ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေဖႏွင့္အေမ သည္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို မ်ားစြာႀကည္ညိဳေလးစား အားထား သူမ်ား ျဖစ္သည္။ အေဖသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ကို သခင္ေအာင္ဆန္းဘ၀ကပင္ ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးသူ ျဖစ္သည္။ ပထမအႀကိမ္မွာ ဗမာ့ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းတရားပြဲ မႏၱေလးျမိဳ႕မဂၤလာေစ်း အနီးမွာ က်င္းပ စဥ္ကျဖစ္သည္။ မိႈင္းႀကီး ဦးေဆာင္လာပါတကား။ ထုိစဥ္က သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ မိႈင္းသခင္ တို႕ဗမာအစည္းအရုံးႏွင့္ ဗမာ့ ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း အတြင္းေရးမွဴး ဘ၀သာရိွသည္။
“အဂၤလိပ္ အခက္ဗမာ့အခ်က္”ဟူေသာ စကားကို သခင္ေအာင္ဆန္း ေဟာေျပာသြားသည္ဟု အေဖက ေျပာပါသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ဖက္ဆစ္၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအျပီး နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႕ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ လာသည့္ အခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံးသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ ကာအုံႀကြ လာသည္။ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးေမွာက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေဖသည္ စစ္ကိုင္း ခရိုင္အမႈထမ္း ေပါင္းစုံ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အမႈထမ္း ေပါင္းစုံ သပိတ္ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀း ရန္ကုန္တြင္ က်င္းပသည္။ စစ္ကိုင္းခရိုင္မွ အေဖတို႕ အဖြဲ႕တက္ေရာက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ တို႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္မွာ စစ္ကိုင္းတြင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ လုပ္ႀကံမခံရမီ အခ်ိန္ကေလးကပင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္း ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းတြင္ က်င္းပေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္း ျမိဳ႕ေပၚမွ လူထု ပရိသတ္ မ်ားသာမက ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားမွ လူမ်ားပါ တစ္ခဲနက္တက္ေရာက္ ႀကသည္။ အင္း၀၊ တံတားဦး၊ ျမင္းမူ၊ ငါန္းဇြန္၊ ေျမာင္၊ ေခ်ာင္းဦးစေသာ စစ္ကိုင္းခရိုင္တြင္းရိွ ျမိဳ႕နယ္မ်ားမွ လူမ်ားလည္း တက္ေရာက္ လာႀကသည္။
အေရွ႕ဘက္ကမ္း အမရပူရေတာင္ျမိဳ႕၊ စံေရႊး၊ ေရႊႀကက္ယက္တို႕မွလည္းလာသည္။ ေရႊဘိုခရိုင္၊ မုံရြာခရိုင္ တို႕မွ ဖဆလပကိုယ္စားလွယ္ မ်ားလည္းတက္ေရာက္ခဲ့ႀကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာေျပာပြဲသို႕ လာေရာက္ နားေထာင္ ႀကေသာ လူထု ပရိသတ္သည္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ အဖြဲ႕ေပါင္းစုံ တက္ ေရာက္ႀကပါတကား။ လမ္းမေပၚမွာလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ အေဖတို႕အမႈထမ္းေပါင္းစုံ သမဂၢ က လည္းဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕အဖြဲ႕ကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံႀကရသည္။
လုပ္ႀကံခံရသည့္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အစိုးရ အဖြဲ႕၀င္လူႀကီးမ်ားသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အ တြင္း၀န္ ရုံးတြင္ အစည္းအေ၀းက်င္းပေနႀကသည္။ လူသတ္သမားမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ အစည္းအေ၀းခန္းထဲသို႕ ဇြတ္အတင္း ၀င္ေရာက္ျပီး စက္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ တရႀကမ္း ပစ္ခတ္သတ္ ျဖစ္ႀကသည္။ ရက္စက္ လွပါတကား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ သခင္ျမ၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ ဘြားႀကီး စပ္စံထြန္း၊ မန္းဘခိုင္၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘ၀င္း၊ အတြင္း၀န္ဦးအုန္းေမာင္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ကိုေထြး တို႕ က်ဆုံးခဲ့ရသည္။ ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ဇံေ၀ ႏွင့္ ဦးဘဂ်မ္း တို႕ႏွစ္ဦး လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
ထို္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငိုေႀကြးခဲ့ႀကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ အသိမိတ္ေဆြမ်ား လည္း ငိုေႀကြး ခဲ့ႀကပါသည္။ တရာျဖင့္ေမြ႕ေလ်ာ္ေနႀကေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သီလရွင္မ်ားပင္ သူတို႕ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္ ေတြ႕ရပါသည္။ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္းလုံး ႀကိ္မ္မီးအုံးသကဲ့ သို႕ ျဖစ္ခဲ့ ရပါတကား။
လုပ္ႀကံသူမွာ နန္းရင္း၀န္ေဟာင္း ဂဠဳန္ဦးေစာျဖစ္သည္။ တရားရုံးမွာ ရင္ဆိုင္ရာတြင္မူ သခင္ဗစိန္ ႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္ တို႕က ဂဠဳန္ဦးေစာဘက္မွ သက္ေသလိုက္ခဲ့ႀကသည္ဟု ေနာင္အခါမွ သိရ သည္။
မ်ိဳးခ်စ္စာဆိုႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ မႏၱေလးေျမေတာင္ေက်ာင္း သား ဘ၀ က သီေပါမင္းႏွင့္ မိဖုရားပါေတာ္မူသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသူျဖစ္သည္။ (ေန) (လ) ႏွစ္ေဆာင္ ပါေတာ္မူတဲ့ အခိုက္ကိုျဖင့္၊ ကတိုက္ကရိုက္အျမန္ျမင္လိုက္ေတာ့၊ မခံခ်င္မာန္၀င္တဲ့ အစြမ္းရယ္ႏွင့္ဟု ပါေတာ္မူကဗာကို ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရတုန္းကလည္း “အာဇာနည္ ဗိမာန္ပုထိုး ကိုျဖင့္၊ ပါရမီအဓိဌာန္တစ္မ်ိဳးရယ္ႏွင့္၊ ရိွလိုးကာ ဆရာကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ႕”ဟု ဖြဲ႕ဆို ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာမူ ႏိုင္ငံေတာ္၏ႀကီးမားေသာ အလွည့္အေျပာင္း တစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ ခဲ့ရေသာ္လည္း မႏိႈင္းေကာင္းႏိႈင္းေကာင္း စေလဦးပုညႏွင့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႕လို ဥာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သူ ပါရမီရွင္လည္းမဟုတ္၊ စာဆိုက၀ိလည္းမဟုတ္သျဖင့္ ကဗ်ာျဖင့္ ေမာ္ကြန္း မတင္ ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူး မ်ားကိုကား ကၽြန္တာ္၏အသည္းႏွလုံးတြင္ ထာ၀စဥ္ကိန္းေအာင္းလ်က္ တည္ရိွေနပါ သည္။ လြမ္းလည္း လြမ္းဆြတ္ မိသည္။ ေဆြးလည္းေဆြမိပါသည္။ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ တစ္မ်ိဳးသားလုံးသည္ ေက်းဇူးရွင္ အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ေသြးခင္ေသာ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ ရသည္မဟုတ္ ပါေလာ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားအဖို႕ ကမၻာႀကီးခ်ာခ်ာလည္ေစျပီး စိတ္ ေ၀ဒနာ ခံစားေစခဲ့ရေသာေန႕ကို ယေန႕တိုင္မေမ့ႏိုင္ပါ။ ထိုေန႕သည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁၉ရက္ စေန ေန႕ျဖစ္ပါသတည္း။
ေမာင္ေမာင္ေအး (စစ္ကိုင္း)
“အဂၤလိပ္ အခက္ဗမာ့အခ်က္”ဟူေသာ စကားကို သခင္ေအာင္ဆန္း ေဟာေျပာသြားသည္ဟု အေဖက ေျပာပါသည္။
ဒုတိယအႀကိမ္မွာ ဖက္ဆစ္၊ ဂ်ပန္ေတာ္လွန္ေရးအျပီး နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္တို႕ ျမန္မာ့ေျမေပၚတြင္ ျပန္လည္ ၀င္ေရာက္ လာသည့္ အခ်ိန္ကျဖစ္သည္။ ျပည္သူလူထုတစ္ရပ္လုံးသည္ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ ကာအုံႀကြ လာသည္။ အေထြေထြသပိတ္ႀကီးေမွာက္ သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အေဖသည္ စစ္ကိုင္း ခရိုင္အမႈထမ္း ေပါင္းစုံ သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ အမႈထမ္း ေပါင္းစုံ သပိတ္ေကာ္မတီ အစည္းအေ၀း ရန္ကုန္တြင္ က်င္းပသည္။ စစ္ကိုင္းခရိုင္မွ အေဖတို႕ အဖြဲ႕တက္ေရာက္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ တို႕ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံခဲ့ရသည္။
ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္မွာ စစ္ကိုင္းတြင္ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ လုပ္ႀကံမခံရမီ အခ်ိန္ကေလးကပင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္း ေနရွင္နယ္ ေက်ာင္းတြင္ က်င္းပေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တရားပြဲတြင္ ျဖစ္သည္။ စစ္ကိုင္း ျမိဳ႕ေပၚမွ လူထု ပရိသတ္ မ်ားသာမက ေက်းလက္ေတာရြာမ်ားမွ လူမ်ားပါ တစ္ခဲနက္တက္ေရာက္ ႀကသည္။ အင္း၀၊ တံတားဦး၊ ျမင္းမူ၊ ငါန္းဇြန္၊ ေျမာင္၊ ေခ်ာင္းဦးစေသာ စစ္ကိုင္းခရိုင္တြင္းရိွ ျမိဳ႕နယ္မ်ားမွ လူမ်ားလည္း တက္ေရာက္ လာႀကသည္။
အေရွ႕ဘက္ကမ္း အမရပူရေတာင္ျမိဳ႕၊ စံေရႊး၊ ေရႊႀကက္ယက္တို႕မွလည္းလာသည္။ ေရႊဘိုခရိုင္၊ မုံရြာခရိုင္ တို႕မွ ဖဆလပကိုယ္စားလွယ္ မ်ားလည္းတက္ေရာက္ခဲ့ႀကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဟာေျပာပြဲသို႕ လာေရာက္ နားေထာင္ ႀကေသာ လူထု ပရိသတ္သည္ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနသည္။ ျပည့္လွ်ံေနသည္။ အဖြဲ႕ေပါင္းစုံ တက္ ေရာက္ႀကပါတကား။ လမ္းမေပၚမွာလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုး။ အေဖတို႕အမႈထမ္းေပါင္းစုံ သမဂၢ က လည္းဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕အဖြဲ႕ကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံႀကရသည္။
လုပ္ႀကံခံရသည့္ေန႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္အစိုးရ အဖြဲ႕၀င္လူႀကီးမ်ားသည္ ရန္ကုန္ျမိဳ႕အ တြင္း၀န္ ရုံးတြင္ အစည္းအေ၀းက်င္းပေနႀကသည္။ လူသတ္သမားမ်ားသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႕ အစည္းအေ၀းခန္းထဲသို႕ ဇြတ္အတင္း ၀င္ေရာက္ျပီး စက္ေသနတ္မ်ားႏွင့္ တရႀကမ္း ပစ္ခတ္သတ္ ျဖစ္ႀကသည္။ ရက္စက္ လွပါတကား။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ သခင္ျမ၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ ဘြားႀကီး စပ္စံထြန္း၊ မန္းဘခိုင္၊ ဦးရာဇတ္၊ ဦးဘ၀င္း၊ အတြင္း၀န္ဦးအုန္းေမာင္ႏွင့္ ရဲေဘာ္ကိုေထြး တို႕ က်ဆုံးခဲ့ရသည္။ ၀န္ႀကီး ဦးေအာင္ဇံေ၀ ႏွင့္ ဦးဘဂ်မ္း တို႕ႏွစ္ဦး လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
ထို္စဥ္က ကၽြန္ေတာ္တို႕ ငိုေႀကြးခဲ့ႀကရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွင့္ရင္းႏွီးေသာ အသိမိတ္ေဆြမ်ား လည္း ငိုေႀကြး ခဲ့ႀကပါသည္။ တရာျဖင့္ေမြ႕ေလ်ာ္ေနႀကေသာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ သီလရွင္မ်ားပင္ သူတို႕ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မ်က္ရည္စေတြႏွင့္ ေတြ႕ရပါသည္။ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္းလုံး ႀကိ္မ္မီးအုံးသကဲ့ သို႕ ျဖစ္ခဲ့ ရပါတကား။
လုပ္ႀကံသူမွာ နန္းရင္း၀န္ေဟာင္း ဂဠဳန္ဦးေစာျဖစ္သည္။ တရားရုံးမွာ ရင္ဆိုင္ရာတြင္မူ သခင္ဗစိန္ ႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္ တို႕က ဂဠဳန္ဦးေစာဘက္မွ သက္ေသလိုက္ခဲ့ႀကသည္ဟု ေနာင္အခါမွ သိရ သည္။
မ်ိဳးခ်စ္စာဆိုႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းသည္ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္ မႏၱေလးေျမေတာင္ေက်ာင္း သား ဘ၀ က သီေပါမင္းႏွင့္ မိဖုရားပါေတာ္မူသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသူျဖစ္သည္။ (ေန) (လ) ႏွစ္ေဆာင္ ပါေတာ္မူတဲ့ အခိုက္ကိုျဖင့္၊ ကတိုက္ကရိုက္အျမန္ျမင္လိုက္ေတာ့၊ မခံခ်င္မာန္၀င္တဲ့ အစြမ္းရယ္ႏွင့္ဟု ပါေတာ္မူကဗာကို ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အာဇာနည္ႀကီးမ်ား လုပ္ႀကံခံရတုန္းကလည္း “အာဇာနည္ ဗိမာန္ပုထိုး ကိုျဖင့္၊ ပါရမီအဓိဌာန္တစ္မ်ိဳးရယ္ႏွင့္၊ ရိွလိုးကာ ဆရာကန္ေတာ့ခ်င္ရဲ႕”ဟု ဖြဲ႕ဆို ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာမူ ႏိုင္ငံေတာ္၏ႀကီးမားေသာ အလွည့္အေျပာင္း တစ္ရပ္ျဖစ္သည့္ လုပ္ႀကံမႈႀကီးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ ခဲ့ရေသာ္လည္း မႏိႈင္းေကာင္းႏိႈင္းေကာင္း စေလဦးပုညႏွင့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႕လို ဥာဏ္ပညာ ထက္ျမက္သူ ပါရမီရွင္လည္းမဟုတ္၊ စာဆိုက၀ိလည္းမဟုတ္သျဖင့္ ကဗ်ာျဖင့္ ေမာ္ကြန္း မတင္ ႏိုင္ခဲ့ပါ။ သို႕ေသာ္အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ျမင့္ျမတ္ေသာ ဂုဏ္ေက်းဇူး မ်ားကိုကား ကၽြန္တာ္၏အသည္းႏွလုံးတြင္ ထာ၀စဥ္ကိန္းေအာင္းလ်က္ တည္ရိွေနပါ သည္။ လြမ္းလည္း လြမ္းဆြတ္ မိသည္။ ေဆြးလည္းေဆြမိပါသည္။ မွန္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာ တစ္မ်ိဳးသားလုံးသည္ ေက်းဇူးရွင္ အမ်ိဳးသားအာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား၏ ေသြးခင္ေသာ လမ္းကို ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ ရသည္မဟုတ္ ပါေလာ။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားအဖို႕ ကမၻာႀကီးခ်ာခ်ာလည္ေစျပီး စိတ္ ေ၀ဒနာ ခံစားေစခဲ့ရေသာေန႕ကို ယေန႕တိုင္မေမ့ႏိုင္ပါ။ ထိုေန႕သည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္ ၁၉ရက္ စေန ေန႕ျဖစ္ပါသတည္း။
ေမာင္ေမာင္ေအး (စစ္ကိုင္း)
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင္႔ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ဳိ
ေမာင္ေမာင္ေအး (စစ္ကိုင္း)
ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္က လုပ္ႀကံခံရေသာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ား ထဲတြင္ စာေပ သမား ႏွစ္ဦးပါသြားသည္ဟု ဆိုႀကသည္။ မွန္သည္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း ႏွင့္ ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ တို႕ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အိုးေ၀မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာျဖစ္၍ ေတာ္လွန္ ေရး လုပ္ငန္း မ်ားတြင္ ပိုမိုအားသန္သည္။ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳက ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာ ျဖစ္၍ အႏုပညာ စာေပ ယဥ္ေက်းမႈ ဘက္တြင္ ပိုမိုထူးခၽြန္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
အိုးေ၀မဂၢဇင္း
ဗုိခ်ဳပ္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္စာေရးစာဖတ္၀ါသနာ ပါသည္။ ေရနံေခ်ာင္း အမ်ိဳးသားေက်ာင္း ကိုးတန္း ေက်ာင္းသား ဘ၀ကပင္ လက္ေရးမဂၢဇင္းစာေစာင္၊ အဂၤလိပ္စာက႑တြင္ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ့သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က ေဒါင္းဋီကာသစ္ကို သင္ႀကားခဲ့ရသည္။ ယင္းစာအုပ္မွ ေကာင္းက်ိဳး အေထြေထြရယ္ ႏွင့္ ခၽြန္ေစ ျမေစ ေစာ၊ ေဒါင္းအိုးေ၀ရယ္လို႕ တြန္ေစ ကေစေသာဟူ ေသာ ကဗ်ာ ကေလးကို ႏွစ္သက္စြဲလမ္းခဲ့ေလသည္။ သူတကၠသုိလ္ ေက်ာင္းသား သမဂၢ၀ါဒ ျဖန္႕ခ်ိ ေရးမႈး ျဖစ္လာေသာ အခါ သမဂၢ မဂၢဇင္းကို အိုးေ၀ မဂၢဇင္းဟု အမည္ေျပာင္းျပီး ငယ္စဥ္က သူႏွစ္သက္ စြဲလန္း ခဲ့ေသာ အထက္ပါကဗ်ာေလးကို အိုးေ၀မဂၢဇင္း အဖုံးတြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေလသည္။ ထို႕ျပင္ သူသည္ ဗမာႏိုင္ငံလုံးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို တည္ေထာင္၍အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အာေဘာ္ ျဖစ္ေသာ “မ်ိဳးညြန္႕” မဂၢဇင္းကို ပထမဦးဆုံး ထုတ္ေ၀ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စာေပအသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ေနခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းသား ဘ၀က ဆရာ ဦးခင္သန္း ကဲ့သို႕ စာသမ်ားမ်ားႏွင့္ နီးစပ္ခဲ့သည္။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀က လည္းသခင္ႏု၊ တက္ဘုန္းႀကီးသိန္းေဖ (သိန္းေဖျမင့္)၊ ညိဳျမ၊ သခင္ဗဟိန္းစသူတို႕ႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္။ တို႕ဗမာ အစည္းအရုံး ေရာက္ လာေသာ အခါမိႈင္းသခင္မ်ား ဦးစီးေသာ နဂါးနီစာေပလႈပ္ရွားမႈတြင္ ပါ၀င္သည္။ ထို႕ေႀကာင့္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း၊ ဒီဒုတ္ဦးဘခ်ိဳ၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ သခင္စိုး၊ သခင္သန္းထြန္းစသူတို႕ႏွင့္ နီးနီး ကပ္ကပ္ ရိွခဲ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။
နယူးဘားမား
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တို႕ဗမာအစည္းအရုံး အတြင္းေရးမႈးျဖစ္စဥ္က အစည္းအရုံး၏ ေႀကညာခ်က္မ်ား၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မ်ားကို သူပင္ဒိုင္ခံေရးသည္။ သူ၏စာမွာ ရွင္းလင္းသည္။ တိက်သည္။ လူအမ်ားနား လည္ လြယ္သည္။ စားေရးရာတြင္လည္း လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္သည္။ အခ်ိန္ယူ စဥ္းစား၍ ေရးရသူ မဟုတ္ေပ။ ျဖစ္ေပၚ လာေသာ အေႀကာင္းအရာကို တစ္မုဟုတ္ခ်င္းေရးသားႏိုင္သူျဖစ္၏။ ဗမာ့ထြက္ ရပ္ဂိုဏ္း စတင္ ဖြဲ႕စည္း စဥ္က အသင္း၏ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ စည္းမ်ဥ္းမ်ားကို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ တစ္မုဟုတ္ခ်င္း ေရးသား သည္ကိုႀကည့္လွ်င္ သိႏိုင္သည္။ သူသည္ ျမန္မာပိုင္အဂၤလိပ္သတင္း စာ“နယူးဘားမား” တြင္လည္း အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး၊ ျပည့္သူ႕လြတ္လပ္ေရး (ဖတပလ) (ေနာင္ဖဆပလ)အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို စတင္သည္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမ်ားကို သူပင္ေရးသားခဲ့သည္ မဟုတ္ ပါေလာ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ စာေပႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ အလြန္တရာဇြဲနပဲႀကီး သူျဖစ္၏။ ကိုလိုနီအစိုးရ၏ ႏိုင္ငံေရး ၀ရမး္ေျပး ဘ၀က ျမန္မာ့အလင္းသတင္းစာႏွင့္ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတို႕တြင္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားခဲ့သည္။ စစ္ႀကီး အတြင္းက ရန္သူတို႕ ဗုံးႀကဲတိုက္ခိုက္ေနသည့္ ႀကားမွပင္ သူ၏ကိုယ္ တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိႏွင့္ ဗမာ့ လြတ္လပ္ေရး အေရးေတာ္ပုံ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္ မဟုတ္ ပါေလာ။
စစ္ျပီး ေခတ္တြင္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕တို႕ႏွင့္ အႀကိတ္အနယ္ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ဆန္႕က်င္ေရး ကႏ႖ီစာခ်ဳပ္၊ ေအာင္ဆန္း အက္တလီစာခ်ဳပ္၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္၊ ဖဆပလပဏာမညီလာခံ၊ တိုင္းျပဳျပည္ ျပဳ လႊတ္ေတာ္ စေသာ အမ်ိဳးသားေရးလုပ္ငန္းမ်ား တရစပ္ရႈပ္ေထြးမ်ားျပားေနစဥ္ကလည္း စာေပ လုပ္ငန္းမ်ား ႏွင့္ မျပတ္ခဲ့ေပ။ ဗိုလ္မႈးႀကီးဗထူးအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ ဥေယ်ာဇဥ္ေရးေပးျခင္း၊ ဟစ္တိုင္ သတင္းစာ၊ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဇ၀နဂ်ာနယ္တို႕တြင္ သ၀ဏ္လႊာမ်ား ေရးသားေပးပို႕ျခင္းႏွင့္ အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ “ဗမာ့စိန္ေခၚသံ” စာအုပ္ ကို ျပဳစုခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။
ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္
ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳသည္ ၁၉၂၀ျပည့္ႏွစ္တြင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ေသာ ဗဟန္းအမ်ိဳးသားေကာလိပ္၌ မစၥတာ ေမာင္မိႈင္း ဘြဲခံ ဆရာလြန္းႏွင့္တြဲဖက္၍ ျမန္မာစာကထိကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ႏွစ္ပါးႀကည္ ဂ်ာနယ္ ႏွင့္ ဗႏၶဳဂ်ာနယ္တို႕တြင္ “ေနာက္ဆြယ္ေခ်ာင္က ေတာက္တဲ့ေမာင္”ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား စတင္ေရးသားသည္။ အမ်ိဳးသားေကာလိပ္ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေသာအခါ ျမန္မာ့ရီဗ်ူး ဂ်ာနယ္ (၁၉၂၃)ႏွင့္ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ (၁၉၂၅)တို႕ကို ဦးစီးထုတ္ေ၀သည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ ၏ ျမန္မာ့ ေဇယ်ာ သတင္းစာ (၁၉၃၂)တြင္လည္း ၀တ္လုံေတာ္ရ ဦးေက်ာ္ျမင့္ႏွင့္အတူ တြဲဖက္၍ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ ရြက္သည္။
ဆရာခ်ိဳသည္ အက်င့္သိကၡာရိွသည္။ အရည္အခ်င္းရိွသည္။ အယ္ဒီတာျဖစ္သည္။ ပညာရွင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္း မွာပင္စည္းရုံးေရမႈးလည္း ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္လည္းျဖစ္ သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ လည္း ထိုနည္းတူပင္ျဖစ္၏။ ႏွစ္ဦးစလုံးမွာ ပေလတိုး၏ပညာရွင္၊ ႏိုင္ငံေရးေခါင္း ေဆာင္မ်ားက ႏိုင္ငံကိုဦး ေဆာင္ရမည္ ဟူေသာ အယူအဆႏွင့္ကိုက္ညီသည္။ တိုင္းသူျပည္သား မ်ားကသူတို႕ႏွစ္ဦးကို စဲြလမ္း ႀကသည္ မွာ ဤအခ်က္သည္အဓိကျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။
ဆရာခ်ိဳသည္ ျမန္မာ့ရိုးရာ ဂီတအႏုပညာကို ေလ့လာလိုက္စားသူျဖစ္၏။ ဂီတ၀ိေသာဓနီက်မ္းကို ျပန္လည္ တည္းျဖတ္ ထုတ္ေ၀သည္။ ေဘြသီဟာ ရာဇ၀င္၀တၳဳႀကီး ႏွင့္ အလကၤာဂီတ စာအုပ္ တို႕ ကိုလည္း ေရးသားခဲ့ေလသည္။ အမ်ိဳးသားယဥ္ ေက်းမႈကို ထိန္းသိမ္ကာကြယ္ ေစာင့္ ေေရွာက္ရာတြင္ ဆရာမိႈင္း၊ ဆရာဦးဖိုးက်ား တို႕ကဲ့သို႕ပင္ ေရွ႕တန္း က ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူျဖစ္ပါသည္။
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment