စာေရးဆရာ ကိုေအာင္ဆန္း အပိုင္း (၁၂)

ေအာင္ဆန္း(သို႔မဟုတ္)အရိုင္း

ဒဂုန္တာရာ

သူ၏ ေအာက္မွ လူထုႀကီးသည္ စည္းကမ္းေသ၀ပ္ျခင္း အတန္ငယ္ကင္းမဲ့စြာ နားေထာင္လ်က္ရွိ၏။ လူထုႀကီး သည္ စူးစိုက္ျခင္းမရွိ၊ တခ်ိဳ႕က ၿပံဳးရယ္၍ေန၏။ ေနာက္နားရွိ လူထုအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုကား အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္း ကပ္ကာ တီးတိုးေျပာ၍ေန၏။ သို႔ေသာ္ ျပက္ရယ္ျပဳျခင္းကားမရွိ။ ေလးစားျခင္း  သည္ အားလံုး၌ တညီတညြတ္တည္းတည္ရွိ၏။ အစိမ္းပုပ္ေရာင္ ကတၱီပါကားႀကီးသည္ သူ႔ကို ေနာက္ ကားခံ ၍ ထား၏။ ကားလိပ္ႀကီးမွာ ဘာရုပ္ပံု ေတာေတာင္ မွ ျခယ္လွယ္ထားျခင္းမရွိ ပကတိပိန္းေျပာင္ ေျပာင္ျဖစ္၏။

ကတၱီပါကားသည္ အျခားဘာအဓိပၸာယ္ကိုမွ် ထူးထူးေထြေထြ မေဖာ္ျပပါ။ သို႔ေသာ္မႈိင္း ညိဳ႕ျခင္းတစ္ခုသာ ရဲ၀ံ့စြာ ေဆာင္၍ေနသည္။ သူသည္ သည္စိမ္းညိဳ႕မႈိင္းေသာ ကားႀကီး၏ အေရွ႕စင္ ျမင့္ ဇာတ္ခံု ေပၚ၌ ရပ္ကာ စကားေျပာ၍ေနသည္။ သူသည္ ဗမာပထ၀ီေျမႀကီးမွ ဗမာ့၀ါဂြမ္းစစ္ျဖင့္ ယက္လုပ္သည့္ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္း ႀကီးကို ၀တ္ထား၏။ လံုခ်ည္မွာ နီရဲေသာ ေရႊေတာင္ပိုးလံုခ်ည္ျဖစ္၏။ ေခါင္းမွာ ပြေယာင္းေယာင္း ႏွင့္မေသသပ္။ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္မွာ အပူပိုင္းေဒသ အီေကြတာေပၚရွိ ကၽြန္းစုမ်ား တြင္ေနထိုင္ေသာ မြန္ဂိုလီယံ အႏြယ္လူရိုင္းမ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။

သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေပၚခ်င္း တစ္ေယာက္၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ တူ၏။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား လူလတ္တန္းစား ၏ လကၡဏာ ျဖစ္ေသာ ထယ္၀ါျခင္း၊ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ႕ျခင္းတို႔သည္ သူ႔တြင္ လံုး၀မခိုေအာင္း၊ လမ္းေပၚ တြင္ ေနရာတကာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေသာ သာမန္ ဆင္းရဲသားတစ္ဦးႏွင့္ တူ၏။ ဗမာလူထုႀကီးထဲမွ သူတစ္ဦး၏ အသြင္ အျပင္ မ်ိဳးသာျဖစ္၏။ သူသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးသို႔ကား၍ လႈပ္ကာလႈပ္ကာ စကားကို ေျပာ၏။ သူ၏ စကားလံုးမ်ားကား ေျပျပစ္ျခင္းမရွိ၊ ေခ်ာေမြ႔ျခင္း မရွိ၊ သို႕ေသာ္ အတြင္း၌ကား အနက္ ပါ၏။ သင္ပထမဆံုးေတြ႕ျမင္ေသာ ေအာင္ဆန္း၏ပံုပန္းကို ေရးျပပါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သည္ပံုကို ေရး ျပမည္ျဖစ္၏။

ထိုအခါကား ၁၉၃၅ခု ပထမဦးဆံုး က်င္းပအပ္ေသာ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံ ႀကီး ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ က်ဴဘလီေဟာခန္းမတြင္ ဆင္ယင္ေနေသာအခါ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အထက္တန္း ေက်ာင္းတြင္ ပညာသင္ႀကားလ်က္ရွိရာ နယ္မွ ေက်ာင္းသားကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ေက်ာင္း သားမ်ား ညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္စဥ္ ေအာင္ဆန္းစကားေျပာသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရျခင္းျဖစ္ေပသည္။ ၁၉၃၆ခု သပိတ္ေမွာက္ကိစၥ ေတာက္ေလာင္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ၊ မီးခ္ုိးမ်ား အူေနသည့္အခိုက္၊ ေအာင္ဆန္း အမည္ ကို သတင္းစာမ်ားတြင္ ဖတ္ရေသာအခါ၊ သူ႔ကို သိခ်င္ေသာစိတ္ အင္မတန္ထက္ သန္ခဲ့သည္။ ထို အခါက ေအာင္ဆန္းမွာ တကၠသိုလ္သမဂၢအသင္း၏ ေႀကြးေၾကာ္သံျဖစ္ေသာ အိုးေ၀မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ ျဖစ္၏။

ကၽြန္ေတာ္မွာ စာေပ၀ါသနာပါသူျဖစ္ရာ ေအာင္ဆန္း ကို အိုးေ၀ မဂၢဇင္းအယ္ဒီတာအျဖစ္ စိတ္၀င္စား၏။ အားက်၏။ သူ႕အေၾကာင္းကိုသိခ်င္၏။ ေတြ႕ဖူးခ်င္၏။ သို႔ေသာ္ ဂ်ဴဘလီေဟာ ေက်ာင္းသားမ်ား ညီလာခံ တြင္ သူ၏ရုပ္သြင္ႏွင့္ သူစကားေျပာသည္ကို ေတြ႕ ျမင္ၾကားနာရေသာအခါ အထင္ႏွင့္အျမင္ ကြာ ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားသည္မွာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသား၊ ရုပ္ေျဖာင့္ဂုိက္က်၊ စကားေျပာ ေကာင္းဟုျဖစ္၏။ အယ္ဒီတာလည္းျဖစ္သျဖင့္ အေတာ္အထင္ႀကီးထား၏။

ေတြ႕ရေသာအခါ ရုပ္ကလည္းမေျဖာင့္၊ စကားေျပာကလညး္မေျပာျပစ္၊ သို႔ျဖစ္၍ စိတ္ကမေက်နပ္၊ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္မွာ အရြယ္ႏုနယ္ေသး၍ စိတ္ကူးယဥ္ျဖင့္သာ ေအာင္ဆန္းကို ရုပ္ေျဖာင့္ေစခ်င္၊ စကားေျပာ ေကာင္းေစခ်င္ေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ထဲကမေက်နပ္။ ေနာက္တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ လည္း တကၠသိုလ္ေရာက္၍ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္ ၁၉၃၇-၃၈ ခုႏွစ္ က ကိုေအာင္ဆန္း သည္ တကၠသိုလ္သမဂၢတြင္ ဥကၠဌ၊ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ တြင္ ဥကၠဌ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ အသိျဖစ္လာ၏။

အသိသာျဖစ္ရံုျဖစ္သည္ မရင္းႏွီးခဲ့ေပ။ သူႏွင့္ကား ရင္းႏွီး၍မျဖစ္၊ သူသည္ ရင္းႏွီး၍ရေသာ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရး အတူတူ တြဲဖက္လုပ္လွ်င္သာ သူႏွင့္ရင္းႏွီးမည္ျဖစ္၏။ တကၠသိုလ္တြင္ေနစဥ္ ကၽြန္ေတာ္ သည္ သမဂၢႏိုင္ငံေရး ကိုသာ တဖက္သတ္မလိုက္၊ စားေပလည္းဖတ္ခ်င္၏။ စာလည္းေရးခ်င္၏။ ဂီတ ကိုလည္း လိုက္စားဖူး ၏။ သည္လိုအစံုလုပ္ခ်င္သျဖင့္ သူႏွင့္မရင္းႏွီးႏိုင္ေပ။ သူကား ႏိုင္ငံေရး သမား သက္သက္ ျဖစ္သည္။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ကို ယခု သခင္ဗဟိန္းက အသိဖြဲ႕ေပးခဲ့၏။

သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ႏိုင္ငံေရးသမားသက္သက္ မဟုတ္သျဖင့္ သူႏွင့္ အသိထက္လြန္ေျမာက္၍ ရင္းႏွီးေသာ အျဖစ္ သို႔ မ ေရာက္သြားခဲ့ေပ။ သခင္ဗဟိန္းႏွင့္ကားသည္လိုမဟုတ္၊ သခင္ဗဟိန္းသည္ ယဥ္ေက်း သိမ္ေမြ႕ သူျဖစ္ ၏။ စာေပကဗ်ာအလကၤာမ်ားကို ႏွစ္သက္၏။ ဂီတကိုခ်စ္၏။ ထိုေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ခဏႏွင့္ပင္ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ကာ၊ ယခု သူကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေနသည့္ ဘ၀အထိပင္ ရငး္ႏွီး ခ်စ္ခင္ျခင္း မပ်က္ ကၽြန္ေတာ္ကား ခုခံေရးကိုလည္းမျပဳ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားလည္းမဟုတ္ သို႔ေသာ္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီး၏။ ကိုေအာင္ဆန္းႏွင့္ကား ဤကဲ့သို႔မဟုတ္၊ ကၽြန္ေတာ္စာေရး၀ါသနာပါသည္ကို ကိုေအာင္ဆန္း သိ၏။

သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရး ခဲ့ေသာ ဒဂုန္မဂၢဇင္းမွ ရတုပိုဒ္စံုမွစေသာကဗ်ာမ်ား၊ ၀တၳဳတိုေဆာင္းပါး စသည့္ စာေပ မ်ားကို သူဖတ္ဖူးလိမ့္မည္မထင္၊ ဂရုစိုက္၍ဖတ္မည့္ လူမ်ိဳးလည္းမဟုတ္၊ သို႔ေသာ္ တစ္ခါက သခင္ဗဟိန္း ႏွင့္ အတူ သမဂၢေကာ္မတီခန္းတြင္ ပင္းယ မဂၢဇင္းတြင္ ပံုႏွိပ္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္၏ ေဆာင္းပါး တစ္ခု ကိုကား ကၽြန္ေတာ္ ၏ ေရွ႕တြင္ ဖတ္သည္ကို ေတြ႕ရဖူး၏။ ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေ၀ဖန္ခ်က္ ေပး၏။

 ကိုေအာင္ဆန္း သည္လည္း အဂၤလိပ္ဗမာ ေဆာင္းပါးရွင္ တစ္ဦးျဖစ္ေပသည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ေရး ေသာ သူ၏ေဆာင္းပါးမ်ားကို ဂႏၳေလာကမဂၢဇင္းတြင္ ဖတ္ရဖူး၏။ သူသည္ ဗုဒၶဘာသာတရား ေတာ္ႏွင့္ ပတ္သက္ ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားကိုေရး၏။ ေက်ာင္းသားမ်ား အ၀တ္အစားဆင္ယင္ေရး ျပႆ နာ ကိုလည္း သူသည္ ဂႏၳေလာကတြင္ ပန္းတေနာ္ဦးသန္႔ ႏွင့္ အျပန္အလွန္ေရးသည္ကို အမွတ္ရ၏။ ဗမာႏိုင္ငံ လံုး ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢအသင္း၏ ေၾကြးေၾကာ္သံျဖစ္ေသာ မ်ိဳးညႊန္႔မဂၢဇင္းတြင္ပါ ေသာ သူ၏ ေလာက၀ိဟာ အမည္ရွိ ဗမာေဆာင္းပါးတိုကေလးကိုကား ကၽြန္ေတာ္အေတာ္သေဘာက် ပါ၏။ ကမၻာေလာကႀကီးကို ပညာဗဟုသုတ အျမင္တို႔ကို ေပးေသာ စာသင္ေက်ာင္းႏွင့္ ဥပမာတင္၍ ေရးထား ၏။

ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ဗမာစာအေရးညံ့သူမဟုတ္ေပ၊ တိတိက်က် ေရး၏။ ပါဠိကို မွန္ကန္ စြာသံုး၏။ တစ္ခါ တစ္ရံ ဟာသဥာဏ္ပါ၏။ ပုသိမ္ၿမိဳ႕တြင္က်င္းပေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားညီလာခံ သူ၏ ဥကၠဌ မိန္႔ခြန္းတြင္ ကင္ဘဲလ္ အစီရင္ခံစာကို '' ပညာေရးပူရာဏက်မ္းႀကီးေပတကား'' ဟု ေျပာင္ ေလွာင္ ထားသည္မွာ သရာ္ခ်က္ (Irony) ပါ၏။ ေက်ာင္မွထြက္ၿပီး တို႔ဗမာအစည္းအရံုးသို႔ ၀င္သြားေသာ အခါ ငတ္ျပတ္ လာ၍ လား မေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္း တြင္ ေဆာင္းပါး ေရးလိုေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ကိုေျပာ ၏။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း တိုက္ရွင္ တို႔ႏွင့္ စီစဥ္၍ လစဥ္ကိုေအာင္ဆန္းေဆာင္းပါးမ်ား ပါေစ၏။ ဒဂုန္ မဂၢဇင္း က ကိုေအာင္ဆန္း ေရးေသာ ေဆာင္းပါးမ်ားအတြက္ေငြခ်ီးၿမွင့္၏။

သူေရးေသာ ေဆာင္းပါးကား ''ႏိုင္ငံေရးအမ်ိဳးမ်ိဳး' ဟူေသာ ေဆာင္းပါးျဖစ္၏။ ဂရိတ္ႏိုင္ငံေရးက အစခ်ီ၍ မ်က္ေမွာက္ဗမာ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနအထိ ေရး၏။ စာေျပာလွ၏။ ဖတ္လို႕ေကာင္း၏။ သူလည္း ဒဂုန္ တြင္ ၾကာၾကာမေရးရ၊ မၾကာခင္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔ ထြက္သြားသျဖင့္ သူ႔ေဆာင္းပါးလည္း ရပ္၍သြား၏။ အစိုးရ ကလညး္ ညွိဳးထား၍လားမေျပာတတ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္း ထိုႏွစ္မွာပင္ ပိတ္ျခင္းခံရရွာ၏။ သမဂၢဥကၠဌျဖစ္ေသာ ၁၉၃၈- ၃၉ႏွစ္ က သူသည္ ဘီအယ္လ္ တန္းတြင္ရွိ၍ ပဲခူးေက်ာင္းေဆာင္ အလယ္ထပ္တြင္ေနသည္။ အခန္း သည္ သပ္ယပ္ျခင္းကင္းမဲ့၏။ သူ၏ အခန္းတြင္ စာအုပ္မ်ားျပည့္ႏွက္၍ ေန၏။ စာအုပ္မ်ားသည္ စား ပြဲေပၚ တခ်ိဳ႕၊ ဘီရိုေပၚတခ်ိဳ႕၊ ၾကမ္းျပင္ ေပၚတြင္တခ်ိဳ႕ ျပန္႔ၾကဲကာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္၍ ေနၾက၏။ သူ သည္ အင္မတန္စာဖတ္ သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏။

သူသည္ ေဒါသႀကီးသူတစ္ဦးျဖစ္၏။ သည္လိုအမ်ားကထင္၏။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ကား ေဒါသႀကီးသည္ မႀကီး သည္ကို ကား မသိ၊ သူ႔တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါစိတ္(Emotionalism) ေတြရွိသည္ဟု ကုၽြန္ေတာ္ ထင္၏ ႏွစ္ ကို ကား  အေသအခ်ာ မမွတ္မိေတာ့။ သပိတ္ေမွာက္ ႏွစ္လည္ အထိမ္းအမွတ္ပြဲတစ္ခု တကၠသိုလ္ သမဂၢ တြင္ က်င္းပ၏။ ပရိတ္သတ္ထဲမွထ၍ ေ၀ဖန္စကားမ်ားထေျပာၾက၏။ ထိုေျပာၾက သည့္အထဲတြင္ စစ္ကိုင္း ေက်ာင္းဆာင္ မွ ကုလားေက်ာင္းသားတစ္ဦး က ဥကၠဠေဟာင္း မစၥတာရာရွစ္ ကို ေ၀ဖန္ရာ၌ အေတာ္ ထိခိုက္ ေသာ အျပစ္ ေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာ၏။ ကုလားေက်ာင္းသားေျပာသည့္ စကားမ်ားသည္ အေျခခိုင္ သည္ မခိုင္သည္ကိုကား မမွတ္မိေတာ့။

ကိုေအာင္ဆန္း သည္ မစၥတာရာရွစ္ အတြက္ ေဒါပြကာ ထိုကုလားကို ႀကိမ္းေမာင္း၍ ရဲရင္ ထြက္ စေသာ အသံုး မ်ိဳး သံုး၏။ လက္သီး ဆုပ္ကာ ကုလားအပါး သို႔တိုး၍ သြား၏ ေဘးကေက်ာင္းသားမ်ားက ၀ိုင္း၍ ဆြဲထား ရ၏။ သူသည္ ေဒါသေၾကာင့္ ဆတ္ဆတ္တုန္လ်က္ရွိသည္။ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ အိုးေ၀ညိဳ (အေမရိကန္ျပန္) အမွဴးရွိေသာ ေက်ာင္းသားတစ္စုက မေက်နပ္သျဖင့္ သမဂၢကို အယံုအၾကည္မရွိ အဆို တင္သြင္း၏။ ထိုအစည္းအေ၀း ၌ ကိုေအာင္ဆန္း ညိဳျမ ကို ေဒါပြကာ၊ ဥကၠဠကုလားထိုင္ မွေန၍ ညိဳျမ အတင္း ကို အေတာ္ေျပာလိုက္ ၏။ သည္လိုစိတ္လိုက္မာန္ပါေျပာၿပီး ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာေသာ အခါ ထိုေန႔က ေအာင္ဆန္း က ညိဳျမ အား ရွံ႕ခ်ပါေသာ စကားမ်ားကို ရုတ္သိမ္းလိုက္ေၾကာင္း၊ ေၾကာ္ျငာစာ ကို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အသီးသီးတြင္ ထြက္ေပၚ၍လာ၏။ တကၠသိုလ္ရွိစဥ္က ကိုေအာင္ဆန္း သည္ ၿပံဳးေသာ မ်က္ႏွာထား ကို ထားခဲ၏။ သူ၏ မ်က္ႏွာထားသည္ သုန္မႈန္၏။ တစ္ခါ ေတြ႕ဖူးေသာ သူကို ေနာက္တစ္ခါေတြ႕ လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္မွဆက္၏။ သူ႔ကိုသိသူက ၿပံဳးျပေသာ္လည္း သူသည္ တံု႕ျပန္၍ ၿပံဳးခ်င္မွၿပံဳး၏။ သူကလည္း အစဥ္လိုလို ႏိုင္ငံေရးကိုသာ ေတြးေနဟန္တူ၏။ ဗမာျပည္ ၏ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ စိတ္ပူ ပံုရ၏။

ထိုေၾကာင့္ သူသည္သုန္မႈန္လ်က္ ေနသည္။ သူစကားေျပာလွ်င္လည္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို သာ ေျပာသည္။ သူေျပာေနစဥ္ ေဘးရွိလူမ်ားက နားေထာင္ေနရသည္။ ေဘးက လူမ်ား၏စကားကိုသူ မၾကား။ သူေျပာခ်င္တာ ေတြကိုသာ စြတ္ေျပာ၍ေနတတ္သည္။ တစ္ခါက ရန္ကုန္ ကို ဂ်ပန္တို႔ သိမ္း ပိုက္စအခ်ိန္ ၀ီတိုရိယ ရိပ္သာ ရွိ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ သခင္ျမႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားေနထိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ မွာလည္း ေတာက ေရာက္ခါစျဖစ္၏။ ဧည့္ခန္းရွိ စႏၵယားတြင္ ကၽြန္ေတာ္က ထိုင္ကာတီးေန ၏။ ေဘးမွ သခင္စံေ၀ ႏွင့္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ၀ိုင္း၍သီခ်င္းလိုက္ဆိုလ်က္ ရွိ၏။ ဘီအိုင္ေအ သမား မ်ားမွာ၊ ဂီတအင္မန္ငတ္ေန၍ သီခ်င္းသံကို ေတာင့္တေနသျဖင့္ အတင္းတီးခိုင္း ၾက ၏။ စႏၵယားမွာ အသံေတြ ပ်က္၍ ေန၏။ ''ခ်စ္ခင္မွာလား... ၾကင္မွာလား ခင္ခင္ရယ္...ခ်စ္သံႏြယ္ အဟုတ္ကို ခ်စ္ေတာ့မယ္၊ ခင္ရယ္ၾကင္မယ္... ''

၀ုိင္း၍ဆိုေနၾကရာမွ သည္ေနရာသို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ကိုေအာင္ဆန္းသည္ ေဂါက္ေဂါက္ေဂါက္ ႏွင့္ တစ္ဖက္မွ ေလ်ာက္လာကာ စႏၵယားအပါးတြင္ လက္ေထာက္ကာရပ္လ်က္ ''ေဟ့ ရပ္ၾက ခုလိုအခါမ်ိဳး မွာ ရဲစိတ္၊ မာန္စိတ္တက္ေစမဲ့ ရဲတင္းသံတို႔ကိုသာ ဆိုရတယ္ဗ်။ ဒီခ်စ္မယ္ၾကင္မယ္ သီခ်င္းမ်ိဳးက မဟန္ဘူး''၊ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္၍ူ စႏၵယားကို ေခတၱရပ္လိုက္၏။ သူသည္ သူေျပာခ်င္တာေျပာၿပီး၍ ထြက္ သြားေလသည္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းဆက္၍ သီဆိုကာ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ သူကားသည္လို လူစားမ်ိဳး ။ သမဂၢ ဥကၠဠ ကိုလွေမာင္(ယခု ဆိုရွယ္လစ္ပါတီ၀င္၏) လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအခတ္ ၌ ေရႊေတာင္ၾကား တြင္ လုပ္၏။ သူ၏ လက္ထပ္ပြဲသည္ ဘီအိုင္ေအသမားမ်ားတြင္ ပထမဆံုးျဖစ္၏။

လက္ထပ္ပြဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းေဆာင္တြင္ မိတ္ေဆြမ်ား စုရံုးကာေနၾက၏။ ေၾကးစားစႏၵယားဆရာ တစ္ဦး က တီးကာ ေဖ်ာ္ေျဖလ်က္ရွိ၏။ သည္အတြင္း ကိုေအာင္ဆန္းသည္ စႏၵယားဆရာကို ရပ္ေစကာ ကၽြန္ေတာ့္ ကို လူၾကားထဲမွ အတင္းဆြဲေခၚ၍ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို တီးေစ၏။ သူသည္ စႏၵယားကို လက္ေထာက္ ကာ မရတရျဖင့္ လိုက္ဆို၏။ တီးေသာသီခ်င္းမွာ ကဥၥနသီခ်င္းပင္ျဖစ္၏။ ေတးဆံုးလွ်င္ လက္ခုပ္ တီးကာ ေနာက္တစ္ပုဒ္ တီးခိုင္ျပန္၏။ တစ္ခါက ဂ်ပန္ေခတ္၀န္ႀကီးတစ္ဦး ၏ ထမင္းစားပြဲတြင္ သူလာ၏။ ထမင္းစားပြဲ စမည္ျပဳေသာအခါ သူ႔ကို စစ္ေသနာပတိဟု အားလံုးက ေလးစားေသာအား ျဖင့္ ထမင္းစားခန္းႀကီးထဲ သို႕ သူ႔ကို အရင္၀င္ေစ၏။

 အျခား ဧည့္သည္မ်ားက အ၀တြင္ရပ္၍ သူ႕အ၀င္ ကို ေစာင့္လ်က္ေနၾက၏။ သူသည္ စစ္၀တ္စစ္စားႏွင့္ ၀င္လာေသာ အခါ ရုတ္တရက္ စားပြဲထိပ္ ကုလားထိုင္တြင္ ၀င္ထိုင္လိုက္ၿပီး ဇတ္ခနဲ ဘယာေၾကာ္တစ္တံုး ကို ယူကာစားလိုက္၏။ သူထမင္းစား ေနစဥ္  ဧည့္သည္၀င္လာလို႔လညး္ ဗမာ့ဧည့္၀တ္ထံုးတမ္းအရ ဝင္စား ပါဦး လား ဟု ေခၚခ်င္မွေခၚ ေသာ လူစားမ်ိဳးျဖစ္၏။ ဒါေတြေၾကာင့္ သူ႕ကို မိတ္ေဆြရင္းမ်ားက ေၾကာင္သည္ဟု အမွတ္ထားၾက၏။ သူ႕တြင္သိမ္ေမြ႕ျခင္းမရွိ။ အလွအပကို သူမမက္ေမာ။ သူသည္ ၾကမ္းတမ္းသည္။ ရုိင္းသည္။ ဆက္ဆံေပါင္းသင္းေရးတြင္ရွိေသာ ဧည့္၀တ္ထံုးစံယဥ္ေက်းျခင္းစသည္တို႔ကို သူသည္ လံုး၀ဂရုမစိုုက္။ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ၊ သဘင္စေသာ အႏုပညာရပ္မ်ားကို မလိုက္စား၊ သူ႕ကိုသူ အတင္း ယဥ္ေက်းေအာင္ မလုပ္။ သူ၏ နဂိ္ုအတိုင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းပင္ မျပဳျပင္ဘဲေန၏။

သူ႔တြင္ ႏိုင္ငံေရး၀ိညဥ္ ကား ျပင္းထန္္လွေခ်၏။ သူသည္ ႏိုင္ငံေရးကို သာ တစ္ခုတည္းလုပ္ေသာ သူတစ္ဦး ျဖစ္၏။ သူသည္ရိုင္း၏။ ၾကမ္း၏။ ေၾကာင္၏။ ကိစၥမရွိ၊ သူသည္ ဧည့္ခန္းေဆာင္မွ ဂုဏ္သေရ ရွိ လူႀကီး လူေကာင္း မဟုတ္။ တစ္ခုတည္းေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္ေသာ ႏိုင္ငံ ေရး သတၱ၀ါျဖစ္၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ကိစၥမရွိ။ ိ၁၉၄၂ခုႏွစ္တြင္ သူႏွင့္ ေနာက္ဆံုးေတြ႕၏။ သူသည္ အတတ္ပညာ(Art) အေၾကာင္း ကိုေျပာျပ၏။

''အတတ္ပညာ ဆိုတာရွိတာပဲ။ လင္မယားဘ၀မွာလည္း အတတ္ပညာေျမာက္ေအာင္လုပ္ရတာပဲ၊ အတတ္ပညာ မဲ့ ရင္ လင္မယားကြဲမွာေပါ့။ ဒီလိုပဲ ေတာ္လွန္ ေရးမွာလည္း အတတ္ပညာရွိတာပဲ။ အတတ္ပညာေျမာက္မွ ေတာ္လွန္ေရးဟာလည္း တကယ့္ ေတာ္လွန္ေရးအစစ္ပဲ'' သည့္ေနာက္ သူႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေတြ႕ေတာ့၊ ေတြ႔ဆံုဖို႔လည္း အေၾကာင္းမရွိ။ အေၾကာင္းမရွိဘဲ သူ႕ဆီသြားလည္ကလည္း ေဖာ္ေဖာ္ ေရြေရြ ေလာကြတ္ျပဴငွာေခၚမည့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ တစ္ခါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘ၀တြင္ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီး ထဲ ၌ သူ၏ဇနီး ကေလးမ်ားႏွင့္ တစ္ၿပံဳႀကီးကို ျမင္လိုက္၏။ 

 

ေအာ္ သား နဲ႕ မယား နဲ႔ မို႔ လူ စိတ္ ေတာ္ေတာ္ ေပါက္လာၿပီ၊ အရင္ကလို ''ေၾကာင္'' ေတာ့မည္မဟုတ္။ အၾကမ္း၊ အရိုင္းမွ၊ ယဥ္ေက်း လာေတာ့မည္ဟု ေအာက္ေမ့လိုက္၏။ မွန္မမွန္ကား မေျပာတတ္။ ဖဆပလဥကၠဠ အမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ ဦးေအာင္ဆန္း ကိုကား ကၽြန္ေတာ္မသိ၊ သူ၏ ႏိုင္ငံေရးကို ေ၀ဖန္ျခင္းမဟုတ္၊ သူ၏ လူ အျဖစ္သာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္အထိ ေျပာျပျခင္းျဖစ္ေပသည္။ တစ္ခုေတာ့ထင္သည္။ သူသည္ လူထုထဲမွ လူတစ္ဦးျဖစ္၍ လူထုႏွင့္ ဆက္စပ္ေန၍ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာရသည္ျဖစ္လိမ့္မည္။

ဆက္ရန္
.