ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၃ဝ)

သစၥာစကားဆုိမယ္
စိန္လြင္ေလး

ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳစဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ "ေမတၱာပုလဲသြယ္"နဲ႔ "အိပ္မက္သစၥာ"ကုိ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ဆုိေတာ့ ေမတၱာပုလဲသြယ္ ၀တၳဳထဲက တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဘ၀ ကုိ အားက်မိတယ္။ သူတုိ႔ ေပ်ာ္ၾက၊ ႐ြင္ၾက၊ ေနာက္ၾက၊ ေျပာင္ၾကတာေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ ဆရာမ ေဒၚရီရီသန္း (ကြယ္လြန္) ေျပာျပေလ့႐ွိတဲ့ တကၠသုိလ္၀န္းက်င္က လႈပ္႐ွားမႈေတြကုိ ေရာေမႊ စိတ္ကူးၿပီး ၾကည္ႏူး ခဲ့မိတယ္။ "အိပ္မက္သစၥာ" ဖတ္ရခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာသာျခား ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခဲြခဲ့ၾက ရတာကုိ ဖတ္ၿပီး ရင္နာခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒီ၀တၳဳႏွစ္အုပ္စလံုးကုိ ေရးခဲ့တာက ဆရာစိန္လြင္ေလးပါ။ ဟာသ၀တၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာက ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီလုိ ရင္နာစရာ၀တၳဳ ေရးခဲ့ပါလိမ့္လုိ႔ မမီတဲ့ ဥာဏ္နဲ႔ ေတြးခဲ့ရဖူး ပါတယ္။

ေမလထုတ္ ေပဖူးလႊာရဲ႕ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္းက႑အတြက္ ဆရာစိန္လြင္ေလးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးရမယ္ဆုိေတာ့ ငယ္ငယ္ က ေမးခ်င္တာေတြကုိပါ ေမးရေတာ့မယ္ဆုိၿပီး စိတ္တက္ႂကြေနခဲ့မိပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ေတြ႕ရတဲ့ အခ်ိန္ မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကတည္းက သိခ်င္ေနခဲ့တဲ့ အခ်က္ေတြကုိ အားမနာတမ္း ေမးခဲ့ ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေမးခြန္းေတြ ေမးလုိက္ခ်ိန္မွာ ဆရာ့မ်က္ႏွာမွာ ေဆြးရိပ္သန္းသြားတာ ေတြ႕ရေတာ့ ဟာသ ဘက္ကုိ သန္ပါတယ္လုိ႔ စာဖတ္သူအမ်ားစုက ေတြးထင္ထားၾကတဲ့ ဆရာဟာ တကယ္ေတာ့ ရင္ထဲ က ခံစားခ်က္ေတြကုိ ဖံုးကြယ္ထားၿပီး စာခ်စ္သူေတြကုိ ပီတိျဖစ္ေအာင္ ႐ႊင္ၿပံဳးေစေအာင္ ဖန္တီးေပး ေနရတဲ့သူပါကလားလုိ႔ နားလည္သေဘာေပါက္လာရပါတယ္။

အားမနာတမ္း ကၽြန္ေတာ္ ေမးခဲ့သမွ်ကုိ ဆရာ့ခမ်ာ အလုပ္တာ၀န္ေတြ မ်ားေနတဲ့ ၾကားက ေျဖေပးခဲ့ ပါတယ္။ ဆရာ့အေျဖစကားေတြကုိ နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါစုိ႔။
" ဆရာ့အေၾကာင္း၊ ဆရာ့ အယူအဆေလးေတြ မေဆြးေႏြးခင္ ဆရာ စာေပေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ လာပံုက စၿပီး သိပါရေစ "
" ဒီေမးခြန္းကုိ ေျဖရမယ္ဆုိရင္ အေတာ္ေလး ႐ွည္လ်ားပါလိမ့္မယ္ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း၊ ဒီေတာ့ လုိရင္းကုိပဲ ေျဖ ပါရေစ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေဖဘက္က မ်ိဳး႐ုိးက "ပုိးကုန္သည္" ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ့္အေမဘက္ကေတာ့ "ေ႐ႊကုန္သည္" ေတြ၊ စာေပနဲ႔ သိပ္ၿပီးေတာ့ လမုိင္းမကပ္လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေပကုိ တန္ဖုိးထားၾကပါတယ္။ စာဖတ္ ၀ါသနာ လည္း ပါသင့္သေလာက္ ပါၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ စာေပ ျမတ္ႏုိးလာပံုကုိ တင္ျပပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ့္ မိဘ ဘုိးဘြားေတြဟာ "လယ္တီ ဆရာေတာ္ႀကီး" ကုိ သိပ္ၿပီး ၾကည္ညိဳပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ "ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕"မွာ ဆရာေတာ္ႀကီး က သာသနာလာျပဳတာကုိး။ ဒီေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီး ေရးသားျပဳစုတဲ့ ဒီပနီက်မ္းေတြကုိ သားေရဖံုးနဲ႔ ေ႐ႊစာလံုး နဲ႔ မွန္ဗီ႐ုိႀကီးေတြထဲမွာ တခမ္းတနား ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လယ္တီပ႑ိတ ဦးေမာင္ႀကီးရဲ႕ စာအုပ္ေတြ "သာဓုသုႏၵရီ"တုိ႔၊ "ေထရာေထရီ"တုိ႔၊ "တပင္ေ႐ႊထီး ၀တၳဳေတာ္ႀကီး"တုိ႔ေပါ့။ "က်ီးသဲေလးထပ္ ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႀကီး" ရဲ႕ "ဇိနတၳပကာသနီ"၊ "ေသကၡ်ေတာင္ ဦးတိေလာက"ရဲ႕ "ပ႑ိတေ၀ဒနိယက်မ္း"၊ "ဦးကုလား မဟာရာဇ၀င္ေတာ္ႀကီး"၊ "ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္"ရဲ႕ "ျမန္မာစာေပသမုိင္း"၊ "မင္းဘူးဦးၾသ ဘာသ ဆရာေတာ္"ရဲ႕ "ဇာတ္ႀကီး ဆယ္ဘဲြ႕" စတဲ့ က်မ္းစာအုပ္ ေတြ လည္း ထားရွိပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ေတြကုိ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီး ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကၽြန္းေသတၱာႀကီးေတြနဲ႔ ထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စစ္ေျပး တဲ့ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ အေ႐ွ႕ဘက္ "ဘုိင္ႀကီးကုန္း"ဆုိတဲ့ ႐ြာကုိ ပုိ႔ထားပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက စတုတၳတန္း ကုိသာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ စစ္ေျပးေနတဲ့ တစ္ေခတ္လံုး ဒီစာအုပ္ ေတြကုိခ်ည္း ဖတ္ခဲ့တာ ပါပဲ"
" အဲဒီအ႐ြယ္က ဆရာ ဒီစာအုပ္ေတြကုိ ဖတ္ေတာ့ နားေကာ လည္ပါသလား။ ဆုိလုိတာက စာအုပ္ေတြက ဆရာ့ အေျခခံပညာနဲ႔ဆုိရင္ အဆင့္မ်ား ျမင့္ေနမလားလုိ႔ပါ"
" ေမးသင့္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။ ဖတ္လုိ႔ နားလည္တာလည္း႐ွိ၊ နားမလည္တာလည္း ႐ွိတာေပါ့။ မသိ နားမလည္တာကုိ သိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားဆီ ေမးရပါတယ္။ ထပ္ခါ တလဲလဲ ဖတ္လြန္းေတာ့လည္း နားလည္စ ျပဳလာပါတယ္။

ေျပာရရင္ ျမန္မာစာေပသမုိင္းကုိ အလြတ္က်က္ခဲ့ရပါတယ္။ "ျမန္မာစာေပသမုိင္း" စာအုပ္ဟာ ပုဂံေခတ္ က ကုန္းေဘာင္ေခတ္ေနာက္ပုိင္း ကာလအတြင္း ထြက္ေပၚလာခဲ့တဲ့ စာဆုိအေက်ာ္အေမာ္ေတြအေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ ေရးသားျပဳစုခဲ့တဲ့ ကဗ်ာလကၤာ စာေပေတြအေၾကာင္းကုိ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေဖာ္ျပၿပီး စနစ္ တက် ေ၀ဖန္ထားတယ္။ အင္မတန္ တန္ဖုိး႐ွိလွတဲ့ စာေပက်မ္းပါဗ်ာ "
" ဒါေတြေၾကာင့္ ဆရာဟာ စာေပမွာ ၀ါသနာပါလာတာေပါ့ "
" ၀ါသနာပါ႐ံုတင္ မကပါဘူး။ စစ္ေျပးစဥ္အတြင္းမွာပဲ ကဗ်ာတုိ႔၊ ေဆာင္းပါးတုိ႔ အေရးက်င့္ခဲ့ပါတယ္။
တုိတုိပဲ ေျပာပါရေစ။

စစ္ႀကီး ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ကုိ ျပန္တက္ခဲ့ၾကတယ္။ အတန္းေတြ ေက်ာ္တက္တယ္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ မွာ က်င္းပတဲ့ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္ရ စာေမးပဲြ (S.I.C) ကုိ ၀င္ေျဖတာ ေအာင္ခဲ့တယ္။
အဲဒီ ၁၉၄၇ ေလာက္မွာ ရန္ကုန္က "ခေလး သတင္းစာ" ဆုိတဲ့ စာေစာင္ထုတ္ေ၀တယ္ဗ်။ "ခေလး သတင္းစာ" ဆုိတာဟာ ေနာက္ပုိင္းမွာ "သံေတာ္ဆင့္ ဦးသိမ္းေမာင္"တုိ႔ ထုတ္ေ၀တဲ့ "ကေလး သတင္းစာ" မဟုတ္ဘူး။ ကာတြန္း၊ ကဗ်ာ၊ ေဆာင္းပါးေတြ ပါတယ္။ အဲဒီမွာ "ေဆာင္းပါးၿပိဳင္ပဲြ" ဆုိၿပီး ဆုေပးမယ္ လုိ႔ ေၾကညာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၿပိဳင္တာ ပထမဆုရတယ္။ အခု "မင္းသူရိန္"လုိ႔ နာမည္ႀကီး ေနတဲ့ ကုိညြန္႔ေ၀ လည္း ဆုရတယ္"
" ဒီလုိဆုိရင္ ဆရာ့ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးလက္ရာ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀တဲ့ စာေစာင္မွာ စ ပါတာေပါ့ေနာ္ "

" ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၿပိဳင္ပဲြ၀င္ ဆုရတာမုိ႔ ကၽြန္ေတ့္ရဲ႕ ပထမဆံုး ပံုႏွိပ္ခံရတဲ့ စာမူလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ မသတ္မွတ္ ခဲ့ပါဘူး"
" ဒါျဖင့္ ပထမဆံုးလုိ႔ သတ္မွတ္တာက ... "
" ၁၉၄၇ မွာပါပဲဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက "စာေရးဆရာ ေ႐ႊအ" က "ေအ႐ႊအ စာေျပာင္" ဆုိၿပီး လစဥ္စာေစာင္ ထုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လက္ယားယားနဲ႔ "ႏြားအတြင္းေရးမွဴးထံ ေပးစာ" ဆုိၿပီး စာေျပာင္တစ္ခု ပုိ႔ လုိက္ တယ္။ ၾသဂုတ္လထုတ္မွာ ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတ့္စာမူ ပါလာေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ စာေပမွတ္ တုိင္ စတင္စုိက္ထူခဲ့တဲ့ ကာလကုိ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လလုိ႔ မွတ္သားထားပါတယ္ "
" ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က စတာဆုိေတာ့ အခု ၁၉၈၄ ခုႏွစ္ ... စာေရးသက္ ၃၇ ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ႐ွိမွကုိး။ ဒီ ၃၇ ႏွစ္ အေတာအတြင္း စာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေရးခဲ့ပါသလဲဆရာ "
" အေရအတြက္ အမ်ားႀကီးေပါ့ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။ လံုးခ်င္း၀တၳဳ ၂၀၀ ေက်ာ္။ ခရီးသြားေဆာင္းပါး႐ွည္ ႏွစ္ပုဒ္၊ စာေပက်မ္း ၁၈ ပုဒ္၊ ၀တၳဳတုိ၊ ေဆာင္းပါး၊ ကဗ်ာ၊ ဘယ္ေလာက္ဆုိတာေတာ့ မွတ္မထားလုိ႔ မေျပာ ႏုိင္ပါဘူး "
" မ်ားလွပါလား ဆရာ "

" ကၽြန္ေတာ္ဟာ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ပါ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ တစ္ခုလံုးကုိ စာေပနဲ႔ တည္ ေဆာက္ထားတာပါ။ ေဖာင္တိန္တစ္ေခ်ာင္းကုိ ဆုပ္ကုိင္ႏုိင္ေသးတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးသြားပါ့မယ္။ လက္တစ္ဖက္ က စိပ္ပုတီး၊ လက္တစ္ဖက္က ေဖာင္တိန္ကုိ ကုိင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ တမလြန္ဘ၀ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားခ်င္ပါတယ္ "
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ ဆရာ့၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ "အိပ္မက္သစၥာ" ၀တၳဳဟာ တကယ့္ ဆရာ့ ကုိယ္ေတြ႕ပါလုိ႔ အမွာစာမွာ ေရးထားတာ ဖတ္ရပါတယ္။ တကယ္ပဲ ဆရာ့ ကုိယ္ေတြ႕ပါလား၊ သိပါရေစ "
" (ဆရာ့မ်က္ႏွာ ေတြေ၀သြားသည္။ ေငးေမာသြားသည္။ သက္ျပင္းခ်သည္။)

" ဒီေမးခြန္းကုိ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ သံုးဆယ္နီးပါးေလာက္ကတည္းက အေမးခံခဲ့ရတယ္။ အခုထက္ထိလည္း ေမးတုန္း ပဲေနာ္ "
" စိတ္၀င္စားၾကလုိ႔ ေမးၾကတာေပါ့ ဆရာရယ္ "
" ၀မ္းသာပါတယ္။ "အိပ္မက္သစၥာ" ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး လံုးခ်င္း၀တၳဳပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသား ထဲမွာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သေႏၶတည္ၿပီး ႐ွိေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းကုိ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးေသြးနဲ႔ ေရးသားခဲ့ရတာမုိ႔ ဒီ၀တၳဳ ကုိ ဖတ္မိတဲ့ လူတုိင္းလုိလုိက ကၽြန္ေတာ့္ ကုိယ္ေတြ႕ အျဖစ္အပ်က္လုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကပါတယ္ "
" မဟုတ္ဘူးလား ဆရာ "

" မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ယတိျပတ္ ေျဖရင္ ကၽြန္ေတာ္ မုသာ၀ါဒကံ ထုိက္ပါလိမ့္မယ္။ ဆုိပါစုိ႔။ ဟုတ္တာက ၇၅ ရာ ခုိင္ႏႈန္း၊ မဟုတ္တာက ၂၅ ရာခုိင္ႏႈန္း။ အရာရာကုိ ေထာက္ထားၿပီး ဒီေလာက္ပဲံ ေျဖပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲရဲႀကီး ေျပာခ်င္တာက "ေႏွာင္း"ဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားကုိ တစ္ခ်ိန္က စုိးမုိး ခ်ဳပ္ကုိင္ ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုလည္း ခ်ဳပ္ကုိင္ေနဆဲပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေႏွာင္းကုိ ေသတစ္ပန္ သက္ဆံုး ေအာက္ေမ့တသေနမယ္ဆုိတာ သစၥာစကား ေျပာပါရေစ"
" အခုေနာက္ပုိင္း ျပန္ထုတ္တဲ့ "ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ပထမအခ်စ္"က "အိပ္မက္သစၥာ"ကုိပဲ စာေပမူ၀ါဒနဲ႔ ကုိက္ညီေအာင္ ျပန္ျပင္ၿပီး ေရးထားတာ မဟုတ္လား "
" ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေျဖရမယ္ဆုိရင္ မွန္ပါတယ္လုိ႔ ၀န္ခံပါရေစ။ ဒါေပမဲ့ "ေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ပထမအခ်စ္" ဟာ "အိပ္မက္သစၥာ"ေလာက္ အႏွစ္သာရပုိင္းမွာေရာ၊ စိတၱေဗဒဆုိင္ရာ ႏွလံုးသားေရးရာမွာပါ ျပည့္၀တယ္ လုိ႔ မထင္ပါဘူးဗ်ာ"

"အျဖစ္မွန္တစ္ခုကုိ ေရးထားခဲ့တာပါ ဆုိရင္ ဒီလုိ ျပန္ျပင္ေရးလုိက္ရတဲ့အတြက္ ဆရာ့ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိ ခံစား ရပါသလဲ "
" တုိတုိေျဖရရင္ ႏွေျမာတသမိပါတယ္။ မလုပ္သင့္ေတာ့တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကုိ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ လုပ္လုိက္ရတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးလည္း ေဆာင္ပါတယ္။ ဘယ္လုိ ခံစားရတယ္ဆုိတဲ့ တိက်တဲ့ ခံစားရခ်က္ကုိ သ႐ုပ္ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ဆုိတာကေတာ့ ခက္ခဲပါတယ္ေလ "

" အားနာနာနဲ႔ ေမးပါရေစ ဆရာ။ "ေႏွာင္း" "တစ္ေယာက္" "ကုိခ်စ္လြင္" အေပၚမွာ သစၥာေစာင့္သိႏုိင္ဖုိ႔ အတြက္ လက္ထပ္မယ့္ဆဲဆဲမွာ သူ႔ဘ၀ကုိ စေတးသြားခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ "အခ်စ္နဲ႔" ပတ္သက္ၿပီး ငယ္ငယ္ တုန္း က ခံစား နားလည္ခဲ့ရတာနဲ႔ အခု အသက္အ႐ြယ္ရလာခ်ိန္မွာ ခံစားနားလည္မိတာ ဘယ္လုိမ်ား ကြာ ျခားပါသလဲ "
" အသက္အ႐ြယ္ ဆုိတာဟာ ႀကီးရင့္လာတာနဲ႔အမွ် အေတြးအေခၚဟာလည္း ေျပားလဲလာတတ္ပါတယ္။ "အခ်စ္ကုိသာ ကုိးကြယ္ရာ" လုိ႔ အခ်စ္ကုိ ဦးစားေပးလြန္းတဲ့ အ႐ြယ္မွာ "အိပ္မက္သစၥာ"ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္အတြက္ "ေန၀င္ခ်ိန္"ဟာ သစၥာ႐ွင္မေလး ပီသစြာ ျပဳလုပ္သြားခဲ့ျခင္းပါပဲ။

အဲ ... "ေမာင္ေမာင္နဲ႔ ပထမအခ်စ္" က်ေတာ့ အဲဒီအခန္း မပါေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါဟာ ကြာျခားခ်က္ပါပဲ"
" ဆရာ ဘယ္လုိ၀တၳဳမ်ိဳးေတြကုိ ေရးရတာ အားသန္ပါသလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ "အိပ္မက္သစၥာ"ရဲ႕ မ်က္ႏွာလံုးမွာ "ေမတၱာဘဲြ႕" ၀တၳဳလုိ႔ ၀တၳဳ အမ်ိဳးအစား အမည္ကုိ တပ္ခဲ့ပါတယ္။ "ေမတၱာဘဲြ႕"ကုိ အမည္တပ္ခဲ့ေပမယ့္ "ဟာသကြက္" ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ပါပါတယ္။ ေနာက္၀တၳဳေတြမွာ "ေမတၱာဘဲြ႕ ဟာသ ၀တၳဳ" လုိ႔ တပ္တာ မ်ားပါတယ္။ " အခ်စ္ဘဲြ႕"၊ "အလြမ္းဘဲြ႕"၊ "ဘ၀သ႐ုပ္ေဖာ္"၊ "စံုေထာက္"၊ "သုိင္း" လုိင္းေပါင္းစံု ကၽြန္ေတာ္ ေရးပါတယ္။ ဘယ္၀တၳဳ ကုိလဲ ေရးေရး ဟာသကေတာ့ ပါတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဟာသ၀တၳဳေရးတဲ့ သူလုိ႔ လူ အေတာ္မ်ားမ်ားက မွတ္ယူေနၾကပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳေတြကုိ အလ်ဥ္းသင့္သလုိ မြမ္းမံ ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဟာသ၀တၳဳ ေရးတာဟာ ေပ်ာ္လြန္းလုိ႔ ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေမတၱာ က်ိန္စာသင့္မႈ၊ ႏွလံုးပူပန္မႈ၊ စိတ္ဆင္းရဲမႈ၊ ပရိေဒ၀ေသာကေတြသာ မင္းမူခဲ့ပါတယ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ ေကြကြင္း ရတဲ့ ဒုကၡ၊ မခ်စ္သူနဲ႔ အတူတကြ ေနရတဲ့ ဒုကၡ၊ လုိခ်င္တာကုိ မရတဲ့ဒုကၡ ... အဲဒီဒုကၡေတြနဲ႔သာ ၀ုိင္း၀ုိင္း လည္ ခဲ့ ပါတယ္။
ထူးျခားတာက အဲဒီလုိ စိတ္ဒုကၡေတြ ခံစားရတဲ့ စံခ်ိန္ အျမင့္မားဆံုးအခ်ိန္မွာေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြဟာ အေျပာင္ေျမာက္ဆံုး ဟာသ၀တၳဳေတြခည်းျဖစ္ေနတာပါ။
ဘာေၾကာင့္ ပါလဲလုိ႔ ဆရာ ေမးခ်င္တယ္ မဟုတ္လား။ တစ္ အခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡ ေတြအားလံုးကုိ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေျပာင္းလဲႊၿပီး ျပက္ရယ္ျပဳပစ္လုိက္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵပါပဲ။ ႏွစ္ အခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္လုိ ႏွလံုးသားေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ့သူေတြ ႐ွိေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ ၀တၳဳကုိ ဖတ္ရျခင္း အားျဖင့္ စိတ္ေျပာင္းစိတ္လဲႊ ျဖစ္ၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္သြားေစခ်င္တဲ့ဆႏၵ ထား႐ွိပါတယ္။ ေအးေလ ... ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေလာကီသားမုိ႔ "ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ" လုိ႔ ဆုိခ်င္လည္း ဆုိၾကေပါ့ဗ်ာ"

" ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးခ်င္တာ တစ္ခုက ဆရာ့ဇာတ္ေကာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကုလားစကားေတြ ညွပ္ညွပ္ေျပာတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဥပမာ - "ဟေရး ဘဂ၀မ္"တုိ႔၊ "ဘုိ႔သ္အခ်ား"တုိ႔၊ "ဆဘြတ္က႐ုိး"တုိ႔ စသည္ အားျဖင့္ေပါ့။ ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလုိ ေရးရတာပါလဲ။ ဆရာကုိယ္တုိင္က ဒီစကားေတြ ေျပာေနက် ျဖစ္ေနလုိ႔ ပါလား "
(ဆရာ့ကုိ ဒီေမးခြန္း ေမးလုိက္တဲ့အခါမွာ ပါးခြက္ႏွစ္ခုလံုး ၀ဲကေတာ့ ထုိးသြားေအာင္ ၿပံဳးရယ္လုိက္တာ ေတြ႕ လုိက္ပါတယ္။)
" ႀကိဳက္သြားၿပီ ဆရာ၀င္းၿငိမ္း။ ဒီေမးခြန္းကုိ ႀကိဳက္သြားၿပီဗ်ာ။ ဆရာရဲ႕ စူး႐ွထက္ျမက္လွတဲ့ အကဲခတ္မႈ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုးသားထဲမွာ သေႏၶတည္ေနတဲ့ ဗီဇအႏုသယကုိ အမွန္အတုိင္း ဆဲြငင္ ေဖာ္ထုတ္ ယူႏိုင္စြမ္း႐ွိခဲ့တာကုိး။

ကၽြန္ေတာ့္ ႐ုပ္ရည္ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္းပါ။ ေကသာ၊ ေလာမာ၊ နခါ၊ ခႏၱာ စတဲ့ ၃၂ ေကာ႒ာသ ေတြ ထဲမွာ မဇၥ်ိမေဒသက ကုလားေသြးနဲ႔ ေရာစပ္ဟန္တူတဲ့ အရိပ္နိမိတ္ေလး စုိးစဥ္းေတာင္ မပါ ပါဘူး။ ဘယ္ပါႏုိင္ပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဖေဖက ႐ွမ္းအစစ္နဲ႔ ျမန္မာအစစ္ မိဘက ေမြးဖြားခဲ့တာ။ တစ္ေန႔က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အဘုိး အဘြားေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ဘယ္ေလာက္ ႀကီးမားခဲ့ပံု၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ တုိ႔ရဲ႕ အခ်စ္စြန္႔စားခန္း ဇာတ္လမ္းေတြကုိ ေရးပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ မ်ိဳး႐ုိးစဥ္ဆက္ တစ္ေလွ်ာက္ ေမတၱာ ကုိ တန္ဖုိးထားၿပီး သစၥာေစာင့္သိခဲ့ၾကပါတယ္။

ဆက္ရန္
.