စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း, အပိုင္း (၄၁)

အေရွ႕သို႔ခရီး
သမိုင္းေခတ္က ေရးျခယ္ေသာ ၂၀ ရာစု အလယ္ပုိင္းႏွစ္မ်ား၏ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္

၁/(က)

ဟုိင္လီသေဘၤာႀကီး စစ္ႀကဳိေခတ္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္သလို ဥၾသသံေပးကာ မီးခိုးတလူလူ ျဖင့္ ရန္ကုန္ျမစ္တြင္း မွ ထြက္ခြာသြားေသာေန႔မွာ ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္ေန႔ ညေနဆည္း ဆာ ခ်ိန္ တြင္ျဖစ္သည္။ သေဘၤာႀကီးဟိုင္လီသည္ သူ႔ဝမ္းဗိုက္ထဲတြင္ ႐ုပ္ဖ်က္ပုန္းေအာင္းလ်က္ရွိေသာ သခင္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ သခင္လွၿမဳိင္(ဗိုလ္ရန္ေအာင္)တို႔ကို လွ်ဳိ႕ဝွက္သယ္ေဆာင္ခဲ့ရမွန္းမသိဘဲ သယ္ ေဆာင္လ်က္ ရွိကာ သူ၏သမုိင္းဝင္ခရီးကို စတင္ထြက္ခြာလ်က္ရွိသည္။
ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ ၏ပထမဆံုး စတင္ထြက္ခြာမႈပင္ျဖစ္သည္။

သူတုိ႔ႏွစ္ဦး၏ခရီးစဥ္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ စဥ့္အုိးတန္းဆိပ္ကမ္းမွ တိတ္တဆိတ္ေစာင့္ၾကည့္ေနၾက သူ ႏွစ္ဦး ရွိေပသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ဦးကား သခင္လွေဖ (ေနာင္-ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဝင္ျဖစ္လာသည့္ ဗိုလ္လက်္ာ) ႏွင့္ သခင္လူငယ္ ေတြကို ကူညီသူ ဦးေက်ာ္ခင္။
သခင္ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ သခင္လွၿမဳိင္ (ဗိုလ္ရန္ေအာင္)တို႔ ဟိုင္လီသေဘၤာေပၚလုိက္သြားႏိုင္ေရး လွ်ဳိ႕ ဝွက္ခရီးစဥ္ ကို ကူညီပါဝင္လမ္းေၾကာင္းရွာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမဳိင္တုိ႔သည္ ၾသဂုတ္လ ၇ ရက္ေန႔ ည ၁၀ နာရီခန္႔ကပင္ ဟုိင္ဘီ သေဘၤာႀကီး ေပၚသို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ေရာက္ရွိခဲ့ၾကသည္။ ဟုိင္လီသည္ ေနာ္ေဝပုိင္၊ တ႐ုတ္သေဘၤာသားမ်ား စီမံ ခန္႔ခြဲ သည့္ ကုန္တင္သေဘၤာႀကီးျဖစ္သည္။ ႀကဳိတင္လွ်ဳိ႕ဝွက္ ညႇိႏႈိင္းစီစဥ္ခဲ့မႈအရ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေပၚသုိ႔ တက္ေရာက္ ခဲ့ ေသာ တ႐ုတ္သေဘၤာသား ၁၀ ဦးအနက္ ၂ ဦးက ၁၉လမ္းရွိ တ႐ုတ္သူေဌး တန္က်ဴစိန္ ဖြင့္လွစ္ ေသာ ကလပ္တြင္ေနရစ္ကာ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမဳိင္တုိ႔က တ႐ုတ္သေဘၤာသား မ်ား လို ႐ုပ္ဖ်က္ဝတ္ဆင္ၿပီး အျခားသေဘၤာသား ၈ ဦးႏွင့္အတူ ဟုိင္လီသေဘၤာႀကီးေပၚသုိ႔ ဣေႁႏၵမ ပ်က္ တက္ေရာက္ ခဲ့ၾက၏။

နည္းနည္းမွ ခၽြတ္ေခ်ာ္မွားယြင္း၍မရ။ သခင္ေအာင္ဆန္း၏တ႐ုတ္သေဘၤာ သားအမည္က တန္လူေဆာင္။ သခင္လွၿမဳိင္ က တန္ဆူေတာင္။ ကမ္းေပၚက ႀကဳိတင္စည္းဝါးကိုက္ စီစဥ္ခဲ့မႈမ်ား အားလံုးသည္ ခုိုင္မာ က်စ္လ်စ္ သြက္လက္မႈအျပည့္။ သေဘၤာေပၚအတက္မွာ လူစစ္သည္။ အဂၤလိပ္အစိုးရ၏ေဂၚရာပုလိပ္ေတြ၊ စံုေထာက္ ေတြက စူးစူးဝါးဝါးေစာင့္ၾကပ္ၾကည့္႐ႈေနၾကသည္။

သူတို႔သည္ တ႐ုတ္သေဘၤာသားမ်ားႏွင့္ေရာၿပီး စဥ္႔အိုးတန္းဆိပ္ကမ္းမွ သမၺာန္ကေလးႏွစ္စီးျဖင့္ ဟုိင္ လီ သေဘၤာႀကီး ဆီသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့ၾကသည္။ သခင္လွၿမဳိင္က ေနာက္ကို လွည့္ၾကည္ေသးေသာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း ကား ေရွ႕ကိုသာ စူးစုိက္ၾကည့္လ်က္ပါသြားရွာသည္။ သေဘၤာေဘးက  ခ်ထားသည့္ ေလွကား ေတြ မွ တစ္ဆင့္ တြက္တက္ခဲ့ၾကရသည္။ တစ္ဦးခ်င္းနာမည္ေခၚသည္။ တန္လူေဆာင္ေကာ၊ တန္ဆူေတာင္ ေရာ ဣေႁႏၵမပ်က္။

၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ စံုေထာက္ေတြက မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ ေနခ်ိန္။ ဟသၤာတခ႐ုိင္ ဇလြန္ၿမဳိ႕နယ္၊ ေဒါင့္ႀကီးရြာ တရားပြဲတြင္ ၿဗိတိသွ်အစိုးရက တားျမစ္ထားေသာ ခ်င္းေတာင္ အေၾကာင္း ေဟာေျပာၿပီးကတည္းက ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုး အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး သခင္ ေအာင္ဆန္း ကို အဂၤလိပ္တုိ႔က ဖမ္းဝရမ္းထုတ္ထားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဆရာမင္း သုဝဏ္ အိမ္၊ သခင္ႏု အိမ္စသည္တို႔တြင္ လွည့္လည္ေရွာင္တိမ္းေနထုိင္ခဲ့ရသည္။ သခင္ႏုကိုလည္း အဂၤလိပ္ အစိုးရက ဖမ္းဆီးသြားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။

ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးရင္ ဗမာ(ျမန္မာ)ႏုိင္ငံကို လြတ္ လပ္ေရးေပးပါ့မယ့္လုိ႔ ၿဗိတိသွ်အစိုးရတို႔က ေၾကညာ ရင္ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသည္ ၿဗိတိသွ်တုိ႔ကို ကူညီ မည္၊ မေၾကညာရင္ ဆန္႔က်င္မည္ဆိုေသာ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂုိဏ္း ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္(အဆို)ကို သခင္ေအာင္ ဆန္းႏွင့္ သခင္သန္းထြန္းတုိ႔က တုိင္ပင္ၿပီး ေရးသားကာ သခင္ႏုက အဆိုတင္သြင္းသည္။ သာယာဝတီ ၿမဳိ႔မွာ က်င္းပေသာ ဒို႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုး ၏ျပည္လံုးကၽြတ္ညီလာခံက ကန္႔ကြက္သူမရွိ လက္ခံအတည္ျပဳ သည္။

ယင္းသို႔ အဆုိတင္သြင္းမႈက တစ္မႈ၊ ဂ်ဴဗလီေဟာမွာ ၿဗိတိသွ်အစိုးရ အၾကည္ညဳိပ်က္ေအာင္ ေဟာေျပာမႈ က တစ္မႈ ယင္းႏွစ္မႈေၾကာင့္ သခင္ႏုကို ၿဗိတိသွ်အစိုးရက ဖမ္းဆီးၿပီး သခင္ေအာင္စိန္တို႔ လည္း အဖမ္းခံ ေနၾကရၿပီ။ အျခားသခင္ေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း အဂၤလိပ္အစုိးရ၏အက်ဥ္းေထာင္ထဲ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ သခင္ေအာင္ဆန္း ပုန္းေအာင္းႏုိင္ရန္ သခင္ထြန္းေရႊ၊ သခင္ခ်စ္တုိ႔က ကူညီၾကသည္။ ၁၉၄၀ ျပည့္ ႏွစ္ကား၊ ၿဗိတိသွ်အာဏာပုိင္တုိ႔သည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ်မယံုေတာ့။ မည္းမည္းျမင္ ရန္သူထင္၊ က်ီးလန္႔စာ စားျဖစ္ေနခ်ိန္။

သခင္ေအာင္ဆန္းတုိ႔၏ထြက္ခြာမႈခရီးစဥ္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ပါမလား။ သူတုိ႔သည္ ရင္တမမမ ျဖစ္ေန ၾကရသည္။ တစ္ခ်က္ကေလး မွားယြင္းသြားတာႏွင့္ အားလံုးေၾကျပဳန္းသြားႏုိင္သည္။
ယခုေတာ့ ဟုိင္လီက ထြက္ခြာေနၿပီ။ သေဘၤာႀကီးသည္ ရန္ကုန္ျမစ္ျပင္ကို သူ႔ဦးျဖင့္  တၿငိမ့္ၿငိမ့္ထိုးခြဲ  လ်က္ ရွိသည္။

ဟိုင္ဘီသေဘၤာႀကီး စတင္ထြက္ခြာသြားေနေသာ ႐ႈခင္းကို သခင္လွေဖ(ဗိုလ္လက်္ာ)ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ခင္ သည္ ကမ္းေပၚက ရပ္ၾကည့္ၿပီး အလြန္အမင္း စိတ္လႈပ္ရွားလ်က္ရွိၾကသည္။ ရင္ထဲမွာ ဂနာမၿငိမ္မႈႏွင့္ ဟာလပ္မႈ။ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ေတာ့ ၁၉၄၀ ျပည့္ရဲ႕မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္မွာ ထြက္ခြာသြားၾက ေလၿပီ။ ကၽြန္ေခတ္အေမွာင္ေအာက္မွ လြတ္ေျမာက္ေရးအလင္းလမ္းစတစ္ခုဆီ ဦးတည္စြန္႔စားသြားၾက ေလၿပီ။ လြမ္းေမာၾကည္ႏူးစိတ္က တစ္လွည့္ဝင္လာျပန္သည္။ စဥ္႔အုိးတန္းကေန ေငးေမာၾကည့္ရတာ အားမရ။ သေဘၤာႀကီးက ေဝးသြားၿပီ။ သူ႔မီးခုိးေတြက တလူလူ။

"လာဗ်ဳိ႕... ကိုေက်ာ္ခင္"
ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္သြက္သြက္ တက္ၾကၿပီး ကားကို ကမ္းနားလမ္းမႀကီးအတုိင္း အေရွ႕ဘက္ ဆီ အျမန္ေမာင္းထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ပန္းဆိုးတန္းမွာ ကားကိုရပ္ၿပီး ဆင္းခဲ့ၾကျပန္သည္။ ကမ္းနဖူး မွာရပ္ၿပီး သူတုိသည္ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္ခြာလ်က္ရွိေနေသာ ဟိုင္လီသေဘၤာႀကီးကို တစ္ဖန္ ၾကည့္ၾက ျပန္ေလသည္။

ဟိုင္လီသေဘၤာႀကီး သူတုိ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါက်မွ ရစ္ဝဲေနေသာမ်က္ရည္မ်ားကို ထိန္းၿပီး သူတို႔သည္ ကားေပၚ ျပန္တက္လုိက္ၾကေလသည္။
ထုိေန႔တြင္ပင္ ကမာၻ႔တစ္ေနရာတြင္ကား အျခားသမုိင္းျဖစ္ရပ္ႀကီးတစ္ခုသည္ ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္။ ဂ်ာမနီေလတပ္ႀကီးက လန္ဒန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးကို ေလေၾကာင္းစစ္ပြဲႀကီး ဆင္ႏႊဲတုိက္ခုိက္ေသာေန႔မွာ လည္း ၁၉၄၀ ျပည့္ႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္၊ ထုိေန႔ပင္ျဖစ္သည္။

၁/(ခ)

ဘယ္ကိုေရာက္မည္မသိ။ ဘယ္အျဖစ္ေတြ႕ႀကံဳရမည္မသိ။ ဘယ္ေသာအခါမွ ခ်စ္လွတဲ့တုိင္းျပည္ကို ျပန္ေတြ႕ ရလိမ့္မည္ မသိ။
ဟိုင္ဘီသေဘၤာႀကီး ၏ ကုန္းပတ္ေပၚမွရပ္ကာ သေဘၤာလက္ရမ္းေတြကိုကုိင္ရင္း ခ်စ္လွစြာေသာ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီး ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေငးေမာၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။ ဆူးေလေရႊေစတီကို သေဘၤာ ေပၚမွပင္ ဖူးေျမာ္ခဲ့ခ်င္ေသးသည္။ ဆူးေလေရႊေစတီေတာ္ထက္ဆီမွ ေရႊေတာင္ႀကီးသဖြယ္ သပၸါယ္ထင္ လင္း ဝင္းပစြာ ျမန္မာ့နိမိတ္ပံုစံအျဖစ္ တည္ေတာ္မူေနသည့္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို လက္အုပ္ခ်ီဦး ညႊတ္ခဲ့ခ်င္ ေသးသည္။

ဓမၼေစတီမင္းသြန္းလုပ္ခဲ့ေသာ ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းႀကီး နစ္ျမဳပ္လ်က္ရွိေနသည့္ေနရာဟု ျမန္မာ ျပည္သူအမ်ား ေတြးထင္ယံုၾကည္ၾကေသာ ျမစ္သံုးခြဆုိင္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဟုိင္လီသေဘၤာႀကီး သည္ ဥၾသသံရွည္ တစ္ခ်က္ကို ေအာ္ျမည္ထုတ္လႊတ္လုိက္သည္။ ေရေပ်ာ္ငွက္ကေလးတခ်ဳိ႕သည္ သေဘၤာႀကီး ေဘး မွ တရစ္သီသီ ပ်ံဝဲလုိက္ပါလာၾကေသးသည္။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ေတာ္ႀကီးသည္ ျမဴအျပာ ပါး ပါးလ်လ် ညေန ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းေဝး က်န္ရစ္ေလၿပီ။

 ျမစ္အတြင္း တေရြ႕ေရြ႕ေမ်ာေနေသာ ေဗဒါ ကေလးေတြက သေဘၤာႀကီးလိုပဲ ပင္လယ္ဝဆီ  စုန္လ်က္ ရွိၾကသည္။ သေဘၤာႀကီး၏ဝမ္းဗုိက္ေဘးမွ လူးလွိမ့္ထြက္လာေသာ လႈိင္းကေလးေတြကို သူတုိ႔က စီးလ်က္ ရွိၾကသည္။ ေရစီးထဲမွာ တသိမ့္သိမ့္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္။ ေရျပန္တက္လာေသာအခါ သူတုိ႔သည္ တက္ေရ ႏွင့္ အတူ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီးဆီ ျပန္၍လုိက္ ပါလာၾကဦးမည္။ ျမစ္ႀကီးထဲတြင္ တရစ္သီသီ တဝဲလည္လည္ ေနၾက ဦးမည္။ ျမစ္ႀကီးအတြင္း စုန္လုိက္ ၾက၊ ဆန္လုိက္ၾက။

ပန္းႏုေရာင္၊ ေရႊအိုေရာင္၊ ေၾကးနီေရာင္ ဆည္းဆာရီမွာ  ဟိုင္လီသေဘၤာႀကီးသည္ စုန္ခဲ့သည္။ အိပ္ တန္းျပန္ ငွက္မ်ားသည္ ရန္ကုန္ျမစ္ႀကီးကို တစ္ခါတစ္ခါ အုပ္လုိက္အုပ္လိုက္ျဖတ္၍ ပ်ံသန္းသြားၾက သည္။
ငွက္ တို႔ကား အိပ္တန္းျပန္ၾကသည္။ ဟိုင္လီသေဘၤာႀကီးသည္ပင္ အိပ္တန္းျပန္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေပမည္။ သူတုိ႔ကား ဘယ္အိပ္တန္းမွာ နားခိုေပမည္မသိ။
သဘာဝတရား ၏လွပေသာ ဆည္းဆာသည္ကား ၾကည့္ေငးသူအားလံုးအတြက္ ဇာတ္ခံုႀကီးေပၚက ကန္႔လန္႔ကာ လို အရာအားလံုးကို လႊမ္းဖံုးလုိက္ေလသည္။
ဟုိင္လီ သေဘၤာႀကီးသည္ ဝိုးတဝါးဆည္းဆာေရာင္မ်ားႏွင့္ မပီမသေရာေထြး ေရြ႕ေမ်ာသြားေနသည္။
သူ သည္လည္း ဆည္းဆာထဲက ျမဴတစ္ပြင့္ျဖစ္သြားသည္။

သေဘၤာႀကီး၏ဝမ္းဗိုက္အတြင္း၌ ဤဆည္းဆာေမွာင္ရီရီတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ေကာ ဘာကို မ်ား စဥ္းစားေတြးေတာ လုိက္ပါသြားေလသနည္း။
သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ေနာင္အခါ ထုိသို႔ထြက္ခြာခဲ့ရပံုႏွင့္တကြ "ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး အေရးေတာ္ပံု" ေဆာင္းပါးကိုေရးသား၍ ျမန္မာျပည္စစ္ႀကဳိေခတ္၏ေနာက္ဆံုးပံုရိပ္မ်ားကို ထင္ဟပ္ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁ ရက္ေန႔ထုတ္ ဗမာ့ေခတ္သတင္းစာတြင္ ေရးသားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆာင္း ပါးေရးခ်ိန္တြင္ကား သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္၏စစ္ေသနာပတိျဖစ္ေနခဲ့ ေလၿပီ။ ဟိုင္လီျဖင့္ ကိုလိုနီေခတ္ ျမန္မာ့့သမုိင္းထဲမွ တံုးတုိက္တုိက္ က်ားကုိက္ကုိက္ ထြက္ခြာလာခ်ိန္ ကား သူ႔အသက္ ၂၅ ႏွစ္အရြယ္သာရွိပါေသးသည္။ (သို႔ေသာ္ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္အမ်ဳိးသားေခါင္း ေဆာင္ႀကီး အျဖစ္သူ က်ဆံုးခ်ိန္မွာလည္း ၃၃ ႏွစ္မျပည့္ေသးခင္အရြယ္မွာသာ ျဖစ္ပါသည္)

(၁၉၃၈ ခု၊ ေအာက္တုိဘာလတြင္ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးသုိ႔ သခင္အျဖစ္ စာရင္းသြင္းခဲ့၏။ ဥပေဒတန္း၌ စခန္းကုန္သင္ရန္ ကိစၥကိုလည္းေကာင္း၊ ကၽြႏု္ပ္၏ေရွ႕အလားအလာမ်ားကိုလည္းေကာင္း တစ္ပါး တည္း အၿပီးသတ္ စြန္႔လႊတ္လုိက္ကာ ကၽြႏု္ပ္သည္ ၾသဂုတ္လအတြင္း ႏွစ္ဝက္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရသည့္ အခါမွစ၍ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမွထြက္ခဲ့၏။
ဥေရာပတုိက္တြင္ ျမဴးနစ္အေရး ေပၚေပါက္လာျခင္းသည္ပင္ ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးမလြဲျဖစ္ရမည့္အေရး ကို ကၽြႏု္ပ္၏အသိဉာဏ္အတြင္း ထင္းခနဲ လင္းလက္ေစေတာ့၏။ ထို႔ထက္ေစာစြာကပင္ ၁၉၃၉-၄၀ ခု ေလာက္၌ ကမာၻစစ္ျဖစ္မည့္အေရးကို ကၽြႏု္ပ္တုိ႔တစ္စု တြက္ဆၿပီးျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္ေလာက္တြင္ လက္ နက္ ျဖည့္တင္းေရး ကိစၥမ်ားသည္ ႏိုင္ငံႀကီးမ်ား၌ လံုးဝၿပီးစီးမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္လည္း ကမာၻႏွင့္အမွ် စစ္မီး ေလာင္ကၽြမ္းခ်ိန္တြင္ တုိ႔ဗမာ့မ်ားမည္သို႔ေျခလွမ္းလွမ္းၾကမည္ကို ကၽြႏု္ပ္တို႔လူစုမေတြးဘဲ မေျပာ ဘဲမေနႏုိင္ၿပီ။ ေျပာဆုိေဆြးေႏြးၾက၏။

သုိ႔ေသာ္ ထုိအခါက ကမာၻစစ္ႀကီးမလြဲျဖစ္ေတာ့မည္ကို တြက္ဆမိ႐ံုသာ တြက္ဆမိ၍ ဧကန္အတိအက် ကား ေျပာဆိုႏုိင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ျမဴးနစ္ၿမဳိ႕၌ အဂၤလိပ္နန္းရင္းဝန္ ခ်ိန္ဘာလိန္သည္ မိမိႏုိင္ ငံေတာ္ႀကီး၏ ဂုဏ္သိကၡာကိုမွ် မငဲ့မေထာက္ႏုိင္ရွာေတာ့ဘဲ ဟာရ္ဟစ္တလာေၾကေအးႏွစ္သိမ့္ေစေရး အတြက္ ဦးႏွိမ္လုိက္သည့္အခါတြင္ကား ကမာၻစစ္ႀကီးတံခါးဝ၌ ဆုိက္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကို သည္း ထိတ္ရင္ဖို သိရွိရေလေတာ့၏။

ကမာၻစစ္ႀကီး အမွန္ျဖစ္ေခ်ေတာ့မည္။ ဗမာ့အေျခကား အသို႔နည္း။ ဗမာေတြဘာလုပ္ၾကမည္နည္း။ ဤ ျပႆနာမ်ားကား ကၽြႏု္ပ္ေရွ႕တြင္ အလွ်ဳိလွ်ဳိတသီႀကီး ေပၚလာေလေတာ့၏။ တစ္ခုတည္းေသာ အဓိ ႒ာန္ကို ႐ုတ္ျခည္း ကၽြႏု္ပ္ျပဳလုပ္လုိက္၏။

"ငါ့အတြက္ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့၊ ႏုိင္ငံေရး ဝဲဂယက္အတြင္းသို႔ ေျခစံုပစ္၍ ဇြတ္ဆင္းကာ ငါ၏ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ မေနမနား စြန္႔စားလံုးပမ္းေတာ့အံ့"
ဤအဓိ႒ာန္ကို သန္သန္ႀကီး ျပဳလုပ္မိေတာ့၏။ မည္သူသည္ ဤသို႔အခါေကာင္း အခြင့္ထူး ေရႊလမ္းမ ႀကီးျဖဴးေနသည့္အခိုက္မ်ဳိးတြင္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ စြန္႔စားေရးကို လက္လြတ္ခံႏုိင္ၿခိမ့္မည္နည္း။ ဟိသစၥံ၊ ထိုစကားမွန္၏။ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ မွန္လွ၏။ ကၽြႏု္ပ္ လက္လြတ္မခံ။ စြမ္းအားရွိသေလာက္ ကုိယ့္ လူမ်ဳိး ႀကံဳေတြ႕ ေနရေသာ ၾကမၼာဆိုးကို ကေျပာင္းကျပန္ ေမွာက္လွန္ထုေထြ အျမစ္ပါႏုတ္၍ ေခ်ေတာ့ အံ့။ သခင္အစည္းအ႐ံုး မွ တစ္ဆင့္ ႏုိင္ငံ့လြတ္လပ္ေရး တုိက္ပြဲအတြင္းသုိ႔ ကၽြႏု္ပ္စတင္ဆင္းသက္မိခဲ့ ေလသည္။

ဆက္ရန္
.