ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ထဲကရြာကေလး
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေအာက္တိုဘာလ ၂၁ရက္ (၂၀၁၀ခုႏွစ္) မနက္လင္းအားႀကီးခ်ိန္တြင္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္း က ေတာင္ႀကီးၿမဳ႕၏ ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ အေဝးေျပးဂိတ္ကားဝင္းေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တစ္ခု တြင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ေရာက္ရွိေနပါသည္။
မိုးက တေဖြးေဖြး ေၾကြက်လို႔။
ကၽြန္ေတာ့္လည္ပင္းက အသံအိုးအနီးရွိ လက္သည္းခြံခန္႔ (ဆရာဝန္ႀကီး အေျပာအရ) အနာမွ မွန္ေျပာင္း ထည့္ အသားစယူၿပီး ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ၾကည့္သည့္ အေျဖရလာေသာအခါ ကင္ဆာဆိုတာ ေသခ်ာသြားေလ သည္။ သို႔ႏွင့္ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ကင္ဆာဝပ္သြား၊ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒၚေမၾကည္ႏွင့္ ျပသၿပီး ေဆြးေႏြး ၿပီးေသာအခါ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္ဓာတ္ကင္ဖို႔ ေသခ်ာသြားသည္။ အနာမွာ အျမန္ဆံုး ဓာတ္ေရာင္ျခည္ ကင္ ဖို႔ လိုသည္ဟု ဆိုသည္။
သို႔ႏွင့္ ဆရာမႀကီးႏွင့္ ေဆြးေႏြးၾကည့္ရသည္။ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး ဝပ္မွာလည္း အျမန္ဆံုး ဓာတ္ေရာင္ျခည္ ကင္ ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေပးလို႔ ရမလားခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဒီတာစာေရးဆရာ။
"ကၽြန္မ လည္း အျမန္ဓာတ္ကင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာက အဆင့္ဆင့္တင္ျပၿပီး အစီအစဥ္အတိုင္း ခြင့္ျပဳတဲ့ အခါ သံုးေလးလေတာ့ ေစာင့္ရမယ္။ ဒီမွာေတာ့ အျမန္လုပ္ေပးလို႔မရပါဘူး။ ဆရာဝန္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔လည္း စီနီယာ ကို ေက်ာ္ၿပီးလုပ္ေပးဖို႔ မသင့္ေတာ္ပါဘူး"
"ဟုတ္ကဲ့... ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါၿပီ"
"ျမန္ခ်င္ရင္ေတာ့္ ရွင္ ေတာင္ႀကီးသြားမလား၊ မႏၱေလးသြားမလား"
သို႔ႏွင့္ ထိုေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ ဇနီးကိုေျပာမိသည္။
"မိန္းမေရ.. မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တို႔လင္မယား ရွမ္းျပည္နယ္ကို ခရီးထြက္ရလိမ့္မယ္။ ဘုရားဖူးေတာ့ မဟုတ္ ဘူး"
နယူမႏၱလာထြန္းဆိုေသာ အေဝးေျပးကားႏွင့္ ဟိုင္းေဝးလမ္းမႀကီး အလယ္ရိုးမအေပၚ ေရာက္ေနေတာ့ လည္း ကၽြန္ေတာ္ကဇနီးကို ေျပာမိေသးသည္။
"အံ့ၾသစရာ မေကာင္းဘူးလား။ တို႔ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ အေဝးေျပးလမ္းမႀကီးေပၚမွာ တို႔လင္မယား ေရာက္ ေနၿပီ။ ေတာင္ႀကီးမွာ တစ္လခြဲ ႏွစ္လေနရဦးမယ္။ ၾကည့္စမ္း.. ကံၾကမၼာရဲ႕ အကြက္ခ်စီစဥ္မႈ၊ တို႔ ဘာ မွ မတတ္ႏိုင္ဘူး"
ယခုေတာ့ ေအးသာယာ အေဝးေျပးဂိတ္ဝင္းေရွ႕က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္။ ဇနီးက ေအးသားယာၿမိဳ႕သစ္ေန အစ္ကို ဝမ္းကြဲျဖစ္သူ ကိုဘုန္းျမင့္ ဆိုင္ကယ္ ႏွင့္ ခရီးသြား အိတ္ တခ်ိဳ႕ သယ္ကာ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ သြားေနေလသည္။
ပထမ ကိုဘုန္းျမင့္ႏွင့္ မေတြ႕လွ်င္ မနက္မိုးလင္းမွ ကားငွားသြာမယ္ေပါ့။ ကိုဘုန္းျမင့္ႏွင့္ေတြ႕ေတာ့ ကိုဘုန္းျမင့္ က မငွားနဲ႔၊ ကားခေဈးႀကီးတယ္၊ ၿမဳိ႕တြင္းမွာေတာင္ ရွစ္ေထာင္ တစ္ေသာင္း ေတာင္းတာ ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၿဖံဳသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရန္ကုန္မွာ ဘယ္စီးစီးတစ္ေထာင္ပဲ။ ၄၅ လမ္းမွာ မဂၢဇင္း တိုက္ရွိ တုန္းက စာေပးစိစစ္ေရးကို ၁၂၀၀ က်ပ္ပဲ ေပးရသည္။ ၃၉ လမ္းေရာက္သြားေတာ့လည္း ၁၂၀၀က်ပ္ပဲ။ ၿမိဳ႕တြင္း တစ္ေထာင္က်ပ္၊ ရန္ကုန္မွာကေတာ့ တကၠစီကားလည္းမ်ား၊ စီးသူကလည္း မ်ားေပ သကိုး။
ေအးစိမ့္မိုးက တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်ဆဲ။ ေအးသာယာၿမိဳ႕ဳသစ္သည္ လူးလြန္႕ႏိုးထလာေလၿပီ။ ကား၊ ဆိုင္ကယ္ ႏွင့္ သင္တိုင္းအမည္းဝတ္ ရွမ္းေဘာင္းဘီ အမည္းဝတ္၊ အထမ္းေတြ အပိုးေတြႏွင့္ တိုင္းရင္းသား အခ်ိဳ႕ ကို ေတြ႕ရၿပီ။ ပအိုင့္၊ ေတာင္သူ၊ အင္းသား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လင္မယား ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ကို သြားရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အဆက္အသြယ္ေတြ အရင္ဆံုး ရွာ ေဖြ ရသည္။ ေယာက္ဖျဖစ္သူေတြဆီ ဆက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ အေရးအႀကီးဆံုး ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြး ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရဖို႔။ သူကမွ ေတာင္ႀကီးမွာ အဆင္ေျပစြာ အျမန္ဆံုး ေဆးကုသ ခံယူႏိုင္ေရး ကို ကူညီ ႏိုင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူက အလုပ္တာဝန္အရ မၾကာခဏ ခရီးထြက္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကံေကာင္းသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရသြားပါသည္။
"ဟဲလို.... ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြး အိမ္ကလား"
"ဟုတ္ပါတယ္ရွင့္"
"ဆရာ နဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔ပါ"
"ဆရာ ရံုးသြားပါတယ္ရွင့္"
"ဘယ္အခ်ိ္န္ ျပန္ေရာက္မလဲ"
"ညေန ငါးနာရီေလာက္ ေရာက္ပါမယ္ရွင့္။ အခုေျပာတာ ဘယ္သူပါလဲ ရွင့့္"
"ရန္ကုန္က ဦးတင္ဆင့္ပါ။ စာေရးဆရာဆိုရင္ သူသိတယ္။ သူနဲ႔စကားေျပာစရာ အေရးတႀကီး ကိစၥ ရွိလို႔ပါ"
"ေၾသာ္.... ဟုတ္ကဲ့ရွင့္ ဆရာ၊ ကၽြန္မေျပာထားလိုက္ပါမယ္ရွင့္"
ယဥ္ေက်းေသာ ရွမ္းသံဝဲဝဲေလးႏွင့္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြး ဇနီးျဖစ္သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေတာ့ ဒီေမာင္ခရီး မသြားျဖစ္ေသးတာ ေသခ်ာသြားၿပီ။ စိတ္ခ်မ္းသာသြားၿပီ။ ေယာက္ဖဝမ္းကြဲ (အငယ္) ျဖစ္သူ ကို ဆက္သြယ္တာမရ။ ေယာက္ဖ (အႀကီး) ျဖစ္သူကို ဆက္သြယ္ေတာ့ရသြားသည္။ သူက သူ႔ညီကို ဆက္သြယ္ ထားလိုက္မည္ဟု ဆိ္ုသည္။ ရန္ကုန္ကထြက္လာခါနီး သူ႔ဆီထပ္ဆက္ဖို႔ေျပာသည္။ ေယာက္ဖ ႀကီး က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ေနသည္။ သူ႔ဇနီးကလည္း အင္းေလးသူျဖစ္သည္။ သူေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚမွာ ၿမိဳ႕ပိုင္ တာဝန္က်စဥ္က ထိုအင္းသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟုဆိုသည္။ ေယာက္ဖအငယ္၏ ဇနီး ကလည္း အင္းသူပဲျဖစ္သည္။
ယခုေတာ့ ေယာက္ဖအႀကီးက ပင္စင္စား။ ေယာက္ဖအငယ္က ေတာင္ႀကီး ေအာက္ဘက္ ေအးသာယာ ၿမိဳ႕သစ္ မွာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္ဖအငယ္ႏွင့္ကၽြမ္းဝင္သည္။ ဇနီးႏွင့္ လက္ထပ္ခါစကတည္းက ခင္မင္ ေနသည္။ ေယာက္ဖအႀကီးကေတာ့ ကိုယ့္ထက္လည္းႀကီး၊ ဆံုးဖူးတာ လည္းနည္းေတာ့ သိပ္ၿပီး ရင္းႏွီးမႈမရွ။ သို႔ႏွင့္ ေတာင္ႀကီးေရာက္လွ်င္ ေယာက္ဖအငယ္ အိမ္မွာတည္းၿပီး ေဆးကုမည္ေပါ့။ စိတ္ကူးက ေအးသာယာ ႏွင့္ ေတာင္ႀကီး ဆိုတာက ေတာင္ေပၚႏွင့္ ေတာင္ေအာက္၊ ဆိုင္ ကယ္၊ ကားတို႔ ႏွင့္ နာရီဝက္ ထက္ ပိုၾကာုေအာင္မသြားရ။ ေတာင္ႀကီးေပၚ အတက္အဆင္း လမ္းႏွစ္လမ္း ေပၚက ေတာင္ႀကီး ကို ပတ္တက္ရင္း ေအာက္သို႔လွမ္းၾကည့္လွ်င္ ေအးသာယာကို ေတာက္ေလွ်ာက္လို ျမင္ေနခဲ့ ရေလသည္။
ေနာက္ထပ္ဆက္သြယ္မိတာက ဆရာဒဂုန္တာရာ၏တူမ။ ဆရာမ သင္းျမစႏၵီ။ ဆရာမႏွင့္လည္း ဆက္သြယ္ လို႔ရသည္။ ဘယ္မွာတည္းမွာလဲ။ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ေတာင္ႀကီးေရာက္လွ်င္ ဖုန္း ျပန္ဆက္ လိုက္ ဟု ဆရာမကလည္း စိတ္ဝင္တစား ေျပာပါသည္။ ဆရာမ သင္းျမစႏၵီ (မျမင့္စိန္)ႏွင့္ကေတာ့ ဆရာတာရာ ေမြးေန႕ပြဲ ႏွစ္စဥ္သြားရင္း ရန္ကုန္ဆရာမ ေရာက္သည့္အခါ ေတြ႕ဆံုရင္းရင္းႏွီးေနပါသည္။ စာေရးဆရာ အခ်င္းခ်င္းဆိ္ုတာ စာေပညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြမို႔ ေသြးခ်င္းက ပိုရင္းႏွီးၾကသည္။
ညေနဘက္ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးဆီ ဖုန္းျပန္ဆက္ေတာ့ မေရာက္ေသး။ ဒါႏွင့္မနက္မွ ဆက္ေတာ့ မည္ဟု ဆိုကာ မနက္ဆက္ေတာ့ ဆက္သြယ္လို႔ ရသြားသည္။ သူက အစ္ကိုေရာက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့ဆီ ဖုန္း ဆက္ လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေဒါက္တာဦးေနဝင္းကို ေျပာထားမည္ဟု ဆိ္ုပါသည္။ ေဒါက္တာဦးေနဝင္းမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ စပ္စံထြန္းေဆးရံုႀကီး ကင္ဆာဝပ္က ဌာနမွဴး အထူးကုဆရာဝန္ႀကီး ျဖစ္ပါသည္။
"ဆရာတာရာ ေမြးေန႔ပဲြ ေမလက လာတုန္းက ေတာင္ႀကီးတက္လာၿပီး မင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ေတာင္ အစ္ကိုပိန္ သြား ပါလားလို႔ မင္းကေျပာေတာ့ ငါကြာ ကင္ဆာမ်ားျဖစ္ေနလား မသိဘူးလို႔ မင္းကို ေနာက္ခဲ့ေသးတယ္ ေလ။ ခု တကယ္ျဖစ္ေနတယ္ကြာ၊ လည္ေခ်ာင္းမွာတဲ့"
ဒီမနက္ အေရးအႀကီးဆံုးက ေအာင္ေက်ာ္ေထြးဆီ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရဖို႔ပင္။ သူက ဟန္းဖုန္းဖြင့္ထား မည္ ဆိုေသာ္လည္း မနက္ပိုင္းဆို သူက အိမ္မွာ ကိုးနာရီေလာက္အထိ ရွိတတ္သည္။ ကိုဘုန္းျမင့္ ဆိ္ုင္ ကယ္ ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကို တစ္ေခါက္ျပန္လာလွ်င္ မနက္ေျခာက္နာရီခြဲ ခုနစ္နာရီေလာက္ ရွိေတာ့ မည္။ ေစာေတာ့ ေစာသည္။ သည္ေအးျမတဲ့ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္းမွာေလ။ ေနာက္ပိုင္း ေတာင္ႀကီး မွာေနရင္း သိလာရသည္က ေတာင္ႀကီးၿမဳိ႕က လူအမ်ားစုမွာ မနက္ေစာေစာ သိပ္မလႈပ္ရွားၾက။ (အိပ္ရာ ထဲက မထြက္ တက္) ညဆိုလွ်င္လည္း ေျခာက္နာရီဆို လူျပတ္သေလာက္ရွိၿပီ.။ ေအးတာကိုး။
ယခုလို မိုးေလက စိမ့္တိမ့္ တိမ့္ဆို ဘယ္သိပ္ထြက္ခ်င္ေတာ့မလဲ။ အိ္မ္ထဲမွာပဲ တက္ႏိုင္သမွ် ကုပ္ ေနၾကမည္။ မလြဲ မေရွာင္သာမွ။ ေဆာင္းတြင္းကာလမွာလည္း ေအးစိမ့္မႈက သူတို႔ကို အိမ္ျပင္ထြက္ဖို႔ ဟန္႔တား ေနသလို။ ေႏြကာလမွာေတာ့ ညဘက္ လမ္းသလားတာေတြရွိသည္။ သည္ႏွစ္ (၂၀၁၀) ေႏြကာလ (ေမလ) ထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာင္ႀကီး ကိုေရာက္ခဲ့သည္။ ညဘက္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ထိုင္ျဖစ္သည္။ ၁၀နာရီေလာ္ထိ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုညႊန္႔သစ္၊ မင္းထက္ခိုင္၊ ေနာက္မင္းႏိုင္၊ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြး၊ ကေမၺာဇစာၾကည့္တိုက္က ကိုရဲေအာင္၊ ေမႏွင္းေက်ာ္။
နံနက္ ၆း၄၅ နာရီမွာ ကိုဘုန္းျမင့္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္သည္။ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္၊ သားေရအိတ္တစ္ လံုး ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္ဆိုင္ကယ္ေနာက္က တက္လိုက္သည္။ မိုးဖြဲကေလးေတြက လြင့္ပ်ယ္သေလာက္ရွိၿပီ။ သို႔ တိုင္ဆိုင္တခ်ိဳ႕ ဖြင့္စပဲရွိေသးသည္။ တယ္လီဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။ ဖုန္းဆိုင္ ေတြ ကားဂိ္တ္ဝင္းအနားမွာ မဖြင့္ေသး။ သည္မွာက မနက္ရွစ္နာရီေက်ာ္ ကိုးနာရီပါးေလာက္မွ လႈပ္ရွား သက္ဝင္လာတတ္ၾကတာ။
ဆိုင္ကယ္ က အေဝးေျပးကားလမ္းမႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ခါ ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ (ေတာင္ဘက္စူးစူး) ေက်ာက္ခင္း လမ္းေပၚ ေျပးသြားသည္။ အတန္ၾကာသြားမိေတာ့ စတိုးဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္လာ၏။ ဆိုင္က မဖြင့္ ေသး။
"ဆိုင္မဖြင့္ေသးဘူး ကိုတင္ဆင့္ေရ၊ ဒီမွာ ဖုန္းဆက္လို႔ရတယ္ (ကုန္ေျခာက္လည္း ဝယ္လို႔ရသလို၊ ဓာတ္ဆီ လည္း ဝယ္လို႔သည္) ေဈးဘက္မွာေတာ့ ဆိုင္ေတြ ဖြင့္ေလာက္ၿပီီ"
ေျမနိမ့္ပိုင္း ေရထြက္စမ္းေပါက္ဆိုသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေကြ႕ သြားသည္။ ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ေဈးဘက္။
ေဈးကလည္းဖြင့္စ။ မနက္ ခုနစ္နာရီနီးပါးရွိၿပီ၊ ေဈးေထာင့္အျပင္ လမ္းတစ္ဖက္က စတိုးဆိုင္ႀကီးတစ္ခုက ဖြင့္စ။ ကိုရီးယားဆံပင္ရွည္ေလး။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ကေလးမေလးက ဆိုင္တံခါးဖြင့္ကာ ပစၥည္း ေတြ ျပင္ဆင္ခ်ိတ္ဆြဲေန၏။ ဆိုင္ကယ္ကို ဆိ္ုင္ေရွ႕ရပ္ကာ "ဖုန္းဆက္လို႔ ရလားသမီး"ဟု ေမးရ သည္။ "ရပါတယ္ရွင့္တဲ့"။ ေအာ္တိုဖုန္းေတြ၊ ဦးဆံုးရန္ကုန္က သားႀကီးဆီဆက္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္မွာ ေျခာက္နာရီ ဆို အိပ္တန္းထၾကၿပီ။
"ေဖတို႔ ေအးသာယာေရာက္ေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္၊ ေတာင္ႀကီးက ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ေပါ့၊ ကိုစိတ္ကုလား (ကိုဘုန္းျမင့္)နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ အဆင္ေျပတယ္၊ သား မီးဂရုစိုက္ေနာ္၊ ညီေလးေရာ အိပ္ရာကထၿပီလား။ ေအး ....ေအး... ေနာက္မွ အေျခအေနကို ထပ္ဆက္မယ္"
သားႀကီး ဆီ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးဆီ။ ေက်းဇူးျပဳ၍ "ပိုလာ" အိပ္ရာက ႏိုးေနပါေစ။
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ ေၾသာ္.. အခုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာတာ ဆရာရွိပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့အစ္ကုိ"
"ငါေရာက္ေနၿပီကြ၊ ေအးသာယာမွာ၊ ဘယ္မခ်ိန္လာရမလဲ"
"ဒီလိုလုပ္ အစ္ကို ကိုးနာရီေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီျပန္ဆက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးထားလိုက္မယ္"
"အိုေက"
ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္အဆက္အသြယ္ရသည့္အတြက္ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္သို႔။ ေဈးမွ ေက်ာက္ခင္းလမ္းအတိုင္း ေရထြက္သို႔ ျပန္သြားသည္။ ထိုမွ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္သို႔။ ေရထြက္ဆို သည့္ လမ္းဆံုေလးမွာ အုတ္ကန္မ်ားရွိသည္။ စမ္းေပါက္မွေရကို သြယ္ယူေပးထားဟန္ တူသည္။ ေရက အုတ္ကန္ မွာ ျပည့္လွ်ံေနၿပီး ၾကည္လင္ေအးစက္ေနေလသည္။
ေက်ာက္ခင္းလမ္းအတိုင္း အတန္ၾကာသြားၿပီးေတာ့ မႈိင္းျပာမႈန္ေဝေနေသာ ေတာင္ႀကီးေတာင္တန္း၏ ေတာင္ေျခအနီးေရာက္သည္။ အိမ္ေလးမ်ားက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ကေတာ့ တစ္ထပ္အုတ္စီ အိမ္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အိမ္သို႔ သြားရာလမ္းမွာ ေျမလမ္းျဖစ္သည္။ မိုးက ယခုရက္ထဲ မျပတ္သျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ ႏွင့္ ဝင္လို႔မရေလာက္ေအာင္ ရႊံ႕ေျမျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚမွဆင္း၊ ဖိနပ္ခၽြတ္ကိုင္ကာ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ သတိထားၿပီး တေရြ႕ေရြ႕။ သူကေတာ့ အိတ္တစ္လံုကိုတင္ကာ ဆိုင္ကယ္ကို ဒယီးဒယိုင္ စီးကာ ဝင္သြားသည္။ ကိုက္ ၁၀၀ ေလာက္ဝင္ရမလားပဲ။ မိ္ုးေလကင္းစင္လွ်င္ေတာ့ ေျမက ခ်က္ခ်င္းလို လူသြား လို႔ ရေအာင္ ေျခာက္ေသြ႕သြားတတ္သည္။
ေတာင္တန္းႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ထိပ္ပိုင္းက တိမ္ခိုးျမဴခိုးေတြထဲ ျမဳပ္ေနၿပီး မုိးမႈန္ေလး မ်ားႏွင့္ မိႈင္းျပာေနေလ၏။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ပန္းခ်ီကား မဲနယ္ေတာင္တန္းကို သတိရမိသည္။ အေရွ႕ဘက္ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ဘုန္းႀကီေက်ာင္း၊ ေစတီေလးတစ္ဆူ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ "ေနာင္ရင္" ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေပါ့ ဟု ကိုဘုန္းျမင့္က ေျပာသည္။ သည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကိုဘုန္းျမင့္ အိမ္ေရွ႕ ကုန္းေပၚမွာ။ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ကဆိ္ု ကိုက္၁၀၀ သာသာေလာက္ေဝးသည္။ အဲသည္ ဘုန္းႀကီၤးေက်ာင္း တယ္လီဖုန္း နံ ပါတ္ ေပးထားခဲ့တာ။ ရန္ကုန္မွေခၚေတာ့ တစ္ခါမွေခၚမရ။
ကိုဘုန္းျမင့္ အိမ္ကေလးက ရွမ္းျပည္နယ္၏ လက္ေပါက္အုတ္ျဖဴေတြႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ အိပ္ ခန္းႏွစ္ခန္း၊ မီၤးဖိုတစ္ခန္းႏွင့္ ဧည့္ခန္းက်ယ္ပါသည္။ အိမ္ေခါင္းရင္း (အေရွ႕ဘက္)မွာ ဘုရားစင္ကဟီးေန သည္။
တစ္ညလံုးကားေပၚမွာ နာရီပိုင္းေလာက္ ေမွးစက္ခဲ့ရေပမယ့္ ယခု မအိပ္ႏိုင္ေသး။ တို႔ဟူးေႏြးရွမ္းစာ၊ ႏြားႏို႔ ေသာက္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းစကားတခ်ိဳ႕ေျပာရင္း မနက္ကိုးနာရီ ေရာက္သြားသည္။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ ေထြးက ကိုးနာရီမွာ သူ႔ဆီဖုန္းျပန္ဆက္ဖို႔မွာထားတာ သတိေမ့လို႔မျဖစ္။ ဒါက အေရးႀကီးသည္။ ဦးတင္ဆင့္ အနာက အျမန္ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုေသာ္ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးထက္ျမတ္ ကပ္ ေျပာထားတာ အာရံုမွာ သံေခ်ာင္းေခါက္ေနသည္။ ကိုးနာရီထုိ္းသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ဖို႔ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိုဘုန္းျမင့္ ကို သတိ ေပးရသည္။
ရႊံ႕လမ္းကို ဖိနပ္ခၽြတ္ျဖတ္ရျပန္သည္။ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္။ (လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေဆးမွတ္တမ္းစာရြက္ေတြ၊ အက္လ္ထရေဆာင္း၊ အီးစီဂ်ီၤႏွင့္ ဓာတ္မွန္ရိုက္ထားတဲ့ ဖလင္ေတြ)။ ကိုဘုန္းျမင့္ က ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ထြက္ လာ။ ေက်ာက္လမ္းေရာက္ေသာ္လည္း ေျခမေဆးရေသးဘဲ ေရထြက္ (စမ္းေပါက္အုတ္ကန္) လမ္းဆံုေလး ထိ ဆိုင္ကယ္ေနာ္ကမွတက္လိုက္။ ေရထြက္ အုတ္ကန္မွာေျခေဆး။ ၿပီးေတာ့ အလာတုန္းက ပိတ္ထားေသာ ေတာင္ႀကီးလမ္းမအတြက္ ကုန္စံုဆိုင္မွာ ဖုန္းဆက္ရသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးဆီ ခ်က္ခ်င္း ဆက္မရ။ သို႔ ႏွင့္ ရန္ကုန္းကဗ်ာဆရာ ဆရာေမာင္လင္းရိပ္ဆီ ဆက္ၾကည့္သည္။ ဆရာလင္းႏွင့္ ဖုန္းရေတာ့ ဆရာလင္း က ဝမ္းသာအားရ အေျခအေနကို ေမးသည္။ ေတာင္ႀကီးေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္ ေနေၾကာင္း၊ မိုးဖြဲ ေလးေတြက်ေနေၾကာင္း။ ယခု တယ္လီဖုန္းဆက္သည့္ ေနရာမွ အေရွ႕ဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ မႈိင္းျပာေနသည့္ ေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္ေနရေၾကာင္း တိမ္ခိုးျမဴခိုး ေတြ ယွက္သန္းေန ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဖြဲ႕ႏဲြ႕ျပေနမိေသးသည္။ ဆရာကစာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားပါဟု တိုက္တြန္း ေနသည္။
ဆရာမ သင္းျမစႏၵီ ဆီ ဆက္ေသးသည္။ ဆရာမႏွင့္မေတြ႕။ အျပင္ထြက္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ေသခ်ာတာ က ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ကေန ေတာင္ႀကီးကို ေန႔စဥ္တက္ခါ ဓာတ္ေရာင္ျခင္ကင္ဖို႔က မလြယ္။ အထူးသျဖင့္ ရႊံ႕ လမ္း။ မိုးက ဘယ္ေတာ့ျပတ္မယ္မသိ။ နိစၥဓူဝ ကိုဘုန္းျမင့္က ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ပို႔ေပးဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ သူတို႔ မိသားစု မွာလည္း အလုပ္ေတြႏွင့္။ ဘတ္စ္ကား ေမာခ်ယ္ရီဂိ္တ္ပင္ သူ႔အိမ္ႏွင့္ လွမ္းသည္။ အဲေတာ့ သင္းျမစႏီၵ ေျပာေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတည္းခိုဖို႔ လုပ္ၾကရသည္။ ေယာက္ဖကေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ တည္းႏိုင္ သည္ဆိုေနေသာ္လည္း...။
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ ဖုန္းရေတာ့ ၁၀နာရီပင္ ထိုးလုၿပီ။ ေဒါက္ေအာင္ေက်ာ္ေထြးက ၁၀နာရီ ေလာက္ ေဆးရံုႏွင့္နီးေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္ အဲဒီကို လာခဲ့ပါတဲ့။ သူလည္းအဲသည္ကို။ ၿပီးမွ ေဆးရံုကို ကင္ဆာဝပ္ကို။
ကိုဘုန္းျမင့္ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ယူ၊ ဆိုင္ကယ္လဲလွယ္ စသည့္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္သြား သည္။ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ တစ္ေယာက္တစ္လံုးေဆာင္းကာ ေတာင္ႀကီးသို႔။ ေနေရာင္ျခည္ က ဝင္းပေန ျပန္သည္။
အခ်ိန္ ၁၀ နာရီ။ ဒီၾကားူ ကိုဘုန္းျမင့္က လမ္းမႀကီးေဘးရွိ ပုဂၢလိကဓာတ္ဆီဆိုင္တြင္ ဓာတ္ဆီတစ္ဘူး တစ္ေထာင္ဖိုး ဝင္ထည့္ေသးသည္။ ဓာတ္ဆီတစ္ေထာင္က်ပ္ဖိုး ဆိုင္ကယ္ထဲျဖည့္ထားလွ်င္ အသြားအျပန္ ေကာင္းေကာင္း ရသည့္အျပင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚ သြားလိုရာ သြားႏိုင္သည္တဲ့။ ဆိုင္ကယ္၏ ေကာင္းျခင္းက ဆီစားသက္သာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္က အမ်ားသံုး၊ ဆိုင္ကယ္ က ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာလည္း ကားထက္ ဆိုင္ကယ္က သံုးေလဆ မ်ားေနသည္။
ထိုေန႔က ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ေဆးရံုႀကီးသြား။ ေအာင္ေက်ာေထြးက ေဒါက္တာ ဦးေနဝင္း ဆီ အပ္ေပး။ ဆရာဝန္ႀကီးက ဓာတ္ကင္ဖို႔ ရက္ခ်ိန္းေပး၏။ သည္ေနာက္ သူနာျပဳေလးက ေဆးမွတ္တမ္း ေရး၊ စာအုပ္လုပ္ေပး။ ေနာက္ ကေမၺာဇစာၾကည့္တိုက္သြား၊ မီလ်ံနာစာအုပ္ဆိုင္မွာ မဂၢဇင္း အခ်ိဳ႕ဝယ္၊ ၿမိဳ႕မ ေဈးႀကီးမွာ ေဆးဝယ္။ ဘုန္းျမင့္ကိ္စၥေလးတခ်ိဳ႕လုပ္တာႏွင့္ ထိုေန႔ေန႔လယ္စာကို ေတာင္ႀကီး မွာပင္ ဆီခ်က္ တစ္ေယာက္တစ္ပြဲႏွင့္ ၿပီးရသည္။ ေအးသာယာျပန္ဆင္းေတာ့ မြန္းတိမ္း သံုးနာရီ နီးေနၿပီ။ သည္ေတာ့မွ ဆရာမ သင္းျမစႏီၵဆီ ဖုန္းဆက္သြယ္လို႔ရသည္။
"ကၽြန္မ ဘိုးဘြားရိပ္သာေက်ာင္းက ဦးဇင္းဦးအိႏၵကကို ေျပာထားတယ္။ အစ္ကို ဒီေန႔ေျပာင္းလိုက္ပါ။ ဦးဇင္း နဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ေျပာေပါ့"
"မျမင့္စိန္ေရ။ အစ္ကို ညကလည္း ကားေပၚမွာမအိပ္ရ။ အခုလည္း တေမွးမွ မအိပ္ရေသးဘူး။ ေတာင္ႀကီး တက္။ ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႕။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္နဲ႔ အစ္ကိုေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနၿပီ။ မနက္မွ ေျပာင္းႏိုင္မယ္။ ညည္း ဘုန္းႀကီး ေတြကို ၾကည့္ေျပာေပးထားပါ"
"ကၽြန္မက အခန္းမရမွာစိုးလို႔ပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ရန္ကုန္က ကထိန္ခင္းမယ့္သူေတြ လာမယ္တဲ့။ ၿပီး ေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲလာၾကမွာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ၊ အစ္ကိုမနက္ကို ေျပာင္း ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေနာ္။ ဒါဆိုဒီေန႔ နားလိုက္ဦး"
"ေက်ဇူးပဲ မျမင့္စိန္ရ"
ေတာင္ေျခက ေအးသာယာရြာကေလးဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူမွာအေတာ္ႏြမ္းေနသည္။ ညေနဘက္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားေတာ့လည္း သိပ္မစားႏိုင္။ ျမန္ျမန္ဓာတ္ကင္ဖို႔ လိုၿပီ။ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ အရမ္းျပန္႔မ သြားခင္။
ထိုညက ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကို ဂီရိမုန္တိုင္း ဝင္ေရာက္ေနေလသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းအထိ မိုးသက္ေလက ေရာက္ရွိခဲ့သည္လား။ ေအးစက္ေသာ မိုးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်သံၾကား ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ အိပ္ စက္ျခင္းထဲ။
ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆးကုသရန္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေရာက္သည့္ ၂၁ရက္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးက စဝ္စံထြန္းေဆးရံုႏွင့္ အနီးဆံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္သည့္ ေညာင္ပင္ ေအာက္ က ဆိုင္မွာ ေစာင့္မည္။ ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ တကယ္က ေရွ႕မွာ ပညာေရးေကာလိပ္ (ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕) ဝင္းလည္းရွိသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ေထြက ညႊန္းတာ ကိုဘုန္းျမင့္ေျပာ ျပေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းဘယ္နားဆိုတာ သေဘာေပါက္သည္.။ သူက ေတာင္ႀကီးမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ ေနလာတာဆိုေတာ့။ ၿပီေတာ့ ကားသမားလည္းျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ ေနရာ ကို မွန္းဆလိုက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
စဝ္စံထြန္းေဆးရံုက ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ရွိၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚ အတက္လမ္း၊ အဆင္း လမ္းလြဲ အလြန္ေလးမွာ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္တို႔က ေဆးရံုေက်ာ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္း သြားရသည္။ စဝ္စံထြန္း ေဈးလမ္းလြန္းၿပီးမွ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ေတြ႕သည္။ ေညာင္ပင္က ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီ ေနေလာက္ေသာ ဧရာမ ေညာင္ပင္ႀကီး။ ေညာင္ပင္ႀကီးေဘးက လမ္ကိုေညာင္ပင္လမ္း။ (ေနာင္... စဝပ္စံထြန္းအနီး ဘိုးဘြားရိပ္သာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုလမ္းကို ပတ္ေလွ်ာက္ ၾကည့္သည္။ ထိုလမ္းထဲတြင္ ၿငိမ္ခ်မ္းဟိုတယ္ႏွင့္ ပတၱျမား အထူးေဆးခန္း သူတို႔က Hospitalေဆးရံုဟု ဆိုင္းဘုတ္ တတ္ထားသည္။) ထိုလမ္းထဲမွာရွိတာ ေတြ႕ရသည္။
ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဦးစြာေရာက္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ကယ္ဝင္ သြာတာ ေတြ႕ေတာ့ လက္ေျမာက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ယူသြားတာ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး မွ ေပးလိုက္ေသာ ေဆးမွတ္တမ္းေတြကိုၾကည့္သည္။ ကင္ဆာဝပ္မွ ေရးေပးလိုက္ေသာ လႊဲစာ၊ အသားစ ဓာတ္ခြဲ စမ္းသပ္မႈအေျဖစာရြက္ စသည္ျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကထေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီ ခြဲေတာ့မည္။ ေနေရာင္ျခည္က ေတာက္ပေန၏။
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္က တစ္စီး စဝ္စံထြန္းေဆးရံု ဘက္ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကင္ဆာဓာတ္ေရာက္ျခည္ဌာနက အေရးေပၚဌာန၏ အေနာက္ဘက္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ယိုးဒယား ပိေတာက္ပန္း ဝါဝါထိန္ထိ္န္ အပင္တန္းရွိေသာ အေရးေပၚႏွင့္ ေဆးဆိုင္ ေဘးလမ္း က ေန ဝင္ခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေနဝင္းေရာက္ေနၿပီ။ ေဒါက္တာဦးေနဝင္းက ရွမ္းျပည္ နယ္ ကင္ဆာဌာနတာဝန္ခံ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္ေမာင္း အသားျဖဴျဖဴ၊ သူက အျမဲလို ဂ်ဴတီကုန္ကို ထပ္ဝတ္ထားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသမွ် ေဘာင္းဘီအျမဲဝတ္သည္။ ဆရာႀကီး ႏွင့္ အတူ စပယ္ရွယ္လစ္ ေဒါက္တာ ေဒၚေအးေအးျမင့္လည္း ဆရာဝန္ႀကီး လက္ေထာက္ အျဖစ္ လူနာေတြကို ကူၾကည့္ေပးသည္။
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ ေဒါက္တာဦးေနဝင္းမွာ ရင္းႏွီးၿပီးသား။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြး ဒုေဆးရံုအုပ္ အျဖစ္ စဝ္စံထြန္းေဆးရံုႀကီးမွာ ရွိကတည္းက ဆရာဦးေနဝင္းလည္း ရွိေနသည္။ ေနာက္ ေအာင္ေက်ာ္ေထြး က မိတၳီလာေျပာင္းသြား၊ ယခုျပည္နယ္ ဒုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး (က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန) အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဆရာဝန္ႀကီးဦးေနဝင္းက သည္ေဆးရံုမွာပဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြး က ဆရာႀကီးဦးေနဝင္းထံ ကၽြန္ေတာ့္ကို အပ္ေပးသည္။ ထိုေန႔က ၾကာသပေတးေန႔။
ဆရာႀကီးက တနလာၤေန႔ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ စတင္ကင္ရန္ ရက္သတ္မွတ္ ေပးလိုက္သည္။
အားေဆးဝယ္၊ သြားစရာရွိတာသြားႏွင့္ ထိုေန႔က မြန္းတိမ္းမွေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းရသည္။ လူမွာ အေတာ္ ပင္ပန္းေနၿပီ။ ေအးသာယာေရာက္မွ ဆရာမသင္ျမစႏီၵႏွင့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရသည္။ ဆရာမက ဒီကေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေျပာင္းပါေျပာေနလို႔ မနည္းေတာင္းပန္ရသည္။ အစ္ကို ည ကလည္း ကားေပၚ မွာ မအိပ္ရ။ ဒီကေန႔လည္း တစ္ေန႔လံုး၊ အစ္ကိုအရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ ထိုညက ထမင္း မစားခ်င္၍ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းစားမဝင္။
လည္ေခ်ာင္းနာေနတာပါသလို ခံတြင္းကလည္း ပ်က္ခ်င္ခ်င္။ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ အားမျပန္ေအာင္သာ ႀကိတ္မွိတ္စားေနရသည္.။ ျမန္ျမန္ဓာတ္ကင္ဖို႔ လိုသည္။ ဦးတင္ဆင့္ ျမန္ျမန္ဓာတ္ကင္ဖို႔ လိုတယ္ေနာ္ဟု ခြဲစိတ္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာထက္ျမက္စကား။ ဆရာ့အတြက္ ေရွ႕ အလားအလာ ေကာင္းဖို႔ဓာတ္ကင္ဖို႔လိုမယ္၊ ဆရာဓာတ္ကင္ လိုက္ပါဆိုေသာစကား ေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္ နားမွာ။ ကၽြန္ေတာ့သမီး ေဆးသြင္းတုန္းက အႀကိတ္ေတြေပ်ာက္သြားၿပီ ဓာတ္ကင္ေတာ့မွ ဆံုးေတာ့တာပဲ ဆိုသည့္ ဦးတင္ဦး (က်ဴရွင္)စကား။
ဒီမွာ သာေကတမွာရွိတယ္။ အဲဒီဆရာက သိပ္စြမ္းတာ။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အစ္ကိုရာ သြားျပၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ ပို႔မယ္ဆိ္ုေသာ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာစကား။ ဆရာမိုးဟိန္း (သား ဂ်ာနယ္ေက်ာ္)၏ ေက်းဇူးရွင္ (မိဘႏွင့္ မျခား) ဆရာဦးးေအာင္ေဇယ်လည္း လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာႏွင့္ ဆံုးပါး သြားခံသလို။ ဆရာမိုးဟိန္းလည္း လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာႏွင့္ ပင္ ဆံုးပါးခဲ့ေလၿပီ။ ကိုမိုးဟိန္းကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမထြက္။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ ၄၅ လမ္းမွာရွိစဥ္က္ သူ႔စာမူေပးရင္း ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္။ သည္တုန္းက ဆရာ့မိခင္ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး Cover လုပ္မည္ဆိုၿပီး သူ႔အိမ္ ျပည္သာယာ ေဘာက္ေထာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာညႊန္႕သစ္တို႔ ေရာက္သြား ခဲ့ၾကေသးသည္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေဖေဖနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွ ေပးမေတြ႕ေစခ်င္ဘူး၊ ေဖေဖက အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ဓာတ္္ေရာင္ျခည္ ကင္တာ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ကီမိုသြင္းတာလည္း မေအာင္ျမင္ဘူး။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာ"
ဆရာမိုးဟိန္း သား ၏ စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္နား အာရံုမွာမထြက္။ ထိုအခိုက္ ေဆးသြင္းၿပီး ျပန္လာ ေသာ ဆရာမိုးဟိန္းေရာက္လာသည္။ ပိန္လွီယိုင္နဲ႔ေနေသာ ခႏၶာ၊ ေတာက္ပေသာအၿပံဳး။ ကၽြန္ေတာ့္ လည္ပင္းကလည္း နာတာတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေသာကေတြ တိတ္တခိုး ေဝလြင့္ေနပါသည္။ ကင္ဆာ။ ထိုတေစၦ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရိပ္အေရာင္ ျပေနခဲ့ၿပီထင္သည္။
တကယ္ေတာ့ လည္ပင္းနာတာ လည္ပင္းအကိ်န္ကေလးက စလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္း။ ယခု ေတာင္ႀကီးကို ေဆးကု သြားရသည္အထိ အေတာ္ရွည္လ်ားလာၿပီ။ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ ျဖစ္လာၿပီ။ စၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ လာသလဲဆိုသည့္ ေနာက္ေၾကာင္း play Back ကို ေနာက္မွေတြးေတာ့မည္။ ပင္ပန္း သြားခဲ့တာရယ္၊ အိပ္ ေရးပ်က္ခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ ထိုေန႔မြန္းတိမ္း ေတာင္ႀကီးမွ ေအးသာယာျပန္ေရာက္ၿပီး ညဘက္ အိပ္ရာ ေစာေစာဝင္ လိုက္တာ တုန္းခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ တေရးမွမႏိုးခဲ့။
ဆက္ရန္
.
နံနက္ ၆း၄၅ နာရီမွာ ကိုဘုန္းျမင့္ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ျပန္ေရာက္သည္။ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္၊ သားေရအိတ္တစ္ လံုး ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္ဆိုင္ကယ္ေနာက္က တက္လိုက္သည္။ မိုးဖြဲကေလးေတြက လြင့္ပ်ယ္သေလာက္ရွိၿပီ။ သို႔ တိုင္ဆိုင္တခ်ိဳ႕ ဖြင့္စပဲရွိေသးသည္။ တယ္လီဖုန္းဆက္ခ်င္တယ္ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္သည္။ ဖုန္းဆိုင္ ေတြ ကားဂိ္တ္ဝင္းအနားမွာ မဖြင့္ေသး။ သည္မွာက မနက္ရွစ္နာရီေက်ာ္ ကိုးနာရီပါးေလာက္မွ လႈပ္ရွား သက္ဝင္လာတတ္ၾကတာ။
ဆိုင္ကယ္ က အေဝးေျပးကားလမ္းမႀကီးကို ေက်ာ္ျဖတ္ခါ ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ (ေတာင္ဘက္စူးစူး) ေက်ာက္ခင္း လမ္းေပၚ ေျပးသြားသည္။ အတန္ၾကာသြားမိေတာ့ စတိုးဆိုင္ေရွ႕ ေရာက္လာ၏။ ဆိုင္က မဖြင့္ ေသး။
"ဆိုင္မဖြင့္ေသးဘူး ကိုတင္ဆင့္ေရ၊ ဒီမွာ ဖုန္းဆက္လို႔ရတယ္ (ကုန္ေျခာက္လည္း ဝယ္လို႔ရသလို၊ ဓာတ္ဆီ လည္း ဝယ္လို႔သည္) ေဈးဘက္မွာေတာ့ ဆိုင္ေတြ ဖြင့္ေလာက္ၿပီီ"
ေျမနိမ့္ပိုင္း ေရထြက္စမ္းေပါက္ဆိုသည့္ ေနရာေရာက္ေတာ့ ညာဘက္ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေကြ႕ သြားသည္။ ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ေဈးဘက္။
ေဈးကလည္းဖြင့္စ။ မနက္ ခုနစ္နာရီနီးပါးရွိၿပီ၊ ေဈးေထာင့္အျပင္ လမ္းတစ္ဖက္က စတိုးဆိုင္ႀကီးတစ္ခုက ဖြင့္စ။ ကိုရီးယားဆံပင္ရွည္ေလး။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ျဖဴျဖဴေခ်ာေခ်ာ ကေလးမေလးက ဆိုင္တံခါးဖြင့္ကာ ပစၥည္း ေတြ ျပင္ဆင္ခ်ိတ္ဆြဲေန၏။ ဆိုင္ကယ္ကို ဆိ္ုင္ေရွ႕ရပ္ကာ "ဖုန္းဆက္လို႔ ရလားသမီး"ဟု ေမးရ သည္။ "ရပါတယ္ရွင့္တဲ့"။ ေအာ္တိုဖုန္းေတြ၊ ဦးဆံုးရန္ကုန္က သားႀကီးဆီဆက္လိုက္သည္။ ရန္ကုန္မွာ ေျခာက္နာရီ ဆို အိပ္တန္းထၾကၿပီ။
"ေဖတို႔ ေအးသာယာေရာက္ေနၿပီ။ ဟုတ္တယ္၊ ေတာင္ႀကီးက ေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ေပါ့၊ ကိုစိတ္ကုလား (ကိုဘုန္းျမင့္)နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ အဆင္ေျပတယ္၊ သား မီးဂရုစိုက္ေနာ္၊ ညီေလးေရာ အိပ္ရာကထၿပီလား။ ေအး ....ေအး... ေနာက္မွ အေျခအေနကို ထပ္ဆက္မယ္"
သားႀကီး ဆီ ဆက္ၿပီးေတာ့ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးဆီ။ ေက်းဇူးျပဳ၍ "ပိုလာ" အိပ္ရာက ႏိုးေနပါေစ။
"ဟုတ္ကဲ့ရွင့္၊ ေၾသာ္.. အခုပဲ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ျပန္လာတာ ဆရာရွိပါတယ္"
"ဟုတ္ကဲ့အစ္ကုိ"
"ငါေရာက္ေနၿပီကြ၊ ေအးသာယာမွာ၊ ဘယ္မခ်ိန္လာရမလဲ"
"ဒီလိုလုပ္ အစ္ကို ကိုးနာရီေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီျပန္ဆက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးထားလိုက္မယ္"
"အိုေက"
ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္အဆက္အသြယ္ရသည့္အတြက္ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။ သို႔ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္သို႔။ ေဈးမွ ေက်ာက္ခင္းလမ္းအတိုင္း ေရထြက္သို႔ ျပန္သြားသည္။ ထိုမွ အေရွ႕ေျမာက္ဘက္သို႔။ ေရထြက္ဆို သည့္ လမ္းဆံုေလးမွာ အုတ္ကန္မ်ားရွိသည္။ စမ္းေပါက္မွေရကို သြယ္ယူေပးထားဟန္ တူသည္။ ေရက အုတ္ကန္ မွာ ျပည့္လွ်ံေနၿပီး ၾကည္လင္ေအးစက္ေနေလသည္။
ေက်ာက္ခင္းလမ္းအတိုင္း အတန္ၾကာသြားၿပီးေတာ့ မႈိင္းျပာမႈန္ေဝေနေသာ ေတာင္ႀကီးေတာင္တန္း၏ ေတာင္ေျခအနီးေရာက္သည္။ အိမ္ေလးမ်ားက က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ။ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ကေတာ့ တစ္ထပ္အုတ္စီ အိမ္ ျဖစ္သည္။ သူ႔အိမ္သို႔ သြားရာလမ္းမွာ ေျမလမ္းျဖစ္သည္။ မိုးက ယခုရက္ထဲ မျပတ္သျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ ႏွင့္ ဝင္လို႔မရေလာက္ေအာင္ ရႊံ႕ေျမျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ေပၚမွဆင္း၊ ဖိနပ္ခၽြတ္ကိုင္ကာ ေခ်ာ္မလဲေအာင္ သတိထားၿပီး တေရြ႕ေရြ႕။ သူကေတာ့ အိတ္တစ္လံုကိုတင္ကာ ဆိုင္ကယ္ကို ဒယီးဒယိုင္ စီးကာ ဝင္သြားသည္။ ကိုက္ ၁၀၀ ေလာက္ဝင္ရမလားပဲ။ မိ္ုးေလကင္းစင္လွ်င္ေတာ့ ေျမက ခ်က္ခ်င္းလို လူသြား လို႔ ရေအာင္ ေျခာက္ေသြ႕သြားတတ္သည္။
ေတာင္တန္းႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာင္ထိပ္ပိုင္းက တိမ္ခိုးျမဴခိုးေတြထဲ ျမဳပ္ေနၿပီး မုိးမႈန္ေလး မ်ားႏွင့္ မိႈင္းျပာေနေလ၏။ ဆရာဒဂုန္တာရာ ပန္းခ်ီကား မဲနယ္ေတာင္တန္းကို သတိရမိသည္။ အေရွ႕ဘက္ ကုန္းျမင့္ေပၚမွာ ဘုန္းႀကီေက်ာင္း၊ ေစတီေလးတစ္ဆူ။ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ "ေနာင္ရင္" ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေပါ့ ဟု ကိုဘုန္းျမင့္က ေျပာသည္။ သည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ကိုဘုန္းျမင့္ အိမ္ေရွ႕ ကုန္းေပၚမွာ။ ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ကဆိ္ု ကိုက္၁၀၀ သာသာေလာက္ေဝးသည္။ အဲသည္ ဘုန္းႀကီၤးေက်ာင္း တယ္လီဖုန္း နံ ပါတ္ ေပးထားခဲ့တာ။ ရန္ကုန္မွေခၚေတာ့ တစ္ခါမွေခၚမရ။
ကိုဘုန္းျမင့္ အိမ္ကေလးက ရွမ္းျပည္နယ္၏ လက္ေပါက္အုတ္ျဖဴေတြႏွင့္ တည္ေဆာက္ထားသည္။ အိပ္ ခန္းႏွစ္ခန္း၊ မီၤးဖိုတစ္ခန္းႏွင့္ ဧည့္ခန္းက်ယ္ပါသည္။ အိမ္ေခါင္းရင္း (အေရွ႕ဘက္)မွာ ဘုရားစင္ကဟီးေန သည္။
တစ္ညလံုးကားေပၚမွာ နာရီပိုင္းေလာက္ ေမွးစက္ခဲ့ရေပမယ့္ ယခု မအိပ္ႏိုင္ေသး။ တို႔ဟူးေႏြးရွမ္းစာ၊ ႏြားႏို႔ ေသာက္ ေရွးျဖစ္ေဟာင္းစကားတခ်ိဳ႕ေျပာရင္း မနက္ကိုးနာရီ ေရာက္သြားသည္။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ ေထြးက ကိုးနာရီမွာ သူ႔ဆီဖုန္းျပန္ဆက္ဖို႔မွာထားတာ သတိေမ့လို႔မျဖစ္။ ဒါက အေရးႀကီးသည္။ ဦးတင္ဆင့္ အနာက အျမန္ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ကင္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုေသာ္ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးထက္ျမတ္ ကပ္ ေျပာထားတာ အာရံုမွာ သံေခ်ာင္းေခါက္ေနသည္။ ကိုးနာရီထုိ္းသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္ဖို႔ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ကိုဘုန္းျမင့္ ကို သတိ ေပးရသည္။
ရႊံ႕လမ္းကို ဖိနပ္ခၽြတ္ျဖတ္ရျပန္သည္။ လြယ္အိတ္ကိုလြယ္။ (လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေဆးမွတ္တမ္းစာရြက္ေတြ၊ အက္လ္ထရေဆာင္း၊ အီးစီဂ်ီၤႏွင့္ ဓာတ္မွန္ရိုက္ထားတဲ့ ဖလင္ေတြ)။ ကိုဘုန္းျမင့္ က ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ထြက္ လာ။ ေက်ာက္လမ္းေရာက္ေသာ္လည္း ေျခမေဆးရေသးဘဲ ေရထြက္ (စမ္းေပါက္အုတ္ကန္) လမ္းဆံုေလး ထိ ဆိုင္ကယ္ေနာ္ကမွတက္လိုက္။ ေရထြက္ အုတ္ကန္မွာေျခေဆး။ ၿပီးေတာ့ အလာတုန္းက ပိတ္ထားေသာ ေတာင္ႀကီးလမ္းမအတြက္ ကုန္စံုဆိုင္မွာ ဖုန္းဆက္ရသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးဆီ ခ်က္ခ်င္း ဆက္မရ။ သို႔ ႏွင့္ ရန္ကုန္းကဗ်ာဆရာ ဆရာေမာင္လင္းရိပ္ဆီ ဆက္ၾကည့္သည္။ ဆရာလင္းႏွင့္ ဖုန္းရေတာ့ ဆရာလင္း က ဝမ္းသာအားရ အေျခအေနကို ေမးသည္။ ေတာင္ႀကီးေအးသာယာၿမိဳ႕သစ္ကို ေရာက္ ေနေၾကာင္း၊ မိုးဖြဲ ေလးေတြက်ေနေၾကာင္း။ ယခု တယ္လီဖုန္းဆက္သည့္ ေနရာမွ အေရွ႕ဘက္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လွ်င္ ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ မႈိင္းျပာေနသည့္ ေတာင္တန္းႀကီးကို ျမင္ေနရေၾကာင္း တိမ္ခိုးျမဴခိုး ေတြ ယွက္သန္းေန ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ဖြဲ႕ႏဲြ႕ျပေနမိေသးသည္။ ဆရာကစာေရးဖို႔ ႀကိဳးစားပါဟု တိုက္တြန္း ေနသည္။
ဆရာမ သင္းျမစႏၵီ ဆီ ဆက္ေသးသည္။ ဆရာမႏွင့္မေတြ႕။ အျပင္ထြက္ေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ေသခ်ာတာ က ကိုဘုန္းျမင့္အိမ္ကေန ေတာင္ႀကီးကို ေန႔စဥ္တက္ခါ ဓာတ္ေရာင္ျခင္ကင္ဖို႔က မလြယ္။ အထူးသျဖင့္ ရႊံ႕ လမ္း။ မိုးက ဘယ္ေတာ့ျပတ္မယ္မသိ။ နိစၥဓူဝ ကိုဘုန္းျမင့္က ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ပို႔ေပးဖို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္။ သူတို႔ မိသားစု မွာလည္း အလုပ္ေတြႏွင့္။ ဘတ္စ္ကား ေမာခ်ယ္ရီဂိ္တ္ပင္ သူ႔အိမ္ႏွင့္ လွမ္းသည္။ အဲေတာ့ သင္းျမစႏီၵ ေျပာေသာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတည္းခိုဖို႔ လုပ္ၾကရသည္။ ေယာက္ဖကေတာ့ သူ႔အိမ္မွာ တည္းႏိုင္ သည္ဆိုေနေသာ္လည္း...။
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ ဖုန္းရေတာ့ ၁၀နာရီပင္ ထိုးလုၿပီ။ ေဒါက္ေအာင္ေက်ာ္ေထြးက ၁၀နာရီ ေလာက္ ေဆးရံုႏွင့္နီးေသာ ေညာင္ပင္ႀကီးေအာက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၊ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္ အဲဒီကို လာခဲ့ပါတဲ့။ သူလည္းအဲသည္ကို။ ၿပီးမွ ေဆးရံုကို ကင္ဆာဝပ္ကို။
ကိုဘုန္းျမင့္ အိမ္တစ္ေခါက္ျပန္ရသည္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ယူ၊ ဆိုင္ကယ္လဲလွယ္ စသည့္ျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္သြား သည္။ ဆိုင္ကယ္စီးဦးထုပ္ တစ္ေယာက္တစ္လံုးေဆာင္းကာ ေတာင္ႀကီးသို႔။ ေနေရာင္ျခည္ က ဝင္းပေန ျပန္သည္။
အခ်ိန္ ၁၀ နာရီ။ ဒီၾကားူ ကိုဘုန္းျမင့္က လမ္းမႀကီးေဘးရွိ ပုဂၢလိကဓာတ္ဆီဆိုင္တြင္ ဓာတ္ဆီတစ္ဘူး တစ္ေထာင္ဖိုး ဝင္ထည့္ေသးသည္။ ဓာတ္ဆီတစ္ေထာင္က်ပ္ဖိုး ဆိုင္ကယ္ထဲျဖည့္ထားလွ်င္ အသြားအျပန္ ေကာင္းေကာင္း ရသည့္အျပင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚ သြားလိုရာ သြားႏိုင္သည္တဲ့။ ဆိုင္ကယ္၏ ေကာင္းျခင္းက ဆီစားသက္သာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ နယ္ၿမိဳ႕ေတြမွာ ဆိုင္ကယ္က အမ်ားသံုး၊ ဆိုင္ကယ္ က ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္၊ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွာလည္း ကားထက္ ဆိုင္ကယ္က သံုးေလဆ မ်ားေနသည္။
ထိုေန႔က ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ေဆးရံုႀကီးသြား။ ေအာင္ေက်ာေထြးက ေဒါက္တာ ဦးေနဝင္း ဆီ အပ္ေပး။ ဆရာဝန္ႀကီးက ဓာတ္ကင္ဖို႔ ရက္ခ်ိန္းေပး၏။ သည္ေနာက္ သူနာျပဳေလးက ေဆးမွတ္တမ္း ေရး၊ စာအုပ္လုပ္ေပး။ ေနာက္ ကေမၺာဇစာၾကည့္တိုက္သြား၊ မီလ်ံနာစာအုပ္ဆိုင္မွာ မဂၢဇင္း အခ်ိဳ႕ဝယ္၊ ၿမိဳ႕မ ေဈးႀကီးမွာ ေဆးဝယ္။ ဘုန္းျမင့္ကိ္စၥေလးတခ်ိဳ႕လုပ္တာႏွင့္ ထိုေန႔ေန႔လယ္စာကို ေတာင္ႀကီး မွာပင္ ဆီခ်က္ တစ္ေယာက္တစ္ပြဲႏွင့္ ၿပီးရသည္။ ေအးသာယာျပန္ဆင္းေတာ့ မြန္းတိမ္း သံုးနာရီ နီးေနၿပီ။ သည္ေတာ့မွ ဆရာမ သင္းျမစႏီၵဆီ ဖုန္းဆက္သြယ္လို႔ရသည္။
"ကၽြန္မ ဘိုးဘြားရိပ္သာေက်ာင္းက ဦးဇင္းဦးအိႏၵကကို ေျပာထားတယ္။ အစ္ကို ဒီေန႔ေျပာင္းလိုက္ပါ။ ဦးဇင္း နဲ႔ သြားေတြ႕ၿပီး ဆရာေတာ္ကို ေျပာေပါ့"
"မျမင့္စိန္ေရ။ အစ္ကို ညကလည္း ကားေပၚမွာမအိပ္ရ။ အခုလည္း တေမွးမွ မအိပ္ရေသးဘူး။ ေတာင္ႀကီး တက္။ ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႕။ လုပ္စရာရွိတာလုပ္နဲ႔ အစ္ကိုေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေနၿပီ။ မနက္မွ ေျပာင္းႏိုင္မယ္။ ညည္း ဘုန္းႀကီး ေတြကို ၾကည့္ေျပာေပးထားပါ"
"ကၽြန္မက အခန္းမရမွာစိုးလို႔ပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ရန္ကုန္က ကထိန္ခင္းမယ့္သူေတြ လာမယ္တဲ့။ ၿပီး ေတာ့ တန္ေဆာင္တိုင္ပြဲလာၾကမွာ ရွိေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေျပာတာ၊ အစ္ကိုမနက္ကို ေျပာင္း ျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းေနာ္။ ဒါဆိုဒီေန႔ နားလိုက္ဦး"
"ေက်ဇူးပဲ မျမင့္စိန္ရ"
ေတာင္ေျခက ေအးသာယာရြာကေလးဆီ ျပန္ေရာက္ေတာ့ လူမွာအေတာ္ႏြမ္းေနသည္။ ညေနဘက္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားေတာ့လည္း သိပ္မစားႏိုင္။ ျမန္ျမန္ဓာတ္ကင္ဖို႔ လိုၿပီ။ ကင္ဆာဆဲလ္ေတြ အရမ္းျပန္႔မ သြားခင္။
ထိုညက ရခိုင္ျပည္နယ္ဘက္ကို ဂီရိမုန္တိုင္း ဝင္ေရာက္ေနေလသည္။ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းအထိ မိုးသက္ေလက ေရာက္ရွိခဲ့သည္လား။ ေအးစက္ေသာ မိုးေဖ်ာက္ေဖ်ာက္က်သံၾကား ကၽြန္ေတာ္လံုးဝ အိပ္ စက္ျခင္းထဲ။
ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆးကုသရန္ ရွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေရာက္သည့္ ၂၁ရက္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ ျဖစ္သည္။
ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးက စဝ္စံထြန္းေဆးရံုႏွင့္ အနီးဆံုး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ျဖစ္သည့္ ေညာင္ပင္ ေအာက္ က ဆိုင္မွာ ေစာင့္မည္။ ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ ဓာတ္ဆီဆိုင္ရွိသည္ဟုဆိုသည္။ တကယ္က ေရွ႕မွာ ပညာေရးေကာလိပ္ (ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕) ဝင္းလည္းရွိသည္။ ေအာင္ေက်ာ္ေထြက ညႊန္းတာ ကိုဘုန္းျမင့္ေျပာ ျပေတာ့ သူက ခ်က္ခ်င္းဘယ္နားဆိုတာ သေဘာေပါက္သည္.။ သူက ေတာင္ႀကီးမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ေလာက္ ေနလာတာဆိုေတာ့။ ၿပီေတာ့ ကားသမားလည္းျဖစ္သည္ဆိုေတာ့ ေနရာ ကို မွန္းဆလိုက္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္သည္။
စဝ္စံထြန္းေဆးရံုက ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၏ ေျမာက္ဘက္တြင္ရွိၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ေပၚ အတက္လမ္း၊ အဆင္း လမ္းလြဲ အလြန္ေလးမွာ ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္တို႔က ေဆးရံုေက်ာ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ကို ေမာင္း သြားရသည္။ စဝ္စံထြန္း ေဈးလမ္းလြန္းၿပီးမွ ေညာင္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ကို ေတြ႕သည္။ ေညာင္ပင္က ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီ ေနေလာက္ေသာ ဧရာမ ေညာင္ပင္ႀကီး။ ေညာင္ပင္ႀကီးေဘးက လမ္ကိုေညာင္ပင္လမ္း။ (ေနာင္... စဝပ္စံထြန္းအနီး ဘိုးဘြားရိပ္သာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းခိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုလမ္းကို ပတ္ေလွ်ာက္ ၾကည့္သည္။ ထိုလမ္းထဲတြင္ ၿငိမ္ခ်မ္းဟိုတယ္ႏွင့္ ပတၱျမား အထူးေဆးခန္း သူတို႔က Hospitalေဆးရံုဟု ဆိုင္းဘုတ္ တတ္ထားသည္။) ထိုလမ္းထဲမွာရွိတာ ေတြ႕ရသည္။
ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဦးစြာေရာက္ေနခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆိုင္ကယ္ဝင္ သြာတာ ေတြ႕ေတာ့ လက္ေျမာက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ယူသြားတာ ရန္ကုန္ေဆးရံုႀကီး မွ ေပးလိုက္ေသာ ေဆးမွတ္တမ္းေတြကိုၾကည့္သည္။ ကင္ဆာဝပ္မွ ေရးေပးလိုက္ေသာ လႊဲစာ၊ အသားစ ဓာတ္ခြဲ စမ္းသပ္မႈအေျဖစာရြက္ စသည္ျဖင့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကထေတာ့ နံနက္ ၁၀ နာရီ ခြဲေတာ့မည္။ ေနေရာင္ျခည္က ေတာက္ပေန၏။
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးက ဆိုင္ကယ္တစ္စီး။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကိုဘုန္းျမင့္က တစ္စီး စဝ္စံထြန္းေဆးရံု ဘက္ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ကင္ဆာဓာတ္ေရာက္ျခည္ဌာနက အေရးေပၚဌာန၏ အေနာက္ဘက္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ယိုးဒယား ပိေတာက္ပန္း ဝါဝါထိန္ထိ္န္ အပင္တန္းရွိေသာ အေရးေပၚႏွင့္ ေဆးဆိုင္ ေဘးလမ္း က ေန ဝင္ခဲ့ၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး ဦးေနဝင္းေရာက္ေနၿပီ။ ေဒါက္တာဦးေနဝင္းက ရွမ္းျပည္ နယ္ ကင္ဆာဌာနတာဝန္ခံ ဆရာဝန္ႀကီးျဖစ္သည္။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္ေမာင္း အသားျဖဴျဖဴ၊ သူက အျမဲလို ဂ်ဴတီကုန္ကို ထပ္ဝတ္ထားတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးသမွ် ေဘာင္းဘီအျမဲဝတ္သည္။ ဆရာႀကီး ႏွင့္ အတူ စပယ္ရွယ္လစ္ ေဒါက္တာ ေဒၚေအးေအးျမင့္လည္း ဆရာဝန္ႀကီး လက္ေထာက္ အျဖစ္ လူနာေတြကို ကူၾကည့္ေပးသည္။
ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြးႏွင့္ ေဒါက္တာဦးေနဝင္းမွာ ရင္းႏွီးၿပီးသား။ ေဒါက္တာေအာင္ေက်ာ္ေထြး ဒုေဆးရံုအုပ္ အျဖစ္ စဝ္စံထြန္းေဆးရံုႀကီးမွာ ရွိကတည္းက ဆရာဦးေနဝင္းလည္း ရွိေနသည္။ ေနာက္ ေအာင္ေက်ာ္ေထြး က မိတၳီလာေျပာင္းသြား၊ ယခုျပည္နယ္ ဒုအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး (က်န္းမာေရးဝန္ႀကီးဌာန) အျဖစ္ ျပန္ေရာက္လာေတာ့လည္း ဆရာဝန္ႀကီးဦးေနဝင္းက သည္ေဆးရံုမွာပဲ ရွိေနခဲ့သည္။ ေဒါက္တာ ေအာင္ေက်ာ္ေထြး က ဆရာႀကီးဦးေနဝင္းထံ ကၽြန္ေတာ့္ကို အပ္ေပးသည္။ ထိုေန႔က ၾကာသပေတးေန႔။
ဆရာႀကီးက တနလာၤေန႔ ဓာတ္ေရာင္ျခည္ စတင္ကင္ရန္ ရက္သတ္မွတ္ ေပးလိုက္သည္။
အားေဆးဝယ္၊ သြားစရာရွိတာသြားႏွင့္ ထိုေန႔က မြန္းတိမ္းမွေတာင္ေအာက္ ျပန္ဆင္းရသည္။ လူမွာ အေတာ္ ပင္ပန္းေနၿပီ။ ေအးသာယာေရာက္မွ ဆရာမသင္ျမစႏီၵႏွင့္ ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရသည္။ ဆရာမက ဒီကေန႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ေျပာင္းပါေျပာေနလို႔ မနည္းေတာင္းပန္ရသည္။ အစ္ကို ည ကလည္း ကားေပၚ မွာ မအိပ္ရ။ ဒီကေန႔လည္း တစ္ေန႔လံုး၊ အစ္ကိုအရမ္းပင္ပန္းေနခဲ့ၿပီ။ သို႔ႏွင့္ ထိုညက ထမင္း မစားခ်င္၍ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္ စားေသာ္လည္း ေကာင္းေကာင္းစားမဝင္။
လည္ေခ်ာင္းနာေနတာပါသလို ခံတြင္းကလည္း ပ်က္ခ်င္ခ်င္။ စားခ်င္စိတ္မရွိ။ အားမျပန္ေအာင္သာ ႀကိတ္မွိတ္စားေနရသည္.။ ျမန္ျမန္ဓာတ္ကင္ဖို႔ လိုသည္။ ဦးတင္ဆင့္ ျမန္ျမန္ဓာတ္ကင္ဖို႔ လိုတယ္ေနာ္ဟု ခြဲစိတ္ ဆရာဝန္ႀကီး ေဒါက္တာထက္ျမက္စကား။ ဆရာ့အတြက္ ေရွ႕ အလားအလာ ေကာင္းဖို႔ဓာတ္ကင္ဖို႔လိုမယ္၊ ဆရာဓာတ္ကင္ လိုက္ပါဆိုေသာစကား ေတြက အႀကိမ္ႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္ နားမွာ။ ကၽြန္ေတာ့သမီး ေဆးသြင္းတုန္းက အႀကိတ္ေတြေပ်ာက္သြားၿပီ ဓာတ္ကင္ေတာ့မွ ဆံုးေတာ့တာပဲ ဆိုသည့္ ဦးတင္ဦး (က်ဴရွင္)စကား။
ဒီမွာ သာေကတမွာရွိတယ္။ အဲဒီဆရာက သိပ္စြမ္းတာ။ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ အစ္ကိုရာ သြားျပၾကည့္ရေအာင္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လိုက္ ပို႔မယ္ဆိ္ုေသာ မိတ္ေဆြကဗ်ာဆရာစကား။ ဆရာမိုးဟိန္း (သား ဂ်ာနယ္ေက်ာ္)၏ ေက်းဇူးရွင္ (မိဘႏွင့္ မျခား) ဆရာဦးးေအာင္ေဇယ်လည္း လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာႏွင့္ ဆံုးပါး သြားခံသလို။ ဆရာမိုးဟိန္းလည္း လည္ေခ်ာင္းကင္ဆာႏွင့္ ပင္ ဆံုးပါးခဲ့ေလၿပီ။ ကိုမိုးဟိန္းကို ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲမထြက္။ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ ပိေတာက္ပြင့္သစ္ ၄၅ လမ္းမွာရွိစဥ္က္ သူ႔စာမူေပးရင္း ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္။ သည္တုန္းက ဆရာ့မိခင္ ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး Cover လုပ္မည္ဆိုၿပီး သူ႔အိမ္ ျပည္သာယာ ေဘာက္ေထာ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ကဗ်ာဆရာညႊန္႕သစ္တို႔ ေရာက္သြား ခဲ့ၾကေသးသည္။
"အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ေဖေဖနဲ႔ ဘယ္သူ႔မွ ေပးမေတြ႕ေစခ်င္ဘူး၊ ေဖေဖက အေျခအေနမေကာင္းဘူး။ ဓာတ္္ေရာင္ျခည္ ကင္တာ မေအာင္ျမင္ဘူး။ ကီမိုသြင္းတာလည္း မေအာင္ျမင္ဘူး။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မွာ"
ဆရာမိုးဟိန္း သား ၏ စကားလံုးေတြက ကၽြန္ေတာ့္နား အာရံုမွာမထြက္။ ထိုအခိုက္ ေဆးသြင္းၿပီး ျပန္လာ ေသာ ဆရာမိုးဟိန္းေရာက္လာသည္။ ပိန္လွီယိုင္နဲ႔ေနေသာ ခႏၶာ၊ ေတာက္ပေသာအၿပံဳး။ ကၽြန္ေတာ့္ လည္ပင္းကလည္း နာတာတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေသာကေတြ တိတ္တခိုး ေဝလြင့္ေနပါသည္။ ကင္ဆာ။ ထိုတေစၦ သည္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရိပ္အေရာင္ ျပေနခဲ့ၿပီထင္သည္။
တကယ္ေတာ့ လည္ပင္းနာတာ လည္ပင္းအကိ်န္ကေလးက စလိုက္တဲ့ဇာတ္လမ္း။ ယခု ေတာင္ႀကီးကို ေဆးကု သြားရသည္အထိ အေတာ္ရွည္လ်ားလာၿပီ။ ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲ ျဖစ္လာၿပီ။ စၿပီး ဘယ္လိုျဖစ္ လာသလဲဆိုသည့္ ေနာက္ေၾကာင္း play Back ကို ေနာက္မွေတြးေတာ့မည္။ ပင္ပန္း သြားခဲ့တာရယ္၊ အိပ္ ေရးပ်က္ခဲ့တာရယ္ေၾကာင့္ ထိုေန႔မြန္းတိမ္း ေတာင္ႀကီးမွ ေအးသာယာျပန္ေရာက္ၿပီး ညဘက္ အိပ္ရာ ေစာေစာဝင္ လိုက္တာ တုန္းခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ တေရးမွမႏိုးခဲ့။
ဆက္ရန္
.
1 comment:
ၾကားဖူးနားဝနဲ႕တင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းသလို ၿမန္လည္း ၿမန္တဲ႕ ကင္ဆာအေၾကာင္း ရင္တစ္ထိတ္ထိတ္နဲ႕ ေစာင့္ေမွ်ာ္ လွ်က္ပါမမေရ..
Post a Comment