ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၃၄)

( အဲဒီလုိ ႐ုန္းကန္ေနရင္း တစ္ခါေတာ့ လာတာျပင္မွာ ခုန္တက္ ေပါက္တတ္တဲ့ ငါးပ်ံနဲ႔ အဆက္မျပတ္ ေအာ္တတ္တဲ့ ဘုတ္ငွက္ကုိ သတိရလာတယ္။ ငါးပ်ံနဲ႔ ဘုတ္ငွက္တုိ႔က ဘယ္သူ႔ကုိမွ ဂ႐ုမစုိက္ဘူး။ သူတုိ႔အစြမ္းကုိသာ သူတုိ႔ျပၿပီး ငါတေကာ ေကာေနၾကဟန္ ဖဲြ႕လုိက္ရင္ "သူ႔ကုိယ္သူလွ်င္၊ ဘာထင္ေလ မသိ" ဆုိတဲ့ အေတြး ထင္ေပၚလာမယ္လုိ႔ ယူဆၿပီး အဲဒီအတုိင္း ဖဲြ႕ဖုိ႔ ဆရာ ဆံုးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့စိတ္ထဲမွာ အားမရ သလုိလုိ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ကုိယ့္အစြမ္းကုိသာ ကုိယ္ျပေနၾကတဲ့ ငါးပ်ံနဲ႔ ဘုတ္ငွက္တုိ႔ကုိ ဖဲြ႕လုိက္႐ံုနဲ႔ ဆရာ့အေတြးဟာ ထင္ေပၚလာေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႂကြတက္လာေအာင္ ျပဳႏုိင္ဦးမွ ေကာင္းမယ္။ တစ္ခုခုနဲ႔ အားျဖည့္ေပးစရာ လုိေနေသးတယ္လုိ႔ အထင္ေရာက္လာတယ္။ လတာျပင္မွာ ငါးပ်ံ ေဆာ့ခ်င္တုိင္း ေဆာ့ေနတာကုိ ျမင္ၾကည့္တယ္။ ဘုတ္ငွက္ ဆူခ်င္တုိင္း ဆူေနတာကုိ ၾကားၾကည့္တယ္။ မ်က္စိ႐ႈပ္လာတယ္။ နားၿငီးလာတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဆရာ ၾကည္ႏူးခဲ့ဖူးတဲ့ ညေန ေနေစာင္းခ်ိန္ ေနလံုးနီနီ ကုိ သတိရလာတယ္။) ကို ဆက္ဖတ္ရန္...

ေနနီနီ ႐ႈခင္းဟာ မမွိန္႔တမွိန္လည္း ျဖစ္တယ္။ ၿငိမ္လည္း ၿငိမ္တယ္။ အနီေရာင္သန္းေနတဲ့ တိမ္ေတြနဲ႔ လွလည္း လွတယ္။ သူ႔ကုိ ေနာက္ခံကားအျဖစ္ ထည့္လုိက္ရင္ ေဆာ့ခ်င္တုိင္း ေဆာ့ေနပံု၊ ဆူခ်င္တုိင္း ဆူေနပံုတုိ႔ဟာ ႂကြတက္လာႏုိင္စရာ အေၾကာင္း႐ွိတယ္။ 

ေနလံုးနီနီဟာ ၾကည္ႏူးစရာ ျဖစ္သင့္တယ္။ ၾကည္ ႏူးစရာ ေနာက္ခံမွာ ငါးပ်ံနဲ႔ ဘုတ္ငွက္တုိ႔ရဲ႕ အမူအရာမ်ားဟာ ေမးေငါ့စရာ ျဖစ္သင့္တယ္။ ဆရာ အဲဒီလုိ ယူဆၿပီး ယူဆတဲ့အတုိင္း ဆံုးျဖတ္ လုိက္ျပန္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဆရာ့ စိတ္႐ုန္းကန္မႈဟာ ၿငိမ္သလုိလုိ ျဖစ္လာၿပီး ထြက္ေပါက္ရသလုိ ျဖစ္လာ တယ္။

အဲဒီအခါက်မွပဲ ေရးဖုိ႔ အားထုတ္ပါေတာ့တယ္။ ေရးဖုိ႔ အားထုတ္တဲ့အခါမွာ ႐ုန္းကန္မႈ အသစ္ကုိ ေတြ႕ရ ျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ႐ုန္းကန္မႈက အေတြး႐ုန္းကန္မႈ မဟုတ္၊ ပံုေပၚေအာင္ ေဖာ္ရတဲ့ အေရး ႐ုန္းကန္မ ႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပထမဦးဆံုး ပံုၾကမ္းေလာင္းလုိက္တယ္။ ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေခ်ာမကုိင္ရေသးခင္မွာဘဲ ကုိယ့္စာကုိ ကုိယ္ သေဘာမက်ႏုိင္သလုိလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ပံုၾကမ္းကုိ သေဘာမက်တာ မဟုတ္ဘူး။

ပံုၾကမ္းကုိ အေခ်ာကုိင္ လုိက္ရင္ ေခ်ာလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ကုိယ့္အေတြးကုိကုိယ္ သေဘာမက် ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ " သူ႔ကုိယ္သူလွ်င္၊ ဘာထင္ေလမသိ" သူတစ္ပါးကုိသာ ငါက ကဲ့ရဲ႕ေနျခင္းသည္ မွန္ႏုိင္ ပါ့မလား၊ သင့္ႏုိင္ ပါ့မလား။ ဆရာေတြေ၀ၿပီး ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေခ်ာ မကုိင္ေသးဘဲ ဆုိင္းထား လုိက္ရတယ္။

အေရး ကုိသာ ဆုိင္းထားလုိက္ရတယ္။ အေတြး ကေတာ့ တဒုိင္းဒုိင္း ျမည္လာတယ္။ အရင္က ထြက္ေပါက္ က ထြက္လာႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဆရာဟာ အေတြးနယ္ထဲကုိ ျပန္၀င္လာတယ္။ ၀င္လည္း ၀င္ခဲ့တယ္။ သြားရင္း၊ လာ ရင္း၊ လုပ္ရင္း၊ ကုိင္ရင္း အခြင့္ရတုိင္း ၀င္ခဲ့တယ္။ ၀င္တုိင္း ၀င္တုိင္းမွာ သူတစ္ပါး ငါတေကာ ေကာေနတာကုိ ငါက ကဲ့ရဲ႕ေနသည္မွာ မွန္ပါရဲ႕လား။ သင့္ပါရဲ႕လား။ ဆရာ့စိတ္ ႐ုန္းကန္ ေနရတယ္။ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ႐ုန္းကန္ေနခဲ့ပါတယ္။ ႏွစ္ရက္အၾကာမွာ "သူတစ္ပါးကုိသာ ငါက ကဲ့ရဲ႕ခ်င္ ရသည္မွာ ငါက ငါ့ကုိယ္ငါ ဘာထင္ေနလုိ႔လဲ " ဆုိတဲ့ အျမင္ကုိရလာတယ္။ ဆရာ ၀မ္းသာလုိ႔ မဆံုး ေတာ့ဘူး။

၀မ္းသာျခင္း ျဖစ္လုိက္တာက တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအျမင္ဟာ စိတ္ေမာစရာတစ္မ်ိဳး ပါလားလုိ႔ ငုိအားထက္ ရယ္အားသန္လုိက္မိတာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္တယ္။ ငါ့အျမင္မွန္လာၿပီ၊ သင့္လာၿပီလုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္ျပန္တယ္။ ထြက္ေပါက္ ရလုိက္ျပန္တယ္။ အဲဒီကစၿပီး ေရးလက္စ ပံုၾကမ္းကုိ ဆက္ကုိင္ ႏုိင္လုိ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ေသခ်ာစိတ္တုိင္းက် ရလာပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကမၻာ့သတင္း ဗမာ့သတင္းတုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ တစ္ဦးတည္းမွာသာ ျဖစ္ေပၚခဲ့တဲ့ စိတ္ေမာျခင္း၊ စိတ္လႈပ္႐ွားျခင္းတရားဟာ လႈပ္ရင္း႐ွားရင္း ႐ုန္းရင္းကန္ ရင္း ပြားမ်ားလာၿပီး စိတ္ကူးဥာဏ္ဘ၀ကုိ ရလာတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

အဲဒီ စိတ္ကူးဥာဏ္ကပဲ က်ဴ႐ုိး႐ွင္ ေမွ်ာ္ေငးေနပံုကုိလည္းေကာင္း၊ အဲဒီအခါ လတာျပင္မွာ ငါးပ်ံကလည္း ကၽြမ္း ကုိခ်ည္း ပစ္ျပေနပံုကုိ လည္း ေကာင္း၊ ဘုတ္မကလည္း အလြမ္းကုိခ်လုိ႔ ဟစ္ျပေနပံုကုိ လည္းေကာင္း၊ အဲဒီအခါ က်ဴ႐ုိး႐ွင္ဟာ မၾကည္ ႏူးႏုိင္တဲ့အတြက္ ငါးပ်ံနဲ႔ ဘုတ္မတုိ႔ကုိ ကဲ့ရဲ႕လုိက္ပံုကုိ လည္းေကာင္း၊ အဲဒီအခါ ေဗဒါက က်ဴ႐ုိး႐ွင္ကုိ ေ၀ဖန္လုိက္႐ံုကုိလည္းေကာင္း ဖန္တီးၿပီး ဇာတ္လမ္း ဆင္ႏုိင္ခဲ့တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါက "ေနလံုးရယ္နီ" အစခ်ီတဲ့ ေဗဒါလမ္းကဗ်ာအတြက္ ဆရာ့စိတ္ကူးမွာ စိတ္ကူးဥာဏ္ ၀င္လာပံုကုိ ေျပာျပတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလုိ ေျပာျပလုိက္တာက ကုိ၀င္းၿငိမ္း ေမးတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္နဲ႔ဆုိင္တဲ့ စိတ္ကူးဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚ လာပံုအေၾကာင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ကူးဥာဏ္ ၀င္လာပံုမွာ စာေရးဆရာ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး တူခ်င္မွ တူေပလိမ့္ မယ္။ စာေရးဆရာ တစ္ဦးတည္းမွာေတာင္ စာတစ္ပုဒ္နဲ႔ တစ္ပုဒ္ စိတ္ကူးဥာဏ္ ၀င္လာပံု တူခ်င္မွ တူလိမ့္ မယ္။ အခု ဆရာ ရခဲ့တဲ့ စိတ္ကူးဥာဏ္ ၀င္လာပံုကုိ ဆင္ျခင္ၾကည့္ရင္

(၁) အာ႐ံုတစ္ခုကုိ ျမင္ရ ၾကားရ သိရလွ်င္ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အေရးကိစၥတစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳရလွ်င္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ခံစားမႈတရား တစ္ခုခု ျဖစ္ေပၚလာတတ္တာကုိ သိသာပါတယ္။

(၂) ခံစားမႈတရား ျဖစ္ေပၚလာရင္ စိတ္ခ်မ္းသာေသာ ခံစားမႈေၾကာင့္ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စိတ္ဆင္းရဲ ေသာ ခံစားမႈေၾကာင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ၀မ္းေျမာက္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ႏွစ္သက္ျခင္း၊ က႐ုဏာ ျဖစ္ျခင္း၊ စက္ဆုပ္ျခင္း၊ အားတက္ျခင္း၊ စုိးရိမ္ျခင္း၊ အံ့ၾသျခင္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း စတဲ့ စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ တစ္ခုခု ဟာ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ ေပၚလာတတ္တာ သိသာလွပါတယ္။

 (၃) စိတ္လႈပ္႐ွားမႈ တရား ေပၚလာတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ စိတ္ကူးဥာဏ္႐ွိတဲ့ စာေရးဆရာရဲ႕ စိတ္မွာ ဘ၀အသိ တစ္ခုခု ရလာသလုိလုိ ျဖစ္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

(၄) အဲဒီအခါမ်ိဳးမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ စိတ္မွာ ေနာက္ထပ္ လႈပ္႐ွားလာတတ္ေသးသည္မွာ အရင္က မမွတ္မိဘူး လုိလုိနဲ႔ မွတ္မိေနတတ္တဲ့ ဒါမွ မဟုတ္ မွတ္ဥာဏ္ တစ္ေနရာရာမွာ ခုိေန ေအာင္းေန၊ ငုပ္ေနတတ္ တဲ့ ႐ုပ္ဆင္းသ႑ာန္ အသံ အျဖစ္အပ်က္ တုိ႔ဟာ သဘာ၀စိတ္ကုိ မွီၿပီး ၀ုိးတ၀ါး ေပၚလာ တတ္ၾကတယ္။

(၅) အဲဒီေနာက္ စာေရးဆရာရဲ႕ွစိတ္မွာာ အဲဒီအသိတရားတုိ႔ဟာ သဘာ၀စိတ္ရဲ႕ အင္အားေကာင္း သေလာက္ ပြားမ်ားလာၿပီး ပံုသစ္ အသြင္သစ္ကုိ ရယူဖုိ႔ ႐ုန္းကန္တတ္ၾကတယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္ "

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာႀကီး၊ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ေျပာျပသြားတဲ့အတြက္ ကဗ်ာ၀ါသနာ႐ွင္ေတြအတြက္ အေထာက္အကူရပါလိမ့္မယ္။ ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္ရဲ႕ ကဗ်ာေတြထဲက "ပ်ဥ္းမငုတ္တုိ" ေရးခဲ့ပံုကုိ သိခြင့္ ျပဳပါဦး ဆရာႀကီး ခင္ဗ်ား "

ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "ပ်ဥ္းမငုတ္တုိကဗ်ာ ေပၚလာပံုကုိ တစ္ေနရာမွာ ဆရာ ေရးဖူးပါတယ္။ အခု ကုိ၀င္းၿငိမ္း က ထပ္ေမးလာလုိ႔ ေျပာပါဦးမယ္။ စစ္ႀကီးၿပီးစ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္း၀င္းအတြင္းကုိ ျပန္ ေရာက္ေတာ့ တကၠသုိလ္တစ္၀ုိက္ဟာ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ပါ။ တကၠသုိလ္ ရိပ္သာလမ္း နံေဘးက ေျမာင္း ေတြထဲမွာ လူဦးေခါင္းခံြ၊ အ႐ုိး၊ စစ္သား သံခေမာက္၊ က်ည္ခံြဆုိတဲ့ စစ္ႀကီးရဲ႕ အေမြအႏွစ္ေတြကုိ ေတြ႕ ေနရပါတယ္။

ညေန လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တဲ့အခါ စစ္ဒဏ္ ခံလုိက္ရလုိ႔ မဲြေျခာက္က်ိဳးျပတ္ေနတဲ့ သစ္ပင္ေတြကုိလည္း ေတြ႕ ေနရပါတယ္။ သည္အထဲမွာ ပ်ဥ္းမငုတ္တုိႀကီးတစ္ခု။ လင္းတႀကီးလုိ အ႐ုပ္က ဆုိးပါဘိ။ ဆရာ လင္းတ ကုိ (လင္းဒ)လုိ႔ ဖတ္ပါ၊ (လဒ)လုိ႔ မဖတ္ပါနဲ႔၊ အဲဒါကုိ ျမင္ရေတာ့ ဖုထစ္႐ြက္ေတြ၊ ငွက္လင္း တသုိ႔ ... ဆုိတဲ့ ဥပမာ စကားစုကေလး ေပၚလာပါတယ္။

အဂၤလိပ္ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး ေရးတာကုိ ဖတ္ရဖူးတာကေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ ဗီဇ ကလလ ရည္ၾကည္ ဟာ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆုိရင္ "ပုလဲမိ" (Mother of Pearl)  လုိ႔ေခၚတဲ့ ပုလဲကမာေကာင္ရဲ႕ ကုိယ္ထဲကုိ ေရာက္သြား တဲ့ သဲၾကမ္းပြင့္နဲ႔တူသတဲ့။ ကမာေကာင္ဟာ အသားထဲကုိ သဲပြင့္ ေရာက္လာေတာ့ ယားက်ိက်ိ နဲ႔ အေနရခတ္ၿပီး ပုလဲရည္ေတြ ထုတ္ေပးသတဲ့။ အဲသည္ ပုလဲရည္က သဲၾကမ္းပြင့္ကုိ ဖံုးအုပ္ သတဲ့။ အေနရခက္လုိက္၊ ပုလဲရည္ထြက္လုိက္၊ သဲၾကမ္းပြင့္ကုိ ဖံုးအုပ္လုိက္နဲ႔ ၾကာေတာ့ သဲၾကမ္းပြင့္ ကေလးဟာ ပုလဲလံုးကေလး ျဖစ္လာခဲ့တာပဲ။

ကဗ်ာမွာလည္း လက္ဦးဆံုး ကာလလရည္ၾကည္ ဆုိရမယ့္ စကားကေလး တစ္လံုး၊ စာကေလးတစ္ပုိဒ္ ေပၚလာတယ္။ အဲသည္ စကားတစ္လံုး စာတစ္ပုိဒ္က လႈပ္႐ွားေတာ့ ေရးသူရဲ႕ ဥာဏ္ထဲမွာ အေနရခက္ၿပီး ပုလဲရည္နဲ႔ တူတဲ့ ကဗ်ာအရည္ေတြ ထြက္ၿပီး အုပ္ဖံုးလာတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ ကဗ်ာပုလဲလံုးကေလး ျဖစ္လာေတာ့ တာပဲတဲ့။
ဆရာ့ ကဗ်ာအတြက္လည္း ဖုထစ္႐ြက္ေတြ၊ ငွက္လင္းတသုိ႔ ... က စလုိက္တာ ေနာက္ဆံုးမွာ ပ်ဥ္းမငုတ္တုိ ကဗ်ာ ျဖစ္သြားတာပါပဲ "

" ဒီေန႔ ကဗ်ာေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားဟာ "အခ်စ္" ကဗ်ာေတြမွာပဲ ၀ဲလည္ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕က ျမန္မာကဗ်ာေတြဟာ အေၾကာင္းအရာပုိင္းမွာ က်ဥ္းေျမာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီး တုိ႔ အျမင္ သိပါရေစ ခင္ဗ်ား "

ဆရာမင္းသု၀ဏ္ - "အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးေနၾကတယ္ ဆုိတာ သဘာ၀က်ပါတယ္။ ကဗ်ာဟာ သိဂၤါရ ရသ ကုိ ေဖာ္ျပဖုိ႔ ယာဥ္တစ္ခုပါပဲ။ ကဗ်ာေရးသူဆုိတာ အမ်ားအားျဖင့္ ရင္ထဲမွာ သိဂၤါရ ရသေတြ ဆူပြက္ ေန တတ္တဲ့ ကာလသား၊ ကာလသမီးေတြ မ်ားပါတယ္။ သည္ေတာ့ အခ်စ္ကဗ်ာကုိပဲ ေရးေတာ့တာေပါ့။ တကယ္လုိ႔ သည္ကဗ်ာဆရာကေလး ေတြဟာ ေရ႐ွည္ဆက္ေရးေနမယ္ဆုိရင္ အသက္နဲ႔အတူ အေတြ႕ အႀကံဳေတြလည္း ရင့္က်က္ ေျပာင္းလဲလာၿပီး အေၾကာင္းအရာေတြလည္း ထူးလာ မွာပါပဲ။ က်ယ္ေျပာလာမွာပါပဲ။

ဆက္ရန္
.