"ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕လုိက္မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးဆံုးလုပ္မွာက ရုံးခ်ဳပ္နဲ႔ ဆက္သြယ္မယ္။ ဒီအေၾကာင္း ဘာမွ မေျပာဘူး။ သူတို႔ သိဖုိ႔လည္း မလုိဘူး။ ေနာက္ထပ္အခ်ိန္ သံုးပတ္သာေပးပါ။ ဥတၱရအလင္း ကို ၾကာကလပ္နဲ႔ တင္ၿပီး ဆက္သပါမယ္ ခင္ဗ်ားလို႔ ကတိသစၥာ ျပဳရုံ ျပဳလုိက္မွာပါ"
ေညးက ရႊင္ရႊင္ကေလး ေျပာသည္။ ဘီယာကို အကုန္ေမာ့ၿပီး စားပြဲမွ ထသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိုက္ခြဲ သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
(၄)
ထိုေန႔ညမွာပင္ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေကာ္ရာတုိ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ေဒးဗစ္သည္ ဂီတပြဲတြင္ ေကာ္ရာ အမူအရာပ်က္ပံု ကို တႏံု႔ႏံု႔ ေတြးေနမိသည္။ ေကာ္ရာမူးေ၀ေ၀ ျဖစ္ပံုက ဆန္းေနသည္။ ယခင္က ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ မရွိခဲ့စဖူး။ ရုိးမယ္ဖြဲ႕တာဟု ဆိုရမလို ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ေနာက္ ထည့္တည့္တြင္ ေမာ္ကြန္း သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ေရာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေကာ္ရာ ရတက္မေအး ျဖစ္ရသည္ဟု ေဒးဗစ္ ထင္ေနသည္။
ေကာ္ရာ ထူးထူးျခားျခား ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနသည္။ ေဒးဗစ္က ေကာ္ရာညစာ ခ်က္ေနစဥ္ ညေနက ကိစၥကို စကားမစပ္။ ေကာ္ရာကိုယ္တိုင္က ဖြင့္ေျပာလာေစခ်င္သည္။ ေကာ္ရာ ကေတာ့ တံုဏွိေဘာသာ လုပ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ကူးေတြ တျခားေရာက္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ သံသယကို ဟုတ္ႏိုးႏိုး ထင္ေအာင္ ဆြေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။
ခဏအၾကာ တြင္ ေကာ္ရာက ေခါင္းကုိက္သည္ဟု ဆိုကာ အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ ေဒးဗစ္ တစ္နာရီခန႔္ အလုပ္ လုပ္ေနေသးသည္။ အလုပ္လုပ္ရန္ထက္ ေကာ္ရာ ေခါင္းကိုက္ သက္သာမသက္သာေစာင့္ၾကည့္ရန္သာ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္ သည္။
သူအိပ္ရာထဲ ၀င္ခ်ိန္အထိ ေကာ္ရာ အိပ္မေပ်ာ္ေသး။ တလူးလူး တလိွမ့္လွိမ့္ ျဖစ္ေနေသး သည္။ ေကာ္ရာက သူ႔ကို ဖက္သည္။''ေမာင္ ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ေနာ္'' ဟုတီးတိုး ေေမးသည္။
ညေန က ကိစၥေၾကာင့္ ေဒးဗစ္အဖို႔ ၾကားရခ်က္မသက္သာ။
''ခ်စ္တာေပါ့ကြယ္'' ေကာ္ရာ က တိုးဖက္လိုက္၏။
''ခ်စ္တယ္သာ ေျပာေနတာပဲ''
ေကာ္ရာ အခ်စ္စိတ္မြန္ေန၏။ သူ႔ရင္အံုက ငါးဖယ္ပ်ံသလို တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ေန ၏။ ေဒးဗစ္ကလည္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္ ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္မလြယ္ခ်င္။ ေကာ္ရာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။
''ေမာင္ အျမဲရွင္းျပေနတာ ေကာ္ရာလည္း သိသားနဲ႔ကြယ္။ အဖက္ဖက္မွာ ေမာင္စိတ္ၾကံ့ ခိုင္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ အစြမ္းကုန္ မခ်စ္ေလ ပိုခ်စ္ေလေပါ့ ေကာ္ရာရယ္''
''အဲဒါက မွန္တာမွ မဟုတ္တာ ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အတြက္လည္း မေကာင္းပါဘူးကြယ္''
''မဟုတ္ဘူး ေကာ္ရာ…မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ကို သန္႔စင္ေစတာပါကြယ္။ ခိုင္ျမဲေစတာပါကြယ္''
''ေမာင္ ကၽြန္မ ကို တကယ္မခ်စ္ပါဘူး။ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လားဟင္''
ေကာ္ရာ အၾကာၾကီး ျငိမ္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေဒးဗစ္အနီးမွ ခြာသြားသည္။ ျပီးမွ သံမွန္ျဖင့္ ေျပာသည္။
''စာအုပ္ေရး တာ လက္မေတြ႕ဘူးဆိုတဲ့ ေမာင့္စကားကို ကၽြန္မ စဥ္းစားေနတယ္။ ခရီးထြက္ဖို႔ ေမာင့္မွာ စိတ္ကူး မ်ား ရွိမလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ အေျပာင္းအလဲကေလး ရရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္''
ေဒးဗစ္ အံ့အားၾကီး သင့္ကာ ျငိမ္ေန၏။
''စလီဒန္ကို မင္းသိပ္သေဘာက်ေနျပီလုိ႔ ေမာင္ထင္ေနတာ''
''ေၾသာ္… သေဘာေတာ့ သိပ္က်တာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏတျဖဳတ္ အေ၀း သြားရရင္ ေတာ့ လည္း ေကာင္းတာေပါ့''
''ဘယ္မ်ား သြားခ်င္တာပါလိမ့္ဗ်ာ''
''ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကၽြန္မကို ျပင္သစ္ျပည္ေခၚမယ္လို႔ ေမာင္ပဲ အျမဲေျပာေနတာမဟုတ္ လား။ ျပင္သစ္ရြာ ကေလးတစ္ရြာ သြားျပီး ေမာင္ နဲ႔ ေအးေအးလူလူေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲကြယ္''
ေဒးဗစ္စိတ္ တြင္ ထတင့္တင့္ ျဖစ္သည္ထက္ ျဖစ္လာ၏။ သူ႔စိတ္ထားကို အတိုင္းသားေပၚ ေအာင္ ေ၀၀ုစ္ ကင္းကင္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေျပာတတ္သည့္ ေကာ္ရာ့အသံက ေဒးဗစ္ကို ရင္နင့္ ေစ သည္။ ေညးႏွင့္ ဆံုစည္းလိုက္ျခင္းသည္ ေကာ္ရာလြတ္ရာကၽြတ္ရာ လႊင့္ခ်င္စိတ္ ေပၚေလာက္ေအာင္ ထိ ေရးၾကီး ခြင္က်ယ္ ျဖစ္ေနမွန္း ေဒးဗစ္ သိလာသည္။
ေဒးဗစ္ဘယ္လို အေျဖေပးရမည္မသိ။ အတင္မက် လုပ္ထားရမည္ဆိုသည္ကိုသာ သိသည္။ ေကာ္ရာကလည္း နားပူ နားဆာ မလုပ္ေတာ့။ ခဏမၾကာတြင္ ေကာ္ရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေဒးဗစ္ သည္ ေကာ္ရာ့အသက္ရွဴသံကို ေမွာင္ထဲတြင္ နားစိုက္ေနမိ၏။ ေကာ္ရာ ေသာကဗ်ာပါဒ၏ အရင္းခံ အေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြေနမိ၏။ ထိုအေၾကာင္းတရားသည္ အဆိုး၀ါးဆံုးကိစၥသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ညွင္းဆဲေနမိ၏။ သူႏွင့္မေတြ႔မိက ေကာ္ရာႏွင့္ ေညးတို႔ သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသည္မွာ မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိ ျဖစ္ေန ေလျပီ။ ရိုးရိုးတန္းတန္းမွ ဟုတ္ပါေလစ။ ေညးသည္ ေကာ္ရာ့အလုပ္ရွင္လား။ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ လား။ ရည္းစားသနာလား။ သူ႔ရင္ထဲမွာ နင့္သြားသည္။
ေဒးဗစ္အဖို႔ တစ္ေလာကလံုးတြင္ ေကာ္ရာ လံုးလံုးမသိေစခ်င္သူ ရွိသည္ဆိုလွ်င္ ေညးသည္ ထိပ္ေခါင္တင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ပင္ ေညးကို ေဒးဗစ္အလိုလို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနခဲ့သည္။ ဥတၱရအလင္းကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္ျခင္းေၾကာင့္သာမဟုတ္။ လူကိုယ္တိုင္ကိုက အတြင္းသေဘာ ပုပ္ျခင္းေၾကင့္လည္း ျဖစ္သည္။
ဤအေၾကာင္း ကို စဥ္းစားရင္း ေဒးဗစ္ ေခါင္းထဲတြင္ က်ပ္ခဲလာသည္။ အေတြးမွ်င္ ခုႏွစ္စဥ္တန္း တိုင္း ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည့္ အႏၱရာယ္ကို သူသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးရံုက သင္ျပထားသည့္အတိုင္း အာရံုျဖတ္ ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သမာဓိမရ။ ဒိြဟသံသယ မေစၦယတုိ႔ျဖင့္ လက္ျပန္ၾကိဳးတည္းခံရသလို မလႈပ္မယွက္ လဲေလ်ာင္းေနမိေလ ၏။
အဆိုးဆံုးကား မိမိအတြက္ ပူပန္စိုးထိတ္မႈျဖင့္ အေႏွာင့္အတည္းခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ျဖစ္ေန ခဲ့ေသာ ထိုပူပန္စိုးထိတ္မႈေၾကာင့္ပင္ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္က်ည္ျမဲျမံေစ ရန္အလို႔ငွာ အျဗဟၼစရိယ က်င့္စဥ္ကို က်င့္သံုး သည္ အထိ သူအစြန္းေရာက္ခဲ့၏။ ထိုသို႔က်င့္ျခင္းျဖင့္ တိုေတာင္းေသာ မေနာ အၾကည္ဓာတ္ ရရွိခ်ိန္ကေလးမ်ား အတိုင္အေဖာက္ေပၚ တတ္သည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ သူ႔စိတၱဇခ်ားရဟက္ကား မနားမရပ္ လည္ပတ္ေနခဲ့ေလ သည္သာ။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္က ေဒးဗစ္စိတ္ေရာဂါစြဲခဲ့သည္။ အလြန္မတန္ ႏြမ္းနယ္ပန္းလ်ျခင္း၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း စိတ္အာရံု ထံုထိုင္းေလးကန္ျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ေရာဂါအစပ်ိဳးခဲ့သည္။ ေၾကာက္ပါးလိလိ စိတ္အားငယ္ျခင္း က ေနာက္ပါးမွ ကပ္ပါလာသည္။ စိတၱဇအေမွာင္တိုက္ ထဲတြင္ စိုးထိတ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ၏ သားေကာင္ျဖစ္ လာသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ရူးသြားလိမ့္မည္ဟု အထင္ေရာက္ေသာ စိုးထိတ္ေခ်ာက္ ခ်ားျခင္း။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးဆိုးၾကီး တစ္ခု သူ႔အေပၚက် ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟူ၍ အထင္ေရာက္ေသာ စိုုးထိတ္ေခ်ာက္ ခ်ားျခင္း။
အေၾကာင္းတရား ၾကီးထြားလာသည္ႏွင့္အမွ် အညွင္းဆဲခံ စိတၱဇေ၀ဒနာ ေပါက္ဖြား လာသည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္ တြင္ ေသနတ္ထားကာ မသိရန္သူကို ေစာင့္ေနမိသည့္အျဖစ္မ်ိဳးအထိ ဆိုက္လာ ခဲ့ေလ သည္။
အေစာပိုင္း တြင္ ေဒါက္တာဘက္က ေဒးဗစ္ကို ကုသေပးခဲ့၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စကာဘာရာျမိဳ႕ရွိသီးသန႔္ စိတၱဇေဆးရံု တစ္ခုတြင္ တက္ေရာက္ကုသရသည္။ ေဆးရံုတြင္ ေဒးဗစ္ အသိတရားလံုးလံုး ကင္းေပ်ာက္ခဲ့ သည္။ ထိုကာလအပိုင္းအျခားကို ေဒးဗစ္ အလ်ဥ္းမမွတ္မိေတာ့။ တစ္လခြဲၾကာမွ အသိတရား ျပန္၀င္လာသည္။
ထိုေဆးရံုမွ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာအီဗန္က…..
''ကဲ ေမာင္ရင္ က်ားလက္က လြန္ျပီး ရွင္ၾကီးလက္ေရာက္ျပီ'' ဟုေပ်ာ္ေပ်ာ္ျပံဳးျပံဳးေျပာ၏။ ဤအေျခေအေန ထိ ေရာက္ျပီးမွေတာ့ ပို၍ ဆိုးစရာရွိေတာ့ဟန္ မတူ။ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ကားသူအိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ ရေသး။ ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားဆဲ ရွိေသးသည္။ စိတ္အားငယ္ဆဲရွိေသးသည္။ လူ႔ေလာကႏွင့္ ကင္းကင္း ရွင္းရွင္း ေရွာင္ဖယ္ ရွိခြာဆဲရွိ ေသးသည္။
ဤအေျခအေန တြင္ ေဒါက္တာအီဗန္က ေဒးဗစ္အား သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ျပန္လည္ရရွိေစရန္ ညေနတိုင္း တစ္နာ္ရီ အျပင္ထြက္ခြင့္ ေပးသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ အေညာင္းေျပ အညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ရန္၊ လူသူေလးပါးႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံရန္ အၾကံေပးသည္။
ေဒးဗစ္က အျပင္အထြက္ခ်င္။ ဆရာ၀န္ကိုလည္း ခင္ေန၊ ထားရာေနေစရာသြား အက်င့္ကလည္း စြဲေန၍ အျပင္ထြက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူရႈပ္ရႈပ္ ေနရာသို႔မသြား။ တံငါဆိပ္ ေဟာင္းသို႔သြားျပီး ဒီတက္ဒီက်ကိုသာ ထိုင္ၾကည့္ေန ခဲ့သည္။
တစ္ညေနတြင္ သူ႔ကို စကားလာေျပာသံ ၾကားရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္သံုးလအတြင္း ေရာဂါကုသမႈႏွင့္ မဆိုင္ေသာ အျပင္လူ ထံမွ ပထမဆံုး ၾကားရသည့္ စကားသံ။ ေဒးဗစ္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦး။ အရပ္ျမင့္ျမင့္။ အ၀တ္အစား ႏြမ္းႏြမ္း။ မ်က္ႏွာျဖဴေယာ္ေယာ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး။ သူ႔ကို မ်က္လံုး၀ိုင္းၾကီး မ်ားျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ ေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေၾကကြဲရိပ္ ဟပ္ေနသည္။ ထိုမ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ က သူ႔အျဖစ္ ဆိုးထက္ မပိုေတာင္မွ သူ႔အျဖစ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳးတည္းပါကလား ဟူေသာ ခံစားမႈကို ေဒးဗစ္ စိတ္ထဲ တြင္ အလုိလိုေပၚလာေစသည္။
ေဒးဗစ္က ဘာသိဘာသာ စကားျပန္ေျပာသည္။ မိန္းမပ်ိဳက သူ႔ေဘးတြင္ လာထိုင္သည္။ မိန္းမပ်ိဳ ရွိေနပါကလား ဟူေသာ အသိႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ၏ ပိန္ခ်ပ္ခ်ပ္လက္ေမာင္းကေလး၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေဒးဗစ္ ၾကက္သီး စိမ့္မိသည္။
ေဒးဗစ္က မိန္းမပ်ိဳအေၾကာင္းကို မေမး။ မိန္းမပ်ိဳကလည္း ခရီးသြားဟန္လြဲ ေတြ႕ဆံုသူတု႔ိ လုပ္ေလ့ လုပ္ထရွိသည့္ အတုိင္း အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ စပ္စပ္စုစု မလုပ္။ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေမးလားစမ္းလား လုပ္မေန။ ငရဲဘံု၏ စၾကၤံလမ္း၌ ေပ်ာက္ဆံုး ေနေသာ ၀ိညာဥ္ႏွစ္ခု ၾကံဳဆံုမိသည့္ အလား တစ္ဦးကုိ တစ္ဦးလက္သင့္ခံလိုက္ၾကေလ၏။
သာမန္ကာ လွ်ံကာ စကားမ်ိဳးမွအပ သူတိ႔ုႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာသေလာက္ပင္။ ေျပာသေလာက္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရာ ရသည္။ ေဆးရံုသို႔ ျပန္ခ်ိ္န္ေရာက္ေတာ့ ေဒးဗစ္ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနသည္။ အာေစး ထည့္ထားသလို ႏႈတ္ဆြံ႕ေနသည္။ ျပီးမွ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာလိုက္မိသည္။ နက္ျဖန္ဤအခ်ိန္ ဤေနရာ မွာ ေတြ႕ၾကဦးစို႔ရဲ႕။
သူတို႔ေတြ႕ျဖစ္ၾကျပန္၏။ ေနာက္ထပ္လည္း ထပ္၍ ေတြ႔ၾကျပန္ေသး၏။ မၾကာမီ ညေနတိုင္း ေတ႔ြၾက၏။ မိန္းမပ်ဳိ ေန႔ တစ္၀က္ အလုပ္ နားရသည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္မူ ေန႔လယ္ပုိင္းတြင္ပါ ဆံုၾက၏။
ေဒးဗစ္ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းျမင္လာသည္။ ေလာကကို အသြင္သစ္ျဖင့္ ျမင္လာသည္။ ေဒးဗစ္၏ အာရုံ ခံစားမႈမ်ား သည္ မိန္းမပ်ိဳ၏ တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ ေထြးဆုပ္လာေသာ လက္ကေလးမ်ား၏ ယုယမႈျဖင့္ ျပန္လည္ ရွင္သန္ႏိုးထလာသည္။ ကာလအတန္ၾကာ ေ၀းေ၀းလံလံ ကြာကြာ လွမ္းလွမ္း ျဖစ္ေနခဲ့သည့္ အရာ၀တၳဳမ်ား နီးနီးကပ္ကပ္ ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အေရာင္အေသြး မ်ား ျပန္ေပၚလာသည္။ ေနေရာင္ျခည္ေျပာက္၊ ျမင္ခင္းေပၚက ႏွင္းေပါက္ႏွင့္ ေႏြလယ္မိုး ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္တို႔ကို ခံစား လာရသည္။ ဘ၀တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ၀င္စားရသည့္ အလား။
ေဒါက္တာအီဗန္က ေဒးဗစ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္မည္စိုး၍ အေစာင့္တစ္ဦးကို ေဒးဗစ္ ေနာက္မွ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ကာ အၿမဲေနာက္ေယာင္ခံခုိင္းထားခဲ့သည္။
ေဒးဗစ္ က သူေၾကာင္စီစီနည္းႏွင့္ သူေကာ္ရာအေပၚ ေမတၱာကိုင္းညြန္လာခဲ့သည္။ ေကာ္ရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူစိတ္ကူး မယဥ္။ ခ်ိဳ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ လူလားေျမာက္လာခဲ့ရရွာေသာ ေကာ္ရာ။ သဒၵါမပိုင္ စာမႏိုင္ေသာ ေကာ္ရာ။ အိုးတိုး အတ။ ရိုးရိုးနနေကာ္ရာ။ အသိဥာဏ္ ႏံုနဲ႔ေသာ ေကာ္ရာ။ ထိုေကာ္ရာကို ပင္ကိုအတိုင္း သူျမင္ထား သည္။ ထိုခ်ိိဳ႕ငဲ့မႈ မ်ားတြင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အရည္အေသြးမ်ား ရွိေၾကာင္းကိုလည္း သိျမင္ခဲ့ ၍ ေကာ္ရာ့ေလာက တြင္ ၀င္ဆံ့လႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားကို ဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္။ မိန္းမ ျပႆနာ ကိစၥ စဥ္းစားလိုက္တုိင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ လိႈင္းထံခဲ့ရသည့္ ၀ီစိကိစိၥမ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေကာ္ရာသည္ ၾကင္နာယုယမႈျဖင့္ ေဒးဗစ္၏ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို ျပန္လည္ ပ်ိဳးေထာင္ေပး ႏိုင္ခဲ့သည္။ အႏြံအတာ ခံမႈျဖင့္ ေဒးဗစ္စိတ္ထဲတြင္ ''ငါ့ကို ကူကယ္မယ့္သူ တစ္ေယာက္ ေတာ့ ရွိေသးပါကလား'' ဟု အသိေပၚေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
ဟက္ဒယ္လ္စတန္ သို႔ ျပန္ရန္ ႏွစ္ပတ္အလိုတြင္ စကာဘာရာၿမိဳ႕ မွတ္ပံုတင္ အရာရွိရုံးတြင္ သူတို႔ လက္ထပ္ လုိက္ၾကေလသည္။
မ်က္လံုး အေၾကာင္သားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သျဖင့္ ေကာ္ရာ၏ ေလာေလာလတ္လတ္ ျပႆ ေအေျဖကို ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ ရွာေနမိသည္။ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္တို႔်သည္ သူ႔အာရံုထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျပန္ေပၚ လာေနၾကေလ ၏။ မိုးစင္စင္လင္းလုနီးခ်ိန္အထိ တစ္နာရီထင္ ပို၍ မအိပ္လိုက္ရ။ သူႏိုးေတာ့ ေကာ္ရာ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေနေလျပီ။
ေဒးဗစ္ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ သူတို႔အတူ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကသည္။ ေကာ္ရာက အျပင္ပန္းက ဟန္ မပ်က္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းလို ေနရိုးေနစဥ္ ပံုစံမဟုတ္။ စကားကို ဖ်စ္ညွစ္ေျပာေနသည္။ မေန႔ညခ်မ္း က ေကာ္ရာေျပာခဲ့သည့္ကိစၥ ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားမစပ္ၾကေတာ့။
နံနက္စာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ ေဒးဗစ္ စာေရး၍မရ။ လႈိင္းကာတံတိုင္းဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ဦးမည္ ဟု ေျပာ သည္။ ေကာ္ရာ စိတ္ေပါ့ပါးသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေဒးဗစ္ အတပ္သိ လိုက္သည္။ ကမ္းပါးေစာက္ လမ္းေျမွာင္ အတိုင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ ထိုကိစၥကို စဥ္းစားလိုက္ေလ ေကာ္ရာက သူ႔ကိုအိမ္မွာ မရွိေစခ်င္ တာ ေသခ်ာသည္ ဟူေသာအသိ ကသူ႔ကို ဖိစီးေလ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ျပီး ျပႆနာရွင္းမည္ တကဲကဲ လုပ္မိေသးသည္။ မရွင္းႏိုင္။ ေကာ္ရာ စေျပာရမည္။ ဖြင့္အံရမည္။ ဘာေၾကာင့္….. ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေကာ္ရာေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္ေနရတာပါလိမ့္။
ေဒးဗစ္ လႈိင္းကာတံတိုင္းအတိုင္း တစ္ပတ္ၾကီးေလွ်ာက္သည္။ မျပီးႏိုင္၊ မဆံုးႏိုင္ ဒဏ္ထမ္းေနရသည့္ အလား ျဖစ္ေန၏။ အိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္ ဟူေသာသိခ်င္ေဇာ ျဖင့္ရင္ေမာေနမိ၏။ ဒေရာေသာပါး ျပန္ေျပးသည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို သူမလုပ္ခ်င္။ ဆိပ္ခံတံတားအဆံုးတြင္ ခဏနားသည္။ သတင္းစာ ဆိုင္ရွင္ အဘြားၾကီး မာသာေဒးႏွင့္ ထံုစံအတိုင္း စကားစျမည္ေျပာသည္။ ခဏၾကာမွ ျပန္လာခဲ့သည္။
ကုန္းကေလး ကို တက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးလမ္းခ်ိဳးအေရာက္တြင္ ေရွာင္တခင္ ေပၚလာေသာ ရင္နာမႈျဖင့္ ေဒဗစ္ တုန႔္ခနဲ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔သံသယေတြ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနပါေပါ့လား။
(၅)
ထိုတနလာၤေန႔နံနက္မွာပင္ ေညးသည္ နံနက္စာစား၊ ေပးစာမ်ားကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ကားတစ္စီးငွားသည္။ နံနက္ ၉ နာရီသာသာ တြင္ စလီဒန္သို႔ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းလာခဲ့ သည္။ ေကာ္ရာ စဥ္းစားခ်ိန္ရျပီး ေျပာရဆိုရ လြယ္ေစရန္ တမင္ တစ္ညေစာင့္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ အေလာဆံုးဆယ္လုပ္ရန္လည္း မလို။ အလြန္အေရးၾကီးေသာ ကိစၥ တစ္ရပ္ ေပၚလာေတာ့ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရံုးခ်ဳပ္ကိုလည္း ဆက္သြယ္အသိေပးျပီးျဖစ္၏။ စမစ္ကိုလည္း သပိတ္၀င္ အိတ္၀င္ေသခ်ာေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကံေသကံမ ေျပာျပီးဆိုျပီးျဖစ္သည္။
သာယာသာ ေဆာင္းဦးေန႔တစ္ေန႔ပါေပ။ ေနေ၇ာင္လာျပီ။ နံနက္ေစာေစာ ျမဴႏွင္း တုိ႔လည္း ျပယ္လြင့္ကုန္ေလျပီ။ ေနလံုးၾကီးသည္ အယ္လန္ဒန္ ကုန္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္အုပ္ ကေလး မ်ားေပၚတြင္ တျငိမ့္ျငိမ့္လြင့္ ေမ်ာေလ်ာစီးေန၏။ ေသာင္ခံုမ်ားေပၚ၌ ေက်းငွက္သာရကာတုိ႔ ၀ဲခ်ည္ ပ်ံခ်ည္ႏွင့္ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ေနၾက၏။
ေညးသည္ စလီဒန္ရြာျပင္တြင္ ကားရပ္ထားခဲ့သည္။ ရြာထဲသို႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ သူ႔အျမင္မွာေတာ့ ရြာသာယာမဟုတ္။ အိမ္စုတ္စုတ္ ငါးပုပ္ပုပ္ တံငါရြာ ဇနပုဒ္မွ် သာ။ သတင္းစားမ်ား၊ ကိုဒတ္ဓာတ္ပံုဖလင္မ်ားႏွင့္ မုန္႔မ်ားေရာင္း သည့္ ဆိုင္ကလး တစ္ခုသာရွိသည္။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ မွတစ္ပါး အျခားၾကည့္စရာ ရႈစရာမရွိ။ ဘလက္ပူးလ္ လိုပင္ ၾကည့္စရာ ရႈစရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ သူမသာကိုယ္မသာ။ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မကြာလွ။
အလြယ္ႏွင့္ အိမ္ရွာေတြ႕သည္။ အိမ္ကလည္း မ်ားမ်ားမရွိ။ ေပ့သည္ေ၀ႆႏၱရာ လက္သစ္ ပီပီသားေတာ္ေမာင္ ကို ယခုထက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ထားသင့္တာေပါ့ ဟုပင္ ေတြးလိုက္မိေသး၏။ ေညးသည္ အိမ္ကို လွစ္ခနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပန္းျခံလမ္းကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္၀င္ကာ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ဆြဲလိုက္သည္။
သူ႔ကုိယ္သူ ဇမၺဴတလူ ထင္ေနသူပီပီ။ လက္ရဲဇက္ရဲ မိုက္ရူးရဲသမားပီပီေညးသည္ ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း လိုက္ခဲ့ရသမွ် သတင္းမ်ားအနက္ ေသြးတစ္ခ်က္တြန္႔ခဲ့ရသည့္ သတင္းဟူ၍ တစ္ပုဒ္ မရွိခဲ့။
လူသံမၾကား ၍ ေခါင္းေလာင္းထပ္ဆဲြသည္။ ေျခသံၾကားရသည္။ တံခါးပြင့္သြားသည္။ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္ မွာ ေကာ္ရာ။
ေညးက ေကာ္ရာကို ျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သည္။
''မစၥစ္ေပ့လား ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လီယိုနတ္ေညးပါ။ ေမာ္ကြန္း သတင္းစာကပါ။ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးႏိုင္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ'' ဟုေျပာသည္။
ေကာ္ရာက ေညးႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရေသာ္လည္း အမူအရာ သိသိသာသာ မပ်က္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ရာ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနမွန္း ေညးသိသည္။ ေညးေပၚလာလိမ့္မည္ဟု ေကာ္ရာေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးသား။ ရင္ဆိုင္ရန္ ရဲေဆး တင္ျပီးသား ျဖစ္မွန္းလည္း ေညးသိသည္။
''ရွင္ ဘာသိခ်င္တာလဲ'' ေညး က စကားပ်ိဳးရန္အသင့္။ အျပံဳးမပ်က္။
''မစၥတာေဒးဗစ္ေပ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားတဲ့ ကိစၥမုိ႔ လာေမးတာပါ။ သိေကာင္း စရာေလးေတြ နည္းနည္းပါးေမးခ်င္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ''
''ကၽြန္မ ေယာက်္ား အျပင္သြားေန၏''
''ဒါျဖင့္လည္း မစၥေပ့ကပဲ ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ''
ေညးက မွတ္စုစာအုပ္ ကို ဇတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္သည္။
''ေရးမယ့္စာအုပ္္ ရဲ႕ နာမည္က ဘာပါလိမ့္ ခင္ဗ်ာ'' ဟုေမးသည္။
''ကၽြန္မ ေယာက်ာ္း ကို ေမးေပါ့ရွင္။ ရွင္တုိ႔လို အစားေတြကို ကၽြန္မဧည့္ေေထာက္ခံ ေျပာမေနႏိုင္ဘူး''
ေကာရာ က တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။
ေညးက ဒါမ်ိဳး အံတိုေနျပီ။ အငိုက္မိမခံ။ တံခါးကို ေျခကန္ထားျပီး ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပင္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေ၀ ဆက္ေျပာသည္။ ရိသံကလိသံကေလးပင္ ပါလိုက္ေသး။
''ဒါျဖင့္လည္း မစၥေပ့အေၾကာင္းပဲ ေျပာျပပါလားခင္ဗ်ာ။ အိမ္ေထာင္က်တာ မၾကာလွေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္'' ေကာ္ရာက မေျဖ။
''ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အပ်ိဳဘ၀ နာမည္က မစ္ေကာ္ရာဘိတ္ပါေနာ္''
ေကာ္ရာ မ်က္ႏွာေဖြးသြားသည္။
''ရွင္ တယ္သိိပါလား''
''ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ သိထားရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ပဲခင္ဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ကၾသဂုတ္လထဲမွာ ခင္ဗ်ားဘလက္ပူးလ္ျမိဳ႕မွာ ရွိေနတယ္ေနာ္''
''ရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ရွင္ကၽြန္မကို ဒါနဲ႔ အက်ပ္ကိုင္လို႔ လာရမွာလဲ''
''ခင္ဗ်ား ၀န္ခံတယ္ေပါ့''
''ဘာ၀န္ခံ ရမွာလဲ။ ဒါကလိန္က်တာပဲ။ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ဘလက္ပူးလ္ အနားေထာင္ မသီဖူးဘူး''
''ဆန္း လိုက္တာ''
ေညးက ေခါင္းရႈပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းလိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ ျဖစ္ေန၏။
''ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ခင္ဗ်ား အယ္လ္ဟမ္ဘရာ ကပြဲနန္းေတာ္မွာ လုပ္ဖူးတယ္ ထင္တယ္ဆိုတာ က်မ္းကိုင္ေျပာ ဆိုရင္ေတာင္ ေျပာမိမွာပဲ''
''တစ္ခါ ကရင္ေျခာက္ပဲနိနဲ႔ ရွင္တို႔လူမ်ိဳးေတြ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တိုင္းက်င့္လုိ႔ရတဲ့ ဒုကၡသည္ မကေလးေတြ လိုဟာမ်ိဳး လို႔ ကၽြန္မကို ရိုးစြပ္ခ်င္တာလား''
''ဟုတ္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား အေျပာပိုင္သားပဲ''
''ဘလပ္ပူးလ္ နန္းေတာ္ကို ရွင္ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ တစ္သက္လံုး မေရာက္ဖူးဘူး''
''ကၽြန္ေတာ္ က ကတာခုန္တာ ၀ါသနာမွ မပါတာ။ ခင္ဗ်ား အဲဒီမွာလုပ္တယ္ဆိုတာ ၾကားရံုပဲ ၾကားဖူးတာေပါ့''
''ဘယ္သူက ေျပာလို႔လဲ''
''မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က''
''ရွင္လို ပုလိပ္သတင္းေပးမွာ မိတ္ေဆြဆိုတာ ရွိခဲ့လား''
ေညးက သိဒၶိတင္ တင္ခံရသည့္အလား တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္သည္။
''ခင္ဗ်ား ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အေတာ္ေအာက္တန္းက်တဲ့ ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမွ ခ်စ္ခ်င္ခင္ခင္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ သတင္း ေထာက္ဆို ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူ႔နာမည္က ဟုိင္းစ္ တဲ့။ အဲဒီ နာမည္ကေရာ ခင္ဗ်ားအဖို႔ ဘာထူးေသးသလဲ''
''ဘာမွ မထူးဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔လည္း ဘာမွမဆိုင္ဘူး''
''ကဲ … ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ''
ေညးက အေရးမထားသလို ေျပာသည္။
''တရားခြင္မွာ ခင္ဗ်ားကို စီိရင္ခ်က္ခ်တဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔အတူရွိေနတာတစ္ခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္''
ေညးက ေနာက္ဆံုးက်မွိ အရႈိက္ထိုးလိုက္၏။ ေကာ္ရာ ငိုင္က်သြားသည္။ တစ္စြန္းတစ္စသာ သိမည္၊ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္မသိႏိုင္ဟု ေကာ္ရာ တစ္ခ်ိန္လံုး ထင္ထားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ လက္ေျမွာက္ အရံႈးေပးရံုသာ ရွိေတာ့သည္။ တံခါးတိုင္ကို မွီထားလိုက္ရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဆီးရြက္ေလာက္ိသာ ရွိေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္လံုးနက္ၾကီး ေတြက ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပို၍ နက္ေမွာင္ေနသေယာင္ေယာင္။ ခဏၾကာ မွ ေကာ္ရာက ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္…
''ကၽြန္မတို႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနရတာလဲရွင္။ ကၽြန္မမွာလည္း ကၽြန္မသံေယာ ဇဥ္နဲ႔ကၽြန္မ ရွိတာပဲ။ ကၽြန္မလည္း တျခားလူေတြလိုပဲ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား တျခားလူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ၀င္ေႏွာက္ခ်င္ေနရတာလဲ''
''ငါက သတင္းေထာက္ကြဲ႕ ကေလးမရဲ႕''
''သတင္းေထာက္ဆိုတာနဲ႔ သူမ်ားေတြရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြ၊ ဒုကၡ သုကၡေတြ၊ ေ၀ဒတနာေတြကို အထုပ္ျဖည္ျပႏိုင္ခြင့္ ရွိေရာလား။ လူေတြ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းဖို႔ဆို တာမ်ိဳးက်ရင္ ရွင္တို႔ မိုးလံုးေလလံုးေျပာျပီ။ ရွင္တုိ႔ သတင္းစာဆရာေတြ အက်င့္တန္ေနတာ က်ေတာ့မေျပာေတာ့ဘူးလား''
''ကိုင္း…… ေကာ္ရာ မင္းကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ငါဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး။ အခုထိေတာ့ မလုပ္ရေသးဘူးေပါ့ေဘ''
''တစ္သက္နဲ ႔တစ္ကုိယ္ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖူးတာပါရွင္။ ဒီမွာ …လင္နဲ႔သားနဲ႔''
''အဲဒီလင္ေတာ္ေမာင္ ကံေကာင္းတာေပါ့။ ငါေတာင္မနာလို ျဖစ္ေနျပီ''
ေညးက ၾကာၾကည့္ၾကည့္သည္။ ေကာ္ရာက အေရးအလုပ္။ အေတာ္ေၾကာၾကာ စကားမေျပာ။ ေညးကို စူးစူး စိုက္စုိက္ၾကည့္ျပီး ပလံုးပေထြးေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
''ရွင္ ဘာလိုခ်င္တာလဲ''
ေညးက မေတာ္တေရာ္ ေခ်ာ္ေတြးလိုက္ေသး၏။ ေကာ္ရာက မက္စရာ။ အိမ္မွာက လူမရွိ။ သို႔ေသာ္ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္ အျဖစ္ မခံႏိုင္။ သူလာသည့္ ကိစၥက အေပ်ာ္ကိစၥမဟုတ္။ အလုပ္ ကိစၥ။ ေသေရးရွင္ေရး ကိစၥ။
''မင္းေယာကၡမၾကီး နဲ႔ တုိ႔ကိစၥမွာ ၀င္ကူေစခ်င္တာ တစ္ခုပါပဲ။ အခ်ိန္က်လာရင္ အျဖစ္မွန္ကို ၀န္ခံလိုက္ရံုပါပဲ။ ဒါေလာက္ ဆိုရင္ ေတာ္ပါျပီ''
ေညးက ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာေလသည္။
''ရွင္မုိ႔လို႔ ကိုယ္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းခိုင္းရက္တယ္''
ေကာ္ရာက ျဖည္းျဖည္းေလးေလးၾကီး ေျပာလိုက္၏။
''ဒီမွာ ေကာ္ရာ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေခါင္းေအးေအး ထားျပီးလုပ္သြားရင္ ဘယ္သူ မွ နစ္နစ္နာနာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္''
''အင္း….ရွင္ တယ္လ်င္တယ္ေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ကို လ်င္တယ္''
ေကာ္ရာ က နားလည္ရခက္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
အတန္ၾကာ ျငိမ္ေနသည္။ ေကာ္ရာက မ်က္လႊာခ်ကာ ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ တံခါးကို ျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္လိုက္သည္။ ေညးက ဟန္႕ကဟန္႔လားတားလား မလုပ္ေတာ့။ တံခါးကို ျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္လိုက္သည္။ ခဏေစာင့္ေနေသးသည္။ ေကာ္ရာ တံခါးျပန္မဖြင့္ေတာ့။ ေညးသည္ မွတ္စုစာအုပ္ကို အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ ျခံ၀င္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ျခံျပင္ ထြက္လာရံု ရွိေသး။ ေဒးဗစ္ေပ့ႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးသည္။ ေဒးဗစ္က ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္း ဆုတ္၊ ေမးကိုပင့္ျပီး ေညးကို စိုက္ၾကည့္ေနေသည္။
ဆက္ရန္
.
ေညးက ရႊင္ရႊင္ကေလး ေျပာသည္။ ဘီယာကို အကုန္ေမာ့ၿပီး စားပြဲမွ ထသည္။ ထုိ႔ေနာက္ တိုက္ခြဲ သို႔ ထြက္လာခဲ့ေလ သည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
(၄)
ထိုေန႔ညမွာပင္ ေဒးဗစ္ႏွင့္ ေကာ္ရာတုိ႔ အိမ္ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ေဒးဗစ္သည္ ဂီတပြဲတြင္ ေကာ္ရာ အမူအရာပ်က္ပံု ကို တႏံု႔ႏံု႔ ေတြးေနမိသည္။ ေကာ္ရာမူးေ၀ေ၀ ျဖစ္ပံုက ဆန္းေနသည္။ ယခင္က ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ မရွိခဲ့စဖူး။ ရုိးမယ္ဖြဲ႕တာဟု ဆိုရမလို ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ေနာက္ ထည့္တည့္တြင္ ေမာ္ကြန္း သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ေရာက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေကာ္ရာ ရတက္မေအး ျဖစ္ရသည္ဟု ေဒးဗစ္ ထင္ေနသည္။
ေကာ္ရာ ထူးထူးျခားျခား ေလးလံထိုင္းမိႈင္းေနသည္။ ေဒးဗစ္က ေကာ္ရာညစာ ခ်က္ေနစဥ္ ညေနက ကိစၥကို စကားမစပ္။ ေကာ္ရာကိုယ္တိုင္က ဖြင့္ေျပာလာေစခ်င္သည္။ ေကာ္ရာ ကေတာ့ တံုဏွိေဘာသာ လုပ္ေနသည္။ သူ႔စိတ္ကူးေတြ တျခားေရာက္ေနသည္။ ေဒးဗစ္ သံသယကို ဟုတ္ႏိုးႏိုး ထင္ေအာင္ ဆြေပးသလို ျဖစ္ေနသည္။
ခဏအၾကာ တြင္ ေကာ္ရာက ေခါင္းကုိက္သည္ဟု ဆိုကာ အေပၚထပ္တက္သြားသည္။ ေဒးဗစ္ တစ္နာရီခန႔္ အလုပ္ လုပ္ေနေသးသည္။ အလုပ္လုပ္ရန္ထက္ ေကာ္ရာ ေခါင္းကိုက္ သက္သာမသက္သာေစာင့္ၾကည့္ရန္သာ ထိုင္ေနျခင္းျဖစ္ သည္။
သူအိပ္ရာထဲ ၀င္ခ်ိန္အထိ ေကာ္ရာ အိပ္မေပ်ာ္ေသး။ တလူးလူး တလိွမ့္လွိမ့္ ျဖစ္ေနေသး သည္။ ေကာ္ရာက သူ႔ကို ဖက္သည္။''ေမာင္ ကၽြန္မကို ခ်စ္တယ္ေနာ္'' ဟုတီးတိုး ေေမးသည္။
ညေန က ကိစၥေၾကာင့္ ေဒးဗစ္အဖို႔ ၾကားရခ်က္မသက္သာ။
''ခ်စ္တာေပါ့ကြယ္'' ေကာ္ရာ က တိုးဖက္လိုက္၏။
''ခ်စ္တယ္သာ ေျပာေနတာပဲ''
ေကာ္ရာ အခ်စ္စိတ္မြန္ေန၏။ သူ႔ရင္အံုက ငါးဖယ္ပ်ံသလို တဖ်တ္ဖ်တ္ခုန္ေန ၏။ ေဒးဗစ္ကလည္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္ ပါ၏။ သို႔ေသာ္ စိတ္မလြယ္ခ်င္။ ေကာ္ရာကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ရွင္းျပသည္။
''ေမာင္ အျမဲရွင္းျပေနတာ ေကာ္ရာလည္း သိသားနဲ႔ကြယ္။ အဖက္ဖက္မွာ ေမာင္စိတ္ၾကံ့ ခိုင္ေအာင္လုပ္ရမယ္။ အစြမ္းကုန္ မခ်စ္ေလ ပိုခ်စ္ေလေပါ့ ေကာ္ရာရယ္''
''အဲဒါက မွန္တာမွ မဟုတ္တာ ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး အတြက္လည္း မေကာင္းပါဘူးကြယ္''
''မဟုတ္ဘူး ေကာ္ရာ…မဟုတ္ဘူး။ ေမာင္တို႔ရဲ႕အခ်စ္ကို သန္႔စင္ေစတာပါကြယ္။ ခိုင္ျမဲေစတာပါကြယ္''
''ေမာင္ ကၽြန္မ ကို တကယ္မခ်စ္ပါဘူး။ ခ်စ္လည္း မခ်စ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လားဟင္''
ေကာ္ရာ အၾကာၾကီး ျငိမ္ေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေဒးဗစ္အနီးမွ ခြာသြားသည္။ ျပီးမွ သံမွန္ျဖင့္ ေျပာသည္။
''စာအုပ္ေရး တာ လက္မေတြ႕ဘူးဆိုတဲ့ ေမာင့္စကားကို ကၽြန္မ စဥ္းစားေနတယ္။ ခရီးထြက္ဖို႔ ေမာင့္မွာ စိတ္ကူး မ်ား ရွိမလားလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ အေျပာင္းအလဲကေလး ရရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္''
ေဒးဗစ္ အံ့အားၾကီး သင့္ကာ ျငိမ္ေန၏။
''စလီဒန္ကို မင္းသိပ္သေဘာက်ေနျပီလုိ႔ ေမာင္ထင္ေနတာ''
''ေၾသာ္… သေဘာေတာ့ သိပ္က်တာေပါ့ ေမာင္ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏတျဖဳတ္ အေ၀း သြားရရင္ ေတာ့ လည္း ေကာင္းတာေပါ့''
''ဘယ္မ်ား သြားခ်င္တာပါလိမ့္ဗ်ာ''
''ဘယ္ျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ကၽြန္မကို ျပင္သစ္ျပည္ေခၚမယ္လို႔ ေမာင္ပဲ အျမဲေျပာေနတာမဟုတ္ လား။ ျပင္သစ္ရြာ ကေလးတစ္ရြာ သြားျပီး ေမာင္ နဲ႔ ေအးေအးလူလူေနရရင္ ေကာင္းမွာပဲကြယ္''
ေဒးဗစ္စိတ္ တြင္ ထတင့္တင့္ ျဖစ္သည္ထက္ ျဖစ္လာ၏။ သူ႔စိတ္ထားကို အတိုင္းသားေပၚ ေအာင္ ေ၀၀ုစ္ ကင္းကင္း ရိုးရိုးရွင္းရွင္း ေျပာတတ္သည့္ ေကာ္ရာ့အသံက ေဒးဗစ္ကို ရင္နင့္ ေစ သည္။ ေညးႏွင့္ ဆံုစည္းလိုက္ျခင္းသည္ ေကာ္ရာလြတ္ရာကၽြတ္ရာ လႊင့္ခ်င္စိတ္ ေပၚေလာက္ေအာင္ ထိ ေရးၾကီး ခြင္က်ယ္ ျဖစ္ေနမွန္း ေဒးဗစ္ သိလာသည္။
ေဒးဗစ္ဘယ္လို အေျဖေပးရမည္မသိ။ အတင္မက် လုပ္ထားရမည္ဆိုသည္ကိုသာ သိသည္။ ေကာ္ရာကလည္း နားပူ နားဆာ မလုပ္ေတာ့။ ခဏမၾကာတြင္ ေကာ္ရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
ေဒးဗစ္ သည္ ေကာ္ရာ့အသက္ရွဴသံကို ေမွာင္ထဲတြင္ နားစိုက္ေနမိ၏။ ေကာ္ရာ ေသာကဗ်ာပါဒ၏ အရင္းခံ အေၾကာင္းတရားကို ရွာေဖြေနမိ၏။ ထိုအေၾကာင္းတရားသည္ အဆိုး၀ါးဆံုးကိစၥသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟူေသာ မွတ္ခ်က္ျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ညွင္းဆဲေနမိ၏။ သူႏွင့္မေတြ႔မိက ေကာ္ရာႏွင့္ ေညးတို႔ သိကၽြမ္းခဲ့ၾကသည္မွာ မေျပးေသာ္ ကန္ရာရွိ ျဖစ္ေန ေလျပီ။ ရိုးရိုးတန္းတန္းမွ ဟုတ္ပါေလစ။ ေညးသည္ ေကာ္ရာ့အလုပ္ရွင္လား။ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ လား။ ရည္းစားသနာလား။ သူ႔ရင္ထဲမွာ နင့္သြားသည္။
ေဒးဗစ္အဖို႔ တစ္ေလာကလံုးတြင္ ေကာ္ရာ လံုးလံုးမသိေစခ်င္သူ ရွိသည္ဆိုလွ်င္ ေညးသည္ ထိပ္ေခါင္တင္ ပင္ျဖစ္သည္။ ျမင္ျမင္ခ်င္း ပင္ ေညးကို ေဒးဗစ္အလိုလို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနခဲ့သည္။ ဥတၱရအလင္းကို ဖ်က္လို ဖ်က္ဆီး လုပ္ျခင္းေၾကာင့္သာမဟုတ္။ လူကိုယ္တိုင္ကိုက အတြင္းသေဘာ ပုပ္ျခင္းေၾကင့္လည္း ျဖစ္သည္။
ဤအေၾကာင္း ကို စဥ္းစားရင္း ေဒးဗစ္ ေခါင္းထဲတြင္ က်ပ္ခဲလာသည္။ အေတြးမွ်င္ ခုႏွစ္စဥ္တန္း တိုင္း ျဖစ္ေပၚလာတတ္သည့္ အႏၱရာယ္ကို သူသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဆးရံုက သင္ျပထားသည့္အတိုင္း အာရံုျဖတ္ ရန္ ၾကိဳးစားသည္။ သမာဓိမရ။ ဒိြဟသံသယ မေစၦယတုိ႔ျဖင့္ လက္ျပန္ၾကိဳးတည္းခံရသလို မလႈပ္မယွက္ လဲေလ်ာင္းေနမိေလ ၏။
အဆိုးဆံုးကား မိမိအတြက္ ပူပန္စိုးထိတ္မႈျဖင့္ အေႏွာင့္အတည္းခံေနရျခင္းျဖစ္သည္။ ငုပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ျဖစ္ေန ခဲ့ေသာ ထိုပူပန္စိုးထိတ္မႈေၾကာင့္ပင္ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္က်ည္ျမဲျမံေစ ရန္အလို႔ငွာ အျဗဟၼစရိယ က်င့္စဥ္ကို က်င့္သံုး သည္ အထိ သူအစြန္းေရာက္ခဲ့၏။ ထိုသို႔က်င့္ျခင္းျဖင့္ တိုေတာင္းေသာ မေနာ အၾကည္ဓာတ္ ရရွိခ်ိန္ကေလးမ်ား အတိုင္အေဖာက္ေပၚ တတ္သည္။ ယင္းသို႔လွ်င္ သူ႔စိတၱဇခ်ားရဟက္ကား မနားမရပ္ လည္ပတ္ေနခဲ့ေလ သည္သာ။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ႏွစ္က ေဒးဗစ္စိတ္ေရာဂါစြဲခဲ့သည္။ အလြန္မတန္ ႏြမ္းနယ္ပန္းလ်ျခင္း၊ ထူးထူးဆန္းဆန္း စိတ္အာရံု ထံုထိုင္းေလးကန္ျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ေရာဂါအစပ်ိဳးခဲ့သည္။ ေၾကာက္ပါးလိလိ စိတ္အားငယ္ျခင္း က ေနာက္ပါးမွ ကပ္ပါလာသည္။ စိတၱဇအေမွာင္တိုက္ ထဲတြင္ စိုးထိတ္ေခ်ာက္ခ်ားမႈ၏ သားေကာင္ျဖစ္ လာသည္။ သူ႔ကိုယ္သူ ရူးသြားလိမ့္မည္ဟု အထင္ေရာက္ေသာ စိုးထိတ္ေခ်ာက္ ခ်ားျခင္း။ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ေဘးဆိုးၾကီး တစ္ခု သူ႔အေပၚက် ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟူ၍ အထင္ေရာက္ေသာ စိုုးထိတ္ေခ်ာက္ ခ်ားျခင္း။
အေၾကာင္းတရား ၾကီးထြားလာသည္ႏွင့္အမွ် အညွင္းဆဲခံ စိတၱဇေ၀ဒနာ ေပါက္ဖြား လာသည္။ ေခါင္းအံုးေအာက္ တြင္ ေသနတ္ထားကာ မသိရန္သူကို ေစာင့္ေနမိသည့္အျဖစ္မ်ိဳးအထိ ဆိုက္လာ ခဲ့ေလ သည္။
အေစာပိုင္း တြင္ ေဒါက္တာဘက္က ေဒးဗစ္ကို ကုသေပးခဲ့၏။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ စကာဘာရာျမိဳ႕ရွိသီးသန႔္ စိတၱဇေဆးရံု တစ္ခုတြင္ တက္ေရာက္ကုသရသည္။ ေဆးရံုတြင္ ေဒးဗစ္ အသိတရားလံုးလံုး ကင္းေပ်ာက္ခဲ့ သည္။ ထိုကာလအပိုင္းအျခားကို ေဒးဗစ္ အလ်ဥ္းမမွတ္မိေတာ့။ တစ္လခြဲၾကာမွ အသိတရား ျပန္၀င္လာသည္။
ထိုေဆးရံုမွ ဆရာ၀န္ ေဒါက္တာအီဗန္က…..
''ကဲ ေမာင္ရင္ က်ားလက္က လြန္ျပီး ရွင္ၾကီးလက္ေရာက္ျပီ'' ဟုေပ်ာ္ေပ်ာ္ျပံဳးျပံဳးေျပာ၏။ ဤအေျခေအေန ထိ ေရာက္ျပီးမွေတာ့ ပို၍ ဆိုးစရာရွိေတာ့ဟန္ မတူ။ ထိုအခ်ိန္တိုင္ေအာင္ ကားသူအိပ္ေကာင္းျခင္း မအိပ္ ရေသး။ ေသြးေလေခ်ာက္ခ်ားဆဲ ရွိေသးသည္။ စိတ္အားငယ္ဆဲရွိေသးသည္။ လူ႔ေလာကႏွင့္ ကင္းကင္း ရွင္းရွင္း ေရွာင္ဖယ္ ရွိခြာဆဲရွိ ေသးသည္။
ဤအေျခအေန တြင္ ေဒါက္တာအီဗန္က ေဒးဗစ္အား သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈ ျပန္လည္ရရွိေစရန္ ညေနတိုင္း တစ္နာ္ရီ အျပင္ထြက္ခြင့္ ေပးသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခတြင္ အေညာင္းေျပ အညာေျပ လမ္းေလွ်ာက္ ရန္၊ လူသူေလးပါးႏွင့္ ေရာေႏွာဆက္ဆံရန္ အၾကံေပးသည္။
ေဒးဗစ္က အျပင္အထြက္ခ်င္။ ဆရာ၀န္ကိုလည္း ခင္ေန၊ ထားရာေနေစရာသြား အက်င့္ကလည္း စြဲေန၍ အျပင္ထြက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ လူရႈပ္ရႈပ္ ေနရာသို႔မသြား။ တံငါဆိပ္ ေဟာင္းသို႔သြားျပီး ဒီတက္ဒီက်ကိုသာ ထိုင္ၾကည့္ေန ခဲ့သည္။
တစ္ညေနတြင္ သူ႔ကို စကားလာေျပာသံ ၾကားရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္သံုးလအတြင္း ေရာဂါကုသမႈႏွင့္ မဆိုင္ေသာ အျပင္လူ ထံမွ ပထမဆံုး ၾကားရသည့္ စကားသံ။ ေဒးဗစ္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦး။ အရပ္ျမင့္ျမင့္။ အ၀တ္အစား ႏြမ္းႏြမ္း။ မ်က္ႏွာျဖဴေယာ္ေယာ္။ ပိန္ပိန္ပါးပါး။ သူ႔ကို မ်က္လံုး၀ိုင္းၾကီး မ်ားျဖင့္ ေငးစိုက္ၾကည့္ ေနသည္။ မိန္းမပ်ိဳ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေၾကကြဲရိပ္ ဟပ္ေနသည္။ ထိုမ်က္ႏွာရိပ္ မ်က္ႏွာကဲ က သူ႔အျဖစ္ ဆိုးထက္ မပိုေတာင္မွ သူ႔အျဖစ္ႏွင့္ တစ္ခ်ိဳးတည္းပါကလား ဟူေသာ ခံစားမႈကို ေဒးဗစ္ စိတ္ထဲ တြင္ အလုိလိုေပၚလာေစသည္။
ေဒးဗစ္က ဘာသိဘာသာ စကားျပန္ေျပာသည္။ မိန္းမပ်ိဳက သူ႔ေဘးတြင္ လာထိုင္သည္။ မိန္းမပ်ိဳ ရွိေနပါကလား ဟူေသာ အသိႏွင့္ မိန္းမပ်ိဳ၏ ပိန္ခ်ပ္ခ်ပ္လက္ေမာင္းကေလး၏ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ ေဒးဗစ္ ၾကက္သီး စိမ့္မိသည္။
ေဒးဗစ္က မိန္းမပ်ိဳအေၾကာင္းကို မေမး။ မိန္းမပ်ိဳကလည္း ခရီးသြားဟန္လြဲ ေတြ႕ဆံုသူတု႔ိ လုပ္ေလ့ လုပ္ထရွိသည့္ အတုိင္း အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ စပ္စပ္စုစု မလုပ္။ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ ေမးလားစမ္းလား လုပ္မေန။ ငရဲဘံု၏ စၾကၤံလမ္း၌ ေပ်ာက္ဆံုး ေနေသာ ၀ိညာဥ္ႏွစ္ခု ၾကံဳဆံုမိသည့္ အလား တစ္ဦးကုိ တစ္ဦးလက္သင့္ခံလိုက္ၾကေလ၏။
သာမန္ကာ လွ်ံကာ စကားမ်ိဳးမွအပ သူတိ႔ုႏွစ္ေယာက္ စကားမေျပာသေလာက္ပင္။ ေျပာသေလာက္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာရာ ရသည္။ ေဆးရံုသို႔ ျပန္ခ်ိ္န္ေရာက္ေတာ့ ေဒးဗစ္ ဆုတ္ဆိုင္းဆိုင္းျဖစ္ေနသည္။ အာေစး ထည့္ထားသလို ႏႈတ္ဆြံ႕ေနသည္။ ျပီးမွ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစ ေျပာလိုက္မိသည္။ နက္ျဖန္ဤအခ်ိန္ ဤေနရာ မွာ ေတြ႕ၾကဦးစို႔ရဲ႕။
သူတို႔ေတြ႕ျဖစ္ၾကျပန္၏။ ေနာက္ထပ္လည္း ထပ္၍ ေတြ႔ၾကျပန္ေသး၏။ မၾကာမီ ညေနတိုင္း ေတ႔ြၾက၏။ မိန္းမပ်ဳိ ေန႔ တစ္၀က္ အလုပ္ နားရသည့္ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္မူ ေန႔လယ္ပုိင္းတြင္ပါ ဆံုၾက၏။
ေဒးဗစ္ အေမွာင္ခြင္း၍ အလင္းျမင္လာသည္။ ေလာကကို အသြင္သစ္ျဖင့္ ျမင္လာသည္။ ေဒးဗစ္၏ အာရုံ ခံစားမႈမ်ား သည္ မိန္းမပ်ိဳ၏ တိုးတိတ္ ညင္သာစြာ ေထြးဆုပ္လာေသာ လက္ကေလးမ်ား၏ ယုယမႈျဖင့္ ျပန္လည္ ရွင္သန္ႏိုးထလာသည္။ ကာလအတန္ၾကာ ေ၀းေ၀းလံလံ ကြာကြာ လွမ္းလွမ္း ျဖစ္ေနခဲ့သည့္ အရာ၀တၳဳမ်ား နီးနီးကပ္ကပ္ ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အေရာင္အေသြး မ်ား ျပန္ေပၚလာသည္။ ေနေရာင္ျခည္ေျပာက္၊ ျမင္ခင္းေပၚက ႏွင္းေပါက္ႏွင့္ ေႏြလယ္မိုး ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္တို႔ကို ခံစား လာရသည္။ ဘ၀တစ္ဖန္ ျပန္လည္ ၀င္စားရသည့္ အလား။
ေဒါက္တာအီဗန္က ေဒးဗစ္ကို ေသေၾကာင္းႀကံစည္မည္စိုး၍ အေစာင့္တစ္ဦးကို ေဒးဗစ္ ေနာက္မွ တစ္ေကာက္ေကာက္ လိုက္ကာ အၿမဲေနာက္ေယာင္ခံခုိင္းထားခဲ့သည္။
ေဒးဗစ္ က သူေၾကာင္စီစီနည္းႏွင့္ သူေကာ္ရာအေပၚ ေမတၱာကိုင္းညြန္လာခဲ့သည္။ ေကာ္ရာႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူစိတ္ကူး မယဥ္။ ခ်ိဳ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ လူလားေျမာက္လာခဲ့ရရွာေသာ ေကာ္ရာ။ သဒၵါမပိုင္ စာမႏိုင္ေသာ ေကာ္ရာ။ အိုးတိုး အတ။ ရိုးရိုးနနေကာ္ရာ။ အသိဥာဏ္ ႏံုနဲ႔ေသာ ေကာ္ရာ။ ထိုေကာ္ရာကို ပင္ကိုအတိုင္း သူျမင္ထား သည္။ ထိုခ်ိိဳ႕ငဲ့မႈ မ်ားတြင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ အရည္အေသြးမ်ား ရွိေၾကာင္းကိုလည္း သိျမင္ခဲ့ ၍ ေကာ္ရာ့ေလာက တြင္ ၀င္ဆံ့လႈပ္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္။ ပူပန္ေၾကာင့္ၾကမႈမ်ားကို ဖယ္ရွားႏိုင္ခဲ့သည္။ မိန္းမ ျပႆနာ ကိစၥ စဥ္းစားလိုက္တုိင္း သူ႔ရင္ထဲတြင္ လိႈင္းထံခဲ့ရသည့္ ၀ီစိကိစိၥမ်ားကို ေဖ်ာက္ဖ်က္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေကာ္ရာသည္ ၾကင္နာယုယမႈျဖင့္ ေဒးဗစ္၏ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စကို ျပန္လည္ ပ်ိဳးေထာင္ေပး ႏိုင္ခဲ့သည္။ အႏြံအတာ ခံမႈျဖင့္ ေဒးဗစ္စိတ္ထဲတြင္ ''ငါ့ကို ကူကယ္မယ့္သူ တစ္ေယာက္ ေတာ့ ရွိေသးပါကလား'' ဟု အသိေပၚေအာင္ ဖန္တီးေပးႏိုင္ခဲ့သည္။
ဟက္ဒယ္လ္စတန္ သို႔ ျပန္ရန္ ႏွစ္ပတ္အလိုတြင္ စကာဘာရာၿမိဳ႕ မွတ္ပံုတင္ အရာရွိရုံးတြင္ သူတို႔ လက္ထပ္ လုိက္ၾကေလသည္။
မ်က္လံုး အေၾကာင္သားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သျဖင့္ ေကာ္ရာ၏ ေလာေလာလတ္လတ္ ျပႆ ေအေျဖကို ဇာတ္ေၾကာင္း လွန္ ရွာေနမိသည္။ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္တို႔်သည္ သူ႔အာရံုထဲတြင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ျပန္ေပၚ လာေနၾကေလ ၏။ မိုးစင္စင္လင္းလုနီးခ်ိန္အထိ တစ္နာရီထင္ ပို၍ မအိပ္လိုက္ရ။ သူႏိုးေတာ့ ေကာ္ရာ ေအာက္ထပ္ေရာက္ေနေလျပီ။
ေဒးဗစ္ ေအာက္ထပ္ဆင္းသြားသည္။ သူတို႔အတူ ေကာ္ဖီေသာက္ၾကသည္။ ေကာ္ရာက အျပင္ပန္းက ဟန္ မပ်က္။ သို႔ေသာ္ ခါတိုင္းလို ေနရိုးေနစဥ္ ပံုစံမဟုတ္။ စကားကို ဖ်စ္ညွစ္ေျပာေနသည္။ မေန႔ညခ်မ္း က ေကာ္ရာေျပာခဲ့သည့္ကိစၥ ကို ႏွစ္ေယာက္စလံုး စကားမစပ္ၾကေတာ့။
နံနက္စာ စားျပီးခ်ိန္တြင္ ေဒးဗစ္ စာေရး၍မရ။ လႈိင္းကာတံတိုင္းဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ဦးမည္ ဟု ေျပာ သည္။ ေကာ္ရာ စိတ္ေပါ့ပါးသလို ျဖစ္သြားသည္။ ေဒးဗစ္ အတပ္သိ လိုက္သည္။ ကမ္းပါးေစာက္ လမ္းေျမွာင္ အတိုင္း ေလွ်ာက္လာသည္။ ထိုကိစၥကို စဥ္းစားလိုက္ေလ ေကာ္ရာက သူ႔ကိုအိမ္မွာ မရွိေစခ်င္ တာ ေသခ်ာသည္ ဟူေသာအသိ ကသူ႔ကို ဖိစီးေလ ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
အိမ္ျပန္ျပီး ျပႆနာရွင္းမည္ တကဲကဲ လုပ္မိေသးသည္။ မရွင္းႏိုင္။ ေကာ္ရာ စေျပာရမည္။ ဖြင့္အံရမည္။ ဘာေၾကာင့္….. ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ေကာ္ရာေရငံုႏႈတ္ပိတ္လုပ္ေနရတာပါလိမ့္။
ေဒးဗစ္ လႈိင္းကာတံတိုင္းအတိုင္း တစ္ပတ္ၾကီးေလွ်ာက္သည္။ မျပီးႏိုင္၊ မဆံုးႏိုင္ ဒဏ္ထမ္းေနရသည့္ အလား ျဖစ္ေန၏။ အိမ္မွာ ဘာေတြျဖစ္ေနပါလိမ့္ ဟူေသာသိခ်င္ေဇာ ျဖင့္ရင္ေမာေနမိ၏။ ဒေရာေသာပါး ျပန္ေျပးသည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို သူမလုပ္ခ်င္။ ဆိပ္ခံတံတားအဆံုးတြင္ ခဏနားသည္။ သတင္းစာ ဆိုင္ရွင္ အဘြားၾကီး မာသာေဒးႏွင့္ ထံုစံအတိုင္း စကားစျမည္ေျပာသည္။ ခဏၾကာမွ ျပန္လာခဲ့သည္။
ကုန္းကေလး ကို တက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရာက္ခါနီးလမ္းခ်ိဳးအေရာက္တြင္ ေရွာင္တခင္ ေပၚလာေသာ ရင္နာမႈျဖင့္ ေဒဗစ္ တုန႔္ခနဲ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔သံသယေတြ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ေနပါေပါ့လား။
(၅)
ထိုတနလာၤေန႔နံနက္မွာပင္ ေညးသည္ နံနက္စာစား၊ ေပးစာမ်ားကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ကားတစ္စီးငွားသည္။ နံနက္ ၉ နာရီသာသာ တြင္ စလီဒန္သို႔ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းလာခဲ့ သည္။ ေကာ္ရာ စဥ္းစားခ်ိန္ရျပီး ေျပာရဆိုရ လြယ္ေစရန္ တမင္ တစ္ညေစာင့္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တကယ္ေတာ့ အေလာဆံုးဆယ္လုပ္ရန္လည္း မလို။ အလြန္အေရးၾကီးေသာ ကိစၥ တစ္ရပ္ ေပၚလာေတာ့ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရံုးခ်ဳပ္ကိုလည္း ဆက္သြယ္အသိေပးျပီးျဖစ္၏။ စမစ္ကိုလည္း သပိတ္၀င္ အိတ္၀င္ေသခ်ာေနျပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ကံေသကံမ ေျပာျပီးဆိုျပီးျဖစ္သည္။
သာယာသာ ေဆာင္းဦးေန႔တစ္ေန႔ပါေပ။ ေနေ၇ာင္လာျပီ။ နံနက္ေစာေစာ ျမဴႏွင္း တုိ႔လည္း ျပယ္လြင့္ကုန္ေလျပီ။ ေနလံုးၾကီးသည္ အယ္လန္ဒန္ ကုန္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္ သစ္ပင္အုပ္ ကေလး မ်ားေပၚတြင္ တျငိမ့္ျငိမ့္လြင့္ ေမ်ာေလ်ာစီးေန၏။ ေသာင္ခံုမ်ားေပၚ၌ ေက်းငွက္သာရကာတုိ႔ ၀ဲခ်ည္ ပ်ံခ်ည္ႏွင့္ တက်ီက်ီ တက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ေနၾက၏။
ေညးသည္ စလီဒန္ရြာျပင္တြင္ ကားရပ္ထားခဲ့သည္။ ရြာထဲသို႔ ေျခက်င္ေလွ်ာက္လာခဲ့ သည္။ သူ႔အျမင္မွာေတာ့ ရြာသာယာမဟုတ္။ အိမ္စုတ္စုတ္ ငါးပုပ္ပုပ္ တံငါရြာ ဇနပုဒ္မွ် သာ။ သတင္းစားမ်ား၊ ကိုဒတ္ဓာတ္ပံုဖလင္မ်ားႏွင့္ မုန္႔မ်ားေရာင္း သည့္ ဆိုင္ကလး တစ္ခုသာရွိသည္။ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္ မွတစ္ပါး အျခားၾကည့္စရာ ရႈစရာမရွိ။ ဘလက္ပူးလ္ လိုပင္ ၾကည့္စရာ ရႈစရာ မ်ားမ်ားစားစားမရွိ။ သူမသာကိုယ္မသာ။ ဟုတ္တိ ပတ္တိ မကြာလွ။
အလြယ္ႏွင့္ အိမ္ရွာေတြ႕သည္။ အိမ္ကလည္း မ်ားမ်ားမရွိ။ ေပ့သည္ေ၀ႆႏၱရာ လက္သစ္ ပီပီသားေတာ္ေမာင္ ကို ယခုထက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း ထားသင့္တာေပါ့ ဟုပင္ ေတြးလိုက္မိေသး၏။ ေညးသည္ အိမ္ကို လွစ္ခနဲ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ပန္းျခံလမ္းကေလးအတိုင္းေလွ်ာက္၀င္ကာ လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ဆြဲလိုက္သည္။
သူ႔ကုိယ္သူ ဇမၺဴတလူ ထင္ေနသူပီပီ။ လက္ရဲဇက္ရဲ မိုက္ရူးရဲသမားပီပီေညးသည္ ဘယ္သူ႔မွ လူမထင္။ လြန္ခဲ့ သည့္ ၁၀ ႏွစ္အတြင္း လိုက္ခဲ့ရသမွ် သတင္းမ်ားအနက္ ေသြးတစ္ခ်က္တြန္႔ခဲ့ရသည့္ သတင္းဟူ၍ တစ္ပုဒ္ မရွိခဲ့။
လူသံမၾကား ၍ ေခါင္းေလာင္းထပ္ဆဲြသည္။ ေျခသံၾကားရသည္။ တံခါးပြင့္သြားသည္။ သူ႔ေရွ႕ေမွာက္ မွာ ေကာ္ရာ။
ေညးက ေကာ္ရာကို ျပံဳးျဖဲျဖဲႏွင့္ ႏႈတ္ခြန္းဆက္သည္။
''မစၥစ္ေပ့လား ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္လီယိုနတ္ေညးပါ။ ေမာ္ကြန္း သတင္းစာကပါ။ အခ်ိန္နည္းနည္းေပးႏိုင္မယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ'' ဟုေျပာသည္။
ေကာ္ရာက ေညးႏွင့္ေတြ႕လိုက္ရေသာ္လည္း အမူအရာ သိသိသာသာ မပ်က္။ သို႔ေသာ္ ေကာ္ရာ ထိတ္ထိတ္ လန္႔လန္႔ ျဖစ္ေနမွန္း ေညးသိသည္။ ေညးေပၚလာလိမ့္မည္ဟု ေကာ္ရာေမွ်ာ္လင့္ထားျပီးသား။ ရင္ဆိုင္ရန္ ရဲေဆး တင္ျပီးသား ျဖစ္မွန္းလည္း ေညးသိသည္။
''ရွင္ ဘာသိခ်င္တာလဲ'' ေညး က စကားပ်ိဳးရန္အသင့္။ အျပံဳးမပ်က္။
''မစၥတာေဒးဗစ္ေပ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ေရးေနတယ္လုိ႔ သိရပါတယ္။ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားတဲ့ ကိစၥမုိ႔ လာေမးတာပါ။ သိေကာင္း စရာေလးေတြ နည္းနည္းပါးေမးခ်င္လို႔ပါ ခင္ဗ်ာ''
''ကၽြန္မ ေယာက်္ား အျပင္သြားေန၏''
''ဒါျဖင့္လည္း မစၥေပ့ကပဲ ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ''
ေညးက မွတ္စုစာအုပ္ ကို ဇတ္ခနဲ ဆြဲထုတ္သည္။
''ေရးမယ့္စာအုပ္္ ရဲ႕ နာမည္က ဘာပါလိမ့္ ခင္ဗ်ာ'' ဟုေမးသည္။
''ကၽြန္မ ေယာက်ာ္း ကို ေမးေပါ့ရွင္။ ရွင္တုိ႔လို အစားေတြကို ကၽြန္မဧည့္ေေထာက္ခံ ေျပာမေနႏိုင္ဘူး''
ေကာရာ က တံခါးကို ေဆာင့္ပိတ္လိုက္သည္။
ေညးက ဒါမ်ိဳး အံတိုေနျပီ။ အငိုက္မိမခံ။ တံခါးကို ေျခကန္ထားျပီး ျဖစ္သည္။ ဘာမွ မျဖစ္သလိုပင္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေ၀ ဆက္ေျပာသည္။ ရိသံကလိသံကေလးပင္ ပါလိုက္ေသး။
''ဒါျဖင့္လည္း မစၥေပ့အေၾကာင္းပဲ ေျပာျပပါလားခင္ဗ်ာ။ အိမ္ေထာင္က်တာ မၾကာလွေသးဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္'' ေကာ္ရာက မေျဖ။
''ခင္ဗ်ား ရဲ႕ အပ်ိဳဘ၀ နာမည္က မစ္ေကာ္ရာဘိတ္ပါေနာ္''
ေကာ္ရာ မ်က္ႏွာေဖြးသြားသည္။
''ရွင္ တယ္သိိပါလား''
''ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္ သိထားရတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္ပဲခင္ဗ်ာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ႏွစ္ေလာက္ ကၾသဂုတ္လထဲမွာ ခင္ဗ်ားဘလက္ပူးလ္ျမိဳ႕မွာ ရွိေနတယ္ေနာ္''
''ရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။ ရွင္ကၽြန္မကို ဒါနဲ႔ အက်ပ္ကိုင္လို႔ လာရမွာလဲ''
''ခင္ဗ်ား ၀န္ခံတယ္ေပါ့''
''ဘာ၀န္ခံ ရမွာလဲ။ ဒါကလိန္က်တာပဲ။ ကၽြန္မ ဘယ္တုန္းကမွ ဘလက္ပူးလ္ အနားေထာင္ မသီဖူးဘူး''
''ဆန္း လိုက္တာ''
ေညးက ေခါင္းရႈပ္သြားဟန္ျဖင့္ ေခါင္းယမ္းလိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ ျဖစ္ေန၏။
''ကၽြန္ေတာ္ ကေတာ့ ခင္ဗ်ား အယ္လ္ဟမ္ဘရာ ကပြဲနန္းေတာ္မွာ လုပ္ဖူးတယ္ ထင္တယ္ဆိုတာ က်မ္းကိုင္ေျပာ ဆိုရင္ေတာင္ ေျပာမိမွာပဲ''
''တစ္ခါ ကရင္ေျခာက္ပဲနိနဲ႔ ရွင္တို႔လူမ်ိဳးေတြ အႏိုင္က်င့္ခ်င္တိုင္းက်င့္လုိ႔ရတဲ့ ဒုကၡသည္ မကေလးေတြ လိုဟာမ်ိဳး လို႔ ကၽြန္မကို ရိုးစြပ္ခ်င္တာလား''
''ဟုတ္တယ္ေလ။ ခင္ဗ်ား အေျပာပိုင္သားပဲ''
''ဘလပ္ပူးလ္ နန္းေတာ္ကို ရွင္ဘယ္တုန္းကမွ မေရာက္ဖူးဘူး။ တစ္သက္လံုး မေရာက္ဖူးဘူး''
''ကၽြန္ေတာ္ က ကတာခုန္တာ ၀ါသနာမွ မပါတာ။ ခင္ဗ်ား အဲဒီမွာလုပ္တယ္ဆိုတာ ၾကားရံုပဲ ၾကားဖူးတာေပါ့''
''ဘယ္သူက ေျပာလို႔လဲ''
''မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က''
''ရွင္လို ပုလိပ္သတင္းေပးမွာ မိတ္ေဆြဆိုတာ ရွိခဲ့လား''
ေညးက သိဒၶိတင္ တင္ခံရသည့္အလား တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္သည္။
''ခင္ဗ်ား ေျပာမယ္ဆိုလည္း ေျပာစရာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က အေတာ္ေအာက္တန္းက်တဲ့ ေကာင္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကမွ ခ်စ္ခ်င္ခင္ခင္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြ သတင္း ေထာက္ဆို ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူ႔နာမည္က ဟုိင္းစ္ တဲ့။ အဲဒီ နာမည္ကေရာ ခင္ဗ်ားအဖို႔ ဘာထူးေသးသလဲ''
''ဘာမွ မထူးဘူး။ ကၽြန္မနဲ႔လည္း ဘာမွမဆိုင္ဘူး''
''ကဲ … ထားလိုက္ပါေတာ့ေလ''
ေညးက အေရးမထားသလို ေျပာသည္။
''တရားခြင္မွာ ခင္ဗ်ားကို စီိရင္ခ်က္ခ်တဲ့ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ သူနဲ႔အတူရွိေနတာတစ္ခုပဲ ေျပာစရာရွိတယ္''
ေညးက ေနာက္ဆံုးက်မွိ အရႈိက္ထိုးလိုက္၏။ ေကာ္ရာ ငိုင္က်သြားသည္။ တစ္စြန္းတစ္စသာ သိမည္၊ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုန္စင္မသိႏိုင္ဟု ေကာ္ရာ တစ္ခ်ိန္လံုး ထင္ထားခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ လက္ေျမွာက္ အရံႈးေပးရံုသာ ရွိေတာ့သည္။ တံခါးတိုင္ကို မွီထားလိုက္ရသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ဆီးရြက္ေလာက္ိသာ ရွိေတာ့သည္။ သူ႔မ်က္လံုးနက္ၾကီး ေတြက ျဖဴေရာ္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ပို၍ နက္ေမွာင္ေနသေယာင္ေယာင္။ ခဏၾကာ မွ ေကာ္ရာက ေလသံသဲ့သဲ့ျဖင့္…
''ကၽြန္မတို႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနရတာလဲရွင္။ ကၽြန္မမွာလည္း ကၽြန္မသံေယာ ဇဥ္နဲ႔ကၽြန္မ ရွိတာပဲ။ ကၽြန္မလည္း တျခားလူေတြလိုပဲ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား တျခားလူေတြရဲ႕ဘ၀ကို ၀င္ေႏွာက္ခ်င္ေနရတာလဲ''
''ငါက သတင္းေထာက္ကြဲ႕ ကေလးမရဲ႕''
''သတင္းေထာက္ဆိုတာနဲ႔ သူမ်ားေတြရဲ႕ အျပစ္အနာအဆာေတြ၊ ဒုကၡ သုကၡေတြ၊ ေ၀ဒတနာေတြကို အထုပ္ျဖည္ျပႏိုင္ခြင့္ ရွိေရာလား။ လူေတြ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းဖို႔ဆို တာမ်ိဳးက်ရင္ ရွင္တို႔ မိုးလံုးေလလံုးေျပာျပီ။ ရွင္တုိ႔ သတင္းစာဆရာေတြ အက်င့္တန္ေနတာ က်ေတာ့မေျပာေတာ့ဘူးလား''
''ကိုင္း…… ေကာ္ရာ မင္းကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ငါဘာမွမလုပ္ရေသးဘူး။ အခုထိေတာ့ မလုပ္ရေသးဘူးေပါ့ေဘ''
''တစ္သက္နဲ ႔တစ္ကုိယ္ ကၽြန္မ ပထမဆံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနဖူးတာပါရွင္။ ဒီမွာ …လင္နဲ႔သားနဲ႔''
''အဲဒီလင္ေတာ္ေမာင္ ကံေကာင္းတာေပါ့။ ငါေတာင္မနာလို ျဖစ္ေနျပီ''
ေညးက ၾကာၾကည့္ၾကည့္သည္။ ေကာ္ရာက အေရးအလုပ္။ အေတာ္ေၾကာၾကာ စကားမေျပာ။ ေညးကို စူးစူး စိုက္စုိက္ၾကည့္ျပီး ပလံုးပေထြးေလသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
''ရွင္ ဘာလိုခ်င္တာလဲ''
ေညးက မေတာ္တေရာ္ ေခ်ာ္ေတြးလိုက္ေသး၏။ ေကာ္ရာက မက္စရာ။ အိမ္မွာက လူမရွိ။ သို႔ေသာ္ ေျခေခ်ာ္ လက္ေခ်ာ္ အျဖစ္ မခံႏိုင္။ သူလာသည့္ ကိစၥက အေပ်ာ္ကိစၥမဟုတ္။ အလုပ္ ကိစၥ။ ေသေရးရွင္ေရး ကိစၥ။
''မင္းေယာကၡမၾကီး နဲ႔ တုိ႔ကိစၥမွာ ၀င္ကူေစခ်င္တာ တစ္ခုပါပဲ။ အခ်ိန္က်လာရင္ အျဖစ္မွန္ကို ၀န္ခံလိုက္ရံုပါပဲ။ ဒါေလာက္ ဆိုရင္ ေတာ္ပါျပီ''
ေညးက ေခ်ာ့ေခ်ာ့ေမာ့ေမာ့ ေျပာေလသည္။
''ရွင္မုိ႔လို႔ ကိုယ္ေပါင္ကိုယ္လွန္ေထာင္းခိုင္းရက္တယ္''
ေကာ္ရာက ျဖည္းျဖည္းေလးေလးၾကီး ေျပာလိုက္၏။
''ဒီမွာ ေကာ္ရာ ေရးၾကီးခြင္က်ယ္ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး။ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေခါင္းေအးေအး ထားျပီးလုပ္သြားရင္ ဘယ္သူ မွ နစ္နစ္နာနာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူးကြယ္''
''အင္း….ရွင္ တယ္လ်င္တယ္ေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ကို လ်င္တယ္''
ေကာ္ရာ က နားလည္ရခက္ေသာ ေလသံျဖင့္ ေျပာသည္။
အတန္ၾကာ ျငိမ္ေနသည္။ ေကာ္ရာက မ်က္လႊာခ်ကာ ေက်ာခိုင္းလိုက္သည္။ တံခါးကို ျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္လိုက္သည္။ ေညးက ဟန္႕ကဟန္႔လားတားလား မလုပ္ေတာ့။ တံခါးကို ျဖည္းညင္းစြာ ပိတ္လိုက္သည္။ ခဏေစာင့္ေနေသးသည္။ ေကာ္ရာ တံခါးျပန္မဖြင့္ေတာ့။ ေညးသည္ မွတ္စုစာအုပ္ကို အိတ္ထဲ ထည့္သည္။ ျခံ၀င္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
ျခံျပင္ ထြက္လာရံု ရွိေသး။ ေဒးဗစ္ေပ့ႏွင့္ ရင္ဆိုင္တိုးသည္။ ေဒးဗစ္က ေနာက္သို႔ တစ္လွမ္း ဆုတ္၊ ေမးကိုပင့္ျပီး ေညးကို စိုက္ၾကည့္ေနေသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment