ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း (၂၇)

ပင္စင္နာတစ္ဦး၏ အာလူးးမွတ္တမ္း (၁၆)
သခင္ဘေသာင္း (၁၉၀၁-၁၉၈၁)၏ ခဲေၾကာင္းပံုၾကမ္း

ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေပနယ္သုိ႔သာ မေရာက္႐ွိခဲ့လွ်င္ စာေရးဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္းအေၾကာင္းကုိ ေရး သားရန္ ထုိက္တန္သူတစ္ဦး မဟုတ္ပါ။ သခင္ဘေသာင္းႏွင့္ ေခတ္ၿပိဳင္ သခင္ စာေရး ဆရာႀကီး မ်ားသာလွ်င္ ေရးသားရန္သင့္သည့္ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဆရာႀကီးတုိ႔၏ ေတြ႕ဆံုရမႈ သည္ နာမည္ေက်ာ္ ကေလာင္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ အေတာင္အလက္ ႏုနယ္ေသးေသာ ကေလာင္ေပါက္စ ေလးတစ္ဦး၏ ေတြ႕ဆံု သိကၽြမ္းရမႈသာျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ စာေပနယ္တြင္ ကေလာင္သမား အခ်င္းခ်င္း သည္ ရင့္သည္၊ ႏုသည္ မေ႐ြး ေဖာ္ေ႐ြစြာ ေပါင္းတတ္ေသာ စာေပဥာဥ္႐ွိသူမုိ႔ ဆရာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ အသက္အ႐ြယ္အားျဖင့္ သားအဖပမာ ကြာျခားေသာ္လည္း ရင္းႏွီးခင္မင္စြာပင္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံ ခဲ့ၾကပါသည္။

စာေရးဆရာ သခင္ဘေသာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ စတင္ စဲြမက္ခဲ့ရသည္မွာ " ပန္းသာမစာဥ " စာအုပ္မွျဖစ္ပါ သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကုိႀကီးသည္ စစ္မျဖစ္မီက နဂါးနီစာအုပ္အသင္း၀င္ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လစဥ္ထုတ္ နဂါးနီ စာအုပ္ မ်ားကုိ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ အုိင္းရစ္ သူပုန္မ်ားျဖစ္ေသာ "မုိက္ကယ္ ေကာလင္း" "ဒင္ဘရင္း" "ကုိယ္ေပ်ာက္ စစ္သား" " လက္သီးပုန္း" "ဆင္ဖိန္း" " သင္းထုိက္နဲ႔သင္းကံ" စာအုပ္မ်ားကုိ ဖတ္႐ႈရကာ ၿဗိတိသွ် ကုိလုိနီစနစ္ ဆန္႔က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္ တဖြားဖြားတက္ခဲ့ရသည့္ စာဖတ္လူငယ္ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

ထုိစာအုပ္မ်ား အတြင္းမွ "ပန္းသာမစာဥ" စာအုပ္ကုိ ဖတ္ရျပန္ေသာအခါ တစ္မ်ိဳးရသ မေဖာ္ျပႏုိင္သည့္ ခံစားမႈ တစ္ရပ္ ကုိ ရ႐ွိခဲ့ပါသည္။ Thomas Hardy ၏ Tess of Dumber ville ကုိ ျပန္ထားသည္ဟုလည္း အမွတ္မထားခဲ့မိ၊ သိလည္းမသိ။ ပန္းသာၿမိဳ႕စားႀကီး ဦးပန္းေအာင္၊ ပန္းသာေမာင္ေမာင္၊ ေမာင္ေဒ၀ႏွင့္ မစာဥ ေခၚ "အု"တုိ႔သာလွ်င္ အသက္႐ွင္ေနေသာ ဇာတ္ေကာင္မ်ားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္၀ယ္ စဲြေနမိခဲ့ သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ တစ္ေခတ္လံုးတြင္ အေခါက္ေခါက္ဖတ္မိေသာ စာအုပ္မွာ သခင္ဘေသာင္း၏ "ပန္းသာ မစာဥ"၊ ဆရာႀကီး ေ႐ႊဥေဒါင္း၏ "အုိင္ဗင္ဟုိ"၊ ဆရာႀကီး ပီမုိးနင္း၏ "သူရဲေကာင္းသံုးေယာက္" စာအုပ္ မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဤကေလာင္႐ွင္ႀကီးမ်ားသည္ ဘာသာျပန္ဆုိျခင္း အတတ္ပညာ၊ အႏုပညာ တုိ႔၌ ကၽြန္ေတာ္၏ ျမင္ဆရာမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။

ထုိ႔ေနာက္ စဲြမက္ခဲ့ရေသာ ဘာသာျပန္စာအုပ္မွာ "တစ္ေထာင့္တစ္ည"ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကမၻာ့ဂႏၱ၀င္ စာေပ တစ္ရပ္ ျဖစ္သည့္ တစ္ေထာင့္တစ္ညကုိ ျမန္မာဘာသာသုိ႔ ဦးစြာဘာသာျပန္ခဲ့သူမွာ ေဒါက္တာ ရာမန္ ျဖစ္ပါ သည္။ ျမန္မာ-မြတ္စလင္ တုိင္းရင္းသားတစ္ဦးသည္ ျမန္မာမႈအရာတြင္ မည္မွ် လိမၼာကၽြမ္းက်င္ သည္ကုိ "ပသီပံုျပင္" ဖတ္ခဲ့လွ်င္ သိသာပါလိမ့္မည္။ ယင္းပံုျပင္စာအုပ္ကုိပင္ သခင္ဘေသာင္းက စကားေျပ ပံုေျပာဟန္ ႏွင့္ ေရးသားလုိက္ျပန္ေသာအခါ ပုိမုိစဲြမက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းလွပါသည္။

"ဤဒြႏၷယာႀကီးမွာ အရာရာသည္ အလႅာဟု အ႐ွင္ျမတ္၏ အလုိေတာ္အရသာလွ်င္ ျဖစ္ရဘာသဒိ့။ ယွာဠဇတ္ မင္းသမီးက စူေလမန္ ဘုရင္ႀကီးအား သုိ႔ကလုိ ေလွ်ာက္ထားဘာသဒိ့၊ ဤအေရးအသားကုိ ဖတ္ရသည့္ အခါ သခင္ဘေသာင္းသည္ မူစလင္အႏြယ္၀င္ တစ္ဦးေသာ္လည္းေကာင္း၊ အစၥလာမ္ စာေပ က်မ္းဂန္ ႏွင့္ နီးစပ္သူေသာ္လည္းေကာင္း ျဖစ္ရမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္က တစ္ထစ္ခ် ယူဆခဲ့ပါသည္။ အမွန္မွာ မူ ဆရာႀကီးသည္ စာေပက်မ္းဂန္၌ အရာရာတြင္ ႏွံ႔စပ္သူ ဘာသာျပန္ေကာင္းတစ္သူ တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ သုိ႔ကလုိ ထင္ရသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။
စာေပဗိမာန္ မွ ႀကီးမွဴးက်င္းပသည့္ " ဘာသာျပန္စာေပ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပဲြ " တြင္ ဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္း က ဘာသာျပန္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ စာတမ္းတစ္ေစာင္ တင္သြင္းခဲ့ပါသည္။

အလြန္ေကာင္းမြန္ေသာ စာတမ္း တစ္ေစာင္ျဖစ္ပါသည္။ စာတမ္း႐ွင္က စာတမ္းတင္သြင္းရာ၌ အဆုိအမိန္႔ တစ္ရပ္ပါလာပါသည္။ ယင္းမွာ ျမန္မာစာေပ၌ "နာမ္စား"မ်ား သံုးရာတြင္ ႐ႈပ္ေထြးသည္။ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ၊ ကၽြႏ္ုပ္၊ ငါ၊ ဘုရား၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး၊ တပည့္ေတာ္ စသည္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ သင္၊ မင္း၊ ခ်င္း၊ ခင္ဗ်ား၊ အ႐ွင္မင္းႀကီး၊ အ႐ွင္ဘုရား စသည္ျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးလွသည္။ အဂၤလိပ္ စာ၌မူ ႐ွင္း၏။ ပထမ ပုဂၢိဳလ္နာမ္စား၊ ဒုတိယပုဂၢိဳလ္နာမ္ စားတုိ႔ကုိ "အုိင္" "ယူ" ႏွစ္လံုးသာလွ်င္ သံုး၏။ သုိ႔ေၾကာင့္ ခ်င္းဖထေ၀း က ႐ွင္ဘုရင္ကုိ ေလွ်ာက္ထားရာ၌ "ယာေတာအလယ္မွာေလ၊ ငါေျပာမယ္ ေ႐ႊ႐ွင္ဘုရားရဲ႕၊ နင္ဆင္ျခင္ဦး" ဟူ၍ ဆုိခဲ့ေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္ကာ သူ႔စာတမ္းကုိ အခုိင္အမာ ျပဳသြားသည္။

စာတမ္းကုိ ေဆြးေႏြးသူမ်ားအလွည့္တြင္ အကြက္ေပၚလွ်င္ ေနာက္႐ႊတ္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ဗီဇက ကၽြန္ေတာ့္ အား စင္ေပၚ ဆဲြေခၚသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာတမ္း႐ွင္ သခင္ဘေသာင္း၏အဆုိကုိ ေခ်ဖ်က္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ (ေထာက္ခံေဆြးေႏြးျခင္းမဟုတ္ပါ)။ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစကားသည္ ႂကြယ္၀ သည္။ အမႊမ္းအေျပာက္မ်ားသည္။ စကားတစ္လံုးကုိပင္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ေလ်ာ္ညီေအာင္ ေရလဲႏွင့္ သံုးသည္။

ဤ သည္မွာပင္ ျမန္မာစာေပ၏ အလွျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္၊ ကၽြန္မ၊ ငါ၊ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး၊ တပည့္ေတာ္ ႐ွိေနသည္မ်ားကုိ ႐ွိပါေစ။ ႂကြယ္၀ပါေစ။ အဂၤလိပ္စာေပႏွင့္ ထပ္တူေအာင္ "အုိင္" "ယူ" မွာ ပင္ မကန္႔သတ္ ပါႏွင့္ဟု တင္ျပသည္။ ကၽြန္ေတာ့္တင္ျပခ်က္အဆံုးတြင္ တင္ျပခ်က္ကုိ အခုိင္အမာ ျပဳရန္ အတြက္ စင္ျမင့္ ထက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ္က ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းတြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ ဆရာႀကီး ဦးလူေဖ၀င္း၊ ေဒါက္တာ ေမာင္ျဖဴးတုိ႔ႏွင့္အတူ ထုိင္နားေထာင္ေနေသာ ဆရာႀကီး သခင္ ဘေသာင္း ကုိ မ်က္ႏွာမူလုိက္ကာ ....
" ကဲ ... ဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္းေရ၊ ငါ ေျပာစရာ႐ွိတာကေတာ့ ဒါပါပဲ၊ နင္ကေတာ့ ဘယ္လုိသေဘာလဲ မသိဘူး။ ငါကေတာ့ နင့္စာတမ္းကုိ အျပည့္အစံု မေထာက္ခံႏုိင္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ " ဟု ေျပာခ် လုိက္ရာ ခန္းမ တစ္ခုလံုးပဲြက်သြားခဲ့ပါသည္။

ေ႐ွ႕ဆံုးတန္းမွ ဆရာႀကီးမ်ားလည္း ခြက္ထုိးခြက္လန္ ရယ္ၾကပါသည္။ ဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္း ကုိယ္တုိင္ လည္း မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ ရယ္ပါသည္။ ေဆြးေႏြးပဲြအၿပီးတြင္ ဆရာႀကီး ကကၽြန္ေတာ့္အား " ေဟ့ ... ေမာင္ေသာ္က နင္ သက္သက္ ငါ့ကုိ တြယ္တာပဲ" ဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေျပာ သြားခဲ့ပါသည္။ သူ႔ စာတမ္း မွ အခ်က္တစ္ခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်ဖ်က္ေသာ္လည္း သူ စိတ္မဆုိးခဲ့ပါ။ စာေပ စိတ္အျပည့္အ၀ ႐ွိသည့္ စာေရးဆရာႀကီးျဖစ္ပါသည္။

ဆရာႀကီးအသက္ ၇၀ ျပည့္သည့္ေန႔က စာေပအေပါင္းအသင္းႏွင့္တပည့္တပန္းမ်ားက အရက္ပုလင္း ၇၀ ျဖင့္ ဂါရ၀ျပဳၾကပါသည္။ " မင္းတုိ႔ သိပ္မေသာက္ၾကနဲ႔ကြ၊ ေလွ်ာ့ေသာက္၊ အသည္းကင္ဆာ ျဖစ္ တတ္တယ္၊ ေဆးလိပ္မေသာက္နဲ႔၊ အဆုပ္ေရာဂါျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ အသက္ႀကီးတဲ့ ငါကေတာ့ အရက္လည္း ေသာက္၊ ေဆး ျပင္းလိပ္လည္းေသာက္၊ ကင္ဆာမကလုိ႔ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္၊ ဒီအ႐ြယ္ေရာက္လာတာ ဒါအျမတ္ ပဲကြ၊ ဘာမွ ဆင္ျခင္စရာမလုိေတာ့ဘူး၊ မင္းတုိ႔ကုိ ေလွ်ာ့ေသာက္ဖုိ႔ ဆံုးမရင္ ငါက ဖိေသာက္ လုိ႔ရတယ္" ဟု ႐ြယ္႐ႊန္း ဖတ္႐ႊန္းေျပာခဲ့သည္။
ထုိ႔ေနာက္တြင္ မူ သူ မက်န္းမာ ဟု ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရ၍ သြားခဲ့သည္။

ဆရာ၀န္ က အရက္မေသာက္ရန္ ညႊန္ ၾကားထားသျဖင့္ အရက္ကုိ လံုး၀ မေသာက္ေတာ့ အိပ္ရာထဲ လဲေနေပၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မၾကည့္ခ်င္၊ မၾကည့္ ရက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ခ်င္သည္မွာ တဟဲဟဲရယ္ေနေသာ သခင္ဘေသာင္း၊ ရမ္ခြက္ကုိ လက္တစ္ဖက္ တြင္ ျမတ္ႏုိးစြာကုိင္ထားေသာ သခင္ဘေသာင္းကုိသာလွ်င္ ေတြ႕ခ်င္ပါသည္။ " ငါေသာက္လုိ႔ေတာ့ မျဖစ္ ဘူးကြ၊ ဒါေပမဲ့ မင္းလာရင္၊ မင္းပုလင္း ယူလာေပါ့ကြာ၊ ငါ့အိပ္ရာေဘး မွာ ထုိင္ေသာက္၊ စကားေျပာရတာ ေပါ့၊ ရပါတယ္ကြ" ဟု သူက ဖိတ္ေခၚပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆရာ၀န္၏ တားျမစ္ခ်က္ေၾကာင့္သာ ရပ္ထားရ သည္။ အရက္ႀကိဳက္တတ္ေသာ လူမမာ ေ႐ွ႕တြင္ တစ္ေယာက္တည္း အရက္ေသာက္ႏုိင္သည့္ အသည္း ႏွလံုးမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္တြင္ မ႐ွိျခင္းေၾကာင့္ သူ႔ထံ သုိ႔ မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။

တစ္ခါက ႏုိင္ငံျခားသားတစ္ဦး၏အိမ္ ဧည့္ခံပဲြတစ္ခု၌ သူ႔အား ကၽြန္ေတာ္က အိမ္႐ွင္ႏုိင္ငံျခားသားနဲ႔ မိတ္ ဆက္ ေပးပါသည္။ ဆရာ ဦးညိဳျမလည္း ႐ွိေနပါသည္။ " ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးကေတာ့ သခင္ဘေသာင္းပါ၊ ျမန္မာျပည္မွာ တုိ႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးကုိ စတင္တည္ေထာင္သူ၊ ပထမဆံုးေသာ သခင္အမည္ ခံသူ ျဖစ္ပါတယ္" ဟု မိတ္ဆက္ေပးလုိက္သည္။ ႏုိင္ငံျခားသား အိမ္႐ွင္က ေလးစားစြာ ႐ုိက်ိဳးစြာ လက္ဆဲြ ႏႈတ္ဆက္ သည္။ ဆရာႀကီးက ရယ္ေမာလ်က္ " ဟုတ္ပါတယ္၊ ျမန္မာျပည္မွာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥ၀ိစၥအားလံုးရဲ႕ တရားခံ ေရေသာက္ ျမစ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပဲျဖစ္ပါတယ္" ဟု မိမိက႑ကုိ အ႐ႊမ္းေဖာက္ ႏွိမ့္ခ် ကာ ျပန္ေျပာ လုိက္သည္။ ႏုိင္ငံျခား သားအိမ္႐ွင္က ဤတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ပင္ သူ႔အား ေလးစား ၾကည္ညိဳၿပီး ျဖစ္သြားသည္။ စိတ္ထားရင့္သန္ သူမ်ားသာလွ်င္ မိမိကုိယ္ကုိ ႏွိမ့္ခ်တတ္သည္။ မိမိက႑ကုိ မိမိ ကုိယ္တုိင္ အေရာင္တင္ျခင္းမ႐ွိ။

ဆရာႀကီး၏ ေနာက္ဆံုးေန႔မ်ားတြင္ ဆရာႀကီးအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ရေသာေန႔မွာ " ႏုိင္ငံဂုဏ္ရည္ ပထမအဆင့္" ကုိ ဆရာႀကီး ရ႐ွိေၾကာင္း သိ႐ွိရသည့္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။

အသုဘ သခင္စတုိင္

ဆရာႀကီး သခင္ဘေသာင္း ကြယ္လြန္သြားၿပီဟ]ူေသာ သတင္းသည္ မေမွ်ာ္လင့္သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း မႀကိဳဆုိဘဲ ေရာက္လာသည္။ ဇရာဒုဗၺလာ ေ၀ဒနာ၏ ဖိစီးျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေသာ ေန႔ေပတည္း။ သခင္ဘေသာင္းသည္ ႏွစ္ဆယ္ရာစု၏ သားျဖစ္သည္။ ႏွစ္ဆယ္ရာစုကုိ ႏွစ္ေပါင္း ႐ွစ္ဆယ္တိတိ အသက္႐ွင္ ေနထုိင္သြားခဲ့သည္။ ၀ံသာႏုေခတ္ ႏိုင္ငံေရးမွ ဆုိ႐ွယ္လစ္ေခတ္ေျပာင္း ေတာ္လွန္ေရး ကာလ အထိ ႏုိးႂကြထက္ႂကြစြာ ေ႐ွ႕တန္းမွ ပါ၀င္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ (" တုိ႔ဗမာ" ေခတ္မွသည္ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္ အထိ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းခဲ့သူျဖစ္သည္။

အသုဘခ်သည့္ေန႔က ရန္ကုန္ေဆး႐ံုႀကီး၏ ေရခဲတုိက္၀ ႐ႈခင္းသည္ လူ႔ဘ၀သံေ၀ဂ၊ ႏုိင္ငံေရးသံေ၀ဂရ ဖြယ္ေသာ ႐ႈခင္းျဖစ္သည္။ ဇရာ၏ ဖိစီးမႈေၾကာင့္ ေႂကြလုလုေရာ္႐ြက္ေျခာက္ပမာ ယဲ့ယဲ့ကေလးသာ က်န္ ေတာ့ေသာ သခင္ႀကီးမ်ား၊ ႏုိင္ငံေရးဇာတ္ခံုမွ ကန္႔လန္႔ကာခ် အနားယူသြားေသာ ႏုိင္ငံေရးသမားေဟာင္း ႀကီးမ်ား၊ ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ ပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ စာေပလုပ္သားမ်ားႏွင့္ စည္ကားသုိက္ၿမိဳက္လွသည္။ အားလံုး လိုလုိ သည္ပင္ စိတ္မေကာင္းၾက၊ ႏွေျမာတသျဖစ္ၾကသည္။ ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္အေလာင္းေခါင္း ကုိ သံုးေရာင္ျခယ္ အလံျဖင့္ တင့္တယ္စြာ၊ သူ႔လုပ္ရပ္ႏွင့္ ကုိက္ညီစြာ၊ ဂုဏ္ျပဳအလံဖံုးအုပ္ထားသည္။ ေခါင္းရင္း တြင္ ျမန္မာ့ဆုိ႐ွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီဌာနခ်ဳပ္မွ ေပးပုိ႔သည့္ လြမ္းသူ႔ပန္းေခြ။

၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဦးႏုမွအစ သခင္ သခင္မ စံုညီစြာပင္ ႀကံေတာသုသာန္အထိ လုိက္ပါ ပုိ႔ေဆာင္ၾကသည္။ ႀကံေတာသုသာန္၌ ဂူသြင္းျမွဳပ္ႏွံျခင္းျပဳသည္။ ႀကံေတာသုသာန္ နာနတ္ေတာ ျမန္မာသခ်ႋဳင္း ၌ ဂူသြင္းျမွဳပ္ႏွံေသာ အသုဘအခမ္းအနားမွာ အသုဘအခမ္းအနားႏွင့္ တူလွသည္။ တည္ၿငိမ္ သည္။ ေလး နက္သည္။ ဣေႁႏၵရသည္။

အုိ .... အေဆြေတာ္ သခင္ဘေသာင္း ...
တေကာင္းအဘိရာဇာ တုိ႔ဗမာသခင္မ်ိဳးမွ အစခ်ီကာ သခင္ဘေသာင္း၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္အရပ္ရပ္ကုိ ခ်ီး က်ဴး ေထာပနာျပဳသည့္ စာတမ္းတစ္ေစာင္ကုိ သခင္ႀကီးျမင့္က ဆရာႀကီး၏ သခ်ႋဳင္းထိပ္မွ ဖတ္ကာ ဂုဏ္ျပဳ သည္။ သခ်ႋဳင္းပတ္ပတ္လည္တြင္ ၀ုိင္းရပ္ေနၾကသည့္ ပရိသတ္မ်ားက အလြန္ဣေႁႏၵရစြာ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ ၾကဘဲ အေလးအနက္ျပဳ နားေထာင္ၾကသည္။ ေျမးလူးငုိသည့္ အပူသည္ မ႐ွိ။ တည္ၿငိမ္ ေလးနက္စြာ လိႈက္၍ ေဆြးသူ၊ ရင္ဆုိ႔သြားသူမ်ားသာ ႐ွိသည္။

သခင္ဘေသာင္းသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းကုိ ႐ွာခဲ့ေသာ္ ၿငိမ္း ခ်မ္းမႈအစစ္ကုိ ရေပၿပီ။ ေလးနက္တည္ၿငိမ္ေသာ အသံျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳစာတမ္းကုိ ဖတ္ၿပီးသည္၏ အဆံုး၌ သခင္ႀကီးျမင့္က " သခင္မ်ိဳးေစ့" ဟု တုိင္ေပးလုိက္ရာ၊ ပရိသတ္မ်ားက "တုိ႔ဗမာ" ဟုလက္သီးလက္ေမာင္း တန္း ဟစ္ေႂကြးရင္း သခင္ဘေသာင္း ၏ အေလာင္းကုိ ေျမခ်လုိက္ၾကေတာ့သည္။ ၁၃၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အေရး ေတာ္ပံုမွ ေႂကြးေၾကာ္သံ သည္ ဤအႀကိမ္တြင္ ႀကံေတာသုသာန္ေျမမွ ေပၚထြက္လာကာ စၾက၀ဠာဆီသုိ႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားေပေတာ့သည္။

သခင္ဘေသာင္းတုိ႔
အုိ ... ပထ၀ီပံသု
ဂုဏ္ျပဳအပ္သည့္ သားေကာင္း
သခင္ဘေသာင္းအား
သင့္ရင္ခြင္ၾကား
ေဆာင္ထားေလေလာ့၊
သခင္ဘေသာင္းကား
လဲေလ်ာင္းေလၿပီထာ၀ရ
ကူးေျပာင္းေလၿပီ တစ္ဘ၀။

အုိ ... အမိျမန္မာ
တေကာင္းအဘိရာဇာမွ
ဦးဥတၱမ တလီ
အာဇာနည္အေပါင္း
သိေကာင္းေလေလာ့၊
သခင္ဘေသာင္းကား
လဲေလ်ာင္းေလၿပီ ထာ၀ရ
ကူးေျပာင္းေလၿပီ တစ္ဘ၀။

အုိ ... အမိျမန္မာစာ
ျမန္မာစကား တုိ႔စကား
တုိ႔စကားနဲ႔ တုိ႔စာ ေလးစားပါ
ေႂကြးေၾကာ္ေၾကညာသူအတြက္မူ
သင္ဂုဏ္ယူေလာ့၊
သခင္ဘေသာင္းကား
လဲေလ်ာင္းေလၿပီး ထာ၀ရ
ကူးေျပာင္းေလၿပီ တစ္ဘ၀။

အုိ ... ပန္းသာမစာဥခင္ဗ်ား
ၿမိဳ႕စားႀကီး ဦးပန္းေအာင္
ပန္းသာေမာင္ေမာင္ႏွင့္ ေမာင္ေဒ၀
ဆီးၾက၊ ႀကိဳၾကစမ္းေလေလာ့။
သခင္ဘေသာင္းကား
လဲေလ်ာင္းေလၿပီထာ၀ရ
ကူးေျပာင္းေလၿပီ တစ္ဘ၀။

အုိ ... ယွာဠဇာတ္ ဇလုိင္ခါ
ဤဒြႏၷယာႀကပီးမွာ
အလႅာအ႐ွင္ျမတ္ ... အမိန္႔ေတာ္လွ်င္
သခင္ဘေသာင္းတစ္ေယာက္မူ
ခံယူသြားေၾကာင္း သတင္း
မယ္မင္းသခင္ ဘုရင္ႀကီးအား
တေထာင့္တညမွာ
ေလွ်ာက္ထားပါေလာ့၊
သခင္ဘေသာင္းကား
လဲေလ်ာင္းေလၿပီ ထာ၀ရ
ကူးေျပာင္းေလၿပီ တစ္ဘ၀။

ေသာင္းေျပာင္းေထြလာရယ္စရာ၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၁

ဆက္ရန္
.