သာဓု ၏ အတာ, အပိုင္း (၂၁)

 (မၾကာမီ ပင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ေမာင္းဝင္လာေသာဘတ္စ္ကားႀကီးႏွင့္အတူ စက္သံသည္ တစ္ေက်ာင္း လံုး ဆူညံ သြားေတာ့၏။ ဤတြင္ ေက်ာင္းကားႏွင့္ ျပန္ၾကရမည္ျဖစ္ေသာ ေယာက္်ားေလးမ်ား၏ ဝမ္း ေျမာက္ေပ်ာ္ျမဴးသံ မွာ ထိန္းမရေအာင္ ညံေနသည္ႏွင့္
"အတာ မင့္ဘက္က ဘာလို႔ ဒီေလာက္ဆူေနသလဲ၊ ေျပာလုိ႔မရရင္ ႐ုိက္လုိ႔ မမ မွာထားတယ္မဟုတ္ လား" ဟု ဆရာမ က လွမ္းေျပာလုိက္မွ စကားျဖင့္သာ ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းဖ်ဖ် ေျပာေလ့ရွိ၏။) ကိုဆက္ဖတ္ရန္

"မင္းတို႕ ငါ့ကိုခ်စ္ရင္ မဆူၾကနဲ႕ကြာ"
ထိုစကား သည္ အတာ၏လက္သုံးစားျဖစ္၏ ယခုတစ္ၾကိမ္မွာမူ သူတို႕စီးရေတာ့မည္ ဘတ္စ္ကား ၾကီးေရာက္ လာေသာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္သံျဖင့္ ဆူညံသြာျခင္းျဖစ္လ်က္ အတာကိုယ္တိုင္ ပင္ ထိုကားၾကီး ကိုၾကည့္၍ အလိုလို ၾကည္ႏူးမိေသး၏။
ေက်ာင္းလႊတ္လိုက္ေလျပီ။ ဘတ္စ္ကားတစ္စင္းလုံး ကေလးမ်ားျဖင့္ ျပည့္က်ပ္၍ တ၀ုန္း၀ုန္းျဖစ္ ေနေတာ့၏။ ရုတ္ရက္စီမံလိုက္သည္ျဖစ္၍ ထုံးစံအတိုင္း ကေလးမ်ားကိုလာၾကိဳေနေသာ မိဘႏွင့္ အုပ္ထိန္းသူမ်ားမွာ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ကုန္ေတာ့၏။

သို႕ရိွေနစဥ္မွာ အသင့္ေရာက္လာေသာ လက္ေထာက္ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးက ဤသို႕ရုတ္ရက္ စီစဥ္ သည္မွာ အျခားေၾကာင့္မဟုတ္။ ကေလးေရာ လာၾကိဳသူမ်ားကိုပါ တြဲ၍ ကားႏွင့္ပိုရင္း ဒရိုင္ဘာႏွင့္ အေဖာ္တို႕အား မိမိတို႕ ေနထိုင္ရာအခန္းမ်ားကို အေသအခ်ာျပထားရန္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပျပီးမွ ကေလးႏွင့္ လာၾကိဳသူမ်ားကို ႏွစ္သုတ္ခြဲ၍ ပို႕ေပးလိုက္၏။
အတာလည္း တရုန္းရုန္းႏွင့္ ခုန္ေပါက္ ျမဴးေပ်ာ္ေနေသာ ကားၾကီးေပၚမ် သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ၾကည့္ရင္း သူတို႕နည္းတူ ေပ်ာ္ေနမိ၏

"ေဟ့ အတာ၊ ဘာလဲကြ မင္းေကာ ေက်ာင္းကားနဲ႕ ျပန္မလို႕လား"ဟု ပခုံးကိုလာဖက္ရင္း ေမး လိုက္ေသာေၾကာင့္ အတာက လွၾကည့္တဲ့ကာ
    "ဟင္ ေက်ာ္ေက်ာ္၊ မင္းေကာ မျပန္ေသးဘူးလား"
"တို႕အိမ္က လာမၾကိဳေသးလို႕ ေစာင့္ေနတာကြ၊ ဘာလဲ မင္းေက်ာင္းကားနဲ႕ ျပန္မွာလား" ဟု ေက်ာ္ေက်ာ္က ထပ္ေမးလိုက္သျဖင့္
    "မဟုတ္ပါဘူးကြ၊ ငါတို႕က ဆင္းရဲတာပဲ မစီးႏိုင္ပါဘူးကြာ" ဟုအတာက အားငယ္ သြားသည့္ အမူအရာျဖင့္ ေျပာလိုက္ျပီးမွ
    "ဒါနဲ႕ မင္းတို႕က သူေဌးမဟုတ္လား၊ ေက်ာင္းကားနဲ႕ ျပန္ပါလား မင္းတို႕က ပိုက္ဆံ လဲခ်မ္းသာ ရက္နဲ႕"
    "ေအးပါကြာ၊ ခုငါခါတိုင္း လို လန္ျခားနဲ႕ မျပန္ရေတာ့ဘူး၊ တို႕အိမ္က ျမင္းလွည္းတစ္စီး ၀ယ္ထားျပီကြ၊ ၾကည့္ ေတာ္ၾကာ လာၾကိဳလိမ့္မယ္"
    "ဟုတ္လားေဟ့ ဒီလိုဆို ဟန္က်တာေပါ့ေနာ္"ဟု ေျပာရင္း အတာသည္ တစ္စုံတစ္ခုကို အလု အယက္ ေတြးေနမိ၏။

    "ေဟ့ ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းတို႕ေနတာက ၂၂လမ္း၊ ငါကေမာင္ခိုင္လမ္း (ယခုဗိုလ္ရြဲလမ္း) ဆိုေတာ့ လမ္းခ်င္းကပ္ေနတာပဲ မဟုတ္လားကြ"
    "ဒါ ဘာျဖစ္သလဲကြ၊ မင္းကလဲ ဒါမ်ားအဆန္းလုပ္ျပီး ေျပာေနျပန္ျပီ"
    အတာည္း ခပ္သုတ္သုတ္ကေလး တံေတြးကို မ်ိဳခ်လိုက္ျပီးမွ
    "ဟုတ္ဘူးေလကြာ၊ မင္းတို႕ျပန္ရင္ မင္းတို႕ျမင္းလွည္းနဲ႕ ငါလိုက္ခ်င္လို႕ကြ၊ မလိုက္ရဘူး လား ဟင္၊ မင္းတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့ ငါဆင္းျပီးေလွ်ာက္သြားမွာေပါ့"
    "ေအးလိုက္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ တို႕အေမကို ေမးၾကည့္ဦးမယ္ေနာ္"
    သို႕ႏွင့္ သုံးမိနစ္ခန္႕အၾကာတြင္ အသစ္စက္စက္ျဖစ္ေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႕ျမင္းရထား ၾကီး ေရာက္လာေတာ့၏။
    "ေက်ာ္ေက်ာ္ မင္းတို႕ေမေမကို ေျပာပါကြ ေနာ္၊ ငါလဲလိုက္ပါရေစ"

ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း သြက္လက္စြာပင္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျမင္းရထားဆီသို႕ ေျပးကြား ကာရုတ္ရက္ အေပၚမတက္ေသးလဲ အသင့္ဖြင့္ထားေသာ ရထားတံခါးကိုကိုင္ရင္း ျဖဴျဖဴ၀၀ အေဒၚ ၾကီးတစ္ေယာက္အား တီးတိုးေျပာလိုက္ အတာအား လွည့္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ အမူအရာအ မ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေန၏။
အတာတြင္လည္း ထိုရတားႏွင့္ လိုက္ခြင့္မရသည့္တိုင္ေအာင္ လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရ၍ ၀န္းေလးစရာ မရိွပါဘဲလ်က္ ရင္ကေလးတထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။
ျမင္းရထားေပၚမွ အေဒၚၾကီး၏ မ်က္ႏွာထားမွာ မေက်နပ္သည့္အမူအရာျဖင့္ တစူစူ တခါခါ ျဖစ္ေန၏။

ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း သူ႕သူငယ္ခ်င္းအား ရထားျဖင့္ တင္ေခၚသြားလိုေၾကာင္း မရမကနားပူေန သည့္အသြင္ ေျခကေလးတေဆာင့္ေဆာင့္ျဖင့္ ေျပာေန၏။ ေနာက္ဆုံး၌ ေက်ာ္ေက်ာ္လည္း လိုလားခ်က္ ရသြားသည့္ ပမာ အတာအား အျပဳံးႏွင့္ လွည့္ၾကည့္ရင္း လက္ယပ္ေခၚလိုက္၏။
အတာ လည္း ေက်ာင္း၀င္း၀မွ ကဆုန္ခ်ေျပးသြား။ ေက်ာ္ေက်ာ္ေရွ႕က တက္ႏွင့္သျဖင့္ အတာ ကလည္းရထားေပၚလိုက္တက္မည္အျပဳတြင္ အေဒၚၾကီးသည္ တံခါးကို ရုတ္ရက္ ဆြဲပိတ္လိုက္ျပီး
"ဟဲ့ေကာင္ေလး၊ သြားေနာက္ျမီးကတိုင္"ဟု မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းျဖင့္အမိန္းေပးလိုက္ ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္သြားေတာ့၏။ ေက်ာ္ေက်ာ္ကလည္း သူ႕အေမ၏အျပဳ အမူကို သေဘာမက် သကဲ့သို႕ တစ္စုံတစ္ရာျပဳေတာ့မည္မွာပင္ "ေဟ့ ဂါရီ၀ါလား"ဟု ရထားေမာင္းသည့္ ကုလားကိုေခၚကာ
"ဒီေကာင္ေလးကို ေနာက္မွာတင္ေပးလိုက္၊ ဟဲ့ေကာင္ေလး ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ျပီးထားေနာ္"

သို႕လွ်င္တစ္ဆက္တည္း အမိန္႕ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ရထားကုလားသည္ အတာအား ရထားေနာက္ ျပီးရိွ တစ္ေယာက္စာ ထိုင္ခုံကေလးေပၚတြင္ တင္ေပးကာ လက္ကေလးလည္း ျမဲျမဲဆုပ္ကိုင္ထား ရန္ သတိေပးျပီး မွ ရထားေပၚတက္၍ ေမာင္ထြက္သြားေတာ့၏။
ရထားမွာ ကိုယ္ပိုင္အလွစီးရင္ လုပ္ထားသည္ျဖစ္ျပီး ျမင္းကိုလည္း အေကာင္းဆုံး အေျပးဆုံးကို ၀ယ္တပ္ထားေသာေၾကာင့္ ရထားထြက္သည္ႏွင့္ ျမင္းလည္း တလွစ္လွစ္ေျပးေတာ့၏။
အတာမွာ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ်ပင္ အခ်ိဳ႕ေသာ ကေလးမ်ားကဲ့သို႕ ျမင္းလွည္းခိုးစီးျခင္း စသည့္ေဆာ့ ကစားမႈမ်ိဳးျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးသည္ မရိွေသာေၾကာင့္ ယခုကဲ့သို႕ အဟုန္ႏႈန္းေျပးေနေသာ ျမင္းလွည္း ေနာက္မွထိုင္လိုက္ရသည္မွာ အတာ့အဖို႕ ဧရာမစြန္႕စားမႈၾကီးလို ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေၾကာက္လိုက္ သည္မွာလည္း ေျပာစရာမရိွ။ အဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ ထိတ္စရာျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံး၌ မ်က္လုံးကို စုံမွိ္တ္ကာ အည္းတထိတ္ထိတ္ႏွင့္ပင္ လိုက္ပါခဲ့ရေတာ့၏။

၂၂လမ္းရိွ ေက်ာ္ေက်ာ္တို႕အိမ္ေရွ႕တြင္ ရထားဆိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း ေခၽြးသီးေနေသာ မ်က္ႏွာ ကေလးျဖင့္ အေမာတၾကီး ခုန္ဆင္းလိုက္၏
"ဟင္း ေမ့လို႕ ငါစီးလာမိတယ္"ဟူ၍လည္း ညည္းညည္းညဴညဴေရရြတ္လိုက္မိ၏။
"ေဟ့ေက်ာ္ေက်ာ္ ငါျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္"
အေဒၚၾကီးႏွင့္အတူ ရထားေပၚမွဆင္းလာေသာ ေက်ာ္ေက်ာ္အား အတာက ဤလို သြားေရာက္ ႏႈတ္ဆက္သည္ကိုပင္ သေဘာမက်ႏိုင္သလို အမူအရာျဖင့္ အေဒၚၾကီး သည္ ေက်ာ္ေက်ာ္အား ေလွကားေပၚသို႕ တြန္းပို႕ရင္း
"ဟဲေကာင္ေလး ျပန္ေတာ့ေလ"ဟု မ်က္ႏွာထားေမာက္ေမာက္ႏွင့္ခပ္ေငါက္ေငါက္ ေျပာလိုက္ ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ ၀မ္းနည္းသြားသည့္အသြင္သို႕ ရုတ္ခ်ည္းပင္ ေျပာင္းလဲသြားကာ ဘာတစ္ခြန္းမွ်မေျပာေတာ့ဘဲ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္ခဲ့၏။

ထိုေန႕သည္ စေနေန႕ျဖစ္သည့္အတိုင္း ယခင္တစ္ပတ္ကနည္းတူ အတာသည္ ေစာေစာစီးစီးပင္ သူ႕ေမေမဆိုင္သို႕ ေလွ်ာက္လာခဲ့၏။ အတာကေလးေရာက္လာသည္ႏွင့္ ေကာက္ကာင္ကာ သူ႕ ေမေမသည္ ထူးထူးျခားျခား သင့္ခ်န္ထားေသာ နံျပားႏွင့္ ဟင္းပန္းကန္လွလွကို အတာ့ေရွ႕သို႕ ခ်ေပးလိုက္၏။
အတာ တြင္လည္း မယုံၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသသြားျပီးမွ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ဆာဆာႏွင့္ စား လိုက္သည္ မွာ သူ႕ပါးစပ္ကိုပင္ အနားေပးရမွန္းမသိေအာင္ အရသာေတြ အိသြားေတာ့၏။
မသိန္းေမမွာ ေပၚပင္ကိုသာတင္၍ ေရာင္းသူျဖစ္သည့္အတိုင္း ယေန႕ေသာ္ သူ႕ဗန္းေပၚမွာ သန္႕စင္ပန္းမရိွေတာ့ဘဲ အဖုံးအဖန္လွ၍ ပြပြႏွင့္၀င္းေနေသာ လိေမၼာ္သီးမ်ားကို ေတြ႕ရ၏။
အခ်ိန္က် သည္ႏွင့္ မသိန္းေမလည္းလြန္းခဲ့ေသာ အပတ္ကနည္းတူပင္ လိေမၼာ္သီးမ်ားကို သုံးပုံသုံး စားခြဲ၍ မည္သည့္ အစား ကို မည္သည့္ေစ်းေရာင္းရန္စသျဖင့္ အတာအား မွာၾကားထားခဲ့ျပီး ျမင္းပြဲ သို႕ထြက္ သြားေတာ့၏။

ထိုစဥ္က ျမဴနီစီပယ္စည္းကမ္းမွာ လူသြားစၾကႍေပၚတြင္ေရာင္းမွ ဖမ္းသည္မဟုတ္ဘဲ ေရာင္းကုန္ ျဖစ္ေစ၊ အျခားမည္သည့္ပစၥည္းပင္ျဖစ္ေစ၊ ေရေျမာင္းမ်ားအေပၚတြင္ ထားပါက ဖမ္းႏိုင္၏။ ေစ်းပတ္ ၀န္းက်င္၌သာ မဟုတ္၊ လူေနရပ္ကြက္မ်ားတြင္လည္း ေရေျမာင္းေပၚ၌ မည္သည့္ပစၥည္း ကိုမွ်ထားခြင့္မရ။
မသိန္းေမ တြင္ ဆိုင္ဟူ၍ အတည္တက်မရိွ၊ သို႕ေသာ္ ဗန္းတစ္ခ်ပ္စာေနရာရလွ်င္ ကိစၥျပီး၏။ ေစ်းအ၀င္အထြက္ေပါက္ရိွ ေရႊဆိုင္ေဘးတြင္ ကပ္ကာေျမာင္းေပၚ တစ္၀က္၊ ေစ်းပိုက္နက္ေျမတြင္ တစ္၀က္စသည္ျဖင့္ ေစ်းဗန္းကို နယ္နိမိတ္ တစ္၀က္စီ ခ်၍ ျမဴနီစီပယ္ပုလိပ္ လာလွ်င္ ေစ်းဘက္ကို ဗန္းကိုဆုတ္လိုက္၏။ ေစ်းမန္ေနဂ်ာက စကားမ်ား မည္ၾကံလွ်င္လည္း ေစ်းဗန္းကို အျပင္ဘက္သို႕ ေရႊ႕လိုက္ရုံျဖင့္ကိစၥျပီးသြား၏။ ဤပရိယာယ္ကို အတာကလည္း က်င္လည္ေနျပီ ျဖစ္၍မသိန္းေမ စိတ္ခ်လက္ခ် ျမင္းပြဲသြားႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေစ။

ထိုေန႕က အတာ့ေရာင္းရေငြမွာ စုစုေပါင္းခုနစ္က်ပ္ခြဲျဖစ္၏။ အတာကေလးဘက္က အေရာင္းအ ၀ယ္ဟန္က် သေလာက္ မသိန္းေမတြင္မူ ပါသြားေသာ ေငြႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ တကတက္စင္ေျပာင္းခဲ့ ရုံ သာမက နီးစပ္ရာျမင္းသမားခ်င္းထံမွ ဆြျယူကစားခဲ့ေသာ ေငြငါးက်ပ္င္ အေၾကြးအျဖစ္တင္ခဲ့ ေသး၏။
သို႕ေသာ္ ယခင့္ယခင္ ျမင္းရံႈးခဲ့စဥ္ အခ်ိန္မ်ားသကဲ့သို႕ အတာကေလးအဆူအၾကိမ္းမခံရ။ သူေရာင္း ထားသျဖင့္ ဟန္က်ခဲ့ေသာ ေငြခုနစ္က်ပ္ခြဲေၾကာင့္ အမာန္အမဲမခံရမႈမွ သက္သာရာရ သြားေတာ့၏။
ယေန႕သည္ အတာအထူးေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႕ျဖစ္သည့္အတိုင္း မသိန္းေမမထေသးမီ ပင္အတာ အိပ္ရာမွႏိုးေနျပီး သူ႕ေမေမလုပ္ေလ့ရိွသည့္အတိုင္ လက္သုတ္ပ၀ါကို ေရဆြတ္၍ လိေမၼာ္သီး မ်ားကို တစ္လုံးစီပြတ္သုတ္ေန၏။ ေလးငါးဆယ္လုံးမွ်သာ က်န္ေတာ့ေသာအခ်ိန္တြင္ မသိန္းေမႏိုးလာျပီး မ်က္ႏွာသစ္အ၀တ္အစားလဲျပီး ေစ်းထြက္ရန္အသင့္ရိွေလာက္ေနျပီကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အတာလည္း ရုတ္တရက္ထိုင္ရာမွ ထကာ
"လိေမၼာ္သီးေတြအားလုံးသုတ္ျပီးျပီ ေမေမ၊ လန္ျခားသြားေခၚရေတာ့မလား"

ကေလး တို႕သဘာ၀အတိုင္း မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ အမူအရာကေလးျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ကို မသိန္းေမ ကလည္း ၾကည္ၾကည္သာသာပင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္၏။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ လန္ျခား ႏွင့္ထြက္ လာခဲ့၍ ေစ်းေရာက္သည္ႏွင့္ မသိန္းေမက လက္ဖက္ရည္ကုလားတစ္ေယာက္ကိုေခၚကာ လက္ဖက္ရည္ နံျပားႏွင့္ မလိုင္တစ္ပန္းကန္ကို မွာလိုက္၏။
မၾကာမီ လက္ဖက္ရည္ကုလား ေရာက္လာကာ မသိန္းေမမွာသမွ်ကို ခ်ေပးသြားသည္တြင္
"အတာ လာစား"

မိဘတစ္ခုခုစားေနလွ်င္ ေ၀းေ၀းသို႕ ေရွာင္ရွားေနရသည့္ထုံးစံအတိုင္း မလွမ္းမကမ္းတြင္ သြား၍ ရပ္ေနေသာ အတာအား သို႕လွ်င္ မသိန္းေမကေခၚလိုက္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ အေပ်ာ္ၾကီး ေပ်ာ္သြားရ၏။ သို႕ ေပ်ာ္သြားသည္မွ စားရေတာ့မည္ဟူေသာ စိတ္မ်ိဳးျဖင့္မဟုတ္။ "ငါ့ေမေမက အရင္ လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကိုနည္းနည္းခ်စ္လာျပီ" ဟူေသာ ၀မ္းေျမာက္မႈေၾကာင့္ အလု အယက္ ေပ်ာ္သြားျခင္းသာ ျဖစ္၏။
အခ်ိန္မွာ ၇နာရီခြဲသာသာမွ်သာ ရိွေသးေသာေၾကာင့္ သိမ္ၾကီးေစ်းတစ္ေလွ်ာက္ရိွ ဆင္၀င္ေအာက္ တြင္လူသြားလူလာနည္းေသးသေလာက္ ေစ်းသည္မ်ားလည္း စုံစုံလင္လင္ ေရာက္မလာၾကေသး။ တစ္ဦးစ ႏွစ္သည္။ ေလာက္သာ တံျမက္စည္းလွည္း၊ ဖေယာင္းပုဆိုးခင္းျဖင့္ ျပင္တုန္းဆင္တုန္း ရိွၾကေသး၏။

အတာ့မ်က္လုံး မ်ားမွာမူကား သူ႕အတြက္ ရေပါက္ရလမ္းရိွေသာ စြပ္က်ယ္ကုလားမ်ားအလာကို သာေမွ်ာ္ေငးရင္း သူ႕အေတြးႏွင့္သူ စိတ္ကူးေျဖာင့္ေနေတာ့၏။
"ဒီေနေတာ့ စြပ္က်ယ္ေသတၱာအလြတ္ေတြ အကုန္လုံး ငါရေအာင္ေကာက္ထားမယ္၊ အားလုံးစု ထားျပီ ညေနက် သြားေရာင္းရင္ တစ္မူးေလာက္ေတာ့ ရမွာပဲ"
သို႕ေတြးေနခိုက္မွာပင္ မသိန္းေမတို႕ဆိုင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းေနရာလြင္ တစ္ခုတြင္ စြပ္က်ယ္သည္ တစ္ဦးေရာက္လာသျဖင့္ အတာတြင္ သိသိသာသာသေဘာက်သြား၏။
ဤလိုေန႕မ်ိဳး၌ ဆိုင္ခင္းၾကရာတြင္ သူ႕ေနရာ ကိုယ့္ေနရာဟူ၍ သတ္မွတ္ထား၍မရ။ ဦးရာလူက ၾကိဳက္ရာေနရာ တြင္ တည္းခင္းေရာင္းခ်တတ္၏။ ယခင္တနဂၤေႏြေန႕ကဆိုလွ်င္ စြပ္က်ယ္ဆိုင္ မ်ားမွာ အတာ တို႕ႏွင့္ အေတာ္ကေလး အလွမ္းေ၀းေ၀းတြင္ ေရာင္းၾက၏။ ယေန႕မူ ဆယ္ေပ ေလာက္ကြာေသာေနရာတြင္ လာခင္းသျဖင့္ အတာလည္း နီးနီးနားနား ပင္ ေသတၱာလြတ္ မ်ား ေကာက္ရေပေတာ့မည္ဟု အေတာ္ကေလး ၀မ္းသာသြား၏။

သို႕ႏွင့္ ကိုးနာရီခြဲေလာက္အေရာက္တြင္ စြပ္က်ယ္ဆိုင္မွာ သုံးဆိုင္ဆက္၍ တည္ခင္းျပီးျဖစ္သြား ေသာၾကာင့္။
"ငါေတာ့ ပြတာပဲ၊ ဒီနားမွာ သုံးဆိုင္ေတာင္ဆိုေတာ့ ေသတၱာေတြအမ်ားၾကီးရမွာပဲ"ဟု စိတ္ကူးႏွင့္ ေရရြတ္ေနစဥ္မွာပင္
"အတာေရ"ဟု လွမ္းေခၚလိုက္ေသာအသံေၾကာင့္ အတာလွည့္ၾကည့္လိုက္သည္တြင္ သူ႕အား မုန္႕ဖိုးတစ္မတ္ေပးခဲ့ေသာ လုံခ်ည္သည္ ၾကီးၾကီးေမကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ အေျပးကေလး လွမ္း သြားကာလန္ျခားေပၚမွ အထည္ထုပ္မ်ားကို ကူညီသယ္ခ်ေပးရင္း
"ဘယ္ေနရာမွာ ခင္းမလဲ ၾကီးၾကီး"
"နီးနီးနားနားမွာ အဲဒီစြပ္က်ယ္ကုလားေဘးမွာပဲ ခင္းေပါ့ကြယ္"

အတာလည္း ဖုန္မ်ားကို ဖေယာင္းပုဆိုးႏွင့္ပင္ ရိုက္ခါလိုက္ျပီးမွ စန္႕စန္႕ျပန္႕ျပန္႕ခင္းလိုက္၏။ လိုေလေသး မရိွ အစစျပည့္စုံေအာင္ ခင္းက်င္းျပီးသည္ႏွင့္ပင္
"ကဲ အတာ မင္းကလာဘ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းပဲ စျပီးေစ်းဦးေပါက္ေအာင္ ေရာင္းေပေတာ့ ဟုတ္လား၊ ၾကီးၾကီး ကုန္တိုက္သြားျပီး အထည္ကေလးစုံသြားေအာင္ ၀ယ္ခ်ည္ဦးမယ္"
ၾကီးၾကီးေမ က ဤလိုမွာ၍ ထြက္သြားသည္မွာ သုံးေလးလွမ္းမွ်သာ ေရာက္ေသးသည္။
"ေဟာဒီမွာေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာထုိင္ၾကည့္၊ ေသေသခ်ာခ်ာကိုင္ၾကည့္ ၾကိဳက္မွ၀ယ္ပါ၊ ဇင္းမယ္ ဆင္ လင္နမစ္ လုံခ်ည္ကေလးေတြ တစ္ထည္မွေျခာက္မူးစီခင္ဗ်"ဟူေသာ အတာ့အသံ စူးစူးက ေလးသည္ပြဲဦးထြက္ေပၚလာေတာ့၏။

အတာသည္ အျခားေသာ ေစ်းသည္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအာ္ေရာင္းသည္ကို ၾကားခဲ့ရ၍ေလာ၊ သို႕တည္းမဟုတ္ သူ႕ပါးစမ္မွ အလိုအေလ်ာက္ျဖစ္ေပၚလာျခင္းေလာ ဟူ၍မသိ။ (ထိုင္ၾကည့္၊ ကိုင္ၾကည့္) စေသာ ကာရန္ျငိသည့္စကားလုံးမ်ားပင္ ညႇပ္၍ ေအာ္တတ္ေနျပီျဖစ္၏။
" လာ လာ လာ အဆင္ကေလးေတြ ေကာင္းတယ္၊ ေလွ်ာ့ေစ်းလဲ ေရာင္းတယ္ ခင္ဗ်ေနာ္"ဟူ၍ လည္းေကာင္း
"အင္းေလးဆင္ယူမလား၊ ဇင္းမယ္ဆင္ယူမလား၊ ေက်းတစ္ရာ၊ ျမစၾကာ ၾကိဳက္ရာအဆင္ယူ၊ တစ္ထည္ေျခာက္မူး၊ တစ္က်ပ္တန္ေပးရင္ သုံးမူးျပန္အမ္းမယ္ခင္ဗ်"ဟူ၍လည္းေကာင္း
"ေျခာက္မူးထဲေနာ္၊ တစ္ထည္မွ ေျခာက္မူးထဲ၊ ေျခာက္မူးဆိုေပမဲ့ မူးေစ့ ငါးမူးထဲေပးရင္ လဲ ေရာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ"ဟူ၍လည္းေကာင္း အတာသည္ ျပက္လုံးကေလးပင္ ညႇပ္၍ရြတ္ေန လိုက္ ေသး၏။
အမွတ္မဲ့အားျဖင့္ဆိုေသာ္ ကေလးမွ်သာျဖစ္ေသာ အတာ၏စကားကို ၾကားရသူတို႕က ရယ္စရာ အျဖစ္ျပဳံးသြားၾက၏။ အခ်ိဳ႕က သေဘာက်သလိုလိုရိွ၍ ၀ယ္သြားၾက၏။

အကယ္၍သာ အယူအဆေျပာင္ေျမာက္ျပီး ေစ့ေစ့ေပါက္ေပါက္ေတြးတတ္ေသာ သတင္းစာဆရာ တစ္ဦး တေလသာ ထိုအနားေရာက္လာ၍ အတာ့ေအာ္သံၾကားခဲ့လွ်င္ မ်က္ႏွာမည္း စားလုံးၾကီး ျဖင့္ အတာ့စကား အေၾကာင္းကို ဓာတ္ပုံပါေဖာ္ျပ၍ ေရးေကာင္း ေရးေပလိမ့္မည္။

"ေျခာက္မူးဆိုေပမဲ့ မူးေစ့ငါးေစ့ေပးရင္လဲ ရပါတယ္"
ထိုစကားကို အတာကိုယ္၌သာ ရယ္စရာသေဘာမ်ိဳး သုံးလိုက္ဟန္တူသည္ မွန္ေသာ္ လည္း ေျခာက္မူးဟု ေခၚ၍သုံးေသာ တန္ဖိုးထဲ၌ စင္စစ္မူးေစ့ငါးေစ့သာ ရိွပါတကားဟူ၍ အတာ အေတြး ေပါက္ခဲ့သည္ပင္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ အံ့စရာ အံ့စရာ ျဖစ္ေနေတာ့၏။ တစ္နည္းအားျဖင့္လည္း မူးေစ့ေလးေစ့ ကို ငါးမူးဟု အမည္တပ္လ်က္ မူးေစ့ငါးေစ့ ကိုလည္း ေျခာက္မူးဟူ၍ ေခၚဆိုသုံးႏႈန္း ေနၾကသည့္ မူးပဲစံနစ္ကို ကေလးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ အတာက ဟာသႏွင့္ သေရာ္လိုက္သလို ရိွေနေတာ့၏။ သို႕ေသာ္ ထိုအခ်က္ကို နက္နဲသည့္စကား တစ္ခုအျဖစ္ မည္သိုမွ် သတိမထားမိ။ အတာကိုၾကည့္၍ ျပဳံးကာ ျပဳံး၍သာလွ်င္ ၾကည့္သြားၾက၏။

အတာသည္ ဤလို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္၍ ေရာင္းေနရာမွပင္ စြပ္က်ယ္ဆိုင္မ်ားဘက္သို႕လည္း တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္ရေသး၏။ ေသတၱာအလြတ္တစ္ခုပစ္လိုက္သည္ႏွင့္ အတာလည္း အေအာ္ရပ္၍ ဆတ္ခနဲ ေျပးေကာက္လိုက္၏။
ဟစ္ကာေအာ္ကာျဖင့္ အေတာ္ကေလး အာသြက္ေနေသာ အတာလည္း ဆိုခဲ့သည့္အတုိင္း ေအာ္ပုံေခၚပုံ သုံးေလးမ်ိဳး ကိုသာလွ်င္ တစ္လွည့္စီးေရရါတ္ေန ရာမွ
"လာ လာ လာ အဆင္ကေလးေတြ ေကာင္းတယ္"ဟူေသာ ၀ယ္ယူေခၚ ၀ါက်ကေလးကို အတာ လွ်ာေတြ႕ေန၏။ သူ႕ဟာသူလည္းအေတာ္သေဘာက်ေနျပီး အတန္ၾကာေသာ္ တစ္စုံတစ္ရာကို အတာ စိတ္ကူး ရလာ၏။ ထိုရလာေသာ စိတ္ကူးမွာ အျခားအဟုတ္၊ သူရြတ္ေနခဲ့ေသာ ထို၀ါက် ကေလးကို သီခ်င္းအျဖစ္ စပ္ဆို၍ ေအာ္ရေသာ္ ပိုေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိလာ၏။
"ထိုစဥ္ အခ်ိန္က အတာတို႕ပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ေခတ္စားခဲ့ဖူးေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ရိွ၏။ ထိုသီခ်င္းမွာ"

"တလည္လည္ ပ်ိဳေအာက္ေမ့တယ္၊ အိုကိုေဟာင္းၾကီးရယ္၊ ေမႊးရင္ပန္း နံေတာ့ပစ္မွာ အလြန္ စိုးတယ္၊ ကိုကိုရယ္ ၾကည္ၾကည္ကို ေမ့ပါနဲ႕လို႕ ေမာင္ေမာင္ရယ္၊ ေမ့ပါနဲ႕လို႕ ပ်ိဳပ်ိဳတစ္မယ္ ခ်စ္တယ္ ၾကိဳက္တယ္ ခ်စ္ပရေစကြယ္ ဟူေသာ ၾကင္စဦး အျငိမ့္သီခ်င္းျဖစ္၏။"
ေစာေစာက သူေအာ္ခဲ့ေသာ "လာ လာ လာ ေလွ်ာ့ေစ်းေရာင္းမယ္"  ဟူေသာ စကားလုံးမ်ားကို ပထမရိုးရိုးပင္ ေအာ္ဟစ္ရြတ္ဆိုခဲ့ေသာ္လည္ၾကာေသာ္ အသံေနအသံထားႏွင့္ ျဖစ္လာ၏။ သို႕ႏွင့္ ပင္အလိုအေလ်ာက္အားျဖင့္ ထို "လာ လာ လာ ေလွ်ာ့္ေစ်းေရာင္းမယ္"ဟူေသာ စကားမွာ "တ လည္လည္ပ်ိဳေအာက္ေမ့တယ္"ဟူသည့္ ေတးသြားလို ျဖစ္လာ၏။
ဤတြင္ နဂိုအခံဥာဏ္ကလည္း ထက္လွေသာအတာသည္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္မွ စာသားစကားလုံး မ်ားကိုျဖဳတ္၍ အျခားေသာ စကားလုံးမ်ားကို အဆင္ေျပေအာင္ ျဖည့္စြက္လိုက္လွ်င္ ကိုယ္အလို ရိွေသာ အေၾကာင္းအရာပါသည့္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ျဖစ္လာႏိုင္သည္ ဟူေသာ အသိကေလး ၀င္လာ၏။

သို႕စိတ္ကူးကေလးရခဲ့သည့္အတိုင္း အတာလည္း ၾကီးၾကီးေမ၏ စာရင္းစာအုပ္ၾကားမွ ခဲတံကို ဆြဲယူျပီး ခ်က္ခ်င္း ပင္ စြပ္က်ယ္ေသတၱာေက်ာဘက္၌ ေရးျခစ္ရင္း သီခ်င္းတစ္ပိုဒ္ကို ကတိုက္က ရိုက္ေရး စပ္ေနေတာ့၏။
ေရးလိုက္ ဖ်က္လိုက္ ျပင္လိုက္ ျခစ္ပစ္လိုက္ႏွင့္ပင္ သူလိုခ်င္ေသာ သီခ်င္းတစ္ပုိဒ္သည္ အထိုက္ အေလ်ာက္ျပီးစီး သြားေတာ့၏။
"လာ လာ လာ ေလွ်ာ့္ေစ်းေရာင္းမယ္၊ လာပါ အဆင္ကေလးေကာင္းသည္၊ ေကာင္းေပသည္၊ ဒီအဆန္းကေလး ကို အလြန္ၾကိဳက္တာ လိုခ်င္သည္၊ ကိုကို္ယရယ္ ၀တ္ခ်င္လွျပီ၊ ေမာင္ေမာင္ ရယ္ ၀တ္ခ်င္လွျပီ၊ လိုခ်င္သည္၊ ေကာင္းသည္၊ ေရာင္းမည္၊ တစ္ထည္ေျခာက္မူးပါ"

အတာသည္ သူ႕သီးခ်င္းကို သူတိုးတိုးႏွင့္ ဆိုၾကည့္ရင္း ပြဲမ၀င္ခင္ အျပင္က က်င္းပေန၏။ သို႕ေလးငါးေျခာက္ၾကိမ္းေလာက္ ဆိုၾကည့္ေနျပီးမွ ရဲရဲတင္းတင္းကေလး ထရပ္တဲ့ကာ
"လာ လာ လာ ေလွ်ာ့္ေစ်းေရာင္းမယ္"
ထိုအပိုဒ္သည္သာ အသံေနအသံထားႏွင့္ ထြက္လာ၏။ ေနာက္ထပ္ဆက္ရမည့္ စကား လုံးမ်ားကို ရုတ္တရက္ေမ့ သြားေသာေၾကာင့္ အတာလည္း ေၾကာင္အမ္းအမ္းကေလး ျဖစ္သြားကာ သူေရး ထားေသာ ေသတၱာအလြတ္ကို ဆက္ခနဲ ေကာက္ယူလိုက္ရသည္။

မထူးေတာ့ျပီ ျဖစ္သည့္အတိုင္း အတာသည္ ေစာေစာကကဲ့သို႕ အလြတ္မဆိုေတာ့ဘဲ ေရးစပ္ ထားေသာ စာကိုပင္ ၾကည့္ကာ ထစာစာေအာ္၍ ဆိုေနေတာ့၏။ သီခ်င္းအစအဆုံး ထိသုံးေလးခါေလာက္ ဆိုမိသည္တြင္ မွ အတာကေလး အရိွန္ရလာ၏။ ေလယူေလသိမ္း ေရာအျဖတ္အေတာက္ပါ အဆင္ေျပလာ၏။
သို႕လွ်င္ အတန္ၾကာ ေအာ္ဆိုျပီးမွ အတာလည္း တစ္စုံတစ္ရာ သတိရလာသလို စြပ္ က်ယ္ဆိုင္မ်ား ဘက္သို႕ လွည့္ၾကည့္လိုက္၏။ စြပ္က်ယ္ေသတၱာလြတ္ဆို၍ တစ္ဘူးတ ေလမွ်မေတြ႕ရေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ အေတာ္ကေလး စိတ္ပ်က္သြားေတာ့၏။ သူသီ ခ်င္းေရးစပ္ေနခဲ့သည္မွာ ယခုထိဆိုလွ်င္ အခ်ိန္သည္ တစ္နာရိီမွ် လစ္ဟင္းသြားသည္ ျဖစ္၍ေသတၱာေပါင္း အဘယ္မွ်ေလာက္ အျခားသူမ်ား ေကာက္သြားေလျပီနည္းဟု အတာေတြးေနမိ၏။

သို႕ေသာ္ သူ႕တြင္ ၾကာၾကာေတြးခြင့္မရ၊ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ လည္လည္ပတ္ပတ္ ေအာ္ တတ္ေျပာတတ္ေနသည္ကို သေဘာက်ေန၍လားမသိ၊ ၀ယ္သူမ်ားမွာ အတာ့ဆိုင္တြင္ သာရုတ္ရက္ခတ္ေနေသာေၾကာင့္ ေျပာရဆိုရ၊ ၀ယ္ေသာ္လုံခ်ည္ကို စာအိတ္ထဲ ထည့္ေပး ရျဖင့္သာ အလုပ္ ရႈပ္ေနရွာ၏။
လူအနည္းငယ္ ရွင္းသြားသည္ႏွင့္ အတာလည္း စြပ္က်ယ္ဆိုင္မ်ားသို႕ ေျပးသြားကာ
ဒီမွာ အရာၾကီး၊ ဒီေသတၱာအလြတ္ကို လႊင့္မပစ္ပါနဲ႕ေနာ္၊ ဒီနားမွာပဲ ခ်ထားပါ၊ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ လာယူ ပါ့မယ္ ဟုသံုးဆိုင္စလုံးကို အတာက ေတာင္းပန္သံကေလးျဖင့္ ေျပာလိုက္၏။
"မင္း ဘာလုပ္မလဲ၊ ကစားဖို႕လား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ေရာင္းစားမယ္၊ ဟိုတစ္ခါေလ ေသတၱာရွစ္ခု ေရာင္းတာ ႏွစ္ျပားရတယ္"

ေစာေစာက အတာကေလး တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ေရာင္းခဲ့သည္ကို ပရိသတ္ပြဲက်သေလာက္ ထိုကု လားမ်ား ကလည္း သေဘာက်မ်က္မွန္းတန္းမိ ေနသည္တစ္ေၾကာင္း၊ ယခုကဲ့သို႕ ရိုးရိုးမွန္မွန္ပင္ ေရာင္းစားမလို႕ဟု ပြင့္လင္းစြာ၀န္ခံသည္ကို ႏွစ္သက္သြားသျဖင့္ တစ္ေၾကာင္း၊ သုံးဆိုင္စလုံး ေသာစြပ္က်ယ္ကုလားမ်ားက ေသတၱာမ်ားကို လႊင့္မပစ္ဘဲ သိမ္းထားေပးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေမးဆြဲ ပါးဆြဲျဖင့္ ေျပာလိုက္ၾက၏။
ဤတြင္ အတာလည္း သူလိုခ်င္ေနေသာ ေသတၱာမ်ားအတြက္ တစ္ဖက္က စိတ္ေအးသြားရျပီ ျဖစ္သည္ႏွင့္အမွ် လုံခ်ည္ကိစၥတြင္သာ စိတ္၀င္စားခြင့္ရလာေသာေၾကာင့္ အတာသည္ ေစာေစာ ကထက္ေအာ္၍ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေရာင္းေတာ့၏။ ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သူ ၾကီးၾကီးေမ ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္၌ အတာလည္း စုစုေပါင္း လုံခ်ည္ခုနစ္ထည္မွ် ေရာင္းခဲ့ရျပီျဖစ္၏။

ေစ်းအတြင္းမွ ထမင္းစားထြက္လာၾကေသာ အထည္ဆိုင္အသီးသီးမွ အေရာင္းစာေရးမ်ားလည္း အတာသီခ်င္း တေအးေအးႏွင့္ ဆိုေရာင္းေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္ႏွင့္ ၀ိုင္းအုံး ရပ္ၾကည့္ရင္း သေဘာ က်ေနရာ မွ "ေဟ့ မသိန္းေမသားက အလာၾကီးပါလား"
"အသံေတြ ဘာေတြလဲ မေခဘူးဗ်၊ ေလယူေလသိမ္းကလဲ အေတာ္ပိုင္တဲ့ ငတိေလးပဲ"
သို႕လွ်င္ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး ခ်ီးက်ဴးေနၾက၏။ ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ မသိန္းေမက ၾကီးၾကီးေမထံ အေၾကြ လာ အမ္းခိုက္ ၾကဳံၾကိဳက္ေနသည္ျဖစ္၍
"ဘယ့္နဲ႕ မသိန္းေမ၊ ခင္ဗ်ားသားက တယ္လုပ္ေနပါလားဗ်"
"အစစ္ ပဲ ဒီေကာင္ကို ေကာင္းေကာင္းေမြးပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား တစ္ေန႕ အားကိုးရမယ္"
ထိုထို ဂုဏ္ျပဳသံမ်ားကို မသိန္းေမက အျပဳံးျဖင့္ လက္ခံရင္း

"အင္း ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေတာင္ စိတ္ကူးေနမိေသးတယ္၊ ဒီေကာင္ ကို ေက်ာင္း ထုတ္ျပီး  ေစ်း ေရာင္းခိုင္းရ ေကာင္းမလားလို႕"
ထိုစကား ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ စားေရးအားလုံးလိုလိုပင္ "ဟာ"ခနဲ ေရရြတ္လိုက္မိၾကလ်က္
"ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ခက္တဲ့ မိန္းမၾကီးပဲကိုးဗ်၊ ခု ပညာသင္ခ်ိန္မွာ သင္ပေစဦးဗ်"ဟု တစ္ေယာက္ ကေျပာ၍ "ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဆိုလိုတာက ဒီေကာင္ေလး သြက္သြက္လက္လက္နဲ႕ လူစြမ္းလူစရိွလို႕ ၾကီးလာ ရင္ထူးခၽြန္ မယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေျပာတာပါ"ဟု တစ္ဦးက ရွင္းျပကာ
"နင္ကေတာ့ ဒါပဲသိန္းေမ၊ ပိုက္ဆံသာရမယ္ဆိုရင္ ဘာမွမစဥ္းစားေတာ့ဘူး ဟုတ္လား၊ ဒီအရြယ္ ကေလးကို ေက်ာင္းကထုတ္ျပီး ေစ်းေရာင္းခိုင္းေတာ့ၾကီးလာရင္ နလပိန္းတုံး ေစ်းသည္ပဲျဖစ္မွာ ေပါ့ဟ၊ ပညာကို ေကာင္းေကာင္းတတ္ျပီးမွ အေရာင္းအ၀ယ္ခိုင္းခ်င္ ခိုင္၊ အဲသလိုဆိုမွ ပညာ တတ္ကုန္သည္ၾကီးျဖစ္လာမွာ၊ ကဲ နင့္ဟုိမွာ ၀ယ္သူေစာင့္ေနတယ္၊ ပိုက္ဆံသြားအမ္းေခ်ဦး"
ဤလို အျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းလိုက္သူမွာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ ျဖဴျဖဴခန္႕ခန္႕ ေယာက်္ားၾကီး တစ္ဦးျဖစ္၏။ ၾကည့္ရသည္မွာ အထည္ဆိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ႏွင့္တူျပီး ၾကည္ညိဳေလးစား ဖြယ္ ေသာမ်က္ႏွာထားမ်ိဳးတြင္ ၾသဇာရိွသည့္အသြင္ပါ ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ မသိန္းေမ က ဘာတစ္ ခြန္းမွျပန္မေျပာ၀ံ့ဟန္ တူ၏။

"ေဟ့ အတာ၊ ခုန မင္းဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဘယ္သူေရးေပးတာလဲကြ၊ ေဟ"ဟု တစ္ေယာက္ေသာ စာေရး က ေမးလိုက္သည္တြင္
"ကၽြန္ေတာ့ဟာ ကၽြႏ္ေတာ္ စပ္တာေလ"
အတာက ရင္ကေလးေကာ့၍ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ေျဖလိုက္သျဖင့္ အားလုံးပင္ ၀ါခနဲ သေဘာက် သြားရာမွ
"မင္း တကယ္ေျပာတာလား အတာ၊ ေဟ"
"ဘုရားစူးရေစရဲ႕၊ ဒီမွာ ၾကည့္ပါလား"
အတာသည္ ေျပာေျပာဆိုဆို သူကိုယ္တိုင္ ခဲတံကေလးျဖင့္ ေရးျခစ္ထားေသာ ေသတၱာကေလးကို ကုန္းယူ၍ ျပလိုက္သျဖင့္ စာေရးအားလုံးႏွင့္ ျဖဴျဖဴခန္႕ခန္႕ လူၾကီးပါ စိတ္၀င္တစား ၀ိုင္းၾကည့္ လိုက္ၾက၏။

"တယ္ဟုတ္တဲ့ေကာင္ပါလား အတာ၊ ေဟ"
"ေအးဗ်ာ၊ ဒီေကာင္ေလး ခုမွ သူ႕အသက္ ဘာရိွဦးမွာလဲ၊ သီခ်င္းေတြ ဘာေတြေတာင္မွ စပ္တတ္ ေနျပီ"
"ဒါေတာ့မေျပာနဲ႕ေလဗ်ာ၊ သူကငယ္ငယ္ေလးေပမဲ့ ေခတ္ကိုကတရားေဟာ ေမာင္ထြန္းၾကိဳင္တို႕ ေခတ္မဟုတ္လား၊ ကေလးပညာတတ္ ထြန္းကားေရာေပါ့"
သို႕လွ်င္ ၀မ္းသာအားရ သေဘာက်သြားၾကသည္ႏွင့္အမွ် အတာကေလးအား ထိပ္ ပြတ္သူပြတ္၊ ေမးဆြဲသူဆြဲ၊ ပါးလိမ္သူက လိမျ္ဖင့္ တရုန္းရုန္းျဖစ္သြားၾကေတာ့၏။
ထိုအခ်ိန္ထိဆိုလွ်င္ လုံခ်ည္သည္ေပါင္း ငါးဦးေလာက္ရိွသည့္အနက္ အတာတိဳက ၾကီးၾကီးေမ ဆိုင္သည္ ေရာင္းအေကာင္းဆုံးျဖစ္ေနေတာ့၏။ သို႕ႏွင့္တစ္ခ်က္တီးသာသာေလာက္တြင္ အရပ္၀တ္ အရပ္စားျဖင့္ ျမဴနီစီပယ္ပုလိပ္ တစ္ေယာက္သည္ မသိန္းေမအနီးတြင္ ရုတ္ရက္ ထိုင္လိုက္ေသာေၾကာင့္
"အမယ္၊ ငါ့ လူေတြဘာေတြမွားလို႕၊ ဘာလဲလွေမာင္၊ ဒီေန႕ ျမဴနီစီပယ္ေတြ လာဦးမွာလား"

"အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္လာေျပာတာပဲ၊ ဒီေန႕ ၂ခ်က္တီးေလာက္မွာ လာဖမ္းၾကလိမ့္မယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ပါ ေခၚထားလို႕၊ ခုရုံးကိုသြားရမွာပဲ၊ အဲဒါေစ်းသည္ေတြကို အစ္မၾကီး ၾကည့္သာေျပာ လိုက္ပါေတာ့ ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္"
အကယ္၍ ျမဴနီစီပယ္ လာဖမ္းရာ၍ မိသြားပါက ဆိုင္တစ္ဆိုင္လွ်င္ တစ္က်ပ္မွ ငါးက်ပ္ တစ္ဆယ္ အထိဆိုင္အၾကီး အငယ္အလိုက္ ဒဏ္ရိုက္ေလ့ရိွသည္ျဖစ္ရာ ေစ်းသည္မ်ားသည္ ဤလိုေစတ နာေကာင္းျဖင့္ လာေရာက္သတင္းေပးသူမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္ တစ္ပဲမွ တစ္မတ္ အထိဆိုသလို စု၍ လက္ဖက္ရည္ဖိုးအျဖစ္ ေက်းဇူးဆပ္တတ္ၾက၏။
လာေရာက္သတင္းေပးသူကလည္း ေစ်းသည္မ်ားအေပၚ သနားၾကင္နာေသာစိတ္ထားျဖင့္ သတင္း ေပးသြားျခင္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အလိုက္သိတတ္ေသာ မသိန္းေမကလည္း အတာေကာက္ ထားေသာေသတၱာ လြတ္ တစ္ခုကိုယူ၍ ထိပ္ဆုံးဆိုင္မွစ၍ အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပရင္း လက္ဖက္ ရည္ဖိုး အလွဴခံေတာ့၏။ ဆိုင္မ်ားသည္လည္း ႏွစ္ျပားစ၊ တစ္ပဲစ ေစတနာရိွသေလာက္ ထည့္ျပီး သည္ႏွင့္ သူတို႕ဆိုင္မ်ားကို ခပ္သုတ္သုတ္သိမ္းဆည္း ထုပ္ပိုးလိုက္ၾကေတာ့၏။

သို႕ႏွင့္ နာရီ၀က္ေလာက္အတြင္းမွာပင္ ဆိုင္အားလုံးလိုလို သိမ္းသြားျပီးျပန္သူျပန္၊ ေခ်ာင္ကပ္ သူကပ္ျဖင့္ တစ္တန္းလုံး ရွင္းသြားေတာ့၏။
အတာကေလးတစ္ေယာက္သာလွ်င္ စြပ္က်ယ္သုံးဆိုင္မွ ေပးထားခဲ့ေသာစကၠဴေသတၱာ အလြတ္ မ်ားကိုစုကာသိမ္းကာျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ ဘူးလြတ္မ်ားမွာ စုစုေပါင္း အလု့းႏွစ္ဆယ္ခန္႕ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ေခါက္တည္း သယ္သြားရန္ မျဖစ္ႏိုင္သည္ႏွင့္ အၾကီးႏွင့္ အေသးသပ္သပ္ စီျပန္ေရြးေနရျပန္၏။
သို႕ေရြး၍ အေသးေသတၱာခ်င္းထပ္ေနခိုက္တြင္ အတာသည္ ရုတ္ရက္ အံ့အားသင့္သလို ေတြ သြား၏။ လက္ထဲ တြင္ ကိုင္လ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ေသတၱာကိုလည္း ခ်ိန္ဆသလို တလႈပ္လႈပ္ ရိွေနရာမွ ခ်က္ခ်င္း ပင္ ေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည္လိုက္၏။

အတာလည္း အတန္ၾကာသည္တိုင္ေအာင္ ေၾကာင္သြား၏။ ေသတၱာကိုသာ ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ေနာက္ျပဳံးလာ၏။ ထို႕ေနာက္ မ်က္လုံးအျပဴးသား၊ ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ထူးထူးျခားျခား ၀မ္းေျမာက္ သြားရာ မွ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ျမင္သြားမည္စိုးသကဲ့သို႕ ေသတၱာကေလးကို ျပန္ပိတ္ လိုက္၏။
ေသတၱာ ထဲတြင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ တနဂၤေႏြေန႕က အတာမ်က္စိအက်ၾကီး က်ခဲ့ေသာ စြပ္က်ယ္ အက်ႌကေလးမ်ား ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အတာ ဤမွ်ေလာက္၀မ္းသာသြားျခင္း ျဖစ္၏။ သူ႕ပိုက္ဆံႏွင့္ပင္ သူသုံးပဲေပး၍ ၀ယ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ခဲ့သည့္ သူအလြန္ႏွစ္ျခိဳက္ ေနခဲ့ေသာ ေခ်ာ့ကလက္ေရာင္ အကြက္ကေလးႏွင့္ အက်ႌမွာ ဆိုက္ဆိုက္ျမိဳက္ျမိဳက္ အက်ႌ အထပ္ လိုက္၏ အေပၚဆုံးတြင္ ေတြ႕ရလ်က္ ေအာက္ပိုင္းသို႕ လက္ညႇိဳးကေလးျဖင့္ မ၍ၾကည့္မိသည္ ၌ လည္းအေရာင္စုံပါေနသည္ကို ေတြ႕ရျပန္ေသာေၾကာင့္ အတာတြင္ မ်က္ရည္လည္ မတက္ပင္ ရင္တလွပ္လွပ္ႏွင့္ အူျမဴးေနေတာ့၏။

သို႕ပါေသာ္လည္း ရႊင္ေနေသာ အတာ၏ မ်က္ႏွာကေလးသည္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ မၾကည္လင္ႏိုင္ဘဲ ရုတ္ရက္ ဆိုသလို ငိုင္သြားျပန္၏။
"ဘာပစၥည္းပဲ ေကာက္ရေကာက္ရ ပိုင္ရွင္ကို ျပန္ရွာျပီး ျပန္ေပးရမယ္" အစရိွေသာ ဘုရားရိွခိုး တိုင္း ဆရာမေဟာေျပာသည့္ ၾသ၀ါဒကို အတာၾကားေယာင္လာ၏။

ဆက္ရန္
.