ဝင္းၿငိမ္း ႏွင္႔ စာေရးဆရာမ်ား ေပဖူးလႊာစာေပအင္တာဗ်ဴး, အပိုင္း (၈)

ေဒၚခင္ေဆြဦး
ဝတၳဳဝိညာဥ္ ဝတၳဳအသက္

ဒီလ ေတြ႕ဆံုေပးဖုိ႔ စာတည္းအဖြဲ႕က တာဝန္ေပးသူကေတာ့ လံုးခ်င္းဝတၳဳေပါင္း ၅၁ အုပ္၊ ဝတၳဳရွည္ ေပါင္း ၁၀ ပုဒ္၊ ဝတၳဳတိုအပုဒ္ေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ ေရးၿပီးတဲ့ ဆရာမႀကီး "ေဒၚခင္ေဆြဦး"ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ေဒၚခင္ေဆြဦး ရဲ႕စာေရးသက္ ဟာ ၃၆-၃၇ ႏွစ္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လစဥ္ အစီရင္ခံထားသ လိုပါပဲ။ ေတြ႕ဆံုေပးတဲ့ေနရာမွာ စာေရးဆရာ၊ အႏုပညာရွင္မ်ားနဲ႔ ဝါစဥ္အရမဟုတ္ဘဲ စာတည္းအဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ငန္း အဆင္ေျပမႈေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ေတြ႕ဆံုေပးသြားမွာမုိ႔ ဒီလမွပဲ ေဒၚခင္ေဆြဦးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုေပးခြင့္ ႀကံဳရတာ ကို စာခ်စ္သူမ်ား နားလည္သေဘာေပါက္မယ္လုိ႔ ယူဆပါတယ္။

စာေရးဆရာႀကီး "မဟာေဆြ"ဆိုရင္ တစ္ေခတ္က စာခ်စ္သူမ်ား၊ အသည္းစြဲ မ်ဳိးခ်စ္စာေရးဆရာႀကီး တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ေခတ္လူငယ္ေတြကို ကာယ၊ ဉာဏတုိးတက္ ဖြံ႕ၿဖဳိး လာေအာင္၊ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ထက္သန္လာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးႏုိင္ခဲ့သလို ဆရာႀကီးနဲ႔ ေဒၚၾကည္ ၾကည္ တို႔ရဲ႕သမီးႀကီး ေဒၚခင္ေဆြဦး ကလည္း သူ႔ေခတ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ အေဖ့ေျခရာကို ဆက္နင္းျပန္ပါ တယ္။ ေဒၚခင္ေဆြဦး အေၾကာင္း ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္ "တုိ႔တုိင္းဌာနီ"၊ "အင္ၾကင္းရဂံု"စတဲ့ အမ်ဳိးသား ေရး အျပည့္အဝ ပါတဲ့ ဝတၳဳေတြ ခ်န္လွပ္ခဲ့လုိ႔မရပါဘူး။
သူ႔ဝတၳဳေတြကို ဖတ္ရင္း စိတ္ဓာတ္ျပန္လည္တက္ႂကြခဲ့ရပါတယ္လို႔ စာေပေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ စာဖတ္ပရိ သတ္ က လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ အေဖ စာေရးဆရာ၊ သားစာေရးဆရာ၊ သမီးစာေရးဆရာ စသည္ျဖင့္ မိသားစုစာေရးဆရာေတြရွိပါတယ္။ အခု ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဆံုေနတဲ့ မမဆိုရင္လည္း ဆရာ ႀကီး မဟာေဆြ ရဲ႕သမီး၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ဒီလိုမိသားစု စာေရးဆရာျဖစ္လာတာက ဖခင္၊ မိခင္ တို႔ရဲ႕ဗီဇေၾကာင့္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္လို႔ ဆိုမလား၊ မမကိုေကာ ဆရာႀကီး က စာေရးဆရာမ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေအာင္ ဘယ္လို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးခဲ့ပါသလဲ"

"ကၽြန္မအျမင္ကေတာ့ စာေရးဆရာ သားသမီးပဲျဖစ္ေစ၊ တျခား တစ္ဦးဦးပဲ ျဖစ္ေစ စာေရးဆရာျဖစ္လာ တာက ပတ္ဝန္းက်င္လႊမ္းမိုးမႈေၾကာင့္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ အေဖဆိုရင္ ကၽြန္မ ကို စာေရးဆရာျဖစ္ေအာင္ တုိက္႐ုိက္ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးမႈမရွိေပမယ့္လည္း တစ္ခုရွိတာက ကၽြန္မတုိ႔မွာ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ကၽြန္မက စာေရးဆရာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ညီမေလးက စာေရး ဆရာမျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ကၽြန္မ က သမီးအႀကီးဆိုေတာ့ အေဖက Training ေပးတဲ့ေနရာမွာ သူနဲ႔အနီးကပ္ဆံုး ကၽြန္မကိုေပး တယ္။ အဲဒီအခါ က်ေတာ့ ကၽြန္မက အေဖကိုခ်စ္တဲ့စိတ္၊ ခင္မင္တဲ့စိတ္၊ ေလးစားတ့ဲစိတ္ သာခ်င္လည္း သာမယ္ ေပါ့ေလ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနတာက အႀကီးဆိုတာ အေဖနဲ႔ ပူးတြဲေနေလ့ရွိၿပီး အငယ္ ကေတာ့ အေမနဲ႔ပဲ အၿမဲပူးတြဲေနေလ့ရွိတယ္မဟုတ္လား။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ ေဖေဖ့ကိုျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္၊ ေဖေဖ့ ကို အတုခိုးခ်င္တဲ့စိတ္၊ ဒါေတြက ေဖေဖ့ကို ျမင္ၿပီးေပၚလာတာေတြပါ။
ေနာက္တစ္ခ်က္ ကလည္း ကၽြန္မတုိ႔အိမ္က စာေရးဆရာအိမ္ဆိုေတာ့ စာအုပ္က အျပည့္ရွိတယ္။ ဒါက ေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။ မုဆိုးအိမ္မွာ မုဆိုးကိရိယာရွိသလို၊ ကုန္သည္အိမ္မွာဆိုရင္ ခ်ိန္ခြင္ကတၱား ရွိ သလိုပါပဲ။ အိမ္မွာ စာအုပ္ရွိေတာ့ စာဖတ္ျဖစ္တာေပါ့။ အဲဒီစာေတြကလည္း ကၽြန္မ စာေရးခ်င္စိတ္ကို လႈံ႕ေဆာ္ ေပးခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မ မွတ္မိတာကေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ငယ္ငယ္ ၅၁ လမ္းမွာေနတုန္းက ကၽြန္မအသက္က ၁၈-၁၉ ေလာက္ ရွိဦးမယ္။ ေဖေဖ ဆံုးခါနီးအခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ေဖေဖ စြဲဖတ္တာ တစ္ခုရွိတယ္။ "အလက္ ဇႏၵားဒူးမား(စ္) "ရဲ႕စာအုပ္ပါပဲ။ အလက္ဇႏၵားဒူးမား(စ္)က စီနီယာနဲ႔ ဂ်ဴနီယာရွိတယ္။ သားအဖ စာေရး ဆရာ ေပါ့။ အေဖကေတာ့ ေရးခဲ့တာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ လူသိမ်ားတဲ့သူရဲေကာင္း သံုးေယာက္ တို႔၊ မြန္တီခရစ္တုိတို႔ေလ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူေရးတဲ့ Adventures ေတြဖတ္တယ္။ ေဖေဖကေတာ့ သား ေရးခဲ့တဲ့ ဝတၳဳေတြကို ပိုၿပီး သေဘာက်တယ္။ မ်ားမ်ားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္အုပ္တည္းပါ။ "ကယ္မလီ" ဆိုတဲ့ ဝတၳဳပါ။ ဒူးမားအငယ္က ဒီတစ္အုပ္ပဲ ေရးခဲ့တာပါ။

အဲဒီဝတၳဳဖတ္ဖို႔ ေဖေဖက ေျပာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သိပ္မဖတ္တတ္ေသးဘူး။ သို႔ေသာ္ သူေျပာတဲ့ အခ်ိန္ မွာပဲ ဖတ္ခဲ့ၿပီး အခ်စ္ဝတၳဳေရးဖုိ႔ စိတ္ဝင္စားလာတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကေန ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မ ေရး တဲ့ "ဥမၼာ"တုိ႔ ဘာတုိ႔ ျဖစ္လာတာေပါ့။
အဲဒီေတာ့ ကိုဝင္းၿငိမ္းေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္မ ခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ ကၽြန္မစာေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာ ဟာ ပတ္ဝန္းက်င္ေၾကာင့္ေပါ။ ေဖေဖ့ဆီကို လာၾကတဲ့ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မရင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ ေတြကို ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္လုိ႔ပဲ ေျဖပါရေစ"

"ဒါဆို ဆရာႀကီးက မမကို တုိက္႐ုိက္ေလ့က်င့္ေပးသြားတာေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ဘူးေပါ့"
"မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ဆန္းတယ္ ေျပာရမလားဘဲ။ ေဖေဖက ကၽြန္မကို စာေရးဆရာမျဖစ္ ေစခ်င္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီတုန္းက စာေရးဆရာဆိုတာကလည္း အေျခအေန သိပ္မခုိင္လံုဘူးေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ စာေရးဆရာ ျဖစ္လာရင္ သူ႔လိုပဲ ဒုကၡေရာက္မွာ သူ စိုးရိမ္ခဲ့တယ္။ ေဖေဖေရာ ေမေမက ကၽြန္မတုိ႔ကို စာတတ္ ပုဂၢဳိလ္ပဲျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔က ေဖေဖ့ကိုၾကည့္ၿပီး အားက်တာလည္း ပါတယ္။

ေဖေဖက ကၽြန္မတုိ႔ကို လူေတာ္လူေကာင္းေလးေတြ ျဖစ္လာေအာင္ပဲ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တယ္။ သတၱိရွိရ မယ္၊ ဇြဲရွိရမယ္၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ အဲဒီသတၱိ္ရွိေအာင္ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ခဲ့တာကိုကပဲ စာေရးဆရာျဖစ္ ေအာင္ ေစ့ေဆာ္တဲ့ အခ်က္ထဲမွာ တစ္ခုေတာ့ အပါအဝင္ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္"
"မမ ဘယ္အရြယ္ေလာက္ က စၿပီး စာေရးခဲ့တာလဲ"

"ကၽြန္မ အသက္ ၁၂ ႏွစ္ သမီးေလာက္မွာ အိမ္ကို သတင္းစာသမားေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ အဝင္အ ထြက္ မ်ားလာတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ သူရိယသတင္းစာတိုက္မွာ လုပ္ဖူးခဲ့တဲ့ ဦးသိမ္းေမာင္က "သံေတာ္ ဆင့္"သတင္းစာဆိုၿပီး သတ္သတ္လုပ္တယ္။ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာ အယ္ဒီတာက ဦးထြန္းအိမ္တဲ့။ စာေရးဆရာ သတိုးအိမ္ေပါ့။ သူက ကၽြန္မစာေရးတာ ဝါသနာပါတာေလးကို သိတဲ့အတြက္ ေရးပါလား လို႔ တုိက္တြန္းတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၂ ႏွစ္သမီးအျမင္နဲ႔ ဝတၳဳတိုကေလးေတြ၊ ေဆာင္းပါးတုိကေလး ေတြ ေရးခဲ့တာပါပဲ။ သံေတာ္ဆင့္မွာက တနလၤာေန႔တုိင္း ၁၄ ႏွစ္ေအာက္ ကေလးမ်ားက႑ ပါေတာ့ ကၽြန္မ တို႔လည္း ပါသြားတာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ၁၉၄၆-၄၇ ေလာက္ပဲရွိမယ္။

အဲဒီကေနၿပီးေတာ့ အသက္ ၁၅ ႏွစ္၊ ၁၆ႏွစ္။ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္းေလာက္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ 'ရႈမ၀မဂၢဇင္း' ကေလးစာေပက႑မွာ ဆက္ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာေရးရင္း ကၽြန္မ ဆယ္တန္း ေအာင္သြားၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္သြားေတာ့ 'တကၠသိုလ္ဆိုတာ'၊ 'တကၠသိုလ္ နံရံစာမ်ား' စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ တကၠသိုလ္ အေတြ႔အႀကံဳေတြ ေရးခဲတယ္။ ရႈမ၀ မွာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့ တာေတ ြကေတာ့ ေဆာင္းပါး ၀တၳဳပံုစံေတြေလ။ ကၽြန္မက ဆရာသိပၸံေမာင္၀ရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြ ၊ သူ႔ေရးဟန္ ေတြကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကေတာ့ ၁၉၅၀-၅၁-၅၂ ေလာက္ရွိမယ္။
ေနာက္ ေသြးေသာက္မွာ ရုရွားရုပ္ရွင္တစ္ခုကို ႏွစ္ခါျပန္ သံုးခါျပန္ ၾကည့္ၿပီး ဘာသာျပန္၀တၳဳ ေရး ဖူးေသးတယ္။ ရုပ္ရွင္ကား နာမည္က 'ေအာ္စကာ'။ ကၽြန္မက 'ေၾသာ္ေအာ္စကာ၊ ေအာ္စကာ' ဆို တဲ့ နာမည နဲ႔ ေရးခဲ့တယ္။ ၁၉၅၆-၅၇ ေလာက္မွာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေရာက္ သြားေတာ့ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ရဲ႕ အေတြ႔အႀကံဳေတြကို မဂၢဇင္း ၀တၳဳရွည္အျဖစ္ ေရးပို႔ဖူးေသး တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရြးမခံခဲ့ရဲဘူး။ မေအာင္ျမင္ခဲ့ဘူး။

၁၉၅၇-၅၈ ေလာက္မွာ ေသြးေသာက္ မွာ မပန္သာသည္ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳရွည္နဲ႔ ျမ၀တီမွာ ေမွ်ာ္ေမွ်ာ္သူ ေမာရွာတယ္ ႏွစ္လဆက္ ၀တၳဳရွည္ေတြ စ ပါလာတယ္။ အဲဒါ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မ ရန္ကုန္ ျပန္ေျပာင္း လာတယ္။ စိန္ဂၽြန္းကြန္ဗင့္ေက်ာင္း (အခုေတာ့ အ.ထ.က ၂ လသာေပါ့) ဆရာမ ၀င္လုပ္တယ္။ အဲ ဒီမွာ ကၽြန္မ ဘယ္သူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရသလဲဆိုေတာ့ ဗရင္ဂ်ီမယ္သီလရွင္ အိုင္းရစ္လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ ေတြ႔ရ တယ္။
အိုင္းရစ္ ေတြဟာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ျပင္းသူေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ကလည္း သူတို႔ တိုင္းျပည္အေၾကာင္းေျပာ၊ ကၽြန္မ ကလည္း ကၽြန္မတို႔ တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ေျပာၾကရင္းက တို႔တိုင္းဌာနီ ကို ေရးဖို႔ စ စိတ္၀င္ စားခဲ့တာပါပဲ''
''ဒါဆို မမ ပထမလံုးခ်င္းေပါ့''
''ဟုတ္ပါတယ္''
''တို႔တိုင္းဌာနီမွာ မမက ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ရဲ႕ သမိုင္းေနာက္ခံထား ေရးထားတာ ေတြ႕ရတယ္''

''ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ ရာဇ၀င္ေနာက္ခံ ထားေရးရတယ္ဆိုတာကို အရင္ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ လူဆိုတာ လူ႔သမိုင္းျဖစ္စဥ္နဲ႔ တြဲေနပါတယ္။ သမိ္ုင္းေၾကာင္းကို ကၽြန္မတို႔ ေရွာင္လို႔မရ ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဆိုရင္ အသက္ရွစ္ႏွစ္၊ ကိုးႏွစ္အရြယ္မွာ ဒုတိယကမာၻစစ္ကို မီလိုက္တယ္။ အနိဠာရံု ေတြကိုလည္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို လည္း ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဒီလို ကေလးဘ၀က ေတြ႕လိုက္ရတဲ့ သမိ္ုင္းျဖစ္စဥ္ေတြက ရင္ထဲမွာ စဲြ ေနတယ္။

ကၽြန္မ ၀တၳဳ ေရးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ သမိုင္းျဖစ္စဥ္ေနာက္ခံ ျမင္ကြင္းက်ယ္ကို အားထားေလ့ ရွိပါ တယ္။ 'တို႔တိုင္းဌာနီ' မေရးခင္ ကၽြန္မ ဖတ္ရသေလာက္ ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ စာအုပ္ေတြမွာဆို ရင္ ေနာက္ခံကား ျမင္ကြင္းက်ယ္ရင္ က်ယ္သေလာက္ ပရိ္သတ္ရင္ထဲမွာ စြဲေစတာကို ေတြ႔ရပါ တယ္။ ဥပမာ ဆိုရင္ ကၽြန္တို႔ ျမန္မာစာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြ ရင္းႏွီးၿပီးျဖစ္တဲ့ 'စစ္နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး' တို႔ 'ေလရူးသုန္သုန္' တို႔၊ လူတန္းစားတစ္ရပ္လံုးကို ၿခံဳငံုၿပီး ေရးတဲ့ ပါးလ္ဘတ္ခ္ရဲ႕ 'ဂြဒ္အား(တ္)'တို႔ ဆို ရင္ ေနာက္ခံကား က်ယ္ျပန္႔တယ္။ ကၽြန္မလည္း အဲဒါမ်ိဳး ေရးဖို႔ စိတ္သန္ခဲ့တယ္။
အဲဒီလို စိတ္သန္ေတာ့ ကၽြန္မေရးတဲ့၀တၳဳမွာ စာဖတ္ပရိသတ္ စြဲၿငိေအာင္ သမိုင္းအေၾကာင္းေနာက္ ခံ ေရးရင္ ေကာင္းမလားဆိုၿပီး ေရးခဲ့တာပါပဲ။ ဖန္တီးၾကည့္ခဲ့တာပါပဲ။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ 'တို႔တိုင္းဌာနီ'မွာ ဗိုလ္သူရကို အဓိကဇာတ္ေဆာင္အျဖစ္ ဖန္တီးလိုက္ျခင္းျဖင့္ ဒီေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ အေတြး၊ အယူအဆေတြဟာ အမ်ားစုနဲ႔ပဲ ဆက္စပ္ျပီးေတြးမလားဘဲ  ဆိုတဲ့ အခ်က္ရယ္၊ ျပီးေတာ့ လူအစစ္ေတြကို ထည့္လိုက္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဘက္ဂေရာင္းကို ကိုင္တဲ့ေနရာမွာ ေနရာနဲ႔ အခ်ိန္အခါ ဟန္ခ်က္မိဖို႔ လိုလာတယ္။ ဒါ၀တၳဳရဲ႕ သေဘာတရားပါ။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ကို ထည့္လိုက္ျခင္း အားျဖင့္ ပရိသတ္ ရင္ထဲမွာ ပိုုျပီး Realistic ျဖစ္လာေအာင္ပါ..

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနာက္တစ္အုပ္ ဆက္ၾကရေအာင္။ 'အင္ၾကင္းရဂံု' မွာ အဓီကဇာတ္ေဆာင္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကိုထိန္၀င္းနဲ႔ ေမသက္တုိ႔ Family Relationship နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဆြးေႏြးၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒီေန႔ သတင္းစာေတြမွာ ေၾကာ္ျငာက႑ာေတြကို ၾကည့္ရင္ အိမ္ေထာင္ေရး အဆင္မေျပတဲ့ ေၾကာ္ျငာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႔ရပါမည္။ အိမ္ေထာင္သည ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ မမအေနနဲ႔ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာမ်ိဳးေတြ နည္းသြားရေအာင္ တစ္နည္းအားျဖင့္ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လို က်င့္သံုးသင့္တယ္လို ျမင္ပါသလဲ။
အဲဒီမွာ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ကို ကၽြန္မ ေျပာသြားတယ္။ ပထမအခ်က္က အခ်စ္၊ ဒုတိယအခ်က္က နားလည္မႈ။ အိမ္ေထာင္ေရး သာယာဖို႔ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ခ်စ္ရံုနဲ႕ပဲ မျပီးဘူး။ တစ္ေယာက္ ကို တစ္ေယာက္ နားလည္ရမယ္။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ နားမလည္ ဘူးဆိုရင္ ခ်စ္တဲ့ အတိုင္းအတာ ဟာလည္း ေလ်ာ့ပါးသြားႏိုင္တယ္။

ကၽြန္မဖန္တီးထားတဲ့ ေမသက္  ဆိုတာက ႏိုင္ငံေရးသမား ဇာတ္ေဆာင္၊ သူၾကိဳက္တဲ့သူကလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား ပဲ။ ႏိုင္ငံေရးသမား အိမ္ေထာင္သည္ေတြရဲ႕ ဘ၀ဟာ ပိုျပီး ၾကမ္းတမ္းပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ သာမန္ ဇာတ္ေဆာင္ ရိုးရိုးလူေတြလည္း အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀မွာေတာ့ အခက္အခဲကို ရင္ဆိုင္ ရုန္းကန္ၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။
အခ်စ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ ထပ္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ သဘာ၀မွာ အခ်စ္ဆိုတာ ရွိေနမ်ာပဲ ကိုး။ အခ်စ္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားျပီး ခ်စ္တဲ့အခ်စ္နဲ႔ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္ ခ်စ္ရတဲ့ အခ်စ္ရယ္လုိ႔ ရွိတယ္။ Emotion နဲ႔ Reason လုိ႔ေျပာရမွာေပါ့။ ဒါကေတာ့ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ခ်က္ပါ။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ အခ်စ္က မခိုင္လံုတဲ့သေဘာ  ရွိတယ္။ Reason နဲ႔ေရြးတဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ ခိုင္ျမဲတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္မကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ 'ခရစ္ရွနာမာတီ' ဆိုတဲ့ စာေဟာဆရာၾကီး ေဟာတာကို သေဘာက်တယ္။ သူက အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီးေတာ့ ဘယ္လိုေျပာသြားသလဲဆုိေတာ့ အခ်စ္ေတြထဲမွာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ေလးစားျပီးေတာ့  ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္က အခိုင္ျမဲဆံုးပဲတဲ့။
ကၽြန္မက လူငယ္ေတြကို ဒီ 'ခရစ္ရွနာမာတီ' ေျပာသြားတဲ့ အခ်စ္သေဘာတရား နားလည္ေစခ်င္ တယ္။ ပုဂိၢဳလ္တစ္ဦးကုိ ေလးစားျပီး ခ်စ္ရင္ ဒီအခ်စ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မျပယ္ဘူး။ ဥပမာ- ကၽြန္မ ဘာသာေရးနဲ႔ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ခရစ္ယာန္၊ မဟာေမဒင္၊ ဗုဒၶဘာသာ ဆိုျပီး ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔က ဘာသာေရး ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြကို ကုိယ့္ဘာသာေရးနဲ႔ ကို ၾကည့္ညိဳေလားစားျပီး ခ်စ္ၾကတယ္။ ဒီမွာ Faith ပါလာတယ္။ ေလးစားျပီး ခ်စ္ခင္ေတာ့ ဒီမွာ ယံုၾကည့္မႈ ပါလာတယ္။

ေလာကီ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း ဒီလို ေလးစားျပီး ခ်စ္ခင္ယံုၾကည္မႈ ရွိလာမယ္ ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ကြဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။
'အင္ၾကင္းရဂံုမွာ လူငယ္ဇာတ္ေဆာင္ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ လဲ့၀င္းနဲ႔ ဥာဏ္ဦးတို႔ရဲ႕ အရည္အေသြးကို ေမသက္ က ယွဥ္စဥ္းစားတဲ့ ေနရာမွာ ဥာဏ္ဦးဟာ ဗီဇကိုက ေကာင္းလုိ႔ပဲလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တာ ေတြ႔ရတယ္။ လဲ့၀င္း ဆိုတာ ထက္ျမက္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးက ေပါက္ဖြားခဲ့တဲ့ သမီးတစ္ေယာက္ပါ။  ဥာဏ္ဦးကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘႏွစ္ပါးစလံုး ကြယ္လြန္ခဲ့တာမို႔ ကိုယ္ထူးကိုယ္ခၽြန္ ရုန္းကန္ခဲ့ရတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဥာဏ္ဦးကင ဗီဇေကာင္းလို႔ လူေတာ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာတယ္ဆိုရင္ ထက္ျမက္ တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးတဲ့ လဲ့၀င္းက ဗီဇမေကာင္းတဲ့ သေဘာလား။'

ဒီအခ်က္နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေမးတာ ကို၀င္းျငိမ္းက္ို ကၽြန္မ သိပ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သိပ္သိမ္ေမြ႔တဲ့  ေမးခြန္းပါပဲ။ ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ျပႆနာကလည္း သိပ္သိမ္ေမြ႕က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ ဗီဇ ဆိုတဲ့ စကားသံုးလိုက္တာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္မအရင္ရွင္းခ်င္ပါတယ္။  ဗီဇေကာင္းတယ္လို႔ ကၽြန္မ သံုးလိုက္တဲ့ စကားက ကၽြန္မတု႔ိ ဗမာစကားမွာ သံုးရံုးသံုးစဥ္ အက်င့္ေကာင္းတယ္လုိ႔ ေျပာေလ့ ေျပာထ ရွိတာကို သံုးလိုက္တာပါ။ အမွန္က ကၽြန္မသီးျခား စရိုက္ကို ေျပာခ်င္တာပါ။ လူတိုင္းလူတုိင္းမွာ သီးျခားစရိုက္ကေလးေတြ ရွိပါတယ္။ Individual Character ေပါ့။ ၀တၳဳေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ သီးျခားစရိုက္ ကို ေဇာင္းေပးေရးတဲ့ ေနရာမွာ စကားလံုး တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ ကၽြန္မအေနနဲ႔ 'လြတ္' သြား ပါတယ္လို႔ ၀န္ခံပါရေစ။

ဗီဇနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ ျပႆနာဟာ ဒီေန႔ထက္ထိ ပညာရွင္ေတြ အျငင္းပြားေနဆဲပါပဲ။ ကၽြန္မ ျမင္တာကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္သူမွ လူေတာ္လူေကာင္းအျဖစ္၊ လူဆိုးအျဖစ္ ေမြးမလာပါဘူး။ ကေလး ဆိုတာ ေမြးလာတုန္းက အျဖဴေရာင္ကေလးပါ။ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္ကသာ အေရာင္ဆုိးေပးၾကတယ္။ ဒီကိစၥ ကို ေျပာၾကရင္ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းက လူမႈစိတ္ပညာ ဘာသာရပ္ ယူခဲ့ေတာ့ စိတ္ပညာမွာလည္း ဗီဇ နဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ သိပ္အျငင္းပြားၾကပါတယ္။

ကၽြန္မတုိ႔ စိတ္ပညာဆရာၾကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ 'မစၥတာ၀ုဒ္၀ါ့ဒ္' တုိ႔၊ 'မစၥတာမန္း' တိ႔ုက သူတုိ႔စာအုပ္ ေတြထဲမွာ ေရးၾကတယ္။ ဗီဇ၀ါဒီေတြကလည္း ဗီဇကိုကမေကာင္းလုိ႔ လူေတြရဲ႕ အေကာင္း၊ အဆိုး ျဖစ္လာတာလို႔ ဆိုတယ္။ တစ္ဖက္က ပတ္၀န္းက်င္ ၀ါဒီေတြကလည္း လူေတြဟာ ထြန္းကားလာ ခ်ိန္မွာ အျမႊာပူးေတြကို တစ္ေနရာစီမွာ ခြဲထားတဲ့နည္း၊ တစ္ေနရာတည္း ထားတဲ့နည္း စသျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းသပ္ၾကတယ္။

ကၽြန္မ ျမင္တာကေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္ဟာ လူေယာက္ကို လႊမ္းမိုးႏိုင္တယ္။ ေစာေစာက ေျပာသလုိ လူတစ္ေယာက္ ဟာ သူခိုးအျဖစ္နဲ႔ ေမြးမလာဘူး။ အပ်က္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ဟာလည္း အပ်က္ မိန္းကေလး အျဖစ္နဲ႔ ေမြးမလာပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ဘ၀အေျခအေန အမ်ိဳးစံု ရိုက္ခတ္မႈေၾကာင့္သာ သူ႔ဘ၀ဟာ ပံုစံ အမ်ိဳးမ်ိဳး နဲ႔ ျဖစ္လာရတာပါ။
ဘုရားေဟာမွာ ပါတဲ့ ေက်းသားညီေနာင္ ပံုျပင္မွာလည္း ၾကည့္ပါလား။ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မ်ာ ေရာက္သြားတဲ့ ေက်းသားကေလးနဲ႔ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေရာက္သြား တဲ့ ေက်းသားတို႔ဟာ စရိုက္ခ်င္း မတူၾကေတာ့ဘူး။ ဒါလည္း ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕ ျပဳျပင္မႈ ေၾကာင့္ပါပဲ။

ကၽြန္မကေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားခဲ့ရသူမုိ႔လား မေျပာတတ္ဘူး၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အေကာင္းအဆုိးဟာ သူျဖတ္သန္းလာရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က လႈံ႕ေဆာ္တယ္လုိ႔ပဲ ေတြးမိပါတယ္။
''မမ ေရးခဲ့တဲ့ လံုးခ်င္းေတြထဲက ေနာက္ထပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ေရြးခ်င္ပါေသးတယ္။ ''မဂၤလာရယ္မွ'' ကိုေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။ ေရးတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္လုနီး ျဖစ္ေနတဲ့ ရုပ္ေသး ပညာ အေၾကာင္း ေခတ္လူငယ္ေတြ ေလ့လာႏိုင္ေအာင္ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိခ်င္တာက ဒီစာအုပ္ေရးဖို႔ မမ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်ိန္ယူျပီး ရုပ္ေသးပညာကို ေလ့လာ ခဲ့တယ္။ ေနာက္ျပီး ရုပ္ေသးပညာ ပေပ်ာက္မသြားေအာင္ ဘယ္လို၀ိုင္း၀န္းသင့္ၾကတယ္ ဆိုတာပါပဲ။

ဇာတ္သဘင္ ရုပ္ေသးသဘင္နဲပ ပတ္သက္ျပီး ေရးခ်င္တာကေတာ့ ၾကပါျပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ ကတည္းက ဇာတ္ရုပ္ေသးနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဒီလုိက်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေရးခ်င္တာ ရွိခဲ့ပါတယ္။'မဂၤလာရယ္မွ' ကိုေရးဖို႔ အေၾကာင္းတရား ေပၚလာတာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္က စာတမ္းဖတ္ပြဲ တစ္ခုမွာ ရုပ္ေသးပညာနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ဖတ္တဲ့စာတမ္းတစ္ခု မွာရုပ္ေသးပညာဟာ ေနာင္ဆိုရင္ ျပတိုက္ထဲမွာ ထားရမယ့္အေနအထားမွာ ရွိေနျပီလို႔ ရုပ္ေသး ပညာသည္ၾကီးေတြက ညည္းညဴတဲ့ အေၾကာင္း ဖတ္သြားတာ ၾကားလိုက္ရေတာ့ 'မဂၤလာရယ္မွ' ကိုေရးခ်င္လာတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္ ကလည္း ငယ္ငယ္က ဇာတ္ကို ၾကိဳက္တယ္။

'မဂၤလာရယ္မွ' ကိုေရးဖုိ႔ ကၽြန္မသံုးႏွစ္ေလာက္ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ျပီး မုိးေ၀ ဂၢဇင္းမွာ အခန္းဆက္ ၀တၳဳရွည္ ေရးခဲ့တာပါ။
ရုပ္ေသးပညာထိန္းသိမ္း ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ရုပ္ေသးပညာေတြအတြက္ ဘ၀အာမခံခ်က္ ရွိဖို႔လုိ ပါမယ္။ ဒုတိယ အခ်က္အေနနဲ႕ ကပြဲၾကည့္ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ေရွးရိုးရာ ဇာတ္သဘင္ပညာကို သိဖုိ႔လိုပါတယ္။ ဒါေတြ သိဖို႔ ကၽြန္မတုိ႔က စာေပနဲပ လႈံ႕ေဆာ္ေပးရပါမယ္။ေရွးတုန္းကေတာ့ သဘင္ ၀န္ ဦးႏုက ဇာတ္သဘင္ အေၾကာင္း  ေဆာင္းပါးေတြေရးတယ္။ ဇာတ္ရဲ႕ တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း အၾကံေပးတဲ့ ေဆာင္းပါး ေတြ လိုမယ္။ ဒါမွလည္း ပြဲၾကည့္တဲ့ ျပည္သူေတြ ဇာတ္နဲ႔ ပတ္သက္တာ ပိုျပီး နားလည္ လာမယ္။

''ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ ဆရာၾကီးမဟာေဆြ စာေတြကို မမီလိုက္ပါဘူး။ မီလိုက္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြက ေျပာၾက တယ္။  ဆရာၾကီးရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ ေခတ္လူငယ္ေတြ ကာယ၊ဥာဏ တိုးတက္လာ ေအာင္ စံထား ေလာက္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြအျဖစ္ ဖန္တီးခဲ့ပါသလဲ''

ကၽြန္မကေတာ့ ေဖေဖ့စာအုပ္ေတြ ဖတ္ျပီး ေဖေဖ့ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကီးျပင္းလာရတာက အခ်က္တစ္ခ်က္ ေပါ့ေလ။ သူရဲ႕ စံထားေလာက္တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္လူငယ္ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဖန္တီးတာက တစ္ပုိင္း ေပါ့ေလ။ တစ္ပုိင္းကလည္း ကၽြန္မရဲ႕ ဖတ္သမွ် စာေတြထဲမွာ အားေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ Strong Character ကိုသေဘာက်တယ္။ အားေပ်ာ့တဲ့ဇာတ္ေကာင္ Weak Character ကိုကၽြန္မကိုယ္တုိင္ကလည္း မၾကိဳက္ တတ္ဘူး ရွင့္။ ကၽြန္မတုိွ႔ဘ၀က စစ္အနိ႒ာရံုကို လည္းၾကံဳခဲ့တယ္။ ေဖေဖနဲ႔လည္း အနီးကပ္ဆံုး၊ အမြဲဆံုး၊ အဆင္းရဲဆံုး အခ်ိန္ကို ၾကံဳခဲ့ဖူးေတာ့ လူ႔ေလာကၾကီးဆိုတာ သက္ေသာင့္သက္သာ ေမြးဖြားလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒုကၡအေထြေထြ ကို ရင္ ဆိုင္ႏုိင္ရမယ္။ ဒီလိုရင္ဆိုင္ႏိုင္ဖုိ႔ရာ တစ္အခ်က္က ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔ လိုမယ္။ ေနာက္ဇြဲရယ္၊ သတိၱရယ္ ေပ့ါ။

အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မ ဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာ Strong Character ရွိတဲ့ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ေရးရင္းသားရင္းနဲ႔ ဖတ္ရႈေလ့လာခဲ့ရတဲ့ ဂ်ပန္ကဗ်ာကေလးတစ္ပုဒ္ သေဘာက်တာ ရွိတယ္။ ရိုးရိုးကေလးပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာက သူ႔ကိုယ္သူပဲ အားေပးသလား။ တျခား တစ္ေယာက္ ကိုပဲ အားေပးသလား မေျပာတတ္ဘူး။ သူသည္မုိးကိုလည္း မမႈ၊ ေလကိုလည္း မမႈဆိုတဲ့ သေဘာကေလးပါပဲ။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မဇာတ္ေဆာင္ေတြကို သူသည္  အဆင္းရဲကို လည္းမမႈ၊ အကဲ့ရဲ႕ကိုလည္း မမႈ၊ အတိုက္အခိုက္ကိုလည္း မမႈဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ဖန္တီးပါတယ္။

စရိုက္ေသ ဇာတ္ေကာင္နဲ႔ စရိုက္ရွင္ဇာတ္ေကာင္လို႔ ႏွစ္မ်ိဳးခြဲျခားႏိုင္တဲ့အထဲက  အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမ ေတြဟာ စရိုက္ေသဇာတ္ေကာင္ အသံုးမ်ားတယ္လုိ႔ ဆိုၾကတယ္။ မမဘယ္လိုမ်ား ျမင္ပါသလဲ။
ကၽြန္မကေတာ့ ၀တၳဳစ,ေရးကတည္းက သဘာ၀ယုတၱိရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္၊ ဥပမာဆိုပါစို႔.....၀တၳဳ ေတြမွာ၊ Fiction ေတြမွာေတာ့ သဘာ၀ယုတၱိနဲ႔ကင္းလြတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ Novel ေတြမွာ က်ေတာ့ သဘာ၀ယုတၱိရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြပဲ သံုးၾကပါတယ္။ ဒီဘက္ ရာစုႏွစ္၀က္ ကၽြန္မဖတ္ဖူးသေလာက္ မွတ္မွတ္ရရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတုိ႔ ျမန္မအမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမ ေတြထဲကဆိုရင္ ဆရာမၾကီး ေဒၚခင္မ်ိဳးခ်စ္ ေရးတဲ့ တကၠသိုလ္၀တၳဳထဲမွာပါတဲ့ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ ေတြ ဆိုရင္ သိပ္လႈပ္ရွားတာပဲ။ တကယ္လူနဲ႔တူတယ္။'ေမာင္တို႔ ေယာက်္ား' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳမွာ ဒီနည္းပဲ။ သူတုိ႔စရိုက္ ေတြက ရွင္သန္ေနတယ္။ သဘာ၀က်တယ္။

အစ္မၾကီးေဒၚမမေလး (ဂ်ာနယ္ေက်ာ္) ေရးခဲ့တဲ့'မုန္း၍မဟူ' ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ေ၀ေ၀တို႔၊ ဦးေစာလြင္တို႔ဆိုရင္ တကယ့္သဘာ၀ယုတၱိရွိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြပါပဲ။ ဆရာမေဒၚခင္ႏွင္းယုရဲ႕ 'ေမွ်ာ္လင့္လို႔္မဆံုးႏိုင္တယ္' တုိ႔၊ 'ခ်စ္လွခ်ည္ရဲ႕' တုိ႔၊ ၾကည္ေအးရဲ႕ 'ျမနႏၵာ' တို႔၊ ေနာက္အခု အမ်ိဳးသမီး စာေရးဆရာမ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သရုပ္မွန္၀တၳဳဘက္ကို ဦးထည္ေရးလာၾကပါျပီ။ မုိးမိုး...တုိ႔၊ မစႏၵာ...တို႔၊ စမ္းစမ္းႏြဲ႕...တို႔ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ဆိုရင္လည္း သဘာ၀ယုတိၱဘက္ ဦးတည္ လႈပ္ရွား ေနၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။

တစ္အခ်က္က ၀တၳဳရဲ႕ အသက္ဟာ ဇာတ္ေကာင္ပါပဲ။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုး သံုးပါးစလံုး လႈပ္ရွားတာ။ သူရဲ႕အေတြး၊ သူ႔ရ႕ဲအျပဳအမူကို ေပၚလြင္ထင္ရွားေအာင္ ေရးႏိုင္မယ္။ သဘာ၀ယုတိၱလည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ကၽြန္မတုိ႔ ၀တၳဳေကာင္းတစ္ပုဒ္လုိ႔ သတ္မွတ္ရပါမယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က ရသပို္ငးနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ကေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္မတုိ႔ အပါအ၀င္ 'ထိ' တဲ့ ၀တၳဳ၊ Touch ျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳ၊ မ်က္ရည္က်သြားေအာင္ ေရးႏိုင္တဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳး၊ ဖတ္လိုက္ရင္ ကလိထိုး ရယ္ ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ တျမံဳ႕ျမံဳ႕ ေတြးျပီးရယ္ရတာမ်ိဳး (ဒါက ဆရာေမာင္ထင္တို႔ ဟုိတုန္းက ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္)။ ဒါမ်ိဳးလည္း လိုတယ္။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ကၽြန္မအပါအ၀သ္ ဒီေန႔၀တၳဳေရးတဲ့ေနရာမ်ာ အရွိကိုအရွိအတုိင္းပဲ ေရးလိုက္တာမ်ိဳး ရွိတယ္။ လုပ္တဲ့လူေတြလည္း လုပ္ႏုိင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ အေတြးအေခၚသစ္ ဖန္တီး တာမ်ိဳးကိုေပါ့။ သမားရိုးက် အေတြးအေခၚ လမ္းရိုးက ခြဲထြက္သြားတာမ်ိဳး။ ဥပမာ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္အသိမ်ားတဲ့ 'စိတၱရေလခါ' ၀တၳဳလိုမ်ိဳးေပ့ါ။

သူက 'မေကာင္းမႈ ဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း' ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းနဲ႔ စ,လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္ေသာ သူဟာ ေလာကီအက်ိဳးအတြက္ သူရဲ႕ အတၱကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး။ သူနဲ႔ယွဥ္ျပိဳင္တဲ့ ပဂၢိဳလ္ကေတာ့ အေပ်ာ္အပါး လည္း မက္တယ္။ အရက္ေသစာလည္း ေသာက္စားတယ္။ ေျပာၾကစို႔ဆို ကေခ်သည္ နဲ႔လည္း ေပ်ာ္ပါးတယ္။ သို႔ေသာ္ေလာကၾကီးအတြက္ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္တယ္။ သူခ်စ္တဲ့သူေတြ၊ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္ အတြက္ စြန္႔လႊတ္တယ္။ စြန္႔လႊတ္မႈနဲ႔ တုိင္းတာမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူက လူေကာင္း လဲ၊ ဒါကို သူက အေတြးသစ္နဲ႔ျပလုိက္တာ။

ေနာက္တစ္ခ်က္ ကၽြန္မအေနနဲပ ေျပာရရင္ ၀တၳဳတစ္ခုလံုးအေနနဲ႔ အေတြးသစ္မေပးႏိုင္ရင္ေတာင္ မွျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ထဲကေနျပီးေတာ့ပဲ ကၽြန္မတုိ႔ လမ္းခြဲထြက္သြားတဲ့ အေတြး၊ ေကာင္းတဲ့အေတြး။ ကၽြန္မ ဖတ္မိသေလာက္ ဆိုရင္ 'ရွားေလာ့ခ္ဘရြန္တီ' ရဲ႕'ဂ်ိန္းအဲ'၊ အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရး ေတြ အင္မတန္ဆံုးရႈံးေနတဲ့ ၀ိတိုရိယေခတ္မွာ အမ်ိဳးသမီးလြတ္ေျမာက္ေရး အေတြးအေခၚကို ဂ်ိန္းအဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဂ်ိန္းအဲက ဘာေျပာသလဲဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဟာတဲ့ ေယဘုယ် သတ္မွတ္ခ်က္ အားျဖင့္ ျငိမ္ျငိမ္ကေလး တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ ေနရေတာ့မွာေပါ့ေလတဲ့။ သို႔ေသာ္လည္းပဲတဲ့။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဥာဏ္ပညာ၊ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းကို ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ နယ္ပယ္မ်ား မရွိေတာ့ဘူးလားတဲ့။ အနည္းဆံုး ကၽြန္မတို႔ အစ္ကိုေတြလိုေပါ့ေလတဲ့။

ကၽြန္မတို႔ အစိကိုေတြကို ေပးတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ိဳး ကၽြန္မတို႔ကို မေပးႏိုင္ဘူးလားတဲ့။ ကၽြန္မတုိ႔ အရည္အခ်င္း  ေတြကို ေတာက္ေျပာင္ေအာင္ ေသြးခြင့့္မရႏိုင္ဘူးလားတဲ့။ သူက အဲဒီလို ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဒီလိုအေတြးအေခၚမ်ိဳးရွိတဲ့ ၀တၳဳမ်ိဳး ကၽြန္မအေနနဲ႔ ေရးခ်င္ပါတယ္။ သေဘာလည္းက်တယ္။ ဂ်ိန္းအဲဟာ စိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳေပမယ့္ ဂ်ိန္းအဲ  ဆိုတဲ့မိန္းကေလးကို ရုပ္လံုးၾကြေအာင္ သရုပ္ေဖာ္ႏိုင္ ခဲ့တဲ့အတြက္ အျပင္မွာ တကယ္ရွိိတဲ့ မိန္းကေလးလို ထင္မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ေခတ္ လည္းေရးခဲ့တဲ့ 'ေတာ္လ္စတြိဳင္း' ရဲ႕ War and Peace မွာဆိုရင္ စိတ္ကူးယဥ္ အခ်င္အလက္ေတြ ကေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပါေနတယ္။

ခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ဒီလို အေတြးသစ္ ပါတဲ့၀တၳဳမ်ိဳးဆိုရင္ က်န္ေနရစ္မယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သူပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်န္ေနမယ့္ ၀တၳဳေတြ ေရးေစခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တုိင္လည္း ေရးခ်င္ပါတယ္။ ေဒါက္တာထက္ေအာင္ ကလည္း ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္မတု႔ိ ဗမာ၀တၳဳေတြဟာ Philosophy Onlife လ ိုေနတယ္တဲ့။ က်န္တာ အားလံုးေကာင္းတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဒါေလးကို ၾကိဳးစားၾကည့္ ခ်င္တယ္''
''မမ ၀တၳဳထဲက ဂ်ပန္ဘာသာျပန္တာက... ''
''တို႔တုိင္းဌာနီ ပါ၊ တုိယိုတာ ေဖာင္ေဒးရွင္းကပဲ ထုတ္မွာပါ''
''ဒီေန႔ ျမန္မာစာေပေလာကအေပၚ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ''

''ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ စာဖတ္ပရိသတ္က Fiction ကိုေဇာင္းေပးျပီး ဖတ္ေနၾကတယ္။ စာေရးတဲ့ သူေတြက သရုပ္မွန္၀တၳဳ ေတြကို ေဇာင္းေပးျပီး ေရးဖို႔လိုပါတယ္။ေနာက္တစ္ခ်က္ကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားမွာက ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးဖို႔ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးႏွစ္ အခ်ိန္ယူလို႔ ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ႏွစ္ ၾကာမွ ထြက္တာ။ ကၽြန္မတုိ႔ ဆီမွာက်ေတာ့ ေျခာက္လေလာက္  ၾကာသြားရင္ကို ပရိသတ္နဲ႔ ကင္းကြာ သြားတယ္။ စာေရးက်ဲတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။ ဒါကိုေတာ့ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတုိ႔လည္း ေတြးလို႔ မရေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္မအျမင္မွာ စာေပေလာက တိုးတက္လာဖို႔ရာ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကို လုိလားသင့္ပါတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။

ကၽြန္မ စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကလည္း ကၽြန္မကို က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔လား။ ဘာလား၊ ညာလား ခဏခဏ စာေရးေမးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မက်န္းမာေရးလည္း ေကာင္းပါတယ္။ စာေတြလည္း ဆက္ေရး ေနပါတယ္ ဆိုတာ ကို၀င္းျငိမ္းက တစ္ဆင့္ပဲ ျပန္ၾကးလိုက္ပါရေစ။
''ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမ၊ မမစာဖတ္ပရိသတ္နဲ႔အတူ စိတ္ဓာတ္ တက္ၾကြေစမယ့္ မမ၀တၳဳေတြကို ကၽြန္ေတာ လည္း ေစာင့္ဖတ္ေနပါဦးမယ္။၏''

ေပဖူးလႊာ၊ အမွတ္စဥ္၁၆၊စက္တင္ဘာလ၊ ၁၉၈၂

.