ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၁ဝ)

(၁၉)

လိုသာဒီလာေရးသည္ ျမင္းႀကီးေပၚတြင္ ထုိင္ေနသည္။
လိုသာ ၏ ဖခင္အား ဂ်ာမန္ပိုင္ အေနာက္အာဖရိက နယ္ေျမရွိ ဂ်ာမန္တပ္မ်ား၏ ဒုတိယ အႀကီးအကဲ အျဖစ္သို႔ ခန္႔အပ္ လိုက္ေသာအခါ လိုသာ၏မိခင္သည္ ဘာလင္ၿမိဳ႕မွေန၍ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ လိုသာ့အေဖ သည္ ေတာင္အာဖရိက တြင္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေသာ ဒတ္ခ်ိကိုလိုနီ နယ္သားမ်ားမွ ဆင္းသက္ လာေသာ "ဘို၀ါး" မ်ိဳးႏြယ္ဆက္ ျဖစ္သည္။ လိုသာ့ အေမသည္ မိဘမ်ားက သေဘာမတူ ပါပဲလ်က္ လိုသာ့အေဖကို ဇြတ္လက္ထပ္ကာ အာဖရိကသို႔ လိုက္လာ သူ ျဖစ္သည္။

လိုသာသည္ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုိသာအား ဂ်ာမနီသို႔ ျပန္ပို႔ကာ ပညာ သင္ေစခဲ့သည္။ လိုသာသည္ ပညာေတာ္သည္။ သို႔ေသာ္ အာဖရိက၌ ဘို၀ါးစစ္ပြဲႀကီး ျဖစ္လာေသာအခါ လိုသာ၏ ပညာေရးခရီး နိဂံုး ခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္။ လိုသာသည္ မိဘမ်ားရွိရာ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕သို႔ ရုတ္တရက္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဘို၀ါးတပ္ဖြဲ႕၌ ပါ၀င္ အမႈထမ္း ေတာ့မည့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္မွ မိခင္ျဖစ္သူမွာ သား၏ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို သိရေတာ့သည္။ စစ္သည္ မိသားစုျဖစ္ေသာ လိုသာ့မိခင္သည္ သား၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ကို ဂုဏ္ယူ၀မ္ေးျမာက္စြာ လက္ခံခဲ့သည္။

လိုသာ သည္ ေနာက္လုိက္တစ္ေယာက္ႏွင့္ အပိုျမင္းသံုးေကာင္ကို ယူကာ အဂၤလိပ္တို႔ႏွင့္ စစ္မက္ဖက္ၿပိဳင္ တိုက္ခိုက္ ေနေသာ ဖခင္ရွိသည့္ စစ္မ်က္ႏွာသို႔ လိုက္သြားေတာ့သည္။ လိုသာသည္ ဖခင္ျဖစ္သူ ႏွင့္  ဦးေလးျဖစ္သူ ဘို၀ါးတပ္မွဴး ႀကီး ေကာ့စ္ဒီလာေရးတို႔အား မက္ဂါေဖာင္တိန္တြင္ ေတြ႕ရွိၿပီး ဘို၀ါးတပ္ထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ လိုသာ ဘုိ၀ါးတပ္ထဲ ၀င္ၿပီး ႏွစ္ရက္အၾကာတြင္ပင္ အဂၤလိပ္တပ္မ်ားက တင္ဘာေလၿမိဳ႕ အား ဘို၀ါးတို႔ ၀ိုင္းပတ္ ပိတ္ဆို႔ထားမႈမွ ကယ္တင္ ရန္အတြက္ မက္ဂါေဖာင္တိန္ ေတာင္တန္းမ်ားကို ထုိးေဖာက္ျဖတ္ေက်ာ္ရန္ ထုိးစစ္ဆင္လာေတာ့သည္။
လိုသသည္ အသက္၁၄ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ငါးရက္ေျမာက္ေန႔ အရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အဂၤလိပ္စစ္သား တစ္ေယာက္ ကို စစ္ေျမျပင္၌ ရင္ဆုိင္တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ လုိသာ သည္ လူ၅၀ေက်ာ္ ကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ္လညး္ ထုိပထမဆံုးေန႔ကိုမူ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ႏိုင္ပါေခ်။ ထုိေန႔ သည္ သူ႔အဖို႔ လူလားေျမာက္ ေသာေန႔ပင္ ျဖစ္သည္။

မိခင္ႏွင့္ ဖခင္ထံမွ အေမြရခဲ့ေသာ အဂၤလိပ္အား မုန္းတီးစိတ္သည္ ထုိေန႔တြင္ ပိုမိုခုိင္မာလာၿပီး ေနာက္ပိုင္း တြင္ ပိုမို မ်ားျပားလာသည္။ ထုိစစ္ပြျတြင္ အဂၤလိပ္တို႔ အေရးသာၿပီး ေတာင္အာဖရိက ျမက္ခင္းျပင္မ်ား၌ လိုသာ တုိ႔ သားအဖ အား အမဲလိုက္သလို လုိက္ခဲ့ၾကသည္။ လိုသာ၏ အေဒၚတစ္ေယာက္ႏွင့္ ၀မ္းကြဲ ညီအစ္မ သံုးေယာက္လည္း အဂၤလိပ္ ေခၽြးတပ္စခန္းတြင္ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။
လုိသာ သူ႔အေဖ ႏွင့္ သူ႔ဦးေလးတုိ႔သည္ လံုး၀ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိေတာ့ သည္တုိင္ေအာင္ လက္နက္မခ်၊ အညံ့မခံ ဘဲ ဆက္တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ အပိန္ပိန္ အၿခံဳးၿခံဳးႏွင့္ ေသလုေမ်ာပါး အခ်ိန္ တြင္ တျခားသူမ်ားက ဗီရီနီးဂင္းရွိ အဂၤလိပ္တို႔ထံ၌ လက္နက္ခ်ၾကသည္။

လိုသာဒီလာေရးႏွင့္ ဖခင္ပီထရပ္စ္ဒီလာေရးတုိ႔က အညံ့မခံ။ ဖခင္ျဖစ္သူက အဂၤလိပ္ကို မုိးမဆံုး ေျမမဆံုး တိုက္ခိုက္ မည္ဟု သစၥာဆိုကာ သားျဖစ္သူကိုလည္း သစၥာဆိုေစသည္။ အဂၤလိပ္တို႔က အညံ့ခံသြားေသာ ဘို၀ါးေခါင္းေဆာင္ မ်ား ျဖစ္သည့္ လူ၀စၥတိုသာ၊ ဂ်င္နီစမတ္ႏွင့္ ဦးေလးေကာ့စ္ဒီလာေရးတို႔အား ျပစ္တင္ ရႈတ္ခ်ၾကသည္။ ထုိေခါင္းေဆာင္ မ်ားႏွင့္ တျခား သူမ်ားက အဂၤလိပ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ၾကသည္။ လုိသာတို႔ သားအဖ က သူတို႔ကို ေက်ာခုိင္းၿပီး ဂ်ာမန္ပိုင္နက္ နယ္ေျမျဖစ္ေသာ ေျခာက္ေသြ႕ က်ယ္ျပန္႔သည့္ ေဒသ သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။
လိုသာ တို႔ သားအဖမွာ က်န္းမာသန္စြမ္းၿပီး အပင္ပန္းခံ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မႈႏွင့္ လုိသာ့မိခင္ႏွင့္ ပစၥည္းရွိေသာ ဂ်ာမန္ အထက္တန္းလႊာ မိသားစုထဲမွ ျဖစ္ကာ ေငြေၾကးႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းရွိမႈတို႔ေၾကာင့္ လိုသာ တို႔ မိသားစုသည္ ဂ်ာမန္ပိုင္ အေနာက္ေတာင္အာဖရိကတြင္ စီးပြား ျဖစ္လာၾကသည္။

လိုသာ့အေဖသည္ အင္ဂ်င္နီယာပညာကို အနည္းအက်ဥ္းတတ္သည္။ လိုသာ့မိခင္၏ အဆက္အသြယ္ ေၾကာင့္ လူဒီရစ္ဘတ္ဆိပ္ကမ္း၌ ေရကာတာ တည္ေဆာက္ေပးလုိက္ေသာအခါ ဂ်ာမန္ပိုင္ အေနာက္ေတာင္ အာဖရိက ၏ ၿမိဳ႕ေတာ္၀င္းဟုပ္တုိ႔မွ ေျမာက္ဘက္သို႔ ေဖာက္လုပ္သည့္ မီးရထားလမ္း ကန္ထရိုက္ ကို ရျပန္သည္။
ဖခင္ျဖစ္သူက လုိသာအား အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္ပညာမ်ားကို သင္ေပးသည္။ လိုသာကလည္း ဥာဏ္ေကာင္းသျဖင့္ အတတ္ျမန္သည္။ လိုသာ အသက္ ၂၁ႏွစ္အရြယ္တြင္ ဒီလာေရးႏွင့္ သား ေဆာက္လုပ္ေရး ႏွင့္ လမ္းေဖာက္လုပ္ေရး ကုမၸဏီတြင္ လိုသာက အစုစပ္ပါသနာ ျဖစ္လာသည္။ လုိသာ၏ အေမ ခရစၥတီနာဒီလာေရး က ရုပ္ေခ်ာၿပီး မ်ိဳးရိုး ေကာင္းသည့္ဂ်ာမန္မကေလးတစ္ေယာက္ကို လုိသာႏွင့္ နီးစပ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္သည္။ လုိသာ အသက္ ၂ႏွစ္ မျပည့္မီမွာပင္ သူတို႔ လက္ထပ္ၾကသည္။ လိုသာ အတြက္ ေခ်ာေမာလွပေသာ သားေလးတစ္ေယာက္လည္း ေမြးလာ သည္။

ထုိအခ်ိန္တြင္ပင္ သူတို႔မိသားစု၏ ဘ၀ထဲသို႔ အဂၤလိပ္တုိ႔ ထပ္မံ၀င္ေရာက္လာျပန္သည္။ အဂၤလိပ္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ တုိ႔ ကမၻာ စစ္ႀကီး ျဖစ္ရမည့္ အေနအထား ဆိုက္လာျပန္သည္။ လုိသာႏွင့္ သူ႔အေဖက အေနာက္ေတာင္ အာဖရိက ဘုရင္ခံ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳး ဇိုက္ထံသို႔ သြားေရာက္ၿပီး အစီအစဥ္တစ္ခု တင္ျပသည္။ အဂၤလိပ္တို႔ ၏ ၀င္ေရာက္စီးနင္း တုိက္ခိုက္မႈကို မလြဲမေသြ ႀကံဳရေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ယခုအခါ စမတ္ ႏွင့္ ဘုိသာတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနေသာ ေတာင္အာဖရိက ျပည္ေထာင္စုမွေနၿပီး တိုက္ခုိက္လာမည္မွာ ေသခ်ာေၾကာင္း၊ အဂၤလိပ္တုိ႔ကို ခုခံရာတြင္ ဂ်ာမန္တပ္ဖြဲ႕မ်ား အသံုးျပဳ ႏိုင္ေရးအတြက္ ေ၀းလံေသာ ေဒသ မ်ားတြင္ ေထာက္ပံ့ျဖည့္တင္းေရး စခန္းမ်ား  ေဆာက္လုပ္ထားရန္ လိုေၾကာင္း၊ ထုိစခန္းမ်ားကို မိမိတို႔ စရိတ္ျဖင့္ တည္္ေဆာက္ေပးလိုေၾကာင္း ကမ္းလွမ္းသည္။
ထုိအခ်ိန္ တြင္ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕၌ ဂ်ာမန္ေရတပ္မွ ဗိုလ္မွဴးႀကီးတစ္ေယာက္ ရွိသည္။

သူတုိ႔သားအဖ၏ တင္ျပခ်က္မွာ အဖိုးတန္လွေၾကာင္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ခ်က္ခ်င္း သိရွိၿပီး ထုိအစီအစဥ္ကို လက္ခံရန္ ဘုရင္ခံအား တိုက္တြန္းလိုက္ သည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီးႏွင့္ သူတို႔သားအဖ ေနရာ ရွာထြက္ၾကသည္။ လူဒါရစ္ဇ္ဘတ္ႏွင့္ ေ၀ါဘစ္ပင္လယ္ေကြ႕မွ ဆိပ္ကမ္း မ်ားကို ေတာင္အာဖရိက တပ္ဖြဲ႕မ်ားက သိမ္းပိုက္ သြားလွ်င္ပင္ ဂ်ာမန္ ေရတပ္ သေဘၤာမ်ားအတြက္ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေထာက္ပံ့ျဖည့္တင္းႏိုင္မည့္ စခန္းေဆာက္ရန္ ေနရာ ရွာၾကသည္။

ေ၀ါတစ္ပင္လယ္ေကြ႕ႏွင့္ မုိင္၃၀၀ခန္႔ ကြာေသာ ေျမာက္ဘက္တြင္ အကာအကြယ္ေကာင္း၍ ေ၀းလံေသာ ကမ္းစပ္ တစ္ေနရာကို သူတို႔ ေတြ႕ၾကသည္။ ထုိေနရာသည္ သဲကႏၱာရမ်ား ၀ိုင္ေနသျဖင့္ ကုန္းလမ္းမွ သြား၍ လည္း မလြယ္ကူ ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတို႔သည္ ကမ္းရိုးတန္းသြား မီးသေဘၤာတစ္စင္းတြင္ ေရတပ္ သံုး ပစၥည္းမ်ားတင္ကာ ထုိေနရာသို႔ သြားၾကသည္။ ၄၄ဂါလံ၀င္ စည္ပိုင္းမ်ားျဖင့္ ေလာင္စာဆီ ဂါလံ၅၀၀၊ အင္ဂ်င္အပိုပစၥည္းမ်ား၊ စည္သြတ္ဘူးမ်ား၊ လက္နက္ငယ္မ်ားႏွင့္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္မ်ား၊ ေရတပ္သံုး ကိုးလက္မအေျမာက္က်ည္ဆန္မ်ား၊ ေတာ္ပီဒို ၁၄စင္းတို႔ကို ထုိေနရာသို႔ ပို႔ၾကသည္။ ထုိပစၥည္းမ်ားမွာ ဂ်ာမန္ ေရငုပ္သေဘၤာမ်ား အားျဖည့္တင္း တပ္ဆင္ေပးရန္အတြက္ ျဖစ္သည္။

ထုိပစၥည္းမ်ားကို ကမ္းေပၚသို႔ သယ္ယူၿပီး သဲေတာင္ပူစာမ်ားၾကားတြင္ ျမႇဳပ္ႏွံထားသည္။ ပထမကမၻာ စစ္ႀကီး မျဖစ္မီ ရက္သတၱပတ္အနည္းငယ္အလိုတြင္ သူတို႔၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္ျဖည့္ငတ္းေရး စခန္းကို ေဆာက္လုပ္ ၿပီးစီး သြားသည္။
လိုသာတို႔ သားအဖသည္ ျမင္မ်ား၊ ေနာက္လုိက္မ်ားႏွင့္အတူ အိမ္သူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္လာၾကသည္။ အဂၤလိပ္မ်ားႏွင့္ ေတာင္အာဖရိက လက္ပါးေစမ်ားအား တစ္ပြဲတစ္လမ္း ထပ္မံ တုိက္ခုိက္ ရန္ ထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ လိေမာ္ျမစ္ကမ္းသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ သူတို႔အင္အားမွာ ၆၀၀ ခန္႔ ရွိလာသည္။ ဘုိ၀ါးဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မာရစ္က ဦးေဆာင္ၿပီး စတိုက္ရမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနသည္။ ေသနတ္မ်ား ကိုယ္စီလြယ္၍ က်ည္ဆန္အိမ္မ်ား ရင္ဘတ္၌ စလြယ္သိုင္းထားေသာ ဘို၀ါး ရဲေဘာ္ေဟာင္း မ်ား ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ေရာက္လာၾကသည္။

ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘုိသာႏွင့္စမတ္တို႔ ဦးေဆာင္ေသာ ေတာင္အာဖရီကတပ္မ်ားႏွင့္ သူတို႔ ဘုိ၀ါးရဲေဘာ္ ေဟာင္း မ်ား ရင္ဆုိင္ တုိက္ခုိက္ၾကရသည္။ လူအင္အား၊ လက္နက္အင္အားႏွင့္ ပစၥည္းအင္အားပါ အဘက္ဘက္ က သာၿပီး ေခတ္မီယႏၱရားမ်ား ပါ၀င္ေသာ ဘိုသာတို႔က အေပၚစီးရကာ လိုသာတို႔ အေရးနိမ့္ တပ္ ပ်က္ရေတာ့သည္။
လိုသာ့ အေဖဗိုက္တြင္ က်ည္ဆန္မွန္သြားသည္။ လိုသာသည္ ဖခင္ျဖစ္သူကို မိခင္ရွိရာ ၀င္းဟုပ္သို႔ ျပန္သယ္ၿပီး ျပဳစု ရန္ ေရွ႕တန္းမွ ျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။ သူျပန္ရမည့္ ခရီးကို မနီး၊ သဲကႏၱာရႀကီးကို ျဖတ္ေက်ာ္ ရမည္။ သို႔ေသာ္ ဖခင္ အား ျပဳစုေပးႏိုင္မည့္ မိခင္ရွိရာသို႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ခဲ့သည္။ ေရ မရွိေသာ သဲကႏၱာရျပင္က်ယ္ႀကီးကို မုိင္၅၀၀ ခန႔္ ျဖတ္သန္းရမည္။ အဘိုးႀကီး၏ ဒဏ္ရာက မခံခ်ိ မခံသာေအာင္ ခံစားရေသာအခါ လိုသာ က်ိတ္၍ ငိုမိသည္။

လိုသာ့ ဖခင္မွာ ႀကံ့ခုိင္သန္မာေသာ အဘိုးႀကီး ျဖစ္သျဖင့္ ရက္အေတာ္ၾကာမွ် တင္းခံႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုး ေသခါနီးတြင္ သားျဖစ္သူထံမွ ကတိတစ္ခု ေတာင္းသည္။
"အဂၤလိပ္ နဲ႔ တိုက္ရတဲ့ စစ္ပြဲဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးဆံုးပါဘူးလို႔ ေဖေဖ့ကို ကတိတစ္ခုေပးစမ္းပါ သားရယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ ကတိေပးပါတယ္ ေဖေဖ"
လိုသာ ဖခင္ ၏ ပါးကို ငုံ႔န္မ္းလိုက္သည္။ အဘိုးႀကီးက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီးႏွင့္ပင္ မ်က္စိမွိတ္သြားသည္။

လိုသာသည္ ဖခင္အေလာင္းအား သဲကႏၱာရထဲ၌ ေပါက္ေသာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ၾကြင္းနက္နက္ တူးကာ ျမႇဳပ္ႏွံသၿဂႋဳဟ္ခဲ့ၿပီး ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕သို႔ ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ အေရာက္ျပန္လာသည္။
ဂ်ာမန္တပ္မွဴးျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဖရန္ေကး သည္ လုိသာ၏ တန္ဖိုးကို နားလည္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ လုိသာ အား စစ္သားမ်ား စုေဆာင္းကာ တပ္ဖြဲ႕ဖြဲ႕စည္းရန္ တာ၀န္ေပးသည္။ လုိသာသည္ ဘို၀ါးစစ္သား လက္က်န္ မ်ား၊ ဂ်ာမနီမွ လာေရာက္ အေျခစိုက္ေနသူမ်ား၊ အာဖရိကလူမည္းလူမ်ိဳးစုမ်ားကို စုေဆာင္း ဖြဲ႕စည္းၿပီး ေတာင္အာဖရိက ျပည္ေထာင္စုတပ္ဖြဲ႕မ်ားကို ဆီႀကိဳ ရင္ဆုိင္ရန္ သဲကႏၱာရသို႔ ထြက္၍ ႀကိဳေစာင့္ေနသည္။

စမတ္ႏွင့္ ဘုိသာတို႔ ဦးေဆာင္ေသာ ေတာင္အာဖရိက တပ္ဖြဲ႕သည္ လူအင္အား ၄၀၀၀၀ျဖင့္ ေရာက္ လာသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဖရန္ေကးတြင္ ဂ်ာမန္စစ္သား ၈၀၀၀ သာရွိၿပီး ကမ္းရိုးတန္း မုိ ၁၀၀၀ အပါအ၀င္ စတုရန္းမိုင္ ၃၀၀၀၀၀ သာ ရွိေသာ နယ္ေျမကို ကာကြယ္ရမည္ ျဖစ္သည္။
စမတ္ႏွင့္ ဘိုသာ တို႔က အဘက္ဘက္မွ အင္အား သာလြန္ေနရာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးဖရန္ေကႏွင့္ လိုသာတို႔ အေရးနိမ့္ ရသည္။ တပ္ပ်က္ရသည္။ ေနာက္ဆံုး ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဖရန္ေကး ျခြင္းခ်က္မရွီ လက္နက္ခ် ရေသာ အခါ လိုသာ က လက္နက္မခ်။ သူ႔ဖခင္ အးေပးခဲ့ေသာ ကတိကို ေစာင့္ထိန္းေသာအားျဖင့္ သူ၏ လက္က်န္ တပ္သား အနည္းငယ္ ျဖင့္သာ ေျမာက္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ၿပီး ဆက္လက္တုိက္ပြဲ၀င္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။

လိုသာ၏မိခင္၊ ဇနီးႏွင့္ သားကေလးတုိ႔သည္ ၀င္းဟုပ္၌ ေတာင္အာဖရိကတပ္မ်ားက ဖြင့္လွစ္လိုက္ေသာ ဒုကၡသည္ စခန္းသို႔ ေရာက္သြားၿပီး သံုးဦးစလံုး ေသဆံုးသြားသည္။ သူတို႔သည္ တိုက္ဖြိဳက္ေခၚ အူေရာင္ ငန္ဖ်ား ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးရေသာ္လည္း လိုသာအဖို႔မွာမူ အဂၤလိပ္တို႔ေၾကာင့္ ေသဆံုးရသည္ဟုပင္ ခံယူသည္။ ၀င္းဟုပ္ရွိ သူတို႔မိသားစု ပိုင္ အိမ္ေျမမ်ား ပစၥည္းမ်ားလည္း သိမ္းပိုက္ခံရျပန္သည္။
သဲကႏၱရထဲလွည့္ကာ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ တစ္စုျဖင့္ လက္နက္မခ်ဘဲ ပုန္ကန္ေနေသာ လိုသာအဖို႔ အဂၤလိပ္ ႏွင့္ ေတာင္အာဖရိကေနာက္လိုက္မ်ားအေပၚ အမုန္းစိတ္မ်ား ဒီေရအလား တိုးပြားလာသည္။

လိုသာသည္ စိမ္းေရာင္စိုေနေသာ အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာေရျပင္ႀကီးကို ကမ္းနဖူးရွိ သဲေတာင္ပူစာ မ်ား ေပၚ၌ ျမင္းတစ္စီးျဖင့္ ရပ္ကာ ျမင္းေပၚမွေန၍ ဆံုးစမျမင္ေသာ ေရျပင္ကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း သူ႔ဘ၀ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ေျပာင္းေတြးေနမိသည္။

လိုသာသည္ အေမတူျဖစ္၍ ရုပ္ေခ်ာသည္။ ကုိယ္ခႏၶာကမူ ဖေအတူမုိ႔ ႀကံ့ခုိင္သန္စြမ္းသည္။ ေတာင့္တင္း ခုိင္မာသည္။ လိႈင္းတြန္႔သဖြယ္ေကာက္ေနေသာ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ ေၾကးနီေရာင္ဆံပင္မ်ားက ပခုန္းစြန္းအထိ ရွည္က်ေနသည္။ က်ားသစ္မ်က္လံုးကို ေရႊေရာင္မ်က္လံုးေပၚတြင္ မည္းနက္ ထူထဲေသာ မ်က္ခုံုးက အနားကြပ္ထား သည္။
သူ႔ျမင္ကြင္း ေအာက္ဘက္ရွိ ပင္လယ္ေကြ႕ ကမ္းစပ္၌ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ား ထုိးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေနသည္။ လိုသာသည္ လည္ပင္း၌ ခ်ိတ္ထားေသာ အေ၀းၾကည့္ မွန္ေျပာင္းကို လက္ႏွင့္ကိုင္ကာ မ်က္စိ တြင္ တပ္လုိက္ၿပီး ပင္လယ္ျပင္ကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ဘာမွ် မေတြ႕။ သူေစာင့္ေနသည္မွာ ရက္သတၱပတ္ အတန္ၾကာလာၿပီျဖစ္ရာ သူတို႔ မလာၾကေတာ့ၿပီေလာ။

လိုသာသည္ ျမင္းေပၚဆင္းကာ သဲျပင္တြင္ ထုိင္လိုက္ၿပီး အိတ္ထဲမွ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ထုတ္ကာ ဖတ္ ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ပင္လယ္ျပင္ကိုမွ မၾကာခဏ လွမ္းၾကည့္သည္။
ထုိသို႔ ၾကည့္လုိက္စဥ္မွာပင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးထဲမွ ေရငုပ္သေဘၤာႀကီးတစ္စင္း တျဖည္းျဖည္း ေပၚထြက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေရငုပ္သေဘၤာႀကီးသည္ ေရျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ လာသည္။

"ေဟး ... သူတို႔ ေရာက္လာၿပီပဲ၊ မလာေတာ့ဘးလို႔ ထင္ေနတာ" လိုသာ တစ္ေယာက္တည္း အားရပါးရ ေအာ္ေျပာ လုိက္သည္။
လိုသာသည္ ေရငုပ္သေဘၤာႀကီးကို အေ၀းၾကည့္မွန္ေျပာင္းျဖင့္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ပင္လယ္ျပင္တြင္ ေရာက္ ေနသည္မွာ အေတာ္ၾကာၿပီဟု ယူဆရသည္။ သေဘၤာတြင္ ေရးထားသည့္ အမွတ္တံဆိပ္ နံပါတ္ ျဖစ္ေသာ "ယူ-၃၂" ဟူေသာ စာတန္းပင္ ေရတုိက္စား၍ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးျဖစ္ေန၍ အေတာ္ဖတ္ ယူသည္။

ေရငုပ္သေဘ္ာဦးပိုင္းကုန္းပတ္မွာ လႈပ္ရွားမႈမ်ားဆီသို႔ လိုသာ မ်က္စိေရာက္သြားသည္။ ဦးပိုင္းမွ အဖံုးတစ္ခု ပြင့္ သြားၿပီး ေရတပ္သားမ်ား ထြက္ေပၚလာကာ ဦးထိပ္ဘက္ရွိ အျမန္ပစ္ခတ္၍ ရေသာ အေျမာက္ဆီ သို႔ ေျပးသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အေျမာက္ကို မိမိရွီေသာ ကမ္းေျခဘက္သို႔ခ်ိန္ကာ အသင့္ျပင္ လိုက္သည္။ ကမ္းေပၚမွ ပစ္ခတ္တိုက္ခိုက္ ပါက အသင့္တုံ႔ျပန္ႏိုင္ရန္ ျပင္ဆင္ထားမွန္းသိသာသည္။ ေခါင္းတိုင္ဘက္ ေမွ်ာ္စင္မွလည္း လူမ်ား ေပၚလာသည္။ အရာရွိမ်ား ျဖစ္မည္မွာ ေသခ်ာသည္။
လုိသာသည္ သူ႔အိတ္ထဲမွ မီးက်ည္တစ္လံုးကို ထုတ္ယူၿပီး အေပၚ ေထာင္ပစ္ခတ္ကာ အခ်က္ျပ လိုက္သည္။ အနီ ေရာင္ မီးလံုးႀကီးက ပင္လယ္ျပင္ေပၚတြင္ လင္းထိန္သြားသည္။ ေရငုပ္သေဘၤာမွလည္း အလားတူ ပစ္ခတ္ကာ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ အခ်က္ျပလာသည္။

လိုသာသည္ ျမင္းေပၚခုန္တက္ၿပီး ေတာင္ပုစာေအာက္သို႔ ဆင္းသြားသည္။ ေအာက္ေျခေရာက္ေသာ္ ကမ္းစပ္ သို႔ ကဆုန္စိုင္းစီးသြားရင္း ဦးထုပ္ကို လက္ျဖင့္ကိုင္ကာ ေ၀ွ႕ယမ္းျပသြားသည္။ ကမ္းစပ္ နဂါးပြက္အိုင္ အစြန္းရွိ သူတို႔ စခန္းဆီသို႔ လိုသာ ေရာက္သြားသည္။ ျမင္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး ယာယီ တဲကေလး မ်ားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ သူ႔လူမ်ားကို ႏိႈးလိုက္သည္။
"ထၾကစမ္း ... ထၾက ထၾက ... သူတို႔လာၾကၿပီ၊ မင္းတို႔ တယ္အအိပ္ႀကီးတဲ့ ကာလနဂါးေတြပဲ"
လိုသာက သူ႔လူမ်ားကို ကန္ေက်ာက္ဆြဲႏိႈးသည္။ သူႏွင့္ က်န္ရွိေနေသာ ေနာက္လိုက္မ်ားမွာ လူဆုိးဓားျပမ်ားသာ ရွိေတာ့သည္။ လုိသာ က်ဴေတာထဲမွ သစ္သားေလွကို ဆြဲထုတ္ရန္ အမိန္႔ေပး လိုက္သည္။ ေလွမွာ ေလးလံလြန္း သျဖင့္ တစ္ဘက္လွ်င္ လူ ၂၀ခန္႔စီတြန္းၿပီး ထုတ္လာရသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ပစၥည္းမ်ား သယ္ထုတ္အသင့္ျပင္သည္။

ညေမွာင္လာၿပီ။ လက္ဆြဲမီးအိမ္ကို ထြန္းလုိက္ၿပီး လက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ေလွဦးတြင္ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔လူမ်ားက ေလွကို ေရငုပ္သေဘၤာဆီမွ အခ်က္ျပမီးက အခ်က္ျပေနသည္။ ထုိမီးဆီသို႔ သူတို႔ ေလွာ္ခတ္သြားသည္။ ေရငုပ္သေဘၤာေဘး သို႔ သူတို႔ ေရာက္သြားသည္။ အေပၚမွ ဂ်ာမန္ေရတပ္မ်ားက အသင့္ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။
လိုသာက ေလွေပၚမွေန၍ ေရငုပ္သေဘၤာေပၚသို႔ လွမ္းၿပီး ခုန္ကူးလိုက္ရာ သေဘၤာသားတစ္ေယာက္က လက္ကမ္း ၿပီး ဆြဲယူ ဆီးႀကိဳလုိက္သည္။ ေရငုပ္သေဘၤာ ကပၸီတန္က လိုသာအား သေဘၤာ ေမာင္းခန္း ထဲမွေနၿပီး ေစာင့္ႀကိဳေန သည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ေရငုပ္သေဘၤာကပၸီတန္ ကတ္ခုိလာပါ"
ကပၸီတန္က သတိဆြဲအေလးျပဳၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေရွ႕တစ္လွမ္း တိုးသြားၿပီး လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ေတြ႕ရတာ အလြန္ပဲ ၀မ္းသာပါတယ္ဟာ ဒီလာေရး၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာမွာ ေလာင္စာ ဆီက ႏွစ္ရက္စာပဲ က်န္ေတာ့တာ" ကပၸီတန္က လိုသာ ဒီလာေရအား ဆက္ေျပာသည္။
"ခင္ဗ်ား ရဲ႕ သေဘၤာခရီးစဥ္ ေအာင္ျမင္ရဲ႕လား ကပၸီတန္" လိုသာက ျပန္ေမးသည္။

"ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပင္လယ္ျပင္မွာ ခရီးလွည့္ၿပီး တိုက္ခိုက္ေနတာ ရက္ေပါင္း ၁၂၆ရက္ ရွိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုက္ခုိက္ ႏွစ္ျမႇဳပ္ခဲ့တဲ့ ရန္သူသေဘၤာေတြရဲ႕ စုစုေပါင္းတန္ခ်ိန္ဟာ ႏွစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ရွိပါၿပီ"
"ဘုရားသခင္ရဲ႕ ေစာင့္မၾကည့္ရႈမႈေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနာက္ထပ္ တန္ႏွစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ႏွစ္ျမႇဳပ္ ႏိုင္ဦးမွာပါ"
"ဘုရားသခင္အျပင္ ခင္ဗ်ားကူညီမယ့္ ေလာင္စာဆီေတြနဲ႔ဆိုယင္ ျဖစ္လာရမွာေပါ့ဗ်ာ"
ကပၸီတန္က ေအာက္ဘက္ကုန္းပတ္တြင္ ေလွႀကီးေပၚမွ သယ္တင္ေနေသာ ဆီေပပါမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ ၿပီးေနာက္ လုိသာဘက္လွည့္ကာ ေျပာလိုက္ျပန္သည္။

"ခင္ဗ်ားမွာ ေတာ္ပီဒိုေတြလဲ ရွိတယ္ မဟုတ္လား"
"ရွိပါတယ္ အဆင္သင့္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ ေလာင္စာဆီ အလ်င္ျဖည့္ထားတာက ပိုစိတ္ခ်ရမယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ဆီမျဖည့္ရယင္ မေတာ္တဆ အဂၤလိပ္သေဘာေရာက္လာယင္ မခက္ပါလား၊ ခင္ဗ်ား အေျမာ္ အျမင္ ႀကီးပါေပတယ္" ကပၸီတန္က ခ်ီးက်ဴးလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အရာရွိေတြက ခင္ဗ်ားကို ဂုဏ္ျပဳဧည့္ခံပါရေစဦး ဟာဒီလာေရး၊ သေဘၤာ၀မ္းထဲကို လုိက္ခဲ့ပါ။

ေရငုပ္သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ထဲသို႔ သံေလွကားမွ ဆင္းလာစဥ္ အနံ႔အသက္မ်ားေၾကာင့္ လိုသာ ပ်ိဳ႕ခ်င္လာသည္။ လူ ၆၀ခန္႔သည္ ဤေရငုပ္သေဘၤာထဲတြင္ ေလေကာင္းေလသန္႔ မရ၊ ေနေရာင္မျမင္ရဘဲ လခ်ီ၍ ေနခဲ့ရသည္။ ေရခ်ိဳးစရာ၊ အ၀တ္ေလွ်ာ္စရာလည္း မရွိ၊ ၁၂၆ရက္လံုးလံုး အိပ္ခဲ့ရေသာ အိပ္ရာမ်ားကလည္း လဲစရာ ဖယ္စရာ မရွိ။ ေျခအိတ္မ်ား ဖိနပ္မ်ားကိုလည္း မလဲတမ္၊ မဖယ္တမ္း၊ မခၽြတ္တမ္း ၀တ္ထားရသည္။ မစင္ႏွင့္ အညစ္အေၾကးမ်ားကိုလည္း တစ္ေန႔မွ တစ္ခါသာ စြန္႔ပစ္ႏိုင္သည္။ သည္ေတာ့ သေဘၤာ၀မ္းထဲ၌ အနံ႔အသက္ မေကာင္းသည္မွာ မဆန္းပါေခ်။
ကပၸတီတန္က သူ၏ အရာရွိမ်ားႏွင့္ လုိသာအား မိတ္ဆက္ေပးသည္။

"ရန္သူသေဘၤာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သတင္းေလး ဘာေလးမ်ား ရထားေသးသလား ဟာဒီလာေရး" ကပၸီတန္ က ဖန္ခြက္မ်ားထဲသို႔ အရက္မ်ား နည္းနည္းစီငွဲ႕ထည့္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ပုလင္းထဲ၌ အရက္ ကုန္သြားေသာအခါ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ရထားတဲ့သတင္းက တနဂၤေႏြတစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေနၿပီ"
လိုတာႏွင့္ ေရတပ္အရာရွိမ်ား ဖန္ခြက္ေျမႇာက္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ကာ ေသာက္ၾကသည္။ ထုိ႔ေနာက္ လုိသာက ဆက္ ေျပာ သည္။
"အုတ္ကလန္ စစ္သေဘၤာဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ရွစ္ရက္က ဒါတန္းဆိပ္ကမ္းမွာ ဆိုက္ကတယ္၊ နယူးဇီလန္ ေျခလ်င္တပ္သား ၂၀၀၀ အဲဒီသေဘၤာမွာ ပါလာတယ္၊ ၁၅ရက္ေန႔မွာ ျပန္ထြက္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ ရတယ္"

ေတာင္အာဖရိက ျပည္ေထာင္စုရွိ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းမ်ားထဲတြင္ သူပုန္မ်ားအေပၚ လိုလားသူ အမ်ားအျပား ရွိေနသည္။ ဘို၀ါးစစ္ပြဲတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ား၏ မ်ိဳးဆက္မိသားစုမ်ားသည္ ေတာင္အာဖရိက မီးရထားႏွင့္ ဆိပ္ကမ္းအာဏာပိုင္အဖြဲ႕ လက္ေအာက္၌လည္း အမႈထမ္းေနၾကသည္။ စာတိုက္ႏွင့္ ေၾကးနန္းဌာန၌ အခ်က္အျခာက်ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ လည္း ရွိေနသည္။
သို႔ျဖင့္ အေရးႀကီးေသာ သတင္းမ်ားကို စုေဆာင္းကာ ဂ်ာမန္သူလွ်ိဳမ်ားထံ ေပးပို႔ၾကရာ လုိသာတို႔ သတင္းမ်းာ ရရွိ ေနျခင္း ျဖစ္သည္။
လိုသာ က ေတာင္အာဖရိကဆိပ္ကမ္းမ်ားသို႔ သေဘၤာမ်ား အ၀င္အထြက္စာရင္းကို ဖတ္ျပသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ သတင္းေတြက အိုကာဂ်ာမန္မွာ ရွိတဲ့ ေၾကးနန္းရုံးက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လူတစ္ေယာက္ဆီက ရတာ၊ အဲဒီ ကေန ကၽြန္ေတာ့္လူေတြ သဲကႏၱာရျဖတ္ၿပီး သြားယူရွိတာ ငါးရက္ၾကာတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေပးတဲ့သတင္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္အဖို႔ ေနာက္ တစ္ဆင့္ စစ္ဆင္ေရး ဆက္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေထာက္အကူ ျပဳပါတယ္"
ကပၸီတန္က ေျမပံုေပၚတြင္ ရန္သူ႔သေဘၤာေနရာမ်ားကို လိုက္မွတ္သားထားလိုက္သည္။
"အရက္နည္းနည္း ထပ္ယူပါဦးလားဗ်ာ"
"ေတာ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကုန္းေပၚျပန္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လူေတြ ပစၥည္းတင္ကာ ႀကီးၾကပ္ေပးရဦးမယ္"
လုိသာသည္ သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ထဲ၌ မေနခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ယဥ္ေက်းစြာ ျငင္းပယ္ကာ ကုန္းပတ္ေပၚ ကမ္းစပ္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။

ဆီပီပါမ်ားထဲမွ ဆီမ်ားကို သေဘၤာဆီ သိုေလွာင္ေသာ တုိင္ကီႀကီးထဲသို႔ ေလာင္းထည့္သည္။ ပီပါမ်ားကို အေပါက္မ်ား ေဖာက္ၿပီး ေရထဲျမႇဳပ္ပစ္သည္။ ဆီမ်ား ထည့္ၿပီးေနာက္ ေတာ္ပီဒိုမ်ားကို ေရငုပ္သေဘၤာ ေပၚသိုိ႔ တင္ေပးသည္။ အားလံုး တင္ၿပီးေသာအခါ နံနက္ေလးနာရီ ေက်ာ္ေနေပၿပီ။
သေဘၤာထြက္ခါနီးတြင္ လိုသာသည္ ေရငုပ္သေဘၤာဆီသို႔ ကမန္းကတန္းသြားၿပီး ကပၸီတန္ႏွင့္ အေရးတႀကီး ေတြ႕သည္။

"ကပၸီတန္ ... ကၽြန္ေတာ့္လူတစ္ေယာက္ အခုပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စခန္းကို ေရာက္လာတယ္၊ အုိကာဟင္ဂ်ာကေန ဒီကို လာတာ ငါးရက္ၾကာတယ္၊ သူ႔ဆီမွာ သတင္းထူး သတင္းေကာင္းေတြ ပါလာ တယ္"
ကပၸတီတန္က အံ့ၾသ၀မ္းသာရိပ္မေပၚေအာင္ မ်ိဳသိပ္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ လုိသာ ဆက္ေျပာေနသည့္ စကားကို နားေထာင္ေနစဥ္တြင္ သူ႔လက္မ်ား မသိမသာတုန္ေနသည္။
"ကိပ္ေတာင္းဆိပ္ကမ္းက လက္ေထာက္အရာရွိတစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူပဲ၊ အဂၤလိပ္တုိ႔ရဲ႕ ခရူဇာတိုက္ သေဘၤာႀကီးတစ္စင္းဟာ ေနာက္ရွစ္ရက္အတြင္း ကိပ္ေတာင္းဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္လာဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနတယ္တဲ့၊ သေဘၤာႀကီး နာမည္က "အင္ဖလက္စီတယ္" တဲ့၊ အဲဒီသေဘၤာဟာ ဂ်ီတေရာ္တာ ကေန ၅ရက္ေန႔က ထြက္လာတယ္ တဲ့၊ ကိပ္ေတာင္းကို တုိက္ရုိက္လာေနတယ္တဲ့"
ကပၸီတန္က လိုသာ စကားၾကားရေသာအခါ လုိသာအား သေဘၤာေအာက္ထပ္ရွိ ေျမပံုစားပြဲသို႔ ေခၚသြား သည္။ ေျမပံု ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနရင္း ေရေၾကာင္းျပ အရာရွိအား ေမးခြန္းမ်ား လွမ္းေမးသည္။

"ရန္သူ အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ ပထမတန္းစား ခရူဇာတိုက္သေဘၤာဟာ အျမန္းႏႈန္း ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ"
"ခန္႔မွန္းေျခ ေရမုိင္ ၂၂မိုင္ႏႈန္း ရွိတယ္" အရာရွိက ေထာက္လွမ္းေရးဖိုင္မွ စာရြက္မ်ားကို လွန္ေလွာ ၾကည့္ၿပီး ေျဖသည္။
"ဟာ ..."
ကပၸီတန္သည္ ေျမပံုေပၚတြင္ ဂ်ီတေရာ္တာမွ ေန၍ အာဖရိကတိုက္၏ အေနာက္ဘက္ ကမ္းရိုးတန္းအတိုင္း ေအာက္ဘက္သို႔ အၾကမ္းေရးဆြဲ သတ္မွတ္လာၿပီး ဂြတ္ဟုပ္အငူကို ေကြ႕ပတ္လိုက္သည္။
"ဒီေန႔ ၁၈၀၀ နာရီမွာ တုိ႔သေဘၤာဟာ တိုက္ကင္းလွည့္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိမယ္၊ တစ္နာရီအတြင္း တို႔ ဒီက ထြက္ရ မယ္၊ တို႔ သူ႔ကို အခ်ိန္မီ ေတြ႕ႏိုင္တယ္"
ကပၸီတန္သည္ ေျမပံုေပၚတြင္ ငုံ႔ၿပီး ေရးမွတ္ တြ္ကခ်က္ေနရာက ေျပာလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ စားပြဲနားတြင္ ၀ိုင္းေန ေသာအရာရွိမ်ားအား ေမာ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္။

"ရိုးရိုးသေဘၤာ မဟုတ္ဘူး၊ အဂၤလိပ္ ခရူဇာ တိုက္သေဘၤာႀကီးပဲ၊ သေဘၤာနာမည္ က အင္ဖလက္စီဘယ္တဲ့၊ ေဖာက္ကလန္ကၽြန္း မွာ တို႔ရဲ႕ဂ်ာမန္ ဆရွာေဟာ့စ္ သေဘၤာကို နစ္ျမႇဳပ္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္သေဘၤာနဲ႔ တစ္မ်ိဳး တစ္စားတည္း ပဲ၊ ေအး ... တို႔အတြက္ အခြင့္အေရး ျပန္ရတာေပ့ါ၊ ကိုင္ဇာ နဲ႔ အမိဂ်ာမနီျပည္အတြက္ ဆု လက္ေဆာင္ အျဖစ္ တို႔က ယူေဆာင္သြားရမွာေပါ့"

ဆက္ရန္
.