မိတ္တလန္ သ ည္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ သစ္ေတာ္သီး ေကာင္းေကာင္းတစ္လံုးကဲ့သို႔ပင္ မာေက်ာ၏။ အျပစ္ အနာအဆာ ကင္း ၏။ ၀ါသနာအရာမွာပင္ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါးစလံုး အက်ိဳးပြားမ်ားမႈအတြက္ သာ သူ ေရွ႕ရႈ သည္။ ျမင္း ဆိုလွ်င္ တန္းတန္းခြဲ ခုံမင္သည္။ တစ္တိုက္လံုးတြင္ အျခားသူမ်ားထက္ ပို၍ ေပ့ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
"ျပႆနာေတြကေတာ့ ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ပဲ"ႏွစ္ေယာက္သား ေခါင္းႀကီးပိုင္းေရးရမည့္ အေၾကာင္းရပ္ကို ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ဟင္နရီေပ့က စိတ္တုိတို အားငယ္ငယ္ ေျပာသည္။ ခါတုိင္းထက္ပို၍ အကဲဆတ္ေနသည္။
"ေျပာစရာေတြ က တစ္ပံုတစ္ေခါင္း။ အဲဒါေတြကို ေျပာရမယ့္ အခ်ိန္က တိုတို ေတာင္းေတာင္း။ ေကာင္းေပ့ဗ်ာ"
မိတ္တလန္ က ေခါင္းညိတ္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏိုင္ငံလည္း ေၾကြး လည္ပင္းခုိက္ေနၿပီ"
"ဒီေပယ်ာလကန္ အက်င့္ကုိ ခြာခ်ပစ္မွကုိ ျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ လူေတြကလည္း ေဆးအလကားကုရ ၿပီးေရာ၊ ေဘာလုံးပြဲ ေလာင္းကစားဒုိင္ေတြ ရွိေနသမွ် ၿပီးေရာ ျဖစ္ေနတယ္။ အေနာက္ဂ်ာမနီကုိ ၾကည့္စမ္း။ သူတုိ႔ ဘယ္လုိလုပ္ ရွိစုမဲ့စုနဲ႔ ကုန္းရုန္းထလာခဲ့သလဲ။ ၁၉၄၃ တုန္းက သူတုိ႔ျပာပုံမွာ လူးေနတာ ။ ဂ်ာမဏီေတာ့ တစ္စခန္းသိမ္း ၿပီ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လမ္းေကာင္း မရွိေတာ့ဘူးလုိ႔ ထင္ထားခဲ့တာ။ နာလန္ထူလာတယ္ဗ်ာ။ အံ့ေရာ။ အခုကမၻာမွာ ထိပ္သီးျဖစ္ေနၿပီဗ်"
"သူတုိ႔ အေက်ာရထားတာကုိလည္း ထည့္ေျပာဦးေလဗ်ာ။ သူတုိ႔က စစ္ရူံးႏုိင္ငံဗ်"
"ဒါအေျဖ မဟုတ္ဘူး မယ္လ္ကမ္ရဲ႕။ သူတုိ႔က ေခၽြးတရႊဲရႊဲ ဇြဲတရိွရွိ လုပ္ၾကတာဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ပဲ့မပါတဲ့ေလွ လုိ ေမ်ာေနတာဗ်"
"ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကလည္း နည္းနည္းေတာ့ အုိးနင္းခြက္နင္း ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒါေပမယ့္ ဒါထက္ အျဖစ္ဆုိး တာေတြ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၾကဳံဖူးခဲ့တာပဲ"
"ကြပ္ကဲႏုိင္မယ့္ လူ လုိေနတာဗ်။ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ လုိေနတာပဲ။ ဒစၥေရလုိ လူဆုိပါေတာ့ဗ်ာ"
ဟင္နရီေပ့ ၏ အခန္္းေရွ႕အေရာက္တြင္ မိတ္တလန္ ရပ္လုိ္က္သည္။ ဟာသကေလးစြက္ကာ ေျပာလုိက္သည္။
"ခင္ဗ်ား ေခါင္းႀကီးပုိင္း ေရးစရာ ရၿပီေလဗ်ာ။ ဒစၥေရသာ ယေန႔အသက္ထင္ရွား ရွိေနလွ်င္ ဆုိတဲ့ေခါင္းစဥ္ နဲ႔ ေရးေပါ့ဗ်"
ၿပီးမွ နာရီၾကည့္လုိက္သည္။
"၁၁ နာရီမွာ ဘုရားသားေတာ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတာလည္း မေမ့နဲ႔ဦးေနာ္"
အခ်ိန္က ၁၁ နာရီေတာင္ထုိးလုေနၿပီ။ ေပ့ ခမ်ာ ေၾကာ္ျငာဌာနသုိ႔သြားၿပီး ညွိႏႈိင္းပြဲ လုပ္ခ်ိန္ပင္ မရလုိက္။ စိန္႔မတ္ခ္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းမွ ဘုန္းႀကီးဂီလ္မုိး ေရာက္လာသည္။ ေပ့ႏွင့္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘုန္းႀကီးက သြက္လက္ သည္။ မုတ္ဆိတ္ ပါးသုိင္း အေျပာင္ရိတ္ထားသည္။ ေပါင္းေဟာင္း သင္းေဟာင္း ေျပာဟန္ ဆုိဟန္ႏွင့္။
"ေတြ႔ခြင့္ ေပးတာ ေတာ္ရွာပါေပ့ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကလည္း က်ဳပ္လုိပဲ အလုပ္မ်ားတဲ့လူ မဟုတ္လား"
ဇန္န၀ါရီလ မွစ၍ ယိုင္ေန ခဲ႔ သည့္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း ျပာသာဒ္ခၽြန္းႀကီးကစၥအတြက္ သူ လာျခင္းျဖစ္ ၏။ ျပာသာဒ္ခၽြန္းႀကီး က လွလည္းလွ ၊ အထင္ကရလည္း ျဖစ္သည္။ ဥတၱရအလင္း က ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းေရး ရန္ပုံေငြ ေကာက္ခံေပး ခဲ့သည္။
"ေနာက္ဆုံး ခန္႔မွန္းေခ်ေတာ့ရၿပီ" ဘုန္းႀကီးက ဆက္ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွန္းထားတာထက္ အမ်ားႀကီး ပုိေနတယ္။ ေပါင္တစ္ေသာင္းေလးေထာင္ ေတာင္မွပဲ"
"နည္းတဲ့ေငြ မဟုတ္ပါလား"
"မနည္းဘူးေပါ့ မိတ္ေဆြႀကီးရယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ရန္ပုံေငြ ေကာက္လုိ႔ရတာက ေပါင္ ၅၀၀၀၀ ေတာင္ မျပည့္ေသးေတာ့…..
ဟင္နရီေပ့ က နည္းတာမ်ားတာ အမႈမထား။ သတင္းစာမွတစ္ဆင့္ ရန္ပုံေငြ ေကာက္ခံေပးသည့္ ကိစၥမွာ သူ႔ဆႏၵ အေလ်ာက္ စီစဥ္မႈသက္သက္သာျဖစ္သည္။ လူခ်မ္းသာႀကီး မဟုတ္ပါလ်က္ ဂီနီဒဂၤါး ၁၀၀ မတည္ခဲ့သည္။
"တုိင္းျပည္ကလည္း က်ပ္တည္းေနတယ္ေလဗ်ာ။ အခြန္အတုတ္ေတြကလည္းထူေျပာ၊ အခ်ိန္ကလည္း အလွဴအတန္း ရာသီမဟုတ္။ ေနာင္ႏွစ္နာတာလူး ပြဲေတာ္ရက္အထိ ေစာင့္ေပဦးေတာ့ေပါ့။ ဟန္က်လာပါ လိမ့္မယ္"
"ဒါေပမယ့္ ဟင္နရီေရ…လုိတာက ေန႔မဆုိင္း ညမဆုိင္းလုိေနတာဗ်"
ဘုန္းႀကီးက ဤအခ်ဳိးအတုင္း အတန္ၾကာ ဆက္ေျပာေနသည္။ ေပ့က ကၽြဲၿမီးတုိလွၿပီ။ မလုိအပ္ေသာ စီမံကိန္း မ်ား၊ ကုိယ္က်ဳိးကိစၥမ်ား၊ ေပးပါ ေပးပါ တစာစာႏွင့္ ထာ၀စဥ္လကလ၀ါးျဖန္႔မႈမ်ား အားလုံးကုိ တုိင္းျပည္ႀကီး ခၽြတ္ျခဳံ မက် ရေလေအာင္ ခ်ဳိးႏွိ္မ္ထားရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဘုန္းႀကီးႏွယ္မသိဆုိးရြား လုိက္ေလျခင္း။ ေပ့က စိတ္ခ်ဳပ္တည္းပါ၏။ နားေထာင္ပါ၏။ နည္းလမ္းရွာပါ၏။ သတင္းစာအလယ္ စာမ်က္ႏွာတြင္ ေနရာေပးရန္ ကတိျပဳလုိက္ေလ ၏။
ဘုန္းႀကီးထလိုက္ေတာ့မွ စိတ္ထဲမွ လန္းသြားသည္။ ဘုန္းႀကီးက စားပြဲေပၚ၌ လက္ႏွိပ္စက္ျဖင့္ ႐ုိက္ထားသည့္ စာရြက္တစ္ရြက္ ကို ထားသြားေသးသည္။
"အီစတာပြဲေတာ္ ကဗ်ာေတြ ထားခဲ့မယ္ ဟင္နရီ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ သတင္းစာထဲ ထည့္ေပးပါဦး၊ စိတ္ခ် သြားမယ္ေနာ္"
ဘုန္းႀကီး ထြက္သြားၿပီး တံခါးပိတ္လုိက္မွ ေပ့က စာရြက္ကို ေကာက္ယူၾကည့္သည္။ ပထမဆံုး စာ ေၾကာင္း ကိုသာ ၾကည့္ရေသးသည္။ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္းျမည္သံေပၚလာသည္။ မစ္ေမာ့ဖတ္ က ေအာက္ထပ္ရွိ တယ္လီဖုန္း ခလုတ္ခံုမွေန၍ ေျပာသည္။
"လန္ဒန္က ေခၚျပန္ၿပီ"
"ဆမ္မာဗီးလ္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဗ်ာ" သူ႔ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားသည္။
"မဟုတ္ပါဘူး။ မစ္ဂ္ဟီးလ္တိုက္က လာတာ။ မစၥတာဂ်ဴန္း တဲ့"
ခဏ ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ေပ့က ေျပာလုိက္သည္။
"ဆက္ေပးလုိက္ေလ"
"မစၥတာ ဟန္နရီေပ့လား ခင္ဗ်ာ။ က်န္းခံ့သာပါစ ခင္ဗ်ာ"
အသံက ေဝလနယ္သား ေလသံေပါက္သည္။
"ခုေျပာေနတာ ထေရဗာဂ်ဴန္းပါ။ ဆာအီသီယယ္ မစ္ဂ္ဟီးလ္ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးပါ။ လူႀကီးမင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုဆည္းခြင့္ မႀကံဳေသးပါဘူး ခင္ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ့ မၾကာခင္ ဆံုဆည္းရလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ပါတယ္။ ဆာအီသီယယ္ က မစၥတာေပ့ လန္ဒန္လာၿပီး သူနဲ႔ေတြ႕ေစခ်င္ပါတယ္တဲ့။ ဒါမွမဟုတ္ လည္း ဆပ္ဆက္နယ္ မွာရွိတဲ့ သူ႔ေက်းလက္အိမ္မွာ လာေတြ႕ေစခ်င္ပါတယ္တဲ့ ခင္ဗ်ာ။ လူႀကီးမင္း အဖုိ႔ အေစာဆံုး အဆင္ေျပတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ ခင္ဗ်ာ"
ဘာေျပာေတာ့မည္ မွန္း ဟင္နရီေပ့က အလုိလို တြက္ဆမိေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပးႏုိင္မယ္ မထင္ဘူးဗ်ာ"
"ဆာအီသီယယ္က သူ႔ကုိယ္ပုိင္ ေလယာဥ္ပ်ံလႊတ္ၿပီး လူႀကီးမင္းကို ေခၚရမယ္ဆုိရင္လည္း ေခၚခ်င္ တာပါ"
"မလို ပါဘူး။ ဒါလည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး"
"စိတ္ခ်ပါ မစၥတာေပ့။ လူႀကီးမင္းမွာ အက်ဳိးထူးမွာပါ ခင္ေ်ာ"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"အေၾကာင္းေလးေတြ ရွိလို႔ေပါ့ခင္ဗ်ာ"
"ကၽြန္ေတာ္ ေမးေနတာက ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"ဥတၱရအလင္း ကို ေရာင္းေတာ့မယ္လိ္ု႔ ဆာအီသီယယ္က ၾကားထားတယ္။ သူက လူႀကီးမင္းနဲ႔ သူနဲ႔ ေတ့ေတ့ ဆုိင္ဆုိင္ မေျပာရေသး မခ်င္း ဘာမွမလုပ္ေစခ်င္ပါဘူးတဲ့ ခင္ဗ်ာ"
ဟင္နရီေပ့ ေဒါသျဖင့္ လည္ေခ်ာင္းပင္ တစ္ဆို႔ေနမိသည္။ တယ္လီဖုန္းကို ဇက္ခနဲ ခ်လုိက္သည္။
ဘာသေဘာပါလိမ့္။ တစ္ျပည္လံုးတြင္ အႀကီးဆံုးသတင္းစာ လုပ္ငန္းရွင္ ထိပ္သီးႏွစ္ေယာက္က နယ္သတင္းစာ ကေလး တစ္ေစာင္ ကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ ျဗဳန္းစားျဗင္းစား အာ႐ံုစုိက္လာၾကရ တာလဲ။ ျဖစ္ႏုိင္ဖြယ္ရာ ရွိသမွ် ကို ေစ့ငုၾကည့္မိသည္။ ေမးခြန္းႏွစ္ခုစလံုးအတြက္ အသင့္ယုတၱိရွိရွိ အေျဖမထြက္။
သူ႔ကို ဖိစီးစျပဳေန သည့္ ေသြးလန္႔မႈကို စိတ္အားတင္းၿပီး ခြာခ်လုိက္သည္။ ေခါင္းႀကီးပုိင္းကို ဇြတ္ မွိတ္ေရး သည္။ တယ္လီဖုန္းေခါင္းေလာင္းသံက ေကာက္ကာငင္ကာ ေပၚလာျပန္သည္။ ေပ့ ထခုန္ မိမတတ္ လန္႔တုန္ သြားသည္။ ေဒါက္တာဘတ္၏ ေဆးခန္းစာေရးမက လစဥ္က်န္းမာေရးစစ္ေဆး မႈအတြက္ မြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္ ခ်ိန္းထားျခင္း ကို သတိေပးျခင္း ျဖစ္၏။ ခါဆိုင္းဆိုလွ်င္ ဤသို႔ေသာ အေရးေကာင္း ဒိန္းေဒါင္းဖ်က္ျခင္းမ်ိဳးကို သူေဒါပြ တတ္သည္။ ယေန႔မူ သူကိုယ္တုိင္က အျပင္သို႔ ထြက္ခ်င္ေန၍ အႀကိဳက္ေတြ႕သြားသည္။ အာရုံ စိုက္ၿပီး ေရးလိုက္ရာ ေခါင္းႀကီးပိုင္းေရးၿပီး သြားသည္။ ေခါင္းေလာင္းတီးၿပီး မစ္ေမာ့ဖတ္ကို ေခၚလိုက္သည္။
မစ္ေမာ့ဖတ္က စာမ်ားကို ယူၿပီး ၀င္လာသည္။ ေပ့က စာမ်ားကို လက္မွတ္ထုိးသည္။ ေခါင္းႀကီး ပုတ္ကို မစ္ေမာ့ဖတ္ လက္ သို႔ အပ္လုိက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့"
မစ္ေမာ့ဖတ္ ၏ေလသံက ေအးတိေအးစက္။ ေစာေစာက ေပ့ တိုတို ေတာင္းေတာင္း ေျပာခဲ့ျခင္း အတြက္ စိတ္ကြက္ေနဆဲ ျဖစ္ဟန္တူသည္။
"ေကာ္ဖီ ေသာက္ေတာ့မလား"
မစ္ေမာ့ဖတ္ က ေမးသည္။ "၁၂နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ"
"မေသာက္ေတာ့ ပါဘူးဗ်ာ။ အျပင္သြားလိုက္ဦးမယ္။ ၂နာရီမွာ ျပန္လာခဲ့မယ္"
"ရွင္မသြားခင္ ဒါေလးေတာ့ ၾကည့္သြားရင္ ေကာင္းမယ္"
မစ္ေမာ့ဖတ္ က ေၾကးနန္းစာကို လွမ္းေပးသည္။
"အေၾကာင္းၾကားခ်က္ ပို႔ၿပီးၿပီျဖစ္၍ လာမည့္ အဂၤါေန႔တြင္ လူႀကီးမင္းထံ ကၽြန္ေတာ္ လာေရာက္ ေတြ႕ဆံုပါမည္။ လူႀကီးမင္းအား အသိေပးရန္ ဆမ္မာဗီးလ္က ယေန႔နံနက္ ညႊန္ၾကားပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားခ်က္။ ေစတနာ သန္႔သန္႔ျဖင့္။ ဟာရုိးလ္စမစ္"
ဤအေျခအေနေရာက္ မွေတာ့ ေပ့ အဖို႔ တအံ့တၾသ ျဖစ္ေနစရာ မရွိေတာ့။ သို႔ေသာ္ ေၾကးနန္း စာရြက္ကို ကိုင္ထား သည့္ သူ႔လက္ေတြကေတာ့ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဆုပ္မိရက္သား ျဖစ္ေနေလ ၏။
"သူတို႔စိတ္ထဲ ဘာေတြ ရွိေနသလဲ ဆိုတာ သိခ်င္လိုက္တာဗ်ာ"
မစ္ေမာ့ဖတ္ က တုိတုိပင္ ေျပာသည္။
"အျမန္ဆံုး သိရေတာ့မွာေပါ့ရွင္"
ေပ့က ဘာမွ ျပန္မေျပာ၍ မစ္ေမာ့ဖတ္ ထြက္သြားသည္။
ဟင္နရီေပ့သည္ တစ္ေယာက္တည္းထုိင္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားကို အေပၚလွန္ ၾကည့္ေနသည္။ ဥတၱရ အလင္း သတင္းစာ တည္ေထာင္သူ သူ႔အဘိုး၏ အဘိုးေတာ္သူ ဒင္နီပယ္ေပ့၏ နံရံေပၚမွ ဓာတ္ပံု ကို မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္ေနမိသည္။ ဓာတ္ပံုတြင္ ဒယ္နီယပ္ေပ့က ထိုင္လ်က္။ ၀တ္စုံနတ္ျဖင့္။ ကိုယ္ဟန္ က ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး။ လက္တစ္ဖက္က အေပၚကုတ္အက်ႌ ရင္ဖံုး ေအာက္တြင္ ထုိးထား၏။ လက္တစ္ဖက္က လက္ေခ်ာင္း မ်ားကို ဆန္႔ကားလ်က္ နဖူးကို ေထာက္ထား၏။ အဘိုးႀကီး၏ အာဏာမာန္ပါပါ မ်က္ႏွာထားတြင္ ရွစ္ေခါက္ခ်ိဳး ဣေျႏၵႀကီး တစ္ခြဲသားကပါ ေရာစြက္ေနသည္ကို ကြဲကြဲျပားျပား ျမင္ေနရသလို သူ႔စိတ္တြင္ ထင္မိေလ သည္။
ဟင္နရီေပ့ သည္ ဦးထုပ္ကိုဆြဲကာ အခန္းထဲမွ ကေျမာေသာပါး ထြက္ခဲ့ေလသည္။
(၄)
ေလယာဥ္ပ်ံ အခ်ိန္မွန္ဆိုက္သည္။ စမစ္၏ ၀ိုင္အမ္စီေအ ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဆု လက္ပတ္နာရီ အလိုအရ ၁၂နာရီ၊ မိနစ္ ၄၀ ရွိၿပီ။ စမစ္က သူ႔နာရီကုိ စကၠန္႔မလြဲ အခ်ိန္မွန္ေအာင္ အၿမဲတိုက္ထားသည္။
"ဒီအိတ္ ႏွစ္အိတ္ စလံုး သယ္ခဲ့။ ကားငွားထားတာ ရွိတယ္။ မစၥတာ ဟာရိုးစမစ္နာမည္နဲ႔ ငွားထားတယ္" စမစ္ က အထမ္းသမားကို ေျပာသည္။
အညာ သို႔ ေလယာဥ္ပ်ံစီးလာခဲ့ရသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းသာသည္။ စမစ္သသည္ စူးစူးရွရွ တုိက္ေနသည့္ေလကို တ၀ႀကီး ရွဴသြင္း လိုက္သည္။ တုိင္းကာဆယ္ၿမိဳ႕သို႔ သမား ေမာင္းလာသည့္ ဒင္မလာကားနက္ႀကီး ဆိုက္လာ သည္။ စမစ္ က အထမ္းသမားအား ၁၀ ရွီလင္ ေပးလိုက္သည္။ အသံုးစာရင္းစာအုပ္တြင္ ေတးမွတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ လီယိုနည္းေညးႏွင့္အတူ ကားေပၚတက္သည္။ "ကၽြန္ေတာ္ ဒီကုိ မေရာက္တာ အေတာ္ကိုၾကာၿပီ"
ကားအထြက္ တြင္ စမစ္က စကားပ်ိဳးသည္။
"၁၅ ႏွစ္ ရွိၿပီေပါ့ေလ"
ေညးက စီးကရက္အသစ္တစ္လိပ္ မီးညႇိျပန္သည္။ ပါးစပ္ႏွင့္ စီးကရက္ျပတ္ေအာင္ ေသာက္သူ ျဖစ္၏။ ထုိအက်င့္ သည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဘာေကာင္းက်ိဳးမွ မေပးေသာ အက်င့္ ျဖစ္သည္။
"ခင္ဗ်ား ကို ဘင္ခရာအဖြဲ႕နဲ႔ ႀကိဳဖို႔ေတာင္ ေကာင္းေနတာေပါ့"
ေညးက ခႏိုးခနဲ႔ ေျပာသည္။
စမစ္က မ်က္ေၾကာတင္းသြားသည္။ ေညးသည္ သူ စိတ္လိုလွ်င္ လူခ်စ္ေအာင္ လုပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္သီး စြာသည္။ စမစ္က ေဗြမယူ။ ခႏၶာကိုယ္ထြားက်ိဳင္းသေလာက္ သေဘာသကာယ အရာမွာ လည္း ႀကီးမား သည္ဟု စမစ္က သူ႔ကိုယ္သူ ထင္ထားသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္ပုဒ္ ကေတာ့ လူတုိင္းရဲ႕ အေကာင္းဆံုးကို ရွာၿပီး လူတုိင္းနဲ႔ သင့္တင့္ေအာင္ေန" ဆုိတာပဲ ဟု ေျပာေလ့ရွိသည္။
ထုိ႔ျပင္ ယေန႔အဖို႔ရာ သူ႔ဘ၀ကို သူ ေက်နပ္စရာ အေၾကာင္း ရွိေနသည္။ တာကုတ္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူတို႔ ကားျဖတ္ေမာင္း သြားသည္။ သူ ဖြင့္ဟမေျပာေစကာမူ ထုိေနရာသည္ သူ ႏြမ္းႏြမ္းပါးပါး ေနထုိင္ခ့ဲဖူးသည့္ အခန္း ကေလးႏွင့္ တစ္ေခၚေလာက္ပင္မေ၀း။ သူ ခ်ာတာစာရင္းကိုင္ႀကီး ျဖစ္လာသည္အထိ သူ႔အေမ မုဆိုးမႀကီး က ရုန္းကန္ အနစ္နာခံခဲ့သည္။ ထုိေအာက္တန္း ေနာက္တန္းက်ေသာ ရပ္ကြက္အနီးမွေန၍ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း တက္လမ္းရွိရာသို႔ ယခု သူ သြားေနရၿပီ။ ၿမိဳ႕တြင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ စမစ္က ကားေမာင္းသမား ကို ေမးသည္။
"ကုိယ့္လူ မင္းနည္ ဘယ္သူလဲ"
"ပါတစ္ပါ ခင္ဗ်ာ"
"မဟုတ္ဘူး … မဟုတ္ဘူး။ ငယ္နာမည္ကို ေျပာတာ"
စမစ္က သူ႔ အလုပ္သမားတုိင္းႏွင့္ ဖတ္လဲတကင္း ေျပာတယ္ ဆို တတ္သည္။
"ဖရက္ပါ ခင္ဗ်ာ"
"ေကာင္းသကြယ္။ ကဲ … ဖရက္ေရ၊ ဟက္ဒယ္လ္စတန္ကို တန္းမေမာင္းနဲ႔ဦးေဟ့။ ဘင့္ခိ၀ယ္မွာ ေကြ႕ၿပီး အတ္တေလ က ျဖတ္သြားကြာ"
"အဲဒီလမ္း က တစ္ပတ္ႀကီး ခင္ဗ်။ လမ္းကလည္း သိပ္ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး"
"ကိစၥမရွိပါဘူး ဖရက္ေရ။ ေမာင္းသာေမာင္း"
ဤေဒသ သည္ စမစ္၏ ကုိယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ျဖစ္၏။ ၁၉၄၉တြင္ သူ ၾသစေၾတးလ်မွ ျပန္လာခဲ့သည္။ လန္ဒန္၌ အတည္ တက် အေျခစိုက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ လန္ဒန္တြင္ ဘယ္တုန္းကမွ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပိုက္ပိုက္ မရွိ။ ဆမ္မာဗီးလ္ ကဲ့သို႔ ကာဇန္လမ္း တြင္ အိမ္ႀကီးရခုိင္ရွိၿပီး အေျပာင္းအလဲသေဘာ ၿမိဳ႕ျပင္၌ ၿခံႀကီး၀င္းႀကီး ရွိလွ်င္ လန္ဒန္ က ေနေပ်ာ္ထုိင္ေပ်ာ္ ရွိႏိုင္ပါ၏။ သို႔ေသာ္ သူ ေနထုိင္ရသည့္ မတ္စ္၀ယ္ဟီးလ္လို ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မွာမူ စိတ္ခ်မ္း သာစရာ တစ္ကြက္ မရွိ။ ဇနီးျဖစ္သူ မင္နီက သူ႔ကို ပစ္သြားခ်ိန္မွစ၍ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ မေကာင္းေတာ့။ ယခုမူ ထုိရပ္ကြက္ မွ သူ ခြာႏိုင္ေတာ့မည္။
အတ္တေလ စိမ့္ေျမကြင္း သို႔ သူတို႔ ေရာက္လုနီးလာၿပီ။ ေညးက မ်က္စိ မွိတ္ထားသည္။ သူ႔ေခါင္းကို ကုတ္အက်ႌ ထဲ ျမဳပ္ေနေအာင္ ျမႇဳပ္ထားသည္။ မေန႔ညက ၿမိဳ႕လံုးပတ္လည္လွည့္ၿပီး ကပြဲတကာ၊ အရက္ဆုိင္ တကာ ေစ့ေအာင္ ေျခစႀကၤာေမႊ႕ခဲ့သည္။ စမစ္က သူ႔ကုိ မသိမသာ လူကဲခတ္သည္။ ကိုယ္လံုး ကုိယ္ေပါက္က အခ်ိဳး က်သည္။ မ်က္ႏွာအဆက္အေပါက္က ခ်က္ခ်ာသည္။ ညိဳ၀ါ၀ါ ဆံပင္က လိႈင္းတြန္႔ထေနသည္။ လက္သည္း မ်ားကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွီးျဖတ္ျပဳျပင္ထားသည္။ အေပၚ၀တ္စုံနက္၊ နံ႔သာေရာင္ ကိုယ္ၾကပ္ခါးျပတ္ အက်ႌ၊ မီးခုိးေရာင္ လည္စည္း၊ အနက္ေရာင္ ပုလဲရင္ထုိး၊ ႀကိဳးေျမႇာင္းေျမႇာင္း လက္ပတ္နာရီ၊ စာလံုး ေဖာ္ဒိုင္း လက္စြပ္ စသည္ တို႔ျဖင့္ သားသားနားနား ၀တ္ဆင္ထား၏။ တကယ့္ လူ႔ေဘာ္ေၾကာ့ပါေပ။ ထူအမ္းအမ္း ႏႈတ္ခမ္း၊ ျပဴးတူးျပဴးမ်က္စိ၊ သူ႔အသက္ ၃၂ႏွစ္ထက္ ရင့္သလို ထင္ရေစသည့္ မ်က္ရစ္တို႔ကသာ ဖ်က္ မေနလွ်င္ အေတာ္ ရုပ္ေျဖာင့္မည္။
ရည္မြန္ေသာ၊ အညႊန္႔လူေသာ၊ ေျပျပစ္ေသာ သူ႔အမူအက်င့္၊ ဘာသာလ၀ါလုပ္ေသာ သူ႔ဟန္ပန္ေလသံ၊ အကုန္အက် ႀကီးလြန္းေသာ သူ႔အထံုအႀကိဳက္၊ ေငြကိုေရလိုမွတ္ေသာ သူ႔အသံုးအျဖဳန္း၊ တစ္ေလာကလံုး ထီ မထင္ေသာ သူ႔ကိန္းခန္းတို႔ေၾကာင့္ ေညး၏ ေပါက္လႊတ္ပဲစား ဇာတိပတၱိကို မည္သူမွ် ရိပ္မိၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္။
ခရစ္ယာန္ကုိယ္က်င့္တရားစြဲၿမဲသူ စမစ္အဖို႔ေတာ့ သည္းမခံႏိုင္စရာ။ သို႔ေသာ္ ေလးစားေတာ့ ေလးစားရမည္ သာ။ ေညး မွာက အသိဥာဏ္မရွိ၊ မခံစားမႈ မရွိဟု ဆိုေစကာမူ ထက္ျမက္မႈေတာ့ ရွိသည္။ လက္တြဲရန္ ခက္ပံု ေပၚသည္။ သို႔ေသာ္ အေရးႀကံဳလွ်င္ သက္လံုေကာင္းမည့္ပံုေတာ့ ေပၚသည္။
"ထေတာ့ လီယိုနစ္ေရ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတ္တေလ ေရာက္ေနၿပီ"
စမစ္က ကားရပ္ၿပီး ဆင္းၾကည့္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေ၀းေ၀းေခါင္ေခါင္ ေနရာကိုမွ ေရြးၿပီး သူတို႔ စိတ္၀င္စားပံုကို ကားေမာင္းသမား မယံုသကၤာ ျဖစ္မည္စိုးသည္။ ဖက္လဲတကင္းေနသည္က တျခား။ ကုိယ့္အလုပ္တြင္ ၀င္၍ မစပ္စုေအာင္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္း လုပ္သည္က တျခား။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကားကလည္း တလိမ့္လိမ့္သာ ေမာင္းေနရသည္။ ခ်ိဳင့္က်င္းေတြအေပၚ ခုန္ဆြခုန္ဆြ သြားေနရသလို၊ ကြင္းျပင္ႀကီးကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရ၏။ ခ်ံဳပုတ္မ်ားကို တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚႀကီး ျမင္ေနရ၏။ ေက်ာက္တံတိုင္း နိမ့္နိမ့္ကေလးမ်ား ကြက္ၾကားေပ ၚေနသည္။ တကယ့္ ေျမာက္ပိုင္းေဒသ စိမ့္ေျမကြင္းပါတကား။
"ကိုင္း … ဒါ … ေနရာပဲ"
စမစ္ က မပြင့္တပြင့္ ေျပာသည္။
"ပို႔စကဒ္ ပံုကေလးက်ေနတာပဲ။ လွလိုက္တာ။ ဒါကို သူတို႔ လုပ္ပစ္မယ့္ဟာကေတာ့ ရွက္စရာ ပဲ။ ေခါင္းတုိင္ ေတြ၊ အိမ္နံရံေတြ တစ္ကြင္းလံုးအႏွံ႔ ေပၚလာေတာ့မွာပဲ"
"ဘာျဖစ္ေသးလဲ ဗ်ာ။ တျခားေရာ ဘာအသံုး၀င္လို႔လဲ။ ေအးလိုက္တာကလည္း ေသာက္ရမ္းပဲ။ ဆက္ေမာင္း ခုိင္း ပါေတာ့ဗ်ာ"
"အခုမွ ၁နာရီ ၁၅မိနစ္ပဲ ရွိပါေသးလား။ ညေနပိုင္းအထိ ေပ့က အေတြ႕ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုတယ္မွာပဲ အရင္ ၀င္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ"
"အမိႈက္ပံုလိုေနရာမ်ိဳး ပဲ ျဖစ္ေနမွာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ"
"မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ပထမတန္း ဟိုတယ္ ပါ။ ျခေသၤ့နီေလဗ်ာ"
"အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္သင့္တာေပါ့။ ဒီကိစၥက ခင္ဗ်ားမွန္းတာထက္ ပိုၾကာလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္ေနတာပဲ ဗ်ာ" "မပူပါနဲ႔ေလ" "မစ္ဂ္ဟီးလ္က မွ ၀င္မလုပ္ေတာ့တာ ေရွာေရွာရွဴရွဴ ျဖစ္မွာပါ" စမစ္က ေျပာသည္။
"ဘာေၾကာင့္ သူဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ဆုတ္သြားတာလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ တြက္ၾကည့္ေန တာ" ေညး က ေျပာသည္။
"မစ္ဂ္ဟီးလ္ လုပ္ပံုက တစ္မူထူးေနတာေတာ့ အမွန္ပဲ"
"သူအသစ္ ထုတ္တဲ့ ရုပ္စုံတနဂၤေႏြကလည္း ေငြသိပ္ကုန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးသေလာက္ သူ လိုက္မသံုးႏိုင္ လို႔ နဲ႔ တူပါရဲ႕ဗ်ာ"
"ဒီေလာက္ စင္းစင္းႀကီးေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး။ မစ္ဂ္ဟီးလ္နဲ႔ ဆမ္မာဗီးလ္က တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်း ဗ်။ ဆမ္မာဗီးလ္ ကိုယ္တုိင္ကလည္း အခုအခ်ိန္မွာ ေငြသိပ္ေဖာ့ေတာ့တာ မဟုတ္ပါဘူး"
"ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေပးထားသားပဲ"
"ဘာျဖစ္လို႔ ေပးတာေကာလဲ သိရဲ႕လား" "ဥတၱရအလင္းကို ၀ယ္ခ်င္လို႔ေပါ့ဗ်"
ေညးက သူငယ္ႏွပ္စား စကားၾကားလိုက္ရသည့္အလား စမစ္ကို ၾကည့္ေနသည္။
"၀ယ္ကုိ ၀ယ္မွ ျဖစ္မယ္ လို႔ ဆုိခ်င္တာလား"
ေနာက္ထပ္ စကားမေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့။ ကုန္းေလ်ာတစ္ခုကို ဆင္းလာသည္။ သူတို႔ မ်က္စိေအာက္တြင္ ဟယ္ဒယ္လ္စတန္ၿမိဳ႕ ကို ခ်ိဳင့္၀ွမ္းထဲတြင္ ျမင္ရ၏။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ အမုိးစိမ္းႀကီး၊ စိန္႔မတ္ခ္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း ျပႆဒ္ခၽြန္းႀကီး၊ ဘူတာတြင္ ရပ္ထားသည့္ ရထားတစ္စင္းမွ မီးခိုးလံုးတို႔ကို ျမင္ရ၏။
"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ၿမိဳ႕ပဲ" စမစ္က ေျပာသည္။
"အေတာ္ေကာင္း တဲ့ ၿမိဳ႕ပါပဲဗ်ာ။ အလုပ္လက္မဲ့ မရွိဘူး။ စက္မႈလုပ္ငန္းလည္း ႏွစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ တစ္ခုက ေျမာက္ပိုင္းေဒသ စက္ပစၥည္းကုမၸဏီနဲ႔ တစ္ခုက စထရိုက္ကလန္ဖိနပ္ ကုမၸဏီပဲ"
ေညးက အထင္မႀကီး။ ဆင္ေျခဖံုးရပ္ကြက္မ်ားကို ကားျဖတ္ေမာင္းေနစဥ္ ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႔ ထင္ျမင္ခ်က္ ေတြကို ေပးေနေလသည္။ ထင္ျမင္ခ်က္အခ်ိဳ႕က အေတာ္ရယ္ရသည္။ စမစ္ က ျခေသၤ့နီဟိုတယ္အနီးသို႔ ေရာက္သည္အထိ စကားမေျပာ။ ဟိုတယ္အနီးေရာက္လာမွ စကားစေျပာသည္။
"ဒီမွာ ေညး။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚ ေကၽြးတဲ့ ေန႔လယ္စာက မ၀ေရစာပဲဗ်ာ။ ဟိုတယ္ေရာက္ရင္ တၿမံဳ႕ေလာက္ ၀ါးလိုက္ၾက ဦးစို႔လား"
ေညး ေျပာပံုဆိုပံု က ပို၍ ကလိတိတိ ျဖစ္လာသည္။
"ခင္ဗ်ား ကေတာ့ အစားပုပ္ပဲဗ်ိဳ႕။ အဒါ ေရာဂါဗ်။ ခင္ဗ်ား ငယ္ငယ္တုန္းက ငတ္မ်ားလာေရာ့လားဗ်ာ"
စမစ္ က ၿပံဳးသည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အေတာ္ေအာင့္သြား၏။ ကိုယ့္ဒူးကုိယ္ခၽြန္သမားတို႔ ထံုးစံ အညတရ ဘ၀ျဖင့္ စတင္ခဲ့ရျခင္း ကို ဂုဏ္ယူသည္။ ထုိအျဖစ္မ်ိဳးကို ခ်ဲ႕ခ်ဲ႕ထြင္ထြင္ ေျပာမိတတ္ေသးသည္။
ဟိုတယ္ရုံးခန္း တြင္ စမစ္က တစ္ေယာက္အိပ္ခန္း ေကာင္းေကာင္း ႏွစ္ခန္းအလယ္တြင္ ဧည့္ခန္း ပါသည့္ ႏွစ္ခန္း ပါသည့္ ႏွစ္ခန္းတြဲေပးရန္ ဟိုတယ္စာေရးကို ေျပာသည္။
"ၾကာၾကာေနမွာ လား ခင္ဗ်ာ"
ေညး က စာေရးကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုးၾကည့္သည္။
"ကုိယ့္လူ ေစာင့္ၾကည့္ေပါ့။ အခုေတာ့ အရက္ခန္းကို ဘယ္က သြားရမလဲသာေျပာ"
ေညး ထြက္သြားသည္။ စမစ္အခန္း သို႔ တက္လာခဲ့သည္။ အခန္းက သန္႔သည္။ ၾကမ္းတိုက္ဖေယာင္းနံ႔ သင္းေန၏။ မ်က္ႏွာသစ္ခြက္ တြင္ မ်က္ႏွာသုတ္ပ၀ါ အသစ္မ်ား ခ်ိတ္ထားသည္။ အိပ္ရာေပၚ ထုိင္ၾကည့္သည္။ စပရိန္ေတြ က ေတာင့္ေသးသည္။ သူ႔ေသတၱာ ကို ဖြင့္ၿပီး အ၀တ္အစားမ်ားကို ဗီရုိ ထဲ၌ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထည့္ သည္။ သားေရေဘာင္တပ္ သူ႔ဇနီး ဓာတ္ပံု ကို ဗီရုိေပၚတြင္ တင္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အတန္ၾကာက ရိုက္ကူး ထားခဲ႕ သည့္ ဓာတ္ပံု။ ပြဲထုိင္ အ၀တ္အစား ၀တ္ထားသည့္ လက္လုပ္လက္စား မိန္းကေလးတစ္ဦး၊ လက္ထဲ မွာက သမၼာက်မ္းစာအုပ္။
စမစ္က ဓာတ္ပံုကို တျမတ္တႏိုး ၾကည့္ေန၏။ သူ႔အထားအသိုကို သူ ေက်နပ္သည္။ သူက စနစ္တက် ေနတတ္သူ ျဖစ္၍ အရာရာကို စီကာစဥ္ကာ ရွိေစခ်င္သည္။ လူေခၚ ေခါင္းေလာင္းႏွိပ္ၿပီး ၀က္ေပါင္ေျခာက္ ညႇပ္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ႏွင့္ ႏြားႏို႔တစ္ခြက္ မွာလိုက္သည္။
ေညး အရက္ေသာက္တာကိုေတာ့ စမစ္ မပူလွ။ ေညးက ၾကြက္တြင္း။ ဘယ္ေလာက္ ေသာက္ေသာက္ မူးရုပ္ မေပါက္။ ၿပီးေတာ့ ရွစ္စပ္က ဂ်င္ေျခလည္သည္။ ဖ်ံက်လြန္းသည္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္သည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူ ဗိုလ္လဲဆိုတာ ျပရေသးတာေပါ့ဟုသာ စိတ္ထဲတြင္ ေတးထားလုိက္သည္။
ၿမိန္ေရယွက္ေရ စားၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာသစ္ကာ ကိုယ္ဟန္သည္။ သူ႔ကုိယ္သူ မွန္ထဲတြင္ ၾကည့္ သည္။ ေပ့ႏွင့္ ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ ေျပာရမည့္ စကားကို စိတ္ထဲမွ ျပန္ရြတ္သည္။ ကိန္းဂဏန္း စာရင္းဇယားေတြက သူ႔ေခါင္းထဲ မွာ အသင့္။ လြန္ခဲ့သည့္ သံုးပတ္လံုးလံုး ဒါေတြကိုပဲ ေလ့လာမွတ္သားေနခဲ့သည္။ ဟန္က်မွာပါဟု သူ ယံုၾကည္ ထားသည္။
ေငြေၾကး၏ တန္ဖိုးရွိန္ေစာ္ကို စမစ္ နားလည္သည္။ ေငြပံုေပး၍မွ ၀ယ္မရလွ်င္ ဆက္လုပ္ရမည့္ အျခားနည္းလမ္း မ်ားကို ရုံးခ်ဳပ္ က အေသးစိတ္ စီမံခ်က္ခ်ၿပီး ျဖစ္သည္။ စမစ္က စာသမား ေပသမား မဟုတ္။ သို႔ေသာ္ လုပ္ငန္း ကုိင္ငန္းႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ ေနာေက်ၿပီးသား။
သူ႔အေမ ကြယ္လြန္ၿပီးေနာက္ ႀကီးပြားလမ္းရွာရန္ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ မဲလ္ဘုန္းၿမိဳ႕သို႔ သေဘၤာျဖင့္ သြားခဲ့သည္။ လမ္းခရီးတြင္ ၾသစေၾတးလ် လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး မစၥတာ ဂလန္ဒန္ႏွင့္ ေတြ႕သည္။ မစၥတာဂလန္ဒန္နင္က ႏို႔မႈန္႔ လုပ္ငန္းကို ပင္တုိင္လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္ စီးပြားေရးအျမင္က်ယ္သူပီပီ သုိးၿခံေပါင္းမ်ားစြာကိုလည္း ပိုင္သည္။ မဲလ္ဘုန္း ပဲ့တင္သံ ညေနသတင္းစာကိုလည္း ပုိင္သည္။ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႕အနီး ဘြန္ဒီပင္လယ္ကမ္းေျခရွိ ကလပ္ တစ္ခုကို လည္း ပိုင္သည္။ သေဘၤာမဆုိက္မီ တစ္ညအလုိတြင္ မစၥတာ ဂလန္ဒန္နင္က စမစ္ကို ဘြန္ဒီပင္လယ္ ကမ္းေျခသို႔ လႊတ္သည္။ ကလပ္ အေျခအေနကို စစ္ေဆးခုိင္းသည္။
ကလပ္က စာရင္းအင္းေတြ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္ေနသည္။ အေျခယိုင္ေနသည္။ မန္ေနဂ်ာက စမစ္ကို လာဘ္ုိး ေသးသည္။ စမစ္က စိတ္ဆုိး မာန္ဆိုးျငင္းသည္။ လုပ္ငန္းတစ္ခုလံုး ကို ေနသား တက်ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ လုပ္သည္။ တစ္ႏွစ္ခြဲအၾကာတြင္ အျမတ္ေကာင္းေကာငး္ျဖင့္ ျပန္ေရာင္းႏိုင္ သည္ အထိ လုပ္ငန္း ေအာင္ျမင္ ခဲ့သည္။
မစၥတာဂလန္ဒန္နင္ က သူေကာင္းျပဳသည့္သေဘာျဖင့္ မဲလ္ဘုန္းပဲ့တင္သံ ညေနသတင္းစာတိုက္တြင္ သူ႔ကို အလုပ္ ခန္႔သည္။ ေကာင္းစားခ်င္သည့္ ေဇာကပ္ေန၍ စမစ္လုပ္ငန္း အတက္ျမန္သည္။ သံုးႏွစ္အတြင္း စီမံ ခန္႔ခြဲေရး မွဴး ျဖစ္လာသည္။
ထုိအခ်ိန္မွာပင္ မင္နီလန္ေလႏွင့္ သူ အိမ္ေထာင္က်သည္။ မင္နီက တရားေဟာဆရာတစ္ဦး၏ သမီး။ ခရစ္ယာန္ အသင္း မိတ္ဆံုပြဲတစ္ခုတြင္ သူႏွင့္ဆံုစည္းခဲ့သည္။ ထုိအသင္းတြင္ စမစ္ ေရွ႕ေဆာင္ေရွ႕ရြက္ တစ္ဦး ျဖစ္လာသည္။ မဲလ္ဘုန္း ပဲ့တင္သံ သတင္းစာတြင္ ၉ႏွစ္တိတိ သူ လုပ္ခဲ့သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment