ဟိန္းလတ္ ဘာသာျပန္ ငမဲ, အပိုင္း (၇)

မၾကာခဏ ေယာင္ၿပီးက ႏိုးလာတတ္သည္။ ေျခေထာက္မ်ားကို ခြင္ၿပီး တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု လိမ္ကာ အိပ္ ပစ္ေနမိ သည္။ အေမ သည္ အထဲဝင္လာကာ ထိုင္ခ်လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေျခေထာက္ကို ျငင္ျငင္သာ ပြတ္သပ္ေပးေန သည္။
"လူျဖစ္ေအာင္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္ သားရယ္။ မင္းအျပင္ထြက္ၿပီး ဒါမ်ဳိး လုပ္တာ ေတာ့ မင္း မုိက္ တာပဲ။ မင္း ကုိယ္ခႏၶာတြင္း မွာ မင္းကို အျပင္ေရာက္ေအာင္ လုပ္တဲ့အရာက ဘာလဲ ဟင္။ ငါ မင္းကို တကယ္ေၾကာက္လာၿပီ ရစ္ခ်တ္" ဟု အေမ က ေျပာေကာင္း ေျပာေန ပါလိမ့္မည္။    ကို ဆက္ဖတ္ရန္..............

(၅)

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသုိ႔သြားလွ်င္ ေကာင္ေလး ေကာင္မေလးမ်ား သည္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က တစ္ ေကာက္ေကာက္ လုိက္ၾက၊ သူ႔ထက္ငါ တိုးေဝွ႕ၿပီး "ေဟး… ဂရီဂိုရီ ဘယ္လိုလဲကြ။ စေနေန႔က မင္း တကယ့္ ကို အႏုိင္ရလုိက္တာပဲေနာ္" ကၽြန္ေတာ္ကမူ ေနာက္သို႔လွည့္ၿပီး အသာၿပဳံးျပ၊ လက္ေဝွ႕ယမ္း ျပ႐ံုမွ်။ ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္လည္း ရယ္ေနရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၏လႈပ္ရွားမႈမ်ားမွာ ဤမွ်သာျဖစ္ေသာ္လည္း သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္အမူအရာကို ႏွစ္သက္ေန ၾကသည္။ သူတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကား ေက်ာ္ေစာကိတၱိ ရွိေနသူကိုး။

"မစၥတာဘင္" ၏ ဆုိင္ကို ေရာက္သြားလွ်င္လည္း သူသည္ လုပ္လက္စအလုပ္မ်ားကို ခဏျဖတ္ထား လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာကာ စကားမရွိ စကားရွာ လာေျပာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္မွာ တကယ့္ မိတ္ေဆြ ရင္းခ်ာႀကီးေတြျဖစ္ေၾကာင္း နံေဘးနဘီမွလူအားလံုး သိရွိေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ တနဂၤေႏြေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ေျပးလမ္း ကို သြားၾကည့္ေသာအခါ ကေလးတစ္အုပ္ႀကီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ရန္ ေစာင့္ဆုိင္းေနသည္ ကို ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာျပလုိက္သည္။ အရင္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေထာင့္တစ္ေနရာတြင္ ရပ္ေန လွ်င္ပင္ မင္း ဒီမွာ ဘာလာလုပ္တာလဲဟု ေမးတတ္ ေသာ ပုလိပ္ႀကီးပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာၿပီး မင္း ဘယ္လိုေျပးတာ လဲ ဟု လာေမးပံုမ်ားကို ေျပာျပသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ အထင္မႀကီးသူမွာကား အေမတစ္ေယာက္သာလွ်င္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔အဖုိ႔လည္း အိမ္တြင္ ကေလးငါးေယာက္ႏွင့္အတူ လက္မလည္ေအာင္ ဗ်ာမ်ားေနခဲ့ရာ အျပင္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ ထင္ေပၚေနေၾကာင္း ကို သူ သတိထားမိခ်င္မွ ထားမိေပမည္။ တစ္ေန႔ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ သုိ႔ ေျပးျပန္လာၿပီး ဆရာ က ကၽြန္ေတာ္ ေလ့က်င့္ေနခ်ိန္တြင္ အစားေကာင္းမ်ားစားရန္လိုေၾကာင္း အေမ့ကို ေျပာျပမိသည္။ ထိုအခါ အေမက ေကာင္းေကာင္းစားခ်င္ ရင္ နင့္ဆရာအိမ္ေရွ႕သြားရပ္ၿပီး ေတာင္းေခ် ဟု ျပန္ေျပာခဲ့ေလသည္။

"အေမ မသိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ဂရီဂိုရီ ဆိုတဲ့ နာမည္တြင္ရစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ အေမရဲ႕၊ ေျမပံု မွာ ဂရီဂိုရီ ဆိုတဲ့ နာမည္ကို ထည့္သြင္းေနတာပါ"
"ဒီမွာ သား၊ ငါ မင္းကို လူျဖစ္ေအာင္ ကမာၻႀကီးထဲ ဆြဲသြင္းလာတာပါဟ။ ကမာၻဆိုတာ ေျမပံုေတြ မေပၚ ေသးခင္ထဲ ကကို ရွိေနတဲ့အရာပါ"
တစ္ႀကိမ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေျပးပြဲတစ္ခုသုိ႔ အေမ့အား ဖိတ္ေခၚလာမိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလံတုိင္ ဂရီဂိုရီကြ၊ သူရဲေကာင္းႀကီးကြ ဟု ေအာ္ဟစ္အားေပးေနၾကေသာ ဆရာဝန္သားမ်ား၊ "ဟယ္လင္းတပ္ ကား" မေလး မ်ားၾကားတြင္ အေပၚအက်ီစုတ္ႀကီး၊ ေျခေဖာေျခေယာင္ႀကီးႏွင့္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ လိုေၾကာင္းကို အေမသိပါ သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေက်ာင္းမွ ဂုဏ္ျပဳတည္ခင္းေသာ ညစာစား ကပြဲအခန္းအနားသုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္အား ခ်ီးက်ဴး ႏွစ္သက္ သူ ေကာင္မေလးထဲမွ တစ္ေယာက္ကုိေရြးၿပီး ဖိတ္ခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ အား ညစာစားကပြဲအခမ္းအနား လုပ္ေပးသည္ ဆိုေသာ သတင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္နီး နားဝန္းက်င္ တြင္ကား တကယ့္သတင္းႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္ေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ ညစာစား ပြဲတက္ ဝတ္စံု မရွိ။ ငွားလည္း မငွားႏုိင္။ ငွားလွ်င္ပင္ စေပၚေပးစရာမရွိ။ စေပၚအေနႏွင့္ ႐ိုး႐ိုးဝတ္စံုတစ္ စံုေပးထားရ သည္။ ထို႐ိုး႐ိုး ဝတ္စံုပင္ ကၽြန္ေတာ့္၌ မရွိ။

သုိ႔ေသာ္ အေမသည္ ညစာဝတ္စံု ေဘာင္းဘီတစ္ထည္ႏွင့္ အေပၚအက်ႌျဖဴတစ္ထည္ကို ဆြဲလာပါ သည္။ သူ အလုပ္ လုပ္ေသာ လူျဖဴမ်ားအိမ္က ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီး အတြက္ ပန္းတစ္ပြင့္ကိုလည္း ေပး လုိက္ပါသည္။ အေမသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေန႔တစ္ဝက္မွ်ၾကာေအာင္ ဝတ္စားဆင္ယင္ေပးခဲ့ပါသည္။ "ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေန လုိက္စမ္း" ဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းေကာ္လာမ်ားကို တပ္ေပးသည္။
ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမအားလံုးဝိုင္းၿပီး အဝတ္အစားလဲသည္ကို ၾကည့္ေနၾက ေပရာ ဘုရင္တစ္ပါးအား အခစားဝင္ေနၾကေသာ မွဴးမတ္မ်ားပမာပင္ ရွိေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုလွေသာ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ား အတြက္လည္း လာၾကည့္ႏိုင္ေအာင္ တံခါးမႀကီးကိုပင္ဖြင့္ထားေပး သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ဝတ္စံုႏွင့္ အေတာ္ၾကည့္ေကာင္းသား။ ေဘာင္းဘီႀကီးရွည္လြန္းေနသည္မွ အပ၊ ဖိနပ္ မေတာ္တေရာ္ႀကီး စီးထားသည္မွအပ၊ ဖိနပ္ မေတာ္တေရာ္ႀကီး စီးထားသည္မွအပ လည္စီး ႏွင့္ အက်ႌ မလုိက္သည္မွအပ၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ သိပ္ဟုတ္လွၿပီ ထင္ေနမိပါသည္။

ထို႔ေနာက္ အေမသည္ တစ္နာရီမွ်ၾကာေအာင္ပင္ "မစၥစ္ရက္တာ"၊ "မစၥစ္ ဆီမြန္"၊ အေဒၚ "အဲလင္း"တို႔ အိမ္မ်ား သုိ႔ လွည့္ပတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွ်ာက္ျပပါသည္။ "မစၥတာဘင္" သည္ ဆိုင္တံခါးကိုပိတ္၊ ေနကာယင္းကို ဆြဲခ်ကာ သူ၏ပထမဆံုး ကပြဲအေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ေျပာျပေနသည္။
သူက တကယ္ပဲ ကပြဲတက္ခဲ့ မတက္ခဲ့ေတာ့မသိ။ သူက ႏွစ္ေဒၚလာေတာ့ လာေပးသည္။ အေမက ငါး ေဒၚလာေပးသည္။ အိမ္အျပန္ တ႐ုတ္တန္းဝင္ၿပီး အိမ္အတြက္ ညစာဝယ္ခဲ့ရန္လည္း မွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ လွ်င္ အိမ္တြင္ ပါတီပြဲေလးတစ္ခု က်င္းပၾကနမယ္ေလ။

ကပြဲတြင္ သိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ပါ။ ေကာင္မေလးကို အငွားကားျဖင့္ သြားေခၚေသာအခါ၌ပင္ အိမ္ေရွ႕အငွား ကား ရပ္မေပးမွာ ကို တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ စိုးရိမ္ေနခဲ့ရသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတုိ႔သည္ ရပ္ခုိင္းသည့္ ေနရာကို ရပ္ခ်င္မွ ရပ္တတ္ၾကေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေခၚသြားေသာအခါ၌ ေကာင္မေလး၏အေဖႏွင့္ အေမသည္ တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာ ကို တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကသည္။
ကပဲြခန္း သို ႔ေရာက္ေသာအခါ သူသည္ တျခားမိန္းကေလးမ်ားႏွင့္အတူ ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္သြားၿပီး ဆရာ ဝန္သား တစ္ေယာက္ႏွင့္ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ စကားေျပာသံကိုၾကားေနရပါသည္။ သူသည္ အေမရိကန္ နီဂ႐ိုး "ဘလူးစ္" သီခ်င္း မ်ား၊ အႏွစ္သာရပါေသာ "ဂတ္ဘတ္ကတ္" သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခန္႔မ်ားႏွင့္ မက ခ်င္ေပ။ သူတုိ႔လူစုသာ ခန္းမႀကီးထဲ တြင္ စု႐ံုးေရာက္ရွိလာၾကၿပီး ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ခရီးထြက္ပံုမ်ား အေၾကာင္း၊ ကားမ်ားအေၾကာင္း၊ အဝတ္အစား မ်ားအေၾကာင္း စကားလက္ဆံုက်ေနၾကပါသည္။ ကၽြန္ ေတာ္ကမူ အားကစား႐ံု အစြန္း တစ္ေနရာသြားၿပီး အေျပးအသင္းမွ လူမ်ားႏွင့္ သြားစကားေျပာေနရ သည္။

ကၽြန္ေတာ္ အ႐ူးလုပ္ခဲ့ဖူးေသာ မိန္းမမ်ားအေၾကာင္း၊ ဝီစကီ မည္မွ်ေသာက္ႏိုင္ပံု၊ ကၽြန္ေတာ္ ဓားႏွင့္ ခုတ္ ခဲ့ဖူးေသာ လူမ်ားအေၾကာင္းကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာခဲ့ရသည္။ အရင္အပတ္တုန္းက သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္က မခ်စ္ လွ်င္ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သတ္ေသမည္ဟု ေျပာေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ႏွင့္ ခ်ိန္းေတြ႕ ေနစဥ္ သူ႔ေယာက္်ားႀကီး ဖမ္းမိသြားသျဖင့္ ေနာက္ေဖးတံခါးမွ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးရပံု၊ သို႔ေသာ္ ေဘာင္းဘီ အိတ္ထဲတြင္ သူ႔ပစၥည္း မ်ား ထည့္ယူခဲ့ပံုမ်ားကိုပါ ျပန္ေျပာျပသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အရက္ဆုိင္တြင္ ၾကားခဲ့ ရသမွ် ဇာတ္လမ္းမ်ား ကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး အကုန္ျပန္ေျပာျပသည္။
ကပြဲၿပီးသြားေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို လာစကားမေျပာၾကသူ၊ လာတြဲမကၾကသူအားလံုးသည္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတူတူ ျပန္ခ်င္ေနၾကသည္ကို တအ့ံတၾသ ေတြ႕လုိက္ရသည္။ တံခါးေပါက္မွ လမ္း ေလွ်ာက္ထြက္ လာၾကေသာအခါ မွ အေၾကာင္းရင္းကို သိရေတာ့၏။

အျပင္ တြင္ကား လူငယ္ ရာေပါင္းမ်ားစြာ စုေဝးေနၾကသည္။ မိန္းမပိုး၍မရသူ၊ ခ်ိန္းခ်က္၍မရသူ၊ ဆံပင္ ရွည္ရွည္၊ ေဘာင္းဘီခ်က္ျပဳတ္ ဝတ္ထားေသာ လူငယ္မ်ားက ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေလွကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္သည္ႏွင့္ ဆရာဝန္သားတစ္ေယာက္၏ဦးထုပ္ကို ပုတ္ခ်လုိက္ၾကသည္။ သူက ဦးထုပ္ကုန္း အေကာက္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ပိတ္ကန္ပစ္လုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ အုပ္စု ကို ေခၚကာ အထဲျပန္ဝင္ခဲ့ရေတာ့သည္။

ျပတင္းေပါက္မွ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ျဖဴနီျပာဝါ ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ား အဝတ္အစားမ်ားျဖင့္ လူ အုပ္ႀကီး ကို တ႐ုန္း႐ုန္း ျမင္ေနရသည္။ မိန္းကေလးမ်ားမွာ ေခါင္းထိေအာင္ ဂါဝန္ႀကီးမ်ား လွန္ၿပီး ေျမ ႀကီးေပၚတြင္ လူးလိမ့္ေနၾကသည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္မွ အက်ႌစုတ္ၿပီး ကုတ္အက်ႌအၿမီးမွာ လည္ ပင္းတြင္ပတ္ၿပီး လမ္းမေပၚေျပးသြားေနသည္။ အေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာေကာင္းသည္။ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ေလးမ်ားသည္ သူတုိ႔ ဘာသာ သူတုိ႔ ကပြဲႀကီးတစ္ခုက်င္းပေနေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ အနီး အနားမွ လမ္းသူရဲဆန္ဆန္ လူငယ္မ်ား လည္း ပါဝင္လာကာပိုၿပီး အင္အားေကာင္း အရွိန္တက္လာၾက သည္။

အခ်ဳိ႕လူ ရပ္ၾကည့္ေအာ္ဟစ္ေန႐ံုႏွင့္ မရပ္ေတာ့ဘဲ ေကာင္မေလးမ်ား၏အက်ႌမ်ားကို လုိက္ဆဲြဲ ေနၾက သည္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မွာ သူ႔ဂါဝန္ဝါႀကီးကြင္းလံုးကၽြတ္က်ၿပီး အတြင္း ခံေဘာင္းဘီ ေလးသာ က်န္ေနရွာေတာ့ သည္။ သူ႔ငနဲသားမွာကား ဖိနပ္ကၽြတ္ထြက္သြား၍ ခုန္ဆြခုန္ဆြႏွင့္ လမ္းမ ေပၚ ထြက္ေျပးသြားေတာ့သည္။ ပုလိပ္ေတြလည္း ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ သူတုိ႔ ကုိယ္တုိင္ ကုိယ့္ဦးထုပ္ မေပ်ာက္ေအာင္ အေတာ္ႀကဳိးစား ထိန္းသိမ္းေနၾကရသည္။ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ေလးမ်ားကို တကယ္တမ္း ဝင္ခ်ေနသူမ်ားကား အငွားသမား မ်ားက ကပြဲလာေဖာက္သည္မ်ား ပ်က္ေအာင္ လုပ္ၾကေလျခင္းကို သူတုိ႔ကို အလြန္ ေဒါသ ထြက္ေနၾကေလ သည္။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနစဥ္ ေဘာလံုးအသင္းမွ ေကာင္ေလးမ်ားသည္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ဖက္ ၿပဳိင္ထိုးသတ္ ရင္း ဖုန္တလူးလူး သဲတေပေပျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔မွာ သူတုိ႔ေကာင္မေလး မ်ားျဖင့္ တြဲၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ထက္ အရင္ဆင္းသြားသူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အုပ္စု ကို ေခၚကာ အျပင္ ထြက္ခဲ့ေတာ့ သည္။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္၏ေခါင္းကို ႐ုိက္ခ်ေနေသာ ဆိုးသြမ္း လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။

"ရစ္ခ်က္ ဂရီဂိုရီပါလား။ ဒီမွာေဟ့၊ အလံတုိင္ ဂရီဂိုရီႀကီးကြ။ လာပါဗ်ာ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွ မေႏွာင့္ယွက္ ပါဘူး" သူက ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပီး ေျပာသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္မွ လူအုပ္ ကို ထပ္ၾကည့္ ကာ "ခင္ဗ်ားနဲ႔ ခင္ဗ်ား အမ်ဳိးသမီးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သြားခြင့္ျပဳပါ့မယ္၊ အျပင္လူ ေတာ့ မရ ဘူးေနာ္"
သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ႀကီး စကားေျပာေနစဥ္တြင္ သူ႔ရဲေဘာ္မ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏရပ္ၾကည့္ေနၾက သည္။ သူ ေျပာတာက "ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က အတူတူပါပဲဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တျခားလူေတြ အတြက္ေတာ့ မကူညီစမ္းပါနဲ႔။

တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တိုနဲ႔ေပါင္းၿပီး သူတုိ႔ကို တုိက္ရဦးမွာ မဟုတ္လား"
ကၽြန္ေတာ့္အုပ္စုမွ လူမ်ားကား လူစုကြဲသြားၿပီး ေျပးကုန္ၾကေတာ့၏။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အမ်ဳိးသမီးသာ ဘုရင္ႀကီးႏွင့္ မိဖုရားႀကီးမ်ား ပမာ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ေပါက္စတုိ႔၏ၾကားမွ အုတ္ခဲမ်ား။ အသံဗလံမ်ား ကို ျဖတ္ၿပီး ဆင္းလာခဲ့ၾကသည္။ ရဲကား ေနာက္ခံုေပၚမွ ဆိုးသြမ္းေလးတစ္ ေယာက္ကမူ သူ႔လက္ထိပ္ ခတ္ထားေသာ လက္မ်ားကို ယမ္းျပရင္း "ေနာက္ႏွစ္က် မင္းတုိ႔သိေသးတာ ေပါ့" ဟု ႀကံဳးဝါးသြားေလသည္။ ယခုႏွစ္တြင္ သူ မခ်ခဲ့ရေသာ ကပြဲလာ ပရိသတ္အားလံုးကို ရည္ညႊန္း ေအာ္ကာ သြားဟန္တူသည္။

ကပြဲလာ အခ်ဳိ႕ႏွင့္အတူ ကားတစ္စီးဆြဲၿပီး "ဒီလပ္စ္" စားေသာက္ဆုိင္သို႔ သြားၾကသည္။ စိန္႔လူဝီၿမဳိ႕ တြင္ အေကာင္းဆံုး နီဂရိုးစားေသာက္ဆုိင္ျဖစ္သည္။ ထိုဆုိင္တြင္ ပုစြန္ဆိတ္ တစ္ပန္းကန္ ကုိပင္ ႏွစ္ ေဒၚလာ ေက်ာ္ေပး ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တြင္ အေမေပးေသာ ငါးေဒၚလာေက်ာ္ က်န္ေသးသည္။ ကၽြန္ ေတာ့္ေကာင္မေလးႏွင့္ သိေသာ လူစုမွာ စားပြဲတစ္လံုးတြင္ စုထိုင္ေၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ မေပးခ်င္ ေပးခ်င္ႏွင့္ ကုလားထိုင္ႏွစ္လံုး ထိုးေပးသည္။
မ်က္ႏွာအကန္ခံလိုက္ရေသာ ဆရာ၀န္သားက ကၽြန္ေတာ့ကို ၾကည့္ျပီး "မင္းေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ ပါလား ကြ"ေျပာသည္။
"ငါလည္း ခဏခဏ အထိုးခံရတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းလို႕ ဘာမွမျဖစ္ဘူးကြ" ကၽြန္ေတာ္ က ေျပာလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္ သူကလည္း သိေနပါသည္။
တစ္ပြဲတစ္လမ္းကား စေတာ့၏။ စားပြဲဟိုဘက္ထိပ္မွစသည္။

"ဒီစားပြဲမွာ ၾကမ္းပိုးတစ္ေကာင္ရိွတယ္ကြ။ မင္းတို႕ မေတြ႕ၾကဘူးလား"
ကၽြန္ေတာ္က ၾကမ္းပိုး၊ လိုက္ရွာၾကည့္ေနသည္။
"ၾကမ္းပိုးၾကီးလားကြ"
တစ္ဘက္စြန္းမွ ေကာင္က ၀င္ေထာက္သည္။
"မင္း သိတယ္ မဟုတ္လား"
"ၾကမ္းပိုးမွန္း မင္း ဘယ္လိုလုပ္သိလဲဟင္"
"ၾကမ္းပိုးနံ႕ နံတားကိုးကြ"

ခဏၾကာေတာ့ သူတို႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင္းေျပာၾကမွန္း ရိပ္မိလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤဆိုင္ တြင္ ရႏိုင္ေသာ အစားအေသာက္စားရင္း စာအုပ္ေလးကို ဆြဲယူျပီး ကိုင္ဖတ္လိုက္သည္။ ယင္းစာအုပ္ မွာ ေသတၱာတစ္ခုကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ကမၻာေပၚတြင္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး မ်က္ခြက္ၾကီးတစ္ခုက သင့္ ကို စိမ္းစိမ္းၾကီး ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသလိုပင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ထိုစာရင္းတြင္ အေပါဆုံး အစားအစာက ၾကက္သားတစ္ပြဲ ၁.၂၅ ေဒၚလာ။ "ကၽြန္မေတာ့ ပုစြန္ပဲ စားမယ္" သူက ေျပာသည္။

သူတို႕ မ်က္ႏွာေတြ ဘယ္ပုံရိွၾကမလဲကိုပင္ ကၽြန္တာ္မသိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ကမူ ေခၽြးျပန္ေအာင္ ပင္ ေၾကာက္လန္႕ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိတ္ထဲက အသျပာ ငါးေဒၚလာေလးကို သာ သတိရေနသည္။ ဒီေငြကလည္း အိမ္က ကေလးေတြအတြက္ အစားအေသာက္ ၀ယ္ဖို႕ေပး လိုက္တဲ့ေငြ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သုံးရေတာ့မွာပဲ။ ၾကက္သားမွာလိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သား စားသည္။ ပက္စီကိုလာ ဘိလပ္ရည္ေသာက္သည္။ သို႕ေသာ္ ဘာအရသာ မွမေတြ႕။
"ဒီေနရာမ်ိဳး မွာ ၾကမ္းပိုးေတြေတာ့ ၀င္ခြင့္ျပဳဖို႕ မေကာင္းပါဘူးေနာ္"
"ၾကမ္းပိုး မွာ လည္စီးပါရင္ေတာ့ ၀င္ခြင့္ျပဳရတယ္ေလ"
"ၾကမ္းပိုးက ရန္ပြဲၾကားက ေလးဘက္ေထာက္ ေျးလာတယ္ကြ"
"အခ်မခံခဲ့ရဘူးလား" "ၾကမ္းပိုး ၾကမ္းပိုးခ်င္းေတာ့ ဘယ္ခ်မလဲကြ"

"ထိုညတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႕ ေနာက္ဆုံးေျပာစရာ စကားတစ္ခြန္းေတာ့ လိုပါေသးသည္။ စားပြဲထိုး မေလးေရာက္ လာျပီး က်သင့္ေငြေျပစာကို စားပြဲေပၚလာတင္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို ေမ့ၾကည့္လိုက္ျပီး "က်ဳပ္ေပး ပါမယ္" ဟုေျပာလိုက္သည္။"
စားပြဲတစ္ခု လုံး ျငိမ္က်သြားသည္။
"က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားကို တစ္ခုေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒီဆိုင္မွာ ခင္ဗ်ား စားပြဲထိုးတာ အေတာ္ ေက်နပ္စရာေကာင္း ပါတယ္၊ က်ဳပ္ဆိုရင္ လူျဖဴဆိုင္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူး တယ္၊ ဒီဆိုင္က ေတာ့ က်ဳပ္ေရာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ အထဲမွာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ"
စားပြဲထိုးမမွာ ႏႈတ္ခမ္းၾကီးစူသြားျပီး သူ႕တင္ပါးမ်ားေပၚတြင္ သူလက္ေထာက္လိုက္သည္။

"ေအာင္မာ လူပါး၀လို႕၊ ေခြးမသားေလးကမ်ား၊ ကဲနင္ ၁၂ေဒၚလာနဲ႕ဆင့္ငါးဆယ္ အခုေပးစမ္း၊ ခု ငါနင့္နားက ထြက္သြားစမ္းမယ္"
"ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဇာတ္ ကိုယ္ကရေတာ့၏။"
"ေခြးစုတ္မ ကမ်ား ငါ့ကို ရာရာစစ ဆဲလားဆိုလားနဲ႕၊ နင္က ငါ့မိတ္ေဆြေတြေရွ႕မွာ၊ ေဟာဒီ မိန္းမသားေတြ ေရွ႕ မွာ ငါ့ကို ဆဲတယ္ေပါ့ေလ"
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူကို ျပန္ဆဲေတာ့၏။ ကေလးဘာ၀ တစ္ေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ဖူးေသာ အဆဲမ်ိဳး စုံ၊ လမ္းေပၚမွာ၊ အရက္ဆိုင္ မွာ အေဖ့ဆီက ၾကားခဲ့ဖူးေသာ ဆဲေရးတိုင္းထြာမႈ မ်ိဳးစုံသည္ ပါးစပ္ ေသနတ္ပစ္သလို ထြက္လာေတာ့ သည္။ စားပြဲထိုးမေလးမွာ ပါးစပ္ အေဟာင္းသားႏွင့္။ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြအားလုံးလည္း စားပြဲမွ ထသြားၾကျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးသည္ ငုိေခ်ျပီ။ သူက အိမ္ျပန္ခ်င္သည္ဆိုသျဖင့္ ကားခ တစ္ေဒၚလာ ပင္ ထုတ္ေပးလိုက္၏။

စားပြဲထိုးမေလး မွာ အသားမ်ား တစ္ဆတ္ဆတ္ပင္ တုန္ေနရွာသည္။
"ငါ့ကို ပိုက္ဆံေပး မွာသာ ေပးစမ္း"
ကၽြန္ေတာ္ က သူ႕ကို တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလိုက္ရသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံ မပါဘူးဗ်"
"ဘာ....နင့္မွာ ပိုက္ဆံမပါဘူး ဟုတ္လား"
သူက တအားေအာ္ေတာ့၏။ သူ႕အသံကို သူတို႕အားလုံးပင္ ၾကားလိုက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ ပါတယ္ဗ်ာ၊ ခုနက ဆဲတာဆိုတာေတြက တမင္ အခ်ိန္ဆြဲထားခ်င္ လို႕ပါ၊ ေဟာဒီ မွာ ေလးေဒၚလာ။ ခင္ဗ်ားအတြက္ လုပ္ခ။ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ လာခဲ့ပါဦးမယ္။ ဒါမွ ရွင္းစရာ ပိုက္ဆံ မရိွေသးရင္ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကန္ေတြ လာေဆးေပး ပါ့မယ္။ မနက္ျဖန္ လာပါ့မယ္"
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနသည္။ သူဇာတ္စုံသိသြားျပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္။

"ေအး...ငါမင္းကို ယုံပါတယ္ကြယ္"
လမ္းေပၚ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးမွာ ငိုေနဆဲပင္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႕ကို အိမ္ လိုက္ပို႕ လိုက္သည္။ သူတုိ႕ အိမ္တံခါး၀ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ သူက ျပန္လွည့္ျပီး ခါးကေလး ညႊတ္ေပးလိုက္သည္။
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကၽြန္မေပ်ာ္ပါတယ္"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္အနမ္း နမ္းခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ယုံေတာင္မွ မယုံခ်င္။ သူသည္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္တာတြင္ ပထမဆုံးနမ္းရဖူးေသာ မိန္းကေလး။
အိမ္ကိုမနက္ေလးနာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္သည္။ တစ္အိမ္သားလုံးမွာ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ထိုင္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႕ကို ျပံဳးျပလိုက္သည္။ ေနာက္ လက္ရမ္း ႏႈတ္ဆက္ျပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ေနာက္ေတာ့ ကပြဲအေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို ေျပာျပေတာ့သည္။ ဒါပဲ ျဖစ္ရမည္မဟုတ္ပါလား။

သူတို႕ မ်က္ရည္ေတြ က်ၾကသည္။ အကႌ်ပန္းေရာင္ႏွင့္ အ၀ါေရာင္၀တ္ထားေသာ မိန္းကေလးမ်ား သည္နတ္သိၾကားမ်ား တီးေသာ ဂီတေတးသံမ်ားအၾကားတြင္ တိမ္စိုင္တိမ္ခဲေလးမ်ားပမာ တလြင့္ လြင့္ေမ်ာေနၾကပုံမ်ား ကို ေျပာျပေသာအခါ သူတို႕မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႕ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာၾက သည္။ ေယာက်္ားေတြ ကလည္း ကပြဲ၀တ္စုံမ်ားႏွင့္ ခန္႕ခန္႕ညားညား။ "ဒီလပ္ခ္" ဟိုတယ္မွ စားပဲြ ခင္းမ်ား သည္ ႏွင္းပြင့္ကဲ့သို႕ ျဖဴေဖြးေနပုံ။ ပုစြန္ၾကီးတစ္ေကာင္မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္သီး ဆုပ္မွ် ၾကီးလွပုံ။ စားပဲြထိုးမေလးက ျပံဳျပပုံ။ ကိုင္းညႊတ္ႏႈတ္ဆက္ပုံ။ အငွားကားသမားမ်ားက လည္း တန္းစီျပီး အလုအယက္ ၾကိဳဆိုၾကပုံ။ ဘုရင္ေတြ ဘုရင္မေတြလိုပင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက၊ သီခ်င္း ဆိုၾကႏွင့္တကယ့္ အထက္တန္း လႊာေတြအတိုင္း။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာ၀န္သားမ်ားမွာလည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ သိပ္ခ်စ္ သြားျပီး ေနာက္တစ္ပတ္မွာ သူ႕အိမ္လာ ထမင္းစားရန္ပင္ ဖိတ္ေခၚပုံ။

ထို႕ေနာက္ လက္ကိုင္ပ၀ါေပၚမွာေပေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းနီမ်ားကို သူတို႕အားျပလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး က ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္၊ သိပ္တန္ဖိုးထားပံုမ်ားကို ေျပာျပသည္။ သူတုိ႔ အားလံုး အိမ္ေရွ႕ခန္း တြင္ထုိင္ၿပီး ဒါေတြနဲ႔ လြဲရေလျခင္းဆိုကာ ငိုၾကပါေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း ငိုပါသည္။ သူတုိ႔ ဘာတစ္ခုႏွင့္မွ် မလြဲေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိ၍ ရင္နင့္ကာ ငိုရျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
ထုိ႔ေနာက္ အထဲဝင္ၿပီး အေမႏွင့္ ေတြ႕ပါသည္။
"ဂါလင္ က တစ္ညလံုး ငိုေနတယ္။ သူ ဘာမွ်မစားရရွာေသးဘူးကြယ္"
မီးဖိုစားပြဲတြင္ သူ႔ေဘး၌ ထိုင္ခ်လုိက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ပုိက္ဆံအားလံုး သံုးပစ္ခဲ့ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာ လုိက္သည္။ အေမ က ငိုျပန္သည္။

"မင္း ေပ်ာ္ေကာ ေပ်ာ္ရဲ႕လား ရစ္ခ်က္"
"ဟို မသြားခင္ ကတည္းက ေပ်ာ္ေနတာပါ အေမရယ္၊ ေဘးအိမ္က လူေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ့္ကို လာၾကည့္ၾက တယ္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ "ဘူး"နဲ႔ သူတုိ႔တစ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေန႔သြားရမဲ့ ကပြဲ ေတြ အေၾကာင္း ေျပာရတာလည္း ေပ်ာ္စရာပဲေပါ့ အေမရဲ႕"
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လာဖက္သည္။ "ဒါ ငါ့အျပစ္ေတြပါပဲ ရစ္ခ်က္ရယ္။ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အိမ္ထဲမွာ မပါဘဲ နဲ႔ ကေလးေတြ ဒီလိုကပြဲမ်ဳိးကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြားႏုိင္ဘူးဆိုတာ ငါ သိပါတယ္။ ငါ ေငြမ်ားမ်ား အစ ထဲက ေခ်းခဲ့ရင္ အေကာင္းသား"
"မဟုတ္ေသး ဘူး အေမ၊ ဒီညမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေဒၚလာႏွစ္ဆယ္ပါေတာင္ မေလာက္ေသးဘူး။ ကၽြန္ ေတာ္က အကုန္ စားခ်င္ေသးတယ္။ စားပြဲ႐ံုေတြမွာ ရွိတာေတြ အကုန္မွာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ လူ တုိင္းစားသမွ်ေတြ အကုန္ လုိက္ရွင္းပစ္ခ်င္တယ္ အေမ"

ေနာက္ပုိင္း တက္ခဲ့ရေသာ ကပြဲမ်ားတြင္မူ ကၽြန္ေတာ္က လိမၼာသြားၿပီ။ ေပ်ာ္စရာ ရွာတတ္လာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ လုိက္ခ်င္ေသာ မိန္းကေလးကို သြားေခၚသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကလိုေသာ မိန္းကေလး ကိုသာ ေရြးသည္။ ကပြဲမၿပီးခင္ ႏွစ္နာရီေလာက္တြင္ လစ္ထြက္ခဲ့ၿပီး အျပင္မွာရွိေသာ ဆိုးသြမ္းလူငယ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားအတြက္ အရက္ ဝယ္ေပးတတ္လာသည္။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိး သမီးကို မိတ္ဆက္ေပးတတ္ လာသည္။ သူတုိ႔ကလည္း ဒါကုိပင္ လုိခ်င္ေနၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ထြက္လာၾကလွ်င္ သတ္ပုတ္ေနၾကေသာ သူ႔လူမ်ားကို ခဏမွ်ရပ္ခုိင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေဘးကင္း ရန္ကင္းသြားေစသည္။ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အမ်ဳိးသမီး မွာ သိကၽြမ္းခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ အမ်ဳိးသမီးေရွ႕တြင္ သူ သည္ အ႐ုပ္ဆိုးေလာက္ေအာင္ မၾကမ္းရမ္းျပေတာ့ေပ။ တတိယအႀကိမ္ ကပြဲတက္ေသာအခါ၌မူ သူတို႔ ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ရန္မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းနည္း ကိုပါ သိလာခဲ့သည္။

ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔အားလံုးျမင္ႏုိင္ေအာင္ ျပတင္းေပါက္အားလံုး ဖြင့္ေစသည္။ သီးသန္႔စံုတြဲ အခ်ဳိ႕ကို ျပတင္းေပါက္နား သို႔ တမင္ေခၚၿပီး သူတုိ႔ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးထားလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ ကို ဆိုးသြမ္းေလးတစ္ဦး က တိုးတိုးေလးပင္ လာေျပာသည္။ "ေဟ့လူ… ဟိုငတိမေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ အစား တြဲကေပးစမ္းပါဗ်ာ" ဟု အရက္ပုလင္းမ်ား ျပတင္းေပါက္မွ လွမ္းေပးၿပီး "ငါ့ အတြက္ ေသာက္လုိက္စ မ္းပါ ငါ့လူရာ" ဟုပင္ အတင္းအရက္လာတုိက္တတ္ၾကသည္။ သူတို႔လည္းဘဲ အျပင္ မွ ေန၍ ပါတီ တြင္ ဝင္ေရာက္ပါဝင္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းပင္ ဆက္ဆံလႈပ္ရွား ၾကသည္။ ျပတင္းေပါက္ မ်ား ပိတ္ပစ္လုိက္မည္ကို သူတုိ႔လည္း မလိုလားၾကေတာ့ေခ်။

ဆက္ရန္
.