ့ပါ။ မိုးရြာလွ်င္ ထိုအနံ႔ဆိုးႀကီး ငုပ္လွ်ိဳးေပ်က္ကြယ္သြားကာ မိုးစဲ၍ ေနသာသည့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အခိုးျဖဴျဖဴမ်ားႏွင့္အတူ အနံ႔ဆိုးႀကီးက ေျပးလႊားေရာက္ရွိလာျပန္သည္။ တခ်ိဳ႕က အန႔ံဆိုး ကာကြယ္ရန္ ႏွာေခါင္းႏွင့္ ပါးစပ္ေရွ႕မွာ အဝတ္စုတ္စေတြ ကို စည္းေႏွာင္လိုက္ၾကသည္။
စပါးပုပ္နံ႔ မ်ားကို ကူညီအားျဖည့္ေပးလိုက္ေသာ အျခားအနံ႔ဆိုးကေတာ့ ကြင္းျပင္တစ္လႊားတြင္ ျပန္႔ ႀကဲေနၾကေသာ ကဲၽြ၊ႏြား တို႔၏ အရိုးၿပိဳင္းၿပိဳင္း ရုပ္ၾကြင္းမ်ားဆီမွ ညီမႊန္လွေသာ အပုပ္န႔ံႀကီးပင္ ျဖစ္သည္။ အမဲပုတ္နံံ႔မွာ ရုပ္ၾကြင္းအမ်ားဆံုးရွိၾကရာ အေရွ႕ဘက္ေတာင္ေျခ ကြင္းျပင္ဆီမွ ေမ်ာ လြင့္လာသည္။ အေနာက္ဘက္ဆီကေတာ့ စပါးးပုပ္န႔႔ံ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ား တလိပ္လိပ္ ေျပးလႊားလာ ၾကသည္။ ထိုအနံ႔ႏွစ္မ်ိဳး ပူးေပါင္းခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆာက္တည္ရာမရ ခံစားၾကရသည္။
"စပါးပံုေတြ ကို မီးတိုက္ပစ္ၾကမေဟ့" ဟု တစ္ဦးက ႏႈိုးေဆာ္ ဟစ္ေၾကြးသည္။
"စပါးေတြ ေရစိုကုန္ လို႔ အေညာက္ေတြေတာင္ ထြက္ကုန္ၿပီ၊ မီးရႈိ႕ဖို႔ မႀကိဳးစားပါနဲ႔ေတာ့ကြာ" ဟု က်န္တစ္ဦးက ညည္းညဴျမည္တမ္း ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာ၏ အေနာက္ဘက္ လိႈင္ျမစ္ကမ္းပါးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ တန္ခ်ိန္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိမည့္ စပါးေတာင္ပူ စာကေလး မ်ားစြာဆီမွ သိပ္သည္းမႊန္ရွေသာ အျဖဴေရာင္မီးခိုးတန္းမ်ား အစဥ္မျပတ္ အူထြက္ေနၾကၿပီး ထို မီးခိုးမ်ား က မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ပင္ ဆိုးရြာလြန္းေသာ အပုပ္နံံ႕ေတြ လႊတ္ ထုတ္လ်က္ ရွိၾကသည္။ ရြာကို အေရွ႕အရပ္နဲ႔ အေနာက္အရပ္တို႔မွ ဝန္းရံေနေသာ စိုက္ပ်ိဳးေစာင့္ ေရွာက္သူ ကင္းမဲ့ေနသည့္ ကြင္းျပင္ႀကီးမ်ားထဲမွ ကၽြဲႏြားရုပ္ၾကြင္းႏွင့္ အဂၤါအပိုင္းအစမ်ားကမူ မြန္း က်ပ္စရာ ပုပ္ညီနံ႔ေဟာင္ေသာ အေငြ႕အသက္ေတြကို တရစပ္ပန္းထုတ္ေနၾကသည္။ ညစ္ညမ္း ေသာ ေလထုသည္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သိပ္သည္းလာကာ ေမွာက္ျခည္သန္းယွက္လာ၏။ အေမွာင္ ထုသည္လည္း ေအးေအးစက္စက္ ေလးလံလာ၏။ တစ္ရြာလံုးကို အေမွာင္ဝတ္ရံုႀကီးက ၿခံဳလႊမ္း ထားရာက ရုတ္ျခည္လွစ္ဟလုိက္စဥ္ အလင္းေရာင္သည္ ၿပိဳးျပက္ဝင္းပလာသည္။
"ငါတို႔အားလံုး တစ္ေယာက္မက်န္ ရြာကို စြန္႔ပစ္ခဲၾကတာေပါ့။ အမဲသားအေျခာက္ေတြ၊ က်ပ္တင္ ေျခာက္ေတြ ကိုေတာ့ ႏိုင္သေလာက္ သယ္လာခဲ့ၾကတာပဲ၊ စစ္ႀကီးၿပီးလို႔ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကမွ ငါတို႔ ရြာဘက္ ကို သြားၾကည့္ၾကတယ္။ ရြာေပ်ာက္သြားၿပီး ကိုင္းပင္ေတြ၊ ဆူးၿခံဳပင္ေတြ ဖံုးေနတဲ့ ေတာႀကီးထလို႔၊ လယ္ေျမေတြ ကလည္း ေျမရိုင္းကြင္းႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ"
ဦးႀကီးစံလွ က ဟင္းပန္းကန္ထဲ မွ က်န္ေနေသးေသာ အမဲသားဟင္း အမွ်င္ကေလးတစ္မွ်င္ကို လက္ျဖင့္ ႏႈိက္ယူ ၍ သူ၏ ပါးစပ္ထဲသို႔ အငမ္းမရ ထည့္သြင္းလုိက္ပါသည္။
ၾကဴးနစ္
ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ဂ်ဴလိုင္ ၂ဝ၁၂
.
No comments:
Post a Comment