ဝင္းေမာင္ထြန္းႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း
ဇူလိုင္လ အတြက္ "စာဖတ္သူမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပးျခင္း" က႑မွာေတြဆံုေပးဖို႕စာေရးဆရာကို ေရြးခ်ယ္ ၾကေတာ့ ေပဖူးလႊာ စာတည္းအဖြဲ႕က စာေရးဆရာ ဝင္းေမာင္ထြန္းကို ေရြးခ်ယ္ေပး လိုက္ပါတယ္။ စာတည္းအဖြဲ႕ ရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အရ ဝင္းေမာင္ထြန္းနဲ႕ ေတြ႕ရမယ္ဆိုေတာ့ ဝင္းေမာင္ထြန္းရဲ႕ စာေတြကို ေက်ညက္ေအာင္ ဖတ္ဖို႕လိုလာပါတယ္။
ဝင္းေမာင္ထြန္းေရးၿပီးသမွ် စာအုပ္စာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သံုးရာသီ မင္းသမီး၊ စံုနံ႕သာၿမိဳင္၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင္႕ သူတို႕ ပတ္ဝန္းက်င္၊ ေမာဟဇာတ္ခံု၊ အသည္းခင္း၍ သတင္းေဖြရွာသူ၊ မုန္းသူ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ စတဲ့ လွ်ိဳ႕ဝွက္သည္းဖို စံုေထာက္ ဇာတ္လမ္းေတြက ဘယ္အငွားဆိုင္မွာမ ရွာမရႏိုင္ ေတာ့ဘူးလို႕ ေျပာၾကတယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြက ရွားပါးစာအုပ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနာက္ပိုင္း ေရးတဲ့" အစနိဂံုး အဆံုး နိဒါန္း" က အစ "ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးကာမွ မုန္းမိုးေတြ ရြာ" အထိသာ အလြယ္တကူ ရႏိုင္မယ္လို႕ သိရပါတယ္။ ရတဲ့စာအုပ္က အရင္ စဖတ္ၿပီး က်န္စာအုပ္ေတြကိုေတာ့ ဆရာဝင္းေမာင္ထြန္းဆီမွာပဲ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆံုး စဖတ္တဲ့ စာအုပ္က "မုန္းေအာင္ ခ်စ္တဲ့ မသဲျဖဴ" ပါ။ အတြဲသံုးတြဲ ရွိပါတယ္။ ပင္မေရစီး စာေပက ငွားလိုက္ပါတယ္။ သံုးတြဲေပါင္းခ်ဳပ္ထားတာမို႕ စာအုပ္က အဘိဓာန္ စာအုပ္ ထက္ေတာင္ ထုခ်င္ေသးတယ္။ စာအုပ္ ငွားလိုက္တဲ့ ဦးျမတ္ေက်ာ္က "ခင္ဗ်ား အခ်ိန္ေကာင္းေကာင္း ရမွ စဖတ္ ေနာ္။ ညမွ စဖတ္ရင္ လက္က မခ်ႏိုင္လို႕ မိုးလင္းသြားမယ္" လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့ ၿပံဳးမိပါေသး တယ္။
တနဂၤေႏြ ရံုးအားရက္ မနက္ အိပ္ရာထက စဖတ္လိုက္တာ ညေန ေလးနာရီမွ ၿပီးသြားပါတယ္။ ဦးျမတ္ေက်ာ္ ညြန္း လိုက္သလိုပဲ လက္ မခ်ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီစာအုပ္ကအစ ဝင္းေမာင္ထြန္း စာအုပ္ေတြကို "ေတြ႕ဆံုေပး" ဖို႕ တာဝန္အရ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စိတ္ပါလက္ပါ အားလံုး ဖတ္မိပါေတာ့တယ္။
ဝင္းေမာင္ထြန္း ရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ မဟုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ တံုးဆိုတိုက္၊ က်ားဆို ကိုက္တတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြ ျဖစ္တာကို ေတြရပါမယ္။ အဲဒါ သူ႕ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စရိုက္ပါပဲ။ ဝင္းေမာင္ထြန္း ကိုယ္တိုင္က အဲဒီလိုစိတ္မ်ိဳး ရွိတယ္။ မၾကာခဏ ေပဖူးလႊာတိုက္မွာ သူနဲ႕ ဆံုလို႕ စကား ေျပာၾကရင္ သူ႕ကိုယ္ေတြ႕ဇာတ္လမ္းေတြကို နားေထာင္ရ တာ ကိုယ္ဟာ စံုေထာက္ဝတၳဳေကာင္း တစ္ပုဒ္ ကို ဖတ္ေနရသလို သည္းထိတ္ရင္ဖိုရွိပါတယ္။
စာေရးေကာင္းသလို စကားေျပာလည္း ေကာင္းတဲ့ ဆရာဝင္းေမာင္ထြန္းကို ေက်ာင္းဆရာႀကီး ဦးသက္ထြန္း နဲ႕ ေဒၚခင္ေလးေမ တို႕က မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ စိန္ပန္းရပ္မွာ ေမြးဖြားခဲ့ၾကပါ တယ္။
"ဝင္းေမာင္ထြန္း ဆိုတာ ကေလာင္နာမည္သက္သက္ပဲလား ဆရာ၊ နာမည္ရင္းရွိေသး လား"
"ဝင္းေမာင္ထြန္း ဆိုတာ ႀကြားလိုက္တာလို႕ ထင္ခ်င္ရင္လည္း ထင္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိဘက ေပးလိုက္ တဲ့ အေမြဆိုလို႕ ဒီနာမည္တစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႕ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏုိးနဲ႕ မိဘေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ ကိုပဲ ကေလာင္နာမည္အျဖစ္နဲ႕ သံုးပါတယ္"
"ဆရာ ပထမဆံုးေရးတာက "သံုးရာသီ မင္းသမီး" ေနာ္ "
"ဟုတ္ပါတယ္"
"သံုးရာသီမင္းသမီး က အစ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြနဲ႕ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေအာင္ျမင္မႈ ရလာၿပီးမွ ဘာျဖစ္ လို႕ လိုင္းေျပာင္းေရာတာလဲ"
"သံုးရာသီမင္းသမီး နဲ႕ စာဖတ္ပရိသတ္ လက္ခံခဲ့ၾကတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေၾကာင္လည္း စာဖတ္ ပရိသတ္ ေတြကဆိုရင္ သံုးရာသီမင္းသမီး က ဝင္းေမာင္ထြန္းကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္လို႕ေတာင္ ဆိုၾကတယ္။ အမွန္က ဝင္းေမာင္ထြန္း ကသာ သံုးရာသီ မင္းသမီးကို ေမြးဖြားခဲ့တာပါ"
"စံုေထာက္ဝတၳဳေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး လူေတြက ေျပာၾကတယ္။ အပစ္အခတ္၊ အညႇစ္အသတ္တဲ့။ ေျပာတဲ့လူေတြက ေျပာသလို ေရးတဲ့သူေတြကလည္း ေရးေနၾကတာပါပဲ။ စံုေထာက္ဆိုတာ ဒီေန႕ သက္ရွိ ထင္ရွား လူ႕ေလာကမွာ မရွိဘူး။ ဂ်ိိမ္စ္ဘြန္းလို စံုေထာက္မ်ိဳးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လက္မခံဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ဆိုေတာ့ သဘာဝယုတၱိလြန္ကဲလို႔ပါပဲ။ လက္ေတြစံု ေထာက္လုပ္ငန္းက ဒါေလာက္လည္း မစြမ္း ပါဘူး။ ဒါေလာက္လည္း မျပည့္စံုပါဘူး။ သဘာဝ ယုတၱိနဲ႕လည္း ဒါေလာက္ မလြတ္ကင္းပါဘူး
အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က သဘာဝနဲ႕ မလြတ္ကင္းတဲ့ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြ ေရးတယ္။ ဥပမာဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ္ မၾကာေသးမီက ေရးသားခဲ့တဲ့ "သံသယ ကန္႕လန္႕ကာ" ဗ်ာ။ စံုေထာက္ လူထြက္ တစ္ေယာက္ အေၾကာင္းပါ။ ဒီဝတၳဳနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အားရတယ္။ အေရးအသားနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ပရိသတ္က ဘယ္လို သေဘာထားတယ္ဆိုတာေတာ့ ေကာင္းေကာင္း မသိရေသးပါဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ္ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြ ေရးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းက စံုေထာက္ ဆိုတာ ပညာရပ္တစ္ခုပါ။ အဲဒါ တင္ျပခ်င္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ စံုေထာက္ဝတၳဳ ေတြ ေရးခဲ့တာပါပဲ။
စံုေထာက္ဝတၳဳေတြ ေရးေနရာကေန ဘာျဖစ္လို႕ လိုင္းေျပာင္းေရးတာလဲ ဆုိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စံုေထာက္ဝတၳဳ ေရးတဲ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ တစ္သက္လံုး မရပ္တည္ခ်င္ လို႕ပါဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘဝသရုပ္ေဖာ္ေတြ ေရးခ်င္တယ္။ ေလာကႀကီးမွာ စာေရးဆရာအတြက္ ေလ့ လာစရာ အေကာင္းဆံုး ကုန္ၾကမ္းကေတာ့ လူပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုပဲ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မို႕ လူေတာထဲမွာ တကယ္ ရွိတဲ့ သက္ရွိ လူတန္းစားတစ္ရပ္ ျဖစ္တဲ့ စံုေထာက္ဝတၳဳေတြ ေရးရာကေန လိုင္းေျပာင္း ေရးခဲ့တာပါပဲ"
"ဆရာ့ စာအုပ္ေတြ အဖြင့္မွာ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ဆိုတဲ့ စာတန္းကေလး အၿမဲတမ္း ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာ့လက္ကိုင္ ေဆာင္ပုဒ္ပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္"
"အတၱာဟု အတၱေနာ နာေထာ ဆိုတာ ဘုရားေဟာတဲ့ထဲကေပါ့ဗ်ာ။ "မိမိ ကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ"။ ဆိုလိုတာက မိမိကိုယ္ကိုသာ အားကိုးပါေပါ့။ အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ် ဝတၳဳေတြဟာ ကိုယ္ဉာဏ္စြမ္းအားနဲ႕ ေရးခဲ့တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ဇာတ္လမ္းေတြခ်ည္း ပါပဲ။ အခုေနာက္ဆံုး ထုတ္လိုက္တဲ့ "ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးမွ မုန္းမိုးေတြ ရြာ" ကေတာ့ "မာဂရက္မစ္ရွဲလ္" Gone with the Wind ရဲ႕ အရိပ္အေငြ႕ မကင္းဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ထဲမွာ လည္း ဝန္ခံထားပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေရးသမွ် ဝတၳဳေတြဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေတြ႕ေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္ေကာင္ ေတြနဲ႕ ေရာစပ္ၿပီး ဇာတ္လမ္းဆင္ထားတာ္ေတြပါလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္ပါတယ္။"
"ႏိုင္ငံျခား စံုေထာက္ဝတၳဳေတြေကာ ဖတ္ေလ့ရွိပါသလား"
"ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္တဲ့အခါလည္း ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သမွ် ဝတၳဳေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ဝတၳဳေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ အရိပ္အျမြက္ မထည့္ေသးပါဘူး။ ဆိုလိုတာက မွီျငမ္းမျပဳ ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့၊ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ မာဂရက္ကို ထဘီဝတ္ေပးရတာ ခက္သလို ေဘာင္းဘီဝတ္ထားတဲ့ ေရာဘတ္ကို ျမန္မာ လို ဘေမာင္ လုပ္ၿပီး ပုဆိုးဝတ္ေပးရတာလည္း ခက္ပါ တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏိုင္ငံရဲ႕ စရိုက္နဲ႕ မတူဘူး။ အဲဒီလို မတူတာမ်ိဳးကို ျမန္မာမႈျပဳလိုက္ရင္ သဘာဝမက်ဘဲ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္
ႏိုင္ငံျခားဝတၳဳလိုပဲ ႏိုင္ငံျခားရုပ္ရွင္ ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မမွီျငမ္းပါဘူး
အခုဆိုရင္ စာေရးဆရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏိုင္ငံျခား ရုပ္ရွင္ကို မွီျငမ္းၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရ သေလာက္ေတာ့ ပရိသတ္က မႀကိဳက္ဘူး"
"ဆရာ ေရးခဲသမွ် ဝတၳဳေတြထဲမွာ ဘယ္ဝတၳဳကို အႀကိဳက္ဆံုးလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ အားလံုးကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ေရးသမွ် ဝတၳဳေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ရင္က ေမြးဖြားတဲ့ သားသမီးေတြနဲ႕ မျခားပါဘူး။ မိဘတိုင္းက သားသမီးတိုင္းကို ခ်စ္သ လို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရးခဲ့သမွ် အားလံုးကို ႀကိဳက္တယ္လို႕ ေျဖရပါမယ္။
ဒီေနရာမွာ ပရိသတ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာထားကြဲလြဲတာေလး ရွိေကာင္းရွိမယ္။ တခ်ိဳ႕ ပရိသတ္က စာေရးၾကတယ္၊တစ္ခ်ိဳ႕လည္း လူကိုယ္တိုင္ လာေျပာၾကတယ္။ ဆရာ စံုေထာက္ဝတၳဳ ပဲ ေရးစမ္းပါတဲ့။ လွ်ွိဳ႕ ဝွက္သည္းဖိုဝတၳဳ ေစမ္းပါ ဆိုတဲ့သူလည္း ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း "ေမတၱာအေၾကာင္း မသိေကာင္းပါ" လို၊ "အထီးက်န္ဘဝရဲ႕ အက်ည္းတန္ အရုပ္ဆိုး" လို ဒီလို ဘဝနဲ႕ သက္ဆိုင္တဲ့ ဝတၳဳေတြ ေရးႏိုင္ပါရက္နဲ႕ ဘာျဖစ္လို႕ အေပါစား စံုေထာက္ဝတၳဳေတြ ေရးတာလဲလို႕ ေမးတဲ့ ပရိသတ္ကလည္း ရွိတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္ေျဖရ မလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ခံယူထားတာကေတာ့ ပရိသတ္ကို ေလးစားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ ပရိသတ္အလိုကို ကၽြန္ေတာ္ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ဝတၳဳကို ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေအာင္ ေရးမယ္။ အဲဒီမွာ ပရိသတ္က ဘယ္ဟာျဖင့္ေကာင္းတယ္၊ ဘယ္ဟာျဖင့္ မေကာင္းဘူးဆိုတာ ဆံုးျဖတ္ေပးဖို႕ပါပဲ။
ပရိသတ္က ႏွစ္ပိုင္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ဝတၳဳထဲမွာ တခ်ိဳ႕က မင္းသားနဲ႕ မင္းသမီး ေပါင္းရတာ ရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕မွာ မေပါင္းရတာ ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ပရိသတ္ တစ္မ်ိဳးက မင္းသား မင္းသမီး ေပါင္းရတာကို ႀကိဳက္ၿပီး တစ္မ်ိဳးက မေပါင္းရတာကို ႀကိဳက္တယ္။
ပရိသတ္မ်ား အႀကိဳက္လိုက္ၿပီး ငါးပြက္ရာငါးစာခ်သလို လိုက္ေရးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေရးအသားေတြဘက္က အားေပ်ာ့သြားမွာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ ေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ရပ္ကို ကၽြန္ေတာ့္သေဘာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေရးပါတယ္။ ဥပမာ- သံသယနဲ႕ အာဃာတ မွာဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရာဇဝင္ဝတၳဳပံုစံ ေရးထားတယ္။ ေခတ္ သံုးေခတ္ကို ေရးထားတယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္၊ ကိုလိုနိေခတ္၊ ေတာ္လွန္ေရးေခတ္၊ ေနာက္ၿပီး လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေခတ္။ အဲဒီလိုေတြ ပိုင္းျခားၿပီး ေရးခ်င္တာ။ ဒါေပမဲ့ ေရးလို႕မရဘူး။ အဲဒီေခတ္ ေတြ အေၾကာင္း ေရးႏိုင္ဖို႕ ကၽြန္ေတာ္ မွီျငမ္း ကိုးကားရတဲ့ စာအုပ္က ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိတယ္။
စာအုပ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ ဖတ္ျပီးမွ စာမ်က္ႏွာ ရွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲ ေရးလို႔ ထြက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ မွီျငမ္းေရးတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း အထင္မေသးပါဘူး"
ဆရာ ၀တၳဳတိုေတြ သိပ္မေရးျဖစ္ဘူးေနာ္။
ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ၀တၳဳကိုေရးခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မရဘူး၊။ ကၽြန္ေတာ္ ခင္မင္ေလးစားတဲ့ ပဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား တိုက္တြန္းလို႕ေတာ႔ စစ္ျပန္မဂၢဇင္း ေဇယ်ာမဂၢဇင္း နဲ႕ ေပဖူးလႊာတို႕မွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၀တၳဳတိုေရးဖို႔ အစီအစဥ္ရွိေပမယ့္ ေစာေစာက ေျပာသလို အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ဘဲ မေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
ဆရာ့ ၀တၳဳေတြထဲမွာ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတကေလးေတြကို ၾကားညွပ္သံုးသြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ေတြ တင္ျပ သလို စာမ်က္ႏွာ သံုးေလးမ်က္ႏွာေလာက္ အတံုးလိုက္ အတစ္လိုက္ ဗဟုတုတ ပညာေပးမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ၀တၳဳထဲမွာပဲ အလ်ဥ္းသင့္သလို ထည့္သြားတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါလည္း ဆရာ့တင္ျပပံု ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။
ပရိသတ္ကို ဗဟုသုတ ရေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ စစ္ကိုင္းတံတားၾကီးေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါစုိ႔။ စစ္ကိုင္းတံတားၾကီး ဘယ္္ေန႔က ေဆာက္တယ္၊ ဘယ္ေန႔ကဖြင့္တယ္၊ စို႔ေပါင္း ဘယ္ေလာက္၊ တန္ခ်ိန္ေပါင္း ဘယ္ေလာက္၊ လူေပါင္းဘယ္ေလာက္နဲ႔ ေဆာက္တယ္။ ဒါေတြက ေရွ႕မွာဆိုင္းဘုတ္ ကပ္ထားေတာ့ ကူးခ်လိုက္လည္း ျပီးပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးလည္း ပရိသတ္အတြက္ ပညာရတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို copy လုပ္ျပလိုက္ရတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မသံုးခ်င္ဘူး။ အလ်ဥ္းသင့္သလို သံုးသြားရတာကို ပိုၾကိဳက္တယ္။
ဆိုပါစို႔ဗ်ာ၊ သာစည္ဘက္မွာ ပန္းကန္ လဲသြားမယ္၊ ေမွာက္သြားမယ္ ဆိုတာကို 'ပန္းကန္ ေလ်ာင္း သြားမယ္' လို႔ေျပာတယ္။ ဒါသူတို႔ ေဒသသံုးစကားေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တု႔ိ ဆီမွာ သံပံုးယူခဲ့စမ္းလို႔ ေျပာတာကို သူတုိ႔ဆီမွာ က်ေတာ့ 'ေခ်ာင္ကေလးယူခဲ့စမ္း' လို႔ေျပာတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးတို႔မွာ 'ေက်ာက္တစ္လံုး' လို႔သံုးၾကတယ္။ မိုးကုတ္မွာ က်ေတာ့ 'ေက်ာက္တစ္ပြင့္' လို႔သံုးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆီမွာက ေရေႏြးတစ္အိုးယူခဲ့စမ္း လို႔ေျပာတာကို သူတုိ႔ဆီမွာက ေရေႏြးတစ္ဘူး ေဖာက္ခဲ့စမ္းလို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီလို ေဒသသံုးစကားေတြ ကဲြျပားတာကို မွတ္သားတတ္တာ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ကတည္းကပဲ။ အခု စာေရးလာေတာ့ အဲဒီလို ေဒသသံုးကြဲျပားတတ္တာေလးေတြကို အလ်ဥ္းသင့္သလို ထည့္ေရး သြား တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ အဲဒီလို ေဒသႏၱရဗဟုသုတ ေလးေတြထည့္ေရးႏိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ သင္ၾကားေပးလိုက္တာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မိခင္တပ္မေတာ္ပါပဲ။ မိခင္တပ္မေတာ္စရိတ္နဲ႔ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံအျပား သြားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ဖူးတာေတြ ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ မျမင္ဖူးတာေတြ ျမင္ခဲ့ ရတယ္။ မထင္မွတ္တာေတြ ျမင္ခဲ့၊ ၾကားခဲ့၊ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒါ မိခင္တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေက်းဇူးပါပဲ။
ဆရာ ၀တၳဳေတြ ေရးတဲ့ေနရာမွ ာအုပ္တဲြမေရးခ်င္ဘူးလို႔ အျမဲေျပာတယ္။ အုပ္တြဲျဖစ္သြား တိုင္း ပရိသတ္ ကို ေတာင္းပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္း ၀တၳဳေတြမွာ ႏွစ္အုပ္တြဲ၊ သံုးအုပ္တြဲေတြခ်ည္း ထြက္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။
ကၽြန္ေတာ္ စာေရးတဲ့ေနရာမွာ ပႏၷခ်ျပီး ေရးပါတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္ေဆာက္သလိုေပါ့။ အိမ္ေဆာက္ရင္း ေဆာက္ရင္း နဲ႔ ဟိုဟာေလးျဖည့္၊ ဒီဟာေလးျပင္နဲ႔ ခန္႔မွန္းတာထက္ ပိုကုန္သြားသလို ကၽြန္ေတာ္က ေရးရင္း ေရးရင္းနဲ႔ ခန္႔မွန္းတာထက္ ပိုသြားတာေၾကာင့္ပါ။ ေဖာင္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ မွန္းထားရင္းနဲ႔ အစိတ္၊ သံုးဆယ္ ျဖစ္ခ်င္ျစဖ္သြားတယ္။ ဥပမာ- 'မုန္းေအာင္ခ်စ္တဲ့ မသဲျဖဴ' ဆိုပါေတာ့။ အလြန္ဆံုး ႏွစ္အုပ္ မွန္းထားရာ က သုံးအုပ္ျဖစ္ သြားတယ္။
စာေရးတဲ့ ေနရာမွာ ခ်ဳပမ္ထားရတာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္ဘူး။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ လည္း ႏွစ္အုပ္တြဲေလာက္ မွန္းထားျပီးမွ တစ္အုပ္တည္း ျဖစ္သြားတာမ်ိဳးလည္း ရွိ္ပါတယ္။ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ ထုတ္ေ၀သူ က တစ္ေဖာင္ေလာက္ ခ်ဲ႕ေပးပါဦး၊ ႏွစ္ေဖာင္ေလာက္ ခ်ဲ႕ေပးပါဦး ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ခ်ဲ႕မေပးပါဘူး။
သံုးအုပ္တြဲ ဆိုလို႔ ေမးရဦးမယ္ ဆရာ။ 'မုန္းေအာင္ခ်စ္တဲ့ မသဲျဖဴ' ပထမတြဲ ဒုတိယတြဲမွာ ဇာတ္ေကာင္ ထြန္းေနာင္ စရိုက္ကို ၾကမ္းၾကမ္းဖန္တီးထားျပီး ဘာျဖစ္လို႔ တတိယတြဲမွာ သူ႔ဇနီး ေဒါက္တာသက္မာ ထိန္းခ်ဳပ္ သမွ် ျငိမ္ေနတဲ့ ဇာတ္ေကာင္အျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္တာလဲ။ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕စရိုက္ ပ်က္သြားတယ္ လို႔ ထင္ပ္တယ္။
ဒီလိုရွိတယ္ ကို၀င္းျငိမ္းရဲ႕။ ေရဟာ ျမင့္ရာက နိမ့္ရာကို စီးဆင္းသလို လူဆိုတာလည္း ႏုရာကေန ရင့္လာရတာပဲ။ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ထြန္းေနာင္ဟာ ေတာသူေဌးသား၊ ေခတ္ပညာကလည္း အသင့္အတင့္ တတ္တယ္။ စိတ္ကလည္း ဆတ္တယ္။ ဇာတ္အဖြင့္မ်ာ 'မသီတာ' န႔ဲ သူနဲ႔ ဆံုတယ္။ သူနဲ႔ အဆင့္ မသင့္ေတာ့ အိမ္ေပၚတက္ျပီး ပါးရိုက္တယ္။ ဒါမ်ိဳးကို လူမႈေရးအရ ၾကည့္ရင္လည္း မသင့္ေတာ္ဘူး။ ဥပေဒ ရႈေထာင့္က ၾကည့္ရင္လည္း ေထာင္က်ႏိုင္တဲ့ ျပစ္မႈမ်ိဳးပဲ။
ဒီေကာင္လုပ္ခ်င္ျပီဆိုရင္ ဘယ္သူမွ တားလုိ႔ မရဘူး။ ဒါကထြန္းေနာင္ရဲ႕ စရိုက္။ ေနာက္ ေဒါက္တာ သက္မာ နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တယ္။
မိန္းမရဲ႕ ထိန္းခ်ဳပ္မႈကို ခံလာရတယ္။ ဒီအခါမွာ ထြန္းေနာင္ဟာ စိတ္နဲ႔ ပတ္ကက္ျပီး တစ္ဇြတ္ထိုး လုပ္တတ္တာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ၾကီး ဆင္ျခင္သြားျပီ။ ဒါဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေဒါက္တာ သက္မာက ထိန္းခ်ဳပ္ေပးလို႔ပဲ။ သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ကလည္းေဒါက္တာသက္မာရဲ႕ အစ္ကိုေတြက ထိန္း ထားတယ္။ သူ႔မွာ လင္ေယာက်္ား တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ အေနနဲ႔ ဘာမွလုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူး။ ေနာက္ပိုင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္လာတယ္။ မင္းသားျဖစ္လာေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ေျပာင္းသြား ျပန္တယ္။ ဒီသေဘာပါပဲ။ ထြန္းေနာင္ ကို ဘာေခၚမလဲဆိုေတာ့ စရိုက္ရွင္ ဇာတ္ေကာင္လို႔ ေခၚမွာေပါ့။
'ဤအရာကား တားဆီး၍ မရပါ' မွာပါတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ခြန္ထြန္းႏိုင္ က်ေတာ့ စရိုက္ေသ ဖန္တီးထားတယ္။ ဒီေကာင္က ပိုက္ဆံလိုခ်င္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ သူ႔အေပၚမွာ ေက်ာသြားတဲ့သူ၊ ရင့္သြားတဲ့သူကို ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တာပဲ ရွိတယ္။ သူက အာဃာတသမား၊ ေမတၱာဆိုတာ အင္မတန္ ေအးခ်မ္းတယ္၊ မြန္ျမတ္တယ္၊ သန႔္စင္တယ္။ ခြန္ထြန္းႏိုင္ရဲ႕ မိန္းမ ေမေမခင္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ၊ ေမေမခင္က ခြန္ထြန္းႏိုင္ကို အင္မတန္ခ်စ္တယ္။ အင္မတန္အလိုလိုက္တယ္။
ခြန္ထြန္းႏိုင္ကေတာ့ မခ်စ္ဘူးလား ဆိုေတာ့ ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္ကေမတၱာထက္ ကလဲ့စား ေခ်တာကို ပိုအေလးထားတယ္။ အရင္တုန္းက လူေကာင္းကေလးဘ၀ကေန ဆိုးသြားတာ ေသတစ္ပန္ သက္တဆံုး ပဲ။ သူကစရိုက္ေသ။
အဲဒီလို ဆိုးတဲ့ေကာင္ကို တစ္ဖက္က ဘာနဲ႔ ျပန္ထိန္းေပးထားသလဲ ဆိုေတာ့ ေမေမခင္ ရဲ႕ ရိုးသားေသာ၊ ေအးခ်မ္းေသာ၊ သန္႔စင္ေသာ ေမတၱာနဲ႔ ထိန္းေပးထားတယ္။
ဒါေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ျပည့္စံုျပီ ထင္ပါတယ္။
ျပည့္စံုပါတယ္ ဆရာ။ အဲဒါက ဇာတ္ေကာင္စရိုက္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တာက ဆရာဇာတ္ေကာင္ေတြ ဖန္တီးတဲ့ ေနရာမွာ ဘယ္လိုစံမ်ိဳးထားျပီး ဖန္တီးပါသလဲ။
ဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္ျပန္႔တဲ့ ေမးခြန္းပါ။ ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္ဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ ေတြကေတာ့ လူငယ္။ လူလတ္ပိုင္းေတြခ်ည္းပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေစာေစာက စကား ျပန္ေကာက္ ရေအာင္။ လူတုိ႔မည္သည္မွာ ဘ၀ေပး အေတြ႔အၾကံဳအရ ႏုရာက ရင့္လာၾကတယ္။
အခုေနာက္ဆံုး ေရးတဲ့ 'ခ်စ္ပင္ပ်ိဳးကာမွ မုန္းမိုးေတြရြာ' မွာၾကည့္ပါ။ ဒီဇာတ္က မင္းသမီး အဓိကထားတဲ့ မင္းသမီးဇာတ္ပါ။ လူငယ္တို႔မည္သည္မွာယ တက္ၾကြတယ္။ ဖ်တ္လတ္တယ္။ စိတ္ျမန္တယ္။ စိတ္အေျပာင္းအလဲ မ်ားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဘ၀အေျခအေန တစ္ခုကို ရုန္းကန္လႈပ္ရွားျပီးရင္ တည္ျငိမ္ သြားတယ္။
အဲဒီမွာ အဓိကဇာတ္ေကာင္ ခင္ေမၾကည္ကို ၾကည့္။ ပထမ အိမ္ေထာင္က်တာက အာဃာတနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တာပဲ။ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ရည္းစားကို လုျပီးအိမ္ေထာင္က်တယ္။ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ ကိုျငိမ္းေမာင္ နဲ႔ က်ေတာ့ ဘ၀ရပ္တည္ေရးအတြက္ က်တယ္။
အဲဒါကလည္း ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ၾကီးေတာက္ထြန္းက ဆည္၀က ဗ်ိဳင္းလို ေစာင့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္မေလးက သြက္တယ္။ ဖ်တ္လတ္တယ္၊ စိတ္ဆတ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဒီေကာင္မေလး ကို အေပၚစီးက ကိုင္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမဲ့သူက စဥ္းစားတုန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ ေကာင္မေလး က လင္တစ္ေယာက္ ေျပာင္းသြားျပီ။
ဆိုလိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း လူငယ္ဘ၀က တ က္လာတာပါ။ ခုဆိုရင္ လူလတ္ပိုင္းေရာက္ေနပါျပီ။ တျဖည္းျဖည္း စဥ္းစားတတ္လာတယ္၊ ေ၀ဖန္တတ္လာတယ္၊ ဆန္းစစ္ တတ္လာတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဇာတ္ေကာင္ေတြဟာလည္း သြက္လက္ ဖ်တ္လတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြကေန တည္ျငိမ္ ဆန္းစစ္တတ္တဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေတြအျဖစ္ အျမဲ ဖန္တီးပါတယ္။
ဆရာ....ကိုယ္ခံပညာရပ္အေနနဲ႔ လိုက္စားခဲ့သလို
ငယ္ငယ္ကေတာ့ မႏၱေလးေရႊက်ား လက္ေ၀ွ႔အသင္း ဆရာက်ားဘညိမ္းဆီမွာ အဂၤလိပ္လက္ေ၀ွ႔ သင္ဖူးပါတယ္။ နာမည္ၾကီး လက္ေ၀ွ႔သမားေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ရဲခ်စ္၊ ရဲတင့္တို႔ဆိုတာ သူငယ္ခ်င္း ဆရာေတြေပါ့။ တပ္တဲ ေရာက္ေတာ့ ဂ်ဴဒိုကစားတယ္၊ ေဘာလံုးကန္တယ္၊ ဘတ္စကက္ေဘာ ကစားတယ္။
ေနာက္တာ၀န္အရ မိုးကုတ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ရွမ္းၾကီးသိုင္း ေခၚတဲ့ ရွမ္းတရုတ္သိုင္းကို ဗမြန္ရြာက ဆရာစိမ္းဆီမွာ သင္တယ္။ သိုင္းနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တကယ္တကယ္ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာကေတာ့ သိုင္းေျပာင္းျပန္ဆရာၾကီး ဦးလွသိန္းပါ။ ကုကိၠဳင္းမွာ ေနပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ ၾကံဳတုန္းကို၀င္းျငိမ္းကို ေျပာခ်င္တာက သိုင္းပညာက ၀ါသနာပါလို႔ ေလ့လာ လိုက္စားတယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ သုိင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စာေပနယ္ထဲကို ဆြဲသြင္းလာ တာကၽြန္ေတာ္ပထမဆံုးလို႔ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သိုင္း၀တၳဳေတြ မေရးဘူး။
တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာရမွာေတာင္ အားနာပါတယ္။ ဒီေန႔ဘာသာျပန္သုိင္းသုိ႔ ေျပာမွာေပါ့ေလ။ လက္လွမ္္းမီရာ သိုင္းေတြ ေရးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္း အမ်ားၾကီးရွိပါတယ္။ ၀ါးရံုပင္ ထိပ္ဖ်ားတက္ျပီး ဓားခုတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တို႔၊ အတြင္းအား သံုးျပီး ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာ ဘယ္လို ကိုင္လိုက္တာတို႔။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ Reality ေခၚတဲ့ သဘာ၀ယုတၱိနဲ႔ ကင္းလြန္းေနတယ္။
ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က စာေပအႏုပညာအရ ဖြဲ႕မယ္ဆိုရင္လည္း ယုတၱိယုတၱာ ရွိဖို႔၊ ပညာနဲ႔ ယွဥ္ေရးသားဖို႔ လိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ခံယူထားတာက အႏုပညာ၊ စာေပ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္။ ကတယ္၊ ခုန္တယ္၊ တီးတယ္၊ မႈတ္တယ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုေပါ့ ဗ်ာ။ အဲဒီအႏုပညာရပ္ေတြထဲမွာ စာေပဟာ အေလးနက္ဆံုးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့၊ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရွိကို အရွိအတိုင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အသည္းႏွလံုးရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြကို ေပါင္းစပ္ျပီးေတာ့မွ စာရြက္ေပၚမွာ ခ်ေရးလို႔ရတာ အင္မတန္ ေလးနက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ဖက္က အမ်ိဳးသားေရးအေနနဲ႔ ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးမွာ စာေပေဟာ အဓိကပါ။ စာေပနိမ့္က်ရင္ လူမ်ိဳးနိမ့္က်မယ္။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒါေလာက္အေလးအနက္ထားတဲ့ စာေပအေပၚမွာ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ ၀င္မလာေစခ်င္ဘူး။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ အယူအဆ၊ ကိုယ္ပိုင္အေတြးေအေခၚပါ။
စံုေထာက္၊ အပစ္အခတ္၊ လိွ်ဳ႕၀ွက္သည္းဆို စတဲ့၀တၳဳေတြကို အေပ်ာ္ဖတ္စာေပလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ ဆရာ ဘယ္လိုျမင္ပါသလဲ။
အဲဒီကိစၥ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းသလဲ ဆိုေတာ့ စံုေထာက္ဆိုရင္ ပစ္ရမယ္၊ ခတ္ရမယ္၊ ထိုးရမယ္၊ ၾကိတ္ရမယ္။ အခ်ိဳ႕ဆရာၾကီးမ်ား ေဟာ သြားပါတယ္။ စံုေထာက္၀တၳဳဆိုရင္ ကားတစ္စင္းေနာက္က ေနာက္ေယာင္ခံတာ ပါမယ္။ ညီွညီွျပာျပာ အခန္းကေလး ေတြ ပါရမယ္။
အမွန္ ကို၀င္းျငိမ္းေရ....ဘ၀ဆန္တဲ့ စံုေထာက္၀တၳဳႏွစ္ပုဒ္ ကၽြန္ေတာ္ၾကိဳးစားေရးဖူး ပါတယ္။ တစ္ခုက 'သံသယကန္႔လန႔္ကာ၊' တစ္ခုက'လမ္းေပၚက ကၽြန္ေတာ္'။ စံုေထာက္ဆိုတဲ့ လူတန္းစားဟာ ပစ္ရခတ္ ရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။ ေျပးရ လႊားရတဲ့ အခါလည္း ရွိတယ္။ ေနာက္ဆံုး သတ္ရ ျဖတ္ရတဲ့အခါလည္း ရွိတယ္။
စံုေထာက္ဆိုတဲ့ ပဂၢိဳလ္ကို ကမာၻတစ္၀န္းလံုးက ဖန္တီးထားတာ တကယ့္ Hero သူရဲေကာင္းၾကီးပံုစံ ျဖစ္ေနတယ္။ တစ္ရာနဲ႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ ခ်၊ တစ္ေယာက္ႏုိင္ရမယ္။ အဲဒီေတာ့ သဘာ၀ယုတၱိနဲ႔ ကင္းကြာ သြားပါတယ္။ စံုေထာက္မွာ ဘ၀ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စံုေထာက္ဆိုတဲ့ လူတန္းစားဟာ တကယ္ရွိတာကိုး။ အဲဒီေတာ့ စံုေထာက္မွာ လည္းဘ၀နဲ႔ပါ။ စံုေထာက္မွာလည္း အသည္းနဲ႔ပါ။ စံုေထာက္မွာလည္း အခ်စ္နဲ႔ပါ။ အဲဒါေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ပီပီျပင္ျပင္ တင္ျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ျပခ်က္ ေအာင္ျမင္မႈရွိ၊ မရွိကုိေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္ဆီက တံု႔ျပန္ခ်က္ မရေသးလုိ႔ မသိရေသးပါဘူး။
အဲဒါမ်ိဳးကို အေပ်ာ္ဖတ္စာေပထဲ သြင္းတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ ဘ၀င္မက်ပါဘူး။
ဆရာစာေပေဟာေျပာပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေကာ ဘယ္လို သေဘာထားပါသလဲ။
ကၽြန္ေတာ္က အေျပာထက္ အေရးက မ်ားတဲ့သူဆိုေတာ့ ေဟာေျပာပြဲ အေတြ႕အၾကံဳ အသင့္အတင့္ပဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ ကိုယ္က ေဟာေျပာရမွထက္ ပရိသတ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးရတာကို ပိုသေဘာ က်တယ္။ ၀ိုင္အမ္စီေအတို႔၊ ဆရာ၀န္အသင္း တိုက္မွာတုိ႔ လုပ္သြားတဲ့ စာေပေဆြးေႏြးပြဲေတြ ေကာင္း ပါတယ္။ ပရိသတ္က မသိတာကို ေမးတယ္။ ေဆြးေႏြးတယ္။ ေ၀ဖန္စရာရွိတာ ေ၀ဖန္တယ္။ စာေရးဆရာ က ပရိသိတ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးတယ္။ ညွိႏႈိင္းတယ္။ ဒါေကာင္းတဲ့ အလားအလာပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္ေလာက္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲ တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တယ္။ ကိုျငိမ္းေက်ာ္ရယ္၊ ကိုသုေမာင္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ေဟာေျပာၾကတယ္။ နယ္ေတြက ေဟာေျပာပြဲက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မအားတာနဲ႔ ၾကံဳၾကိဳက္ ေနလို႔ေတာင္းပန္လႊတ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အားတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ သူတုိ႔နဲ႔ မဆံုစည္းျပန္ ဘူး။
ဆရာ ေနာက္ထပ္ ဘာ၀တၳဳေရးေနေသးလဲ။
'မလံုေသာစည္းရိုးနဲ႔ အခ်ိဳးသန္ေသာ ထင္းေခြသမား' ဆိုတဲ့ ၀တၳဳေရးေနတယ္။ လူလတ္တန္းစားကို အေျခခံ တဲ့ လွ်ိဳ႕၀ွက္သည္းဖို၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ပါပဲ'
ဒါလည္း အတြဲပဲလား ဆရာ။
မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္အုပ္တည္းပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က စာေရးက်ဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ပရိသတ္ ေတြသိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မေရးသလဲလို႔ ေမးၾကတယ္။ ေရးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ေရးတိုင္းက စာမျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္တုိင္းမက်တဲ့ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကို လက္ကမလႊတ္ခ်င္ဘူး။
ဒီေနရာမွာ အေတြ႕အၾကံဳတစ္ခု ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ ဆိုပါေတာ့....ဆိပ္ကမ္းက ကုန္တင္ ကုန္ခ် အလုပ္သမားၾကီးတစ္ေယာက္။ သူကတစ္ေန႔ကို ဆန္အိတ္ ဆယ္အိတ္ထမ္းတယ္။ ဒီေန႔ အလုပ္က်လုိ႔ ဆန္အိတ္အလံုးႏွစ္ဆယ္ ထမ္းလိ္ုက္ရေတာ့ သိပ္ပင္ပန္းသြားတယ္။ အိမ္ျပန္ျပီးေတာ့ အနားယူမယ္။ ၾကက္ဥ ကေလး ေသာက္၊ ထမင္းေကာင္းေကာင္းစား၊ ႏြားႏို႔ကေလးေသာက္၊ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ လိုက္ရင္ သူ႔အတြက္ အားေကာင္းေကာင္း ျပည့္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးဆရာအေနနဲ႔က်ေတာ့ ကိုယ္ေလ့လာထားတာ၊ ဆည္းပူးတာ ေခါင္းထဲမွာ ေတးထားတာ၊ စာအုပ္ထဲမွာ မွတ္ထားတာေလးေတြဟာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္အေနနဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ရင္ ကုန္သြား တယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ထြက္သြားျပီးရင္ ကုန္ၾကမ္း ျပတ္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာမွာမွ ၾကက္ဥ ေသာက္ လုိ႔လည္း အားျဖစ္မလာဘူး။ ႏြားႏို႔ေသာက္လို႔လည္း အားျပည့္မလာဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ရွာရတာက လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္၊ လူေတြရဲ႕ အသည္းႏွလံုးအေၾကာင္း၊ လူေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ အေၾကာင္း၊ လူေတြရဲ႕ ဘ၀အေၾကာင္း။ ဒီေတာ့ ကုန္ၾကမ္း ရွားပါးပါတယ္။
ကုန္ၾကမ္းကို စာအုပ္ေတြထဲက ရွာရသလုိ လူေတြထဲကလည္း ရွာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူေတြ ထဲက ရွာရတဲ့ ကုန္ၾကမ္းကို ပုိသေဘာက်တယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ အလိမၼာ စာမွာရွိဆိုတ့ဲ စကားဟာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာအုပ္ထဲ ရွာရံုနဲ႔ မျပီးဘူး။ လူၾကားထဲတိုးရွာရတယ္။
ဥပမာဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္ 'မုန္းေအာင္ခ်စ္တဲ့ မသဲျဖဴ' ေရးတဲ့အခါက်ေတာ့ 'မသီတာ' ဆိုတဲ့ နာမည္ ကေလးကို ရေအာင္ စဥ္းစားရတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာတယ္။ တစ္ေနရာမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕တယ္။ အဲဒီမိန္းကေလးရဲ႕ စရိုက္က ကၽြန္ေတာ္ ဖန္တီးခ်င္တဲ့ မသီတာရဲ႕ စရိုက္နဲ႔ သြားတူေနတယ္။ ေျပာပံု၊ ဆိုပံု၊ ေနပံု၊ ထိုင္ပံု၊ ၀တ္ပံု၊ စားပံုေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုပဲ ေနာက္က လိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အေၾကာင္းပဲ ေခါင္းထဲမွာ ထားျပီး ဇာတ္ေကာင္ ဖန္တီးလို႔ရတယ္။ မသီတာ ဆိုတဲ့နာမည္ရလာတယ္။ သီတာ ဆိုတာက 'ေရ' ေပါ့ဗ်ာ။ ေရဟာ ေအးခ်မ္းတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆူပြက္ႏိုင္တဲ့ သတိၱရွိတယ္။ ခန္းေျခာက္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ့္ ဇာတ္ေကာင္ နာမည္ကို မသီတာလုိ႔ ေပးလိုက္တာပဲ။ အင္မတန္ရိုးတဲ့ နာမည္ေလးပါ။ ဒီနာမည္ ရဖို႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ရွာရတယ္ဆိုေတာ့ အံ့ၾသမလားေတာ့ မသိဘူး။
အဲဒီလို ကုန္ၾကမ္းရွာရတာ ခတ္ခဲတဲ့အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္ေတြ အထြက္ က်ဲတာပါ။
ဆရာ ငယ္ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာ ျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရွိပါသလား။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ စာေရးဆရာ ျဖစ္နခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္လိုက္မင္းသား လုပ္ခ်င္တယ္။ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ပန္းခ်ီဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ စစ္သား ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဆရာ၀န္ျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲ....ေနာက္ျပီးေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ လက္ေ၀ွ႔သမားလည္း ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒါက ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တန္းက စိတ္ကူးယဥ္ အေတြးအေခၚေပါ့။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္ တာေတြလည္း အခ်ိဳ႕နည္းနည္းပါးပါး ေတာ့ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ လမ္းခုလတ္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္နားလည္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ျဖစ္သင့္ သေလာက္ လည္းျဖစ္ေနပါျပီ။
ကဲ....ဆရာ ရုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒါရိုက္တာ၊ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ လက္ေ၀ွ႔သမား ျဖစ္ခ်င္ေသးလား။
ဒါ ငယ္ငယ္တုန္းက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့တာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာလင့္တဲ့ စာေရးဆရာဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ ရျပီးပါျပီ။ စာေရးဆရာဘ၀ဆိုတာ မျပည့္စံု၊ မဖူလံု၊ မၾကြယ္ေပမယ့္လို႔ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ အခုဘ၀ အပါအ၀င္ေပ့ါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ စာေရးဆရာ ပဲျဖစ္ခ်င္တယ္။
တစ္ခုေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေမးမယ္ ဆရာ၊ စာေရးတာအျပင္ ဆရာ့မွာ အျခားစီးပြားေရး ဘာမ်ား ရွိပါသလဲ။
ဒီေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျဖခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စာေပေရးသား ျခင္း အလုပ္ကလြဲရင္ မရွိပါဘူး။ စာေရးျပီး ထမင္းစားပါတယ္။ ထမင္းစားျပီး စာေရးပါတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ထမင္းစား ဖို႔ စာေရးသလုိ၊ စာေရးတာလည္း ထမင္းစားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာ စာေရးတာကို ေန႔တစ္ေန႔မွာ အလုပ္ခ်ိန္နအေနနဲ႔ ကန္႔သတ္ထားပါသလား။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ဳပ္ကိုင္မထားခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဇာတ္ေကာင္ေတြ ကိုလည္း ခ်ဳပ္ကိုင္မထားခ်င္ဘူး။ တစ္လမွာ တစ္လံုးမွ မေရးျဖစ္သလို တစ္ေန႔တစ္ညမွာ စာမ်က္ႏွာ ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ထိ ေရးခဲ့ဖူးတာေတြလည္း ရွိတယ္။ ေရးျဖစ္ခဲ့တာေတြ လည္းရွိတယ္။ ေနာက္တစ္ခု ရွိတာ ကဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္စာေရးတာထက္ စာမ်ားမ်ား ဖတ္ခ်င္တယ္။
ဆရာဘယ္သူ႔စာေတြ စဲြစြဲျမဲျမဲ ဖတ္ဖူးပါသလဲ။
အင္း.....ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေျဖရရင္ ျပည္ပစာေတြက ကၽြန္ေတာ္အလ်ဥ္းသင့္သလို ဖတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပါင္မုန္႔ ေထာပတ္သုတ္ စားရသလုိ မွန္တာေျပာရရင္ ခံတြင္းမေတြ႕ လွဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္တြင္းက စာေပေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳက္တဲ့ စာေရးဆရာ ေတြကဆရာေသာ္တာေဆြ၊ ဆရာျမသန္းတင့္၊ ဆရာမ ေဒၚခင္ႏွင္းယု၊ ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္မေလး၊ ဆရာဇ၀န၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာင္ေတာ္ၾကီး ေရးေဖာ္ ဆရာျမလႈိင္၊ ဆင္ျဖဴကၽြန္းေအာင္သိန္း၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေခတ္ျပိဳင္ဆိုပါေတာ့ ဆရာျငိမ္းေက်ာ္၊ ဆရာ ေမာင္၀ဏၰ၊ ဆရာသုေမာင္၊ မိုးမိုး(အင္းလ်ား)၊ မစႏၵာ....ေျပာရရင္ေတာ့ တစ္ပံုၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ ရွဲဒိုး မဟုတ္ေသာ ပင္ကိုေရး စာေရးဆရာမ်ား အားလံုးကို ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္။ ၾကိဳက္လည္း ၾကိဳက္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အခ်ိန္ေပးျပီး ေတြ႕ဆံုခြင့္ရတဲ့အတြက္နဲ႔ ဆရာ့ရွားပါးတဲ့ စာအုပ္ ေတြ ဖတ္ခြင့္ရလိုက္တဲ့အတြက္ပါ အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ ၁၄၊ ဇူလိုင္လ၊ ၁၉၈၂
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment