ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၅၁)

" ထဘီကေလး တစ္ထည္ "ထဲက မိဒုိးနဲ႔ ညွိဳးသူကုိ ကူေဆာင္လုိ႔ ထဲက မေငြၿမိဳင္တုိ႔ ဟာလည္း ကၽြန္မ ေတြ႕ျမင္ႀကံဳႀကိဳက္ ခဲ့ရတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြထဲက ႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ ခုခ်ိန္ထိလည္း မေငြၿမဳိင္ ဟာ အင္း၀ၿမိဳ႕ေဟာင္းေတြၾကားမွာ ထမင္း႐ွာစားေနဆဲပါပဲ။ ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

မိဒုိးဟာ အျပင္ဘ၀မွာ ကၽြန္မနဲ႔ ကစားေဖာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ငယ္ဘ၀ သူ႔အျဖစ္ကေလးကုိ ငယ္စိတ္ နဲ႔ ကၽြန္မ ရယ္ေမာခဲ့ဖူးေပမယ့္ ခုခ်ိန္မွာ ျပန္ေတြးမိေတာ့ ရယ္စရာလုိ႔ ကၽြန္မ မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဒါ့ထက္ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း လုိ မိဒုိးေလးေတြ အမ်ားႀကီးကုိ ကၽြန္မ ေတြ႕လာရတဲ့အခါမွာ ျမစ္ဆိပ္ကမ္းနားတစ္ခုက မိဒုိး တစ္ေယာက္ ကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ ခံစားေရးဖဲြ႕ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္တြင္းက ျမစ္ကမ္း႐ွိတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ မိဒုိးလုိ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွား ေနရ႐ွာတဲ့ အ႐ြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ မိဒုိးေလးေတြ ႐ွိေနလိမ့္ဦးမယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါ တယ္"
" ေပဖူးလႊာမွာ ၀တၳဳ`၇ွည္အျဖစ္ ေဖာ္ျပခဲ့တဲ့ "ေလႏုေအးက ေနာ့ဆဲကုိ" နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္ ပါတယ္။ မိန္းကေလး ေဘာ္ဒါေဆာင္ကုိ ေရာက္လာတဲ့ ေဆြဦးဆုိတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ပ်က္စီးသြားရပံုကုိ ဆရာမ ေရးသြားတယ္။ ဆရာမ ေရးသြားတဲ့ ဇာတ္ေၾကာင္းအရဆုိရင္ ေဆြဦး ဟာ ပတ္၀န္းက်င္ အေျခအေနေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရတယ္လုိ႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြလုိ႔ရမယ္ထင္တယ္။

ဒီေန႔ အျပင္ေလာကမွာ ဒီလုိပဲ ပ်က္စီးေနတာေတြ ႐ွိပါတယ္။ ဒီလုိ ပ်က္စီးေနၾကတာေတြဟာ ပတ္၀န္းက်င္ ေၾကာင့္လား၊ "ဗီဇ" ေၾကာင့္ေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား "
" ကုိ၀င္းၿငိမ္း က ဒီေမးခြန္းကုိ ေမးတယ္ေနာ္၊ ကၽြန္မ ေျဖမယ္။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေမးတဲ့ ဗီဇတုိတာ ဘာကုိ ဆုိလုိ တယ္ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္မ မသိဘူး။ ကၽြန္မ သိတဲ့ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇသီအုိရီမွာေတာ့ အေမြဆက္ခံႏုိင္တယ္၊ မဆက္ခံ ႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ေတြ ႐ွိပါတယ္။ မ်က္လံုးအေရာင္၊ အသားအေရာင္၊ ဆံပင္အေရာင္၊ ဦးေခါင္း ပံုစံ ေတြကုိေတာ့ အေမြဆက္ခံႏုိင္တယ္လုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယူဆၾကတယ္။ သေဘာထားေတြ၊ ဟန္ပန္ ေတြ ၀ါသနာေတြ အခ်ဳပ္ေျပာရရင္ သင္ယူေလ့လာလုိ႔ရႏုိင္တဲ့ ျခင္းရာသတၱိေတြကုိ အေမြ မဆက္ခံ ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ခုိင္ခုိင္မာမာ ယူဆၾကတယ္။

ေဂ်-ဘီ-၀ပ္ဆန္ (J.B. Watson) ဆုိတဲ့ အျပဳအမူပညာ႐ွင္ (Behaviorist) က သူ႔ရဲ႕ Behaviorist Manitesto (အျပဳအမူ၀ါဒီ ေၾကညာစာတမ္း)မွာ " က်န္းမာသန္စြမ္းေသာ ေမြးခါစကေလးငယ္မ်ားကုိ ကၽြႏ္ုပ္ တုိ႔ လက္သုိ႔သာ ယံုၾကည္စြာ အပ္ႏွံပါ။ သူတုိ႔၏ မိဘမ်ိဳး႐ုိး မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစကာမူ သူတုိ႔ကုိ ဆရာ၀န္၊ တရားသူႀကီး၊ ကုန္သည္ သုိ႔မဟုတ္ ဂ်ပုိး၊ သူခုိး၊ သူေတာင္းစားျဖစ္ေအာင္ ကၽြႏ္ုပ္ ဖန္တီး ျပပါ့မယ္" လုိ႔ ရဲရဲ ၀ံ့၀ံံ ေျပာခဲ့တယ္။ ဒီအဆုိကုိ ကၽြန္မ လက္ခံတယ္။ ကၽြန္မ ဇာတ္ေကာင္ ေဆြဦးရဲ႕ ဘ၀ေလး ဟာလည္း ပတ္ ၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးသြားရ႐ွာတာပါ။ ဗီဇေၾကာင့္ လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး"
" ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတဲ့ ဗီဇဆုိတာကုိ ဆရာမ သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါ။ ဆရာမေျပာတဲ့ အျပဳအမူ၀ါဒီ ေၾကညာ စာတမ္း ကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေလ့လာဖူးပါဘူး။ ဒါ ႐ုိး႐ုိးသားသား ၀န္ခံတာပါ။ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုတည္း ေၾကာင့္ေတာ့ ဒါေတြ ျဖစ္မလာႏုိင္ဘူးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားေတြမွာလည္း ႐ွိသား ပဲ။ "မ်ိဳးေစ့မမွန္ ပင္မသန္" ကုိ "မစြမ္းရင္းကလည္း ႐ွိ၊ ကန္စြန္းခင္းကလည္း ၿငိ" တုိ႔ ဒါေတြ ကေတာ့ စကား အရ ေျပာတာပါ။

ဒီအယူအဆနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က ဆရာမစမ္းစမ္းႏဲြ႕ (သာယာ၀တီ)ရဲ႕ အယူအဆနဲ႔ ကုိက္ညီ တယ္။ သားစားတိရစၦာန္မ်ိဳးျဖစ္တဲ့ က်ားတုိ႔၊ ျခေသၤ့တုိ႔ကုိ စိမ္းလန္းစုိျပည္တဲ့ ျမက္ခင္းထဲမွာ ထားၾကည့္ပါ။ သူတုိ႔က အသားမစားရလုိ႔ ျမက္ကုိ စားမလား၊ မစားပါဘူး။ မ်ိဳး႐ုိးဗီဇကုိက အသားစားမ်ိဳးကုိး။ အဲဒီလုိပဲ ျမက္မစား တဲ့ ႏြားစတဲ့ တိရစၦာန္ေတြကုိ ျမက္မ႐ွိတဲ့ ေနရာမွာ တျခားတိရစၦာန္ေတြနဲ႔ ေရာထား ၾကည့္ ပါလား၊ သူတုိ႔က ျမက္မစားရတဲ့ အတြက္ တျခား တိရစၦာန္ေတြရဲ႕ အသားကုိ စားပါ့မလား၊ မစား ပါဘူး။
ကုိင္း ... ဒါေတြက တိရစၦာန္ေတြမုိ႔ ထားလုိက္ေတာ့။ လူေတြအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္၊ ေအာင္ျမင္ တယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္ လုိေလေသးသေ႐ြ႕ မ႐ွိ လုိတရေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ ပ်က္စီးေနတာေကာ၊ ဆရာမ ၾကားဖူးမွာေပါ့။ သူတုိ႔ေကာ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လား "
" တစ္ေထာင္မွာ တစ္ေယာက္၊ တစ္ေသာင္းမွာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ ကၽြန္မတုိ႔ ထည့္တြက္ ဖုိ႔ မလုိဘူး ထင္ပါတယ္။ အမ်ားစု ျဖစ္ေနတာကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္လုိ႔ပဲ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ ပါတယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္း"
" ပတ္၀န္းက်င္ နဲ႔ ဗီဇကေတာ့ ျငင္းရမယ္ဆုိရင္ မဆံုးႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ႐ွိလိမ့္မယ္။ ဒီေတာ့ ေနာက္ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆက္ၾကရေအာင္။

ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွာ ပါခဲ့တဲ့ "ေရေပၚမွာ လႊားပါလုိ႔" ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ျခဴးနီ၊ ဒီ၀တၳဳဖတ္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ ေတာ္ စိတ္ထိခုိက္မိပါတယ္။ ၀ါးထမ္းတဲ့ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ဂ်င္းအက်ႌတစ္ထည္ လုိခ်င္႐ွာလုိ႔ ေရထဲ ျမဳပ္ေနတဲ့ ေမာ္ေတာ္အင္ဂ်င္ ကုိ ဆင္းဆယ္ရာကေန အသက္စြန္႔သြားရတယ္။ ျခဴးနီကုိ ဆရာမ ဘယ္လုိ ဖန္တီးခဲ့တယ္ဆုိတာ ေျပျပေစခ်င္ပါတယ္"
" ကၽြန္မတုိ႔ အင္း၀မွာ ၀ါးအေရာင္းအ၀ယ္ လုပ္တဲ့ ေတာင္ေတာ္ ဆိပ္ကမ္းဆုိတာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ ၀ါး လာ၀ယ္တဲ့ ကားေတြ၊ လွည္းေတြေပၚကုိ ၀ါးထုိးတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ အဲဒီလူငယ္ေလးေတြ ထဲက အၿမဲ အက်ႌတံုးလံုးခၽြတ္ နဲ႔ ေနတတ္တဲ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္မုိက္မုိက္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ စ႐ုိက္ နဲ႔ ပုိက္ဆံ အတြက္ ေမာ္ေတာ္အင္ဂ်င္ ဆင္းဆယ္ရင္း အသက္စြန္႔သြားရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ ကုိ ပူးေပါင္းခံစားၿပီး ျခဴးနီကုိ ကၽြန္မ ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္ "
" ဆရာမ အခု ၀တၳဳတုိေကာ၊ ၀တၳဳ႐ွည္ပါ ေရးေနၿပီဆုိေတာ့ ၀တၳဳတုိနဲ႔ ၀တၳဳရွည္ေရးရတာ ဘယ္လုိ ကြာ ျခား ပါသလဲ "

" ၀တၳဳတုိကေတာ့ အားအထုတ္ရဆံုးပါပဲ။ ၀တၳဳ႐ွည္ကေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ဇာတ္ေၾကာင္းကုိ ဆဲြဆန္႔တာ မ်ိဳး လုိ႔ ေျပာႏုိင္ေပမယ့္ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္လုိ စည္းစည္းလံုးလံုး သိပ္သိပ္သည္းသည္း႐ွိၿပီး ၀တၳဳတုိေကာင္း တစ္ပုဒ္ကုိ ဖတ္လုိက္ရတဲ့ အရသာမ်ိဳး ေပးႏုိင္တဲ့ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြလည္း ႐ွိပါတယ္။
ကၽြန္မ အဲသလုိ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြကုိ အင္မတန္ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြကုိလည္း အဲလုိ ၀တၳဳ ႐ွည္မ်ိဳး ေတြလုိ ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေရးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ အတြက္ကေတာ့ ၀တၳဳတုိ အားထုတ္ရ သလုိပဲ ၀တၳဳ႐ွည္ကုိလည္း အားထုတ္ရပါတယ္ "
" ဆရာမကုိ ကၽြန္ေတာ္က ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ စာေရးဆရာမလုိ႔ ကင္ပြန္းတပ္မယ္ဆုိရင္ ... "
" ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြကုိ ပီျပင္ေအာင္ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားေနတုန္းပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း "

" ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ ဇာတ္ေတြ ေရးတဲ့သူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ တကယ္ပဲ ကုိယ္တုိင္က ဘ၀နာခဲ့ဖုိ႔ လုိပါ သလား။ ဘ၀နဲ႔ မနီးစပ္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိလုိတာက ဘ၀မွာ ဘာအခက္အခဲမွ ရင္မဆုိင္ခဲ့ရဖူးတဲ့ သူတစ္ ေယာက္ အေနနဲ႔ ဒီလုိစာမ်ိဳး ေရးႏုိင္ပါ့မလား "
" ကုိယ္တုိင္ဘ၀နာခဲ့ရတဲ့လူေတြက စာေရးတတ္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သူတုို႔ဘ၀ထဲက တျခားသူ မသိႏုိင္၊ မျမင္ ႏုိင္ တဲ့ ခံစားမႈေတြကုိ ပုိၿပီး ေရးႏုိင္၊ သ႐ုပ္ေဖာ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကုိ၀င္းၿငိမ္း၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္းဟာ ပေဒသရာဇ္ မိသားစုက ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ ေျမပုိင္႐ွင္ ႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ အဖိႏွိပ္ခံေတြဘက္က အၿမဲ ရပ္တည္ၿပီး ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ ပါ။ ဂ်က္လန္ ဒန္က်ေတာ့ ဘ၀နာသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။
ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ စာေရးသူရဲ႕ ရပ္တည္မႈ၊ စာနာခံစားတတ္မႈေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္ ဆုိတာ ကုိ ပါတဲ့ "

" တခ်ိဳ႕က ေျပာတယ္၊ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပ ဆုိတာ ဆင္းရဲတာ၊ ငတ္ျပတ္တာ၊ က်ပ္တည္းတာ ေတြ ခ်ည္းပဲ ေရးေနၾကတာတဲ့။ ဒီလုိ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းတာကုိ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးေနၾကမယ့္အစား ဒီအက်ပ္အတည္း က လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္႐ုန္းကန္သင့္တယ္ ဆုိတာေတြကုိ စာေရးဆရာ ေတြအေနနဲ႔ ေရးသင့္ တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒီအဆုိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "
" ဒီေနရာ မွာ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္ စာေပဆုိတာ ဘာလဲ ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပ ဆုိတာ စစ္မွန္တဲ့ လူမႈေရးဘ၀ေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္တင္ျပတဲ့ စာေပပါ။ Social Reality ေပါ့။ အဲဒီလုိ ေဖာ္ထုတ္ေရးသားၾကတဲ့အခါမွာ လူမႈအဖဲြ႕အစည္းမွာေတြ႕ျမင္ေနရတဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္သမွ်ကုိ  ဣ႒ာ႐ံုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အနိ႒ာ႐ံုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေရးသားရမယ္။ လူေနမႈ အဖဲြ႕အစည္းတြင္းက လူမႈ အစစ္အမွန္ တရား ေတြဟာ အခါခပ္သိမ္း မလွပႏုိင္ဘူးလား။
ဒါေပမဲ့အဲဒီအမွန္တရားေတြကုိ အႏုပညာတစ္ရပ္အေနနဲ႔ တင္ျပတဲ့ ေနရာမွာ ပံုတူကူးခ်သလုိ၊ သတင္းေပး သလုိ မျဖစ္သင့္ဘူး။ တင္ျပသူ အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႕ တီထြင္မႈနဲ႔ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြပါမွ အႏုပညာလက္ရာ ေျမာက္ မွာေပါ့။

႐ု႐ွားရဲ႕ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဖခင္ လုိ႔ အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ စာေရးဆရာ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ Belinsky က " အႏုပညာ ဆုိတာ အႏုပညာ႐ွင္ဟာ ျပင္ပေလာကကုိ မိတၱဴကူးၿပီး တင္ျပတာျဖစ္ၿပီး တီထြင္မႈပုိင္းမွာ အားနည္း ေနတယ္။ အမွန္တရားကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ ေနရာမွာ အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႕ တီထြင္မႈပုိင္းဟာ ပါ၀င္ရ မယ္" လုိ႔ ေျပာထားတာ ကၽြန္မ ၾကားဖူးပါတယ္။
သ႐ုပ္မွန္၀ါဒ (Realism) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာတမ္းတစ္ခု ျပဳစုတဲ့ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာ၊ ေ၀ဖန္ေရးဆရာ Chery Shevsky ကလည္း "ဘ၀သုိ႔မဟုတ္ အႏုပညာ႐ွင္ရဲ႕ စိတ္ကူး၊ စိတ္သန္းဟာ ပါ၀င္ေနတယ္။ အစစ္အမွန္ တရားကုိ ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ေနရာမွာ သိပၸံပညာဟာ သိပၸံဆုိင္ရာ အသိပညာမ်ားကုိ အသံုး ျပဳသလုိ အႏုပညာ ဟာ အႏုပညာဆုိင္ရာ နိမိတ္ပံုကုိ အသံုးျပဳပါသတဲ့ "။
ဒါေၾကာင့္မုိ႔ ကၽြန္မ ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြမွာ လူမႈဘ၀ အစစ္အမွန္တရားေတြကုိ ကၽြန္မေတြ႕ခဲ့၊ ျမင္ခဲ့။ ႀကံဳခဲ့၊ ၾကား ခဲ့တာေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ တိထြင္မႈ စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကုိ ေရာေမႊၿပီး အႏုပညာေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစား ဖန္တီးပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ "၀တၳဳအတတ္ပညာ" လုိ႔ ေခၚႏုိင္တဲ့ အႏုပညာတီထြင္မႈ စိတ္ကူး စိတ္သန္းေတြကုိ ဘ၀ သ႐ုပ္ေဖာ္ ၀တၳဳေတြမွာ ထည့္တဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အႏုပညာတီထြင္မႈေတြနဲ႔ အႏုပညာ လက္ရာ ေျမာက္ေအာင္ ဖန္တီးထည့္သြင္းၾကပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ သူတုိ႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကုိ စာဖတ္သူက "ဒီလုိ ဘ၀ေတြ ႐ွိပါလား" လုိ႔ သိလာေအာင္ အဲဒီကတစ္ဆင့္ သူတုိ႔ဘ၀ေတြကုိ စာနာတတ္လာေအာင္၊ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ ကုိယ္ခံအား ေကာင္းရင္ ေကာင္းသလုိ အတုိင္းအတာ တစ္ခုအထိ ေတြးယူတတ္ေအာင္ ကၽြန္မ ႀကိဳးစား ဖန္တီး ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ဆင့္ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေျပာတဲ့ အက်ပ္အတည္းက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ဘယ္လုိ ရင္ဆုိင္ ႐ုန္းကန္သင့္တယ္ဆုိတာမ်ိဳးကုိ ေရးတာကေတာ့ Socialist Realismေပါ့။ ႐ု႐ွားစာေရးဆရာႀကီး ေဂၚကီ က စတင္ေတြ႕႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ဆုိ႐ွယ္လစ္ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဟာ ဆုိ႐ွယ္လစ္အျမင္ကုိ လက္ကုိင္ျပဳၿပီး ဆုိ႐ွယ္လစ္ လူ႔ေဘာင္ တည္ေဆာက္ေရးကုိ ေ႐ွး႐ႈတည္ေဆာက္ေနတဲ့ ၀ါဒတစ္ခုပါ။ ဒီလုိ စာေပမ်ိဳးဟာ အလြန္အဆင့္ျမင့္တဲ့ စာေပျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိ႐ွယ္လစ္ သ႐ုပ္မွန္၀ါဒဟာ သ႐ုပ္မွန္နည္းစနစ္ပုိင္း Realist Methodကုိ အေလးမထားဘဲ အႏုပညာ႐ွင္မ်ား ခံယူရတဲ့ သေဘာထားပုိင္း (ဒါမွမဟုတ္) ဆုိ႐ွယ္လစ္အျမင္ ပုိင္း Socialist Outlookကုိ အဓိကထားသင့္တယ္လုိ႔ "အန္႔ဖစ္႐ွာ" (Ernst Fisher) ကေျပာခဲ့ဖူးတာပဲ။

အႏုပညာဆုိတာ လူမႈစီးပြားေရးအေျခအေနနဲ႔ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ဒီလုိ စာေပမ်ိဳးဟာ အဆင့္အတန္း အျမင့္ဆံုးစာေပပဲ။ ဒီစာေပမ်ိဳးကုိ ကၽြန္မ လက္ခံႀကိဳဆုိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီစာေပမ်ိဳး ေရးခြင့္ရဖုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အေနနဲ႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရဦးမွာပါ"
" လံုးခ်င္း၀တၳဳေတြ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္ ဆုိတဲ့ ဆရာတစ္ဦးက ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပ ေလာကမွာ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ေစ်းကြက္ က်ဆင္းလာတာဟာ စာေရးဆရာေတြ ကုိယ္တုိင္က အေရးအသား ညံ့လာလုိ႔လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဆရာမ ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "
" ဒီျပႆနာကုိ ကၽြန္မ မစဥ္းစားဖူးေသးတဲ့အတြက္ ကၽြန္မနဲ႔အတူ ကုိ၀င္းၿငိမ္းပါ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါလား၊ အရင္ေခတ္က ေရးခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြရဲ႕ စာေတြထက္ ခုေခတ္ ေရးေနၾကတဲ့ ဆရာ။ ဆရာမေတြ ျဖစ္တဲ့ ဒဂုန္တာရာ၊ ေမာင္သာရ၊ ခင္ေဆြဦး၊ မုိးမုိး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ၊ စမ္းစမ္းႏဲြ႕ (သာယာ၀တီ) တုိ႔ စာေတြက ပုိညံ့လာလုိ႔လား၊ ကၽြန္မေတာ့ မထင္ပါဘူး။ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေကာ ဘယ္လုိ ထင္ပါသလဲ "

" လက္လွမ္းမီသေလာက္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖတ္ခဲ့ရသေလာက္ေတာ့ ဒီေန႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြရဲ႕ အေရးအသား၊ တင္ျပပံု အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ဟုိေခတ္က ဆရာႀကီးေတြထက္ ညံ့တယ္လုိ႔ မထင္ ပါဘူး။ အႏုပညာကုိ ဘယ္လုိစံနဲ႔ တုိင္းတာၿပီး ဒီေန႔ ဆရာ ဆရာမေတြရဲ႕ စာေတြဟာ "ညံ့"လာတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္ ဆုိတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ဘူး။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိပါ တယ္။ အဲဒီ လံုးခ်င္း၀တၳဳ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ေရးခဲ့တဲ့ ဆရာရဲ႕ ၀တၳဳေတြ ဒီေန႔ ေစ်းကြက္မွ မရွိတာေတာ့ အမွန္ ပါပဲ။

ဆရာမက အခု တကၠသုိလ္အ၀န္းအ၀ုိင္းမွာ လႈပ္႐ွားေနတဲ့သူဆုိေတာ့ ဒီေန႔ တကၠသုိလ္ေတြမွာ စာေပလႈပ္ ႐ွားမႈနဲ႔ ဟုိတုန္းက လႈပ္႐ွားမႈ အေျခအေန ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္ရင္ ... "
" အရင္ေခတ္ တကၠသုိလ္ရဲ႕ စာေပလႈပ္႐ွားမႈဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံေရးသမုိင္းနဲ႔ တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္း ဆက္စပ္ေနတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ျမင္ပါတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ အမ်ိဳးသားလြတ္ ေျမာက္ေရး၊ ဒီမုိကေရစီေရးေတြရဲ႕ ေရာင္ျပန္ဟပ္ခ်က္ေတြဟာ တကၠသုိလ္စာေပလႈပ္႐ွားမႈမွာ ထင္ဟပ္ ေနခဲ့တယ္။ ေရး၀ရာ ပလက္ေဖာင္းကလည္း တကၠသုိလ္ထဲမွာကုိ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဌာနဆုိင္ရာ နံရံကပ္စာေစာင္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ႏွစ္တစ္ခါသာ ထုတ္ေ၀တဲ့ တကၠသုိလ္ႏွစ္လည္ မဂၢဇင္း ဆုိတာေလးကုိပဲ အားကုိးေနၾကရတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ တကၠသုိလ္ စာေပလႈပ္႐ွားမႈဟာ "အတိဇာတ အစဥ္အလာ" ႐ွိတယ္လုိ႔ ကၽြန္မ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ပါတယ္"
" ဆရာမ ဘယ္သူ ေရးတဲ့စာေတြ ဖတ္ေလ့႐ွိပါသလဲ "

" အေပါစား အခ်စ္၀တၳဳ၊ အေပါစား စံုေထာက္၀တၳဳ၊ သုိင္း၀တၳဳစတဲ့ အပစ္အခတ္ အညွစ္အသတ္၊ အညစ္အပတ္ စာေတြကလဲြရင္ တျခား ဘယ္သူေရးတဲ့ စာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလံုးဖတ္ပါတယ္"
" ဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ စာေတြေကာ ဖတ္ျဖစ္ပါသလား။ ဆရာမရဲ႕ တခ်ိဳ႕စကၠဴေတြမွာ ၾကည္ေအးပံုစံ ၀င္လာတယ္ လုိ႔ ျမင္ၾကတယ္ "
" စာေရးဆရာမႀကီး ၾကည္ေအးရဲ႕ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြအားလံုးကုိ ကၽြန္မ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ "ၾကည္ေအး ေရာဂါသည္" ေတြထဲမွာ ကၽြန္မ လံုး၀ မပါပါဘူး။ ကၽြန္မမွာ ၾကည္ေအးေရာဂါ သ႐ုိးသရီ ကေလးေတာင္ မျဖစ္ပါဘူး။
ကၽြန္မ စာေတြမွာ ၾကည္ေအးပံုစံ ၀င္လာတယ္လုိ႔ ျမင္ၾကတယ္ဆုိတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ကၽြန္မ စာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင္ၾကတဲ့ တံု႔ျပန္ခ်က္ေတြမွာ အသစ္ပါပဲ။ သူတုိ႔စာမ်ား မွားဖတ္မိေလသလား၊ ဒါမွ မဟ္ုတ္ စာတုိင္းကုိ "ၾကည္ေအး မ်က္မွန္" တပ္ၿပီး ဖတ္ေနၾကေရာ့သလား "

" ေက်းဇူးပါပဲ ဆရာမ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခု ေမးခ်င္ပါေသးတယ္။ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ထား႐ွိမယ့္ ဆရာမရဲ႕ ခံယူခ်က္ "
" ကၽြန္မကေတာ့ ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္စာေပေတြပဲ အစဥ္တစုိက္ ေရးသားသြားမယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဆင္ေျပေနတဲ့ ၿမိဳ႕ျပလူေနမႈဘ၀ထဲမွာ ေနထုိင္သူ တခ်ိဳ႕က ကၽြန္မ၀တၳဳေတြရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္စ႐ုိက္၊ ဘ၀၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြဟာ တကယ္မ႐ွိတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ စိတ္ကြန္႔ ျမဴးေရးသားခ်က္ေတြလုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ လက္႐ွိဘ၀နဲ႔ အလွမ္းကြာေ၀းလြန္းတာကုိး။
အဲဒီသူေတြနဲ႔တကြ အားလံုးေသာ ျပည္သူေတြကုိ ဒီလုိ ဘ၀ေတြဟာ တကယ္ ႐ွိပါလား။ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ ေနတာပါလား ဆုိတာကုိ ကၽြန္မ သိေစခ်င္ပါတယ္။ တကယ္႐ွိတဲ့ အဲဒီဘ၀ေတြက လူသားေတြကုိ စာနာ တတ္ ေစခ်င္တယ္။

ဟုိသီခ်င္းထဲကလုိေပါ့ " သင္ ႀကံဳႀကိဳက္လုိ႔ ေရာက္႐ွိတဲ့အခါ ႐ွာၾကည့္စမ္းပါ" လုိ႔ ကၽြန္မက ေျပာ ခ်င္တယ္။ ျမင္တတ္ရင္ သဲသဲကဲြကဲြ ျမင္ေတြ႕ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါပါပဲ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "
" ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ။ ေမးခြန္းအားလံုးကုိ စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ ေျဖေပးသြားတဲ့အတြက္ေရာ၊ ဆရာမ ခံယူထား တဲ့ စာေပဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚေတြကုိပါ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ သိခြင့္ရလုိက္တဲ့အတြက္ စာဖတ္သူ မ်ား ကုိယ္စား၊ စာတည္းအဖဲြ႕ကုိယ္စား ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၄၈၊ ေမလ၊ ၁၉၈၅ ခုႏွစ္။

ခုိင့္ သူငယ္ခ်င္း . ေမာင္ . သုိ႔မဟုတ္
တကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္

ဘ၀ဟူသည္ သစ္႐ြက္ႏွင့္ ပမာပံုခုိင္း၍ ႏိႈင္းစတမ္း ဆုိပါလွ်င္ ...
တစ္႐ုိးတံမွာ အလႊာငယ္ တစ္ဆယ္မကႏွင့္ ႂကြယ္၀လွေသာ စိန္ပန္း႐ြက္ႏွင့္ ဘ၀မ်ိဳးလည္း႐ွိသည္။
တစ္ညႇာ တြင္ တစ္လႊာ႐ွိ ဤအလႊာပင္ တစ္႐ြက္မည္ေသာ ေညာင္႐ြက္ကဲ့သုိ႔ ဘ၀မ်ိဳးလည္း ႐ွိပါ၏။
ခုိင္ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာမူ ...
ႏွစ္လႊာေပါင္းမွ တစ္႐ြက္ျဖစ္ရမည့္ စြယ္ေတာ္႐ြက္ပမာ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ တစ္လႊာေႂကြခဲ့ေလၿပီမုိ႔ တစ္႐ြက္ မမည္ ေလေတာ့ေသာ အထီးက်န္ ဤဘ၀၀ယ္ ...

ေလးႏွစ္သား ေပဖူးလႊာ၏ ႏွစ္ပတ္လည္ အထူးထုတ္အတြက္ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံု ေပးရန္ စာတည္းအဖဲြ႕မွ စီစဥ္ၾကေသာအခါ အထက္ပါ စာပုိဒ္ကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္႐ြက္မိပါသည္။ စြယ္ေတာ္ ႐ြက္ကေလးမ်ားကုိ စာအုပ္ၾကားညႇပ္ကာ ခုိင့္အား တမ္းတကာ စာပုိဒ္ကေလးမ်ားအလြတ္ က်က္မွတ္ ၾကသည္အထိ ဆရာ့ "သူငယ္ခ်င္းလုိ႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ ခုိင္" သည္ စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚ လႊ႔မ္းမုိး ေနရာယူခဲ့ ႏုိင္ပါသည္။

" သူ႔ကၽြန္မခံၿပီ၊ ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ လသာဆဲ၀ယ္၊ လြမ္းေတးမဆံုးေစႏွင့္ ေစာသခင္၊ ကမၻာကုန္ က်ယ္ သေ႐ြ႕၊ စိမ္းေနဦးမည့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျမ၊ မုိးညအိပ္မက္ျမဴ၊ တစ္ျပည္သူ မေ႐ႊထား" စသည့္ စသည့္ ၀တၳဳ ေပါင္းမ်ားစြာ တုိ႔အနက္ ဆရာသည္ "ႏွင္းေငြ႕တေထာင့္ မုိးတေမွာင့္" ၀တၳဳျဖင့္ အမ်ိဳးသားစာေပဆု ဆြတ္ခူး ရခဲ့သူ ျဖစ္ပါ သည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ေကာလိပ္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနေသာ ဆရာ ရန္ကုန္သုိ႔ လုပ္ငန္း တာ၀န္ျဖင့္ ေရာက္႐ွိလာခုိက္ စာတည္းခ်ဳပ္ အိမ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕လွ်င္ ေမးရန္ ေတးမွတ္ထားေသာ ေမးခြန္းမ်ားကလည္း ခါတုိင္းထက္ မ်ားေနသည္ တစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာ ကုိယ္တုိင္က စိတ္၀င္တစား ေျပာျပေနသည္ကုိ ေတြ႕ရသည္က တစ္ေၾကာင္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ အနီးတြင္ ထုိင္နာိးေထာင္ေနေသာ စာတည္းခ်ဳပ္က လုိအပ္ပါလွ်င္ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းကုိ ႏွစ္လ ဆက္ထည့္ရန္ ခြင့္ျပဳခ်က္ေပးလုိက္ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ စာခ်စ္သူမ်ား အားပါးတရ ဖတ္ႏုိင္ရန္ ဆရာ ေျပာခဲ့သည္မ်ားကုိ အျဖတ္အေတာက္မ႐ွိဘဲ တင္ျပလုိက္ႏုိင္ပါသည္။ ဆရာ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ ၾကသည္ တုိ႔မွာ ...။

" ဆရာ့၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာေလးေတြက ေတာ္ ေတာ္ မ်ားမ်ား ႐ွိေနပါတယ္ဆရာ။ စာတည္းခ်ဳပ္ကလည္း ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေဖာ္ျပႏုိင္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳထားတယ္ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားပါးတရ ေျပာၾကတာေပါ့။ ပထမ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာကေတာ့ ဆရာ့ ကေလာင္ အတၳဳပၸတၱိလုိ႔ ဆုိရင္လည္း မမွားႏုိင္တဲ့ ဆရာ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာပံုေပါ့ ဆရာ"

" စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္လာပံု ဆုိတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ယ္၀န္းပါတယ္။ စာေပ ေမြ႕ေလ်ာ္ လာပံုက စ လုိက္ၾကရေအာင္။ ဆရာက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာအုပ္ ေတြနဲ႔ နီးစပ္တယ္။ အစကေတာ့ ဇိနတၳပကာသနီတုိ႔၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘဲြ႕တုိ႔က စ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္လည္း အက်ိဳးေက်းဇူး ႐ွိပါတယ္။ ဘယ္လုိ ေျပာရမလဲဆုိရင္ ဗုဒၶဘာသာအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ လြယ္ပါတယ္။ ပါရမီ ဆုိတာေပါ့။ က်န္တဲ့ကေလးေတြက ေဆာ့ကစားရတာနဲ႔ ေပ်ာ္တယ္။ ဆရာကေတာ့ စာေပနျ႔ ေနရတာေပ်ာ္တယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က စ ေပ်ာ္သလဲ ဆုိေတာ့ ငါးႏွစ္သား၊ ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္က စ ေပ်ာ္ တာပဲ။ ဟုိစာဖတ္၊ ဒီစာဖတ္ ေနရင္း ထူးဆန္းတာက ဆရာ ႐ွစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ ကဗ်ာ စ စပ္တတ္ တာပဲ၊ ေလးလံုးတစ္ပုဒ္ေပါ့။

ကုိးႏွစ္သားေလာက္က်ေတာ့ ၀တၳဳ စေရးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဆန္းတာက ဆရာတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆရာ့အစ္မ၀မ္းကဲြ ယု၀တီခင္ဦးကလည္း ငယ္ငယ္ကတည္းက စ ၀တၳဳေရးတာပဲ။ ဆရာ့ အေဖ က အားေပးသလုိ ဦးေလး (ယု၀တီခင္ဦး အေဖ)ကလည္း အားေပးတယ္။ အိမ္မွာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတုိ႔၊ ဘာတုိ႔ အကုန္႐ွိတယ္။ ဟုိေခတ္က ၀တၳဳေရးတယ္ ဆုိတာက လူႀကီးေတြက အားမေပးတဲ့အျပင္ ႐ႈတ္ခ်တဲ့ ေခတ္ပဲ။ အထူးသျဖင့္ ဒီအ႐ြယ္ကေလးေတြနဲ႔ ၀တၳဳေရးတယ္ဆုိရင္ ပုိဆုိးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့အေဖနဲ႔ ဦးေလး ကေတာ့ မ႐ႈတ္ခ်ဘူး။ အားေပးတယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ကုိးႏွစ္သား၊ ကုိးႏွစ္သမီးကတည္းက ၀တၳဳ ေရးခဲ့ၾကတာပဲ။ အဲဒီေတာ့ ႀကီးလာရင္ ဘာျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ ကုိယ့္အိပ္မက္က စာေရးဆရာပဲ။ အဲဒီ အ႐ြယ္ ကတည္းက ဆရာတုိ႔မွာ ကေလာင္နာမည္ ႐ွိတယ္။ ဆရာ့အစ္မက ရီရီလွ၊ သူက သူ႔ကုိယ္သူ "ဒဂုန္ရီရီလွ" လုိ႔ ကေလာင္နာမည္ ေပးတယ္။ ဆရာ့မူလနာမည္က "ေဖသိန္း" ဆုိေတာ့ ကေလးနာမည္ ကုိ "ဒဂုန္သိန္း" လုိ႔ေပးတယ္။

႐ွစ္ႏွစ္။ ကုိးႏွစ္သားကတည္းက စာေပ ဖတ္ရင္းကေန ျမတ္ႏုိးလာတယ္။ ျမတ္ႏုိးရာကေန ဖန္တီးခ်င္လာ တယ္။ ဒါက တစ္ခ်က္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က ဆရာ စာေပေဟာေျပာပဲြေတြမွာလည္း ေဟာေျပာေလ့ ႐ွိပါတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ့္လူနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြနဲ႔ ဘာကြာတာလဲ။ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ့္သူက တျခား သူေတြထက္ ထူးၿပီး ဥာဏ္ေကာင္းတဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ က်န္တဲ့သူေတြရဲ႕ အထက္မွာ ႐ွိတဲ့ သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သူလည္း လူထဲက လူပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်န္တဲ့လူနဲ႔ ဘာကြာျခားသလဲဆုိေတာ့ အဂၤလိပ္လုိေတာ့ Sensitivity ေခၚတယ္။ စာေရးဆရာ ျဖစ္မယ့္သူက Very Sensitive ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာလုိ ေျပာရရင္ေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အာ႐ံုတရားေတြက တျခားသူေတြထက္ ထက္ျမက္တတ္တယ္။ သူမ်ား နားမေထာင္ မိတာကုိ သူက နားေထာင္မိတတ္တယ္။ သူမ်ား မျမင္မိတာကုိ ျမင္မိတတ္တယ္။ သူမ်ား မခံစား တတ္တာကုိ ခံစားတတ္တယ္။ ဒါကုိ ဆရာတုိ႔က အာ႐ံုတရား ထက္ျမက္တယ္လုိ႔ ေခၚတယ္။

ဆရာက ငါးႏွစ္သား၊ ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ပန္းကေလးေတြ ပြင့္တာ၊ ေနထြက္တာ၊ ေန၀င္တာ၊ ႏွင္းကေလးေတြ က်တာ ဂ႐ုစုိက္ၾကည့္တတ္တယ္။ လ ဘယ္လုိ သာလဲ၊ လ ဘယ္လုိ ၀င္သြား သလဲ၊ သစ္႐ြက္ကေလးေတြ ဘယ္လုိ ေႂကြသြားသလဲ။ အဲဒ္ေလးေတြကုိ အဲဒီအ႐ြယ္ကတည္းက ျမတ္ႏုိး တတ္ ခဲ့တယ္။ သနားစရာ ျမင္ရင္လည္း သိပ္ၿပီး သနားတတ္တယ္။ စိတ္ဆုိးစရာ ေတြ႕ရင္လည္း သိပ္စိတ္ ဆုိး တတ္တယ္။ ဒါက ႐ုပ္ပတ္၀န္းက်င္ပုိင္းေပါ့။

လူမႈပတ္၀န္းက်င္ပုိင္းက်ျပန္ေတာ့လည္း ဆင္းရဲတဲ့ ကေလးေတြကုိလည္း စိတ္၀င္စားတာပဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့ ကေလးကုိလည္း စိတ္၀င္စားတာပဲ။ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ သူကုိ ေတြ႕ရင္သနားတယ္၊ ခ်မ္းသာတဲ့သူကုိ ေတြ႕ရင္ ၀မ္းသာတယ္၊ အားက်တယ္၊ ေတာ္တဲ့သူေတြ႕ရင္လည္း ၀မ္းသာတယ္၊ အားက်တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဆရာတုိ႔က တစ္နည္း ေျပာရရင္ ဘ၀ကုိ ျပည့္ျပည့္၀၀ ခံစားတတ္ခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္ေတာ့ ဆရာ ငါးႏွစ္သား၊ ေျခာက္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက တခ်ိဳ႕ ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ သား၊ ဆယ့္ခုႏွစ္သားေလာက္မွ ခံစားတတ္တာမ်ိဳး ခံစားတတ္ေနတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ကုိယ္ ခံစားတတ္တာ တင္ မရပ္ပါဘူး။ ကုိယ္ ခံစားလုိ႔ရတာကုိ ေျပာျပခ်င္တယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာခ်င္တာကေန စာေရးျဖစ္သြားတာပဲ။ ဆရာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားအ႐ြယ္မွာ ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္သားေတြအတြက္ ရည္းစားစာ ေရးေပး ေနရၿပီ။ စာေရးေကာင္းေနတာကုိး။

စာေရးတာနဲ႔ ဖတ္တာနဲ႔က ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။ ဖတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔လုိ ေရးတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား တယ္။ ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၁၂ ႏွစ္၊ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ကတည္းက စာေရးေကာင္းေနၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ ထုတ္ လုိက္မယ္ ဘာညာ ရည္႐ြယ္ခ်က္ မ႐ွိေသးပါဘူး။ အဲဒီလုိေနရင္းက ဂ်ပန္ေခတ္ ေရာက္လာေတာ့ ဆရာ့ အတြက္ ပုိတုိးတက္လာတယ္လုိ႔ ေျပာရမယ္။ အဲဒီေခတ္က ေက်ာင္းေတြ မ႐ွိေတာ့ လက္လွမ္း မီသမွ် က်မ္း ေတြ ေလွ်ာက္ဖတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေစာေစာက ဆရာ ေျပာခဲ့သလုိ ႐ွစ္ႏွစ္သား ေလာက္ကတည္းက ကဗ်ာ စပ္တယ္ဆုိေပမယ့္ စနစ္က်တာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးေပါ့။ ကုိယ့္ပါရမီနဲ႔ ကုိယ္ စပ္တာပဲ။ ဒါက ရသပဲ၊ ဒါက ေဒါသ၊ ဒါက အလကၤာ၊ ဒါေတြ ဘာမွ နားမလည္ဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ နားလည္သလဲဆုိေတာ့ ဆရာႀကီး ဒဂုန္ဦးစန္းေငြတုိ႔၊ ဒဂုန္ဦးမုိးသစ္တုိ႔ တည္းျဖတ္တဲ့ ကဗ်ာေရးနည္း က်မ္းေတြ ဖတ္ရေတာ့မွ စနစ္တက် တတ္လာတာပဲ။

အဲဒီစာအုပ္ေတြက ေဖာ္ျပထားတဲ့ နည္းစနစ္ေတြအတုိင္း ႀကိဳးစားစပ္တယ္။ ၁၆ ႏွစ္သားေလာက္မွာက် ေတာ့ ေဒြးခ်ိဳး၊ ေလးခ်ိဳး၊ ေတးထပ္ေတြ အသာထားလုိက္ေတာ့၊ ပုိဒ္စံုရတုကုိ ေကာင္းေကာင္း စပ္တတ္ ေနၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ နတ္သွ်င္ေနာင္တုိ႔ ဘယ္သူတုိ႔ရဲ႕ ဟန္မ်ိဳးေတြ မရရင္ မေက်နပ္ဘူး။ ေ႐ွးရတု ဆရာႀကီး ေတြ သံုးတဲ့ဟန္ပန္မ်ိဳးေတြ ပါလာေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရတယ္။ အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းမဂၢဇင္း မွာေတာ့ ေရးေနၿပီေပါ့ေလ။ ရန္ကုန္မွာ မဟုတ္ေတာ့ စာေပနယ္နဲ႔လည္း အလွမ္းက ေ၀းေနေသးတာေပါ့။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ တကၠသုိလ္ ေရာက္လာေတာ့ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းကုိ "ဒြိဟ" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာကေလး ပုိ႔လုိက္ေတာ့ တစ္ခါပုိ႔ တစ္ခါ စံြသြားတာပဲ"
" ဆရာ အဲဒီတုန္းက ကေလာင္နာမည္က ... "
" တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္ပဲ ။

႐ႈမ၀မွာ ကဗ်ာနဲ႔ ေအာင္ျမင္ေတာ့ ႐ႈမ၀ကလည္း ကဗ်ာပဲ လက္ခံတယ္။ ၀တၳဳတုိပုိ႔လည္း ပယ္တာပဲ။ ၀တၳဳ ႐ွည္ ပုိ႔ လည္း ပယ္တာပဲ။ ပယ္ခံရတာ အားလံုး ၇၅ ပုဒ္႐ွိတယ္။ တစ္ေၾကာင္းကေတာ့ ဆရာ စဥ္းစား ၾကည့္ တယ္။ ၀တၳဳတုိဆုိရင္ သူတုိ႔ သံုးေကာင္းသံုးလိမ့္မ္။ ၀တၳဳ႐ွည္ ဆုိတာေတာ့ နာမည္မရေသးတဲ့ သူတစ္ေယာက္ အတြက္ ေနရာ ဘယ္ေပးႏုိင္ပါ့မလဲ။ ၀တၳဳလုိင္းမွာ မေအာင္ျမင္ေပမယ့္ ဘာသာျပန္ က်ေတာ့ ႐ႈမ၀က ထည့္ေပးျပန္ေရာ။
ဆရာက ဘာသာျပန္ မေရးခ်င္ဘူး။ Adaptation ေတြ ဘာေတြလည္း မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ကုိယ္ပုိင္ပဲ ေရးခ်င္ တယ္။ ဆုိၾကပါစုိ႔။ စာေပနယ္မွာ ေအာင္ျမင္သင့္သေလာက္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ တစ္ဖက္က ဘ၀မွာလည္း အ႐ံႈးႀကီး ႐ံႈးေနတယ္။ ဆရာ့ မိဘေတြက ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔က တကၠသုိလ္ကုိ ႀကိဳးစားပုိ႔ေပး တာ။ ပညာသင္၊ ဘဲြ႕ရၿပီးရင္ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပဲ၊ ဆရာက စာေပနယ္ထဲ ေလွ်ာက္ေမ်ာေနၿပီး ဟုိမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ မေအာင္ျမင္တဲ့ စာေပေလာကကုိေတာ့ ေတာ္ၿပီဆုိၿပီး ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ကဆုန္လ မွာ ထုတ္တဲ့ ႐ႈမ၀မဂၢဇင္းမွာ (ထင္တယ္) " ေနာက္ဆံုးဆုေတာင္း" ဆုိတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ပုိ႔လုိက္တယ္။ ဒီကဗ်ာရဲ႕ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ေလာကကုိ စိတ္နာတဲ့သေလာ၊ သံေ၀ဂယူတဲ့ သေဘာ ပါတယ္။ ဒီကဗ်ာ ဟာ ဆရာ့အတြက္ စာေပနယ္ ေနာက္ဆံုးပဲလုိ႔ သေဘာထားခဲ့မိတယ္။

ဒီကဗ်ာ ပါၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆရာ စာထပ္မေရးေတာ့ဘူး။ စာပဲ ႀကိဳးစားေနခဲံတယ္။ အေသအလဲ ႀကိဳးစား လုိက္ ေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္းမွာ ပထမတန္းရတယ္။ ဆရာတုိ႔ေခတ္ကေတာ့ ဂုဏ္ထူးတန္း ရတာ ငါးေယာက္ပဲ ႐ွိတယ္။ စိတ္ပညာဘက္ ဖိလုိက္စားခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စာေပနယ္ဘက္ကုိ ျပန္၀င္မယ္ ဆုိတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ လံုး၀ကုိ မ႐ွိခဲ့ဘူး။ မႏၱေလးတကၠသုိလ္မွာ လက္ေထာက္ကထိက ဌာနမွဴး လုပ္ ေနခဲ့တယ္။ စာသာ မေရးေတာ့တာ၊ စာေပနဲ႔မကင္းတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ စာဖတ္တာကုိ ပုိလုပ္ႏုိင္ လာတယ္။ ဘဲြ႕ဒီဂရီ က ျပည့္စံုသြားတာကလည္း တစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာ တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာေတာ့ တကၠသုိလ္ စာၾကည့္တုိက္ ကုိ ႀကိဳက္သလုိ သံုးႏုိင္တာကလည္း တစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ စာပုိဖတ္ျဖစ္ လာတယ္။
စာမ်ားမ်ား ဖတ္ေလေလ ေရးစရာေတြ ေတြ႕ေလေလ ျဖစ္လာတယ္။ စာမေရးေတာ့ပါဘူးဆုိေပမယ့္ ဆရာ့ မွာ ေရာဂါလုိ ျဖစ္ေနတာက အခ်ိန္ ႏွစ္ခ်ိန္မွာ စာမေရးဘဲ မေနႏုိင္တာဘဲ။ တစ္ကေတာ့ သစ္႐ြက္ ကေလး ေတြ ေႂကြတဲ့ ေႏြဦး။ ဒီအခ်ိန္မွာ တစ္ခုခုေလးေတာ့ ေရးလုိက္ရမွ။ ေနာက္ ေဆာင္းဦး၊ ႏွင္း ကေလး ေတြ က်တဲ့အခ်ိန္မွာလည္း တစ္ခုခုေလးေတာ့ ေရးလုိက္ရမွ။ ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ေဆာင္းဦး၊ ႏွင္းဦးကေလး ေတြ အက်မွာ "ႏွင္း႐ြက္ေႂကြေစာ"ကုိ ေရးလုိက္တယ္။

ဘယ္တုိက္ကုိ ပုိ႔ဖုိ႔မွ ေရးတာမဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ဘာသာကုိယ္ မေရးဘဲ မေနႏုိင္လုိ႔ကုိ ေရးလုိက္တာ။ အဲဒါကုိ ဆရာကေတာ္ က ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေကာင္းတယ္တဲ့။ ဆရာက ေျပာတယ္ မေကာင္းဘူးလုိ႔။ ဒါက စိတ္ကူးယဥ္ ၀တၳဳ လုိ႔ ဆုိေတာ့ သူက မဟုတ္ဘူး ေကာင္းတယ္တဲ့ ဆုိၿပီးေတာ့ သူ တုိက္တြန္းတာနဲ႔ပဲ ျမ၀တီ တုိက္ ကုိပုိ႔လုိက္တယ္။ ဆရာက စာသာေရးတာ၊ ၀တၳဳတုိ ၀တၳဳ႐ွည္ ဘယ္ႏွမ်က္ႏွာဆုိတာ မတြက္တတ္ဘူး။ အဲဒါက ျမ၀တီမွာ မဂၢဇင္း၀တၳဳ႐ွည္အျဖစ္နဲ႔ ပါလာတယ္။ လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ၀တၳဳျဖစ္သြား တယ္။

ေႏြေပါက္ရင္ မေနႏုိင္တဲ့ ကုိယ့္ေရာဂါေၾကာင့္ စ ထားတဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကလည္း ႐ွိေနတယ္။ "မုန္းရင္ေလဦး"။ "ႏွင္း႐ြက္ေႂကြေစာ"က ၁၉၅၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာပါလာၿပီးေတာ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလ တစ္လသာ ျခားၿပီး မတ္လမွာ "မုန္းရစ္ေလဦး" ပါလာတယ္။ ဒီ၀တၳဳမွာ နက္နဲတဲ့ အခ်က္ကေလးေတြ ပါေတာ့ ဆရာ ေတာ္ေတာ္ နာမည္ႀကီးသြားတယ္။ ဒီ၀တၳဳကုိ ဟင္ဒီဘာသာနဲ႔ ျပန္ၿပီး အိႏၵိယမွာ ထုတ္တယ္။ ဘာသာျပန္တဲ့ စာေရးဆရာ နာမည္ေတာ့ ဆရာ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူကပဲ ဆရာ့ဆီ လွမ္းအေၾကာင္း ၾကား ခဲ့တာပါ။

" မုန္းရစ္ေလဦး " ေအာင္ျမင္သြားေတာ့ ဒီအထဲကပါတဲ့ သေဘာတရားေရးရာ အခ်က္အလက္ေတြကုိ အက်ယ္ခ်ဲ႕ပါဦးလုိ႔ တုိက္တြန္းၾကတာနဲ႔ ဒီအခ်က္အလက္ေတြကုိ ခ်ဲ႕ေရးတဲ့ "ညီမေလးရယ္ စုိးရိမ္မိတယ္" ကုိ ေရးလုိက္တာပဲ။ အဲဒီမွာေတာ့ ဆရာ အေအာင္ျမင္ဆံုးျဖစ္သြားၿပီ။ အဲဒီကေန စာေပနယ္ထဲ ေရာက္ခဲ့ တာပဲ "
" ဆရာ့နာမည္ရင္း ဦးခင္ေမာင္တင့္ကေန ကေလာင္နာမည္ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္လုိ႔ ယူတဲ့ေနရာမွာ သီးျခား အေၾကာင္းကေလးေတြမ်ား ႐ွိပါသလားဆရာ"
" ႐ွိတယ္ဗ်။ ဆရာ ေက်ာင္းမွာ စာေရးစဥ္တုန္းကေတာ့ ကေလာင္နာမည္ကုိ "ေဆြသုေမာင္"ဆုိၿပီး ေရးတယ္။ ေဆြသုေမာင္ ဆုိတာက "ေဆြသုေမာင္ အေပြမ်ားကုိလ၊ ေမယုေတာင္ ေနရထားတြင္ပ၊ ေခြစကား မွာလုိက္မယ္" အဲဒီေတးထပ္ထဲက "ေဆြသုေမာင္" ဆုိတဲ့ စကားလံုးက လွတယ္ဆုိၿပီး ယူခဲ့ တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ "ေဆြ" ဆုိတဲ့စကားက ကလက္တယ္ဆုိၿပီး "သုေမာင္" ခ်ည္းပဲ ေရးဖူးေသးတယ္။ (အခုလည္း သုေမာင္ ႐ွိေနတယ္။) ေပါင္းတည္ေက်ာင္းမွာတုန္းကေတာ့ သုေမာင္ နဲ႔ ခ်ည္း ေရးတာပဲ။

အဲဒီတုန္းမွာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ "ဘုန္းေမာင့္ တစ္ေယာက္တည္းရယ္" ၀တၳဳထြက္လာတယ္။ ထြက္လာ ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေနာက္တယ္။ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ေရးတာက ဆင္းရဲေသာ မိဘရဲ႕ စာေတာ္ေသာ သား။ ဆရာ့မိဘေတြကလည္း ဆင္းရဲတယ္။ ဆရာကလည္း စာေတာ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ေတြက (ကုိအုန္းေက်ာ္၊ ျမ၀တီက ေမာင္ေက်ာ္သာတုိ႔ေပါ့) သူတုိ႔က ေနာက္ၾကတယ္။ ဆရာ ကလည္း ဆင္းရဲေသာ မိဘရဲ႕ စာေတာ္ေသာသား ျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူတယ္။ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ ၀တၳဳ ကုိလည္း ႀကိဳက္ေတာ့ ႐ႈမ၀ကုိ ကဗ်ာပုိ႔တဲ့အခ်ိန္မွာ "တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္"လုိ႔ ကေလာင္နာမည္ တပ္လုိက္ တာပဲ။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ေတာ့ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ရဲ႕ Influence ပါတာေပါ့။ ဆရာ ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ ကေတာ့ မ်က္ႏွာျမင္ ခ်စ္ခင္ပါေစ ဆုိတဲ့ ဆုနဲ႔ ျပည့္စံုတဲ့သူဆုိေတာ့ ဆရာ သူ႔ကုိ ပုဂၢိဳလ္ေရး အရလည္း ခင္တယ္။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့အထိ ဆရာတုိ႔ႏွစ္ေယာက္က သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္၊ သိပ္ခင္ ၾကတယ္"
" ဆရာက ကဗ်ာက စ ခဲ့တဲ့သူဆုိေတာ့ ကဗ်ာနဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြက စၿပီး ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္ ဆူရာ။ "ပိေတာက္ပြင့္ဆဲ လသာဆဲ" ၀တၳဳမွာ မမေ၀က ေမာင္ေလးလိႈင္ကုိ ေျပာျပတယ္။ ကဗ်ာဆုိတာက ႏွလံုးသား ကုိ ေျပာတာ၊ စကားေျပက ဦးေႏွာက္ကုိ ေျပာတာတဲ့။ ႏွလံုးသားက နားလည္တဲ့ စကားတုိင္းကုိ ဦးေႏွာက္ က နားမလည္ႏုိင္သလုိ ဦးႏွာက္က နားလည္တဲ့ စကားတုိင္းကုိလည္း ႏွလံုးသားက နားမလည္ ႏုိင္ဘူး တဲ့။ ဒီစကားေလးကုိ ပုိၿပီး ျပည့္စံုေအာင္ ႐ွင္းျပေစခ်င္ပါတယ္ ဆရာ"

" ဟား ဟား ... ဒီစကား ႐ွင္းရရင္ေတာ့ ကဗ်ာက်မ္းတစ္အုပ္ ေရးရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေတာ့ အတုိခ်ဳပ္ၿပီး ႐ွင္းျပပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကမၻာ့ဘာသာစကားပညာ႐ွင္ႀကီးေတြ ေျပာေလ့႐ွိတဲ့ စကား တစ္ခု႐ွိတယ္။ စကားေျပကုိ ဘာသာျပန္လုိ႔ ရတယ္တဲ့။ ကဗ်ာကုိ ဘာသာျပန္လုိ႔ မရဘူးတဲ့။ အဲဒါ အလြန္ မွန္တဲ့ စကားပဲ။ ဘယ္လူမ်ိဳးရဲ႕ ဘာသာစကားနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးထားတဲ့ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ က်မ္းျဖစ္ျဖစ္ ဘာသာျပန္ရင္ ေတာ္ေတာ္တိတိက်က် ဘာသာျပန္လုိ႔ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကုိ ဟုိဘာသာကေန ဒီဘာသာျပန္ရင္ မရႏုိင္ဘူး။ အဲဒါက ဘာကုိ ျပေနသလဲဆုိ ေတာ့ ကႀကီး၊ ခေခြး ေရးထားတာခ်င္း တူေပမယ့္ ကဗ်ာနဲ႔ စကားေျပၾကားမွာ ကြာျခားမႈေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိ တယ္ ဆုိတာပဲ။ ဒါကုိ ပညာ႐ွင္ေတြက လက္ခံတယ္။ လက္ေတြ႕ႀကိဳးစားဖူးတဲ့ သူေတြလည္းသိပါတယ္။

ႏုိင္ငံျခား တုိင္းျပည္တစ္ျပည္က ကၽြန္ေတာ့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးက ဘာေျပာသလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက ကဗ်ာဆရာႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြကုိ သူတုိ႔ ဘာသာျပန္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳပါတယ္တဲ့။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးကုိ သူတုိ႔ ၾကည္လည္းၾကည္ညိဳ ပါတယ္။ ေလးလည္း ေလးစားပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ အမွန္ကုိ ၀န္ခံရရင္ သူတုိ႔ ဘယ္လုိမွ အရသာခံလုိ႔ မရပါဘူးတဲ့။ ဒီလုိ ေျပာဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က " ေအး ... မင္းတုိ႔က ဗမာ မွ မဟုတ္ဘဲကုိး၊ တုိ႔ဗမာေတြကေတာ့ ဒီကဗ်ာဆရာႀကီး ရဲ႕ စာေတြကုိ ႐ြတ္လုိက္ရတယ္၊ ဖတ္လုိက္ရတယ္ ဆုိ ရင္ တစ္ခါတည္း ပီတိေတြ တျဖန္းျဖန္းထသြားတာပဲ။ တုိ႔ ငယ္ငယ္တုန္းကလည္း ႀကိဳက္တယ္။ အခု အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း ႀကိဳက္တာပဲ" လုိ႔ ေျပာလုိက္ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီး ရဲ႕ ကဗ်ာထဲမွာ ပါတဲ့ အလွ မွန္သမွ်ကုိ သူတုိ႔ ဘာသာစကား နဲ႔ ျပန္လုိ႔မွ မရႏုိင္ဘဲ။ အဂၤလိပ္ လုိလည္း ျပန္လုိ႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလုိပဲ ကဗ်ာမွာ စကားေျပနဲ႔ ကြာျခားခ်က္ေတြ႐ွိတယ္။ ဘာရယ္လုိ႔ ဆုိတာ ကေတာ့ တိတိက်က်ေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာႏုိင္ၾကေသးဘူး။ ကြာျခားမႈ ႐ွိတယ္ဆုိတာပဲ ေျပာႏုိင္ၾက ေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဥာဏ္မီသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ခံစားမႈေတြ႐ွိတယ္။ ဒီခံစားမႈေတြကုိ အက်ယ္ခ်ဲ႕ၿပီး ေလွ်ာက္ ေရးလုိက္ရင္ ပ်င္းစရာေကာင္းသြားမယ္။ အဂၤလိပ္လုိေတာ့ ႐ွင္းတယ္။

ဆက္ရန္
.