ေနမိုးညဳိ ၏ မေအးျမ တဲ႕ လေရာင္ အပိုင္း (၂) (ဇာတ္သိမ္း)

“ဆရာ့ ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ဳိးပဲ။ ေနမေကာင္းဘူးလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စင္သီယာ လာတာမႀကဳိက္လုိ႔လား ဆရာ” လို႔ သူေမးပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္တည္း ေနတဲ့အိမ္၊ ၿပီးေတာ့ အရက္ ေသာက္မယ့္ ေနရာ၊ ခင္ဗ်ားလာတာလည္း ကၽြန္ေတာ္မႀကဳိက္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားလည္း မလာသင့္ဘူး” လုိ႔ မာမာ ထန္ထန္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာပစ္လုိက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပါးစပ္က အေယာင္ေယာင္အမွားမွားနဲ႔ “ဟုတ္ကဲ့ဗ်” လုိ႔ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားေတာ့ “အို”ဆိုတဲ့ အာေမဋိတ္သံ စင္သီယာဆီက ထြက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ လွလွပပေလးၿပံဳးလုိက္တယ္။

ေတာ္႐ံုတန္႐ံု လူတစ္ေယာက္ ပစ္လဲက်သြားႏုိင္တဲ့အၿပဳံးမ်ဳိးပါ။ “ဆရာရယ္ အရက္ေသာက္တာ လူမိတာမ်ား အေယာင္ေယာင္အမွားမွား ျဖစ္ေနလုိက္တာ။ ကုိေစာေဝ ေျပာျပထားလို႔ ဆရာ ေသာက္ တတ္ မွန္း စင္သီယာသိပါတယ္။ စင္သီယာေတာင္ ေသာက္တတ္ေသး”  ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကုိင္ရမွန္း မသိေအင္ အိုးနင္းခြက္နင္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သက္ေသာင့္သက္သာ ေလး ျဖည့္တြက္ေပးသြားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕တခၤဏုပၸတၱိဉာဏ္ကို ေက်းဇူးတင္မိသြားေပ မယ့္ ကိုရီးယားကားေတြၾကည့္ၿပီး ဘီယာ အရက္ေသာက္လာၾကတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို မ်က္မုန္းက်ဳိး ေနသူ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကေတာ့ “စင္သီယာ ေတာင္ ေသာက္တတ္ေသး”ဆိုတဲ့ စကားက နားခါးလွပါ တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ၿခံထဲ ကစားကြင္းေဆာက္ေပးေနတဲ့ အလုပ္သမားေလးတစ္သုိက္ ဝင္လာၾက တယ္။ “ေဟာ အလုပ္သမားေလးေတြ အသံုးလာေတာင္းၾကတာျဖစ္မယ္ ဆရာ... စင္သီယာ ပုိက္ဆံ သြားရွင္းေပး လုိက္ပါ ဦးမယ္။ လာလာ...ေမာင္ေလးတုိ႔... မမနဲ႔ လိုက္ခဲ့ၾကဆိုၿပီး ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ ထြက္သြား ေတာ့တယ္။ ေကာင္ေလးေတြက သူ႔ေနာက္က စက္႐ုပ္ေတြလို တသီႀကီးပါသြားေလရဲ႕။ ကၽြန္ ေတာ္ ေခါင္းကို အသာအယာယမ္းမိတယ္ ထင္ပါတယ္။

ကိုေစာေဝနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တရင္းတႏွီးကို ခင္ၾကတာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ အေၾကာင္းမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကို လာခဲ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ခုထိ ကိုေစာေဝအိမ္မေရာက္ဖူးေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အခု အရက္လံုးဝမ ေသာက္ ေတာ့ပါဘူး။ စင္သီယာ ေရာက္ေရာက္လာတတ္ေတာ့ ေသာက္ေနတာနဲ႔ႀကံဳရင္ မတင့္တယ္ ဘူးေလ။ မၾကာခဏေရာက္လာၿပီး စကားေျပာတတ္တဲ့ စင္သီယာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘာအေၾကာင္းျပ ခ်က္နဲ႔ ႏွင္ရမွန္း မသိေတာ့ အတတ္ႏုိင္ဆံုး ၿခံထဲထြက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနလုိက္ပါယ္။ အခု ညေနဘက္ စက္ဘီး ထြက္ နင္းျဖစ္ေတာ့ က်န္းမာေရးလည္း အေထာက္အကူျဖစ္ ထြက္ေပါက္လည္းရတာေပါ့ေလ။ တစ္ခါ တေလ က်ေတာ့လည္း ငါ ဒီလိုျဖစ္ေနရေအာင္ စင္သီယာကေရာ အိမ္ကိုလာလည္တတ္တာက လြဲလို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ေနလို႔လဲလုိ႔ ေတြးမိရင္ ေခါင္းကို ေနာက္က်ိသြားတာပဲ။

စင္သီယာက သူ႔ဘာသာသူ ေနတာပါ။ ညဘက္ေတြ ကိုေစာေဝ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း မေနရဲဘူး။ အေဖာ္လာ ေနေပးပါဦး ဘာညာဆိုၿပီး လွမ္းေခၚတာျပဳတာလည္း မရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ႐ံုးအားရက္ ေန႔ခင္းဘက္ ေတြမွာသာ လာလည္တတ္တာ။ လင္ရွိမယား သူစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္တစ္လံုး တည္း မေနသင့္ ဘူးဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကသာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေျခာက္လွန္႔ေနတာပါလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေစာင့္ထိန္းအပ္ေသာ ကုိယ္က်င့္သီလ ခုိင္ၿမဲေသာသိကၡာအတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ ကုိယ္ကုိယ္ လိပ္ျပာ သန္႔ပါရဲ႕။ ပတ္ဝန္းက်င္အျမင္ တင့္တယ္ေအာင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေနအထိုင္ တတ္ဖုိ႔ လိုမယ္မဟုတ္ လား။ Man Is Social Animal ဆိုတဲ့ စကားရဲ႕အတိမ္အနက္ အက်ယ္အေျပာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသ ခ်ာခ်ာ ေတြးေတာမိပါတယ္။

ကိုေစာေဝကေတာ့ သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ပံုမွန္လည္ပတ္လုိ႔ပါပဲ။ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ အေစာႀကီးအိမ္ကထြက္။ ညဥ့္နက္ မွ ျပန္ေရာက္ဆဲပါ။ ခုထိ အိမ္မျပန္လာတာေတာ့ မရွိေသးပါဘူးလုိ႔ စင္သီယာေျပာျပကတယ္။ စင္သီယာ တစ္ေယာက္ ညေနဘက္ဆို ၿခံဝကခံုတန္းေလးမွာ ထုိင္ဆဲ။ ကိုေစာေဝကိုေမွ်ာ္ဆဲပါ။ အရင္ က လမ္းသြားရင္း သူ႔ကိုေငးတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြဟာ ခုေတာ့ သူ႔အိမ္ကို ဝင္ထြက္လည္ပတ္ စကား ေျပာေဖာ္ ေလးေတြ ျဖစ္လာၾကပါၿပီ။

သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ခလုတ္တုိက္တတ္တဲ့ ေကာင္းေလးေတြက လည္း ခုေတာ့ တခ်ဳိ႕ဆို တင္းနစ္ ႐ိုက္ဖက္ ေတြေတာင္ျဖစ္လုိ႔။ တင္းနစ္ကြင္း၊ ၾကက္ေတာင္ကြင္း လာ ေဖာက္ေပးသြားတဲ့ အလုပ္သမား ေကာင္ေလး ေတြေတာင္ ကစားကြမ္းလာမြမ္းမံေပးသူ၊ ပန္းလာပို႔ေပး သူနဲ႔။ အိမ္က လူဝင္လူထြက္မ်ားလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ေလးလံလာတယ္ ကိုေလးျဖဴရဲ႕လူစီ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံေလး နားထဲ ၾကားေယာင္ လာတယ္။ တစ္ခါတေလည ညေမွာင္ရီပ်ဳိးခ်ိန္အထိ၊ အိမ္ထဲ က စကားေျပာသံသဲ့သဲ့၊ ဂစ္တာသံသဲ့သဲ့ ၾကားရစ ျပဳလာတဲ့အခါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီအိမ္ကေလးမွာ ဘယ္လို မွ ေနလုိ႔မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုေစာေဝ ကလည္း တစ္ခါဆိုတစ္ခါမွ အိမ္ျပန္မေစာေသးဘူးေလ။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုေစာေဝကို ဘာေျပာရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိနဲ႔ေကာ မဖြယ္မရာေတြ ဘာေတြတပ္အပ္ ျမင္ရ ေသးလုိ႔လဲ။ ျမင္ေအာင္ေကာ သူခုိးတစ္ေယာက္လို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ သြားေခ်ာင္းၾကည့္ေနရဦးမွာ လား။ ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ ငါးပါးသီလလံုေအာင္ ထိန္းရင္း ေသာ့အလံုပိတ္ထားတဲ့ ေဟာသည့္အိမ္က ေလး မွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူေရာစိတ္ပါ အက်ဥ္းက်လာခဲ့တယ္။ စင္သီယာကေတာ့ သူ႔အိမ္ထဲမွာ သူ႔ မိတ္ေဆြ ေကာင္ေလး၊ ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္လုိ႔ရႊင္လုိ႔။ အိမ္ေစာေစာျပန္ခဲ့ပါ ကိုေစာေဝလုိ႔ စိတ္ထဲ မွာ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျခာက္အိပ္မက္ေတြနဲ႔ မိုးလင္းခဲ့ရတဲ့ညေတြ မနည္းေတာ့ဘူး။

"The Sub-Scrible You Have Dial Is Not In The Service Area..." ဆိုတဲ့ စကားသံေလး ပ်ံ႕လြင့္ လာခ်ိန္ မွာ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းကို အလန္႔တၾကားပိတ္ပစ္လုိက္မိတယ္။ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ခဲ့ဖူးတဲ့ နံပါတ္ကို ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီး ေမ့ထားရာကေန ဘယ္လုိေၾကာင့္မ်ား အသိတရားေတြ လြတ္ကင္းၿပီး ႏွိပ္မိသြားပါ လိမ့္လို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ ေဝခြဲမရျဖစ္မိစဥ္မွာ သင္းပ်ံတဲ့ရနံ႔တစ္ခုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ျပန္လွည့္ ၿပီး ၾကည့္မိတယ္။ စင္သီယာ။ “ေမာင္...”တဲ့။

မိုးႀကဳိးအစင္းတစ္ရာ ေပါက္ကြဲသြားတဲ့ နားႏွစ္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ရမ္းၿပီး ပိတ္ပစ္လုိက္မိတယ္။ သူလည္း ပါးစပ္ အေဟာင္းသားနဲ႔။ “ကန္ေတာ့ေနာ္ ဆရာ... လေရာင္... ေယာင္သြားလုိ႔ပါ”။ ပိုၿပီးဆိုးေနပါလား အိမ္နာမည္ လေရာင္ ဆိုတဲ့ စင္သီယာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကို စူးစူးရဲရဲ တူးတူးခါးခါး ၾကည့္ ပစ္ လုိက္တယ္။ စင္သီယာ လက္အုပ္ေလးခ်ီၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို တုန္တုန္ယင္ယင္ ၾကည့္တယ္။ ကိုေစာေဝကို သူ “ေမာင္” လို႔ ေခၚဟန္တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာေတာ့ ႏႈတ္မဝံ့လုိ႔ထင္ပါရဲ႕၊ ကိုေစာေဝ အေၾကာင္း ေျပာရင္ ကိုေစာလုိ႔ပဲ သူ နာမ္စားသံုးတာ ပါ။

ကုိယ့္အိမ္ဦးနတ္ ကို ျမတ္ႏိုးစြာေခၚတဲ့ အမည္တစ္ခုကို တျခားေသာေယာက္်ားတစ္ဦးကို ႏႈတ္က ေယာင္ယမ္းၿပီး မထြက္ပါေစနဲ႔၊ ယဥ္ေက်းမႈအစဥ္အလာ ႏွစ္ေထာင္ခ်ီၿပီး ၾကာခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္သူႀကီး မစင္သီယာ ေရလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ျမည္တမ္းမိပါတယ္။ “ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ မစင္သီယာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီ ရမလဲ။ ကိုေစာေဝ ဒီေန႔ ေစာေစာျပန္ေရာက္ႏုိင္ မေရာက္ႏုိင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိ ပါဘူး။ လူခ်င္းရင္းႏွီးေပမယ့္ သူ႔ဟမ္းဖုန္းနံပါတ္ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့။ ကူၿပီးေမးေပးႏုိင္မယ္လည္း မ ထင္ပါဘူး မစင္သီယာ၊ ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းနံပါတ္လည္း သူမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ၿပီး မစင္သီယာ ကို အကူအညီေတာင္းပါရေစ။

ဒီည ကိုေစာေဝျပန္ေရာက္ရင္ မနက္ျဖန္ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခ်င္ပါတယ္လုိ႔ ေျပာေပး ေစခ်င္ပါတယ္” ဝါက်အရွည္ႀကီးကို တည္ၿငိမ္စြာ ကၽြန္ ေတာ္ေျပာလုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ စင္သီယာ့ အမူအရာ ေတြ ထူးထူးျခားျခားေလးနက္ေနခဲ့တယ္။ “ေကာင္းပါ ၿပီ ဆရာ။ လေရာင္ အဲေလ စင္သီယာ ေျပာေပး ပါ့မယ္ အခု စင္သီယာလာတာက ဆရာ့တစ္ေယာက္ တည္း ေနေရးစားေရးခက္ေနရင္ စင္သီယာ ထမင္းဟင္း၊ ခ်ဳိင့္ နဲ႔ ပို႔ေပးခ်င္လုိ႔ လာေျပာတာပါ”။ “ေက်းဇူး ပါ မစင္သီယာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘာ အခက္အခဲ မွ မရွိပါဘူး။ ကဲ ကၽြန္ေတာ္ စက္ဘီးနင္းထြက္္လုိက္ပါဦး မယ္ ခြင့္ျပဳပါဦး” ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ ေရွ႕က လွည့္ထြက္ခဲ့တယ္။ ညေနခင္းက အံု႔ပ်ပ်နဲ႔။

ကၽြန္ေတာ္ ကိုေစာေဝကို ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အိမ္ကိုေစာေစာျပန္ဖို႔ပဲ တုိက္တြန္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “တကယ္ဆို၊ ညားခါစ အိမ္ေထာင္ဦးပဲရွိေသးတာပါ ကိုေစာေဝ၊ မိန္းကေလးကလည္း ခ်စ္သူကို ညဥ့္နက္သန္းေခါင္ အထိ ခြဲခ်င္ဦးမွာမဟုတ္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ အိမ္တစ္လံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့တာလည္း သနားစရာ ေကာင္း ပါတယ္ဗ်ာ”။ ကိုေစာေဝဟာ သူရဲ႕အားရွိေတာက္ပတဲ့ ကိုယ္ပုိင္အၿပဳံးကိုၿပဳံးတယ္။ “ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္က အမွန္ဆို ညအိပ္ရမွာပါ ကိုရဲမြန္၊ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း ဘယ္ခြဲခ်င္ပါ့မလဲဗ်ာ။ စင္သီယာ့ ကို အိမ္ႀကီးတစ္လံုးနဲ႔ တစ္ေယာက္တည္းထားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ ေတာ္ စိတ္ခ်တယ္ ကိုရဲမြန္” ကိုေစာေဝ ဟာ ထုိင္ရာကထၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရဆုပ္ ကိုင္ လုိက္တယ္။

စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြကို ကၽြန္ေတာ္မဖတ္တတ္ခဲ့ဘူး။ “ေဟာဒီ ေလာက ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ထက္ေတာင္ စိတ္ခ်ယံုၾကည္ႏုိင္တဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ ေတာ့္ဇနီးအနားမွာ ရွိတယ္ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ သြားလမ္းသာၿပီး လာမ္းေျဖာင့္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မလိုအပ္ဘဲ အပို စကားေတြ မေျပာခဲ့ၾကဘူးေနာ္။ နယ္စပ္ၿမဳိ႕ကေလးတစ္ၿမဳိ႕မွာ ကိုရဲမြန္ တာဝန္က်ခဲ့ဖူးတာ မထင္မွတ္ ဘဲ သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီၿမဳိ႕ကေလးဟာ ကိုရဲမြန္ရဲ႕စိတ္ေနသေဘာထား၊ ကိုယ္က်င့္တရားကို ခုထိ တသသ ေျပာၾကေနဆဲပါ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့...” ကိုေစာေဝဟာ သူ႔ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္လုိက္တယ္။

“ခင္ဗ်ား မွန္ပါတယ္ ကိုေစာေဝ၊ ဆက္ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး”ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲက စကားပါ။ ပစၥဳပၸန္ မွာ ေကာင္းေအာင္ေနထုိင္ခဲ့တဲ့အတြက္ ေကာင္းေသာအတိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထားရစ္ခဲ့ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုေစာေဝရယ္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားယံုၾကည္စိတ္ခ်ခဲ့သ ေလာက္ စင္သီယာကို ေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ခဲ့ပါရဲ႕လား...။ ကၽြန္ေတာ့္ဦးေခါင္းထက္မွာ ခင္ဗ်ားရဲ႕ယံုၾကည္ ျခင္း သရဖူေဆာင္းဖို႔ ထုိက္တန္ ခဲ့ ပါရဲ႕လား။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကၽြန္ေတာ္ တင္းတင္းျပန္ဆုပ္လုိက္ တယ္။

ရက္သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ဆားငန္နံ႔သင္းပ်ံ႕ရာ... ပင္လယ္ကဗြီးပင္တုိ႔ ေလတိုးသံ ဆူညံစီေဝရာ.. လႈိင္း ၾကက္ခြပ္တို႔ ေတးဆိုရာေဒသတစ္ခုဆီ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းေရႊ႕မိန္႔က်ပါတယ္။ ဒီၿမဳိ႕ကေလးနဲ႔ မုိင္ရာခ်ီ ေဝးတဲ့ အရပ္ဆီမထြက္ခြာခင္ ကိုေစာေဝတုိ႔အိမ္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကိုေစာေဝ က ႏႈတ္ဆက္ပြဲေလးလုပ္ခ်င္လို႔တဲ့။ စင္သီယာကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း လွပေၾကာ့ရွင္းလုိ႔ပါ။ ၾကက္ေမြး တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ စာအုပ္စင္ေတြ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတဲ့ စင္သီယာက ဆရာ... ဟိုေရာက္ သြားရင္ ဖုန္းေလးဘာေလးဆက္ပါဦးေနာ္တဲ့။ စီးကရက္အစီခံေလးတစ္ခု စင္သီယာ့တံျမက္စည္းအဖ်ား မွာ ေဝ့ခနဲ ပါသြားတယ္။ ကိုေစာေဝက “လာထုိင္ပါဦး စင္သီယာ”ဆိုေတာ့ “သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္သာ စကား ေျပာၾကပါေလ”တဲ့။

ကိုေစာေဝ ကို ခြဲခါနီးမွာ “ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕အရည္အခ်င္းထဲ မွာ သန္းေခါင္သန္းလြဲမွ အိမ္ျပန္ လာတာ မဟုတ္ျခင္းလည္း ပါတယ္ေနာ္ ကိုေစာေဝ”လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ “ႀကဳိးစား မယ္ဗ်ာ၊ ကတိပါ”လုိ႔ သူ အခုိင္အမာဆိုပါတယ္။ သူ႔ေနာက္ဆံုးေမးခြန္းကေတာ့ တံုးတိႀကီး။
“ကိုရဲမြန္ ေရာ ဘယ္ေတာ့ လူပ်ဳိႀကီးဘဝ စြန္႔လႊတ္မွာလဲ”တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ေနရာသစ္၊ ေဒသသစ္မွာ အသားက်တာ တစ္ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ေနခဲ့တဲ့ ၿမဳိ႕က ေလးရယ္၊ ကိုေစာေဝရယ္ကို သတိရေနဆဲပါ။ သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေလးျဖစ္ပါေစလို႔ နတ္ဖက္ တဲ့ စံုတြဲ လွလွေလး ကို ဆုေတာင္းေပးမိပါရဲ႕။ တစ္ရက္ ႐ံုးဆင္းခါနီးမွာ စာေရးမေလးက Fax ေတြလာပို႔ ရင္း ဧည့္သည္ တစ္ေယာက္ ေရာက္ေနပါတယ္ဆရာ။ ဝင္ခြင့္ေပးလုိက္ရမလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္း ညိတ္ျပ လုိက္ပါတယ္။ ဝင္လာသူက ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ ကိုေစာေဝပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ကုလား ထုိင္ကို တြန္းဖယ္ရင္း သူ႔ကိုဝမ္းသာအားရေျပးဖက္လုိက္ပါတယ္။ ေနေကာင္းလား၊ အဆင္ ေျပလား၊ အရင္လို အိမ္ျပန္ေနာက္က်ေသးလား ဘာညာနဲ႔ ေမးခြန္းေတြတရစပ္ေမးေတာ့ သူ အသာအယာ ရယ္ ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးႀကီးျဖစ္သြားတယ္။ ဝမ္းသာအယ္လဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တက္ႂကြ ေနသေလာက္ ကိုေစာေဝက ခပ္ေအးေအးရယ္။ သူ႔လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကိုင္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာ ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း “ခင္ဗ်ား ဘာျဖစ္လာသလဲ ကိုေစာေဝ” ဆိုေတာ့ “ဘာမွမျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာလုိ႔လဲ ကိုရဲမြန္” တဲ့။

“မဟုတ္ဘူး ကိုေစာေဝ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တုိင္ထက္ေအာင္ ဖတ္တတ္ခဲ့ သူပါ။ ေျပာစမ္းပါ ကိုေစာေဝ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္လိုပဲ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လို ယံုၾကည္တတ္ဆိုရင္ ေျပာပါ။ ဘာျဖစ္လာသလဲ သိပါရေစ။ ကူညီႏုိင္ရင္ ကူညီပါရေစ”လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ “စားေသာက္ ဆုိင္ တစ္ဆုိင္ဆိုင္ သြားရေအာင္ ကိုရဲမြန္ အားရဲ႕လား” တဲ့။ ႐ံုးဆင္းခါနီးၿပီမုိ႔ လက္မွတ္ထိုးစရာေလး ေတြ လက္စ သတ္ရင္း၊ ေအးခ်မ္းၿငိမ္သက္တဲ့ ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ရွိရာကို ထြက္ခဲ့လုိက္ၾကတယ္။ စားေသာက္ စရာေတြ မွာၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ မေအာင့္အည္းႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။

“ကဲ ေျပာပါ ကိုေစာေဝ ဘာေတြျဖစ္လာသလဲဗ်ာ...”။ သူ သက္ျပင္းအသာခ်ပါတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ခြဲခါ နီးမွာ ကိုရဲမြန္ ကၽြန္ ေတာ့္ကိုေျပာခဲ့တဲ့ စကား အမွတ္ရရင္ ျပန္ေျပာစမ္းပါဗ်ာ...” တဲ့။ “သိပ္မွတ္မိတာေပါ့ ကိုေစာေဝ ရာ၊ ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းထဲမွာ အိမ္ကိုသန္းေခါင္သန္းလြဲမွ ျပန္လာတာ မဟုတ္ျခင္းလည္း ပါတယ္ေနာ္... လို႔ ေျပာခဲ့တာေလ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုေစာေဝ” ဆုိေတာ့ ဟုိး... မျမင္ရတဲ့ အေဝးတစ္ေနရာကိုေငးရင္း သူ တစ္လံုးခ်င္းျပန္ေျဖတယ္။ “ကိုရဲမြန္စကားက မျပည့္စံုခဲ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕။

ေယာက္်ားေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရည္အခ်င္းထဲမွာ သန္းေခါင္ သန္းလြဲမွ အိမ္မျပန္သင့္သလို အေစာႀကီး လည္း ျပန္မေရာက္သင့္ဘူး လုိ႔ ထပ္ျဖည့္ရလိမ့္မယ္ ကိုရဲမြန္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါၿပီ” ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္သြားၾကပါတယ္။ ဒီစကားရဲ႕ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသကို ကၽြန္ေတာ္ ဟာ သူ႔ထက္  ပိုသိ၊ ေစာသိ ခဲ့သူပါ။
အေတာ္ေလး ညဥ့္နက္မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စားေသာက္ဆုိင္က ျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အျပန္လမ္းမွာ ႐ုတ္တရက္ မီးပ်က္ သြားေတာ့ သာေနတဲ့လေရာင္က ပိုလင္းသြားသလုိပဲ။ လေရာင္ဟာ လူတိုင္းရဲ႕ရင္ကို ေအးျမ ေစပါတယ္ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ဦးအတြက္ကေတာ့...။

ေနမိုးညဳိ
.