ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၁၃)

" ဟုိ တစ္ေလာက ႐ုပ္႐ွင္ေကာင္စီမွာ ျမန္မာ့႐ုပ္႐ွင္အရည္အေသြး က်ဆင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးပဲြ ေတြ လုပ္တာ ၾကားလုိက္ရပါတယ္။ ဆရာ့အေနနဲ႔ေကာ ျမန္မာ႐ုပ္႐ွင္ေတြ အရည္အေသြးက်ဆင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ ၿပီး အဆင့္အတန္း ျမင့္လာေအာင္ ဘာတြ လုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါသလဲ "

" အဲဒါက ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ တခ်ိဳ႕က စက္ေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာတယ္။ စက္ဟာ လူကလုပ္မွ ျဖစ္တာပါ။ စက္ေၾကာင့္ လုိ႔ ပံုခ်လုိ႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီမွာ မွန္ဘီလူး အေကာင္းစားေတြ မ႐ွိဘူး။ ကရိန္းေတြ မ႐ွိဘူး။ ဟယ္လီေကာ္ပတာ နဲ႔ မ႐ုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ညံ့ပါတယ္ဆုိရင္ အဲသလုိ ေျပာတဲ့လူက ညံ့ တာပဲ။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚေတြ သံုးႏုိင္မွ ႐ုပ္႐ွင္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္ အရည္ အေသြးေကာင္းဖုိ႔ဆုိတာ ႐ုပ္႐ွင္ပညာ႐ွင္ေတြေပၚမွ႐ုပ္႐ွင္ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႐ုပ္႐ွင္ အရည္အေသြး ေကာင္းဖုိ႔ဆုိတာ ႐ုပ္႐ွင္ ပညာ႐ွင္ေတြေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ စက္ေတြက ဒုတိယ အဆင့္ က်မွ အေရးႀကီး တာပါ။ စက္ေတြ သိပ္စုတ္ျပတ္ေနလုိ႔လည္း ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ ႐ုပ္႐ွင္ မွာ က စီစးပြားေရးအရ ရင္းႏွီးျမွုပ္ႏွံမႈမ်ားတယ္။

အ႐ံႈးမခံႏုိင္ဘူး။ မျမတ္ခ်င္ရင္ေန။ အ႐ံႈးေတာ့ မခံႏုိင္ၾကဘူး။ အ႐ံႈးခံမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ႐ုိက္ကူး ထုတ္လုပ္မႈ႕ က မ႐ွိသေလာက္ပါဘဲ။ ဖလင္ေစ်း၊ မင္းသား မင္းသမီး ေစ်းႀကီးေတာ့ သံုးေလးသိန္းေလာက္ ရင္း ရတယ္။ စီးပြားေရးသေဘာေတာ့ အနည္းနဲ႔အမ်ား ပါတာပဲ။

႐ုပ္႐ွင္ အရည္အေသြး ျမွင့္ေပးခ်င္လြန္းလုိ႔ ဆုိၿပီး ဇြတ္လုပ္လုိ႔လည္း မရဘူး။ ဖ်က္ဆီးပစ္မယ္ဆုိလုိ႔လည္း မရ ပါဘူး။ တစ္ခ်က္ကေတာ့ ေငြေနာက္ မလုိက္ၾကဖုိ႔ပါဘဲ။ ႏုိင္ငံျခားကား တစ္ကားျပရင္ ေနာက္က လုိက္ အတုခုိး ၾကတယ္။ သူက လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ရင္ တုိ႔က ႏွစ္ဖက္ျပတ္မယ္။ သူက တစ္ေထာင္ ခုတ္ရင္ တုိ႔က ႏွစ္ေထာင္ ခုတ္မယ္ဆုိၿပီး လုိက္လုပ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ အရည္အေသြးက်ဖုိ႔ လမ္းအစပါပဲ။ ဒီလုိ သူမ်ား ေယာင္လုိ႔ လုိက္ေယာင္ရတာ မေကာင္းပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ကုိယ္ပုိင္ယဥ္ေက်းမႈ အေမြအႏွစ္ေတြ႐ွိပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈမ႐ွိတဲ့ လူမ်ိဳးမွ မဟုတ္ဘဲ။ ကုိယ္ပုိင္ဇာတ္ေတြ႐ွိတယ္။ နည္းေတြ႐ွိတယ္။ ကမၻာ့အဆင့္အတန္း မီခ်င္တယ္ ဘာညာ ေျပာေနၾကတယ္။ ကမၻာ ဆုိတာက ျမန္မာျပည္ ရဲ႕ အျပင္ဘက္မွာ႐ွိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ဟာ ကမၻာထဲမွာပါ။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ ျမန္မာစစ္တဲ့ အဆင့္အတန္းဟာ ကမၻာ့အဆင့္အတန္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ယဥ္ေက်းမႈ စစ္စစ္ ကုိ ေခတ္မီနည္းပညာနဲ႔သာ႐ုိက္။ ဒါ ကမၻာကုိ မီတာပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး အက်င့္စ႐ုိက္ကုိ အထင္ေသးၿပီး အေနာက္ ႏုိင္ငံမွ အထင္ႀကီးမယ္။ ဂ်ပန္မွ အထင္ႀကီးမယ္ဆုိရင္ မဟုတ္ေသးဘူး။

ဂ်ပန္က ကမၻာကုိ မီတယ္ဆုိတာ ဂ်ပန္နည္းနဲ႔မီတာပါ။ အေမရိကန္နည္းနဲ႔ မီတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယက ကမၻာ ကုိ မီတာလည္း တုိ႔ကေတာ့ အိႏၵိယပဲေဟ့ ဆုိၿပီး သူ႔ယဥ္ေက်းမႈကုိ ျပႏုိင္လုိ႔ မီတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က အဆင့္မင့္ခ်င္ရင္ သူတုိ႔လုိ ကုိယ့္နည္းနဲ႔ပဲ ျပပါ။ ေဟာင္ေကာင္ကားပံုစံ လုိက္႐ုိက္ၾကရင္ ေဟာင္ေကာင္ ရဲ႕ ေနာက္လုိက္ပဲ ျဖစ္မွာပဲ။
သူတုိ႔က ဓားခုတ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က လုိက္ခုတ္စရာ မလုိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ ၀ါးရင္းတုတ္႐ွိသားပဲ။ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ႐ုိက္တာကုိ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ႐ုိက္ရင္ ၾကည့္မွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူမ်ိဳးက ၀ါးရင္းတုတ္ နဲ႔ ႏုိင္ငံေတာ္ ထူေထာင္ခဲ့ဖူးတာပဲ။

ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အဆင့္ျမင့္လာဖုိ႔ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဘာသာ ထြင္ရမွာပဲ။ မထြင္ဘဲ သူမ်ား ေနာက္ လုိက္ေနတဲ့ ကာလပတ္လံုးေတာ့ သူမ်ားေနာက္လုိက္ေတြ ျဖစ္ေနမွာပဲ။ ကုိယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္နဲ႔ ကုိယ္ပုိင္ဟန္ ကေလး ေပၚေစခ်င္တာပါပဲ "
" ဆရာ ေနာက္ထပ္ထုတ္ဖုိ႔ ဘာစာမူ တင္ထားေသးသလဲ "
" တစ္ေန႔သ၌"
" လံုးခ်င္း၀တၳဳလား "
" ဟုတ္ပါတယ္ "

" ႐ုပ္႐ွင္႐ုိက္လက္စေကာ "
" ျဖဴေသာညိဳ "
" ဘယ္သူေတြ ပါလဲ "
" ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ခ်ိဳၿပံဳး၊ ႐ူပ"
" ဆရာ ဘာမ်ား ေျပာခ်င္ေသးလဲ "

" ၀တၳဳတုိဆုိတာ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သလုိပါပဲ။ ရေတာင့္ရခဲ အႏုပညာပစၥည္းပါ။ အခု မဂၢဇင္းေတြေရာ၊ ေပဖူးလႊာ ကုိေရာေပါ့ဗ်ာ ကုိ၀င္းၿငိမ္း က တစ္ဆင့္ ေျပာခ်င္တာ ႐ွိပါတယ္။ ေပဖူးလႊာအေနနဲ႔ အျပင္အဆင္ အလွအပရွိေအာင္ လုပ္တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ စာဖတ္ပရိတ္ တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္က အလွအပထက္ ၀တၳဳ၊ ေဆာင္းပါးကုိ အေလးထားဖတ္တယ္။ အဲဒီလုိ ဖတ္တဲ့ အခါ မွာ အ႐ုပ္ ကေလးေတြ သိပ္လွေအာင္ ေအာ့ဖ္ဆက္နဲ႔ ႐ုိက္ၾကတယ္။ စရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္အက် ခံၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အဲဒီ အ႐ုပ္႐ုိက္တဲ့ စရိတ္က ၀တၳဳစာမူခထက္ ပုိပါ လိမ့္မယ္။

စာဖတ္ပရိသတ္အေန နဲ႔ အ႐ုပ္လွလွထက္ စာကုိ အေလးေပးပါတယ္။ မဂၢဇင္းေစာင္ေရ တက္လာတာနဲ႔ အမွ် စာမူခေတြလည္း ပုိေပးသင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရတာက အ႐ုပ္ေတြ ပံုႏွိပ္တဲ့ စာရိတ္ထက္ နည္းေန တယ္။ ေရာင္စံုပံုႏွိပ္စရိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး စာမူခ၊ ပန္းခ်ီခ ပုိေပးရင္ ပုိေကာင္းမယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက ပန္းခ်ီဆရာေတြ မညံ့ပါဘူး။ အေရာင္နည္းနည္းနဲ႔ လွေအာင္ ေရးတတ္ ပါတယ္။ ဒီလုိ လုပ္ေပးရင္ ၀တၳဳတုိသမားေတြ အားပုိ႐ွိလာပါလိမ့္မယ္။

မဂၢဇင္းေတြက စာဖတ္ပရိသတ္ကုိ ျခယ္လွယ္ႏုိင္ပါတယ္။ စာေကာင္း ဖတ္လာေအာင္ စီစဥ္ လုပ္ႏုိင္ ပါတယ္။ အလွအပေလးေတြ၊ စာေကာင္းေတြနဲ႔ မွ်ေပးေစခ်င္တယ္။ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ ေကာင္းတဲ့စာေတြ ပါေစ ခ်င္တယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ အယူအဆပါ"
" ဆရာ့ အယူအဆ ကုိ တင္ျပေပးပါ့မယ္၊ ဆရာ့လိပ္စာကေကာ ... "

" အမွတ္(၃)၊ ေလးေထာင့္ကန္လမ္း၊ (ဇ) ေတာင္ရပ္ကြက္၊ သဃၤန္းကၽြန္းပါ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ "

ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္-၁၈၊ ႏုိ၀င္ဘာလ၊ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္။

ဒီပံု ၾကည့္ၿပီးမွ သူ႔စာဖတ္ပါ
စိန္ခင္ေမာင္ရီ

ဒီပံုကုိ အရင္ၾကည့္ပါဦး။
မွတ္မိၿပီလား။

ဟုတ္ပါတယ္။ " ဒီစာဖတ္ၿပီးမွ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ပါ" ဆုိတဲ့ ဆရာစိန္ခင္ေမာင္ရီပါပဲ။ သတင္းစာဆရာဘ၀၊ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာဘ၀၊ ႐ုပ္႐ွင္ေ၀ဖန္ေရးသမားဘ၀နဲ႔ စာဖတ္သူမ်ား၊ သိ႐ွိထားၾကၿပီးျဖစ္တဲ့ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီ နဲ႔ ဒီလ ေတြ႕ဆံုေပးဖုိ႔ ေပဖူးလႊာ စာတည္းအဖဲြ႕က ေ႐ြးခ်ယ္တာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ေတြ႕လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိတဲ့ အခ်က္ကုိ နိဒါန္းအစပ်ိဳးဘဲ ေပးခ်လုိက္မိပါတယ္။
" ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး သိခ်င္တာက ဆရာ့ကေလာင္နာမည္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါပဲ။ "စိန္"ဆုိတဲ့ နာမည္ကုိ ဆုိင္းဆရာ ႐ြာစားေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာပဲ တပ္ေလ့တပ္ထ ႐ွိတာ ေတြ႕ရဖူးပါတယ္။ ဆရာ့ကေလာင္ နာမည္ေ႐ွ႕မွာ "စိန္" တပ္ထားတဲ့ အဓိပၸာယ္ ဘယ္လုိ ႐ွိတယ္ဆုိတာ အရင္သိခ်င္ပါတယ္ "

" ဆရာ ဇ၀န ေပးထားတဲ့နာမည္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေၾကးမံု သတင္းစာတုိက္မွာ လုပ္ၾကတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ သတင္းေခါင္းစဥ္ တပ္တာေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြ လက္သံေျပာင္တယ္ဆုိၿပီး ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ "စိန္" တပ္ၿပီး ေခၚေလ့႐ွိပါတယ္။ စိန္ေဗဒါႀကီး လုိ လက္သံေျပာင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ကေလာင္နာမည္အျဖစ္ မသံုးခဲ့ ပါဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကးမံုမွာ အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘဲ အျပင္ကေန ေၾကးမံုကုိ ေဆာင္းပါး ပုိ႔ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေၾကးမံုက ျပည္သူပုိင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဆရာဇ၀နက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေဆာင္းပါး ကုိ ေၾကးမံု ခင္ေမာင္ရီ ဆုိၿပီး နာမည္တပ္လုိက္ပါတယ္။ ခါတုိင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ရင္း အတုိင္း " ခင္ေမာင္ရီ" ပါပဲ။ ဆရာဇ၀န က အဲဒီ ကၽြန္ေတာ့္ေဆာင္းပါးကုိ ေၾကးမံုမွာ ထည့္ သံုးၿပီး ကေလာင္နာမည္ကုိလည္း ေၾကးမံုခင္ေမာင္ရီ လုပ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ စိန္ခင္ေမာင္ရီေပါ့ ဆုိၿပီး "စိန္" တပ္လႊတ္ လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး စိန္ခင္ေမာင္ရီ ျဖစ္လာတာပါ"

" တျခားကေလာင္နာမည္ ႐ွိေသးလား ဆရာ "
" ႐ွိပါေသးတယ္။ ပေဒသာမဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ လုပ္ေနတုန္းက "နန္းၿမိဳင္"ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ မဂၢဇင္း ၀တၳဳ႐ွည္၊ ၀တၳဳတုိေတြ ေရးပါတယ္။ " ယဥ္ၿငိမ္း" ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေဆာင္းပါးေရးပါတယ္။ " ခင္ေမာင္ရီ" ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ေတာ့ ဘာသာျပန္ေတြ ေရးပါတယ္။ ပေဒသာမဂၢဇင္း မွာ ဆရာသာဓု၊ ကြယ္လြန္ သူ စာေရးဆရာ သန္းေဆြတုိ႔နဲ႔ အတူတူ လုပ္ရပါတယ္။ ကုိသန္းေဆြ အယ္ဒီတာက ထြက္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အယ္ဒီတာ တက္လုပ္ရပါတယ္။

၁၉၄၉-၅၀ ေလာက္ကပါ။ အဲဒီတုန္းက ပေဒသာမဂၢဇင္း ဘုတ္အဖဲြ႕မွာ ဆရာတက္တုိးက ဥကၠ႒ပါ။ သူက ခုိင္းလုိ႔ လစဥ္ ဘာသာျပန္တစ္ပုဒ္ အၿမဲေရးရၿပီး က်န္တဲ့ ၀တၳဳနဲ႔ ေဆာင္းပါးတုိ႔ ကုိယ္ ႀကိဳက္တာကုိ ေရးႏုိင္ တာနဲ႔ ကေလာင္နာမည္ သံုးခုေလာက္ ထားခဲ့တာပါ"
" ဒါဆုိ ဆရာ စာေပေလာကထဲ စေရာက္တာ မဂၢဇင္းကစတာပဲေပါ့ "
" ဟုတ္ပါတယ္။ ပေဒသာမဂၢဇင္းက ကုိတင့္တယ္တုိ႔၊ ဆရာေသာ္တာေဆြတုိ႔ ထြက္သြားၿပီး ႐ႈမ၀ ေရာက္ သြားေတာ့ သူတုိ႔တစ္ေတြ စုၿပီး ေထာင္ခဲ့တဲ့ ပေဒသာမဂၢဇင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္သြားပါတယ္။ ကုိသန္းေဆြ နဲ႔ ဆရာတက္တုိး က စာေပမွာ လက္ဦးဆရာေတြပါ။ အဲဒီကမွ အုိးေ၀သတင္းစာ ေရာက္ၿပီး သတင္းစာ သမားျဖစ္လာတာပါ။

သတင္းစာမွာ ဆရာဇ၀နတုိ႔၊ ဦးညိဳျမတုိ႔က ကၽြန္ေတာ့္လက္ဦးဆရာေတြပါ။ ဒီအထဲက သတင္းတည္းျဖတ္ နည္း၊ ေခါင္းတပ္နည္း၊ ေဖာင္ကုိင္နည္းေတြကုိ ကံ့ကူလက္လွည့္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာကေတာ့ ခု လုပ္သား ျပည္သူ႔ ေန႔စဥ္ သတင္းစာတုိက္က ကုိသာဂဒုိး (ဒုတိယ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးတင္စုိး)ပါပဲ "
" ဆရာ ဘယ္သတင္းစာေတြ မွာ လုပ္ဖူးေသးလဲ "

" အုိးေ၀၊ စီးပြားေရး၊ ဗမာ့၀ါဒ၊ ဗမာ့ေခတ္၊ ယူနီယံေဂဇက္၊ မန္းေခတ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုး ေၾကးမံုလုိ႔ ဆုိၾကပါစုိ႔။ ဗမာ့ေခတ္မွာ ညအယ္ဒီတာ လုပ္တုန္းက ေန႔မွာ အားေနလုိ႔ ျမန္မာႏုိင္ငံ ရဲအဖဲြ႕ဌာနခ်ဳပ္က ထုတ္တဲ့ ရဲေၾကးမံုစာေစာင္တုိ႔၊ မႈခင္းမဂၢဇင္းေတြမွာလည္း လုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ အေဖ "ပုလိပ္အရာ႐ွိတစ္ဦး" က တာ၀န္ အရ ကုိင္ရတဲ့ စာေစာင္ေတြပါ။ သူက ေခၚခုိင္းလုိ႔ လုပ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခါ ျပစ္မႈမဂၢဇင္းဆုိၿပီး အေဖ က ထုတ္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ပဲ စၿပီး ကုိင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ျဖဴနီညိဳျပာမဂၢဇင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ခဲ့ပါ တယ္"
" ဆရာ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သတင္းသမားဘ၀၊ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာဘ၀ စသျဖင့္ ျဖတ္သန္း လာခဲ့ရတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳေတြထဲက ဒီေန႔ စာေပလုပ္သား လူငယ္လူ႐ြယ္ေတြ မွတ္သား သင့္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳမ်ိဳး ေျပာျပေပးပါ"

" အမယ္ေလး ... မလုပ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ သာတဲ့လူခ်ည္းပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ဆရာႀကီး လုပ္ၿပီး ေတာ့လည္း မေျပာပါရေစနဲ႔ဗ်ာ၊ ေျပာလည္း မေျပာတတ္ပါဘူး။ ဒီကေန႔ လူငယ္စာေရးဆရာေတြ ၾကည့္ရတာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ၀ီရိယ အကုန္သာပံုရပါတယ္။ အားလံုး လႈပ္လႈပ္႐ွား႐ွားနဲ႔ ထက္ထက္ ျမက္ျမက္ခ်ည္းပါပဲ"
" ဘာသာျပန္စာေပနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ့ဘာသာျပန္ေတြ ဖတ္ရပါတယ္။ ဆရာဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာ ဘယ္လုိမူ နဲ႔ ျပန္ပါသလဲ။ တခ်ိဳ႕က လုိတုိးပုိေလွ်ာ့ျပန္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း တိတိက်က် ျပန္ၾကတယ္။ ဆရာကေကာ ... "

" ကၽြန္ေတာ္ ဗုိလ္တက္ (ဆရာတက္တုိး) ရဲ႕ တပည့္ပါ။ အရမ္းဘာသာမျပန္ တဲ့ ဆရာ့မူအတုိင္း ဘာသာျပန္ ပါတယ္။ အရမ္းဘာသာမျပန္နဲ႕ ဆုိတဲ့ မူထဲမွာ လုိတုိးပုိေလွ်ာ့လည္း မလုပ္ရပါဘူး။ သူ႔အ႐ွိ၊ သူ႔အာေဘာ္ အတုိင္း ျပန္ရပါတယ္။ တိတိက်က် ျပန္ရတယ္ဆုိပါေတာ့။
ဒီဘာသာျပန္ကိစၥ နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နည္းနည္း ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္ေတြက ဘာသာျပန္တာကုိ Creative Art လုိ႔ ဆုိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလုိ မျမင္ဘူး။ ဘာသာျပန္တယ္ဆုိတာ သူမ်ားရဲ႕ ပုဆုိး ငွား၀တ္တာပဲ။ ဒီပုဆုိးမင္း နဲ႔ လုိက္လုိက္တာကြာလုိ႔ ေျပာလည္း ၀မ္းသာလုိ႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ပုဆုိးမွ မဟုတ္ဘဲကုိး။ ကုိယ္ပုိင္ မဟုတ္တာကုိ ကုိယ္နဲ႔လုိက္ေအာင္ ဆုိၿပီး အၿမိတ္တပ္၀တ္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ပုဆုိး က ကြင္းက်ယ္ေနလုိ႔ ျဖတ္၀တ္မယ္ဆုိရင္ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။

သူမ်ားပုဆုိး ငွား၀တ္ရေတာ့ ပုဆုိးေၾကမသြားေအာင္၊ စြန္းထင္းမသြားရေအာင္ ပုိၿပီး ဂ႐ုစုိက္ ၀တ္ရ သလုိပဲ။ ကုိယ္က လုိတုိးပုိေလွ်ာ့ လုပ္လုိ႔မရဘူး။ အ႐ွိကုိ အ႐ွိအတုိင္းပဲ ျဖစ္ေအာင္ ဘာသာျပန္သင့္ တယ္ လုိ႔ ထင္ပါ တယ္"
" ဒါဆုိ ဆရာက ဘာသာျပန္တဲ့ေနရာမွာ တိတိက်က် ျပန္တယ္ေပါ့ "
" ဟုတ္ကဲ့ ... တိတိက်က်ပဲ ျပန္ပါတယ္။ စကားလံုးေ႐ြးတဲ့ ေနရာမွာ ဂ႐ုစုိက္ေရးတယ္။ ေန႔စဥ္သံုးနဲ႔ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္အမ်ား နားလည္ႏုိင္မယ့္ စကားလံုးမ်ိဳးကုိေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့မွလည္း ဘာသာျပန္က English Myanmar မျဖစ္ေတာ့ဘဲ Myanmar Myanmar ျဖစ္မွာကုိး။

ဆုိဖီယာရဲ႕ ဆုိဖီယာမွာ တိတိက်က် တုိက္႐ုိက္ဘာသာျပန္တာပါ။ ေတာ္ေတာ္စကားလံုး က်စ္က်စ္ လ်စ္လ်စ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ထားပါတယ္။ " ၀ါးတဲေလး" က်ေတာ့ ပုိခတ္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မူရင္း The House of Bamboo ေရးတဲ့ စာေရးဆရာက အဂၤလိပ္စာကုိ ဖဲြ႕ဖဲြ႕ႏဲြ႕ႏဲြ႕ ေရးတတ္တယ္။ စာအုပ္က ဒုတိယ ကမၻာ စစ္ၿပီးစ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕မွာ ၿဗိတိသွ်တပ္ ေတြ ႐ွိတုန္းအခ်ိန္ ၿဗိတိသွ် စစ္ဗုိလ္ ပန္းခ်ီဆရာနဲ႔ ျမန္မာမေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ ၀တၳဳျဖစ္ပါ တ္။ ျမန္မာ ေတာေတာင္ သဘာ၀အလွ၊ ျမန္မာတုိ႔ စ႐ုိက္၊ စိတ္ေနသေဘာထား၊ သနပ္ခါးနဲ႔ ျမန္မာမေလး တစ္ေယာက္ ေခ်ာေမာလွပပံုကုိ ဖဲြ႕ထားတာက ျမန္မာ စာေရးဆရာ ႐ံႈးေလာက္တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါကုိ အဂၤလိပ္စာ အေရးအသား Style ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီစတုိင္ ရသေပၚေအာင္ ေတာ္ေတာ္ျပန္ယူရတယ္။ ဒီေနရာမွာ သူ႔အာေဘာ္လည္း မလြတ္ရေအာင္၊ သူ႔ရဲ႕ စာ အေရးအသား နဲ႔ လည္း သိပ္ၿပီး တိမ္းမသြားရေအာင္ အေတာ့္ ကုိ ဂ႐ုစုိက္ၿပီး ျပန္ရပါတယ္။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း မူရင္းနဲ႔ တဲြၾကည့္ရင္ သိပါလိမ့္မယ္"
" ဆရာ ရာဇ၀တ္မႈခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဘာသာျပန္ေတြေပၚမွာ ဘယ္လုိ သေဘာထားပါသလဲ "

" တစ္ေလာက မႈခင္းစာအုပ္တစ္အုပ္က စာမူ လာေတာင္းလုိ႔ မႈခင္း၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ကုိ ေပးလုိက္တယ္။ စိစစ္ ေရး႐ံုး တင္လုိက္ေတာ့ ပယ္လုိက္တယ္။ ပယ္လည္း ပယ္စရာပဲ။ ျပစ္မႈ က်ဴးလြန္ပံုကုိ တစ္တစ္ခြခြ ျပထားၿပီး အေျဖမပါဘူး။ အေျဖဆုိတာက ရာဇ၀တ္ေဘး ေျပးမလြတ္ဆုိတဲ့ ဥပေဒကုိ မေဖာ္ဘဲ ဤသုိ႔ဤပံု လူသတ္မႈ ကုိ က်ဴးလြန္လုိက္ေလသတည္းနဲ႔ပဲ ဆံုးထားတာကုိး။ အဲဒါကုိ မႈခင္း၀တၳဳနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တျခား ဘာသာျပန္ ဆရာ တစ္ေယာက္က ဇာတ္သိမ္းကုိ ျပင္လုိက္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ ဇာတ္သိမ္းကုိ ျပင္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ အပုိကေလး ထည့္ေပးလုိက္တာ။ လူမ်ားရဲ႕ ပုဆုိးကုိ အၿမိတ္ထည့္၀တ္လုိက္တာ။ လုိတုိး လုပ္လုိက္တာ။ ဇာတ္သိမ္းမွာ လူသတ္မႈ က်ဴးလြန္တဲ့ ႀကံရာပါ တရားခံကုိ သတင္းေပးတဲ့လူ ေပၚလာၿပီး သတင္းေပးလုိက္ လုိ႔ ရဲက ဖမ္းလုိက္ေလသတည္း လုပ္လုိက္တာကုိးဗ်။

အမွန္က ကၽြန္ေတာ္သာဆုိရင္ မလုပ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မူအရ ပုဆုိးအၿမိတ္မတပ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။
ဒါေပမဲ့ မူရင္း ကုိ မဖတ္ရတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္ကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ။ ဒါလည္း မေကာင္းဘူး၊ မလုပ္သင့္ဘူး။ ကုိယ့္ဥာဏ္အား မပါတာကုိ ဘာသာျပန္ၿပီး ျဖည့္တာဟာ အျပစ္တစ္ခုပဲဗ်"
" ဆရာ ျပဇာတ္ ဘယ္ႏွပုဒ္ ေရးဖူးၿပီးလဲ "
" ေရးေတာ့ မထားမိဘူးဗ်။ ပင္ကုိေရးေရာ၊ မွီးတာေရာ၊ ဘာသာျပန္တာေရာဆုိရင္ အပုဒ္ေပါင္း သံုးဆယ္ထက္ မနည္းေတာ့ဘူး ထင္တယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္တုိက္က စာမူေတာင္းေတာင္း၊ ျပဇာတ္ ယူမလား၊ ျပဇာတ္ ေရးပါရေစ ဆုိၿပီး ျပဇာတ္ခ်ည္း ဖိေရးေနတာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ တျခားဘက္ ေတြမွာ ထြန္းကားသေလာက္ ျပဇာတ္ဘက္မွာ အားနည္းေနလုိ႔ပါပဲ။

ၿမိဳ႕နယ္ မဂၢဇင္းေတြက စာမူေတာင္းလည္း ျပဇာတ္ပဲ ေရးေပးတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ ၿမိဳ႕နယ္မဂၢဇင္းေတြက ထြက္ မလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ျပဇာတ္ စာမူေလးေတြ ျမဳပ္ေနေသးတယ္။ ခုလုိ ျပဇာတ္ခ်ည္း ေရးေပးေတာ့ ေနာက္ပုိင္း က်ေတာ့ အဲဒီၿမိဳ႕နယ္မဂၢဇင္းဆရာေတြက မေတာင္းၾကေတာ့ဘူးဗ်။ မႀကိဳက္ၾကလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္ေတာ့္ ျပဇာတ္ကေလးေတြက ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ ဟဲ ဟဲ "
" ဆရာ့ ျပဇာတ္ ေတြ စာအုပ္ မထုတ္ဘူးလား "

" ထုတ္ခ်င္တာေပါ့ဗ်ာ။ ကုိယ္တုိင္လည္း မထုတ္ႏိုင္၊ ထုတ္ေ၀သူ ႐ွာေတာ့လည္း ထုတ္ေ၀သူတစ္ေယာက္ က ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားစာအုပ္ ေရာင္းရမွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ တစ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ သီတင္းကၽြတ္တုိ႔၊ တန္ေဆာင္တိုင္ တုိ႔ ႐ွိရင္ လမ္းထိပ္မွာ ျပဇာတ္ကခ်င္တဲ့ ဒါ႐ုိက္တာ ေပါက္စကေလးေတြ တစ္ဦးစ ႏွစ္ဦးစ ကသာ ၀ယ္ၾကမွာပါ။ ဘယ္သူမွ ၀ယ္မွာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေျပာဖူးတယ္ဗ်။ သူ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ တုတ္တုတ္ ရယ္။ အုပ္ေရ တစ္ေထာင္ေလာက္ ထုတ္ရင္ အုပ္ငါးဆယ္ ကုန္ဖုိ႔ မနည္းေရာင္းရမွာ။ ဒီေတာ့ ဘယ္သူက ထုတ္ခ်င္မလဲဗ်ာ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေတာ္ေတာ္ညံ့ခဲ့တာပဲ။
အရင္ စာေရးဆရာ အသင္း ႐ွိတုန္းက တစ္ႏွစ္ တစ္ခါ စာဆုိေတာ္ေန႔မွာ ျပဇာတ္ႀကီးေတြ ကခဲ့ၾကတယ္။ ေ႐ွးစာဆုိေတာ္ႀကီး ေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြေပါ့ဗ်ာ။ သမုိင္းေၾကာင္း မွန္ေအာင္ေတာ္ေတာ္ေလး ႐ွာေဖြၿပီး ေရးခဲ့ၾက တဲ့ ျပဇာတ္ေတြပါပဲ။ အဲဒါေတြကုိ အသင္းႀကီးက ေရးၿပီး၊ စာအုပ္ျဖစ္ေအာင္ စိတ္မကူးခဲ့ၾကဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ လုိပါပဲဗ်ာ။ ကုိတင့္ေအာင္ (ဗုိလ္ကေလးတင့္ေအာင္)တုိ႔၊ ဆရာဇင္တုိ႔ ျပဇာတ္ေတြလည္း မနည္း ပါဘူး။ သီခ်င္းေတြလည္း ပါတယ္။ အဲဒါေတြလည္း စာအုပ္ မျဖစ္ခဲ့ၾကဘူး။

အဲ ... ကၽြန္ေတာ့္ ျပဇာတ္႐ွည္တစ္ပုဒ္ စာအုပ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ပထမ စင္တင္ကတဲ့ ျပဇာတ္ပါ။ ေနာက္မွ စာအုပ္ ျဖစ္လာတာပါ။ ဒါလည္း ဦးဘေဆြ (ရန္ကုန္ဘေဆြ)က သူ႔ ျပဇာတ္ႏွစ္ပုဒ္၊ ကုိေအာင္လင္း ျပဇာတ္ တစ္ပုဒ္နဲ႔ ေပါင္းၿပီး ျပဇာတ္ေလးပုဒ္ဆုိၿပီး စာအုပ္ထုတ္ေပးလုိ႔ ျဖစ္လာတပါပဲ။ အဲဒီျပဇာတ္က " ေျမပုိင္႐ွင္ ဦးကံေကာင္းႏွင့္ သမီးမ်ား " ျပဇာတ္ပါပဲ။ ခု ဒီျပဇာတ္က တကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းသံုး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီျပဇာတ္စာအုပ္ ထုတ္ေတာ့ ဦးဘေဆြက အမွာစာ ေရးထားတာကေလး႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပမယ္ေနာ္ ...

" အခန္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာႏွင့္ သီခ်င္းေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ သီဆုိသ႐ုပ္ေဆာင္ျပရေသာ ျမန္မာေတြ ရမ္းတုတ္ လာခဲ့သည့္ ျပဇာတ္လုပ္ငန္းမွာ တိမ္ေကာ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရသည္။ ဤျမန္မာျဖစ္ ရမ္းတုတ္ျပဇာတ္ ေတြၾကားထဲ၌ ၁၉၅၄ ခုႏွစ္၊ ကမၻာ့ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏွစ္ပတ္လည္ပဲြတြင္ စာေရးဆရာ ခင္ေမာင္ရီ က " ေျမပုိင္ရွင္ ဦးကံေကာင္းႏွင့္ သမီးမ်ား "ဟူေသာ တစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္ကုိ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမ၌ တင္ဆက္ ခဲ့သည္။ ထုိျပဇာတ္အတြက္ အျပင္အဆင္ကုိ ေခတ္သစ္ပန္းခ်ီ (သုိ႔မဟုတ္) စိတၱေဗဒ ပန္းခ်ီနည္း နဲ႔ ဦးဘရင္ကေလးက ျပင္ဆင္ေပး၍ ထုိတစ္ခန္းရပ္ ျပဇာတ္အၿပီးတြင္ ျမန္မာပရိသတ္က ထုိျပဇာတ္မ်ိဳး ကုိ ေကာင္းစြာ လက္ခံအားေပးၾကသည္ဟု ယံုၾကည္စိတ္ခ်ႏုိင္လာၾကသည္ ... "

ဒီလုိ ဦးဘေဆြတုိ႔က ခ်ီးက်ဴး၊ တကၠသုိလ္မွာလည္း ေက်ာင္းသံုးျဖစ္၊ ႏုိင္ငံျခား၊ ျပဇာတ္ကုိ ျမန္မာမႈ ျပဳရာမွာ ထိမိပါတယ္၊ ေအာင္ျမင္ပါတယ္လုိ႔ ဆုိၾကေပမယ့္ ပင္ကုိေရးမဟုတ္လုိ႔ ရဲရဲ ရင္မေကာ့ရဲဘူးဗ်။ ငွား၀တ္ တဲ့ ပုဆုိးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ အလားတူျပဇာတ္တစ္ခုေရးပါတယ္။ " ေဒၚေ႐ႊေအးႏွင့္ သားသမီးမ်ား" ဆုိတဲ့ ျပဇာတ္၊ ၁၉၈၀-၈၁ ခုႏွစ္ထုတ္ အေကာက္ခြန္ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းမွာ ပါပါတယ္။ အဲဒါက်ေတာ့ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ပင္ကုိေရးပါပဲ။ ကုိ၀င္းၿငိမ္း ဖတ္ဖူးသလား မဆုိႏုိင္ဘူး။ အေမ ေသလုိ႔မွ အေလာင္းေျမမက် ေသးဘူး။ က်န္ရစ္တဲ့ သားသမီးေတြထဲက တစ္ေယာက္က အေမ့ေသတၱာကုိ တိတ္တဆိတ္ ဖြင့္ၿပီး လက္၀တ္ လက္စားေတြ ခုိးေျပး၊ အဲဒါ သိေတာ့ ေမာင္ႏွမေတြ ျပႆနာ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလ။ ဒါလည္း လူေတြရဲ႕ ေလာဘတရားကုိ ျပတဲ့ ျပဇာတ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဦးကံေကာင္း ေနာက္လုိက္ျဖစ္ေနလုိ႔ သိပ္ၿပီး ထင္ေပၚမယ္ မဟုတ္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ"

" ျပဇာတ္စာေပ ... ဆရာေျပာတဲ့ ဖတ္ဇာတ္ကုိ တကယ္ စင္တင္ကျပလုိ႔ ရႏုိင္ပါသလား "
" စင္တင္ျပဇာတ္ကိစၥကုိ ကုိ၀င္းၿငိမ္းေမးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ျပဇာတ္စာေပ ဆုိၾကပါစုိ႔။ စာအုပ္ထဲမွာ ပါတဲ့ ျပဇာတ္တုိင္းကုိ စင္တင္လုိ႔ ရႏုိင္မလား။ အဲဒီလုိ မဟုတ္လား။ ဖတ္ဇာတ္ဆုိပါစုိ႔ဗ်ာ။ ဖတ္ဇာတ္တုိင္း စင္တင္ လုိ႔ မရဘူးဗ်။ စင္တင္ခ်င္ရင္ စင္တင္ျပဇာတ္အဂၤါရပ္ေတြ ပါေအာင္ ေရးႏိုင္မွ စင္တင္ႏုိင္တာ။ ဒီေနရာက်ေတာ့ ဇာတ္ညႊန္းဆရာတုိ႔၊ တင္ျပသူ ဒါ႐ုိက္တာတုိ႔အခန္း ပါလာၿပီ။
ျပဇာတ္ေရးသူကုိယ္တုိင္ ဇာတ္ညႊန္းပုိင္းေရာ၊ ဒါ႐ုိက္တာပုိင္းကေရာ ၾကည့္ၿပီးေရးမွ စင္တင္ျပဇာတ္ ျဖစ္လာ ႏုိင္ပါလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ႕ဖတ္ဇာတ္ေတြကုိ စင္ေပၚတင္ရင္ ရႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမွာ ဒါ႐ုိက္တာ လုိပါတယ္။ ဆန္႔တန္ဆန္႔၊ ျဖည့္တန္ျဖည့္ လုပ္ၿပီးမွ ကလုိ႔ရပါလိမ့္မယ္။ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြမွာ ျပဇာတ္ေရးဆရာ က တျခား၊ ဒါ႐ုိက္တာက တျခားစီ႐ွိၾကပါတယ္။

ျမန္မာ့ျပဇာတ္အစ မဏိကတ္ကလုိ႔ ဆုိတယ္။ ၀န္ႀကီးပေဒသရာဇာ ေရးတာေလ။ အဲဒါ နန္းတြင္းျပဇာတ္ ေတြလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ဘယ္လုိကၾကတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ တစ္ခါ ကုန္းေဘာင္ေခတ္ ျမ၀တီမင္းႀကီးတုိ႔ အခ်ိန္ မွာ ျပဇာတ္ေတြ ႐ွိတယ္။ အီေနာင္၊ ရာမ၊ သခၤပတၱဆုိတဲ့ ျပဇာတ္ေတြ။ တစ္ခါ ဦးၾကင္ဥတုိ႔၊ ဦးပုညတုိ႔ရဲ႕ ေဒ၀ကုမၻာန္တုိ႔၊ ပါပဟိန္တုိ႔၊ ေရသည္ျပဇာတ္တုိ႔၊ ၀ိဇယျပဇာတ္တုိ႔ ဆုိတာေတြ၊ ဒီျပဇာတ္ ေတြကုိလည္း ဘယ္လုိ ကခဲ့ၾကတယ္မသိဘူး။

ဆရာဦးေသာ္ဇင္ကေတာ့ ဦးၾကင္ဥရဲ႕ ဇာတ္ေတြမွာ ျပဇာတ္ရဲ႕ အေဆာင္အေယာင္ျဖစ္တဲ့ ထီးကား၊ နန္းကား၊ ေတာကား၊ ေတာင္ကားေတြကုိ ေဆးပန္းခ်ီနဲ႔ မျခယ္ဘူး။ စာပန္းခ်ီနဲ႔ ျခယ္တယ္လုိ႔ဆုိတယ္ဗ်။ သူ႔ရဲ႕ စာပန္းခ်ီ နဲ႔ ဖဲြ႕တဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ႐ႈခင္းကုိ ဇာတ္ခံုေပၚသာ မဟ္ုတ္ဘဲ စာဖတ္ခန္းထဲမွာလည္း ျမင္ ေယာင္ ထင္ေယာင္လာႏုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိတယ္။ ဒီေတာ့ ျပဇာတ္ေတြ ကတဲ့အခါမွာ နန္းေတာ္ထဲက ပဲြၾကည့္ ေဆာင္မွာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျမ၀ုိင္းေပၚမွာ စာ႐ြတ္ၿပီး သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကသလားမသိဘူး။ ဆရာ ဦးေသာ္ဇင္ ကပဲ ဦးၾကင္ဥရဲ႕ ျပဇာတ္ေတြဟာ အ႐ြယ္ပမာဏကလည္း အေနေတာ္ ျဖစ္တယ္။ ျပဇာတ္ ကလုိ႔ လည္းေကာင္း၊ အလြတ္ဖတ္ဖုိ႔လည္း ေကာင္းတယ္လုိ႔ ဆုိတယ္ဗ်။

ဒီ ဦးၾကင္ဥနဲ႔ ဦးပုညတုိ႔ ျပဇာတ္ေတြကုိ တကယ္ကခဲ့၊ မကခဲ့ မသိရေပမယ့္ သဘင္၀န္မွတ္တမ္းေတြအရ ထုိးဇာတ္၊ လုပ္ဇာတ္ မကရ။ ဣႏၵာ၀ုဓ၊ သွ်ကုႏၶလာ၊ ရာမယဏ စတဲ့ ျပဇာတ္ႀကီးေတြ၊ ၀ိဇယ စတဲ့ မဟာ၀င္ ေတြသာ ကရတယ္လုိ႔ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးပုညရဲ႕ ၀ိဇယပဲ ကရၿပီး ထုိးဇာတ္ျဖစ္တဲ့ ဦးၾကင္ဥရဲ႕ ျပဇာတ္ ေတြ မကရဘူးလား မဆုိႏုိင္ဘူး။
အဲဒီ ျပဇာတ္ေတြ စင္တင္တဲ့ ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ႕က အမ်ိဳးသားဇာတ္႐ံုမ႐ွိလုိ႔ စင္မတင္ရဘူး ေျပာၾက တယ္။ စင္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ွိပါတယ္ဗ်ာ၊ ဇာတ္႐ံုေတြလည္း ႐ွိသားပဲဗ်။ အဲဒီဇာတ္႐ံုေတြမွာ လုိက္တင္ ေပါ့။ အရင္တုန္းက ဂ်ဴဗလီေဟာ ႐ွိတယ္။ အဲဒီမွာ အျပင္က လူေတြအေနနဲ႔ ဘယ္သူက ျပဇာတ္ ေတြ စင္တင္ၿပီး ကခဲ့ၾကဖူးလုိ႔လဲ၊ ခုလည္း လဟာျပင္ဇာတ္ခံု႐ွိသားပဲဗ်။ တကယ္ ျပဇာတ္ စင္ တင္ခ်င္ရင္ ဆုိင္ရာနဲ႔ ညွိၿပီး တင္ရင္ရမယ္ ထင္ပါတယ္ "

" ႐ုပ္႐ွင္ေ၀ဖန္ေရး ဆက္လုိက္ၾကဦးစုိ႔ ဆရာ။ အဲဒီ ႐ုပ္႐ွင္ ေ၀ဖန္ေရးကုိ ဆရာဘယ္အခ်ိန္က စ ေရး ခဲ့ တာလဲ "
" ကၽြန္ေတာ္ ၁၉၅၂-၅၃ ေလာက္က ႐ုပ္႐ွင္ ေလာကမဂၢဇင္းကစၿပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ျပဇာတ္ ေ၀ဖန္ေရးကစၿပီး ေရးခဲ့တာပါ။ ဒဂုန္ဆရာတင္တုိ႔၊ ဗုိလ္ကေလးတင့္ေအာင္တုိ႔ ျပဇာတ္ေတြ ၀င္း၀င္း႐ံုမွာ ကတုန္းက အုိးေ၀သတင္းစာကေနၿပီး ေရးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ ႐ုပ္႐ွင္ ေ၀ဖန္ေရးကုိ ႐ုပ္႐ွင္ပေဒသာမဂၢဇင္း၊ ဗမာ့ေခတ္ သတင္းစာ၊ ေနာက္ေတာ့ ေၾကးမံုဂ်ာနယ္၊ ေနာက္ ေၾကးမံုသတင္းစာတုိ႔မွာ ဆက္ေရးပါတယ္ "

" ဆရာ ေ၀ဖန္ေရး ေရးတာ ျပတ္သြားေသးတယ္ေနာ္ "
" ျပတ္သြားပါတယ္။ ၁၉၆၂-၆၃ မွာ ႐ုပ္႐ွင္ဆင္ဆာလူႀကီးနဲ႔ အကယ္ဒမီ ဆုေပးေရးအဖဲြ႕ထဲမွာ အဖဲြ႕၀င္ ျဖစ္လာေတာ့ ဆင္ဆာလည္းလုပ္၊ ေ၀ဖန္ေရးလည္း လုပ္တယ္ ဆုိေတာ့ မနိမ့္ေသးပါဘူးဆုိၿပီး ရပ္ပစ္ လုိက္ တယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ ေရာက္ေတာ့မွ ကုိလွေအာင္ေလး (အေထာက္ေတာ္လွေအာင္)က ေသာင္းေျပာင္း ေထြလာ မဂၢဇင္းကုိ သူကုိင္မယ္၊ ႐ုပ္႐ွင္ေ၀ဖန္ေရး လစဥ္ ပင္တုိင္ေရးေပးပါလုိ႔ ခုိင္းလုိ႔ ျပန္ ေရးတာပါ "

ဆက္ရန္
.