ေမာင္တင္ဆင္႔ ၏ ရထားေပၚက ကင္ဆာတေစၦ, အပိုင္း (၁ဝ)

ကင္ဆာႏွင့္ ရြာလည္ေနၾကသူမ်ား

ကၽြန္ေတာ္ သည္ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ ေဆးရံုမွာ ကင္ဆာေရာဂါကို ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ ကုသရင္း သံုးပတ္မွ ေလးပတ္ သုိ႔ ေရာက္လာေသာအခါ ရန္ကုန္စာေပေတာက စာေပမိတ္ေဆြမ်ား၊ မိသားစု ေဆြမ်ိဳး မိတ္သဂၤဟ မ်ားကို လြမ္းသည့္အလြမ္း သည္တေငြ႔ေငြ႔ ႏွင့္ ရင္ထဲမွာ မီးထေတာက္ေတာ့ မတတ္ ရွိလာပါသည္။ သို႔ႏွင့္ အလြမ္းေျပ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးဖြဲ႕မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ခါတစ္ရံ ကဗ်ာ ေရးဖြဲ႕မိ္ေသာ္လည္း ကဗ်ာေျမာက္ခ်င္မွ ေျမာက္တာသိေနသည္။ သို႔တိုင္ ကဗ်ာခံစားမႈကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိပါသည္။ ေျမာက္သည္ မေျမာက္သည္ထား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာကို ကဗ်ာဟု သေဘာထား ကာ စာဖတ္သူအေနျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ေစခ်င္ ပါသည္။

သို႔
စာေပမိတ္ေဆြမ်ား
ေရးေဖာ္မ်ား
တကယ္လုိ႔သာ ငါ့မွာေတာင္ပံရွိရင္ မင္းတုိ႔ဆီ ငါပ်ံသန္းလာေပရဲ႕
မင္းတုိ႔ဆီအေရာက္
စီးဆင္းလာေပရဲ႕
အခုေတာ့ တုိ႔အားလံုး ကင္ဆာထဲမွာ
အင္းေလးကန္ ရဲ႕ က်န္းမာေရး တုိ႔ေတြ ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ
ပင္လံု ဆိုတာ ေဟာဒီ ငါရပ္ေနတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ မွာ
ေဟာဒီ ေတာင္ၾကီးတစ္ျမိဳ႕လံုး ေရခဲေသတၱာထဲ ထည့္ထားသလို
ျမဴႏွင္းေတြ ေ၀ လုိ႔
ပင္လံုကေတာ့ ေႏြးေထြးတဲ့ ေလရဲ႕ ေပြ႔ဖက္မႈနဲ႔ ေမႊြးေျမေနေပရဲ႕
ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕ လမ္းမေတာ္ရဲ႕ အမည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းတဲ့
(ရန္ကုန္ မွာ လည္းရွိသည္။ ကိုယ္ေရာက္ဖူးတဲ့ တျခားျမိဳ႕ေတြမွာလည္း ရွိေပရဲ႕)

ရွမ္းျပည္နယ္က တိုင္းရင္းသားေတြ႕ရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက ျငိမ္းခ်မ္းလို႔ သင္တုိင္းအမည္း၊ တဘက္ကို ေခါင္းေပါင္း၊ မုံညင္း ေဂၚဖီ ပဲပုတ္၊ လက္ဖက္၊ ေကာ္ဖီ စုိက္ပ်ဳိးၾက ခူးဆြတ္ၾက။
ေရာင္းခ် ခင္းက်င္းၾက၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မနာလုိ မရႈစိတ္တာ၊ ျပဳိင္ဆုိင္တာ၊ တရားမဲ့ ျပဳက်င့္တာ
ဟန္ေဆာင္တာမရွိ။
သင္္တုိင္းက မည္းေပမယ့္ သူတုိ႔အသည္းက ျဖဴေဖြးလုိ႔။

သူတုိ႔ရဲ ျငိမ္းခ်မ္းေနမႈက တစ္ဦးကုိတစ္ဦး ကူးစက္လုိ႔။
ေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားၾကတယ္၊ အလုပ္ကုိ ၾကိဳးစားၾကတယ္။ တစ္မူးရလုိ႔ တစ္ပဲလွဴၾကတယ္။
တန္ေဆာင္တုိင္းမီးပုံပ်ံပဲြ ၊ ကထိန္ပဲြေတြက သူတုိ႔ဘ၀။
ဒီမွာ ေအးျမလုိ႔လားမသိ၊ ပုရြက္ဆိတ္ေတြကုိ မေတြ႕ရဘူး။
ၾကြက္ေတြလည္း သူ၀ပ္က်င္းထဲမွာ ျငိမ္သက္လုိ႔။

တုိင္းရင္းသားေတြရ႕ဲ ျငိမ္းခ်မ္းျဖဴစင္မႈ ငါရပ္ေနရာ ေဟာဒီ ရွမ္းရုိးမမွသည္ ကမၻာၾကီးကုိ ျပန္႕ေစသတည္း။
သည္အခါ ငါရဲ႕ ကင္ဆာေရာဂါ၊ တုိ႔တေတြရဲ႕ ကင္ဆာေရာဂါ
ပိန္းၾကာေပၚက ေရလုိ ေလ်ာက်ေပ်ာက္ကြယ္ေစသတည္း။
                        ( ၂၅၊ ႏုိ၀င္ဘာ ၂၀၁၀)
ေခတၱ ေတာင္ၾကီးျမဳိ႕

ေလးပတ္ေျမာက္ ဓါတ္ေရာင္ျခည္ကင္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အေျခအေနမွာ အေတာ္ေလး ေကာင္းလာ သည္။
လည္ေခ်ာင္းထဲ နာတာတာ စပ္ဖ်င္းဖ်င္း ျဖစ္ေနတာေတြ မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ အစားအစာ ကုိလည္း ခံတြင္းေတြ႕လာသည္။ လူကေတာ့ ေပါင္ခ်ိန္ က်သြား၏။ အပူအစပ္ (ငရုပ္သီးပါတာ) မစား ရေသး။ ငါးဟင္းအခ်ဳိခ်က္၊ ၾကက္သား အခ်ဳိခ်က္၊ ျပဳတ္ေၾကာ္၊ အသီးအရြက္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာ္၊  ပဲဟင္း အခ်ဳိခ်က္၊ ပဲျပား၊ ပဲငါးပိခ်က္ ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးခ်က္၊ ၾကက္ဥ၊ စသည္ျဖင့္ ။ ခံႏုိင္ရည္ရွိေအာင္ အစား ကုိ မ်ားမ်ား စားႏုိင္ဖုိ႔ ၾကိဳးစားရသည္။ ေရကလည္း တစ္ေန႔ ေရသန္႔ဗူးနဲ ၄ ဗူးေလာက္ေတာ့ ေသာက္ေပးရ ေသးတယ္။ ထုိကာလမွာ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြး က ထမ္းစမ္းဂူ လုိက္ပုိ႔သည္။ အျပန္  တန္ေဆာင္တုိင္ မီးထြန္းပဲြ( မီးပုံးပ်ံလႊတ္ပဲြ) ကြင္းပုိ႔ေပးသည္။ ပဲြေတာ္မစေသး။ ျပင္ဆင္တာ ၾကည့္ခဲ့သည္။

ပဲြေတာ္ရက္မွာေတာ့ မသြားနုိင္။ ေနာက္စူဠာမဏိေစတီ ၀င္ဖူးသည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ ေမြေတာ္ ကကၠဴဘုရား သြားဖုိ႔ ကားအဆင္ေျပတာႏွင့္ မသြားျဖစ္။ ထုိကာလတြင္ ေရာက္ရွိ လာေသာ ေတာင္ ဥကၠလာပ က  ကိုလွထြန္းတုိ႔ လင္မယားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လင္မယား ႏွစ္တဲြသာရွိေတာ့ျပီ။  အေဆာင္ မွာ ေျခာက္ကပ္သြားျပန္သည္။ ထိုရက္မ်ားအတြင္း ဇနီးမွာ စကားေျပာစရာ မိန္းမေဖာ္မရွိသျဖင့္ ပ်င္းလြန္း၍ ပိန္လိန္ ေနသည္။ သို႔တိုင္ ေနာက္ပိုင္း ရက္ေတြမ်ာ တန္ေဆာင္တိုင္ မီးပံုးပ်ံပြဲလာ ဧည့္သည္ မ်ားျဖင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း မွာေရာ အေဆာင္ေတြမွာပါ တရုန္းရုန္း ျဖစ္ေနခဲ့သျဖင့္ အပ်င္းေျပ သလို ရွိျပန္သည္။ တနဂၤေႏြ တစ္ရက္တြင္ေတာ့ ေအးသာယာရွိ ဇနီး၏ အစ္ကို၀မ္းကြဲအိမ္သို႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ မ်ားျဖင့္ ေပ်ာ္ပြဲစား ထြက္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စံုတြဲႏွစ္တြဲ အလည္သြားခဲ့ၾကသည္။
ထိုစဥ္ ကိုလွထြန္းမွာ ေဆးသြင္း ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ ကုသမႈခံယူျပီး လွ်ာအရသာေပ်ာက္ ကာ အစာ စားခ်င္စိတ္ ပါ ပ်က္သုန္းေနသျဖင့္ စိတ္ဆင္းရဲေနေသာ ကာလျဖစ္သည္။ သူကေရာက္စ ေဆးသြင္း ကုသ တာ တစ္ပတ္၊ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္တာ တစ္ပတ္၊ ေပါင္းႏွစ္ပတ္ပဲ ရေသးသည္။

သူေဆးကုဖုိ႔အေဆာင္ကို ေရာက္လာတုန္းက သူ႔လည္ပင္း ဘယ္ဘက္နံရံတြင္ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ အက်ိတ္ၾကီး ပါလာသည္။ အက်ိတ္ၾကီးမွာ ညိဳမည္းေနျပီး (အျမင္ မေတာ္မွာစိုးရိမ္) လည္ပင္းကို လက္ကိုင္ပ၀ါ ပတ္ကာ ဖံုးဖိထားတာ ေတြ႔ရသည္။ ကင္ဆာသမား အခ်င္းခ်င္းကိုေတာ့ သူျပသည္။

သူက ေတာင္ဥကၠလာပ (၄) ရပ္ကြက္မွာေနသည္။ ယခင္က ယူအက္စ္သံရံုး လံုျခံဳေရး လုပ္ဖူးေသာ္လည္း ယခုေတာ့ အလုပ္မွရပ္ဆိုင္းခံရျပီ စြန္ လုပ္ငန္း လုပ္ကိုင္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းေနသည္။ သူ႔လည္ပင္း ကင္ဆာ ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္မတူ ကြဲျပားသည္။ သူကအဖုအက်ိတ္သာ ထြက္လာသည္။ အစား အေသာက္ စားေသာက္လို႔ နာက်င္ျခင္းမရွိ။ အစားအေသာက္လည္း မပ်က္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ေတာင္ၾကီးေရာက္ လာေတာ့ ျပည့္ျပည့္ျဖိဳးျဖိဳးရွိေတာ ျဖစ္သည္။ သူက ေဆးလိပ္ေသာက္သည္။ သူ႔လည္ပင္း မွာ အက်ိတ္ဖုအခ်ိဳ႕ ထြက္လာေတာ့ အထူးကုေဆးခန္း သြားျပသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ႏွင့္ အသားစ ကိုယူ၍ ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ရာ အေျဖကကင္ဆာဟု ထြက္လာသတဲ့။ ဒါကို သူက လက္မခံႏိုင္။ သုိ႔ႏွင့္ အထူးကုေဆးခန္း ေျပာင္း၍ျပသည္။ အေျဖကမေျပာင္း။ သို႔ႏွင့္နာမည္ၾကီး အဖုအက်ိတ္ေပ်က္ေစ ျမန္မာဆရာ ေတြဘက္ လွည့္သည္။ နာမည္ၾကီး တယ္ဆိုသြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ေဆးလိမ္းေဆးေသာက္ ေဆးစီး မေပ်ာက္ပါ။

အခ်ိန္ေတြသာ ကုန္သြားသည္။ ေငြေတြသာ ကုန္သြားသည္။ အက်ိတ္ၾကီးတစ္လံုးက တျဖည္းျဖည္း ၾကီး လာသည္။ ကိုက္ခဲလာသည္။ အရည္ထြက္လာသည္။ မခံမရႏိုင္ေတာ့မွ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း ဆရာ၀န္ မွ တစ္ဆင့္ ကင္ဆာ၀ပ္။ ထိုမွေတာင္ၾကီးသို႔ ေရာက္လာရသည္။ ေရာက္စတစ္ပတ္ ေဆးသြင္း။ ခံတြင္းပ်က္ သည္ မွန္ေသာ္လည္း သိပ္မဆိုးလွေသး။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ႏိုင္၊ ခ်ာပါတီ စားႏိုင္ ေသးသည္။ ထမင္းကေတာ့ သိပ္မစားႏိုင္။ ေရ တစ္ေန႔ (၄) ဗူးေသာက္ပါဆိုေသာ္လည္း မေသာက္ခ်င္။ သူက ေရေႏြးၾကမ္း မွ။ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္တာ တစ္လျပည့္ေတာ့ ေဆးထပ္သြင္းရသည္။ ပထမတစ္ခါ လိုပဲ ေဆးသံုးပုလင္း သံုးရက္ ဆက္တိုက္။ ဘာအစာမွ စားမရ။ ေရပင္ေသာက္မရ။ တစ္ညလံုး တစ္ေန႔လံုး ေအာ့အန္ ေနသည္။ ညဘက္ဆိုလည္း သူအန္ေနေသာ အသံဆိုးၾကီးကို တစ္ေဆာင္ တည္း ေနတာဆိုေတာ့ ၾကားေနရပါသည္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ၾက။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မုန္းဟင္းခါး အခ်ိဳခ်က္ (မုန္႔ဟင္းခါးအတု) ခ်က္စားသည္။ သူ႔ကို စားဖို႔သြားေပးသည္။ မစားႏိုင္။ လူမွာ ေမ်ာ့ေမ်ာ့ပဲ က်န္သည္။ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ ကင္ဖို႔ေဆးရံုသြားတာ လူႏွစ္ေယာက္တြဲရသည္။ တဟင္းဟင္း ႏွင့္ တုန္ယင္ ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေဆးသြင္း ေပးေသာစပယ္ရွယ္လစ္ ေဒါက္တာမကို ေဒါကန္ၾကသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူရြာလည္ေနမႈေၾကာင့္  သူ႔ခႏၶာထဲ လည္ပင္းမွာတစ္ဆင့္ တြားသြားေနေသာ ကင္ဆာ တစ္ဖြဲ႕ၾကီး ေဆးျပင္းလက္နက္ႏွင့္ ျဖိဳခြင္းမွ ေအာင္ႏိုင္မည္ ဆိုတာသေဘာေပါက္လာသည္။ ဆရာ၀န္ က သူ႔အသက္အရြယ္ (အသက္ ၅၃) သူ႔ကိုယ္ ေလးခ်ိန္န၊ သူ႔အရပ္အေမာင္း စသည္တို႔ကို တြက္ခ်က္ ကာ ေဆးရက္ဆက္ သြင္းတာ ခံႏိုင္မည္ဟု ယူဆျပီး သည္လို သံုးရက္သံုးပုလင္းဆက္တိုက္ သြင္းခ် လိုက္သည္ဟုဆိုပါ သည္။ ေနာက္ေတာ့္ သူ႔ကို အားေဆးျပန္သြင္းေပးခဲ့ရသည္။ ေဆးသြင္း ဓာတ္ေရာင္ျခည္ ကင္ျပီး တစ္လၾကာမွ ေပါင္ ၁၅၀ ရွိေသာ သူသည္ ေပါင္ ၁၂၀ ပဲရွိေတာ့သည္။ ေပါင္ ၃၀ က်သြား၏။ ကိုလွထြန္းမွာ လူမမာၾကီးလံုးလံုးျဖစ္ခါ အားအင္ကုန္ခမ္း၊ စိတ္ဓာတ္လည္း က်ျပီး ေဆးဆက္ မကုေတာ့ဘဲ ျပန္မယ္တကဲကဲလုပ္ေန၍ သူ႔ကို မနည္းေဖ်ာင့္ဖ်ရပါသည္။ ယခုရွင္မယ္၊ ေသမယ္ မသိရေသာ္လည္း သူေဆးကုရင္းတန္းလန္းႏွင့္ ျပန္လွ်င္မုခ် ေသလိမ့္မည္။ ရက္တိုတိုႏွင့္ ေရေ၀း ေရာက္ သြားမည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ၾကာေတာ့ သူနည္းနည္း စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္လာသည္။ သူ႔လက္သီးဆုပ္ ေလာက္ အက်ိတ္ၾကီးကေတာ့ လည္ပင္းမွေပ်က္ကြယ္သြားသည္။ သူနည္းနည္း ျပံဳးႏိုင္သည္။ သူ႔ဇနီး မခင္ေရႊြ မွာ သူစားခ်င္တာ အကုန္လုပ္ေပးေနသည္။ (ယခု ဒီစာအေခ်ာ ျပန္ေရးေနစဥ္ သူတုိ႔လင္မယား ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ေနေလာက္ပါျပီ)။

ကၽြန္ေတာ္ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္တာ ၄ ပတ္ေလာက္ ရွိလာေသာအခါ ေရးျမိဳ႕မွ ကို၀င္းေမာင္ (အသက္ ၄၃ ႏွစ္) ႏွင့္ သူ႔ႏွမျဖစ္သူတို႔ ကင္ဆာေရာဂါကုသရန္ ေတာင္ၾကီး သို႔ေရာက္ရွိလာၾက၏။ သူတို႔က မြန္တိုင္းရင္းသား မ်ား ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္းေနေသာ ဘိုးဘြားရိပ္သာဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကင္ဆာ လူနာေဆာင္ (၄) အခန္းမွာ တည္းခြင့္ရသည္။
ကိုဝင္းေမာင္ မွာ အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္မနိမ့္မျမင့္၊ စကားေျပာလွ်င္ မြန္သံ အေတာ္ဝဲသည္။ သူ႕ႏွမကေတာ့ အသားညိဳညိဳ၊ အသက္ ၃၉ ႏွစ္ ဆိုေပမယ့္ ေလ်ာ့မတြက္ႏွင့္။ ကေလး ၉ ေယက္ေမြးဖြားၿပီးျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုဝင္းေမာင္ က ေရးၿမိဳ႕မွာေနၿပီး ဇနီးက ကေလးအငယ္ႏွင့္မို႕ ေခၚမလာႏိုင္။ သို႕ႏွင့္ ဘီလူးကၽြန္း ေခ်ာင္းဆံုၿမိဳကနယ္ ကမာမို ေက်းရြာမွာေနေသာ ႏွမျဖစ္သူ ေငြရွင္ ကို လွမ္းေခၚၿပီး အကူအညီ ေတာင္းေခၚလာခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ သူတို႕လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႕လိုပင္ အေဆာင္ ေရာက္ မွ စဝ္စံထြန္းေစ်းက ထမင္းေပါင္းအိုးဝယ္၊ ဒယ္အိုးဝယ္ ႏွင့္ လုပ္ရသည္။

ဆက္ရန္
.