ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၂၄)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးမွတ္တမ္း (၁၃)
အယ္ဒီတိန္း ဇာတ္သိမ္းခန္း (သံခိပ္)

ဤေဆာင္းပါး ေခါင္းစဥ္ကုိ ျမင္ကာမွ်ႏွင့္ သိသြားသူမ်ား ႐ွိေကာင္း႐ွိႏုိင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ အယ္ဒီတိန္း ဟူသည္မွာ စာတည္းျဖတ္သူ အယ္ဒီတာမ်ား၏ စာတည္းျဖတ္သည့္လုပ္ငန္းရပ္ကုိ သုိးေဆာင္း ဘာသာရင္းစဲြ႐ွိသည့္အတုိင္း (Editing) အယ္ဒီတိန္း အသံတူ ေကာက္ယူ ေမြးစားထားျခင္း သာျဖစ္ပါသည္။ သတၱ၀ါအမ်ား ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

ဤေဆာင္းပါးကုိ ေရးသားရျခင္းအေၾကာင္းမွာလည္း "ေသာင္းေျပာင္းေထြလာ"၏ ခ်ိအယ္ဒီတာဆုိသူက ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၈၀ ျပည့္ စက္တင္ဘာလ ၁ ရက္ေန႔စဲြပါ အေမရိကျပည္ထုတ္ တုိင္းမဂၢဇိန္ စာေစာင္စာအုပ္ က႑ ၌ မစၥတာဘာရ္ဇက္႐ွက္ပါဒ္ ေရးသားအပ္သည့္ (The Decline Editing) " စာတည္းျဖတ္မႈ ေလွ်ာက် ပ်က္သုဥ္းျခင္း" ေဆာင္းပါးကုိ ဘာသာျပန္ေရးေပးပါဟု မုိက္မုိက္ကန္းကန္း ေတာင္းဆုိ လာသည္။ အဂၤလိပ္စာေပ အေရးအသား နိမ့္က်ပ်က္စီးျခင္းေၾကာင့္ ငုိညည္းထားသည့္ အဂၤလိပ္တမ္းခ်င္း တစ္ပုဒ္ ကုိ ျမန္မာလုိ ကြက္ေစ့ျပန္ဆုိ၍ မရစေကာင္းသည္ကုိ မသိသား ဆုိး၀ါးေလစြတကား။ အဂၤလိပ္ သဒၵါ ပ်က္စီးျခင္း၊ ၀ါက်တည္ေဆာက္ပံု မမွန္ျခင္း၊ ကံပုဒ္၊ ႀကိယာပုဒ္ မကဲြျခင္း၊ နာမ၀ိေသသနပုဒ္ လဲြေခ်ာ္ျခင္း၊ စကားလံုးေ၀ါဟာရ ဆင့္ပြားပံုမွားျခင္း၊ ၀ိဘတ္မလုိက္တတ္ျခင္း၊ ကတၱား ၀ါစက ေနရာမက်ျခင္း၊ သတ္ပံုမူ ကဲြျခင္း စသည့္ အဂၤလိပ္စာေပခြင္၏ ျဖစ္ရပ္မ်ားကုိ ျမန္စာေပခြင္သုိ႔ အလ်ဥ္း မပ်က္ေစ ဘဲ သယ္ယူလာပါဟု ေစခုိင္းေသာ္၊ ေစခုိင္းသူ မွားသေလာ။ ေရးသားသူ မုိက္သေလာ။

မျဖစ္ႏုိင္သည္ကုိ မသိျခင္းေၾကာင့္ ေစခုိင္းသူက မွားသည္ဆုိလွ်င္လည္း မွားသည္ပင္ထားဦးေတာ့။ ေရးသား သူကလည္း သူလုိ ခပ္မုိက္မုိက္ ပင္ျဖစ္သမုိ႔ ေရးသားပါေတာ့မည္။ အကယ္ျပဳသင့္သည္မ်ာ မူလ ေဆာင္းပါး ေရးသားသူ ႐ွက္ပါဒ္ကလည္း မေရးသားဘဲထားလ်က္ အဂၤလိပ္စာေရးဆရာမ်ားႏွင့္ အယ္ဒီတာ မ်ားကုိ ေကာက္စဖုိ႔ဒစ္စိန္နာရီ၊ ၀က္ဘ္စ တားဒစ္စိန္နာရီ၊ နက္စ္ဖီးဂရမၼာစာအုပ္မ်ားႏွင့္ သံုးအုပ္ ထပ္ ေပါက္သတ္ဖုိ႔ ေကာင္းသကဲ့သုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က လည္း ခ်ိအယ္ဒီတာ အေထာက္ေတာ္ လွေအာင္ အား ေ၀ါဟာရလိနတၳဒီပနီ၊ ကဗ်ာသာရတၳ သတ္ပံုက်မ္း၊ ဦးထြန္းၿငိမ္း၊ ေဒါက္တာဘဟန္၊ တက္တုိး တုိ႔၏ ဒစ္စိန္နာရီမ်ားႏွင့္ ငါးလံုးပူး ေပါက္သတ္သင့္၏။

ဒါႏွင့္မွ် မေသေသးလွ်င္ ျမန္မာစာသတ္ပံုက်မ္း ေျခာက္လံုးပူးေျပာင္းတုိေလးႏွင့္ ဆင့္ပစ္သတ္ဖုိ႔ ေကာင္းလွေပသည္။
သုိ႔ေသာ္ တာ၀န္ေပးလာျပန္ေတာ့လည္း ေရးရမည္ပင္ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းအတုိင္း လံုးေစ့ ပါဌ္ေစ့ ျပန္ဆုိရ ေသာ္ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေထာက္အံ့စုိးသည္ေၾကာင့္ မူရင္းေဆာင္းပါး၏ အႏွစ္ခ်ဳပ္ ကုိသာလွ်င္ သံခိပ္ပါးပါးလွီးကာ ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ေသာ္က၏ ျမန္မာဟင္းေမႊးမဆလာ ႏွင့္ ဆီေတာ္၊ ေရေတာ္၊ ေရးေတာ္ ခ်က္ထားပါေၾကာင္း။ ဤေဆာင္းပါးကုိ ေမာင္ေသာ္က က (ေမာင္ေသာ္ကမွ မဟုတ္ပါ) တင္ဆက္ပါေၾကာင္း။

(ဤကား စကားခ်ပ္)

စာတည္းျဖတ္မႈ အတတ္ပညာ ေလွ်ာက်ျခင္း၊ သုိ႔မဟုတ္ အဘယ့္ေၾကာင့္ လူအမ်ားက မည္သူအားလွ်င္ စတုိးဆုိင္ၾကည့္ေနသနည္းဟု အေမး႐ွိျခင္း။
စကားေျပအေရးအသားမွလဲြလွ်င္ ဤစာအုပ္သည္ ထိပ္တန္းနံပါတ္မွာ ၀မ္းစာအုပ္ျဖစ္ေတာ့သည္။ " သင့္ အိမ္နီးခ်င္း၏" ဇနီးမယား စာအုပ္သည္ ႏွာဇူးမ်ား၊ မသိ႐ုိးသားသူမ်ားႏွင့္ ထူးေထြဆန္းျပား သိလုိသူမ်ား အတြက္ ဆဲြေဆာင္မႈ႐ွိမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာျမတ္ႏုိးသူမ်ားအတြက္ မူ ရင္သပ္အံ့ေမာ ရေတာ့ သည္။

အခ်ိဳ႕ေ၀ဖန္သူမ်ား ေရးသားၾကသကဲ့သုိ႔ပင္ ဤစာအုပ္သည္ စာဖတ္သူ၏ အက်င့္စာရိတၱကုိ ပ်က္ ေစရန္ ခက္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း စာဖတ္သူ၏ အဂၤလိပ္စာအေရးအသားႏွင့္ အဂၤလိပ္စကား ပ်က္စီးေစရန္မူ ကူညီ လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။
ေရးသားျပင္ဆင္သည္မွာ ႐ွစ္ႏွစ္တာၾကာလ်က္ အာကာသယာဥ္ပစ္လႊတ္တင္သည့္ပမာ ေၾကညာကာ၊ အေရာင္း ဇယားတြင္ ထိပ္ဆံုးတန္းက ျပလ်က္႐ွိသည့္စာအုပ္မွာ ဖတ္႐ႈရသည့္အခါတြင္ "အဲလ္ေဘးနီးယား" စာအုပ္ကုိ ဘာသာျပန္ထားေလေရာ့လားဟု မၾကာခဏ ထင္ရသည္။

ဤသည္မွာ ဂ်င္ ဘတ္ကေလသည္ အဲလ္ ဂုိးလ္စတိန္းကုိ ေတြ႕ေသာအခါ ယင္းပုဂၢိဳလ္၏ သူလွ်ိဳအပုိင္းစကုိ သူက ကူညီတည္းျဖတ္ေပးခဲ့လ်က္ တစ္ဖန္ ယင္းေဖာ္ထုတ္ေျပအပ္သည့္ စိတ္ပ်က္ျခင္း မ်ား ကုိ သူက သိျမင္ထင္႐ွားသည္သာလွ်င္ မဟုတ္ေသး။ အတူတကြ ပူးေပါင္း ႀကီးပြားႏုိင္သည့္ အႏွစ္သာရ မ်ားအလား လည္း သိျမင္ကာ၊ သုိ႔မဟုတ္ျငား အနည္းဆံုးအားျဖင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးအနက္ တစ္ဦးတည္း အားျဖင့္ မစြမ္းသာ ေသာျဖစ္ႏိုင္သည့္ အလားအလာမ်ားမွ အတားအဆီး အကာအရံလည္း ျဖစ္ေပေသးေတာ့သည္။

စာအုပ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဂရမၼာ(သဒၵါ)ေဖာက္လဲြ ေဖာက္ျပန္မ်ား၊ အသံုးအႏႈန္းလဲႊမွားမႈမ်ားႏွင့္ တင္းက်မ္းျပည့္လ်က္ ႐ွိသည္။ " ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ အထက္တန္းပညာ ေအာင္ျမင္ၿပီးသည့္ေနာက္ သူ႔အစ္မ ျဖစ္သူက သူ႔အတြက္ အင္နာပုိလစ္တြင္ ခန္႔အပ္ခံရေစရန္ သူမက စီစဥ္ထား႐ွိၿပီးျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးလုိက္ သည္"။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္တြင္ စာေမးပဲြေအာင္သူမွာ သူ႔အစ္မ မဟုတ္ပါ။ သူျဖစ္သည္ဆုိျခင္းကုိမူ သိထားရေပ မည္။ ဤသုိ႔ေသာ အေရးအသားမွားယြင္းခ်က္မ်ားမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုးျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာသည္ ေနာက္ဆက္တဲြ နာမ၀ိေသသန ပုဒ္စံုမသိ႐ွာေလဟုသာလွ်င္ နိဂံုးခ်ဳပ္ယူရမည္ျဖစ္၏။

တာလိစ္ (စာေရးဆရာ)က ေရးသားသည္မွာ " တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ဘူလာ႐ွိသည္ တစ္ဆယ့္ငါးမုိင္မွ် တစ္ေယာက္တည္း ေစ်းေလွ်ာက္ေရာင္းသည္"။ အမွန္မွာ " တစ္ေယာက္တည္း ဘုိင္စကယ္ ေလွ်ာက္စီး သည္" ဟု ေရးလုိရင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ စက္ဘီးနင္းသည္ (Pedal) ဟူသည့္ ႀကိယာပုဒ္စကားကုိ စာလံုး ေပါင္း မတတ္ျခင္းေၾကာင့္ ေစ်းလည္ေရာင္းသူ (Pedde) ဟူ၍ ေရးသားလုိက္သည္။ စာေရးဆရာသည္ စကားဆြံ႕ထစ္သူပမာ၊ ဓာတ္ျပားေဟာင္း အပ္ေၾကာင္းထပ္သည့္ပမာလည္း ေရးသားျပန္ေသးသည္။ "သူမ ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တြင္ မည္သည္က အဆံုးအျဖတ္ျဖစ္သည္ဟူသည္ကုိ …" ဟူ၍ တစ္နည္း။

" ေနာက္ထပ္ အနည္းဆံုး တစ္နာရီၾကာမွ် တရားၾကားနာစစ္ေဆးျခင္းကုိ ၾကားနာလိမ့္မည္မဟုတ္ "ဟူ၍ တစ္နည္း သံုးစဲြ ထားသည္။ ၿဂိဳဟ္ဆုိး၀င္မည့္ နိမိတ္လကၡဏာ (Foreboding) ေနရာတြင္ သည္းခံျခင္း (Forebearance) ႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။ ဘာသာဂုိဏ္းကဲြမ်ားအတြင္း ယံုၾကည္ခ်က္ (Interfaith) သံုးရမည့္ေနရာတြင္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သည့္ အဓိပၸာယ္ေပါက္ေသာ (faith) ဟု ေရးသားထားသည္။ သူ၊ သူ႔ကုိ၊ သူ႔အား၊ အဘယ္၊ စသည္၊ ကုိ၊ အား၊ ျဖင့္၊ ႏွင့္ ၀ိဘတ္တုိ႔ကုိလည္း တက္တက္စင္လဲြမွားစြာ ေရးသား ထားသည္။

ထူးဆန္းသည္မွာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား ေရးသူ၊ ေမးသူေဆြးေႏြးပဲြက႑တြင္ မျမင္ခ်င္အဆံုးျဖစ္ေနသည့္ အျခား စာေရးသူမ်ားကဲ့သုိ႔ မဟုတ္မူဘဲ တာလိစ္သည္ လက္ေဟာင္းကေလာင္သမားတစ္ဦး ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ တည္း။ နယူးေယာက္တုိင္းတြင္ သူေရးသည့္ " အာဏာ၏ အမရာပလႅင္" ေဆာင္းပါးမ်ားအား အေရး အသား႐ွင္းလင္းျပတ္သားမႈအားျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားလာသူျဖစ္ေပသည္။ သူ႔ဇနီး နန္တာလိစ္မွာလည္း ဆုိင္မြန္ ႏွင့္ ႐ွပ္စတာထုတ္ေ၀ေရးတုိက္၌ အထက္တန္းစာတည္းတစ္ဦးျဖစ္ကာ လက္႐ွိစာအုပ္ကုိ ျဖန္႔ခ်ိေသာ ဒါဇယ္ေဒးထုတ္ေ၀ေရးတုိက္သုိ႔ မပုိ႔မီတြင္ စာမူကုိ ေသခ်ာစြာ တည္းျဖတ္ၿပီးျဖစ္သည္။ တာလိစ္ကုိယ္တုိင္ပင္ အယ္ဒီတာမ်ား၏ အႀကံျပဳခ်က္ကုိ နာယူရန္ မခက္တတ္သည့္ သေဘာ႐ွိေစကာမူ လည္း " ဂရမၼာဆုိတာ ေက်ာက္ျဖဴသားမွာထြင္းထားတဲ့ ေက်ာက္စာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ " ဟု သိႏုိင္ခက္စြာ ဆုိ ခဲ့သည္။ ဟုတ္ေကာင္းဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ သုိ႔ေသာ္ ဂရမၼာဆုိသည္မွာ ပံုပန္းသ႑ာန္ ဖမ္းမရေလာက္ေအာင္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ လုပ္ဖြယ္ရာလည္း မဟုတ္ပါ။

ေရးသမွ်ျဖစ္သည္ဟူေသာ အေတြးအေခၚေက်ာင္းေတာ္ အုပ္စု၀င္အျခား အေရာင္းေကာင္း စာေရးဆရာ မ်ား ကလည္း မၾကာမတင္ စံြခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားအားျဖင့္ သက္ေသထူထားၾကသည္။ ဂ်ဴးဒစ္သ္ဂရန္႔၏ " မင္းသမီးေဒ၀ီ၊ ေရာဘတ္လပ္ဒလမ္၏ "ဘြန္းပင္ကုိယ္သ႑ာန္"၊ အဲလ္ဗင္ေတာ္ဖလာ၏ " တတိယဒီလိႈင္း၊ ေဘာ့၀ုဒ္ႏ်င့္အမ္းစေရာင္းတုိ႔သည္ တာလိစ္ကဲ့သုိ႔ပင္ စကားလံုးႀကီးမ်ားကုိ အတံုးလုိက္သံုးၾကသည္သာ မဟုတ္ေသး။ ၀ိေသသနပုဒ္စုမ်ားကုိလည္း တုိးလုိ႔တဲြေလာင္း ထား႐ွိတတ္ၾကကာ၊ ရန္ ေ႐ွခံႀကိယာ ပုဒ္မ်ားကုိ လည္း ခဲြျခမ္းစိတ္ျဖာရန္ ၀ါသနာပါၾကသည္။ ဥပမာ To find fault အျပစ္႐ွာရန္ ဟူသည္ကုိ မေနမနားအျပစ္ ႐ွာရန္ (To find fault ceaselessly) ဟု ေရးသားလွ်င္ ၿပီးႏုိင္ပါလ်က္ (To ceaselessly find fault) အျပစ္ မေနမနား႐ွာရန္ဟု ခဲြေရးထားျခင္းမ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ေတာ္ဖလာကမူ ပညာသည္ အုပ္စု၀င္ စကားလံုးမ်ားကုိ အဆမတန္ပံုႀကီးခ်ဲ႕သံုးရာ၌ ပါရဂူသည္။ ေအာက္ပါစာသားမ်ားကုိ သူ႔ မူ အတုိင္း သာၾကည့္ပါေလ။ (ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာျပန္ရ ေခါင္းကုိက္ သက္သာလွ်င္ပင္ မနည္းလွပါ။)

Vast changes in the technosphere and the info-sphere have converged to change the we make good. We are moving rapidly beyond traditional mass production to sophisticated mix of mass demassified products with wholistic, con-flow processes. " technosphere, inforsphere, demassified products, wholistic, continuous flor processes ဟူသည့္ သည္းနင့္ဖြယ္ စကားလံုးႀကီး မ်ားမွာ မည္သည့္ အဂၤလိပ္စာျမတ္ႏုိးသူမွ် လက္မခံႏုိင္ေသာ ထြင္ႀကံသံုး စကားလံုး အတံုးႀကီး မ်ားျဖစ္ပါသည္။

အေရာင္းေကာင္း စာေရးဆရာႀကီးမ်ားသာလွ်င္ အဂၤလိပ္စာကုိ မည္ကဲ့သုိ႔ မေရးသားအပ္ေၾကာင္း သင္ခန္း စာေပးၾကသည္ မဟုတ္ေသးပါ။ တကၠသုိလ္ပံုႏွိပ္တုိက္မ်ားမွ ႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀သည့္ ပညာ႐ွင္စာေပခြင္၌ပင္ ဂရမၼာကေသာင္းကနင္းျဖစ္မႈမ်ား ပုိမုိမ်ားျပားလာသည္။ စာေရးဆရာ ေကာင္းမ်ားပင္လွ်င္ တစ္ခါတစ္ရံ၌ သတိခၽြတ္ယြင္းတတ္ၾကျခင္းကုိ စာေကာင္းေပမြန္ ဖတ္ေလ့႐ွိသူမ်ားက သိၾကပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤအမွား မ်ားသည္ စာေပ၏ကုိယ္ထည္၌ အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား မႊားတြယ္သကဲ့သုိ႔ တြယ္ေနပါသနည္းဟု အံ့ၾသစျပဳၾက ေပၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ စာေပဘ႑ာတုိက္ကုိ မည္သူက မည္သူကုိ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။

ေစာင့္ ၾကည့္ေနပါသည္။ (Ny the way, who is minding our storehouse of Burmese language definitely not, repeat not, me!)
အေျဖမွာ - စာေပေလာက၌ အေရးပါဆံုးျဖစ္သည့္ စာေရးဆရာမ်ားၿပီးလွ်င္ အရာေရာက္ဆံုးသည္ အယ္ဒီ တာမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ အယ္ဒီတာဟူသည္မွာ မထင္႐ွားေသာ (အညၾတအယ္ဒီတာ)ပုဂၢိဳလ္လည္းျဖစ္ သည္။ အသက္ ၆၂ ႏွစ္အ႐ြယ္တြင္ ကြယ္လြန္ခဲ့လ်က္ သူကြယ္လြန္သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း သံုးဆယ္႐ွိၿပီျဖစ္ ေသာ္လည္း မက္စ္၀ဲလ္ပါကင္သည္ အထင္႐ွားဆံုး စာအုပ္တည္းျဖတ္သူ။ ဟဲမင္းေ၀း၊ ဖစ္ဇာဂ်ရယ္၊ ေသာမတ္စ္၀ုဖ္လ္ စသည့္ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားကုိပင္ နည္းလမ္းညႊန္ျပေပးသူအျဖစ္ ထင္႐ွား ဆဲျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အမ်ားအျပားေသာ အယ္ဒီတာမ်ားမွာ အမည္မထင္႐ွားသည္သာမက လခ လည္း ေကာင္းစြာ မရ႐ွိၾကေခ်။

လက္ေထာက္ အယ္ဒီတာသည္ အမ်ားအားျဖင့္ တစ္ပတ္လွ်င္ ေဒၚလာ ၂၀၀ မွ စတင္ရၾကကာ အထက္တန္း အယ္ဒီတာတစ္ေယာက္သည္ တစ္ႏွစ္၀င္ေငြအားျဖင့္ ေဒၚလာ ၃၀၀၀၀ မွ ၄၀၀၀၀မွ်သာလွ်င္ ရ႐ွိၾက၏။ (ျမန္မာေငြ ၂ သိန္း မွ ၂ သိန္းခဲြခန္႔) (Yum, Yum)

စာေမြ႕သူမ်ားသည္ လက္႐ွိ စာေပတည္းျဖတ္မႈအေပၚတြင္ သေဘာထားခ်င္း မတုိက္ဆုိင္ၾကေသာ္လည္း စာေပတည္းျဖတ္မႈ အဆင့္အတန္း နိမ့္က်လာၿပီကုိမူ သေဘာတူၾကသည္။ " ၁၉၆၀ ခုလြန္ႏွစ္မ်ားတြင္မွာ တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ခဲ့တယ္။ လူေတြဟာ စာလံုးေပါင္းေတြကုိ ေမ့ကုန္ၾကတယ္။ ၀ါက်ဆက္ေတြကုိ မမွတ္မိ ေတာ့ဘူး။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ အဂၤလိပ္စာကုိ ေၾကလည္စြာ သင္ၾကားဖုိ႔ဟာ လက္ေရြးစင္ေတြ အတြက္ သာ လုိ႔ သေဘာထားၾကတယ္ "ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အေကာင္းဆံုးေက်ာင္းေတြက ထြက္လာၿပီး ၀ါက် တစ္ေၾကာင္း မွ မွန္ေအာင္ မေရးတတ္တဲ့လူေတြ ေတြ႕ရတယ္။ စာမူတည္းျဖတ္ရေတာ့ အခက္ေတြ႕ တာေပါ့" ဟု တစ္ဖံု၊ " စာေပအမိႈက္သ႐ုိက္ေတာ့ အၿမဲ႐ွိေနတာပဲ။ ခုတစ္ေလာေတာ့ ပုိမ်ားလာတယ္ဆုိရ မွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အယ္ဒီတာေတြကုိ ကြက္ၿပီး အျပစ္တင္ဖုိ႔ကေတာ့ အခက္သားပဲ" ဟု တစ္နည္း ငုိညည္း သူမ်ား ေပၚလာၾကသည္။

ဤတာ၀န္႐ွိ မူပုိင္းဆုိင္ရာ ေသခြက္သည္ စာေရးစားပဲြမ်ားေပၚမွ ထမင္းစားပဲြျပင္ထက္ႏွင့္ မင္ဟတ္တန္၏ ေႏြရာသီစာေပၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ဟင္မၸတန္ကမ္းေျခ ေသာင္ျပင္ခင္းပတၱဴဖ်ဥ္မ်ားေပၚအထိ ဆက္လက္ ျပန္႔ႏွံ႔သြားသည္။ မၾကာခဏ ထုတ္ေဖာ္ျပသည့္ လက္သည္းတရားခံမွာ ေငြေၾကး အက်ပ္ အတည္း ပင္ျဖစ္သည္။ ၁၉၆၀ ခုလြန္ႏွစ္မ်ားအတြင္းတြင္ ျပည္ေထာင္စု အစုိးရက ေက်ာင္း သံုးစာအုပ္ ႐ုိက္ႏွိပ္ ထုတ္ေ၀ေရးက႑တြင္ ေငြသြန္စဥ္ကမူ ထုတ္ေ၀သူမ်ားအား တစ္နည္းတစ္လမ္း ေထာက္ပံ့ သည္ ႏွင့္ တူျခင္းေၾကာင့္ စာေပလုပ္ငန္း ႏွင္းဆီေရာင္သန္းခဲ့သည္။

ယဥ္ေက်းမႈ တန္ျပန္၊ လူမႈ အခြင့္အေရးႏွင့္ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး လႈပ္႐ွားမႈမ်ားက ဒါဇင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လက္သစ္စာေရးဆရာမ်ားကုိ ေမြးထုတ္ခဲ့ရာ သူတုိ႔ေရးသားသည့္ စာအုပ္မ်ားကုိ အလွ်ံပယ္ႂကြယ္၀ေသာ လူတန္းစား၊ လက္တင္မွီအံုးတင္ ကုလားထုိင္ဖင္ၿမဲလူ၀ံႀကီးမ်ားက မြတ္သိပ္စြာ မလြတ္တမ္း ၀ယ္ယူခဲ့ၾကသည္။ အျမတ္အစြန္း၏ ဆဲြေဆာင္ ခ်က္အရ ၀ုိင္းႀကီးခ်ဳပ္ လုပ္ငန္းပုိင္႐ွင္ ကုမၸဏီႀကီးမ်ားက စာေပ ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္း အမ်ားအျပားကုိ ၀ယ္ ယူလုပ္ကုိင္ခဲ့ၾကသည္။ စာေပလုပ္ငန္းတြင္ အေရး တႀကီး လုိအပ္ေနသည့္ ရင္းႏွီးေငြႏွင့္အတူ ေငြစာရင္း ေအာက္ဆံုးမ်ဥ္းကုိ ဖတ္တတ္သည့္ မန္ေနဂ်ာ မ်ားလည္း ၀င္ေရာက္လာၾကသည္။

ယေန႔မူ ေအာက္ဆံုးမ်ဥ္းသည္ အႏၱရာယ္ေရာက္ႏိုင္သည့္ အမွတ္ထိ နိမ့္က်ေနၿပီျဖစ္လ်က္ ေဘာဂေဗဒ ထန္ျပင္း အခ်က္အလက္မ်ားသည္ စာေပေလာက၏ ႐ုန္႔ရင္းေသာ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖစ္လာသည္။ ေငြ ေၾကးေဖာင္းပြမႈသည္ စကၠဴ၊ ပံုႏွိပ္ခႏွင့္ ျဖန္႔ခ်ိခကုိ ထုိးတင္သကဲ့သုိ႔၊ စီးပြားေရး ေလ်ာက်မႈသည္လည္း လြန္ ခဲ့ေသာ ဆယ္ႏွစ္ကေစ်းထက္ သံုးဆမွ် ႀကီးမားေနသည့္ ၁၂ ေဒၚလာ ၉၅ ဆင့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ မ၀ယ္မီ ႏွစ္ခ်ီမွ် ခ်ီတံု ခ်တံု ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ သက္ႀကီးပုိင္းစာအုပ္ မွာယူ၀ယ္ႏႈန္းမွာ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္က ေဒၚလာ ၉၄၀.၅ သန္းထိ ႐ွိခဲ့ရာမွာ၊ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္တြင္ ေဒၚလာ ၈၃၃.၁ သန္းထိ က်ဆင္းသြားခဲ့သည္။

ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္းဟူသည္ ပံုမွန္အားျဖင့္ မေဟာ္ဂနီေရာင္ ႐ံုးခန္းမ်ား၊ အေကာင္းစား ေဟာ္တယ္ စားေသာက္ခန္းမ်ားအတြင္းမွဇိမ္က်စြာ ေဆာင္ရြက္ရေသာ လုပ္ငန္းတစ္ရပ္ဟူသည့္ အယူအဆေနရာတြင္ သံုးဆယ့္ေျခာက္ခြက္ စက္၀ုိင္းဒုိင္းကြက္ထက္ အေျပးလုတက္ေနၾကသည့္ ႂကြက္မ်ား၏ပံုသ႑ာန္က ၀င္ လာသည္။ စာေပပဲြစားမ်ားက အေလ်ာ္ဒုိင္အလား ႐ွိၾကစဥ္တြင္ အယ္ဒီတာမ်ားက ေရာင္းအေကာင္းဆံုး စာမူမ်ား အေပၚတြင္ ေလာင္းေၾကးကုိ ကမန္းကတန္းပံုေအာခ်ေနၾကသည္။ ဗုိက္ကင္းစာေပတုိက္ပုိင္႐ွင္ အယ္လင္၀ီလ်ံက "ဒီေန႔ခ်ိန္ခါမွာသာ မက္စ္၀ဲလ္ပါကင္ႀကီး ႐ွိရင္ေတာ့ သူဟာ မက္စ္၀ဲလ္ပါကင္လုပ္ဖုိ႔ အခ်ိန္ရမွာ မဟုတ္႐ွာပါဘူး။

သူဟာ စကရစ္တနာစာေပတုိက္မွာ ဇိမ္နဲ႔ထုိင္ေနၿပီး နံနက္တုိင္း စာတုိက္က ေရာက္လာတဲ့ စာေရးဆရာေကာင္းမ်ားရဲ႕ စာမူကုိ လက္ခံယူေနရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူဟာ က်ဳပ္တုိ႔နဲ႔ အတူ အေျပး အလႊား စားၿပီး စာေပကုိယ္စားလွယ္ေတြကုိ ေခ်ာ့ရတာနဲ႔၊ သူမ်ားထက္ လက္ဦးဖုိ႔ ေမာရတာနဲ႔၊ ဘယ္ေလာက္မ်ား ပံုေအာရမလဲလုိ႔ ေတြးရတာနဲ႔ ရင္ေမာေန႐ွာမွာပဲ" ဟု ေျပာဆုိသည္။ စာေပ ကုိယ္စားလွယ္ တစ္ဦးက " ထုတ္ေ၀သူ၏ အႏုပညာသမားကုိ ေပးတဲ့အခြင့္အေရးေတြ ေလ်ာ့ပါး သြား ၿပီဗ်ာ၊ တည္းျဖတ္တတ္တဲ့ အယ္ဒီတာလည္း တည္းျဖတ္ခြင့္ မရၾက႐ွာဘူး။ သူတုိ႔ေနာက္မွာ တစ္ေယာက္ ေယာက္က " ဘယ္မွာလဲကြ အေရာင္းသြက္ဆံုးစာအုပ္၊ ဒီ အေရာင္းထုိင္း စာေရးဆရာရဲ႕ စာအုပ္ ကုိ ဘာ ေၾကာင့္ ဒီေလာက္အခ်ိန္ကုန္ခံ လုပ္ေနတာလဲလုိ႔ တြန္းထုိးေနၾကတာခ်ည္းပဲ "ဟု ညည္းတြား ဖူးသည္။

စာေပနယ္တြင္ အယ္ဒီတာအျပား႐ွိၾကသည္။ တစ္ဖက္စြန္မွာ အပုိင္ယူ အယ္ဒီတာမ်ား (စာေပနယ္ ေ၀ါဟာရ အားျဖင့္ "ငတြတ္မ်ား") ႐ွိလ်က္ သူတုိ႔သည္ စာမူ၀ယ္ယူေရးလုပ္ငန္းကုိ ေဟာ္တယ္၊ စားေသာက္ခန္း မ်ား၌ လုပ္ေလ့ရွိ၏။ ယင္းစားပဲြတြင္ စာမူထက္ မီညဴ (အစားအေသာက္စာရင္း) ႏွင့္ စာခ်ဳပ္ အေၾကာင္းသာလွ်င္ အဓိကထား ဖတ္႐ႈၾကသည္။ တဖက္တြင္ ဖန္တီးစြမ္း႐ွင္ အယ္ဒီတာ မ်ားျဖစ္ၾကလ်က္ သူတုိ႔သည္ မိမိတုိ႔ လုပ္ငန္းကုိ စာမူေတြျမင္သည္မွအစ အရာရာကုိ သူတုိ႔အႀကိဳက္ ပံုစံ မ်ားႏွင့္ ဖန္တီးသြင္းလုိၾကသည္။ ေနာက္ဆံုးအားျဖင့္ ခဲတံ႐ွင္ အယ္ဒီတာမ်ားက စာမူကုိ ဆီလူးသည့္ မီညဴ ကတ္ျပားေပၚတင္ကာ တစ္ေၾကာင္းစီ ျပင္လုိသည့္သူမ်ားဟူ၍ ႐ွိၾကသည္။

ငတြတ္အယ္ဒီတာမ်ားသည္လည္း ခက္ရင္းကုိင္လ်င္ သကဲ့သုိ႔ ခံတံကုိင္လည္း ကၽြမ္းက်င္ရေပမည္။ အယ္ဒီတာသည္ စာေပကုိ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းတစ္ရပ္အေန ႏွင့္ ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္လုပ္ရာ၌ ကၽြမ္းက်င္ရမည့္နည္းတူ စာမူမွ စာအုပ္ျဖစ္လာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္စည္း႐ံုး ရာ၌လည္း ပံုႏွိပ္လုပ္ငန္းဆုိင္ရာ လုပ္သားမ်ားအားလံုး၏ ပူးေပါင္းပါ၀င္မႈကုိ ရယူႏုိင္စြမ္း႐ွိရေပမည္။ စာေရး ဆရာႏွင့္ ဆက္ဆံသည့္အခါတြင္ သူသည္ ပူးေပါင္းေရးသားသူ၊ စိတ္ပညာပါရဂူ၊ အာပတ္ေျဖခံရဟန္းႏွင့္ အတြင္း ေရးမွဴး အသြင္၊ ပံုႏွိပ္တုိက္သားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ သူသည္ ႏုိင္ငံေရးသမား၊ သံတမန္အရာ႐ွိ၊ ျဖန္ေျဖသူ ျဖစ္ႏုိင္စြမ္း႐ွိရေပမည္။

ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ေရးလုပ္ငန္းခြင္၏ ယႏၱရားမွာ ၀ုိင္းဖိအားတုိးပြားလ်က္ ႐ွိေနသည္။ ယေန႔ ေပၚပင္ျဖစ္ေနသည့္ အေသာ့ေျပးနည္း (အုန္းမႈတ္ခြက္နင္းနည္း)၊ သစ္ျမစ္သစ္ေခါက္ေဆး၀ါး (တုိင္းရင္းေဆးပညာ) စသည့္ စာအုပ္မ်ားသည္ ေနာက္ေပၚပင္တေက်ာ့မလာမီ၊ လက္က်န္အေဟာင္းပံု မေရာက္မီ တြင္ ေငြစာရင္းတြင္၀င္ ၿပီး ျဖစ္ရလိမ့္မည္။ စရံေငြအမ်ားအျပား ေပးထားသည့္၀တၳဳမ်ား ေငြအျမန္ ျပန္ေပၚေစေရးအတြက္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀သူ၏လက္မွ အျမန္ ထြက္သြားရမည္ျဖစ္၏။ အက်ိဳး ေက်းဇူး မွာ ေနာက္ဆံုးကန္႔သတ္ရက္ေစာ လြန္းျခင္းႏွင့္ လူနည္းစုအေပၚ အလုပ္ပိျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္ ေတာ့သည္။ ရက္က်ပ္ႏွင့္အမီ လုိက္လုပ္ရသည့္ စာအုပ္မ်ားကုိ ပ႐ုဖတ္ရာတြင္ အပံုလုိက္ ဖတ္ျခင္း နည္း အားျဖင့္ အမ်ားက ၀ုိင္းပ႐ုဖ္ျပင္ လုပ္ၾကရကာ အခ်ိဳ႕ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ စာမူတည္းျဖတ္သည့္ နည္း ကုိလည္း အထပ္လုိက္တည္းျဖတ္ျခင္းအားျဖင့္ ျပဳလုပ္ၾကရ သည္။

ဤနည္းလမ္းသည္ ဂရမၼာႏွင့္ စာလံုးေပါင္း သတ္ပံုကုိ ထိပါးေသာ္မွ ထိပါးမည္ျဖစ္ေသာ္လည္း အဆက္အစပ္မ႐ွိျခင္းကုိမူ ျဖစ္ေစသည္။ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္သည္ အခန္းတစ္ခုတြင္းသုိ႔ ၀တ္စံုျပာကုိ ၀တ္ဆင္သြားရာမွ ျပန္ထြက္လာေသာအခါတြင္ ၀တ္စံုနီႏွင့္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဤမွ်ေလာက္ ဖုတ္ပူမီးတုိက္ လုပ္ရလွ်င္ စာအုပ္ေခၚတြင္ေစမည့္အစား " စီမံ ကိန္းတစ္ရပ္၊ " တစ္လံုးတစ္စည္း ပစၥည္း တစ္ခု၊ ပူစပ္ပူေလာင္ ပစၥည္းတစ္ရပ္၊ ေပါက္ကဲြစြမ္းအင္ႀကီး ဗံုးတစ္လံုးဟုေခၚတြင္ ေစလွ်င္ သင့္ေပမည္။ ေရာင္းကုန္ မဟုတ္ေသာ ၀တၳဳစာေပႏွင့္ စာပေဒသာစာေစာင္မ်ားကုိ ကုိင္တြယ္ရ သည့္ အယ္ဒီတာ မ်ားပင္လွ်င္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အစီအစဥ္၌ ေၾကာ္ျငာေရးအေပၚ ၾသဇာႀကီးလွေသာ မာတ္ဗ္၏ ေရးသူ-ေမးသူ အစီအစဥ္တြင္ သူ႔စာေရးဆရာပါ၀င္ႏိုင္ေရးကုိ ပုိမုိအေလးထားေနၾကသည္။ ေသး ငယ္ေသာ ခဲတံအခြန္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းမွာ ၀ုိင္းပယ္ထားျခင္းသာ ခံေနရသည္။

စထရန္႔ေရးသားသည့္ ေရးဟန္၏အႏွစ္သာရ ကုိ လုိက္နာက်င့္သံုးၾကသူမ်ားက စကားေျပေကာင္းတစ္ပုဒ္ ဟူသည္မွာ အေရးအသား ႐ွင္းလင္း႐ံုမွ်သာလွ်င္ မဟုတ္ေသး။ တုိတုိႏွင့္ လုိရင္းကုိလည္း ဆုိက္ ရေပမည္ဟူ သည့္ ၾသ၀ါဒကုိ ယခုတုိင္ယံုၾကည္ေနျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ခက္သည္မွာ စာေပကုိ ႐ွည္လ်ား ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ ေကာင္း ေလာက္ေအာင္ ဖဲြ႕ႏဲြ႕သည္ႏွင့္အမွ် ေငြေၾကးက ျမက္ျမက္ရေနသည္။ ထုတ္ေ၀သူ မ်ားက စာအုပ္ထူထူဆုိ လွ်င္ ေငြသဲ့ယူႏုိင္သည္။ စာအေရးအသားတြင္ လက္သမား ဆရာ ေကာင္း တစ္ဦးကဲ့သုိ႔ ေစ့စပ္ေသခ်ာလွ သည့္ သတင္းစာဆရာ ဂၽြန္မကၠဖီးက " ဒီေန႔ စာေပေတြဟာ စာအုပ္ ထြက္လာတဲ့အထိ တိပ္ရေကာ္ဒါနဲ႔ ရ ေနတယ္။

စာေရးရတာက သိပ္ခက္ေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ဟာ ဆုိၾကပါစုိ႔၊ အသံသြင္းေခြက ျပန္ ႐ုိက္ထား တဲ့ စာမူေကာ္ပီကုိ ၾကည့္ရင္း အသံသြင္းေတာ့ ေရးလက္ကုိ မခ်ဳပ္ႏုိင္ေတာ့ဘဲ ဇြတ္ေျပာ ဇြတ္သြင္း ျဖစ္ကုန္ေလေတာ့တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ စာအုပ္ေတြမ်ားမ်ားက သိပ္ထူေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆုိ သိပ္သြင္း ထားတာကုိး "ဟုေျပာသည္။

ဤဒုစ႐ုိက္မႈတြင္လည္း အျခားစာေပဆုိင္ရာ က်ဴးလြန္ေဖာက္ဖ်က္မႈမ်ားနည္းတူ စာေရးသူသည္သာ အမ်ား ဆံုး ျပစ္တင္ခ်က္ကုိ ခံယူရေပလိမ့္မည္။ ညံ့ဖ်င္းေသာ စာအုပ္မ်ားအတြက္ ျပစ္တင္ခ်က္ကုိ ခံရသည့္ အယ္ဒီ တာမ်ားက " ပထမ စာမူၾကမ္းကုိ ခင္ဗ်ားျမင္ေစခ်င္တယ္ဗ်ာ "ဟု မၾကာခဏ ျပန္ေျပာေလ့ ႐ွိၾကသည္။တစ္ ခါတစ္ရံတြင္ တစ္၀က္တစ္ပ်က္ မက်က္သည့္ စာမူကုိ ပံုႏွိပ္စက္ တင္ႏုိင္ရန္အတြက္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးျပဳခဲ့ရသည္။ စာေရးဆရာတစ္ဦး၏ စကားေျပအေရးကုိ ျဖတ္ေတာက္ ရန္မွာ စာေရးဆရာ၏ နာမည္ႀကီးစဲြကုိ ထိခုိက္မည္စုိးေသာေၾကာင့္ လက္တြန္႔ တတ္ၾကသည္။

ရင္းျမစ္မွာ စာေရးဆရာကုိ လန္႔ျခင္း သာလွ်င္ျဖစ္၏။ ထုတ္ေ၀သူတစ္ဦးက ၀န္ခံဖူးသည္မွာ " နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာေတြျဖစ္တဲ့ ေနာ္မန္ေမ လာတုိ႔၊ ေဂးတားလိစ္တုိ႔၊ ေ၀ါက္တုိ႔ဆုိ ပုိလက္႐ြံ႕ၾကေသးသဗ်၊ တစ္ခါ ဆုိၾကပါစုိ႔၊ ဟင္နရီကစ္ဆင္းဂ်ာတုိ႔လုိ ပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး အႀကံျပဳ ၾကည့္ေသးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါကုိ သူတုိ႔က နား မေထာင္လွ်င္ေတာ့ ဒီအတုိင္း လႊတ္ေပးလုိက္တာပဲ "ဟု ၀န္ခံဖူးသည္။

မိမိကုိယ္ကုိ အထင္ႀကီးတတ္သည့္ အေလ့အထသည္ မၾကာမတင္ကမွ ေအာင္ျမင္လာသည့္ စာေရးဆရာ သစ္မ်ားတြင္ ပုိမုိ ႀကီးမားသည္။ သူတုိ႔၏ စာေပအေရးအသား မညက္ေညာ၊ မသိမ္ေမြ႕မႈကုိပင္ သူတုိ႔၏ ကုိယ္ပုိင္ ေရးဟန္ အထင္ေရာက္ေနာကသည္။ မဟန္႔တားႏိုင္ေသာ ကုိယ္ပုိင္အခြင့္အေရးသဖြယ္ ယူဆေန ၾကသည္။ စာေရးဆရာလက္ေဟာင္း အေရာင္းေကာင္းျဖစ္သူ အုိင္ဗင္ေ၀ါေလ့စ္က ေျပာသည္မွာ"စာအုပ္ တုိက္ေတြက စာမူေတြကုိ ေလလံပဲြမွာ ၿပိဳင္ဆဲြၾကတယ္။ မၾကာခဏဆုိသလုိ စာမူတစ္ပုဒ္ကုိ ေဒၚလာ တစ္သန္း၊ ႏွစ္သန္းထိ ေပးတတ္ၾကတယ္။ အက်ိဳးေက်းဇူးကေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာစရာေပါ့ဗ်ာ။ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကားလံုးေတြဟာ စာစီခံုေပၚမွာတင္ပဲ အသက္မ၀င္ေတာ့ဘူး။ ေအးစက္ ေတာင့္ေနၿပီ၊ က်ဳပ္ မိတ္ေဆြေတြေျပာတာ ၾကားဖူးပါတယ္။ ဘာျပဳလုိ႔ ျပင္ရမွာလဲဗ်ာ၊ ၾကည့္စမ္း ပါဦးေတာ့ သူတုိ႔ေပးတဲ့ ေငြကုိ ဒီေလာက္ေပးမွေတာ့ ေကာင္းကုိ ေကာင္းလုိ႔ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့ "

ဤအခက္အခဲမ်ားၾကားမွပင္လွ်င္ အယ္ဒီတာတုိင္းသည္လည္း အညွဥ္းဆဲ မခံၾကရပါ။ စာေရးဆရာတုိင္း သည္လည္း အႀကံျပဳခ်က္ကုိ လက္မခံဟူ၍ မဟုတ္ပါ။ သုိ႔ေၾကာင့္သာလွ်င္ စာအုပ္ေကာင္းမ်ား ထြက္လာ တတ္ၾကဆဲ ျဖစ္ပါသည္။

ပမာဆုိရေသာ္ ဆုိင္မြန္ႏွင့္ ႐ွပ္စတာစာအုပ္တုိက္မွ တုိက္ထုိင္အယ္ဒီတာ ေယာနသန္ကုိယ္မင္း၏ တုိက္တြန္း ေစ့ေဆာ္မႈေၾကာင့္ သတင္းစာဆရာ ေဒးဗစ္ဘေရာ္ဒါေရးသားသည့္ " ကင္းတပ္ဖဲြ႕ အလဲႊ အေျပာင္း" စာအုပ္မွာ အေရးအသားႏွင့္ တည္းျဖတ္မႈတြင္ ထိပ္တန္းေနရာက ပါ၀င္ေပသည္။ စာေရးသူ ႏွင့္ တည္းျဖတ္သူတုိ႔ တစ္လံုးတစ္စည္းတည္းပူးေပါင္းညီၾကျခင္း၏ လကၡဏာမ်ားကုိ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြ႕ျမင္ ရသည္။

ကြယ္လြန္သူ ႐ုပ္႐ွင္ေ၀ဖန္ေရးသမား ဂ်ိမ္းစ္အက္ဂီ၏သား ဂ်ိဳ၀ယ္လ္ အက္ဂီေရးသား၍ အယ္ဒီတာ မုိက္ကယ္ဒီကပူး တည္းျဖတ္ေသာ " အေ႐ွ႕ ဂ်ာမနီျပည္တြင္ အေမရိကန္လူငယ္တစ္ဦး၏ တစ္ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္တာကာလ" ဟူသည့္ စာအုပ္သည္လည္း စာေရးဆရာႏွင့္ အယ္ဒီတာတုိ႔ ပူးေပါင္းေအာင္ျမင္မႈ တစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ " တည္းျဖတ္မႈ အတတ္ပညာတစ္ရပ္သည္ အႏုပညာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲြသြားသည္ကုိ ေတြ႕ ရပါသည္" ဟု စာေရးသူက ၀န္ခံထားသည္။ " စာအုပ္တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ စြက္ဖက္ ထားတယ္လုိ႔ကုိ မထင္မိပါဘူး" ဟုထပ္ဆင့္ ဆုိေသးသည္။ (တုိ႔ဆရာမ်ားႏွင့္ေတာ့ ကြာပါ့ကြာ။ ဤကား အာေမဋိတ္)

ဤ စံနမူနာမ်ားက အားတက္ဖြယ္႐ွိပါေသာ္လည္း ဒီကပူးတုိ႔ကဲ့သုိ႔ေသာ အယ္ဒီတာမ်ားပင္ ၾသခ်ယူရ ေလာက္ေအာင္ အံ့ရသည့္စာအုပ္မ်ားကလည္း မ်ားျပားလွသည္။ စာအေရးအသားေကာင္းျခင္းဟူသည္ ဘယ္သုိ႔ျဖစ္သြားဘိသနည္းဟုပင္ အံ့ယူရသည္။ စာေပတတ္ေျမာက္ျခင္းသည္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ရာ နိမ့္က် ဆင္းလ်က္႐ွိေနသည္။ ေျပာစကားစံႏွင့္ အေရးအသားဟန္ ကြာဟမႈ မငန္၀ါးလာသည္ႏွင့္အမွ် စာေပ သည္ နိမပ္က်ေလွ်ာဆင္းလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းမ်ားက ဂရမၼာနက္နဲသိမ္ေမြ႕မငကုိ လ်စ္လ်ဴ ႐ႈ ထားၾကသည္။ ၀ါက်တစ္ ေၾကာင္းကုိ သဒၵါသ႐ုပ္ခဲြတတ္သည့္ ေနာက္ဆံုးေသာ လူမ်ိဳးႏြယ္ဆက္ သည္ လည္း ေပ်ာက္ကြယ္ လုနီးပါး႐ွိေနၿပီ။

ေလာကတြင္ ႏွစ္လုိဖြယ္ေသာ အာ႐ံုဆဲြေဆာင္မႈမ်ားျဖင့္ ျပည့္ဖံုးေနသည္။ ခရီးလွည့္သြားျခင္း၊ ေပ်ာ္ပဲြ႐ႊင္ပဲြ ကပဲြမ်ား။ အားကစားႏွင့္ ေနရာအႏွံ႔ ထုိးေဖာက္၀င္တတ္သည့္ ဆူညံပူညံ ကာလေပၚေတးဂီတသံမ်ားက တစ္ရံမလပ္ ႐ွိေနသည္။ လူအမ်ားသည္ သိမ္ေမြ႕ေသာစာေပကုိ ဖတ္မည့္အစား၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား စက္ေ႐ွ႕တြင္ အခ်ိန္ပုိ အကုန္ခံာကသည္။ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား အသံလႊင့္သူ ေဟာ၀ကပ္ေကာ္ဆဲလ္ က မွတ္ခ်က္ (Comment) ဟူေသာ စကားလံုးကုိ မွားယြင္းစြာ (Commendation) ဟူ၍ သံုးႏႈန္း လုိက္သည္ကုိ နားေထာင္ေနၾကသည့္ သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္လူမ်ိဳးမ်ားသည္ အမွားအမွန္ ကုိပင္ ခဲြျခားသိႏုိင္စြမ္း မ႐ွိၾကေတာ့။ မလုိလားအပ္ေသာ နာမ္ထပ္ဆင့္ပြား စကားလံုးမ်ားျဖစ္ သည့္ (Profitability, futurability) စသည္တုိ႔သည္လည္း ေ၀ါဟာရတြင္ စိမ့္၀င္ေတာ့မည္။

ဘာသာေဗဒပညာ႐ွင္မ်ားက ဘာသာစကားဆုိသည္မွာ ယင္းသုိ႔လွ်င္ ဆင့္ပြားၿမဲျဖစ္သည္ဟု ျငင္းခ်က္ ထုတ္ ေကာင္းထုတ္ၾကမည္။ သဒၵါစစ္ သဒၵါမွန္ ဆရာမ်ားကလည္း မိခင္ရင္း လွ်ာဘာသာစကားကုိ ညစ္ညမ္းေအာင္ျပဳရာက်သည္ဟု စြပ္စဲြၾကမည္။ ႐ွိတ္စပီးယား လက္ထက္မွစကား တစ္ေလွ်ာက္လံုး အျငင္း ပြားခဲ့ာကသည္။ ေဒါက္တာဂၽြန္ဆင္ႏွင့္ ၀က္ဘ္စတာတုိ႔၏ အဘိဓာန္သည္လည္း အျပင္းအထန္ ျငင္းခ်က္ ထုတ္ခဲ့ၾကရသည့္ စာအုပ္မ်ားျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ျငင္းခ်က္ထုတ္သူမ်ားသည္ ဂရမၼာကုိ ပုိင္ႏိုင္စြာသိသူမ်ား၊ စာေပအေရးအသား၏ ဥပေဒစည္းကမ္းကုိ သိသူမ်ားသာျဖစ္ၾကသည္။ (ျမေကတုႏွင့္ သခင္ကုိယ္ေတာ္မိႈင္း တုိ႔၏ "ပန္တူ" အျငင္းပြားမႈမ်ိဳး)။ စာေပအေရးအသားတြင္ အသံုးခ်မွန္မႈမွာ အေရးပါလွသည္။ အေၾကာင္း အရာအေရးအသားဟူသည္မွာ အေတြးအေခၚပုိင္းျဖစ္လ်က္ ႐ွင္းလင္းေသာ အေတြးအေခၚအတြက္ ႐ွင္း လင္းေသာအေရးအသားကုိ ဆုိေပသည္။

သူတုိ႔၏ ႀကိဳးပမ္းမႈကုိ မည္သူကမွ် အမႈမထားသည္ ျဖစ္ေစကာမူလည္း အယ္ဒီတာမ်ားသည္ ဤယံုၾကည္ ခ်က္ကုိ ကုိင္စဲြရပ္တည္ၾကရမည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ကာလတြင္ ေ၀ဖန္ေရးသမား မကၠေဒၚနဲလ္က ေရးသားခဲ့ဖူးသည္မွာ " အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု၏ သမၼတႀကီး အပါအ၀င္ ျပည္သူ အမ်ား စု၏ ဆယ္ပံုတြင္ ကုိးပံုက (Inviduous) ဟူ၍ သံုးႏႈန္းလ်က္ က်န္တစ္ပံုက ခုိင္ၿမဲစြာ (Invidious) ကုိ ကုိင္ တြယ္ထားလွ်င္လည္း ဆယ္ပံု တစ္ပံုက မွန္ေသးသည့္ျပင္၊ ဤသုိ႔ကုိင္စဲြထားျခင္းအတြက္ အမ်ားစုႀကီးကုိ အက်ိဳးျပဳရာလည္း သက္ေရာက္ေပေသးသည္" ဟူသတည္း။

By R.Z. Sheppard
Reported by John.M. Scott and Janice C Simpson/NY.
Translated by
Maung Thaw Ka at the instigation of A.T.T Hla Aung; Thu-wun-na/Rgn.
.

ဆက္ရန္

.