ခင္ခင္ထူး ၏ ဆန္

 ဆန္

ခင္ခင္ထူး

(၁)

"ခိုးၾကျပန္ၿပီလားေဟ့။၀ရမ္းေျပးနဲ႔ သူခိုးမ စပ္က်တဲ့ ဟာေတြရဲ႕။ ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္ အိုႀကီးအိုမ မုဆိုးမ ဆန္ ေတာင္ မေနရေတာ့ လူ႔ျပည္မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။ ျမစ္နားကမ္းနား ေမ်ာလာသမွ် ထင္းမွတ္လို႔ ဆယ္ပါ သယ္ ... မေပြးခ်ည္းပါလား ကရို႔ရဲ႕"

အေမေပါက္စ က လူကသာ ပဲေခ်ာင္းေလာက္ရွိသာပါ အသံက ျမစ္မကို ေက်ာ္ၿပီး တစ္ဖက္ကမ္း စစ္ကိုင္းေတာင္ ကို ရုိက္ၿပီး ျပန္လာတာမ်ိဳး။ အနီးအနားက တဲေတြထဲ အရက္ေသာက္ေနသူေတြေရာ၊ ေန၀င္ မိုးခ်ဳပ္ ဖတ္သီဖတ္သီ ရင္တလ်ားလ်ား ေျပးလႊားေနၾကတဲ့ မိန္းမေတြေရာ၊ မယ္ဒလင္တီးေနသူနဲ႔ တစ္ေယာက္ တစ္ေပါက္ ဆုိေနသူေတြေရာ၊ လင္မယားခ်င္း လံုးသတ္ေနၾကသူေတြေရာ  အားလံုးလိုလိုက ႀကီးေတာ္ေပါက္စ ခုနစ္စင္ ခုနစ္ေမာင္း ေအာ္လုိက္သံေၾကာင့္ တစ္ခ်က္တုံ႔သြားၾကေလရဲ႕။ ခဏ ကေလး ပါ။ ခ်က္ခ်င္းလိုလို လုပ္လက္စေတြ ျပန္လုပ္ေနၾကတာပါပဲ။ တဲေရွ႕ စီးေနတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးေတာင္ လန္႔သြား ထင္ပါ့။

အသက္ကရၿပီဆိုေတာ့ ႀကီးေတာ္ေပါက္စခမ်ာလည္း အဲသေလာက္ ေအာ္ႏိုင္တာပါ။ စိတ္ရွိလို႔သာေအာ္ရ။ ေမာ လိုက္တာ ရင္ဘတ္ဖိထားရတယ္။ သည္နားက တဲေတြမွာ သူ႔တဲကိုယ့္တဲ ပစၥည္းေပ်ာက္တာ မဆန္း ေတာ့ပါဘူး။ မုဆိုးမလည္း ေပ်ာက္တာပဲ။ မုဆိုးထီးလည္း ေပ်ာက္တာပဲ။ တစ္တဲႏွင့္တစ္တဲ သံဘာဂ်ာ တံခါး တပ္ထားတာ မဟုတ္ေတာ့ ကူးခ်င္သူက ကူးရုံပဲ။ ေျမြေရခြံအိတ္တစ္လံုး အနားသံုးဖက္ဖြင့္ၿပီး အေပါက္၀ ခ်ိတ္ထားရင္ တံခါးျဖစ္တဲ့ဟာ။ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ လံုႏိုင္မွာတုန္း။ ဘယ္သူဘယ္၀ါေတာ့ ၀င္တာ ေတြ႕ပါတယ္ လို႔လည္း ျမင္လိုက္သူက ကာယကံရွင္ကို မေျပာ၀ံၾကဘူး။ အေကာင္းဆံုးက ဘာမွ မသိသလို၊ မျမင္သလို၊ မၾကားသလို ၿငိမ္ေနတာပဲဆိုတာ သင္ခန္းစာၾကလွၿပီကိုး။ ေျပာၾကေၾကးဆိုရင္ တဲနီးခ်င္း ကေတာင္ မလႈပ္ ဘူး။ ေပ်ာက္တဲ့လူက ဘာေပ်ာက္တယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ရုံပဲ။ ေမာရင္ ရပ္သြား လိမ့္မယ္ ဆိုတာ သိၿပီးသား။ အခု လည္း ႀကီးေတာ္ေပါက္စခမ်ာ တစ္ခ်က္ေကာင္းေကာင္း ေအာ္လိုက္ၿပီး ၿငိမ္ရ ေတာ့တာပါ။

ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးလည္း ဒါမ်ိဳးရိုးလွေပါ့ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဆက္စီးေနတာပါပဲ။ အဲဒီညေနက ႀကီးေတာ္ေပါက္စ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ဆန္ထုပ္ ႏို႔ဆီဘူးေလးလံုးမဲ့မဲ့ေလာက္ ဆန္ထုပ္က ထရံေဟာင္းမွာ ခ်ိတ္ ထားတာ မဟုတ္ဘူး။ ခါတိုင္းလို ေခါင္းအံုးေအာက္ ထုိးထည့္ထားလို႔ ေပ်ာက္တယ္ဆုိလည္း ထားပါေတာ့။ အခု ဟာက သံေသတၱာေဟာင္းထဲ ဆန္ထုပ္ကေလးထည့္ၿပီး ေသာ့ပါခတ္ပစ္ခဲ့ရာက ေပ်ာက္တာ။ ဓာတ္သိ မို႔ ခုိးတယ္ဆုိရေအာင္ကလည္း သည္နားက တဲေတြအားလံုး ဓာတ္သိေတြခ်ည္းပဲ။ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းရယ္လို႔ ဘယ္သူ႔မွာမွ မရွိတာေလည္း အခ်င္းခ်င္းဆိုေတာ့ သိၾကၿပီးသား။ ဘယ္သူမဆို သံေသတၱာေလးတစ္လံုးရွိရင္ ထည့္ဖို႔ပဲ။ မရွိရင္ တစ္တဲတဲအပ္ခဲ့ဖို႔ပဲ။ မရွိရင္ တစ္တဲတဲ အပ္ခဲ့ဖို႔ပဲ။ သည္ၾကားထဲက ေပ်ာက္တာေတြ ရွိတတ္ေပသိ အခါခပ္သိမ္း လူမရွိတာနဲ႔ ေပ်ာက္တာ ခ်ည္းပဲလို႔ လည္း ေျပာမျဖစ္ဘူး။ မေပ်ာက္ခ်င္ မေပ်ာက္ဘူး။ ေပ်ာက္ခ်င္မွလည္း ေပ်ာက္မယ္။ ကိုယ့္ပစၥည္းကိုယ္ အေရးႀကီးတယ္ ထင္ရင္ လံုၿခံဳေအာင္သိမ္း။ ဒါပဲ ရွိတယ္။

"က်ဳပ္တို႔လည္း အခုမွပဲ သဲကားကဆင္းကာ ႀကီးေတာ္ေရ။ ေရတစ္ေပါက္ မခ်ိဳးရေသးဘူး။ ခုဟာက ဘာေပ်ာက္ သတုန္း"
"ဆန္ပါေအ။ ႏို႔ဆီဗူး ေလးဘူးေလာက္ ရွိမွာေပါ့။ ငါမခံခ်င္သာက ေသာ့ပါခ်ိဳးဖဲ့ၿပီး ယူသြားသာကို မခံ ခ်င္တာ။ သူခုိးလက္စႀကီး ထင္ပါရဲ႕ ဗ်စ္ထူမရယ္"
ကိုယ့္ကိစၥ သူ႔ကိစၥ မပါၾကဘူးဆိုေပသိ မဗ်စ္ထူကေတာ့ တဲနီးခ်င္းကိုး၊ မထင္ေသာ္ရွိ ထင္ေသာ္ရွိ ေဘးဆီး ရန္ကာ တစ္ခ်က္ေတာ့ ေမးမွ ေကာင္းမယ္ထင္လို႔ ေမးတာပါ။ ေမးၿပီးတာနဲ႔ျမစ္ေရထဲ ေျခက်င္း၀တ္ကဒူး၊ ဒူး ကေန ရင္ေခါင္းေရာက္ေအာင္ ဆင္းသြားေလရဲ႕။ ႀကီးေတာ္ေပါက္စကေတာ့ ခၽြဲတပ်စ္ပ်စ္ေထြးရာက ဗ်စ္ေတာက္ ဗ်စ္ေတာက္ေလာက္ေတာ့ ေျပာေနေသးတာပါ။ ထရံခ်ိတ္ထားတဲ့ ျမင္းျဖဴရုပ္ကို လက္အုပ္ခ်ီ ထားေသးတာ။

''အေဖျမင္းျဖဴရွင္တို႔မ်ား တဲထဲလူ၀င္တာ မသိရဘူးရယ္လို႔၊ ခြာနဲ႔ ခုတ္လိုက္ပါေတာ့လား။ သြားနဲ႔ ကိုက္ လိုက္စမ္း ပါေေတာ့''
သည္နားတစ္ေၾကာ တဲစုေတြထဲမွာ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ အသက္အႀကီးဆံုး၊ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လွေပါ့ဟာ။ မႏၱေလး ကို ေရာက္ပါၿပီဆိုတုန္းကေတာ့ ႀကီးေတာ္ေပါက္စအိမ္သား၊ ''ဘိုးေျပာင္း'' ပါေသးတယ္။ ေတာင္ သာနထုိးဘက္ကရြာမွာ အိမ္ေထာင္ရက္သားက်လို႔  သူတကာ့အခင္း၊ သူတကာ့ ယာ လင္ကိုယ္မယား ႏွစ္ေယာက္ အမ်ားတကာလို ေနပူေလာင္ေအာင္ လုပ္စားခဲ့ရတာပဲ ႏွစ္ေလးဆယ္ မကမကမယ္။

ႀကီးေတာ္ ေပါက္စ မိဘမ်ားက ပဲရိတ္ႏွမ္းရိတ္ မ၀၀မ္းစာနဲ႔ ဘ၀ကုန္ခဲ့ၾကသလို ဘိုးေျပာင္း မိဘမ်ား ကလည္း ထန္း တက္ရတာနဲ႔ ေျမေပၚဆင္းရတယ္ မရွိသူေတြ။ ဘယ္မိဘကမွ ေျမတစ္ကြက္၊ ယာတစ္ခင္း ေရာ့ဟဲ့ အင့္ဟဲ့ ေပးႏိုင္ၾကတာမဟုတ္ေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားေတာ့လည္း ဇာတာက ေနပူသဲပူက မလြတ္ဘူး။ သူတကာသည္လိုပဲဥသစၥာ၊ နားေပါက္ေဟာင္းေလာင္းႏွစ္ဖက္ကို ငရုတ္ေျခာက္ အညွာေကာက္ ကေလး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ထိုးၿပီးနားေပါက္မပိတ္ရေအာင္ ေနခဲ့ရတဲ့ဘ၀ပဲဟာ။

ဘိုးေျပာင္းက ငယ္ေသးေတာ့ ထန္း တက္တယ္။ ထန္းလ်က္ဖိုမွာ ထန္းလ်က္ခ်က္တယ္။ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ ကလည္း အလကာုးမေနပါဘူး။ အပ်ိဳမေပါက္တေပါက္ ဂ်ာရစ္ထံုးကေလးနဲ႔ ေလာက္ ကတည္းက ဆင္းရတဲ့သစ္ခင္း။ လင္ရယ္လို႔ရေတာ့ လည္း မနားမရွိဘူး။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ရြာထဲဘယ္နား တဲထိုးထိုးရတဲ့ ေခတ္ကာလမွာ ေနစရာလည္း မပူရဘူး။ စားဖို႔လည္း မဥပါဒ္ရဘူး။ တစ္၀မ္းတစ္ခါးေတာ့ ၿငိမ္တယ္။ ႀကီးေတာ္ေပါက္စက သားသမီး မေပၚ ေပါက္တာ အၾကာႀကီး ညားခါစကေလး တပိုက္ပိုက္ျဖစ္မွာစိုလို႔ သားသမီး မလိုခ်င္ေသး ေပသိ ႏွစ္ႏွစ္က သံုးႏွစ္ ျဖစ္လာေတာ့ သားသမီးလိုခ်င္ၾကၿပီ။

''ပါးစက္တစ္ေပါက္ တိုးခ်င္တိုးပါစီဟာ။ ဆင္မ်ားလို တစ္အစ္ အစ္ၾကရံုေပါ့'' လို႔ ဘိုးေျပာင္းကေတာင္ ေျပာ လာရတဲ့အထိဆိုေတာ့ ၾကီးေပါက္စကလည္း ၀မ္းနဲ႔လြယ္ေမြးရမယ့္ မိခင္ေလာင္းကိုး။ လိုခ်င္တာပါပဲ။ သည္ လိုနဲ႔ ရြာေညာင္ပင္မွာ သားဆုပန္ၾကတာ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာတယ္။ ရုကၡစိုးမတာပဲလား။ ဘ၀က အၾကာင္းပဲလား မသိပါဘူး။ အၾကီးမလံုးက်စ္ ကိုယ္၀န္ရွိလာေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္ၾကရပံုမ်ားေတာ့။ ေနာက္ႏွစ္ႏွစ္ ေလာက္ ၾကာေတာ့ လံုးေဇာက္ဆိုတဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ ေမြးျပန္တယ္။ လံုးလံုး က်စ္က်စ္ကေလးမိ္ု႔ 'လံုးက်စ္' လို႔ မွည့္တာပါ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မ်က္ႏွာက လင္ႏို႔မ်က္ႏွာေလးနဲ႔။ 'လံုးေဇာက္'(လံုးေစာက္)ကေတာ့ မ်က္ႏွာလံုးေစာက္ေစာက္ဆိုေတာ့ လင္း၀က္နဲ႔တူတယ္။ ဒါေပသိ လံုးေဇာက္ က လူ႔ဘ၀ကံမပါရွာဘူး ထင္ပါ ရဲ႕ ေလးႏွစ္သမီးေလာက္မွာ ပ်က္စီးရွာတယ္။ ေနာက္ထပ္ လည္း သားသမီး မေပၚေပါက္တာ့ပါဘူး။ သည္ ေတာ့ အႀကီးမလံုးက်စ္နဲ႔ သားအဖသံုးေယာက္ တစ္ဘ၀ ရွိခဲ့ၾကတာပါ။

ရြာမွာ မိုးႀကီးဆက္တိုက္ေခါင္ေတာ့ ရြာကတစ္ေယာက္ထြက္ တစ္ေယာက္ထြက္နဲ႔ ၿမိဳ႕တက္ၾကရာမွာ ဘိုးေျပာင္းတို႔ သားအဖေတြကိုလည္း သည္ေရာဂါကူးစက္ၾကတယ္ ေျပာပါေတာ့။
''ကိုငေျပာင္း.... ေတာ့္လည္း ထန္းပင္ေျခကန္တက္ရသာနဲ႔ ေျခဖ၀ါးကြဲေတာ့မယ္။ က်ဳပ္မလည္း ၾကက္သြန္ တူပဲႏုတ္ရသာနဲ႔ လက္အေရခြံ လန္လွၿပီ။ ကံရွိန္တို႔ ဘုတ္မတို႔ေတာင္ ၿမိဳ႕တက္မွေတာ့ က်ဳပ္တို႔လည္း လိုက္ ခ်င္လွေတာ္''

''ထသြားမွ က်ိဳးမွန္းသိဗ်ာ။ ကိုယ္ေတာသူေတာသား၊ ၿမိဳ႕တက္ ၿမိဳ႕တက္နဲ႔ လြယ္မွတ္လို႔ေပါက္စႏွယ္၊ ကံရွိန္ တို႔က သူတို႔အမ်ိဳးေတေြ မန္းေလးရွိသာဗ်။ က်ဳပ္တို႔က ဘယ္နားသြားေနမွာတုန္း''
'မေပါက္စက သည္လိုစကားစရင္ ကိုေျပာင္းက သည္လိုစကားဆံုးတာခ်ည္းပဲ။ သည္လိုနဲ႔ တစ္န႔ေရႊ တစ္ေန႔ေငြနဲ႔ သမီးလံုးက်စ္ကလည္း ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ ဖေအ ဘိုးေျပာင္နဲ႔ အတူ ထန္းတက္ဖက္သငယ္ 'ေမာင္အုပ္'နဲ႔ အေနနီးရာက စံုဖက္ၾကေတာ့ တဲထဲ လူတစ္ေယာက္တိုးၿပီကိုး။ ငအုပ္ ကလည္း ေရေမ်ာကမ္းတင္။ တစ္ရြာကလာၿပီး ထန္းတက္တာဆိ္ုေတာ့ မဂၤလာဆြမ္းတစ္အုပ္ ေက်ာင္း ပို႔တာေတာင္ မိရယ္ဖရယ္ေခၚႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။

သည္လိုနဲ႔ ရြာမွာတင္ ေျမးရၿပီး။ မေအလံုးက်စ္နဲ႔ ဖေအ ငအုပ္ေပါင္းၿပီး 'အုပ္လံုး'လို႔ မွည့္ၾကတယ္။ ဘိုးေျပာင္းက ေျမးကို တေပြ႕ေပြ႔ အင္မတန္ လ်စ္ရွာတာကိုး။ ထေတာထဲသြားရင္ ေျမးက ပခံုးေပၚက၊ ႀကီးေတာ္ေပါက္စကလည္း မထူးပါဘူး။ မနက္ဖက္ အခင္းဆင္ရင္ ေျမးပါေနက်။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ သမီး၊ သမက္၊ ေျမး၊ အဘိုးအဘြားတစ္ေတြ ဆင္းရဲၾကေပသိ ဘ၀ကေနေပ်ာ္တယ္ ေပါ့ေလ။ ႀကီးေတာ္ေပါက္စက တဲေျခနဲ႔ ႏွစ္လံေလာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္လာရိုက္ေနတဲ့ ဧရာ၀တီျမစ္ေရေတြ ကို ေငးရင္း တစ္ခါက ဘ၀ကို သတိရေနမိတာပါ။ မ်က္ရည္ကေလး တစမ္းစမ္းနဲ႔ သြားေလသူကိုလည္း သတိရရဲ႕။
''အဘိုးႀကီးေရ၊ ခုေတာ့ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပါေတာ္။ က်ဳပ္တို႔ဟာ က်ဳပ္တို႔ ကိုယ့္လက္နဲ႔ ကိုယ္ေျခ ကိုယ့္ရြာကိုယ္ေနခဲ့ၾကရင္ အေကာင္းသား။ ေတာ္ေျပာတဲ့ ထသြားမွ က်ိဳးမွန္းသိဆိုတာ အဟုတ္ပါ့ေကာ''

လင္ သတိရတာေရာ၊ ဆန္ေပ်ာက္လို႔ ႏွေျမာတာေရာ ေပါင္းၿပီး တအီအီငိုေနေသးတာ
ႀကီးေတာ္ေပါက္စညည္းတဲ့ ''အဘိုးႀကီးေရ.... အခုေေတာ့ က်ဳပ္တစ္ေယာက္တည္းပါ့ေကာ'' ဆိုတာ ဟုတ္ လည္း ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟုတ္ေတာ့လည္းမဟုတ္ျပန္ဘူး။ ဧရာ၀တီျမစ္ဆိပ္ တာရိုးေျခမွာ တဲေတြတသီႀကီး တန္းထိုးေနၾကေတာ့ ဘိုးေျပာင္းနဲ႔ ႀကီးေတာ္ေပါက္စက တစ္တဲ။ သမီး သမက္ သားအဖတစ္ေတြက တစ္တဲ၊ တဲခ်င္းကမေ၀းလွၿပီ မဆိုႏိုင္ေပသ သူ႔အိုးနဲ႔ သူ႔အိမ္ဆိုေတာ့ႏ်စ္ရက္ေနလို႔ သမီးတဲထဲ မေရာက္ ေလ့ဘူး။ ေျမးေတြကေတာ့ ကေလးေတြကိုး၊ ျမစ္ထဲ ေရစိမ္လိုက္၊ တာရိုးေပၚတက္ကစားလိုက္၊ တဲတကာက အေလ့ေပါက္ေခြးေတြနဲ႔ လံုးလိုက္ေထြလိုက္ အေမႀကီးရွိတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ ေရာက္ေရာက္ လာၾကတာ။ အေမႀကီးလုပ္သူက မုန္႔ကေလးပဲကေလး ပါလာတတ္တာက တစ္ေၾကာင္း ဘြားေအရယ္ လို႔ ခ်စ္ခင္ၾကတာတစ္ေၾကာင္းဆိုေတာ့ ေျမးသံုးေကာင္နဲ႕ေတာ့ ေ၀းလွတယ္ေျပာမျဖစ္ဘူး။

ျမစ္ေစာင္းမွာ တဲထိုးေနၾကသူေတြဆိုတာ နည္းမွမနည္းဘဲ။ ေယာက်္ား သန္သန္မာမာေတြက သဲကား လိုက္ ၾကတာမ်ားတယ္။ သဲကားလိုက္ၾကတာက ပင္ပန္းေပသိ ပိုက္ဆံေတာ့ရတယ္၊ ျမစ္ထဲက သဲေတြကို စက္နဲ႔ စုပ္တဲ့သဲေမာ္ေတာ္လိုက္သူေတြလည္း ရွိတယ္။ ျမစ္ထဲက သဲစိုေတြတင္လာတဲ့ သဲေမာ္ေတာ္က ျမဳပ္လုျမဳပ္ခင္ ရယ္။ ျမစ္ဆိပ္ေရာက္ေတာ့ စက္နဲ႔ပဲ ျမစ္ကမ္းေပၚတည္ထားတဲ့ သစ္ပံုရုိက္ဇလားႀကီး ေတြထဲ ေမာင္း ထည့္။

သဲနဲ႔ေရ ေဖ်ာၿပီးသားဆိုေတာ့ သဲကဇလားထဲက်န္ၿပီး ေရကေအာက္ကို စိမ့္ထြက္သြားတယ္။ သည္သဲ စိုဖန္႔ဖန္႔ကိုမွ သဲတင္သူေတြက ျမစ္ေစာင္းေျခထိုးလာတဲ့ ကားေတြေပၚ ထမ္းထမ္းတင္ ၾကရတာပါ။ သဲကားေတြက အႀကီးႀကီးေတြ။ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား၊ သဲေတာင္းေမာက္ေမာက္ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ရြက္ တင္ၾကရတယ္။ သြားခ်ေတာ့လည္းသူတို႔ပဲ။ ျမစ္ဆိပ္မွာ သဲကားေတြဆိုတာ မနည္းဘူး။ အလွဴထမင္း ရံုသား ၾကည့္ေတာ့။ ''ခ်မ္းသာတဲ့လူမ်ားက်ေတာ့လည္း ေဆာက္လိုက္ၾကတဲ့ တိုက္ေတြေတာ္။ ျမစ္ထဲက သဲေတာင္ မေလာက္ႏိုင္ဘူး'' လို႔ႀကီးေတာ္ေပါက္စက တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမိ္တယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္ကမ်ား ရၾကပါ လိမ့္။

တဲေရွ႕မွာတစ္ေယာက္တည္း ငုတ္တုတ္ထိုင္ရင္း ႀကီးေတာ္ေပါက္စ အေတြးေတြ၀င္ေနလိုက္တာ ဗိုက္ထဲက ဂြီခနဲျမည္လာေတာ့မွ ရင္ထဲ လုပ္လုပ္ေျပးေအာင္ ဆာတာကို သတိရေတာ့တယ္။ ဆန္ရွာၿပီး ထမင္းတစ္လံုး ခ်က္ရ ေကာင္းမလား။ စာႏိုင္တာက တစ္လုတ္တစ္ဆုပ္ရယ္။ တာရိုးေပၚတက္ၿပီး ျခင္းၾကား ေဟာင္း ကြမ္းျခင္းေဟာင္းေတြ ရွာေနရမွာကို သတိရလိုက္ေတာ့ ေမာတာနဲ႔ ခ်က္မေနေတာ့ ပါဘူးလို႔ ေတြးတယ္။

သည္နားမွာက ျမစ္ဆိပ္ရယ္လို႔ ထင္းေတြေတာ့ ရွိသားပဲ။ ေလွႀကီးေတြနဲ႔ အထက္ မလည္ဘက္၊ စဥ္႔ကူး။ သပိန္က်င္းဘက္ကေန ျမစ္ႀကီးကို အလ်ားလိုက္ စုန္ဆင္းၿပီးမွ မႏၱေလးဆိပ္ကမ္း ေရာက္ရတာေတြဆို ေတာ့ ထင္းတစ္ေခ်ာင္း အလကားမူးတင္း ဘယ္ရပါ့မလဲ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထင္းေလွေတြက ပံုထားတဲ့ ထင္း တစ္ေပြ႔ေတာ့ လူမသိေအာင္ ဆြဲၾကတာရွိေတယ္။ မိ္ရင္လည္း မသက္သာဘူး။ ေေလွေပၚကေန ထင္း ေခ်ာင္း နဲ႔ ေကာက္ပစ္လိုက္တာမ်ား ရင္၀ ျမားစိုက္တာကမွ သက္သာဦးမယ္။ တခ်ိဳ႕က ဘတ္ခြနဲ႔ ပစ္ၾက ေသးတာပါ။ သည္ေတာ့ ျမစ္နဲ႔ တာရိ္ုးၾကားက ေရႊေလွက်င္းလို႔ေခၚတဲ့ အမႈိက္က်င္းထဲ ဆင္ၾကရၿပီး သူတ ကာပစ္ထားတဲ့ အမိႈက္တို အမိႈက္စ၊ ျခင္းတိုျခင္းစ ေကာက္ရတာေပါ့။ ထမင္းတစ္လံုးစာေတာ့ ၿဖိဳးၿဖိဳး ေျဖာက္ေျဖာက္ နဲ႔ က်က္တာပဲကိုး ေရႊေလွက်င္းက ရပ္ကြက္ေစ်းနဲ႔ နီးေတာ့ ျခင္းေတာင္းစုတ္ေတြ ပစ္ေနက် ေနရာပါ။ သို႔ေပသိ တဲရွိသမွ် သည္က်င္းထဲႏႈိက္ၾကတာဆိုေတာ့ နတ္ခံတြင္းလို ႏႈိက္တိုင္း ရဖို႔ ဆိုတာ မေသ ခ်ာဘူး။ တဲနီးခ်င္း မဗ်စ္ထူေတာင္ ေရထဲက တက္လာၿပီး ႀကီးေတာ္ေပါက္စ ငုတ္တုတ္က မၾကြရေသးဘူး။

''ၾကီးေတာ္... က်ဳပ္တို႔နဲ႔ အတူစားလိုက္။ မိငွက္က ပိုခ်က္ထားမွာပါ။ အဘြားႀကီး ေလခံေနဦးမယ္ ခဏေနရင္ ေခၚလိုက္မယ္''
''ေနပါေအ .... မဆာပါဘူး။ တာရိုးေပၚတက္ၿပီး မန္းမေရြး ၀ယ္စားလိုက္ပါ့မယ္။ ငါက ဆန္မႏွေျမာဘူး။ ငါ့ တရုတ္ေသာ့ ကေလး ႏွေျမာတာပါေအ။ ေသာ့ပါခ်ိဳးဖဲ့ယူသြားသာကို မခံခ်င္တာ။ မေပြးမွ မကိုက္သယ္''

မဗ်စ္ထူ သူ႔တဲထဲ၀င္သြားေတာ့လည္း ႀကီးေတာ္ေပါက္စ မန္းမေရြး၊ တက္ မ၀ယ္ျဖစ္ပါဘူး။ ေျမာ္ကဘက္ တဲစုေတြ ထဲေနတဲ့ သမီးအိမ္မ်ား ထမင္းတစ္ဆုပ္တစ္ခဲ ပိုေကာင္းပါရဲ႕၊ ထမင္းမ်ားကလည္း ဘာသေဘာ ရယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ရွိရင္မဆာဘူး။ မရွိရင္ ရင္ထဲပလံုစိ ထိုးေနေတာ့တာ မဟုတ္လား။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ရွိစု မဲ့စု ပိုက္ဆံကေလးေတာ့ ေခၽြးခံထဲ ရင္ပံုထဲ ထည့္ထားတတ္လို႔ ကိုယ္ရင့္တတူ ျမဲေနလို႔။ သံေသတၱာ ထဲ ထည့္ထားရင္ ပါၿပီေပါ့။ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ တဲထဲျပန္၀င္ၿပီး ကပၾကမ္းေပၚ ေခြအိပ္ေနလိုက္တယ္။ ကေန႔ လူလည္း ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းသြားပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံလည္း ရပါရဲ႕။

 သူတကာ့အပူေတြ ကူးရတဲ့အလုပ္။ ရြာမ်ာေနတုန္းက လူ႔ဘ၀ နင္းႏွိပ္စာရမယ္လို႔ တစ္ခါမွ မေတြးဖူးတဲ့ အလုပ္၊ ခုေတာ့ လုပ္ေနရၿပီ။ ဘိုးေျပာင္းရွိတုန္းက နည္းနည္းပါးပါး သင္ျပဳေပးခဲ့လို႔သာ ထမင္းတစ္လုပ္စားရတာကိုလည္း သတိရရဲ႕။ ဘိုး ေျပာင္းကလည္းနင္းတက္၊ ႏွိပ္တတ္တယ္ရယ္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ ကိုရင္ဘ၀က ဆရာေတာ္ႀကီး ေျခဆုပ္လက္ ဆုပ္၀တ္ျဖည့္ရာက ခပ္ဖ်င္းဖ်င္းေလာက္ တတ္ခဲ့ တာပါ။ အဘိုးႀကီးရွိတုန္းက လင္ကိုယ္မယားႏွစ္ေယာက္ တဲထဲထိုင္ိေနရံုပဲ။ လာေခၚၾကလြန္းလို႔ လွန္လႊတ္ရတာေတာင္ ရွိတယ္။ ေျမႀကီးထဲက ၾကက္သြန္ဥ၊ ေျမႀကီး ထဲက ေျမပဲဥ၊ တူရြင္းမပါရင္ေတာင္ လက္နဲ႔ကုတ္ ယူႏိုင္ခဲ့တဲ့ မိန္းမပဲဟာ။ လူ႔အသား လူ႔အေၾကာ ေလာက္ ေတာ့ ကုတ္တာနဲ႔ ထေအာ္တာ ဘာဆန္း လိမ့္မလဲ။ ႀကီးေတာင္ေပါက္စက လက္သန္တယ္။ လက္ေပါက္ တယ္ ျဖစ္ကေရာ။

တဲစုေတြဆီက အသံဗလံ စံၾကားေနတဲ့ၾကားက ႀကီးေတာ္ေပါက္စလည္း တဲထဲ၀င္လွဲတယ္။ ၀မ္းဟာေနတဲ့ ၾကားက ေမွးခနဲ တစ္ခ်က္အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။
ႏို႔မို႔ ဆိုရင္ သည္ျမစ္ဆိပ္နား တဲထိုးေနစရာ အေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ကိုယ့္ရြာိကုယ္ ေနပူပူ ေက်ာကြဲကြဲ သေရာ ႀကီး ခိုင္းတာေတာင္ ခြာဖို႔စိတ္ကူးခဲတာမွ မဟုတ္တာ။ ရြာကတခ်ိဳ႕ ၿမိ္ဳ႕တက္ၾကတယ္ ဆိုတုန္း ကေတာ့ လင္သားကို ပူဆာဖူးပါရဲ႕ အိမ္သားျဖစ္သူက တားတာနဲ႔ မေရာက္ရတာ အၾကာႀကီး။ ၿမိဳ႕တက္တာ နဲ႔ အလိုလိုခ်မ္းသာဖို႔ မရွိတာလည္း သိသားပဲ။ လုပ္မွစားရမွာလည္း သေဘာေပါက္သားပဲ။ ဒါေပသိ ရြာမ်ာထက္ေတာ့ အူစိုစိ္ုရွိလိမ့္မယ္ ထင္တာကိုး။ ရြာမွာေတာ့ ပဲပိုးထိုးနဲ႔ သံုးလြန္တင္ထမင္း လည္ေခ်ာင္းထဲ အေတာင့္လိုက္ ဆင္ႏိုင္ေအာင္ မနည္းမ်ိဳးၾကရတဲ့ အျဖစ္ကိုး။ ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္သူေတာ့ျဖင့္ ဆိုက္ကားနင္း သတဲ့ ဘယ္၀ါေတာ့ျဖင့္ ပြက္ရည္ပံုး၊ ထမ္းသတဲ့။ ငျဖဴေတာ့ျဖင့္ ေလွလိုက္သတဲ့။ ငနီ ေတာ့ျဖင့္ ပန္းရန္ခေၾကြး လုပ္သတဲ့ဆိုတာေတြ ၾကားရသားပဲ။ ေတာင္သူေတာင္သားဆိုေတာ့ အားက်တာ သတ္သတ္၊ ေၾကာက္ တာက သတ္သတ္။

''ေပါင္းစရာ ထပင္ေတြေတာ့ ဘယ္ထန္းရွင္ကမွ ခုတ္မလွဲမပစ္ေပါင္ဟာ။ ထမပ္ရွိ ထမင္းရွိေနသဲ့ဟာ။ ၿမိဳ႕ တက္ၿပီး စမ္းတ၀ါး၀ါး လုပ္မစားခ်င္ပါနဲပ အသာေနစမ္းပါဟာ''
''က်ဳပ္ကလည္း သြားခ်င္လွလို႔ ေျပာသာမႈတ္ဘူးရယ္။ က်ဳပ္တို႔အိမ္ စားအိုးႀကီးလာၿပီေတာ့။ သမီးေရာ၊ သမက္ ေရာ ေျမးႏွစ္ေကာင္ ေရာဆိုေတာ့ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းျဖစ္မလားလို႔ ေျပာရသာပါ''
''ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္းဆိုတာလည္း ရွိသားဟာကိုး''

လင္ကစိတ္ပါေတာ့ မယားကဖ်က္လိုက္၊ မယားကတိုက္တြန္းေတာ့ လင္ကပုတ္ခ်လိုက္နဲ႔ပဲ မန္းေလးၿမိဳ႕ ဆိုတာေ၀းလို႔ ႏြားထိုးႀကီး၊ ေတာင္သာလို ၿမိဳ႕ေပၚေတာင္မေရာက္ရတာၾကာေပါ့။ ေတာထဲက ထန္္းတက္ သမား ၿမိဳ႕သြားစရာ အေၾကာင္းကလည္း မရွိဘူးကိုး။ ႏို႔ေပသိ လူ႔ကံမ်ားဆန္းခ်က္ကေတာ့ မန္းေလးနဲ႔ လွမ္းလွမ္း က ကြင္းေတြထဲမွာ အုတ္ဖိုေတြေတာင္ၾကလို႔ ရြာကလူေတြ လိုက္စုေနသတဲ့ဆိုတဲ့ သတင္းေရာက္ လာခဲ့တယ္။ တစ္ရက္ေတာ့ အုတ္သူႀကီးရဲ႕ လူယံု ေမာင္စံသိန္းဆိုသူက ထန္းေတာထဲ ထန္းရည္ ေသာက္ ရင္း ၿမိဳ႕မွာ လက္ေပါက္အုတ္လုပ္ငန္း လုပ္ဖို႔ လူေတြလိုလို႔ လိုက္စုေနတာ ေတာ္ေတာ္ ရၿပီလုိ႔ ေျပာေနတာ ကို ၾကားလာခဲ့တယ္။

လိုက္ခ်င္ရင္ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ စာရင္းေပးရံုပဲတဲ့။ ေန႔တြက္က ဘယ္ေရြ႕တယ္မွ် ရမယ္ဆိုတာလည္းပါရဲ႕။ သည္လိုနဲ႔ တံခါးပိတ္ဂ်ိတ္ဆို သားအဖတစ္ေတြ ထလိုက္လာၾကတာ။ အခုထိပဲ။ ရြာတစ္ေခါက္ ျပန္မေရာက္ၾကေတာ့ဘူး။ မန္းေလးေတာင္ ေလးျပင္ေလးရပ္ ၿမိဳ႕တစ္ပတ္ ေကာင္းေကာင္း ပိတ္မိပါၿပီ။ ကြင္းႀကိဳ ကြင္းၾကားေနခဲ့ရတာကပဲ ႏွစ္ေတြ မနည္းေတာ့ဘူးကိုး။ တဲျပန္႔ႀကီးထုိးေပးထားလို႔ ေနေရး မပူရသလို အုတ္ရာသီ မဟုတ္ရင္လည္း အုတ္သူႀကီးဆီက ေငြႀကိဳယူလို႔ ရေလေတာ့ ဟုတ္သလို လိုေပါ့။ အုတ္သူႀကီးက ရြာကလူေတြ မန္းေလးေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကားႀကီးတစ္စီးေပၚ တက္ၾကဆိုၿပီး မဟာမုနိ ဘုရားႀကီး ပို႔တယ္။ ရွပင္ပက္လက္  ေရစက္လက္ ဘုရားပို႔တယ္။ မန္းေလးေတာင္ေပၚပို႔တယ္။ ေပ်ာ္စရာေတာင္ေကာင္းေသးတယ္ သည္တစ္ေခါက္ပါပဲ။ အဲသည္ကတည္းက ရႊံတစိုးစို ေလတဟူးဟူး ၾကား ဘ၀ၿပီးရတာ ဘုရားကိုယ္ေတာ္ျမတ္ၾကြလာမွ ဖူရဖို႔ ရႈွိေတာ့တာပါ။

ရႊံတစိုစို ရႊံတလူလူ လုပ္စားၾကရင္း က ႏွစ္ေတြလည္း ၾကာၿပီ။ လူေတြလည္း အိုၾကၿပီ။ အုတ္သူႀကီးေတြလည္း အလုပ္မေကာင္းရာက ျပဳတ္သူျပဳတ္၊ ေျပာင္းသူကေျပာင္း  ႀကီးေတာ္ေပါက္စ တို႔လည္း ဟိ္ုေရာက္ သည္ေရာက္ေပါ့။ ရြာေတာ့ မျပန္ေျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သည္လိုနဲ႔ ျမစ္ကမ္းနား ေရာက္လာၾကတယ္။ ဘာလုပ္စားတာလဲလို႔ မေမးနဲ႔။ အဲသလို ေတာ့ ေျပာမျဖစ္ဘူး။ အစံုပဲ။ သည္မွာေတာ့ ကိုယ့္၀မ္းစာ နဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့ အဘိုးႀကီး အဘြားႀကီးကတကြဲ၊ သမီးနဲပ သမက္က တစ္အိုးေနၾကရၿပီ၊ ေ၀းေ၀းေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး ကိုယ္လိုလူေတြ စုစုရွိရာ သည္လိုအတြဲလိုက္ လိုက္ၾကရင္း ဘ၀ေတြ စံုလွေပါ့။ သမီးနဲ႔ေျမးေတြေတာ့လည္း လဲမႈိမ်ားလႊင့္သလုိ ေတာ္ရာက်ေရာ့ဟဲ့ မရွိႏိုင္ဘူးကိုး။

တစ္ခုေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ သမီးက သူတကာမိန္းမေတြလို သဲတင္သဲခ် မလုပ္နိုင္ရွာေတာ့ဘူး။ မီယပ္က်ိဳးေခၚမ လား။ တစ္ရက္သား အုတ္ဖိုမွာ အလုပ္လုပ္ရင္းက ပံုလဲက်သြားလိုက္တာ ေနသာျပန္ေကာင္းတယ္။ မသန္ေတာ့ဘူး။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း လွီသြားသလိုပဲ။ ထန္းသမားဘ၀ကလားတဲ့ သမက္ကေတာ့ သားမယားရယ္လို႔ လုပေကၽြးရွာပါရဲ႕။ အရက္ဖိုးက က်န္မွ ပိုက္ဆံက အိမ္ေရာက္တာပါ။ တစ္ခါတေလ တာရိုးထိပ္ က အရက္ဆိုင္မွာ အခ်ိန္မေတာ္ အခ်ိန္ေတာ္ ထိုင္ေနလိုက္တာ မထေတာ့ဘူး။ ထမင္းအိုး မီးမကူး ရေသးတဲ့ မယားက လိုက္ေခၚေတာ့လည္း ရိုက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းက ရွိေသးေတာ့ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ အဖို႔ရာ အင္မတန္ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ သည္ဘက္ေခတ္မ်ား ေပါလာလိုက္တဲ့ အရက္ေသစာ။ ေယာက်္ားမွန္ အရက္မကင္းရံုတင္ မကဘူး။ အရက္ေခၽြးနံ႔ေတြက လူဆင္းရဲနံ႔လို႔ေတာင္ ေျပာရ မလုိ ျဖစ္ေန ပါၿပီ။ အိမ္က အဘိုးႀကီးပ်က္စီးလို႔ သားသမီးအားကိုဖို႔ေတာ့ ေ၀လာေ၀း။

ေျမးသံုးေကာင္ကိုေတာ့ အႏွိပ္အနင္း မလိုက္ရတဲ့ေန႔ ႀကီးေတာ္ေပါက္စနဲ႔ အတူေတြ႔ရပါရဲ႕။ တစ္ခါတေလ ေျမးေတြလက္ဆြဲၿပီး ဗီဒီယိုလိုက္ျပရတယ္။ ရပ္ကြက္မုန္႔ဆိုင္ေတြ ပို႔တယ္။ အိမ္က ထမင္းၾကမ္းကေလး အိုူးဆီပြတ္ေလွာ္ေကၽြးရတယ္။ ဘယ္ကျပန္ျပန္ လက္ထဲေငြစေလးပါရင္ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကေလး၊ ကန္စြန္းဥျပဳတ္ကေလးကအစ ၀ယ္လာတတ္တယ္။ ေျမးေတြကလည္း ခ်စ္လိုက္ၾကတာ။ ေခၚတာေတာင္ ေမႀကီးေပါက္စတဲ့၊ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ အိမ္သားရွိတုန္းကေတာ့ ေျမးေတြက ဘိုးေအကို ဘိုးႀကီးေခၚၾက တယ္။ သမီးတဲေရွ႕လည္း သမက္ေကာင္ မရွိတဲ့အခ်ိန္ေရာက္တာပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္လို႔။ လူပါး၀ တယ္ ထင္လို႔။

''အေမရယ္... က်ဳပ္ေတာ့ အလုပ္သာထ လုပ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။ ဒင္းလုပ္စာေမွ်ာရတာမ်ား ၀မ္းထဲမ က် ခ်က္ေတာ္ ဒူးကမသန္ လက္ကမသန္မို႔သာ ေအာင္းေနရတယ္။ အလုပ္မ်ားမေၾကာက္လိုက္သမွ''
''အေမ ရွိပါတယ္ေအ ကေလးေတြ လူလံုးထြားရင္ သဲကားလိုက္လို႔ ျဖစ္ပါၿပီ။ ေစာင့္ရလွ ေလးငါးႏွစ္ေပါ့။ ညည္းေယာက်္ားလည္း သည္ေလာက္ေသာက္ေနမွေတာ့ ေနလွ ေလးငါးႏွစ္ေပါ့ေအ''
သည္ရက္ထဲ အႏွိပ္အနင္း အေခၚအျပဳမ်ားၾကလို႔ မိုးခ်ဳပ္တာမ်ားၿပီ သမီးနဲ႔ေျမးေတြဆီလည္း မေရာက္ ရဘူး။ သည္ၾကားထဲ သံေသတၱာထဲ ဆန္ကေပ်ာက္ရေသး။ တရုတ္ေသာ့က အခ်ိဳးခံရေသး။ နားထဲ အသံၾကားသ လိုလိုရွိတာနဲ႔ ၾကီးေတာ္ေပါက္စ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္ေတာ့ ဗ်စ္ထူမရယ္ လက္ထဲမွာ ဒန္ဇလံု တစ္လံုး ကိုင္လို႔၊ ေျမြေရခြံအိတ္ ခ်ထားတာ ကို လက္တဖက္နဲ႔ ဖယ္ၿပီး ဇလံုကို လွမ္းေပးေတာ့ ငါးပိခ်က္န႔ံ က ေမႊးသြားေလရဲ႕။
''အဘြားႀကီး စားလိုက္ပါဦး။ ငါးပိတစ္ နဲ႔ ခရမ္းခ်ဥ္သီးလွိမ့္ထားတာ။ ထစားလိုက္ဦး။ ၿပီးမွ ဇလံုကမ္းေခ်။

မေနႏိုင္ပါဘူး။ လက္ေတာင္ ေဆးမေနတာ့ဘဲ စားလိုက္တယ္။ စာရင္းက ထမင္းကို အကဲခတ္ခ်င္လို႔ မီးထြန္း မယ္ စိတ္ကူးေသးတယ္။ သူ႔ဆန္မ်ား ခိုးေလသလား ထင္လို႔ပါ။ ကိုင္းပါေလ ငါ့ဆန္ေသာ သူ႔ဆန္ ေသာ စာရသာ ေက်းဇူႀကီးပါ့ ေအာက္ေမ့မိတယ္။ သည္လိုေနရာမွာ ပစၥည္း ေပ်က္ရင္ဘယ္သူမဆို ျဖစ္ႏိုင္တာကိုး။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ထမင္းႏွယ္။ ရင္ပူေအာင္ ဆာေနလို႔လား မေျပာတတ္ဘူး။
ႀကီးေတာ္ေပါက္စ မနက္ေစာေစာ ႏိုးေနေပသိ ကပ္ၾကမ္းေပၚ ဆက္ေမွးေနမိတယ္။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ဆန္ကေလး တစ္ထုပ္ ဘယ္သူမ်ား လက္ေတာ့သြားပါလိမ့္ဆိုတာ ႏိုးႏိုးခ်င္း ေခါင္းထဲ၀င္လာလို႔ ဥစၥာေပ်ာက္ ငရဲ ေရာက္ ျဖစ္ေနမိတယ္။ အရက္သမား ငမွတ္လည္းျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ကြမ္းယာသည္မ ျမေမလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ တဲနီး ခ်င္းဗ်စ္ထူမလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ။ ေျခရင္တဲက မိလွလည္း ျဖစ္နိုင္တာပါပ္ေကာ။ ဘယ္သူ မဆုိ ျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔။

သည္ေန႔ နပူရြာထဲက မပံု႔ကိုႏွိပ္ဖို႔ ခ်ိန္းထားေတာ့ ေရကေလးခ်ိဳးဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ သူေဌးမ ႏွိပ္ရမွာဆိုေတာ့ နံနံေစာ္ေစာ္ဆိုရင္ မေကာင္းဘူးလို႔ တြက္တာကိုး။ ကုတ္သားႀကီးေတြ၊ လက္ေမာင္သားႀကီးေတြ တုတ္ခိုင္ လ်တဲ့ သူေဌးမေတြမ်ား လက္ဆစ္က်ိဳးေအာင္ ႏွိပ္ရတာဆိုေတာ့ မနက္ခင္း အဆာေျပ တစ္ခုခုလည္း စား သြားဦးမွျဖစ္မွာ မနက္ထမင္းဇၿပီး (စားၿပီး) ခ်ိန္းထားတာ ဆိုေတာ့ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ ျမစ္ထဲေရဆင္း ခ်ိဳးတယ္။ အ၀တ္အစားကေလး လဲၿပီးေတာ့ေတာင္ အခ်ိန္ ရေသးတာနဲ႔ သမီးနဲ႔ေျမးေတြေနတဲ့ တဲစုေတြ ဘက္ ေလဆဒာက္လာခဲ့တယ္။ သည္အခ်ိန္ဆိုရင္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိ္ုင္ခ်င္တဲ့ သမက္ေကာင္လည္း မရွိ ေလာက္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလို႔လည္း ပါပါတယ္။ ေျမးအငယ္ဆံုးမကို အထူးသျဖင့္ သတိရတယ္။ သည္ေကာင္မက မန္းေလးေရာက္မွ အုတ္ဖိုေတြထဲေမြးတဲ့ ေကာင္မ၊ နာမည္ေတာင္ ႀကီးေတာ္ေပါက္စ ကိုယ္တိုင္ အုတ္ဖို လုိ႔ မွည့္ထားတာေလ။ သမီး ေရာဂါသည္မက အ၀တ္ေဟာင္းေတြ လွန္းေနလို႔ ေျမးမ ဘယ္မွာတုန္း ေမးရတယ္။

''အေမ မလာတာၾကာေပါ့။ အႏွိပ္လိုက္ရလား''
''လိုက္ရပါတယ္ေအ ... ငါ့ေျမးေတြေကာ
''အႀကီးေကာင္ ႏွစ္ေကာင္က တာရိုးေပၚမွာ။ အေမ့ေျမးမက တဲေနာက္မွာ ထင္ပါရဲ႕''
ႀကီးေတာ္ေပါက္စက တဲေနာက္ ပတ္လာခဲ့တယ္။ အမိႈက္ေတြဆိုတာ ပုပ္ပြေနၾကၿပီ ေကာ္အရုပ္က်ိဳး တစ္ရုပ္ နဲ႔ ေဆာ့ေနတာျမင္ရေတာ့ ၾကည္ႏူးသြားမိတယ္။ ေခၽြးခံထဲက ငါးဆယ္တန္ တစ္ခ်ပ္ ထုတ္ျပေတာ့ ကစားလက္စ အရုပ္က်ိဳးကို ပစ္ခ်ၿပီး ဘြားေအဆီ ဆင္းလာတယ္။ ေရမခ်ိဳး မိုးမခ်ိဳး နဲ႔ လူရုပ္မေပၚတဲ့ ေျမးမ ကို ငုံ႔နမ္းၿပီး လက္ထဲ ပိုက္ဆံထည့္ေပးေတာ့ လွမ္းယူေလရဲ႕။

''ငါ့ေျမး မုန္းစား။ လက္ထဲက ဘာႀကီးတုန္း။ လႊင့္ပစ္လုိက္''
ေျမးမ က လႊင့္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ေ၀းေ၀းေတာ့ မေရာက္ဘူး။
''သမီးေရ ... အေမသြားလိုက္ဦးမယ္''
''ဟုတ္ကဲ့ အေမ ... ညက အေမေအာ္ေနဟစ္ေနဆို ဘာျဖစ္လို႔တုန္း''
''ဆန္ထုပ္ေပ်ာက္သာပါေအ။ ေသတၱာက ေသာ့ခေလာက္ပါ ကလန္႔ခြာသြားသာ။ မေတြ႕လို႔ေပါ့ေအ၊ ေတြ႕ရင္ ခုနစ္စင္ေတာင္ တိုက္လိုက္ေသး။ အေဖ ျမင္းျဖဴရွင္ေတာ့ တိုင္တည္ခဲ့တယ္။ စားတဲ့လူ ေဘးေတြ႕ ပါစီလို႔''

ႀကီးေတာ္ေပါက္စက သူ႔သမီးတဲေျခကပဲ တာရိုးေပၚ တက္လာခဲ့တယ္။ ဖိနပ္မပါတဲ့ ဖ၀ါးက တစ္စုံတစ္ခု နင္းမိေတာ့ ငုံ႔ၾကည့္တယ္။ ေစာေစာက ေျမးမေလးလက္ထဲ ဆုပ္ထားရာက လႊင့္ပစ္လုိက္တဲ့ ပစၥည္း ကေလး။ ေကာက္ယူလို္ကေတာ့ တရုပ္ေသာ့ခေလာက္ကေလးပါ့ေကာ။ သံေခ်ာင္းနဲ႔ ကလန္႔ထားလို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ေသာ့ခေလာက္က လိမ္ရြဲ႕ေနၿပီ။ ေသာ့ခေလာက္ကလည္း မတ္ေစ့ေလာက္ ရွိတာကိုး။ ေသာ့ခေလာက္က်ိဳး ကို လက္တြင္းဆုပ္ၿပီး ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့တာပါပဲ။ သမီးခမ်ာ ကေလးေတြ ေကၽြးခ်င္ ရွာလို႔ မေအ့တဲထဲ၀င္ၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ လုပ္ရွာထင္ပါရဲ႕။ ငါ့ေျမးေတြ စားၾကလို႔ေတာ့ ယူၾကစမ္းပါ ေအ။ အေမ သဒၶါပါ့။ ခ်က္ခ်င္း လိုလိုပါပဲ။ ပါးစပ္က တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနရွာေလရဲ႕။

''အေဖ ျမင္းျဖဴရွင္ ... ခြာကိုလည္း ရုပ္ေတာ္မူပါ။ သြားကိုလည္း သိမ္းေတာ္မူပါ။ ဆန္ခုိးသူကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေတာ္ မူပါ''

ခင္ခင္ထူး

မေဟသီ မဂၢဇင္း ဇန္နဝါရီလ ၂ဝ၁၂

 .