မုိက္ကယ္ ႏွင့္ ကုိယ္ေရာစိတ္ပါ ေရွ႕သြားေနာက္လိုက္ ညီမည္ဟု ေတြးမိ သည္။
"ကဲ ... လူကေလး၊ ေန႔လယ္စာစားဖို႔သက္သက္ ဒီကိုလာတာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး၊ ကဲ မင္းဘာကိစၥလာတယ္ ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါဦး"
"ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးေဖာ္ အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ လက္ခံဖုိ႔ စင္တိန္ကို ေျပာၿပီးပါၿပီ ဦးေလး"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို လက္သုတ္ပ၀ါျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ သုတ္လုိက္သည္။
"မင္းစကားၾကားရတာ ငါ့အတြက္ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကဲ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ သေဘာထားကေရာ"
"သူ႔ရဲ႕လမ္းလွမ္းခ်က္ကို ကၽြန္မ လက္ခံခဲ့ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး"
"မင္းသိပ္ကံေကာင္းတဲ့သူငယ္ပဲ၊ တကယ္ကိုေတာ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကြ၊ မင္း သူ႔ကိုလက္မလြတ္ေစနဲ႔"
"စိတ္ခ်ပါဦးေလး" မုိက္ကယ္က ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္။"
"သူ႔အေဖ က ၿမိဳ႕စားတစ္ေယာက္ပါ၊ သူ ျမင္းေကာင္းေကာင္း စီးတတ္တယ္၊ သူတို႔မွာ သစ္သီးၿခံေတြလဲ ရွိတယ္၊ အခုေတာ့ ဒီေနရာေတြက ဂ်ာမာန္ေတြရဲ႕ အေျမာက္ဒဏ္ခံေနရတယ္" မိုက္ကယ္က ဆက္ေျပာ သည္။
"ဘယ္ေတာ့လက္ထပ္မယ္လို႔ မင္းစီစဥ္ထားသလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ဆီကိုလွမ္းၿပီး အသိေပးခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က သိပ္မရေတာ့ဘူး"
"မင္းအေဖဂယ္ရီ သေဘာေပါက္နားလည္မွာပါကြာ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္က ေခါင္ညိတ္ျပၿပီး ေျပာလုိက္ သည္။ အခ်ိန္ သိပ္မရွိေတာ့ဆုိသည္ကို သူအသိဆံုး ျဖစ္သည္။
"ေႏြရာသီ ထုိးစစ္ႀကီး မစခင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္ခ်င္တယ္"
"ေအး၊ ငါနားလည္ပါတယ္ကြာ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ် လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလိုက္သည္။
"မိုက္ကယ္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း သိထားဖုိ႔ ငါေျပာမယ္၊ မၾကာခင္မွာေတာ့ မင္းအကုန္သိလာမွာေပါ့ေလ၊ တိုက္ေလ ယာဥ္အုပ္စုေတြအားလံုးကို စစ္ေျမျပင္ အမိန္႔တစ္ရပ္ ထုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဲဒီအမိန္႔ကေတာ့ တုိ႔ရဲ႕ စစ္ေၾကာင္း ေတြ အားလံုး ေပၚကို ရန္သူက ေကာင္းကင္ ကေနၿပီး မေထာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ တားဆီး ဟန္႔တားဖုိ႔ပဲ၊ လာမယ့္ ရက္သတၱပတ္ ေတြ အတြင္းမွာ ငါတို႔ရဲ႕ စစ္ျပင္မႈကို ရန္သူမသိမျမင္ႏိုင္ေအာင္ တုိ႔ရဲ႕ တိုက္ေလယာဥ္ အုပ္စုေတြအားလံုးက အေသ အလဲ ခုခံတားဆီးရမယ္"
မုိက္ကယ္ ၿငိမ္ၿပီးထုိင္ေနသည္။ သူ႔ဦးေလး စကားမ်ားမွာ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ေပါက္ေၾကာင္း စဥ္းစား ေနသည္။ သူႀကိဳ တင္မွန္းဆ၍ ရသေလာက္ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ား အေသအလဲ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမည့္ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ အက်အဆံုး မ်ားႏိုင္သည္။
"ေက်းဇူးပ ဲဦးေလး၊ စင္တိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆံုး လက္ထက္ၾကမယ္၊ ဦးေလး လက္ထပ္ပြဲလာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားရမလား"
"လာႏိုင္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမယ္လု႔ပဲ ကတိေပးပါရေစကြာ" ထုိသို႔ ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ သူ၏ကိုယ္ေရး အရာရွိေလး ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္လာသည္ကို ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ဘာလဲေဟ့ ဂၽြန္"
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရာဘတ္ဆန္ဆီက အေရးေပၚအေၾကာင္း ၾကားခ်က္ ေရာက္လာလို႔ပါခင္ဗ်ာ"
"ေအး ငါလာခဲ့မယ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေစာင့္ကြာ"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သည္ သူ၏ကုိယ္ေရးအရာရွိအား လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္တို႔ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"အင္း ထမင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မစားရပါလား"
"ဟင္းကလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၀ိုင္အရက္ကလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ စကားေျပာရတာက ပိုေကာင္းပါတယ္ ဦးေလးရယ္" စင္တိန္က ၀င္ၿပီး ေျဖသိမ့္လိုက္သ္ည။
"မိုက္ကယ္၊ မင္း ဆန္ဂိန္းကို သြားရွာၿပီ ေမာ္ေတာ္ကား အသင့္ျပင္ထားကြာ၊ ငါနဲ႔ စင္တိန္နဲ႔ ေနာက္က လုိက္လာမယ္၊ ငါတုိ႔ႏွ္ေယာက္တည္း ေျပာစရာ စကားရွိတယ္"
မိုက္ကယ္က ပန္းၿခံထဲမွေန၍ ေရွ႕မွထြက္သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္ႏွင့္ စစ္တိန္က ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စင္တိန္အား စကားတစ္လံုးခ်င္း ေအးေဆးစြာ ေျပာလိုက္သည္။
"မိုက္ကယ္ဟာ လူေကာင္းလူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ၊ သနား ၾကင္နာတတ္တယ္၊ ေတြးဆတတ္တယ္၊ ခံစား တတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ထိပ္ဆံုးေရာက္ဖို႔ လုိအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ျပတ္သား ခုိင္မာမႈ ေတာ့ လိုေန တယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး က စကားကို ရပ္လုိက္ၿပီး စင္တိန္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။
"မိုက္ကယ့္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့ စြမ္းအား မင္းမွာ ရွိတယ္၊ မင္းငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းဟာ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ႀကီးျပင္း ရင့္က်က္လာလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ေကာင္းေကာင္း ယံုၾကည္တယ္၊ မင္းဟာ မုိက္ကယ့္ အတြက္ အခုိင္အမာ ရပ္တည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္တယ္"
စင္တိန္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေျပာရန္ စကားလံုးေတာ့ ရွာမရေပ။
"ငါ့သား အတြက္ မင္းစိတ္ဓာတ္ခုိင္ခုိင္နဲ႔ ရပ္တည္ေပးပါ"
"ရွင့္သား ... ဟုတ္လား" စင္တိန္က အံ့အားတသင့္ေမးလုိက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မ်က္လံုးထဲ၌ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည့္ အရိပ္အေယာင္ကို စင္တိန္ ျမင္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ခ်က္ခ်င္း ဖံုးကြယ္ပစ္လုိက္သည္။
"အား ... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ ငါက အျမြာပူးညီအစ္ကိုေလ၊ ဒီေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ကို ငါ့သား လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး သားလို႔ပဲေျပာမိတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္"
စင္တိန္က ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း ဘ၀င္မက်။ တစ္ေန႔တြင္ အမွန္တရားကို သိရမည္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိသည္။
ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အ၀င္၀တြင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆန္ဂိန္း၏ ကားႏွင့္ လိုက္သြားသည္။
မုိက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္တို႔၏ အျပန္ခရီးသည္ အလာကလိုပင္ အဆင္ေျပသည္။ စင္တိန္က ေလယာဥ္ေပၚ တြင္ ေပ်ာ္ျမဴး ေနာက္ေျပာင္လာသည္။ ခ်စ္စရာ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္လာခဲ့ၾကသည္။ မုိက္ကယ္သည္ သူ၏ ေလယာဥ္ကို ေကာင္းကင္မွ ဆင္းလာကာ ေျပးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဘီးလိမ့္ရုံေမာင္းလာၿပီးေနာက္ စက္သတ္ကာ ရပ္လုိက္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ သူခုန္ဆင္းလုိက္ခ်ိန္မွာပင္ စက္ျပင္ဆရာမက္ အေျပး အလႊား ေရာက္လာၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
"ဆရာေရာက္လာတာ အခ်ိန္မီရုံေလးပဲ၊ ေလယာဥ္မွဴးေတြကို စားရိပ္သာထဲမွာ လမ္းညႊန္ခ်က္ ေပးေန တယ္၊ ဗိုလ္မွဴး ကလဲ ဆရာ့ကို ေမးေနတယ္၊ ျမန္ျမန္ေျပး ဆရာေရ"
မိုက္ကယ္ စားရိပ္သာဆီသို႔ အေျပးအလႊား သြားသည္။ စားရိပ္သာထဲတြင္ ေလသူရဲတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ကုလား ထုိင္မ်ားတြင္ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ေလသူရဲအသစ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမွာ အေနာက္ဘက္ နံရံ တြင္ ေက်ာမွီၿပီး ရပ္ေနသည္။ ဗိုလ္မွဴးအင္ဒရူးသည္ အေရွ႕ဘက္ရွိ ကားေဘာင္တာေပၚ၌ ေျခတြဲေလာင္းခ် ထုိင္ေနၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ခ်ိတ္ကာ လႊဲယမ္းေနသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ စြပ္တံႏွင့္ စီးကရက္ကို ကိုက္ ထားသည္။ မုိက္ကယ္ တံခါးေပါက္မွ ၀င္လာေသာအခါ အမ္ဒရူးက စကားစကိုျဖတ္ၿပီး မိုက္ကယ္အား လွမ္းၾကည့္ ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"လူႀကီးမင္းမ်း ခင္ဗ်ာ၊ ဗိုလ္ႀကီး မိုက္ကယ္ကုတ္ေနဟာ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြၾကားထဲက အခုအခ်ိန္မီေရာက္ လာပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆိုရပါမယ္"
ေလယာဥ္မွဴးမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ၾကသည္။ လူသစ္ ေလသူရဲတစ္ဦးက ဖယ္ေပး လိုက္ေသာ ေနရာတြင္ မုိက္ကယ္က ၀င္ထုိင္သည္။
"ကဲ ... ခင္ဗ်ားေနသားက်သြားၿပီလား၊ ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာမယ္ေနာ္၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေရးေပၚ ညႊန္ၾကားခ်က္ တစ္ခုရထားတယ္၊ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ကေနၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီ၀က္အတြင္းမွာ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ စာပို႔နဲ႔ လာပို႔သြားတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ပဲ၊ ေဟာဒီမွာ ညႊန္ၾကားခ်က္စာရြက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပ မယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာေပါက္ နားလည္မွာပါ"
အင္ဒရူးက စာရြက္ကို ေထာင္ျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၎စာရြက္ကို ဖတ္ျပသည္။
မွ
တပ္မဌာနခ်ဳပ္၊ ေအရက္စ္ ...
သို႔
တပ္မွဴး
အမွတ္21၊ ေလယာဥ္အုပ္စု
ေမာ့ဟုမ္းအနီး
၁၉၁၇ခု၊ ဧၿပီလ ၄ရက္၊ ၂၄၀၀ နာရီမွ စၿပီး သင္တို႔အား သတ္မွတ္ေပးထားေသာ နယ္ေျမအတြင္းသို႔ ရန္သူမ်ား ေလေၾကာင္းမွ ၀င္ေရာက္ ေထာက္လွမ္းျခင္း မျပဳႏိုင္ေအာင္ တားဆီး ကာကြယ္ရမည္။ မည္မွ်င္ ဆံုးရွံဳးထိခုိက္ပါေစ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔ထပ္မံမေပးမခ်င္း မျဖစ္မေန တားဆီးကာကြယ္သြားရမည္။
"ကဲ အမိန္႔ ကေတာ့ ဒါပဲ ရဲေဘာ္တုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ မည္မွ်ပင္ ဆံုးရွံဳးထိခုိက္ပါေစဆိုတဲ့ စကားစုကေလးကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား တို႔ သတိထားမိမွာပါ"
အင္ဒရူး က သူ႔လူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အားလံုးက အဓိပၸာယ္ေပါက္သည့္အသြင္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ ၾကသည္။
"ကဲ ... ဒီလိုဆိုယင္ နက္ျဖန္မနက္ ငါးနာရီကစၿပီး ေလသူရဲအားလံုး ေနာက္ထပ္အမိန္႔မရမခ်င္း တစ္ေန႔ ေလးႀကိမ္ တိုက္ကင္းထြက္ရမယ္၊ ေနာက္ၿပီး ... ထုံုးစံအတုိင္း မနက္အရုဏ္တက္နဲ႔ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ တိုက္ကင္း လဲ ထြက္ရ မယ္။ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ရန္သူ႔ဘက္မွာလဲ အင္ာအးအျပည့္အ၀ ရွိေနလိမ့္မယ္"
တပ္မွဴးျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးအင္ဒရူးက သူ၏အစီအစဥ္ကို တင္ျပ ေျပာၾကားလိုက္သည္။ ေလသူရဲမ်ားက မုိက္ကယ့္ဘက္ လ်ည့္ၾကည့္ၾကသည္။ မုိက္ကယ္သည္ သူတို႔အထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုး ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ကိုယ္စား ေရွ႕မွေျပာဆိုေနက် ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ မိုက္ကယ္က ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြင့္ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ"
ဟန္႔ က လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းလိုက္ၿပီး ေျပာသည္။
"ေမးပါ၊ ရပါတယ္" အင္ဒရူးက ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။
"ဗိုလ္မွဴးေျပာတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္းဆိုယင္ မနက္ႏွစ္နာရီ ညႏွစ္နာရီထံုးစံအတုိင္း သြားရမယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေန႔ဘက္ ေလးနာရီ ထြက္ရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္အခ်က္မလြဲဘူးဆိုယင္ ေလသူရဲတစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔ ရွစ္နာရီ တိုက္ ကင္းထြက္ရမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ကဲ ဒါျဖင့္ေရာ ေမးစရာ ရွိေသးသလား"
"ေလယာဥ္ေတြ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈနဲ႔ ႀကံ့ခုိင္ေရးလုပ္ဖို႔ေကာ"
"တပ္ၾကပ္ႀကီးမက္က ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတယ္၊ ကဲ ဘာေမးစရာ က်န္ေသးလဲ၊ မက်န္ေတာ့ယင္ ကၽြန္ေတာ့္ စာရင္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အရက္ေသာက္ႏိုင္တယ္"
အင္ဒရူးက သူ႔စာရင္းျဖင့္ အရက္တိုက္ေသာ္လည္း မည္သူမွ် စိတ္ပါလက္ပါ သိပ္မရွိေပ။ ထမ္းေဆာင္ ရမည့္ တာ၀န္ သစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း မည္သူမွ် မေဆြးေႏြးၾကေပ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ၾကရင္း အရက္ကို စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ ေသာက္ၾကသည္။
ၿမိဳ႕စားႀကီးဒီသိရီ၏ မ်က္စိထဲတြင္ လယ္ယာေျမ ဟက္တာေလးေထာင္ကိုသာ တေရးေရး ျမင္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုိက္ကယ္က စင္တိန္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ေပးပါရန္ ေျပာဆိုလာေသာအခါ ၿမိဳ႕စားႀကီးက ၀မ္းသာ အားရ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ သေဘာတူလုိက္သည။
အဘြားႀကီးအန္ က စင္တိန္အား သူရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းၿပီး ေပြ႕ဖက္လုိက္သည္။ အဘြားႀကီး မ်က္လံုးအိမ္ မွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။
"ကေလးရယ္ ... မင္း ငါ့ကို ပစ္သြားတာ့မယ္ေပါ့"
"အို ... အေတြးမေခါင္စမ္းပါနဲ႔ အန္ရယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔အတူ အာဖရိက ေခၚသြားမွာပါ၊ ကၽြန္္မအနားမွာ အန္ ရွိေနဖို႔ အၿမဲ လိုအပ္ေနမွာပါေနာ္"
"အာဖရိက ... ဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ပြဲကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္ က်င္းပမွာလဲ၊ ဖိတ္စရာ ဧည့္သည္လဲ မရွိဘူး၊ တို႔အိမ္က စားေတာ္ကဲႀကီးကလဲ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္ထက္တိုက္ေနရတယ္ မဟုတ္လား ကေလးရယ္၊ အခု အခ်ိန္မွာဆို လက္ထပ္ပြဲက စည္ကား ခမ္းနားမွာ မဟုတ္ဘူးေအ့"
"ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရး ကိုယ္တိုင္လာၿပီး လက္ထပ္ေပးမွာပါ၊ မုိက္ကယ့္ဦးေလး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကလဲ လာမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိုက္ကယ့္တပ္ကေလသူရဲေတြ လာၾက မယ္ေလ၊ တကယ္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတဲ့ မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲ ျဖစ္လာမွာပါ"
"ဘုရားေက်ာင္းက ဓမၼေဘးအဖြဲ႕လဲ မရွိ၊ လက္ထပ္စားပြဲလဲ တည္းခင္းစရာမရွိ၊ မဂၤလာ၀တ္စုံလဲ မရွိ၊ ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီးထြက္စရာေနရာလဲ မရွိပါလား ကေလးရယ္" အဘြားႀကီးအန္က သိမ့္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရိႈက္ လိုက္ရင္း ေျပာသည္။
"ပါပါ သီခ်င္းဆိုမွာေပါ့၊ သူ႔အသံက ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အန္နဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္မယ္၊ ၀က္ကေလး တစ္ေကာင္ေပၚၿပီး ကင္မယ္၊ ခ်က္မယ္၊ ေမေမ ၀တ္ခဲ့တဲ့သတို႔သမီး ၀တ္စုံကို ကၽြန္မနဲ႔ေတာ္ေအာင္ ျပင္ခ်ဳပ္ မွာေပါ့၊ မုိက္ကယ္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးကလဲ ဒီမွာပဲေပါ့၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုန္းကလဲ ဒီလိုပဲေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား"
"အိုကေလးရယ္ ..." အန္က ၀မ္းနည္းသံႀကီးျဖင့္ ေျပာလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား က်လာျပန္သည္။
"ကဲ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္မွာလဲ၊ ဘယ္ေန႔လဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး" အဘုိးႀကီးက မိုက္ကယ္အား ေျပာ လုိက္သည္။
"စေနေန႔ ည၈နာရီ"
"မျမန္လြန္းဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ သိပ္ျမန္ျမန္လုပ္ၾကမွာလဲ"
အဘြားႀကီးက ၀င္ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ အဘိုးႀကီးက သေဘာတူလိုက္သည္။
"ကဲ တုိ႔အေကာင္းဆံုး ရွန္ပိန္တစ္ပုလင္းဖြင့္မယ္၊ နပိုလီယံေကာ့ညက္ရယင္ ပိုေကာင္းမယ္၊ စင္တိန္ သမီး အရက္ခန္း ေသာ့ဘယ္မလဲ"
သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ စင္တိန္က ကန္႔ကြက္ျခင္း၊ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္း မရွိဘဲ အရက္ခန္းေသာ့ကို ဖခင္လက္ထဲသို႔ ထည့္ လိုက္ သည္။
သူတို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနက် စပါးက်ီထဲမွ ေကာက္ရိုးေမြ႕ရာႏွင့္ စစ္ေစာင္အခန္းမ်ားေပၚတြင္ မုိက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္ တုိ႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ယုယစြာ ေပြ႕ဖက္ပိုက္ေထြးထားလိုက္ၾကသည္။ မုိက္ကယ္က သူတို႔ ထမ္းရြက္ရမည့္ အႏၱရာယ္ မ်ားျပာလွေသာ တာ၀န္သစ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ စင္တိန္က အျပည့္အ၀ နားမလည္ေသာ္လည္း နားေထာင္ေနရင္း မုိက္ကယ္အား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေလး ဖက္ထား သည္။
"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္တဲ့ေန႔က်ယင္ ရွင္ေရာက္လာမယ္ မဟုတ္လား၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္ တဲ့ေန႔ က်ယင္ေတာ့ ရွင္ ကၽြန္မဆီကို ေရာက္ေအာင္လာပါေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါ အခ်စ္ရယ္၊ ေမာင္ေရာက္လာမွာပါ"
"တကယ္လာပါ့မယ္လုိ႔ က်ိန္ေျပာစမ္းပါေမာင္"
"ေမာင္တကယ္ က်ိန္ေျပာပါတယ္ကြာ"
"ဒီမွာ မုိက္ကယ္၊ ရွင္မနက္တုိင္း ေလယာဥ္နဲ႔ စထြက္တာရယ္၊ ညေနတုိင္း ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္လာတာရယ္ကို ကၽြန္မ က အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညတိုင္း ဒီမွာ ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္"
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထံုးစံအတုိင္း ခ်စ္စကားမ်ား တီတီတာတာ ေျပာၾကၿပီး အခ်စ္ ေရယာဥ္ေက်ာ၌ ေမ်ာ ပါကာ ေနာက္ဆံုး အိပ္ေမာက်သြားၾကသည္။
စင္တိန္ အိပ္ရာမွ ရုတ္တရက္ ႏိုးလာေသာအခါ အခ်ိန္အေတာ ေနာက္က်ေနၿပီ။ သစ္ပင္မ်ားေပၚ၌ ငွက္ကေလး မ်ား အိပ္တန္းမွဆင္းကာ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ေနေခ်ၿပီ။ စပါးက်ီထဲသို႔လည္း နံနက္ခင္း လင္းေရာင္ဦး က ေဖာက္ထြင္း ၀င္လာသည္။
"မိုက္ကယ္ ... မိုက္ကယ္၊ မနက္ ေလးနာရီခြဲေတာင္ ရွိၿပီ"
စင္တိန္သည္ ေရႊနာရီေလးကို မွန္အိပ္ၿပီးေရာင္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အလို ... ဘုရားေရ၊ ငါေတာ့ မနက္ခင္း တိုက္ကင္းထြက္ဖုိ႔ လြတ္ၿပီ ထင္တယ္"
"အခုခ်က္ခ်င္း ရွင္တပ္ကို တိုက္ရိုက္သြားယင္ မီႏိုင္ေသးတယ္"
"မင္းတစ္ေယာက္တည္း မထားပစ္ခဲ့ႏိုင္ဘူး"
"ျငင္းမေနပါနဲ႔ မုိက္ကယ္၊ သြားစမ္းပါ၊ တိုက္ရုိက္သြားစမ္းပါ"
စင္တိန္သည္ ရႊံ႕မ်ားျဖင့္ ေခ်ာ္ေနေသာ လမ္းကေလးမွ တအားသြန္ေျပးသည္။ မနက္ခင္း တိုက္ကင္း ထြက္ေသာ ေလယာဥ္မ်ားကို ေတာင္ပူစာေလးေပၚမွေနၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္မီေအာင္ ႀကိဳးစားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမင္းေဇာင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေျပး ရပ္လိုက္သည္။ အသက္ရွဴမွန္ေအာင္၊ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ရသည္။ စံအိမ္ေတာ္မွာ အေမွာင္ထု ေအာက္တြင္ ရွိေနသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးနားသို႔ ကပ္သြားၿပီး အထဲကို နားစြင့္သည္။ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တံခါးတြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲ၀င္လုိက္သည္။ ရႊံ႕မ်ားေပေနေသာ ဖိနပ္ရွည္ႀကီး ကို ခၽြတ္ၿပီး မီးဖိုေနာက္ဘက္တင္ ထားလိုက္သည္။ ေလွကားထစ္မ်ားမွေန၍ အေပၚသို႔ တစ္ထစ္ခ်င္း တက္သြားသည္။
သူမအခန္းတံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ တံခါးကို ေနာက္ျပန္ ပိတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိပ္ရာခုတင္ဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မီးျခစ္ျခစ္သံ ရွဲခနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး မွန္အိမ္မွ မီးေရာင္ က တစ္ခန္းလံုးကို လင္းထိန္သြားေစသည္။
မွန္အိမ္ကို မီးညႇိဳလိုက္သူက အဘြားႀကီးအန္။ သူမက ခုတင္ေပၚတြင္ ထုိင္၏။ ၿပီးမ်က္ႏွာက သုန္မႈန္ တင္းမာေနသည္။
"အန္ ... ကၽြန္မ ရွင္းျပပါ့မယ္၊ ေဖေဖ့ကို မေျပာလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္"
ထုိအခ်ိန္ တြင္ပင္ ျပတင္းေပါက္နားက ကုလားထုိင္ကို တစ္ဘက္သို႔ ဆြဲလွည့္လိုက္သံ ေပၚထြက္လာသည္။ အသံလာ ရာဆီသို႔ စင္တိန္ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ထုိင္ၿပီး မိမိအား စိမ္းစိမ္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ေန ေသာ ဖခင္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဖခင္၏ ယခုကဲ့သို႔ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထား မ်ိဳးကို စင္တိန္ တစ္ခါမွ် မေတြ႕ဖူးေပ။
"ကေလးရယ္ ... ညဘက္ႀကီး အျပင္ထြက္ၿပီး စစ္သားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕တယ္ေပါ့ေလ" အဘြားႀကီးက စေျပာ လာသည္။
"စစ္သား မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလသူရဲပါ" စင္တိန္က ေစာဒက တက္လုိက္သည္။
"စင္တိန္ ... ၿမိဳ႕စားႀကီးသမီးက သာမန္ မိန္းကေလးေတြလို ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕တယ္ ဟုတ္လား" အဘိုးႀကီး က ေျပာလာသည္။
"ေဖေဖ ကၽြန္မက မိုက္ကယ္နဲ႔ လက္ထပ္မယ့္သူပါ၊ ကၽြန္မတို႔ဟာ လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံလို တစ္ေယာက္ အေပၚမွာ တစ္ေယာက္ ေကာင္းၾကပါတယ္"
"စေနေန႔ည မေရာက္မခ်င္း မင္းဟာ သူ႔ဇနီး မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဒီေတာ့ စေနေန႔ည မေရာက္မခ်င္း မင္း ဒီအခန္း ထဲက မထြက္ရဘူး၊ လက္ထပ္ပြဲမစခင္ တစ္နာရီအလိုအထိ မင္း ဒီအခန္းထဲမွာပဲ ေနရမယ္"
"ေဖေဖ ကၽြန္မ ေတာင္ပူစာေလးေပၚသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ..."
"အန္ ေရာ့ ေသာ့ယူထား၊ စင္တိန္ အိမ္ထဲက အျပင္ လံုး၀ မထြက္ေအာင္ ေစာင့္ၾကပ္ဖုိ႔ မင္းတာ၀န္ပဲ"
စင္တိန္ အဖို႔ အိမ္ထဲ၌ အက်ယ္ခ်ဳပ္မိေလၿပီ။
"ကဲ ... လူကေလး၊ ေန႔လယ္စာစားဖို႔သက္သက္ ဒီကိုလာတာေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ဘူး၊ ကဲ မင္းဘာကိစၥလာတယ္ ဆိုတာ ေျပာစမ္းပါဦး"
"ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘ၀ခရီးေဖာ္ အိမ္ေထာင္ဖက္အျဖစ္ လက္ခံဖုိ႔ စင္တိန္ကို ေျပာၿပီးပါၿပီ ဦးေလး"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ႏႈတ္ခမ္းေမြးကို လက္သုတ္ပ၀ါျဖင့္ ေသေသသပ္သပ္ သုတ္လုိက္သည္။
"မင္းစကားၾကားရတာ ငါ့အတြက္ အံ့ၾသစရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကဲ အမ်ိဳးသမီးေလးရဲ႕ သေဘာထားကေရာ"
"သူ႔ရဲ႕လမ္းလွမ္းခ်က္ကို ကၽြန္မ လက္ခံခဲ့ပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး"
"မင္းသိပ္ကံေကာင္းတဲ့သူငယ္ပဲ၊ တကယ္ကိုေတာ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကြ၊ မင္း သူ႔ကိုလက္မလြတ္ေစနဲ႔"
"စိတ္ခ်ပါဦးေလး" မုိက္ကယ္က ၀မ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္။"
"သူ႔အေဖ က ၿမိဳ႕စားတစ္ေယာက္ပါ၊ သူ ျမင္းေကာင္းေကာင္း စီးတတ္တယ္၊ သူတို႔မွာ သစ္သီးၿခံေတြလဲ ရွိတယ္၊ အခုေတာ့ ဒီေနရာေတြက ဂ်ာမာန္ေတြရဲ႕ အေျမာက္ဒဏ္ခံေနရတယ္" မိုက္ကယ္က ဆက္ေျပာ သည္။
"ဘယ္ေတာ့လက္ထပ္မယ္လို႔ မင္းစီစဥ္ထားသလဲ"
"ကၽြန္ေတာ္ ေဖေဖ့ဆီကိုလွမ္းၿပီး အသိေပးခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္က သိပ္မရေတာ့ဘူး"
"မင္းအေဖဂယ္ရီ သေဘာေပါက္နားလည္မွာပါကြာ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္က ေခါင္ညိတ္ျပၿပီး ေျပာလုိက္ သည္။ အခ်ိန္ သိပ္မရွိေတာ့ဆုိသည္ကို သူအသိဆံုး ျဖစ္သည္။
"ေႏြရာသီ ထုိးစစ္ႀကီး မစခင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လက္ထပ္ခ်င္တယ္"
"ေအး၊ ငါနားလည္ပါတယ္ကြာ" ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်က္ေမွာင္ ၾကဳတ္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သက္ျပင္းခ် လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေတြးေတြးဆဆ ေျပာလိုက္သည္။
"မိုက္ကယ္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း သိထားဖုိ႔ ငါေျပာမယ္၊ မၾကာခင္မွာေတာ့ မင္းအကုန္သိလာမွာေပါ့ေလ၊ တိုက္ေလ ယာဥ္အုပ္စုေတြအားလံုးကို စစ္ေျမျပင္ အမိန္႔တစ္ရပ္ ထုတ္ၿပီးၿပီ၊ အဲဒီအမိန္႔ကေတာ့ တုိ႔ရဲ႕ စစ္ေၾကာင္း ေတြ အားလံုး ေပၚကို ရန္သူက ေကာင္းကင္ ကေနၿပီး မေထာက္လွမ္းႏိုင္ေအာင္ တားဆီး ဟန္႔တားဖုိ႔ပဲ၊ လာမယ့္ ရက္သတၱပတ္ ေတြ အတြင္းမွာ ငါတို႔ရဲ႕ စစ္ျပင္မႈကို ရန္သူမသိမျမင္ႏိုင္ေအာင္ တုိ႔ရဲ႕ တိုက္ေလယာဥ္ အုပ္စုေတြအားလံုးက အေသ အလဲ ခုခံတားဆီးရမယ္"
မုိက္ကယ္ ၿငိမ္ၿပီးထုိင္ေနသည္။ သူ႔ဦးေလး စကားမ်ားမွာ မည္သည့္အဓိပၸာယ္ေပါက္ေၾကာင္း စဥ္းစား ေနသည္။ သူႀကိဳ တင္မွန္းဆ၍ ရသေလာက္ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ေလယာဥ္မ်ားႏွင့္ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ား အေသအလဲ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရမည့္ အဓိပၸာယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုတိုက္ပြဲတြင္ အက်အဆံုး မ်ားႏိုင္သည္။
"ေက်းဇူးပ ဲဦးေလး၊ စင္တိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အျမန္ဆံုး လက္ထက္ၾကမယ္၊ ဦးေလး လက္ထပ္ပြဲလာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားရမလား"
"လာႏိုင္ေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမယ္လု႔ပဲ ကတိေပးပါရေစကြာ" ထုိသို႔ ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ သူ၏ကိုယ္ေရး အရာရွိေလး ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္လာသည္ကို ျမင္လုိက္ရသျဖင့္ လွမ္းေမးလိုက္သည္။
"ဘာလဲေဟ့ ဂၽြန္"
"ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေရာဘတ္ဆန္ဆီက အေရးေပၚအေၾကာင္း ၾကားခ်က္ ေရာက္လာလို႔ပါခင္ဗ်ာ"
"ေအး ငါလာခဲ့မယ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေစာင့္ကြာ"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သည္ သူ၏ကုိယ္ေရးအရာရွိအား လွမ္းေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္တို႔ဘက္သို႔ လွည့္ၿပီး ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"အင္း ထမင္းေတာင္ေကာင္းေကာင္း မစားရပါလား"
"ဟင္းကလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ ၀ိုင္အရက္ကလဲ ေကာင္းပါတယ္၊ စကားေျပာရတာက ပိုေကာင္းပါတယ္ ဦးေလးရယ္" စင္တိန္က ၀င္ၿပီး ေျဖသိမ့္လိုက္သ္ည။
"မိုက္ကယ္၊ မင္း ဆန္ဂိန္းကို သြားရွာၿပီ ေမာ္ေတာ္ကား အသင့္ျပင္ထားကြာ၊ ငါနဲ႔ စင္တိန္နဲ႔ ေနာက္က လုိက္လာမယ္၊ ငါတုိ႔ႏွ္ေယာက္တည္း ေျပာစရာ စကားရွိတယ္"
မိုက္ကယ္က ပန္းၿခံထဲမွေန၍ ေရွ႕မွထြက္သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္ႏွင့္ စစ္တိန္က ေနာက္မွ လိုက္သြားသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက စင္တိန္အား စကားတစ္လံုးခ်င္း ေအးေဆးစြာ ေျပာလိုက္သည္။
"မိုက္ကယ္ဟာ လူေကာင္းလူေတာ္တစ္ေယာက္ပါ၊ သနား ၾကင္နာတတ္တယ္၊ ေတြးဆတတ္တယ္၊ ခံစား တတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ ထိပ္ဆံုးေရာက္ဖို႔ လုိအပ္တဲ့ အရည္အခ်င္းတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ ျပတ္သား ခုိင္မာမႈ ေတာ့ လိုေန တယ္"
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး က စကားကို ရပ္လုိက္ၿပီး စင္တိန္အား လွမ္းၾကည့္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆက္ေျပာသည္။
"မိုက္ကယ့္မွာ လိုအပ္ေနတဲ့ စြမ္းအား မင္းမွာ ရွိတယ္၊ မင္းငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းဟာ စိတ္ဓာတ္ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ႀကီးျပင္း ရင့္က်က္လာလိမ့္မယ္လို႔ ငါ ေကာင္းေကာင္း ယံုၾကည္တယ္၊ မင္းဟာ မုိက္ကယ့္ အတြက္ အခုိင္အမာ ရပ္တည္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ငါေမွ်ာ္လင့္တယ္"
စင္တိန္က ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေျပာရန္ စကားလံုးေတာ့ ရွာမရေပ။
"ငါ့သား အတြက္ မင္းစိတ္ဓာတ္ခုိင္ခုိင္နဲ႔ ရပ္တည္ေပးပါ"
"ရွင့္သား ... ဟုတ္လား" စင္တိန္က အံ့အားတသင့္ေမးလုိက္သည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မ်က္လံုးထဲ၌ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည့္ အရိပ္အေယာင္ကို စင္တိန္ ျမင္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူက ခ်က္ခ်င္း ဖံုးကြယ္ပစ္လုိက္သည္။
"အား ... ေတာင္းပန္ပါတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ ငါက အျမြာပူးညီအစ္ကိုေလ၊ ဒီေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ သူ႔ကို ငါ့သား လို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး သားလို႔ပဲေျပာမိတာေပါ့"
"ဟုတ္တယ္ ကၽြန္မ သေဘာေပါက္ပါတယ္"
စင္တိန္က ေျပာသာ ေျပာလိုက္ရေသာ္လည္း ဘ၀င္မက်။ တစ္ေန႔တြင္ အမွန္တရားကို သိရမည္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိသည္။
ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း အ၀င္၀တြင္ မိုက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္တို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေရွာင္အား ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဆန္ဂိန္း၏ ကားႏွင့္ လိုက္သြားသည္။
မုိက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္တို႔၏ အျပန္ခရီးသည္ အလာကလိုပင္ အဆင္ေျပသည္။ စင္တိန္က ေလယာဥ္ေပၚ တြင္ ေပ်ာ္ျမဴး ေနာက္ေျပာင္လာသည္။ ခ်စ္စရာ က်ီစယ္ေနာက္ေျပာင္လာခဲ့ၾကသည္။ မုိက္ကယ္သည္ သူ၏ ေလယာဥ္ကို ေကာင္းကင္မွ ဆင္းလာကာ ေျပးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ဘီးလိမ့္ရုံေမာင္းလာၿပီးေနာက္ စက္သတ္ကာ ရပ္လုိက္သည္။ ေလယာဥ္ေပၚမွ သူခုန္ဆင္းလုိက္ခ်ိန္မွာပင္ စက္ျပင္ဆရာမက္ အေျပး အလႊား ေရာက္လာၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
"ဆရာေရာက္လာတာ အခ်ိန္မီရုံေလးပဲ၊ ေလယာဥ္မွဴးေတြကို စားရိပ္သာထဲမွာ လမ္းညႊန္ခ်က္ ေပးေန တယ္၊ ဗိုလ္မွဴး ကလဲ ဆရာ့ကို ေမးေနတယ္၊ ျမန္ျမန္ေျပး ဆရာေရ"
မိုက္ကယ္ စားရိပ္သာဆီသို႔ အေျပးအလႊား သြားသည္။ စားရိပ္သာထဲတြင္ ေလသူရဲတို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ကုလား ထုိင္မ်ားတြင္ လူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။ ေလသူရဲအသစ္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးမွာ အေနာက္ဘက္ နံရံ တြင္ ေက်ာမွီၿပီး ရပ္ေနသည္။ ဗိုလ္မွဴးအင္ဒရူးသည္ အေရွ႕ဘက္ရွိ ကားေဘာင္တာေပၚ၌ ေျခတြဲေလာင္းခ် ထုိင္ေနၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ခ်ိတ္ကာ လႊဲယမ္းေနသည္။ ပါးစပ္ထဲတြင္ စြပ္တံႏွင့္ စီးကရက္ကို ကိုက္ ထားသည္။ မုိက္ကယ္ တံခါးေပါက္မွ ၀င္လာေသာအခါ အမ္ဒရူးက စကားစကိုျဖတ္ၿပီး မိုက္ကယ္အား လွမ္းၾကည့္ ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"လူႀကီးမင္းမ်း ခင္ဗ်ာ၊ ဗိုလ္ႀကီး မိုက္ကယ္ကုတ္ေနဟာ တျခားအေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြၾကားထဲက အခုအခ်ိန္မီေရာက္ လာပါၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္စြာ ႀကိဳဆိုရပါမယ္"
ေလယာဥ္မွဴးမ်ားက တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ၾကသည္။ လူသစ္ ေလသူရဲတစ္ဦးက ဖယ္ေပး လိုက္ေသာ ေနရာတြင္ မုိက္ကယ္က ၀င္ထုိင္သည္။
"ကဲ ... ခင္ဗ်ားေနသားက်သြားၿပီလား၊ ဒါျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေျပာမယ္ေနာ္၊ အခု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေရးေပၚ ညႊန္ၾကားခ်က္ တစ္ခုရထားတယ္၊ တပ္မဌာနခ်ဳပ္ကေနၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ နာရီ၀က္အတြင္းမွာ ေမာ္ေတာ္ ဆုိင္ကယ္ စာပို႔နဲ႔ လာပို႔သြားတဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္ပဲ၊ ေဟာဒီမွာ ညႊန္ၾကားခ်က္စာရြက္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ျပ မယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ သေဘာေပါက္ နားလည္မွာပါ"
အင္ဒရူးက စာရြက္ကို ေထာင္ျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၎စာရြက္ကို ဖတ္ျပသည္။
မွ
တပ္မဌာနခ်ဳပ္၊ ေအရက္စ္ ...
သို႔
တပ္မွဴး
အမွတ္21၊ ေလယာဥ္အုပ္စု
ေမာ့ဟုမ္းအနီး
၁၉၁၇ခု၊ ဧၿပီလ ၄ရက္၊ ၂၄၀၀ နာရီမွ စၿပီး သင္တို႔အား သတ္မွတ္ေပးထားေသာ နယ္ေျမအတြင္းသို႔ ရန္သူမ်ား ေလေၾကာင္းမွ ၀င္ေရာက္ ေထာက္လွမ္းျခင္း မျပဳႏိုင္ေအာင္ တားဆီး ကာကြယ္ရမည္။ မည္မွ်င္ ဆံုးရွံဳးထိခုိက္ပါေစ ေနာက္ထပ္ အမိန္႔ထပ္မံမေပးမခ်င္း မျဖစ္မေန တားဆီးကာကြယ္သြားရမည္။
"ကဲ အမိန္႔ ကေတာ့ ဒါပဲ ရဲေဘာ္တုိ႔၊ ဒါေပမယ့္ မည္မွ်ပင္ ဆံုးရွံဳးထိခုိက္ပါေစဆိုတဲ့ စကားစုကေလးကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား တို႔ သတိထားမိမွာပါ"
အင္ဒရူး က သူ႔လူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ အားလံုးက အဓိပၸာယ္ေပါက္သည့္အသြင္ျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ ၾကသည္။
"ကဲ ... ဒီလိုဆိုယင္ နက္ျဖန္မနက္ ငါးနာရီကစၿပီး ေလသူရဲအားလံုး ေနာက္ထပ္အမိန္႔မရမခ်င္း တစ္ေန႔ ေလးႀကိမ္ တိုက္ကင္းထြက္ရမယ္၊ ေနာက္ၿပီး ... ထုံုးစံအတုိင္း မနက္အရုဏ္တက္နဲ႔ ညေနဆည္းဆာခ်ိန္ တိုက္ကင္း လဲ ထြက္ရ မယ္။ အခုအခ်ိန္ကစၿပီး ရန္သူ႔ဘက္မွာလဲ အင္ာအးအျပည့္အ၀ ရွိေနလိမ့္မယ္"
တပ္မွဴးျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးအင္ဒရူးက သူ၏အစီအစဥ္ကို တင္ျပ ေျပာၾကားလိုက္သည္။ ေလသူရဲမ်ားက မုိက္ကယ့္ဘက္ လ်ည့္ၾကည့္ၾကသည္။ မုိက္ကယ္သည္ သူတို႔အထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုး ျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ကိုယ္စား ေရွ႕မွေျပာဆိုေနက် ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္မူ မိုက္ကယ္က ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေမးခြင့္ရွိပါသလားခင္ဗ်ာ"
ဟန္႔ က လည္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ ရွင္းလိုက္ၿပီး ေျပာသည္။
"ေမးပါ၊ ရပါတယ္" အင္ဒရူးက ခြင့္ျပဳလုိက္သည္။
"ဗိုလ္မွဴးေျပာတဲ့ အစီအစဥ္အတိုင္းဆိုယင္ မနက္ႏွစ္နာရီ ညႏွစ္နာရီထံုးစံအတုိင္း သြားရမယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေန႔ဘက္ ေလးနာရီ ထြက္ရမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အတြက္အခ်က္မလြဲဘူးဆိုယင္ ေလသူရဲတစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔ ရွစ္နာရီ တိုက္ ကင္းထြက္ရမယ္ေပါ့ ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္၊ ကဲ ဒါျဖင့္ေရာ ေမးစရာ ရွိေသးသလား"
"ေလယာဥ္ေတြ မြမ္းမံျပင္ဆင္မႈနဲ႔ ႀကံ့ခုိင္ေရးလုပ္ဖို႔ေကာ"
"တပ္ၾကပ္ႀကီးမက္က ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ တာ၀န္ယူထားတယ္၊ ကဲ ဘာေမးစရာ က်န္ေသးလဲ၊ မက်န္ေတာ့ယင္ ကၽြန္ေတာ့္ စာရင္းနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ အရက္ေသာက္ႏိုင္တယ္"
အင္ဒရူးက သူ႔စာရင္းျဖင့္ အရက္တိုက္ေသာ္လည္း မည္သူမွ် စိတ္ပါလက္ပါ သိပ္မရွိေပ။ ထမ္းေဆာင္ ရမည့္ တာ၀န္ သစ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္း မည္သူမွ် မေဆြးေႏြးၾကေပ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးခ်င္း မဆိုင္မိေအာင္ ေရွာင္ၾကရင္း အရက္ကို စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ ေသာက္ၾကသည္။
ၿမိဳ႕စားႀကီးဒီသိရီ၏ မ်က္စိထဲတြင္ လယ္ယာေျမ ဟက္တာေလးေထာင္ကိုသာ တေရးေရး ျမင္ေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုိက္ကယ္က စင္တိန္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ေပးပါရန္ ေျပာဆိုလာေသာအခါ ၿမိဳ႕စားႀကီးက ၀မ္းသာ အားရ လက္ဆြဲ ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ သေဘာတူလုိက္သည။
အဘြားႀကီးအန္ က စင္တိန္အား သူရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းၿပီး ေပြ႕ဖက္လုိက္သည္။ အဘြားႀကီး မ်က္လံုးအိမ္ မွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာသည္။
"ကေလးရယ္ ... မင္း ငါ့ကို ပစ္သြားတာ့မယ္ေပါ့"
"အို ... အေတြးမေခါင္စမ္းပါနဲ႔ အန္ရယ္၊ ကၽြန္မနဲ႔အတူ အာဖရိက ေခၚသြားမွာပါ၊ ကၽြန္္မအနားမွာ အန္ ရွိေနဖို႔ အၿမဲ လိုအပ္ေနမွာပါေနာ္"
"အာဖရိက ... ဟုတ္လား၊ ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ပြဲကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္ က်င္းပမွာလဲ၊ ဖိတ္စရာ ဧည့္သည္လဲ မရွိဘူး၊ တို႔အိမ္က စားေတာ္ကဲႀကီးကလဲ ေရွ႕တန္းမွာ စစ္ထက္တိုက္ေနရတယ္ မဟုတ္လား ကေလးရယ္၊ အခု အခ်ိန္မွာဆို လက္ထပ္ပြဲက စည္ကား ခမ္းနားမွာ မဟုတ္ဘူးေအ့"
"ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ဘုရး ကိုယ္တိုင္လာၿပီး လက္ထပ္ေပးမွာပါ၊ မုိက္ကယ့္ဦးေလး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ကလဲ လာမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ မိုက္ကယ့္တပ္ကေလသူရဲေတြ လာၾက မယ္ေလ၊ တကယ္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းတဲ့ မဂၤလာလက္ထပ္ပြဲ ျဖစ္လာမွာပါ"
"ဘုရားေက်ာင္းက ဓမၼေဘးအဖြဲ႕လဲ မရွိ၊ လက္ထပ္စားပြဲလဲ တည္းခင္းစရာမရွိ၊ မဂၤလာ၀တ္စုံလဲ မရွိ၊ ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီးထြက္စရာေနရာလဲ မရွိပါလား ကေလးရယ္" အဘြားႀကီးအန္က သိမ့္ခနဲ တစ္ခ်က္ ရိႈက္ လိုက္ရင္း ေျပာသည္။
"ပါပါ သီခ်င္းဆိုမွာေပါ့၊ သူ႔အသံက ေကာင္းတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အန္နဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္မယ္၊ ၀က္ကေလး တစ္ေကာင္ေပၚၿပီး ကင္မယ္၊ ခ်က္မယ္၊ ေမေမ ၀တ္ခဲ့တဲ့သတို႔သမီး ၀တ္စုံကို ကၽြန္မနဲ႔ေတာ္ေအာင္ ျပင္ခ်ဳပ္ မွာေပါ့၊ မုိက္ကယ္နဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးကလဲ ဒီမွာပဲေပါ့၊ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမတုန္းကလဲ ဒီလိုပဲေလ၊ မဟုတ္ဘူးလား"
"အိုကေလးရယ္ ..." အန္က ၀မ္းနည္းသံႀကီးျဖင့္ ေျပာလိုက္ၿပီး မ်က္ရည္မ်ား က်လာျပန္သည္။
"ကဲ ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္မွာလဲ၊ ဘယ္ေန႔လဲ၊ ေျပာစမ္းပါဦး" အဘုိးႀကီးက မိုက္ကယ္အား ေျပာ လုိက္သည္။
"စေနေန႔ ည၈နာရီ"
"မျမန္လြန္းဘူးလား၊ ဘာျဖစ္လို႔ သိပ္ျမန္ျမန္လုပ္ၾကမွာလဲ"
အဘြားႀကီးက ၀င္ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ အဘိုးႀကီးက သေဘာတူလိုက္သည္။
"ကဲ တုိ႔အေကာင္းဆံုး ရွန္ပိန္တစ္ပုလင္းဖြင့္မယ္၊ နပိုလီယံေကာ့ညက္ရယင္ ပိုေကာင္းမယ္၊ စင္တိန္ သမီး အရက္ခန္း ေသာ့ဘယ္မလဲ"
သည္တစ္ႀကိမ္တြင္ စင္တိန္က ကန္႔ကြက္ျခင္း၊ ေႏွာင့္ေႏွးျခင္း မရွိဘဲ အရက္ခန္းေသာ့ကို ဖခင္လက္ထဲသို႔ ထည့္ လိုက္ သည္။
သူတို႔ ခ်ိန္းေတြ႕ေနက် စပါးက်ီထဲမွ ေကာက္ရိုးေမြ႕ရာႏွင့္ စစ္ေစာင္အခန္းမ်ားေပၚတြင္ မုိက္ကယ္ႏွင့္ စင္တိန္ တုိ႔ တစ္ဦးကို တစ္ဦး ယုယစြာ ေပြ႕ဖက္ပိုက္ေထြးထားလိုက္ၾကသည္။ မုိက္ကယ္က သူတို႔ ထမ္းရြက္ရမည့္ အႏၱရာယ္ မ်ားျပာလွေသာ တာ၀န္သစ္မ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ စင္တိန္က အျပည့္အ၀ နားမလည္ေသာ္လည္း နားေထာင္ေနရင္း မုိက္ကယ္အား တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ေလး ဖက္ထား သည္။
"ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတို႔ လက္ထပ္တဲ့ေန႔က်ယင္ ရွင္ေရာက္လာမယ္ မဟုတ္လား၊ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ထပ္ တဲ့ေန႔ က်ယင္ေတာ့ ရွင္ ကၽြန္မဆီကို ေရာက္ေအာင္လာပါေနာ္"
"စိတ္ခ်ပါ အခ်စ္ရယ္၊ ေမာင္ေရာက္လာမွာပါ"
"တကယ္လာပါ့မယ္လုိ႔ က်ိန္ေျပာစမ္းပါေမာင္"
"ေမာင္တကယ္ က်ိန္ေျပာပါတယ္ကြာ"
"ဒီမွာ မုိက္ကယ္၊ ရွင္မနက္တုိင္း ေလယာဥ္နဲ႔ စထြက္တာရယ္၊ ညေနတုိင္း ေလယာဥ္နဲ႔ ျပန္လာတာရယ္ကို ကၽြန္မ က အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညတိုင္း ဒီမွာ ေတြ႕ၾကမယ္ေနာ္"
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ထံုးစံအတုိင္း ခ်စ္စကားမ်ား တီတီတာတာ ေျပာၾကၿပီး အခ်စ္ ေရယာဥ္ေက်ာ၌ ေမ်ာ ပါကာ ေနာက္ဆံုး အိပ္ေမာက်သြားၾကသည္။
စင္တိန္ အိပ္ရာမွ ရုတ္တရက္ ႏိုးလာေသာအခါ အခ်ိန္အေတာ ေနာက္က်ေနၿပီ။ သစ္ပင္မ်ားေပၚ၌ ငွက္ကေလး မ်ား အိပ္တန္းမွဆင္းကာ က်ီက်ီက်ာက်ာ ေအာ္ျမည္ေနေခ်ၿပီ။ စပါးက်ီထဲသို႔လည္း နံနက္ခင္း လင္းေရာင္ဦး က ေဖာက္ထြင္း ၀င္လာသည္။
"မိုက္ကယ္ ... မိုက္ကယ္၊ မနက္ ေလးနာရီခြဲေတာင္ ရွိၿပီ"
စင္တိန္သည္ ေရႊနာရီေလးကို မွန္အိပ္ၿပီးေရာင္ျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။
"အလို ... ဘုရားေရ၊ ငါေတာ့ မနက္ခင္း တိုက္ကင္းထြက္ဖုိ႔ လြတ္ၿပီ ထင္တယ္"
"အခုခ်က္ခ်င္း ရွင္တပ္ကို တိုက္ရိုက္သြားယင္ မီႏိုင္ေသးတယ္"
"မင္းတစ္ေယာက္တည္း မထားပစ္ခဲ့ႏိုင္ဘူး"
"ျငင္းမေနပါနဲ႔ မုိက္ကယ္၊ သြားစမ္းပါ၊ တိုက္ရုိက္သြားစမ္းပါ"
စင္တိန္သည္ ရႊံ႕မ်ားျဖင့္ ေခ်ာ္ေနေသာ လမ္းကေလးမွ တအားသြန္ေျပးသည္။ မနက္ခင္း တိုက္ကင္း ထြက္ေသာ ေလယာဥ္မ်ားကို ေတာင္ပူစာေလးေပၚမွေနၿပီး လက္ျပႏႈတ္ဆက္မီေအာင္ ႀကိဳးစားရျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမင္းေဇာင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ အေျပး ရပ္လိုက္သည္။ အသက္ရွဴမွန္ေအာင္၊ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ရသည္။ စံအိမ္ေတာ္မွာ အေမွာင္ထု ေအာက္တြင္ ရွိေနသည္။ မီးဖိုေခ်ာင္တံခါးနားသို႔ ကပ္သြားၿပီး အထဲကို နားစြင့္သည္။ ဘာသံမွ် မၾကားရ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တံခါးတြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲ၀င္လုိက္သည္။ ရႊံ႕မ်ားေပေနေသာ ဖိနပ္ရွည္ႀကီး ကို ခၽြတ္ၿပီး မီးဖိုေနာက္ဘက္တင္ ထားလိုက္သည္။ ေလွကားထစ္မ်ားမွေန၍ အေပၚသို႔ တစ္ထစ္ခ်င္း တက္သြားသည္။
သူမအခန္းတံခါးကို အသာတြန္းဖြင့္ၿပီး အထဲသို႔ ၀င္လိုက္သည္။ တံခါးကို ေနာက္ျပန္ ပိတ္လုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိပ္ရာခုတင္ဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ မီးျခစ္ျခစ္သံ ရွဲခနဲ ၾကားလိုက္ရၿပီး မွန္အိမ္မွ မီးေရာင္ က တစ္ခန္းလံုးကို လင္းထိန္သြားေစသည္။
မွန္အိမ္ကို မီးညႇိဳလိုက္သူက အဘြားႀကီးအန္။ သူမက ခုတင္ေပၚတြင္ ထုိင္၏။ ၿပီးမ်က္ႏွာက သုန္မႈန္ တင္းမာေနသည္။
"အန္ ... ကၽြန္မ ရွင္းျပပါ့မယ္၊ ေဖေဖ့ကို မေျပာလုိက္ပါနဲ႔ေနာ္"
ထုိအခ်ိန္ တြင္ပင္ ျပတင္းေပါက္နားက ကုလားထုိင္ကို တစ္ဘက္သို႔ ဆြဲလွည့္လိုက္သံ ေပၚထြက္လာသည္။ အသံလာ ရာဆီသို႔ စင္တိန္ ခ်ာခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ထုိင္ၿပီး မိမိအား စိမ္းစိမ္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ေန ေသာ ဖခင္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဖခင္၏ ယခုကဲ့သို႔ တင္းမာေသာ မ်က္ႏွာထား မ်ိဳးကို စင္တိန္ တစ္ခါမွ် မေတြ႕ဖူးေပ။
"ကေလးရယ္ ... ညဘက္ႀကီး အျပင္ထြက္ၿပီး စစ္သားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕တယ္ေပါ့ေလ" အဘြားႀကီးက စေျပာ လာသည္။
"စစ္သား မဟုတ္ပါဘူး၊ ေလသူရဲပါ" စင္တိန္က ေစာဒက တက္လုိက္သည္။
"စင္တိန္ ... ၿမိဳ႕စားႀကီးသမီးက သာမန္ မိန္းကေလးေတြလို ရည္းစားနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕တယ္ ဟုတ္လား" အဘိုးႀကီး က ေျပာလာသည္။
"ေဖေဖ ကၽြန္မက မိုက္ကယ္နဲ႔ လက္ထပ္မယ့္သူပါ၊ ကၽြန္မတို႔ဟာ လက္ထပ္ၿပီး ဇနီးေမာင္ႏွံလို တစ္ေယာက္ အေပၚမွာ တစ္ေယာက္ ေကာင္းၾကပါတယ္"
"စေနေန႔ည မေရာက္မခ်င္း မင္းဟာ သူ႔ဇနီး မျဖစ္ေသးဘူး၊ ဒီေတာ့ စေနေန႔ည မေရာက္မခ်င္း မင္း ဒီအခန္း ထဲက မထြက္ရဘူး၊ လက္ထပ္ပြဲမစခင္ တစ္နာရီအလိုအထိ မင္း ဒီအခန္းထဲမွာပဲ ေနရမယ္"
"ေဖေဖ ကၽြန္မ ေတာင္ပူစာေလးေပၚသြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ ..."
"အန္ ေရာ့ ေသာ့ယူထား၊ စင္တိန္ အိမ္ထဲက အျပင္ လံုး၀ မထြက္ေအာင္ ေစာင့္ၾကပ္ဖုိ႔ မင္းတာ၀န္ပဲ"
စင္တိန္ အဖို႔ အိမ္ထဲ၌ အက်ယ္ခ်ဳပ္မိေလၿပီ။
(၉)
မိုက္ကယ္ ေရာက္သြားေသာအခါ အျခားေလယာဥ္မွဴးအားလံုး တိုက္ကင္းစထြက္ရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ မိုက္ကယ္ ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ကိုယ္ကင္းမထြက္မီ တပ္မွဴးေနာက္ဆံုး မွာၾကားခ်က္ကုိပင္ နားေထာင္ ရန္ မမီလိုက္ ေတာ့ေပ။
ေနာက္ဆံုး ေရာက္လာေသာ မိုက္ကယ္ ကို တပ္မွဴးအင္ဒရွဴးက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။
"ေနာက္ငါးမိနစ္ၾကာယင္ စထြက္မယ္၊ အင္း ဒီေန႔ကေတာ့ ေသဖို႔ အေတာ္ေကာင္းတဲ့ေန႔မ်ိဳးပဲ" အင္ဒရူးက ေန႔စဥ္ ေျပာေနက်အတိုင္း ရာသီဥတုေကာင္းႏိုင္ပံုကို ရည္ညႊန္းေျပာလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္ စေနေန႔က်ယင္ လက္ထပ္မလို႔" မိုက္ကယ္က ေျပာလိုက္သည္။
"ဟိုေက်းလက္စံအိမ္က ျပင္သစ္မေလးလား" အင္ဒရူးက ေမးသည္။
မိုက္ကယ္ က ဟုတ္မွန္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပရင္း နာမည္ကို ေျပာလိုက္သည္။
"စင္တိန္ ... စင္တိန္ ဒီသိရီေလ"
"ဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား ေနာက္က်တာေပါ့ ဟုတ္လား၊ ကဲ ... ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ကံေကာင္းပါတယ္ေစလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းပါတယ္"
ထုိ႔ေနာက္ အင္ဒရူးႏွင့္ မိုက္ကယ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ယွဥ္ၿပီး၊ သူတုိ႔ ေလယာဥ္အစိမ္းႏွင့္အ၀ါဆီသို႔ ေလွ်ာက္သြား ၾက သည္။
ေလသူရဲမ်ားအားလံုး မိမိေလယာဥ္ေပၚသို႔ အသီးသီး ေရာက္ရွိၿပီး စက္ႏိႈးၾကသည္။ ယေန႔ သူတို႔စခန္းမွ ေလယာဥ္မွဴး အားလံုး အုပ္စုသံုးစုခြဲၿပီး တိုက္ကင္းထြက္ၾကမည္။ ပထမအုပ္စုကို အင္ဒရူးက ဦးေဆာင္မည္။ ဒုတိယအုပ္စုတြင္ သူႏွင့္အတူ ေနာက္ထပ္ေလယာဥ္ငါးစင္းပါမည္ျဖစ္ရာ ေလယာဥ္မွဴးႏွစ္ဦးမွာ လူသစ္ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔အတြက္ ကာကြယ္ ေစာင့္ၾကပ္ေပးရမည္။ တတိယအုပ္စုကို ဟန္႔ဂၽြန္ဆင္က ဦးေဆာင္ မည္။
ေလယာဥ္အုပ္စုသံုးစုသည္ တစ္စုၿပီးတစ္စု ေကာင္းကင္သို႔ တက္သြားၾကသည္။ မုိက္ကယ္သည္ ေကာင္းကင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔အုပ္စုမွ ေလယာဥ္မ်ားကို သူ႔ေနာ္ကမွေနၿပီး ဗြီပံုသ႑ာန္ ျဖင့္ လိုက္ပါရန္ အခ်က္ျပ လိုက္သည္။
မုိက္ကယ့္ေလယာဥ္သည္ စံအိမ္ေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ပူစာေလးေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေအာက္ဘက္သို႔ ငုံ႔ၾကည့္ လိုက္ရာ ျမင္ေနက်ျမင္းျဖဴႀကီးနာဂီကိုလည္း မျမင္ရ၊ စင္တိန္ကိုလည္း မေတြ႕ရ။ မိုက္ကယ္ မ်က္ႏွာမွ အၿပံဳးရိပ္မ်ား ေပ်ာက္သြားသည္ မုိက္ကယ္ေရွ႕မွ သြားေသာ အင္ဒရူးကလည္း အလားတူ ၾကည့္သြားသည္။
ေတာင္ပူစာေပၚမွ အတန္ငယ္ေက်ာ္လာသည္အထိ မိုက္ကယ္စိတ္က စင္တိန္ဆီသို႔သာ ေရာက္ေနသည္။ သူမ ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္မလာပါလိမ့္။ တစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္ေနေရာ့သလား ...။
"ဒီေကာင္မေလးဟာ တုိ႔အတြက္ ကံေကာင္းတဲ့နိမိတ္၊ ဒါကိုလဲ သူအသိသားပဲ၊ ဒီေန႔ ဘာေၾကာင့္ သူ မလာပါလိမ့္၊ အုိ .. ငါ ဒါေတြေတြးေနလို႔ မျဖစ္ေသးပါဘူး၊ ဒီေကာင္းကင္ျပင္က်ယ္ႀကီးမွာ ရန္သူ႔ အရိပ္အေယာင္ ကို ေစာင့္ၾကည့္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္"
မိုက္ကယ္ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။
နံနက္ခင္းေရာင္ျခည္ဦးက ပိုလင္းလာသည္။ ေလက ေအးစိမ့္ေနသည္။ ေအာက္ဘက္တြင္ ျပင္သစ္ျပည္ ေျမာက္ပိုင္း ၏ ၿမိဳ႕မ်ား၊ ရြာမ်ား၊ လယ္ကြက္မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ အေနာက္ဘက္ ဆြိျမစ္ဘက္တြင္မူ စစ္ပြဲ လကၡဏာက တုတ္က်င္း မ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ မုိက္ကယ္စိတ္မ်ားက ေထြျပားၿပီး စင္တိန္ဆီ ေရာက္ သြားျပန္သည္။ စိတ္ကို မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရျပန္သည္။
ေရွ႕ဆံုးမွ အင္ဒရူးက အခ်က္ေပးလုိက္သည္။ မုိက္ကယ္သည္ စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ရွာေဖြရာ သူတို႔ ေနရာ၏ အေနာက္ေတာင္ဘက္ ေလးမုိင္ခန္႔အကြာ၊ ေပ၂၀၀၀အျမင့္တြင္ ေလယာဥ္သံုးစင္းကို ျမင္ရသည္။ လင့္စ္ၿမိဳ႕ အေရွ႕ဘက္ရွိ ဂ်ာမန္တုိ႔ သိမ္းပိုက္ထားေသာ သစ္ေတာအစပ္တြင္ ကတုတ္ က်င္းတူးၿပီး အေျမာက္ႀကီး ေျခာက္လက္ထပ္မံ ဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သူတို႔ကင္ လွည့္ရမည့္ေနရာ၏ အေနာက္ဘက္အစပ္သို႔ ေရာက္သြားၿပီးေနာက္ အေရွ႕ဘက္သို႔ ေလယာဥ္မ်ားကို ဦးတည္လိုက္သည္။ ေနဘက္သို႔ မ်က္ႏွာမူလ်က္သား ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ အေရွ႕ ဘယ္ ဘက္ နား တြင္မူ တိမ္ညိဳ တိမ္မည္းတစ္ခုကို ေတြ႕ရသည္။
"စင္တိန္ဘာေၾကာင့္ ေတာင္ပူစာေပၚ ေရာက္မလာပါလိမ့္မ၊ ဖ်ားေနလို႔လား၊ ညက မုိးရြာေတာ့ အေအးမိၿပီး အဆုတ္ ေရာင္လို႔မ်ားလား၊ အဆုတ္အေအးမိယင္ ေသႏိုင္တယ္"
မိုက္ကယ္သည္ တစ္ေယာက္တည္းေတြးေနရင္း စင္တိန္႔ထံ စိတ္ေရာက္သြားျပန္သည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ အင္ဒရူး ၏ အခ်က္ေပးပစ္ခတ္လိုက္ေသာ က်ည္ဆန္မ်ားက သူ႔ေလယာဥ္ေရွ႕မွ ျဖတ္ေျပးသြားသျဖင့္ သတိ ျပန္၀င္လာသည္။ မုိက္ကယ္စိတ္ကူးယဥ္ေနခ်ိန္တြင္ အင္ဒရူးက ရန္သူကို ျမင္လုိက္ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္ေပး လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။
မိုက္ကယ္ ပ်ာပ်ာသလဲ ရွာလိုက္ရာ သူတို႔၏ ဘယ္ဘက္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္တြင္ ရန္သူ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ားကို ေတြ႕ ရသည္။ အေသးစား ေလယာဥ္ေလးမ်ားပင္ ျဖစ္ရာ အင္ဒရူးက ထုိေလယာဥ္ မ်ားကို တိုက္ရန္ ဦးတည္သြားသည္။ မိုက္ကယ္အား အကာအကြယ္ေပးရန္ အခ်က္ျပသြားသည္။
ထုိအခ်ိန္တြင္ ေနဘက္မွ လည္းေကာင္း၊ တိမ္တိုက္ထဲမွ လည္းေကာင္း ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ား တစ္အုပ္ႀကီး ထြက္လာ သည္။ အယ္လ္ဘာေတာ့စ္ အမ်ိဳးအစား ေလယာဥ္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၿပီး၊ အစင္း၆၀ခန္႔ ရွိကာ အင္ဒရူး၏ ေလယာဥ္အုပ္စုကို ၾကားျဖတ္၀င္တုိက္ရန္ ဦးတည္လာေနေၾကာင္း မုိက္ကယ္ ေတြ႕ရသည္။
မိုက္ကယ္ ခ်က္ခ်င္း တြက္ခ်က္လိုက္သည္။ အင္ဒရးကို အခ်ိန္မီကယ္ဖုိ႔ သူတို႔ ေလးငါးစကၠန္႔ ေနာက္က် ေနၿပီ။
မိုက္ကယ္က သူ႔ေလယာဥ္အုပ္စုကို အင္ဒရူးဆီသို႔ ဦးတည္လုိက္သည္။
အင္ဒရူးေရွ႕မွ ေလယာဥ္ေလးသံုးစင္းက ေအာက္ဘက္သုိ႔ ထုိးဆင္းၿပီး မွ်ားေခၚသည္။ ထုိေလယာဥ္ ေနာက္လိုက္ေသာ အင္ဒရူးေလယာဥ္အုပ္စုကို ဂ်ာမာန္ေလယာဥ္မ်ားက အေပၚဘက္ႏွင့္ ေနာက္ဘက္မွ ၀င္တိုက္သည္။ တိုက္ပြဲစ စခ်င္းပင္ အင္ဒရူးဘက္မွ ေလယာဥ္ႏွစ္စင္း ထိမွန္ မီးေလာင္ၿပီး ထုိးက် သြားသည္ကို မုိက္ကယ္ ျမင္လုိက္ရသည္။ ဦးတည္ရာသို႔ ျပန္႔က်ဲထြက္သြားေသာ သူတို႔ေလယာဥ္မ်ားကို ဂ်ာမန္ေလယာဥ္မ်ားက အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ လိုက္တုိက္ၾကသည္။
တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ အင္ဒရူးေလယာဥ္ တစ္စင္းသာ အတင္း ျပန္လည္တိုက္ခုိက္ၿပီး လြတ္ေအာင္ ေဖာက္ထြက္လာႏိုင္သည္။ မိုက္ကယ္အုပ္စုက အင္ဒရူးအား ကယ္တင္ရန္ ဥိးတည္ လိုက္စဥ္မွာပင္ မန္ေလယာဥ္မ်ား က သူတို႔အုပ္စုႏွစ္ခုဆီသို႔ ဦးတည္လာၿပီး တုိက္သည္။ ဂ်ာမာန္တို႔၏ အယ္ဘာေတာ့စ္ေလယာဥ္မ်ားပင္ ပံုစံမ်ား ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲထားၿပီး ပိုေကာင္းေနသည္ကို မိုက္ကယ္ ေတြ႕ရသျဖင့္ အံ့အားသင့္သြားသည္။
မိုက္ကယ့္အုပ္စုမွ ေလသူရဲ တစ္ေယာက္၏ ေလယာဥ္ကို ဂ်ာမန္ေလယာဥ္တစ္စင္းကင္ တိုက္ရာ မုိက္ကယ္ က ၾကားမွ ၀င္ေရာက္ ဟန္႔တားၿပီး ကယ္လိုက္သည္။ လူသစ္က ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း မိုက္ကယ္ အား လက္ျပသြားသည္။
မိုက္ကယ္ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိသြားသည္။ မိမိတို႔ခံေက်ာ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဂ်ာမန္တို႔၏ အင္အားကို မိမိတို႔ မည္သို႔မွ် အံမတုႏိုင္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိတို႔အုပ္စုမွ ေလယာဥ္မ်ားအား စခန္းသို႔ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ အျမန္ဆံုး လွည့္ျပန္ရန္ အခ်က္ျပ လိုက္သည္။ မိမိတို႔ ေလယာဥ္တစ္စင္းလွ်င္ ရန္သူ႔ေလယာဥ္က ေျခာက္စင္းခုနစ္စင္းႏႈန္း ရွိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ရန္သူ႔ ေလယာဥ္မ်ား၏ ပ်ံသန္းပံု၊ ေကြ႕ပတ္ေရွာင္တိမ္းပံု၊ ရဲ၀ံ့ပံုတို႔ကို ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ ၀ါရင့္ ေလသူရဲမ်ား ျဖစ္မွန္း သိသာလွ သည္။ ဤတိုက္ပြဲကို လူသစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္ႏႊြဲေနလွ်င္ မုိက္ရူးရဲရာက်မည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မီးက်ည္အစိမ္းေရာင္ကို ပစ္ေဖာက္ၿပီး ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ရန္ အမိန္႔ေပးလုိက္သည္။ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္ အျမန္ဆံုး စခန္းျပန္ေတာ့ဟု အမိန္႔ေပးလိုက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ မုိက္ကယ္က အင္ဒရူးေလယာဥ္ကို လိုက္ရွာသည္။ သူ၏အေရွ႕တည့္တည့္ လသာဘက္ မီတာတစ္ေထာင္ ခန္႔အကြာ၌ ေတြ႕ရသည္။ ပင္မတိုက္ႀကီး၏ အျပင္ဘက္ေရာက္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ရန္သူဂ်ာမန္ေလယာဥ္သံုးစင္းကို တစ္စင္းတည္း ခုခံေနရသည္။ ရန္သူေလယာဥ္မ်ားၾကားမွ လြတ္ေအာင္ ေရွာင္ထြက္ၿပီး စခန္းသို႔ ျပန္ရန္ ဦတည္ ပ်ံသန္းလိုက္သည္။
မိုက္ကယ္သည္ အင္ဒရူးေလယာဥ္၏ အေပၚဘက္သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိသြားသည္။ ပထမအဆင့္ထုိးစစ္တြင္ ရန္သူေလယာဥ္အားလံုး ဆင္းသက္လာျခင္း မဟုတ္။ အေပၚဘက္ တိမ္တိုက္ေအာက္၌ ဂ်ာမန္ေလယာဥ္ေျခာက္စင္း က်န္ရွိေနေသးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဦးေဆာင္ေလယာဥ္မွာ က်ည္ဆန္ထိမွန္ရာပင္ မရွိ ေသာ အနီေရာင္ ေလယာဥ္ ျဖစ္သည္။ ထုိေလယာဥ္ အုပ္စုမွာ ဂ်ာမန္ ေထာင္ေျခာက္၏ ဒုတိယက်ားပါးစပ္ျဖစ္မွန္း မုိက္ကယ္ သေဘာေပါက္လာသည္။
ထိုေလယာဥ္မွဴးသည္ မဟာမိတ္ေလသူရဲ သံုးဆယ္ေက်ာ္ကို ေသေစခဲ့ေသာ နာမည္ႀကီး ဂ်ာမန္ေလသူရဲ႕ ဘာရြန္မင္ ဖရက္ ပြန္ရစ္ဆိုဖင္ျဖစ္မွန္း မိုက္ကယ္ သိလုိက္သည္။ ထိုသူသည္ တန္းတူ ရည္တူလူမ်ားကို မတိုက္ဘဲ လူသစ္မ်ား၊ အကာအကြယ္မဲ့ေနသူမ်ားကို တုိက္ကာ စံခ်ိန္တင္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕က သူ႔ကို သူရဲေဘာေၾကာင္သူ ဟု ေခၚၾကသည္။
ထိုစကားမွန္ႏိုင္သည္။ ယခုလည္း သူတို႔ ထုိနည္းအတုိင္း က်င့္သံုးေနၿပီ။ တိုက္ပြဲ၏ အေပၚဘက္မွ ၀ဲပ်ံ ေစာင့္ၾကည့္ေန ၿပီး ေအာက္ဘက္တြင္ အေဖာ္ကြဲကာ တစ္စင္းတည္း သီးျခားရွိေနၿပီး မုိက္ကယ္ႏွင့္ မီတာ ၁၀၀၀ ခန္႔ ေ၀းေသးေသာ အင္ဒရူးေလယာဥ္ဆီသို႔ ဦးစိုက္ဆင္းလာသည္။ အင္ဒရူးကေတာ့ ထုိအႏၱရာယ္ ကို မသိရွာေသးေပ။ သူ႔ေနာက္မွ လက္ေရြးစင္ ဂ်ာမန္၀ါရင့္ေလသူရဲငါးဦး၏ ေလယာဥ္မ်ား လိုက္ပါ လာသည္။
ဆက္ရန္
.
2 comments:
ရင္တထိတ္ထိတ္ပါလား အစ္မေရ
မိုက္ကယ္နဲ႔ အင္ဒရူးတို႕ ကံေကာင္းပါေစ
မိုက္ကယ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲလည္း ျဖစ္ေအာင္ က်င္းပခြင္႕ရေစခ်င္ပါတယ္။
အဟင့္ အဟင့္... မိုက္ကယ္ သြားေတာ့မယ္ ဆိုတာ သိေနတယ္။ :(
Post a Comment