ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အဆက္ အၿပိဳင္အဆိုင္အႏိုင္, အပိုင္း (၂၉)

 (၂၉)

တရားသူႀကီးဟာသရြန္႔က စီရင္ခ်က္ခ်သည္။
"အက်ဥ္းသားအေပၚစြဲထားတဲ့ စြဲခ်က္ေတြထဲက ပထမ စြဲခ်က္သံုးခ်က္ဟာဆိုယင္ ဥပေဒအရ အျမင့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္ဟာ ႀကိဳးဒဏ္ ျဖစ္တယ္၊ အဲဒီ စြဲခ်က္သံုးခ်က္မွာေရာ၊ က်န္တဲ့စြဲခ်က္ေတြ အားလံုးနဲ႔ ပတ္သက္ လို႔ေရာ၊ အက်ဥ္းသားမွာ အျပစ္ရွိတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနတယ္၊ သာမန္ ျဖစ္ရပ္ လမ္းေၾကာင္းအရဆိုယင္ အက်ဥ္းသား ကို အျမင့္ဆံုး ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ဖို႔ ဤရုံးေတာ္က ေႏွာင္းေႏွးလိမ့္ မယ္ မဟုတ္ပါဘး၊ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတဲ့ အမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ထြက္ဆုိခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ရုံးေတာ္ကို ေခတၱရပ္နား စဥ္းစား ခဲ့ ပါတယ္"

"ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တရားသူႀကီး လုပ္သက္ ၂၃ႏွစ္မွာ မစၥက္ကုတ္ေန လို ျမင့္ျမတ္ၿပီး သေဘာထားႀကီးတဲ့ လူမ်ိဳး ကို တရားခြင္မွာ တစ္ခါမွ မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ထြက္ခ်က္ေတြကို အေလး အနက္ ထား စဥ္းစားၿပီးမွ စီရင္ခ်က္ခ်ပါတယ္"
"တရားခံမတ္တတ္ထပါ"
လိုသာဒီလာေရး က ေလးကန္စြာပင္ မတ္တတ္ရပ္လုိက္သည္။
"လိုသာဒီလာေရး၊ ေမာင္မင္းအေပၚစြဲဆိုထားတဲ့ စြဲခ်က္အားလံုးမွာ အျပစ္ရွိေနေၾကာင္း ရုံးေတာ္က ေတြ႕ရွိတယ္၊ ျပစ္မႈအားလံုးအတြက္ ျပစ္ဒဏ္ကို တစ္ေပါင္းတည္း ခ်မွတ္မယ္၊ ျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ အားလံုးေပါင္း ေထာင္ဒဏ္တစ္သက္"

အမႈစစ္ခ်ိန္မွစ၍ ယခုပထမဆံုး ေထာင္ဒဏ္အတြက္ လိုသာဒီလာေရး စိတ္လႈပ္ရွားျပလာသည္။ သူ႔ ႏႈတ္ခမ္း က တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာက အမူအရာ ေျပာင္းလာသည္။ က်န္ရွိေသာ လက္ အေကာင္းတစ္ဘက္ကို ေျမႇာက္ျပကာ တရားသူႀကီးအား လွမ္းေအာ္သည္။
"သတ္ပစ္လုိက္စမ္းပါ၊ တိရစၦာန္ လို ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားမယ့္အစား ႀကိဳးေပးပစ္လိုက္စမ္းပါ"
ေထာင္၀ါဒါႏွစ္ေယာက္က ေျပးလာကာ လိုသာအား ေဘးႏွစ္ဘက္ ညႇပ္တြဲၿပီး တရားခံ၀က္ၿခံထဲမွ ထုတ္ယူ သည္။ တစ္ခန္းလံုး သနားကရုဏာျဖစ္ကာ စုပ္တသပ္သပ္ ရွိၾကသည္။ ရုံးခန္းထဲမွ လူပရိသတ္သည္ အသုဘ အခမ္းအနားမွ ျပန္ၾကသူမ်ားလို အခန္းထဲမွ ထြက္သြားၾကသည္။ စင္တိန္က လူမရွိေသာ တရားခံ ၀က္ၿခံကုိ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။

"အို ... လိုသာ"
သူမ၏ ႏွလံုးသားထဲရွိ အနက္ဆံုးတစ္ေနရာမွ အသံထြက္လာသည္။
"တစ္ခ်ိန္က သိပ္ေကာင္း သိပ္ေခ်ာတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ ဘာ့ေၾကာင့္ အခုလို အဆံုးသတ္ရ တာလဲ၊ ကၽြန္မတို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဒုကၡေပးဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတာပဲ၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်စ္ ေနမြန္းတည့္ခ်ိန္ က ရခဲ့တဲ့ သားေလးကိုပါ ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတာပဲ"
စင္တိန္ ပိတ္ထားေသာ မ်က္လံုးကို ျပန္ဖြင့္လုိက္သည္။ တရားရုံးခန္းထဲတြင္ လူရွင္းေနၿပီ။ မိမိ တစ္ေယာက္ တည္း က်န္ေတာ့သည္ပင္ ထင္မိသည္။ ေနာက္မွ မိမိအနား၌ လူတစ္ေယာက္ ရွိေနေသး မွန္း သိရ၍ လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ဘလိန္း မယ္လကြန္ကို ေတြ႕ရသည္။

"မင္းကို ခ်စ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာ အခု ငါသိလာၿပီ"
သူမေနာက္တြင္ရပ္ေနေသာ ဘလိန္းက ညင္ညင္သာသာ ေျပာလိုက္သည္။ စင္တိန္က သူ႔ကို ေမာ့ၾကည့္ လိုက္သည္။ သူမ စိတ္ထဲမွ ၀မ္းနည္းေၾကကြဲမႈက စတင္လြင့္ပါးသြားသလို ခံစားလိုက္ရ သည္။
သူမ ၏ ညာလက္ကေလးကို ဘလိန္းက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လွမ္းယူဆုပ္ကိုင္ထားရင္း ဆက္ေျပာ သည္။
"မင္းနဲ႔ငါခြဲခြာၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းကို ထပ္မေတြ႕ေတာ့ဖို႔ ငါႀကိတ္မွိတ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္၊ ေအာင္ျမင္ လုနီးပါးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႕ကေန႔လုပ္ရပ္က ငါ့စိတ္ကို လံုး၀ေျပာင္းသြားေစတယ္၊ မင္းကို ငါအခု ေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ငါ့အဖို႔ ဂုဏ္သိကၡာတုိ႔၊ တာ၀န္၀တၱရားတို႔ တျခားဘာညာဘာညာဆိုတာေတြဟာ အဓိပၸာယ္ မရွိေတာ့ဘူး၊ မင္းဟာ ငါ့ဘ၀ရဲ႕  တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပဲ ငါမင္းနဲ႔ ေတြ႕မယ္"
"ဘယ္ေတာ့လဲ"

"ျဖစ္ႏိုင္သမွ် အျမန္ဆံုးေပါ့"
"ဘလိန္း ... ကၽြန္မရဲ႕တိုေတာင္းလွတဲ့ လူ႔ဘ၀ေလးမွာ တျခားလူေတြကို အမ်ားႀကီး ပ်က္စီးေစခဲ့တယ္၊ ရက္စက္မႈနဲ႔ ထိခိုက္ခံစားရမႈေတြကို မီးကူးေပးခဲ့တယ္၊ ေနာက္ထပ္ ဒါမ်ိဳးေတြ မျဖစ္ေစခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မလဲ ရွင္နဲ႔ကင္းကြာၿပီး ေနႏိုင္စြမ္း မရွိပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ အခ်စ္ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို မပ်က္စီးေစခ်င္ဘူး၊ ဒုကၡမေရာက္ေစခ်င္ဘူး၊ ရွင့္ဘ၀တစ္ခုလံုးကို ကၽြန္မ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းပဲ လက္ခံပါရေစ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရွင့္မိသားစုအတြက္ေပါ့"
"ဒါကေတာ့ ခက္ခဲမယ္၊ မျဖစ္ႏိုင္သေလာက္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းရဲ႕ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို ငါလက္ခံပါ တယ္၊ သူတစ္ပါးစိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ တို႔မလုပ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ... မင္းကို ငါသိပ္လိုခ်င္တယ္"
"ကၽြန္မ သိပါတယ္၊ ကၽြန္မကို ခဏ ကိုင္ထားစမ္းပါဦး"

စင္တိန္ႏွင့္ဘလိန္းသည္ တရားရုံး၌ ေနာက္ဆံုးေတြ႕ၿပီးေနာက္ ငါးလၾကာမွ် တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ မေတြ႕ၾကေပ။ ဘလိန္းက ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕တြင္ သူ၏တာ၀န္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနရသလို ေဂဟာ၌ စီးပြားေရးကိစၥမ်ားႏွင့္ နပန္းလံုးေနရသည္။ စိန္မ်ား လံုး၀ျပန္မရေတာ့သျဖင့္ သူမ၏ စီးပြားေရးမွာ အဆိုးဆံုး အေနအထားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရုန္းကန္ေန၇သည္။
စင္တိန္ သည္ ထုိကာလအတြင္း ေန႔ေရာညပါ မနားတမ္း အလုပ္လုပ္ခဲ့ရသမွ် စိတ္ပန္းလူပန္း ျဖစ္သြား ရသည္။ ယေန႔တြင္မူ ပင္ပန္းခဲ့သမွ် အတိုးခ်အပန္းေျဖ အနားယူရန္ ဘလိန္းခ်ိန္းဆုိရာ သို႔မဟုတ္ ခ်စ္သူ ေခၚရာသို႔ ကားတစ္စီးျဖင့္ တစ္ကိုယ္တည္း ထြက္လာခဲ့သည္။

သူမသည္ ၀ယ္တာဗီဒင္အိမ္ႀကီးေဂဟာမွ အရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ထြက္လာခဲ့ရာ ကိပ္ေတာင္းၿမိဳ႕ ေျမာက္ဘက္ မုိင္ ၁၂၀ အကြာသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ ယခုႏွစ္ မုိးအ၀င္ ေနာက္က်သည္။ စင္တိန္ သည္ လမ္းမႀကီး ေပၚမွေန၍ ေျမနီလမ္းကေလးထဲသို႔ ခ်ိဳးဆင္းလာသည္။ ေရွ႕ဘက္တြင္ ပင္လယ္ ျပာျပာႀကီးကို ျမင္ရသည္။ ေဘးဘက္၀ဲယာတြင္ ျမက္ခင္းမ်ား၊ ေတာပန္းရုိင္းမ်ား ေရာင္စုံပြင့္ကာ သဘာ၀အလွကို လွစ္ျပေနသည္။

စင္တိန္ စိတ္ထဲက ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့လာသည္။ ပင္လယ္ကမ္းေျခေက်ာက္ေဆာင္စြန္းကေလးတြင္ ဘလိန္း၏ အိမ္ကေလးကို လွမ္းျမင္ရသည္။ လိေမၼာ္ေရာင္ ထုိးေနေသာ ေနေရာင္ေအာက္တြင္ အနီ ေရာင္ႏွင့္ အ၀ါေရာင္ပန္းခင္းမ်ားက အိမ္ကုိ ၀ိုင္းပတ္ထားသည္။
ဘလိန္းပို႔လိုက္ေသာ စာထဲ၌ သူ႔အိမ္ေလးႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရးထားသည္ကုိ ျပန္သတိရလာသည္။

"အိမ္ေလးကေတာ့ သစ္သားတဲကေလးပါပဲ၊ အခန္းႏွစ္ခန္းပဲ ရွိတယ္၊ ေရဘံုဘိုင္ မရွိဘူး၊ မီးဖိုေဆာင္က ဟင္းလင္းၿပီး အိမ္သာက ေျမစိုက္အိမ္ယာ၊ ဒါေပမယ့္ ငါကေလးဘ၀တည္းက အားလပ္ရက္ေတြမွာ ဆိုယင္ အဲဒီ အိမ္ကေလးမွာ သြားၿပီး အပန္းေျဖ အနားယူခဲ့တယ္၊ ဒီအိမ္ကေလးကို ငါသိပ္ခ်စ္တယ္၊ ငါ့အေဖေသၿပီးကတည္းက အဲဒီအိမ္ကို ဘယ္သူ႔မွ ေခၚမသြားဘူး၊ မင္းဟာ ပထမဆံုးအေခၚခံရသူပါ၊ ပတ္၀န္းက်င္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းၿပီး သာယာတယ္၊ လူသူေ၀းတယ္၊ တို႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတကြ နားေန အပန္းေျဖရင္း ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ မနစ္နာေစမယ့္ လွ်ိဳ႕၀ွက္အခ်စ္ေလွကေလးကို အတူတူ စီးၾကရေအာင္ေနာ္ ..."

အိမ္ကေလးရွိ မီးခုိးေခါင္တိုင္ေလးမွ မီးခုိစေလးတလူလူ လြင့္တက္ေနသည္ကို စင္တိန္ လွမ္းျမင္ရ သည္။ အိမ္နားေရာက္လာေသာအခါ အိမ္ေဘး ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ၌ လူတစ္ေယာက္ကို လွမ္းျမင္ ရသည္။
အေသအခ်ာၾကည့္ရာ ဘလိန္း ျဖစ္ေနသည္။
စင္တိန္႔ရင္တြင္ ဆယ္ေက်ာ္သက္က ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖင့္ ရင္ျပန္ခုန္လာသည္။ စင္တိန္႔သည္ ကားကို ရပ္လိုက္သည္။ ကားေပၚမွ ခုန္ဆင္းၿပီး ဘလိန္းဆီ သို႔ သမင္ပ်ိဳမေလးႏွယ္ ေျပးသြားသည္။

ဘလိန္းႏွင့္ စင္တိနသည္ အိပ္ရာေပၚတြင္ အပန္းေျဖ နားေနရင္ ကလူက်ီဆယ္ေနသည္။ ေထြရာ ေလးပါး ေျပာ ေနသည္။
ဘလိန္းက အေၾကာင္းတစ္ခုကို သတိရၿပီး ေမးလိုက္သည္။
"မင္းလုိက္ရွာေနတဲ့ ေကာင္ကေလးကို ေတြ႕လား၊ အဲဒီေကာင္ေလးကို ၀ိုင္းရွာေပးဖို႔ ေအဘရာဟင္ ငါ့ဆီ အကူအညီ ေတာင္းခဲ့တာ မင္းသိပါတယ္"
မိမိေမးခြန္းသည္ စင္တိန္အား မည္မွ် တုန္လႈပ္ ထိခိုက္သြားေစသည္ကို ဘလိန္းမသိ။ စင္တိန္က တုန္လႈပ္ ေခ်ာက္ခ်ား မႈ႕ ကို အတတ္ႏိုင္ဆံုး ဖံုးဖိထားၿပီး ရုိးရိုးေလးပင္ ေခါင္းယမ္းျပလုိက္သည္။
"မေတြ႕ပါဘူး၊ ေကာင္ကေလး တစ္ခါတည္း ေပ်ာက္သြားတယ္"

"သူက လိုသာဒီလာေရးရဲ႕ သားမဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္မ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူလို႔ပါ၊ သူ႔အေဖ ျပစ္ဒဏ္က်သြားၿပီဆိုေတာ့ သူတစ္ေယာက္ တည္း တြယ္ရာမဲ့ က်န္ရစ္ခဲ့ရတယ္ေလ"
"ငါ သူ႔ကို ဆက္ၿပီး ရွာေပးပါ့မယ္၊ တစ္ခုခု ထူးျခားလာယင္ မင္းကို ေျပာပါမယ္ကြာ၊ မင္းဟာ တကယ့္ကို သနားၾကင္နာ တတ္တဲ့ မိန္းမသားပဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဒီကေလးအတြက္ စိုးရိမ္ပူပန္ဖို႔ မင္းမွာ အေၾကာင္း မရွိပါဘူး" ဘလိန္းက စင္တိန္႔ဆံပင္မ်ားကို ဖြဖြေလး သပ္ေပးရင္း ေျပာသည္။

သူတို႔ စကားစျပတ္သြားၾကျပန္သည္။ တစ္ခဏၾကာမွ စင္တိန္႔က ေမးလိုက္သည္။
"အစၥဘယ္လာေကာ ... ဘယ့္ႏွယ္ေနေသးသလဲ"
"သူ႔အေျခအေနက ပိုဆိုးလာတယ္၊ ကုိယ္ေအာက္ပိုင္းက အေၾကာေတြ ေသေနၿပီ၊ အနာေတြ ျဖစ္ေနၿပီ၊ တနင္းလာ ေန႔တည္းက ေဆးရုံတက္ေနရၿပီ၊ သူ႔ခါးဆစ္ရိုး ေအာက္ေျခက အနာက မက်က္ဘူး ျဖစ္ေန တယ္"
"ကၽြန္မ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းပါဘူး ဘလိန္းရယ္"
"သူေဆးရုံတက္ေနလို႔ ငါ ဒီကို သံုးေလးရက္ လာႏိုင္ေပါ့၊ သမီးေတြကလဲ သူ႔တုိ႔အေမနဲ႔အတူ ေဆးရုံမွာ ရွိေနတယ္ေလ"

"ဘလိန္း ... ကၽြန္မတို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခုိင္ရမယ္ေနာ္၊ အစၥဘယ္လာကို ျဖစ္ေစ၊ သမီးကိုျဖစ္ေစ မထိခုိက္ မနစ္နာေစရဘူး၊ စိတ္မဆင္းရဲရေစဘူးေနာ္"
ဘလိန္း စကားမေျပာဘဲ ၿငိမ္သြားျပန္သည္။ ခဏၾကာ စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာလာသည္။
"အစၥဘယ္လာ အဂၤလန္ကို သြားရလိမ့္မယ္၊ အဂၤလန္ ၀ိုင္းေဆးရုံက ခြဲစိတ္ကုသပါရဂူတစ္ဦးဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို ေတာ္တယ္"
"ဘယ္ေတာ့သြားမွာလဲ"
"ခရစၥမတ္မတိုင္ခင္ပဲ၊ အခုေလာေလာဆယ္ စမ္းသပ္စစ္ေဆးေနတဲ့ ရလာဒ္ေပၚမွာ မူတည္ေနတယ္"

"ရွင္ေကာ သူနဲ႔လိုက္သြားမွာလား"
"ငါလိုက္သြားယင္ အလုပ္က ထြက္ရမွာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ငါ့အခြင့္အေရးေတြ ပ်က္စီး ဆံုးရွံဳးသြားမွာေပ့ါ"
ဘလိန္းသည္ သူ၏ အနာဂတ္ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စင္တိန္အား တစ္ခါဖူးမွ် ေဆြးေႏြး ခဲ့ျခင္း မရွိခဲ့ေခ်။
"ရွင့္အခြင့္အေရးက လာမယ့္အစိုးရအဖြဲ႕မွာ ၀န္ႀကီးတစ္ေနရာေရးနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာ ေရး မဟုတ္လား"
စင္တိန္က သူမအျမင္ကို ထုတ္ေျပာလိုက္သည္။ ဘလိန္းက စင္တိန္မ်က္ႏွာကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္  အသာ ညႇပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။

"မင္း သိေနတယ္လား"
"သိတာေပါ့ရွင္"
"ငါ အစၥဘယ္လာနဲ႔ လိုက္မသြားတဲ့အတြက္ ရက္စက္တယ္လို႔ မင္းထင္သလား၊ ငါတစ္ကိုယ္ေကာင္း ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ အစၥဘယ္လာကို တစ္ေယာက္တည္း လႊတ္လိုက္သလိုမ်ား ျဖစ္ေနသလား"
"မဟုတ္ပါဘူး၊ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးမားတဲ့သေဘာ ကၽြန္မ သိပါတယ္"
"ငါသူနဲ႔ လိုက္မယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္၊ အစၥဘယ္လာက လက္မခံဘူး၊ ငါဒီမွာပဲ ရွိေနရမယ္တဲ့၊ သူဟာ သာမန္မိန္းမသား မဟုတ္ပါဘး၊ သတၱိရွိတဲ့ မိန္းမ၊ သူ႔အနာက နာက်င္မႈဟာ ေလ်ာ့သြားတယ္ မရွိဘူး၊ ဘိန္းနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေဆးေသာက္တာေတာင္ အိပ္လို႔ မရဘူး၊ ပိုနာေလပိုေသာက္ေလ ျဖစ္ေနတယ္"

"ကၽြန္မမွာ အျပစ္ရွိေနသလို ခံစားေနရတယ္ ဘလိန္း၊ ဒါေပမယ့္ ကိစၥ မရွိပါဘူး အခုလိုရွင္နဲ႔ ေတြ႕ခြင့္ ရတဲ့အတြက္ ကၽြန္မ ၀မ္းသာပါတယ္၊ ကၽြန္မ အစၥဘယ္လာဆီက ဘာမွ လုမယူပါဘူး"
သို႔ရာတြင္ မိမိဆင္ေျခမမွန္ေၾကာင္း စင္တိန္သိေနသည္။ ဘလိန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ သူမ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မရေသးေပ။ မိမိနားရြက္ကို သူ႔ရင္ဘတ္တြင္ကပ္ထားၿပီး သူ႔ရင္ခုန္သံကို နားေထာင္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။

သူမ မနက္အိပ္ရာက ႏိုးေသာအခါ ဘလိန္းက အလ်င္ႏိုးႏွင့္ေနသည္။ ကာကီအက်ႌလက္တို၊ ေဘာင္းဘီ တို ကို ၀တ္ထားၿပီး ငါးမွ်ားတံဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္။
"မိနစ္ ၂၀ေနယင္ နံနက္စာ အသင့္ျဖစ္မယ္၊ ၿပီးယင္ ငါးသြားမွ်ားမလို႔၊ ေရလိုက္ကူးမလား"
"အလိုေလး ... မလုပ္ပါနဲ႔ ရွင္ရယ္၊ အေအးမိၿပီး နမိုးနီးယား ျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
ထုိေန႔နံနက္ ၉နာရီေလာက္တြင္ အိမ္ေဘးရွိ ေတာအရိုင္းပန္းခင္းထဲ၌ သူတို႔ အနားယူေနၾကသည္။ ဘလိန္း က ပက္လက္လွန္သည္။ စင္တိန္က သူ႔ေဘးတြင္ ၀မ္းလ်ားေမွာက္ကာ ေမးေစ့ကို လက္ျဖင့္ ေထာက္ ထားသည္။

"ဘလိန္း၊ ကၽြန္မ ၀ယ္တာဗီဒင္ၿခံႀကီးနဲ႔ အိမ္ႀကီးကို ေရာင္းေတာ့မလို႔" စင္တိန္က ေျပာလိုက္သည္။
ဘလိန္း မ်က္စိေမွးထားရာမွ မ်က္လံုး ပြင့္လာသည္။ စင္တိန္႔ လက္ေကာက္၀တ္ကို ဖမ္းကိုင္လုိက္ၿပီး ပက္လက္လွန္ေနရာမွ ထထိုင္လိုက္သည္။
"ေရာင္းမလို႔ ဟုတ္လား ... ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ"
"ေရာင္းဖို႔ လိုအပ္လာလို႔ေပါ့၊ ၿခံ၀င္ႀကီးေရာ၊ အိမ္ေရာ၊ အိမ္ထဲရွိ ပစၥည္းအားလံုးေရာေပါ့"

"ဒါေပမယ့္ ဘာလုိ႔ ေရာင္းမွာလဲ အခ်စ္ရယ္၊ ဒီအိမ္ႀကီးနဲ႔ ၿခံႀကီးဟာ မင္းအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အေရး ပါတယ္ ဆိုတာ ေမာင္သိပါတယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီအိမ္ႀကီးနဲ႔ၿခံႀကီးက ကၽြန္မအတြက္ ေတာ္ေတာ္ အေရးပါပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဟာနီ သတၱဳတြင္းက ပိုလို႔ အေရးပါတယ္၊ ဒါကို ေရာင္းလုိက္မွ သတၱဳတြင္းကို မေရာင္းရေအာင္ ကယ္တင္ႏို္င္မွာ"
"ဒီေလာက္အေျခအေနဆိုးမယ္လို႔ ေမာင္ မထင္ခဲ့ဘူး"
"ရွင္ဘယ္ထင္မလဲ၊ ကၽြန္မကလြဲလို႔ အေျခအနမွန္ကို ဘယ္သူမွ မသိတာ"
"ငါေတာ့ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ ဟာနီသတၱဳတြင္းက အျမတ္လံုလံုေလာက္ ရေနတယ္ မဟုတ္လား"

"မဟုတ္ဘူး ဘလိန္း၊ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္သူမွ စိန္မ၀ယ္ဘူး၊ ဘာပစၥည္းမွလဲ မ၀ယ္ၾကဘူး၊ စီးပြားပ်က္ ကပ္ေလ၊ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး ဆိုက္ေနတယ္၊ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ စိန္အေရာင္းခြဲတမ္း ကလဲ အေလွ်ာ့ခံရတယ္၊ စိန္ေစ်းဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ေလာက္ကထက္ တစ္၀က္ေက်ာ္ က်ဆင္းသြား တယ္၊ ဟာနီသတၱဳတြင္းဟာ အင္းေတာင္ မေက်ေတာ့ဘူး၊ လအတုိင္းအနည္းအက်ဥ္း ရႈံးေနတယ္၊ ကမၻာ့စီးပြားေရး ျပန္လည္ဦးေမာ့လာခ်ိန္အထိ ကၽြန္မ ထိန္းထားႏိုင္မယ္ဆုိယင္ ..."
စင္တိန္က စကားကို ေခတၱျဖတ္လိုက္ၿပီးမွ ဆက္ေျပာသည္။

"ကၽြန္မ လုပ္ဖုိ႔ကေတာ့ အိမ္နဲ႔ၿခံကို ေရာင္းဖို႔ လမ္းပဲ ရွိတယ္၊ ေရာင္းစရာလဲ ဒါပဲ က်န္ေတာ့တယ္၊ အဲဒီလို ေရာင္းလိုက္မွ ေရွ႕ႏွစ္အလယ္ေလာက္အထိ ကၽြန္မ ထိန္းထားႏိုင္မယ္၊ အဲဒီေနာက္ပိုင္းက်ယင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ စီးပြားပ်က္ကပ္ႀကီး ၿပီးဆံုးသြားမွာပါ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ၿပီးဆံုးသြားႏိုင္ပါတယ္၊ ဒီမွာ စင္တိန္ ... ငါ့မွာ ေငြတစ္ခ်ိဳ႕ ရွိ ..."
သူ႔စကားမဆံုးခင္ပင္ စင္တိန္က သူမလက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားျဖင့္ သူ႔ပါးစပ္ကို ဖြဖြေလး လွမ္းပိတ္ လိုက္သည္။ မခ်ိၿပံဳးေလး ၿပံဳးကာ ေခါင္းခါလိုက္သည္။
ဘလိန္းက သူမလက္ကို သူ႔ပါးစပ္မွ အသာဆြဲဖယ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

"မင္း ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုယင္ ငါ့အကူအညီကို လက္ခံရမွာေပါ့"
"ကၽြန္မတို႔ သေဘာတူညီထားတာ ရွိတယ္ေလ၊ ကၽြန္မတို႔ေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို မထိခိုက္မနစ္နာေစရ ဘူး၊ ရွင့္ေငြေတြက အစၥဘယ္လာနဲ႔ သမီးေတြ ပိုင္တာပါ"
"မဟုတ္ဘူး၊ ငါပိုင္တာ၊ တကယ္လို႔ ငါက ေရြးခ်ယ္ယင္"
"ဒီမွာ ဘလိန္း၊ ေပါင္တစ္သန္းေလာက္ရွိမွ ကၽြန္မကို ကူညီ ကယ္တင္ႏိုင္မွာ၊ ရွင့္မွာ အဲဒီေလာက္ မ်ားမ်ား ရွိသလား၊ အဲဒီေလာက္ မရွိလို႔ကေတာ့ အလုပ္ မျဖစ္ဘူး"
"ဒီေလာက္မ်ားမ်ား လိုသလား၊ ငါ့မွာက ေပါင္သံုးေသာင္းေလာက္ပဲ ရွိတာ"

"ကဲ ဒါျဖင့္ ဒီအေၾကာင္း ေနာက္ မေျပာၾကစုိ႔နဲ႔ေနာ္၊ အခု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကရေအာင္၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ယင္ စိတ္ညစ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ရဦးမွာ"
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ေတြဆံုမႈ၏ ေနာက္ဆံုး ညေနခင္းတြင္ အိမ္ေနာက္ဘက္ရွိ ေက်ာက္ေတာင္ ေလး ေပၚသို႔ လက္ခ်င္ တြဲတက္လာၾကသည္။ ေတာပန္းရိုင္းပြင့္ကေလးမ်ားမွ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၾကသည္။
"ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း ဘလိန္း၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ေနသြားရာဘက္ကို လိုက္ၿပီး ဦးလွည့္ေနၾကတယ္၊ ကၽြန္မလည္း အဲဒီပန္းပြင္ေလး တစ္ပြင့္လိုပါပဲ၊ ရွင္ကေတာ့ သူရိယေနမင္းႀကီးပါ"
ဘလိန္းကေတာ့ ပန္းရုိင္းေလးမ်ားမွ လွရာရာကို စိတ္ႀကိဳက္ေရြးၿပီး ပန္းသရဖူေလးလုပ္သည္။ ထုိသရဖူ ေလး ကို စင္တိန္၏ ေခါင္းေပၚတြင္ ေဆာင္းေပးလိုက္ရင္း ေျပာသည္။
"ေမာင့္ႏွလံုးသား ရဲ႕ ဧကရီဘုရင္မႀကီးအတြက္ သရဖူဆက္သပါတယ္"

ပန္းခင္းထဲတြင္ ႏွစ္ဦးသားလဲေလ်ာင္းကာ ခ်စ္ျခင္းငယ္ ၿပိဳင္ၾကသည္။ ခ်စ္မူခ်စ္ရာ၊ ခ်စ္ပ်ဴငွာျဖင့္ ဆယ္ေက်ာ္ သက္ မ်ားသဖြယ္ ခ်စ္ၾကည္ႏူး၍ ခ်စ္ရည္လူးၾကသည္။ စင္တိန္သည္ ဘလိန္း၏ ဘုန္းလက်္ာ ကို အုန္းစက္ခါ ေမွးမွီရင္း ေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္မ ဘာလုပ္မယ္ဆိုတာ ရွင္သိလားဟင္"
"ေျပာစမ္းပါဦး"
"ကၽြန္မအေၾကာင္း သူတို႔ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္က်န္ေနေအာေင္ လုပ္မယ္၊ ေနာက္တစ္ႏွစ္ၾကာယင္ သူတို႔ ေျပာၾကလိမ့္မယ္၊ စင္တိန္ကုတ္ေနေတာ့ အိမ္ႀကီးက ထြက္သြားၿပီလို႔ေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ ဆက္ေျပာ ၾကရလိမ့္မယ္၊ ေျပာစမွတ္ျဖစ္က်န္ေအာင္ လုပ္သြားတာပဲကြာလို႔"

"မင္းက ဘာလုပ္မယ္စိတ္ကူးထားလို႔လဲ"
"ရိုးရိုးခရစၥမတ္ပြဲေတာ္ထက္ တကယ့္ပြဲႀကီး လမ္းႀကီးလုပ္မယ္၊ အိမ္ႀကီးမွာ တစ္ပတ္လံုး ညပိုင္းရွန္ပိန္ ေခ်ာင္းစီး ကပြဲႀကီး က်င္းပမယ္"
"ဒါဆို ေၾကြးရွင္ေတြက မင္းကို သိပ္အၾကပ္ကိုင္ရဲမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့"
"ဒါ့အတြက္ေၾကာင့္ တင္ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလို ပြဲႀကီးလမ္းႀကီးလုပ္ေတာ့ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ  လူပံု အလယ္ မွာ အတူတြဲလို႔ ရတာေပါ့၊ ရွင္လာမယ္ မဟုတ္လား"
"လာဖို႔အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွာရမွာေပါ့"

"ကၽြန္မ စီစဥ္ထားၿပီးသားပါ၊ ကၽြန္မ ပိုလိုၿပိဳင္ပြဲ ရက္သတၱပတ္ လုပ္မယ္၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုးက ပိုလိုအသင္း ေတြ၊ ထိပ္တန္းအားကစားသမားေတြ ဖိတ္မယ္၊ ရွင္က အမ်ိဳးသား ပိုလိုအသင္းက ခ်န္ပီယံ မဟုတ္လား၊ ရွင့္အတြက္ ျငင္းစရာ အေၾကာင္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား"
"ဟုတ္တယ္၊ လာလို႔ေကာင္းသြားတာေပါ့"
"ၿပီးေတာ့၊ ရွင္ နဲ႔ ရွာဆာ နဲ႔ ေတြ႕ဖို႔ ဖန္တီးေပးႏိုင္မယ္ေလး ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ သိတယ္ဆိုတာနဲ႔ သူက ရွင္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး မိတ္ဆက္ေပးဖို႔ ပူဆာေနတာ"
"ငါကလဲ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္ကြာ"

"ရွင္ပိုလုိကစားပံုကို သူက သိပ္သေဘာက်ေနတာ၊ ရွင့္ဆီက နည္းယူခ်င္ေနတာ"
"မင္းအငယ္တန္း ပိုလိုအသင္းတခ်ိဳ႕ကို ဖိတ္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲေလး လုပ္ေပးလိုက္ယင္ ပိုေကာင္းမယ္၊ မင္းသား ျမင္းစီးၿပီး ပိုလိုကစားပံုကို ငါၾကည့္ အကဲခတ္သြန္သင္လို႔ ရတာေပါ့"
"အို ... ဘလိန္း၊ ရွင့္အႀကံ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ အင္းေလး ရွာဆာအတြက္ သူ႔ျမင္းကေလးေတြကို ေနာက္ဆံုး စီးဖို႔ အခြင့္အေရးလဲ ရတာေပါ့၊ ကၽြန္မအိမ္ႀကီးကို ေရာငး္ယင္ ျမင္းေတြပါ ပါသြားမွာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေျပာခဲ့သလုိေပါ့၊ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့ေအာင္ လုပ္ျပသြားမယ္"

ဆက္ရန္
.