တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ မာတင္လူသာကင္း ႏွင္႔ ကၽြန္မဘဝ, အပိုင္း (၈)

" မဟုတ္ဘူး သမီး၊ မဟုတ္ဘူး အဲဒီလုိ မဟုတ္ဘူး " စလံုးေရစ မွ ကၽြန္မ ျပန္ေကာက္ရေတာ့သည္။
သူကေလး သေဘာေပါက္ ဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ တုိက္ပဲြအေၾကာင္းက စရသည္။ ဘာေၾကာင့္ လူမည္း မိဘ ေတြက တစ္ေျမ တည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္ လူျဖဴေတြႏွင့္ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရဖုိ႔ တုိက္ေနရေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ (လူမည္း) ကေလးေတြ အတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သည္ တုိက္ပဲြ တြင္ လူျဖဴေတြပါ မိမိတုိ႔ဘက္ ပါလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္းမ်ား ကုိ ေျပာျပရသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္....

ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးမ်ားအတြက္ ေနဖုိ႔တစ္ဘ၀သာရွိသည္။ ပညာတတ္ျဖစ္ဖုိ႔ ပညာေရးစနစ္ တစ္မ်ိဳး တည္းသာ ရွိသည္။ ဂုဏ္သိကၡာရွိစြာ၊ တန္းတူ အခြင့္အေရးရဖုိ႔ အေရးႀကီးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ယခု ခ်က္ခ်င္းရဖုိ႔လုိသည္။ ေနာင္ ဆယ္ႏ်စ္ၾကာမွ ရဖုိ႔မဟုတ္။ ေနာက္ ဆယ္ႏွစ္ၾကာလွ်င္ ကၽြန္မတုိ႔ ကေလးေတြ လွ်မ္းလွ်မ္းေတာက္ ပညာတတ္ကေလးေတြျဖစ္ေနရမည္။

မာတင္က သားသမီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ စံျပအေဖျဖစ္သည္။ ကေလးေတြကလည္း အေဖမွ အေဖ။ အေဖ အိမ္မွာ ရွိေနလွ်င္ သူတုိ႔အတြက္ အျခားဘာမွ မလုိသည့္အလား။ အခန္းထဲကုိ ကၽြန္မ ၀င္သြားလွ်င္ သူ႔ေပါင္ေပၚ တြင္ စုၿပံဳထုိင္ေနၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရစၿမဲ။ သူတုိ႔ သားအဖေတြ တစ္အိမ္ လံုး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေဆာ့ၾကလုိ႔ အခန္းထဲတြင္ မုန္တုိင္းတုိက္သြားသလုိ ဂႈပ္ပြေနရင္ ကၽြန္မ စိတ္တုိ တတ္ ပါသည္။ သည္လုိ ကၽြန္မစိတ္တုိလွ်င္ စိတ္တုိသူ ကၽြန္မကုိ ကၽြန္မ ေယာက္်ားက အံ့ၾသကုန္ႏုိင္ဖြယ္ဟု ထင္ကာ မ်က္လံုးအျပဴးသားႏွင့္ ၾကည့္ေနတတ္သည္။ ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ လက္ေလွ်ာ့ေနေလေတာ့ အျဖစ္ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ ရသည္ခ်ည္း။

ယုိကီကေလး ငယ္ငယ္က ကစားနည္း တစ္မ်ိဳးမာတင္ သင္ခဲ့ဖူးသည္။ အေဖက သမီး ကုိ ေရခဲေသတၱာေပၚ တင္ၿပီး ထုိင္ေစသည္။ ၿပီးေတာ့ ခုန္ခ်ခုိင္းသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေအာက္မွ ဆီးဖမ္းသည္။ ယုိကီက သည္ကစားနည္း ကုိ လႊတ္သေဘာက်သည္။ ကၽြန္မက လြတ္က်သြားမည္ စုိးၿပီး ရင္တမမႏွင့္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ခါ မွ လြတ္မက်ပါ။ အေဖ့ ရင္ခြင္ထဲကုိ ေစြ႕ခနဲ၀င္သြားၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္ တဟားဟား။ သည္လုိႏွင့္ ယုိကီသည္ "ေတာင္ေပၚက ခုန္ခ်မယ္" ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္သည္။ ေရခဲေသတၱာသည္ သူ႔ အတြက္ ေတာင္ျဖစ္ေနသည္။ အိမ္တြင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ညခ်မ္းမ်ားလည္းရွိပါ၏။ မာတင္က ကေလးေတြ ကုိ အသံထြက္ၿပီး ပံုျပင္ ဖတ္ျပ ေနသည့္အခါမ်ိဳး။ ကေလးေတြက အေဖ ဘာလုပ္လုပ္ေပ်ာ္ေန ၾက သည္။ အေဖႏွင့္အတူ ေနရခ်ိန္သည္ သူတုိ႔အတြက္ အေပ်ာ္ဆံုးအခ်ိန္မ်ားျဖစ္သည္။

၁၉၆၁ ခုႏွစ္၊ ေမလထဲတြင္ ဓမၼဆရာ ဖရက္ရွပ္ တယ္၀ပ္သ္က SCLC အေနျဖင့္ အယ္လဘားမား ခရစ္ယာန္ လူ႔အခြင့္အေရး တုိက္ပဲြ၀င္မ်ားႏွင့္ ပူးေပါင္းဖုိ႔ အႀကံျပဳသည္။ သည္အဖဲြ႕က ဘာမင္ဂန္ တြင္ အျဖဴ အမည္း ခဲြျခားျခင္းအတြက္ အေမရိကန္ လူျဖဴမ်ားကုိ အံုႏွင့္ က်င္းႏွင့္ တုိက္ပဲြ၀င္ေနသည့္ အဖဲြ႕ျဖစ္ သည္။ သုိ႔ေသာ္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ မတုိင္မီ သူ တုိ႔ လႈပ္ရွားမႈေတြက ေႏွးေကြးေနသည္။

အယ္လဘားမ်ားႏွင့္ သူတုိ႔ဆက္သြယ္ၾကသည္။ အလြန္ ရဲရင့္ေသာ ေျခလွမ္းျဖစ္၏။ ဘာမင္ဂန္ သည္ ဧရာမ စက္မႈၿမိဳ႕ႀကီးျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္ အာသာဟိန္း၊ ျပည္သူ႔လံုၿခံဳေရးေကာ္မီတီ မင္းႀကီး ယူဂ်င္းကြန္းနား အပါအ၀င္ ၿမိဳ႕ခံလူျဖဴ အမ်ားစုသည္ အသားေရာင္ မခဲြျခားေရးကုိ အျပတ္ ဆန္႔က်င္သူမ်ားျဖစ္သည္။ လူမည္းဦးေရ ရွစ္ေသာင္းရွိသည့္ ၿမိဳ႕သည္ မဲေပးပုိင္ခြင့္ရွိသူတစ္ေသာင္းသာရွိသည္။ ငါးႏွစ္အတြင္း နီဂ႐ုိး ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း မ်ား၊ လူေနအိမ္ မ်ားကုိ ဆယ့္ခုနစ္ႀကိမ္ ဗံုးခဲြခံရသည္။ လူျဖဴ တစ္ဖက္စြန္းသမားေတြ၊ လူမည္း မုန္းတီးေရး၀ါဒီေတြက လူမည္းမ်ားကုိ ရုိက္ႏွက္သည္။ သတ္ျဖတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္ေသာအခါမွ တရားခံ မေပၚ။ ဘာမင္ဂန္ က ပဲြအၾကမ္းဆံုးေနရာ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘာမင္ဂန္တြင္ လူမည္းတုိ႔ အခြင့္အေရး တုိက္ပဲြ ေအာင္လွ်င္ တစ္ျပည္လံုး အတုိင္းအတာႏွင့္ ေအာင္ပဲြျဖစ္ရမည္၊ ပဲြၿပီးရမည္ဟု မာတင္က ယံုၾကည္ သည္။

ဖရက္ရွပ္ တယ္၀ပ္သ္ သည္ အလြန္ သတၱိေကာင္းသူျဖစ္သည္။ အျဖဴအမည္း တုိက္ပဲြမၿပီးခင္ သူ႔ ကေလးေတြ ကုိ ေက်ာင္းပုိ႔ရဲသူျဖစ္သည္။ သူ႔ကုိ ၀ုိင္းရုိက္ၾကသည္။ သူ႔အိမ္ႏွင့္ သူ႔ဘုရားေက်ာင္းကုိ ဗံုးခဲြဖ်က္ဆီး ခံရသည္။ သူ႔မိန္းမ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ အရုိက္ခံရသည္။ ၿပီးေတာ့ ေထာင္က်သြား သည္။ တရားဥပေဒ စုိးမုိးေရး တုိက္ပဲြ တြင္ သူတုိ႔မိသားစု မရႈမလွခံၾကရသည္။
၁၉၆၃ ခုႏွစ္ တြင္ ၀က္ေ၀ၚကာႏွင့္ ေရာ့ဖ္တုိ႔ကုိေခၚၿပီး ဘာမင္ဂန္သုိ႔ မာတင္ထြက္သြားသည္။ ဟုိတယ္ တစ္ခု တြင္ တည္းၿပီး ရံုးခန္းဖြင့္ကာ ဖရက္ ဦးေဆာင္ေသာ ၿမိဳ႕ခံလူမ်ားႏွင့္အတူ တုိက္ပဲြပံုစံေတြခ်သည္။

ဘာမင္ဂန္ ကုန္တုိက္ႀကီးမ်ား၊ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ားတြင္ အျဖဴအမည္း မခဲြျခားေရးကုိ ဦးတည္ ၿပီး တုိက္ပဲြစမည္။ မတ္လ ၁၃ ရက္ေန႔ မတုိင္မီ ဘာမွ မလႈပ္ရွားဘဲ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလးေနမည္။ ႏြားရုိင္း ကြန္းနားဟု နာမည္ႀကီးသည့္ လံုၿခံဳေရး ေကာ္မတီမင္းႀကီး ကြန္းနားက မတ္လ ၅ ရက္ေန႔တြင္ အျခားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္ၿပိဳင္ အေရြးခံရမည္။ မာတင္တုိ႔အဖဲြ႕ ဆူလွ်င္ သူ႔အတြက္ အခြင့္သာသြားႏုိင္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရက္ဆဲြ ထားလုိက္ျဖစ္သည္။
သည္ၾကားထဲ တြင္ SCLCတုိ႔က တိတ္တဆိတ္ အစည္းအေ၀းေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ေခၚၿပီး အၾကမ္းမဖက္ေရးကုိ ဦးထိပ္ထား ဖုိ႔ စည္းရံုးသည္။
" ခင္ဗ်ားတုိ႔ အားလံုး ေနဖုိ႔ထက္ ေသဖုိ႔ျပင္ဆင္ထားရမယ္" ဟု မ်က္ႏွာ တစ္ခုလံုး အမာရြတ္ေတြ ျပည့္ေန သည့္ ဖရက္ က သူ႔လူေတြကုိ ရဲေဆးတင္ေပးသည္။

ကၽြန္မ တုိ႔ ရင္ဆုိင္ရမည့္ တရားရံုး စရိတ္အတြက္ တစ္တုိင္းျပည္လံုးမွ ရန္ပံုေတြေတြ လွိမ့္္၀င္လာ သည္။ ေထာင္ထဲ၀င္ ဖုိ႔ အသင့္ အေန အထားရွိသူမ်ားကုိ ေအာက္ပါကတိ၀န္ခံလႊာတြင္ လက္မွတ္ေရး ထုိးေစ သည္။
ကၽြႏ္ုပ္ သည္ စိတ္ေရာကုိယ္ပါ ရင္းလ်က္ အၾကမ္းမဖက္ေရး လႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါ၀င္ပါမည္ဟု ကတိျပဳ ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ပါ ပညတ္ခ်က္မ်ားကုိ တစ္သေ၀မတိမ္းလုိက္နာပါမည္။

၁။ ေယရႈသခင္၏ဘ၀ႏွင့္ ေဒသနာကုိ ေန႔စဥ္ အာရံုျပဳပါမည္။
၂။ဘာမင္ဂန္ လႈပ္ရွားမႈကုိ အၾကမ္းမဖက္ေရး တုိက္ပဲြအျဖစ္ အၿမဲ သတိရေနပါမည္။    တရားမွ်တမႈႏွင့္ ျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး ကုိ ဦးတည္ပါမည္။     အႏုိင္ရေအာင္ျမင္ေရးမဟုတ္ပါ။
၃။ ဘုရားသခင္ ကုိ အာရံုျပဳၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ပါမည္။ ဘုရားသခင္၏ ေမတၱာေတာ္ကုိ အစဥ္ သတိရေန ပါမည္။
၄။ လူမည္း အားလံုး လြတ္လပ္ရမည္ဟု အာရံုျပဳ၍ ေန႔စဥ္ ဘုရား၀တ္ျပဳပါမည္။
၅။ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ပုဂၢလိက ဆႏၵမ်ားကုိ စေတးပါမည္။
၆။ ရန္သူ လား မိတ္ေဆြလား ယဥ္ေက်းစြာ ေလ့လာပါမည္။
၇။ တစ္ပါးသူ အတြက္ ၿပီးေတာ့ ကမၻာေလာကႀကီးအတြက္ ပံုမွန္အလုပ္အေကၽြးျပဳဖုိ႔ နည္းလမ္း ရွာႀကံပါမည္။
၈။ ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး သံုးပါးစလံုး အၾကမ္းမဖက္မိေအာင္ ေစာင့္ထိန္းပါမည္။
၉။ ၀ိညာဥ္ေရာ၊ ခႏၶာကုိယ္ပါ က်န္းမာ သန္႔ရွင္းေအာင္ႀကိဳးစားပါမည္။
၁၀။ ကိုယ့္အစုအဖဲြ႕ ေခါင္းေဆာင္၏ ညႊန္ၾကားသမွ် လုိက္နာပါမည္။

မာတင္သည္ သမၼတ ကေနဒီႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္ရခဲ့သည္။ ညီျဖစ္သူ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ေရာဘတ္ ကေနဒီက လူမည္း တုိ႔ ၏ အသားေရာင္ ခဲြျခားေရးဆန္႔က်င္မႈႏွင့္ လူျဖဴလူမည္း တန္းတူ အခြင့္အေရး ရရွိရန္ ဆႏၵျပပဲြမ်ား ကုိ အစုိးရ ကုိယ္တုိင္ ပါ၀င္ဖုိ႔ တုိက္တြန္းသည္။ သူတိ႔ ညီအစ္ကုိက လူမည္းမ်ားအား စာနာသည္။ ကူညီခ်င္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သမၼတက သူ႔ညီ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ေျပာသည့္အတုိင္း မလုပ္ႏုိင္။ ကြန္ဂရက္ႏွစ္ျခမ္း ကဲြသြားႏုိင္သည္ဟုဆုိသည္။ မာတင္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ဘာမင္ဂန္ တုိက္ပဲြကုိ အရွိန္ျမွင့္ ဖုိ႔ တာစူ ရေတာ့သည္။ အစုိးရက မကူ ႏုိင္မွေတာ့ ကုိယ့္အားကုိယ္ကုိး ရေတာ့မည္။ မာတင္က သည္အစီအစဥ္ ကုိ သမၼတ အား ဖြင့္ေျပာ လုိက္သည္။

ဘာမင္ဂန္ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ သေဘာထား ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ အဲလ္ဘတ္ ေဘာက္၀ဲလ္ ေရွ႕ က ေျပးေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ အျပတ္အသတ္ႀကီး မဟုတ္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေဘာက္၀ဲလ္ အႏုိင္ရသြား သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကြန္းနား က မေက်နပ္ ၍ ေရြးေကာက္ပဲြ ေကာ္မရွင္ကုိ မဲျပန္စစ္ခုိင္းသည္။ တရားရံုးက အဆံုးအျဖတ္ေပး ရမည္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္အထိ သည္ကိစၥျပတ္ႏုိင္ဖြယ္မရွိ။ ကြန္းနားက သူ႔ ကုလားထုိင္တြင္ ဆက္ ထုိင္ေနလိမ့္မည္။ ႏြားရုိင္းႀကီး ထြက္ခတ္ခတ္ေတာ့မည္။ သုိ႔ေသာ္ မာတင္ တုိ႔ ဘက္က ေနာက္ထပ္ မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့။

ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ၏ စတုၳေျမာက္ ကေလး ေမြးခါနီးေနခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးေမြးခ်ိန္တြင္ သူ ကၽြန္မ အနား တြင္ ရွိႏုိင္ပါမည္လား။ ဘာမင္ဂန္ကုိ သြားေနရမွာလား။ ကၽြန္မ စုိးရိမ္စ ျပဳလာသည္။ သုိ႔ေသာ္ တန္နီဟု အႏြတၱသညာေခၚစရာ တြင္ေသာ ကၽြန္မတုိ႔၏ သားကေလးဘားနစ္ အယ္လ္ဘာတုိင္းကုိ မတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ တြင္ မီးရွဴးသန္႔စင္ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဘာမင္ဂန္သုိ႔ မာတင္ ထြက္ သြားေလေတာ့ သည္။
သူ ေရာက္ သြားေတာ့ SCLC၏ ေသနဂၤဗ်ဴဟာကုိ လူမည္း အခ်င္းခ်င္းကန္႔ကြက္သူေတြရွိေနတာကုိ သူေတြ႕ ရသည္။ ဘာမင္ဂန္ ေခါင္းေဆာင္သစ္ေတြက လက္ရွိ အေျခအေနကုိ မတုိက္ခ်င္ေသး။ ေဘာ၀ဲလ္ တက္လာသည္ အထိ ေစာင့္ခ်င္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာမင္ဂန္ လႈပ္ရွားမႈကုိ နံေဘး လူေတြ ၀င္လာတာကုိ မႀကိဳက္ၾက။ ေနာက္ဆံုးတြင္ အားလံုးကုိ မာတင္ ညွိေပးႏုိင္ခဲ့သည္။

ဧၿပီလ ၃ ရက္ေန႔ တြင္ စားေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ား ေရွ႕တြင္ ထုိင္သပိတ္ စသည္။ ေလးရက္အတြင္း လူ ခုနစ္ဆယ့္ငါးေယာက္ အဖမ္းခံရသည္။ လူမည္းတုိ႔ အင္အားမ်ားသည္ထက္ မ်ားလာသည္။ ရဲကလည္း တြင္တြင္ ဖမ္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမဟုတ္။ တစ္ဖက္က အၾကမ္း မဖက္သျဖင့္ သူတုိ႔ ကလည္း ယဥ္ေက်းၾကသည္။

သည္လုိ အေျခအေန တြင္ မာတင္က ကၽြန္မတုိ႔၏ အလြန္ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ ညွိႏိႈင္းေပး ဖုိ႔ ၿမိဳ႕ခံ အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ားကုိ စည္းရံုးသည္။ စတုိးဆုိင္မ်ာ္းတြင္ ပစၥည္း ၀ယ္ယူရာ တြင္ လူမ်ိဳးေရး မခဲြျခားဖုိ႔၊ လူမည္း အလုပ္သမာ္းမ်ားကုိ လုပ္ခ လစာတုိးေပးရန္၊ တရား၀င္ အခြင့္အေရး ေတာင္းဆုိသူမ်ားအား အေရးမယူရန္၊ လူျဖဴလူမည္း ႏွစ္ဖက္စလံုး ပါ၀င္ သည့္ ညွိႏိႈင္းေရး အဖဲြ႕တစ္ဖဲြ႕ ဖဲြ႕ရန္မ်ား ကုိ တင္ျပသည္။ ကုန္သည္ႀကီးေတြ၊ စက္ရံု အလုပ္ရံုပုိင္ရွင္ေတြက ညွိႏိႈင္းခ်င္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ၿမိဳ႕နယ္ အဖဲြ႕အစည္းေတြက ေခါင္းယမ္းသည္။ ဗုဒၶဟူးေန႔တြင္ သူတုိ႔က ျပည္နယ္တရားရံုးမွ တားျမစ္ မိန္႔ ယူလုိက္ၾကသည္။ မာတင္က လူမည္းမ်ား ဘက္မွ မည္သည့္ ဥပေဒမွ ခ်ိဳးေဖာက္ျခင္း မရွိသျဖင့္ တရားရံုး အေနျဖင့္ တားျမစ္မိန္႔ ထုတ္ေပးျခင္းမွာ ဥပေဒႏွင့္ မညီေၾကာင္း။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔၏ မျဖစ္ စေလာက္ ေတာင္းဆုိမႈကုိ လုိက္ေလ်ာဖုိ႔ ထပ္မံေမတၱာရပ္ခံသည္။

မာတင္ က ဘာသာေရး ေန႔ျမတ္ျဖစ္သည့္ ေသာၾကာေန႔ကုိ ေရြးၿပီး မနက္ပုိင္းတြင္ လူမည္းေခါင္း ေဆာင္ မ်ားအား အစည္းအေ၀း ေခၚလုိက္သည္။ ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕က အေလ်ာ့ေပးခ်င္ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ မာတင္ က အယ္လ္ဘာနီ လႈပ္ရွားမႈကုိ နမူနာယူၿပီး လူျဖဴမ်ားကုိ ဆက္တုိက္ခ်င္သည္။ သူ ဘုရားရွိခုိး ခ်င္ပါေသးသည္။ ခဏ စဥ္းစားခ်င္ပါေသးသည္ဟု ခြင့္ေတာင္းၿပီး သူ႔အခန္းထဲ၀င္၍ ဘုရားရွိခုိးသည္။ အျခား ေခါင္းေဆာင္မ်ားေစာင့္ေနၾကသည္။
မာတင္ ျပန္ထြက္ လာေတာ့ ဓမၼဆရာ ၀တ္စံုႏွင့္ မဟုတ္ေတာ့ အလုပ္သမား၀တ္စံု၀တ္လာသည္။ တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ အားလံုး ၾကားေအာင္ေျပာလုိက္သည္။

" ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕တုိး ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီ၊ ေထာင္ထဲ၀င္ဖုိ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ အသင့္ျဖစ္ၿပီ၊ ဒါမွ အစုိးရ ပုိင္းက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ဘက္ ပါလာမွာ "
ၿပီးေတာ့ ေရာ့ဖ္ဘက္လွည့္ၿပီး " ေရာ့ဖ္၊ ခင္ဗ်ား တနဂၤေႏြေန႔မွာ တရားေပးစရာရွိမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ လုိက္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ "
မာတင္ က သူ႔အေဖကုိ တစ္ခ်က္ ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဇုိင္ယြန္ေတာင္ကုန္း ဘုရားေက်ာင္းသုိ႔ သူတုိ႔လူသုိက္ေမာင္းထြက္ သြားၾကေတာ့သည္။
ထုိေန႔ အေၾကာင္း ေနာက္မွ ကၽြန္မကုိ မာတင္ျပန္ေျပာျပသည္။ ထုိေန႔က မာတင္ ေဟာသည့္ တရားမိန္႔ခြန္းမွာ အတုိဆံုးႏွင့္ ထိခုိက္စရာအေကာင္းဆံုးျဖစ္ပါသည္။
သူက တရားေဟာ စင္ျမင့္ေပၚတက္သြားၿပီး ဘာမင္ဂန္ အေျခအေနကုိ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ စြန္႔လႊတ္ျခင္း မ်ားစြာ၊ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားစြာ လုိအပ္ေၾကာင္း၊ သူ ေထာင္ထဲ၀င္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး စင္ျမင့္ေပၚ မွ ဆင္းကာ အျပင္သုိ႔ ထြက္သြားေတာ့သည္။ တစ္ေယာက္က တုိးတုိး ေျပာလုိက္သည္။

" ၾကည့္စမ္း၊ သူေလွ်ာက္သြားပံုဟာ ေယရႈေလွ်ာက္သြားတဲ့ အတုိင္းပဲ "
ေနာက္ေတာ့ လူေတြ တစ္ၿပံဳႀကီးသူ႔ေနာက္ လုိက္သြားေလေတာ့သည္။
သည္အေၾကာင္းေတြကုိ မာတင္က ဤသုိ႔ ျပန္ေျပာျပသည္။
" ရွိရွိသမွ် ရဲေတြအားလံုး ေရာက္လာသလုိပဲ၊ ေမာင္တုိ႔ကလည္း ခြင့္ျပဳထားတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ တယ္၊ ဓမၼသီခ်င္းေတြ သံၿပိဳင္ဆုိလုိ႔ေပါ့၊ ပရိသတ္က ေသာင္း ေသာင္းျဖျဖ ၾသဘာေပးၾကတယ္၊ ေမာင္တုိ႔က ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္းကမ္း ေသ၀ပ္ ေသ၀ပ္၊ ႏြားရုိင္း ကြန္းနားက တြင္တြင္ ဖမ္း တယ္ "
မာတင့္ ကုိ တုိက္ပိတ္ ထားလုိက္သည္။ ဘယ္သူနဲ႔မွ ေတြ႕ခြင့္မေပးပါ။ သူ႔ေရွ႕ေနမ်ားပင္ ေတြ႕ခြင့္ မရၾက။

" အဲဒီ အခ်ိန္ပုိင္းဟာ ေမာင့္ဘ၀မွာ မေရမရာ အႏုင္ဆံုးကာလပဲ" ဟု သူကဆုိသည္။
အတၱလႏၱာ မွေန ၍ ကၽြန္မ သူ႔ဖုန္းကုိ ေမွ်ာ္သည္။ ေထာင္ထဲမွသူကၽြန္မဆီ ဖုန္းဆက္ေနက် မဟုတ္လား။ သူ လံုး၀ မဆက္လာ။ စေနေန႔ တစ္ေန႔လံုး ကၽြန္မေမွ်ာ္သည္။ သူ မေခၚ။ အီစတာ တနဂၤေႏြေန႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ဣေႁႏၵမေဆာင္ႏုိင္ေတာ့။ ဘာမင္ဂန္မွ ၀ွတ္ေ၀ါလ္ကာဆီကုိ ကၽြန္မ လွမ္း ဆက္သည္။
" ကုိယ္လည္း သူနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနဆဲပဲ ေကာ္ရီတာ၊ ကုိယ့္သေဘာကေတာ့ မင္း သမၼတကုိ ဖုန္းဆက္ ဖုိ႔ ေကာင္းတယ္ထင္တယ္ "
သူက အႀကံေပးသည္။

" ၀ွတ္ရယ္ မာတင္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါဦး "
ကၽြန္မ အရြယ္ေရာက္လာမွ သည္အီစတာ တနဂၤေႏြသည္ ပထမဆံုးဘုရားေက်ာင္းမသြားျဖစ္သည့္ တနဂၤေႏြျဖစ္ပါသည္။ ရင္တမမျဖင့္ ၀ွတ္ျပန္အေခၚကုိ ကၽြန္မ ေစာင့္ေနရပါသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ သူ ဆက္လာသည္။
" ဘယ္လုိမွ လုပ္လုိ႔မရဘူး ေကာ္ရီတာ၊ သမၼတကုိ မင္းအေၾကာင္းၾကားမွျဖစ္မယ္ "
ကၽြန္မ အိမ္ျဖဴေတာ္ကုိ ေခၚသည္။ သမၼတ အနားယူစခန္း ထြက္ေနေၾကာင္း အိမ္ျဖဴေတာ္က အေၾကာင္းျပန္သည္။ ဒုတိယသမၼတ ဂၽြန္ဆင္ကုိ ဆက္သည္။ သူလည္း ၿမိဳ႕ျပင္ ေရာက္ေနသည္။

ေနာက္ဆံုး အိမ္ျဖဴေတာ္ အတြင္းေရးမွဴး အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္မကုိ သနားလာဟန္တူပါသည္။ ပီယာ ဆလင္ဂ်ာႏွင့္ ဆက္သြယ္ဖုိ႔ အႀကံေပးသည္။ သူက သမၼတႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေအာင္ လုပ္ႏုိင္ ေကာင္း လုပ္ႏုိင္ မည့္ အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပသည္။
ကၽြန္မ ငုိင္ေနတုန္း မွာ ဟယ္ရီ ဘယ္လေဖာင္တီ ဆီမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။ သမၼတဆီ အကူအညီ ေတာာင္းဖုိ႔ ကၽြန္မ ဆံုးျဖတ္ထားေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္သည္။ သူ လန္႔သြားပံုရသည္။ သုိ႔ေသာ္ မာတင္ကုိ ေထာင္က လြတ္ေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ သႏၷိ႒ာန္ ခ်ထားေၾကာင္း သူ သေဘာေပါက္ပံု ရပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔ ျပႆနာ အားလံုး ကုိ ေျပာျပလုိက္သည္။ ဟယ္ရီသည္ မိတ္ေဆြေကာင္း ပီသစြာ တာ၀န္ယူသည္။ ကၽြန္မအတြက္ သူ႔စရိတ္ႏွင့္ အတြင္းေရးမွဴး တစ္ေယာက္၊ သူနာျပဳ ဆရာမ တစ္ေယာက္ ငွားေပးသည္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမင္ဂန္ ကုိ သြားလွ်င္ သူပါ လုိက္မည္ဟု ဆုိသည္။

တယ္လီဖုန္း ခ်လုိက္သည္။ အျခား ဖုန္းတစ္လံုး တန္း၀င္လာသည္။ ၾကားဖူးသည့္အသံ။
" မစၥက္ကင္း ပါလားခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္ေတာ္ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္ ေရာဘတ္ကေနဒီပါ၊ သမၼတနဲ႔ အဆက္ အသြယ္ရဖုိ႔ သိပ္မလြယ္ဘူး ျဖစ္ေနတယ္ မစၥက္ကင္း၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဖအေတာ္ နာမက်န္း ျဖစ္ေနပါတယ္၊ သူအဲဒီ ေရာက္ေနပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္တယ္ဆုိတာ ေလ့လာဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ အေၾကာင္းၾကားလာပါတယ္ ခင္ဗ် " ကၽြန္မ ႏႈတ္မွ စကားလံုးေတြ စက္ေသနတ္ပစ္သလုိ တရစပ္ ထြက္ သြားသည္။

မာတင့္ ကုိ လြတ္ေအာင္ လုပ္ေပးဖုိ႔ ကၽြန္မ မေတာင္းဆုိပါ။ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူေၾကာင္းသာ ကၽြန္မ အေလး အနက္ ထားေျပာပါသည္။ ထုိအခါ တရားသူႀကီးခ်ဳပ္က " ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ျပည္နယ္ အရာရွိ အခ်ိဳ႕ ၾကားမွာ ျပႆနာေတြရွိပါတယ္၊ မစၥက္ကင္း၊ ဘာမင္ဂန္ ေရြးေကာက္ပဲြၿပီးမွပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ခုခု လုပ္ေပးႏုိင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးႏုိင္မလဲ ၾကည့္လုိက္ပါဦးမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေၾကာင္းျပန္ပါ့မယ္ "
ေနာက္တစ္ေန ႔တြင္ ကၽြန္မ တယ္လီဖုန္းနားက မခြာ။ ဘယ္သူ႔ဖုန္းမွ ၀င္မလာ။ တနဂၤေႏြညေန ငါးနာရီတြင္ မွ ဖုန္းျမည္လာသည္။ ေကာက္ကုိင္လုိက္ေတာ့ ၾကားရသည့္ အသံက ႏွစ္ႏွစ္သားကေလး ဒက္စတာ မပီကလာပီကလာႏွင့္ ထူးေနသံ။ ေအာ္ပေရတာ အမ်ိဳးသမီးက "တစ္ဆိတ္ရွင္၊ ကေလးဆီက ဖုန္းကုိ ယူ ထားေပးပါ "
ကၽြန္မက တစ္ေယာက္ကုိ ဒက္စတာဆီ ေျပးဖုိ႔ လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ သည္ေတာ့မွ သူ႔အသံကုိ ၾကား ရသည္။

" ဟဲလုိ မစၥက္ကင္း၊ မေန႔က ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းမဆက္ႏုိင္တာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ၊ အေဖ့ အနားက ခြာလုိ႔ မရလုိ႔ပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီေတာ္ေမာင္ ဖုန္းဆက္မယ္ထင္ပါတယ္ "
လက္စသတ္ေတာ့ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ကုိယ္တုိင္ ကၽြန္မ ကုိ စကားေျပာေနတာပါလား။ ကၽြန္မက သမၼတ၏ အေဖ နာမက်န္းျဖစ္ေနတာ ၾကားရလုိ႔ စိတ္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာလုိက္ရပါသည္။ သူကလည္း ကၽြန္မ က်န္းမာေရး ကုိ ဂ႐ုတစုိက္ ေမးပါသည္။ ကၽြန္မ ေသြးႏုသားႏုအခ်ိန္ျဖစ္ေၾကာင္း သူ သိေနပါသည္။

" မစၥက္ကင္း ကုိ ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေကာင္းပါးဖုိ႔ရွိပါတယ္၊ ညကပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အက္ဖ္ဘီအုိင္ေတြ ဘာမင္ဂန္ ကုိ လႊတ္လုိက္ပါၿပီ၊ မစၥတာကင္းကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဆက္ အသြယ္ရပါၿပီ၊ သူ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ က်န္းက်န္းမာမာပါပဲခင္ဗ်ာ "
ၿပီးေတာ့ ဘာမင္ဂန္ အေျခအေနကုိ အက်ဥ္းခ်ံဳး၍ ရွင္းျပသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ဆက္၍ …
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တတ္ႏုိင္သမွ် လႈပ္ရွားေနပါတယ္၊ မၾကာခင္ သူ မစၥက္ကင္းဆီကုိ ဖုန္းဆက္ပါလိမ့္ မယ္၊ ေနာင္ ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဆက္သြယ္နုိင္ပါတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိျဖစ္ျဖစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီ ကုိ ျဖစ္ျဖစ္၊ မစၥတာ ဆလင္ဂ်ာဆီျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္မေရြးဖုန္းဆက္ ႏုိင္ပါတယ္"
ကၽြန္မ ဘယ္လုိ ေက်းဇူးတင္ရမွန္း မသိေအာင္ ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။

ဆယ့္ငါးမိနစ္ အတြင္း မာတင့္ဆီမွ ဖုန္း၀င္လာသည္။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတႏွင့္ ကၽြန္မ စကားေျပာရ ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူ႔အသံ ကုိ နားေထာင္ရင္း သူ ၿပံဳးေနမွန္း ကၽြန္မ သိေနပါသည္။
" ေၾသာ္ … ဒါ ေၾကာင့္ကုိး၊ သူတုိ႔တစ္ေတြ ရုတ္တရက္ႀကီး ယဥ္ေက်းသြားလုိက္ၾကတာ၊ ေစာေစာက ဟာေတြ သူတုိ႔ မဟုတ္ သလုိပဲ "
ေနာက္မွ ကၽြန္မတုိ႔ သိၾကရသည္။ ခ်က္ခ်င္း သူ႔ကုိ တုိက္ထဲမွ ထုတ္ေပးၾကသည္။ ေလ့က်င့္ခန္း လုပ္ခြင့္ေပး သည္။ ေရခ်ိဳးခြင့္ေပးသည္။ ေမြ႕ရာႏွင့္ေခါင္းအံုးေပးသည္။ ေစာေစာပုိင္းက သံမံ တလင္း ေပၚ တြင္အိပ္ရသည္တဲ့ေလ။

ကၽြန္မႏွင့္ သမၼတ စကားေျပာရသည့္အေၾကာင္း ၀ွက္ေ၀ၚကာကုိ ေျပာျပဖုိ႔ မာတင္က ကၽြန္မကုိ တုိက္တြန္း သည္။ သည္အေၾကာင္း သတင္းစာေတြထဲ ပါလာေအာင္ ၀ွတ္ကေၾကညာခ်က္ ထုတ္ေပးလိမ့္မည္တဲ့။
သမၼတကေနဒီ က လူမည္းတုိ႔အေရးတြင္ တရားမွ်တမႈရွိေစခ်င္ေၾကာင္း၊ ရတက္မေအး ျဖစ္ေနေၾကာင္း သတင္းစာ အေစာင္ေစာင္တြင္ ပါလာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔လူေတြ တအားတက္လာၿပီး အသားေရာင္ ခဲြျခားေရး တစ္ဖက္စြန္း သမားေတြ၊ လူမည္း မုန္းတီးေရးသမားေတြ ဆက္ၿပီး လက္မသရမ္းရဲၾကေတာ့ေပ။ ကၽြန္မတုိ႔ အေရး ကုိ သမၼတ ကေနဒီ အမွန္တကယ္ ဂရုစုိက္သည္ဟု ကၽြန္မ ယံုၾကည္လုိက္ပါသည္။ အလြန္ ေႏြးေထြး သည့္ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိလည္း လက္ေတြ႕သိခဲ့ ရပါ၏။

ေထာင္ထဲတြင္ မာတင္ ရွစ္ရက္ ေနခဲ့ရသည္။ ထုိရွစ္ရက္အတြင္း နာမည္ေက်ာ္ "ဘာမင္ဂန္ နရသိန္ မွ ေပးစာ" ကုိေရးျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာမင္ဂန္ လူျဖဴ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားက ကၽြန္မတုိ႔ လႈပ္ရွားမႈ ကုိ "အခ်ိန္မတန္ေသ ဘဲ မဆင္မျခင္လုပ္ျခင္း"ဟု ေ၀ဖန္ၿပီး မာတင့္ကုိ "အျပင္လူ" ဟု အမည္ တပ္ လုိက္သည္။ ဘာမင္ဂန္ ၿမိဳ႕သား မဟုတ္ဘဲ ၀င္စြက္သည္ဟူသည့္ အဓိပၸာယ္။ "အျပင္လူ" ဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္း ကုိ မာတင္က သတင္းစာတြင္ ျပန္လည္ေခ်ပ သည္။ "တမန္ေတာ္ေတြဟာ အျပင္လူေတြ ပဲ၊ ေယရႈခရစ္ေတာ္ ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြကုိ သူတုိ႔ သယ္ေဆာင္ၿပီးျဖန္႔ျဖဴးၾကတယ္ "
ၿပီးေတာ့ မာတင္ က သူ႔ေဆာင္းပါးကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း နိဂံုးခ်ဳပ္သည္။
" စားေသာက္ဆုိင္ေတြ ေရွ႕မွာ ဒီေန႔ ထုိင္ေနၾကတဲ့၊ အေမြျဖတ္ခံကေလးေတြနဲ႔တူတဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ သားေတာ္ေတြ ဟာ တစ္ေန႔မွာ အေမရိကန္ လူျဖဴေတြနဲ႔ တန္းတူ အခြင့္အေရး ရေစရမယ္၊ ခရစ္ယာန္ေကာင္းေတြ ပီပီ ခရစ္ယာန္ အခ်င္းခ်င္း သာတူညီမွ်ျဖစ္ေစရမယ္ "
မာတင္ က သူ႔ကုိ ပုတ္ခတ္သူမ်ားအား အမုန္းမပြားခဲ့ေၾကာင္း သူ႔ေဆာင္းပါးတြင္ ေပၚလြင္ေနသည္။

မာတင္ႏွင့္ ေရာ့ဖ္ လြတ္လာသည့္ ေန႔မွာ ဧၿပီလ ၂၀ ရက္ေန႔ ျဖစ္သည္။ ကြန္းနားက သူတုိ႔ကုိ လႊတ္ေပး လုိက္ရ သျဖင့္ အၿငိဳးႏွင့္ထပ္ဆုိးသည္။
ေမလ ၄ ရက္ေန႔တြင္ သမၼတက ႏုိင္ငံေတာ္ ဒုတိယေရွ႕ေနခ်ဳပ္ဗ်ဴခ္မာရၤယ္ကုိ ဘာမင္ဂန္သုိ႔ လြတ္ ၿပီး ႏွစ္ဖက္ ညွိခုိင္းသည္။ မာရွယ္ က လူျဖဴကုန္သည္ႀကီးမ်ား၊ စက္ရံုအလုပ္ရံု ပုိင္ရွင္မ်ားႏွင့္ လူမည္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား အား ေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးသည္။ ပထမပုိင္းတြင္ လူျဖဴမ်ားက တင္းခံေနသည္။ ဒုတိယေရွ႕ေနခ်ဳပ္ စိတ္ပ်က္စျပဳလာသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ အစည္းအေ၀း ခဏနားသည့္ အခါတြင္ ဧရာမ လူမည္းအုပ္ႀကီး ခ်ီတက္လာသည္။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ဓမၼသီခ်င္းေတြ သံၿပိဳင္ဆုိၿပီး ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လမ္းေလွ်ာက္ လာၾကျခင္းျဖစ္၏။ ထုိေန႔က ေမလ ၇ ရက္။

သည္အေၾကာင္း ကုိ မာတင္က ေနာင္ ကၽြန္မကုိ ျပန္ေျပာျပသည္။
" သူတုိ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြဟာ မဲေျပာင္ေနေတာ့ အနက္ေရာင္ျမစ္ႀကီးတစ္စင္း စီးဆင္း လာသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္၊ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြမွာ ေဒါသမပါ၊ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔ သီခ်င္းသံ ဟိန္းထြက္ လာေနပံု က ၾကက္သီးေမြးညွင္း ထေလာက္ေအာင္ အားပါတယ္ "
သည္ျမင္ကြင္း ကုိ ျမင္ၿပီး လူျဖဴေတြ ၿဖံဳသြားသည္ဟုဆုိပါသည္။ ေမလ ၁၀ ရက္ေန႔တြင္ လူမည္း တုိ႔၏ေတာင္းဆုိခ်က္ မ်ားကုိ လူျဖဴတုိ႔အားလံုး လုိက္ေလ်ာၾကရသည္။ သည္ သေဘာတူညီခ်က္ကုိ ထုိေန႔တြင္ ပင္ ထုတ္ျပန္ေပးသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ကုန္တုိက္မ်ားတြင္ အသားေရာင္ခဲြျခားမႈ မျပဳရေတာ့ေပ။ လူမည္းတုိ႔၏ လုပ္ခ လစာေတြ ျပင္ေပးရ ေတာ့သည္။ လူမည္း အခြင့္အေရး ေတာင္းဆုိမႈေၾကာင့္ ဖမ္းဆီးထားသူ အားလံုး လြတ္လာသည္။ ေနာင္တြင္ ကုန္သည္ႀကီးမ်ား အသင္းႏွင့္ လူမည္း ေခါင္းေဆာင္တုိ႔ ပံုမွန္ အစည္းအေ၀း ထုိင္ၿပီး ျပႆနာမ်ားကုိ ညွိႏိႈင္းၾကမည္။
မာတင္၊ ေရာ့ဖ္ႏွင့္ ဖရက္တုိ႔က ေၾကညာခ်က္ တစ္ေစာင္ ထုတ္သည္။

" ဘာမင္ဂန္ အာဏာပုိင္မ်ားႏွင့္ နီဂ႐ုိးေခါင္းေဆာင္တုိ႔၏ ညွိႏိႈင္းမႈ ေအာင္ျမင္ျခင္းသည္ လြတ္လပ္ေသာ လူသားမ်ား အခ်င္းခ်င္း စုေပါင္း ညီညာျခင္း၊ ျပႆနာအေျဖရွာျခင္း၏ အဓိပၸာယ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဘာမင္ဂန္ သည္ ႏွစ္ဆယ္ရာစုႏွစ္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ၏ လူမ်ိဳးေရး ခဲြျခားမႈကုိ အဆံုးသတ္ေစသည့္ သေကၤတ ပင္ျဖစ္ေလသည္"
သုိ႔ေသာ္ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေမာင္ဂုိမာရီ ဘတ္စ္ကား အေရးအခင္းထက္ ဆုိးသည့္ အၾကမ္းဖက္မႈႀကီးေတြ ဆက္တုိက္ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ေအဒီ၏ အိမ္ေရွ႕ပုိင္း တစ္ခုလံုးဗံုးခဲြဖ်က္ ဆီးခံလုိက္ရသည္။ ေနာက္ ဗံုးခဲြခံရသည့္ေနရာ မွာ မာတင္ တည္းခုိၿပီး ရံုးခန္းဖြင့္ထားသည့္ ဂက္စတြန္ဟုိတယ္ျဖစ္သည္။ သည္ကိစၥမွာ လူမည္းမ်ား ၏ ေဒါသကုိ ဆြေပးသလုိ ျဖစ္သြားေတာ့ သည္။ ေအဒီက အိမ္ပ်က္ႀကီးေပၚ တက္ၿပီး အၾကမ္းမဖက္ဖုိ႔ သူ႔လူေတြကုိထိန္းသည္။

အယ္လဘားမားျပည္နယ္ ရဲတပ္ဖဲြ႕ေတြ ေရာက္လာၿပီး လူမည္းရပ္ကြက္ေတြကုိ ၀ုိင္းထားလုိက္ သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခါစ ရွိေသးသည့္ မာတင္ တစ္ေယာက္ ဘာမင္ဂန္ သုိ႔ ျပန္ေျပးရျပန္ သည္။ ေဒါသ အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ထြက္ေန သည့္ သူ႔လူေတြကုိ မာတင္ ထိန္းႏုိင္ခဲ့သည္။ သူတုိ႔ တစ္ေတြက စုေဆာင္း ထားသည့္ ဓားေျမွာင္ေတြ၊ ေသနတ္ေတြကုိ ေခါင္းေဆာင္မ်ားထံအပ္သည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ ဘာမင္ဂန္ အေရးအခင္း တျဖည္းျဖည္း ခ်င္း ေအးေဆးသြားသည္။
မာတင္ က ဘာမင္ဂန္ ေအာင္ျမင္မႈသည္ ေတာင္ပုိင္းတစ္ပုိင္းလံုးသုိ႔ ကူးစက္သြားေစရမည္ဟု နိမိတ္ ဖတ္ သည္။

သူ ေျပာသည့္အတုိင္း တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕တုိင္းလုိလုိ တြင္ သန္းႏွင့္ခ်ီေသာ လူမည္း တုိ႔သည္ လူျဖဴမ်ားႏွင့္ ပူးတဲြကာ လူမ်ိဳးေရး မခဲြျခားဖုိ႔အတြက္ ေထာက္ခံဆႏၵျပၾကသည္။
စားေသာက္ဆုိင္ မ်ား၊ စတုိးဆုိင္မ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ နီဂ႐ုိးမ်ား အမွိမ္မခံရေတာ့ေပ။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ တြင္ လူျဖဴ လူမည္း မခဲြျခားေရး ဥပေဒၾကမ္းကုိ သမၼတ ကေနဒီက တင္သည္။ ေနာက္ဆံုး ၁၉၆၄ ခုႏွစ္တြင္ ကြန္ဂရက္ က အတည္ျပဳသည္။
သည္ဥပေဒၾကမ္း တင္သည့္အခါ အိမ္ျဖဴေတာ္တြင္ သမၼတႏွင့္ မာတင္လူသားကင္း ဆံုရာ ကေနဒီက ခပ္မဲ့မဲ့ၿပံဳးၿပီးေျပာသည္။
" ခင္ဗ်ား ကြန္နား ကုိလည္း ေက်းဇူးတင္ေနာ္၊ ေအဘရာဟင္ လင္ကြန္း ကုိ ေက်းဇူးတင္သလုိ၊ သူ႔ ကုိလည္း တင္ သင့္တယ္ဗ်"

(၇)

ဘာမင္ဂန္၏ လႈပ္ရွားမႈအရွိန္ ေသမသြားေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးေၾကာင္း ကမန္မတုိ႔ အားလံုး သေဘာ ေပါက္ထားၾကသည္။ သမၼတ ကေနဒီကုိ ေထာက္ခံသည့္အေနျဖင့္ ၀ါရွင္တန္သုိ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္ၾက ရန္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ စည္းေ၀းၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၂၈ ရက္ေန႔ တြင္ လင္ကြန္းေအာက္ေမ့ဖြယ္ ေၾကးရုပ္သုိ႔ စီတန္းလမ္းေလွ်ာက္ၾကမည္။ စနစ္တက် ျဖစ္ေအာင္ စီစဥ္ၾကရသည္။ လူျဖဴ လူမည္း လူတန္းစားေပါင္းစံု အားတက္ သေရာ ေထာက္ခံၾကသည္။ ျပည္ေထာင္စု အစုိးရႏွင့္ ျပည္နယ္ အစုိးရအဖဲြ႕အစည္းမ်ား ၏ ေထာက္ခံမႈ ကုိ ပါ အျပည့္အ၀ ရရွိခဲ့ေလသည္။

ဧရာမ လူထု လမ္းေလွ်ာက္ပဲြႀကီးအတြက္ အေသးစိတ္ အစီအစဥ္ေတြ ဆဲြေနစဥ္ မာတင္က တတိယစာအုပ္ ကုိ စေရးသည္။ ဘာမင္ဂန္တုိက္ပြဲကုိ အေျခခံၿပီး "ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မေစာင့္ႏုိင္ရတာလဲ " (Why we can't Wait)ဟု အမည္ေပးလုိက္သည္။ သူ၏ ဒုတိယစာအုပ္မွာ သူ႔မိန္႔ခြန္းေပါင္းခ်ဳပ္ျဖစ္သည္။ နာမည္က "ေမတၱာတရား၏ ခြန္အား" (Strength of Love)ျဖစ္သည္။
ၾသဂုတ္လထဲတြင္ SCLC ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ ၀ါရွင္တန္သုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ဟုိတယ္ ေရာက္ေတာ့ သူ ေျပာရ မည့္ မိန္႔ခြန္း အတြက္ မာတင္ ျပင္ဆင္သည္။ သူ႔အတြက္ ရွစ္မိနစ္ အခ်ိန္ ရသည္။ သူတစ္ညလံုး ထုိင္ေရးေနသည္။ တစ္ေရးမွ် မေမွး။ မနက္ သံုးနာရီတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ သြားသည့္ အတြက္ ကၽြန္မ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။

ကၽြန္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းျခင္း ႏွစ္တစ္ရာ ျပည့္သည့္ ၁၉၆၃ ခုႏွစ္ကုိ မာတင္က အေလးအနက္ ထား ေျပာ မည္။ ေရဒီယုိႏွင့္ ရုပ္ျမင္သံၾကားမွ တုိက္ရုိက္လႊင့္မည္။ သူ ေရးၿပီးသြားသည့္ မိန္႔ခြန္းမွာ အလြန္ေကာင္း ပါ သည္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္ ေျပာျဖစ္သည့္အခါ ပုိေကာင္းေနေလသည္။
မနက္ မုိးလင္းေတာ့ ဟုိတယ္က မထြက္မီ တီဗြီသတင္း ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ကၽြန္မတုိ႔က လူ တစ္သိန္းေလာက္ လာၾကမည္ ထင္ထားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္မည့္ လူစု မွာ ႏွစ္ ေသာင္းငါးေထာင္ပဲ ရွိသည္ တဲ့။ သုိ႔ေသာ္ စုရပ္ကုိ ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အားတက္သြားသည္။ လူ ႏွစ္ေသာင္းငါးေထာင္ တြင္ ေလးပံု သံုးပံု မွာ လူျဖဴမ်ားျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါ၏။

အလြန္ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းသည့္ ျမင္ကြင္းျဖစ္ပါသည္။
သည္ လူထု လမ္းေလွ်ာက္ပဲြအေၾကာင္း ကုိ အမ်ားအျပား ေရးခဲ့ေျပာခဲ့ၾကၿပီးပါၿပီ။ လူတန္းႀကီး ကုိ ေခါင္းေဆာင္ မ်ား က ဦးေဆာင္စရာ မလုိေတာ့ဘဲ လူထုႀကီးက သူတုိ႔ဘာသာ သူတုိ႔ စည္းကမ္းေသ၀ပ္ စြာ ခ်ီတက္ေနၾက သည္။ လင္ကြန္း ေအာက္ေမ့ဖြယ္ ေၾကးရုပ္ အေရာက္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကၿပီး လမ္းေပၚမွ ပလက္ေဖာင္း လူသြားလမ္းေပၚ တက္လုိက္ၾကသည္။

ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္မွ လူတန္းႀကီးကုိကၽြန္မ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ အလုိ … နည္းတဲ့ လူတန္းႀကီး လား။ သည္ေတာ့မွ လူမည္းတုိ႔၏ အခြင့္အေရး ေတာင္းဆုိမႈကုိ တစ္ျပည္ လံုး ေထာက္ခံေနၾကေၾကာင္း ကၽြန္တုိ႔ သိၾကရသည္။ သမၼတ ကေနဒီက တီဗြီတြင္ တစ္ခ်ိန္လံုးထုိင္ ၾကည့္ေနသည္ ဆုိ၏။
ကၽြန္မ တုိ႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ားက တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ မိန္႔ခြန္းေတြ ေျပာၾက သည္။ လူလူခ်င္း အႏွိမ္ခံေနရသည့္ လူမည္း တုိ႔၏ ဘ၀အေထြေထြကုိ ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ျမင္ လာေအာင္ ေဟာေျပာၿပီး တရားမွ်တမႈ၊ လူျဖဴတုိ႔ႏွင့္ တစ္ေျပးညီအခြင့္ အေရး ရရွိမႈတုိ႔ကုိ ေတာင္းဆုိသည္။

ဖရက္ရွပ္တ္၀သ္က
" ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ဒီကုိ ေရာက္လာတာဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကုိ ခ်စ္လုိ႔ ေရာက္လာတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ တုိင္းျပည္ ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ျဖစ္ၿပီးကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ အတြက္ျဖစ္ ပါတယ္" ဟုမိန္႔ၾကားသည္။ မာတင္က ေနာက္ဆံုးေျပာ၇မည့္သူ၊ လူထုႀကီးကုိ ထိန္းရမည့္သူျဖစ္သည္။ သူ႔ အတြက္ ဘယ္ေလာက္ ခက္မွန္းကၽြန္မေကာင္းေကာင္း သိႏုိင္ပါသည္။ ေနက ပူျပင္းလြန္း၍ မြန္းလဲြ သံုးနာရီေလာက္ တြင္ လူေတြကုိ အထိန္းရ ခက္လာ သည္။ သုိ႔ေသာ္ မဟာလီယာဂ်က္ဆင္၏ အသံကုိ ၾကား ရေတာ့ အားလံုး ၿငိမ္က်သြားသည္။ အလြန္သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည့္ အမ်ိဳးသမီး၏အသံ။

" ကၽြန္မတုိ ႔တစ္ေတြ ခဲြျခားဆက္ဆံခံခဲ့ရတယ္၊ လူရာမသြင္းဘဲ၊ စည္းျခားခံခဲ့ရတယ္ "
ရန္ေဒါ့ဖ္ က မာတင့္ကုိ စံျပ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ဟုေခၚၿပီး မိန္႔ခြန္းေျပာဖုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံသည္။ လက္ခုပ္သံေတြ ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္ညံသြားသည္။
" မာတင္၊ လူ သာ၊ ကင္း "
" မာတင္ ၊ လူ သာ၊ ကင္း "
ဟု အထပ္ထပ္ အခါခါ ေအာ္ဟစ္ ေတာင္းဆုိၾကသည္။ သူ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားေနမွန္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ပထမပုိင္းတြင္ သူ႔အသံ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ခဏအၾကာ တြင္ ထံုးစံအတုိင္း ေအာင္ျမင္စည္ေ၀လာကာ ေျပာရင္း ေျပာရင္း သူ စိတ္ပါလာေလေတာ့သည္။ သူ၏ အထူးျခား ဆံုး အသံၾသဇာ ပါလာသည္။

ပထမေတာ့ သူ ျပင္ဆင္ သြားသည့္အတုိင္း စသည္၊ သုိ႔ေသာ္ ေျပာရင္း စ်ာန္၀င္လာသည့္ အခါ ျပင္ဆင္ ထားသည့္အတုိင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ လူမည္းတုိ႔ အခြင့္အေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တစ္မိနစ္မွ် မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့ ဘဲ လူမည္း တုိ႔ အခြင့္အေရးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး တစ္မိနစ္မွ် မေစာင့္ႏုိင္ေတာ့သလုိ "အခု ""ခ်က္ခ်င္း" "ခုခ်က္ခ်င္း" ဟူသည့္ စကားလံုးမ်ားကုိ ထပ္ကာ ထပ္ကာရြတ္၍ ကရားေရလႊတ္ေျပာခ် သြားေတာ့ သည္။ ညက ေရးသြားသည့္ စကားလံုးေတြကုိ ေမ့သြားကာ သူ႔ႏွလံုးသားမွ ပန္းထြက္လာသည့္ ခံစားမႈေတြ တရေဟာ ခုန္ပ်ံစီးဆင္း လာေလေတာ့သည္။ ဌာန္က်က်၊ ကရုိဏ္းက်က်၊ စည္း၀ါးမွန္မွန္၊ ကာရန္ေတြ အလုိလုိ ပါလာသည့္ အလား။

ေျပာေနရင္း တက္ႂကြလာၿပီး တက္ႂကြလာသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔စကားလံုးေတြ ေျပာင္ေျမာက္လာသည္။ သူ ႔ေလသံ က အားပါလာသည္။ သိန္းခ်ီေသာ ထုိလူအုပ္ႀကီးမွသည္ တစ္ကမၻာလံုးသုိ႔တုိင္ ပ်ံ႕လြင့္ သြားေလေတာ့ သည္။
" မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား၊ ဒီေန႔ ဒီေနရာက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလုိက္ပါ့မယ္၊ ဒီေန႔ေရာ မနက္ျဖန္မွာပါ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္၊ ရင္ဆုိင္ရမယ့္ ျပႆနာေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့မွာ အိပ္ မက္တစ္ခု ရွိေနပါတယ္၊ အဲဒီ အိပ္မက္ဟာ အေမရိက တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ အိပ္မက္ ျဖစ္ ပါတယ္။ အဲဒီ အိပ္မက္က ဘာလဲဆုိေတာ့ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ လူမ်ိဳးဟာ ခရစ္ယာန္ စစ္စစ္ ေတြ ျဖစ္လာရမယ္၊ အဲဒီအခါမွာ လူသားဆုိတာ ေမြးကတည္း က လူတုိင္းတန္းတူအခြင့္အေရး ရွိခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ အမွန္တရား ကုိ နားလည္ လာၾကလိမ့္မယ္….။

" အဲဒီ အိပ္မက္ထဲမွာ နီေစြးတဲ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚက ေငြ၀ယ္ကၽြန္ေတြရဲ႕ သားေတြ၊ ကၽြန္ပုိင္ရွင္ေတြ ရဲ႕ သားေတြဟာ စားပဲြတစ္လံုးတည္းမွာ ထုိင္ၿပီး ညီရင္းအစ္ကုိေတြလုိ….။
" အဲဒီ အိပ္မက္ေတြ ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလးေလးေယာက္အတြက္ တရားစီရင္ေရးမွာ သူတုိ႔ အသားေရာင္ မၾကည့္ ဘဲ သူတုိ႔ရဲ႕ ျပဳမူ လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ စာရိတၱေပၚမွာ ၾကည့္ၿပီး စီရင္တဲ့ တရားစီရင္ ေရးမ်ိဳးျဖစ္ေစရမယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ လည္း ပါပါတယ္။
" အဲဒီ အိပ္မက္ထဲမွာ လွ်ိဳေျမာင္ေတြ အားလံုးဖုိ႔ၿပီး သားျဖစ္ေနၿပီး ေတာင္တန္းႀကီးေတြ လည္း ေျမညီေျမျပန္႔ ျဖစ္ေန တယ္၊ ခေယာင္းေတာေတြဟာ စုိက္ပ်ိဳးေျမေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ လမ္းေကြ႕ လမ္းေကာက္ေတြ ေျဖာင့္တန္းေနတယ္။ ဒါဟာ အေမရိကန္ ေတာင္ပုိင္းကုိ ျပန္ေရာက္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘာသာေရး ယံုၾကည္မႈျဖစ္ပါတယ္။

" အဲဒီ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ ေတာင္ေတြကုိ ၿဖိဳႏုိင္ပါလိမ့္မယ္၊ လွ်ိဳေတြကုိ ဖုိ႔ႏုိင္ ပါလိမ့္မယ္။
" အဲဒီ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္တဲြၿပီး အတူတူ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။
" အဲဒီ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ အတူတူ လက္တဲြၿပီး ဘုရား၀တ္ျပဳႏုိင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
" အဲဒီ ယံုၾကည္မႈမ်ိဳး နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ တစ္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ရမယ္ဆုိတဲ့ စဲြၿမဲမႈမ်ိဳးနဲ႔ အတူတကြ လက္တဲြ တုိက္ပဲြ၀င္ႏုိင္ၾကပါ လိမ့္မယ္။

" အဲဒီ ေန႔ဟာ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္းေလာင္းသံ ညံမစဲပါေစနဲပလုိ႔ အဓိပၸာယ္ေဆာင္တဲ့ သီခ်င္းကုိ ဘုရားသခင္ ရဲ႕ ရင္ေသြးေတြ အတူတူ ဆုိႏုိင္မယ့္ေန႔ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီအခါမွာ နယူးဟမ္ရိႈင္းယားေတာင္ထိပ္ မွာ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ စည္ေ၀ေနပါလိမ့္မယ္။ နယူးေယာက္ ေတာင္တန္းမ်ားမွာလည္း အလားတူ ၿငိမ့္ေညာင္း သာယာေနပါလိမ့္မယ္။ ဒီမွာတင္လား ဆုိေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာ၊ မစၥစၥပီနဲ႔ ရွိရွိသမွ် ေတာင္တန္းေတြေပၚ မွာ လြတ္လပ္ေရး ေခါင္း ေလာင္းသံေတြ ေလထဲမွာ လြင့္၀ဲ ပ်ံေနပါလိမ့္မယ္။ ၿမိဳ႕ႀကီးၿမိဳ႕နယ္ မ်ား နဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းမရွိတဲ့ ရြာကေလးမ်ားပါ မက်န္ ူလူျဖဴ လူမည္းအားလံုး လက္တဲြၿပီး ဂ်ဴးေတြ၊ ကက္သလစ္ေတြ၊ ပရိုတက္စတင့္ေတြပါ အတူတဲြၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ နီဂ႐ုိးတုိ႔ရဲ႕ အသက္၀ိညာဥ္ျဖစ္ တဲ့ "ေနာက္ဆံုး မွာ ငါတုိ႔ လြတ္လပ္ခဲ့ၿပီ၊ ငါတုိ႔လြတ္လပ္ခဲ့ၿပီ၊ အုိ … တန္ခုိးေတာ္ ရွင္သခင္၊ တပည့္ေတာ္ တုိ႔ ေနာက္ဆံုး တြင္ လြတ္လပ္ခဲ့ပါၿပီဘုရား"ဆုိတဲ့ ေရွးေဟာင္းသီခ်င္းကုိ သံၿပိဳင္ သီဆုိနုိင္ၾက မွာျဖစ္ပါ တယ္ ခင္ဗ်ား "
မာတင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ေတာ့ လူေတြ ၾကက္ေသေသကာ ေအာ္ဟစ္ ၾသဘာေပးဖုိ႔ ေမ့လ်က္ ငုိင္ေတြေန ၾကသည္။ သူတုိ႔ တစ္သက္တာ တြင္ သည္မွ် စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ေကာင္းသည့္ မိန္႔ခြန္းမ်ိဳးကုိ တစ္ခါဖူးမွ် ၾကားဖူးဟန္ မတူ။ သည္လုိ ရင္တသိမ့္သိမ့္ျဖစ္ေစမည့္ တရားမ်ိဳးကုိ ဘယ္မွာမွ နာခဲ့ဖူး ဟန္မတူ။

ဆက္ရန္
.