"ေအးဟ။ မင္းႏြားႏွစ္ေကာင္ကို ေတြ႕ခဲ့သေမာင္။ မယ္ၿငိမ္စည္က ႏြားစာေတြ ဘာေတြ စဥ္းလို႔ဗ်ာ။ အေစာႀကီးမုိ႔ ငါက အားနာေနေပ မဲ့ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဆန္အိတ္သယ္ရေအာင္လာရာမွာ ငါ့ကို ခရီးႀကံဳ လုိက္ပို႔သာတဲ့" ေမာင္ေဆးရိုး လြန္စြာ ေက်နပ္၏။ သည္ပံုအတုိင္းသာ "လွည္းငွား" လိုက္စားေနလွ်င္ ငါးဆယ္ က်ပ္ ျဖင့္ ေပါင္ႏွံ ထားေသာ ဆယ္ဧကေက်ာ္ က်ယ္သည့္ ယာႀကီးကို မၾကာျမင့္ မီ ေရြးႏိုင္ေတာ့ မည္ ယံုၾကည္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္..........
(၈)ေမာင္ေဆးရိုး တို႔ မိသားစုမွာ အံ့လည္း အံ့ၾသရ၏။ ၀မ္းလည္း ေျမာက္ရ၏။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ငထြန္းကား တို႔သားအဖ သုံးေယာက္ႏွင့္အတူ မယ္ၿငိမ္းစည္ပါ လုိက္ပါလာေသာေၾကာင့္ေပတည္း။
တစ္ရပ္တစ္ေက်း မွ လူမ်ားသာေရာက္လာျငား ဦးက်န္ႀကီး မယ္ၾကြယ္စိုးတို႔မွာ ေျမးရွင္ျပဳအတြက္ မည္သည့္အရာ မွ် အသင့္မရွိ။ ယုတ္စြအဆံုး "ကံေဆာင္"
သို႔ေသာ္ စိတ္ကူးကား ရွိသည္။ ငထြန္းကားသားအဖတစ္ေတြ ေရာက္လာပါက အလွဴႀကီး လွဴမည္။ ငထြန္းကား သားအဖ တစ္ေတြ မလာပါက ဘညိန္းကို "ရွင္ျဖစ္" သကၤန္းခ်ီေပးၿပီး ဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူ ပူေဇာ္မည္ဟူ၍ ႀကံစည္ ထားသည္။ ယခု ငထြန္းကားသားအဖ သံုးေယာက္သာမက ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ မယ္ၿငိမ္းစည္ပါ ပါလာသည့္ အတြက္ အလွဴႀကီး ျဖစ္လာေတာ့သည္။ မ႑ပ္ထုးိသည္။ ဆုိင္းငွားသည္။ ေခၚေကာက္ဇာတ္လည္း ပါသည္။
ရမ္းဘုိကုန္း ရြာသူရြာသားမ်ားကား ညီညြတ္၏။
"ကုိက်န္ႀကီး မယ္ၾကြယ္စိုးက ေျမးရွင္ျပဳ နားသမဂၤလာအတြက္ ရြာကို အပ္ပါတယ္"
ဇာမီးစာတပ္ လက္ဆြဲမီးအိမ္ထြန္းကာ အိမ္ေရွ႕တြင္ ရြာလံုးကၽြတ္ အစည္းအေ၀းေခၚလိုက္ရုံျဖင့္ ၿပီးေတာ့ သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ လမ္းကိုပါ ခြငုံထားေသာ မ႑ပ္ႀကီးတစ္ေဆာင္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ေပၚေပါက္လာ၏။
အလွဴရွင္ ဦးက်န္ႀကီး၊ မယ္ႂကြယ္စိုးမွာ ဘာမွ်ျပန္မၾကည့္ရ။ ေကာ္ေဇာ္ငွားသူ၊ ကန္႔လန္ကာငွားသူ၊ စား ပြဲခံုငွားသူ၊ ဖ်ာငွားသူ စသည္ မ်ားကို သူ႔လူႏွင့္သူ ႀကီးၾကပ္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူ႔ပရပုိက္ႏွင့္သူ ေရးမွတ္ ၿပီးျဖစ္ည္။
ဧည့္ပရိသတ္ကို ထမင္းေကၽြးေနေသာ စားပံုခံုတြင္အဝတ္မခင္း။ သတင္းစာစကၠဴခင္းသည္။ မ႑ပ္တုိင္ ကို သတင္းစာ စကၠဴပတ္သည္။ ေက်းလက္တြင္ စကၠဴသည္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေန၏။
သည္မွ် အလွဴႀကီး ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လုပ္ေသာအခါ ေရႊတစ္ဆုပ္ရြာေန ဦးရဲတင္း ေဒၚမင္းဘာ္တုိ႔ကို ဖိတ္ၾကား ရေတာ့ သည္။ ရွင္ေလာင္း ကိုေက်ာ္ ကိုေသာ္တုိ႔မွာ ဦးက်န္ႀကီး မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔၏ ေျမးသာ မဟုတ္၊ ဦးရဲတင္း ေဒၚမင္းေသာ္တုိ႔၏ေျမးလည္းျဖစ္ေပသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ဖိတ္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။
"လာခ်င္လာ မလာခ်င္ေန၊ လာတာ မလာတာ သူတုိ႔သေဘာ။ ဖိတ္ၾကားဖုိ႔ အသိေပးဖုိ႔က ကုိယ့္တာ ဝန္"
ထိုသို႔ေသာ သေဘာထားျဖင့္ မယ္ၿငိမ္းစည္၏မိဘမ်ားကို ဖိတ္ၾကားရာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စလံုး ေရာက္လာၾကသည္။ အလွဴရွင္ ဦးက်န္ႀကီး မယ္ႂကြယ္စိုးသာမက ဦးႂကြက္နီ ေဒၚေရႊအိမ္တုိ႔ပါ ေရာက္ လာၿပီး ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾက၊ စကားေျပာၾကသည္။
အလြန္ႏွစ္သက္စရာ၊ အလြန္ဝမ္းေျမာက္စရာေကာင္းေသာ ေျမးရွင္ျပ၊ ေျမးနားထြင္းအလွဴတြင္ ဆုိင္းက ဧည့္ခံ သည္။ လာေသာ ဧည့္သည္တိုင္းက ထမင္းစားသည္။ ဘုန္းႀကီးတရားနာခဲသျဖင့္ ရွင္ျပဳအလွဴသို႔ တရားနာ ၾကရန္ စု႐ံုးေရာက္ ရွိလာၾကျခင္းျဖစ္၏။
မယ္ၿငိမ္းစည္ သည္ "ရွင့္အေမ" ေပပဲဟု မပလႊား။ ရမ္းဘိုကုန္းရြာတြင ္နာမည္ပ်က္ထားေသာ မိမိကိုယ္ ကို သိ သည္။ သို႔ေၾကာင့္ ကုပ္ကုပ္ကေလးေနခဲ့သည္။ သုိရာတြင္ အေဖရင္းႏွင့္ အေမရင္းေရာက္လာ ေသာအခါ သူ စဥ္းစား ရၿပီ။ မ်က္ႏွာျပသင့္၊ မျပသင့္။
"မိရင္း ဖရင္းကို မ်က္ႏွာျပသင့္သယ္"
ဤဆံုးျဖတ္ခ်က္ႏွင့္ အတူ မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ မက်ီးဒန္၏အိုးမ်ားၾကားမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သူ႔အေဖႏွင့္ အေမ ရွိေနေသာေနရာ ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ အေဖႏွင့္ အေမတုိ႔ သံဃာစင္ေရွ႕တြင္ ထုိင္ေနၾကသည္။
မယ္ၿငိမ္းစည္ သည္ အေဖႏွင့္အေမ့ေရွ႕သုိ႔ တည္ၿငိမ္စြာ ေလွ်ာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ပုဆစ္ဒူးတုပ္ လ်က္ ထုိင္ကာ သံုးႀကိမ္ ဝပ္ခ်သည္။
"အေမ နဲ႔ အေဖ တို႔ ေနေကာင္းၾကပါရဲ႕လား"
မယ္မင္းေဘာ္ သည္ ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာၿပီး ကန္ေတာ့ေနေသာ သမီးကိုၾကည့္သည္။ မ်က္ရည္ေတြ ေတြ က်လ်က္ ဦးရဲတင္း ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဦးရဲတင္းသည္ သမီးကို မွတ္မိသျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲေန သည္။
ထိုအခါ မယ္မင္းေဘာ္ ထရပ္သည္။ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ ဦးခ်အၿပီးတြင္ ေမာ့လာေသာ မယ္ၿငိမ္း စည္၏ မ်က္ႏွာကို ျဖတ္႐ုိက္သည္။
"ငါတုိ႔ကို မထီမဲ့ျမင္ ႏႈတ္ဆက္ဦးဟဲ့"
မ်က္လံုး ကို ခတ္မိသေလာ၊ မ်က္ႏွာ ကို ႐ုိက္မိသေလာ ဘယ္ႏွခ်က္႐ုိက္မိ သနည္း မယ္မင္းေဘာ္ မသိ ပါ။ မုိက္လံုးႀကီး လြန္းေသာ သမီးကို အားရပါးရ ႐ုိက္အၿပီး၌ ျပန္ထုိင္သည္။
မယ္ၿငိမ္းစည္ သည္ သံုးခ်က္ အ႐ုိက္ခံအၿပီးတြင္ မ႑ပ္ထဲမွထြက္၏။ သြား႐ိုးသြားစဥ္ လွမ္း႐ိုးလွမ္းစဥ္ ထက္ ျမန္သျဖင့္ ဆုိင္းဝိုင္းေဘး က ငထြန္းကား သတိထားမိသည္။
"မယ္ၿငိမ္း ဘယ္တံုး"
မယ္ၿငိမ္းစည္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ အလယ္တံခါးမွ ထြက္သည္။ သာဒြန္းေျမာင္းကို ျဖတ္သည္။ ဘုရားငါး ဆူေတာ ထဲအေရာက္ ၌ ငထြန္းကား မီလာသည္။
"မယ္ၿငိမ္း ဒါ ဘယ္တံုး"
"အိမ္ျပန္မယ္"
"ရြာလယ္တံခါးကို ျပန္လုိက္ခဲ့။ ငါ လွည္းတပ္ေခ်ဦးမယ္"
ငထြန္းကားသည္ မယ္ၿငိမ္းစည္ကိုလက္ဆြဲၿပီး အလယ္တံခါးရွိ ကင္းတဲေပၚတြင္ ထားခဲ့သည္။ အိမ္ျပန္ ၿပီး လွည္းတပ္ကာ မည္သူ႔ကိုမွ် ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ေမာင္းထြက္ခဲ့သည္။
မ႑ပ္ေဘး က ထမင္းစား႐ံုထဲတြင္ သူဝင္ငါထြက္ျဖင့္ စည္ကားေန၏။ အလွဴရွင္၏ကုိယ္စားလွယ္မ်ား သည္ "လာပါ၊ ႂကြပါ၊ စားပါ" ဟု ေခၚေနၾက၏။ ထမင္းစားၿပီးသူမ်ားသည္ သံဃာစင္ေရွ႕တြင္ လာထုိင္ ၾက၏။ ထိုေနရာ တြင္ ေရေႏြးႏွင့္ ကြမ္းအစ္လက္ဖက္ပြဲမ်ား အသင့္။
ေတာသူေတာင္သားမ်ားသည္ အမွန္ပင္ မေသ႐ံုစားၾကရ၏။ အာဟာရျဖစ္သည္လည္းရွိ၊ မျဖစ္သည္ လည္းရွိမည္။ သို႔ေသာ္ ငါးပိဖုတ္ကေလး င႐ုတ္သီးေထာင္းကေလးျဖင့္ မေသ႐ံု စားေနခဲ့ၾက၏။ ထုိသုိ႔ ေနခဲ့ရာက ယခု ကဲ့သို႔ေသာ အလွဴမ်ဳိးႏွင့္ႀကဳံေတာ့မွ အားပါးတရ စားခြင့္ႀကဳံေတာ့သည္။ ေထာင္းသိပ္ သကဲ့သို႔ စားသည္။ အားမနာ တမ္း စားသည္။ ထိုကဲ့သို႔စားအၿပီးတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ပျခဳပ္ထဲသုိ႔ တအားသိပ္ထည့္၏။ ဝက္သားဟင္း သိုး လိမ့္မည္။ မထည့္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ ၾကက္သြန္ပါသျဖင့္ သိုး ႏုိင္မည္။ မထည့္။ င႐ုတ္ သီးေတာင့္ေၾကာ္ႏွင့္ ထမင္းခ်ည္းထည့္သည္။ ထိုသို႔ထုပ္သည္ကို အလွဴရွင္၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ျမင္သည္၊ မတားျမစ္၊ မေျပာ။
"ယူၾကပါေစ။ ထည့္ၾကပါေစ။ သုံးလြန္းတင္ထမင္း၊ ႏွမ္းဖတ္ခဲထမင္းကို စားေနၾကရာက တစ္ခါတစ္ရံမွ စားရသဲ့ ဆန္ထမင္း။ ယူၾကပါေစ။ သယ္သြားၾကပါေစ"
ဤကဲ့သုိ႔ ဒါနအလွဴႀကီး ေပးထားစဥ္ ဦးက်န္ႀကီး မယ္ႂကြယ္စိုး၊ ဦးရဲတင္း မယ္မင္းေဘာ္ႏွင့္ ဦးႂကြက္နီ မယ္ေရႊအိမ္၊ ေမာင္ေဆး႐ိုး မက်ည္းဒန္ တုိ႔သည္ ေလးထပ္ေက်ာင္းသုိ႔ သြားၾကၿပီ။ နားထြင္းေသာ သတို႔ သမီး ေခ်ာစိန္မွာ မိန္းမေခ်ာေတြၿခံရံလ်က္ အိမ္တြင္ က်န္ခဲ့ျငား ရွင္ေလာင္းသံုးပါး က ေက်ာင္း တြင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။
နႏြင္းလိမ္းထားေသာ ကတံုးကိုယ္စီႏွင့္ ရွင္ေလာင္းမ်ားသည္ အဘုိး အဘြားႏွင့္ မိဘမ်ားကို ႀကဳိဆိုၾက ၏။ ထိုအထဲ မွ ကိုေက်ာ္သည္ မ်က္ႏွာေတြကို တေမာ့ေမာ့ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္၏။ ကိုေသာ္မူ သူ႔ပခံုးကို လာ ကုိင္ေသာ ဦးရဲတင္းႏွင့္ ေဒၚမင္းေသာ္ တုိ႔၏လက္မ်ားကို ဆုပ္ထား၏။ ေမာ့မၾကည့္။
မယ္မွ်င္သည္ တူကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ကာ မ်က္ရည္ဝုိင္း၏။
"အလွဴအတန္းလုပ္ေနသယ္ေလ။ သတိထားမွေပါ့"
သူ႔ေဘးတြင္ ပါေသာ ေမာင္ေမာင္ေအးကသာ သတိမေပးလွ်င္ မယ္မွ်င္ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ငိုယိုဖြယ္ရွိသည္။ မယ္မွ်င္ သည္ ရွင္ေလာင္းသုံးပါး၏အေဒၚျဖစ္ေစကာမူ လူႀကီးေတြကို ဦးေစားေပးေသာအားျဖင့္ ေနာက္ စြန္းမွာေန၏။ သို႔ေၾကာင့္ သူ မ်က္ရည္ဝဲသည္ကို အျခားသူမ်ား မသိ။
ေမာင္ရွင္ေလာင္းေတြ သကၤန္းအပ္ သကၤန္းေတာင္းၿပီးေနာက္၊ သကၤန္းဝတ္ၾကသည္။ ေခါင္းကဝါ သကၤန္းက ဝါဝါမုိ႔ ရႊင္လန္း ဝမ္းေျမာက္ေနၾက၏။ သာမေဏသံုးပါးတြင္ "ရွင္စႏၵ" ဘညိန္းမွာ အငယ္ဆံုး ျဖစ္၍ ရွင္ကုမာရ ကုိေက်ာ္ မွာ အႀကီးဆံုးျဖစ္ေစကာမူ ဣေႁႏၵအရင့္က်က္ဆံုးမွာ ရွင္သာသန ကိုေသာ္ ျဖစ္သည္။
"ကိုရင္ ထမင္းဆာ ရင္ မငိုနဲ႔ေနာ္"
ကိုရင္ဘညိန္း ကို တစ္ေယာက္ကေျပာျခင္းျဖစ္ရာ "ဘာျဖစ္လို႔ ငိုရမွာတံုး။ ကိုရင္ဝတ္မွာေတာ့ ညစာစား လို႔ ဘယ္ျဖစ္ မတံုးေနာ္ ညီေလး" ဟု ဝင္ေျပာသူမွာ ကိုရင္ကိုေသာ္ ျဖစ္ေပ၏။
"ေတာ္ေတာ္လာသဲ့ ကိုရင္ပဲ" ဟု ေျပာရန္မွတစ္ပါး ထိုကိုရင္အလတ္ကို ေျပာႏိုင္သူမရွိေခ်။ အလွဴ အတြက္ ဆုိင္းငွားကတည္းက ေခၚေကာက္မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးကို ငွားခဲ့ရန္ တစ္ပါတည္း သေဘာတူ ခဲ့သည္။ သို႔ေၾကာင့္ ကားလိပ္မပါ၊ ဇာတ္စင္မပါေသာ ကုတင္ မင္းသား မင္းသမီး ပါသည္။ မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီး မွာ ေခၚေကာက္ျခင္းျငား လူရႊင္ေတာ္မ်ားမွာ ဆုိင္းထဲက ေနာက္ထမ်ားကို အဆစ္ထည့္ေပးရ သည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစကာ မူ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္မွာ ညဳိ႕ေနသည္။ ထုိပြဲသုိ႔ ကိုရင္ႀကီးႏွင့္ ကိုရင္ငယ္တို႔ႂကြ ျငား ကိုရင္လတ္ က်န္ေနခဲ့သည္။
"ကတာ ခုန္တာ မၾကည့္ရဘူး။ တီးမႈတ္တာ နားမေထာင္ရဘူး၊ ဒဏ္ေပးတာခံႏုိင္ရင္ သြားၾကေပါ့"
ဦးရဲတင္း ေဒၚမင္းေဘာ္တုိ႔သည္ ထိုကိုရင္ကိုကြက္ၿပီး ေရႊတဆုပ္ရြာသုိ႔ ပင့္ၾက၏။
"ကိုရင့္ ဘနဲ႔ အေမႀကီးကို ခ်ီးျမႇင့္ေသာအားျဖင့္ ရြာကို လုိက္ခဲ့ပါ"
"ကိုရင္သံုးပါးဟာ ညီအစ္ကိုေတြဗ်။ သံုးပါးမွာ တစ္ပါးတည္းကြက္ၿပီး ဖိတ္တာ ငရဲႀကီးလိမ့္မယ္ေနာ္"
ဦးရဲတင္း ေဒၚမင္းေဘာ္ တုိ႔သည္ ကိုရင္ငေသာ္ကို လုိခ်င္ေသာေၾကာင့္ ကိုရင္ႀကီးငေက်ာ္ႏွင့္ ကိုရင္ ငယ္ ဘညိန္း တုိ႔ကိုပါ ေရႊတဆုပ္ရြာကို အလည္အပတ္ႂကြၾကရန္ ဖိတ္ၾကား၏။ ကိုရင္ႏွစ္ပါး သေဘာ မတူေသာအခါ ကိုရင္လတ္ က ဤသုိ႔မိန္႔ၾကား၏။
"သည္မွာ လွဴလည္း ကုသုိလ္ရပါတယ္ဗ်ာ"
ဦးရဲတင္း ေဒၚမင္းေဘာ္တုိ႔သည္ တာလမ္းမရွိေသာ လယ္ႀကဳိလယ္ၾကား ၅ မုိင္ခရီးကို အပင္ပန္းခံၿပီး သံုးရက္ဆြမ္းပို႔၏။
သည္ကေလးေတြလည္း လူ႔ဘဝတြင္ နံနက္စာစားေကာင္းမွ စားၾကရမည္။ သို႔ရာတြင္ သာမေဏဘဝ တြင္ကား "အ႐ုဏ္ဆြမ္း" ဟူ၍ တသီးတသန္႔ ဆက္ကပ္လွဴဒန္းၾကရ၏။ မယ္မွ်င္မွာ အေနေဝးေသာ ေၾကာင့္ မလွဴႏုိင္ေစ ကာမူ ေခ်ာစိန္ႏွင့္ ေဒၚေရႊအိမ္ မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔က အပင္ပန္းခံၾက၏။
ငထြန္းကား သည္ အလွဴေရစက္ခ်တြင္လဲ မရွိ။ အလွဴၿပီး၍ ၁၅ ရက္ၾကာမွ ရမ္းဘိုကုန္းသုိ႔ ေရာက္လာ ၏။
"၁၅ ရက္ ရွိၿပီပဲ။ ကိုရင္ တုိ႔ မထြက္ေသးဘူးလား"
ငထြန္းကား၏ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို မေျပာတတ္ေသာေၾကာင့္ ကိုရင္ႀကီးႏွင့္ ကိုရင္ငယ္က ကိုရင္လတ္ ကို ၾကည့္ၾက၏။
"ကိုရင္တို႔ လူထြက္ခ်င္ထြက္ၾက။ တပည့္ေတာ္ေတာ့ မထြက္ဘူး"
ကုိရင္ႀကီး ငေက်ာ္ႏွင့္ ကိုရင္ငယ္ ဘညိန္းတို႔မွာ အႀကံအစည္ အေတြးအေခၚ မရွိၾကေခ်။
"သုိ႔ေသာ္ ကိုရင္လတ္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းခ်က္ရတာ မသက္သာဘူး"
"သည္စကားကို ဒကာႀကီးက ေျပာတာလား၊ ဒကာမႀကီးေတြက ေျပာတာလား။ ကဲ ေျဖစမ္းပါဗ်ာ"
ငထြန္းကား အက်ပ္အတည္း ေတြ႕ေတာ့သည္။ ထိုစကားကို သူက လုပ္ႀကံေျပာဆိုျခင္းသာျဖစ္သည္။
"သည္ကိုရင္မ်ဳိး မေတြ႕ဖူးပါဘူးဗ်ာ"
ငထြန္းကား၏ ညည္းခ်င္းျဖစ္သည္။
"တျခားကေလးေတြဆုိရင္ ငွက္မပစ္ရ၊ မေဆာ့ရတဲ့အတြက္ လူထြက္ၾကတယ္၊ သည္ကိုရင္ကေတာ့"
ကိုရင္ေတြ လူထြက္ေရးကို ငထြန္းကား စိတ္အားသန္ေနေသာအခါ ေမာင္ေဆး႐ိုး ပါလာရသည္။
"သူ႔ဘာသာ သူေနသာ အစ္ကိုက ဘာျပဳလုိ႔ လူထြက္ခုိင္းရသာတံုး"
"သူ႔အေမက သူ႔သားေတြ ေခၚေပးပါ ေျပာေနတယ္ဟ"
"ကိုရင္ဝတ္နဲ႔ ေခၚသြားလုိ႔မရဘူးလား"
ထိုအခါ ငထြန္းကား ေတြသြားသည္။ ယင္းသုိ႔ ေတြသြားစဥ္ ေမာင္ေဆး႐ိုးက ဆက္ေျပာ၏။
"ရြာမွာတုန္းက ကေလးေတြကို က်ီးစားစား ေခြးစားစားဆိုၿပီး ပစ္ထားခဲ့ၿပီးမွ အခု သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ သပ္ သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ ရွိေနေတာ့မွ မျမင္ရ မေနႏုိင္ျဖစ္သာဟာ ႐ိုးမွ ႐ိုးသားရဲ႕လား အစ္ကိုရာ"
"ငါ့မိန္းမ မ႐ိုးသားတာ ကို အခုမွ သိသလား"
ထိုစကား အတြက္ ေမာင္ေဆး႐ိုးမွာ အိုးတိုးအမ္းတမ္း ျဖစ္သြားရ၏။ သူ႔အစ္ကို၏ဇနီးမွာ သူ႔မရီးျဖစ္သ ျဖင့္ ႐ိုေသေန ရသည္။ သို႔ေၾကာင့္ "မင့္မိန္းမ မ႐ိုးသားသာကို အေစာႀကီးကတည္းက သိပါသယ္" ဟု ေျဖ၍မျဖစ္။ အေျဖကို ေမာင္ေဆး႐ိုး ရွာမရျဖစ္ေနစဥ္ ငထြန္းကားက ေဖာ္ထုတ္၏။
"သည္မိန္းမကို မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ယူမိတာ မွားၿပီလို႔ ငါ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေနာင္တရသလဲ မင္း သိလား"
"မသိေတာ့လားကြာ"
"မဂၤလာေဆာင္ၿပီး ခုနစ္ရက္လည္းလည္ေရာ သည္မိန္းမကိုယူမိတာ မွားၿပီလုိ႔ ငါ သိတာပဲ မင္းသိလား"
စကားသည္ လိုရင္းမွ ေဘးေခ်ာ္ၿပီး အျခားလမ္းသုိ႔ ေရာက္သြားၿပီ။ သို႔ရာတြင္ အစ္ကိုေရာ ညီပါ သတိ မထားမိ။
"သာနဲ႔မ်ား အစ္ကို"
"ဟ ညီေလးရ။ ငါတုိ႔ မယ္မွ်င္ကို လူတစ္ေယာက္က ေတာင္းရမ္းယူငင္ၿပီး ေလးငါးေျခာက္ရက္အၾကာမွ ပစ္ထားခဲ့ရင္ မင္း ခံႏုိင္မလား၊ မခံႏုိင္ဘူး။ အဲသာေၾကာင့္ ႏွမခ်င္းစာနာၿပီး ဆက္ေပါင္းေနတာေဟ့"
"ျဖစ္ရေလ အစ္ကိုရာ"
ေမာင္ေဆး႐ိုးမွာ သည့္ထက္ပိုၿပီး မေျပာတတ္။
သုိ႔ေသာ္ ငထြန္းကားမူ ေျပာတတ္သည္။
"တကၠသုိလ္ဆရာတစ္ဦးက မွာဖူးသည့္ ႏႈတ္ခ်ီ၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဘုရားတည္ ေဆးမင္ရည္စုတ္ထိုးဆိုတာ ဟာ မိန္းကေလးေတြကိုခ်ည္း ရည္ရြယ္တာမဟုတ္ဘူးကြ၊ ငါတုိ႔ေယာက္်ားေလးေတြပါ ပါတယ္ကြ"
"ဟုတ္သယ္ အစ္ကိုေရ႕။ က်ဳပ္ သေဘာေပါက္သြားၿပီ"
"မေကာင္းမွန္းသိလ်က္နဲ႔ ေပါင္းေနရတဲ့ အဲသည္မိန္းမဟာ၊ ႏြားမတန္းသား မခင္သလို လုပ္ေနရာက အခုမွ လာၿပီး သားေတြကို သြားေခၚေပးပါဆိုတာ အႀကံရွိရမယ္။ ေအးေလ တစ္ပါးေယာက္်ားနဲ႔ ေဖာက္ ျပန္႐ံုထက္ ဘာမ်ား တတ္ႏုိင္ဦးမွာတံုး"
တစ္ထုိင္တည္းျဖင့္ ငထြန္းကားသည္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္သြားၿပီ။ ေစာေစာတုန္းက ငထြန္းကားသည္ ႐ိုး႐ိုး ငထြန္းကား ျဖစ္ေသာ္ျငား၊ ယခုလက္ရွိ ငထြန္းကားမူ ဆန္းျပားသြားၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ သည္။
ေဆာင္ေဆး႐ိုးသည္ သူ႔အစ္ကို၏မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္သည္။
"အစ္ကို႔သားအႀကီး ကိုရင္ေက်ာ္က ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚ လုိက္မွာပဲ၊ လူဝတ္လၿပီးေခၚေခၚ ကိုရင္ဝတ္နဲ႔ ေခၚေခၚေပါ့။ အဲ ကိုရင္ေသာ္ကေတာ့ ခက္မယ္ဗ်ဳိ႕။ အိမ္က ကိုရင္ေတာင္ သူ႔ဓာတ္ေတြ ကူးေနၿပီဟ"
"လာကြာ၊ ကိုရင္သံုးပါးစံုညီရွိတုန္းမွာ သြားၾကေသးတာေပါ့"
ငထြန္းကားဦးေဆာင္ကာ ေလးထပ္ေက်ာင္းသုိ႔ လာခဲ့ၾက၏။ ထိုအခ်ိန္က ေလးထပ္ေက်ာင္းသည္ တံ တားႏွစ္စင္း၏ဦးခုိက္ရာ ျဖစ္သည္။ ေလးထပ္ေက်ာင္း၏ေခါင္းရင္းတြင္ အုတ္ျပာႆဒ္တစ္ဆူႏွင့္ ေျမ စုိက္ေစတီ အျပင္ ရွစ္မ်က္ႏွာဘုရားတစ္ဆူရွိသည္။ အုတ္ျပာႆဒ္၏ေျမာက္ဘက္ရွိ သစ္သားတန္ ေဆာင္းတြင္ စည္ တစ္လံုးႏွင့္ ေက်ာင္းေခါင္းရင္း ရွိ စည္႐ံုတြင္လည္း စည္ရွိသည္။
သစ္သားတန္ေဆာင္းထဲက စည္မွာ ဘုရားဖူးသူတုိ႔ အသံုးျပဳရန္ ျဖစ္၏။ စည္႐ံုမွ စည္ႀကီးကား အနီးအ နားရြာမ်ား ၏ သာေရးနာေရးတြင္ သံုးစြဲသည္ ဆိုၾကပါစို႔။ အလွဴတြင္ ဘုန္းႀကီးေတြ ႂကြလာၿပီ။ တရား နာ ေတာ့မည္။ ထိုစည္႐ံုမွ စည္သံေပးသည္။ တရားနာေတာ့မည္။ အလုပ္ႏွင့္လက္ ျဖတ္ရန္ျဖစ္သည္။ ဒုတိယ အႀကိမ္ စည္သံေပးျပန္ၿပီ။ အလွဴမ႑ပ္သို႔ သြားေပေရာ့။ တတိယစည္ တီးျပန္ၿပီ။ တရားနာ ေတာ့မည္။
နာေရးတြင္လည္း စည္သံုးႀကိမ္တီးသည္။ ပထမ စည္တီးသည္။ လယ္ျပင္ေရာက္ေနသူေတြ ယခုမွ အခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္းၿပီး ေျပးလာၾကရသည္။ ဒုတိယအႀကိမ္ စည္တီးျပန္ၿပီ။ အသုဘပို႔မည့္သူမ်ား အသု ဘအိမ္ သို႔ တဖြဲဖြဲလာေနၾကၿပီ။ တတိယအႀကိမ္ စည္တီးျပန္ၿပီ။ အသုဘပို႔မည့္သူမ်ားစံုညီေရာက္ေနၾက ၿပီ။ အခ်ဳိ႕လည္း အေျပးအလႊား လာေနၾကသည္။ ဤကား စည္ႏွင့္ စည္႐ံုတို႔၏ အက်ဳိးေက်းဇူးတည္း။
ေက်ာင္းဦးဘုရား ၏ေတာင္ဘက္ တြင္ ေစတီငယ္တစ္ဆူႏွင့္ တန္ေဆာင္းငယ္ရွိသည္။ ေစတီမွာ ငယ္ ေသာ္ျငား၊ နတ္ေလွကား ပါသည္။ မုခ္ေလးဘက္ပါရွိေသးသည္။ ယင္းႏွင့္ကပ္လ်က္ေစတီကား ရွစ္မ်က္ ႏွာ ဘုရားေပ တည္း။ ရွစ္မ်က္ႏွာေစတီ၏ေတာင္ဘက္တြင္ကား အုတ္တံတုိင္းႏွင့္ ခံ့ညားေသာ မုခ္ဦးတို႔ ျဖင့္ ႀကီးမား ထည္ဝါေသာ ေျမစုိက္ေစတီႏွင့္ အုတ္ျပသာဒ္ပါဝင္ေသာ "ပတီးပင္" ဘုရားတည္း။
ပတီးပင္ဘုရား ၏ အေနာက္အရပ္တြင္ ပတီးပင္ေက်ာင္း။ ထုိ႔ေနာက္ ေလးထပ္ေက်ာင္းႏွင့္ ပတီးပင္ ေက်ာင္း၏ၾကားတြင္ ၿမဳိ႕ဝန္မင္းႏွင့္ မိဖုရားေက်ာင္းတုိ႔ တည္ရွိသည္။ ထုိသို႔လွ်င္ စည္ကားခဲ့ေသာ ေလး ထပ္ေက်ာင္း သည္ ညႇိးမွိန္စျပဳၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဆင္ႀကံလွ်င္ ကၽြဲေလာက္ကား ၿဖီးႏုိင္ေသးရာ ေရႊေက်ာင္း ႀကီးကား ေရႊေရာင္တေျပာင္ေျပာင္ျဖင့္ ရွိေသးသည္။
"ဒကာတုိ႔ ထမင္းစားၿပီးခဲ့ၾကၿပီလား"
လူတုိ႔ ထမင္းစားခ်ိန္ျဖစ္သည့္အတြက္ ဖိုးသူေတာ္တစ္ပါးက ဆီးေမး၏။
"စားခဲ့ၿပီးပါၿပီ ဦးသူေတာ္"
"ဆြမ္းဘုဥ္းေပးအၿပီးမွာ ဘုန္းႀကီးႀကီး က်ိန္းေနေလာက္ၿပီ။ ဒကာတုိ႔ ဖူးခြင့္မရဘူး"
"ကိုရင္ သံုးပါးနဲ႔ေတြ႕ရေအာင္ လာသာပါ ဘုရား"
ဖိုးသူေတာ္ သည္ အထိုအခါက်မွ ေမာင္ေဆး႐ိုးႏွင့္ ငထြန္းကားကို မွတ္မိဟန္ျပသည္။
"ေၾသာ္ တေလာက ရွင္ျပဳတဲ့ ဒကာေတြပဲ"
"ဟုတ္ပါသယ္ ဘုရား။ သူက ကိုရင္ကုမာရနဲ႔ ကိုရင္သာသန အေဖ ငထြန္းကားပါ။ တပည့္ေတာ္က ကိုရင္စႏၵရဲ႕ဒကာႀကီးပါ ဘုရား၊ ရမ္းဘိုကုန္းမွာ ေနပါသယ္ ဘုရား၊ ေဆး႐ိုးလုိ႔ေခၚပါသယ္ ဘုရား"
"ေကာင္းၿပီး ဒကာႀကီးတုိ႔ ေကာင္းၿပီ"
ဖိုးသူေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားမ်ား သပိတ္ေဆး ဗ်ပ္ေဆးေနသည့္ၾကားသို႔ ေရာက္ေနေသာ ကိုရင္သံုး ပါးကို ဆြဲထုတ္လာ၏။
"သကၤန္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လက္ကန္ေတာ့ထိုးၾကေလ"
မၾကာမီ ကိုရင္သံုးပါးသည္ ငထြန္းကားတုိ႔ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္၏ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၾက၏။
"ကိုရင္ တို႔ ဒကာမႀကီးက လြမ္းေနၿပီ။ လူထြက္ဖုိ႔ စိတ္မကူးေသးဘူးလား"
ငထြန္းကား၏အေမးကို ကိုရင္ကုမာရ ငေက်ာ္ မေျဖတတ္။ သို႔ျဖစ္၍ ကိုရင္သာသန ငေသာ္ကို လွမ္း ၾကည့္၏။
"ကိုရင္ႀကီး ကိုေက်ာ္ေတာ့ ထြက္ခ်င္ၿပီထင္တယ္ ဒကာႀကီး။ သူ႔ကိုေခၚသြားေပေတာ့"
"တစ္ေယာက္တည္းေခၚသြားလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မတံုး ကိုရင္ရဲ႕"
"က်ဳပ္ကေတာ့ မထြက္ေတာ့ဘူးဗ်"
"ဗုေဒၶါ"
"ဟုတ္သယ္။ က်ဳပ္လည္း ကိုရင္သာသနလိုပဲ သာသနာေတာ္မွာ ေပ်ာ္ေနၿပီဗ်ာ။ မထြက္ေတာ့ဘူး"
ကိုရင္စႏၵ ဘညိန္းက ထုိသို႔ေျပာေသာအခါ၌ ငထြန္းကားမွာ ေနာက္ေျပာင္ၿပီး မေအာ္ႏုိင္ေတာ့ပါ။ "ကိုရင္လတ္နဲ႔ ကိုရင္ေလး က ဘာျပဳလုိ႔ မထြက္ခ်င္ရသာတံုး၊ ထမင္း မဆာဘူးလား" ဟု ေမး၏။
ထိုအခါ ကိုရင္လတ္ ရွင္သာသနက လက္ကန္ေတာ့ျပင္ထိုးၿပီး ဣေႁႏၵႀကီးျဖင့္ ေျပာသည္။
"သာသနာေတာ္မွာ အ႐ိုးထုတ္မယ္ေျပာတာမဟုတ္ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ လူမထြက္ခ်င္ဘူး"
"လူမထြက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာပါဦး ကိုရင္"
"က်ဳပ္တုိ႔ ကိုရင္ဝတ္လုိ႔သာ "ကုဋီ" သံုးခြင့္ရတာေလ။ ကိုရင္မဟုတ္ရင္ "ကုဋီ" သံုးခြင့္ မရွိဘူးဗ်"
ေမာင္ေဆး႐ိုး အ့ံအားသင့္ျငား၊ ငထြန္းကားမူ ေပါ့တန္စြာသာ ေျပာဆိုဆဲ ရွိေသး၏။
"ဒါေလးမ်ား ကိုရင္ ရယ္။ ဘာမ်ားလဲလို႔"
"လူ႔ဘဝမွာ ေနာက္ေဖးသြားခ်င္ရင္ ခ်ဳံရွာရေသးသဗ်။ ခ်ဳံထဲေရာက္ျပန္ေတာ့လည္း လူကိုၾကည့္ရတဲ့ အျပင္ ေျခေထာက္ ကို မေပေအာင္လည္း ငံု႔ငံု႔ၾကည့္ရေသးသဗ်"
ကိုရင္သာသန ငေသာ္ကား ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ျဖင့္ ျမင္တတ္၏။
ေမာင္ေဆး႐ိုး စိတ္ထဲက ႀကိတ္ၿပီး ခ်ီး မြမ္းေနစဥ္၊ ကိုရင္သာသနက သာမေဏဘဝႏွင့္ လူ႔ဘဝ၏ျခားနားပံုကို ဆက္လက္ေျပာ၏။
"ညေမွာင္ေမွာင္မွာ ထၿပီး ေနာက္ေဖးသြားတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းသဗ်ာ၊ လူ႔ကိုယ္ထဲ က ထြက္လာတဲ့ မစင္က ေအးစက္ေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ ပူေႏြးေနတာ၊ စီးထားတဲ့ဖိနပ္ကလည္း အပါး ကေလး။ ေနာက္ေဖး ကလည္း ေပ်ာ့ၿပဲေနမယ္ဆုိရင္ ေျခေထာက္ကို လာေပလို႔ ေပမွန္းမသိဘဲ အိပ္ရာ ဝင္၊ ဟား အိပ္ရာ တစ္ခုလံုး ေပက်ံနံေစာ္ကုန္တဲ့ ဒုကၡဟာ ကိုရင္ဘဝမွာ မရွိဘူး ဒကာႀကီး၊ ဘာေၾကာင့္ တံုးဆိုတာ့ ကိုရင္က ကုဋီနဲ႔ သြားတာကိုး"
"ၿပီးေတာ့ တုတ္ခေႏွာင္းကေကာ"
ကိုရင္သာသန ငေသာ္၏ထူးျခားမႈသည္ ကိုရင္စႏၵ ဘညိန္းထံသုိ႔ပါ ကူးစက္လာေနၿပီ။ ယခု ကႏုတံ အေၾကာင္းဝင္ေျပာသူမွာ ကိုရင္စႏၵ ဘညိန္းျဖစ္၏။
"က်ဳပ္တို႔လူမွာ ဘယ္သူကမွ် တုတ္ခေႏွာင္း ရွာမေပးေပမဲ့ ကုဋီထဲမွ ကႏုတံက အသင့္ဗ်။ က်ဳပ္တုိ႔ ေတြ႕ကရာ ခ်ဳံထဲက ဆြဲယူသဲ့ တုတ္ခေႏွာင္းမွာ အဖုအထစ္ေတြရွိေပမဲ့ ကုဋီထဲက ကႏုတံကေတာ့ ေခ်ာ ေနသာပဲဗ်ာ၊ အဲသာေၾကာင့္ က်ဳပ္လည္း မထြက္ဘူးဗ်ာ"
"ကိုရင္ေလးေျပာတာ က်ဳပ္ သေဘာက်တယ္"
ရွင္သာသနာက ဝင္ေရာက္ေထာက္ခံေသာအခါ ရွင္ကုမာရ ငေက်ာ္လည္း လူမထြက္သူ ျဖစ္သြားေလ ၏။
"ဟာ သည္လိုဆိုရင္ က်ဳပ္လည္း မထြက္ဘူးဗ်ာ"
"အ႐ုဏ္ဆြမ္း ထခ်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ကရိကထမ်ားသေနာ္"
ေမာင္ေဆး႐ိုးက အက်ပ္ကိုင္ျခင္းျဖစ္ျငား "အ႐ုဏ္ဆြ္ မစားဘူးဗ်ာ" ဟု ကိုရင္သာသန ငေသာ္က ထ ေျပာေသာအခါ ဆက္ေျပာရမည့္ စကားရွာမေတြ႕ဘဲ ျဖစ္သြားေလ၏။
"ကိုရင္တို႔ တစ္သက္လံုးက ခ်ဳံထဲမွာ ေနာက္ေဖးသြားလာခဲ့တာ၊ အခု သာမေဏဝတ္ေတာ့မွ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ ကုဋီနဲ႔ ကႏုတံ နဲ႔ ႀကီးက်ယ္ေနလုိက္တာ။ ေတာသားရဲ ဆြဲထုတ္"
ငထြန္းကား က ေျပာမိေျပာရာ ေျပာသည္ကို ကိုရင္ႀကီး ငေက်ာ္ႏွင့္ ကိုရင္ငယ္ ဘညိန္းတုိ႔က မတံု႔ျပန္ ေစကာမူ ကိုရင္ ငေသာ္ က သည္းမခံေပ။
"ဒကာႀကီးကို ဂုန္အိတ္ေပၚအိပ္မလား၊ ကတီၱပါေပၚအိပ္မလားေမးရင္း ဒကာႀကီး ဘယ္လိုေျဖမတံုး"
"ကိုရင္ စကားတတ္တိုင္း ေလွ်ာက္ေျပာမေနနဲ႔။ က်ဳပ္ ကိုရင္တို႔ကို ထားခဲ့ၿပီး ရြာကိုျပန္သြားမွာေနာ္"
ထိုကဲ့သို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ကာမွ်ျဖင့္ ကိုရင္ေသာ္ မလႈပ္ရွားေခ်။
"ဒကာႀကီး ျပန္သြာလးဲ ဘာျဖစ္သတံုး။ က်ဳပ္က ဘုရားရဲ႕ ေျမးေတာ္ပဲ။ သပိတ္တစ္လံုးရွိရင္ ဆြမ္း မငတ္ဘူးဗ်"
ထိုေန႔က ငထြန္းကား လက္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္သြားရသည္။ ညီအစ္သူ ေမာင္ေဆး႐ိုးလည္း ကိုရင္ေသာ္ကို ႏုိင္ေအာင္ မေျပာႏုိင္။
"အဲသည္ ကိုရင္ေလးကို အေမတုိ႔ဝုိင္းၿပီး နားခ်ၾကပါဦး"
မယ္ႂကြယ္စိုးသည္ အေနမနီးေစကာမူ ငေသာ္ကို ပိုခ်စ္သည္။ ဖေအအရင့္အမာႀကီးက ၾသခ်ရသျဖင့္ သေဘာက်ေန ၏။
"ကိုရင့္အေမက အေခၚခုိင္းတယ္ေျပာတာ မရဘူးဗ်ာ၊ ကိုရင္ ဘဝမွာ ကုဋီနဲ႔ ေနာက္ေဖးသြားရၿပီး၊ လူ ထြက္လုိက္ရင္ ကုဋီမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ မထြက္ဘူးတဲ့"
အိမ္ေခါင္းရင္း က အရိပ္တြင္ ဓားေမာက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ထန္းေလွ်ာက္သပ္ေနေသာ ဦးက်န္ႀကီးသည္ ဝင္မေျပာ ဘဲ မေနႏုိင္။
"ကိုရင္ေျပာသာ ဟုတ္သားပဲကြ"
"သူ႔အေမ က သားေတြကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ေခၚေပးပါ ပူဆာေနတယ္ အေဖရဲ႕"
ေခၽြးမ ကို ဦးက်န္ႀကီး သေဘာမက်ေသာ္ျငား၊ သည္ေျမးႏွစ္ေယာက္၏အေမမွာ သူျဖစ္ေနေသာအခါ မေျပာ သာေပ။ ဦးက်န္ႀကီး တန္႔သြားေသာအခါ ငထြန္းကားက မိခင္ကို ဆက္လက္ အကူအညီေတာင္း သည္။
"သူက ကေလးေတြရဲ႕ အေမျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကူေျပာေပးပါဦး"
ဤသို႔ျဖင့္ မယ္ႂကြယ္စိုးႏွင့္ မယ္မွ်င္ ေဒၚေရႊအိမ္ က်ည္းဒန္တို႔ေလးထပ္ေက်ာင္းသို႔ တစ္အုပ္ တစ္မႀကီး ေရာက္လာ၏။ ကိုရင္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုရင္ဘညိန္းတို႕ကို ေတြ႕ရန္လြယ္ကူျငား ကိုရင္ေသာ္ကို ေတြ႕ရန္ မလြယ္ကူေပ။ ေက်ာင္း မွာ စည္းကမ္းရွိသည္။
မယ္ေၾကြစိုးႏွင့္မယ္မွ်င္၊ ေဒၚေရႊအိမ္ က်ည္းဒန္တို႔သည္ သည္ေက်ာင္းႀကီးေပၚသို႔ ယခုမွေရာက္၏။ သို႕ရာတြင္ ေက်ာင္းေရွ႕ရွိ ကိုးခန္းဇရပ္ႀကီးမွာလည္း ဤေက်ာင္းႏွယ္ ႏွစ္ဆင့္ျဖစ္ သည္။
ဇရပ္ႀကီး တြင္ ၀ါတြင္းဥပုသ္ေန႕မ်ား၌ လူျပည့္ေနသည္။ မာတုဂါမမ်ားသာေနရမည့္ အဆင့္တြင္ လူေတြျပည့္က်ပ္ေန သည္။ ထိုအဆင့္ထက္ျမင့္ေသာေနရာသည္ မၾကပ္တည္းျငား၊ မာတုဂါမေတြ အတြက္ မဟုတ္။
ယခု ဤေက်ာင္းႀကီးတြင္လည္း မာတုဂါမေတြအတြက္ အဆင့္တစ္ဆင့္ထားသည္။ ထိုအဆင့္ ထက္ျမင့္ ေသာေနရာမွာ ဒါယကာေတြအတြက္ျဖစ္သည္။ သည့္ထက္ျမင့္ေသာ ေဇတ၀န္ေဆာင္ရွိေသးရာ၊ ဒါယကာေတြ တက္ခြင့္ ဝင္ခြင့္ရွိ၏။ ဒါယိကာမေတြ တက္ခြင့္မရွိေခ်။
သို႔ေၾကင့္ မယ္ႂကြယ္စိုးတုိ႔ ေလးေယာက္သား ဘုန္းႀကီးျမင္သာေသာေနရာ၌ ထုိင္ၾကသည္။ မည္သည့္ ဘုန္းႀကီး၊ မည္သည့္ ဦးဇင္း ကမွ် "ဒါယိကာမႀကီးတို႔ ဘာကိစၥတံုး" ေမးေဖာ္မရေပ။
"ကိုရင္ေက်ာ္တုိ႔ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ကို ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ပါ ေမာင္ေက်ာင္းသားရယ္"
ေက်ာင္းသား သည္ "ဟုတ္ကဲ့" ေျပာကာ၊ ကိုရင္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုရင္ေသာ္ ကိုရင္ဘညိန္းတုိ႔ကို သြားေရာက္ သတင္းေပးေကာင္းေပး မည္။ ဟုတ္ကဲ့ဟု အာမေႏာၱခံသြားၿပီးမွ အျခားအာ႐ံုဝင္လာကာ ေမ့ေလ်ာ့သြား ႏုိင္မည္။ သုိ႔မဟုတ္ မေမ့မေလ်ာ့ သြားေရာက္ေျပာၾကားဦး လာခ်င္မွလာမည္။
အထူးသျဖင့္ ကိုရင္ေသာ္သည္ အစိမ္းကားဆံုး အႂကြပ္ဆတ္ဆံုးျဖစ္ျငား ဖိုးသူေတာ္ႀကီးက ထမ္းၿပီး မယ္ႂကြယ္စိုးေရွ႕ သို႔ ပို႔ေပး၏။
"က်ဳပ္တို႔ နဲ႔ ဒကာမႀကီးတုိ႔နဲ႔ ဘဝခ်င္းျခားၾကၿပီ၊ လုိရင္းေျပာၿပီး ေျပာၾကေပေတာ့"
ဤစကား ကို ေျပာသူမွာ ငါ့သားမွ ဟုတ္ပါေလစဟု ငထြန္းကားထင္သည္။ စိတ္ဆတ္သည္။ သို႔ေသာ္ အမယ္မယ္ေႂကြစိုး က ဝင္ဟန္႔၏။
"ငထြန္းကား နင့္ပါးစပ္ ပိတ္ထားစမ္း"
ထုိသုိ႔ေျပာၿပီး မွ မယ္ႂကြယ္စိုးက ကိုရင္ေသာ္ကို ေျပာ၏။
"ကိုရင္မ်ား ဆာေနမလားလု႔ိ၊ ထညက္ေၾကာ္ လာကပ္သာပါ ဘုရား"
ထညက္ေၾကာ္မွ "ထန္းလ်က္"ကို ဆီျဖင့္ ေၾကာ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သာမန္ထန္းလ်က္ထက္ ဆြဲေဆာင္ ေသာ ရနံ႔ရွိသည္။"က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးဝယ္မယ့္သူပဲ၊ ဒီေလာက္ေတာ့ သည္းခံရမွာေပါ့ တျခားကိုရင္ေတြကို ကပ္ပါေလ"
"ကိုရင္ ဘုန္းႀကီးဝတ္ခ်င္ရင္ ရြာေက်ာင္းမွာ ဝတ္ရင္လည္းရသာပဲ မဟုတ္လား၊ အဲသာေၾကာင့္ ရြာကို ျပန္လုိက္ သြားေစခ်င္ပါတယ္"
"က်ဳပ္တုိ႔ ဘာသာ သည္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတာဗ်ာ"
"ရြာမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရွိသားပဲ ကိုရင္ရဲ႕၊ ဒကာမႀကီးကို သနားပါတယ္ ကိုရင္ရယ္၊ သူ႔ခမ်ာမွာ ေဒၚမင္းေဘာ္က ပါးခ်လႊတ္လုိ႔ ထြက္ေျပးရသာ၊ သူ႔သားေတြကို မဖူးရေသးဘူး"
"ရြာေက်ာင္းက လူမ်ားတယ္ဗ်၊ သည္မွာ ေအးတယ္ ဒကာမႀကီးရဲ႕"
"ရြာမွာလည္း ညက်မွ ေက်ာင္းျပန္ၿပီး က်ိန္းေပါ့ ကိုရင္ရာ၊ ေန႔အခ်ိန္မွာ နားေအးပါးေအး အိမ္လာေန၊ ကုဋီလည္း က်င္ငယ္စြန္႔ဖုိ႔ နဲ႔ က်င္ႀကီးစြန္႔ဖို႔ ႏွစ္လံုးေဆာက္ေပးပါမယ္"
ထိုအာမခံစကား ကို ငထြန္းကားက စီကာပတ္ကံုး ေလွ်ာက္ထားေသာအခါ မယ္မွ်င္က ဝင္ၿပီးေျပာ၏။
"ဒကာမႀကီးကို သနားပါတယ္ ကိုရင္ရာ" "ေမြးသဲ့အေမကို ရက္စက္ရင္ ငရဲႀကီးတတ္သေနာ္" ဟု မက်ီးဒန္ ကလည္း လွန္႔ျပန္သည္။
"ရွင္စႏၵ ကိုရင္ဘညိန္း လုိက္မလား"
"ကိုရင္တုိ႔ရြာ ကိုလား လုိက္မယ္ဗ်ာ"
ကိုရင္ဘညိန္း ေခါင္းညိတ္ေသာအခါ ေမာင္ေဆး႐ိုးေရာ မက်ီးဒန္ပါ မ်က္လုံးျပဴးၾကရသည္။ "ကိုရင္ လုိက္လို႔ ျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူး" ဟု ကန္႔ကြက္သံေပး၏။
"သည္မွာေနခဲ့လဲ ကိုရင္ပဲ၊ ဟိုကိုလုိက္သြားလည္း ကိုရင္ပဲ ဒကာမႀကီးေရ႕၊ က်ဳပ္က ႀကံဳတုန္းမွာ လုိက္ ဖူးေအာင္ လုိက္သာပဲ"
သာမေဏသည္ မိမိ၏ကေလးျဖစ္ေစကာမူ မိမိထက္ျမင့္ျမတ္သူျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ရပ္ဓေလ့ရြာဓေလ့ အရ ႐ိုေသၾကသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ဘညိန္းကို သူ႔အေဖ ေမာင္ေဆး႐ိုးႏွင့္ မက်ီးဒန္က မတားျမစ္ ႏုိင္။
"အစားအေသာက္ ဆင္းရဲမယ္ေနာ္ ကိုရင္"
"ကိစၥမရွိပါဘူး ဒကာမႀကီး၊ သည္လိုမွ မလုိက္ရင္ သည္ရြာကို ေရာက္ဖူးမွာ မဟုတ္ဘူး"
ငထြန္းကားႏွင့္ သာမေဏႏွစ္ပါးရြာသို႔ ျပန္မည့္ခရီးသည္ ဤသုိ႔လွ်င္ အေျပာင္းအလြဲျဖစ္လာ၏။ မယ္ေရႊ အိမ္ႏွင့္ မက်ီးဒန္က ကိုရင္ဘညိန္းကို ညေရးညတာ စိတ္မခ်။ သုိ႔ေၾကာင့္ ေမာင္ေဆး႐ိုး လုိက္ရေတာ့ သည္။
ေျမာင္းေပါင္လမ္းသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် မထူးျခားေခ်။ ကင္ပြန္းခါးပင္အခ်ဳိ႕ႏွင့္ ကုကၠဳိပင္ အခ်ဳိ႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျငား၊ သန္းသတ္ပင္ႏွင့္ ကုကၠဳိပင္၊ ကပ္ပြန္းခါးပင္အခ်ဳိ႕ကား လမ္း ေဘးတြင္ ဖ႐ိုဖရဲေပါက္ေရာက္ေနၾက၏။
လြန္ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္က ေငြလမင္းသည္ သည္ေငြလမင္းေပပဲ။ သို႔ေသာ္ ေျမာင္းေပါင္ တစ္ေလွ်ာက္ ေအာ္ျမည္ေနေသာ ရင္ကြဲေကာင္ေအာ္သံ ပုရစ္ေအာ္သံမ်ားကား ယမန္ႏွစ္ က အေကာင္ေတြပင္ မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။
ကုိရင္သံုးပါး သည္ လွည္းတစ္စီးျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾက၏။ ကိုရင္ဘညိန္းမွာ သူ႔အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ထက္ ႏြားႏွင့္ ရင္းႏွီး သျဖင့္ လွည္းေပၚတြင္ ဆရာႀကီးတစ္ဆူ ျဖစ္ေန၏။
"သူတုိ႔ေပးတဲ့ေရနဲ႔ မေလာက္လုိ႔၊ ထန္းသားႁပြန္တစ္ခု ေျမႇာင္ဖို႔ အေရး ဘယ္ေလာက္ေပးရသယ္ မွတ္ သတံုး"
ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ဓားကုိယ္စီထမ္းလ်က္ လွည္းေနာက္မွ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ လုိက္လာၾကစဥ္၊ ဝါတာကြတ္ တစ္ခုေဘးတြင္ ေျမာင္ထားေသာ ထန္းသားႁပြန္ကို ေတြ႕သျဖင့္ ေမာင္ေဆး႐ိုးက ေျပာ၏။ ငထြန္းကား ထံမွ ထင္ျမင္ခ်က္မလာ။ "ေဟ့ ဘယ္ကလွည္းတံု၊ ရပ္လုိက္စမ္း" ေအာ္သံႀကီး ေပၚ လာ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ငထြန္းကား သည္ ေမာင္ေဆး႐ိုးကိုၾကည့္ၿပီး ေလသံမထြက္ရန္ လက္ဟန္ျဖင့္ျပၿပီး ေရွ႕သို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္၏။ ကိုရင္ဘညိန္း ေမာင္းေသာ လွည္းေပၚတြင္ ေကာက္႐ိုးထူထူေပၚတြင္ ဖ်ာခင္းထားသည္။ ထိုဖ်ာေပၚ တြင္ မွိန္းလ်က္ လုိက္ပါလာေသာ ကိုရင္ႏွစ္ပါးက လူးလဲထသည္။
"ကိုရင္ ဘာျဖစ္တာတံုး"
လေရာင္ေအာက္တြင္ ကိုရင္ေသာ္တုိ႔ မပီမသေတြ႕ရေသာ အရာမွာ ေသနတ္တစ္လက္ထမ္းလ်က္ ဓား ကိုယ္စီ ကုိင္ထားေသာ လူေတြျဖစ္၏။
"ဟာ ဓားျပေတြပါလား"
ကိုရင္ေသာ္၏ေအာ္သံေပၚလာသျဖင့္ ငထြန္းကားသည္ ညီ၏လက္ကိုဆြဲလ်က္ ေနာက္ဆုတ္၏။
"ကိုရင္ေတြပါကလား၊ ကိုရင္တုိ႔ ဘယ္သြားမွာတံုး၊ လူႀကီးေတြ မပါဘူးလား"
ဓားျပေခါင္းက ႏြားလွည္းကို ၾကည့္ၿပီး ေမး၏။
"လူႀကီးေတြ ပါတယ္၊ ဒကာႀကီးတို႔အသံၾကားတာနဲ႔ ေျပးၿပီေပါ့"
ကိုရင္ေသာ္၏ေျဖၾကားသံ ျဖစ္၏။
"က်ဳပ္တို႕ဟာ စားစရာမရွိလို႔ ဓားျပထြက္တုိက္တာ၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုရင္တုိ႔ကို ခ်မ္းသာမေပးႏုိင္ဘူး၊ သကၤန္းေတြ ခၽြတ္းထားခဲ့"
"ဒကာႀကီးတုိ႔ ငရဲႀကီးတတ္သယ္"
"ကိုရင္ ေတာ္ေတာ္ စကားမ်ားပါကလား၊ ရွင္ေမာဂၢလန္လို ရဟႏာၱႀကီးကိုေတာင္ ႐ုိက္ေသးတာ၊ ကိုရင္ တုိ႔လို ငခၽြတ္မ်ားေတာ့၊ ကဲ စကားမမ်ားနဲ႔၊ ခၽြတ္စမ္း၊ ခၽြတ္ ခၽြတ္"
ဓားျပတစ္ေယာက္သည္ လွည္းနားသို႔ ကပ္လာ၏။ ကိုရင္သံုးပါး၏သကၤန္းေတြကို အခၽြတ္ခုိင္း၏။
"အေအးမိေတာ့မွာပဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔လုပ္ပံုနဲ႔"
"ေဟ့ လက္ေျမႇာက္၊ မေျပးနဲ႔"
ခက္ထန္ေသာ အမိန္႔ေပးသံႏွင့္အတူ သံခ်င္းထိခတ္သံမ်ား ေပၚလာ၏။ လွည္းေဘးမွ ဓားျပ သည္ ေနာက္ဆုတ္ေျပး၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ရံေနေသာ ဓားျပမ်ားႏွင့္ ေသနတ္ထမ္းထားသူပါ ေျပးေတာ့သည္။
"ဒကာႀကီး၊ မေျပးနဲ႔ တဲ့"
"သူ မေျပးနဲ႔ေျပာတုိင္း ေနရမလား ကိုရင္ရဲ႕"
ဓားျပမ်ား ထြက္ေျပးစဥ္ လွည္းေဘးသို႔ ငထြန္းကားညီအစ္ကို ေရာက္လာၾက၏။
"ကိုရင္ ေမာင္း ေမာင္း"
ကိုရင္ဘညိန္းသည္ ႏြားေတြကို ႐ုိက္ေမာင္း၏။ လွည္းေဘးမွ လူမ်ားလည္း လွည္းနဲ႔အတူ ေျပးသည္။ တစ္ဖာလံုမွ် ေျပးၿပီးမွ ကုိေဆး႐ိုးက ေမာဟုိက္သံႀကီးျဖင့္ ေမး၏။
"လြန္ခဲ့သဲ့ ဆယ့္ငါးႏွစ္တုန္းက မင္းနဲ႔ငါ ဓားျပအတုိက္ခံရသာ သည္ေနရာမဟုတ္လားကြ၊ ေဟ အစ္ကို"
"မမွတ္မိေတာ့ ဘူးကြ၊ တို႔ကိုတိုက္တဲ့ ဓားျပေတြလည္း ေသတဲ့လူေသ၊ အဘိုးႀကီးျဖစ္တဲ့ လူ လည္း ျဖစ္ ေရာေပါ့ကြာ"
ငထြန္းကားက ညည္းညည္းတြားတြားေျပာျငား ကိုေဆး႐ိုးက ခန္႔မွန္းၾကည့္၏။
"ငါထင္သာေတာ့ သည္ေကာင္ေတြဟာ ငါတုိ႔ကို တုိက္ခဲ့သဲ့ ဓားျပႀကီးေတြရဲ႕ သားေျမးျဖစ္မယ္ထင္ တယ္၊ မင္းနဲ႔ လက္ပမ္းသတ္သဲ့ ဓားျပႀကီးေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းလည္း ေသဖုိ႔ေကာင္းၿပီ"
ကိုေဆး႐ိုးက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာ၏။
"ေအးကြ၊ ငါ့တစ္ကုိယ္လံုးလည္း အရက္နံ႔ ဖဲနံ႔စြဲေနတာပဲကြ၊ ေသဖုိ႔ေကာင္းေနၿပီေနာ္၊ ေအးကြ၊ ေသမင္း က လူမုိ္ကကို မေခၚဘူးတဲ့"
ငထြန္းကား၏ရယ္ေမာသံႀကီးက ေရေျမာင္းႀကီး၏ ေရက်သံြမ်ားကို လႊမ္းမိုးသြားေလ၏။ သို႔ေသာ္ လြန္ ခဲ့ေသာ ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႔က ဓားျပအတုိက္ခံရသူမ်ားႏွင့္ ယေန႔ အတုိက္ခံရသူမ်ား မတူေပ။ သို႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေက်ာ္၊ ကိုရင္ေသာ္တုိ႔က ေျပာေသာေၾကာင့္ တစ္ရြာလံုး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္၏။
"ငထြန္းကားတုိ႔ ညီအစ္ကိုနဲ႔ ကိုရင္ေတြ ဓားျပအတိုက္ခံရလုိ႔တဲ့"
ဓားျပေတြ လန္႔ၿပီး ထြက္ေျပးေၾကာင္းကို ကိုရင္ေက်ာ္က ေျပာျပေသာအခါ ဖိုးသူေတာ္ႏွင့္ ကပၸိယႀကီး ေတြ အ့ံၾသေနၾက၏။
"ဓားျပေတြ ထြက္ေျပးေအာင္ ေအာ္တာ ဘယ္သူတံုး၊ ကိုရင္လား"
ကိုရင္ေက်ာ္ မွာ "အင္း" ဟု ေခါင္းညိတ္လိုျငား "လိင္ဆယ္ပါး၊ ဒဏ္ဆယ္ပါးတဲ့ေနာ္" ဟု ကိုရင္ေသာ္က သတိေပး သျဖင့္ ေခါင္းမညိတ္ရဲ။ သို႔ေၾကာင့္ "တျခားသူပါ" ဟု ေျဖရ၏။ နားေထာင္ေနသူမ်ားလည္း "ဟာ" ဆိုကာ လွည္ထြက္သြားၾကေလေတာ့၏။
ကိုေဆး႐ိုးမွာ ဆယ္ႏွစ္သား ကိုရင္ကေလးကို စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ လုိက္လာရျခင္းျခင္းျငား အၿပံဳး၏ အႏၱရာယ္ကို ႀကဳိၿပီးတြက္ထားသည္။ သို႔ေၾကာင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ အေနမ်ားေသာအခါ အၿပံဳး၏ ရန္မွ ေရွာင္တိမ္းၿပီးသား ျဖစ္သြားေလ၏။
ကိုေဆး႐ိုးမွာ ငယ္စဥ္ကအခါက မရီးအေၾကာင္းကို ေကာင္းစြာမသိေပ။ ၾကာမ်ားသည္၊ ၿပီတီတီႏုိင္ သည္ဟုသာ ၾကားဖူး၏။ အစ္ကိုကိုလုိက္ပုိ႔ရင္း အနီးကပ္ေနရေသာအခါ အၿပဳံးႏွင့္ေလွာ္လွယ္ေပးသျဖင့္ စိတ္ေကာင္းမရွိေသာ မိန္းမအျဖစ္သိရျပန္၏။
ယခု ထပ္မံၿပီး အနီးကပ္ေတြ႕ရျပန္ေသာအခါ ကိုေဆး႐ိုးမွာ သူ႔မရီး မယ္ၿငိမ္းးစည္ကို မိန္းမပ်င္းအျဖစ္ ထပ္ဆင့္ေတြ႕ရျပန္သည္။ မယ္ၿငိမ္းစည္မွာ အိမ္မႈကိစၥမ်ားစြာ လုပ္ဖြယ္မရွိ။ ယခု ႏြားတစ္ရွဥ္းရလာ ေသာအခါ ဝမ္းသာအားရမရွိ။
"ေမာင္ႀကီးရဲ႕သားေတြ ကိုရင္က အထြက္ခုိင္းေပါ့"
ႏြားစာရွာရန္၊ ႏြားစာျမက္ရိတ္ရန္ မယ္ၿငိမ္းစည္ စက္ဆုပ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေတြကို အထြက္ခိုင္း သည္။
"နင့္သားေတြ နင့္ဘာသာနင္ အထြက္ခုိင္း"
ကိုရင္ေသာ့္အေၾကာင္းကို မေအရင္းျဖစ္ပါလ်က္ မသိေသာ မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ သူ႔သားကိုေသာ္ ကိုရင္ သာသနျဖစ္ေတာ့မွ သိေတာ့သည္။
"ကိုရင္ေတာ့ ထြက္ေတာ့ေလ"
ကိုရင္ကုမာရ ကိုေက်ာ္က တစ္စံုတစ္ရာမေျပာ။ ေအးစက္စက္ စိုစိစိသမားျဖစ္ရာ ညီကို ဆြဲေခၚလာ၏။
"ကိုရင္ေရ၊ ငါတုိ႔ကို အထြက္ခုိင္းေနတယ္ကြ"
"ဒကာမႀကီးမွာ အိမ္အလုပ္လဲ ဘာမွ်မရွိဘဲနဲ႔၊ ႏြားေကၽြးရမွာ ေရခပ္ရမွာစိုးလုိ႔ က်ဳပ္တို႔ကို အထြက္ခုိင္း တာ မဟုတ္လား"
ဒကာမႀကီး မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ သကၤန္းျဖင့္ တင့္တယ္ေနေသာ သူ႔သားကို ခုမွ အနီးကပ္ဖူးေျမာ္ရ၏။
"ကိုရင္က သိပ္ၿပီး စကားမ်ားတာပဲ"
မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ ကိုရင္သာသန၏ၾကည္ညဳိဖြယ္ရာကို မျမင္ပါ။ မ်ားစြာလွ်ာရွည္သူအျဖစ္သာျမင္၏။
"သူမ်ားမိဘမွာ ကုိယ့္သားေတြ သာသနာ့ေဘာင္မွာေပ်ာ္ေအာင္ ညေနေစာင္းမွာ အေဖ်ာ္ယမကာနဲ႔၊ အ႐ုဏ္ဆြမ္း နဲ႔၊ က်ဳပ္တုိ႔ဒကာမႀကီးေတာ့ ဟုတ္ေပါင္ဗ်ာ"
"လွည္းႏြား မရွိခင္တုန္း ကလည္း အခုလိုပဲ စားေသာက္ေနရတာပဲ မဟုတ္လား၊ ဒကာမႀကီးေတာ့ လွည္း ႏြားရ လာတာ မႀကဳိက္ေပါင္"
"ဒကာမႀကီးက ပ်င္းတာကိုး"
"ကုိရင္ေနာ္ ဘုန္းႀကီး ေလွ်ာက္ၿပီး လူထြက္ခုိင္းရမလား"
ကိုရင္သာသနသည္ သူ႔ဒကာမႀကီးသည္ မိခင္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္မွ ထုတ္မေျပာေစကာမူ အလြန္ အပ်င္းႀကီးသည္ဟု စိတ္တြင္းက မွတ္ခ်က္ခ်ထားၿပီ။ သူတုိ႔ညီအစ္ကိုကို လူထြက္ခိုင္းျခင္းအတြက္ ရမ္း ဘိုကုန္းမွာကတည္းက မေက်နပ္။ ယခုေသာ္ကား မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ေျပာခြင့္ရၿပီမို႔ ေျပာၿပီ။
မယ္ၿငိမ္းစည္သည္ လင္ကို ႏုိင္ေသာ္ျငား၊ သားကို မႏိုင္။ သည္အခုိက္၌ မတ္ေတာ္ေမာင္ ကိုေဆး႐ိုး ေရာက္လာသည္။
"မရီးရဲ႕သားႏွစ္ေယာက္ ဘာျပဳလို႔ လူမထြက္တာလဲ သိလား"
"ေတာ့္တူေတြ ေတာ္ပဲ သိမွာေပါ့ေတာ္"
"သာမေဏဘဝ မွာ ကုဋီနဲ႔ ေနာက္ေဖးသြားရသယ္၊ လွပေခ်ာေမြ႕သဲ့ ကႏုတံကို သံုးရသယ္။ လူထြက္ လုိက္ရင္ ေတာႀကဳိအံုၾကား မွာ ေနာက္ေဖးသြားရမယ္၊ အဖုအထစ္ေတြရွိတဲ့ တုတ္ခေႏွာင္းကိုသံုးရမယ္"
"အိုေတာ္၊ တစ္သက္လံုး က ဒီလုိပဲ သံုးလာၾကတာကို"
"ဟုတ္သယ္ေလ၊ မရီး ရဲ႕သားအငယ္ ကိုရင္ဝတ္လုိက္ေတာ့မွ အဲသလို အျမင္ေပါက္သြားသာကို ေျပာ သာပါ"
ကိုရင္သာသန ကို အျပစ္ေျပာေနေစကာမူ မယ္ၿငိမ္းစည္ စဥ္းစားခန္းဝင္ရေတာ့သည္။
"သလိုဆိုလည္း သူႀကီးအိမ္မွာလိုပဲ အိမ္ဝိုင္းထဲမွာ အိမ္သာေဆာက္ေပးလုိက္ရမွာေပါ့ေတာ္"
ဤသုိ႔ျဖင့္ ငထြန္းကား မယ္ၿငိမ္းစည္တို႔အိမ္တြင္ အိမ္သာ ေပၚေပါက္လာသာအခါ ကိုရင္ကုမာရ ကိုေက်ာ္ လူထြက္သည္။ "အေမ့ကို သနားပါဦး သားရယ္" စေသာ အေျပာေတြလည္း ပါသည္။ သိုရာ တြင္ ကိုရင္သာသန က လူမထြက္။ ႀကဳိက္စရာလူ မရွိသူက မထြက္ေသာ္ျငား၊ ႀကဳိက္စရာ ေကာင္မေလး သည္ တစ္ေန႔တစ္ျခား အလွပန္းပြင့္သည္ ကို ျမင္ေသာသူက လူထြက္သည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment