ေမာင္တင္ဆင္႔ ၏ ရထားေပၚက ကင္ဆာတေစၦ, အပိုင္း (၂၃)

ရထားေပၚကလူမ်ား-၆

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားေကာင္းေနၾကသည္။ ရာသီဥတုက အံု႔မိႈင္းမံႈရီေနသည္။ (၄၅)လမ္း အထက္ ဘေလာက္၊ မဂၢဇင္းတုိက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနသည္။ ကဗ်ာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာ ေတြ သည္ ညေနမွ လူစံုေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားလံုးေတြထဲမွာ ေမ်ာေနသည္။

သုိ႔ေၾကာင့္လည္း ထုိညေနက ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ဖုိ႔ေနာက္က်သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အျဖဴေရာင္ဒုိင္ခြက္ ႏွင့္ အခ်ိန္ ေတြကုိ ညႊန္ျပေပးေသာ ၾကဴအင္ၾကဴ နာရီေလးကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၁၆း၂၀ ကုိ ညႊန္ျပေနပါ သည္။ အုိေက (၁၆း၄၅) နာရီ ရထားကုိ မီေလာက္ေသးသည္ဟု ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ကြန္ပ်ဴတာက စကၠန္႔ တစ္ေထာင္ပံု တစ္ပံုအတြင္း တြက္ခ်က္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ သိစိတ္ကုိအေၾကာင္းျပန္ပါသည္။ စကၡဳႏွင့္ ဦးေႏွာက္ ဆက္သြယ္မႈ ၿပီးေတာ့ သိစိတ္က စီမံခန္႔ခဲြပါေတာ့သည္။

" ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္၊ ရထားမီေသးတယ္ "
ဖုိင္၊ စာ႐ြက္ စာတမ္းမ်ားကုိ စားပဲြအံဆဲြထဲ ထည့္ေသာ့ပိတ္၊ အခ်ိန္ႏွစ္မိနစ္၊ သံုးမိနစ္ေလာက္ ျဖဳန္းလုိက္ရ ေသးသည္။ ဘယ္လုိ ျဖစ္တာလဲဟု ကဗ်ာဆရာတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။
" မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ၿမိဳ႕သစ္ဆုိေတာ့ ကားခက အသြားအျပန္ (၇၀၀)က်ပ္ေလာက္ ကုန္တယ္။ လက္ဖက္ရည္ဖုိးမပါဘူး။ ကြမ္းဖုိးနဲ႔တင္ တစ္ေန႔တစ္ေထာင္။ ေန႔စဥ္ မတတ္ႏုိင္ဘူးဗ်ာ။ ရထား က ၾကာေပမယ့္ အရာရာသက္သာတယ္ဗ်ာ" ဟုသာ ျပန္ေျပာမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေရးႀကီးသုတ္ျပာ။
သည္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေျခေထာက္မ်ားက စတင္အလုပ္လုပ္ပါေတာ့သည္။ ဦးေနာက္ေရဒါ ညႊန္ၾကား ေသာ ဘူတာႀကီးဆီသုိ႔။

ဘူတာႀကီးႏွင့္ (၄၅)လမ္းမွာ သိပ္မေ၀းလွ။ ေယာက္်ားေျခလွမ္းသြက္သြက္လွမ္းမည္ဆုိ (၂၅)မိနစ္ထက္ မပုိႏုိင္ ေရာက္မည္။ ေကာင္းကင္က ညိဳ႕မိႈင္းေနသည္။ မုိး႐ြာမလား။ မ႐ြာဘူးလား။ မုိးႏွင့္ႏြားသုိး အစုိးမရ တဲ့။ ေ႐ွးစကားတစ္ခု႐ွိသည္။ ဆုိလုိတာက မုိးက ခန္႔မွန္းရခက္သလုိ စိတ္႐ူးေပါက္တတ္ေသာ ေပါက္ ေနေသာ ႏြားသုိးကလည္း ခန္႔မွန္းရခက္ပါသည္။
လူေရာင္စံုေတြ ပလက္ေဖာင္းေပၚ စီးဆင္းေနသည္။ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္း ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ ပုိမုိရႈပ္ ေထြးလာပါသည္။ လူေတြက ေ႐ွ႕ေနာက္လွိမ့္သြားေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပလက္ေဖာင္းေပၚက လူေရာင္စံု ၾကားမွ အေတာ္ႀကိဳးစား၍ ကူးခတ္လာရသည္။ လူအားလံုးလုိလုိက ကုိယ့္လုိပဲ အေရးႀကီးေနၾကသည္။ ညေန ႐ံုးဆင္းခ်ိန္ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္အိပ္တန္းျပန္ခ်ိန္။ အေတာင္မက်ိဳးေသးသ၍ေတာ့ ပ်ံသန္းၾက။

ပန္းဆုိးတန္း ကုန္းေက်ာ္တံတားေရာက္လာေတာ့ ကုန္းေပၚကုိ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ကြန္ကရိေလွခါးမွ တက္  ရသည္။ အသက္ကေလးရလာေတာ့ သည္ေပ (၃၀)အျမင့္ေလာက္ ေလွခါးတက္ရတာပင္ နည္းနည္း ဟုိက္ခ်င္ၿပီ။ ေျခေထာက္ႂကြက္သားေတြက အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ခ်င္။
ကုန္းေပၚ ေရာက္ေတာ့ စႀကၤန္တံတားအတုိင္း ကားမ်ိဳးစံုက ကုန္းေပၚတက္လာလုိက္၊ ဆင္းသြားလုိက္။ လူ႔ဘ၀ႀကီး ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေနသည္။ ကုန္းေပၚမွ လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေအာက္မွ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လမ္းမ ႀကီး အေနာက္မွ အေ႐ွ႕သုိ႔ တစ္လမ္းေမာင္း၊ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုေတြ၊ မုိးေမွ်ာ္ေဟာ္တယ္ႀကီးေတြ ဆုိင္းဘုတ္ေတြက တန္းစီ ေနသည္။ တကယ္တန္းက ထုိေနရာမ်ားကုိ ေအးေအးေဆးေဆး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေငးေမာ ၾကည့္ေနဖုိ႔ ေကာင္းသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထုိအခြင့္အေရးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ မရပါ။ ယခုေတာ့ ရထားမီဖုိ႔။

နာရီ ကုိ ၾကည့္မိျပန္သည္။ ေလးနာရီခဲြ။ ဒါဆုိ (၁၆း၃၅)ရထားကုိ မမီႏုိင္။ (၁၆း၅၀)ကုိေတာ့ မီႏုိင္ပါေသး။ သုိ႔တုိင္ ရထားဆုိတာက ေျပာရခက္သည္။ ေနာက္က်တာ ေစာတာ႐ွိတတ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေနာက္က် တတ္ သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႕သစ္ကုိ ေရာက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာက္သည္ျဖစ္ေစ အင္းစိန္ဘက္ထြက္မည့္ ရထားဆုိလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တတ္လုိက္သြားႏုိင္သည္။ အင္းစိန္ေရာက္လွ်င္ သံုးပံုႏွစ္ပံု နီးသြားၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကား ဆက္စီး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေႏွာက္ကဂီယာကုိ ေျပာင္းကာ နံပါတ္သရီး၊ သုိ႔မဟုတ္ နံပါတ္ဖုိး ထုိး လုိက္ေတာ့ ေျခေထာက္က ပုိသြက္လာသည္။ ထုိအခါ ကၽြန္ေတာ့္အဆုတ္က ပုိအလုပ္ လုပ္လာရၿပီ ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးအင္ဂ်င္ကလည္း ပစ္စတင္ေတြ ပုိသြက္လာသည္။ ေအာ္ လူဆုိတာ စက္တစ္မ်ိဳး မ်ားလား။ ဟုတ္တာေပါ့။ ဘ၀က စက္ဆန္လွ်င္ လူ႔ခႏၶာဖဲြ႕စည္းပံုက စက္ဘက္ ပုိေရာက္ သြားမည္ ထင္သည္။

စႀကၤန္တံတားလမ္းမွာ လူေတြက ကုိယ္လုိပင္ အေရးႀကီးေနပါသည္။ တခ်ိဳ႕ ေျပးမ်ားပင္ ေျပးလုိက္ေသး သည္။ သူတုိ႔ ဘယ္ရထားကုိ အမီလုိက္မွာလဲ။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေက်ာ္တက္ဖုိ႔က အေတာ္ခက္ခဲသည္။ လမ္းက က်ဥ္းသလုိ ပင္ျဖစ္သြားသည္။ လမ္းက လူငါးေယာက္တန္းစီသြားႏုိင္ေလာက္ေအာင္ က်ယ္ ပါသည္။ သုိ႔တုိင္ လူေတြက တန္းစီခ်ီတက္ေနသည္ေတာ့မဟုတ္။ ကုိယ္အစီအစဥ္ႏွင့္ကုိယ္ သြားေနၾက ပါသည္။

ရထားဥၾသသံၾကားရသည္။ ဘယ္ရထားက ေအာ္လုိက္တာလဲ။ ဆင္ေျခဖံုးသြား ေလွာ္ကားရထားလား၊ သဃၤန္းကၽြန္း ရထားလား၊ ၿမိဳ႕ပတ္လား၊ လူအခ်ိဳ႕အေျပးကေလးလွမ္းသြားသည္။
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေျပးလုိက္ရင္ ေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၆၀ ထဲ ေျခလွမ္း ၀င္ေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ က်န္းမာေရးက ေျပးဖုိ႔ ခြင့္ျပဳေကာင္းျပဳေပးမယ့္ ဇနီးႏွင့္သားေတြက ခြင့္မျပဳ ေတာ့ပါ။ ႐ွင္ေနာ္ ... ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ကေလးထင္မေနနဲ႔။ အေဖ့အသက္က မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္တဲ့။ ရယ္ ေတာ့ရယ္ရသည္။ မိခင္စကားနားမေထာင္ တတ္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္က မယားႏွင့္သားေတြ စကား က်ေတာ့ သြားနားေထာင္မိၿပီ။ ဇရာ၊ ဇရာက လူတစ္ေယာက္၏ မာန္ေတြကုိ က်ဆင္းသြားေစတာလား။ သုိ႔မဟုတ္ အသိတရား၊ ျမင့္မားလာတာလား ကၽြန္ေတာ္ ယခုအခ်ိန္မွာ ထုိအေၾကာင္းကုိေတြးဖုိ႔ အခ်ိန္ မရပါ။ ရထားမီေရး။

ကၽြန္ေတာ္ ၾကဴအင္ၾကဴေလး ကုိ အားမနာတမ္းၾကည့္မိျပန္သည္။ ၾကဴအင္ၾကဴေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၿပံဳးျပၿပီး (၁၆း၃၇)ကုိ ညႊန္ျပေနသည္။
မီပါေတာ့ မလား။ ပထမဆံုး ၆/၇ စႀကၤန္သြား ကြန္ကိရိေလွခါးမွ အေျပးကေလး ဆင္းလုိက္သည္။ ကုိယ္လုိ ေျပးဆင္းေနသူေတြႏွင့္အၿပိဳင္ က်ဲသလုိျဖစ္ေနပါသည္။ ဒါဟာ လူ႔ဘ၀ဆုိတာလား။ အားလံုး ၿပိဳင္ေနၾက ရသည္။ ေငြေၾကးၿပိဳင္ရသည္။ ကုန္ပစၥည္းၿပိဳင္ရသည္။ လက္နက္ၿပိဳင္ၾကသည္။ သတင္းၿပိဳင္ ရသည္။ ႏုိင္ငံေရးၿပိဳင္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးအႏုပညာပင္ အၿပိဳင္ေျပးလမ္းထဲ။
ကြန္ကရိေလွခါးဆံုးေတာ့ ပလက္ေဖာင္းအေနာက္ဘက္မွာ ရထားတင္ပါးကုိ လွမ္းျမင္ရသည္။ ရထားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ကုိက္ (၁၀၀)နီးပါးေလာက္ ေ၀းမလားပဲ။ လက္မွတ္႐ံုက ရထားႏွင္ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ။ ရထားက ထြက္ေတာ့မွာလား။ မီးေတာ့ မ၀ါေသး။ အနီေရာင္ပဲ ႐ွိေသးသည္။ မီး၀ါလွ်င္ ရထားထြက္သည္။ (အစိမ္းမဟုတ္) ကၽြန္ေတာ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလွ်ာက္။ လက္မွတ္၀ယ္ရဦးမည္။ အေႂကြ။ အဲ တစ္ဆယ္က်ပ္ တန္ သုိ႔မဟုတ္ ႏွစ္ဆယ္က်ပ္တန္၊ လူအခ်ိဳ႕ကုိယ့္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္ရန္ ေျပးသြားသည္။

လွမ္းၾကည့္လုိက္ေတာ့ မီးက ၀ါေနၿပီ။ ျပႆနာပဲ။ ျပာမိႈင္းမိႈင္းရထားက မလႈပ္ေသးဘူးထင္သည္။ အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ဆဲြျခင္းတစ္ဖက္ႏွင့္ ေျပးသည္။ ကုလားေလးႏွစ္ေယာက္ေျပးသည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ဂ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္အနက္ ႏွင့္ လူလတ္ပုိင္းတစ္ေယာက္ေျပးသည္။
ကၽြန္ေတာ္ လက္မွတ္႐ံုနားအေရာက္ ရထားလႈပ္သြားတာ ေတြ႕သည္။ လက္ထဲမွာ ႏွစ္ဆယ္က်ပ္တန္ တစ္႐ြက္ ကုိင္ထားလ်က္။ ရထားထြက္ေနၿပီ။ အခ်ိန္မရေတာ့ဘူး။ ဦးေႏွာက္က စက္က အပံုတစ္သိန္းပံု တစ္ပံု အတြင္း တြက္ခ်က္သည္။ လက္မွတ္၀ယ္မလား။ မမီေတာ့ဘူး။ ဒါဆုိ ေနာက္ရထားေစာင့္မလား။ ေနာက္ရထား က ဘယ္ေလာက္ၾကာမယ္ မသိႏုိင္။ နာရီ၀က္လား။ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္လား။ မသိ။ ရထား က ေ႐ြ႕စျပဳေနၿပီ။ မီေသးတယ္ေနာ္။ ေျပးလုိက္ရင္ မီေသးတယ္။ လက္မွတ္လည္း မယူရေသးဘူး။ ယူမေန နဲ႔။ ေ႐ွ႕ဘူတာက်မွ ဆင္း၀ယ္ရတာပဲ။

ေျပး ... ေျပးေလ။ မီခ်င္ရင္ ေျပးလုိက္။ ျဖစ္ပါ့မလား။ အသက္က မငယ္ေတာ့ဘူးေနာ္။ ျဖစ္ပါတယ္။ မနက္တုိင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနတာပဲ။ ေျပး ... ေျပးလုိက္။ မလုပ္နဲ႔ မီမွာ မဟုတ္ဘူး။ မီတယ္။ မီတယ္ ေျပးလုိက္။ ငယ္ငယ္က အားကစားလုပ္ခဲ့တာ ဘယ္သြားထားမလဲ။ ရပ္ကြက္ ေဘာလံုးစီလုိက္႐ွင္ တစ္ေယာက္ ေတာင္ ျဖစ္ခဲ့တာ။ ဌာနဆုိင္ရာ စီလုိက္႐ွင္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါက အေ၀းမွာ က်န္ခဲၿပီေလ။ ခုက တစ္ေခါင္းလံုး ၾကာဇံျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထား။

ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ရထားက ကုိက္(၃၀)ေလာက္ပဲ။ ရထားအၿမီးနဲ႔ေလ။ ႐ႈပ္တယ္ကြာ ေျပး ေျပးမီတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပးလုိက္သည္။ ရထားက တစ္နာရီ ၅ မုိင္ႏႈန္းေလာက္ပံ ေ႐ြ႕ေနေသးသည္။ ေနာက္ (၆)မုိင္ႏႈန္း။ ေနာက္ (၇)မုိင္ႏႈန္း။ ကၽြန္ေတာ္ ရထားကုိ ေျပးလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အလ်င္က တစ္နာရီ (၁၅)မုိင္ ႏႈန္း ေလာက္ ႐ွိမလားပဲ။
ေနာက္ဆံုးတဲြ ေနာက္ဆံုးေပါက္ မီလုမီခင္။ မရေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ရတယ္မီတယ္။ နည္းနည္းအားစုိက္ လုိက္ေလ။ လုပ္ပါ။ ေျပးရၿပီးမွ မမီရင္ သြားၿပီေနာ္။ ဒါေလာက္ ႀကိဳးစားလာၿပီးမွ ဂီယာထပ္ေျပာင္း၊ အားထပ္ ထည့္။ ဟုတ္ၿပီ လက္ကုိင္တန္း၊ လက္ကုိင္တန္းဘယ္မွာလဲ။ ရၿပီ။ လက္ကုိင္တန္းကုိ လွမ္းဆဲြၿပီး ခုန္တက္ လုိက္သည္။ ရထားေပၚ ေရာက္သြားသည္။

သည္ေတာ့မွ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ျပန္သတိရသြားသည္။ ေမာေနသလား။ သိပ္အရမ္းႀကီးမဟုတ္။ ႏွလံုး အင္ဂ်င္ေရာ ေကာင္းေသးရဲ႕လား။ အဆုပ္ကေတာ့ အေတာ္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရပံုေပၚသည္။ သုိ႔တုိင္ ေပါက္ကဲြသြား ေလာက္တဲ့ထိေတာ့ မေရာက္ဘူးထင္ပါရဲ႕။ ေသြးခုန္ႏႈန္း ကေတာ့ ျမန္ေနလိမ့္မည္။
ရထား က လူအေခ်ာင္ႀကီး မဟုတ္ေတာင္ က်ပ္ျခင္းမ႐ွိ။ ထုိင္ခံုေနရာလြတ္ေတြေတာင္ ႐ွိေသးသည္။ ရထားတဲြ အလယ္မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း ငါ့ရဲ႕သည္ေျပးလုိက္တဲ့ အျဖစ္ကုိ ဇနီးႏွင့္သားမ်ားျမင္လွ်င္ ဘယ္လုိ ျဖစ္သြားၾကမလဲ။ ထိတ္လန္႔သြားၾကမွာ အမွန္ပင္။ အတင္းတားျမစ္ၾကမည္။ ကန္႔ကြက္ၾကမည္။ စိတ္ဆုိး ၾက မည္။
အမွန္စင္စစ္ ယခုအခါ ထုင္ခံုတန္းလ်ားလြတ္ တစ္ေနရာမွာထုိင္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ အနားယူ အေမာ ေျဖလုိက္ရ မည္။ အသက္ (၆၀)လူတစ္ေယာက္ ကုိက္ (၃၀၀)ေလာက္ကုိ တစ္နာရီ (၁၅)မုိင္ႏႈန္းေလာက္ ေျပးခဲ့တာ မဟုတ္လား။

သုိ႔တုိင္ အနားမယူႏုိင္ေသးပါ။ ေ႐ွ႕ဘူတာမွာဆင္းၿပီး ရထားလက္မွတ္၀ယ္ရဦးမယ္ေလ။ အဲသည္ေသာက ခ်က္ျခင္း၀င္လာသည္။
ေ႐ွ႕ဘူတာ ဘုရားလမ္းမွာ လက္မွတ္႐ံုဘယ္နားေလာက္႐ွိမလဲ။ ရထားဆုိက္သည့္အခါ ရထားေနာက္ဆံုး တဲြ ႏွင့္ဆုိ သိပ္ကြာေ၀းလွမယ္ မထင္ဘူးဟု တြက္မိသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ စီးနင္းေနတာက ေနာက္ဆံုး တဲြ။ လက္မွတ္႐ံုကုိ စိတ္ကူးႏွင့္ မွန္းၿပီး ေနာက္ဆံုးတဲြအလယ္ေပါက္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။
ရထားခံုတန္းလ်ားမွာ ထုိင္ေနေသာ ခရီးသည္တခ်ိဳ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ လွမ္းၾကည့္ၾကသည္။ ေခါင္းျဖဴ အဖုိးႀကီး ထုိင္ခံုမွာ ေအးေအးထုိင္မေနပဲ ရထားအဆင္းအတက္ေပါက္မွာ ဘာေၾကာင့္ ေဂၚလီလုပ္ ေနရတာလဲ ဟု ေတြးေကာင္းေတြးၾကပါမည္။ ကုိယ္ကေတာ့ ကုိယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကုိယ္။

ဘုရားလမ္းဘူတာရထား၀င္ေတာ့ လက္မွတ္႐ံုကုိ ျပဴးၿပဲ႐ွၾကည့္သည္။ ခါတုိင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေစ်းေထာင့္ ဘူတာအစြန္ မွာ ႐ွိသည္။ ယခုမေတြ႕။ ရထားရပ္ေတာ့ ႐ွာေဖြၾကည့္သည္။ လက္မွတ္႐ံု ေျပာင္း ထားတာ ကၽြန္ေတာ္မသိ။ ရထားက စကၠန္႔အစိပ္သံုးဆယ္အတြင္း ျပန္ထြက္သည္။ လက္မွတ္၀ယ္ လုိ႔ မရေတာ့။ ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဘူတာေပါ့။ လမ္းမေတာ္ဘူတာမွာ၀ယ္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အဆင္းအတက္ေပါက္မွာပဲ တစ္ပိႆာေလာက္ေလးမည့္ လြယ္အိတ္ႀကီး တကားကားႏွင့္ ဆက္တြယ္ ရပ္ေနမိသည္။
လမ္းမေတာ္ ဘူတာေရာက္ေတာ့ လက္မွတ္႐ံုမေတြ႕ျပန္၊လက္မွတ္႐ံုက ကုန္းေပၚမွာလုိ႔ဆုိသည္။ အတက္ အဆင္း ရထားေပါက္၀မ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ပါသြားျပန္သည္။ ေနာက္ တစ္ဘူတာ။ လက္မွတ္႐ံုက တစ္ဖက္ ပလက္ေဖာင္းေရာက္ေနျပန္၏။ ရထားေပၚကဆင္း ရထားသံလမ္းေက်ာ္ၿပီး သြား၀ယ္ဖုိ႔က မလြယ္။ ရထားက ခုမွရပ္တယ္ဆုိရံုေလး ဘူတာမွာရပ္သည္။ သည္လုိႏွင့္ တစ္ဘူတာၿပီးတစ္ဘူတာ လက္မွတ္ ၀ယ္ဖုိ႔ ေစာင့္ဆုိင္းႀကိဳးစားရင္း ဆက္ပါသြားေန၏။

ဘူတာတစ္ခုေက်ာ္သည္ႏွင့္ ေသာကမီးက ရင္ဘတ္ထဲမွာ ပူသည္ထက္ပူလာသည္။ စိတ္အေတြးက ခုေနမ်ား လက္မွတ္စစ္ေတြ တက္လာလုိ႔ကေတာ့ ေသာက္႐ွက္ကဲြၿပီ။ ဒဏ္႐ုိက္တာက ျပႆနာမဟုတ္။ ဂုဏ္ သိကၡာ။ စာေရးဆရာ၊ အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္ ဥပေဒခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး ရထားခုိးစီးတယ္ဆုိတာ လူၾကားလုိ႔ မွ မေလ်ာ္ကန္ပါ။ လူထုကုိ အသိဥာဏ္ေတြ၊ စည္းကမ္းက်င့္၀တ္ေတြ ေကာင္းမြန္ဖုိ႔ ျဖန္႔ေ၀ ေပးေနသူ တစ္ဦးက ဘာမွမမ်ားလွတဲ့ ေငြႏွစ္ဆယ္ေလးကုိ ခုိးတယ္ဆုိတာ ယံုၾကည္ႏုိင္စရာပင္ ႐ွိမည္ မဟုတ္။

အမွန္တကယ္ က ကၽြန္ေတာ္ ရထားလက္မွတ္မယူပဲ ခုိးစီးဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ရင္း မ႐ွိခဲ့တာ ေသခ်ာပါသည္။ သုိ႔တုိင္ မေျပးေသာ္ ကန္ရာ႐ွိ အေျခအေနက ထုိသုိ႔တြန္းပုိ႔သလုိ ျဖစ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ...
ေ႐ွ႕တြင္ ပန္းလိႈင္ဘူတာ၀င္ေတာ့မည္။ လက္မွတ္႐ံုဘယ္နားမွာ ႐ွိမလဲ။ ကြမ္းယာ ေဆးလိပ္ ေရာင္းေသာ ရထားေစ်းသည္လူငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ေဘး အေပါက္၀လာရပ္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ကာ ...
" အဘ ခံုေတြ လြတ္ေနတယ္ေလ။ သြားထုိင္ပါလား "
" ငါကြာ၊ လက္မွတ္ဆင္း၀ယ္မလုိ႔ "
" ဟာ အဘကလည္း လက္မွတ္႐ံု က ကုန္းေပၚမွာ ဒီလုိလုပ္ ... ဆင္းဆယ့္သူတစ္ေယာက္ေလာက္ဆီက လက္မွတ္ ေတာင္းထားလုိက္ေပါ့ .... "
" ေအာ္ ... အင္း "
ဟုတ္ေပသားပဲ။ ဟုိယခင္ ရထားစီစဥ္က ဘူတာအဆင္းတြင္ သည္လုိလက္မွတ္မပါ၍ ေတာင္းသူအခ်ိဳ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေပးခဲ့ဖူးသည္။ ယခု ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းရမွာလား၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ မာနတုိ႔ကုိ ခ်ေရာင္း ရေတာ့ မွာပါလား။ သုိ႔တုိင္ ရထားေစ်းသည္ေလးကပဲ "အစ္မ ဆင္းမွာလား ... ဒီ အဘလက္မွတ္ မ၀ယ္ခဲ့ရ လုိ႔ လက္မွတ္ ေပးခဲ့ပါလား"ဟု လ်ာသြက္အာသြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ္စား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထံမွ လက္မွတ္ ေတာင္းေပးသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး၊ ေရေႏြးႏွင့္ ပက္လုိက္သလုိ ပူႂကြ သြား ပါသည္။

" ရတယ္ ... ရတယ္ ကကၽြန္ေတာ္ဆင္းေတာ့မွာ ေရာ့ေရာ့ "
ကၽြန္ေတာ္ ရွက္႐ြံ႕အားနာ။ တစ္ခါတစ္ရံ ကုိယ္မသြားခ်င္ေသာ အရပ္ေပမယ့္ အေျခအေနက တြန္းပုိ႔တာ ကုိ ခံရတတ္ပါလား ဟု ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သြားသည္။

၂၀၀၉၊ ဇူလုိင္၊
ျမန္မာ့ဓနမဂၢဇင္း။
.