ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး ၏ ကၽြန္းဦးတည္႕သန္လ်က္ခံု အပိုင္း(၁)

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး၏ နိဒါန္းအမွာ

စာေရးသူမွာ အက်င့္ဆုိးတစ္ခု ႐ွိခဲ့ပါသည္။
ယင္းအက်င့္ဆုိးသည္ စာေရးသူ စာ စ၍ေရးေသာ အသက္ဆယ့္သံုးႏွစ္ (၁၉၁၆ ခုႏွစ္)က စ၍ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ အထိ မစဲြကပ္မျဖစ္ေပၚခဲ့ေသးပါ။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ေလာက္မွ စၿပီး ထုိအက်င့္ဆုိး ျဖစ္ေပၚစဲြကပ္လာခဲ့ပါသည္။ အဲဒါ ယေန႔အထိပါပဲဟု ၀န္ခံရမည္ျဖစ္ပါသည္။
၄င္း အက်င့္ဆုိး ကုိ ဖြင့္ဟ၀န္ခံရလွ်င္ ဤသုိ႔ပါတည္း။

စာေရးသူသည္ မိမိေရးေသာ စာမူကုိ အစအဆံုး အၿပီးအစီး တစ္ခါတည္း ေရးသားၿပီးမွ စာအုပ္႐ုိက္ဖုိ႔ စာစီဖုိ႔ ေပးအပ္ျခင္း အေလ့အထ မ႐ွိဘဲ ေရးေပးရင္း၊ စာစီရင္းႏွင့္သာ ေရးလုိေသာ စာမူက ေရး၍ ၿပီးဆံုးခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဤအက်င့္ဆုိး စလာပံုက ဤသုိ႔ျဖစ္ပါသည္။
၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဦး ဆီ ေလာက္က စ၍ ဒဂုန္မဂၢဇင္းတြင္ " စာဆုိေတာ္ " အခန္းဆက္ ၀တၳဳ႐ွည္ႀကီး ကုိ ေရး ေပးပါသည္။

သည္တုန္းက စာမူကုိ အစအဆံုး ေရး မထားဘဲ မဂၢဇင္းတစ္လစာ တစ္လစာသာ တစ္လတစ္ခါ ေရးပုိ႔ေပး လုိက္ ပါသည္။ ၄င္းျပင္ ႐ုိး႐ုိးမဂၢဇင္း၀တၳဳက တစ္လ တစ္ပုဒ္ႏွင့္ " ေမွာ္ဆရာ မွတ္တမ္း " (ကုိကုိေလး) ၀တၳဳ ကတစ္လ တစ္ပုဒ္က်ကုိေတာ့ မဂၢဇင္း၀တၳဳမ်ားျဖစ္၍ တစ္ပုဒ္ႏွင့္ အစ အဆံုး မေရးလုိ႔က မျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ အစအဆံုး ေရးရၿပီး "စာဆုိေတာ္" ၀တၳဳ႐ွည္ႀကီးကုိေတာ့ အစအဆံုး ေရးထားရန္ အပ်င္းထူ ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
ေနာက္ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္က စၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ၄၇ လမ္းတြင္ ကုိယ္တုိင္ ပံုႏွိပ္တုိက္ႏွင့္ စာအုပ္တုိက္ ဖြင့္လွစ္၍ လံုးခ်င္း ၀တၳဳမ်ား ေရးသားၿပီး တစ္လ ႏွစ္ပုဒ္က် ႐ုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိ ထုတ္ေ၀လာရာမွာေတာ့ အဲဒီအက်င့္ဆုိးက ပုိလုိ႔ လႊမ္းမုိးခံခဲ့ရျပန္ပါသည္။

ထုိစဥ္က စာေရးသူ လံုးခ်င္း၀တၳဳမ်ား ေရးသားရာ၌ စာစီဆရာမ်ား အနီး႐ွီ အလုပ္စားပဲြမွာ ထုိင္ၿပီးလွ်င္ ေရး၍ၿပီးသမွ် တစ္႐ြက္ခ်င္း၊ တစ္႐ြက္ခ်င္း ခ်ေပးသည္။ စာစီဆရာမ်ားက အသင့္ယူ၍ စီရပါသည္။ စာတစ္ ႐ြက္စီၿပီးလွ်င္ ေနာက္စာတစ္႐ြက္က ေရးၿပီး အဆင့္သင့္ ခ်ေပးႏုိင္၍ စာစီသူတုိ႔က မေစာင့္ရပါ။ ဤနည္းႏွင့္ တစ္ေန႔လွ်င္ စာတစ္ေဖာင္ စာသာ ေရးေပးပါသည္။ ဒီလိုႏွင့္ပဲ ၁၅ ရက္႐ွိလွ်င္ ၁၅ ေဖာင္႐ွိ လံုးခ်င္း၀တၳဳ တစ္ပုဒ္ကုိ ႐ုိက္ၿပီးခဲ့ရသည္။ တစ္လ ႏွစ္ပုဒ္ ဆုိေတာ့ နားရက္မ႐ွိပါ။

ထုိေခတ္ကား စစ္ႀကိဳေခတ္ျဖစ္၍ ပံုႏွိပ္စကၠဴ တစ္ထုပ္လွ်င္ သံုးက်ပ္ေလာက္သာ တန္ဖုိး႐ွိသည္။ ၁၅ ေဖာင္ ၀တၳဳတစ္အုပ္၏ တန္ဖုိးမွာ ႐ွစ္ပဲ (သုိ႔မဟုတ္) ဆယ့္ႏွစ္ပဲ ပဲ ႐ွိသည္။ ဒါေတာင္ အမ်ားစုကေတာ့ ေလးပဲတန္ ၀တၳဳမ်ားသာ ထုတ္ေ၀ျခင္းက မ်ားပါသည္။
စာေရးသူသည္ စာေရစးရာတြင္ သည္နည္းသည္ဟန္ႏ်င့္ အက်င့္တန္လာခဲ့ေသာ ႏွစ္ပရိေစၦဒကလည္း မနည္းေတာ့ပါေခ်။ ဤပံုစံႏွင့္ပင္ ေရးလာခဲ့သည္မွာ ၁၉၅၀ ခု၌ " စာဆုိေတာ္ " တတိယတဲြ ဇာတ္သိမ္းပုိင္း၊ ၁၉၅၃ ခုႏွစ္က ကမၻာလွည့္ ေဆာင္းပါး႐ွည္ႀကီးမ်ား (ပ၊ ဒု၊ တ၊ စ တဲြအထိ) ေရးခဲ့ျပန္ပါသည္။

၁၉၅၅ ေလာက္မွာ ျပည္တြင္း ေဆာင္းပါး႐ွည္ ပ၊ ဒု၊ တ တဲြအထိ ႐ွည္႐ွည္လ်ားလ်ား ေရးၿပီးခဲ့ပါသည္။
၁၉၆၀ ခုႏွစ္မွာေတာ့ "ႏွစ္ေပါင္း ၆၀" အတၳဳပၸတၱိကုိ ယု၀တီေန႔စဥ္သတင္းစာမွာ တစ္ႏွစ္တိတိ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔စာ ေရးေပးေသာႏႈန္းႏွင့္သာ ေရးလာခဲ့ျပန္တာပါပဲ။ ယခုလည္း ယု၀တီ ဂ်ာနယ္အတြက္ ဤ "ကၽြန္း ဦးတည့္ သန္လ်က္ခံု" ေဆာင္းပါး႐ွည္ႀကီးကုိ ဤနည္း ဤဟန္ ဤပံုစံအတုိင္း ၁၅ ရက္လွ်င္ တစ္ႀကိမ္က် တစ္ႀကိမ္ က်သာ ေရးေပးလာခဲ့သည္မွာ ခုဆုိ ၄ ႏွစ္ ႐ွိလာခဲ့ၿပီ။ ယခု ဒါေတြကုိ စုေပါင္းၿပီးေတာ့ စာဖတ္ ပရိ သတ္ တုိ႔၏ ေတာင္းဆုိခ်က္အရ စုေပါင္း႐ုိက္ႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိရျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ဤ ကၽြန္းဦးတည့္ သန္လ်က္ခံု ေဆာင္းပါး႐ွည္ႀကီးကုိ ပထမတဲြႏွင့္ အဆံုးသတ္ထားၿပီးလွ်င္ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး ရတနာပံုၿမိဳ႕သစ္ တည္သည္က စ၍ သီေပါမင္း လက္ထက္ ထီးနန္းပ်က္ၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ အစုိးရ လက္ေအာက္ က်ေရာက္ကာ လူမ်ိဳးျခားအစုိးရ ဖ၀ါးေအာက္တြင္ ၿငိဳျငင္ဆင္းရဲစြာ ေနထုိင္ၾက ရေသာ လူတန္းစား အသီးသီးတုိ႔အား အပုိင္းအျခားျပဳလ်က္ " ရတနာပံု၏ နိဒါန္းႏွင့္ နိဂံုး" ဟူေသာ ေဆာင္းပါး႐ွည္ တစ္ခုကုိ ဆက္လက္ျပဳစု တင္ျပဦးမည္ဟု ရည္သန္လ်က္႐ွိပါသည္။

၄င္း "ရတနာပံု၏ နိဒါန္းႏွင့္ နိဂံုး"တြင္မူ ေနာက္ေနာင္တုန္းက ေရးပါ့မယ္လုိ႔ ကတိေပးၿပီး ေႂကြးတင္ ေနခဲ့ေသးတဲ့ "ပင္းခင္ခင္"ကုိလည္း အဲဒီအထဲ ထုိးထည့္လုိက္ရန္ ရည္႐ြယ္ထားပါသည္။
ဤ အမွာစာ ကုိ ေရးေနခ်ိန္မွာ စာေရးသူ၏ အသက္က ၆၉ႏွစ္ ႐ွိေနပါၿပီ။ ေနာက္ထပ္ၿပီး က်န္းက်န္း မာမာႏွင့္ အသက္႐ွည္ေနေသးလွ်င္ေတာ့ ေရးရန္ ရည္႐ြယ္႐ုိးရင္း ႐ွိရာေသာ ထုိ "ရတနာပံု၏ နိဒါန္း ႏွင့္ နိဂံုး" ဆုိတဲ့ သမုိင္းတင္ ေဆာင္းပါး႐ွည္တစ္ခုကုိ စာေရးသူ၏ မူပုိင္ အက်င့္ဆုိး ေရးနည္း စနစ္အတုိင္း ထပ္မံ၍ ေရးသား ျပဳစုပါဦးအံ့သေတး။

ဒဂုန္ခင္ခင္ေလး
၂၅-၈-၇၂
ခရီးအစ

မ်က္လံုးႏွင့္ မ်က္မွန္ႏွင့္ စာေပႏွင့္ ပဏာ မစားလွေသာေၾကာင့္ အလကားလုိလုိ အခ်ိန္မ်ား ကုန္လြန္ခဲ့ရပါ သည္။
၄-၅လလွ်င္ တစ္ႀကိမ္ ေလ့လာေရးခရီး႐ွည္ တစ္ပတ္ေလာက္ ထြက္ေနက် ျဖစ္ေသာ္လည္း လြန္ခဲ့ေသာ မုိး တြင္းဆီကေတာ့ အထက္အညာတြင္ မလုိေသာအခ်ိန္ မုိး ေလ ျပင္းထန္ေန၍ ခရီးလမ္းပန္းတုိ႔၌ ေရလႊမ္း ေရ ျမွဳပ္ျဖစ္ကုန္ေသာေၾကာင့္ ခရီးသြားျခင္းကုိ ေ႐ႊ႕ဆုိင္းလုိက္ရပါသည္။
ယခုအခ်ိန္ မုိးကုန္ ေဆာင္းကူးၿပီးျဖစ္၍ ေျခခင္း လက္ခင္းလည္း သာယာၿပီျဖစ္ေသာ ေ႐ႊညာေျမသုိ႔ ခရီး တစ္ပတ္ ပတ္ရန္ ၈၊ ၂၊ ၆၉ ေန႔ မနက္က စတင္ ထြက္ခဲ့ပါသည္။

အေဖာ္အျဖစ္ အမ်ိဳးသမီး ၂ ဦး ပါလာၿပီး ကားလမ္းခရီးမွ စတင္ထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ယခင္ကလည္း အမ်ားအားျဖင့္ ခရီးထြက္ၿပီဆုိလွ်င္ မီးရထားႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သေဘၤာလမ္းႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေလေၾကာင္းမွေသာ္ လည္းေကာင္း မလဲႊသာမွ သြားတတ္၍ ကားလမ္းမွသာ ခရီးသြားလာေလ့ ႐ွိခဲ့ပါသည္။
အေၾကာင္းကေတာ့ မီးရထား၊ သေဘၤာႏွင့္ ေလယာဥ္တုိ႔သည္ သူ႔စည္းကမ္းသတ္မွတ္ရာ ခရီးစခန္းၿမိဳ႕မ်ား တြင္သာ ဆုိက္ရပ္ေပးေလ့႐ွိသည္။ ဘယ္ေနရာေလး ခဏရပ္ခ်င္ ဆင္းခ်င္၍ မရ၊ သူ႔စည္းကမ္းေဘာင္ အတြင္း က ေက်ာ္ထြက္ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။

ကားႏွင့္သာဆုိလွ်င္ ရပ္လုိရာ ရပ္၊ အပုိ၀င္လုိရာ ၀င္ႏုိင္ ကုိယ္စုိးကုိယ္ ပုိင္ လြတ္လပ္သည္။ ခရီးလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ ျဖတ္သန္းသြားလာရာ ၿမိဳ႕မ်ား၌႐ွိေသာ တန္ခုိးႀကီးဘုရားပုထုိး မ်ားကုိလည္း ဖူးေျမာ္ ႏိုင္သည္။ အသိမိတ္ေဆြမ်ားကုိလည္း အခုိက္အတန္႔ ၀င္ေရာက္ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းႏုိင္ သည္။ အတင္း ဆဲြထားလွ်င္လည္း တစ္ညတေလ ၀င္အိပ္လုိက္ႏုိင္ေပသည္။ ယုတ္စြအဆံုး သာယာေသာ ေတာလမ္းခရီး ႐ႈေမွ်ာ္ခင္းမ်ားႏွင့္ ကုိေတာင္သူႀကီးတုိ႔၏ ယာေတာ စုိက္ခင္းမ်ားကုိပါ ေခတၱခဏ ရပ္ဆုိင္း ေလ့လာႏုိင္သည္။ ဓာတ္ပံုကေလးမ်ား ႐ုိက္လုိေသးက ႐ုိက္ႏုိင္၍ ယာသူမ ကေလးမ်ားႏွင့္ ခြန္းတံု႔ခ်ိဳခ်ိဳ ႏႈတ္ ဆက္ ေျပာဆုိႏိုင္ၾကေသးသည္။ ယင္းအခြင့္အေရးႏွင့္ လြတ္လပ္မႈကေလးကုိ ခ်စ္ေသာေၾကာင့္ ကားႏွင့္သာ ခရီးထြက္ေလ့႐ွိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ယခု ခရီးစဥ္သည္ ျပည္လမ္းမွေန၍ မႏၱေလးအထိ သြားမည္ျဖစ္၍ ရန္ကုန္မွ ျပည္၊ ေအာင္လံ၊ ေတာင္တြင္း ႀကီး၊ မေကြး၊ ေရနံေခ်ာင္း၊ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း၊ ပုဂံ၊ ျမင္းၿခံ၊ ေတာင္သာ၊ ႏြားထုိးႀကီး၊ ျမစ္သား၊ ေက်ာက္ ဆည္မွ မႏၱေလး အထိ။

မႏၱေလးမွ ပင္းယ၊ ျမင္စုိင္း၊ စစ္ကုိင္း၊ အင္း၀။ ထုိမွတစ္ဖန္ ေကာင္းမႈေတာ္၊ အုန္းေတာ၊ ျမင္းမူ၊ မုိးညွင္း၊ မံု႐ြာ၊ ဖုိး၀င္းေတာင္။ က်န္းမာေရး အေျခအေနေကာင္းလွ်င္ အေလာင္းေတာ္ကႆပဂူ အထိ သြားၾကမည္ ဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ ထြက္လာခဲ့ၾကပါသည္။
ရန္ကုန္မွ ျပည္သုိ႔ ထြက္လာရာ၌ အခါတုိင္းထက္ ထူးျခားေသာ ျမင္ကြင္းႀကီးမ်ာ ကားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၀ဲယာ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္၌ ႀကီးမားလွေသာ ေ႐ႊေတာင္ႀကီးေတြ ေ႐ႊပံုႀကီးေတြကုိသာ တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေတြ႕ျမင္လာရပါသည္။

ကတၱရာလမ္း၏ တစ္ဘက္တစ္ခ်က္႐ွိ လွည္းလမ္းမ်ားတြင္လည္း ေ႐ႊလွည္း၊ ေငြလွည္းကုိးစီး တုိက္လာၾက သည္ဆုိတဲ့ ေ႐ွးဥစၥာေစာင့္ ဒ႑ာရီ ပံုျပင္ထဲကလုိ ေ႐ႊ ေငြ ျဖစ္မည့္ စပါးလွည္းေတြ တအိအိ ေမာင္းေန သျဖင့္ ဖုန္တေထာင္းေထာင္း ထေနလ်က္ ႐ွိသည္။ စပါးလွည္း အဆက္မျပတ္သလုိ ဖုန္လံုးႀကီးေတြက လည္း အဆက္ျပတ္တယ္ မ႐ွိပါ။ ႏွာေခါင္း၀ကုိ ပ၀ါျဖဴႏွင့္ပိတ္ရင္း ၀မ္းေျမာက္အားရဖြယ္ ျမင္ကြင္းမ်ားကုိ တေပ်ာ္တပါး ၾကည့္မဆံုး ျဖစ္လာရေပသည္။

ဦးႀကီးတုိ႔၏ စပါးလွည္းမ်ားသည္ စပါးအ၀ယ္ဒုိင္သုိ႔ အင္တုိက္အားတုိက္ သယ္ပုိ႔ ေရာင္းခ်ျခင္းျပဳရန္ ႏွင့္ အခ်ိဳ႕လွည္းမ်ားကေတာ့ ၀မ္းစာ ခဲြႀကိတ္ရန္ ဆန္စက္မ်ား ႐ွိရာသုိ႔ သယ္ယူလာၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စပါး အ၀ယ္ဒုိင္က စပါးပံု ေတာင္ႀကီးမ်ားသည္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေ႐ႊေရာင္၀င္းလ်က္ ႐ွိေနၾကပံုကုိ ေထာက္ ထားလွ်င္ ယခင္ႏွစ္က ျဖစ္ႀကံဳခဲ့ရေသာ ဆန္႐ွားပါးမႈမ်ိဳး မ႐ွိေတာ့ဘဲ ပုိပုိလွ်ံလွ်ံ ၀၀ၿဖိဳးၿဖိဳး စားသံုးၾကရမည္ ဟု ေပ်ာ္ေနၾကပံုရသည္။ ငကၽြဲ ႀကိဳက္သူ ငကၽြဲစားရမည္၊ ငစိန္ ႀကိဳက္သူ ငစိန္ ၀၀ စားရေတာ့မည္။ ျပည္သူ႔ ဆုိင္တုိ႔ကလည္း ငကၽြဲ ထဲ ငစိန္၊ ၀ါ မေရာ၊ ငစိန္ စားမည့္လူမ်ားအား ေစ်းႀကီးသည့္ ငကၽြဲ မေပးဘဲ ငစိန္ကုိပဲ ၀၀ စားၾကရန္ လုိသေလာက္ ထုတ္ေပးလွ်င္ ဆန္ကိစၥအေရး ၿငိမ္းေအးေတာ့မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ ရသည္။

အနည္းႏွင့္အမ်ား ဆန္ ေမွာင္ခုိမႈမ်ား ႐ွိေနေသးသည္မွာ ျပည္သူ႔ဆုိင္က ဆန္ မစားႏိုင္ဟု ဆုိသူတုိ႔က ဆန္ ေမႊးဆန္ေကာင္းကေလးမ်ား စုေဆာင္း သုိမွီးျခင္းေၾကာင့္ ေမွာင္ခုိ အျမစ္မျပတ္ျခင္း၊ စပါးဆန္ ထြက္ နည္းရာ ေဒသသုိ႔ သယ္ပုိ႔ ေရာင္းခ်ျခင္းေၾကာင့္လည္း မီးရထား သေဘၤာလမ္းမ်ားတြင္ ဆန္တင္ ဆန္သယ္ ကိစၥ ကေလးမ်ားေတြ႕ျခင္းျဖစ္ေပမည္။ ဆန္စပါး ေပါပါလ်က္ အစုိးရ၏ ေစတနာကုိ ဖ်က္ဆီးသည့္ မသမာ နည္း ႏွင့္ဆန္ညံ့ ေရာေရာင္း၍ ၾကားက ကုိယ္က်ိဳး႐ွာသူ အခ်ိဳ႕အား ထိေရာက္စြာ အေရးယူ ျပဳျပင္လုိက္ျခင္းျဖင့္ ဆန္ ေမ်ာင္ခုိေရာင္း၀ယ္မႈမွာ အလုိလုိ ပိတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားႏုိင္စရာ ႐ွိသည္ဟု ယူဆမိပါသည္။

စပါးေတာင္လုိပံုႀကီးေတြကုိ ျဖတ္သန္းရင္း ၁၁ နာရီေလာက္ကၽြန္းကေလး တံတားသုိ႔ ေရာက္ၾက၏။ ကားရပ္ ၿပီး ပါလာသူမ်ား မနက္စာ စားၾကသည္။ ဆုိင္႐ွင္ဦးႀကီးသည္ အလြန္ေဖာ္ေ႐ြ၏။ ၿမိဳ႕ကလာသူမ်ား၊ ေတာက လာသူမ်ား မခဲြျခား၊ ေ၀ယ်ာ၀စၥျပည့္စံုေအာင္ ျပဳစုသည္။ စပါး ေ႐ႊပံုႀကီးမ်ားမွ ႏူးညံ့ေသာ ဆန္ျဖဴ ဆန္ေကာင္း ထမင္းအေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ လတ္ဆတ္ေသာ ၾကက္သားဟင္း၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးသုပ္၊ ငါး ပိရည္၊ တမာ႐ြက္တုိ႔စရာအျပင္ အညာဆန္ဆန္ ခ်က္ထားေသာ ခ်ဥ္ရည္ဟင္းမ်ားႏွင့္ အသင့္ယူေဆာင္လာ ေသာ ရန္ကုန္ အေၾကာ္အေလွာ္မ်ား ေပါင္းစပ္ကာ စားေသာက္ၾကၿပီးမွ ခရီးတစ္ေထာက္ ဆက္ၾကရာ မြန္းလဲြ ၂ နာရီခန္႔ တြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ နိဗၺိႏၵေတာရသုိ႔ ေရာက္ၾကသည္။

နိဗၺိႏၵေတာရမွာ ျပည္ၿမိဳ႕ေပၚမွ ေတာရ စခန္းအတြင္းသုိ႔ ၃မုိင္ခန္႔ ေမာင္းသြားရပါသည္။ လမ္းမွာ အလြန္ဆုိး လွပါသည္။ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္း ကေမာက္ကမ လမ္း၊ ဖုန္သဲ အလြန္ဆဲြေသာ လမ္း၊ မုိးတြင္းဆုိလွ်င္လည္း ဗြက္နစ္ လွေသာ လမ္းဆုိးႀကီးျဖစ္၍ သံုးဘီးကား၊ ျမင္းလွည္းသမားမ်ား အလြန္ေၾကာက္ၾကပါသည္။ ငွားလွ်င္ ေခါင္းတြင္ တြင္ခါၾကေသာ "လမ္းေအာ့ေၾကာလန္ႀကီး"ပင္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု ေစတနာႏွင့္ ေတာရကုိ ေရာက္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ျပည္ၿမိဳ႕႐ွိ ၿမိဳ႕မိၿမိဳ႕ဖ ကုသုိလ္ဒါန႐ွင္မ်ားကလည္း မေပၚ၊ စုေပါင္း ကုသုိလ္ျပဳနည္း မ်ားႏွင့္လည္း မႀကိဳးစား၊ လ်စ္လ်ဴ႐ႈထားၾကလြန္းသည္။ ၿမိဳ႕က်က္သေရေဆာင္ ႏုိင္ငံ အ၀ွန္း ေက်ာ္ၾကားခဲ့ေသာ ေတာရမ်ားႏွင့္မေလ်ာ္ညီေသာ ႐ႈခင္းကုိ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေတာ့သည္။

သည့္ေလာက္ လမ္းဆုိးေသာ္လည္း ျပည္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ၿပီဆုိလွ်င္၊ ဤေတာရသုိ႔ မသြားဘဲ မေနႏုိင္႐ံုမက ၿမိဳ႕ထဲက မိတ္ေဆြမ်ား တုိက္အိမ္မ်ားတြင္ပင္ မအိပ္မေန၊ နိဗၺိႏၵေတာရေျမကုိသာ အာ႐ံု၀င္စားလ်က္ ဆင္းရဲ ပင္ပန္းေသာ လမ္းမွ မရမက သြားေရာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ ဘုရားအား ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့ ရၿမဲျဖစ္ပါသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ယခုလည္း ဖုန္ထဲ၊ သဲထဲတြင္ ကားကေလးကုိ မရမ႕ေမာင္းၿပီး ကသိကေအာက္ႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ရာ သူေတာ္သူျမတ္တုိ႔ တရားက်င့္အပ္ ေဆာက္တည္သည့္ ေအးရိပ္ၿငိမ္ ဇရပ္တြင္းမွ ၿပံဳး႐ႊင္ခ်ိဳျမတရားရည္ ျပည့္၀ ေသာ သီလ႐ွင္ သူေတာ္တုိ႔ မ်က္ႏွာကုိ ျမင္လုိက္ရသည္ဆုိလွ်င္ ပင္ပန္းလာသမွ် တစ္ခုမွ် သတိမရ ေတာ့ဘဲ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ေသာင္ကမ္း ေခမာလမ္းတုိ႔ ကူးသန္းႏိုင္မည့္ သံသရာ ကူးတုိ႔ ဆိပ္ႏွင့္တူေသာ ေတာရစခန္း၌ ထုိေန႔ည စခန္းခ်ၾကရပါသတည္း။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ခရီးဆက္ရေပဦးမည္။
နိဗၺိႏၵေတာရ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးအား ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့၍ အထိုက္အေလ်ာက္ ေဟာၾကားေတာ္မူလုိက္ ေသာ အၿမိဳက္တရားတုိ႔ကုိ နာယူမွတ္သားလ်က္ သူေတာ္စင္ သီလ႐ွင္ ဆရာႀကီးမ်ားကုိ ႏႈတ္ခြန္းဆက္၍ ထြက္ခဲ့ ၾကသည္။
ျပည္ၿမိဳ႕ ေရာက္လွ်င္ ေ႐ႊဆံေတာ္ ဘုရားႀကီးကုိ ဖူးေျမာ္ရဦးမည့္ အစဥ္အလာအတုိင္း ခရီးမထြက္မီ ဘုရား ကုန္းေတာ္သုိ႔ လာၾကၿပီး ဓာတ္ေလွကား တပ္ဆင္ၿပီးမွ မေရာက္ရေသးေသာေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္ ဓာတ္ေလွကား မွ တက္ေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကရသည္။

ေစတီေတာ္ႀကီးကုိ လက္ယာရစ္ လွည့္ပတ္ဖူးေျမာ္ရာ၌ အေ႐ွ႕ဘက္ အာ႐ံုခံသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ၁၀ ထပ္ ႀကီးဘုရား ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးကုိ ၾကည္ညိဳစဖြယ္ သပၸာယ္ တင့္တယ္စြာ ဘြားခနဲ ဖူးေတြ႕လုိက္ရပါသည္။ ၁၀ ထပ္ႀကီးဘုရားသည္လည္း ျပည္ၿမိဳ႕၏ အဓိကရ ထင္႐ွားေသာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးတစ္ဆူ ျဖစ္ေလသည္။ ငါး ထပ္ႀကီး၊ ေျခာက္ထပ္ႀကီး၊ ကုိးထပ္ႀကီးမွ ဆယ္ထပ္ႀကီးအထိ ဘုရားဘဲြ႕ အမည္ေတာ္မ်ား အေၾကာင္းကုိ ျပန္လည္ ေတြးေတာမိေသာေၾကာင့္ (ထပ္ႀကီး)ဘုရားမ်ားကုိ စကားစပ္၍ ေဖာ္ျပရမည္ဆုိပါလွ်င္ ... ေ႐ွး ယခင္က စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕တြင္႐ွိေသာ ငါးထပ္ႀကီးဘုရား တစ္ဆူသာလွ်င္ ရာဇ၀င္ ဘုရားႀကီးတစ္ဆူျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။ ေဂဇက္၀င္ ဘုရားပဲြေတာ္အျဖစ္ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ ငါးထပ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ ေကာင္းမႈေတာ္ ဘုရားႀကီးမ်ား၏ ပဲြေတာ္ သည္ အလြန္စည္ကား ႀကီးက်ယ္ခဲ့ပါသည္။

ဘတ္စ္ကားမ်ား မေပၚေသးေသာေခတ္ျဖစ္သည္။ ဧရာ၀တီျမစ္ကုိ ျဖတ္ကူးထားေသာ အင္း၀ တံတားႀကီး လည္း မေပၚေသး၍လည္းေကာင္း၊ မႏၱေလးဘက္မွ သြားလုိသူမ်ားသည္ စစ္ကုိင္းေကာင္းမႈေတာ္သုိ႔ မီးရ ထားျဖင့္ သြားရသည္။ အဲဒီ မီးရထားေသာ္မွ ေ႐ႊၾကက္ယက္ ကူးတုိ႔ဆိပ္ကေနၿပီး စစ္ကုိင္းေရာက္ေအာင္ မီးရထား ေဖာင္ကူးတုိ႔ႏွင့္ ဧရာ၀တီျမစ္ကုိ ကူးၾကရပါသည္။ အဲဒီ မီးရထား မစီးလုိသူမ်ားကေတာ့ မႏၱေလး ေဂါ၀ိန္ ဆိပ္က ျဖစ္ေစ၊ အမရပူရ ေ႐ႊၾကက္ယက္ကျဖစ္ေစ ငွက္ေလွသမၺန္မ်ားႏွင့္ ကူးၾကရပါသည္။ စစ္ကုိင္း ေရာက္မွ လွည္းမ်ား ငွားၿပီး ဘုရားပဲြသုိ႔ သြားေရာက္ရျခင္းျဖစ္ရာ သူ႔ေခတ္ႏွင့္ သူေတာ့ ေပ်ာ္စရာ ႀကီးတစ္ခုပင္။

ယင္း စစ္ကုိင္း ငါးထပ္ႀကီးဘုရား ထင္႐ွားေက်ာ္ၾကား၍ ၾကည္ညိဳဖြယ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးအတုိင္း ပံုတူ တည္ ထားကုိးကြယ္လွဴဒါန္းလုိေသာ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ ကၤဘာလမ္း႐ွိ ေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ပထမ ဦးဆံုး ငါးထပ္ႀကီး ဘုရားပံုေတာ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႏွင့္ တန္ေဆာင္းႀကီးကုိ ပစၥည္းဥစၥာ ေျမာက္ျမားစြာ ကုန္က် ခံ၍ တည္ေဆာက္ ကုိးကြယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
သုိ႔ေၾကာင့္ ေအာက္ျမန္မာျပည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ငါးထပ္ႀကီးဘုရားဟူ၍ လူတုိ႔ ကုိးကြယ္ရာ ဘုရားႀကီး တစ္ဆူ စတင္ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ၿပီးေနာက္ ဟုိေခတ္အခါ ပစၥည္းဥစၥာ လြန္စြာ ႂကြယ္၀ခဲ့ေပေသာ သူေဌးႀကီး ဆာဘုိးသာကလည္း ေ႐ႊဂံုတုိင္လမ္းတြင္ " ေျခာက္ထပ္ႀကီး " ဘုရားဟူေသာ ဘုရားႀကီးတစ္ဆူ ကုိ တည္ထားလွဴဒါန္းျပန္သည္။ ဘုရား ပတ္၀န္းက်င္၌ ရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးေသာေက်ာင္း အနည္း အက်ဥ္း ႐ွိခဲ့သည္။ ယခုေတာ့ " ဘုရားႀကီးတုိက္ " ဟူ၍ အလြန္ေက်ာ္ၾကား စည္ကားလ်က္ေနေပၿပီ။ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုရား သကၤန္းကၽြန္းေလာက္ကေန ၾကည့္လွ်င္ ထီးထီးႀကီး ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရၿမဲျဖစ္သည္။ ယခု ေတာ့ သည္ဘုရားႀကီးကုိ ဖ်က္၍ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီးျပန္လည္ တည္ေဆာက္လ်က္႐ွိပါသည္။

ဤကား (ငါးထပ္ႀကီး)၊ ေနာက္ ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုရား ေပၚလာပံုျဖစ္သည္။ ေျခာက္ထပ္ႀကီးသည္ ငါးထပ္ ႀကီးထက္ တစ္ထပ္သာသြားသည္။
သုိ႔ေသာ္ စမ္းေခ်ာင္းရပ္တြင္ သူေဌးဦးေက်ာ္၊ ေဒၚလွႀကီးတုိ႔က " ကုိးထပ္ႀကီးဘုရား " ဟူ၍ ဘုရားႀကီးတစ္ ဆူ တည္ထားလွဴဒါန္းၾကျပန္သည္။ ေျခာက္ထပ္ႀကီးထက္သာရန္ ခုနစ္ထပ္ႀကီးဘုရား၊ ႐ွစ္ထပ္ႀကီးဘုရား ဟူ၍ ၾကားမွာ မ႐ွိေတာ့ဘဲ တစ္ခါတည္း သံုးထပ္ခုန္ေက်ာ္သြားေလသည္။ အလွဴဒကာ သူေဌးႀကီးမ်ား ဘုရား အၿပိဳင္ တည္ၾကသည္ေတာ့ ဟုတ္မည္ မထင္ပါ။ ဘုရားဘဲြ႕ေတာ္မ်ားကုိသာ တစ္ဆင့္ထက္ တစ္ဆင့္ ျမင့္တက္ သြားၾကျခင္းျဖစ္ဟန္႐ွိပါသည္။

သုိ႔ေသာ္ ႐ုပ္ပြားေတာ္ အႀကီးခ်င္း ၿပိဳင္မည္ ဆုိလွ်င္ေတာ့ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုရားကုိ ႏုိင္ႏုိင္မည္ မဟုတ္ပါ။ ငါးထပ္ႀကီးႏွင့္ ကုိးထပ္ႀကီးဘုရားမ်ားမွာ ႀကီးေတာ့ ႀကီးပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ ေျခာက္ထပ္ႀကီး ဘုရားႀကီးကား အလြန္တရာ ႀကီးမားၿပီး၊ ပန္းရန္ဆရာတုိ႔ အတုိင္းအတာ စေကး မႏုိင္နင္းမႈေၾကာင့္ ပံုေတာ္ႀကီး အဆစ္အခ်ိဳး မက်ျဖစ္ခဲ့ရပါ၏။ " အိမ္ေထာင္မႈ ဘုရားတည္ ေဆးမင္ရည္ စုတ္ထုိး " ဆုိေသာ စကား အတုိင္း တည္ၿပီး ဘုရားကုိ လင္းတပဲ နားနား ျပန္မဖ်က္ေကာင္းေသာ အစဥ္အလာကုိ မတြန္းလွန္ဘဲ သူေဌးႀကီး ဆာဘုိးသာက သည္အတုိင္း ကုိးကြယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူပါသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ ကုိးထပ္ႀကီးဘုရားႏွင့္ပဲ ကိစၥၿပီးၿငိမ္းသြားေလၿပီ။ သုိ႔ေသာ္ (ထပ္ႀကီး)ဘုရားေခတ္က မကုန္ေသးဘဲ ျပည္ၿမိဳ႕ဘုန္းဘုရားမ်ားထံသုိ႔ ကူးဆက္ျပန္႔ပြားလာျပန္ပါသည္။ ထုိေသာအခါ " ၁၀ ထပ္ႀကီး ဘုရား" ဟု ဘုရား အထဲတြင္ အႀကီးတကာ့ အႀကီးဆံုး တည္ၾကမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ ဤတြင္ ဘုရား တည္ေရးတြင္ ႀကီးမွဴးကြပ္ကဲကာ ကမကထျပဳေသာ ဘုန္းဘုရားမ်ားက ဘုရားပံုေတာ္ အလြန္ႀကီးလွ်င္ အခ်ိဳးအစား က်နသပၸာယ္ရန္ လုိသည္။ သုိ႔ဘုရားပံုေတာ္ႀကီးလွ်င္ ႀကီးသည့္အေလ်ာက္၊ ငယ္လွ်င္ ငယ္ သည့္ အေလ်ာက္ အဆစ္အခ်ိဳး က်နစြာ တည္ေဆာက္ႏုိင္ရန္ စနစ္တက် စေကးဆဲြေပးႏုိင္မည့္ ပုဂၢိုလ္မ်ား ကုိ စူးစမ္း႐ွာေဖြၾကရန္ မႏၱေလးမင္းေနျပည္ေတာ္ေဟာင္းသုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။

မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ၄င္းတုိ႔၏ မိတ္ေဆြ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္ႀကီးမ်ား ညႊန္ျပခ်က္အရ စာေရးသူ၏ အဘုိးျဖစ္ေသာ ၀က္မစြတ္ ၿမိဳ႕စားမင္းႀကီးထံသုိ႔ လာေရာက္ အကူအညီ ေတာင္းေတာ္မူၾက သည္။ ထုိအခ်ိန္က စာေရးသူ ၁၀ ႏွစ္႐ြယ္ခန္႔ ႐ွိေသးေသာ္လည္း အဘုိးအနားတြင္ အၿမဲလုိလုိ ေနေလ့႐ွိ ေသာေၾကာင့္ ၄င္းဆရာေတာ္တုိ႔ လာၾကျခင္း၊ ဘုရားတည္ရန္ ပံုစံစေကးမ်ား ၀က္မစြတ္ ၿမိဳ႕စားႀကီး ကုိယ္ တုိင္ကိုယ္က် အတုိင္းအထြာ ဆဲြေပးျခင္းမ်ားကုိ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဘုရား႐ုပ္ပြားေတာ္အတြက္ ႏႈတ္မွ လကၤာ ႏွင့္ စေကးဆဲြေပးျခင္းမွာ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ဥာဏ္ေတာ္ မည္မွ်႐ွိလွ်င္ ဦးေခါင္းေတာ္ မည္မွ်၊ မ်က္ႏွာေတာ္ မည္မွ်၊ လက္၀ယ္ဖဲြ႕ ေခြေတာ္မည္မွ်၊ လက္ေမာင္းေတာ္ မည္မွ်႐ွိရမည္။ မ်က္ႏွာေတာ္ မွာလည္း နဖူးေတာ္ အက်ယ္ မည္မွ်၊ မ်က္ခံုးေတာ္၊ မ်က္လံုးေတာ္၊ ႏွာတံေတာ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေတာ္၊ နား႐ြက္ေတာ္ စသည္တုိ႔ျဖစ္ သည္။

ယခုေခတ္ ကြန္ပါစေကးမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာ့ေ႐ွးအစဥ္အလာ လကၤာအရ အတုိင္းအထြာ ႐ြတ္ဆုိ ေရးဆဲြ ေပးလုိက္သည့္အတုိင္း ဘုန္းေတာ္ႀကီးဘုရားမ်ားက ၁၀ ထပ္ႀကီး ဘုရားကုိ တည္ၾကျခင္း ျဖစ္ရာ ဘုရားႀကီး ၿပီးေျမာက္သြားေသာအခ်ိန္ ျမန္မာျပည္က ဘုရားအႀကီးစားႀကီးမ်ားတြင္ အခ်ိဳးအဆစ္ အက်နဆံုး၊ သပၸာယ္ ေတာ္မူဆံုး ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး တစ္ဆူအျဖစ္ ယေန႔ထိ ႏွစ္ေပါင္း ၅၅ ႏွစ္ေက်ာ္ လုပ္သားလူထု၏ ကုိးကြယ္ ပူေဇာ္ခံေတာ္မူလ်က္ ႐ွိခဲ့ေလၿပီ။ ဤတြင္ ထပ္ႀကီးဘုရား စာရင္းပိတ္ သြားပံုရ၏။ ေခတ္ေဟာင္းဆီက ႐ုပ္႐ွင္ ကားမ်ား၌ ဗုိလ္၀၊ ဗုိလ္ေက်ာ္ စသည္ျဖင့္ ဗုိလ္ကားေတြ အမ်ားႀကီး ေဖာင္းပြလာခဲ့ဖူးရာ " ဗုိလ္တကာ့ဘုရင္ " ဇာတ္ကားက်ကာမွ ဗုိလ္စာရင္း ပိတ္သြားရသည္နည္းတူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ ဘုရားအႀကီးစားမ်ား တည္ၾကရာ တြင္လည္း ၅ ထပ္ႀကီး၊ ၆ ထပ္ႀကီး၊ ၉ ထပ္ႀကီး မွ စခဲ့ရာ ၁၀ ထပ္ႀကီး ဘုရားတြင္ စာရင္းပိတ္သြားခဲ့သတတ္။

သုိ႔ေသာ္ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕တြင္ အထိကရ ႀကီးမားလွေသာ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ႐ုပ္ပြားေတာ္ႀကီး တစ္ဆူႏွင့္ ၿမိတ္ၿမိဳ႕ ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ ပေထာ္ပထက္ ေတာင္ေျခတြင္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ႐ုပ္ပြား ေလ်ာင္းေတာ္မူ တစ္ဆူ ႐ွိေပေသး၏။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ထုိႏွစ္ဆူကုန္ေသာ ေလ်ာင္းေတာ္မူ ဘုရားႀကီးမ်ားအား " ဆယ့္တစ္ထပ္ ဘုရားႀကီး" ဟု ဘဲြ႕မည္ေတာ္သျခင္း ခံေတာ္မူၾကရ၍သာ ေတာ္ေတာ့သည္ဟု ဆုိရန္သာ ႐ွိေပသည္။

သုိ႔လွ်င္ ျပည္ဆံေတာ္ ဘုရားေပၚ၌ ဖူးေျမာ္ ကန္ေတာ့လာၾကၿပီး ဓာတ္ေလွကားႏွင့္ ျပန္လည္ဆင္းလာၾက ကာ ေအာင္လံဘက္ သုိ႔ ခရီးဆက္ခဲ့ၾကပါသည္။ ဤတြင္ အခက္အခဲေလး တစ္ခုက ႐ွိလာရေခ်ၿပီ။ ကားကို ဓာတ္ဆီ ထည့္ရမည္၊ ဓာတ္ဆီ မ႐ွိလွ်င္ ကား မသြားႏုိင္။ ဓာတ္ဆီ ႐ွိေတာ့ ႐ွိသည္။ တုိင္ကီထဲမွာ ႏွစ္ဂါလန္ ခန္႔ ႐ွိသည္။ ခရီးေ၀းသြားကာ ဆုိသည္မွာ ဓာတ္ဆီကုိ အၿမဲ ျဖည့္ရမည္။ အျပည့္ ႐ွိရမည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆီ ျဖည့္ရန္ ဓာတ္ဆီဆုိင္ကုိ သြားရေသးသည္။

" ေဟာေတာ့ ... " ဓာတ္ဆီဆုိင္ ပိတ္ထား၏။ တနဂၤေႏြေန႔ ေပကုိး။
ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ဆုိင္႐ွိေသးတယ္။ အဲဒီ ေျပးလုိက္ၾကဦးစုိ႔။ ၿမိဳ႕ျပင္ ေရာက္ခါမွ ၿမိဳ႕ထဲ ျပန္လာရျပန္သည္။ ဒီဆုိင္ မွာလည္း ပိတ္ထားျပန္သည္။ အဲဒါမွ ေခ်ာက္ေပါက္ပါပဲ။ ဘူးထဲကေရေတာင္ ထပ္ကုန္သြားရေလ ခ်င္း။
ကဲ တတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေအာင္လံထိေတာ့ လက္က်န္ ဓာတ္ဆီႏွစ္ဂါလန္နဲ႔ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။ ကားကေလးက တစ္ဂါလန္ အစိတ္၊ သံုးဆယ္ သြားႏိုင္တာပါပဲ။ ျပည္ကေန ေအာင္လံကုိ ၄၄ မုိင္သာ ႐ွိပါတယ္၊ ေရာက္ႏိုင္ ပါတယ္ဟု ဆုိကာ ဇြတ္ေမာင္းထြက္ခဲ့ရ၏။ မေမာင္းလုိ႔လည္း တစ္ညမွ ထပ္မအိပ္ႏိုင္ဘဲ။ ဟုိေရာက္မွ ေလ်ာက္လ်ားေပါ့ ...။

ၿမိဳ႕ထဲက ဓာတ္ဆီဆုိင္ ပိတ္လုိ႔ ဓာတ္ဆီ မျဖည့္ရဘဲနဲ႔ ၿမိဳ႕တစ္နံ တစ္လ်ား ျပန္ထြက္ခဲ့ရာမွာ ဖုန္ေတြ တ ေထာင္းေထာင္း ထေနတဲ့ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွေနၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္အေရာက္ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္ တစ္ခုကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး သေရေခတၱရာ ျပည္ၿမိဳ႕ႀကီးရဲ႕ အတိတ္ရာဇ၀င္က နည္းနည္း ျပန္ေပၚလာခဲ့ရ ေသးတယ္။
အလြန္ေ၀းလွၿပီျဖစ္တဲ့ သေရေခတၱရာ မင္းဆက္ ဒြတၱေပါင္ မင္းလက္ထက္ကုိ မဆုိလုိပါ။ စစ္မျဖစ္ခင္ ဆုိပါ စုိ႔၊ ၁၉၁၅ ခုေလာက္က စၿပီး ျပည္ၿမိဳ႕ကုိ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ မၾကာခဏ ေရာက္ခဲ့ရဖူးသည္။

ျပည္ၿမိဳ႕သည္ ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးတုိ႔ လက္ထက္က မည္မွ်သာယာခဲ့သည္ကုိ အလွမ္းမမီႏုိင္၍ မသိရေစကာ မူ ဒုတိယ ကမၻာစစ္မျဖစ္ခင္ အခ်ိန္အထိ ျမန္မာျပည္မွာ အလြန္ သာယာလွပတဲ့ သေဘၤာ ဆိပ္ၿမိဳ႕ ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
တကယ္တမ္းလည္း အလြန္သာယာ လွပါပါတယ္။ သေဘၤာဆိပ္ ျမစ္ကမ္းနား တစ္ေလွ်ာက္မွာဆုိရင္ ဖုန္ အမိႈက္ သ႐ုိက္ လံုး၀မ႐ွိပါဘူး။ ေခ်ာေျပာင္ေနတဲ့ ေက်ာက္လမ္းတစ္ဘက္မွာ ေဆးျဖဴသုတ္ထားတဲ့ သစ္သား လက္တန္းႀကီး တစ္ေမွ်ာ္တစ္ေခၚ ျပဳလုပ္ထားသည္။

သဲေသာင္ကမၻာတစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း ဧရာ၀တီ ေရစပ္အေရာက္ သန္႔႐ွင္းတဲ့ သဲျဖဴမ်ားျဖစ္၍ အ၀တ္ အစား သစ္သစ္နဲ႔ ထုိင္ခ်လုိက္လွ်င္ ဘာမွ ေပက်ံ ညစ္ပတ္ျခင္းမ႐ွိ၊ လမ္းတစ္ဘက္မွ ျမစ္ဘက္ကုိ မ်က္ႏွာ ေပးၿပီး ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေတြကလည္း ညီညီညာညာ၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္၊ ပန္းဥယ်ာဥ္ေတြ ပတ္ပတ္ရံ ၀န္းလ်က္ လွလွပပ ေတြ႕ျမင္ေနရပါတယ္။ ညေနခင္းဆုိလွ်င္ ျမစ္တစ္ဘက္ တန္႔ၾကည့္ ေတာင္တန္းႀကီး ေပၚ ေနလံုးႀကီး ေမးတင္ေနခ်ိန္မွာ တစ္ၿမိဳ႕လံုး လုိလုိ ကမ္းနားတစ္ေလွ်ာက္ ေလညင္းခံ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္လာၾကတဲ့ လူေတြက ေသာက္ေသာက္လဲပါပဲ။ ေရစည္လွည္းေတြ မေမာင္းၾကေတာ့ ဖုန္ေတြလည္း မထဘဲ မၿမဲသာယာၾကည္လင္ေနတာကုိသာ ေတြ႕ေန ရပါတယ္။ ေရကလည္း အိမ္တုိင္းေစ့ ရန္ကုန္ မွာ လုိ႔ ပုိက္လုိင္းနဲ႔ သြယ္ေပးထားေပတာကုိး။
ကမ္းနားလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ကေနၿပီး ေျမာက္ဘက္ လုိက္သြားရင္ ကမ္းနားေစ်းႀကီးကုိ ေရာက္တဲ့အထိ အမိႈက္သ႐ုိက္ မ႐ွိ၊ သာယာသန္႔႐ွင္းပါဘိသႏွင့္။ အတြင္းလမ္းမႀကီးက ဆုိလွ်င္ ျပည္ၿမိဳ႕ရဲ႕ က်က္သေရ ေဆာင္ လမ္းမေတာ္ႀကီးလုိ႔ ေခၚပါသည္။

၄င္းလမ္းမေတာ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး႐ွိ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ စီတန္းေနတဲ့ တုိက္ႀကီးေတြရဲ႕ ေအာက္ထပ္ေတြ ဟာ အားလံုးလုိလုိ ကုန္တုိက္ႀကီးေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဘာ ႐ွပ္ဆုိင္၊ ဘာ စတုိးဆုိင္၊ ဘာ ကုမၸဏီစတဲ့ နာမည္ ေတြ နဲ႔ ျမန္မာပုိင္ ကုန္တုိက္ေတြပါ။ ကုိလုိနီေခတ္က စီးပြားေရး မွန္လွ်င္ ကုလား တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ လက္ေအာက္ မွာ ျမန္မာေတြ လူးလွိမ့္ေနရစဥ္ ဒီျပည္ၿမိဳ႕က ျမန္မာပုိင္ ကုန္တုိက္ႀကီးေတြနဲ႔ စီးပြားေရး စ ထူ ေထာင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

သည္ကုန္တုိက္ႀကီးေတြဟာ ေန႔ဘက္ ညဘက္မွာ ဓာတ္မီးေတြ တထိန္ထိန္ႏွင့္ ၿမိဳင္ ၿမိဳင္ဆုိင္ဆုိင္ ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ေနၾကတာ အားရဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ရပါတယ္။ အဲ ... လမ္းေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ပလက္ေဖာင္း ေတြမွာေတာ့ စားေသာက္ဆုိင္ေတြဟာ ျမန္မာ၊ ကုလား၊ တ႐ုတ္ စသျဖင့္ တစီတန္းႀကီးပါ။ ခုေခတ္ ေလဟာျပင္ ညေစ်းတန္း စားေသာက္ဆုိင္မ်ားလုိပါပဲ။
ညေနခင္း ကမ္းနားလမ္းက ေလညင္းခံၿပီးရင္ ညေစ်းတန္းေရာက္ၾက၊ စားခ်င္တာ စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ၀ယ္ခ်င္ရင္ ကုန္တုိက္ေတြ တက္၀ယ္ၾက၊ မ၀ယ္လည္း အသစ္အဆန္းေတြ လုိက္ၾကည့္ၾကနဲ႔ ခုေခတ္ အျမင္နဲ႔ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပုဂၢလိက စီးပြားေရးသမားေတြကုိ အားေပးသလုိေနေပမဲ့ ကုိလုိနီေခတ္က ေတာ့ ကုလား တ႐ုတ္ေအာက္က ကုန္း႐ုန္းထႏုိင္သေလာက္ ကုိယ့္အင္အားကေလးနဲ႔ ကုိယ္ႀကိဳးစား ထၾကရတာမုိ႔ ျမန္မာခ်င္းလည္း အားေပးၾကတဲ့ သေဘာပါပါတယ္။

အဲ ... ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးတုိ႔ တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ သေရေခတၱရာျပည္ႀကီးဟာ ငစေကာ စစ္ႀကီးေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့ရသလုိ အင္မတန္ သာယာလွပေနခ်င္စရာ ေကာင္းလွတဲ့ ျပည္ၿမိဳ႕ႀကီးဟာလည္း ဒုတိယကမၻာစစ္ ႀကီးအတြင္းမွာ ဖဲြျပာ အျဖစ္နဲ႔ ပ်က္စီးနစ္မြန္းခဲ့ရ႐ွာပါတယ္။
ဗံုးေဘးအတန္တန္၊ မီးအႏၱရာယ္ အသြယ္သြယ္ေၾကာင့္ ဘယ္ေတာ့မွ နာလန္မထႏိုင္ေအာင္ အုိးအိမ္ တုိက္ တာေတြဟာ မ႐ႈမလွ ပ်က္စီးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္ လူးလွိမ့္ခံခဲ့ရတဲ့ အတြက္ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့ မ်က္ျမင္အေျခမွာ ၿမိဳ႕အေန သာယာလွပဖုိ႔ မျဖစ္လာႏိုင္ေသးဘူး ေပါ့။

အဲ ... ဤကဲ့သုိ႔ ေ႐ွးျဖစ္ေဟာင္းကေလးမ်ား ျမင္ေယာင္ရင္း ၿမိဳ႕တြင္းက ၿမိဳ႕ျပင္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ၿမိဳ႕က ထြက္ စေလာက္မွာ ထံုးျဖဴေဖြးေဖြး သုတ္ထားေသာ ဒြတၱေပါင္မင္း တည္ထားခဲ့တဲ့ " ေဗာေဗာႀကီးဘုရား" ကုိ ဖူးရေတာ့လည္း ဒြတၱေပါင္မင္းႀကီးအေၾကာင္းက စၿပီး ေဗဒါရီႏွင့္ သမၻ၀ညီေနာင္တုိ႔ ရာဇ၀င္ကုိ သတိရ ေစတယ္။ ဒ႑ာရီ ဆန္တယ္ရယ္လုိ႔ ျမန္မာရာဇ၀င္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ကုိ ထုတ္ပစ္ခ်င္ေပမဲ့ ဘုရားေတြ ငုတ္ တုတ္ က်န္ေနေသးတာရယ္၊ ၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ လက္ရာ ေျခရာေတြ ျပန္ၿပီး ေတြ႕ရ၊ တူးေဖာ္ရလာတဲ့အခါ ခ်ာ ခ်ာလည္စရာ ျဖစ္လာရပံုမ်ားကုိ စဥ္းစားမိေစပါတယ္။
တေကာင္း အဘိရာဇာရဲ႕ ေသြးသား ျမစ္ညာက ေမ်ာလာတဲ့ သမၻ၀ညီေနာင္ရဲ႕သားျဖစ္တဲ့ ဒြတၱေပါင္ မင္း ႀကီးတုိ႔ ေခတ္ကုိ ပ်ဴေခတ္ လုိ႔ ဆုိၾကျပန္တယ္။

ပ်ဴဟာ ျမန္မာေျမေပၚေနေသာ္လည္း ျမန္မာ မဟုတ္သလုိ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ပ်ဴ၊ ကမ္းယံ၊ သက္တုိ႔ဟာ ပထမေခတ္ က ျမန္မာႀကီးေတြပဲလုိ မူလ ယူဆသူကလည္း ယူဆၾကတယ္။ အဲ သူတုိ႔မွ တစ္ဆင့္ ပြားမ်ားလာေသာ ျမန္မာ (၁၀)မ်ိဳးရဲ႕ အေရအတြက္မွာလည္း ႐ွင္း႐ွင္း ကေလးပါပဲတဲ့။ ၁ ေယာ၊ ၂ ရခုိင္၊ ၃ ခ်င္း၊ ၄ ကခ်င္၊ ၅ ႐ွမ္း၊ ၆ ကရင္၊ ၇ ပေလာင္၊ ၈ ေတာင္သူ၊ ၉ မြန္။ ၁၀ ျမန္မာ ျဖစ္ပါသတဲ့။
အလြယ္တကူ ႐ြတ္ဆုိလုိ႔ ေကာင္းေအာင္ ျမန္မာ ၁၀ မ်ိဳးအား (ေယာ ရခုိင္ ခ်င္း ကခ်င္ ကရင္ ပေလာင္ ေတာင္သူ၊ မြန္ ျမန္မာ)ရယ္လုိ႔ ဆုိထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒီ ျမန္မာ (၁၀)မ်ိဳးကမွ အေလ်ာက္ အေျပာ အဆုိ အျပဳအမူ အ၀တ္အဆင္နဲ႔ ႐ုပ္ေရသ႑ာန္မ်ား ကဲြျပားေနၾကေသာ္လည္း ျမန္မာ့ေျမေပၚက ျမန္မာ လူမ်ိဳးေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

မူလ ပ်ဴလူမ်ိဳးက တစ္ကုိင္း ျဖာဆင္းသည္၊ ကမ္းယံလူမ်ိဳးက တစ္ကုိင္း ဆင့္ပြားၿပီး သက္လူမ်ိဳးမ်ား ကလည္း အကုိင္းအညြန္႔ တက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၍ အရင္းစစ္လုိက္လွ်င္ အျမစ္ေျမက ေပါက္တဲ့ အပင္တူ အကုိင္းအခက္တူ တစ္မ်ိဳးတည္း ႐ွိခဲ့ရာမွာ ဘယ္လုိ ျဖစ္လာရလဲဆုိရင္ ေနာက္ဆံုး နယ္ခ်ဲ႕တုိ႔ရဲ႕ လက္ေအာက္ က်ေရာက္ လာေတာ့ ဇာတိေသြး၊ ဇာတိမာန္ လွ်မ္းလွ်မ္းတက္ေနတဲ့ ျမန္မာမ်ားကုိ ခ်ိဳးႏွိမ္ထား လုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ျမန္မာေတြ ဟာ ဘယ္ႀကိဳ ဘယ္ၾကားက ျဖစ္လာတာမွန္း မသိရေအာင္ ေ၀့လည္ ေၾကာင္ပတ္ ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ဒါဟာ နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ပရိယာယ္ ဆင္လံုးေတြပါပဲ။ အဲဒီ နယ္ခ်ဲ႕ကုိလုိနီအစုိးရမ်ား လက္ထက္က ေသြးခဲြ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ရတဲ့ နည္းပရိယာယ္ေတြ အသံုးခ်ခဲ့ၾကတဲ့ အတုိင္း ျမန္မာ ေသြးခ်င္းသားခ်င္း ျပည္ေထာင္စုသားေတြကုိ အစိတ္ စိတ္အႁမႊာႁမႊာ ေသြးခဲြျခင္းခံခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။

ေသြးခဲြရာမွာလည္း ယုတၱိယုတၱာ အေထာက္အထား သက္ေသသာဓက ကေလးမ်ားရေအာင္ ဥာဏ္နီဥာဏ္ နက္ထုတ္ လန္ၾကဳတ္ လုပ္ႀကံဇာတ္ခင္းၿပီးမွ ပညာေရးဌာန၏ ေရေသာက္ျမစ္ထဲကုိ ေသြးခဲြတဲ့ ေျမၾသဖာ ထည့္ေကၽြးထားျခင္း ခံခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကုိလုိနီေခတ္က ပညာတတ္ ကေလး မ်ားဟာ ယေန႔ လူႀကီးေတြ၊ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာတဲ့အထိ အဆိပ္မိလာတဲ့ အစဲြကေလးေတြဟာ ကုိယ္စိ ကုိယ္စီ ရွိခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ပါ သတဲ့။

ျမန္မာရယ္၊ မြန္ရယ္၊ သာကီ၀င္ရယ္၊ ပ်ဴရယ္ ဆုိတဲ့ အစဲြမ်ား မရွိသင့္တဲ့ အခ်ိန္မွာ အားလံုး ျမန္မာ ေတြခ်ည္း ပါပဲ။ ျမန္မာေျမေပၚမွာ ျမန္မာ (၁၀)မ်ိဳးမက အမ်ိဳး(၁၀၀)ပဲျဖာထြက္ေနပါေစ၊ ငါတုိ႔ ျပည္ေထာင္စု သား ေတြ ဟာ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြပါလုိ႔ တညီတညြတ္ ၀န္ခံရမွာျဖစ္ပါတယ္။
ပ်ဴက စ ေပၚတာတုိ႔၊ မြန္က စေပၚတာတုိ႔၊ ျမန္မာက ေနာက္မွ ေပၚတာတုိ႔မ်ိဳးေတြဟာ အင္မတန္ အဆံုးအ ျဖတ္ ခက္ပါလိမ့္မယ္။ သမုိင္းလုိက္မမီတဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊သမုိင္း မတင္ႏုိင္ခင္ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာေတြ ႐ွိတယ္ ဆုိတာေတြမ်ိဳးဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ သက္တမ္းနဲ႔ စာလုိက္ရင္ သမုဒၵရာ ေရယုန္ငယ္ေတြ ေထာက္မမီသလုိ ႐ွိ မွာပါ။ ကုိယ့္အထြာနဲ႔ကုိယ္ ေထာက္ျပႏိုင္တာ ကေလးေတြနဲ႔လည္း အဓိက က်လွၿပီလုိ႔ မယူဆရဲၾကဘူးလုိ႔ ဆုိရမယ္။

ကမၻာ့ အေနာက္ပုိင္းနဲ႔ ေျမထဲပင္လယ္တစ္၀ုိက္မွာ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၄-၅-၆ ေထာင္ တစ္ေသာင္း သမုိင္း အစကုိ ႏိႈက္လုိ႔ရခဲ့ေတာ့ ေက်ာက္ေခတ္ လူသားတုိ႔ရဲ႕ လက္စလက္နေတြ ေတြ႕ၿပီး ဆံုးျဖတ္ျခင္းဟာ မွန္ခ်င္ မွန္ေပမဲ့ အာ႐ွတုိက္ထဲက ျမန္မာျပည္မွာ ခုမွ ဟုိ႐ွာ ဒီႏိႈက္ လုပ္ခါစ႐ွိေသးေတာ့ ဟုိလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ ေပါင္း တစ္သန္းေလာက္က အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္စည္ကားတဲ့ တုိင္းျပည္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရာက အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္စီး တိမ္ေကာသြားခဲ့လုိ႔ ေတာေတာင္အတိျဖစ္ၿပီး သမုိင္းအဆက္ျပတ္သြားခဲ့တဲ့ ျမန္မာ ျပည္လည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ခဲ့မယ္။ ဒါမွမဟ္ုတ္ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း တစ္သန္းေလာက္က ျမန္မာျပည္ဟာ ေရထဲ မွာပဲ ႐ွိေသးသလား၊ ကုန္းေပၚစ ျပဳလာၿပီလားလုိ႔ ေျပာဖုိ႔ေတာင္ မလြယ္သလုိ ဘယ္သူကမွ အရင္မေပၚၾက ပါႏွင့္ဦးလုိ႔ဆုိင္းထားၿပီး၊ ဒီေန႔ လုပ္ရမယ့္ အလုပ္က ျမန္မာေျမေပၚမွာ ေနၾကတဲ့ ျမန္မာေတြ စုစု ေပါင္းေပါင္း နဲ႔ ဥာဏ္သစ္ေလာင္းၿပီး ေ႐ွ႕အဖုိ႔ ေကာင္းေအာင္သာ အေရးတႀကီး ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ ကာယ၊ ဥာဏ အင္အားေတြ အစြမ္းကုန္သံုးၿပီး ေခတ္သစ္ ေခတ္ေကာင္းကုိ ထူေထာင္သင့္တယ္လုိ႔ ဆုိဖုိ႔ ေကာင္းေနၿပီ။

အဲ ... ျပည္ၿမိဳ႕က ထြက္လာလုိက္တာ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ နာမည္ေက်ာ္ ေျပာင္းဖူးမ်ား ထြက္ရာ "ျပလုိ႔" ႐ြာ စခန္းကုိ ေရာက္ခဲ့ၾကပါၿပီ။
ျပလုိ႔႐ွာမွာ ခရီးသြား ကားမ်ား ၀င္ရပ္နားရာ ေနရာျဖစ္လုိ႔ စားေသာက္စရာ ဆုိင္ေတြလည္း အမ်ားအျပား ႐ွိပါတယ္။ ျပလုိ႔႐ြာဟာ ဧရာ၀တီျမစ္ရဲ႕ ကမ္းနဖူးလည္း ျဖစ္တဲ့အတြက္ တစ္ဘက္မွာကူးတုိ႔ ဆိပ္လည္း ႐ွိပါ တယ္။ အရင္တုန္းကျဖင့္ ျပလုိ႔႐ြာက ထမင္းဟင္းမ်ား ေကာင္းလွတယ္လုိ႔ လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ပါတယ္။ ျပလုိ႔႐ြာ က ဘုရားတစ္ဆူမွာလည္း ၁၉၅၉ ခုႏွစ္ဆီတုန္းက စာေရးသူက ထီးေတာ္လွဴခဲ့ပါေသးတယ္။ ခုေတာ့ ဘယ္လုိ ႐ွိတယ္လုိ႔ ၀င္ဖူးမၾကည့္ခဲ့ေတာ့ပါ။ ေ႐ွ႕ခရီးဆက္စရာ ႐ွိေသးတာေၾကာင့္ နာမည္ေက်ာ္ ေျပာင္းဖူး ၄/၅ တဲြပဲ လက္ေဆာင္ေပးစရာ ၀ယ္ယူလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဆက္ရန္
.