တင္႔တယ္ ၏ ကမၼဖလ အပိုင္း (၁၆)

သူတုိ႔သံုးဦး

ကၽြႏ္ုပ္၏ ေသေရး႐ွင္ေရးျဖစ္ေသာ ႀကိဳးဒဏ္မွ သက္ညွာစြာ အျခားဒဥ္ကုိ ေျပာင္းလဲႊေပးပါရန္ သမၼတႀကီး ထံသုိ႔ တင္သြင္းသည့္ အသနားခံစာကုိ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက ယေန႔ မွတ္ခ်က္ေရးသားေတာ့ မည့္ေန႔ ျဖစ္ေပရာ ယေန႔သည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ကံၾကမၼာကုိ ဖန္တီးေတာ့မည့္ေန႔ျဖစ္၏။ ျပည္ထဲေရး၀န္ႀကီးက သက္ညွာစြာ စဥ္းစားဖုိ႔ မွတ္ခ်က္ေရးပါက ကၽြႏ္ုပ္မွာ တစ္သက္တစ္ကၽြန္းဒဏ္ကုိ ခံရမည္။ သက္ညွာစြာ စဥ္းစား ဖုိ႔ မလုိဟု မွတ္ခ်က္ေရးပါက ကၽြႏ္ုပ္မွာ ခုနစ္ရက္အတြင္းတြင္ ႀကိဳးစင္၌ ဘ၀ကူးရေပေတာ့မည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ ယေန႔ စိတ္၌ အထူးပင္ တုန္လႈပ္ေနမိ၏။ တုန္လႈပ္ေနေသာ္လည္း မေနသာေပ။ ကံတရားက ကၽြႏ္ုပ္ အား သေရာ္ထားသည္ကုိ လက္တံု႔ျပန္၍ ဤမွတ္တမ္းကုိ မဆံုးလွ်င္ ဆံုးေအာင္ေရးကာ ကံၾကမၼာကုိ အျပန္တစ္ရာ သေရာ္ခဲ့လုိေပေသးသည္။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ကား ေရးခ်ိန္မရေတာ့။ ကသုတ္က ယက္ ပင္ ေရးရေပေတာ့မည္။

အသန္႔ႏွင့္ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေတြ႕ဆံုၾကၿပီးသည့္ေနာက္ ေျခာက္လခန္႔ ၾကာသြားသည္၌ ကၽြႏု္ပ္မွာ ရန္ကုန္တြင္ အေျခစုိက္မိၿပီး ေမာင္ညိမ္းေအာင္၏ဇနီး အေရးပုိင္သမီးတြင္လည္း သားေယာက္်ားကေလး ဖြားျမင္သည္ မွာ ၾကားသိရ၏။ ထုိ႔အျပင္ ကေလးမွာ ေလဆန္နာပါ၍ လာေသာေၾကာင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေဆးကု လာၾကမည္ ဟု သိရ၏။

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးကုိ ေၾကညာမည္ျဖစ္ေသာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလသုိ႔ ေရာက္အံ့ဆဲဆဲကေလး၌ ရန္ကုန္ ကၽြန္ုပ္၏ အလုပ္တုိက္ အေပၚထပ္တြင္ မင္းေပါင္း စံုေလေတာ့သည္။ ဦးေဒါန၊ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ ဇနီးႏွင့္ကေလး၊ အမွီ တုိ႔ တစ္စုသည္ ေနရင္းဇာတိၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္သုိ႔ ကေလးကုိလည္း ေဆးကုရင္း လြတ္လပ္ ေရးေအာင္ပဲြကုိလည္း ၾကည့္ရင္း ေရာက္လာၾက၏။ မႏၱေလးမွ ႏုိင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ ဂုိဏ္းခ်ဳပ္ ဆရာ ေတာ္ႀကီး တစ္ပါးႏွင့္အတူ ႂကြလာေသာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာ လည္း သရက္ေတာ ေက်ာင္းတုိက္ တြင္ ေရာက္လ်က္႐ွိ၏။

ဤ အခ်ိန္သုိ႔ မတုိင္မီ ေျခာက္လအတြင္း၌ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အသန္႔တုိ႔လင္မယား ဆက္ဆံပံုမွာလည္း ပုိမုိ ရင္းႏွီး လာခဲ့ေပသည္။ မည္မွ်အထိ ရင္းႏွီးခဲ့သည္ ဟူမူကား အသန္႔၏ခင္ပြန္း ဦးစိန္ေမာင္သည္ လက္စသတ္၌ မိဘခ်မ္းသာေသာ အ႐ွိန္ျဖင့္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကပင္ အေတာ္ ေတခဲ့ ေပခဲ့ေပရာ မိဘမ်ား အနိစၥ ေရာက္ၾကေသာအခါ၌ ကုိယ့္မင္း ကုိယ့္ခ်င္း၊ ကုိယ့္ျမင္း ကုိယ္စုိင္း၍ စစ္ကုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေနသူ ျဖစ္သည္ ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ အစင္းသား သိရၿပီးျဖစ္၏။ အရက္ေသာက္လုိက္သည္မွာလည္း ၀ီေခၚ၍ ေပေတာ့ သည္။

ေျခာက္လ ခန္႔ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေပါင္းသင္းခဲ့ရာ၌ ၄၈ ခုႏွစ္ဦးအစသုိ႔ ေရာက္ခဲ့ေသာအခါ ဦးစိန္ေမာင္ စက္သံုးလံုး အနက္ ၂ လံုးမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္တြင္းသုိ႔ ေရာင္းေပါင္ သေဘာမ်ိုး ေရာက္၍ လာခဲ့ၿပီးလွ်င္ စက္ပါးဝယ္ ရန္ စပါးဖုိးတုိ႔ကုိလည္း ကၽြႏ္ုပ္ကပင္ ထုတ္ေပးထား၍ ဆန္အိတ္မ်ားအျဖစ္ျဖင့္ ျပန္လည္ ေပးဆပ္ရန္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ထား ရ၏။ ေငြလည္းႏိုင္၊ အလုပ္၌လည္း လာဘ္ျမင္စျပဳေသာ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဆန္စပါး ကိစၥကုိ ဖိ၍လုပ္မည္ႀကံပါက လက္ထဲ၌ ဆန္စက္မ်ား ကုိယ္ပုိင္႐ွိေနမွ အစုိးရ ကုိယ္စားလွယ္ လုပ္ရာတြင္ လြယ္ကူမည္ဟု တြက္ခ်က္ကာ ဦးစိန္ေမာင္အားေငြေမွ်ာထားျခင္းျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ " စကားကုိ သာေစ ... စာခ်ဳပ္ကုိ နာေစ" ဟူေသာ ေငြ ႐ွင္ေၾကး႐ွင္တုိ႔၏ ေဆာင္ပုဒ္အတုိင္း ဦးစိန္ေမာင္၏ အေပၚ၌ တကယ္ပင္ ၾကပ္တည္းေသာ ေခါင္းပံုျဖတ္ စာခ်ဳပ္မ်ားကုိ ခ်ဳပ္ဆုိထားခဲ့၏။ သုိ႔တုိင္ေအာင္ ဦးစိန္ေမာင္အား ယခုကဲ့ သုိ႔ စက္၀ါးရန္ စပါး၀ယ္ဖုိ႔ ေငြလံုး ေၾကးလံုး ထုတ္ေပးထားျခင္းမွာ စင္စစ္၌ ဦးစိန္ေမာင္ကုိ ေမတၱာ ႐ွိလွ၍ကား မဟုတ္။ အသန္႔အား ညွာတာ ေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။

ယင္းသည္ကား ယခု ၄၈ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလဦးက အေျခအေနပင္ ျဖစ္၏။
ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာ၍ ေအာင္ပဲြႀကီးၿပီးေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဦးေဒါနတုိ႔အား ရန္ကုန္ အေနာက္ပုိင္း ၌ တုိက္တစ္လံုး သီးသန္႔ငွား၍ေပးရ၏။ အေၾကာင္းမွာမူ ကၽြႏ္ုပ္၏ တုိက္အထပ္မွာ သူတို႔ မိသားတစ္စု ေနထုိင္ရန္ လံုေလာက္ေအာင္ အက်ယ္၀န္းလွေပ။ ထုိ႔ျပင္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္၏ ကေလးမွာ ေလဆန္နာ ျဖင့္ တက်ည္က်ည္တက်ာက်ာ ငုိလွေသာေၾကာင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ကလည္း အားနာၾက ေလသည္။ ဇန္န၀ါရီလ ၆ ရက္ေန႔၌ သူတုိ႔မိသား တစ္စု တုိက္သစ္သုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားၾက၏။

ကၽြႏ္ုပ္ကား ေန႔ပုိင္းတြင္ ပ်ိဳးလက္စအ႐ွိန္ ရ၍လာၿပီျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္းမ်ားကုိ တြင္တြင္ႀကီးလုပ္လ်က္ ညေနပုိင္း တြင္ကား ဦးေဒါနတုိ႔၏ တုိက္တြင္သာ အခ်ိန္ကုန္ကာ ည ၁၀ နာရီခန္႔က်မွ ကၽြႏ္ုပ္၏ တုိက္ခန္း သုိ႔ ျပန္ ေလ့႐ွိ၏။ ယခင္က ကုလားေဟာ္တယ္ဆုိင္တစ္ခုမွ ထမင္းခ်ိဳင့္ျဖင့္ ထမင္းပုိ႔သည္ကုိ လေပးေပးကာ စားေသာက္ေနခဲ့ေသာ္လည္း ယခုမူ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သက္ခဲျဖစ္ေသာ အမွီ၏ လက္ရာကေလးမ်ားကုိ ၿမိန္႐ွက္ စြာ စားေသာက္ေနရျပန္ေပၿပီ။ အမွီတုိ႔အား ေ႐ႊတိဂံုဘုရား၊ ဆူးေလဘုရား၊ ငါးထပ္ႀကီး၊ က်ိဳက္၀ုိင္းစသည့္ တန္ခုိးႀကီးဘုရားမ်ားသုိ႔ လုိက္၍ ပုိ႔ရသည္မွာလည္း ေက်နပ္မဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးပင္။

ထုိသုိ႔ ႐ွိရသည္ကတည္းကပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ဘ၀အဓိပ႒ာန္ လက္စားေခ်ရန္ အခ်က္ႀကီးကုိ တစ္ရံတစ္ ဆစ္မွ် မေမ့မေလ်ာ့ခဲ့။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဤအခ်ိန္ ဤကာလတြင္ ရပ္ေ၀းမွ အဆင္သင့္ ကံပင့္သျဖင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ ေရာက္ေနေသာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာကုိ ျမန္ျမန္ပ်ံေတာ္မူေအာင္ အသုိ႔ ႀကံရပါမည္နည္းဟု ဥာဏ္နီ ထုတ္ရျပန္၏။ ဥာဏ္နီထုတ္ေသာအခါတြင္ လုိလွ်င္ ႀကံဆနည္းလမ္းရဟူသည့္အတုိင္း အႀကံေပၚ၍ လာရ ျပန္ေပသည္။

တစ္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္မွ ဘုရားေတြကုိ စံုစံုလင္လင္ ဖူးရၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အမွီတုိ႔ အိမ္သားတစ္စု အား ပဲခူးေ႐ႊေမာ္ေဓာသုိ႔ လုိက္၍ပုိ႔၏။ သုိ႔အပုိ႔တြင္ မႏၱေလးသုိ႔ ျပန္ေတာ့အံ့ဆဲဆဲျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာ လည္း ပါ၍ လာေပသည္။ ပဲခူးသုိ႔ ေရာက္ၾကေသာအခါ၌ ေ႐ႊေမာ္ေဓာဘုရားကုိ ဖူး၍ တစ္ေန႔လံုး ေနၾကရာတြင္ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသည္ ဘုရား၌ ၀တ္ျပဳေနေသာ ကပၸီယ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားဆက္ရ၍ ထုိအဘုိးႀကီးက ေ႐ွးေပစာတစ္ထုပ္ကုိ ဆရာေတာ္အား ျပ၏။ ထုိေပစာထုပ္မွာ အေတာ္ပင္ ႏြမ္းလ်က္ ေ႐ွးေဆးစာမ်ား ျဖစ္ေနသည္တြင္ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာကား ၀မ္းသာ၍မဆံုးေတာ့ေပ။

ေပစာထုပ္ ယူလာေသာ ကပၸီယအဘုိးႀကီးအား ကၽြႏ္ုပ္က ေငြငါးက်ပ္ ေပးလုိက္ၿပီးလွ်င္ ေပစာထုပ္ကုိ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာအား ေပးရန္ ေတာင္းပန္ရ၏။ အဘုိးႀကီး ၀မ္းသာ၍မဆံုးသလုိ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာ ကလည္း ကၽြႏ္ုပ္ အား ခ်ီးမြမ္း၍ မၿပီးႏုိင္ေပ။ " တယ္ၿပီး သဒၶါ တရား ထက္ေပကြာ" ဟု ေပစာထုပ္ကုိ တကုိင္ကုိင္ ႏွင့္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး မိန္႔၏။
တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ စကားေျပာရာက ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာမွာ ၿမိဳင္နံ႔သာ ဦးကု႑လတုိ႔ကုိ အားက်လ်က္ ေဆးစာ အမ်ိဳးမ်ိဳးကုိ စုေဆာင္းေနသည့္အျပင္ အာယု၀ဎုနေဆးမ်ားကုိလည္း အႀကီးအက်ယ္ လုိက္စားေန ေသာ ဆရာေတာ္ျဖစ္သည္ကုိ သိရ၏။

ဆရာေတာ္မ်ားမွာ ဤသုိ႔ေသာ ကုိယ္ပုိင္လုပ္ငန္းကေလးေတြ ႐ွိ တတ္ၾကသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းသား ဘ၀ကပင္ သိ႐ွိခဲ့ၿပီးျဖစ္ရာ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ အခ်ိဳး တဲ့ၾကဖုိ႔ကား မ်ားစြာ မခဲယဥ္း လွေပ။ အခ်ိဳ႕ ကုိယ္ေတာ္တုိ႔မွာ (ႀကိး) တစ္ရာ့ ေျခာက္ဆယ္ ဆီးေဆးကုိ ၀ါ သနာပါ၍ ေတာတစ္ခြင္ကုိ လွည့္ကာ သက္ရင္းႀကီး၊ ေရသူႀကီး စသည္တုိ႔ကုိ စုေဆာင္းၾကရသည္မွာ အေမာပင္ျဖစ္၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ ဆရာေတာ္ တုိ႔မွာကား (ယမ္း၀ိမ္းဆပ္ျပာ၊ ဇ၀က္သာ၊ ဒုတၳာ ေၾကးႏွင့္ေရာ) အစ ႐ွိေသာ လကၤာတုိ႔ကုိ အားကုိး ၍ ႐ွဴး႐ွဲ႐ွဴး႐ွဲႏွင့္ ဘူးထဲကေရပါကာ မူးပဲမွ ေငြမလာေသာ မေရရာသည့္ အဂၢိရတ္လုပ္ငန္းကုိ လုိက္စားၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဦးေလး ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသည္ အထက္၌ ဆုိခဲ့သည့္ အတုိင္း အာယု၀ၯန ကုိ လုိက္စားေနသည္မွာ မဆန္းလွပါေပ။

ပဲခူးမွရန္ကုန္သုိ႔ ျပန္ေရာက္ၾကၿပီးသည့္ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ပိဋကတ္တုိက္ေဟာင္း တစ္ခု သုိ႔ ေျပး၍ အလစ္တြင္ ေ႐ွးေပစာေဟာင္းတစ္ခုကုိ ဆဲြခဲ့၏။ ေပစာေဟာင္း၏ အူအတြင္းသားမ်ားမွာ ကား ထိလုိက္လွ်င္ ပဲ့ေႂကြေတာ့မတတ္ အုိမင္းေနေသာ ေပ႐ြက္ေဟာင္းမ်ား ျဖစ္ေပရာ ထုိေပ႐ြက္ေဟာင္း အလြတ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ႀကံစည္ရင္းစဲြအတုိင္း " စိန္ေတေဇာၿငိမ္း အာယု၀ၯနေဆးႀကီး" ဟူ၍ ေ႐ွးလက္ေရးျဖင့္ ဆူးေလဘုရား က ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ အိပ္ငုိက္ေနသူေဗဒင္ဆရာတစ္ေယာက္အား ပုိက္ဆံေပး၍ ေန႔ခ်င္းၿပီး ေအာင္ ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ ေရးခုိင္း၏။ ေလာကတြင္ " ယမ္းေတေဇာၿငိမ္း " ဟူ၍သာ ႐ွိၿပီးလွ်င္ လ စိန္ေတေဇာၿငိမ္း" ဟူ၍ မ႐ွိသည့္အတုိင္း ကၽြႏ္ုပ္ စီစဥ္ေရးသားေသာ အာယု၀ၯနေဆးကုိသာ ေဖာ္၍စားမိ ပါက ၂-ရက္ ၃-ရက္ႏွင့္ အူျပတ္ကာ ကိစၥတံုးဖုိ႔သာ ႐ွိေပသည္။

ေပစာ႐ြက္အေဟာင္း ၌ ေရးသားၿပီးေသာ ညဦး၌ သရက္ေတာေက်ာင္းတုိက္သုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္သြားကာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာအား ဘိလပ္ရည္ကပ္၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေပစာဘက္သုိ႔ စကားဆြယ္သြားရင္း " ဘယ္ႏွယ္လဲ ဘုရား ...၊ ပဲခူးက လွဴလုိက္တဲ့ေပစာထုပ္ကုိ ၾကည့္ၿပီးၿပီလားဘုရာ့ ... " ဟု ေလွ်ာက္လုိက္ရာ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာက " ေအးကြ ... ၾကည့္ၿပီးၿပီ၊ ေပက တစ္ထုပ္ထဲမဟုတ္ဘူးကြ၊ ေပအမ်ိဳးမ်ိဳး ေရာ ေနတာ၊ အကၡရာစဥ္ေတာင္ မပါဘူး ဒါေပမဲ့ ... အားလံုး ေဆးစာခ်ည့္ပဲ၊ မႏၱေလးေရာက္မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ရမယ္၊ ခုေတာ့ အာဂႏၱဳေနရေသးေတာ့ က်က်နနလဲ မၾကည့္အားေသးပါဘူးကြယ္" ဟု မိန္႔ေတာ္မူ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေပစာထုပ္ကုိ ေတာင္းယူ၍ ၾကည့္ရာက ဆရာေတာ္ တံပူ၀ါးရန္ တမာသားတံပူကုိ ထအယူ တြင္ အက်ႌအတြင္းဘက္ ၌ ေဆာင္ခဲ့ေသာ စိန္ေတေဇာၿငိမ္း အာယု၀ၯန လံၾကဳပ္ ေဆးညႊန္းေပ႐ြက္ကုိ ေပ ထုပ္ ေအာက္ဆံုးနားက သြင္းညွပ္ထည့္ထားလုိက္ရ၏။ ဤေဆးညႊန္းေပ႐ြက္သည္ သူ႔အ႐ွိန္ႏွင့္သူ အခ်ိန္ တန္က တန္ခုိးျပေပလိမ့္မည္ဟု စိတ္ကူး၍ ဆရာေတာ္အား ၀တ္ခ်ကာ ႏႈတ္ဆက္၍ျပန္ခဲ့၏။

ဆရာေတာ္ မႏၱေလးဘက္သုိ႔ ျပန္၍ ႂကြသြားၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ေနာက္ဆံုး ေပၚရန္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ ၏ သားကေလး ပူတူးဘက္သုိ႔ ျမားဦးလွည့္ခဲ့ရျပန္ေပသည္။ ပူတူးကေလးမွာ ေလဆန္နာ ေၾကာင့္ တစ္ေန႔လံုး တစ္ညလံုး ငုိသံမစဲဘဲ ႐ွိေနေလရာ ကေလးထိန္းရန္ ေခၚ၍ လာေသာ ၉- ႏွစ္အ႐ြယ္ အထိန္းသူငယ္မကေလးမွာ ညတုိင္း အိပ္ပ်က္႐ွာေသာေၾကာင့္ ေန႔လယ္ ေန႔ခင္း၌ တငုိက္ငုိက္ ေန႐ွာေလ့႐ွိေပသည္။ ငုိက္ျပန္လွ်င္လည္း အ႐ုိက္ခံရတတ္၏။

တစ္ညေနတြင္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ အမွီတုိ႔တုိက္သုိ႔ ေရာက္သြားသည္၌ ကံရဲေဘာ္ႀကီး ကူေသာေၾကာင့္ ဦးေဒါန၊ အမွီ၊ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္ ဇနီးတုိ႔ လမ္းထိပ္သုိ႔ ေခါက္ဆဲြစား ထြက္ေနသည္ကုိ ႀကံဳရ၏။ တစ္တုိက္လံုး တြင္ ကေလးထိန္းသည့္ သူငယ္မကေလးႏွင့္ ကေလး ကေလးပူတူးတုိ႔သာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကေပသည္။ " ဟဲ့ ... လူႀကီးေတြေကာ ... ေဟ ... ကေလးကလည္း ငုိလွခ်ည္ကလား " ဟု ကၽြႏ္ုပ္ကေမးရင္း ကေလးကုိယူ၍ ခ်ီလုိက္သည္၌ ကေလးထိန္း သူငယ္မကေလးက ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ တစ္စုလံုး လမ္းထိပ္သုိ႔ ေခတၱ ထြက္သြားၾကေၾကာင္းကုိ ေျပာ႐ွာ၏။ ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ကေလးကေလးပူတူး တ၀ါး၀ါးငုိေနသည္ကုိ ဟန္ပါပါ ေခ်ာ့ရင္း " ကေလးက ေလဆန္နာ႐ွိလုိ႔ ငုိတာေဟ့ ... သိလား၊ ေဟာ ... ဒီလုိ ဗုိက္ကုိေမွာက္ၿပီး ခ်ီရင္ ဗုိက္နာသက္သာလုိ႔ အိပ္သြားလိမ့္ျမယ္ ... ၾကည့္ ... " ဟုဆုိကာ ကေလးငယ္အား ဗုိက္ကုိ ပုခံုးႏွင့္ ေမွးကာ ခ်ီ၍ ေခ်ာ့လုိက္ရာ ေလဆန္နာပါေသာ ဗုိက္ကုိ ဖိေပးသျဖင့္ သက္သာသလုိ႐ွိေသာေၾကာင့္ အငုိ တိတ္၍ မ်က္လံုးကေလး ေမွးရင္း ငုိရလြန္းသျဖင့္ ေမာေန႐ွာ၏။

ထုိအခုိက္တြင္ အမွီတုိ႔ လူစု လမ္းထိပ္ကျပန္လာၿပီးလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္ ကေလးခ်ီေနသည္ကုိ ၿပံဳးၾကည့္ရာက အမွီ က ... " အစ္ကုိ ကံေကာင္းက ကေလးေခ်ာ့ သိပ္ဟုတ္ပါကလား၊ ဘာသီခ်င္းနဲ႔မ်ား ေခ်ာ့ပါလိမ့္၊ (မာလာဂႏၶ-၀ိေလပန)နဲ႔မ်ားလား႐ွင္ ... " ဟု ရယ္စရာဆုိပါသည္။ အမွီဆုိလုိရင္းမွာ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ ကေလးရေသာအခါတြင္ သီခ်င္းမရသျဖင့္ ႐ွစ္ပါးသီလကုိ သီခ်င္းလုပ္၍ ကေလးေခ်ာ့ရေသာ ရယ္စရာပံု ျပင္ကေလးကုိ ဆုိလုိရင္းျဖစ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အမွီႏ်င့္ေရာ၍ၿပံဳးရင္း " မေျပာတတ္ပါဘူး၊ အမွီရ ...၊ ကေလး က သိပ္ငုိေနတာနဲ႔ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ေခ်ာ့ရတာပါပဲ ... " ဟု ခပ္႐ုိး႐ုိးစကားျဖင့္ပင္ ေျဖရ၏။ 

အကယ္၍ သာ ကၽြႏ္ုပ္က " အစ္ကုိကံေကာင္းက အေလ့အက်င့္ ယူေနတာကြ အမွီရ" ဟု ရယ္စရာလုိလုိႏွင့္ ခ်ိတ္ လုိက္လွ်င္ ... အမွီမွာ အပ်ိဳႀကီး ဣေႁႏၵျဖင့္ တြန္႔ခ်င္လွ်င္ တြန္႔သြားေပမည္။ ယခုကား ကၽြႏ္ုပ္၏ ဟန္ေဆာင္ သည့္ မာယာ ႐ုိးသားလွေသာစကားေၾကာင့္ အမွီသည္ ဟန္ေဆာင္သည့္မာယာ ႐ုိးသားလွေသာစကား ေၾကာင့္ အမွီ သည္ ၀န္း၀န္းလည္ေသာ မ်က္လံုး႐ြဲႀကီးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္မွ တူကေလးကုိ ယူ ပါသည္။ အမွီ၏ ႐ႊန္း႐ႊန္းၾကည္ေသာ မ်က္လံုးေရာင္မ်ား၌ " ကုိယ္ပုိင္ကေလး မ်ား႐ွိရင္ အင္မတန္ ခ်စ္တတ္ မည့္လူႀကီး" ဟု စာတန္းထုိးသလုိ ထင္႐ွားေနေပေတာ့သည္။

ထုိ႔ေနာက္တြင္ကား ကၽြႏ္ုပ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ပစ္လုိက္ေသာ ျမားခ်က္မ်ား စူး မစူးကုိ ေစာင့္၍ၾကည့္ရန္သာ လုိ ေတာ့ သျဖင့္ သည္းခံကာ ဇဲြႀကီးႀကီးႏွင့္ ေစာင့္ရေတာ့၏။ သည္းခံက်ိဳးကား နပ္ေပေတာ့သည္။ အေၾကာင္း မူ ကား ... ေနာက္ သံုးရက္ခန္႔အၾကာတြင္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္၏ သားကေလး ႐ုတ္တရက္ ေသဆံုးေၾကာင္း ကုိ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္တုိက္သုိ႔ သတင္းေရာက္လာ၏။ သူတုိ႔တုိက္သုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္ ေရာက္ သြားေသာ အခါ ေမာင္ညိမ္း ေအာင္ ၏ ဇနီးမွာ ငုိႀကီးခ်က္မႏွင့္ ျဖစ္ေနေပေတာ့သည္။

အားလံုး စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာေတြႏွင့္ ျဖစ္ ေနၾက၏။ ကေလးမွာ ေလဆန္နာျဖင့္ ေသဆံုးဖုိ႔လမ္း မျမင္ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အိမ္သာသုိ႔ ထြက္ဟန္ျဖင့္ ေနာက္ေဖးေဆာင္သုိ႔ ၀င္ကာ မီးဖုိေဆာင္၌ အငူသား ထုိင္၍ မိႈင္ေတြခ်ေနေသာ ကေလးထိန္းသူငယ္မ ကေလးကုိ ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ ေမးၾကည့္၏။ ကေလးထိန္း သူငယ္မကေလးလည္း အထိတ္ထိတ္ အ႐ြံ႕႐ြံ႕ႏွင့္ပင္ "ဦးႀကီးေျပာသလုိ ကၽြန္မလည္း ကေလးကုိ ပုခံုးေပၚမွာ ဗုိက္ေမွာက္ၿပီးခ်ီေတာ့ အငုိသက္သာတာနဲ႔ ... ညကသိပ္ေတာ့ ကေလးကုိ ေမွာက္ၿပီး သိပ္မိတယ္ ဦးႀကီးရဲ႕ ...၊ မနက္က်ေတာ့ ေသေနတာပဲ ... "ဟု ေျပာ ႐ွာ၏။ မလိမ္မုိး မလိမၼာကေလး ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ သညာေပးခဲ့သည့္အတုိင္း အိပ္ခ်င္စိတ္ႏွင့္ ကေလး ကေလးကုိ ေမွာက္၍ သိပ္ရာတြင္ ႏွာေခါင္း ပိတ္ကာ ေသဆံုးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ထင္႐ွားေပၿပီ ...။ ကေလးထိန္း သူငယ္မ ကေလးအား သူ႔အျပစ္ျဖစ္ေန ေၾကာင္း ကုိ ေျပာ၍ ၿခိမ္းေျခာက္ကာ ႏႈတ္ပိတ္လုိက္၏။ ပူတူးကေလးကား ဗုဒၶ သားကေလးျဖစ္ေပသည္။

ကေလး၏ အသုဘကိစၥ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ အားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရလ်က္ ရန္ကုန္သုိ႔ ကေလးကုိ ေဆးကု ရန္ အေၾကာင္းခံျဖင့္ လာၾကသူမ်ားျဖစ္သည့္အတုိင္း ကေလး ေသဆံုးၿပီးသည္တြင္ ဦးေဒါနတုိ႔လူစု မွာ ေနရင္းၿမိဳ႕႐ြာ သုိ႔ ျပန္ၾကရန္ စိတ္ကူးထည့္ၾကရေလေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ ကေလးအတြက္ ရက္လည္ ေသာအခါ တြင္ ႏြားႏုိ႔ယာဂုဆြမ္းေကၽြးရန္ကိစၥ ႐ွိေသးသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္ မျပန္ျဖစ္ၾကေသးေပ။

ရက္လည္ ယာဂုဆြမ္းကပ္သည့္ေန႔က မႏၱေလးမွ သံႀကိဳးစာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာ၏။ ထုိသံႀကိဳးမွာကား "ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာ အသည္းအသန္ မမာ ...၊ အျမန္လာပါ " ဟူေသာ မႏၱေလးဂုိဏ္းအုပ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ထံမွ ႐ုိက္ၾကားလုိက္ေသာ သံႀကိဳးျဖစ္၏။ သံႀကိဳးေရာက္လာေသာအခါတြင္ ဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ တုိ႔မွာ မႏၱေလးသုိ႔ အေျပးအလႊား လုိက္ၾကရျပန္ေပသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးၾသဘာသည္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိန္ေတ ေဇာၿငိမ္း အာယု၀ၯနေဆးႀကီးကုိ မႏၱေလးသုိ႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ မၾကာမီပင္ ေဖာ္စပ္၍ သံုးေဆာင္ဟန္႐ွိ ေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ မေသခ်ာလွေသး။ ဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ နံနက္ေစာေစာ ရထားႏွင့္မႏၱေလး သုိ႔ လုိက္သြားၾကၿပီးေနာက္ ေန႔လယ္ေလာက္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ မႏၱေလးမွ သံႀကိဳးစာတစ္ေစာင္ထပ္၍ ေရာက္လာ၏။ ထုိသံႀကိဳးမွာကား " ဦးၾသဘာ ပ်ံေတာ္မူၿပီ" ဟူေသာ သံႀကိဳးျဖစ္၏။ ဦးၾသဘာမွာ တနဂၤေႏြ သားျဖစ္ေလေတာ့သည္။

ကၽြႏ္ုပ္၏ အႀကံ ပိရိသည္ႏွင့္အမဆ မည္သူကမွ်ပင္ ကၽြႏ္ုပ္အား မွဲ႕တစ္စက္ေလာက္ သံသယမ႐ွိၾကဘဲ အဘုိး ၏ အေမြကုိခံထုိက္သူ ပူတူးႏွင့္ ဦးၾသဘာတုိ႔ မရဏျပည္သုိ႔ ျမန္းၾကရ၏။ ဘာမွ် နားမလည္ ေသးေသာ ကေလးကေလးႏွင့္ ေလာကီေရးရာတြင္ ဘာမွ် မစြက္ေသာ ရဟန္းႀကီးတစ္ပါးတုိ႔ကုိ မတရား ေသေၾကာင္း ႀကံစည္ရျခင္းမွာ စင္စစ္အားျဖင့္ သာမန္လူသား၏ စိတ္သာဆုိလွ်င္ လိပ္ျပာတကယ္ မသန္႔စရာ အလုပ္မ်ား ျဖစ္သည္မွန္၏။

သုိ႔ေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္မွာကား စီမံေခတ္ၿပီၿပီ၊ စီမံကိန္းက်က်နန ခ်ထား၍ လွလွပပႀကီး လက္စား ေခ်ေနသူ ျဖစ္ေပရာ စိတ္တြင္ထိခုိက္ျခင္း မ႐ွိလွ။ အဘုိး၏ ဆယ္သိန္းတန္ အေမြအႏွစ္ႀကီးႏွင့္ နီးကပ္၍လာ ေလေလ ကုိယ့္အႀကံအစည္ ေအာင္ျမင္သည္ကုိ ေက်နပ္၍ေနေလေလသာျဖစ္ခဲ့၏။ တာေ၀းအေျပးသမား တစ္ေယာက္ သည္ ပန္းတုိင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္း၌ ကုိယ့္အားကုိယ္ထိန္း၍ ခပ္မွန္မွန္ေျပးရာက ပန္းတုိင္ႏွင့္ နီး ေသာ အခါတြင္ တအားသြန္၍ ေျပးတတ္သလုိ ကၽြႏ္ုပ္မွာလည္း ပန္းတုိင္ႏွင့္ နီးကပ္လာၿပီ ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ တအားသြန္၍ ေျပးရန္ အားယူလ်က္႐ွိေန၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ဆယ္သိန္းတန္ပစၥည္းထုထယ္ႀကီးတုိ႔ နီးစပ္ရန္ မွာ ၾကားထဲတြင္ ေဒၚေက်ာ့ရင္၏သား ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္ ဗုိလ္ကေလး ေမာင္သီဟ၊ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ ႏွင့္ ဦးေဒါန တုိ႔သာက်န္ေပေတာ့သည္။

ေအာင္ျမင္မႈသည္ ႏုိင္ခ်င္ၾကက္ႏွင့္ အလြန္တူ၏။ ႏိုင္စ႐ွိလွ်င္ ႏိုင္ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေအာင္ အားတက္လာတတ္၏။ ထုိအခါမ်ိဳး ၌ ကံကလည္း မီးေလာင္ေလပင့္ လုပ္တတ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြႏ္ုပ္တြင္ ေဒၚေက်ာ့ရင္၏သား ေမာင္သီဟကုိ လက္စတံုးႀကံစည္ရန္ အခြင့္အလမ္း တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေပၚ၍လာသည္ကုိ ေတြ႕ရျပန္ေလေတာ့ သည္။ ထုိအခြင့္အလမ္းကား အျခားမဟုတ္ ...။
မႏၱေလးမွ ဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ ျပန္၍ေရာက္ၾကၿပီးေနာက္ မၾကာမီပင္ အမွီ၊ ဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔ လင္မယားသည္ တနသၤာရီဘက္သုိ႔ စိတ္လက္မခ်မ္းမသာနွင့္ ျပန္၍သြားၾက၏။ ဦးေဒါန ႏွင့္ ရန္ကုန္သုိ႔ လုိက္လာျခင္းမွာ ကၽြႏ္ုပ္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေနေသာ အလုပ္ကုိ ကုိယ္တုိင္ စစ္ေဆးအကဲ ခတ္ရန္ လာျခင္းျဖစ္လ်က္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔မွာမူ ကေလး၏ ေရာဂါကုိ ကုသရန္ လာၾကသည္ ျဖစ္ေပရာ ကၽြႏ္ုပ္၏ အလုပ္ကုိ ဦးေဒါနကလည္း ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ စစ္ေဆး ေ၀ဖန္ ၿပီးလ်က္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ တုိ႔မွာလည္း ကေလးဆံုးၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လုပ္ငန္းႀကီးမ်ားကုိ လက္ခဲြ ႏွင့္ ပစ္ထား ခဲ့ရေသာ တနသၤာရီ ဘက္သုိ႔ မျပန္လွ်င္ မျဖစ္ၾကေတာ့ေပ။

ကၽြႏ္ုပ္ကား အႀကံႏွစ္ခ်က္ ဒက္ခနဲေအာင္သျဖင့္ ေက်နပ္မိ၏။ ဦးၾသဘာႏွင့္ ပူတူးတုိ႔သည္ သူတုိ႔အသက္ ကုိ သူတုိ႔ ကၽြန္ုပ္လက္တြင္းသုိ႔ ေပးအပ္ရန္ ရန္ကုန္သုိ႔ေရာက္လာၾကသည့္ ပမာ ျဖစ္ေန၏။ သုိ႔ေသာ္ အမွီ ႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ဖန္ ခဲြခြာရဦးမည္ကုိကား ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္မိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ႐ွိေစႀကိဳး႐ွည္ႏွင့္ လွန္ လုိက္ဦးမည္။

သုိ႔ႏွင့္ ရက္ေတြ ကုန္ခဲ့ျပန္ရာ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လြတ္လပ္ေရးရခါစ ႏုိင္ငံ တုိင္း ခံရေလ့ ႐ွိေသာ ႏိုင္ငံေရး၀က္သက္ေရာဂါသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ဖမ္းစားစျပဳလာ၏။ ထုိႏိုင္ငံေရး ၀က္ သက္ မွာကား အဂၤလိပ္ျမန္မာစာခ်ဳပ္ကုိ မေက်နပ္ဟု အေၾကာင္းျပကာ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ မတ္လေလာက္တြင္ ကြန္ျမဴနစ္ဂုိဏ္း၀င္တုိ႔သည္ ပဲခူးနယ္မွ စ၍ ေတာခုိကာ ဆူပူေသာင္းက်န္းစျပဳလာၾက၏။ ကြန္ျမဴနစ္တုိ႔ကုိ စိတ္လုိေသာျပည္သူ႔ရဲေဘာ္တပ္ထဲမွ သူငယ္အခ်ိဳ႕သည္လည္း တပ္မွလက္နက္ႏွင့္ ထြက္ေျပးကာ ကြန္ျမဴ နစ္တုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းေတာခုိၾက၏။

သုိ႔႐ွိရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း သတင္းေကာင္းကုိ စံုစမ္းေနရာ "ေ၀ါနယ္မွ ဗုိလ္ သီဟ ေတာခုိျခင္း" ဟူေသာ သတင္းေကာင္းကုိ ရခဲ့ျပန္၏။ ထုိသတင္းကုိ ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း ပဲခူးသုိ႔ ဆန္စပါးကိစၥမ်ားကုိ အေၾကာင္းျပကာ ေခတၱလုိက္သြား၏။ ပဲခူးသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဗိုလ္ သီဟအမည္ခံ ေမာင္သီဟ၏ အေၾကာင္းကုိ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ စံုစမ္းရသည္၌ ေမာင္သီဟသည္ ႐ုပ္ ဖ်က္၍ ပဲခူး၊ ေညာင္ေလးပင္ စေသာၿမိဳ႕မ်ားတြင္ တက္ေရာက္ ၾကက္စားတတ္သည့္ သတင္းကုိ ရျပန္၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံႏိုင္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေမာင္သီဟတုိ႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ဆက္သြယ္မိ ၾကေသာအေျခသုိ႔ ေရာက္လာ၏။

ထုိအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္က ေမာင္သီဟထံသုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကုိ ၾကည္ညိဳေသာသူ တစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္သီဟ၏ လုပ္ငန္းတြင္ ေငြေၾကးအလံုးအခဲ ေထာက္ပံ့လုိေၾကာင္း စကားရိပ္ပုိ႔လုိက္၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ဆင္ ထားေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ကုိ မျမင္သူ ေမာင္သီဟသည္ ေငြကုိ မက္ကာ ကၽြႏ္ုပ္ အကူအညီေပးမည္ဆုိ သည္ကုိ အႀကီးအက်ယ္ ေက်းဇူးတင္ေလရွာေသးသည္။ တစ္လခန္႔သူႏွင့္ အဆက္အသြယ္ လုပ္ၿပီးသည့္ ေနာက္တြင္ ေမာင္သီဟအား (ေငြတစ္ေသာင္းလာ၍ယူလွည့္ပါ...၊ အျခားလူကုိ မယံုရလွ်င္ ေမာင္သီဟ ကုိယ္တုိင္လာယူပါ)ဟု သတင္းပုိ႔လုိက္၏။ (ေမာင္သီဟကုိယ္တုိင္ လာမွျဖစ္မည္) ဟုသာ ကၽြႏ္ုပ္က တုိက္ တုိက္တြန္းတြန္း ဆုိလုိက္ပါက ေမာင္သီဟ တြန္႔ခ်င္လွ်င္ တြန္႔သြားေပမည္။ သူ႔စိတ္၌ သူ႔တပည့္မ်ားကုိ ေငြ တစ္ေသာင္း အယူခုိင္းရန္ မယံုၾကည္ေအာင္ သံသယစိတ္ကေလးကုိ ဆြေပးလုိက္သည္၌ ကၽြႏ္ုပ္ေပးထား ေသာ ႏွပ္ေၾကာင္းအတုိင္းပင္ ေမာင္သီဟ၀င္၍ ခ်ိဳး႐ွာေလေတာ့သည္။

ပဲခူး-ေညာင္ေလးပင္ ၿမိဳ႕မ်ားေပၚသုိ႔ ႐ုပ္ဖ်က္၍လာကာ က်က္စားေလ့႐ွိေသာ ေမာင္သီဟသည္ မ်ားမၾကာ မီပင္ ခ်ိန္းခ်က္ထား၍ ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာ ပဲခူးသုိ႔ တက္လာ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးေနာက္ တစ္ဆယ္တန္ ေငြစကၠဴ တစ္ခ်ပ္စီထိပ္က ပိတ္ထားေသာ သတင္းစာစကၠဴ အထပ္လုိက္ ထပ္ထားသည္တုိ႔ကုိ ေမာင္သီဟ ကၽြႏ္ုပ္ထံ မွ လြယ္အိတ္ႏွင့္ ယူ၍အျပန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္အား ဦးမ်ားပင္ခ်၍သြားေလေသးသည္။ ကၽြႏု္ပ္ကလည္း " က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစဟု ဆုေပးသည့္အျပင္ " ဥပေစၦဒကကံက ကင္းလႊတ္ပါေစကြယ္" ဟု ေမတၱတံုးႀကီးႀကီးႏွင့္ ဟီးတုိက္၍ ဆုေတာင္းလုိက္ရေပေသးသည္။ ကၽြႏ္ုပ္ထံမွ အျပန္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ပဲခူး စစ္ရဲတုိ႔က ေမာင္သီဟကုိဖမ္း၏။

ေမာင္သီဟက အဖမ္းမခံဘဲ ျပန္လွန္ကာ ခုခံေလရာ စစ္ရဲတုိ႔၏ ေသနတ္ ၀တြင္ ေမာင္သီဟ ဘ၀ကူး၍ သြား႐ွာေပသည္။
စစ္ရဲဗုိလ္မွဴးကေလးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထံေျပး၍ ၀မ္းနည္းစကားေျပာ႐ွာ၏။ " ဦးရဲတူက ေသနတ္နဲ႔ ခုခံေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ လူေတြကလည္း ကာကြယ္တဲ့ အေနနဲ႔ ပစ္ၾကရေတာ့တာပဲ ဦးရယ္ " ဟု စိတ္မေကာင္းေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ ေျပာသည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္လည္း မ်က္ႏွာအုိႀကီးႏွင့္ " ေအးေလ ...၊ ကုသုိလ္ေပါ့ခင္ဗ်ာ ကုသုိလ္ေပါ့" ဟု ခပ္တည္တည္ ညည္းလုိက္၏။ (ကၽြႏ္ုပ္၏တူ ေမာင္သီဟ ကြန္ျမဴနစ္ဘ၀ႏွင့္ ေတာခုိေနရာက ကၽြႏ္ုပ္ထံ သုိ႔လာ၍ ေငြေတာင္းပါလိမ့္မည္။

စစ္ရဲမ်ားက ဖမ္းဆီး၍ ေထာင္ခ်ထားေပးပါ။ ေထာင္က်ခ်င္ က်ေနပါေစ၊ အျပင္ဘက္တြင္ ေတာခုိ၍ လက္နက္သင့္ကာ ေသမည္ကုိ စုိးပါသည္) ဟူေသာ အခ်က္ျဖင့္ စစ္ရဲကုိ ပိပိရိရိ ေအာင္ျမင္ေပၿပီ။ ေမာင္သီဟ ကုိ ဟန္ေဆာင္ေပးရန္ သတင္းစာစကၠဴအထပ္မ်ားကုိ ေငြစကကဴအ႐ြယ္ျဖတ္၍ ထိပ္က အုပ္ေပး လုိက္ေသာ တစ္ဆယ္တန္ေငြစကၠဴေလး႐ြက္ကုိပင္ ကၽြႏ္ုပ္ျပန္၍ ရေသး၏။ တစ္မီးၿငိမ္းျပန္ေလၿပီ။ ေမာင္သီဟကား ေသာၾကာသားျဖစ္၏။
ဆယ္သိန္းတန္ အေမြအႏွစ္ ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ အၾကား၀ယ္ ရန္သူဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔သာ က်န္ ေလေတာ့သည္တကား။
*
ဆက္ရန္

.