ေမာင္တင္ဆင္႔ ၏ ရထားေပၚက ကင္ဆာတေစၦ, အပိုင္း (၂၈) ဇာတ္သိမ္း

ရထားေပၚကလူမ်ား-၁၁

ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းတစ္ခုကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ကုိျဖတ္လာခဲ့သည္။ ဆန္ဆုိင္တစ္ဆုိင္၊ ကြန္ပ်ဴတာစာစီစာရုိက္ႏွင့္ မိတၱဴဆုိင္၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ (ထမင္း ပါရသည္။) တစ္ဆုိင္ကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ စာအုပ္ဆုိင္တစ္ဆုိင္၊ စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ (ပိတ္စပါေရာင္းသည္) တစ္ဆုိင္ ကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ငယ္တစ္ခု။ ထမင္းေၾကာ္ဆုိင္၊ ကြမ္းယာဆုိင္၊ စာအုပ္ အေဟာင္း ေရာင္းဆုိင္၊ ေဟာ္တယ္တစ္ခုတုိ႔ကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။

အရက္ဆုိင္ပုလင္းမ်ိဳးစံုေရာင္းေသာ စတုိးဆုိင္၊ ကေလးကစားစရာေရာင္းတဲ့ဆုိင္၊ ဖိနပ္ဆုိင္၊ ဓာတ္ပံု ရုိက္ကူးေဆး၊ ဆုိင္တုိ႔ကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ မ်က္မွန္မ်ိဳးစံုအေရာင္းဆုိင္၊ နာရီဆုိင္၊ ဓာတ္ပံုမွန္ေဘာင္၊ သားေရ ေသတၱာ။ အိတ္ဆုိင္တုိ႔ကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ပလီအေဆာက္အအဦးတစ္ခုကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ (၇၈၆) ထမင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္ကုိ ျဖတ္လာခဲ့သည္။ ျဖတ္လာခဲ့သည္ ျဖတ္လာခဲ့သည္ ျဖတ္လာခဲ့သည္။

က်ေနေရာင္က ေတာက္ပပူျပင္းဆဲျဖစ္တာကုိ ကၽြန္ေတာ့္ အ၀တ္အစားဦးထုပ္တုိ႔က သက္ေသခံေနသည္။ ပလာဇာ အေဆာက္အဦးျမင့္ျမင့္ေပၚမ်ာ တိမ္တစ္ဆုပ္ႏွပ္ဆုပ္။ ခ်ပ္စ္ေက်ာင္းရဲ႕အမုိးခၽြန္၊ ေကာင္းကင္ျပာ ျပာ၊ က်ေန က အေျပာေရာင္ ကုိပုိေတာက္ေစသည္။ ေစတီေတာ္ေရႊေရာင္ထီးေတာ္က က်ေနမွာ၀င္းပ။ ေလမွာ ၀င္းပ။

ဘတ္စ္ကားမွတ္တုိင္တစ္ခုကုိ ေက်ာ္ခဲ့သည္။ စီဒီ၊ ဗီစီဒီ၊ အီးဗီဒီဓာတ္ျပားခ်ပ္အေရာင္းဆုိင္ကုိ ေက်ာ္ခဲ့ သည္။ ကဗ်ာဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ဆံုသည္။ ႏႈတ္ဆက္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ထပ္ေျခ ေလးငါးလွမ္း မွာ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕သည္။ ၿပံဳးႏႈတ္ဆက္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီဆရာ တစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ သည္။ ၿပံဳးႏႈတ္ဆက္ေက်ာ္ ျဖတ္ခဲ့သည္။ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕သည္။ တစ္မိနစ္ ေလာက္ရပ္တန္႔ စကားေျပာၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ရုပ္ရွင္ရံုတစ္ရံုႏွစ္ရံုေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ တစ္ရံု က ကုလားကား၊ တစ္ရံုက အဂၤလိပ္ကားဆုိတာ ေလာက္သာသိၿပီး ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ လူေတြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ ခဲ့သည္။

တုိးရစ္စံုတဲြကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ အဂၤါေန႔ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ မ်က္လံုးမ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ပင္လယ္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ အႏုပညာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ မုိးေလ၀သႏွင့္ဇလေဗဒကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ သည္။ ေၾကာ္ျငာဆုိင္းဘုတ္မ်ားကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ကမၻာႀကီးျပားသြားတာကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဘာသာေဗဒ ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၄ ရက္တုိ႔ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ရန္သူမရွိ မိတ္ေဆြ ရွိ၊ မုန္းသူ မရွိ ခ်စ္သူသာရွိကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ဓမၼႏွင့္ အဓမၼကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ လမ္းေဘး ကြမ္းယာဆုိင္ေရွ႕ရပ္လုိက္ေတာ့ ကုန္းေက်ာ္တံတားႀကီးတစ္ခုေအာက္ေရာက္ေနသည္။
]
ကုန္းတံ တားေပၚမွာ သမုိင္းျမစ္ႀကီးတစ္စင္း စီးဆင္းေနသည္။
ကြမ္းတစ္ယာ၀ါးၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ေလွခါးထစ္ေတြကုိ ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ေလွခါးထစ္ေတြကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ စိတ္ကူးေတြကု နင္းတက္ခဲ့သည္။ အတိတ္ပစၥဳပၸန္အနာဂတ္ေတြကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ ေတာထဲေတာင္ၾကား စက္ရံုစီမံကိန္းအလုပ္သမားဘ၀ကုိ နင္းတက္ခဲ့ သည္။ မိသားစုစားပဲြ၀ုိင္းေလးကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြမႈေတြ ေပ်ာ္ရႊင္၀မ္းေျမာက္မႈေတြကုိ နင္း တက္ခဲ့ သည္။ အခ်ိန္ကာလကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ ဟုိတုန္းကေတြကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ ဆာေလာင္ မြတ္သိပ္မႈ ကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ ဖ်ားနာျခင္းေတြကုိ နင္းတက္ခဲ့သည္။ သည္လုိႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္းေပၚ ေရာက္လာပါသည္။

ကုန္းတံတားအတုိင္းေလွ်ာက္သြားသည္။ ကုန္းတံတားက အေရွ႕ႏွင့္ အေနာက္ကုိ ေျပးေနသည္။ ေတာင္ ႏွင့္ ေျမာက္၊ အေရွ႕ေတာင္ႏွင့္ အေရွ႕ေျမာက္လည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ႏုိင္သည္။ မုန္းသူ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ခ်စ္သူလည္းမဟုတ္မုန္းသူလည္းမဟုတ္ ျဖစ္ႏုိင္သည္။ သမုိင္းနိဂံုးခ်ဳပ္သြားတာျဖစ္ႏုိင္သည္။ ၿပီးဆံုး သြားတာ ျဖစ္ႏုိင္သလုိ သံသရာတစ္ပတ္လည္သြားတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္သည္။

သည္လုိႏွင့္ ေလွခါးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းျပန္သည္။ ဆင္းျခင္းဆုိတာ က်ဆံုးျခင္းမဟုတ္ပဲ ပန္းတုိင္ (ကုိယ္သြားခ်င္တဲ့ခရီး)ျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေလွခါးဆုိတာ တက္ရန္ျဖစ္သည္။ ဆင္းရန္လည္းျဖစ္သည္။ လုိအပ္ လွ်င္ ဆင္းပါ။ လုိအပ္လွ်င္တက္ပါ။ မဆင္းဘဲ မတက္ဘဲေနမည္ဆုိလွ်င္ ေလွခါးထားရန္ မလုိအပ္ ေတာ့ပါ။ သုိ႔တုိင္ ကမၻာႀကီးမွာ ေလွခါးဆုိတာရွိေနပါသည္။ ေလွခါးေတြရွိေနတာေၾကာင့္ အဆင္းအတက္ ေတြ ရွိေနသည္။ ဆင္းသူက ဆင္းသြားၾကသည္။ တက္သူက တက္သြားၾကသည္။ အုိဘားမားကုိ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ အုိးဘားမား ကုိ ကၽြန္ေတာ္သိပါသည္။

ခင္ေမာင္ရင္ကုိ မသိပါ။ ခင္ေမာင္ရင္ကုိပဲ သိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မက္ခ္စ္အိန္ဂ်ယ္လီနင္ေမာ္စီတုန္း ခ်ိဳအင္လုိင္း (တခ်ိဳ႕က ေခ်ာင္ အင္ေလးတဲ့) ဟုိခ်ီမင္း၊ ေခ်ေကြဗားရားတုိ႔ကုိ သိသလုိ ၀ီလ်ံဒီကူးနင္း၊ ဂ်က္ဆင္ပုိးေလာ့။ မာစယ္ဒူရြန္႔၊ အန္ဒီ၀ါးဟုိး၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ယဥ္မင္းပို္က၊ ဗန္ဂ်ီေအာင္စုိးတုိ႔ကုိ သိပါသည္။ ခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၊ သိန္းေဖျမင့္၊ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ တင္မုိး၊ ႏုိင္၀င္းေဆြ တုိ႔ကုိ သိသလုိ ျမတ္ေ၀၊ သြယ္ဘ၊ လႊမ္းရံု၊ ခရမ္းျပာထက္လူတုိ႔ကုိလည္း သိပါသည္။ သိတာေတြ ႏွင့္မသိတာေတြ ေရာက်ိဳလုိက္လွ်င္ မသိတာေတြက ရာခုိင္ႏႈန္းပုိမ်ားပါမည္။

စႀကၤန္တစ္ခုေပၚ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားသည္။ စႀကၤန္ရွည္ႀကီး။ စႀကၤန္ေခါင္မုိးရွည္က အခံုးျဖစ္သည္။ ေနေရာင္ျခည္အလွ်ံပယ္ရေအာင္ လုပ္ထားပံုရသည္။ သည္ဗိသုကာလက္ရာက ဘယ္ရာစုႏွစ္က ဟန္ ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ။ အမုိးအခံုးအခြန္ေလးေထာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေရးမႀကီးပါ။ အေရးႀကီး တာက အမုိးျဖစ္ဖုိပဲလုိသည္။
သည္လုိ ပံုတူစႀကၤန္ေတြက တန္းစီေနသည္။

စႀကၤန္ေတြအလယ္က စႀကၤန္တစ္ခုမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေန ျခင္းျဖစ္သည္။ စႀကၤန္အမုိးရဲ႕ ျမွားတန္း တစ္ခုမွာ နာရီ၀ုိင္း၀ုိင္းႀကီးတစ္လံုးခ်ိတ္ထားသည္။ နာရီလက္တံေတြက ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကုိ ျပေနပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ၂၁ ရာစုရဲ႕ စႀကၤန္တစ္ခုေပၚမွာ ေရာက္ေန တယ္ဆုိတာ ေသခ်ာသြားၿပီထင္သည္။ စႀကၤန္ေပၚ တစ္ေလွ်ာက္မွာ လူေတြ (ခရီးသည္ေတြ) ျပန္႔ႀကံေရာက္ရွိေနသည္။ ခရီးသည္ေတြက ေရာင္စံုျဖစ္သည္။ အႀကီးအငယ္အလတ္စံုျဖစ္သည္။ အႀကီးအငယ္အလတ္စံုသည္။ လိင္ကဲြျပားမႈစံုသည္။ သဘာ၀ စံုလင္ သည္။ အလႊာလႊာအထပ္ထပ္ျဖစ္ သည္။ ကာယ၊ ဥာဏ၊ ကာယဏစံုသည္။

စႀကၤန္ေပၚက လူေတြ (ခရီးသည္ေတြ)သည္ အေတြးအေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳး ရည္မွန္းခ်က္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ လုိအင္ဆႏၵ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ေသာက၊ ေမာဟ၊ ေလာဘ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဦးေႏွာက္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျခလက္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ခႏၶာကုိယ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ မ်က္လံုးအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသည္။ လူေတြ၏ စိတ္အာရံုေတြက ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းေန သည္။ တ၀ီ၀ီျမည္ကာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တုိးတုိက္ေက်ာ္ျဖတ္ကင္းကြာပ်ံသန္းေနသည္။

ေသခ်ာတာက ကၽြန္ေတာ္လုိမ်ိဳးပင္ ရထားတစ္စီးစီးကုိ ေမွ်ာ္ေနသည္။ သုိ႔မဟုတ္ ေစာင့္စားေနသည္။ ယခုအထိ စႀကၤန္တစ္ခုခုအတြင္းင္ေရာက္လာမည့္ ရထားတစ္စီးစီး၏ အခ်ိန္ဇယားကုိ မေၾကညာေသးပါ။ ရထား တစ္စီး စီးကေတာ့ ၀င္လာပါလိမ့္မည္။ မ၀င္လုိ႔မျဖစ္။ လူေတြ (ခရီးသည္) ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾကသည္။ ၀င္လာ မည့္ ရထားက စႀကၤန္နံပါတ္ ဘယ္ေလာက္မွာ ၀င္လာမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္၀င္မလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေသာ စႀကၤန္သုိ႔ ၀င္လာခ်င္မွ ၀င္လာမည္။ တျခားစႀကၤန္တစ္ခုခုလည္း ၀င္ေရာက္ႏုိင္သည္။ ထုိရထား၀င္ေရာက္မည့္စႀကၤန္၊ သြားေရာက္မည့္ခရီးသည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လုိအင္ဆႏၵ ရွိေသာ (ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သြားေရာက္လုိေသာ)ခရီးျဖစ္မွသာကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တက္ေရာက္ စီးနင္းမည္ ျဖစ္သည္။ ရထားသြားမည့္ခရီး ၀င္ေရာက္မည့္ စႀကၤန္ကုိ ၾကည့္ရႈေလ့လာ၍ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔စီးနင္းသင့္မသင့္ (စီးရမည့္ ခရီးျဖစ္မျဖစ္/ဟုတ္မဟုတ္) ဆံုးျဖတ္ၾကရမည္။
ယခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စႀကၤန္ေပၚမွာ ရပ္ေနသည္။ ထုိင္ေနသည္။ လမ္းသလားေနသည္။ အစာစားေန သည္။ စကားေျပာေနသည္။ စာဖတ္ေနသည္။ နားကေလာ္ေနသည္။ ႏွာေခါင္းႏိႈက္ေနသည္။

မ်က္ေခ်းသုတ္ေနသည္။ ရယ္ေမာေနသည္။ အေပၚယံၾကည့္လွ်င္ လူေတြ (ခရီးသည္ေတြ) အားလံုး သက္ေတာင့္ သက္သာ ေအးေအးလူလူဟု ထင္ရသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေသအခ်ာ ေျပာရဲ ပါသည္။ လူအားလံုးလုိလုိ၏ ရင္ထဲေတြမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ဆႏၵေတြျပည့္ေမာက္ေနပါမည္။ သူတုိ႔ ဘာကုိ ဆႏၵရွိၾကသလဲ။

ဘာကုိေမွ်ာ္လင့္ၾကသလဲ။ သူတုိ႔သြားလုိရာ သုိ႔မဟုတ္ ေရာက္လုိရာ သုိ႔မဟုတ္ မိသားစုတုိင္း၏ ခ်မ္းေျမ့ လြတ္လပ္လံုၿခံဳမႈအျပည့္ရွိရာ အိမ္ကေလးမ်ားဆီအေရာက္ပုိ႔ေဆာင္ေပးမည့္ ရထား တစ္စီး စႀကၤန္ထဲ ၀င္ေရာက္ လာဖုိ႔ပင္။
ရထား က ဘယ္စႀကၤန္ကုိ ၀င္လာမလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္လဲ။ လူေတြ (ခရီးသည္ေတြ)အားလံုးေစာင့္ေမွ်ာ္ေနၾက ပါသည္။

၂၀၁၀၊ ေမ၊
ပန္းအလကၤာမဂၢဇင္း။

.