ေဒၚေငြဇံက ဦးဝင္းေမာင္ကို အလြန္အေရးေပးသည္။ အရင္က ေဈးလာဝယ္ရင္း အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္း ရွာ စကားေျပာရံုသာျဖစ္၏။ ဒါကို ေဒၚေငြဇံက
''ေမာင္ဝင္းေမာင္ပါလား၊ လာေလကြယ္၊ လက္ဖက္စားပါဦး ၊ ေရေႏြးာကမ္းေသာက္ပါဦးေလ''
ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚတတ္သည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကလည္း
''ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္''
ဟု ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုေျပာရင္း ဧည့္ခန္းမွာ တက္ထိိုင္တက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ နာရီဝက္ တစ္နာရီ ၾကာေအာင္ စကားေတြ ေျပာေနတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ေဒၚေငြဇံကလည္း ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ဧည့္ခံေလရွိၿပီး။
''ျမလြင္ေရ နင့္အစ္ကိုႀကီးကို လက္ဖက္ကေလး သုပ္ေပးပါဦ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ယူခဲ့ပါဦး''
ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္တတ္သည္။ တစ္ခါတေလ..
''ဆိုင္ကို ငါၾကည့္ထားမယ္၊ ေမာင္ဝင္းေမာင္နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ဦး''
ဟု ေပၚတင္ႀကီး ခြင္ဆင္တတ္သည္။
ဒါကို ျမလြင္က မႀကိဳက္။ သူ႔အေမရဲ႕ အႀကံအစည္ကိုလည္း ရိပ္မိသည္။ ခုလိုဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက အိမ္ဦး ခန္းမွာ အခန္႔သားေရာက္ေနတာကိုလည္း ရွက္သည္။ အရပ္ထဲက လူေတြက ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ပိုက္ဆံရွိ တဲ့ မုဆိုးဖိုႀကီးကို ခ်ဴစားျမဴစားေနတယ္လို႔ ထက္ၾကမွာေပါ့။
''အဲဒီလူႀကီးကို သိပ္အေရာမဝင္စမ္္းပါနဲ႔ အေမရယ္''
''အို…. သူက ကိုယ့္ကိုခင္မင္ရွာလို႔ တကူတက လာတာပဲလာ''
''သူမ်ားေတြ တစ္မ်ိဳးထင္ေနဦးမယ္''
''ဘယ္သူက ဘာထင္ထင္ ဂရုုစိုက္စရာလား၊ ေမာင္ဝင္းေမာင္လို ဧည့္သည္မ်ိဳး တို႔အိမ္လာတာ ဂုဏ္ယူဖို႔ ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္''
ဟုဆိုသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုလည္း စကားမစပ္လုပ္၍ ''ညည္းလည္း အရြယ္ရွိတုန္း အားကိုးရာေလး ဘာေလး ရွာထားဦးေနာ္ ငါက အသက္ေထာက္လာၿပီး ညည္းကို ေရရွည္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေအးတစ္ခုရွိတယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ကမွီရတဲ့ လူကို စဥ္းစားၾကားလား'' ဟု ဆြယ္ ေျပာေျပာတတ္၏။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ ေဒၚေငြဇံအားကိုးႏွင့္ အိမ္ကိုမၾကာခဏ ဝင္ထြက္ေနေတာ့သည္။ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လည္း လက္ေဆာင္ေတြယူလာတတ္သည္။ ေဒၚေငြဇံႏွင့္ ျမလြင္တို႔အတြက္ ထဘီမ်ား၊ အက်ၤီမ်ား၊ သဲသဲ ခ်စ္အတြက္ ဂါဝန္ကေလးမ်ား ကစားစရာမ်ား၊ မုန္႕မ်ား။
ထိုလက္ေဆာင္မ်ားကို ျမလြင္က မလိုခ်င္၊ ေဒၚေငြဇံက လက္ခံထားတာဆိုေတာ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ ျမလြင္က လံုးဝဝတ္ဆင္ျခင္းမရွိ။
သဲသဲခ်စ္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ကစားစရာေလးေတြ၊ မုန္႔ေတြရေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ေနသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကိုလည္း 'ဘဘ'ဟု ေခၚၿပီး တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သဲသဲခ်စ္ကို ေမြးစားလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဆိုေသာ စကားကိုေတာင္ ေျပာလာၿပီ။
သူက ေပါင္းတတ္သင္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးကိုလည္း စည္းရံုးထား၏။ ပုဆိုးေလး၊ စပို႔ရွပ္ေလး ဝယ္ေပးလို္က္၊ လက္ဖက္ရည္ဝယ္တိုက္လိုက္၊ မုန္႔ဟင္းခါး ဝယ္ေကၽြးလိုက္နဲ႔ေပါ့။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒၚေငြဇံတို႔ စကားေျပာေနတုန္း ခ်စ္ဦးေရာက္လာသည္။
''ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး၊ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲကြ''
ဟု ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္သည္။
''ဘိ္ယိယက္ခံုက ျပန္လာတာဗ်''
''အမယ္၊ မင္းက ဘိလိယက္လည္း ထိုးသလား၊ ပေတးလွျမင့္နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘယ္သူက လက္ရည္သာသလဲကြ၊ သူကေတာ့ အေရွ႕ေတာင္ အာရွခ်န္ပီယံ ေက်ာ္ဦးဟာအရင္က သူသင္ေပးလိုက္တာလို႔ ၾကြားေနပါလား''
''ဟာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သြားၾကည့္ရံုၾကည့္တာပါ။ ဘိလိယက္ိထုိးတာေတာ့ ဝါသနာမပါပါဘူး၊ ဘယ္ႏွယ့္ ဗ်ာ ေဘာလံုးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး လွိမ့္သြင္းလိုက္ရင္ၿပီးတဲ့ဟာကို အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး တုတ္နဲ႔ ထုိးေနၾကတာပဲဗ်''
''ဟား… ဟား… ဟား မင္းကေတာ့ ေျပာေရာ့မယ္''
ခ်စ္ဦးသည္ သူ႔တဲကေလးဘက္ ေလွ်က္သြားေတာ့မည္ျပဳၿပီးမွ ေလွကားရင္းမွာ ခၽြတ္ထားူေသာ ဦးဝင္းေမာင္ ႀကီး၏ ဖိနပ္ကို ျမင္သြား၏။
''ဟာ.. ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ဖိနပ္က ေအာကတၱိပါပဲ၊ တယ္ေကာင္းပါလား''
''မင္းႀကိဳက္လို႔လား၊ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ ဝယ္လာခဲ့ေပးမယ္၊ ဖိနပ္အတိုင္းသာေပးလိုက္''
ကၽြန္ေတာ္က ရႊံ႕ထဲသဲထဲ သြားေနတာ ဖိနပ္အသစ္ဆိုရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး''
''ဟဲ့.. အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ၊ ဧည့္သည္ဖိနပ္ကို ေတာင္းရသလား''
ေဒၚေငြဇံက ဝင္ဟန္႔သည္။
''ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္အေဟာင္းေလးပဲ ေတာင္းတာပါဗ်''
ခ်စ္ဦး၏ တုန္႔ျပန္စကားက အဓိပၸာယ္က်ယ္ဝန္းသည္။ ေဒၚေငြဇံက…
''ဘာေျပာတယ္''
ဟု ေဟာက္လိုက္စဥ္မွာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ဝင္၍
''ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ မင္းလိုခ်င္ယူလိုက္ေလ''
ဟု ေျပာသျဖင့္ ခ်စ္ဦးလည္း သူ႔ ရာဘာဖိနပ္ၿမီးတိုကို ခၽြတ္ထားခဲ့ၿပီး ကတၱီပါဖိနပ္ကို စြပ္ၿပီး ထြက္သြားေလ ၏။
ခ်စ္ဦးအေနျဖင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးအေပၚမွာ မတင္မက် သေဘာထားရွိေန၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ ေစတနာေကာင္းသည္။ သူ႔အေပၚ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာရွိသည္။ စိတ္ရင္းေကာင္းပံုလည္း ရသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ခင္မင္မိ၏။
တဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္သူ႔တို႔အိမ္ကို လာလာေနတာ ေသြးရိုးသားရိုးမ ဟုတ္။ ျမလြင္ကို လာရွိတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု လူေတြကေျပာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကဆိ္ုလွ်င္ ''ကိုယ့္အေဖ အရြယ္ႀကီးကို ေယာက္ဖေတာ္ရမွာ မင္းမရွက္ဘူးလား'' ဟု စေနာက္ၾကသည္။ ကိုဘိုေလးကလည္း ''မင္း က ငါေျပာတာမွ လက္မခံပဲကြ'' ဟု ေျပာေသးသည္။
ခ်စ္ဦးသေဘာကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ နည္းနည္းေပါေတာေတာႏိုင္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံလည္းရွိ၊ သေဘာလည္း ေကာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ ျမလြင္ကသာလက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ သူ႕အေနျဖင့္ မေက်နပ္ျဖစ္စရာ မရွိ။
သို႔ရာတြင္ ျမလြင္ႏွင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးတို႔ ယူၾကမည္ဆိုလွ်င္ သဲသဲခ်စ္ကိုပါ ေပးလိုက္ရမယ္ဆိုေသာ အခ်က္ ကိုေတာ့ သူလံုးဝ လက္မခံႏိုင္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သဲသဲခ်စ္ကို ေမြးစားရေကာင္းမလား၊ စဥ္း စားေနသေယာင္ေယာင္သတင္း ၾကားရေသာအခါ သူမခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္
''ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက အိမ္ကို ဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ လာရတာလဲ''
ဟု ျမလြင္ကို မေက်မနပ္ ေမးသည္။ ျမလြင္ကေတာ့ ေျဖေျပာေျပာ၏။
''ေၾသာ္… ခင္လို႔ မင္လို႔ေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္''
''ခင္စရာအိမ္ ဒီေလာက္ရွားသလားဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အိမ္မွ ေရြးၿပီး ခင္ရသလား၊ ၿပီးေတာ့ အေဒၚႀကီးမ လည္း သူလာရင္ သြားကိုျဖဲေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလာတာက်ေတာ့ အိမ္ရႈ႔ပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ သူက မမကို လာရွိတ္ေနတာဗ်။ သိရဲ႕လား''
''ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဟယ္''
''ဘာလို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ လူတိုင္းေျပာေနတာ၊ ဒီမွာ .. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာမတူဘူးေနာ္၊ မမက ငယ္ ငယ္ေလးရွိေသးတာ၊ အခုမွ အစိတ္ပဲရွိေသးတယ္၊ သူက ငါးဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ''
ျမလြင္ အေနျဖင့္ သူလည္းသေဘာမက်ေၾကာင္း ေျပာလို႔မျဖစ္၊ ခ်စ္ဦးက ယံုရတာမဟုတ္၊ ေတာ္ၾကာ ဦးဝင္း ေမာင္ႀကီးကို တစ္ခုခုသြားလုပ္လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာပူစရာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖးေဖးမမ လုပ္ေနရ၏။ ခ်စ္ဦးက ဆက္ေျပာသည္။
''အသက္ခ်င္းက ႏွစ္ဆေတာင္ ကြာတယ္ဆိုေတာ့ မမစဥ္းစားၾကည့္ အခုမမအသက္က အစိတ္မွာ သူကငါးဆယ္၊ မမအသက္သံုးဆယ္ဆိုရင္ သူက ေျခာက္ဆယ္၊ မမသံုးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ ခုႏွစ္ဆယ္၊ မမလည္း အသက္ေလးဆယ္ရွိေရာ သူက အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဘိုးအိုႀကီးျဖစ္ေနမွေပါ့''
ခ်စ္ဦးက အသက္ခ်င္း ႏွစ္ဆယ္ငါႏွစ္ ကြာတယ္ဆိုေသာ အခ်က္ကို အေျခမခံဘဲ ႏွစ္ဆကြာတယ္ဆိုတာကို မူတည္ၿပီး တြက္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ အျဖက မွားေသာ္လည္း သီအိုရီသေဘာအရဆိုလွ်င္ေတာ့ တြက္နည္း မွန္သည္ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည္။
ဒါမ်ိဳးကို သာမန္လူတို႔ မေတြးေခၚႏိုင္။ ခ်စ္ဦးတို႔လိုလူမ်ိဳးႏွင့္ ဦးေႏွာက္အလြန္းေကာင္းေသာ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ တို႔သာ စဥ္းစားႏိုင္ေသာ ပုစာၦမ်ိဳးျဖစ္၏။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရူးျခင္းႏွင့္ထူျခင္းသည္ သိပ္မကြာ ျခားလွပါ။
ျမလြင္ကေတာ့ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး။
''မမကို စိတ္ခ်စမ္းပါ ေမာင္ေလးရယ္၊ မမ တစ္သက္မွာ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မကူးဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ မမစိတ္ထဲမွာေတာ့ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးဟာ မမတို႔နဲ႔ အတူခုထိ ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေန တုန္းပဲ ေက်နပ္ၿပီလား''
''ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအတိုင္းပဲ ထင္ေနတာပါပဲဗ်''
ဟု ခ်စ္ဦးက ေက်နပ္သြားေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာ၏။
ေဒၚေငြဇံ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာရက္သည္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး သူတို႔ အိမ္ကို လာလည္ေသာရက္ေတြ စိပ္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေဒၚေငြဇံကလည္း အျမဲတမ္း 'ဝဲလ္ကမ္း' လုပ္ရံုတြင္သာမက ထမင္းေတြ ဘာေတြေတာင္ ဖိတ္ေကၽြးလိုက္ ေသးသည္။ ျမလြင္ဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္း သိေစခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဒီလိုအရြယ္ႀကီးေတြက ဟင္းေကာင္းေကာင္းႀကိဳက္တတ္သည္။
ျမလြင္ကလည္း ဒီအကြက္ဆင္ေနတာသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးစိတ္ကုန္သြားေအာင္ ဆိုၿပီး ဟင္းေတြကို အဆီအေငၚမတည့္ စပ္ဟပ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ငန္ကၽြတ္ေနေအာင္၊ ခါးတူးေနေအာင္ စပ္လန္ေန ေအာင္ ခ်က္လိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ပါ။ သူ႔ပင္ကိုယ္စိတ္ဓာတ္ကိုက ဒီလိုပညာျပတာမ်ိဳး ဝါသနာမပါ။ ဘယ္သူအေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာထားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ခ်က္ ေကၽြးသည္။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကလည္း ျမလြင္လက္ရာကို အလြန္သေဘာက်သည္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေလာကြက္ ျပဳျခင္းမဟုတ္။ တကယ္ကို ခံတြင္းေတြ႕ျခင္းျဖစ္၏။ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားတတ္သည္။ ''
''ေအးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္တည္းသမားဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ျဖစ္သလိုစားေနရတာ၊ အိမ္က တပည့္ ေက်ာ္က ခ်က္ေတာ့ ေကၽြးပါရဲ႕ ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာမလုပ္တတ္ဘူး။ ဆိ္ုက္က ဝယ္စား ရတာပဲမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ခုေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မစားဖူးေသးဘူး။ ဒါမ်ိဳးသာေန႔တိုင္း စားလိုက္ရ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဗ်ာ''
ဟု တုိင္လိုက္သည္။ ေဒၚေငြဇံကလည္း…
''ဒါေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့ကြယ္''
ဟု ေဖာက္လိုက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ပါပါ ၿပိဳင္တူရယ္ၾက၏။ ျမလြင္က နားရွက္ၿပီးအနားမွာ မေနေတာ့ဘဲ ဆိုင္ထဲ သြားေနလိုက္၏။
ခ်စ္ဦးကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ထမင္းလာစားတာကို သေဘာက်သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူလည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခဏ ခဏ ထမင္းစား ဖိတ္ ဖို႔ တိုက္တြန္းေလသည္။
''အိမ္မွာ ထမင္းလာစားဦးေလဗ်ာ''
ဟု ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကိုလည္း ေျပာတတ္သည္။ ဒါတြင္မက..
''မမျမလြင္က ဝက္သားသံုးထပ္သားကုိ မရန္းျပားနဲ႔ ခ်က္တာ သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ဒီတစ္ခါ ထမင္း လာစားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဟင္းခ်က္ခိုင္းသိလား''
ဟု ဒလန္လုပ္တတ္ေသးသည္။ သူက ျမလြင္ႏွင့္ သေဘာမတူရသည့္အေၾကာင္းမွာ သဲသဲခ်စ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ သာမာန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခင္မင္မိ၏။ ျမလြင္နွင့္ သေဘာမတူတာက တျခား အိမ္မွာ ထမင္းလာစားတာက တျခားဟု ယူဆထားသည္။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးခမ်ာမွာလည္း သိပ္စားသာလွတာေတာ့မဟုတ္။ သဲသဲခ်စ္ဆင္လုပ္စီးရတာကိုလည္း ခံရ သည္။ ခ်စ္ဦးအေပၚလည္း အႏြံတာခံရေသးသည္။
တစ္ရက္မွာ အိမ္ကိုလာလည္ရင္း တဲကေလးေရွ႕မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ထုေထာင္းေနေသာ ခ်စ္ဦးကိုေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အနားကို ေလွ်ာက္သြားရင္း..
''ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ၊ ခ်စ္ရူးရ''
ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ခ်စ္ဦးသည္ ျမက္ေတြကို ဆံုထဲထည့္ေထာင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ သူက …
''ျမတ္ႏို႔ ညစ္ေနတာဗ်''
''ဘာ… ျမက္ႏို႔ ဟုတ္လား''
ခ်စ္ဦးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး….
''ဟုတ္တယ္၊ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ ျမက္စားတဲ့ႏြားရဲ႕ႏို႕ကို လူေတြက အားရွိတယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ျမက္ထဲမွာ ႏြားႏို႔ဓာတ္ေတြပါတာေပါ့ဗ်၊ ဒီေတာ့ ျမက္ကိုအရည္ညစ္ၿပီး ေသာက္ ရင္ ႏြားႏို႔လိုပဲ အားရွိမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးလည္း ခ်စ္ဦးေက်နပ္ေအာင္ အလိုက္အထိုက္ သေဘာျဖင့္
''ေအး .. ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ၊ ၾကည့္စမ္း ငါေတာင္ဒါကို မစဥ္းစားမိဘူး မင္းေတာ္ေတာ္အေတြး အေခၚေကာင္း တဲ့ေကာင္ပဲ''
ဟု ခ်ီက်ဴးလိုက္၏။ ဒါဟာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးရဲ႕ အမွားပဲ။ ခ်စ္ဦးက ေထာင္းၿပီးခါစ ျမက္ဖက္မ်ားကို ယူ၍ ပန္းကန္လံုးထဲညစ္ထည့္သည္။
''ခုဆိုရင္ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ အားရွိတဲ့နည္းကို တီထြင္ႏိုင္ၿပီဗ်၊ ကဲ အားေပးလိုက္ပါဦး''
ဆိုၿပီး ပန္းကန္လံုးကို ကမ္းေပးလိုက္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး…
''အဲ… ဟိုဒင္း…. ဒါကေတာ့''
''ကၽြန္ေတာ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခြက္ေသာက္ပါဗ်ာ''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးအင္တင္တင္ေလသံျဖင့္…
''ဟာ… ငါမေသာက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဗိုက္ျပည့္ေနလို႔''
''ဘာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္မႈကို အသိအမွတ္ မျပဳတဲ့ သေဘာလား''
''ဟာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါက… ဟုဥစၥာ''
''ေၾသာ္… ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးတာေပါ့ေလ၊ ဒါဆိုလည္း ရတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ က လူႀကီးမို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားတိုက္တာပါ ေစတနာကို တန္ဖိုးမထားဘူးဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး နည္းနည္းူၿဖံဳသြားသည္။ ခုခ်ိန္မွာ ခ်စ္ဦးစိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္လို႔မျဖစ္၊ သူႏွင့္ အတိုက္အခံ ျဖစ္မွာကို မလိုလား၊ ထို႔ေၾကာင့္….
''ကဲ.. ကဲ… တစ္ငံုေလာက္ေတာ့ ျမည္းၾကည့္မယ္ကြာ''
''ေမာင္ဝင္းေမာင္ပါလား၊ လာေလကြယ္၊ လက္ဖက္စားပါဦး ၊ ေရေႏြးာကမ္းေသာက္ပါဦးေလ''
ဆိုၿပီး အိမ္ေပၚကို ဖိတ္ေခၚတတ္သည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကလည္း
''ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အားမနာေတာ့ဘူးေနာ္''
ဟု ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုေျပာရင္း ဧည့္ခန္းမွာ တက္ထိိုင္တက္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ နာရီဝက္ တစ္နာရီ ၾကာေအာင္ စကားေတြ ေျပာေနတတ္၏။ ထိုအခါမ်ိဳးမွာ ေဒၚေငြဇံကလည္း ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးႏွင့္ဧည့္ခံေလရွိၿပီး။
''ျမလြင္ေရ နင့္အစ္ကိုႀကီးကို လက္ဖက္ကေလး သုပ္ေပးပါဦ၊ ေရေႏြးၾကမ္းေလး ယူခဲ့ပါဦး''
ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္တတ္သည္။ တစ္ခါတေလ..
''ဆိုင္ကို ငါၾကည့္ထားမယ္၊ ေမာင္ဝင္းေမာင္နဲ႔ စကားေျပာလိုက္ဦး''
ဟု ေပၚတင္ႀကီး ခြင္ဆင္တတ္သည္။
ဒါကို ျမလြင္က မႀကိဳက္။ သူ႔အေမရဲ႕ အႀကံအစည္ကိုလည္း ရိပ္မိသည္။ ခုလိုဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက အိမ္ဦး ခန္းမွာ အခန္႔သားေရာက္ေနတာကိုလည္း ရွက္သည္။ အရပ္ထဲက လူေတြက ဘယ္လိုေျပာမလဲ။ ပိုက္ဆံရွိ တဲ့ မုဆိုးဖိုႀကီးကို ခ်ဴစားျမဴစားေနတယ္လို႔ ထက္ၾကမွာေပါ့။
''အဲဒီလူႀကီးကို သိပ္အေရာမဝင္စမ္္းပါနဲ႔ အေမရယ္''
''အို…. သူက ကိုယ့္ကိုခင္မင္ရွာလို႔ တကူတက လာတာပဲလာ''
''သူမ်ားေတြ တစ္မ်ိဳးထင္ေနဦးမယ္''
''ဘယ္သူက ဘာထင္ထင္ ဂရုုစိုက္စရာလား၊ ေမာင္ဝင္းေမာင္လို ဧည့္သည္မ်ိဳး တို႔အိမ္လာတာ ဂုဏ္ယူဖို႔ ေတာင္ ေကာင္းေသးတယ္''
ဟုဆိုသည္။ မၾကာခဏဆိုသလိုလည္း စကားမစပ္လုပ္၍ ''ညည္းလည္း အရြယ္ရွိတုန္း အားကိုးရာေလး ဘာေလး ရွာထားဦးေနာ္ ငါက အသက္ေထာက္လာၿပီး ညည္းကို ေရရွည္ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေအးတစ္ခုရွိတယ္၊ အိမ္ေထာင္ျပဳဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ကမွီရတဲ့ လူကို စဥ္းစားၾကားလား'' ဟု ဆြယ္ ေျပာေျပာတတ္၏။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကေတာ့ ေဒၚေငြဇံအားကိုးႏွင့္ အိမ္ကိုမၾကာခဏ ဝင္ထြက္ေနေတာ့သည္။ ႀကံဳတဲ့အခါတိုင္း လည္း လက္ေဆာင္ေတြယူလာတတ္သည္။ ေဒၚေငြဇံႏွင့္ ျမလြင္တို႔အတြက္ ထဘီမ်ား၊ အက်ၤီမ်ား၊ သဲသဲ ခ်စ္အတြက္ ဂါဝန္ကေလးမ်ား ကစားစရာမ်ား၊ မုန္႕မ်ား။
ထိုလက္ေဆာင္မ်ားကို ျမလြင္က မလိုခ်င္၊ ေဒၚေငြဇံက လက္ခံထားတာဆိုေတာ့လည္း ဘာမွမတတ္ႏိုင္။ သို႔ရာတြင္ ျမလြင္က လံုးဝဝတ္ဆင္ျခင္းမရွိ။
သဲသဲခ်စ္ကေတာ့ ဘာမွမသိ။ ကစားစရာေလးေတြ၊ မုန္႔ေတြရေသာေၾကာင့္ သေဘာက်ေနသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကိုလည္း 'ဘဘ'ဟု ေခၚၿပီး တရင္းတႏွီး ဆက္ဆံသည္။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သဲသဲခ်စ္ကို ေမြးစားလိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္ဆိုေသာ စကားကိုေတာင္ ေျပာလာၿပီ။
သူက ေပါင္းတတ္သင္းတတ္သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ဦးကိုလည္း စည္းရံုးထား၏။ ပုဆိုးေလး၊ စပို႔ရွပ္ေလး ဝယ္ေပးလို္က္၊ လက္ဖက္ရည္ဝယ္တိုက္လိုက္၊ မုန္႔ဟင္းခါး ဝယ္ေကၽြးလိုက္နဲ႔ေပါ့။
တစ္ရက္မွာေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးႏွင့္ ေဒၚေငြဇံတို႔ စကားေျပာေနတုန္း ခ်စ္ဦးေရာက္လာသည္။
''ေဟ့ေကာင္ ခ်စ္ရူး၊ ဘယ္ကျပန္လာတာလဲကြ''
ဟု ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ႏႈတ္ဆက္သည္။
''ဘိ္ယိယက္ခံုက ျပန္လာတာဗ်''
''အမယ္၊ မင္းက ဘိလိယက္လည္း ထိုးသလား၊ ပေတးလွျမင့္နဲ႔ မင္းနဲ႔ ဘယ္သူက လက္ရည္သာသလဲကြ၊ သူကေတာ့ အေရွ႕ေတာင္ အာရွခ်န္ပီယံ ေက်ာ္ဦးဟာအရင္က သူသင္ေပးလိုက္တာလို႔ ၾကြားေနပါလား''
''ဟာဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က သြားၾကည့္ရံုၾကည့္တာပါ။ ဘိလိယက္ိထုိးတာေတာ့ ဝါသနာမပါပါဘူး၊ ဘယ္ႏွယ့္ ဗ်ာ ေဘာလံုးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး လွိမ့္သြင္းလိုက္ရင္ၿပီးတဲ့ဟာကို အလုပ္ရႈပ္ခံၿပီး တုတ္နဲ႔ ထုိးေနၾကတာပဲဗ်''
''ဟား… ဟား… ဟား မင္းကေတာ့ ေျပာေရာ့မယ္''
ခ်စ္ဦးသည္ သူ႔တဲကေလးဘက္ ေလွ်က္သြားေတာ့မည္ျပဳၿပီးမွ ေလွကားရင္းမွာ ခၽြတ္ထားူေသာ ဦးဝင္းေမာင္ ႀကီး၏ ဖိနပ္ကို ျမင္သြား၏။
''ဟာ.. ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ဖိနပ္က ေအာကတၱိပါပဲ၊ တယ္ေကာင္းပါလား''
''မင္းႀကိဳက္လို႔လား၊ ေနာက္တစ္ခါလာရင္ ဝယ္လာခဲ့ေပးမယ္၊ ဖိနပ္အတိုင္းသာေပးလိုက္''
ကၽြန္ေတာ္က ရႊံ႕ထဲသဲထဲ သြားေနတာ ဖိနပ္အသစ္ဆိုရင္ ႏွေျမာစရာႀကီး''
''ဟဲ့.. အလိုက္ကန္းဆိုးမသိ၊ ဧည့္သည္ဖိနပ္ကို ေတာင္းရသလား''
ေဒၚေငြဇံက ဝင္ဟန္႔သည္။
''ကၽြန္ေတာ္က ဖိနပ္အေဟာင္းေလးပဲ ေတာင္းတာပါဗ်''
ခ်စ္ဦး၏ တုန္႔ျပန္စကားက အဓိပၸာယ္က်ယ္ဝန္းသည္။ ေဒၚေငြဇံက…
''ဘာေျပာတယ္''
ဟု ေဟာက္လိုက္စဥ္မွာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ဝင္၍
''ရပါတယ္၊ ရပါတယ္ မင္းလိုခ်င္ယူလိုက္ေလ''
ဟု ေျပာသျဖင့္ ခ်စ္ဦးလည္း သူ႔ ရာဘာဖိနပ္ၿမီးတိုကို ခၽြတ္ထားခဲ့ၿပီး ကတၱီပါဖိနပ္ကို စြပ္ၿပီး ထြက္သြားေလ ၏။
ခ်စ္ဦးအေနျဖင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးအေပၚမွာ မတင္မက် သေဘာထားရွိေန၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ ေစတနာေကာင္းသည္။ သူ႔အေပၚ လိုက္လိုက္ေလ်ာေလ်ာရွိသည္။ စိတ္ရင္းေကာင္းပံုလည္း ရသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ခင္မင္မိ၏။
တဖက္က ၾကည့္ေတာ့လည္း ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး တစ္ေယာက္သူ႔တို႔အိမ္ကို လာလာေနတာ ေသြးရိုးသားရိုးမ ဟုတ္။ ျမလြင္ကို လာရွိတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု လူေတြကေျပာၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကဆိ္ုလွ်င္ ''ကိုယ့္အေဖ အရြယ္ႀကီးကို ေယာက္ဖေတာ္ရမွာ မင္းမရွက္ဘူးလား'' ဟု စေနာက္ၾကသည္။ ကိုဘိုေလးကလည္း ''မင္း က ငါေျပာတာမွ လက္မခံပဲကြ'' ဟု ေျပာေသးသည္။
ခ်စ္ဦးသေဘာကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးသည္ နည္းနည္းေပါေတာေတာႏိုင္ေသာ္လည္း ပိုက္ဆံလည္းရွိ၊ သေဘာလည္း ေကာင္းသူျဖစ္သျဖင့္ ျမလြင္ကသာလက္ခံမယ္ဆိုလွ်င္ သူ႕အေနျဖင့္ မေက်နပ္ျဖစ္စရာ မရွိ။
သို႔ရာတြင္ ျမလြင္ႏွင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးတို႔ ယူၾကမည္ဆိုလွ်င္ သဲသဲခ်စ္ကိုပါ ေပးလိုက္ရမယ္ဆိုေသာ အခ်က္ ကိုေတာ့ သူလံုးဝ လက္မခံႏိုင္။ ဒီၾကားထဲမွာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက သဲသဲခ်စ္ကို ေမြးစားရေကာင္းမလား၊ စဥ္း စားေနသေယာင္ေယာင္သတင္း ၾကားရေသာအခါ သူမခံမရပ္ႏိုင္ ျဖစ္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္
''ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက အိမ္ကို ဘာေၾကာင့္ ခဏခဏ လာရတာလဲ''
ဟု ျမလြင္ကို မေက်မနပ္ ေမးသည္။ ျမလြင္ကေတာ့ ေျဖေျပာေျပာ၏။
''ေၾသာ္… ခင္လို႔ မင္လို႔ေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္''
''ခင္စရာအိမ္ ဒီေလာက္ရွားသလားဗ်၊ ကၽြန္ေတာ့္တို႔အိမ္မွ ေရြးၿပီး ခင္ရသလား၊ ၿပီးေတာ့ အေဒၚႀကီးမ လည္း သူလာရင္ သြားကိုျဖဲေနတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြလာတာက်ေတာ့ အိမ္ရႈ႔ပ္သေလး ဘာေလးနဲ႔ သူက မမကို လာရွိတ္ေနတာဗ်။ သိရဲ႕လား''
''ဟုတ္မယ္ မထင္ပါဘူးဟယ္''
''ဘာလို႔ မဟုတ္ရမွာလဲ လူတိုင္းေျပာေနတာ၊ ဒီမွာ .. ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာမတူဘူးေနာ္၊ မမက ငယ္ ငယ္ေလးရွိေသးတာ၊ အခုမွ အစိတ္ပဲရွိေသးတယ္၊ သူက ငါးဆယ္ေလာက္ရွိၿပီ''
ျမလြင္ အေနျဖင့္ သူလည္းသေဘာမက်ေၾကာင္း ေျပာလို႔မျဖစ္၊ ခ်စ္ဦးက ယံုရတာမဟုတ္၊ ေတာ္ၾကာ ဦးဝင္း ေမာင္ႀကီးကို တစ္ခုခုသြားလုပ္လိုက္လွ်င္ မ်က္ႏွာပူစရာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဖးေဖးမမ လုပ္ေနရ၏။ ခ်စ္ဦးက ဆက္ေျပာသည္။
''အသက္ခ်င္းက ႏွစ္ဆေတာင္ ကြာတယ္ဆိုေတာ့ မမစဥ္းစားၾကည့္ အခုမမအသက္က အစိတ္မွာ သူကငါးဆယ္၊ မမအသက္သံုးဆယ္ဆိုရင္ သူက ေျခာက္ဆယ္၊ မမသံုးဆယ့္ငါးႏွစ္မွာ ခုႏွစ္ဆယ္၊ မမလည္း အသက္ေလးဆယ္ရွိေရာ သူက အသက္ရွစ္ဆယ္အရြယ္ အဘိုးအိုႀကီးျဖစ္ေနမွေပါ့''
ခ်စ္ဦးက အသက္ခ်င္း ႏွစ္ဆယ္ငါႏွစ္ ကြာတယ္ဆိုေသာ အခ်က္ကို အေျခမခံဘဲ ႏွစ္ဆကြာတယ္ဆိုတာကို မူတည္ၿပီး တြက္ျပလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။ အျဖက မွားေသာ္လည္း သီအိုရီသေဘာအရဆိုလွ်င္ေတာ့ တြက္နည္း မွန္သည္ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္သည္။
ဒါမ်ိဳးကို သာမန္လူတို႔ မေတြးေခၚႏိုင္။ ခ်စ္ဦးတို႔လိုလူမ်ိဳးႏွင့္ ဦးေႏွာက္အလြန္းေကာင္းေသာ ဥာဏ္ႀကီးရွင္ တို႔သာ စဥ္းစားႏိုင္ေသာ ပုစာၦမ်ိဳးျဖစ္၏။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့လည္း ရူးျခင္းႏွင့္ထူျခင္းသည္ သိပ္မကြာ ျခားလွပါ။
ျမလြင္ကေတာ့ ၿပံဳးရံုသာ ၿပံဳးလိုက္ၿပီး။
''မမကို စိတ္ခ်စမ္းပါ ေမာင္ေလးရယ္၊ မမ တစ္သက္မွာ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးကလြဲရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္မကူးဘူး လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးသားပါ။ မမစိတ္ထဲမွာေတာ့ အစ္ကိုခ်စ္မွဴးဟာ မမတို႔နဲ႔ အတူခုထိ ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ေန တုန္းပဲ ေက်နပ္ၿပီလား''
''ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီအတိုင္းပဲ ထင္ေနတာပါပဲဗ်''
ဟု ခ်စ္ဦးက ေက်နပ္သြားေသာ ေလသံျဖင့္ ျပန္ေျပာ၏။
ေဒၚေငြဇံ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာရက္သည္ တျဖည္းျဖည္းနီးလာၿပီဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏိုင္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး သူတို႔ အိမ္ကို လာလည္ေသာရက္ေတြ စိပ္လာေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ေဒၚေငြဇံကလည္း အျမဲတမ္း 'ဝဲလ္ကမ္း' လုပ္ရံုတြင္သာမက ထမင္းေတြ ဘာေတြေတာင္ ဖိတ္ေကၽြးလိုက္ ေသးသည္။ ျမလြင္ဟင္းခ်က္ေကာင္းေၾကာင္း သိေစခ်င္ေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ဒီလိုအရြယ္ႀကီးေတြက ဟင္းေကာင္းေကာင္းႀကိဳက္တတ္သည္။
ျမလြင္ကလည္း ဒီအကြက္ဆင္ေနတာသိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးစိတ္ကုန္သြားေအာင္ ဆိုၿပီး ဟင္းေတြကို အဆီအေငၚမတည့္ စပ္ဟပ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ငန္ကၽြတ္ေနေအာင္၊ ခါးတူးေနေအာင္ စပ္လန္ေန ေအာင္ ခ်က္လိုက္တာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ပါ။ သူ႔ပင္ကိုယ္စိတ္ဓာတ္ကိုက ဒီလိုပညာျပတာမ်ိဳး ဝါသနာမပါ။ ဘယ္သူအေပၚပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစတနာထားတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဟင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ပဲ ခ်က္ ေကၽြးသည္။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကလည္း ျမလြင္လက္ရာကို အလြန္သေဘာက်သည္။ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေလာကြက္ ျပဳျခင္းမဟုတ္။ တကယ္ကို ခံတြင္းေတြ႕ျခင္းျဖစ္၏။ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ ၿမိန္ေရရွက္ေရ စားတတ္သည္။ ''
''ေအးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ကိုယ္တည္းသမားဆိုေတာ့ အိမ္မွာ ျဖစ္သလိုစားေနရတာ၊ အိမ္က တပည့္ ေက်ာ္က ခ်က္ေတာ့ ေကၽြးပါရဲ႕ ေယာက်္ားေလးဆိုေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာမလုပ္တတ္ဘူး။ ဆိ္ုက္က ဝယ္စား ရတာပဲမ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္တစ္သက္မွာ ခုေလာက္ေကာင္းတဲ့ လက္ရာမ်ိဳး တစ္ခါမွ မစားဖူးေသးဘူး။ ဒါမ်ိဳးသာေန႔တိုင္း စားလိုက္ရ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဗ်ာ''
ဟု တုိင္လိုက္သည္။ ေဒၚေငြဇံကလည္း…
''ဒါေတာ့ တစ္ေန႔ေန႔ ျဖစ္လာမွာေပါ့ကြယ္''
ဟု ေဖာက္လိုက္ၿပီး အဓိပၸာယ္ပါပါ ၿပိဳင္တူရယ္ၾက၏။ ျမလြင္က နားရွက္ၿပီးအနားမွာ မေနေတာ့ဘဲ ဆိုင္ထဲ သြားေနလိုက္၏။
ခ်စ္ဦးကေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး ထမင္းလာစားတာကို သေဘာက်သည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူလည္း ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခဏ ခဏ ထမင္းစား ဖိတ္ ဖို႔ တိုက္တြန္းေလသည္။
''အိမ္မွာ ထမင္းလာစားဦးေလဗ်ာ''
ဟု ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကိုလည္း ေျပာတတ္သည္။ ဒါတြင္မက..
''မမျမလြင္က ဝက္သားသံုးထပ္သားကုိ မရန္းျပားနဲ႔ ခ်က္တာ သိပ္ေကာင္းတယ္ဗ်၊ ဒီတစ္ခါ ထမင္း လာစားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီဟင္းခ်က္ခိုင္းသိလား''
ဟု ဒလန္လုပ္တတ္ေသးသည္။ သူက ျမလြင္ႏွင့္ သေဘာမတူရသည့္အေၾကာင္းမွာ သဲသဲခ်စ္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္၏။ သာမာန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးကို ခင္မင္မိ၏။ ျမလြင္နွင့္ သေဘာမတူတာက တျခား အိမ္မွာ ထမင္းလာစားတာက တျခားဟု ယူဆထားသည္။
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးခမ်ာမွာလည္း သိပ္စားသာလွတာေတာ့မဟုတ္။ သဲသဲခ်စ္ဆင္လုပ္စီးရတာကိုလည္း ခံရ သည္။ ခ်စ္ဦးအေပၚလည္း အႏြံတာခံရေသးသည္။
တစ္ရက္မွာ အိမ္ကိုလာလည္ရင္း တဲကေလးေရွ႕မွာ တစ္စံုတစ္ခုကို ထုေထာင္းေနေသာ ခ်စ္ဦးကိုေတြ႕ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အနားကို ေလွ်ာက္သြားရင္း..
''ဘာလုပ္ေနတာလဲကြ၊ ခ်စ္ရူးရ''
ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ခ်စ္ဦးသည္ ျမက္ေတြကို ဆံုထဲထည့္ေထာင္းေနျခင္းျဖစ္၏။ သူက …
''ျမတ္ႏို႔ ညစ္ေနတာဗ်''
''ဘာ… ျမက္ႏို႔ ဟုတ္လား''
ခ်စ္ဦးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး….
''ဟုတ္တယ္၊ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ ျမက္စားတဲ့ႏြားရဲ႕ႏို႕ကို လူေတြက အားရွိတယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကတယ္၊ ဒါဆိုရင္ ျမက္ထဲမွာ ႏြားႏို႔ဓာတ္ေတြပါတာေပါ့ဗ်၊ ဒီေတာ့ ျမက္ကိုအရည္ညစ္ၿပီး ေသာက္ ရင္ ႏြားႏို႔လိုပဲ အားရွိမွာပဲမဟုတ္ဘူးလား''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးလည္း ခ်စ္ဦးေက်နပ္ေအာင္ အလိုက္အထိုက္ သေဘာျဖင့္
''ေအး .. ျဖစ္ႏိုင္တယ္ကြ၊ ၾကည့္စမ္း ငါေတာင္ဒါကို မစဥ္းစားမိဘူး မင္းေတာ္ေတာ္အေတြး အေခၚေကာင္း တဲ့ေကာင္ပဲ''
ဟု ခ်ီက်ဴးလိုက္၏။ ဒါဟာ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးရဲ႕ အမွားပဲ။ ခ်စ္ဦးက ေထာင္းၿပီးခါစ ျမက္ဖက္မ်ားကို ယူ၍ ပန္းကန္လံုးထဲညစ္ထည့္သည္။
''ခုဆိုရင္ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မကုန္ဘဲ အားရွိတဲ့နည္းကို တီထြင္ႏိုင္ၿပီဗ်၊ ကဲ အားေပးလိုက္ပါဦး''
ဆိုၿပီး ပန္းကန္လံုးကို ကမ္းေပးလိုက္၏။ ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး မ်က္လံုးျပဴးသြားၿပီး…
''အဲ… ဟိုဒင္း…. ဒါကေတာ့''
''ကၽြန္ေတာ္ကို ဂုဏ္ျပဳတဲ့အေနနဲ႔ တစ္ခြက္ေသာက္ပါဗ်ာ''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးအင္တင္တင္ေလသံျဖင့္…
''ဟာ… ငါမေသာက္ေတာ့ပါဘူး၊ ဗိုက္ျပည့္ေနလို႔''
''ဘာလဲ ကၽြန္ေတာ္ေအာင္ျမင္မႈကို အသိအမွတ္ မျပဳတဲ့ သေဘာလား''
''ဟာမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါက… ဟုဥစၥာ''
''ေၾသာ္… ဦးဝင္းေမာင္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္ေသးတာေပါ့ေလ၊ ဒါဆိုလည္း ရတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ က လူႀကီးမို႔ ဦးဦးဖ်ားဖ်ားတိုက္တာပါ ေစတနာကို တန္ဖိုးမထားဘူးဆိုလည္း ၿပီးတာပဲ''
ဦးဝင္းေမာင္ႀကီး နည္းနည္းူၿဖံဳသြားသည္။ ခုခ်ိန္မွာ ခ်စ္ဦးစိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္လို႔မျဖစ္၊ သူႏွင့္ အတိုက္အခံ ျဖစ္မွာကို မလိုလား၊ ထို႔ေၾကာင့္….
''ကဲ.. ကဲ… တစ္ငံုေလာက္ေတာ့ ျမည္းၾကည့္မယ္ကြာ''
ဆက္ရန္
.
2 comments:
ခ်စ္ဦးေလးက autism ထင္တယ္။ေအာ္တစ္ဇင္ေတြကုိ ရူးတယ္လုိ႔ သံုးႏႈန္းတာေတာ့ သူတုိ႔ကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ရာ ေရာက္လားလုိ႔ဗ်ာ။ ခရုိမုိဇုမ္းတစ္ေနရာ ခၽြတ္ယြင္းလုိ႔ ေမြးရာပါ ဥာဏ္ရည္အားနည္းရွာတာပါ။ အရူးမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးရဲ႕ အသိဥာဏ္မ်ိဳး ျဖစ္ေနတာပါ။ဒီကေလးေတြကုိ လူေတြက အရူးအေပါလုိ ေျပာင္ေနာက္ေနရင္ေတာ့ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္လဲ ခ်စ္ဦးလုိပဲ သူတုိ႔က ေခ်ာင္ေနတာလုိ႔ ထင္သြားတတ္တယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ မေလးစားဘဲ အရူးအေပါလုိ ေနတတ္တယ္။ မလုပ္သင့္ပါဘူး။
စာကုိ ေ၀ဖန္တာဟုတ္ဖူးေနာ္။ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇာတ္လုိက္လုိ သနားစရာ autism ေတြရဲ႕ဘ၀ အျပင္မွာ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးလုိ႔။ ဒီကေလးေတြ အရပ္ထဲမွာ အႏွိမ္ခံရတာကုိ ေျပာတာပါ။
Post a Comment