ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ စိန္မင္းသမီး အပိုင္း (၁၂)

(၂၂)

အင္ဖလက္စီဘဲ သေဘၤာႀကီး ၏ ကုန္းဘတ္ေဘး လက္ရန္းနားတြင္ အသက္ကယ္ေလွေပၚမွ ေသကံ မေရာက္ သက္မေပ်ာက္ၾကသူမ်ား ရပ္ေနၾကသည္။ သူတို႔ထဲတြင္ အဘြားႀကီးအန္လည္း ပါသည္။ ေတာင္ပိုင္း သမုဒၵရာႀကီး ထဲမွ ေန၍ တေရြ႕ေရြ႕ေပၚလာေသာ ေတာင္ႀကီးကို သူတို႔ေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ထုိေတာင္ႀကီး ၏ ထိပ္ပိုင္းမွာ ျပားျပား ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။
ေသတြင္း မွ လြတ္လာၾကသူမ်ားက ေအာ္ဟစ္ ရႊင္ျမဴးေနၾကသည္။ အန္အဖို႔မူ သူတို႔နည္းတူ မေပ်ာ္ႏိုင္ ပါေခ်။ အာဖရိကေျမကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ စင္တိန္ကို ပိုသတိရလာသည္။ ကိပ္ေတာင္း ဆိပ္ကမ္း၌ သေဘၤာ ဆုိက္ၿပီးလွ်င္ ေျမာက္ဘက္ကမ္းရုိးတန္းဘက္သို႔ သြားကာ စင္တိန္ကို ရွာရေပမည္။

ဆိပ္ကမ္းေဗာတံတားတြင္ သေဘၤာႀကီးကို ညင္သာစြာ ကပ္လုိက္ၿပီးေနာက္ ေလွကားကို ခ်လိုက္သည္။ ဆိပ္ကမ္း အရာရွိမ်ား၊ ေရတပ္အရာရွိမ်ားႏွင့္ အရပ္ဘက္အရာရွိႀကီးမ်ား သေဘၤာေပၚသို႔ တက္လာ ၾကသည္။ ေတာင္ခါးပန္းမ်ား ေအာက္တြင္ ေဆာက္ထားေသာ အိုးအိမ္တိုက္တာမ်ားကို အန္ ေငးၾကည့္ ေနမိသည္။
ဆိပ္ကမ္းေပၚသို႔ ေငးၾကည့္ေနရာမွ စင္တိန္ဆီသို႔ စိတ္ေရာက္သြားေသာအခါ အန္၏ အျမင္အာရုံႏွင့္ အၾကား အာရုံတြင္ အားလံုး ေ၀၀ါးသြားေတာ့သည္။ သူမ ပခံုးကို တစ္စုံတစ္ေယာက္က လာကိုင္ လိုက္မွသာ သတိျပန္၀င္လာ ၿပီး ေနာက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

သေဘၤာသားလူငယ္တစ္ေယာက္က အန္ကို အေလးျပဳလုိက္ၿပီး ေျပာလာသည္။
"သေဘၤာဧည့္ခန္းထဲမွ ခင္ဗ်ားကို လာေတြ႕တဲ့ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္မဒမ္"
အန္ အဖို႔ ဘုမသိဘမသိျဖင့္ပင္ သေဘၤာသားေနာက္သို႔ လိုက္သြားသည္။ ဧည့္ခန္း၀ေရာက္ေသာအခါ သေဘၤာသား က ေဘးဖယ္လိုက္ၿပီး အန္အား အခန္းထဲ၀င္ရန္ လမ္းေပးလိုက္သည္။ အန္က အခန္း၀တြင္ ရပ္ၿပီး အခန္းထဲ သို႔ သံသယမ်က္လံးျဖင့္ တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လုိက္သည္။ စင္တိန္၏ အိတ္ကိုလည္း လက္က က်စ္က်စ္ ပါေအာင္ ကိုင္ထား သည္။ ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္ သေဘၤာအရာရွိမ်ား ဂ်င္ႏွင့္ ေတာ္နစ္ ခြက္မ်ား ကို ကိုင္ကာ စကား၀ိုင္းဖြဲ႕ေနၾကသည္။
ထုိစဥ္တြင္ သေဘၤာအရာရွိတစ္ဦးက အန္ကို ျမင္သြားၿပီး လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

"ေဟာဟိုမွာ အဘြားႀကီးလာၿပီ"
ထုိအရာရွိ က  အရပ္၀တ္အရပ္စားႏွင့္ လူတစ္ေယာက္အား အန္ဆီသို႔ ေခၚလာသည္။
အန္က ထုိသူကို ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲခတ္လိုက္သည္။ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးႏွင့္ လူငယ္ တစ္ေယာက္ ပံုေပၚ သည္။ ခုိေရာင္ သကၠလပ္စကို ကုတ္အက်ႌ၊ ကိုယ္က်ပ္ေ၀့စကုတ္အက်ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီရွည္ ကို ပံုက်ပန္းက် ခ်ဳပ္လုပ္ ၀တ္ဆင္ထားသည္။
"ပက္ဘေရာ့စေတာ့ ပါလားခင္ဗ်ာ"
ထုိသူက ေမးလာသည္။ ထုိအခါက်မွ အန္ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ထုိသူသည္ လူငယ္ပံုေပါက္ ေနေသာ္လညး္ မိမိထက္ အသက္ ၂၀ခန္႔ႀကီးမည္ဟု မွန္းရသည္။

"အန္စေတာ့ပါလား ခင္ဗ်ာ"
ထုိသူက ေမးလာျပန္သည္။ ေရွ႕ဘက္မွ ဆံပင္မ်ားက နဖူးေပၚအထိ ဖံုးေနၿပီး ေနာက္ဘက္မွ ဆံပင္မ်ားကမူ ပခုံး အထိ ရွည္ေနသည္။ အန္စိတ္ထဲတြင္ ကတ္ေၾကးျဖင့္ ညႇပ္ပစ္ခ်င္စိတ္ ေပၚသြား၏။
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မ အန္စေတာ့ပါ"
အန္က အာဖရိကလူျဖဴစကားျဖင့္ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
"ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ဂါရီကုတ္ေနပါ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ႀကီးမွား တဲ့ ဆံုးရႈံးမႈအတြက္ ခင္ဗ်ားလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္လဲ ၀မ္းနည္းေနပါတယ္"
ထုိသူ ဘာေျပာေနသည္ကို အန္ ရုတ္တရက္ေတာ့ နားမလည္။ သို႔ေသာ္ ထုိသူအား ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး စဥ္းစား လိုက္သည္။

ေ၀့စ္ကုတ္ကုိယ္က်ပ္အက်ႌ၌ ၾကယ္သီးတစ္လံုး ျပဳတ္ၿပီး အပ္ခ်ည္ႀကိဳးက တြဲေလာငး္ ျဖစ္ေနသည္။ ပိုးသား ရွပ္အက်ႌ ေပၚတြင္လညး္ အမဲဆီစက္စြန္းေနသည္။ ေျခတစ္ဖက္ နည္းနည္းဆာၿပီး ဒယဥ့္ဆြဲေနသည္။ အိမ္ေထာင္ မရွိေသာ တစ္ကိုယ္တည္းသမား ျဖစ္ရမည္ဟု တြက္လုိက္သည္။
ထုိသူက အန္ဆီသို႔ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးလာသည္။ ငယ္ငယ္က အမဲလိုက္စဥ္တြင္ ေျခဖတစ္ဖက္ ဆံုးရႈံး ခဲ့ရေၾကာင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကုတ္ေနက ညီျဖစ္သူ ဂါရီကုတ္ေနအေၾကာင္းကို စင္တိန္ႏွင့္ မိမိတို႔အား ေျပာျပခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရလာ သည္။ ထုိသူကား မိုက္ကယ္၏ဖခင္ ဂါရီကုတ္ေနျဖစ္မွန္း အန္ သိလုိက္ ရသည္။

"ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာသား ေသၿပီလို႔မွ မၾကာေသးဘူး၊ ေနာက္ထပ္ႀကီးမွားတဲ့ ဆံုးရႈံးမႈႀကီး ထပ္ျဖစ္ လာရ ေသးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေသရုံတင္ မကေသးဘူး၊ ေခၽြးမနဲ႔ ေျမးကိုလဲ မေတြ႕လိုက္ မျမင္ လိုက္ရခင္ မွာဘဲ ဆံုးရႈံး လိုက္ရျပန္ပါၿပီ"
ထုိသူဘာေျပာေနသည္ကို အန္ ေနာက္ဆံုး နားလည္သြားသည္။ ထုိသို႔ နားလည္သြားသည္ႏွင့္အမွ် သူ႔မ်က္ႏွာ တြင္ ေဒါသရိပ္မ်ား လႊမ္းလာသည္။
"ရွင္ ဒီစကားမ်ိဳး ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႔ ၾကားလား၊ ေနာက္တစ္ခါ ဒါမ်ိဳး ေျပာရဲေျပာၾကည့္စမ္း ကၽြန္မ အေၾကာင္း သိသြားေစရမယ္"
အန္က ေဒါသျဖင့္ ဟိန္းေဟာက္ၿပီး ေရွ႕တိုးလာရာ ဂါရီက ေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားသည္။

"မဒမ္ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းနည္းပါတယ္၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ဘာမ်ား အမွားေျပာမိ လို႔လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာမွနားမလည္ေတာ့ဘူး"
"စင္တိန္ မေသဘူးရွင့္၊ သူေသၿပီဆိုတာမ်ိဳး ရွင္ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာနဲ႔၊ နားလည္ရဲ႕လား"
"မုိက္ကယ့္ မိန္းမ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားဆုိလိုတာလား"
"ဒါျဖင့္ ကေလးမဘယ္မွာလဲ"
ဂါရီ က ၀မ္းသာအားရေမးလုိက္သည္။

"သူ ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မတို႔ လိုက္ရွာရမွာေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔ဆိုတာ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မေလ"
အန္က ဂါရီအား ယတိျပတ္ေျပာခ်လိုက္သည္။
ကိပ္ေဟာင္းၿမိဳ႕လယ္ေကာင္ရွိ ေမာင့္နယ္လဆင္ ဟိုတယ္အေပၚထပ္ အခန္းက်ယ္ႀကီးကို ဂါရီကုတ္ေနက ငွားရမ္းကာ တည္းခုိေနသည္။

ထုိဟုိတယ္သည္ ဂြတ္ဟုတ္အငူသို႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ၾကေသာ ဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးလူေကာင္းမ်ား၊ အရာရွိမ်ား၊ မင္းညီမင္းသားမ်ား၊ သူေဌးသူၾကြယ္ ကုန္သည္ပြဲစားမ်ား စသူတို႔ တည္းခုိရာ ျဖစ္သည္။ ကုတ္ေနညီအစ္ကို သည္ ထုိဟုိတယ္၏ ျမင္ကြင္းေကာင္းေသာ ထိပ္ဆံုးထပ္ေထာင့္ဘက္မွ အခန္းက်ယ္ ႀကီးတြင္ တည္းေလ့ ရွိသည့္အတုိင္း ယခုလည္း ဂါရီသည္ ထုိအခန္း၌ပင္ တည္းခုိသည္။
"သို႔ေသာ္ ေအာက္ဘက္မွ သာယာလွပေသာ ရႈခင္းမ်ားက အန္႔ကို မဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါေခ်။ အန္သည္ ဧည့္ခန္း ပတ္ပတ္လည္ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး စင္တိန္၏ ကတၱီပါအိတ္ကို အခန္းအလယ္ေကာင္ရွိ စားပြဲပုကေလးေပၚသို႔ တင္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ အိတ္ထဲမွ ေငြမွန္ေဘာင္သြင္းထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ားကို ယူၿပီး အနီးတြင္ ရွိေသာ ဂါရီအား ျပလိုက္သည္။

"အလိုဘုရားေရ ... ဒါ မိုက္ကယ့္ ဓာတ္ပံုပဲ၊ မယံုႏိုင္စရာပါပဲကလား"
လြန္ခဲ့ေသာ ရက္အနည္းငယ္ ကမွ ရိုက္ခဲ့ေသာ ၿဗိတိသွ်ေလတပ္အုပ္စုအမွတ္ ၂၁မွ ေလသူရဲမ်ား၏ ဓာတ္ပံု ကို ဂါရီက အငမ္းမရၾကည့္ရင္း ေျပာလုိက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဓာတ္ပံုကို စိတ္၀င္စားစြာ ၾကည့္ၿပီးေနာက္ ခြင့္ေတာင္းသည္။
"ဒီဓာတ္ပံုကို ကၽြန္ေတာ္ ပံုတူ တစ္ပံုေလာက္ကူးၿပီး သိမ္းထားခြင့္ေပးပါလားဗ်ာ"
အန္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သေဘာတူလုိက္သည္။ ဂါရီသည္ ႏွစ္ပံုတြဲမွန္ေဘာင္းသြင္းထားေသာ ဓာတ္ပံုမ်ား ကို ဆက္ၾကည့္ျပန္သည္။

"ဒါ စင္တိန္လား" ဂါရီက ေမးသည္။
"မဟုတ္ဘူး သူ႔အေမ၊ ဟိုဘက္ကဟာက စင္တိန္"
အန္က ေျဖသည္။
"သားအမိႏွစ္ေယာက္ က သိပ္တူတာပဲေနာ္၊ အေမက ပိုေခ်ာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ စင္တိန္က ရဲ၀ံ့ခုိင္မာ ျပတ္သား ပံု ေပၚတယ္"
"ဟုတ္တယ္၊ စင္တိန္ မေသႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတာ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာ ရွင္ အခုျမင္ၿပီ မဟုတ္လား၊ စင္တိန္ ဟာ ဘယ္အရာကိုမွ လြယ္လြယ္နဲ႔ လက္ေလွ်ာ့အရွံဳးေပးမယ့္ လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မတုိ႔ ကေတာ့ အခု အခ်ိန္ ျဖဳန္းေနၾကတာပဲ၊ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ေျမပံုတစ္ခ်ပ္လိုတယ္ရွင့္"

ဂါရီက အလုပ္သမားတစ္ေယာက္အား လွမ္ေးခၚၿပီး ေျမပံုေတာင္းလိုက္ရာ ခဏခ်င္းမွာပင္ ေရာက္ လာသည္။ ထုိေျမပံု ကို ဂါရီက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ စားပြဲေပၚတြင္ ျဖန္႔တင္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မ ဒါေတြ နားမလည္ပါဘူး၊ ကၽြန္မတို႔ သေဘၤာႀကီး ဘယ္ေနရာမွာ ေတာ္ပီဒိုထိၿပီး နစ္ျမဳပ္သြားတယ္ ဆိုတာသာ ေနရာျပစမ္းပါ" အန္က ဂါရီအား ေျပာလိုက္သည္။
ဂါရီသည္ အင္ဖလက္စီသေဘၤာႀကီးမွ ေရေၾကာင္ျပအရာရွိအား အန္တို႔ သေဘၤာႀကီး နစ္ျမဳပ္ သြားသည့္ေနရာကို ေမးထားသျဖင့္ သိေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သေဘၤာနစ္ျမဳပ္သည့္ ပင္လယ္ထဲမွေနရာကို ေျမပံုေပၚတြင္ ၾကက္ေျခခတ္ အမွတ္အသားေလး ျပဳလုပ္ျပလိုက္သည္။

"ကဲ ရွင္ေတြ႕ၿပီ မဟုတ္လား၊ ကမ္းေျခကေန စင္တီမီတာ နည္းနည္းပဲေ၀းတာ၊ သိပ္နီးတယ္၊ နီးနီးေလးပါ" အန္က ေျမပံုေပၚရွိ အာဖရိကကမ္းရိုးတန္းကို လက္ႏွင့္ေထာက္ျပၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
"ေျမပံုေပၚမွာ နီးေပမယ့္အျပင္ လက္ေတြ႕မွာ မုိင္တစ္ရာ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီထက္မကေ၀းလိမ့္မယ္" ဂါရီက ေျပာသည္။
"ရွင္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ ဘက္ကခ်ည္းပဲ၊ ဒီေရနဲ႔ ေရစီးေၾကာင္း ကုန္းဘက္ကို စီးေနတယ္၊ ေလ ကလဲ ကမ္းေျခဘက္ကိုပဲ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ေနတယ္လို႔ သူတို႔ေျပာတာ ကၽြန္မ ၾကားခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ စင္တိန္ အေၾကာင္း ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္ေလ"
"ေရက တစ္နာရီ ေလးမိုင္ႏႈန္း စီးေနတယ္၊ ေလကလည္း ကူတုိက္ေပးေနတယ္၊ အင္း ... ဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ရက္ေတာ့ ေလးငါးရက္ၾကာႏိုင္တယ္" ဂါရီက တြက္ခ်က္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

ဂါရီသည္ လက္ရွိအေနအထားကို ေက်နပ္အားရေနသည္။ စိတ္ဓာတ္ခုိင္မာျပတ္သားေသာ အန္ကို သူ သေဘာက်ေန သည္။ ဂါရီဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဒြိဟသံသယမ်ား၊ မျပတ္သားမႈမ်ားျဖင့္သာ က်င္လည္ခဲ့ရသည္။ ယခု အန္ ျပတ္သားသာလို သူမျပတ္သားခဲ့ဖူးမွန္း သိလာရသည္။
"ေရကလဲ စီး ေလကလဲ တြန္းပို႔ေနေတာ့ စင္တိန္ဟာ ကမ္းေျခဘယ္ေနရာေလာက္မ်ာ ေရာက္လာႏိုင္မလဲ၊ ခန္႔မွန္းျပ စမ္းပါဦးရွင္"
"ဟာဒီေနရာေလာက္ကုိ ေရာက္လာလိမ့္မယ္ထင္တယ္" ဂါရီက သူတြက္ဆခန္႔မွန္းထားသည့္ ေနရာကို ေျမပံုေပၚ တြင္ ခဲတံျဖင့္ ေရးျခစ္ျပလုိက္သည္။

"ကဲ ... ဒါျဖင့္ အဲဒီေနရာကို ရွင္သိသလား"
"အဲဒီေနရာအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ သိတယ္၊ ၁၉၁၄ ခုႏွစ္တုန္းက အဲဒီေနရာကို ကၽြန္ေတာ္ သတ္ငးေထာက္အျဖစ္နဲ႔ စမတ္နဲ႔ ဘုိသာတို႔နဲ႔အတူ ေရာက္ဖူးတယ္၊ ေဟာဒီ ေ၀ါလ္တစ္ပင္လယ္ေကြ႕မွာ ကမ္းေပၚ တက္ခဲ့တာေပါ့၊ ေ၀လငါးမ်ား ေပ်ာ္စံရာ ပင္လယ္ေကြ႕လိုပဲ ေခၚတယ္"
"ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္၊ ဒါဆိုယင္ ကၽြန္မတို႔အတြက္ ျပႆနာ အခက္အခဲ မရွိဘူးေပါ့၊ ကၽြန္မတို႔ အဲဒီေနရာ ကို သြားၿပီး စင္တိန္ကို ရွာမယ္၊ ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေတာ့သြားမလဲ၊ နက္ျဖန္သြားၾကမလား"
"ဒီေလာက္ေတာ့ မလြယ္ဘူး၊ အဲဒီေနရာဟာ ကမၻာေပၚမွာ အဆုိးရြား အၾကမ္းတမ္းဆံုး သဲကႏၱာရ တစ္ခု ပဲဗ်"

"ရွင္ကေတာ့ အၿမဲတမ္း အခက္အခဲပဲ ရွာေတြးေနသူပဲရွင့္၊ ရွင္က လက္ေတြ႕လုပ္ဖို႔ထက္ ေတြးဆ ေျပာဆို ဖိုသာ စိတ္သန္ေနတာကုိ ရွင့္လိုသာ တစ္ေတြးတည္းေတြးေနယင္ စင္တိန္ဘာျဖစ္သြားမလဲ၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အျမန္ဆံုး သြားရမယ္"
ဂါရီက အန္ကို အံ့အားသင့္ၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ သူမသည္ မိမိအထာကို သိေနပါၿပီေကာ။ မိမိသည္ အေတြး သမားစိတ္ကူးယဥ္သမားျဖစ္မွန္း သိေနပါၿပီေကာ။
"ကဲ ရွင့္အဖို႔ စကားေျပာဖို႔ အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ဘူးရွင့္၊ လက္ေတြ႕လုပ္ရမွာေတြ ရွိေနၿပီ၊ ပထမဘာေတြ လုပ္ရမယ္ ဆိုတာ စာရင္းခ်၊ ၿပီးေတာ့စလုပ္၊ ပထမဆံုးလုပ္ရမွာက ဘာလဲ"
ဂါရီတစ္သက္တြင္ သူ႔အား ထုိသို႔ အမိန္႔ေပးေျပာဆို ဆက္ဆံခဲ့သူ မရွိခဲ့ဖူးပါေခ်။ သူ၏ ဗိုလ္မွဴးႀကီးရာထူး၊ ၀ီတိုရိယ ဘြဲ႕ တံဆိပ္၊ သမုိင္းပညာရွင္၊ ဒႆနပညာရွင္ႏွင့္ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈတို႔ေၾကာင့္ ကမၻာက တေလး တစား ဆက္ဆံခဲ့ၾက သည္သာ ျဖစ္သည္။

"လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြကုိ ရွင္ စာရင္းေရးေနတုန္း ရွင့္ရဲ႕ကိုယ္က်ပ္အက်ႌကုိ ခၽြတ္လိုက္စမ္းပါ"
"မဒမ္ ... " ဂါရီအံ့အားသင့္ သြားပံုရသည္။
"ကၽြန္မ မဒမ္ မဟုတ္ဘူး၊ အန္စေတာ့၊ ကဲရွင့္အက်ႌကို ခၽြတ္ၿပီး ကၽြန္မေပးစမ္းပါ၊ ျပဳတ္ေနတဲ့ ၾကယ္သီး တပ္ေပး မလို႔ ရွင့္"
ဂါရီအဖို႔ တိတ္ဆိတ္ေအးေဆးစြာ နာခံရုံသာ ရွိေတာ့သည္။

"ပထမဆံုးအခ်က္ကေတာ့ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕မွာ ရွိတဲ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆီ ေၾကးနန္းလွမ္းရိုက္ရမယ္၊ အဲဒီေနရာ က စစ္ဘက္က ပိတ္ထားတဲ့ ေဒသဆိုေတာ့ သူ႔ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္လိုမယ္၊ ၿပီးေတာ့ သူ႔အကူအညီ လဲလိုမယ္၊ လိုအပ္မယ့္ ပစၥည္းေတြ၊ ေရရွိမယ့္ေနရာေတါကို သူက စီစဥ္ ကူညီေပးႏိုင္မယ္" ဂါရီက စာေရးစကၠဴကတ္ ေပၚတြင္ ေရးမွန္ ေနရင္းမွ ေျပာလိုက္သည္။
ဂါရီ သည္ အစီအစဥ္မ်ားကို လ်င္ျမန္စြာ ေရးဆြဲလုပ္ကိုင္လ်က္ ရွိသည္။ အန္က သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ တြင္ ထုိင္ၿပီး အက်ႌၾကယ္သီးတပ္ေနသည္။ ၾကယ္သီးတပ္ၿပီေသာအခါ အက်ႌကို လွမ္းေပးလိုက္သည္။
"ကဲ ေရာ့ ၿပီးၿပီ ၀တ္ေပတာ့"
"ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ"

ထုိည သန္းေခါင္ေက်ာ္အခ်ိန္တြင္ ဂါရီသည္ သူ႔အိပ္ခန္းအျပင္ဘက္ လသာေဆာင္သို႔ ထြက္ကာ ေအးျမ ေသာ သန္းေခါင္ယံ ေလျပည္ေလညင္းကို တစ္၀ႀကီး ရႈရင္းေန႔ခင္းက ျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပန္လည္ စဥ္းစားသံုးသပ္ ေနသည္။ ဂါရီ ႏွင့္ အန္တို႔ ဆက္ဆံမႈမ်ား ပိုမုိ ရင္းႏွီး ပြန္းတီးလာသည္။

၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ရွိ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးထံမွ ျပန္ၾကားခ်က္ေၾကးနန္းကို ညေနပိုင္းတြင္ သူတို႔ ရရွိခဲ့သည္။ ကုတ္ေန မိသားစု နာမည္ကို ျမင္လိုက္သည္ႏွင့္ပင္ တစ္ဘက္က လုိလိုလားလား ကူညီပါမည္ဟု ဆိုလာသည္။ နက္ျဖန္မြန္းလြဲပိုင္း တြင္ ၀င္းဟုပ္သို႔ ထြက္မည့္ရထားႏွင့္ လုိက္ပါရန္ သူတို႔ႏွစ္ဦးအတြက္ လက္မွတ္ ႀကိဳတင္ ၀ယ္ထားလိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ရထားခရီးကပင္ ေလးရက္ ၾကာမည္။
သူတို႔၏ စြန္႔စားရွာေဖြေရး ခရီးစဥ္အတြက္ လိုအပ္ေသာ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈမ်ားအားလံုး ၿပီးစီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဆပ္တာဖို႔ စတုိးဆုိင္ႀကီးသို႔ ဂါရီက တယ္လီဖုန္းဆက္ကာ လိုအပ္ေသာ တာရွည္ခံ စည္သြတ္ အစားအစာ မ်ား၊ အ၀တ္အထည္မ်ားႏွင့္ အျခားလိုအပ္ေသာ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို မွာသည္။ ထုိဆုိင္ႀကီး က ေသတၱာမ်ားႏွင့္ ထည့္ၿပီး နက္ျဖန္ ရထားထြက္ခ်ိန္အပ္ ဘူတာရုံသို႔ ပို႔ေပးပါမည္ဟု ကတိျပဳထားသည္။

ဂါရီသည္ သူတို႔ခရီးစဥ္အတြက္ ကုန္က်စရိတ္မ်ားကို ေပးေခ်ရန္ ၀င္းဟုပ္ၿမိဳ႕ရွိ စတင္းဒတ္ဘဏ္သို႔ ေပါင္စတာလင္ ေငြ ၃၀၀၀ ကို လႊဲေျပာင္းေပးပို႔ခဲ့သည္။
ဂါရီသည္ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး အိပ္ရာေပၚတြင္ လွဲလိုက္သ္ည။ မီးမွိတ္လုိက္္ၿပီး အိပ္ေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ သူ႔စိတ္က ျပတ္သားခုိင္မာေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီး အန္စေတာ့ဆီသို႔သာ ေရာက္ေနသည္။
 

(၂၃)

မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္မွာ ေရေအာက္သို႔ ထိုးစိုက္နစ္ေနေၾကာင္း စင္တိန္႔ေခါင္းထဲ၌ အသိ၀င္လာသည္။ ေရထု၏ ဖိအားဒဏ္ ကို အလူးအလဲ ခံေနရသည္။ ေရထဲသို႔ နစ္ျမဳပ္သြားေသာ သေဘၤာႀကီးမွ အသံကိုလည္း ၾကားေန ရသည္။ ေရဖိအား ေၾကာင့္ နားထဲမွ တ၀ီ၀ီေအာ္ျမည္သံမ်ားပင္ ထြက္ေနသည္။
ေသေဘး ႏွင့္ ရင္ဆုိင္ေနရမွန္း စင္တိန္ သိလာသည္။ သို႔ေသာ္ အသက္ရွင္ေရးအတြက္ အစြမ္းကုန္ ရုန္းကန္ရန္ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၿပီး ေရေပၚသို႔ ျပန္ေပၚေအာင္ ေျခရာလက္ပါကူးခတ္ကာ အားခဲႀကိဳးပမ္း လိုက္သည္။ ဗိုက္ထမွ ကေလး အတြက္ အေသအလဲ ႀကိဳးပမ္းရမည္။

ေရ၀ဲကေတာ့၏ အလယ္တြင္ စင္တိန္ ေရေပၚ ျပန္ေပၚသြားသည္။ ေရဖိအားဒဏ္ခံရမႈ ေ၀ဒနာ ေလ်ာ့ပါး သြားၿပီး အသက္ရွဴလာႏိုင္သည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းထန္းၿပီး အသက္ကို မွန္မွန္ ရွဴသည္။ လိႈင္းလံုးမ်ား ၾကား တြင္ ေရေပၚ၌ ကိုယ္ေဖာ့ထားကာ မိမိအေနအထားကို ျပန္သံုးသပ္သည္။ သေဘၤာႀကီး ကုန္းပတ္ေပၚမွ ခုန္ခ်ခဲ့ေသာအရွိန္။ ေရျပင္ ေပၚသို႔ ျပင္းထန္စြာ ေဆာင့္က်သြားေသာ ဒဏ္မ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လညး္ ကိုယ္လက္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းမ်ား ဘာမွမျဖစ္၊ အရိုးမ်ား မက်ိဳးမပဲ့ဘဲ ပကတိရွိေနျခင္းက သူမ အဖို႔ ကံေကာင္းေသးသည္ဟု မွတ္ယူလုိက္သည္။ သို႔ေသာ္ ပင္လယ္ ေရ၏ အေအးဒဏ္ကိုမူ သိသိသာသာ ခံစားလာရသည္။

"ငါ ေရထဲကေန အသက္ကယ္ေလွ တစ္စင္းစင္းေပၚကို ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားမွ ျဖစ္မယ္"
စင္တိန္သည္ ပတ္၀န္းက်င္မွ အသံဗလံမ်ားကို နားစြင့္လိုက္သည္။ လိႈင္းပုတ္သံႏွင့္ ေလတိုက္သံမ်ားကို ဦးစြာ ၾကားရ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ လူသံကို သဲ့သဲ့ၾကားရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စင္တိန္က အားယူၿပီး အသံေပးကာ ေအာ္ေခၚသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ လိႈင္းတစ္လံုးက သူမကို လာရုိက္ရာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ပင္လယ္ ေရငန္ မ်ား၀င္ၿပီး မႊန္ထူကာ မြန္းက်ပ္သြားျပန္ သည္။
ေရမ်ားကို ေထြးထုတ္ၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အသက္ျပန္ရွဴရာ အတန္ငယ္ၾကာမွ ေနသာထုိင္သာ ရွိလာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အသံၾကားရာဆီသို႔ မွန္းၿပီး ကူးခတ္သြားသည္။

"ေလွတစ္စင္းစင္းေပၚ ေရာက္မွ ျဖစ္မယ္၊ မေရာက္ယင္ေတာ့ ေရကေအးလြန္တာနဲ႔ ေသလိမ့္မယ္"
စင္တိန္သည္ တအားခဲကာ လက္ကိုလႊဲၿပီး ကူးခတ္လိုက္ရာ သူမလက္က မာေက်ာ္ေသာ အရာ၀တၳဳ တစ္ခု ကို သြားရုိက္မိၿပီး နာသြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ နာသည့္ဒဏ္ကို အံႀကိတ္ခံလိုက္ၿပီး ထုိအရာ၀တၳဳကို လက္က အမိအရ ဖမ္းဆုပ္ ကိုင္ထားလုိက္သည္။ ထုိအရာ၀တၳဳသည္ ေရေပၚတြင္ ေပါေလာေမ်ာေနေသာ ႀကီးမား သည့္ ပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေၾကာင္း သိလာရသည္။ လက္ျဖင့္ ဖမ္းကုတ္ထားေသာ ထုိအရာ၀တၳဳသည္ ေရေပၚတြင္ မိမိေခါင္းထက္ပင္ ျမင့္ေန ေသးသည္။

ထုိအရာ၀တၳဳတြင္ ကိုင္စရာလက္ကိုင္လည္း ရွာမေတြ႕၊ တစ္ပတ္လွည့္ၿပီး ၾကည့္ရာ သိပ္ႀကီးမားေသာ အရာ၀တၳဳ မဟုတ္မွန္း သိရသည္။ ထုိအေပၚသို႔ မိမိခႏၶာကိုယ္ကို ပင့္တင္ၿပီး တက္ရန္ အင္အားလည္း မရွိဘဲ ျဖစ္ေနသည္။ အေမွာင္ထုထဲတြင္ပင္ ထုိအရာ၀တၳဳကို ကိုင္တြယ္စမ္းသပ္ၿပီး မွန္းၾကည္သည္။ ၁၂ေပ ခန္႔ ရွည္၍ ေျခာက္ေပခန္႔ က်ယ္မည့္ သစ္သားျပား ျဖစ္ရမည္။ ေဆးသုတ္ထားသျဖင့္ မ်က္ႏွာျပင္က ေခ်ာေနသည္ သစ္သားျပားတစ္ဘက္စြန္း တြင္ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနသည္။ ကိုင္၍ လက္ၿမဲေသာ ထုိအစြန္းဘက္ သို႔ ေရႊ႕ၿပီး ကိုင္လုိက္သည္။

ထုိသစ္သားျပား၏ အျခားတစ္ဘက္စြန္းက လိႈင္းေၾကာင့္ အေပၚေထာက္သြားေသာအခါ စင္တိန္ ကိုင္ထားေသာ ဘက္ က ေရေအာက္သို႔ အနည္းငယ္ ျမဳပ္သြးာသည္။ စင္တိန္က ထုိအခြင့္အေရး ေကာင္း ကို အသံုးခ်ကာ အေပၚသို႔ တြယ္တက္သည္။ ဗိုအ္အထိေပၚ ေရာက္သြားသည္။ ခါးႏွင့္ ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း သာ ေရထဲတြင္ က်န္ေနသည္။ ပ်ဥ္ျပား က မိမိဘက္ ပိုေစာင္းလာရာ အထိတ္တလန္႔ ေျပာလိုက္ သံ ေပၚလာသည္။
"ေသာက္ရမ္းမလုပ္နဲ႔ ... ျဖည္းျဖည္းလုပ္၊ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ေသကုန္လိမ့္မယ္"
ဤသစ္သားျပား ေပၚသို႔ မိမိထက္ အလ်င္ ေရာက္ေနသူ တစ္ဦး ရွိေနခ်ၿပီေကာ"
"မသိလို႔ပါ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္" စင္တိန္က ျပန္ေျပာသည္။

"ေကာင္းၿပီ ေကာင္ကေလး၊ ၿမဲၿမဲကိုင္ထား၊ က်န္တဲ့ လက္တစ္ဘက္က ငါ့လက္ကို လွမ္းဆြြဲ"
သစ္သားျပားေပၚမွ လူသည္ စင္တိန္႔အသံအား သေဘၤာမွ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္အသံဟု ထင္မွတ္ၿပီး ေျပာလိုက္ သည္။ ထုိသူကမ္းလာေသာ လက္ကို စင္တိန္႔လက္က အေမွာင္ထဲတြင္ သြားစမ္းမိရာ ဖမ္းၿပီး ဆုပ္ကိုင္ ထားလိုက္ သည္။ အေပၚက ဆြဲတင္၊ ေအာက္ကလည္း အားယူၿပီး တြန္းတက္ရာ စင္တိန္ သစ္သားျပား ေပၚသို႔ ေမွာက္လ်က္ ေရာက္သြားသည္။
"မင္းအေပၚ ေရာက္ၿပီ မဟုတ္လား ေကာင္ကေလး"
"ေရာက္ပါၿပီ"

စင္တိန္ကို အေပၚမွ ဆြဲယူ ကယ္တင္လိုက္သူသည္ သူမေဘးတြင္ ေမွာက္လ်က္ ရွိေနသည္။ ထုိသူက စင္တိန္႔ ေက်ာကုန္းကို စမ္းလုိက္ၿပီး ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"မင္း အသက္ကယ္အက်ႌ ၀တ္လာသားပဲ၊ မင္း လူေတာ္ကေလးပဲ၊ မင္းအက်ႌက ႀကိဳးေတြကို ဒီငုတ္တုိင္ ကေလး မွာ ခ်ည္ထားလိုက္"
ထုိသူက စင္တိန္႔ေရွ႕ရွိ ငုတ္တုိင္ကေလးကို ျပၿပီး ၀ုိင္းခ်ည္ေပးလိုက္သည္။
"ငါလဲ ခ်ည္ၿပီးၿပီ၊ တကယ္လို႔ သစ္သားျပာ ေမွာက္သြားယင္ တုိ႔လြင့္စဥ္က်မသြားေအာင္ေပါ့ကြာ"
"ဟုတ္ကဲ့ ... ေက်းဇူးပါပဲ၊ အမ်ားႀကီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"

"ေက်းဇူးေနာက္မွတင္"
သစ္သားျပားက လိႈင္းႏွင့္ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ေမ်ာေနသည္။ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးစလံုး ခုိက္ခုိက္တုန္ ေနသည္။
တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားထပ္မံ၍ မေျပာျဖစ္ၾက။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးလည္း ထင္ထင္ရွားရွား မျမင္ရ ဘဲ ၀ိုးတ၀ါးသာ ျမင္ရသည္။ ကြဲကြဲျပားျပား ခြဲခြဲျခားျခား မသိရေပ။ သို႔ေသာ္ သစ္သားျပားကိုမူ တည္ၿငိမ္ ေအာင္ သူတုိ႔ ကုိယ္ခႏၶာမ်ားျဖင့္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ထိန္းႏိုင္လာၾကသည္။

တစ္ခဏ အၾကာတြင္ စင္တိန္သည္ ပင္ပန္းလြန္းသျဖင့္ ေျခကုန္လက္ပန္းက်ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ေမ့ေျမာသြားသူ အလား ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူႏိုးလာေသာအခါ မုိးစင္စင္လင္းေနၿပီ။ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ပင္လယ္ျပင္ႀကီးႏွင့္ ေကာင္းကင္ႀကီးကိုသာ ျမင္ရသည္။ သူမ၏အေဖက ေဘးတြင္ ငုတ္တုတ္ ကေလး ထုိင္ေနၿပီး စင္တိန္အား ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။
"နတ္မိမယ္ေလး ... မေန႔ညက ဒီသစ္သားပ်ဥ္ေပၚတက္လာတုန္းတည္းက မင္း ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ ငါ လံုး၀ မထင္ခဲ့ဘူး၊ သေဘၤာက ေကာင္ကေလးတစ္ေယာက္လု႔ိပဲ ထင္ေနတာ"
စင္တိန္ မ်က္စိပြင့္လာလာခ်င္း ထုိသူက ေျပာလာသည္။

စင္တိန္က ကမန္းကတန္း ထထိုင္လိုက္ရာ သစ္သားပ်ဥ္ခ်ပ္ လႈပ္ယမ္းလူးသြားၿပီး ေမွာက္ေတာ့မလို ျဖစ္ သြားသည္။
"ျဖည္းျဖည္း ဆရာမေလး၊ သစ္သားပ်ဥ္က စိတ္မခ်ရေသးဘူး"

ထုိသူက ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ စင္တိန္ ေရထဲ က်မသြားရေအာင္ သူ႔လက္ႏွင့္ လွမ္းကိုင္ၿပီး ထိန္းထား လိုက္သည္။ သူ႔လက္ေမာင္းတြင္ ေရသူမပံု ေဆးမင္း ထုိးထားသည္ကို စင္တိန္ လွမ္းျမင္ရသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ အာနီပါ၊ သေဘၤာသားႀကီးအာနီသင္မဆမ္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သေဘၤာႀကီးေပၚက လူတုိင္း ခင္ဗ်ားကို သိၾကပါတယ္ နတ္မိမယ္ေလ"
ထုိသူ မွာ အသက္ အနည္းငယ္ ႀကီးေပၿပီ။ မ်က္ႏွာတြင္ အေရးအေၾကာင္းမ်ား ေပၚေနၿပီး သြားက ၀ါေနသည္။ သူ႔အၿပံဳး က သနားၾကင္နာတတ္မႈကို ထင္ဟပ္ျပေနသည္။
"တျခားသူ ေတြေကာ ဘာျဖစ္ကုန္ၾကသလဲ အာနီ" စင္တိန္က ေမးလိုက္သည္။

"အမ်ားစုကေတာ့ ေရေအာက္ကမၻာကို ေရာက္သြားၾကၿပီေပါ့"
အေျခအေနက စင္တိန္ ေတြးထင္ခဲ့သည္ထက္ ပိုေၾကာက္စရာ ေကာင္းေနသည္။ အထက္က ေကာင္းကင္၊ ေအာက္က ေရျပင္၊ ထုိႏွစ္ၾကား သစ္သားျပား လႈပ္လီလႈပ္လဲ့ေပၚတြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းရယ္။ အသက္ကယ္ ေလွလည္း တစ္စင္းမွ မေတြ႕။ ေရတူးေနသူလည္း တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ ပင္လယ္ငွက္ေတာင္ တစ္ေကာင္တေလ မွ် မျမင္ရပါေခ်။
"ကၽြန္မတုိ႔ခ်ည္းပဲေနာ္"
"ဟုတ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အားမငယ္ပါနဲ႔၊ တုိ႔အသက္ရွင္ေနေသးသားပဲ"

စင္တိန္ အိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ခ်ိန္တြင္ အာနီအလုပ္မ်ားခဲ့ၿပီး အလုပ္အေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ထားခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။ ေရေပၚ တြင္ ေပါေလာေမ်ာေနေသာ သေဘၤာပ်က္မွ အပ်က္အစီးအပိုင္းအစမ်ားအား ေတြ႕သမွ် သယ္ယူၿပီး ေဖာင္ေပးတြင္ တင္ ထားသည္။ သစ္သားပ်ဥ္ျပားေနာက္ဘက္ ေရထဲတြင္ တာလပတ္အစတစ္စကို ခ်ိတ္ဆြဲ ခ်ည္ေႏွာင္ ထားသည္။ တာလ ပတ္စအနားရွိ မ်က္ကြင္းမ်ားထဲတြင္ ေလွ်ာ္ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းကို တစ္ေပါက္ေက်ာ္ ထုိးသြင္းခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ ထုိတာလပတ္စသည္ ေရထဲတြင္ ေရဘ၀ဲ တစ္ေကာင္ သဖြယ္ ေမ်ာၿပီးပါလာသည္။
"အဲဒီတာလပတ္အစက အသက္ကယ္ေလွအေပၚက အကာေလ၊ က်န္တာေတြက သေဘၤာရြက္ကိုင္နဲ႔ အျခား အက်ိဳးအပဲ့ အပ်က္အစီးေတြေပါ့၊ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္နည္းနည္းေတာ့ အသံုးက်လာႏိုင္တာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူး လား ဆရာမေလး"

အာနီသည္ ထုိပစၥည္းမ်ားကို တာလပတ္တြင္ ပါလာေသာ ေလွ်ာ္ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ စင္တိန္အား ရွင္းျပ ေနရင္းကပင္ အပင္လိမ္ေလွ်ာ္ႀကိဳးကို တစ္ပင္ခ်င္းျဖစ္ေအာင္ ေျဖခြာေနသည္။
"ကၽြန္မ ေရသိပ္ငတ္တယ္" စင္တိန္က ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။ ဆားငန္ရည္ေၾကာင့္ ေျခာက္ေသြ႕ ဖူးေရာင္ ေန ေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားသည္ စကားေျပာလိုက္ေသာအခါ အက္ကြဲၿပီး နာလာသည္။
"ေရငတ္ေျပေအာင္ တျခားအေၾကာင္းေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေန၊ ကဲ စိတ္ေျပာင္းသြားေအာင္ ငါနဲ႔၀ိုင္းကူ လုပ္ေပး၊ ဒီေလွ်ာ္ႀကိဳးကို တစ္စခ်င္းခြဲၿပီး ဆက္တတ္သလား"
စင္တိန္ က မလုပ္တတ္ေၾကာင္း ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။

"လြယ္ပါတယ္၊ လာ ... ဒီမွာ ငါ လုပ္ျပမယ္ ၾကည့္ ..."
အာနီခါးတြင္ ေမာင္ခ်ဓားတစ္ေခ်ာင္း ခ်ိတ္ထားသည္။ ထုိေမာင္းခ်ဒါးျဖင့္ အပင္လိမ္ေလွ်ာ္ႀကိဳးမွ လိမ္ထားေသာ ႀကိဳးေသးေခ်ာင္းေလးမ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခြာထုတ္ယူၿပီး ဆက္ေျပာသည္။
"တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္သြားယင္ လြယ္ပါတယ္။ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္ ..."
စင္တိန္ အလြယ္တကူႏွင့္ပင္ လုပ္တတ္သြားသည္။ ထုိအလုပ္ကို စိတ္၀င္တစား လုပ္ေနျခင္းျဖင့္ ေရငတ္သည့္ စိတ္ အေတာ္အတန္ပင္ ေျပေပ်ာက္သြားသည္။
"ကၽြန္မ တို႔ အခု ဘယ္ေနရာေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သိလား အာနီ" စင္တိန္က ႀကိဳးေျဖ၍ ဆက္ေနရင္းက ေမးလိုက္ သည္။

"ကၽြန္ေတာ္က ေရေၾကာင္း လမ္းျပအရာရွိ မဟုတ္ေတာ့ အတိအက် မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အာဖရိက ကမ္းရုိးတန္းရဲ႕ အေနာက္ဘက္ ကမ္းလြန္တစ္ေနရာမွာ ဆိုတာေတာ့ သိတယ္၊ ကမ္းနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ ေ၀းမယ္ဆိုတာ မမွန္းတတ္ဘူး"
"မေန႔က မြန္းလြဲပိုင္းကေတာ့ ကမ္းနဲ႔မိုင္ ၁၁၀ အကြာကေန သေဘၤာခုတ္ေနတယ္လို႔ သိရတယ္"
"ခင္ဗ်ားသိထားတာ ဟုတ္မွာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိေနတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ေဖာင္ဟာ ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ကမ္းဘက္ ကို ေမ်ာေနတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေလကလဲ ကူတိုက္ေပးေနတယ္၊ အင္း ... အဲဒီေလကိုသာ အသံုးခ် ႏိုင္ယင္ ပိုထိေရာက္ မယ္" အာနီက ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။

"ရွင့္မွာ အစီအစဥ္ရွိလို႔လား"
"အစီအစဥ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အၿမဲတမ္း ရွိတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းမေကာင္း ျဖစ္မျဖစ္ေတာ့ မေသခ်ာဘူး၊ ကဲ ... ခင္ဗ်ား ႀကိဳးကို ေျဖၿပီး ဆက္တာကိုသာ အလ်င္ၿပီးေအာင္ လုပ္လိုက္စမ္းပါဦး ..."
အပင္လိမ္ႀကိဳးကို တစ္ပင္ခ်င္းျဖစ္ေအာင္ ေျဖၿပီး တစ္စတည္းျဖစ္ေအာင္ ဆက္လုိက္ေသာအခါ ေပ ၂၀ခန္႔ ရွိေသာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္း ရလာသည္။
"ကဲ ... ေရာ့၊ ေမာင္းခ်ဒါးကို ခင္ဗ်ား ခါးမွာ ခ်ည္ထားလိုက္"

စင္တိန္အား ေမာင္းခ်ဒါး ေပးလိုက္ၿပီး၊ သစ္သားျပား၏ ေနာက္ပိုင္းသို႔ အာနီ ဖင္ေရႊ႕ၿပီး ေလွ်ာသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး ေရထဲတြင္ တြဲေလာင္းဆြဲလာေသာ ပစၥည္းမ်ားကို လွမ္းယူသည္။ အာနီ ေျပာသည့္အတုိင္း စင္တိန္က ၀ုိင္းကူလုပ္ေပးသည္။ ေရထဲမွ သယ္ယူထားေသာ ရြက္တိုင္အက်ိဳးႏွစ္ခု၊ တာလပတ္တစ္စ၊ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းတုိ႔ျဖင့္ ရြက္တစ္ခုျဖစ္ေအာင္ ႀကံဖန္ဆင္ၾကသည္။
ထုိရြက္တိုင္ႏွင့္ ရြက္တို႔ကို သူတို႔သစ္သားျပားေဖာင္တြင္ ထူၾကရာ ငါးႀကိမ္ေျမာက္ေရာက္မွ ထူမတ္စုိက္၍ ရသြားသည္။

"ေဟာ ... ရြက္ေလတုိးၿပီး ရြက္အရွိန္နဲ႔ အသြားႏႈန္း ပိုျမန္လာၿပီ၊ တစ္နာရီ ႏွစ္မုိင္ႏႈန္းေလာက္ ရြက္အားက ပိုရလာတယ္"
အာနီသည္ ေရထဲမွ ဆယ္ယူထားေသာ သစ္သားစ တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေဖာင္ေနာက္ဘက္မွေနၿပီး တက္မသဖြယ္ လုပ္ကာ ေလွကိုလိုရာဘက္သို႔ ဦးတည္ထိန္းမတ္ေပးေနသည္။
"ကဲ ေနသားက်ၿပီ၊ ခင္ဗ်ားလဲ နားေပေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာခ်င္းကပ္ထုိင္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာ ေပါ့"
ထုိေန႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ေလျပင္းထန္လာသည္။ ေလထန္သံျဖင့္ သူတို႔၏ လက္လုပ္ ယာယီ ရြက္ကေလး မွာ ေရထဲသို႔ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိက် သြားသည္။ ႏွစ္ႀကိမ္စလံုးပင္ အာနီက ေရထဲ ဆင္း ဆယ္ရသည္။ ေလးလံေသာ ရြက္တုိင္ႏွင့္ ေရစိုေနေသာ တာလပတ္တို႔ကို အေပၚေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ ရျခင္း၊ ျပန္ထူရျခင္းတို႔မွာ ခက္ခဲပင္ပန္းလွ သည္။ စင္တိန္လည္း ၀ိုင္းကူ လုပ္ရသျဖင့္ အေတာ္ပင္ ေျခကုန္ လက္ပန္းက်သြားသည္။

ညေနပိုင္းေရာက္ေသာအခါ ေလၿငိမ္သြားသည္။ ေကာင္းကင္၌ မိုးသားတိမ္လိပ္မ်ားလည္း ကင္းစင္ သြား သျဖင့္ မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္လင္းလက္ေနေသာ ၾကယ္ကေလးမ်ားကုိပင္ သူတို႔ ျမင္ရသည္။
"ငါလဲ အေတာ့္ကို ေျခကုန္လက္ပန္းက်ေနၿပီ၊ မင္း တစ္လွည့္ ဒီမွာလာၿပီး ပဲ့ကိုင္ဦး နတ္မိမယ္ေလး"
အာနီက ပဲ့ကိုင္ပံုနည္းကို သင္ျပေပးရာ ထိန္းတတ္သြားသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စင္တိန္တစ္လွည့္ေျပာင္းကိုင္သည္။
"ဟုိမွာ ၾကယ္အနီႀကီးတစ္လံုး ေတြ႕သလား၊ သူ႔ေဘးႏွစ္ဘက္မွာ ၾကယ္ျဖဴေလးတစ္လံုးစီ ရွိတယ္ေလ၊ အဲဒါ ေတာင္၀န္ရိုးစြန္း က ၾကယ္ႀကီးေပါ့၊ အဲဒီ ၾကယ္ႀကီးဆီကိုသာ ဦးတည္ၿပီး တည့္တည့္ႀကီး ပဲ့ကိုင္ ထားေပေတာ့"

အာနီသည္ စင္တိန္၏ ေျခေထာက္နားတြင္ပင္ ေခြေခြကေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ လိႈင္းၿငိမ္သြားသျဖင့္ ေလွအသြား ႏႈန္းက ပိုျမန္လာသည္။ ေနာက္ဘက္သို႔ ျပန္ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ ေရေပၚတြင္ ပင္လယ္စုန္း မီးေရာင္ မ်ားကို ေတြ႕ရ သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမ ဦးတည္ရြက္လႊင့္ရမည့္ ၾကယ္ဆိသို႔သာဦးတည္ကာ အာရုံစိုက္ လုိက္သည္။ အနက္ေရာင္ ေနာက္ခံတြင္ ၾကယ္ႀကီးက တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္ျမင့္မား လာေနသည္။

စင္တိန္သည္ မုိးအဆံုး ေရအျပင္ေအာက္၌ တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနသည္ကို သတိရလာေသာအခါ ေၾကာက္စိတ္  ၀င္လာသည္။ ထုိသုိ႔ ေၾကာက္စိတ္ ၀င္လာသည္ႏွင့္အမွ် အထိန္းေတာ္ႀကီးအန္ကို သတိရလာသည္။ လြမ္းဆြတ္ တမ္းတလာသည္။

"အို ... အန္၊ သိပ္ခ်စ္တဲ့အန္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ ဟင္၊ အသက္ရွင္ေနပါေသးရဲ႕လားဟင္၊ အသက္ကယ္ ေလွ တစ္စင္းစင္းေပၚမ်ား ေရာက္ေနသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မလိုမ်ား သေဘၤာပ်က္သစ္သားျပား တစ္ခု အေပၚ ေရာက္ေန သလား၊ ပင္လယ္ျပင္မွာ ကၽြန္မလိုပဲ ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္နဲ႔ မဟာသမုဒၵရာႀကီးရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကို ေစာင့္ေနရၿပီလား အန္ရယ္"
စင္တိန္သည္ အန္ကို ေတြးမိေသာအခါ ကေလးစိတ္မ်ား ၀င္လာသည္။ ကေလးဘ၀သို႔ ျပန္ေရာက္ သြားသလို ရွိသြား ၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္ တလိမ့္လိမ့္က်လာသည္။ သူမ စိုက္ၾကည့္နေသာ ၾကယ္ႀကီးကိုပင္ မ်က္ရည္ေၾကာင့္ ေ၀့၀ါးကာ ႏွစ္လံုးသံုးလံုး ျဖစ္လာသည္။ အျမင္ ၀ါးလာသည္။ အန္၏ ေပါင္ႏွစ္လံုး ေပၚတြင္ မ်က္ႏွာအပ္ကာ အားရပါးရ ငိုၿပီး ေျဖသိမ့္လုိက္ခ်င္သည္။ သို႔ေသာ္ ယခု အန္ မရွိပါ။
စင္တိန္ အသံထြက္ေအာင္ ရိႈက္လိုက္မိသည္အထိ ၀မ္းနည္းလာသည္။ ရိႈက္သံကို ျပန္ၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ မိမိ၏ အားနည္းအားေပ်ာ့ညံ့မႈကို ျပန္သတိရလာသည္။

"အို ... သိပ္ခ်စ္တဲ့ အန္ ... အခု ဘယ္မ်ား ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ အသက္ရွင္ေနတုန္းပဲလား၊ အသက္ကယ္ ေလွတစ္စင္း စင္းေပၚမွ ေရာက္ရဲ႕လား၊ ကၽြန္မလိုပဲ သေဘၤာပ်က္က သစ္သား တစ္ခုခုကို တြယ္ကပ္ၿပီး ပင္လယ္ သမုဒၵရာႀကီးရဲ႕ အဆံုးအျဖတ္ကိုမ်ား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရၿပီလား"
စင္တိန္ သည္ တစ္ေယာက္တည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေနရင္းက ၾကယ္ႀကီးကိုသာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လံုး အိမ္တြင္ မ်က္္ရည္မ်ား ေ၀့၀ိုင္းလာေသာအခါ အျမင္တြင္ ၀ါးလာၿပီး ၾကယ္ႀကီးက ႏွစ္လံုး ျဖစ္လာသည္။ ခဏခ်င္းမွာ ပင္ စင္တိန္ သတိျပန္၀င္လာသည္။ မ်က္ရည္ကို သုတ္ပစ္လုိက္သည္။ အံႀကိတ္ၿပီး အားတင္းလိုက္သည္။ အားငယ္ စိတ္၊ ေပ်ာ့ညံ့စိတ္မ်ား ၀င္လာသည့္အတြက္ မိမိကုိယ္မိမိ ေဒါသ ျဖစ္လာၿပီး အားျပန္တင္းလုိက္သည္။

"ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါေစ၊ ငါအရွံဳးမေပးဘူး၊ ဘ၀ရဲ႕အထုအေထာင္းဒဏ္ေတြကို ငါခံႏိုင္ရည္ရွိရ မယ္၊ ငါ့ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ရင္ဆုိင္ရုန္းကန္ဖို႔ ငါသႏၷိဌာန္ခိုင္ခိုင္ခ်လိုက္ၿပီ"

ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္ ေရာင္ျခည္ပ်ိဳ႕လာခ်ိန္တြင္ ငွက္တစ္ေကာင္ ပ်ံသန္းလာၿပီး စင္တိန္႔ေခါင္းေပၚ၌ ၀ဲပ်ံ ေနသည္။ ပင္လယ္ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေအာ္ျမည္သံက တုိးညင္းၿပီး အထီးက်န္ ဆန္ ေနသည္။
"ထစမ္းပါဦး အာနီ၊ ထ ... ထ"
စင္တိန္က အာနီကို ေအာ္ႏိႈးလိုက္သည္။ စကားေျပာလိုက္သည့္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေျခာက္ေသြ႕ ဖူးေရာင္ ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းက ကြဲအက္လာၿပီး ေသြးမ်ားစို႔လာသည္။ ေရငတ္သည့္ဒဏ္ကို လည္ေခ်ာင္းထဲ ၌ မခံသာေလာက္ေအာင္ ခံစားလာရသည္။

အာနီႏိုးလာၿပီး စင္တိန္ကို အိပ္ခ်င္မူးတူးႏွင့္ ၾကည့္သည္။ သူ႔ၾကည့္ရသည္မွာ တစ္ညတာအတြင္းပင္ အေတာ္ ပိန္ခ်ဳံး က်သြားပံုရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းအစုံက ေျခာက္ေနၿပီး ဆားပြင့္ကေလးမ်ားပင္ ေပါက္ေနသည္။
"ၾကည့္လိုက္စမ္း အာနီ၊ ဟိုမွာ ငွက္တစ္ေကာင္"
"ငွက္တစ္ေကာင္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆုိယင္ ငါတို႔ ကုန္းေျမနဲ႔နီးေနၿပီ"
ပင္လယ္ ငွက္ကေလးသည္ သူတို႔ ေခါင္းေပၚက တစ္ပတ္လွည့္ၿပီးေနာက္ အေ၀းသို႔ ပ်ံထြက္သြာရာ ျမင္ကြင္း မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ေနထန္းတစ္ဖ်ားခန္႔အေရာက္တြင္ စင္တိန္က အေရွ႕ဘက္ေရထဲသို႔ လက္ညႇိဳးထုိး ျပသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ ဖူးေရာင္ကြဲအက္ေနသျငဖ့္ စကားေျပာႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့။ သူတို႔ သစ္သားျပားေရွ႕ဘက္နားတြင္ ေရထဲ၌  ေပါေလာေမ်ာေနေသာ အရာ၀တၳဳတစ္ခုကို အာနီ လွမ္းျမင္ ရသည္။

"ပင္လယ္ေရေမွာ္ေတြပဲ၊ ေက်ာက္ေဆာင္တစ္ခုခုကေန ပင္လယ္ေရတိုက္စားၿပီး ကြာက်လာတာ ျဖစ္ရမယ္။ ကမ္းနဲ႔ နီးလာတဲ့ သေဘာေပါ့" အာနီက တစ္လံုးခ်င္း အားယူ ေျပာလုိက္သည္။
ပင္လယ္ေရေမွာ္ မ်ားကို အာနီက လွမ္းၿပီး ဆယ္ယူလိုက္သည္။ ေရေမွာ္မ်ားထဲမွ အူတိုင္အသားကို အာနီ က ဓားျဖင့္ ခြဲထုတ္ယူၿပီး စင္တိန္႔ ပါးစပ္ထဲ ခြံ႕သည္။ သူလည္း စားသည္။ ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲ ခါးသက္သက္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေရငတ္ အနည္းငယ္ ေျပသြားၿပီး အားအင္းမ်ား ျပန္ရွိလာသည္။

အာနီ က တက္မကို တစ္လွည့္ျပန္ကိုင္သည္။ ရြက္ကို ေလႏွင့္ အလိုက္သင့္တုိက္သြားသည္။ မြန္းတည့္ခ်ိန္ တြင္ ေနက အလြန္ပူလာသျဖင့္ အပူဒဏ္ခံရျပန္သည္။ ခႏၶာကိုယ္မွ ေရခုိးေရေငြ႕မ်ားကို ေနက စုတ္ယူသြားသျဖင့္ ပင္လယ္ ေရေမွာ္မွ အရည္ပ်စ္ခၽြဲခၽြဲမ်ားကို က်ိတ္မွိတ္ၿပီး စုတ္ယူရျပန္သည္။
"အာနီ ဟိုဘက္က တိမ္တိုက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္စမ္း"
အာနီ က လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
ဟိုအေ၀း မုိးကုတ္စက္၀ိုင္းဆီမွ တိမ္တိုက္ႏွင့္ ေအာက္ဘက္ တည့္တည့္တြင္ အာဖရိက၏ ကမ္းရိုးတန္း ကုန္းေျမကို သူတို႔ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ဆက္ရန္
.