ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၁၅)

ပြင့္ သုိ႔မဟုတ္
ကမၻာစစ္ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ားၾကားမွာ ျမန္မာခရစ္ယာန္မေလး ပြင့္

ေမတၱာ႐ွင္မေလး ပုိင္
တ႐ုတ္အမ်ိဳးသမီးကေလး ပုိး
မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္တဲ့ ကရင္မေလး ပံု

တုိ႔ကုိ ဖန္တီး ေမြးထုတ္ခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသားစာေပဆုရ စာေရးဆရာမ မေလးလံု နဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကုိ ေတြ႕ဆံု ေပးရန္ စာတည္းအဖဲြ႕က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေန႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြနဲ႔ အလွမ္းကြာေ၀း ေနသလုိ ႐ွိေပမယ့္ လူလတ္ပုိင္း စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ စဲြလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာမ တစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာမ မေလးလံုရဲ႕ က်န္းမာေရးက သာမန္ လူတစ္ေယာက္ လုိ တင္း ျပည့္က်ပ္ျပည့္ ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ညာဘက္ ကုိယ္တစ္ျခမ္း ေသသြားတဲ့ ေ၀ဒနာသည္ဘ၀က ေနၿပီး ေလာကကုိ အႏုိင္မခံ အ႐ံႈးမေပးဘဲ ႀက့ံႀကံ့ခံၿပီး မိမိ က်န္းမာေရး နဲ႔ အမ်ိးသားစာေပဆု ရတဲ့အထိ ႀကိဳး ပမ္းႏုိင္ခဲ့တဲ့ သူ႔၀ီရိယက အံ့မခန္းေလာက္စရာပါ။

စာဖတ္ပရိသတ္မ်ား အတုယူစရာေကာင္းေလာက္တဲ့ သူ႔ႀကိဳးစားမႈေတြနဲ႔ စာေပနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သူ႔အယူ အဆ ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခဲ့ရာမွာ ဆရာမ ေျပာျပလုိက္တာေတြကေတာ့ ...

" ဆရာမ က်န္းမာေရးအေျခအေန မေကာင္းတဲ့ၾကားကေန စာေပေလာကထဲ ေရာက္လာေအာင္ ဘယ္လုိ ႀကိဳးစား ခဲ့တယ္ ဆုိတာကေန စ ေျပာၾကရေအာင္ "
" ကၽြန္မ စာေပနယ္ထဲ ေရာက္လာတာကုိက ကၽြန္မ က်န္းမာေရးေၾကာင့္လုိ႔ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ႐ွစ္ႏွစ္၊ ကုိးႏွစ္ေလာက္ကတည္းက ႏွလံုးအားနည္းတဲ့ေရာဂါ ႐ွိတယ္ေလ။ ကေလး ဆုိေတာ့ ဘာရယ္ေတာ့ မသိခဲ့ဘူးေပါ့။ အစ္ကုိ ၾကားမွာ ေမြးထားတဲ့ ပထမဆံုးသမီးဆုိေတာ့ အစ္ကုိေတြ နဲ႔ အၿပိဳင္ေဆာ့တာပဲ။ ေျပးတယ္၊ စက္ဘီးစီးတယ္၊ ေထြပစ္တယ္။ အစ္ကုိေတြ ကစားသမွ်အား လံုး လုိက္ကစားတာပဲ။ ဘတ္စကက္ ေဘာ လည္း ကစားတာပဲ။ ဒီလုိ ကစားေနရင္းက တစ္ခါတစ္ခါ သိပ္ေမာတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ တိတိက်က် မေျပာတတ္ေတာ့ တစ္ခါတေလ ေမာလုိက္တာလုိ႔ ညည္းရင္ လူႀကီး ေတြက ၀ုိင္းရယ္ၾကတယ္။ အဘြားႀကီးေလး က်ေနတာပဲေပါ့။

ကၽြန္မ ဆယ္ႏွစ္၊ ဆယ့္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ ပုသိမ္ကေန ရန္ကုန္ေျပာင္းလာၾကေတာ့ ကၽြန္မ ေနမေကာင္း ေတာ္ေတာ္ျဖစ္တာနဲ႔ ဆရာ၀န္ ျပၾကည့္ေတာ့မွ ႏွလံုးအားနည္းတဲ့ေရာဂါ ႐ွိတယ္ဆုိတာ သိရတယ္။ ဒီလုိပဲ ေက်ာင္းတက္လုိက္၊ ေနမေကာင္းရင္ ေဆး႐ံုတက္လုိက္၊ ေနေကာင္းသြားေတာ့ ေက်ာင္း ျပန္တက္လုိက္နဲ႔ သံသရာလည္ေနတာ။ တစ္ခါမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကေလး ေနမေကာင္းလုိ႔ ေဆး႐ံု တက္ရ ၿပီး ေက်ာင္းထြက္လုိက္ရတယ္။ ေက်ာင္းစာနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ အဆက္ျပတ္သြားတယ္။ ကၽြန္မ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆယ္တန္း ေရာက္တဲ့ႏွစ္မွာ ကၽြန္မလည္း ဆယ္တန္း ေျဖမယ္ဆုိၿပီး က်ဴ႐ွင္ တက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စာေမးပဲြ မေျဖလုိက္ရဘဲ ေဆး႐ံုျပန္တက္ရၿပီး ေဆး႐ံုေပၚမွာပဲ ကၽြန္မ ညာဘက္ ကုိယ္တစ္ျခမ္း ေသသြားခဲ့ ရပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္မွာပဲ ေက်ာင္းနဲ႔လည္း စခန္းျပတ္သြားတယ္။ ဘာမွလဲ မလုပ္ ႏုိင္ ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းၿဖီးတာကအစ လူႀကီးေတြက လုပ္ေပးရတယ္။ ဘာအလုပ္မွ မ႐ွိေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ ဖတ္လာတယ္။ စာဖတ္မ်ားလာေတာ့ ငါလည္း သူတုိ႔လုိ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေရးၾကည့္ရင္ ေကာင္းမယ္ဆုိၿပီး စိတ္ကူးရလာတယ္။ ေက်ာင္းေနတုန္းကေတာ့ အိမ္ကလည္း ပညတ္ ထားေတာ့ ၀တၳဳ ဆုိတာ မဖတ္တတ္သေလာက္ပါဘဲ။ က်န္းမာေရး မေကာင္းေတာ့မွ ေဖေဖက ၀တၳဳေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြ အားလံုး ၀ယ္ေပးတာ။ အိမ္မွာက ကၽြန္မအစ္ကုိ အႀကီးဆံုးကလည္း စာဖတ္၀ါသနာပါေတာ့ သူ႔မွာ အဂၤလိပ္ ၀တၳဳစာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ ဒါေတြလည္း ကၽြန္မ နားမလည္တလည္နဲ႔ ယူဖတ္တာပဲ။ ေနာက္ေတာ့ အစ္ကုိႀကီးကလည္း စာအုပ္ေကာင္းေတြ ၀ယ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စာေပကုိ ပုိ စိတ္၀င္စားလာတာေပါ့။

ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္အထိ စာဖတ္ခဲ့သလဲဆုိရင္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကုိ ခါးလယ္ကျဖတ္ၿပီး တစ္မ်က္ႏွာေလာက္ ဖတ္လုိက္ရင္ ဒါ ဘယ္စာေရးဆရာရဲ႕ ၀တၳဳဆုိတာ ေျပာႏုိင္တယ္။ စာေရးဆရာအားလံုးရဲ႕ ဟန္ေတြကုိ သိေနတာကုိး "
" အဲဒီတုန္းက ဆရာမ ဘယ္သူေတြ ေရးတာေတြ ဖတ္ခဲ့ပါသလဲ "
" စံုေနတာပါပဲ။ ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ခင္ေဆြဦး၊ လင္းယုန္နီ၊ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏုိင္၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ... အားလံုး ဖတ္တာပဲ။ အဂၤလိပ္၀တၳဳေတြထဲက ဆုိရင္လည္း Pearl S.Buck ကုိ ေတာ္ေတာ္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ကဆုိရင္ ကၽြန္မစာေတြက ပါးလ္စ္ဘတ္ခ္ရဲ႕ စာေတြနဲ႔ ဆင္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္မကလည္း ဒီစာေရးဆရာမႀကီးကုိ သေဘာက်ေတာ့ ေရာင္ျပန္ဟပ္တဲ့ သေဘာလားေတာ့ မေျပာတတ္ ပါဘူး။ ဒက္ဖနီဒူးေမး လည္း ဖတ္ပါတယ္။

အဲဒီလုိ ဖတ္ရင္းကေန စာေရးခ်င္လာတယ္။ အိမ္မွာက ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု ဆံုမိၾကရင္ ေဖေဖတုိ႔၊ ေမေမတုိ႔ က သူတုိ႔ အေတြ႕အႀကံဳ ထူးထူးဆန္းဆန္းကေလးေတြ ေျပာျပတတ္ၾကတယ္။ အဲဒီလုိ ေျပာျပတဲ့အထဲကပဲ ကၽြန္မ ေငြတာရီမွာ ေရးခဲ့တဲ့ "ဂ်န္တား" တုိ႔၊ " ဘပုေနာင္" ကုိ ျဖစ္လာခဲ့တာ။ ဒါေတြက လူတစ္ေယာက္စီ ရဲ႕ အေၾကာင္းေတြပဲ။ ကၽြန္မ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူမ်ား ေျပာျပတာဆုိရင္ ပံုျပင္ေတြလုိပဲ၊ ရင္ထဲမွာ မွတ္ ထားတတ္ တဲ့ အက်င့္႐ွိတယ္။
စာစေရးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြ မကုိင္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တုိင္းရင္းသား ဂ်ာနယ္ကလည္း အ႐ွိန္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းေနေတာ့ အဂၤလိပ္႐ုပ္ျပ၀တၳဳ All in Picture ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ မွီးၿပီး တုိင္းရင္း ေမကုိ ပုိ႔လုိက္တယ္ "

" နာမည္က ... "
" အခ်စ္နဲ႔ တာ၀န္ပါ။ ဒါ ပထမဆံုး ေရးတဲ့ ၀တၳဳေပါ့။ ပုိ႔ပို႔ခ်င္းေတာ့ မပါေသးဘူး။ ေလး ငါးေျခာက္ေလာက္ ေနေတာ့ ပါလာတယ္။ အဲဒီတုန္းက ခက္တာက ကေလာင္နာမည္ ေ႐ြးရမွန္းလည္း မသိေသးေတာ့ ကၽြန္မ နာမည္ရင္းအတုိင္း " ခင္သိန္းေဆြ " ဆုိတဲ့ နာမည္နဲ႔ပဲ ပုိ႔လုိက္တာပဲ။ တုိက္က မဂၢဇင္း လာပုိ႔ေတာ့မွ အိမ္ သားေတြ သိကုန္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္မ အစ္ကုိေလးက နာမည္ရင္းနဲ႔ဆုိရင္ သိသာလြန္းတယ္။ ကေလာင္ နာမည္ေ႐ြးပါ ဆုိေတာ့မွ ကေလာင္နာမည္ ေ႐ြးရမွန္း သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေ႐ြးမွန္း မသိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာက ကေလာင္နာမည္တူေတြ သိပ္ျပႆနာတက္ေနတယ္ေလ။

ကေလာင္နာမည္ စဥ္းစားရတာေပါ့။ အိမ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြက အဆင့္ဆင့္ ကုိႀကီး၊ ကုိေလး၊ မႀကီး၊ မေလး ေခၚၾကတယ္။ မေလးေအာက္ ညီမေလးကုိေတာ့ အိမ္မွာ လံုမေလးလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ သူ႔ေအာက္ ညီမေထြး မေၾကးမံုနဲ႔ တျခားအငယ္ေတြကေတာ့ သူ႔ကုိ မမလံုလုိ႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ နာမည္ကုိ မေလး နဲ႔ မလံုေပါင္းၿပီး "မေလးလံု" လုိ႔ ယူလုိက္တယ္။ ဒါလည္း ယူသာယူ လုိက္ရတယ္။ သူမ်ားေတြမ်ား ယူၿပီးသားလားလုိ႔ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ပဲ ပုိ႔လုိက္ရတယ္။ အယ္ဒီတာ ကုိလည္း ဒီနာမည္ ႐ွိမ်ား႐ွိေနသလား။ မ႐ွိရင္ေတာ့ ကၽြန္မ ဒီနာမည္ လုိခ်င္ပါတယ္ေပါ့။ နာမည္တူ မ႐ွိလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕။ သူတုိ႔က လည္း သံုးလုိက္တာနဲ႔ မေလးလံု နာမည္နဲ႔ ဒုတိယ၀တၳဳသံုးလုိက္ၾကတယ္။

ကၽြန္မ စာေရးကတည္းက အတုိေလး သံုးပုဒ္ ေရးၿပီးရင္ ၀တၳဳ႐ွည္ စ ေရးမယ္ဆုိတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ႐ွိတယ္။ " ပြင့္ " ဇာတ္လမ္းက ကၽြန္မ စာမေရးခင္ကတည္းက ရင္ထဲမွာ ႐ွိၿပီးသားပဲ။ ကၽြန္မတုိ႔မွာက ေမြး ကတည္းက ကမၻာစစ္နဲ႔စၿပီး ထိေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပည္တြင္း ဆူပူေသာင္းက်န္းမႈနဲ႔ ဆက္ၿပီးေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုိတာ မထိမေတြ႕ရသေလာက္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာက ၿငိမ္းခ်မ္း သင့္တင့္ေစခ်င္တယ္၊ ညီညြတ္ေစခ်င္တယ္၊ ခ်စ္ခင္ေစခ်င္တယ္၊ ဒီေစတနာ႐ွိတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အထင္လဲြတာမ်ိဳး မ႐ွိေစခ်င္ဘူး။ ဒီေစတနာနဲ႔ "ပြင့္"ကုိ ေရးဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ခဲ့တာပဲ။
ဒုတိယ၀တၳဳတုိက်ေတာ့ ကၽြန္မ ကုိယ္ပုိင္ဇာတ္လမ္း ျဖစ္သြားၿပီ။ ျပည္တြင္းဆူပူမႈကုိ အေျခခံၿပီး ေရးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မ ေဆး႐ံုေပၚက အေတြ႕အႀကံဳကေလးေတြ ကေလးေတြအေျခခံၿပီး ဆက္ေရးပါတယ္။

တုိင္းရင္းေမမွာ အတုိသံုးပုဒ္ ပါၿပီးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္မ "ပြင့္"ကုိ စေရးေတာ့တာပဲ "
" ဒါဆုိ ဆရာမ ၀တၳဳတုိသံုးပုဒ္ကေန အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရမယ့္ "ပြင့္"ကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ လွမ္းကုိင္ တာပဲ ေပါ့"
" ဟုတ္ပါတယ္။ အတုိဆုိတာေတာင္မွ ေငြတာရီတုိ႔လုိ မဂၢဇင္းႀကီးေတြမွာ ေရးတာမဟုတ္ေသးပါဘူး။ တုိင္း ရင္းေမ ကေန ေတာက္ေလွ်ာက္ကူးတာပါ။ ကၽြန္မ "ပြင့္"ကုိ အၾကာႀကီး ေရးရတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိ ကၽြန္မ က ညာသန္ဆုိေတာ့ ဘယ္ဘက္နဲ႔ စာမေရးတတ္ဘူး။ ျဖစ္တုန္းကဆုိ အေျခအေနက ေတာ္ေတာ္ ဆုိး တာပဲ။ စကားေတြ ဘာေတြေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ ေမေမတုိ႔က စာ႐ြက္ေပးၿပီး ဘာေျပာခ်င္ သလဲ ေရးျပဆုိတာေတာင္ ေရးလုိ႔ မရေတာ့ဘူး။ စကားျပန္ေျပာႏုိင္ဖုိ႔ကုိ ကေလးလုိ ျပန္သင္ရ တယ္။

အသက္ကလည္း ငယ္ေတာ့ စိတ္ေတာ့ မညစ္တတ္ဘူး။ စာပဲ ဖတ္တယ္။ စာေရးဖုိ႔ ႀကိဳးစားေတာ့ ဘယ္ဘက္ နဲ႔ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေပၚမွာ ေျမျဖဴနဲ႔ အေရးကင့်္ရတယ္။ ေရးႏုိင္ၿပီဆုိေတာ့ ခဲတံကုိင္တာ က်င့္၊ ၿပီးေတာ့မွ ေဖာင္တိန္နဲ႔ေရးတာ က်င့္ရတယ္။ ကၽြန္မက သူမ်ား ေရးေပးတာကုိလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ကုိယ္တုိင္ပဲ ေရးခ်င္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘာေတြဆီ စာေရးရင္းက ေနာက္ေတာ့ ေရးတတ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာစာပဲ ေရးတတ္တယ္။ အဂၤလိပ္စာ မေရးတတ္ျပန္ဘူး။ ျမန္မာစာက တစ္လံုးခ်င္း ေရးရတာ ဆုိေတာ့ လြယ္တယ္ေလ။ အဂၤလိပ္စာက်ေတာ့ ဆက္ဆက္ေရးရတာဆုိေတာ့ ခက္တယ္။ ညာဘက္ လက္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဆုတ္ ေရးသြားရတာ လြယ္တာေပါ့။ ဘယ္လက္နဲ႔က်ေတာ့ ေတာ္ ေတာ္ခက္ ပါတယ္။ လွလည္း မလွဘူး။ ကၽြန္မ လံုးလံုးကုိ မေရးဘဲ ထားလုိက္တာ ခုမွ နည္းနည္းျပန္ေရး ေနရတယ္။ ေတာ္ၾကာ လံုးလံုးမေရးတတ္မွာစုိးလုိ႔ေပါ့ေလ။

" ပြင့္ "ကုိ ကၽြန္မ သံုးခါ ေရးရတယ္။ တစ္ႏွစ္ၾကာတယ္။ ကၽြန္မ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ စစ္မုန္းတီးေရး၊ တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး၊ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ အထင္အျမင္ လဲြမွားမႈ ပေပ်ာက္ေရး ေပါ့ေလ။
ကၽြန္မတုိ႔က ျမန္မာလူမ်ိဳး ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ေတြပါ။ အမ်ားစု အျမင္မွာေတာ့ ခရစ္ယာန္ဆုိရင္ ျမန္မာလုိ႕ မထင္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစုအေနနဲ႔ ခရစ္ယာန္ ဘာသာကုိ ကုိးကြယ္တာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတုိ႔က ျမန္မာေတြပဲ။ အေဖလည္း ျမန္မာ၊ အေမလည္း ျမန္မာပဲ။ ျမန္မာ့ထံုးတမ္း ကုိ မပစ္ပယ္ ပါဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကုိ ကၽြန္မတုိ႔ လက္ခံတယ္၊ လုိက္နာတယ္၊ က်င့္သံုး တယ္၊ ခရစ္ယာန္ကုိ ျမန္မာ မဟုတ္သလုိ တြက္ၾကတယ္။ အဲဒါကုိေတာ့ မတြက္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ တုိ႔ မိသားစုဆုိရင္ တစ္ေယာက္မွ အဂၤလိပ္နာမည္ မ႐ွိပါဘူး။ ဘာသာေရးနဲ႔ လူမ်ိဳးေရးကုိ တစ္က႑စီ ခဲြျခား ျမင္ၾကေစခ်င္တယ္။ ပြင့္ကုိ ေရးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္ထဲမွာ အဲဒါလည္း တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ပါပါတယ္။

"ပြင့္"မွာ စစ္အတြင္းက အေတြ႕အႀကံဳေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္မ ၾကားသမွ်၊ မွတ္မိသမွ်ကုိကုိ ေရးထားပါ တယ္။ ဂ်ပန္ ဆုတ္သြားတာ၊ အဂၤလိပ္တက္လာတာ၊ အဲဒီေခတ္မွာ လူေတြ တထိတ္ထိတ္ ေနခဲ့ၾကရတာ ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရးထားပါတယ္။ ဒါေတြ ေရးႏုိင္ဖုိ႔ စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ရတာေပါ့။ ပထမ တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ႐ွိသမွ် အကုန္ေရးခ်လုိက္တာပဲ။ ဒုတိယအႀကိမ္ အေခ်ာျပန္ကူးတဲ့အခါမွာ ႐ွည္တာတခ်ိဳ႕ ကုိ ျဖတ္လုိက္တယ္။ တတိယအႀကိမ္ အေခ်ာကူးတဲ့အခါမွာေတာ့ လုိတာ၊ ပုိတာ ေတြအားလံုး တည္းျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ အဲဒီလုိ သံုးႀကိမ္ ကူးလုိက္ရလုိ႔ ေကာင္းသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။

ေနာက္တစ္ဖန္ စာအုပ္ထြက္ဖုိ႔က်ေတာ့ အခက္အခဲ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မ အေနနဲ႔ တုိင္းရင္းေမမွာ အတုိ ေလး သံုးပုဒ္ေလာက္ပဲ ပါဖူးတဲ့သူဆုိေတာ့ လံုးခ်င္းေလာက ၀င္တုိးဖုိ႔ မလြယ္ဘူးေလ။ နာမည္ႀကီး ေတြပဲ ထုတ္ေ၀သူေတြက ထုတ္ခ်င္ၾကတာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ စာသာ ေရးေနတာ၊ ဘယ္မဂၢဇင္း ဘယ္အယ္ဒီတာမွလဲ မသိဘူး။ ပံုႏွိပ္တုိက္ဆုိတာလည္း မေရာက္ဖူးေတာ့ ဘယ္ထုတ္ေ၀သူနဲ႔မွမသိပါဘူး။ စာမူႀကီး ကုိသာ လက္ထဲမွာ တပုိက္ပုိက္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္မတုိ႔က အဲဒီတုန္းက အလံုမွာ ေနၾကတယ္။ အလံုကုိ မီး ေလာင္ေတာ့ သူမ်ားေတြက အျခားပစၥည္းေတြ ယူၾကေပမယ့္ ကၽြန္မမွာေတာ့ စာမူကုိပဲ ပုိက္ထား မိတယ္ ေလ။

ကုိ၀င္းၿငိမ္းလည္း ဖတ္ၿပီးသားပဲ။ "ပြင့္"မွာ ကၽြန္မ ဘာသာေရးေရာ၊ လူမႈေရးေရာ၊ ေစတနာ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေရးထားတာပါ။ ဒါမ်ိဳးကုိ သူမ်ား ေရးထားတာလည္း မေတြ႕ဖူးေတာ့ ပရိသတ္မွ လက္ခံပါ့ မလားလုိ႔ စုိးရိမ္မိတယ္ေလ။ ကၽြန္မကုိယ္ ကၽြန္မ စိတ္မခ်ဘူး။ ခုေန မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဆုိ႐ွယ္ က်တယ္ဆုိရင္ ၀တၳဳေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခရစ္ယာန္မေလးလုိ႔ ေရးလုိက္ၾကတာပဲ။ ဒါကုိ ကၽြန္မက ကၽြန္မတုိ႔မွာ ျမန္မာဆန္တဲ့သူ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ျမတ္ႏုိးတဲ့သူေတြ ႐ွိပါတယ္ဆုိတာ ျပခ်င္တယ္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ႐ွိတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မ ေထာင္ျပခ်င္တယ္။ ဒါေတြ ကၽြန္မ ေရးထားေပမယ့္ ပရိသတ္က လက္ခံပါ့မလားဆုိတာ သံသယ႐ွိေတာ့ "ပြင့္"ကုိ ကၽြန္မ ေခါက္ထားလုိက္ၿပီး အသစ္တစ္ပုဒ္ ေရးတယ္။

အဂၤလိပ္၀တၳဳ ပါးပါးေလးတစ္ပုဒ္ကုိ အေျခခံၿပီး ခရစ္ယာန္မိသားစု အိမ္ေထာင္စုေလးတစ္ခုအေၾကာင္း "ေမတၱာအရင္းခံ"ဆုိၿပီး ေရးလုိက္တယ္။ ေရးၿပီးတဲ့အခါ ဒီဟာကုိ စမ္းထုတ္ၾကည့္မယ္။ ဒါကုိ လက္ခံရင္ "ပြင့္"ကုိလည္း လက္ခံမယ္ဆုိတာ ေသခ်ာတယ္ေလ။ ဒါလည္း ထုတ္ဖုိ႔ရာ အခက္အခဲ ႐ွိတယ္ေလ။ ခက္တာက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကလည္း အိမ္မွာ ဘယ္လုိ ျဖစ္ေနသလဲဆုိေတာ့ လူမမာ တစ္ေယာက္၊ ဘာမွမသိတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္၊ စာ႐ူးေပ႐ူးတစ္ေယာက္လုိ႔ပဲ သေလာထားၾကတယ္။ ကၽြန္မ စာေရး ေနတာ ကုိ အိမ္က အေလးမထားၾကဘူး။ ေဖေဖ့ကုိ ကၽြန္မက စာအုပ္ထုတ္ခ်င္တယ္လုိ႔ ေျပာေတာ့ ေဖေဖ ကလည္း မဂၢဇင္းတုိက္ ပုိ႔လုိက္ပါလားတဲ့။ မဂၢဇင္းတုိက္ဆုိတာကလည္း နာမည္ႀကီး ကေလာင္ကုိသာ ဦးစားေပးတာ မဟုတ္လား။

ကၽြန္မ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိတာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေခၚၿပီး ကားနဲ႔ ေလွ်ာက္တာပဲ။ အဲဒီေတာ့မွပဲ မဂၢဇင္းတုိက္ဆုိတာ ေရာက္ဖူးေတာ့တယ္။
ခ်ိဳေတးသံမဂၢဇင္းမွာလည္း ကၽြန္မက အတုိကေလးေတြ ေရးေနေတာ့ အဲဒီတုိက္နဲ႔ ထုတ္ဖုိ႔ အဆင္ေျပသြား တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က ၀ယ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မကလည္း ကိစၥမ႐ွိဘူး၊ စာအုပ္အျဖစ္ လုပ္ေပးရင္ ၿပီးေရာ ကၽြန္မ ပုိက္ဆံ နဲ႔ပဲ ထုတ္မယ္ဆုိၿပီး ေဖေဖ့ဆီက ပုိက္ဆံေတာင္းၿပီး စီစဥ္ေတာ့တာပဲ"
" အဲဒါ ထြက္ေတာ့ ဘယ္ႏွခုႏွစ္ေလာက္ကလဲ "

" ၁၉၆၂ ခုႏွစ္၊ ဇူလုိင္လေပါ့။ ကၽြန္မ တုိင္းရင္းေမမွာ စာေရးတာက ၁၉၅၉ ဆုိေတာ့ သံုးႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ ထြက္တာေပါ့ေလ။ ခ်ိဳေတးသံ ဦးထြန္းေအာင္က အစစအကူအညီေပးပါတယ္။ အမွာစာ ေခၚလုိက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အေျခအေန ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ျပားေျခာက္ဆယ္ ၀တၳဳေခတ္ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ၀တၳဳက ႏွစ္က်ပ္တန္ ျဖစ္ေနေတာ့ တုိးဖုိ႔ရာေတာ့ မလြယ္ဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ ေငြ႐ံႈးၿပီး နာမည္ထြက္သြားရင္လည္း အျမတ္ပဲ ဆုိၿပီး ဇြတ္တုိးလုပ္တာပဲ။ ေအာင္ျမင္ဖုိ႔လည္း ဆုေတာင္း ရတာ အေမာေပါ့။ စာအုပ္က မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျမတ္သြားတယ္။ အဲဒီေခတ္တုန္းက စာအုပ္တစ္ေထာင္ ကုန္ရင္ကုိ ျမတ္တာကုိး။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မလည္း အားတက္ၿပီး "ပြင့္"ကုိ ဆက္ထုတ္တယ္။ အဲဒီမွာ အရင္းျပဳတ္တာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ "ပြင့္"က ထူလည္း ထူတယ္ေလ။ အခုဆုိရင္ သံုးဆယ္ ေတာင္ ေရာင္းလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ အဲဒီတုန္းက ႏွစ္တဲြ ခဲြထုတ္တယ္။ ဦးထြန္းေအာင္က ေျပာတယ္။ မေလးလံု ျဖတ္ လုိက္ပါတဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မကလည္း မျဖတ္ဘူး၊ ကုိယ္ေရးတာေတြ အကုန္ပါခ်င္တယ္ေလ။ စာအုပ္ႏွစ္ေထာင္ ေတာ့ ကုန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေငြေရးေၾကးေရးက ႐ံႈးသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မ ေက်နပ္ တယ္။ ၀မ္းသာတယ္။ ဖတ္တဲ့လူေတြက အားေပးတယ္။ လက္ခံတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြ အေနနဲ႔ ကၽြန္မ ျမင္ေစခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ ျမင္သြားတယ္ "

" ပြင့္" အမ်ိဳးသားစာေပဆု ရတယ္ဆုိေတာ့ ဆရာမ ရင္ထဲမွာ ဘယ္လုိ ခံစားရပါသလဲ"
" ကၽြန္မ ေစတနာအရသာ ေရးခဲ့တာပါ။ ဘာဆုမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသား စာေပဆုဆုိတာ ေပၚလာတယ္။ စာေပဆုနဲ႔ ပတ္သက္ညပီး ခ်မွတ္ထားတဲ့ မူငါးခ်က္ကုိ ဖတ္ၾကည့္ လုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ စာအုပ္က ေဘာင္၀င္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္အား႐ွိသြားတယ္။ အဲဒီအခါ မွ ဆုရရင္ ေကာင္းမွာပဲဆုိၿပီး ဆုကုိ ေတာ္ေတာ္ လုိခ်င္သြားတယ္။ လုိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက ဒီလုိပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ "ေမတၱာအရင္းခံ"နဲ႔ "ပြင့္" ႏွစ္တဲြေပါင္း သံုးအုပ္ ထြက္ၿပီးေပမယ့္ အိမ္က ကၽြန္မကုိ စာေပသမား ရယ္လုိ႔ကုိ မသတ္မွတ္ဘူး။ စာ႐ူးေပ႐ူးပဲ။ အျခားစာေပသမားေတြက သြားၾက လာၾက၊ ေလ့လာၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကေပမယ့္ ကၽြန္မကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ကုိယ့္မိသားစုကမၻာမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ တည္းပဲေပါ့။ ကၽြန္မအတြက္ စာေပအေပါင္းအသင္းဆုိတာ စာအုပ္ပဲ႐ွိတယ္။ စာေရးဆရာ ဆုိတာ ကၽြန္မ နီးနီးကပ္ကပ္ေတာင္ မေတြ႕ဖူးေပမယ့္ အိမ္ကေတာ့ ကၽြန္မကုိ အမွတ္ မတုိးေသးဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မကုိ တုိင္းျပည္က အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဆုေပးလုိက္ရင္ အိမ္ကလည္း အသိအမွတ္ျပဳရမွာပဲ ဆုိၿပီး လုိခ်င္တာပါ။

ေနာက္ ဆုေၾကညာခါနီးေတာ့ ကၽြန္မက ေနမေကာင္းဘူး။ ကၽြန္မကုိ ျမ၀တီမဂၢဇင္းက ဦးအုန္းေက်ာ္က ဖုန္း ဆက္တယ္။ မေလးလံု "ပြင့္" ဆုရတယ္တဲ့။ သူလည္း ဦးကုိကိုနဲ႔ တဲြေရးတဲ့ "ဤသစ္ဆံု" ဆုရတယ္တဲ့။ အဲဒီ တုန္းက ဦးသုတတုိ႔၊ ယု၀တီဂ်င္းေဖာမယ္၊ ေစာမံုညင္း၊ ေဒၚခင္ေဆြဦး၊ ဂ်ာန္ယေက်ာ္မမေလးတုိ႔ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဆုရၾကတယ္။ ကၽြန္မ သိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းကဆုိရင္ ကၽြန္မ စာအုပ္ကုိ ညီမ ေတြကပဲ ဖတ္တယ္။ ေမေမက ဖတ္ေတာ့ ဖတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သိပ္ၾကာတယ္။ ဆုရတယ္ ဆုိေတာ့လည္း ကၽြန္မတုိ႔ မိသားစု သိပ္၀မ္းသာၾကတာေပါ့။ အဲဒီအေၾကာင္းကေလးကုိေတာင္ တုိင္းရင္းေမ မွာ "ထားႏွမ ကမၻာ"ဆုိၿပီး ေရးခဲ့ပါေသးတယ္"
" ပြင့္ က တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြပဲလား "

" ဟုတ္ပါတယ္၊ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကုိ စုစည္း ေရးထားတာပါ။ ဇာတ္ေကာင္ေတြကုိပဲ ကၽြန္မ ဖန္တီး ေပးရပါတယ္။ အခ်ိတ္အဆက္ကေလးေတြေတာ့ လုပ္ေပးရတာေပါ့။ က်န္တဲ့ ျဖစ္တာ ပ်က္တာ အားလံုးဟာ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ေတြပါပဲ"
" ဆရာမ "ပြင့္" ဆုရၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာဆက္ေရးေသးလဲ "
" ပုိးကုိ ကၽြန္မ ဆက္ေရးတယ္။ တ႐ုတ္မေလးတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းေလ။ အဲဒါလည္း တယ့္အျဖစ္ အပ်က္ပါပဲ။ ဒီတ႐ုတ္မေလးရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကုိ ေမေမတုိ႔ကကုိ သိတာ။ ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္က ေျပာေျပာျပတယ္။ တ႐ုတ္ျပည္ ပါသြားတာ။ တ႐ုတ္မေလးကုိ ေမြးစားတာ စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဒါေတြက စိတ္ထဲမွာ ႐ွိေနတယ္။ စာေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်ေရးျဖစ္သြားတာပါပဲ"
" ဆရမ ... "ဘသက္႐ွည္ ေရးတဲ့အခါတုန္းကေရာ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားေျပာေနသလုိပဲ ဦးေဖေမာင္တင္ ေျပာသမွ်ေတြကုိ တိပ္နဲ႔ ဖမ္းၿပီးမွ ျပန္စီေရးရမွာေပါ့ "

" ဟုတ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ "ဘသက္႐ွည္" ေရးျဖစ္တာ သိပ္ထူးဆန္းပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ဦးေဖေမာင္တင္နဲ႔ ပတ္သက္တာ မဟုတ္ဘူး။ သိပ္အလွမ္းကြာပါတယ္။ ဆရာမင္းယုေ၀က အသက္ ၈၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ ေရးလုိက္တယ္။ ဦးေဖေမာင္တင္ရဲ႕ အေဖက ဘယ္သူ၊ အဘုိးက ဘယ္သူ စသျဖင့္ ေရးလုိက္ေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ ဦးေဖေမာင္တင္ ဆုိတာ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ ဖတ္စာအုပ္ေပၚေလာက္မွာသာ နာမည္ ေတြ႕ဖူးတာကုိး။ လူခ်င္းေတာ့ သိလည္း မသိဘူး။ ရင္းလည္း မရင္းႏွီးပါဘူး။ ပုသိမ္မွာတုန္းကေတာ့ ေဖေဖနဲ႔ ဦးေဖေမာင္တင္ရဲ႕ ညီအစ္ကုိ၀မ္းကဲြေတာ္တဲ့ ဦးဖုိးေသာ္တာ နဲ႔ကေတာ့ ရင္းႏွီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကုိ ဦးေဖေမာင္တင္ရဲ႕ ညီမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။

ဆရာမင္းယုေ၀ရဲ႕ ေဆာင္းပါး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ အတၳဳပၸတၱိေတြ ဘာေတြ ေရးဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။ ၀တၳဳပဲ ေရးေနတာပဲ။ ေဆာင္းပါးေတာင္ နည္းနည္း ပါးပါးပဲ ေရးတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔အေၾကာင္းက်ေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္ေရးခ်င္လာတယ္။ ဘယ္လုိ ဆက္သြယ္ရမွန္း မသိ ျဖစ္ေနတုန္းမွာ ကၽြန္မတုိ႔ ခရစ္ယာန္စာေပအသင္း ေဟာေျပာပဲြတစ္ခုကုိ ဦးေဖေမာင္တင္ လာမယ္ဆုိတာ ၾကားလုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းလ်က္နဲ႔ကုိ ေရာက္ေအာင္ သြားခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္မ သြားေျပာေတာ့ သူကလည္း ေ႐ွာေ႐ွာ႐ွဴ႐ွဴပဲ ခြင့္ျပဳခဲ့ပါတယ္။
အဲဒါေတြနဲ႔ ကၽြန္မ အစ္ကုိေလးရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ပဲ သူ ေျပာသမွ်ေတြကုိ သြားသြားၿပီး သြင္းယူခဲ့တာ ေရးခါနီး မွာ ျပႆနာေပၚေတာ့တာပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ကၽြန္မက ၀တၳဳေရးတဲ့လူပဲ။ အတၳဳပၸတၱိ ေရးေနက် မ ဟုတ္ဘူးေလ။ အစကတည္းက ကၽြန္မက ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ ေရးဖုိ႔ ရည္႐ြယ္ထားတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အတၳဳပၸတၱိဆုိရင္ ဖတ္တဲ့သူ သိပ္နည္းတယ္ဆုိတာ သိထားတယ္ေလ။

စာေရးတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္စာကုိ သူမ်ား ဖတ္ေစခ်င္လုိ႔ ေရးတာပဲ။ ေရးၿပီး မဖတ္ရင္ အလကားပဲေပါ့။ အက်ိဳး ဘယ္႐ွိပါ့မလဲ။ ကၽြန္မ မေရးခင္ မွာ "မုိင္ကယ္အိန္ဂ်လုိ" အေၾကာင္း ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ ေရးထားတာ ဖတ္လုိက္ ရေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္သေဘာက်တာပဲ။ စိတ္၀င္စားတယ္ေလ။ အတၳဳပၸတၱိကုိ ႐ုိး႐ုိးေရးတာထက္ ခုလုိ ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ ေရးလုိက္ ေတာ့ ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ပဲ ေရးမယ္ဆုိၿပီး ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။

အတၳဳပၸတၱိကုိ ၀တၳဳဟန္နဲ႔ ေရးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တခ်ိဳ႕ အယူအဆ နည္းနည္းလဲြေနတာ ႐ွိတယ္။ ၀တၳဳဟန္ နဲ႔ ေရးေတာ့ ၀တၳဳလုိပဲ ဖန္တီးေရးတယ္လုိ႔ ထင္ေနၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မ ဖန္တီးေရးတာ မပါပါဘူး။ ဦးေဖေမာင္တင္ ေျပာသမွ်ေတြကုိပဲ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ စီၿပီး ေရးခဲ့တာပါ။ အတၳဳပၸတၱိ ေရးတဲ့သူ တုိင္းဟာ ကာယကံ႐ွင္ ေျပာတာကုိ ဖတ္ေကာင္းေအာင္ ျပန္စီရတာခ်ည္းပါပဲ။ အခု ကၽြန္မ ေျပာသမွ်ကုိလည္း ကုိ၀င္းၿငိမ္းက ကုိယ့္ဟန္နဲ႔ကုိယ္ ျပန္ေရးမွာပဲ မဟုတ္လား။ အေၾကာင္းအခ်က္ ကေတာ့ အမွန္ေပါ့။

" ဘသက္႐ွည္" မွာ ပထမအခန္းကေလးကုိပဲ ကၽြန္မက စာမ်က္နွာ ေတာ္ေတာ္ရေအာင္ ေရးထားတယ္။ ႐ုိး႐ုိးေရးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဦးေဖေမာင္တင္ ဘယ္ႏွခုႏွစ္က ေမြးတယ္ ဘာညာဆုိၿပီး သံုး ေလး ငါး ေၾကာင္း ေလာက္နဲ႔ ၿပီးသြားမွာေပါ့။ အခုဟာက ဦးေဖေမာင္တင္ကုိယ္တုိင္က သူ႔အေဖ၊ အေမေတြ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ေျပာျပေတာ့ ကၽြန္မ မ်က္စိထဲမွာ ေပၚလာတယ္။ သူ ေမြးတဲ့အခန္း ေရးတဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္မက ပထမအခ်ိန္နာရီကုိ သတိမထားမိလုိက္ဘဲ ညဘက္ ေမြးတယ္လုိ႔ ေရးလုိက္တယ္။ ဘဘကုိ သြားျပလုိက္ ေတာ့ ဘဘက သူ ညေမြးတာမဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ညေနဘက္ ေမြးတာတဲ့ ... ဆုိေတာ့ ကၽြန္မ ျပန္လာၿပီး တျခား စခန္းေတြသာ ဆက္ေရးႏုိင္တယ္။ ဒီပထမအခန္းကုိ ေရးလုိ႔ကုိ မရဘူး။ ကၽြန္မ ပထမ ေရးထားတာက သိပ္စိတ္တုိင္းက် ေရးထားတာ၊ ညဘက္ လာသာတာ ဘယ္လုိေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါက မွားေနတယ္ ဆုိေတာ့ သံုးလုိ႔ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူ ေျပာလုိက္တာက ကဆုန္လျပည့္ေန႔ ညဘက္ ဆုိတာကုိး။

တစ္ႏွစ္ ကဆုန္လျပည့္ေန႔မွာေတာ့ တစ္ေန႔လံုး မုိးက ႐ြာလုိက္၊ စဲသြားလုိက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အိပ္လုိက္၊ စာဖတ္လုိက္နဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ သြားတယ္။ ညေနဘက္မွာေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ အိမ္အေပၚထပ္ ၀ရန္တာကေန အျပင္ကုိ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မုိးေကာင္းကင္တစ္ခုလံုး မုိးေမွာင္က် ေနရာကေန ဟုိ မုိးကုတ္စက္၀ုိင္းတစ္ဖက္မွာ အလင္းေရာင္ကေလးတစ္ခု ေပၚလာတယ္။ မည္းေနတဲ့ မုိး သားေတြက ဟသြားၿပီး ေနေရာင္ကေလး ထြက္လာတာ ေတြ႕လုိက္ရေတာ့ ကၽြန္မ ၾကည့္ေနရင္း ထူးဆန္း လုိက္တာလုိ႔ ... လွလည္း သိပ္လွတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့မွ သတိရမိတယ္။ ဦးေဖေမာင္တင္ ေမြးတာ ဒီေန႔ ဒီအခ်ိန္ပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ အဲဒီေန႔က ျဖစ္ပ်က္တာေတြကုိ အမွန္အတုိင္း ခ်ေရး လုိက္တာပါပဲ။ ကၽြန္မ ဖန္တီးရတာ တစ္ခုမွ မပါပါဘူး။ ၀တၳဳအေနနဲ႔ ဖန္တီးရတာမ်ိုး မဟုတ္ပါဘူး။
တခ်ိဳ႕က ထင္ၾကတယ္။ ၀တၳဳဟန္ ေရးတယ္ဆုိေတာ့ ၀တၳဳလုိ စိတ္ကူးၿပီး ေရးတယ္လုိ႔ ထင္ၾကတယ္။ စိတ္ကူးကေတာ့ ပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယုတၱိမတန္တာကုိ စိတ္ကူးၿပီး ေရးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္အျဖစ္ ေတြကုိ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ဖန္တီးေရးလုိက္တာပါ။

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ႐ုိး႐ုိးစင္းစင္း ေလွ်ာက္ေရးမယ့္အစား တခ်ိဳ႕ကုိ ျမွဳပ္ကြက္ကေလး လုပ္ထားၿပီး ၀တၱဳဇာတ္လမ္းလုိ အခ်ိတ္အဆက္အကြက္ေပၚမွ ျပန္ေဖာ္ရတာမ်ိဳးပါ။ ဖတ္သူကုိ စာေပရသ ခံစားေစလုိတဲ့ ေစတနာပါ"
" အတၳဳပၸတၱိပံုစံနဲ႔ ေရးမယ္ဆုိရင္ေကာ "

" မေကာင္းႏုိင္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါကုိ ေလ့လာခ်င္တဲ့သူေလာက္ပဲ ဖတ္မယ္။ စာေလးဆုိရင္ မဖတ္ခ်င္တဲ့သူ ကေတာ့ ကုိင္ေတာင္ ကုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မဆီ လာတဲ့ ဧည့္သည္နဲ႔ တျခားဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ပါလာတယ္။ အဲဒီ အမ်ိဳးသမီးက ဘာေျပာသလဲဆုိရင္ သူက ၀တၳဳကလဲြရင္ တျခား ဘာမွ မဖတ္ဘူးတဲ့။ ဒီဘသက္႐ွည္ကုိလည္း ပံုႏွိပ္တုိက္က ခင္လုိ႔ တစ္တဲြ လက္ေဆာင္ေပးထားတာ ကုိင္ေတာင္ မကုိင္ဘူးတဲ့။ ၀တၳဳေတာ့ အငွားဆုိင္က ငွားဖတ္တာ တစ္ေန႔ကုိ ေလး ငါး ေျခာက္အုပ္ေတာင္ ဖတ္သတဲ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ အငွားဆုိင္မွာ စာအုပ္သစ္ မရခဲ့ဘူး။ သူ႔မွာ ဖတ္စရာကလည္း ကုန္ေနတယ္။ ေရမခ်ိဳး၊ ထမင္းမစား ရေသးဘဲ စာအုပ္စင္နား ထုိင္လုိက္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ႀကီး သြားေတြ႕တာနဲ႔ အပ်င္းေျပဆုိၿပီး ေကာက္ကုိင္လုိက္တာ တစ္ခါတည္း စဲြသြားၿပီး အကုန္ဖတ္ၿပီးမွ ေရခ်ိဳး၊ ထမင္းစားႏုိင္တယ္တဲ့။ ဒါ ၀တၳဳက လဲြရင္ ဘာစာမွ မဖတ္တဲ့သူက ေျပာတယ္။

၀တၳဳကုိသာ ႀကိဳက္တဲ့သူက ၀တၳဳပံုစံနဲ႔ ေရးတဲ့ အတၳဳပၸတၱိကုိ စဲြသြားတာေပါ့။ တကယ္လုိ႔ အတၳဳပၸတၱိ ပံုစံနဲ႔သာ ေရးထားမယ္ဆုိရင္ သူ ဘယ္ဖတ္ပါ့မလဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေျပာခ်င္တာ တစ္ခု ႐ွိေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘဘ ေသတဲ့အခန္းေရးတာကုိ တခ်ိဳ႕က ေျပာၾကတယ္။ ဦးေဖေမာင္တင္က ေသၿပီးမွ သူ ခံစားရတာေတြကုိ မေလးလံုကုိ ဘယ္လုိ ေျပာျပလုိ႔ ေရးႏုိင္ တာလဲတဲ့။ ကၽြန္မ ဒီအခန္းကုိ ေရးႏိုင္ဖုိ႔က ဘဘ ကြယ္လြန္ခါနီး အနားမွာ ႐ွိၾကတဲ့ ဘဘရဲ႕ ဇနီး၊ သား၊ သမီးေတြကုိ ေမးရတာပါ။ ဘယ္လုိ ခံစားရတယ္၊ မ်က္ႏွာ ဘယ္လုိ ေျပာင္းလဲလာတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဆုိတာေတြကုိ အေသးစိတ္ေမးၿပီး ေရးတာပါ။ ဘဘက သူ႔အေဖကုိ သိပ္ၿပီး ေလးစား ခ်စ္ခင္တဲ့သူဆုိေတာ့ သူ႔အေဖေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကုိလည္း သတိရမွာပဲ ဆုိၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ အေတြးနဲ႔ ထည့္ ေရးတာလည္း ပါတာေပါ့။ ကၽြန္မ ကုိယ္တုိင္လည္း က်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့သူဆုိေတာ့ ေ၀ဒနာ ခံစားရတဲ့ ပံုစံကုိေတာ့ ခံစားၾကည့္လုိ႔ရပါတယ္"

" ဆရာမ ေရးတဲ့ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိဖတ္ရေတာ့ ဆရာႀကီး အေနနဲ႔ လူမ်ိဳးျခားလက္ ေဆာင္ ကေန ျမန္မာစာဌာနရယ္လုိ႔ ျဖစ္လာေအာင္၊ ျမန္မာစာေပ ထြန္းကားလာေအာင္ ဘယ္ေလာက္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ သိခြင့္ရလာပါတယ္။ လူမ်ိဳးျခား လက္ေအာက္ကေန ဒါေလာက္ ႀကိဳးစား ခဲ့ရေပမယ့္ ဒီေန႔ လူငယ္ေတြက်ေတာ့ ျမန္မာစာဆုိတာ အေလးထားစရာ မလုိဘူးေလာက္ ယူဆေနတယ္။ အေျခခံပညာအဆင့္ျမင့္တန္း စာေမးပဲြ ေအာင္စာရင္းကုိ ၾကည့္ရင္ တျခားဘာသာရပ္မွာ ဂုဏ္ထူးရတဲ့သူ ေတြ မ်ားသေလာက္ ျမန္မာစာဂုဏ္ထူး ရတဲ့သူ သိပ္နည္းတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာမ အေနနဲ႔ ေခတ္လူငယ္ေတြ ျမန္မာစာအေပၚ စိတ္၀င္စားမႈ နည္းတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ ျမင္ပါသလဲ "

" ဒါလည္း ဟုိတုန္းက လူမ်ိဳးျခားေတြ အုပ္ခ်ဳပ္သြားတာရဲ႕ အ႐ွိန္အ၀ါပဲလားလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္မိပါတယ္။ ဟုိတုန္းက အဂၤလိပ္စာကုိသာ အဓိကထားၿပီး ျမန္မာစာကုိ ေတာ္႐ံုပဲ လုပ္ခဲ့ေတာ့ ျမန္မာစာကုိ အေလးမထား ခဲ့ၾကဘူးေပါ့။ အဲဒီအ႐ွိန္က ဒီေန႔ထိ လုိက္လာတယ္။ အျခားဘာသာရပ္မွာ ဂုဏ္ထူးရရင္ ထူးခၽြန္ရင္ အလုပ္အကုိင္အတြက္ အေထာက္အကူျပဳေပမယ့္ ျမန္မာစာ ထူးခၽြန္သူကေတာ့ ျမန္မာစာ ဌာနမွာ အလုပ္ရ႐ံုေလာက္ပဲ႐ွိေတာ့ ကေလးေတြအေနနဲ႔ သိပ္အေလးမထားၾကတာလုိ႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။

အခု အခ်ိန္မွာဆုိရင္ ႏုိင္ငံေတာ္အစုိးရကလည္း ျမန္မာစာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အားေပးေနၿပီဆုိတာ ကေလးေတြ ရဲ႕ ေခါင္းထဲ ေရာက္ေအာင္ ထည့္ေပးႏုိင္ရင္ သူတုိ႔ စိတ္၀င္စားလာၾကလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အာဏာပုိင္ အဖဲြ႕အစည္းကေရာ ဆရာ မိဘအသုိင္းအ၀ုိင္းကပါ ျမန္မာစာကုိ တန္ဖုိးထားတတ္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္ဆုိရင္ ျမန္မာစာ ထူးၽြန္ရင္ စိတ္၀င္စားလာၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာစာကုိ ကုိယ့္မိခင္ဘာသာ စကားပဲဆုိၿပီးေပါ့ေနၾကတာလည္း ပါပါတယ္"
" ဆရာမ " ဘသက္႐ွည္" ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာထြက္ေသးလဲ "
" ေနရယ္ လရယ္ ခ်စ္သူရယ္ တစ္အုပ္ပဲ ထြက္ပါေသးတယ္ "
" ေတာ္ေတာ္ေလး အဆက္ျပတ္ေနတယ္ေနာ္ "

" ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ က်န္းမာေရးေၾကာင့္ေရာ တျခား လူမႈ၀န္ထမ္းကိစၥေတြေၾကာင့္ပါ မေရးျဖစ္ တာပါဘဲ"
" ဆရာမအေနနဲ႔ လံုးခ်င္းေတြေရာ၊ ၀တၳဳတုိေတြပါ ေရးခဲ့တာ ခုဆုိ စာေပ သက္တမ္းႏွစ္ဆယ့္ေလး ငါးႏွစ္ ေလာက္႐ွိေနၿပီပဲ။ အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ ထုတ္ေ၀ေနၾကတဲ့ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လုိ ျမင္သလဲ သိပါ ရေစ"
" ခုတစ္ေလာေတာ့ အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ မဂၢဇင္းေတြေတာင္ သိပ္မဖတ္ျဖစ္သေလာက္ပါဘဲ။ ဖတ္မိ သေလာက္ အေပၚ ေျပာရရင္ေတာ့ မဂၢဇင္းေတြအားလံုး အၿပိဳင္အဆုိင္ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ သက္ဆုိင္ရာ က မဂၢဇင္း အသစ္ေတြ ခ်ေပးတာလည္း ၀မ္းသာစရာ သတိထားမိပါတယ္။ မဂၢဇင္းမ်ားေလ၊ စာေရးခ်င္သူ ေတြအတြက္ ေနရာမ်ားမ်ား ရေလမုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ အက်ိဳးအျမတ္ ဆုိတာထက္ စာေကာင္း ေပေကာင္းေတြ ထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာေတြ႕ရလုိ႔ ၀မ္းသာပါတယ္။

တစ္ခုေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ႐ွိတယ္ ကုိ၀င္းၿငိမ္းရဲ႕။ တျခား မဂၢဇင္းေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိေပမယ့္ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ မဂၢဇင္းႀကီးဆုိလုိ႔ တုိင္းရင္းေမနဲ႔ ယု၀တီဂ်ာနယ္ေလာက္ပဲ႐ွိေသးတယ္။ ဒီလုိကြက္ကုိ ျဖည့္ဖုိ႔ အတြက္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အမ်ိဳးသမီးမဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀ဖုိ႔ေလွ်ာက္ထားေသးတယ္။ တကယ္ လုပ္ရမယ္ဆုိရင္ လူေရာ ေငြပါ ပင္ပန္းမယ္ဆုိတာ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မဂၢဇင္း လည္ပတ္ႏုိင္ေအာင္ ဘက္စံု စုစည္းထားပါ တယ္။ ေမွ်ာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္ထားပါတယ္ "
" ဆရာမ ျဖည့္ခ်င္တာမ်ား ႐ွိဦးမလားပဲ"
" ကၽြန္မ စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ ေစတနာ၊ ေ၀ဒနာ၊ အနစ္နာ ဆုိတဲ့ နာ သံုးမ်ိဳးနဲ႔ ေရးပါတယ္။ ေရးတဲ့အခါမွာ ဖတ္သူအတြက္ အက်ိဳးမျပဳဦးေတာင္ အဆိပ္အေတာက္ေတာ့ မျဖစ္ေစရဘူးဆုိတဲ့ ေစတနာထားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဘသက္႐ွည္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရဦးမယ္ဆုိရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္အေၾကာင္း၊ ေရးျပလုိက္ရတာဟာ လက္ရာ ေကာင္း အဆင့္အတန္းျမင့္တဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးတစ္ခ်ပ္ ဖုန္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေခ်ာင္ထဲ ေရာက္ ေနတာ ကုိ ကၽြန္မက ဖုန္သုတ္၊ သန္႔႐ွင္း၊ အေရာင္တင္ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲ ခ်ိတ္ေပးလုိက္တဲ့ သေဘာ ပါပဲ။ ဧည့္ခန္း ထဲ ေရာက္သြားေတာ့ လူတကာ ျမင္ၿပီးေတာ့ ေမ့ေနတဲ့လူက ျပန္သတိရ၊ မသိေသးတဲ့သူကုိ သိသြားေစ ခ်င္တဲ့သေဘာပါပဲ။ တျခား ရည္႐ြယ္ခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။

အခု ရက္ပုိင္းကေလးမွာပဲ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ School of Oriental and African Studies တကၠသုိလ္က ဆရာမ Mrs. Anna Allott ဆုိတာ ကၽြန္မကုိ လာေတြ႕ပါတယ္။ ေတြ႕တဲ့အေၾကာင္းက သူ ျမန္မာျပည္ကုိ မလာခင္ "ျမန္မာစာေပ မည္သုိ႔ တုိးတက္ႀကီးပြားလာေၾကာင္း " စာတမ္းတစ္ေစာင္ ေရးဖုိ႔ တာ၀န္က်တာ သူတုိ႔ တကၠသုိလ္စာၾကည့္တုိက္က "ဘသက္႐ွည္" ႏွစ္တဲြမွာ သူ လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရလုိ႔ရယ္၊ သူ႔အဖုိ႔ သာမန္မွ် သိထားတဲ့ အတၳဳပၸတၱိ႐ွင္ကုိ အခုမွ အင္မတန္ ၾကည္ညိဳေလးစား ေက်းဇူး တင္သင့္ေၾကာင္း သိခြင့္ရလုိ႔ရယ္ဆုိၿပီး လာေတြ႕တာတဲ့။ အဲဒီလုိ စာဖတ္သူေတြ ေပးတဲ့ဆုနဲ႔ပဲ ေက်နပ္၀မ္း သာလွပါၿပီ။ ကၽြန္မအေနနဲ႔ တန္ဖုိး႐ွိတဲ့ ပန္းခ်ီကားေကာင္းႀကီးကုိ ဧည့္ခန္းမွာ ႀကိဳးစား ခ်ိတ္ေပးရက်ိဳးနပ္ တယ္လုိ႔ ဆုိႏုိင္မယ္ ထင္ပါတယ္႐ွင္ "

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာမ။ "ဘသက္႐ွည္"ကုိ ဖတ္ခြင့္ရလုိက္တာ ဆရာမ ေျပာသလုိ လက္ရာေကာင္း ပန္းခ်ီကား၊ တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ ကုိယ့္ဧည့္ခန္းထဲ ေရာက္လာသလုိပဲ ကၽြန္ေတာ့္ စာအုပ္ စင္မွာ တေလးတစား ေနရာယူထားပါတယ္။ စာခ်စ္သူတုိင္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ ခံစားၾကရမွာပါပဲ။ ဆရာမ က်န္းမာေရး ေကာင္းဖုိ႔နဲ႔ ခုလုိ အဖုိးတန္စာေတြ အဆက္မျပတ္ ေရးႏုိင္ဖုိ႔ ဆုေတာင္း ပါတယ္။ ေပဖူးလႊာရဲ႕ ေတြ႕ဆံုခန္းက႑အတြက္ အခ်ိန္ေပး ကူညီတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔ စာတည္းအဖဲြ႕က ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္"

ေပဖူးလႊာ မဂၢဇင္း၊ အူမွတ္-၂၃၊ ဧၿပီလ၊ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္။
ဆက္ရန္
.