ေမာင္ေသာ္က ၏ ညေနခင္းမ်ား, အပိုင္း(၈)

ယမကာညေနခင္း (၈)

ပင္။    ။အလို ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာပါလိမ့္၊ က်ဳပ္ျဖင့္ လူကိုေတာင္ မမွတ္မိပါသလဲ။ မနည္းၾကည့္ယူရ တယ္။ ဘာစိတ္ကူးရလို႔မ်ား ေခါင္းတံုးရိတ္လုိက္တာလဲ။

အယ္။    ။အမယ္ ဒီလူ သႀကၤန္တြင္းတုန္းက ဒုလႅဘရဟန္းခံလိုက္ေသးသလား။ က်ဳပ္တို႔ေတာင္ မသိ ရပါလား။ သာဓုဗ်ာ၊ သာဓု...

ေသာ္။    ။ဟိုး ဆရာ ဟိုး၊ ခင္ဗ်ား သာဓုကို ခ်န္ထားဦး၊ ဘယ္ကလာ ဒုလႅဘရဟန္းခံရမွာလည္း စိတ္ ညစ္ လို႔ ဆႏၵျပတဲ့အေနနဲ႔ ေခါင္းတံုးရိတ္ထားတာဗ်။

ပင္။    ။အမယ္ ခင္ဗ်ားက ဘာမ်ားစိတ္ညစ္ရျပန္တာတုန္း။ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မညစ္တတ္တဲ့လူ စိတ္ညစ္ တယ္ဆိုေတာ့ ဆန္းသားကလား။ ဆိုစမ္းပါဦး။

ေသာ္။    ။အရက္ကို လြယ္လင့္တကူ ဝယ္ေသာက္ခ်င္ေတာမရလို႔၊ က်က္သေရရွိရွိ ေသာက္ခ်င္တာ မေသာက္ ရလုိ႔ စိတ္ညစ္တဲ့အထိမ္းအမွတ္ပါ။

အယ္။    ။ဒါနဲ႔မ်ား စိတ္ညစ္ခံၿပီး ေခါင္းတံုးရိတ္မေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလိုသာ စိတ္ညစ္လို႔ ေခါင္းတိုးရိတ္ ဆႏၵ ျပရရင္ တုိင္းျပည္မွာ ေခါင္းတံုးေတြ မႈိလိုေပါက္ကုန္မွာေပါ့။

ပင္။    ။ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားဟာက စိတ္ညစ္တယ္လည္းေျပာရဲ႕ မ်က္ႏွာကလည္း ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲႀကီးပါလား။ ဘာေတြမ်ား ႀကိတ္ၿပီး ဝမ္းသာေနရျပန္တာတုန္း။

ေသာ္။    ။ဝမ္းသာတာ သက္သက္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာစရာႀကီးလို႔ ဆိုၾကပါစို႔။

အယ္။    ။ငို၍ရယ္၍မရေသာ မ်က္ႏွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဆုိစမ္းပါဦး၊ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ။

ေသာ္။    ။အိမ္မွာ တယ္လီဖုန္းရလို႔။

ပင္။    ။ဟာ တကယ္၊ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေပးလုိက္ရသလဲ။

ေသာ္။    ။တစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွာ မေပးရပါဘူးဗ်ာ။ ႏိုင္ငံေတာ္ကုိ ေပးသြင္းရတဲ့ ေငြ ၁၂၀၀ိ ပဲ ကုန္က်ပါ တယ္။ ခင္ဗ်ား တို႔ တယ္ခက္တဲ့ လူေတြပါလား။ ေငြေပးရင္ တယ္လီဖုန္းရတယ္ဆိုတဲ့ ေကာ လာဟလေတြ ဘယ္ကမ်ား ၾကားၾကသလဲ။ မဟုတ္လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ သားပုပ္ေလလႊင့္ ေလွ်ာက္မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ။

အယ္။    ။ကဲ ထားပါေတာ့။ မေပးရလည္း ဝမ္းသာပါတယ္။ အဲဒီလို မေပးရဘဲနဲ႔ တယ္လီဖုန္းရတာ မ်ား ခင္ဗ်ားက ဘာေၾကာင့္ လြတ္လြတ္ကင္းကင္း ဝမ္းမသာႏိုင္တာတုန္း မ်က္ႏွာႀကီးက လည္း ႐ႈံ႕လို႔။

ေသာ္။    ။အေျခအေနအရေပါ့ဗ်ာ။ ေလာကမွာ ဝမ္းသာမႈဆိုတာ အမ်ားနဲ႔မွ်တခံစားရမွ တကယ္ဝမ္း သာစရာေကာင္းတာ၊ ဆင္းရဲမႈကို တစ္ေယာက္တည္း ႀကိတ္မွိတ္ခံလို႔ရတယ္။ ပမာေျပာရ ရင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားအိမ္က ေန႔စဥ္ ဒံေပါက္ထင္းခ်က္စားႏုိင္တယ္ ဆိုပါစို႔။ နံေဘးအိမ္ေတြက လည္း အနည္းဆံုးေတာ့ ေထာပတ္ထမင္းေလး အုန္းထမင္းေလးေတာ့ ခ်က္စားႏုိင္မွ ခင္ ဗ်ား ဒံေပါက္ကို မ်ဳိက်မွာေပါ့။ ခင္ဗ်ား ကေတာ့ ဒံေပါက္ထမင္းခ်က္၊ အိမ္နီးပတ္ဝန္းက်င္က ထမင္းရည္လ်က္ေနရရင္ ခင္ဗ်ားဒံေပါက္ဟာ အရသာ ရွိပါ့မလား။ လူစိတ္ရွိရင္ေတာ့ ခင္ ဗ်ား ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မ်ဳိမက်ႏုိင္ပါဘူး။ အဲ... လူစိတ္ ရွိျပန္ရင္လည္း ခင္ဗ်ား ခံရၿပီသာမွတ္ေပ ေတာ့။

ပင္။    ။အင္း အက်ယ္ ကို လင္းစမ္းပါဦး ဆရာႀကီးရယ္။

ေသာ္။    ။ဒီမွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေနၾကရတာက လူလတ္တန္းစားဝန္းက်င္မွာလုိ႔ ဆိုၾကပါစို႔ အိမ္တုိင္း မွာ တယ္လီဖုန္းမရွိႏုိင္ဘူး။ ဟိုဘက္ခန္း ဒီဘက္ခန္း အေပၚထပ္ ေအာက္ထပ္က ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ တယ္လီဖုန္း ရွိမွန္းသိတာနဲ႔ ကိစၥရွိလုိ႔ပါလုိ႔ လာလိမ့္မယ္။ ေန႔ညအခ်ိန္မေရြး လာလိမ့မယ္။ လူမႈေရးအရ ခင္ဗ်ား ျငင္းဆန္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ႀကီးက်ယ္တယ္အေျပာခံရ မယ္။

ပင္။    ။ဒါေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲဗ်ာ။ မေကာင္းတဲ့အတူ တစ္ခါဆက္ တစ္က်ပ္ ႏွစ္က်ပ္ယူေပါ့ဗ်ာ အေဝး မဆက္ရလို႔လည္း ေျပာထားဦး။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားဟာေလ ပင္စင္ယူကတည္းက ထစ္ခနဲဆို ရသမွ်အခြင့္အေရးေလးနဲ႔ စီးပြားရွာဖုိ႔ ခ်ည္း စိတ္ကူးေနေတာ့တာပဲ။ ေမာ္ေတာ္ကား အသစ္ေလွ်ာက္ေရာင္းစား။ အေဟာင္းဝယ္ တကၠစီဆြဲ ဓာတ္ဆီ ထုတ္ေရာင္းစား၊ ဒီအႀကံမ်ဳိးေလာက္ပဲ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ပင္စင္နာေတြမွာ ရွိ ေတာ့သလား။ ရရင္ ဘနဖူး သိုက္တူးဖို႔ ခ်ည္း ႀကံစည္ေနၾကေတာ့တာပဲ။ က်ဳပ္ အဲဒီအလုပ္ မ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ဘူး။ တယ္လီဖုန္းဆက္ခယူၿပီး စီးပြားရွာစားရတယ္လို႔ဗ်ာ။

အယ္။    ။ခင္ဗ်ား အဲဒီလိုေတာ့ အရမ္းမေျပာနဲ႔ဗ်ာ။ ဒီလူေတြရွိေနလို႔ ၿမဳိ႕ထဲမွာ အေရးအေၾကာင္းရွိ တယ္လီဖုန္း သံုးရတာ လြယ္ေနေသးတာ၊ သူတုိ႔သာမရွိရင္ ဒုကၡပဲဗ်။ ဘယ္သြားဆက္ရမွာ တုန္း။

ေသာ္။    ။ခင္ဗ်ားေျပာတာလည္း ဟုတ္သေလာက္ ဟုတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ဳပ္ သီးသန္႔ေဆြး ေႏြးပါ့မယ္။ ခုေျပာတာက လူမႈေရးအရ မျငင္းပယ္ႏုိင္တာကို ပထမေျပာတာပါ။ ေနာက္တစ္ ခါ သူတုိ႔က တစ္ဆင့္ ခင္ဗ်ားနံပါတ္ကို ေပးထားၾကျပန္ေရာ၊ လာပါလိမ့္မယ္။ ဟိုဘက္ခန္းက ဟဘယ္သူ႔ကိုေခၚေပးပါ။ အေပၚထပ္ က ဘယ္ဝွာကို ေျပာေပးပါဆိုတဲ့ အားမနာ ရွာမက်ဳိး ႏုိင္တာမ်ဳိးေတြ၊ ကိုယ့္တယ္လီဖုန္းနဲ႔ကိုယ္ အႏွိပ္စက္ခံ အညႇင္းပန္းခံျဖစ္ရတာမ်ဳိးေတြ။

အယ္။    ။ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္လည္း ဒီအျဖစ္မ်ဳိး ခံေနရတာပါပဲ။

ေသာ္။    ။ေနာက္ၿပီး ကုိယ့္အိမ္သားထဲကပဲ ထားပါေတာ့။ လူေတြက တယ္လီဖုန္းယဥ္ေက်းမႈ (Telephoen Etiquette)မရွိဘူးဗ်။ တယ္လီဖုန္းဆိုတာ အေရးႀကီးမွအေရးႀကီးသလို အသံုး ခ်ရတာ လိုရင္း တိုရွင္းသာပဲေျပာ၊ ေျပာၿပီးျပန္ခ်လိုက္ ခုေတာ့ ဟုတ္ေပါင္ဘူးဗ်ာ။ တစ္ခါ ေျပာရင္ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ နာရီဝက္ေလာက္ ေလေၾကာရွည္ၿပီး ဆြဲေျပာေနတယ္။ ဘာမွအေရးမႀကီးတာေတြနဲ႔ စကားေၾကာရွည္ေနတတ္ၾကတယ္။ သိပ္နားၾကားျပင္းကတ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကုိယ့္အိမ္ကို အျခားလူက အေရးတႀကီး ဆက္ခ်င္ေနရင္ ေတာ့ ေသေပေတာ့။ ေစာင့္ေပဦးေတာ့၊ အင္ေဂ့ခ်္- အင္ေဂ့ခ်္- အင္ေဂ့ခ်္ ႀကီးပဲဗ်ာ။

ပင္။    ။ဟုတ္တယ္။ မိန္းမေတြကို ေလရွည္ၾကတယ္။ က်ဳပ္အိမ္က မိန္းမလည္း ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္တဲ့ ကုန္စဥ္ကို နတ္သံေႏွာလို႔ ဖုန္းေပၚကေျပာတာ။ က်ဳပ္ေတာင္ တစ္ေရးအိပ္လုိ႔ရတယ္။

ေသာ္။    ။ဒါေၾကာင့္ တယ္လီဖုန္းဆိုသည္မွာ သိပ္ေသာက္ျမင္ကတ္ေလာက္သည့္ အဆင္ေျပမႈႏွင့္ သိပ္ အဆင္ျပေသာ ေသာက္ျမင္ကတ္စရာပစၥည္းတစ္ခုသာ (A Telephone is most convenient nuisance and most nuisance convenience) လို႔ ဆိုတာေပါ့။

အယ္။    ။အဲဒီတာ့ အဲဒီလို ကိုယ့္အိမ္ေပၚ ကုိယ္ပင့္ေခၚလာတဲ့ျပႆနာကို ဘယ္လိုမ်ားေျဖရွင္းၾကရင္ ေကာင္း မလဲ။

ေသာ္။    ။အလြယ္ဆံုးနဲ႔ အခက္ဆံုးကေတာ့ အမ်ားျပည္သူသံုး တယ္လီဖုန္းေသတၱာ( Public Telephone Booth) ပဲ၊ အဲဒါေတြကို စနစ္တက်နဲ႔ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ထားႏုိင္ရန္ ဆက္သြယ္ေရး ျပႆာေျပလည္ၿပီဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါဟာ အခက္ခဲဆံုးျပႆနာပဲ။

ပင္။    ။ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဗ်ာ။

ေသာ္။    ။အမ်ားျပည္သူေတြဟာ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ထားေပးတဲ့ ျပည္သူပိုင္ပစၥည္းေတြကို ႐ိုေသရ ေကာင္းမွန္း မသိေသးဘူး။ ျပည္သူ႔က်င့္ဝတ္၊ ျပည္သူ႔နီတိကို လုိက္နာရေကာင္းမွန္း မသိ ေသးဘူး။ တစ္နည္း အားျဖင့္ဆုိလွ်င္ တုိင္းႀကီးျပည္ႀကီးကား အဆင့္အတန္းမရွိေသးဘူး။ ယဥ္ေက်းတဲ့လူမ်ဳိး မပီသ ေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အမ်ားျပည္သူအက်ဳိးအတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက လုပ္ေဆာင္ေပးသမွ်ဟာ အိတ္ေပါက ္နဲ႔ ဖားေကာက္သလို ျဖစ္ရတယ္။

အယ္။    ။ခင္ဗ်ားဟာက တြယ္လွခ်ည္လား။ ဖိလွႏွိပ္လွခ်ည္လား။

ေသာ္။    ။ဖိမွ ႏွိပ္မွ ခ်ဳိးမွ ဖဲ့မွနာတတ္မယ္။ ဒီလူေတြအတြက္ကေတာ့ ဒီစကားမ်ဳိးနဲ႔ပဲ တန္တယ္။ အိမ္သာေတာင္မွ မစင္မကပ္ေအာင္ မယိုတတ္တဲ့လူမ်ဳိး၊ ဖင္ထုိင္အိမ္သာေတာင္မွ ဖင္ခ် မထုိင္တတ္ဘဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ရမွ သြားတတ္တဲ့လူမ်ဳိး။ ေတြ႕ကရာကို တုတ္ခေနာင္ခ်ဳိး ၿပီး အီးအီးကုန္း တတ္တဲ့ လူမ်ဳိးကို ဘာအထင္ႀကီးစရာရွိသလဲ။

ပင္။    ။ေနပါဦး၊ ခင္ဗ်ားဟာက တယ္လီဖုန္းကေန ဘယ့္ႏွယ့္လုပ္ အိမ္သာကိစၥေရာက္သြားတာလဲ၊ အိမ္သာ ကို ေမာင္သစ္ စပယ္ရွယ္လစ္လုပ္ၿပီး ေရးေနပါတယ္။ အိမ္သာေဒဝလုပ္ေနတာ ေမာင္သစ္ေပါ့။ သူေရးဖုိ႔ ထားပါဦး။

ေသာ္။    ။အဲဒီအိမ္သာကအစ ေျပာမွ အရင္းအျမစ္ကေန လွန္ေျပာတာဗ်။ အိမ္သာကအစ ပန္းၿခံတုိ႔၊ အမ်ားျပည္သူ သံုးတယ္လီဖုန္း႐ံုတို႔၊ အုိဗ်ာ အလွအပမွန္သမွ်၊ ေသာဘဏအလွမွန္သမွ်၊ ျပည္သူ႔အက်ဳိးျပဳ ပစၥည္း မွန္သမွ် ဘာကိုမွ တန္ဖိုးမထားတတ္တဲ့လူေတြပါ။

ပင္။    ။ဘာေတြမ်ား ဖ်က္ဆီးေနၾကတာကို ခင္ဗ်ားက နာက်ည္းေနရတာလဲ။

ေသာ္။    ။ခုနကေျပာတဲ့ အမ်ားသံုးတယ္လီဖုန္းေတြေပါ့ဗ်ာ။ တစ္ခ်ိန္ေသာအခါက ခင္ဗ်ားမွတ္မိပါ လိမ့္မယ္။ လမ္းေထာင့္ေတြမွာ၊ ႐ုပ္ရွင္႐ံုေတြမွာ၊ ေဈးေတြမွာ၊ ပန္းၿခံထဲမွာ၊ ေဆး႐ံုေတြမွာ အမ်ားသံုး တယ္လီဖုန္း အနီေလးေတြေလ။ ပိုက္ဆံတစ္မတ္ အေႂကြထည့္ရင္ ေျပာလုိ႔ရတာ ေလးေတြ ႏုိင္ငံေတာ္ အစိုးရက ထားေပးဖူးတယ္။ မွတ္မိေသးသလား။

အယ္။    ။ဟုတ္ၿပီ၊ မွတ္မိတယ္။ အခုေတာ့ မေတြ႕သေလာက္ ေပ်ာက္ေနပါၿပီ။

ေသာ္။    ။ဘယ္မွာေတြ႕ေတာ့မလဲဗ်ာ။ လူေတြက တစ္ျခားလူေတြကို အခြင့္အေရးမေပးဘဲ ႐ံုထဲက မထြက္တမ္း စကားေျပာတယ္။ ပိုက္ဆံအေႂကြတစ္မတ္ထည့္ရမယ့္အစား မဟုတ္တာေတြ ထည့္တယ္။ တုတ္နဲ႔ ထိုးတယ္။ ပိုက္ဆံအေႂကြ ႏႈိက္ယူတယ္။ လံုလံုၿခံဳၿခံဳဆိုရင္ အတြင္းမွာ အီးအီးပါတယ္။ ႐ွဴ႐ွဴေပါက္တယ္။ စကားေျပာကိရိယာကိုျဖတ္ၿပီး ခိုးယူသြားတယ္။ ဒီလို အက်င့္တန္တဲ့ လူတစ္ခ်ဳိ႕ကို ႏုိင္ငံေတာ္ က ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္ သည္းခံႏုိင္ပါ့မလဲ။ အဆံုးမွာေတာ့ဗ်ာ။ အမ်ားျပည္သူဟာ ျပည္သူ႔ နီတိကို မသိနားမည္တာမွာ ဘာစီမံကိန္းမွ မေအာင္ျမင္တာရဲ႕အေျခခံပဲ။
ပင္။    ။ေနပါဦး။ ခင္ဗ်ား အခုမွ တယ္လီဖုန္းရသလား။ အရင္က တယ္လီဖုန္းမရွိခဲ့ဘူးလား။ ေအာက္ လွခ်ည္လား။

ေသာ္။    ။ရွိခဲ့ပါဗ်ာ။ မလုိခ်င္တာနဲ႔ လြင့္ပစ္ခဲ့တာ။ ခုနက ေျပာသလို တယ္လီဖုန္းကို အသံုးျပဳမွားျခင္း အလႊဲသံုးစားျပဳျခင္းေၾကာင့္ ျဖတ္ပစ္လုိက္တာဆုိပါေတာ့။ အိမ္ကသမီးေတြ အပ်ဳိျဖစ္လာၿပီး ကတည္းက ျဖဳတ္ ပစ္ခဲ့တာ။ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ တယ္လီဖုန္းကို ကုိယ္အသံုးျပဳရတယ္မရွိဘူ။ ရည္းစားစကားေျပာတာနဲ႔၊ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းကို စာေမးတာနဲ႔၊ စာကူးတာနဲ႔၊ ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းကို အစအဆံုးေျပာတာနဲ႔ ဒါနဲ႔ ေသာက္ျမင္ ကတ္ၿပီး ျဖဳတ္ပစ္လုိက္တာ။

အယ္။    ။အခုေတာ့ေကာဗ်ာ။

ေသာ္။    ။ခုေတာ့ လင္ရလုိ႔ က်ဳပ္မွာေျမးေတာင္ရေနၿပီ။ လင္ကေတာ့ တယ္လီဖုန္းမရွိလည္း ရမွာပါပဲ။ အဲ... သူတို႔ လင္ရသြားလုိ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားေတာ့မွ တယ္လီဖုန္း ျပန္လိုခ်င္ေတာ့ မလြယ္ဘူးဗ်။ ကိုယ္ ကလည္း အသက္ႀကီးလာၿပီေလ၊ အရင္ကလို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သြားႏုိင္ ေတာ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။ အဲဒီေတာ့ တယ္လီဖုန္းနဲ႔ ၿပီးတန္တ့ဲကိစၥ လူကုိယ္တုိင္မသြားရ ေအာင္ တပ္ဆင္ရတာေပါ့။

ပင္။    ။ဝမ္းသာပါတယ္ဗ်ာ၊ ဒါထက္ နံပါတ္က ဘယ္ေလာက္လဲ။

ေသာ္။    ။ဘာလို႔ေျပာရမွာလဲဗ်။

ပင္။    ။အလို ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ားလဲ ခင္ဗ်ာ။

ေသာ္။    ။က်ဳပ္ တယ္လီဖုန္းက က်ဳပ္ေျပာခ်င္ရင္သာ ေျပာလုိ႔ရေအာင္ထားတာ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ အားအား ရွိ လွမ္းဆက္တိုင္း အလုပ္ပ်က္ခံ၊ အိပ္ေရးပ်က္ခံ ေျပာဖုိ႔ တပ္ထားတာမဟုတ္ဘူး။
အယ္။    ။အလုိေလးဗ်ာ။ ဒါျဖင့္ တယ္လီဖုန္းလမ္းညႊန္ (Directory)ထဲမွာ ဘယ္လိုေဖာ္ျပမလဲ။

ေသာ္။    ။ဒါ႐ုိက္ထရီမွာလည္း ပါမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါက စာရင္းမတင္တဲ့ တယ္လီဖုန္းပဲ။ အေရးႀကီး ပုဂၢဳိလ္မွန္သမွ် ဒီလိုခ်ည္းပဲဟာ၊ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ဟာ က်ဳပ္ေတာ့ ဗီြအုိင္ပီေနတာပဲဟာ။ မေတာ္ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာမ်ားက စာမူကို တယ္လီဖုန္းနဲ႔ေတာင္းခံတာတို႔၊ ေဆာင္းပါးမ ေကာင္းလို႔ စာဖတ္သူက လွမ္းဆက္ ဆဲတာ တုိ႔ကို ကာကြယ္ဖုိ႔ လွ်ဳိဝွက္ထားရလိမ့္မယ္။

ပင္။    ။ခင္ဗ်ားလုိသာ တယ္လီဖုန္းကို စနစ္တက်အသံုးျပဳရင္ လိုင္းေတြ အေတာ္ရွင္းသြားလိမ့္မယ္ ထင္တယ္။ က်ဳပ္အိမ္ေတာ့ တဂြမ္ဂြမ္လာေနတာပဲ၊ သူ႔ကိုေျဖဖို႔ လူတစ္ေယာက္သက္သက္ ထားရ မလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေသာ္။    ။တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ဗ်။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ထူးျခားခ်က္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ျမန္မာျပည္တြင္ အေရး ႀကီးသည့္အခါ ေခၚလ်က္မရ၊ လိုင္းမ်ားပ်က္ေနသည့္ပစၥည္းကို တယ္လီဖုန္းဟု ေခၚသည္လို႔ ဆိုရမွာလား မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဟိုတစ္ေလာဆီက အေရးႀကီးတဲ့ကိစၥ ေလးငါးရက္ေပၚမွ တယ္ လီဖုန္းေတြက ဘယ္မွ ေခၚလို႔ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ မုိးမရြာခင္မွာ ထီးေပးထားၿပီး မိုးရြာမွ ထီး မေဆာင္းေစလိုလို႔ ထီး ျပန္ေတာင္း တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။

ပန္၊ ဇြန္၊ ၁၉၈၈

.