ေစာျမေအး၏ မသာခ်ေသာေန႕ကား အထူးစည္ကားသေလာက္၊ ထြန္းတင္မွာရူးေနာက္ခမန္း ျဖစ္ရရွာ၏။ မရွက္ႏိုင္၊ မေၾကာက္ႏိုင္၊ အေလာင္း တင္ ရထားကိုကိုင္ရင္း၊ သင္းခ်ိဳင္းအေရာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္ခါ၊ ငါရမ္းလို႕ဒါလင္ ေသရတယ္၊ ဒါလင္ ကိုငါသတ္တာ၊ ဟုတျဖစ္ျဖစ္ျမည္၍ လာျပီး၊ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီး မွာလည္း မ်က္လုံးနီၾကီးကို၊ မၾကာမၾကာလက္ကိုင္ပု၀ါ ႏွင့္ ထုပ္ခါသုတ္ရင္း၊ ႏွာေခါင္းၾကီး တရႈတ္ရႈတ္ ႏွင့္လိုက္ပို႕ရွာေလ၏။
အခ်ိဳ႕လူတစုမွာကား၊ ေသသူကိုလည္းသနား က်န္ရစ္သူထြန္းတင္ကိုလည္း သနားႏွင့္စပ္ၾကားက မ်က္ရည္မ်ားလယ္ကာ၊ "ဒါဟာမစၥတာဟဲရစ္ ၾကီးပါလိုက္ဒီလိုျဖစ္ကုန္တာေအ့၊ ထြန္းတင္ မူးျပီးကားေမာင္း လို႕ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မစၥတာဟဲရစ္ ရဲ႕မယားရွမ္းမၾကီးကလင္ကို ေဆးခပ္ျပီး မတရား အႏိုင္ယူ ေနရရုံနဲ႕ မျပီးေသးဘူး၊ လင္မရိွတဲ့အခါ အိမ္မွာခိုင္းထားတဲ့ အေစခံေတြ၊ ဒရိုင္ဘာေတြနဲ႕ အျမဲအက်င့္ ေဖါက္ျပန္ေနတာကလား၊ ေနာက္ျပီး လင္မို႕အိမ္ကထြက္သြားရင္၊ ဗ်စ္ေတာက္၊ ဗ်စ္ေတာက္၊ ျမည္တြန္ က်န္ရစ္တာဘဲ၊ ဒီမိန္းမၾကီး အိမ္က သစၥာေဖါက္ေနေတာ့ ခရီးသြားေနတဲ့ လင္သားကို ထိတာေပါ့၊ ထိရုံတင္မကဘူး၊ စပ္ၾကားက သၼီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္မွာလဲ ၾကားကဒါးစားခံေသကြဲ ကြဲရတယ္ေအ"ဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာ အတင္း ေျပာရင္းမသာပို႕လိုက္လာၾကေလ၏။
"ေသနာေကာင္ၾကီး ကိုုယ့္ကိုယ္ကိုမွ မရွက္တယ္၊ လူငယ္ေတြကျမင္းေၾကာထတဲ့ အထဲမွာ ကပ္ေျမႇာင္လိုက္ အနံ႕ခံ သြားေရယိုျပီး၊ မူးမူးရူးရူးနဲ႕နံ႕ေၾကာၾကီးဆြဲလိုက္တာ ကံေကာင္းလို႕မသာ မျဖစ္တာ ကလားအံ့ပါရဲ႕ေတာ္၊ ျပီးေတာ့ေသခါနီးေဆးရုံတင္ထားရာက အရွက္မရိွ၊ တိတ္တိတ္ ထြက္ေျပး ေသးတယ္၊ ေဆးရုံအ၀တ္ၾကိးဖါးယား ဖါးယားနဲ႕သူမို႕ လူေတြၾကားထဲ၀င္ရဲတယ္ ဟဲရစ္ရယ္၊ ငါ့ေတာ့ အ့ံေရာ-အံ့ေရာ"ဟု ေနေရာ၊ ညာေရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတိုင္း ေဘာက္ေတာခံ ေနရေသာဟဲရစ္မွာ၊ ခံေနၾကျဖစ္၍ ရိုးေနေသာ္လည္း ေဘးကၾကားသူမ်ားမွာမစၥတာဟဲရစ္ကို သနားမိရွာေလ၏။
ထြန္းတင္ကား အရူးပမာ ကြယ္လြန္ရွာသူကေလးကို ေတြးျပီး၊ တေရးေရး တစိမ့္စိမ့္လြမ္းျပီး ကုန္တိုက္ၾကီး ရိွ ခ်စ္သူေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေသာ လက္ရာေျခရာကေလးမ်ားကို လာၾကည့္သည့္အခါ ၾကည့္၊ သင္းခ်ိဳင္းရိွ ေျမပုံကေလးနားသို႕ သြားထိုင္လိုထိုင္ႏွင့္ တငိုင္ငိုင္၊ တေငးေငးအတြင္းေဆြး ေဆြးကာ၊ "ငါသတ္တာ၊ငါ သတ္တာ"ဟုသာမျပတ္ရြတ္၍ ေနမိရွာေတာ့၏။
ယင္းသို႕ႏွင့္ပင္၊ ေစာျမေအး သျဂိဳလ္ျပီးေနာက္ ဆယ့္ငါးရက္ေျမာက္တြင္ ထြန္းတင္သည္၊ အလုပ္ မွ ခြင့္ယူထားသည့္ အားေလ်ာ္စြာ၊ မၾကာမၾကာ လာတတ္သည့္အတိုင္း၊ နံနက္ေစာေစာကားကေလး ႏွင့္ မစၥတာဟဲရစ္ရိွရာ ကုန္တိုက္ၾကီး သို႕ေရာက္လာေလ၏။
"အလို-မစၥတာထြန္းတင္ေရာက္လာျပီးလား၊ ခင္ဗ်ားမလာရင္ က်ဳပ္လာမယ္လို႕ၾကံေနတုန္းခင္ဗ်ား ေရာက္လာတာ အခန္႕သင့္ဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကိုေျပာစရာတခုရိွေနတယ္..."
"ဘာလဲ-မစၥတာဟဲရစ္ရဲ႕"
"လာပါဗ်ာ၊ ဒီအနားမွာေျပာလို႕မေကာင္းပါဘူး၊ က်ဳပ္အလုပ္ခန္းထဲလိုက္ခဲ့ပါ"ဟုဆိုကာ ေခၚသြား ေလ၏။ ပရိုက္ဘိတ္ အလုပ္ခန္းစားပြဲတြင္ ထိုင္မိၾကေသာအခါ မစၥတာဟဲရစ္က-
"ညက အိမ္မက္လိုလို၊ တကယ္လိုလိုနဲ႕၊ ကစ္ဒီ က်ဳပ္ဆီကိုေရာက္လာတယ္"
"ဟင္-ဟုတ္လားေျပာစမ္းပါအုံ း"
"သူတေယာက္ထဲ ေနရတာ သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာဘဲတဲ့၊ ကိုကိုတင္နဲ႕လဲမေတြ႕ရဘူးတဲ့၊ ကိုကိုတင္ သူရိွေနတဲ့ ေနရာကို မလာတာဟာ သိပ္ရက္စက္တာဘဲတဲ့၊ သူမွာေတာ့တေန႕မွမေမ႕ဘူး အျမဲ သတိရ ေနတာဘဲတဲ့၊ မ်က္ရည္လယ္လယ္နဲ႕ေျပာရွာတယ္၊ ႏို႕ျပီးေတာ့၊ ခင္ဗ်ားေနတဲ့အိမ္ကို သူလာလို႕ မရဘူး တဲ့၊ က်ဳပ္အိမ္ကိုေတာ့ လာလို႕ရတယ္တဲ့၊ ဒါ ေၾကာင့္ခ်င္ဗ်ားနဲ႕ေတြ႕ခ်င္းလြန္းလို႕ သူေနတဲ့ ေနရာ ကို အန္ကယ္ နဲ႕အတူတူလာခဲ့ၾကပါတဲ့"
"အို-ဒါလင္-ဒါလင္-သူက်ဳပ္ကိုအထင္မွားေနတယ္၊ က်ဳပ္လဲတေန႕မွမေမ့ဘူးဆိုတာ မစၥတာဟဲရစ္ အသိသား ဘဲဗ်ာ ၊ က်ဳပ္ကသူ႕ကိုသာျပီးေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဘယ္မလဲ၊ သူ႕ကိုဘယ္ေနရာမွာ သြား ေတြ႕ရ မလဲ အခုခ်က္ခ်င္းသြားမယ္ေလ။"
"သူေနတာဟာ၊ အရင္ကားေမွာက္တဲ့ေနရာက ကညႇင္ပင္ၾကီးမွာတဲ့၊ အဲဒီကိုလာရင္သူ႕ကိုေတြ႕ ႏိုင္တယ္ ဆိုဘဲ၊ ကဲ-ခင္ဗ်ားကားနဲ႕ဘဲသြားၾကမယ္ေလ၊ အိမ္ကကား ယူေနရင္မေပါၾကီးသိလို႕ ဆူေနအုံးမယ္၊ ျပီးေတာ့ တခုေျပာခ်င္တယ္၊ ဒီတခါေျဖးေျဖးေမာင္းေနာ္"
"လာပါ သြားမယ္ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းမွာပါဘဲေလ၊ ကၽြန္တာ္ကားျမန္ျမန္ေမာင္းဘို႕ကို အေတာ္စိတ္ နာ ေနတယ္၊ ကဲ-သြားစို႕"
"အို-အခုလိုေန႕ခင္းၾကီးမွာ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ဒီညလာသာရင္လာခဲ့ပါတဲ့၊ ႏို႕ျပီးက်ဳပ္ပါမွ ျဖစ္မယ္တဲ့ ညထြက္ ရရင္လဲ မေပါၾကီးက တေမွာင့္ဘဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားကားၾကီး ျပင္မျပီးေသးဘဲ၊ ခုစီးလာတဲ့ေအာ္ စတင္ ကားကေလးနဲ႕ ဘဲသြားၾကတာေပါ့"
"အို-ကိစၥမရိွပါဘူးေလ၊ ညေနတိုက္ပိတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားအိမ္မျပန္နဲ႕ တခါထဲသြားမယ္၊ ဟိုေရာက္မွာ နဲ႕ေမွာင္မွာ နဲ႕အေတာ္ဘဲ"
ထြန္းတင္ကား ခ်စ္သူလိပ္ျပာႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္အတြက္အထူးသျဖင့္ ေက်နပ္အားတတ္လ်က္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြက္သြက္ လက္လက္ျဖစ္လာေလ၏။ ထြန္းတင္ႏွင့္မစၥတာဟဲရစ္တို႕သည္၊ ညေန ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္တြင္ လာရိႈးလမ္းေပၚ၌ ကားကေလးကို ေျဖးေျဖးေမာင္းႏွင္လ်က္ ရိွၾကေလ ရာ၊ ထြန္းတင္မွာ ကြယ္လြန္ သူကေလးကို တေရးေရးျမင္ေယာင္ကာ၊ မေသမွီကဤေနရာတြင္ မိမိႏွင့္ေနာက္ဆုံး၊ ကားအတူ စီးသြား ရွာ သည္တို႕ကို စဥ္းစားလ်က္၊ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနရွာေလ ၏။
သို႕ႏွင့္ မၾကာမီ၊ ကညင္ပင္ၾကီးအနီးသို႕ေရာက္လာၾက၍ ကားကိုထိုးရပ္လိုက္ခါ၊ ေအာက္သို႕ ဆင္းလာ ၾကရာတြင္ ထြန္းတင္သည္ ကညႇင္ပင္ၾကီးတြင္ ပြန္းပဲ့ေနေသာဒဏ္ရာမ်ားကိုၾကည့္ျပီး၊ ရင္ထဲတြင္ မခ်ိတင္ကဲ ႏွင့္ မ်က္ေရမ်ား၀ဲကာ။
"မစၥတာဟဲရစ္ၾကည့္ပါအုံး ဗ်ာ၊ သစ္ပင္လုံးၾကီးေတာင္မခံႏိုင္ေအာင္ ပြန္းပဲ့ခ်ိဳင့္၀င္ေနလိုက္တာ၊ ေဟာ-ဒီ ေက်ာက္တုံးကေလးေပၚမွာလဲ၊ ဒါလင့္ရဲ႕ေသြးစ၊ ေသးနကေလးေတြေတာင္ ခုထက္ထိ က်န္ရစ္ ေနရွာေသးတယ္" ဟုေျပာျပီး၊ ေခါင္းၾကီးေအာက္ခ်လ်က္၊ အနီးေက်ာက္တုံးၾကီး တခုေပၚ သြားထိုင္ျပီး၊ ငိုင္ငိုင္ၾကီး ေတြေ၀ေနေတာ့ရာ၊ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာလည္း၊ ကညင္ပင္ၾကီးသို႕ေရာက္ ခါမွ အေဟာင္းကို အသစ္ျဖစ္ခါ၊ စိတ္ပိုမိုထိခိုက္လာျပီး ကံဆိုး ရွာသူကေလးအား သနားမဆုံး ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ထြန္းတင္ႏွင့္ အတူ ထိုင္ကာ တိတ္ဆိတ္စြာ အျပိဳင္၀မ္းနည္းေနရွာေလေတာ့၏။
ထိုခဏ၌ ထြန္းတင္၏စိတ္မ်ားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ ၎၏ကိုယ္မွာ ထြက္ခြါပ်ံ၀ဲျပီး၊ နမ္းေမွ်ာ္ ေရတ့ခြန္အနီးတြင္ ခ်စ္သူႏွင့္ႏွစ္ကိုယ္တည္းက်ီဆယ္ခဲ့ၾကပုံမ်ားကို၎၊ မူးမူးရူးရူး ႏွင့္ေစာျမေအးကို လိုက္ဘမ္းပုံ မ်ားကို၎၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းဇာတ္စုံခင္းျပလ်က္ရိွေလေတာ့၏။ "ေအးရယ္ေသ ျခင္းေသရင္ ကိုကိုတင္ လို လူမိုက္တေယာက္သာေသထိုက္ပါတယ္"ဟု ပါးစပ္မွေယာက္ထြက္လိုက္ မိသည္တြင္ သတိ၀င္လာခဲ့ျပီ၊ အနီးကမစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာလည္း ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာႏွင့္ တုဏိွ ေဘာၾကီး ျဖစ္ေနေသာ စူးစိုက္မိရာအရပ္သို႕ မ်က္ေတာင္မွ်မခတ္ႏိုင္အားဘဲ၊ အေငးသားေတြေ၀ မိန္းေမာ၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အခ်ိန္မွာကားေန၀င္၍၊ လထြက္စျပဳေနျပီျဖစ္ရာ၊ ၎တို႕ အနီးအနား တ၀ိုက္တြင္ မွဳံ၀ါး၀ါးကေလးလင္းေနေလ၏။ ထြန္းတင္လည္း၊ ေငးစိုက္ျပီး၊ ငိုက္ငိုက္ၾကီး ေတြေ၀ ေနေသာ မစၥတာဟဲရစ္အား။
"ဘယ့္ႏွယ္လဲမစၥတာဟဲရစ္ရယ္၊ ေအးနဲ႕ေတြ႕ရမယ္ဆို လ၊ လဲသာလာျပီ၊ ဒီမွာ ဒါလင္ရိွရိုးမအမွန္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့ မလား။"
ဟုလက္တို႕ေျပာလိုက္သည္တြင္ ငုတ္တုတ္နစ္ေျမာေနသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသာ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာ အိပ္ရာမွ ဗ်ပ္ခနဲလန္႕ႏိုးသူအလား၊ ျပဴးတူးျပဲတဲျဖစ္သြားျပီးမွ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေျပာေသာ ထြန္းတင္၏ စကားကိုနည္းလည္ကာ....
"အို-မစၥထြန္းတင္ မျမင္ဘူးလား၊ ကစ္ဒီက်ဳပ္ နဲ႕ ဒီနားမွာလာျပီး စကားေျပာေနတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ား ကိုေတာင္ ျပဳံးၾကည့္ေနေသးတာဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကလဲသူလာလို႕မွ အားရ၀မ္းသာႏႈတ္ဆက္ေဖၚ မရဘဲကိုး ဗ်၊ ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားခန္း၀င္ေနသလဲ မသိပါဘူး"
ဟုညည္းညည္း ညဴညဴေျပာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္မွာမခံခ်ည့္၊ မခံသာခ်ည္းျဖစ္လာကာ...
"ဘာေျပာတယ္ မစၥတာဟဲရစ္ ဒါလင္လာတယ္ဟုတ္လား၊ က်ဳပ္မျမင္ရဘူး၊ က်ဳပ္ကိုဘာေၾကာင့္ မျမင္ေစ တာလဲ၊ ဒါလင္ဒီမွာရိွတယ္ဆို႕လို႕ အားရ၀မ္းသာနဲ႕လာခဲ့ရတာ၊ ခင္ဗ်ားအသိသားဘဲဟာ"
"အို-ခင္ဗ်ား မျမင္ရဘူးလား၊ က်ဳပ္ကျမင္တယ္ ေအးေမ့တာကိုး၊ အို-က်ဳပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသလား မေျပာ တတ္ဘူး။ ဟာ-မအိပ္ပါဘူးေလ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္အနားမွာ ထိုင္ေနတာဘဲ အျမင္သား ခင္ဗ်ား ေျပာလိုက္တဲ့ စကားလဲ အၾကားသားဘဲ ေၾသာ္ အင္း-အင္း- အိပ္မေပ်ာ္ေပတဲ့ နဲနဲေမ့သလိုလို ျဖစ္သြားတုန္းမွာ ကစ္ဒီနဲ႕ ေတြ႕လိုက္တာ ထင္တယ္၊ ေနအုံးဗ်၊ သူေျပာသြားတာကိုက်ဳပ္အကုန္ျပန္ မေျပာရေသးဘူး၊
ေအး-ကိုကိုတင္နဲ႕အတူ ကားျမန္ျမန္ၾကီးေမာင္းတာ စီးခ်င္ေသးတယ္၊ သိပ္ေပ်ာ္ တာဘဲတဲ့ ကိုကိုတင္ ကားနဲ႕ သြားတိုင္း ေအးလဲအျမဲလိုက္စီးေနတာဘဲတဲ့၊ ျပီးေတာ့အခုျပန္လို႕ရိွ ရင္ ေအးအန္ကယ္နဲ႕ ကိုကိုတင္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲကထိုင္ျပီး လိုက္လာခဲ့မယ္တဲ့၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘာျပဳလို႕မွန္းမသိဘူးတဲ့၊ ကိုကိုတင္ ေနတဲ့အိမ္ကို ေအးလာလို႕မရဘူး၊ အန္ကယ္ေနတဲ့အိမ္ေတာ့ လာလို႕ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခုတခါထဲ လိုက္လာျပီး၊ အန္ကယ္တို႕အိမ္မွာ တဲခိုေနပါရေစတဲ့၊ အန္ကယ္ကို အန္တီၾကီးကဆိုရင္၊ ေအး ၾကည့္လုပ္ ေပးပါ့မယ္ အန္ကယ္ေခၚပါေနာ္လို႕ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႕က်ဳပ္ကလဲ ကစ္ဒီေနခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ပါ၊ အန္ကယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ေခၚပါတယ္လို႕ ျပန္ေျပာ လိုက္ေတာ့၊ သူေလအားရ၀မ္းသာနဲ႕ ခင္ဗ်ား ရပ္ထားတဲ့ ကားနားကို ထြက္သြားတယ္၊ ေနာက္စကား ေျပာလိုက္သံၾကားတာနဲ႕ လန္႕ျပီး လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေနတယ္"
"ႏို႕-ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလား၊ ဒါလင္ ဒါလင္ ကိုကိုတင္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လာ မေျပာတာလဲကြယ္"ဟု ညည္းညဴမိေလ၏။ ထိုခဏ၌ကားဆီမွာ "ေဘာ္-ေဘာ္-ေဘာ္"ဟု သံုး ခါတိတိ ဟြန္းႏွိပ္သံ ၾကားရေသာေၾကာင့္၊ အျခားကခရီးသြားကားတစီးမွတ္၍ ေမာ္ၾကည့္မိၾကရာ၊ ဘယ္ကကားမွ် မေပၚလာဘဲရိွေလ၏။ ထို႕ေနာက္ မိမိတို႕ရပ္ထားေသာကားမွ လူမျမင္ဘဲ တစုံတေယာက္က ႏွိပ္လိုက္ သျဖင့္၊ ဒုတိယတႀကိမ္ ေဘာ္-ေဘာ္-ေဘာ္ႏွင့္ သုံးၾကိမ္ဆင့္၍ ျမည္ျပန္ ေလရာထြန္းတင္မွာ အားရ၀မ္းသာႏွင့္
"ေဟာ-မစၥတာဟဲရစ္၊ ဒါလင္အသံေပးတာဘဲ၊ ဒါလင္ အုိ-ဒါလင္ရဲ႕၊ ကိုကိုတင္ျမင္ရေအာင္၊ ဒါလင့္ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ ကေလးကို ျပစမ္းပါလားဒါလင္ရယ္"
ဟု ဆိုကာ၊ ကားဆီသို႕ေျပးျပီး၊ ျမင္လိုေဇာႏွင့္ ကေဒါကေျမာၾကီး လုိက္ရွာေလ၏။
လသာသာ တြင္ အမိုးခ်ကာရပ္ထားေသာ ေအာစတင္ကားကေလး ေပၚတြင္မူကား လူထား၍ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွမရိွပါဘဲလ်က္၊ ဟြန္းမီ အသံထြက္လာေသာအခါ လူေသလွ်င္ တေစၦ ျဖစ္သည္၊ အယူလြဲလ်င္ သူရဲျဖစ္သည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ေလလွ်င္ အစိမ္းစားျဖစ္သည္ စေသာ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀တို႕အား အဂၤလိပ္ကျပားျပီျပီ လားလားမွ် အယုံအၾကည္မရိွခဲ့ေသာ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးသည္၎၊ ေခတ္ဆန္ဆန္ႏွင့္ အင္မတန္အဂၤလိပ္စိတ္၀င္ေနေသာေၾကာင့္ နာနာဘာ၀ အစိမ္းတေစၦ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ၊ ဖုတ္ျပိတၱာ၊ တို႕အေၾကာင္းကို နားမွေလသံမခံဘူး၍ မယုံတယုံတြင္ ခ်စ္သူ အတြက္ ခ်စ္ေဇာ္တက္လြန္း၍သာ လိုက္ပါလာခဲ့ေသာ ထြန္းတင္တို႕မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ျပီး အ့ံၾသျခင္းၾကီး အ့ံၾသကာ အ့ံၾသတာႏွင့္အမွ်လည္း ခ်စ္သူ႕ လိပ္ျပာႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႕ဆုံရသည့္အတြက္ ၀မ္းသာအားတက္ျခင္းၾကီးမက ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကေလ၏။
"ဒါလင္ ဒါလင္ကိုကိုတင္ျမင္ရေအာင္ ဒါလင့္ရုံပုံကေလးျပစမ္းပါ ဒါလင္ရယ္ ဒါလင္ဒီအနီးအနား ရိွေနတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကိုကိုတင္ယုံၾကည္ပါျပီ" ဟုေျပာလိုက္ေလရာ ထြန္းတင္၏အနားတြင္ တေယာက္ေယာက္ ျဖတ္သြားသကဲ့သို ေအးကနဲေလတိုးသြားသည္ထင္ရျပီး တစုံတေယာက္က တေထာင့္ထြာ ေလာက္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းစိုတခုႏွင့္ ေပါက္လိုက္သည္ကို ခံရေလရာ ထြန္းတင္ မွာ အပင္မွ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ခ်ိဳး ျပီး အေစးမ်ားထြက္ဆဲျဖစ္ေသာ သစ္ကိုင္းကေလးကို ေကာက္ယူ ၾကည့္ရႈျပီး သက္ျပင္းၾကီး ရွဴမိကာ....
"ဒါလင္ ဒါလင္ဒီလို မထိတထိကေလးက်ီစားသလိုလုပ္ မေနပါနဲ႕ ဒါလင္ရယ္ ဒါလင္ရဲ႕ပုံသ႑န္ ကေလး ကို ကိုကိုတင္ျမင္ခ်င္လြန္းလို႕ပါ ျမင္သာရုံကေလးျဖစ္ျဖစ္ ျပစမ္းပါဒါလင္ရဲ႕"
ဟုမခ်ိလိုက္လွဲအသဲၾကားမွ ခြဲထုတ္လိုက္သည့္ေလသံႏွင့္ လေရာင္၀ိုး၀ါးတြင္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ၾကည့္ေမွ်ာ္ျပီး ေရာ္ေရာ္ရမ္းရမ္းမွန္းမွန္း ဆဆႏွင့္ေျပာေနမိရွာ၏။ ထိုခဏတြင္ပင္ လေရာင္ေအာင္ ၌ ေတာက္ပ ေျပာင္လက္ အေရာင္ထြက္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ဦးကေလးေပးတြင္ မီးခိုးလိုလို တိမ္လိုလို ျဖဴျဖဴအရိပ္ တခုရုတ္တရက္ ေပၚလာသည္ကို ျမင္ရျပန္လွ်င္ ထြန္းတင္မွာ ထိုအာရုံကို စိတ္အား ထက္သန္စြာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိျပီး ပါးစပ္ကလည္း....
"ဒါလင္ေရ- ေအးေရ ကိုကိုအခ်စ္ကေလးေရ၊ အခ်စ္ရဲ႕၀ိဥာဥ္လိပ္ျပာကေလးကို ကိုကိုတင္ျမင္ရ ေအာင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျပလိုက္စမ္းပါကြယ္"ဟု ေျပာျပီးကားကေလးအနီးသို႕ တိုးမွန္းမသိ တျဖည္း ျဖည္း တိုးလာေနမိေတာ့၏။
မီးခိုးလိုျဖဴျဖဴအရိပ္ၾကီးမွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းပင္ ေအာက္ေျခတြင္ မီးခိုးတိမ္လြာသ႑န္အတိုင္း ျမင္ရျပီး၊ အထက္နားမွာမူ လူ၏အရိပ္သ႑ာန္အတိုင္းျမင္ရျပီး၊ အထက္နားမွာမူ လူ၏အရိပ္သ ႑ာန္ လိုလိုျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္မွာ မ်က္ေတာင္မွ်မခပ္ႏိုင္ဘဲ အားခဲ၍ ၾကည့္ေနမိစဥ္၊ ခါးတ၀က္မွ်သာသာေပၚလာေသာ မိန္းမတေယာက္၏ ပုံသ႑ာန္ကိုေတြ႕ျမင္ရျပန္၏။ ဦးဆံကားဖါးဖါး ေ၀ေ၀ ခ်လ်က္ သစ္ရြက္စမိးမ်ားကို လစ္ႏွစ္ဘက္တြင္စြဲကိုင္ကာ အခိုးအေငြ႕မ်ား အထက္မွ အထင္အရွား ေပၚထြက္လာသည္ကို လေရာင္လင္းလင္းတြင္ အထင္းသာျမင္ရျပီး၊ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာ ပုံသ႑ာန္ မွာ လည္း ေစာျမေအးပုံအတိုင္းျဖစ္ေလရာ၊ ထြန္းတင္မွာျငိမ္သက္စြာ ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ...
"ေအးေရ- အမယ္ေလးကိုကို႕ အခ်စ္ကေလးရဲ႕"ဟု ဆိုကာထိုပုံသ႑ာန္ကို လွ်င္ျမန္စြာ လွမ္းဘက္ လိုက္သည္တြင္ ျမင္ရေသာ သ႑ာန္မွာ ဖ်ပ္ခနဲကြယ္ေပ်ာက္ျပီး မီးခိုးလိုလိုျဖဴျဖဴအတန္းၾကီးမွာ လည္း ေလထည္းတြင္ လြင့္ပါး၍ တျဖည္းျဖည္းေမွးမိွန္သြားေလ၏။ ထြန္းတင္မွာ မခ်င့္မရဲၾကိတ္ မႏိုင္ခဲမရႏွင့္ က်န္ရစ္ခါ ေနာက္တၾကိမ္ေပၚလာဦးမည္လားဟု မိမိအနီး ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မေန မနားမ်က္လုံးကို ေစစားလ်က္ ရိွေလေတာ့သည္။
"မစၥတာဟဲရစ္ ဒါလင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတယ္၊ ေဟာဒီကားေဘာ္ဒီေပၚမွာေလ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဘက္လိုက္ေတာ့ ျဗဳံးကနဲေပ်ာက္သြားတယ္"ဟုဆို၍ မစၥတာ ဟဲရစ္ကလည္း စိတ္အား ထက္သန္စြာႏွင့္.....
"ဟုတ္မွာဘဲ-ဟုတ္မွာဘဲ-ကစ္ဒီရဲ႕ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကေလးဟာ က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ အနီးအနားမွာ ရိွတယ္ ဆိုတာ အမ်ားၾကီး ထင္ရွားေနတာဘဲ"ဟုေျပာကာ ႏွစ္ေယာက္သား ကားအနီးတြင္ ရပ္ေစာင့္ ေနၾကျပန္ေလ၏။
ထိုခဏ၌ ကားတံခ ါးတဘက္မွာ လူတဦးတေယာက္ကဆြဲဖြင့္လိုက္သလို ဆပ္ခနဲအလိုလိုပြင့္ သြားလ်က္ ကားေရွက္ထိုင္ခုံေပၚသို႕ လူတစုံတေယာက္တက္ထိုင္လိုက္သကဲ့သို႕ သိမ့္ခနဲျဖစ္သြား ျပီးပြင့္ေနေသာ ကားတံခါးကိုလည္း လူမျမင္ရဘဲ ေဂ်ာင္းခနဲတအားဆြဲပိတ္လိုက္သည္ကို ျမင္ရျပန္ေသာ အခါ ထြန္းတင္ႏွင့္မစၥတာဟဲရစ္တို႕ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္အံ့အားသင့္ကာ ၾကည့္မိၾကျပန္၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ မစၥတာဟဲရစ္သည္ မိမိနားတြင္းသို႕ အသံတခုၾကားရေသာ ေၾကာင့္ လယ္ေစာင္းကာ နားေထာင္ျပီးလွ်င္၊
"ေဟာ မစၥတာထြန္းတင္ သြားၾကစို႕တဲ့ေျပာေနတယ္ ကဲ-လာေလသြားၾကမယ္"
ဟုေျပာလိုက္သည္တြင္ ထြန္းတင္လည္း ကားေပၚတက္ခါ မစၥတာဟဲရစ္ႏွင့္ အတူျပန္ေမာင္းလာခဲ့ ေလသတည္း။
"ဟင္-ၾကည့္စမ္း ရွင္-အခု ထြန္းတင္ကားနဲ႕ ျပန္လာတယ္ေပါ့ေလ၊ ဘယ္အထိသြားျပီးကျမင္း ေၾကာ ဆြဲလာလို႕ ဒီအခ်ိန္မွျပန္လာရလဲဟင္ အရင္ျဖစ္ခဲ့တာ ပူပူေႏြးေႏြးၾကီးရိွေသးတယ္၊ အမွတ္ မရိွ သြားျပန္ျပီ ေပါ့ေလဟု ေဒၚေပါၾကီးကဆီးၾကိဳကာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္သည္တြင္....."
"က်ဳပ္ကိစၥရိွလို႕သြားတာအလကား ဆူမေနစမ္းပါနဲ႕ေလ"ဟု ေလေျပေလေအးႏွင့္ ေျပာျပီးမစၥတာ ဟဲရစ္ သည္သူ၏ အခန္းထည္းသို႕ ၀င္သြားေလရာ၊ ေဒၚေပါၾကီးမွာ ဗ်က္တီး၊ ဗ်က္ေတာက္၊ ျမည္တြန္ ေတာက္တီး လ်က္၊ အဆက္မျပတ္ဆူပူေနျပန္ေလ၏။
"ခက္တယ္-ခက္တယ္၊ ဒီအဘိုးၾကီးဟာ ထြန္းတင္နဲ႕ေပါင္းမွ ေကာင္းေကာင္းပ်က္စီးေနေတာ့ တာဘဲ၊ ေဟ့ ေျပာလိုက္ပါေပ၊ ဒီကေန႕ကစျပီး ထြန္းတင္နဲ႕ အေခၚ၊ အေျပာ၊ အေပါင္းအသင္း၊ မလုပ္ ရဘူး၊ လုပ္ရင္သိၾကေရာေပါ့"ဟု ကေလးကို မေအကဆုံးမသလို ၾကိမ္းေမာင္းေနဆဲ၌၊ ေဒၚေပါၾကီးမွာ၊ မိမိေခါင္းေပၚ သို႕ ၾကြက္ေလ်ာက္ေပၚတြင္၊ အလွဆင္ထားေသာ ေၾကးလင္ဘန္း ၾကီးတခု၊ ဂၽြမ္းကနဲ ျပဳတ္က် လာေသာေၾကာင့္၊ နာနာႏွင့္ ေနရာေျပာင္းကာ၊ နင္းကန္၊ ဆူျပန္၊ ဆဲျပန္ ေလလွ်င္၊ ေနာက္တၾကိမ္ ေရြ႕ထိုင္ လိုက္ေသာ ပက္လက္ကုလားထိုက္ ေဒါက္ျပဳတ္က်သြားေသာ ေၾကာင့္ "အမယ္ေလးေတာ့" ဟု ေအာ္ကာ၊ ကုလားထိုင္ေရာ လူပါ၊ ၾကမ္းေပၚတြင္ပုံရက္က်ရာမွ လူးလဲကာထျပီး ဆူျမဲတိုင္း ဆူကာ၊ ျပဴတင္းေပါက္၀ တခုသို႕ထလာျပန္ေလ၏။ ထိုတြင္ ျပဴတင္း ေပါက္မွခန္းဆီးတည့္ေသာ တုတ္ၾကီး ျပဳတ္က်လာျပီး၊ ေဒၚေပါၾကီးနဖူးေပၚသို႕ အေဆာ္ခံရျပန္ရာ ေဒၚေပါၾကီးမွာ တုတ္ၾကီးကို ဆြဲလြင့္ပစ္ လိုက္ေလ၏။
မိမိအခန္းတြင္းရိွ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ကာ၊ သတင္းစာဘတ္ေနေသာ မစၥတာဟဲရစ္ မွာ၊ ေဒၚေပါၾကီးျဖစ္ပုံကို ျမင္ရလွ်င္ သတင္းစာကြယ္ကာ ျပဳံးျပံဳးၾကီးျဖစ္ေနေလ၏။
သို႕ႏွင့္ ေဒၚေပါၾကီးမွာ ဆူေလအထိအခိုက္မ်ားေလႏွင့္ ျဖစ္ေနရာ ေနာက္ဆုံးေမာလာ၍ အဆူရပ္ ခါမွ၊ အထိအခိုက္ လည္း သက္သာသြားလ်က္ ညဥ္လည္းနက္သည္ႏွင့္ အိပ္ခန္းသို႕၀င္ေလ၏။
ေဒၚေပါၾကီး သည္ မည္သို႕စိတ္ကူးေၾကာင့္မသိ၊ က်ယ္ေသာအိပ္ခန္းၾကီးအတြင္းမွာ၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္အိပ္ ခုတင္တခုစီႏွင့္ တေနရာစီ လိုက္ကာႏွင့္ ယာယီအခန္းငယ္ဖြဲ႕ကာ၊ အသီးသီးအိပ္ၾကျမဲ ျဖစ္သည့္အတိုင္း၊ ေဒၚေပါၾကီးသည္ မိမိခုတင္ေပၚသို႕လဲေလ်ာင္းရင္း အတန္ၾကာ အနားယူလ်က္၊ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေနရာမွ ခဏၾကာေသာ္၊ ျဗံဳးကနဲထျပီး ေဒါၾကီး၊ ေမာၾကီးႏွင့္ မစၥတာဟဲရစ္အနီးသို႕ေရာက္လာကာ စားေတာ့၊ ၀ါးေတာ့မည့္ မ်က္ႏွာၾကီးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လ်က္....
"ဟဲရစ္၊ အခုဘာလုပ္တာတုန္းဟင္၊ နင္ကငါ့ကိုေၾကာင္ေတာင္ထားျပီး ပမာမခန္႕လုပ္ျပတာလား။"
ဟုက်ားဟိန္းသံမ်ိဳးၾိကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္လွ်င္၊ သတင္းစာတြင္ စိတ္၀င္စားေနေသာ မစၥတာဟဲရစ္မွာ၊ ေဒါၾကီး၊ ေမာၾကီးျဖစ္လာေသာ ေဒါေပါၾကီးကိုၾကည့္ျပီး...
"ဘာလဲမေပါၾကီး၊ ကၽြႏ္ုပ္ဘာလုပ္သလဲ၊ မျမင္ဘူးလား ဒီမွာသတင္းစာဘတ္ေနတယ္ေလ၊ မေပါၾကီးကၽြႏု္ပ္ကို ခဏခဏဆဲေနတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ဘာမွ အျမစ္မရိွဘူးမဟုတ္လား။"ဟု ေလေအးႏွင့္ ေျပာေသာ္လည္း၊ ေဒါၾကီးေနေသာမေပါၾကီးမွာ၊
ဟင္-နင္ အျပစ္မရိွဘူးလား၊ အခုနင့္အခန္းထဲမွာ မိန္းမတေယာက္၀င္သြားတာ ငါျမင္လိုက္တယ္၊ ငါ့ကို ေၾကာင္ေတာင္ ထားျပီး နင့္မယားငယ္ကို အခန္းထဲေခၚသိပ္တာ၊ အျပစ္ၾကီးမဟုတ္ဘူးလို႕ နင့္အေမလင္ က ေျပာသလားဟင္၊ ဘယ္မလဲ ဒီေကာင္မ ငါကိုယ္တိုင္ ဘိနပ္နဲ႕ရိုက္ျပီး၊ ေလးေပါင္ ေလးလက္ျဖဲလႊတ္မယ္၊ အခုထုတ္ေပးတဲ့။ ဟုေဒါသတၾကီးႏွင့္ ဘီလူးမ ပတ္ၾကမ္းတိုက္ေလရာ မစၥတာဟဲရစ္ မွာ စိတ္ရႈပ္စြာႏွင့္...
"မေပါၾကီး ခင္ဗ်ားရူးေနသလား၊ ဒီအခန္းထဲမွာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲအိပ္တယ္၊ ဟိုမွာလဲ တံခါး ပိတ္ထားတယ္၊ ဘယ္ကမိန္းမလာမလဲ။"
"မညာနဲ႕ ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႕ ျမင္လိုက္တာ၊ ငါကၾကည့္လိုက္မွန္းသိေတာ့ ေဟာဒီလိုက္ကာ ၾကားထဲရိပ္ခနဲ ကြယ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ေကာင္မခတ္ငယ္ငယ္ရယ္၊ ဘယ္မလဲ အခုထုတ္ေပးရင္ေပး- မေပးရင္နင့္ေခါင္းေမြးဆြဲႏႈတ္ပစ္မယ္သိလား။"
"အို-သိပ္ခက္တဲ့မေပါၾကီးဘဲ၊ မယုံရင္ ခင္ဗ်ားရွာေလ မရိွဘဲနဲ႕ ခင္ဗ်ားစိတ္ထင္တာကို၊ ကၽြႏိုပ္ ဘယ္လို ရွာေပးႏိုင္မလဲ။" ဟုဆို၍၊ ေဒၚေပါၾကီးမွာ။
"ေအးေအး ငါကိုယ္တိုင္ရွာမယ္၊ ေတြ႕ရင္နင့္ေရာ နင္ ့ေကာင္မေရာ၊ ႏွစ္ေကာင္စလုံး ဒါးနဲ႕အေသခုတ္ မယ္ တဲ့။"
ဟု ဆိုကာ၊ ခုတင္ေအာင္၊ လိုက္ကာကြယ္၊ ေထာင့္ၾကိဳ ေထာင့္ၾကားမ်ကန္၊ တခန္းလုံး အပ္ေပ်ာက္ ရွာနည္းရွာျပီး၊ ဘယ္ေနရာမွမေတြ႕သည့္တိုင္လည္း၊ မေၾကမခ်မ္းၾကီး ျဖစ္ေနေသးကာ၊ မစၥတာဟဲရစ္ ရိွရာသို႕၊ ခ ါးၾကီးစုံေထာက္၍ ေထာက္လာျပန္ေလ၏။
"နင့္ေကာင္မ ကို ငါမ်က္စိနဲ႕ အတတ္ျမင္လိုက္တာ အမွန္ဘဲ နင္ဘယ္လိုလွည့္ထုတ္ပစ္လိုက္တာ လဲ ဟဲရစ္"
"အို- သိပ္ခက္တဲ့မေပါၾကီး ကၽြႏု္ပ္ဘာမွမသိဘူး။"
ထိုခဏတြင္ ေဒၚေပါၾကီး ေက်ာ္ကိုေနာက္မွေန တစုံတေယာက္က၊ ခတ္စပ္စပ္ကေလး ဗ်န္းကနဲ ခ်လိုက္ျခင္းခံရ၍ ကျပာကရာလွဲ႕ၾကည့္လိုက္ရာ၊ မိမိေနာက္ရိွလိုက္ကာၾကားထဲသို႕၊ မိန္းမတ ေယာက္ ရိပ္ခနဲ ၀င္သြားသည္ကိုျမင္၊ ျမင္လိုက္ရျပန္သျဖင့္။
"ေဟာ-ေဟာ- ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ ငါေက်ာကိုဗ်င္းကနဲျပီး၊ ေဟာဟိုလိုက္ကာၾကားထဲ၀င္သြားတယ္၊ အတင့္ရဲလိုက္တာ၊ လင္ခိုးမငါ့ကိုေျပာင္စရာ ေအာက့္ေမ့ေနတယ္၊ အေသဆြဲလုပ္ပစ္လိုက္မယ္။"
ဟုဆိုကာ လိုက္ကာၾကားသို႕ အေျပးအလြားလိုက္၍ ရွာေလ၏။
မေပါၾကီးသြားေသအခါ၊ အလိုက္ကာအတြင္းအျပင္ ဘာမွ်မရိွေပ။ ထို႕ေၾကာင့္မေၾကခ်မ္းျဖစ္ေန မိစဥ္၊ မိမိေက်ာကိုဖ်ပ္ခနဲပုတ္ လိုက္ျပန္၍ လွည့္ၾကည့္ရာ၊ လိုက္ကာကို ကြယ္လိုက္ေသာ မိန္းမရိပ္ တခုကို ေတြ႕ရ၍၊ ကျပာကရာ လိုက္ဘမ္းလွ်င္၊ ျမင္ရေသာမိန္မမွာလိုက္ကာစကို လွည့္ကာပတ္ ကာ ေျပး ေနေသာေၾကာင့္၊ မေပါၾကီးလည္း ေဒါသတၾကီးႏွင့္ အေမာတေကာလိုက္ကာကို လွည့္ကာ ပတ္ကာ အေျပးလိုက္ ဘမ္း၍ေနရျပန္ေလ၏။
မစၥတာဟဲရစ္မွာ၊ အျခားသူတဦးကိုမျမင္ရဘဲႏွင့္၊ မေပါၾကီး တေယာက္ထဲလိုက္ကာကို ခ်ာလပတ္ လွည့္ေျပး ေနသည္ကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္၊ အ့ံၾသေငးေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိစဥ္-
"အန္ကယ္ေရ-အန္တီၾကီးဆူလြန္းလို႕၊ ျငိမ္ေအာင္အလုပ္ေပးထားလိုက္တယ္၊ သူေမာလာရင္ အိပ္မွာဘဲ၊ သိပ္က်ည့္စား လို႕ ေပ်ာ္တာဘဲ၊ ဟား-ဟား-ဟား"
ဟုမိမိနားနားကပ္၍ ေျပာလိုက္အသံကို ၾကားရမွမစၥတာဟဲရစ္မွာ၊ မေပါၾကီးဆူတိုင္း၊ ေၾကးလင္ ပန္းျပဳတ္က်ျခင္း၊ ခန္းဆီးတုတ္ျပဳတ္က်ျခင္းမ်ားမွစ၍၊ ယခုျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းမ်ားမွာ၊ ေစာျမေအး လက္ခ်က္ေတြမွန္း သိလာသျဖင့္၊ သတင္းစာႏွင့္မ်က္မွာကို ကြယ္ကာျပဳံးျပဳံးၾကီး ေက်နပ္သြားရွာ ေလေတာ ့သတည္း။
ယင္းသို႕လွ်င္၊ ထိုေန႕မွစ၍ ေစာျမေအး၏၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကေလးမွာ မစၥတာဟဲရစ္၏ ေနအိမ္တြင္ ရိွေနလွ်က္၊ မစၥတာဟဲရစ္၏ ေနအိမ္တြင္ရိွေနလွ်က္။ မစၥတာဟဲရစ္အလုပ္တိုက္သို႕ လာတိုင္း အတူ လိုက္လာျပီး၊ ကုန္တိုက္ၾကီးအတြင္း အျခားစာေရးမ်ား မရိုးမေျဖာင့္လုပ္လွ်င္၊ မန္ေနဂ်သိ ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္အခါလုပ္ေပးလွ်က္၊ ထြန္းတင္အလုပ္တိုက္သို႕လာတိုင္း၊ သူ၏မျမင္ရေသာ လက္ကေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ ကိုင္တြယ္ကာ၊ သူရိွေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ျပရွာျပီး၊ ထြန္းတင္ႏွင့္ အတူ လည္း၊ မၾကာခဏ ကားစီး၍ လိုက္တတ္ေလရာ၊ ထြန္းတင္မွာ ခ်စ္သူလိပ္ျပာကေလးႏွင့္ ယခု လို နီးနီးစပ္စပ္ မျပတ္ ေတြ႕ေနရျခင္းကိုပင္ အလြန္အမင္းေက်နပ္ေရာင့္ရဲလွ်က္ စိတ ္သက္သာရာရ ခဲ့ေလ၏။
မစၥတာဟဲရစ္ မွာလည္း ထြန္းတင္ေက်နပ္ စိတ္ခ်မ္းသာေနသည္ကိုျမင္ရသည္ က တ ေၾကာင္း၊ ေစာျမေအး ကိုခင္မင္သနားရိွသည္တေၾကာင္း ၊ ထို႕ေၾကာင့္၊ ေကာင္းစြာလက္ခံထားခဲ့ သည္ျဖစ္ရာ၊ သူ႕ေပၚကို အျမဲၾသဇာေပးလ်က္၊ မၾကာခဏဆူပြတ္ ၾကိမ္းေမာင္းေလ့ရိွေသာ ေဒၚေပါၾကီးအားလည္း၊ ဆူတိုက္ ပူတိုင္း ေစာျမေအးက က်ည့္စားသလိုလို၊ တကယ္လိုလိုႏွင့္ အခါ မျပတ္၊ အေနာက္ အယွက္ေပး ေနျခင္းတို႕ေၾကာင့္ မၾကခဏအရူးျဖစ္ရပုံကို သကၤာမကင္းႏိုင္ ေအာင္ရိွလာေလ၏။
ယင္းသို႕ မသကၤာတိုင္းလည္း မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးအား အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကိမ္း၀ါးမန္မဲဆူပူျပန္ရာ၊ ဆူေလ ပူေလအရူးျဖစ္ရေလေလသာ ရိွေနလွ်င္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဓါတ္သိျဖစ္သူ မစၥတာဟဲရစ္မွာ ေစာျမေအး လက္ခ်က္ဟု အရိပ္အျမႊတ္မွ်မေျပာဘဲ၊ အျမဲသာလွ်င္ မိမိဘာမွ်မသိေၾကာင္းႏွင့္၊ ဘူးတလုံး ေဆာင္ထားျပီး ကြယ္ရာတြင္မူကား ထြန္းတင္ႏွင့္အတြင္းၾကိဳတ္ျပဳံးၾကရေလေတာ့၏။ ေဒၚေပါၾကီး မွာလည္း တေန႕တျခားမသကၤာစရာေတြ ေတြ႕ေနရျပီး၊ မိမိဆူတိုင္းလည္း အရူးျဖစ္ရပါ မ်ားလာရုံမက၊ ေစာျမေအး၏ၾကည့္စာသန္မႈမွာ အပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္သကဲ့သို႕ ျဖစ္လာေလ၏။
ေဒၚေပါၾကီးမွာ "မဟုတ္ဘဲမေက်ာ္ မပုတ္ဘဲမေပၚ"ဆိုသဲ့သို႕ အမ်ားေျပာဆိုကဲ့ရဲ႕ၾကေသာ အတိုင္း ပင္၊ မစၥတာဟဲရစ္ အလုပ္သြားေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္၊ အိမ္တြင္ငွါးထားေသာ လူရည္ေခ်ာေခ်ာ ငယ္ရြယ္သူ စားပြဲထိုး ေကာင္ကေလးႏွင့္ ပလူးပလဲေျမာက္ပန္းလွန္လ်က္ ရိွသူျဖစ္ရာ၊ စားပြဲထိုးက ေလးမွာလည္း၊ အေကာင္လယ္ အေကာင္မြတ္ကေလးျဖစ္၍ ေဒါေပါၾကီးထံမွက်သမွ် ျမဴျပီး၊ အခ်ဴ ၾကီးခ်ဴေနသူျဖစ္ရကား၊ အေမ ေလာက္ၾကီး သူပင္ျဖစ္လင့္ကစား ႏွစ္ပါးသြားရန္၀န္မေလးလွဘဲ၊ အခန္းထဲအျမဲ သစၥာႏွံေလ ရိွသည္အတိုင္း၊ ထုံးစံ၀တၱရားမပ်က္ေန႕ဘက္တြင္ အမႈထမ္းျမဲထမ္းလာ ခဲ့ရာ၌၊ ယခုတေလာမူ အခန္းတြင္း သို႕စားပြဲထိုးေကာင္ကေလး ၀င္မိျပီးေနာက္၊ ညေနမစၥတာဟဲရစ္ ၾကီးျပန္မလာမွီ လူခ်င္းခြဲၾကရျမဲ ကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ ၀င္မိသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ အခန္းတြင္းမွ ျပန္မထြက္ ႏိုင္ေတာ့ ဘဲ၊ ထြက္ေပါက္ကို တစုံတေယာက္ကအျပင္မွေနကာ၊ ေသာ့ႏွင့္ အေသခတ္ထားျခင္းခံရေလရာ၊ အျခား ျပဴတင္းေပါက္ မွ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးရန္လည္း၊ သံတိုင္ကာ ေသာျပဴတင္းမ်ားျဖစ္၍ မတတ္သာ၊ အတြင္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္သားဗ်ာမ်ားလ်က္ႏွင့္ပင္ မစၥတာဟဲရစ္ ၾကီးျပန္ေရာက္၍ ေသာ့ဖြင့္ေပးမွ ထြက္ၾကရေတာ့၏။
သို႕ေသာ္ေဒၚေပါၾကီး မွာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္း စြာမန္မဲျခင္းျဖင့္၊ တစုံတေယာက္တက်ည့္စားျပီး မတရား ေလွာင္ထားသလိုလို၊ ရိုးသားစြာထင္မိ ေသာမစၥတာဟဲရစ္မွာ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် မိမိျပန္ေရာက္ခါမွ တံခါေပါက္မွ ေသာ့ကိုဖြင့္ေပးရဖန္မ်ားလာ ေသာ္-
"မေပါၾကီး၊ ဒီေကာင္ကေလး ေန႕တိုင္း၊ ေန႕တိုင္၊ ခင္ဗ်ားအခန္းထဲကို ဘာကိစၥလာရတာလဲ"
ဟုူေသာ ေမးခြန္းေပၚေပါက္လာျပီး၊ မေပါၾကီးကလည္း အရံႈးမေပးဘဲ-
"ငါ့အိမ္က အေစခံဘဲ၊ ငါခိုင္းစရာရိ္ွေခၚခိုင္းမွာေပါ့၊ အခန္းထဲမွာ ေကာင္ကေလးေန႕တိုင္းလာျပီး အလုပ္ လုပ္ရတယ္၊ နင့္ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ဘိနပ္ေတြ၊ သိမ္းရေခါက္ရတယ္၊ မွန္တင္ခုံေတြ၊ အိပ္ရာေတြ ရွင္းရတယ္ဟဲ့" ဟုေျပာေစကာမူ-
"အို-ဒါေတြ သူလုပ္ဘို႕မဟုတ္ဘူး၊ သူကစားပြဲထိုးဘဲ ထမင္းစားပြဲမွသာသူ႕ အလုပ္ရိွတယ္၊ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ မခိုင္းပါနဲ႕"ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္၊ အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ပါးမသြားသာေအာင္ ရိွေလရာ၊ မေပါၾကီး မွာ ေကာင္ကေလးႏွင့္ တေန႕မေတြ႕ရမေနႏိုင္ရွာသူ ျဖစ္၍၊ ေကာင္ကေလးေနေသာ အေစခံတန္းလ်ားသို႕ သြား၍ ေတြ႕မိသည္တြင္မွ အျပင္ကေသာ့ပိတ္ခံရျပန္ေလရာ၊ ဤအၾကိမ္မွာ မူမစၥတာဟဲရစ္သည္ ေဒၚေပါၾကီး မရိုးသားေၾကာင္း ေကာင္းစြာရိပ္မိသြားသျဖင့္၊ မ်ားစြာဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းေလ၏။ တသက္လုံး ႏိုင္လာေသာ မေပါၾကီးမွာ အရံဳံးမခံကက္ကက္လန္ေအာင္ ျပန္၍ ရန္ေတြ႕ျခင္း ျဖင့္မစၥတာဟဲရစ္မွာ ေအာင့္သက္သက္ ႏွင့္အခံရခက္ေနကာ၊ ေဒၚေပါၾကီး၏ မတရား မႈကိုလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ဘမ္းဆီး ေပးေသာ ေစာျမေအးကိုလည္း ေက်းဇူးအတင္ၾကီး တင္ေနရုံ မက။
"ကစ္ဒီ- ဒီေကာင္မၾကီး အေၾကာင္းကို အန္ကယ္ေကာင္းေကာင္းသိခ်င္တယ္၊ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိေအာင္ ဒီလိုၾကီး ခဏခဏဘမ္းျပစမ္းပါကြယ္"
ဟုပင္၊ ၾကိတ္၍ ေျပာဆိုမွာထားမိေလ၏။
တသက္လုံးထင္သလိုျပဳခဲ့သည္ကို တခုမွ်မရိပ္မိလဲ၊ မိမိၾသဇာကို ေခါင္းငုံ႕ကာ ခံလာသူမိမိလင္၊ ယခုတေလာတြင္မွ ထူးျခားလာျခင္းကို၎၊ မိမိတို႕လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈကို လူသိေအာင္အျပဳခံရျခင္း၊ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္း မိတိုင္း အရူးလုပ္ခံရျခင္းမ်ားကို စဥ္းစားမိလာေသာ ေဒါေပါၾကီးမွာ ဤအိမ္တြင္ တခုခု ရိွေနျပီဟု၊ ရိပ္မိလာသည့္အတိုင္၊ မိမိမေလွ်ာ္မႈကို ေခတၱခဏရပ္စဲထားျပီး၊ မိမိအတြက္ ေဆး၀ါး ပေယာဂ ၌ တသက္လုံး ကိုးကြယ္ဆီးကပ္လာေသာ ေအာက္လမ္းရွမ္းဆရာၾကီးတဦးထံ သို႕အျမန္သြား၍၊ အၾကံအစည္ႏွင့္အကြယ္အကာမ်ားေတာင္းေလမွဘဲဟုစိတ္ကူးေပါက္ လာမိ သည့္အားေလွ်ာ္စြာ မ်ားမၾကာမွီပင္၊ မိမိအမ်ိဳးအေဆြမ်ားထံ အလယ္သြားဦးမည္ဟု၊ ေတာသံ၊ ေတာင္သံေပးျပီး၊ မူးေဆးေတာင္ၾကာ ရိွ၊ ေဖ ါ့ယား ေခၚရြာကေလးတရြာသို႕၊ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခါြာသါားေလရာ၊ က်န္ရစ္သူ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာ နားခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ရိွေနရုံမက၊ ညစဥ္ညစဥ္ မိမိအိမ္တြင္ ေမာင္ထြန္းတင္ ကို ဒင္နားပါတီေပးလ်က္၊ ေစာျမေအး၏၀ိညာဥ္ ကေလးႏွင့္ ေပ်ာ္ေနၾကေလသတည္း။
ဆက္ရန္
.
အခ်ိဳ႕လူတစုမွာကား၊ ေသသူကိုလည္းသနား က်န္ရစ္သူထြန္းတင္ကိုလည္း သနားႏွင့္စပ္ၾကားက မ်က္ရည္မ်ားလယ္ကာ၊ "ဒါဟာမစၥတာဟဲရစ္ ၾကီးပါလိုက္ဒီလိုျဖစ္ကုန္တာေအ့၊ ထြန္းတင္ မူးျပီးကားေမာင္း လို႕ ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ မစၥတာဟဲရစ္ ရဲ႕မယားရွမ္းမၾကီးကလင္ကို ေဆးခပ္ျပီး မတရား အႏိုင္ယူ ေနရရုံနဲ႕ မျပီးေသးဘူး၊ လင္မရိွတဲ့အခါ အိမ္မွာခိုင္းထားတဲ့ အေစခံေတြ၊ ဒရိုင္ဘာေတြနဲ႕ အျမဲအက်င့္ ေဖါက္ျပန္ေနတာကလား၊ ေနာက္ျပီး လင္မို႕အိမ္ကထြက္သြားရင္၊ ဗ်စ္ေတာက္၊ ဗ်စ္ေတာက္၊ ျမည္တြန္ က်န္ရစ္တာဘဲ၊ ဒီမိန္းမၾကီး အိမ္က သစၥာေဖါက္ေနေတာ့ ခရီးသြားေနတဲ့ လင္သားကို ထိတာေပါ့၊ ထိရုံတင္မကဘူး၊ စပ္ၾကားက သၼီးရည္းစားႏွစ္ေယာက္မွာလဲ ၾကားကဒါးစားခံေသကြဲ ကြဲရတယ္ေအ"ဟု မဲ့ကာရြဲ႕ကာ အတင္း ေျပာရင္းမသာပို႕လိုက္လာၾကေလ၏။
"ေသနာေကာင္ၾကီး ကိုုယ့္ကိုယ္ကိုမွ မရွက္တယ္၊ လူငယ္ေတြကျမင္းေၾကာထတဲ့ အထဲမွာ ကပ္ေျမႇာင္လိုက္ အနံ႕ခံ သြားေရယိုျပီး၊ မူးမူးရူးရူးနဲ႕နံ႕ေၾကာၾကီးဆြဲလိုက္တာ ကံေကာင္းလို႕မသာ မျဖစ္တာ ကလားအံ့ပါရဲ႕ေတာ္၊ ျပီးေတာ့ေသခါနီးေဆးရုံတင္ထားရာက အရွက္မရိွ၊ တိတ္တိတ္ ထြက္ေျပး ေသးတယ္၊ ေဆးရုံအ၀တ္ၾကိးဖါးယား ဖါးယားနဲ႕သူမို႕ လူေတြၾကားထဲ၀င္ရဲတယ္ ဟဲရစ္ရယ္၊ ငါ့ေတာ့ အ့ံေရာ-အံ့ေရာ"ဟု ေနေရာ၊ ညာေရာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိတိုင္း ေဘာက္ေတာခံ ေနရေသာဟဲရစ္မွာ၊ ခံေနၾကျဖစ္၍ ရိုးေနေသာ္လည္း ေဘးကၾကားသူမ်ားမွာမစၥတာဟဲရစ္ကို သနားမိရွာေလ၏။
ထြန္းတင္ကား အရူးပမာ ကြယ္လြန္ရွာသူကေလးကို ေတြးျပီး၊ တေရးေရး တစိမ့္စိမ့္လြမ္းျပီး ကုန္တိုက္ၾကီး ရိွ ခ်စ္သူေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေသာ လက္ရာေျခရာကေလးမ်ားကို လာၾကည့္သည့္အခါ ၾကည့္၊ သင္းခ်ိဳင္းရိွ ေျမပုံကေလးနားသို႕ သြားထိုင္လိုထိုင္ႏွင့္ တငိုင္ငိုင္၊ တေငးေငးအတြင္းေဆြး ေဆြးကာ၊ "ငါသတ္တာ၊ငါ သတ္တာ"ဟုသာမျပတ္ရြတ္၍ ေနမိရွာေတာ့၏။
ယင္းသို႕ႏွင့္ပင္၊ ေစာျမေအး သျဂိဳလ္ျပီးေနာက္ ဆယ့္ငါးရက္ေျမာက္တြင္ ထြန္းတင္သည္၊ အလုပ္ မွ ခြင့္ယူထားသည့္ အားေလ်ာ္စြာ၊ မၾကာမၾကာ လာတတ္သည့္အတိုင္း၊ နံနက္ေစာေစာကားကေလး ႏွင့္ မစၥတာဟဲရစ္ရိွရာ ကုန္တိုက္ၾကီး သို႕ေရာက္လာေလ၏။
"အလို-မစၥတာထြန္းတင္ေရာက္လာျပီးလား၊ ခင္ဗ်ားမလာရင္ က်ဳပ္လာမယ္လို႕ၾကံေနတုန္းခင္ဗ်ား ေရာက္လာတာ အခန္႕သင့္ဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကိုေျပာစရာတခုရိွေနတယ္..."
"ဘာလဲ-မစၥတာဟဲရစ္ရဲ႕"
"လာပါဗ်ာ၊ ဒီအနားမွာေျပာလို႕မေကာင္းပါဘူး၊ က်ဳပ္အလုပ္ခန္းထဲလိုက္ခဲ့ပါ"ဟုဆိုကာ ေခၚသြား ေလ၏။ ပရိုက္ဘိတ္ အလုပ္ခန္းစားပြဲတြင္ ထိုင္မိၾကေသာအခါ မစၥတာဟဲရစ္က-
"ညက အိမ္မက္လိုလို၊ တကယ္လိုလိုနဲ႕၊ ကစ္ဒီ က်ဳပ္ဆီကိုေရာက္လာတယ္"
"ဟင္-ဟုတ္လားေျပာစမ္းပါအုံ း"
"သူတေယာက္ထဲ ေနရတာ သိပ္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာဘဲတဲ့၊ ကိုကိုတင္နဲ႕လဲမေတြ႕ရဘူးတဲ့၊ ကိုကိုတင္ သူရိွေနတဲ့ ေနရာကို မလာတာဟာ သိပ္ရက္စက္တာဘဲတဲ့၊ သူမွာေတာ့တေန႕မွမေမ႕ဘူး အျမဲ သတိရ ေနတာဘဲတဲ့၊ မ်က္ရည္လယ္လယ္နဲ႕ေျပာရွာတယ္၊ ႏို႕ျပီးေတာ့၊ ခင္ဗ်ားေနတဲ့အိမ္ကို သူလာလို႕ မရဘူး တဲ့၊ က်ဳပ္အိမ္ကိုေတာ့ လာလို႕ရတယ္တဲ့၊ ဒါ ေၾကာင့္ခ်င္ဗ်ားနဲ႕ေတြ႕ခ်င္းလြန္းလို႕ သူေနတဲ့ ေနရာ ကို အန္ကယ္ နဲ႕အတူတူလာခဲ့ၾကပါတဲ့"
"အို-ဒါလင္-ဒါလင္-သူက်ဳပ္ကိုအထင္မွားေနတယ္၊ က်ဳပ္လဲတေန႕မွမေမ့ဘူးဆိုတာ မစၥတာဟဲရစ္ အသိသား ဘဲဗ်ာ ၊ က်ဳပ္ကသူ႕ကိုသာျပီးေတြ႕ခ်င္ပါေသးတယ္၊ ဘယ္မလဲ၊ သူ႕ကိုဘယ္ေနရာမွာ သြား ေတြ႕ရ မလဲ အခုခ်က္ခ်င္းသြားမယ္ေလ။"
"သူေနတာဟာ၊ အရင္ကားေမွာက္တဲ့ေနရာက ကညႇင္ပင္ၾကီးမွာတဲ့၊ အဲဒီကိုလာရင္သူ႕ကိုေတြ႕ ႏိုင္တယ္ ဆိုဘဲ၊ ကဲ-ခင္ဗ်ားကားနဲ႕ဘဲသြားၾကမယ္ေလ၊ အိမ္ကကား ယူေနရင္မေပါၾကီးသိလို႕ ဆူေနအုံးမယ္၊ ျပီးေတာ့ တခုေျပာခ်င္တယ္၊ ဒီတခါေျဖးေျဖးေမာင္းေနာ္"
"လာပါ သြားမယ္ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းမွာပါဘဲေလ၊ ကၽြန္တာ္ကားျမန္ျမန္ေမာင္းဘို႕ကို အေတာ္စိတ္ နာ ေနတယ္၊ ကဲ-သြားစို႕"
"အို-အခုလိုေန႕ခင္းၾကီးမွာ မေတြ႕ႏိုင္ဘူးတဲ့၊ ဒီညလာသာရင္လာခဲ့ပါတဲ့၊ ႏို႕ျပီးက်ဳပ္ပါမွ ျဖစ္မယ္တဲ့ ညထြက္ ရရင္လဲ မေပါၾကီးက တေမွာင့္ဘဲဗ်၊ ခင္ဗ်ားကားၾကီး ျပင္မျပီးေသးဘဲ၊ ခုစီးလာတဲ့ေအာ္ စတင္ ကားကေလးနဲ႕ ဘဲသြားၾကတာေပါ့"
"အို-ကိစၥမရိွပါဘူးေလ၊ ညေနတိုက္ပိတ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားအိမ္မျပန္နဲ႕ တခါထဲသြားမယ္၊ ဟိုေရာက္မွာ နဲ႕ေမွာင္မွာ နဲ႕အေတာ္ဘဲ"
ထြန္းတင္ကား ခ်စ္သူလိပ္ျပာႏွင့္ ေတြ႕ရမည့္အတြက္အထူးသျဖင့္ ေက်နပ္အားတတ္လ်က္၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြက္သြက္ လက္လက္ျဖစ္လာေလ၏။ ထြန္းတင္ႏွင့္မစၥတာဟဲရစ္တို႕သည္၊ ညေန ေျခာက္နာရီခြဲ ေလာက္တြင္ လာရိႈးလမ္းေပၚ၌ ကားကေလးကို ေျဖးေျဖးေမာင္းႏွင္လ်က္ ရိွၾကေလ ရာ၊ ထြန္းတင္မွာ ကြယ္လြန္ သူကေလးကို တေရးေရးျမင္ေယာင္ကာ၊ မေသမွီကဤေနရာတြင္ မိမိႏွင့္ေနာက္ဆုံး၊ ကားအတူ စီးသြား ရွာ သည္တို႕ကို စဥ္းစားလ်က္၊ စိတ္မသက္မသာျဖစ္ေနရွာေလ ၏။
သို႕ႏွင့္ မၾကာမီ၊ ကညင္ပင္ၾကီးအနီးသို႕ေရာက္လာၾက၍ ကားကိုထိုးရပ္လိုက္ခါ၊ ေအာက္သို႕ ဆင္းလာ ၾကရာတြင္ ထြန္းတင္သည္ ကညႇင္ပင္ၾကီးတြင္ ပြန္းပဲ့ေနေသာဒဏ္ရာမ်ားကိုၾကည့္ျပီး၊ ရင္ထဲတြင္ မခ်ိတင္ကဲ ႏွင့္ မ်က္ေရမ်ား၀ဲကာ။
"မစၥတာဟဲရစ္ၾကည့္ပါအုံး ဗ်ာ၊ သစ္ပင္လုံးၾကီးေတာင္မခံႏိုင္ေအာင္ ပြန္းပဲ့ခ်ိဳင့္၀င္ေနလိုက္တာ၊ ေဟာ-ဒီ ေက်ာက္တုံးကေလးေပၚမွာလဲ၊ ဒါလင့္ရဲ႕ေသြးစ၊ ေသးနကေလးေတြေတာင္ ခုထက္ထိ က်န္ရစ္ ေနရွာေသးတယ္" ဟုေျပာျပီး၊ ေခါင္းၾကီးေအာက္ခ်လ်က္၊ အနီးေက်ာက္တုံးၾကီး တခုေပၚ သြားထိုင္ျပီး၊ ငိုင္ငိုင္ၾကီး ေတြေ၀ေနေတာ့ရာ၊ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာလည္း၊ ကညင္ပင္ၾကီးသို႕ေရာက္ ခါမွ အေဟာင္းကို အသစ္ျဖစ္ခါ၊ စိတ္ပိုမိုထိခိုက္လာျပီး ကံဆိုး ရွာသူကေလးအား သနားမဆုံး ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ထြန္းတင္ႏွင့္ အတူ ထိုင္ကာ တိတ္ဆိတ္စြာ အျပိဳင္၀မ္းနည္းေနရွာေလေတာ့၏။
ထိုခဏ၌ ထြန္းတင္၏စိတ္မ်ားမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနေသာ ၎၏ကိုယ္မွာ ထြက္ခြါပ်ံ၀ဲျပီး၊ နမ္းေမွ်ာ္ ေရတ့ခြန္အနီးတြင္ ခ်စ္သူႏွင့္ႏွစ္ကိုယ္တည္းက်ီဆယ္ခဲ့ၾကပုံမ်ားကို၎၊ မူးမူးရူးရူး ႏွင့္ေစာျမေအးကို လိုက္ဘမ္းပုံ မ်ားကို၎၊ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းဇာတ္စုံခင္းျပလ်က္ရိွေလေတာ့၏။ "ေအးရယ္ေသ ျခင္းေသရင္ ကိုကိုတင္ လို လူမိုက္တေယာက္သာေသထိုက္ပါတယ္"ဟု ပါးစပ္မွေယာက္ထြက္လိုက္ မိသည္တြင္ သတိ၀င္လာခဲ့ျပီ၊ အနီးကမစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာလည္း ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာႏွင့္ တုဏိွ ေဘာၾကီး ျဖစ္ေနေသာ စူးစိုက္မိရာအရပ္သို႕ မ်က္ေတာင္မွ်မခတ္ႏိုင္အားဘဲ၊ အေငးသားေတြေ၀ မိန္းေမာ၍ ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အခ်ိန္မွာကားေန၀င္၍၊ လထြက္စျပဳေနျပီျဖစ္ရာ၊ ၎တို႕ အနီးအနား တ၀ိုက္တြင္ မွဳံ၀ါး၀ါးကေလးလင္းေနေလ၏။ ထြန္းတင္လည္း၊ ေငးစိုက္ျပီး၊ ငိုက္ငိုက္ၾကီး ေတြေ၀ ေနေသာ မစၥတာဟဲရစ္အား။
"ဘယ့္ႏွယ္လဲမစၥတာဟဲရစ္ရယ္၊ ေအးနဲ႕ေတြ႕ရမယ္ဆို လ၊ လဲသာလာျပီ၊ ဒီမွာ ဒါလင္ရိွရိုးမအမွန္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့ မလား။"
ဟုလက္တို႕ေျပာလိုက္သည္တြင္ ငုတ္တုတ္နစ္ေျမာေနသကဲ့သို႕ ျဖစ္ေနသာ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာ အိပ္ရာမွ ဗ်ပ္ခနဲလန္႕ႏိုးသူအလား၊ ျပဴးတူးျပဲတဲျဖစ္သြားျပီးမွ ေနာက္တၾကိမ္ ထပ္ေျပာေသာ ထြန္းတင္၏ စကားကိုနည္းလည္ကာ....
"အို-မစၥထြန္းတင္ မျမင္ဘူးလား၊ ကစ္ဒီက်ဳပ္ နဲ႕ ဒီနားမွာလာျပီး စကားေျပာေနတယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ား ကိုေတာင္ ျပဳံးၾကည့္ေနေသးတာဘဲ၊ ခင္ဗ်ားကလဲသူလာလို႕မွ အားရ၀မ္းသာႏႈတ္ဆက္ေဖၚ မရဘဲကိုး ဗ်၊ ဘာေတြမ်ား စဥ္းစားခန္း၀င္ေနသလဲ မသိပါဘူး"
ဟုညည္းညည္း ညဴညဴေျပာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္မွာမခံခ်ည့္၊ မခံသာခ်ည္းျဖစ္လာကာ...
"ဘာေျပာတယ္ မစၥတာဟဲရစ္ ဒါလင္လာတယ္ဟုတ္လား၊ က်ဳပ္မျမင္ရဘူး၊ က်ဳပ္ကိုဘာေၾကာင့္ မျမင္ေစ တာလဲ၊ ဒါလင္ဒီမွာရိွတယ္ဆို႕လို႕ အားရ၀မ္းသာနဲ႕လာခဲ့ရတာ၊ ခင္ဗ်ားအသိသားဘဲဟာ"
"အို-ခင္ဗ်ား မျမင္ရဘူးလား၊ က်ဳပ္ကျမင္တယ္ ေအးေမ့တာကိုး၊ အို-က်ဳပ္အိပ္ေပ်ာ္သြားမိသလား မေျပာ တတ္ဘူး။ ဟာ-မအိပ္ပါဘူးေလ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္အနားမွာ ထိုင္ေနတာဘဲ အျမင္သား ခင္ဗ်ား ေျပာလိုက္တဲ့ စကားလဲ အၾကားသားဘဲ ေၾသာ္ အင္း-အင္း- အိပ္မေပ်ာ္ေပတဲ့ နဲနဲေမ့သလိုလို ျဖစ္သြားတုန္းမွာ ကစ္ဒီနဲ႕ ေတြ႕လိုက္တာ ထင္တယ္၊ ေနအုံးဗ်၊ သူေျပာသြားတာကိုက်ဳပ္အကုန္ျပန္ မေျပာရေသးဘူး၊
ေအး-ကိုကိုတင္နဲ႕အတူ ကားျမန္ျမန္ၾကီးေမာင္းတာ စီးခ်င္ေသးတယ္၊ သိပ္ေပ်ာ္ တာဘဲတဲ့ ကိုကိုတင္ ကားနဲ႕ သြားတိုင္း ေအးလဲအျမဲလိုက္စီးေနတာဘဲတဲ့၊ ျပီးေတာ့အခုျပန္လို႕ရိွ ရင္ ေအးအန္ကယ္နဲ႕ ကိုကိုတင္ ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲကထိုင္ျပီး လိုက္လာခဲ့မယ္တဲ့၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘာျပဳလို႕မွန္းမသိဘူးတဲ့၊ ကိုကိုတင္ ေနတဲ့အိမ္ကို ေအးလာလို႕မရဘူး၊ အန္ကယ္ေနတဲ့အိမ္ေတာ့ လာလို႕ရတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခုတခါထဲ လိုက္လာျပီး၊ အန္ကယ္တို႕အိမ္မွာ တဲခိုေနပါရေစတဲ့၊ အန္ကယ္ကို အန္တီၾကီးကဆိုရင္၊ ေအး ၾကည့္လုပ္ ေပးပါ့မယ္ အန္ကယ္ေခၚပါေနာ္လို႕ေျပာတယ္၊ ဒါနဲ႕က်ဳပ္ကလဲ ကစ္ဒီေနခ်င္ရင္ လိုက္ခဲ့ပါ၊ အန္ကယ္ ေက်ေက်နပ္နပ္ေခၚပါတယ္လို႕ ျပန္ေျပာ လိုက္ေတာ့၊ သူေလအားရ၀မ္းသာနဲ႕ ခင္ဗ်ား ရပ္ထားတဲ့ ကားနားကို ထြက္သြားတယ္၊ ေနာက္စကား ေျပာလိုက္သံၾကားတာနဲ႕ လန္႕ျပီး လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့မွ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေနတယ္"
"ႏို႕-ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မေတြ႕ရေတာ့ဘူးလား၊ ဒါလင္ ဒါလင္ ကိုကိုတင္ကိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္ လာ မေျပာတာလဲကြယ္"ဟု ညည္းညဴမိေလ၏။ ထိုခဏ၌ကားဆီမွာ "ေဘာ္-ေဘာ္-ေဘာ္"ဟု သံုး ခါတိတိ ဟြန္းႏွိပ္သံ ၾကားရေသာေၾကာင့္၊ အျခားကခရီးသြားကားတစီးမွတ္၍ ေမာ္ၾကည့္မိၾကရာ၊ ဘယ္ကကားမွ် မေပၚလာဘဲရိွေလ၏။ ထို႕ေနာက္ မိမိတို႕ရပ္ထားေသာကားမွ လူမျမင္ဘဲ တစုံတေယာက္က ႏွိပ္လိုက္ သျဖင့္၊ ဒုတိယတႀကိမ္ ေဘာ္-ေဘာ္-ေဘာ္ႏွင့္ သုံးၾကိမ္ဆင့္၍ ျမည္ျပန္ ေလရာထြန္းတင္မွာ အားရ၀မ္းသာႏွင့္
"ေဟာ-မစၥတာဟဲရစ္၊ ဒါလင္အသံေပးတာဘဲ၊ ဒါလင္ အုိ-ဒါလင္ရဲ႕၊ ကိုကိုတင္ျမင္ရေအာင္၊ ဒါလင့္ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ ကေလးကို ျပစမ္းပါလားဒါလင္ရယ္"
ဟု ဆိုကာ၊ ကားဆီသို႕ေျပးျပီး၊ ျမင္လိုေဇာႏွင့္ ကေဒါကေျမာၾကီး လုိက္ရွာေလ၏။
လသာသာ တြင္ အမိုးခ်ကာရပ္ထားေသာ ေအာစတင္ကားကေလး ေပၚတြင္မူကား လူထား၍ ေခြးတေကာင္ ေၾကာင္တျမီးမွမရိွပါဘဲလ်က္၊ ဟြန္းမီ အသံထြက္လာေသာအခါ လူေသလွ်င္ တေစၦ ျဖစ္သည္၊ အယူလြဲလ်င္ သူရဲျဖစ္သည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ေလလွ်င္ အစိမ္းစားျဖစ္သည္ စေသာ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀တို႕အား အဂၤလိပ္ကျပားျပီျပီ လားလားမွ် အယုံအၾကည္မရိွခဲ့ေသာ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးသည္၎၊ ေခတ္ဆန္ဆန္ႏွင့္ အင္မတန္အဂၤလိပ္စိတ္၀င္ေနေသာေၾကာင့္ နာနာဘာ၀ အစိမ္းတေစၦ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာ၊ ဖုတ္ျပိတၱာ၊ တို႕အေၾကာင္းကို နားမွေလသံမခံဘူး၍ မယုံတယုံတြင္ ခ်စ္သူ အတြက္ ခ်စ္ေဇာ္တက္လြန္း၍သာ လိုက္ပါလာခဲ့ေသာ ထြန္းတင္တို႕မွာ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္ျပီး အ့ံၾသျခင္းၾကီး အ့ံၾသကာ အ့ံၾသတာႏွင့္အမွ်လည္း ခ်စ္သူ႕ လိပ္ျပာႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ ေတြ႕ဆုံရသည့္အတြက္ ၀မ္းသာအားတက္ျခင္းၾကီးမက ၀မ္းသာအားရ ျဖစ္သြားၾကေလ၏။
"ဒါလင္ ဒါလင္ကိုကိုတင္ျမင္ရေအာင္ ဒါလင့္ရုံပုံကေလးျပစမ္းပါ ဒါလင္ရယ္ ဒါလင္ဒီအနီးအနား ရိွေနတယ္ ဆိုတာေတာ့ ကိုကိုတင္ယုံၾကည္ပါျပီ" ဟုေျပာလိုက္ေလရာ ထြန္းတင္၏အနားတြင္ တေယာက္ေယာက္ ျဖတ္သြားသကဲ့သို ေအးကနဲေလတိုးသြားသည္ထင္ရျပီး တစုံတေယာက္က တေထာင့္ထြာ ေလာက္ရွိေသာ သစ္ကိုင္းစိုတခုႏွင့္ ေပါက္လိုက္သည္ကို ခံရေလရာ ထြန္းတင္ မွာ အပင္မွ လတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ခ်ိဳး ျပီး အေစးမ်ားထြက္ဆဲျဖစ္ေသာ သစ္ကိုင္းကေလးကို ေကာက္ယူ ၾကည့္ရႈျပီး သက္ျပင္းၾကီး ရွဴမိကာ....
"ဒါလင္ ဒါလင္ဒီလို မထိတထိကေလးက်ီစားသလိုလုပ္ မေနပါနဲ႕ ဒါလင္ရယ္ ဒါလင္ရဲ႕ပုံသ႑န္ ကေလး ကို ကိုကိုတင္ျမင္ခ်င္လြန္းလို႕ပါ ျမင္သာရုံကေလးျဖစ္ျဖစ္ ျပစမ္းပါဒါလင္ရဲ႕"
ဟုမခ်ိလိုက္လွဲအသဲၾကားမွ ခြဲထုတ္လိုက္သည့္ေလသံႏွင့္ လေရာင္၀ိုး၀ါးတြင္ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ၾကည့္ေမွ်ာ္ျပီး ေရာ္ေရာ္ရမ္းရမ္းမွန္းမွန္း ဆဆႏွင့္ေျပာေနမိရွာ၏။ ထိုခဏတြင္ပင္ လေရာင္ေအာင္ ၌ ေတာက္ပ ေျပာင္လက္ အေရာင္ထြက္ေနေသာ ေမာ္ေတာ္ကား ဦးကေလးေပးတြင္ မီးခိုးလိုလို တိမ္လိုလို ျဖဴျဖဴအရိပ္ တခုရုတ္တရက္ ေပၚလာသည္ကို ျမင္ရျပန္လွ်င္ ထြန္းတင္မွာ ထိုအာရုံကို စိတ္အား ထက္သန္စြာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိျပီး ပါးစပ္ကလည္း....
"ဒါလင္ေရ- ေအးေရ ကိုကိုအခ်စ္ကေလးေရ၊ အခ်စ္ရဲ႕၀ိဥာဥ္လိပ္ျပာကေလးကို ကိုကိုတင္ျမင္ရ ေအာင္ ထင္ထင္ရွားရွား ျပလိုက္စမ္းပါကြယ္"ဟု ေျပာျပီးကားကေလးအနီးသို႕ တိုးမွန္းမသိ တျဖည္း ျဖည္း တိုးလာေနမိေတာ့၏။
မီးခိုးလိုျဖဴျဖဴအရိပ္ၾကီးမွာ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္းပင္ ေအာက္ေျခတြင္ မီးခိုးတိမ္လြာသ႑န္အတိုင္း ျမင္ရျပီး၊ အထက္နားမွာမူ လူ၏အရိပ္သ႑ာန္အတိုင္းျမင္ရျပီး၊ အထက္နားမွာမူ လူ၏အရိပ္သ ႑ာန္ လိုလိုျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ ထြန္းတင္မွာ မ်က္ေတာင္မွ်မခပ္ႏိုင္ဘဲ အားခဲ၍ ၾကည့္ေနမိစဥ္၊ ခါးတ၀က္မွ်သာသာေပၚလာေသာ မိန္းမတေယာက္၏ ပုံသ႑ာန္ကိုေတြ႕ျမင္ရျပန္၏။ ဦးဆံကားဖါးဖါး ေ၀ေ၀ ခ်လ်က္ သစ္ရြက္စမိးမ်ားကို လစ္ႏွစ္ဘက္တြင္စြဲကိုင္ကာ အခိုးအေငြ႕မ်ား အထက္မွ အထင္အရွား ေပၚထြက္လာသည္ကို လေရာင္လင္းလင္းတြင္ အထင္းသာျမင္ရျပီး၊ ထိုမိန္းမ၏ မ်က္ႏွာ ပုံသ႑ာန္ မွာ လည္း ေစာျမေအးပုံအတိုင္းျဖစ္ေလရာ၊ ထြန္းတင္မွာျငိမ္သက္စြာ ၾကည့္မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ...
"ေအးေရ- အမယ္ေလးကိုကို႕ အခ်စ္ကေလးရဲ႕"ဟု ဆိုကာထိုပုံသ႑ာန္ကို လွ်င္ျမန္စြာ လွမ္းဘက္ လိုက္သည္တြင္ ျမင္ရေသာ သ႑ာန္မွာ ဖ်ပ္ခနဲကြယ္ေပ်ာက္ျပီး မီးခိုးလိုလိုျဖဴျဖဴအတန္းၾကီးမွာ လည္း ေလထည္းတြင္ လြင့္ပါး၍ တျဖည္းျဖည္းေမွးမိွန္သြားေလ၏။ ထြန္းတင္မွာ မခ်င့္မရဲၾကိတ္ မႏိုင္ခဲမရႏွင့္ က်န္ရစ္ခါ ေနာက္တၾကိမ္ေပၚလာဦးမည္လားဟု မိမိအနီး ပတ္၀န္းက်င္တြင္ မေန မနားမ်က္လုံးကို ေစစားလ်က္ ရိွေလေတာ့သည္။
"မစၥတာဟဲရစ္ ဒါလင့္ကို ကၽြန္ေတာ္ရိပ္ခနဲ ျမင္လိုက္ရတယ္၊ ေဟာဒီကားေဘာ္ဒီေပၚမွာေလ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဘက္လိုက္ေတာ့ ျဗဳံးကနဲေပ်ာက္သြားတယ္"ဟုဆို၍ မစၥတာ ဟဲရစ္ကလည္း စိတ္အား ထက္သန္စြာႏွင့္.....
"ဟုတ္မွာဘဲ-ဟုတ္မွာဘဲ-ကစ္ဒီရဲ႕ ၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကေလးဟာ က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ အနီးအနားမွာ ရိွတယ္ ဆိုတာ အမ်ားၾကီး ထင္ရွားေနတာဘဲ"ဟုေျပာကာ ႏွစ္ေယာက္သား ကားအနီးတြင္ ရပ္ေစာင့္ ေနၾကျပန္ေလ၏။
ထိုခဏ၌ ကားတံခ ါးတဘက္မွာ လူတဦးတေယာက္ကဆြဲဖြင့္လိုက္သလို ဆပ္ခနဲအလိုလိုပြင့္ သြားလ်က္ ကားေရွက္ထိုင္ခုံေပၚသို႕ လူတစုံတေယာက္တက္ထိုင္လိုက္သကဲ့သို႕ သိမ့္ခနဲျဖစ္သြား ျပီးပြင့္ေနေသာ ကားတံခါးကိုလည္း လူမျမင္ရဘဲ ေဂ်ာင္းခနဲတအားဆြဲပိတ္လိုက္သည္ကို ျမင္ရျပန္ေသာ အခါ ထြန္းတင္ႏွင့္မစၥတာဟဲရစ္တို႕ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္အံ့အားသင့္ကာ ၾကည့္မိၾကျပန္၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ မစၥတာဟဲရစ္သည္ မိမိနားတြင္းသို႕ အသံတခုၾကားရေသာ ေၾကာင့္ လယ္ေစာင္းကာ နားေထာင္ျပီးလွ်င္၊
"ေဟာ မစၥတာထြန္းတင္ သြားၾကစို႕တဲ့ေျပာေနတယ္ ကဲ-လာေလသြားၾကမယ္"
ဟုေျပာလိုက္သည္တြင္ ထြန္းတင္လည္း ကားေပၚတက္ခါ မစၥတာဟဲရစ္ႏွင့္ အတူျပန္ေမာင္းလာခဲ့ ေလသတည္း။
"ဟင္-ၾကည့္စမ္း ရွင္-အခု ထြန္းတင္ကားနဲ႕ ျပန္လာတယ္ေပါ့ေလ၊ ဘယ္အထိသြားျပီးကျမင္း ေၾကာ ဆြဲလာလို႕ ဒီအခ်ိန္မွျပန္လာရလဲဟင္ အရင္ျဖစ္ခဲ့တာ ပူပူေႏြးေႏြးၾကီးရိွေသးတယ္၊ အမွတ္ မရိွ သြားျပန္ျပီ ေပါ့ေလဟု ေဒၚေပါၾကီးကဆီးၾကိဳကာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္လိုက္သည္တြင္....."
"က်ဳပ္ကိစၥရိွလို႕သြားတာအလကား ဆူမေနစမ္းပါနဲ႕ေလ"ဟု ေလေျပေလေအးႏွင့္ ေျပာျပီးမစၥတာ ဟဲရစ္ သည္သူ၏ အခန္းထည္းသို႕ ၀င္သြားေလရာ၊ ေဒၚေပါၾကီးမွာ ဗ်က္တီး၊ ဗ်က္ေတာက္၊ ျမည္တြန္ ေတာက္တီး လ်က္၊ အဆက္မျပတ္ဆူပူေနျပန္ေလ၏။
"ခက္တယ္-ခက္တယ္၊ ဒီအဘိုးၾကီးဟာ ထြန္းတင္နဲ႕ေပါင္းမွ ေကာင္းေကာင္းပ်က္စီးေနေတာ့ တာဘဲ၊ ေဟ့ ေျပာလိုက္ပါေပ၊ ဒီကေန႕ကစျပီး ထြန္းတင္နဲ႕ အေခၚ၊ အေျပာ၊ အေပါင္းအသင္း၊ မလုပ္ ရဘူး၊ လုပ္ရင္သိၾကေရာေပါ့"ဟု ကေလးကို မေအကဆုံးမသလို ၾကိမ္းေမာင္းေနဆဲ၌၊ ေဒၚေပါၾကီးမွာ၊ မိမိေခါင္းေပၚ သို႕ ၾကြက္ေလ်ာက္ေပၚတြင္၊ အလွဆင္ထားေသာ ေၾကးလင္ဘန္း ၾကီးတခု၊ ဂၽြမ္းကနဲ ျပဳတ္က် လာေသာေၾကာင့္၊ နာနာႏွင့္ ေနရာေျပာင္းကာ၊ နင္းကန္၊ ဆူျပန္၊ ဆဲျပန္ ေလလွ်င္၊ ေနာက္တၾကိမ္ ေရြ႕ထိုင္ လိုက္ေသာ ပက္လက္ကုလားထိုက္ ေဒါက္ျပဳတ္က်သြားေသာ ေၾကာင့္ "အမယ္ေလးေတာ့" ဟု ေအာ္ကာ၊ ကုလားထိုင္ေရာ လူပါ၊ ၾကမ္းေပၚတြင္ပုံရက္က်ရာမွ လူးလဲကာထျပီး ဆူျမဲတိုင္း ဆူကာ၊ ျပဴတင္းေပါက္၀ တခုသို႕ထလာျပန္ေလ၏။ ထိုတြင္ ျပဴတင္း ေပါက္မွခန္းဆီးတည့္ေသာ တုတ္ၾကီး ျပဳတ္က်လာျပီး၊ ေဒၚေပါၾကီးနဖူးေပၚသို႕ အေဆာ္ခံရျပန္ရာ ေဒၚေပါၾကီးမွာ တုတ္ၾကီးကို ဆြဲလြင့္ပစ္ လိုက္ေလ၏။
မိမိအခန္းတြင္းရိွ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ျငိမ္သက္စြာထိုင္ကာ၊ သတင္းစာဘတ္ေနေသာ မစၥတာဟဲရစ္ မွာ၊ ေဒၚေပါၾကီးျဖစ္ပုံကို ျမင္ရလွ်င္ သတင္းစာကြယ္ကာ ျပဳံးျပံဳးၾကီးျဖစ္ေနေလ၏။
သို႕ႏွင့္ ေဒၚေပါၾကီးမွာ ဆူေလအထိအခိုက္မ်ားေလႏွင့္ ျဖစ္ေနရာ ေနာက္ဆုံးေမာလာ၍ အဆူရပ္ ခါမွ၊ အထိအခိုက္ လည္း သက္သာသြားလ်က္ ညဥ္လည္းနက္သည္ႏွင့္ အိပ္ခန္းသို႕၀င္ေလ၏။
ေဒၚေပါၾကီး သည္ မည္သို႕စိတ္ကူးေၾကာင့္မသိ၊ က်ယ္ေသာအိပ္ခန္းၾကီးအတြင္းမွာ၊ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္အိပ္ ခုတင္တခုစီႏွင့္ တေနရာစီ လိုက္ကာႏွင့္ ယာယီအခန္းငယ္ဖြဲ႕ကာ၊ အသီးသီးအိပ္ၾကျမဲ ျဖစ္သည့္အတိုင္း၊ ေဒၚေပါၾကီးသည္ မိမိခုတင္ေပၚသို႕လဲေလ်ာင္းရင္း အတန္ၾကာ အနားယူလ်က္၊ ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ေနရာမွ ခဏၾကာေသာ္၊ ျဗံဳးကနဲထျပီး ေဒါၾကီး၊ ေမာၾကီးႏွင့္ မစၥတာဟဲရစ္အနီးသို႕ေရာက္လာကာ စားေတာ့၊ ၀ါးေတာ့မည့္ မ်က္ႏွာၾကီးႏွင့္ စိုက္ၾကည့္လ်က္....
"ဟဲရစ္၊ အခုဘာလုပ္တာတုန္းဟင္၊ နင္ကငါ့ကိုေၾကာင္ေတာင္ထားျပီး ပမာမခန္႕လုပ္ျပတာလား။"
ဟုက်ားဟိန္းသံမ်ိဳးၾိကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္လွ်င္၊ သတင္းစာတြင္ စိတ္၀င္စားေနေသာ မစၥတာဟဲရစ္မွာ၊ ေဒါၾကီး၊ ေမာၾကီးျဖစ္လာေသာ ေဒါေပါၾကီးကိုၾကည့္ျပီး...
"ဘာလဲမေပါၾကီး၊ ကၽြႏ္ုပ္ဘာလုပ္သလဲ၊ မျမင္ဘူးလား ဒီမွာသတင္းစာဘတ္ေနတယ္ေလ၊ မေပါၾကီးကၽြႏု္ပ္ကို ခဏခဏဆဲေနတယ္၊ ကၽြႏ္ုပ္ဘာမွ အျမစ္မရိွဘူးမဟုတ္လား။"ဟု ေလေအးႏွင့္ ေျပာေသာ္လည္း၊ ေဒါၾကီးေနေသာမေပါၾကီးမွာ၊
ဟင္-နင္ အျပစ္မရိွဘူးလား၊ အခုနင့္အခန္းထဲမွာ မိန္းမတေယာက္၀င္သြားတာ ငါျမင္လိုက္တယ္၊ ငါ့ကို ေၾကာင္ေတာင္ ထားျပီး နင့္မယားငယ္ကို အခန္းထဲေခၚသိပ္တာ၊ အျပစ္ၾကီးမဟုတ္ဘူးလို႕ နင့္အေမလင္ က ေျပာသလားဟင္၊ ဘယ္မလဲ ဒီေကာင္မ ငါကိုယ္တိုင္ ဘိနပ္နဲ႕ရိုက္ျပီး၊ ေလးေပါင္ ေလးလက္ျဖဲလႊတ္မယ္၊ အခုထုတ္ေပးတဲ့။ ဟုေဒါသတၾကီးႏွင့္ ဘီလူးမ ပတ္ၾကမ္းတိုက္ေလရာ မစၥတာဟဲရစ္ မွာ စိတ္ရႈပ္စြာႏွင့္...
"မေပါၾကီး ခင္ဗ်ားရူးေနသလား၊ ဒီအခန္းထဲမွာ၊ ခင္ဗ်ားနဲ႕ က်ဳပ္နဲ႕ႏွစ္ေယာက္ထဲအိပ္တယ္၊ ဟိုမွာလဲ တံခါး ပိတ္ထားတယ္၊ ဘယ္ကမိန္းမလာမလဲ။"
"မညာနဲ႕ ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႕ ျမင္လိုက္တာ၊ ငါကၾကည့္လိုက္မွန္းသိေတာ့ ေဟာဒီလိုက္ကာ ၾကားထဲရိပ္ခနဲ ကြယ္ပစ္လိုက္တယ္၊ ေကာင္မခတ္ငယ္ငယ္ရယ္၊ ဘယ္မလဲ အခုထုတ္ေပးရင္ေပး- မေပးရင္နင့္ေခါင္းေမြးဆြဲႏႈတ္ပစ္မယ္သိလား။"
"အို-သိပ္ခက္တဲ့မေပါၾကီးဘဲ၊ မယုံရင္ ခင္ဗ်ားရွာေလ မရိွဘဲနဲ႕ ခင္ဗ်ားစိတ္ထင္တာကို၊ ကၽြႏိုပ္ ဘယ္လို ရွာေပးႏိုင္မလဲ။" ဟုဆို၍၊ ေဒၚေပါၾကီးမွာ။
"ေအးေအး ငါကိုယ္တိုင္ရွာမယ္၊ ေတြ႕ရင္နင့္ေရာ နင္ ့ေကာင္မေရာ၊ ႏွစ္ေကာင္စလုံး ဒါးနဲ႕အေသခုတ္ မယ္ တဲ့။"
ဟု ဆိုကာ၊ ခုတင္ေအာင္၊ လိုက္ကာကြယ္၊ ေထာင့္ၾကိဳ ေထာင့္ၾကားမ်ကန္၊ တခန္းလုံး အပ္ေပ်ာက္ ရွာနည္းရွာျပီး၊ ဘယ္ေနရာမွမေတြ႕သည့္တိုင္လည္း၊ မေၾကမခ်မ္းၾကီး ျဖစ္ေနေသးကာ၊ မစၥတာဟဲရစ္ ရိွရာသို႕၊ ခ ါးၾကီးစုံေထာက္၍ ေထာက္လာျပန္ေလ၏။
"နင့္ေကာင္မ ကို ငါမ်က္စိနဲ႕ အတတ္ျမင္လိုက္တာ အမွန္ဘဲ နင္ဘယ္လိုလွည့္ထုတ္ပစ္လိုက္တာ လဲ ဟဲရစ္"
"အို- သိပ္ခက္တဲ့မေပါၾကီး ကၽြႏု္ပ္ဘာမွမသိဘူး။"
ထိုခဏတြင္ ေဒၚေပါၾကီး ေက်ာ္ကိုေနာက္မွေန တစုံတေယာက္က၊ ခတ္စပ္စပ္ကေလး ဗ်န္းကနဲ ခ်လိုက္ျခင္းခံရ၍ ကျပာကရာလွဲ႕ၾကည့္လိုက္ရာ၊ မိမိေနာက္ရိွလိုက္ကာၾကားထဲသို႕၊ မိန္းမတ ေယာက္ ရိပ္ခနဲ ၀င္သြားသည္ကိုျမင္၊ ျမင္လိုက္ရျပန္သျဖင့္။
"ေဟာ-ေဟာ- ေျပာရင္းဆိုရင္း၊ ငါေက်ာကိုဗ်င္းကနဲျပီး၊ ေဟာဟိုလိုက္ကာၾကားထဲ၀င္သြားတယ္၊ အတင့္ရဲလိုက္တာ၊ လင္ခိုးမငါ့ကိုေျပာင္စရာ ေအာက့္ေမ့ေနတယ္၊ အေသဆြဲလုပ္ပစ္လိုက္မယ္။"
ဟုဆိုကာ လိုက္ကာၾကားသို႕ အေျပးအလြားလိုက္၍ ရွာေလ၏။
မေပါၾကီးသြားေသအခါ၊ အလိုက္ကာအတြင္းအျပင္ ဘာမွ်မရိွေပ။ ထို႕ေၾကာင့္မေၾကခ်မ္းျဖစ္ေန မိစဥ္၊ မိမိေက်ာကိုဖ်ပ္ခနဲပုတ္ လိုက္ျပန္၍ လွည့္ၾကည့္ရာ၊ လိုက္ကာကို ကြယ္လိုက္ေသာ မိန္းမရိပ္ တခုကို ေတြ႕ရ၍၊ ကျပာကရာ လိုက္ဘမ္းလွ်င္၊ ျမင္ရေသာမိန္မမွာလိုက္ကာစကို လွည့္ကာပတ္ ကာ ေျပး ေနေသာေၾကာင့္၊ မေပါၾကီးလည္း ေဒါသတၾကီးႏွင့္ အေမာတေကာလိုက္ကာကို လွည့္ကာ ပတ္ကာ အေျပးလိုက္ ဘမ္း၍ေနရျပန္ေလ၏။
မစၥတာဟဲရစ္မွာ၊ အျခားသူတဦးကိုမျမင္ရဘဲႏွင့္၊ မေပါၾကီး တေယာက္ထဲလိုက္ကာကို ခ်ာလပတ္ လွည့္ေျပး ေနသည္ကို ျမင္ရေသာေၾကာင့္၊ အ့ံၾသေငးေၾကာင္ကာၾကည့္ေနမိစဥ္-
"အန္ကယ္ေရ-အန္တီၾကီးဆူလြန္းလို႕၊ ျငိမ္ေအာင္အလုပ္ေပးထားလိုက္တယ္၊ သူေမာလာရင္ အိပ္မွာဘဲ၊ သိပ္က်ည့္စား လို႕ ေပ်ာ္တာဘဲ၊ ဟား-ဟား-ဟား"
ဟုမိမိနားနားကပ္၍ ေျပာလိုက္အသံကို ၾကားရမွမစၥတာဟဲရစ္မွာ၊ မေပါၾကီးဆူတိုင္း၊ ေၾကးလင္ ပန္းျပဳတ္က်ျခင္း၊ ခန္းဆီးတုတ္ျပဳတ္က်ျခင္းမ်ားမွစ၍၊ ယခုျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းမ်ားမွာ၊ ေစာျမေအး လက္ခ်က္ေတြမွန္း သိလာသျဖင့္၊ သတင္းစာႏွင့္မ်က္မွာကို ကြယ္ကာျပဳံးျပဳံးၾကီး ေက်နပ္သြားရွာ ေလေတာ ့သတည္း။
ယင္းသို႕လွ်င္၊ ထိုေန႕မွစ၍ ေစာျမေအး၏၀ိညာဥ္လိပ္ျပာကေလးမွာ မစၥတာဟဲရစ္၏ ေနအိမ္တြင္ ရိွေနလွ်က္၊ မစၥတာဟဲရစ္၏ ေနအိမ္တြင္ရိွေနလွ်က္။ မစၥတာဟဲရစ္အလုပ္တိုက္သို႕ လာတိုင္း အတူ လိုက္လာျပီး၊ ကုန္တိုက္ၾကီးအတြင္း အျခားစာေရးမ်ား မရိုးမေျဖာင့္လုပ္လွ်င္၊ မန္ေနဂ်သိ ေအာင္ လုပ္ေပးသည့္အခါလုပ္ေပးလွ်က္၊ ထြန္းတင္အလုပ္တိုက္သို႕လာတိုင္း၊ သူ၏မျမင္ရေသာ လက္ကေလးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္ ကိုင္တြယ္ကာ၊ သူရိွေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ျပရွာျပီး၊ ထြန္းတင္ႏွင့္ အတူ လည္း၊ မၾကာခဏ ကားစီး၍ လိုက္တတ္ေလရာ၊ ထြန္းတင္မွာ ခ်စ္သူလိပ္ျပာကေလးႏွင့္ ယခု လို နီးနီးစပ္စပ္ မျပတ္ ေတြ႕ေနရျခင္းကိုပင္ အလြန္အမင္းေက်နပ္ေရာင့္ရဲလွ်က္ စိတ ္သက္သာရာရ ခဲ့ေလ၏။
မစၥတာဟဲရစ္ မွာလည္း ထြန္းတင္ေက်နပ္ စိတ္ခ်မ္းသာေနသည္ကိုျမင္ရသည္ က တ ေၾကာင္း၊ ေစာျမေအး ကိုခင္မင္သနားရိွသည္တေၾကာင္း ၊ ထို႕ေၾကာင့္၊ ေကာင္းစြာလက္ခံထားခဲ့ သည္ျဖစ္ရာ၊ သူ႕ေပၚကို အျမဲၾသဇာေပးလ်က္၊ မၾကာခဏဆူပြတ္ ၾကိမ္းေမာင္းေလ့ရိွေသာ ေဒၚေပါၾကီးအားလည္း၊ ဆူတိုက္ ပူတိုင္း ေစာျမေအးက က်ည့္စားသလိုလို၊ တကယ္လိုလိုႏွင့္ အခါ မျပတ္၊ အေနာက္ အယွက္ေပး ေနျခင္းတို႕ေၾကာင့္ မၾကခဏအရူးျဖစ္ရပုံကို သကၤာမကင္းႏိုင္ ေအာင္ရိွလာေလ၏။
ယင္းသို႕ မသကၤာတိုင္းလည္း မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးအား အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကိမ္း၀ါးမန္မဲဆူပူျပန္ရာ၊ ဆူေလ ပူေလအရူးျဖစ္ရေလေလသာ ရိွေနလွ်င္ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ဓါတ္သိျဖစ္သူ မစၥတာဟဲရစ္မွာ ေစာျမေအး လက္ခ်က္ဟု အရိပ္အျမႊတ္မွ်မေျပာဘဲ၊ အျမဲသာလွ်င္ မိမိဘာမွ်မသိေၾကာင္းႏွင့္၊ ဘူးတလုံး ေဆာင္ထားျပီး ကြယ္ရာတြင္မူကား ထြန္းတင္ႏွင့္အတြင္းၾကိဳတ္ျပဳံးၾကရေလေတာ့၏။ ေဒၚေပါၾကီး မွာလည္း တေန႕တျခားမသကၤာစရာေတြ ေတြ႕ေနရျပီး၊ မိမိဆူတိုင္းလည္း အရူးျဖစ္ရပါ မ်ားလာရုံမက၊ ေစာျမေအး၏ၾကည့္စာသန္မႈမွာ အပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းေသြးထြက္သကဲ့သို႕ ျဖစ္လာေလ၏။
ေဒၚေပါၾကီးမွာ "မဟုတ္ဘဲမေက်ာ္ မပုတ္ဘဲမေပၚ"ဆိုသဲ့သို႕ အမ်ားေျပာဆိုကဲ့ရဲ႕ၾကေသာ အတိုင္း ပင္၊ မစၥတာဟဲရစ္ အလုပ္သြားေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္၊ အိမ္တြင္ငွါးထားေသာ လူရည္ေခ်ာေခ်ာ ငယ္ရြယ္သူ စားပြဲထိုး ေကာင္ကေလးႏွင့္ ပလူးပလဲေျမာက္ပန္းလွန္လ်က္ ရိွသူျဖစ္ရာ၊ စားပြဲထိုးက ေလးမွာလည္း၊ အေကာင္လယ္ အေကာင္မြတ္ကေလးျဖစ္၍ ေဒါေပါၾကီးထံမွက်သမွ် ျမဴျပီး၊ အခ်ဴ ၾကီးခ်ဴေနသူျဖစ္ရကား၊ အေမ ေလာက္ၾကီး သူပင္ျဖစ္လင့္ကစား ႏွစ္ပါးသြားရန္၀န္မေလးလွဘဲ၊ အခန္းထဲအျမဲ သစၥာႏွံေလ ရိွသည္အတိုင္း၊ ထုံးစံ၀တၱရားမပ်က္ေန႕ဘက္တြင္ အမႈထမ္းျမဲထမ္းလာ ခဲ့ရာ၌၊ ယခုတေလာမူ အခန္းတြင္း သို႕စားပြဲထိုးေကာင္ကေလး ၀င္မိျပီးေနာက္၊ ညေနမစၥတာဟဲရစ္ ၾကီးျပန္မလာမွီ လူခ်င္းခြဲၾကရျမဲ ကို ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္မသိ ၀င္မိသည္ႏွင့္တျပိဳင္နက္ အခန္းတြင္းမွ ျပန္မထြက္ ႏိုင္ေတာ့ ဘဲ၊ ထြက္ေပါက္ကို တစုံတေယာက္ကအျပင္မွေနကာ၊ ေသာ့ႏွင့္ အေသခတ္ထားျခင္းခံရေလရာ၊ အျခား ျပဴတင္းေပါက္ မွ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးရန္လည္း၊ သံတိုင္ကာ ေသာျပဴတင္းမ်ားျဖစ္၍ မတတ္သာ၊ အတြင္းတြင္ ႏွစ္ေယာက္သားဗ်ာမ်ားလ်က္ႏွင့္ပင္ မစၥတာဟဲရစ္ ၾကီးျပန္ေရာက္၍ ေသာ့ဖြင့္ေပးမွ ထြက္ၾကရေတာ့၏။
သို႕ေသာ္ေဒၚေပါၾကီး မွာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္း စြာမန္မဲျခင္းျဖင့္၊ တစုံတေယာက္တက်ည့္စားျပီး မတရား ေလွာင္ထားသလိုလို၊ ရိုးသားစြာထင္မိ ေသာမစၥတာဟဲရစ္မွာ ေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ် မိမိျပန္ေရာက္ခါမွ တံခါေပါက္မွ ေသာ့ကိုဖြင့္ေပးရဖန္မ်ားလာ ေသာ္-
"မေပါၾကီး၊ ဒီေကာင္ကေလး ေန႕တိုင္း၊ ေန႕တိုင္၊ ခင္ဗ်ားအခန္းထဲကို ဘာကိစၥလာရတာလဲ"
ဟုူေသာ ေမးခြန္းေပၚေပါက္လာျပီး၊ မေပါၾကီးကလည္း အရံႈးမေပးဘဲ-
"ငါ့အိမ္က အေစခံဘဲ၊ ငါခိုင္းစရာရိ္ွေခၚခိုင္းမွာေပါ့၊ အခန္းထဲမွာ ေကာင္ကေလးေန႕တိုင္းလာျပီး အလုပ္ လုပ္ရတယ္၊ နင့္ ေဘာင္းဘီေတြ၊ ဘိနပ္ေတြ၊ သိမ္းရေခါက္ရတယ္၊ မွန္တင္ခုံေတြ၊ အိပ္ရာေတြ ရွင္းရတယ္ဟဲ့" ဟုေျပာေစကာမူ-
"အို-ဒါေတြ သူလုပ္ဘို႕မဟုတ္ဘူး၊ သူကစားပြဲထိုးဘဲ ထမင္းစားပြဲမွသာသူ႕ အလုပ္ရိွတယ္၊ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ မခိုင္းပါနဲ႕"ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္၊ အခန္းထဲမွာ ႏွစ္ပါးမသြားသာေအာင္ ရိွေလရာ၊ မေပါၾကီး မွာ ေကာင္ကေလးႏွင့္ တေန႕မေတြ႕ရမေနႏိုင္ရွာသူ ျဖစ္၍၊ ေကာင္ကေလးေနေသာ အေစခံတန္းလ်ားသို႕ သြား၍ ေတြ႕မိသည္တြင္မွ အျပင္ကေသာ့ပိတ္ခံရျပန္ေလရာ၊ ဤအၾကိမ္မွာ မူမစၥတာဟဲရစ္သည္ ေဒၚေပါၾကီး မရိုးသားေၾကာင္း ေကာင္းစြာရိပ္မိသြားသျဖင့္၊ မ်ားစြာဆူပူ ၾကိမ္းေမာင္းေလ၏။ တသက္လုံး ႏိုင္လာေသာ မေပါၾကီးမွာ အရံဳံးမခံကက္ကက္လန္ေအာင္ ျပန္၍ ရန္ေတြ႕ျခင္း ျဖင့္မစၥတာဟဲရစ္မွာ ေအာင့္သက္သက္ ႏွင့္အခံရခက္ေနကာ၊ ေဒၚေပါၾကီး၏ မတရား မႈကိုလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ဘမ္းဆီး ေပးေသာ ေစာျမေအးကိုလည္း ေက်းဇူးအတင္ၾကီး တင္ေနရုံ မက။
"ကစ္ဒီ- ဒီေကာင္မၾကီး အေၾကာင္းကို အန္ကယ္ေကာင္းေကာင္းသိခ်င္တယ္၊ လက္ပူးလက္ၾကပ္ မိေအာင္ ဒီလိုၾကီး ခဏခဏဘမ္းျပစမ္းပါကြယ္"
ဟုပင္၊ ၾကိတ္၍ ေျပာဆိုမွာထားမိေလ၏။
တသက္လုံးထင္သလိုျပဳခဲ့သည္ကို တခုမွ်မရိပ္မိလဲ၊ မိမိၾသဇာကို ေခါင္းငုံ႕ကာ ခံလာသူမိမိလင္၊ ယခုတေလာတြင္မွ ထူးျခားလာျခင္းကို၎၊ မိမိတို႕လွ်ိဳ႕၀ွက္မႈကို လူသိေအာင္အျပဳခံရျခင္း၊ ဆူပူၾကိမ္းေမာင္း မိတိုင္း အရူးလုပ္ခံရျခင္းမ်ားကို စဥ္းစားမိလာေသာ ေဒါေပါၾကီးမွာ ဤအိမ္တြင္ တခုခု ရိွေနျပီဟု၊ ရိပ္မိလာသည့္အတိုင္၊ မိမိမေလွ်ာ္မႈကို ေခတၱခဏရပ္စဲထားျပီး၊ မိမိအတြက္ ေဆး၀ါး ပေယာဂ ၌ တသက္လုံး ကိုးကြယ္ဆီးကပ္လာေသာ ေအာက္လမ္းရွမ္းဆရာၾကီးတဦးထံ သို႕အျမန္သြား၍၊ အၾကံအစည္ႏွင့္အကြယ္အကာမ်ားေတာင္းေလမွဘဲဟုစိတ္ကူးေပါက္ လာမိ သည့္အားေလွ်ာ္စြာ မ်ားမၾကာမွီပင္၊ မိမိအမ်ိဳးအေဆြမ်ားထံ အလယ္သြားဦးမည္ဟု၊ ေတာသံ၊ ေတာင္သံေပးျပီး၊ မူးေဆးေတာင္ၾကာ ရိွ၊ ေဖ ါ့ယား ေခၚရြာကေလးတရြာသို႕၊ တိတ္တဆိတ္ ထြက္ခါြာသါားေလရာ၊ က်န္ရစ္သူ မစၥတာဟဲရစ္ၾကီးမွာ နားခ်မ္းသာ စိတ္ခ်မ္းသာႏွင့္ ရိွေနရုံမက၊ ညစဥ္ညစဥ္ မိမိအိမ္တြင္ ေမာင္ထြန္းတင္ ကို ဒင္နားပါတီေပးလ်က္၊ ေစာျမေအး၏၀ိညာဥ္ ကေလးႏွင့္ ေပ်ာ္ေနၾကေလသတည္း။
ဆက္ရန္
.
3 comments:
ေက်းဇူး အစ္မေရႊစင္
ဇာတ္လမ္းက တျဖည္းျဖည္းေကာင္းလာၿပီ မေရႊစင္ေရ...
ebook အေနနဲ႔ ၀င္းေဖ၀င္း မနက္ဖန္အတြက္ဒီကေန႔ နဲ႔ ဒဂံုခင္ခင္ေလးရဲ႔ ေမွာ္ဆရာမွတ္တမ္းအားလံုး ကို pdf နဲ႔ ကူးလိုပါတယ္။ ေက်းဇဴးတင္ပါတယ္။
Post a Comment