ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ ၿပီး စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္မွာပဲ ေသရွာတယ္။ မေသခင္ၾကည့္သြားတဲ့ သူ႔အၾကည့္ကို မ်က္စိထဲက ေဖ်ာက္လို႔မရဘူး။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လည္း ခံစားတတ္္တဲ့ စိတ္ရွိတာပဲ။ အခုေျပာေတာ့ ရယ္စရာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ရည္ေတာက္ေတာက္က်ခဲ့ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သတင္း က ပို႔ရ မယ္။ ဒါကို႔ အယ္ဒီတာ ေခြးမသားႀကီး က ဘာေျပာတယ္ထင္သလဲ။ နိပ္တယ္ေဟ့။ မ်က္ႏွာဖံုး အျပည့္ေပးမယ္။ သတင္း ရွည္ရွည္ လိုခ်င္ တယ္။ ဓာတ္ပံုေတြလည္း မ်ားမ်ားလိုခ်င္တယ္။ လူ တစ္ကိုယ္လံုးေပၚတဲ့ ပံု ပါေပ့ေစကြေနာ္တဲ့"
ေညးသည္ စမစ္ ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ အရက္ကို စိမ္ေသာက္ေနသည္။ ၿပီးမွ ေျပာလိုက္သည္။ "ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာ အပ်ိဳရည္ပ်က္တာ အဲဒီကတည္းကပဲ။ ဟုိေသာက္စားပြဲထုိင္ငနဲက ဘယ္ေရာက္ေနျပန္ ပလဲ။ ကဲ ... ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ေမာ့ၿပီးရင္ ညစာ သြားစားၾကစို႔" ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..................
(၁၃)
တံခါးေခါက္သံၾကားမွ စမစ္ႏုိးလာေတာ့သည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသးသည္။ ဟုိတယ္ ဖိနပ္တုိက္သမား၏ အသံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။
''၇ နာရီခြဲၿပီ မစၥတာစမစ္။ ႏႈိးပါေျပာထားလုိ႔ ႏႈိးတာပါခင္ဗ်ာ''
စမစ္မ်က္စိ ကုိ ႏုိင္ႏုိင္အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္လုိက္ရသည္။ ယင္းလိပ္ၾကား မွ ေဖာက္၀င္လာသည့္ အလင္းေရာင္က စူးလြန္းလွသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေစးထန္း တြဲကပ္ေန သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ လည္း တဒိန္းဒိန္းေသြးေဆာင့္တုိးေနသည္။
ဖိနပ္တုိက္သမား ထြက္သြားသည္။ စမစ္ခဏ ဆက္လွဲေနေသးသည္။ လက္တစ္ဖက္ကုိ မ်က္ႏွာေပၚ တင္ထားသည္။ ေညးႏွင့္ေပါင္းၿပီး မေန႔ညက ေအာင္ေသေအာင္သား စားခဲ့မိျခင္း ကုိ ေနာင္တ ရေနမိသည္။ အရက္ ဘယ္ေလာက္ေသာက္ခဲ့ မိမွန္း မသိ။ ယခုျဖစ္ေနပုံ ကုိေထာက္လွ်င္ နည္းလွမည္ေတာ့မထင္။ အေပါင္းအသင္းေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါ လုိက္မိ၍ ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ရာမွ ထခ်ိန္တိုင္း ေခါင္းကုိက္တာ ကတစ္မ်ဳိး၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္ရတာတစ္မ်ဳိးႏွင့္ အေနဆုိးေနသည္။
၀ိနည္းေရွာင္စရာေတြေတာ့ ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း သူ႔မွာေသာကႏွင့္ သံသယ ဖိစီး လြန္းသည္။ ေျဖစရာေလး တစ္ခုတစ္ေလေတာ့ ရွိဦးမွသာ သူ ဆက္၍ ရုန္းႏုိင္ေပလိမ့္မေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ၿပီးျပတ္သြားၿပီ။ အရက္ကုိ ပါဏုေပတံ ေ၀ရမဏိ လုပ္ေတာ့မည္။ အိပ္ရာထဲတြင္ လူးရင္းလွိမ့္ရင္း နံနက္လက္ဘက္ရည္လာပုိ႔ရန္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ မွာလုိက္သည္။ လက္ဘက္ရည္ယူလာသည့္ ဟုိတယ္ အခန္းေစာင့္မ ကေလး၏ ၾကည့္ပုံရႈပုံအကဲမရ။ သူ႔စိတ္အထင္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သူ႔အထင္အျမင္ေတြ လည္း ၾကည္ၾကည္ရွင္းရွင္းမဟုတ္။ ဟုိတယ္အခန္းေစာင့္မကေလးကုိ သူၾကည့္၍ မရ။ အခန္းထဲ တြင္ ေညးႏွင့္တခစ္ခစ္လုပ္တတ္သည္။ လုိက္ကာမ်ားကို ဆြဲဖြင့္ၿပီးေနာက္ အခန္းေစာင့္မကေလးက တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ သလုိလုိ လုပ္ေနသည္။ သူကမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနလုိက္သည္။
စမစ္သည္ လက္္ဘက္ရည္ေသာက္လုိက္မွ လန္းသြားသည္။ မတ္တတ္ရပ္ခ်ိန္တြင္ တုန္တုန္ ယင္ယင္ ျဖစ္ခ်င္ေနေသးသည္။ ဗီရုိထဲတြင္ အေရးေပၚသုံးရန္ သိမ္းထားသည့္ ၀ီစကီပုလင္းကုိ ထုတ္သည္။ ႏွလုံးျငိမ္သြားရုံ တစ္ငုံေလာက္ေသာက္လုိက္သည္။ ဒါတကယ္ေနာက္ဆုံးပဲဟု သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာ သည္။ အ၀တ္အစား၀တ္ရသည္မွာ ခါတုိင္းထက္ၾကာသည္။ သူ႔ပစၥည္းေတြက ဟုိတစ္ခု ဒီတစ္ခု။ ဖရုိ ဖရဲျဖစ္ေန သည္။ ၈ နာရီခြဲတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္။
နံနက္စာ စားရန္အသြားတြင္ ေညးကုိ၀င္ၾကည့္သည္။ ထင္သည့္အတုိင္းဘသားေခ်ာက အိပ္ေကာင္းတုန္း။ စမစ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာင့္လႈပ္ႏုိးသည္။ မႏုိး။ ညကတည္းက စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေန၍ ထားရစ္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေကာ္ဖီခန္းတြင္ ဂ်ဳံျပဳတ္ႏွင့္ ငါးကင္မွာစား သည္။ ဆာဆာေလာင္ေလာင္ ရွိလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ ခံတြင္းေတြ႕လုိေတြ႕ျငား စားျခင္းျဖစ္သည္။ ဟုိတယ္ ခ်က္ျပဳတ္ပုံက အေတာ္ပင္ အစပ္ တည့္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ၾကာလာေတာ့ နံလာသည္။ စမစ္သည္ ေနသာ ထုိင္သာ ရွိမည့္ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ငွါးရမ္းေနထုိင္ ရန္ ရံဖန္ရံခါ စိတ္ကူးေပၚသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနီးသည္ မင္နီ လည္းမရွိေသး ။ ေပ့ႏွင့္ေျပဆုိရသည့္ အလုပ္ ကလည္း မၿပီးျပတ္ေသး။ သုိ႔ျဖင့္ ျခေသၤ့နီဟုိတယ္မွာပင္ ေသာင္တင္ေနခဲ့ေလသည္။
ယခုေတာ့ သူအိမ္ ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့မည္။ ပန္းျခံကေလးႏွင့္ ။ ခရမ္းခ်ဥ္စုိက္ရန္ မွန္လုံခန္းကေလးတစ္လုံးႏွင့္။ မင္နီ သေဘာက် မည္ အမွန္။ ဟန္ေလ လမ္းဘက္တြင္ အိမ္ေကာင္းေကာင္း ရွိႏုိင္သည္။ ေရွ႕အပတ္ထဲတြင္ သြားၾကည့္ လုိက္ဦးမည္။ ေပ့က သူ႔အိမ္ကုိ ေရာင္းခ်င္ေရာင္းမည္။ အျခားအိမ္ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမည္။ ဟန္ေလလမ္း တြင္ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာႏွင့္ ေနလုိက္မည္ဟူ၍ ေလထဲတုိကေဆာက္စိတ္ကူးသည္။ သူ႔ကုိ လန္းဆန္းေစ သည္။ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈ ေျပေစသည္။
စားပြဲထုိးက ငါးကင္ႏွင့္အတူ သတင္းစာမ်ားကုိ ယူလာသည္။ စာပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားသည္။ ရုံးမသြားမီ သတင္းစာ မ်ားကုိ စမစ္လွန္ေလွာ္ၾကည့္ျမဲျဖစ္သည္။ ယေန႔မူ တစ္ေန႔လုံး ကိစၥကုိ အကြက္ခ်စီစဥ္ေန၍ သတင္းေတြ ဖတ္မေနခ်င္ေတာ့။ ေပ့ ညရထားစီးလာ၍ ပင္ပန္းမည္မုခ်။ ေစာေစာစီးစီး နားပူနားဆာလုပ္ဖုိ႔ မေကာင္းေသး။ ၁၁ နာရီ တြင္ ေတြ႔ရန္ခ်ိန္းလုိက္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ စာခ်ဳပ္စာတန္းေတြ အားလုံးကလည္း အသင့္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္က စာခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ေတာ့ အလ်ဥ္းမတူေတာ့။ ထုိစဥ္တုန္းကသာ ေပ့ လက္သင့္ခံ ခဲ့လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးေငြေၾကး ဆုိတာအပထား။ ပဋိပကၡေတြ၊ အာဃာတေတြ။ ပရိေဒ၀ေတြ ဘာမွ ၾကဳံစရာ အေၾကာင္း မရွိ။
စမစ္သည္ ေပ့အေၾကာင္းကုိ ေတြးေနမိျပန္သည္။ မၾကာမီေတြ႕ၾကရမည့္ ကိစၥကုိ အငမ္းမရ ေမွ်ာ္ေနတာ ေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔စိတ္ေစတနာကုိ သုိသိပ္ထားရမည္။ စိတ္မာမွ ျဖစ္မည္။ အလုပ္သေဘာ ဆက္ဆံမွျဖစ္မည္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ အေျခအေနကုိ ရင္ဆုိင္ရန္မွာတစ္နည္းသာ ရွိသည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးျပတ္ေအာင္လုပ္ သည့္နည္း။ အရက္သားကေလးခ်ည္း တစ္ခြက္ေလာက္ေမာ့လုိက္ရ ေကာင္းသား။ အေျခအေန အရ ေသာက္မည္ဆုိလည္း ေသာက္သင့္ေသာက္ထုိက္သာား။
နံနက္စာ စားၿပီးသြားသည္။ သြားရန္ ဟန္ျပင္သည္။ စားပြဲထုိး ေဂ်ာ့ တစ္ပတ္လွည့္လာသည္။
''အဆင္ေျပရဲ႕လား ခင္ဗ်ာ''
"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ"
စမစ္ က အလိုက္သင့္ ေျပာသည္။ ေဂ်ာ့က ေျပျပစ္သည္။ ဧည့္၀တ္ေက်သည္။ စကားေတာ့ ေဖာသည္။ စမစ္ စကားလက္ဆံု က်ခ်င္စိတ္ မရွိ။
"ငါးကေလး ထပ္ယူဦးမလား ခင္ဗ်ာ"
"ေတာ္ပါၿပီ" စမစ္ထေတာ့မည္ ဆဲဆဲတြင္ ေဂ်ာ့က သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ ေစြၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္က ဟုိတယ္ အေစာင့္မ ကေလး၏ အၾကည့္ကို အမွတ္ရေစသည္။ စားပြဲထုိးက ကုိယ္ကိုယိမ္းထုိးၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ ကာ စကားဆက္ေနျပန္သည္။
"ကမၻာလံုးသတင္းစာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား ခင္ဗ်ား"
ကမၻာလံုး မွာ မစ္ဂ္ဟီးလ္အုပ္စုပိုင္ သတင္းစာ ျဖစ္၏။ စမစ္ ဟုတ္တိပတ္တိ ဖတ္ေလ့မရွိ။ သို႔ေသာ္ အျခား သတင္းစာ သံုးေစာင္ႏွင့္ အတူ ပါေလ့ ရွိသည္။ သတင္းစာပံုကို စမစ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ကမၻာလံုးကို အေပၚဆံုး တြင္ ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ေက်ာစာမ်က္ႏွာ အလယ္ေလာက္ တြင္ ႏွစ္ေကာ္လံေခါင္းစီးျဖင့္ ေဖာ္ျပ ထားသည့္သတင္းကို ျမင္သာေအာင္ သတင္းစာကို ခ်ိဳးေခါက္ၿပီး တင္ထား သည္။
စမစ္သည္ သတင္းစာကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္သည္။ ေခါင္းရွစ္စိတ္ခြဲခံရသလို မ်က္စိေတြ ျပာသြား သည္။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ "ေထာင္ထြက္မေလး ၏ စိတ္ေအးခ်မ္းေျမ့ ဘ၀သစ္" ဆိုေသာ သတင္းေခါင္းစီးႀကီးကို ျမင္ေနရ သည္။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား စရာ။ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ။
သတင္းစာ အဖြင့္ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ စာလံုးေတြက ခ်ည္ခင္အူေပါက္ ၀ကၤပါ လမ္းစေပ်ာက္ ကေဘာက္ခ်ိ ကေဘာက္ခ်ာ ကခုန္ျမဴးတူးေနၾကသည္။
"ေကာ္ရာဘိတ္အျဖစ္ ၁၉၅၄ခုႏွစ္တြင္ ဓမၼတာဆန္႔က်င္ေသာ ရာဇ၀တ္ေၾကာင္း ျပစ္မႈျဖင့္ ေျမာက္ ပိုင္းေဒသ တရားရုံး ၏ ေထာင္ဒဏ္ ၆လ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည့္ ေကာ္ရာေပ့ ကို ေျမာက္ပိုင္း ေဒသစုံညီ တရားရုံး က သတင္းမ်ား ေရးသားခဲ့သည့္ ကမၻာလံုးသတင္းေထာက္က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။
ႏွစ္ေကာ္လံ သတင္းရွည္ႀကီးကို ဖတ္ရင္း စမစ္ ပ်ိဳ႕ခ်င္အန္ခ်င္ပင္ ျဖစ္လာသည္။ အခ်က္အလက္ က စုံပါေပ့။ ေညး စိတ္ကူးထားသည့္ အတုိင္းပင္။ ဘ၀သစ္ထူေထာင္မႈ သတင္းသေဘာသြား ကို ေဇာင္းေပးေရး သားထားသည္။ ဘာမွ် ဖံုုးလား။ ဖိလားမလုပ္။ ေညးကိုယ္တုိင္ ေရးသလား ထင္မွား ရေလာက္ေအာင္ပင္ နစ္နစ္နာနာ အခ်က္အလက္တုိင္း ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ အထုပ္စုတ္ ေျဖျပထား သည္။
စမစ္ စားပြဲမွ ထလိုက္သည္။ ေဂ်ာ့ေျပာတာကို လွည့္နားေထာင္မေနေတာ့။ ေညး အခန္းသို႔ တက္ေျပးသည္။
ေညး ႏိုးေနၿပီ။ မွန္ေရွ႕တြင္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေနသည္။
"ဒါ ဖတ္ၾကည့္စမ္း ... ျမန္ျမန္" ေညးက စမစ္ ကို ျမင္ျပင္းကပ္ကပ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ စမစ္ ၏ ျပာျပာသလဲ ေလသံေၾကာင့္ ေဒါသ ထိန္း ထားလိုက္သည္။ ကမၻာလံုးသတင္းစာကို ယူၿပီး ခုတင္စြန္းတြင္ ထုိင္ဖတ္ သည္။ စမစ္ မမ်ိဳႏိုင္ မသိပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ "ဒါ ဟိုင္းစ္ လက္ခ်က္ပဲ။ သူ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပဲ"
"တိတ္စမ္း" ေညးတစ္ကုိယ္လံုး ညိဳပုပ္သြားသည္။ စြပ္က်ယ္ေပ်ာ့ၿပဲၿပဲ၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလ်ာ့ရဲရဲ၊ မုတ္ဆိတ္ တစ္ျခမ္း အသားေျပာင္ေျပာင္ တစ္ျခမ္း၊ အေမြးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ အၾကည့္ရဆိုးေနသည္။ နဖူးကို လက္ေခါက္ျဖင့္ ဖိ ထားသည္။
"စဥ္းစားစမ္းပါရေစဗ်ာ" ေညးက ေျပာသည္။
"ဟိုင္းစ္က ဘာျဖစ္လို႔ ..." "ဒီေလာက္မွ မသိဘူးလားဗ်။ ကိုငတံုးႀကီးရဲ႕။ ဟိုင္းစ္လက္ခ်က္ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူ႔သတင္းစာ တုိက္ ကို လက္တို႔ရုံတို႔လိုက္တာျဖစ္မွာ။ ဒါ မစ္ဂ္ဟီးလ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာ ျဖစ္မယ္။ ဒီေနရာကို ဆမ္မာဗီးလ္ ဘယ္ေလာက္ အငမ္းမရလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ သူ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေျခလွမ္း ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး တကူးတကကို ၀င္ဖ်တ္လုိက္တာ"
ေညးသည္ ႏႈတ္ခမ္း ကို တင္းတင္းကိုက္ထားသည္။
"ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ ဒါကို မစဥ္းစားမိခဲ့ရတာလဲကြာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္ခက္ေအာင္ ႀကိဳၿပီး ဖ်တ္လိုက္တာ။ အခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ" "၉နာရီ ထိုုးၿပီးၿပီ" "ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလာဦးမွ ျဖစ္မယ္"
ေညးသည္ အ၀တ္ေတြကို ဆြဲလြဲ၀တ္ရင္း စကားေတြ ပလံုးပေထြး ေျပာေနသည္။
"စာခ်ဳပ္လက္မွတ္မထုိးခင္ ေပ့ ျမင္သြားရင္ေတာ့ ကိစၥေခ်ာၿပီ။ မျမင္ဖို႔ လမ္းေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ညရထားက မနက္ ၅နာရီ ခြဲ ဆိုက္တာ။ သတင္းစာေတြ မေရာင္းေသးဘူး။ သူ အိမ္တန္းျပန္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလို လုုပ္စမ္း။ စာခ်ဳပ္ေတြ ယူၿပီး သူ႔အိမ္ကို အငွားကားနဲ႔ ေျပးေပေတာ့။ သူ ရွိေန မွာပဲ။ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ဖ်ဖ် ေျမႇာက္ေျမႇာက္ ပင့္ပင့္ေျပာ။ သူ သက္သာေအာင္လို႔ပါ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ရေအာင္ လက္မွတ္ထုိးခုိင္း။ ၾကားရဲ႕လား။ လက္မွတ္ထုိးေအာင္ လုပ္မွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဥတၱရအလင္းဘက္ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္မယ္။ သူ႔ကို အိမ္မွာ မေတြ႕ ရင္္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္"
စမစ္သည္ သူ႔အခန္းျပန္ ေျပးသည္။ လက္ကိုင္အိတ္ကိုဆြဲကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းေျပးျပန္သည္။ မနက္ေစာေစာျဖစ္၍ အငွားကားရရန္မလြယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ဟိုတယ္အ၀င္၀မွာပင္ အငွားကစားတစ္စီး ခရီးသည္ ခ်သည္ႏွင့္ ဆံုသည္။ အထုပ္အပိုးေတြ တစ္ပံုႀကီးခ်ေန၍ ေစာင့္ေနရ သည္။ စမစ္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေန သည္။ သို႔ေသာ္ ၄မိနစ္အတြင္း ဟန္ေလလမ္းဘက္သို႔ ကားေမာင္း ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
ကားစီးလာရင္း လမ္းေထာင့္သတင္းစာဆိုင္ေပၚတြင္ အ၀ါေရာင္ကမၻာလံုး သတင္းစာ ေၾကာ္ျငာ ပိုစတာႀကီး မ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ ခါတိုင္းထက္ ပိုမ်ားေလသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ယေန႔ထုတ္ ကမၻာ လံုးျဖင့္ ဖံုးပစ္ေတာ့မည္ ထင့္။ ေပ့ထံ ခ်က္ခ်င္းေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ ယခုမွ ပုိ၍ အေရးႀကီးလာသည္။ ပန္းအ၀င္ေရာက္မွ သူတို႔ စီမံခ်က္ ပ်က္ရကိန္းႀကံဳေနေလၿပီ။ သူ မွန္ထားသမွ် ဆံုးရကိန္းႀကံဳေန ေလၿပီ။ ထိုအေတြးျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းေနသလို ကားၾကမ္းခင္းကို ေျခေထာက္ျဖင့္ အတင္း ဖိနင္းေနမိေလ၏။
ေပ့အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ၉နာရီ မထုိးတတ္ေသး။ အိမ္ႏွင့္ ကိုက္ ၅၀အကြာတြင္ ကားရပ္ခုိင္း သည္။ ေစာင့္ခုိင္း သည္။ ဦးထုပ္ကို တည့္တည့္ေဆာင္း လက္ဆြဲအိတ္ကို လက္ထဲေပြ႕ၿပီး လမ္းထဲ ၀င္လာ ခဲ့သည္။ ပ်ာယီးပ်ာယာ ပံုပန္းမေပၚေအာင္ ဟန္မပ်က္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕၀င္းတံခါး ပြင့္ေန၏။ လူေခၚေခါင္းေလာင္းတီးရႏ္ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေဘးမွ ပတ္၍ ေလွ်ာက္လာသည္။ စမစ္ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။ မစၥစ္ေပ့ ...။ ေနကာ ျပန္႔က်ယ္ဦးထုပ္ႀကီး ေဆာင္း ထား၏။ ပန္းတစ္ျခင္း ဆြဲလာ၏။ မစၥစ္ေပ့၏ ၾကည္ၾကည္သာသာ ဆက္ဆံမႈကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ထံ သတင္းဆိုး မေရာက္ေသးမွန္း စမစ္ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္သည္။
စမစ္ စကားမစမီ မွာပင္ မစၥစ္ေပ့က "မဂၤလာ နံနက္ပါရွင္။ ေစာင့္ရတာ ၾကာလွပလား" ဟု ေမး၏။
"မၾကာေသးပါဘူး ခင္ဗ်ာ" စမစ္ က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေျဖသည္။
"ဂႏၶမာပန္းေတြ ခူးေနလို႔ရွင္။ မလွဘူးလား။ ဧည့္ခံမ႑ပ္ထဲမွာ ထုိးဖို႔ေလ။ ဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔အဖို႔ ေန႔ထူးႀကီးရွင့္။ ရာသီဥတု ကေတာ့ သာသာယာယာ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ဘယ္နဲ႔ထင္လဲ" မစၥစ္ေပ့ က ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း္ ေျပာသည္။
"သာယာပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ မစၥစ္ေပ့"
စမစ္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနပံုကို အေတြးေခ်ာ္ၿပီး မစၥ္ေပ့က ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အၿပံဳးျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
"ရွင္တို႔ကို ဖိတ္စာပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးမထားဘူးရွင့္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္လာခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ..."
"မစၥစ္ေပ့ ..." "အာဃာတ မထားဘူးေနာ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဘက္ကေတာ့ မထားရိုးအမွန္ပါရွင္။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွင္တုိ႔ သတင္းစာ ကို အႀကိဳက္သားရွင့္။ ေဒၚေရာ္သီ ဆုရတဲ့ အခ်ိန္ကေပါ့ေလ။ ရွင္တို႔လည္း ေျပာင္းၾက ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ရွင္နဲ႔မစၥတာ ... ရွင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ေလ ... ဒီေန႔ညေနပိုင္းမွာ ကၽြန္မတုိ႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆံုၾကရင္ လည္း ေကာင္းသားပဲ"
"ခြင့္လႊတ္ပါ မစၥစ္ေပ့" စမစ္က စကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ေျပာသည္။
"မစၥတာေပ့ နဲ႔ စကားေျပာစရာရွိလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ"
"ဟင္နရီနဲ႔လား။ သူ႔ကို ရွင္ဖမ္းမိႏိုင္ရင္ တကယ္ကံေကာင္းတာေပါ့"
မစၥစ္ေပ့ က အထက္တန္းလႊာေလာကြတ္သံေပ်ာက္ၿပီး ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕မွ ျဖစ္မယ္ဗ်။ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလို႔ပါ"
"ဟုတ္မွာေပါ့။ တျခား အေရးတႀကီးကိစၥကေတြလည္း တစ္ပံုႀကီးပါပဲ ရွင္။ ဒါေၾကာင့္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူ လန္ဒန္ ကို ေရွာင္ေျပးေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီ"
"ဟုတ္ပါတယ္ မစၥစ္ေပ့။ ဒါေပမဲ့ လန္ဒန္က ကိစၥက မေန႔ကပဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။ မေန႔က ညရထား နဲ႔ ျပန္လာၿပီ ဆိုလို႔ပါ" "ဟုတ္လား။ ဒီကိုေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူးရွင္" "မေရာက္ေသးဘူးလား"
စမစ္က သံေယာင္လိုက္၍ ေျပာသည္။ ျပာျပာသလဲ ဆက္ေျပာသည္။
"ဒီမွာ မစၥစ္ေပ့။ ရထားက ဒီေန႔မနက္ ၅နာရီခြဲမွာ ဆိုက္ပါတယ္။ သူပါလာတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္။ မစၥစ္ေပ့ ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးခ်င္တာနဲ႔၊ ေစာေစာစီးစီး တစ္အိမ္လံုး ႏိုးမကုန္ေစ ခ်င္တာနဲ႔ ... အေပၚထပ္မ်ား တက္ၿပီး ...။ သူ ဘယ္မ်ား သြားမယ္ထင္ပါသလဲ ခင္ဗ်ာ"
မစၥစ္ေပ့သည္ စမစ္ ေဒါပြေလာက္ေအာင္ ဟန္ပါပါ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ ေကာက္ရသလို သြားမယ္ထင္ပါသလဲ ခင္ဗ်ာ" "သူ႔သားအိမ္သြားခ်င္ သြားေနမွာေပါ့။ စလီဒန္မွာေလ။ ဟင္နရီက ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စလီဒန္ စိတၱဇ ကပ္ေနတာရွင့္" ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
စမစ္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ျဖစ္သြားျပနသည္။ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္လာျပန္သည္။ စလီဒန္ ... ဟုတ္မွာပဲ။ ေပ့ အဓိက အာရုံထားသည္ မွာ ေကာ္ရာကို ေဖ်ာင္းဖ်ရန္ ျဖစ္သည္။ ဘူတာရုံမွ စလီဒန္ သို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ သြားမည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ရုံမက ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
စမစ္သည္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာပင္ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အငွားကားရွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဤအေျခအေန အရ ကံေကာင္းေနသည္ဟု သူ႔ကုိယ္သူ အားေပးလုိက္မိ၏။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ရြာကေလးအထိ ေတာ့ သတင္းေရာက္ပံုမေပၚ။ ကားေမာငး္သမားကို အတင္းေလာေဆာ္ၿပီး စလီဒန္ ေမာင္းခုိင္း သည္။ ကားကေလးမွာ စစ္ႀကိဳေခတ္ ကားျဖစ္၍ တစ္လမ္းလံုး တကၽြိကၽြိ ျမည္ေနသည္။ တဒိုင္းဒိုင္း ေဆာင့္ေနသည္။
စလီဒန္သို႔ေရာက္ရန္ ၂မိုင္ခန္႔အလိုတြင္ လမ္းေဘးတစ္ဖက္သို႔ ကားယိုင္ဆြဲသြားသည္။ ကၽြိခနဲ ဘရိတ္အုပ္ လုိက္သည္။ ကားရပ္သြားသည္။ ကားဘီးေပါက္မွန္း စမစ္ သိလိုက္သည္။ စိတ္တို လက္တို ေခါက္တံု႔ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ေစာင့္ရသည္။ ကားသမားက ဘီးသစ္လဲသည္။ ေတာလမ္း တြင္ မုိင္ ၅၀ႏႈန္းေမာင္း၍ ရႏိုင္မည့္ ကားမ်ိဳးမဟုတ္၍ ဘီးေပါက္သည္မွာ သူ႔အျပစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္လံုး ဗ်စ္စပ္ ဗ်စ္စပ္ ေျပာေနသည္။ ကားသမားအိုႀကီး၏ တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္ လုပ္ေနပံုမွာ ေဒါပြစရာ ေကာင္းလွသည္။
စမစ္သည္ လမး္ကိုသာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ လုပ္ေနမိသည္။ လမ္းႀကံဳလိုက္ႏိုင္မည့္ ကား တစ္စီးစီး ေပၚ လာလို ေပၚလာျငား ေမွ်ာ္သည္။ ကားတစ္စီးသာ ေပၚလာသည္။ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ဘက္သို႔ သြားမည့္ကား။ အေရးထဲ မုိးသက္ မုန္တုိင္းက်ေတာ့မည္ အရိပ္အေယာင္ ေပၚလာသည္။ အေတာ္ ၾကာမွ ဘီးသစ္လဲ၍ ၿပီးသြား သည္။ ေဘာက္ဆူး ေကာင္းေကာင္းေပးမည္ဆိုေသာ ကတိအရ ကားသမားအိုႀကီးကား ဆက္ေမာင္းလာခဲ့ သည္။ အရွိန္ကေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့။
စမစ္သည္ နာရီကို တၾကည့္တည္း ၾကည္ေနေလသည္။ ဆယ္ခါထက္မနည္း။ ရြာအ၀င္၀တြင္ ၁၀နာရီခြဲသည္။ တစ္ရြာလံုး အိပ္ေနသလို ၿငိမ္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ေပ့ အိမ္ကို ၾကာၾကာမရွာရ။ ကားေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္တြင္ စမစ္ သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခ်က္ ရွဴလိုက္သည္။ ေခါင္းကေတာ့ က်ပ္ခဲေနဆဲ ပင္။ လူကလည္း ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနဆဲပင္။ အိမ္တံခါး၀သို႔ ေရာက္လာသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥ အေျဖေပၚ လာေတာ့မည္။
လူေခၚေခါင္းေလာင္း ကုိ ဣေျႏၵရရ ဆြဲလိုက္သည္။ ေစာင့္ေနသည္။ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာ။ အိမ္ထဲ က အသံၾကား မွ ၾကားပါေလစ။ ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။ အေသအခ်ာ မေျပာ ႏိုင္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ဆြဲျပန္သည္။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။ အေၾကာင္း မထူး။ တတိယမၸိ ႀကိဳးျပတ္ ထြက္မတတ္ ဆြဲသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ေခါင္းေလာင္းျမည္သံကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရသည္။ လူသံ မၾကား။
ေရွ႕တံခါး ကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ တံခါးလက္ကိုင္ ဘယ္ေရာ ညာပါ အတင္းလွည့္ၾကည့္၏။ ဖြင့္မရ။ ျပတင္းေပါက္ က ၾကည့္ေတာ့လည္း လူသူေလးပါး မျမင္ရ။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ရွိမည္မုခ်။ ေပ့ တစ္ေယာက္ အေပၚထပ္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေလေရာ့ သလား ဟု ေတြးမိ၏။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္၏။ သို႔ေသာ္ ေတြ႕ကိုေတြ႕ရမွ ျဖစ္မည္။
ကားေမာင္းသမားက ၀င္းတံခါး၀ကို သူ႔ကိုၾကည့္ကာ သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနသည္။ စမစ္က အေရး မလုပ္။ အိမ္ေဘး ေက်ာက္စရစ္လမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ မလြယ္ေပါက္ တံခါးတစ္ခု ကို ေတြ႕သည္။ တံခါးက ဟလ်က္။ ညင္ညင္သာသာပင္ တြန္းဖြင့္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္ သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္စားပြဲေပၚတြင္ ေကာ္ရာ ထုိင္ေနသည္။
သူ႔အနီး သို႔ စမစ္ ေရာက္လာသည္အထိ ေကာ္ရာ မလႈပ္။ မိန္းေမာေနေရာ့သလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ အေရးလုပ္ပံု မေပၚ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေဘးသို႔သာ ေရွာင္လႊဲေန၏။ မေန႔တစ္ေန႔က ဂီတပြဲ တြင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေၾကာက္ခမန္း လန္႔ခမန္း ရုပ္ရည္ေျပာင္းလဲေနသည္။ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ အိုစာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သနားေနခ်ိန္မရ။ ေပ့ကို ေတြ႕မွ ျဖစ္မည္။ ေကာ္ရာကို လည္း ဤ အတုိင္း ေျပာျပသည္။
ေကာ္ရာက အေျဖမေပး။
စမစ္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေျပာေနသည့္အလား ...
"ဟင္နရီေပ့ ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႔ ေျပာစရာရွိလို႔" ဟု ေျပာသည္။
ေကာ္ရာက အၾကာႀကီး အေျဖမေပး။ ၾကားမွ ၾကားပါေလစဟု စမစ္ သံသယ ျဖစ္မိ၏။ ေကာ္ရာက သူ႔ကို ျဖည္းျဖည္းလွည့္ၾကည့္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက စက်င္ေက်ာက္ကို ေဖြးေဖြးျဖဴေန၏။ မ်က္ႏွာေသႀကီး။
"သူ ဒီမွာ မရွိဘူး" "ဒီမွာ ရွိလိမ့္မယ္ဆိုလို႔" "ဒီမွာ မရွိပါဘူး" ေကာ္ရာက ထပ္ေျပာသည္။
"မေန႔ညက အစီအစဥ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဒီေန႔မွ လာမယ္လုိ႔ သံႀကိဳးရိုက္ထားတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သိတာေတာ့"
"ေၾကးနန္းရွိသားပဲ။ ဟို မီးလင္းဖိုေပၚမွာ"
ေၾကးနန္းစာ ကိုက စမစ္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ေကာ္ရာ့ထံသို႔ လိပ္မူထားသည္။ လန္ဒန္မွာ တစ္ည အိပ္မည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွ ျပန္လာမည္ဟု ေရးထားသည္။
"အို ... မဟုတ္တာ" စမစ္ ေအာ္ညည္းလုိက္မိ၏။
"ဘာထူးေတာ့မွာမုိ႔လဲရွင္" စမစ္သည္ ေကာ္ရာကို ဖ်တ္ခနဲ ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚ တြင္ ျဖန္ ႔ထားေသာ ကမၻာလံ့ုး သတင္းစာကို ျမင္သည္။ ေကာ္ရာ့မ်က္လံုးမ်ားကလည္း သူ႔မ်က္လံုးႏွင့္ အတူလိုက္ၿပီး သတင္းစာ ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒါပဲ။ ရွင္တို႔ ေက်နပ္ၾကေရာေပါ့။ ပထမတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ကို ပ်က္စီး ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾက တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ရဲ႕ ဘ၀ကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္လိုက္ၾက တာပဲ"
စမစ္ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ေတြ အလိုလို ေပးမိေနသည္။ ဤကိစၥတြင္ သူ႔ပေယာဂ ကင္းရွင္းေၾကာင္း၊ ဤကိစၥမွာ သူလည္း ႀကံရာပါ ျဖစ္သည္။ ပိုလွ်င္သာ ပိုမည္။ ေကာ္ရာ ေျပာတာ မွန္သည္။ ေျဖရွင္း ေနလို႔ အေၾကာင္း မထူးေတာ့။ ေကာ္ရာ ေျပာသည့္အတုိင္း သူတို႔အားလံုး ဘ၀ပ်က္စီးၾကရေလၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာမွ အေၾကာင္း မထူးေတာ့။
မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္လို စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက အငူသားထုိင္ေနေသာ ေကာ္ရာကို ၾကည့္ရင္း စမစ္ ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူ လာသည္။
ရုတ္တရက္ စိတ္ေကာင္းလည္လာ၍ ေၾကာက္စရာ့အျဖစ္ဆုိးကို စမစ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ သိျမင္ လိုက္သည္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ သတင္းစာေလာက။ ျပည္ဖ်က္ၿပီး နန္းတက္၀ံ့ေသာ သတင္းစာေလာက။ ထုိေလာက ၏ လုပ္ႀကံထုိးႏွက္မႈျဖင့္ က်ေရာက္ခံစားခဲ့ရသည့္ ဒုကၡေ၀ဒနာ အားလံုးသည္ ဤဘ၀ပ်က္ လူသား တစ္ေယာက္အေပၚတြင္ စုရုံးေပါင္းဆံု က်ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ အလားတူေနေပေတာ့၏။
"ဒီသတင္းစာက ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ" စမစ္က ေမးၾကည့္သည္။
"ေဒးဗစ္ ... ကၽြန္မ ေယာက်္ား ယူလာတာ"
"ဘယ္က ရလာတာလဲ" စမစ္ စကားမ်ားသည္ ေကာ္ရာ့ထံေရာက္ရန္ ေ၀းလံလွစြာေသာ ခရီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ သြားရသည္။ ေကာ္ရာ့ စကားလံုးမ်ားကလည္း အလားတူ ခရီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လာရသည္။
"မနက္တုိင္း ဆိပ္ခံတံတားဘက္ကို သူ လမ္းေလွ်ာက္တာပဲ။ သတင္းစာဆိုင္မွာ ပိုစတာႀကီးေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ... ပိုစတာေတြ တစ္ရြာလံုး ကပ္ထားတာပဲ ... သူ သတင္းစာ ၀ယ္လာတာေပါ့"
ေကာ္ရာ တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။
"ဒီကိစၥကို သူ မသိေစခ်င္တာ။ သူ သိရင္ ဘာျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ နားလည္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာထား က ကၽြန္မတစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာထားပဲ။ စကားကို လည္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ ဘူး။ ထြက္သြားတာပဲ"
"ဘယ္ ထြက္သြားတာလဲ" "မသိဘူး ... မေျပာတတ္ဘူး ... ကၽြန္မ တားပါေသးတယ္။ မရဘူး။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ဘ၀ ကေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ။ ဆံုးခန္းတုိင္ေတာ့တာပါပဲ"
စမစ္ ဘာမ်ားေကာ ေျပာႏိုင္ဦးမည္နည္း။ ဘာမွ မေတြးေတာ့။ ဘာဆုိ ဘာမွ မေတြးေတာ့။ မည္ကာ မတၱ ေျဖသိမ့္စကား ကိုသာ ေျပာႏိုင္ေတာ့၏။
"ခင္ဗ်ား စိုးရိမ္သေလာက္လည္း မဆိုးႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ သူ ျပန္လာမွာပါ"
"မလာေတာ့ပါဘူး" ေကာ္ရာက စမစ္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။ သူ႔အသံက စမစ္ကို ေက်ာစိမ့္သြားေစ သည္။
"ကၽြန္မဆီေတာ့ မလာေတာ့ပါဘူး"
ေကာ္ရာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မထံုတက္ေတူး ျဖစ္လာသည္။ စမစ္အဖုိ႔ ေကာ္ရာကို ေမးေန၍ ဘာမွ မထူးေတာ့။ ေကာ္ရာ ငိုခ်လိုက္လွ်င္ ရင္ေပါ့ သြားလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ သည္။
စမစ္ အငွားကား ရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ လုပ္စရာလည္း မလိုေတာ့။
အေ၀း တြင္ မုန္တုန္းက်ေန၏။ အယ္လ္ဒန္ ကုန္းတန္းဆီတြင္ မုိးတစ္ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ၿခိမ္းေန၏။ ရြာေပၚမွာ ပင္ မုိးသားကမည္းမည္း ေမွာင္ေန၏။ ေလက ပို၍ ထုိင္းမိႈင္းလာ၏။ ဗုန္းသံ၊ အေျမာက္သံပမာ ျမည္ဟိန္းကာ အုိက္စပ္စပ္ေလႏွင့္ အတူ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားအလား တလိမ့္လိမ့္ ရုိက္ခတ္လာေသာ ေပါက္ကြဲသံမ်ားသည္ တုန္တုန္ ခုိက္ခိုက္ ျဖစ္ေနေသာ စမစ္အဖို႔ ရင္တုန္စရာ ေကာင္းေနေတာ့၏။
အငွားကားေပၚ သို႔ စမစ္ တက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မုိးသီးမုိးေပါက္တုိ႔က ေစးထန္း ပူေလာင္ေသာ ေသြးရည္ ေသြးစက္မ်ား အလား သူ႔လက္ကုိ ပက္ဖ်န္းလိုက္ေလသည္။
စမစ္သည္ ကားသမားကို ဟက္ဒယ္လ္စတန္သို႔ ျပန္ခုိင္သည္။ အျခား လုပ္စရာလည္း မရွိေတာ့။ ေပ့ကို ရွာရန္ လည္း စိတ္မကူးေတာ့။ ဟက္ဒယ္လ္စတန္သို႔ ေပ့ ျပန္မေရာက္ေသး။ ရထားေပၚမွာ ရွိခ်င္ရွိေနမည္၏။ လန္ဒန္မွာပင္ ရွိခ်င္ ရွိေနဦး မည္။ ဘယ္မွာပင္ရွိေနေန ကံဆိုးမုိးေမွာင္သတင္းကို ေတာ့ မုခ် သိၿပီး ျဖစ္ေပေရာ့မည္။ ေပ့ ဘယ္ေတာ့မွ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးေတာ့မည္ မဟုတ္။ ဥတၱရ အလင္းကို ဘယ္ေတာ့ မွ ထုိးအပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေညးႏွင့္ သူ႔အဖို႔ ဘာမွ လုပ္စရာ မက်န္ေတာ့။ ဒူးေထာက္လက္ေျမႇာက္ၿပီး ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာ သြားၾကဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။
စမစ္စိတ္ထဲတြင္ အညံ့ခံစိတ္ ရုတ္တရက္ ေပၚလာသည္မွာ ေၾကာင္းက်ိဳးယုတၱိ ဆက္စပ္ဆင္ျခင္မႈ အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ ေညးႏွင့္ ေပါင္းၿပီး သူ ဖန္တီးခဲ့သည့္ အေျခအေန၊ သူ လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ အင္အား မ်ားကို သူ ျပန္ေၾကာက္လာျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္၏။ သူ စိတ္အား ေပ်ာ့ညံ့လာသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန အရက္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ခ်င္သည္။ ေျပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အလုပ္ျပဳတ္တာ မျပဳတ္တာ အေရးမႀကီးလွေတာ့။ အေရးႀကီးဆံုးကိစၥမွာ ဟက္ဒယ္လ္စတန္မွ အျမန္ဆံုး ထြက္ခြာသြားရန္ ကိစၥသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
စိတ္အားငယ္ခိုက္ အားကိုးအားထားရွာရင္း ေညးထံ စိတ္ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ ေညးက တုိက္ခြဲ တြင္ သူ ရွိေနမည္ဟု ေျပာထား၍ အငွားကား ကို ပရုဒင္ရွယ္ တိုက္ႀကီးသို႔ ေမာင္းခုိင္းသည္။
မုိးက သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာေန၏။ ေလျပင္းက ေ၀ွ႕ရမ္း၀ိုက္ရမ္းတုိက္ေန၏။ မုိးေရလံုးတို႔က ကားေရွ႕ မွန္ကို တ၀ုန္း၀ုန္း ရုိက္ပက္ေန၏။ လမ္းေပၚတြင္ လူ မရွိသေလာက္ ရွင္းေနသည္။ အခိုအကာရွိရာ သို႔ သုတ္ေျခတင္ ေလွ်ာက္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ ထီးေဆာင္းကာ တကုန္းကုန္း ေလွ်ာက္ေနသူ အခ်ိဳ႕သာ ရွိသည္။ ၀ိတိုရိယလမ္း မွ ေျပာင္းဖူးေစ်းဘက္သို႔ ကားခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။ လမ္းပိတ္ဆို႔ေနသည္ကို ရုတ္တရက္ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
လမ္းက်ဥ္းကေလး တစ္ခုလံုး ပိတ္ေနသည္။ ဗဟုိေစ်းမွ ကုန္စိမ္းမ်ား တင္လာသည့္ ကုန္တင္ ကားမ်ားမွာ အမ်ားစု။ ေရပိုက္ႀကီးေပါက္သလား။ လမ္းေရလွ်ံသလား။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္မည္ဟု စမစ္ ထင္လိုက္ မိ၏။ ေစာင့္မေနႏိုင္။ တိုက္ခြဲကလည္း ေ၀းလွေတာ့သည္မဟုတ္။ ကားေမာင္း သမား လက္ထဲ သို႔ ေငြစကၠဴ ထုိးထည့္လိုက္ၿပီး ကားေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။
စမစ္သည္ လမ္းေထာင့္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး ပန္းၿခံလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ လမ္းစႀကၤ ံေပၚ တြင္ စုေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးကို သတိျပဳမိသည္။ လူအုပ္ႀကီးသည္ မုိးထဲေလထဲတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ လည္ တဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ေခါင္းဘယ္ညာယိမ္း၍ ၾကည့္ေနၾက၏။ လူေတြ ၾကည့္ေနသည့္ တိုက္မ်က္ႏွာစာမွာ သူတို႔ တိုက္ခြဲ ၀င္ေပါက္ ျဖစ္ေန၏။ စမစ္ ရင္ထိတ္သြားသည္။
ျပႆနာေတာ့ ေပၚေနၿပီ။ တို္က္ခြဲကိုေတာ့ ၀ိုင္းဖ်က္ေနၾကၿပီဟု စမစ္ ေတြးမိလိုက္ သည္။ ေၾကာက္ဆုတ္ဆုတ္ ျဖစ္ လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေမးျမန္းေတာ့ ၾကည့္ဦး မွ ျဖစ္မည္။ ေရွ႕သို႔ ေျပးသြား သည္။ ထုိအခိုက္တြင္ ဥၾသသံၾကားရသည္။ ၾကည့္ဦးမွ ျဖစ္ မည္။ ေရွ႕သို႔ ေျပးသြား သည္။ ထုိအခိုက္ တြင္ ဥၾသသံၾကားရသည္။
လူနာတင္ကားျဖဴႀကီးကို ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။
စမစ္သည္ လူၾကားထဲသို႔ တုိးေ၀ွ႔၀င္သည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ျဖစ္လာသည္။ ျဖတ္သြား ခြင့္ရရန္ သူ႔နာမည္ ကို ထပ္မနားေျပာျပေနရသည္။ တံခါး၀ေရာက္မွ ရဲသားတစ္ဦးက သူ မွန္းသိ သည္။ တိုက္တြင္း ၀င္ခြင့္ေပး သည္။ သူ ခန္းမထဲတြင္ ရပ္ေနမိသည္။ ေရွ႕မတိုး၀ံ့။ အေမာႀကီး ေမာေနသည္။
ဓာတ္ေလွကား လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို အားတင္း၍ ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဓာတ္ေလွကား ဆင္း မလား။ ေလးထပ္ တြင္ ရပ္ေနသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေျပးဆင္းလာသည္။ ေလွခါးမွ ရုတ္တရက္ ေျခသံ ၾကားသည္။ လွည့္ၾကည့္သည္။ ပီတာ ...။ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာကေလး။ ပီတာက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို စမစ္ အေပၚတြင္ လွဲခ်လိုက္သည္။ စမစ္ လက္ေမာင္းကို အတင္းဆုပ္ ကိုင္ထား သည္။
"မစၥတာစမစ္ ... ခင္ ... ခင္ဗ်ား"
"ဘာျဖစ္တာတုန္းကြ"
ပီတာက စမစ္ကို ေသြးရူးေသြးတမ္း ဖ်စ္ညႇစ္သည္။ တအီအီညည္းသည္။
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီး ... ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျမင္တာ ..."
"ဘာျဖစ္တာလဲကြ"
စမစ္က ပီတာကို တြန္းေဆာင့္ၿပီး ေမးသည္။
ပီတာ ေမာ့ၾကည့္၏။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းက ေနာက္လန္သြားျပန္၏။ အသံသာ စူးစူး၀ါး၀ါး ထြက္လာ၏။
''မစၥတာေပ့ရဲ႕သား က ေညးကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တယ္. . . မစၥတာေညး လဲက်သြားတယ္ . . သူ႔ကိုယ္သူ လည္း ပစ္တယ္'' ပီတာ့အသံက ပိုက်ယ္လာသည္။
''ဆရာ၀န္က ေသၿပီတဲ့'' ''ဘယ္သူလဲ'' စမစ္က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေမးလိုက္၏။
''ေဒးဗစ္ . . မစၥတာေပ့ရဲ႕သား''
စမစ္ နံရံကို မွီလုိက္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး အားဆုတ္သြားသည္။ ေအာ့ခ်င္သလိုလို အန္ခ်င္ သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။
ဓာတ္ေလွကား စက္သံ ၾကားရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ ဆရာ၀န္တစ္ဦးႏွင့္အတူ ေညး ထြက္ လာသည္။ ေညး ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသည္။ အေပၚအက်ၤီကို ပခံုးေပၚ၌ လႊားၿခံဳထားသည္။ လက္၀ဲ လက္ေမာင္း တြင္ ပတ္တီးစည္းထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ေတာ့ စီးကရက္က တြဲေလာင္း။
''လင္ေကာင္မေပၚေမြးတဲ့ ေသာက္ရူးကေလးေပါ့ဗ်ာ'' ေညးက အနီးမွ ျဖတ္သြားရင္း စမစ္ကို လွမ္းေျပာသည္။
ေညးႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔ႏွစ္ဦးသား လူနာတင္ကားေပၚသို႔ တက္သြားၾကသည္။ စမစ္ အေၾကာင္သား ၾကည့္ေန သည္။
စိတ္တင္းၿပီး လႈပ္မည္ႀကံကာရွိေသး။ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းသယ္လာၾက သည္။ စမစ္ မ်က္စိမွိတ္ ထားရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မွိတ္မရ။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ရက္သား ျဖစ္ေနသည္။ အေလာင္းကို လူနာတင္ ကားထဲ သြင္းလိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနဟန္ ကုိပြင့္ေနေသာ တံခါးမႀကီးမွ လွမ္း၍ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။
ဆက္ရန္
.
ေညးသည္ စမစ္ ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ အရက္ကို စိမ္ေသာက္ေနသည္။ ၿပီးမွ ေျပာလိုက္သည္။ "ကၽြန္ေတာ္ သတင္းစာ အပ်ိဳရည္ပ်က္တာ အဲဒီကတည္းကပဲ။ ဟုိေသာက္စားပြဲထုိင္ငနဲက ဘယ္ေရာက္ေနျပန္ ပလဲ။ ကဲ ... ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ေမာ့ၿပီးရင္ ညစာ သြားစားၾကစို႔" ကို ဆက္ဖတ္ရန္ ..................
(၁၃)
တံခါးေခါက္သံၾကားမွ စမစ္ႏုိးလာေတာ့သည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသးသည္။ ဟုိတယ္ ဖိနပ္တုိက္သမား၏ အသံကုိ သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။
''၇ နာရီခြဲၿပီ မစၥတာစမစ္။ ႏႈိးပါေျပာထားလုိ႔ ႏႈိးတာပါခင္ဗ်ာ''
စမစ္မ်က္စိ ကုိ ႏုိင္ႏုိင္အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ပိတ္လုိက္ရသည္။ ယင္းလိပ္ၾကား မွ ေဖာက္၀င္လာသည့္ အလင္းေရာင္က စူးလြန္းလွသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ေစးထန္း တြဲကပ္ေန သည္။ ေခါင္းထဲတြင္ လည္း တဒိန္းဒိန္းေသြးေဆာင့္တုိးေနသည္။
ဖိနပ္တုိက္သမား ထြက္သြားသည္။ စမစ္ခဏ ဆက္လွဲေနေသးသည္။ လက္တစ္ဖက္ကုိ မ်က္ႏွာေပၚ တင္ထားသည္။ ေညးႏွင့္ေပါင္းၿပီး မေန႔ညက ေအာင္ေသေအာင္သား စားခဲ့မိျခင္း ကုိ ေနာင္တ ရေနမိသည္။ အရက္ ဘယ္ေလာက္ေသာက္ခဲ့ မိမွန္း မသိ။ ယခုျဖစ္ေနပုံ ကုိေထာက္လွ်င္ နည္းလွမည္ေတာ့မထင္။ အေပါင္းအသင္းေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါ လုိက္မိ၍ ေနာက္တစ္ေန႔ အိပ္ရာမွ ထခ်ိန္တိုင္း ေခါင္းကုိက္တာ ကတစ္မ်ဳိး၊ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ အျပစ္တင္ရတာတစ္မ်ဳိးႏွင့္ အေနဆုိးေနသည္။
၀ိနည္းေရွာင္စရာေတြေတာ့ ရွိသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ရက္အနည္းငယ္အတြင္း သူ႔မွာေသာကႏွင့္ သံသယ ဖိစီး လြန္းသည္။ ေျဖစရာေလး တစ္ခုတစ္ေလေတာ့ ရွိဦးမွသာ သူ ဆက္၍ ရုန္းႏုိင္ေပလိမ့္မေပါ့။ သုိ႔ေသာ္ ယခုေတာ့ ၿပီးျပတ္သြားၿပီ။ အရက္ကုိ ပါဏုေပတံ ေ၀ရမဏိ လုပ္ေတာ့မည္။ အိပ္ရာထဲတြင္ လူးရင္းလွိမ့္ရင္း နံနက္လက္ဘက္ရည္လာပုိ႔ရန္ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ မွာလုိက္သည္။ လက္ဘက္ရည္ယူလာသည့္ ဟုိတယ္ အခန္းေစာင့္မ ကေလး၏ ၾကည့္ပုံရႈပုံအကဲမရ။ သူ႔စိတ္အထင္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ သူ႔အထင္အျမင္ေတြ လည္း ၾကည္ၾကည္ရွင္းရွင္းမဟုတ္။ ဟုိတယ္အခန္းေစာင့္မကေလးကုိ သူၾကည့္၍ မရ။ အခန္းထဲ တြင္ ေညးႏွင့္တခစ္ခစ္လုပ္တတ္သည္။ လုိက္ကာမ်ားကို ဆြဲဖြင့္ၿပီးေနာက္ အခန္းေစာင့္မကေလးက တစ္ခုခု ေျပာခ်င္ သလုိလုိ လုပ္ေနသည္။ သူကမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနလုိက္သည္။
စမစ္သည္ လက္္ဘက္ရည္ေသာက္လုိက္မွ လန္းသြားသည္။ မတ္တတ္ရပ္ခ်ိန္တြင္ တုန္တုန္ ယင္ယင္ ျဖစ္ခ်င္ေနေသးသည္။ ဗီရုိထဲတြင္ အေရးေပၚသုံးရန္ သိမ္းထားသည့္ ၀ီစကီပုလင္းကုိ ထုတ္သည္။ ႏွလုံးျငိမ္သြားရုံ တစ္ငုံေလာက္ေသာက္လုိက္သည္။ ဒါတကယ္ေနာက္ဆုံးပဲဟု သူ႔ကုိယ္သူ ေျပာ သည္။ အ၀တ္အစား၀တ္ရသည္မွာ ခါတုိင္းထက္ၾကာသည္။ သူ႔ပစၥည္းေတြက ဟုိတစ္ခု ဒီတစ္ခု။ ဖရုိ ဖရဲျဖစ္ေန သည္။ ၈ နာရီခြဲတြင္ အဆင္သင့္ျဖစ္သည္။
နံနက္စာ စားရန္အသြားတြင္ ေညးကုိ၀င္ၾကည့္သည္။ ထင္သည့္အတုိင္းဘသားေခ်ာက အိပ္ေကာင္းတုန္း။ စမစ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ေဆာင့္လႈပ္ႏုိးသည္။ မႏုိး။ ညကတည္းက စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေန၍ ထားရစ္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေကာ္ဖီခန္းတြင္ ဂ်ဳံျပဳတ္ႏွင့္ ငါးကင္မွာစား သည္။ ဆာဆာေလာင္ေလာင္ ရွိလွသည္ေတာ့မဟုတ္။ ခံတြင္းေတြ႕လုိေတြ႕ျငား စားျခင္းျဖစ္သည္။ ဟုိတယ္ ခ်က္ျပဳတ္ပုံက အေတာ္ပင္ အစပ္ တည့္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ ၾကာလာေတာ့ နံလာသည္။ စမစ္သည္ ေနသာ ထုိင္သာ ရွိမည့္ အိမ္ကေလးတစ္လုံး ငွါးရမ္းေနထုိင္ ရန္ ရံဖန္ရံခါ စိတ္ကူးေပၚသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇနီးသည္ မင္နီ လည္းမရွိေသး ။ ေပ့ႏွင့္ေျပဆုိရသည့္ အလုပ္ ကလည္း မၿပီးျပတ္ေသး။ သုိ႔ျဖင့္ ျခေသၤ့နီဟုိတယ္မွာပင္ ေသာင္တင္ေနခဲ့ေလသည္။
ယခုေတာ့ သူအိမ္ ၀ယ္ႏုိင္ေတာ့မည္။ ပန္းျခံကေလးႏွင့္ ။ ခရမ္းခ်ဥ္စုိက္ရန္ မွန္လုံခန္းကေလးတစ္လုံးႏွင့္။ မင္နီ သေဘာက် မည္ အမွန္။ ဟန္ေလ လမ္းဘက္တြင္ အိမ္ေကာင္းေကာင္း ရွိႏုိင္သည္။ ေရွ႕အပတ္ထဲတြင္ သြားၾကည့္ လုိက္ဦးမည္။ ေပ့က သူ႔အိမ္ကုိ ေရာင္းခ်င္ေရာင္းမည္။ အျခားအိမ္ေျပာင္းခ်င္ေျပာင္းမည္။ ဟန္ေလလမ္း တြင္ ကုိယ့္အိမ္ကိုယ့္ရာႏွင့္ ေနလုိက္မည္ဟူ၍ ေလထဲတုိကေဆာက္စိတ္ကူးသည္။ သူ႔ကုိ လန္းဆန္းေစ သည္။ ေလးလံထုိင္းမႈိင္းမႈ ေျပေစသည္။
စားပြဲထုိးက ငါးကင္ႏွင့္အတူ သတင္းစာမ်ားကုိ ယူလာသည္။ စာပြဲေပၚတြင္ ခ်ထားသည္။ ရုံးမသြားမီ သတင္းစာ မ်ားကုိ စမစ္လွန္ေလွာ္ၾကည့္ျမဲျဖစ္သည္။ ယေန႔မူ တစ္ေန႔လုံး ကိစၥကုိ အကြက္ခ်စီစဥ္ေန၍ သတင္းေတြ ဖတ္မေနခ်င္ေတာ့။ ေပ့ ညရထားစီးလာ၍ ပင္ပန္းမည္မုခ်။ ေစာေစာစီးစီး နားပူနားဆာလုပ္ဖုိ႔ မေကာင္းေသး။ ၁၁ နာရီ တြင္ ေတြ႔ရန္ခ်ိန္းလုိက္လွ်င္ေတာ္ၿပီ။ စာခ်ဳပ္စာတန္းေတြ အားလုံးကလည္း အသင့္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၂ ႏွစ္က စာခ်ဳပ္မ်ားႏွင့္ေတာ့ အလ်ဥ္းမတူေတာ့။ ထုိစဥ္တုန္းကသာ ေပ့ လက္သင့္ခံ ခဲ့လွ်င္ ႏွစ္ေယာက္ စလုံးေငြေၾကး ဆုိတာအပထား။ ပဋိပကၡေတြ၊ အာဃာတေတြ။ ပရိေဒ၀ေတြ ဘာမွ ၾကဳံစရာ အေၾကာင္း မရွိ။
စမစ္သည္ ေပ့အေၾကာင္းကုိ ေတြးေနမိျပန္သည္။ မၾကာမီေတြ႕ၾကရမည့္ ကိစၥကုိ အငမ္းမရ ေမွ်ာ္ေနတာ ေတာ့ မဟုတ္။ သူ႔စိတ္ေစတနာကုိ သုိသိပ္ထားရမည္။ စိတ္မာမွ ျဖစ္မည္။ အလုပ္သေဘာ ဆက္ဆံမွျဖစ္မည္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ အေျခအေနကုိ ရင္ဆုိင္ရန္မွာတစ္နည္းသာ ရွိသည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးျပတ္ေအာင္လုပ္ သည့္နည္း။ အရက္သားကေလးခ်ည္း တစ္ခြက္ေလာက္ေမာ့လုိက္ရ ေကာင္းသား။ အေျခအေန အရ ေသာက္မည္ဆုိလည္း ေသာက္သင့္ေသာက္ထုိက္သာား။
နံနက္စာ စားၿပီးသြားသည္။ သြားရန္ ဟန္ျပင္သည္။ စားပြဲထုိး ေဂ်ာ့ တစ္ပတ္လွည့္လာသည္။
''အဆင္ေျပရဲ႕လား ခင္ဗ်ာ''
"ေကာင္းပါ့ဗ်ာ"
စမစ္ က အလိုက္သင့္ ေျပာသည္။ ေဂ်ာ့က ေျပျပစ္သည္။ ဧည့္၀တ္ေက်သည္။ စကားေတာ့ ေဖာသည္။ စမစ္ စကားလက္ဆံု က်ခ်င္စိတ္ မရွိ။
"ငါးကေလး ထပ္ယူဦးမလား ခင္ဗ်ာ"
"ေတာ္ပါၿပီ" စမစ္ထေတာ့မည္ ဆဲဆဲတြင္ ေဂ်ာ့က သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ ေစြၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္က ဟုိတယ္ အေစာင့္မ ကေလး၏ အၾကည့္ကို အမွတ္ရေစသည္။ စားပြဲထုိးက ကုိယ္ကိုယိမ္းထုိးၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ ေနာက္ပစ္ ကာ စကားဆက္ေနျပန္သည္။
"ကမၻာလံုးသတင္းစာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား ခင္ဗ်ား"
ကမၻာလံုး မွာ မစ္ဂ္ဟီးလ္အုပ္စုပိုင္ သတင္းစာ ျဖစ္၏။ စမစ္ ဟုတ္တိပတ္တိ ဖတ္ေလ့မရွိ။ သို႔ေသာ္ အျခား သတင္းစာ သံုးေစာင္ႏွင့္ အတူ ပါေလ့ ရွိသည္။ သတင္းစာပံုကို စမစ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ ကမၻာလံုးကို အေပၚဆံုး တြင္ ေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ေက်ာစာမ်က္ႏွာ အလယ္ေလာက္ တြင္ ႏွစ္ေကာ္လံေခါင္းစီးျဖင့္ ေဖာ္ျပ ထားသည့္သတင္းကို ျမင္သာေအာင္ သတင္းစာကို ခ်ိဳးေခါက္ၿပီး တင္ထား သည္။
စမစ္သည္ သတင္းစာကို ေကာက္ကိုင္ၾကည့္သည္။ ေခါင္းရွစ္စိတ္ခြဲခံရသလို မ်က္စိေတြ ျပာသြား သည္။ သူ႔မ်က္စိေရွ႕တြင္ "ေထာင္ထြက္မေလး ၏ စိတ္ေအးခ်မ္းေျမ့ ဘ၀သစ္" ဆိုေသာ သတင္းေခါင္းစီးႀကီးကို ျမင္ေနရ သည္။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ား စရာ။ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ။
သတင္းစာ အဖြင့္ စာေၾကာင္းမ်ားကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ စာလံုးေတြက ခ်ည္ခင္အူေပါက္ ၀ကၤပါ လမ္းစေပ်ာက္ ကေဘာက္ခ်ိ ကေဘာက္ခ်ာ ကခုန္ျမဴးတူးေနၾကသည္။
"ေကာ္ရာဘိတ္အျဖစ္ ၁၉၅၄ခုႏွစ္တြင္ ဓမၼတာဆန္႔က်င္ေသာ ရာဇ၀တ္ေၾကာင္း ျပစ္မႈျဖင့္ ေျမာက္ ပိုင္းေဒသ တရားရုံး ၏ ေထာင္ဒဏ္ ၆လ ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရသည့္ ေကာ္ရာေပ့ ကို ေျမာက္ပိုင္း ေဒသစုံညီ တရားရုံး က သတင္းမ်ား ေရးသားခဲ့သည့္ ကမၻာလံုးသတင္းေထာက္က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျပန္လည္ ေတြ႕ဆံုခဲ့သည္။
ႏွစ္ေကာ္လံ သတင္းရွည္ႀကီးကို ဖတ္ရင္း စမစ္ ပ်ိဳ႕ခ်င္အန္ခ်င္ပင္ ျဖစ္လာသည္။ အခ်က္အလက္ က စုံပါေပ့။ ေညး စိတ္ကူးထားသည့္ အတုိင္းပင္။ ဘ၀သစ္ထူေထာင္မႈ သတင္းသေဘာသြား ကို ေဇာင္းေပးေရး သားထားသည္။ ဘာမွ် ဖံုုးလား။ ဖိလားမလုပ္။ ေညးကိုယ္တုိင္ ေရးသလား ထင္မွား ရေလာက္ေအာင္ပင္ နစ္နစ္နာနာ အခ်က္အလက္တုိင္း ကို ထိထိခိုက္ခိုက္ အထုပ္စုတ္ ေျဖျပထား သည္။
စမစ္ စားပြဲမွ ထလိုက္သည္။ ေဂ်ာ့ေျပာတာကို လွည့္နားေထာင္မေနေတာ့။ ေညး အခန္းသို႔ တက္ေျပးသည္။
ေညး ႏိုးေနၿပီ။ မွန္ေရွ႕တြင္ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ေနသည္။
"ဒါ ဖတ္ၾကည့္စမ္း ... ျမန္ျမန္" ေညးက စမစ္ ကို ျမင္ျပင္းကပ္ကပ္ ၾကည့္လိုက္သည္။ စမစ္ ၏ ျပာျပာသလဲ ေလသံေၾကာင့္ ေဒါသ ထိန္း ထားလိုက္သည္။ ကမၻာလံုးသတင္းစာကို ယူၿပီး ခုတင္စြန္းတြင္ ထုိင္ဖတ္ သည္။ စမစ္ မမ်ိဳႏိုင္ မသိပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ "ဒါ ဟိုင္းစ္ လက္ခ်က္ပဲ။ သူ ေရးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပဲ"
"တိတ္စမ္း" ေညးတစ္ကုိယ္လံုး ညိဳပုပ္သြားသည္။ စြပ္က်ယ္ေပ်ာ့ၿပဲၿပဲ၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီေလ်ာ့ရဲရဲ၊ မုတ္ဆိတ္ တစ္ျခမ္း အသားေျပာင္ေျပာင္ တစ္ျခမ္း၊ အေမြးေထာင္ေထာင္ႏွင့္ အၾကည့္ရဆိုးေနသည္။ နဖူးကို လက္ေခါက္ျဖင့္ ဖိ ထားသည္။
"စဥ္းစားစမ္းပါရေစဗ်ာ" ေညးက ေျပာသည္။
"ဟိုင္းစ္က ဘာျဖစ္လို႔ ..." "ဒီေလာက္မွ မသိဘူးလားဗ်။ ကိုငတံုးႀကီးရဲ႕။ ဟိုင္းစ္လက္ခ်က္ မဟုတ္ဘူး။ သူက သူ႔သတင္းစာ တုိက္ ကို လက္တို႔ရုံတို႔လိုက္တာျဖစ္မွာ။ ဒါ မစ္ဂ္ဟီးလ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္တာ ျဖစ္မယ္။ ဒီေနရာကို ဆမ္မာဗီးလ္ ဘယ္ေလာက္ အငမ္းမရလိုခ်င္တယ္ဆိုတာ သူ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ေျခလွမ္း ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၿပီး တကူးတကကို ၀င္ဖ်တ္လုိက္တာ"
ေညးသည္ ႏႈတ္ခမ္း ကို တင္းတင္းကိုက္ထားသည္။
"ဘာေၾကာင့္မ်ား ငါ ဒါကို မစဥ္းစားမိခဲ့ရတာလဲကြာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္ခက္ေအာင္ ႀကိဳၿပီး ဖ်တ္လိုက္တာ။ အခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ" "၉နာရီ ထိုုးၿပီးၿပီ" "ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလာဦးမွ ျဖစ္မယ္"
ေညးသည္ အ၀တ္ေတြကို ဆြဲလြဲ၀တ္ရင္း စကားေတြ ပလံုးပေထြး ေျပာေနသည္။
"စာခ်ဳပ္လက္မွတ္မထုိးခင္ ေပ့ ျမင္သြားရင္ေတာ့ ကိစၥေခ်ာၿပီ။ မျမင္ဖို႔ လမ္းေတာ့ ရွိေသးတယ္။ ညရထားက မနက္ ၅နာရီ ခြဲ ဆိုက္တာ။ သတင္းစာေတြ မေရာင္းေသးဘူး။ သူ အိမ္တန္းျပန္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီလို လုုပ္စမ္း။ စာခ်ဳပ္ေတြ ယူၿပီး သူ႔အိမ္ကို အငွားကားနဲ႔ ေျပးေပေတာ့။ သူ ရွိေန မွာပဲ။ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္း ဖ်ဖ် ေျမႇာက္ေျမႇာက္ ပင့္ပင့္ေျပာ။ သူ သက္သာေအာင္လို႔ပါ။ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ျဖစ္ေအာင္လို႔ပါ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ရေအာင္ လက္မွတ္ထုိးခုိင္း။ ၾကားရဲ႕လား။ လက္မွတ္ထုိးေအာင္ လုပ္မွျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဥတၱရအလင္းဘက္ ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္မယ္။ သူ႔ကို အိမ္မွာ မေတြ႕ ရင္္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္"
စမစ္သည္ သူ႔အခန္းျပန္ ေျပးသည္။ လက္ကိုင္အိတ္ကိုဆြဲကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းေျပးျပန္သည္။ မနက္ေစာေစာျဖစ္၍ အငွားကားရရန္မလြယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မ၍ ဟိုတယ္အ၀င္၀မွာပင္ အငွားကစားတစ္စီး ခရီးသည္ ခ်သည္ႏွင့္ ဆံုသည္။ အထုပ္အပိုးေတြ တစ္ပံုႀကီးခ်ေန၍ ေစာင့္ေနရ သည္။ စမစ္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေန သည္။ သို႔ေသာ္ ၄မိနစ္အတြင္း ဟန္ေလလမ္းဘက္သို႔ ကားေမာင္း ထြက္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
ကားစီးလာရင္း လမ္းေထာင့္သတင္းစာဆိုင္ေပၚတြင္ အ၀ါေရာင္ကမၻာလံုး သတင္းစာ ေၾကာ္ျငာ ပိုစတာႀကီး မ်ားကို ျမင္ေနရသည္။ ခါတိုင္းထက္ ပိုမ်ားေလသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို ယေန႔ထုတ္ ကမၻာ လံုးျဖင့္ ဖံုးပစ္ေတာ့မည္ ထင့္။ ေပ့ထံ ခ်က္ခ်င္းေရာက္မွ ျဖစ္မည္။ ယခုမွ ပုိ၍ အေရးႀကီးလာသည္။ ပန္းအ၀င္ေရာက္မွ သူတို႔ စီမံခ်က္ ပ်က္ရကိန္းႀကံဳေနေလၿပီ။ သူ မွန္ထားသမွ် ဆံုးရကိန္းႀကံဳေန ေလၿပီ။ ထိုအေတြးျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္းေနသလို ကားၾကမ္းခင္းကို ေျခေထာက္ျဖင့္ အတင္း ဖိနင္းေနမိေလ၏။
ေပ့အိမ္အနီးသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ၉နာရီ မထုိးတတ္ေသး။ အိမ္ႏွင့္ ကိုက္ ၅၀အကြာတြင္ ကားရပ္ခုိင္း သည္။ ေစာင့္ခုိင္း သည္။ ဦးထုပ္ကို တည့္တည့္ေဆာင္း လက္ဆြဲအိတ္ကို လက္ထဲေပြ႕ၿပီး လမ္းထဲ ၀င္လာ ခဲ့သည္။ ပ်ာယီးပ်ာယာ ပံုပန္းမေပၚေအာင္ ဟန္မပ်က္ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။
အိမ္ေရွ႕၀င္းတံခါး ပြင့္ေန၏။ လူေခၚေခါင္းေလာင္းတီးရႏ္ ဟန္ျပင္ေနစဥ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အိမ္ေဘးမွ ပတ္၍ ေလွ်ာက္လာသည္။ စမစ္ ခ်က္ခ်င္း မွတ္မိလိုက္သည္။ မစၥစ္ေပ့ ...။ ေနကာ ျပန္႔က်ယ္ဦးထုပ္ႀကီး ေဆာင္း ထား၏။ ပန္းတစ္ျခင္း ဆြဲလာ၏။ မစၥစ္ေပ့၏ ၾကည္ၾကည္သာသာ ဆက္ဆံမႈကို ၾကည့္ၿပီး သူတို႔ထံ သတင္းဆိုး မေရာက္ေသးမွန္း စမစ္ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္သည္။
စမစ္ စကားမစမီ မွာပင္ မစၥစ္ေပ့က "မဂၤလာ နံနက္ပါရွင္။ ေစာင့္ရတာ ၾကာလွပလား" ဟု ေမး၏။
"မၾကာေသးပါဘူး ခင္ဗ်ာ" စမစ္ က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေျဖသည္။
"ဂႏၶမာပန္းေတြ ခူးေနလို႔ရွင္။ မလွဘူးလား။ ဧည့္ခံမ႑ပ္ထဲမွာ ထုိးဖို႔ေလ။ ဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔အဖို႔ ေန႔ထူးႀကီးရွင့္။ ရာသီဥတု ကေတာ့ သာသာယာယာ ရွိလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ ဘယ္နဲ႔ထင္လဲ" မစၥစ္ေပ့ က ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ရင္း္ ေျပာသည္။
"သာယာပါလိမ့္မယ္ ထင္ပါ့ ခင္ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ မစၥစ္ေပ့"
စမစ္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနပံုကို အေတြးေခ်ာ္ၿပီး မစၥ္ေပ့က ေနာက္ေတာက္ေတာက္ အၿပံဳးျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
"ရွင္တို႔ကို ဖိတ္စာပို႔ဖို႔ စိတ္ကူးမထားဘူးရွင့္။ ဒါေပမဲ့ ရွင္လာခ်င္တယ္ဆုိရင္လည္း ..."
"မစၥစ္ေပ့ ..." "အာဃာတ မထားဘူးေနာ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဘက္ကေတာ့ မထားရိုးအမွန္ပါရွင္။ ကၽြန္မကေတာ့ ရွင္တုိ႔ သတင္းစာ ကို အႀကိဳက္သားရွင့္။ ေဒၚေရာ္သီ ဆုရတဲ့ အခ်ိန္ကေပါ့ေလ။ ရွင္တို႔လည္း ေျပာင္းၾက ေတာ့မွာ ဆိုေတာ့ ရွင္နဲ႔မစၥတာ ... ရွင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ေလ ... ဒီေန႔ညေနပိုင္းမွာ ကၽြန္မတုိ႔ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ဆံုၾကရင္ လည္း ေကာင္းသားပဲ"
"ခြင့္လႊတ္ပါ မစၥစ္ေပ့" စမစ္က စကားျဖတ္ၿပီး ၀င္ေျပာသည္။
"မစၥတာေပ့ နဲ႔ စကားေျပာစရာရွိလို႔ပါ ခင္ဗ်ာ"
"ဟင္နရီနဲ႔လား။ သူ႔ကို ရွင္ဖမ္းမိႏိုင္ရင္ တကယ္ကံေကာင္းတာေပါ့"
မစၥစ္ေပ့ က အထက္တန္းလႊာေလာကြတ္သံေပ်ာက္ၿပီး ေဟာေဟာဒုိင္းဒုိင္း ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕မွ ျဖစ္မယ္ဗ်။ သိပ္အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥျဖစ္ေနလို႔ပါ"
"ဟုတ္မွာေပါ့။ တျခား အေရးတႀကီးကိစၥကေတြလည္း တစ္ပံုႀကီးပါပဲ ရွင္။ ဒါေၾကာင့္နဲ႔ တူပါတယ္။ သူ လန္ဒန္ ကို ေရွာင္ေျပးေနတာ ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီ"
"ဟုတ္ပါတယ္ မစၥစ္ေပ့။ ဒါေပမဲ့ လန္ဒန္က ကိစၥက မေန႔ကပဲ ၿပီးသြားပါၿပီ။ မေန႔က ညရထား နဲ႔ ျပန္လာၿပီ ဆိုလို႔ပါ" "ဟုတ္လား။ ဒီကိုေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူးရွင္" "မေရာက္ေသးဘူးလား"
စမစ္က သံေယာင္လိုက္၍ ေျပာသည္။ ျပာျပာသလဲ ဆက္ေျပာသည္။
"ဒီမွာ မစၥစ္ေပ့။ ရထားက ဒီေန႔မနက္ ၅နာရီခြဲမွာ ဆိုက္ပါတယ္။ သူပါလာတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္။ မစၥစ္ေပ့ ကို အေႏွာင့္အယွက္ မေပးခ်င္တာနဲ႔၊ ေစာေစာစီးစီး တစ္အိမ္လံုး ႏိုးမကုန္ေစ ခ်င္တာနဲ႔ ... အေပၚထပ္မ်ား တက္ၿပီး ...။ သူ ဘယ္မ်ား သြားမယ္ထင္ပါသလဲ ခင္ဗ်ာ"
မစၥစ္ေပ့သည္ စမစ္ ေဒါပြေလာက္ေအာင္ ဟန္ပါပါ စဥ္းစားေနသည္။ ၿပီးမွ ေကာက္ရသလို သြားမယ္ထင္ပါသလဲ ခင္ဗ်ာ" "သူ႔သားအိမ္သြားခ်င္ သြားေနမွာေပါ့။ စလီဒန္မွာေလ။ ဟင္နရီက ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စလီဒန္ စိတၱဇ ကပ္ေနတာရွင့္" ဟု ေျပာလိုက္ေလ၏။
စမစ္ စိတ္ေအးခ်မ္းသာ ျဖစ္သြားျပနသည္။ ေမွ်ာ္တလင့္လင့္ ျဖစ္လာျပန္သည္။ စလီဒန္ ... ဟုတ္မွာပဲ။ ေပ့ အဓိက အာရုံထားသည္ မွာ ေကာ္ရာကို ေဖ်ာင္းဖ်ရန္ ျဖစ္သည္။ ဘူတာရုံမွ စလီဒန္ သို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ သြားမည္မွာ ျဖစ္ႏိုင္ရုံမက ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။
စမစ္သည္ ေရးႀကီးသုတ္ပ်ာပင္ ခြင့္ေတာင္းၿပီး အငွားကားရွိရာသို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဤအေျခအေန အရ ကံေကာင္းေနသည္ဟု သူ႔ကုိယ္သူ အားေပးလုိက္မိ၏။ ပင္လယ္ကမ္းေျခ ရြာကေလးအထိ ေတာ့ သတင္းေရာက္ပံုမေပၚ။ ကားေမာငး္သမားကို အတင္းေလာေဆာ္ၿပီး စလီဒန္ ေမာင္းခုိင္း သည္။ ကားကေလးမွာ စစ္ႀကိဳေခတ္ ကားျဖစ္၍ တစ္လမ္းလံုး တကၽြိကၽြိ ျမည္ေနသည္။ တဒိုင္းဒိုင္း ေဆာင့္ေနသည္။
စလီဒန္သို႔ေရာက္ရန္ ၂မိုင္ခန္႔အလိုတြင္ လမ္းေဘးတစ္ဖက္သို႔ ကားယိုင္ဆြဲသြားသည္။ ကၽြိခနဲ ဘရိတ္အုပ္ လုိက္သည္။ ကားရပ္သြားသည္။ ကားဘီးေပါက္မွန္း စမစ္ သိလိုက္သည္။ စိတ္တို လက္တို ေခါက္တံု႔ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ေစာင့္ရသည္။ ကားသမားက ဘီးသစ္လဲသည္။ ေတာလမ္း တြင္ မုိင္ ၅၀ႏႈန္းေမာင္း၍ ရႏိုင္မည့္ ကားမ်ိဳးမဟုတ္၍ ဘီးေပါက္သည္မွာ သူ႔အျပစ္ မဟုတ္ေၾကာင္း တစ္ခ်ိန္လံုး ဗ်စ္စပ္ ဗ်စ္စပ္ ေျပာေနသည္။ ကားသမားအိုႀကီး၏ တုန္ခ်ည့္တုန္ခ်ည့္ လုပ္ေနပံုမွာ ေဒါပြစရာ ေကာင္းလွသည္။
စမစ္သည္ လမး္ကိုသာ လည္တဆန္႔ဆန္႔ လုပ္ေနမိသည္။ လမ္းႀကံဳလိုက္ႏိုင္မည့္ ကား တစ္စီးစီး ေပၚ လာလို ေပၚလာျငား ေမွ်ာ္သည္။ ကားတစ္စီးသာ ေပၚလာသည္။ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ဘက္သို႔ သြားမည့္ကား။ အေရးထဲ မုိးသက္ မုန္တုိင္းက်ေတာ့မည္ အရိပ္အေယာင္ ေပၚလာသည္။ အေတာ္ ၾကာမွ ဘီးသစ္လဲ၍ ၿပီးသြား သည္။ ေဘာက္ဆူး ေကာင္းေကာင္းေပးမည္ဆိုေသာ ကတိအရ ကားသမားအိုႀကီးကား ဆက္ေမာင္းလာခဲ့ သည္။ အရွိန္ကေတာ့ ေပ်ာ့ေပ်ာ့။
စမစ္သည္ နာရီကို တၾကည့္တည္း ၾကည္ေနေလသည္။ ဆယ္ခါထက္မနည္း။ ရြာအ၀င္၀တြင္ ၁၀နာရီခြဲသည္။ တစ္ရြာလံုး အိပ္ေနသလို ၿငိမ္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ေပ့ အိမ္ကို ၾကာၾကာမရွာရ။ ကားေပၚမွ ဆင္းခ်ိန္တြင္ စမစ္ သက္ျပင္းႀကီး တစ္ခ်က္ ရွဴလိုက္သည္။ ေခါင္းကေတာ့ က်ပ္ခဲေနဆဲ ပင္။ လူကလည္း ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနဆဲပင္။ အိမ္တံခါး၀သို႔ ေရာက္လာသည္။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္ ေသေရးရွင္ေရးကိစၥ အေျဖေပၚ လာေတာ့မည္။
လူေခၚေခါင္းေလာင္း ကုိ ဣေျႏၵရရ ဆြဲလိုက္သည္။ ေစာင့္ေနသည္။ ဘယ္သူမွ ေပၚမလာ။ အိမ္ထဲ က အသံၾကား မွ ၾကားပါေလစ။ ေခါင္းေလာင္းသံ ၾကားသလိုလိုေတာ့ ရွိသည္။ အေသအခ်ာ မေျပာ ႏိုင္။ ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ လူေခၚေခါင္းေလာင္း ဆြဲျပန္သည္။ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။ အေၾကာင္း မထူး။ တတိယမၸိ ႀကိဳးျပတ္ ထြက္မတတ္ ဆြဲသည္။ အိမ္ထဲတြင္ ေခါင္းေလာင္းျမည္သံကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားရသည္။ လူသံ မၾကား။
ေရွ႕တံခါး ကို ဖြင့္ၾကည့္သည္။ တံခါးလက္ကိုင္ ဘယ္ေရာ ညာပါ အတင္းလွည့္ၾကည့္၏။ ဖြင့္မရ။ ျပတင္းေပါက္ က ၾကည့္ေတာ့လည္း လူသူေလးပါး မျမင္ရ။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနၾကပါလိမ့္။ တစ္ေယာက္ေယာက္ေတာ့ အိမ္ထဲမွာ ရွိမည္မုခ်။ ေပ့ တစ္ေယာက္ အေပၚထပ္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနေလေရာ့ သလား ဟု ေတြးမိ၏။ ျဖစ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္၏။ သို႔ေသာ္ ေတြ႕ကိုေတြ႕ရမွ ျဖစ္မည္။
ကားေမာင္းသမားက ၀င္းတံခါး၀ကို သူ႔ကိုၾကည့္ကာ သကၤာမကင္း ျဖစ္ေနသည္။ စမစ္က အေရး မလုပ္။ အိမ္ေဘး ေက်ာက္စရစ္လမ္းကေလးအတုိင္း ေလွ်ာက္သြားသည္။ ထင္သည့္အတုိင္းပင္ မလြယ္ေပါက္ တံခါးတစ္ခု ကို ေတြ႕သည္။ တံခါးက ဟလ်က္။ ညင္ညင္သာသာပင္ တြန္းဖြင့္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္ သည္။ မီးဖိုေခ်ာင္စားပြဲေပၚတြင္ ေကာ္ရာ ထုိင္ေနသည္။
သူ႔အနီး သို႔ စမစ္ ေရာက္လာသည္အထိ ေကာ္ရာ မလႈပ္။ မိန္းေမာေနေရာ့သလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ အေရးလုပ္ပံု မေပၚ။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ေဘးသို႔သာ ေရွာင္လႊဲေန၏။ မေန႔တစ္ေန႔က ဂီတပြဲ တြင္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္ႏွင့္ စာလွ်င္ ေၾကာက္ခမန္း လန္႔ခမန္း ရုပ္ရည္ေျပာင္းလဲေနသည္။ ၁၀ႏွစ္ေလာက္ အိုစာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သနားေနခ်ိန္မရ။ ေပ့ကို ေတြ႕မွ ျဖစ္မည္။ ေကာ္ရာကို လည္း ဤ အတုိင္း ေျပာျပသည္။
ေကာ္ရာက အေျဖမေပး။
စမစ္က ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ေျပာေနသည့္အလား ...
"ဟင္နရီေပ့ ကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဗ်ာ။ သူနဲ႔ ေျပာစရာရွိလို႔" ဟု ေျပာသည္။
ေကာ္ရာက အၾကာႀကီး အေျဖမေပး။ ၾကားမွ ၾကားပါေလစဟု စမစ္ သံသယ ျဖစ္မိ၏။ ေကာ္ရာက သူ႔ကို ျဖည္းျဖည္းလွည့္ၾကည့္၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက စက်င္ေက်ာက္ကို ေဖြးေဖြးျဖဴေန၏။ မ်က္ႏွာေသႀကီး။
"သူ ဒီမွာ မရွိဘူး" "ဒီမွာ ရွိလိမ့္မယ္ဆိုလို႔" "ဒီမွာ မရွိပါဘူး" ေကာ္ရာက ထပ္ေျပာသည္။
"မေန႔ညက အစီအစဥ္ ေျပာင္းလိုက္တယ္။ ဒီေန႔မွ လာမယ္လုိ႔ သံႀကိဳးရိုက္ထားတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ သိတာေတာ့"
"ေၾကးနန္းရွိသားပဲ။ ဟို မီးလင္းဖိုေပၚမွာ"
ေၾကးနန္းစာ ကိုက စမစ္ ဖတ္ၾကည့္သည္။ ေကာ္ရာ့ထံသို႔ လိပ္မူထားသည္။ လန္ဒန္မွာ တစ္ည အိပ္မည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေန႔လယ္မွ ျပန္လာမည္ဟု ေရးထားသည္။
"အို ... မဟုတ္တာ" စမစ္ ေအာ္ညည္းလုိက္မိ၏။
"ဘာထူးေတာ့မွာမုိ႔လဲရွင္" စမစ္သည္ ေကာ္ရာကို ဖ်တ္ခနဲ ေက်ာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚ တြင္ ျဖန္ ႔ထားေသာ ကမၻာလံ့ုး သတင္းစာကို ျမင္သည္။ ေကာ္ရာ့မ်က္လံုးမ်ားကလည္း သူ႔မ်က္လံုးႏွင့္ အတူလိုက္ၿပီး သတင္းစာ ကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။
"ဟုတ္တယ္ေလ။ အဲဒါပဲ။ ရွင္တို႔ ေက်နပ္ၾကေရာေပါ့။ ပထမတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မဘ၀ကို ပ်က္စီး ေအာင္ လုပ္ခဲ့ၾက တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အားလံုး ရဲ႕ ဘ၀ကို ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္လိုက္ၾက တာပဲ"
စမစ္ ဆင္ေျခ ဆင္လက္ေတြ အလိုလို ေပးမိေနသည္။ ဤကိစၥတြင္ သူ႔ပေယာဂ ကင္းရွင္းေၾကာင္း၊ ဤကိစၥမွာ သူလည္း ႀကံရာပါ ျဖစ္သည္။ ပိုလွ်င္သာ ပိုမည္။ ေကာ္ရာ ေျပာတာ မွန္သည္။ ေျဖရွင္း ေနလို႔ အေၾကာင္း မထူးေတာ့။ ေကာ္ရာ ေျပာသည့္အတုိင္း သူတို႔အားလံုး ဘ၀ပ်က္စီးၾကရေလၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ဘာမွ အေၾကာင္း မထူးေတာ့။
မတုန္မလႈပ္ ေက်ာက္ရုပ္လို စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက အငူသားထုိင္ေနေသာ ေကာ္ရာကို ၾကည့္ရင္း စမစ္ ရင္ထဲ ဗေလာင္ဆူ လာသည္။
ရုတ္တရက္ စိတ္ေကာင္းလည္လာ၍ ေၾကာက္စရာ့အျဖစ္ဆုိးကို စမစ္ နဖူးေတြ႕ ဒူးေတြ႕ သိျမင္ လိုက္သည္။ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ သတင္းစာေလာက။ ျပည္ဖ်က္ၿပီး နန္းတက္၀ံ့ေသာ သတင္းစာေလာက။ ထုိေလာက ၏ လုပ္ႀကံထုိးႏွက္မႈျဖင့္ က်ေရာက္ခံစားခဲ့ရသည့္ ဒုကၡေ၀ဒနာ အားလံုးသည္ ဤဘ၀ပ်က္ လူသား တစ္ေယာက္အေပၚတြင္ စုရုံးေပါင္းဆံု က်ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ အလားတူေနေပေတာ့၏။
"ဒီသတင္းစာက ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ" စမစ္က ေမးၾကည့္သည္။
"ေဒးဗစ္ ... ကၽြန္မ ေယာက်္ား ယူလာတာ"
"ဘယ္က ရလာတာလဲ" စမစ္ စကားမ်ားသည္ ေကာ္ရာ့ထံေရာက္ရန္ ေ၀းလံလွစြာေသာ ခရီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ သြားရသည္။ ေကာ္ရာ့ စကားလံုးမ်ားကလည္း အလားတူ ခရီးကို ေက်ာ္ျဖတ္လာရသည္။
"မနက္တုိင္း ဆိပ္ခံတံတားဘက္ကို သူ လမ္းေလွ်ာက္တာပဲ။ သတင္းစာဆိုင္မွာ ပိုစတာႀကီးေတြ ေတြ႕တာနဲ႔ ... ပိုစတာေတြ တစ္ရြာလံုး ကပ္ထားတာပဲ ... သူ သတင္းစာ ၀ယ္လာတာေပါ့"
ေကာ္ရာ တစ္ကိုယ္လံုး တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။
"ဒီကိစၥကို သူ မသိေစခ်င္တာ။ သူ သိရင္ ဘာျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ နားလည္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာထား က ကၽြန္မတစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာထားပဲ။ စကားကို လည္း တစ္ခြန္းမွ မေျပာေတာ့ ဘူး။ ထြက္သြားတာပဲ"
"ဘယ္ ထြက္သြားတာလဲ" "မသိဘူး ... မေျပာတတ္ဘူး ... ကၽြန္မ တားပါေသးတယ္။ မရဘူး။ ကၽြန္မလည္း ဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မ ဘ၀ ကေတာ့ ပ်က္ပါၿပီ။ ဆံုးခန္းတုိင္ေတာ့တာပါပဲ"
စမစ္ ဘာမ်ားေကာ ေျပာႏိုင္ဦးမည္နည္း။ ဘာမွ မေတြးေတာ့။ ဘာဆုိ ဘာမွ မေတြးေတာ့။ မည္ကာ မတၱ ေျဖသိမ့္စကား ကိုသာ ေျပာႏိုင္ေတာ့၏။
"ခင္ဗ်ား စိုးရိမ္သေလာက္လည္း မဆိုးႏိုင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။ သူ ျပန္လာမွာပါ"
"မလာေတာ့ပါဘူး" ေကာ္ရာက စမစ္ႏွင့္ မ်က္လံုးခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။ သူ႔အသံက စမစ္ကို ေက်ာစိမ့္သြားေစ သည္။
"ကၽြန္မဆီေတာ့ မလာေတာ့ပါဘူး"
ေကာ္ရာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ မထံုတက္ေတူး ျဖစ္လာသည္။ စမစ္အဖုိ႔ ေကာ္ရာကို ေမးေန၍ ဘာမွ မထူးေတာ့။ ေကာ္ရာ ငိုခ်လိုက္လွ်င္ ရင္ေပါ့ သြားလိမ့္မည္ဟု ေတြးမိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ သည္။
စမစ္ အငွားကား ရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ လုပ္စရာလည္း မလိုေတာ့။
အေ၀း တြင္ မုန္တုန္းက်ေန၏။ အယ္လ္ဒန္ ကုန္းတန္းဆီတြင္ မုိးတစ္ဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ၿခိမ္းေန၏။ ရြာေပၚမွာ ပင္ မုိးသားကမည္းမည္း ေမွာင္ေန၏။ ေလက ပို၍ ထုိင္းမိႈင္းလာ၏။ ဗုန္းသံ၊ အေျမာက္သံပမာ ျမည္ဟိန္းကာ အုိက္စပ္စပ္ေလႏွင့္ အတူ လိႈင္းလံုးႀကီးမ်ားအလား တလိမ့္လိမ့္ ရုိက္ခတ္လာေသာ ေပါက္ကြဲသံမ်ားသည္ တုန္တုန္ ခုိက္ခိုက္ ျဖစ္ေနေသာ စမစ္အဖို႔ ရင္တုန္စရာ ေကာင္းေနေတာ့၏။
အငွားကားေပၚ သို႔ စမစ္ တက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မုိးသီးမုိးေပါက္တုိ႔က ေစးထန္း ပူေလာင္ေသာ ေသြးရည္ ေသြးစက္မ်ား အလား သူ႔လက္ကုိ ပက္ဖ်န္းလိုက္ေလသည္။
စမစ္သည္ ကားသမားကို ဟက္ဒယ္လ္စတန္သို႔ ျပန္ခုိင္သည္။ အျခား လုပ္စရာလည္း မရွိေတာ့။ ေပ့ကို ရွာရန္ လည္း စိတ္မကူးေတာ့။ ဟက္ဒယ္လ္စတန္သို႔ ေပ့ ျပန္မေရာက္ေသး။ ရထားေပၚမွာ ရွိခ်င္ရွိေနမည္၏။ လန္ဒန္မွာပင္ ရွိခ်င္ ရွိေနဦး မည္။ ဘယ္မွာပင္ရွိေနေန ကံဆိုးမုိးေမွာင္သတင္းကို ေတာ့ မုခ် သိၿပီး ျဖစ္ေပေရာ့မည္။ ေပ့ ဘယ္ေတာ့မွ စာခ်ဳပ္လက္မွတ္ထိုးေတာ့မည္ မဟုတ္။ ဥတၱရ အလင္းကို ဘယ္ေတာ့ မွ ထုိးအပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္။ ေညးႏွင့္ သူ႔အဖို႔ ဘာမွ လုပ္စရာ မက်န္ေတာ့။ ဒူးေထာက္လက္ေျမႇာက္ၿပီး ၿမိဳ႕မွ ထြက္ခြာ သြားၾကဖို႔သာ ရွိေတာ့သည္။
စမစ္စိတ္ထဲတြင္ အညံ့ခံစိတ္ ရုတ္တရက္ ေပၚလာသည္မွာ ေၾကာင္းက်ိဳးယုတၱိ ဆက္စပ္ဆင္ျခင္မႈ အေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္ မဟုတ္။ ေညးႏွင့္ ေပါင္းၿပီး သူ ဖန္တီးခဲ့သည့္ အေျခအေန၊ သူ လႊတ္ေပးခဲ့သည့္ အင္အား မ်ားကို သူ ျပန္ေၾကာက္လာျခင္းေၾကာင့္လည္း ျဖစ္၏။ သူ စိတ္အား ေပ်ာ့ညံ့လာသည္။ ဘာျဖစ္ေနေန အရက္တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္လိုက္ခ်င္သည္။ ေျပးမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ အလုပ္ျပဳတ္တာ မျပဳတ္တာ အေရးမႀကီးလွေတာ့။ အေရးႀကီးဆံုးကိစၥမွာ ဟက္ဒယ္လ္စတန္မွ အျမန္ဆံုး ထြက္ခြာသြားရန္ ကိစၥသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
စိတ္အားငယ္ခိုက္ အားကိုးအားထားရွာရင္း ေညးထံ စိတ္ေရာက္သြားမိျပန္သည္။ ေညးက တုိက္ခြဲ တြင္ သူ ရွိေနမည္ဟု ေျပာထား၍ အငွားကား ကို ပရုဒင္ရွယ္ တိုက္ႀကီးသို႔ ေမာင္းခုိင္းသည္။
မုိးက သဲႀကီးမဲႀကီး ရြာေန၏။ ေလျပင္းက ေ၀ွ႕ရမ္း၀ိုက္ရမ္းတုိက္ေန၏။ မုိးေရလံုးတို႔က ကားေရွ႕ မွန္ကို တ၀ုန္း၀ုန္း ရုိက္ပက္ေန၏။ လမ္းေပၚတြင္ လူ မရွိသေလာက္ ရွင္းေနသည္။ အခိုအကာရွိရာ သို႔ သုတ္ေျခတင္ ေလွ်ာက္ေနသူအခ်ိဳ႕၊ ထီးေဆာင္းကာ တကုန္းကုန္း ေလွ်ာက္ေနသူ အခ်ိဳ႕သာ ရွိသည္။ ၀ိတိုရိယလမ္း မွ ေျပာင္းဖူးေစ်းဘက္သို႔ ကားခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။ လမ္းပိတ္ဆို႔ေနသည္ကို ရုတ္တရက္ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။
လမ္းက်ဥ္းကေလး တစ္ခုလံုး ပိတ္ေနသည္။ ဗဟုိေစ်းမွ ကုန္စိမ္းမ်ား တင္လာသည့္ ကုန္တင္ ကားမ်ားမွာ အမ်ားစု။ ေရပိုက္ႀကီးေပါက္သလား။ လမ္းေရလွ်ံသလား။ တစ္ခုခုေတာ့ ျဖစ္မည္ဟု စမစ္ ထင္လိုက္ မိ၏။ ေစာင့္မေနႏိုင္။ တိုက္ခြဲကလည္း ေ၀းလွေတာ့သည္မဟုတ္။ ကားေမာင္း သမား လက္ထဲ သို႔ ေငြစကၠဴ ထုိးထည့္လိုက္ၿပီး ကားေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။
စမစ္သည္ လမ္းေထာင့္ကို ခ်ိဳးေကြ႕ၿပီး ပန္းၿခံလမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ လမ္းစႀကၤ ံေပၚ တြင္ စုေနသည့္ လူအုပ္ႀကီးကို သတိျပဳမိသည္။ လူအုပ္ႀကီးသည္ မုိးထဲေလထဲတြင္ ရပ္ေနၾကသည္။ လည္ တဆန္႔ဆန္႔ ေမွ်ာ္ေနၾက၏။ ေခါင္းဘယ္ညာယိမ္း၍ ၾကည့္ေနၾက၏။ လူေတြ ၾကည့္ေနသည့္ တိုက္မ်က္ႏွာစာမွာ သူတို႔ တိုက္ခြဲ ၀င္ေပါက္ ျဖစ္ေန၏။ စမစ္ ရင္ထိတ္သြားသည္။
ျပႆနာေတာ့ ေပၚေနၿပီ။ တို္က္ခြဲကိုေတာ့ ၀ိုင္းဖ်က္ေနၾကၿပီဟု စမစ္ ေတြးမိလိုက္ သည္။ ေၾကာက္ဆုတ္ဆုတ္ ျဖစ္ လာသည္။ သို႔ေသာ္ ေမးျမန္းေတာ့ ၾကည့္ဦး မွ ျဖစ္မည္။ ေရွ႕သို႔ ေျပးသြား သည္။ ထုိအခိုက္တြင္ ဥၾသသံၾကားရသည္။ ၾကည့္ဦးမွ ျဖစ္ မည္။ ေရွ႕သို႔ ေျပးသြား သည္။ ထုိအခိုက္ တြင္ ဥၾသသံၾကားရသည္။
လူနာတင္ကားျဖဴႀကီးကို ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရသည္။
စမစ္သည္ လူၾကားထဲသို႔ တုိးေ၀ွ႔၀င္သည္။ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ျဖစ္လာသည္။ ျဖတ္သြား ခြင့္ရရန္ သူ႔နာမည္ ကို ထပ္မနားေျပာျပေနရသည္။ တံခါး၀ေရာက္မွ ရဲသားတစ္ဦးက သူ မွန္းသိ သည္။ တိုက္တြင္း ၀င္ခြင့္ေပး သည္။ သူ ခန္းမထဲတြင္ ရပ္ေနမိသည္။ ေရွ႕မတိုး၀ံ့။ အေမာႀကီး ေမာေနသည္။
ဓာတ္ေလွကား လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို အားတင္း၍ ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဓာတ္ေလွကား ဆင္း မလား။ ေလးထပ္ တြင္ ရပ္ေနသည္။ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ေျပးဆင္းလာသည္။ ေလွခါးမွ ရုတ္တရက္ ေျခသံ ၾကားသည္။ လွည့္ၾကည့္သည္။ ပီတာ ...။ တယ္လီဖုန္း ေအာ္ပေရတာကေလး။ ပီတာက သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို စမစ္ အေပၚတြင္ လွဲခ်လိုက္သည္။ စမစ္ လက္ေမာင္းကို အတင္းဆုပ္ ကိုင္ထား သည္။
"မစၥတာစမစ္ ... ခင္ ... ခင္ဗ်ား"
"ဘာျဖစ္တာတုန္းကြ"
ပီတာက စမစ္ကို ေသြးရူးေသြးတမ္း ဖ်စ္ညႇစ္သည္။ တအီအီညည္းသည္။
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ ေၾကာက္စရာႀကီး ... ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ျမင္တာ ..."
"ဘာျဖစ္တာလဲကြ"
စမစ္က ပီတာကို တြန္းေဆာင့္ၿပီး ေမးသည္။
ပီတာ ေမာ့ၾကည့္၏။ သို႔ေသာ္ ေခါင္းက ေနာက္လန္သြားျပန္၏။ အသံသာ စူးစူး၀ါး၀ါး ထြက္လာ၏။
''မစၥတာေပ့ရဲ႕သား က ေညးကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္တယ္. . . မစၥတာေညး လဲက်သြားတယ္ . . သူ႔ကိုယ္သူ လည္း ပစ္တယ္'' ပီတာ့အသံက ပိုက်ယ္လာသည္။
''ဆရာ၀န္က ေသၿပီတဲ့'' ''ဘယ္သူလဲ'' စမစ္က ထစ္ထစ္ေငါ့ေငါ့ ေမးလိုက္၏။
''ေဒးဗစ္ . . မစၥတာေပ့ရဲ႕သား''
စမစ္ နံရံကို မွီလုိက္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုး အားဆုတ္သြားသည္။ ေအာ့ခ်င္သလိုလို အန္ခ်င္ သလိုလို ျဖစ္ေနသည္။
ဓာတ္ေလွကား စက္သံ ၾကားရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ ဆရာ၀န္တစ္ဦးႏွင့္အတူ ေညး ထြက္ လာသည္။ ေညး ကတုန္ကယင္ ျဖစ္ေနသည္။ အေပၚအက်ၤီကို ပခံုးေပၚ၌ လႊားၿခံဳထားသည္။ လက္၀ဲ လက္ေမာင္း တြင္ ပတ္တီးစည္းထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြင္ေတာ့ စီးကရက္က တြဲေလာင္း။
''လင္ေကာင္မေပၚေမြးတဲ့ ေသာက္ရူးကေလးေပါ့ဗ်ာ'' ေညးက အနီးမွ ျဖတ္သြားရင္း စမစ္ကို လွမ္းေျပာသည္။
ေညးႏွင့္ ဆရာ၀န္တို႔ႏွစ္ဦးသား လူနာတင္ကားေပၚသို႔ တက္သြားၾကသည္။ စမစ္ အေၾကာင္သား ၾကည့္ေန သည္။
စိတ္တင္းၿပီး လႈပ္မည္ႀကံကာရွိေသး။ ဓာတ္ေလွကားထဲမွ လူႏွစ္ေယာက္ အေလာင္းသယ္လာၾက သည္။ စမစ္ မ်က္စိမွိတ္ ထားရန္ ႀကိဳးစားသည္။ မွိတ္မရ။ မၾကည့္ခ်င္ ျမင္ရက္သား ျဖစ္ေနသည္။ အေလာင္းကို လူနာတင္ ကားထဲ သြင္းလိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္ ဒူးေထာက္ၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္ေနဟန္ ကုိပြင့္ေနေသာ တံခါးမႀကီးမွ လွမ္း၍ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment