တင္႔တယ္ ၏ ကမၼဖလ အပိုင္း (၁၈)

စေနႏွင့္အဂၤါ

ယေန႔ကား ကၽြႏ္ုပ္၏ အသက္ကုိ ဖက္ႏွင့္ထုပ္ရေသာေန႔ျဖစ္၏။ အထက္ပါ ေခါင္းစဥ္ကေလးကုိတပ္၍ ကၽြႏ္ုပ္၏ အျဖစ္စဥ္မွတ္တမ္းကုိ ေရးမည္ဟု စလုိက္ကာမွ် ႐ွိေသး ကၽြႏ္ုပ္၏ ၀တ္လံုမ်ားသည္ မ်က္ႏွာပ်က္ ႏွင့္ ႀကိဳးတုိက္သုိ႔ ေရာက္လာၾက၏။ ကၽြႏ္ုပ္ေမွ်ာ္မွန္းသည့္ အတုိင္းသမၼတႀကီးထံ တင္ေသာအသနားခံစာ မ်ား အပယ္ခံရေပၿပီ၊ ေနာက္ဆံုးသံုးရက္ၾကာေသာအခါ၌ ကၽြႏ္ုပ္အား ႀကိဳးစင္သုိ႔တင္၍ ႀကိဳးေပးျခင္းကုိ ခံရ ေပေတာ့မည္။

ႀကိဳးဒဏ္ခံရေတာ့မည္ မွန္း ေသခ်ာေသာ ဤအခုိက္အတန္႔၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ မ်ားစြာ တံုလႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားမိ၏။ သုိ႔ေသာ္ ဤအျဖစ္စဥ္ မွတ္တမ္းမွာ တကယ္တန္း အေရးႀကီးေသာ အဆံုးသတ္အပုိင္းသုိ႔ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ စိတ္တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားေသာ္လည္း မေရးဘဲရပ္မထားခဲ့ႏိုင္ မၿပီးၿပီးေအာင္ လူ႔ဘ၀၌ ေနရမည့္ သံုးရက္အတြင္းတြင္ ႀကိဳးစား၍ ေရးရေပေတာ့မည္။ ေ႐ွ႕ပုိင္းမွာ ကဲ့သုိ႔ စီကာပတ္ကံုးကား ႐ွခ်င္မွ႐ွိေပမည္။ သုိ႔ေသာ္ ႀကိဳးစင္တက္ရန္ သံုးရက္သာ လုိေတာ့ေသာ ကၽြႏ္ုပ္အား အေရးအသား မေျပျပ္စပံု ႐ွိခဲ့ပါေသာ္ ခြင့္လႊတ္ၾကဖုိ႔ပင္၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ အျဖစ္စဥ္ကုိကား ကုန္စင္ေအာင္ ေရး၍ ကံၾကမၼာကုိ သေရာ္ျဖစ္ေအာင္ သေရာ္ ခဲ့ပါရေစ။

ဆက္ရမည္ဆုိပါလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္၏ တုိက္ခန္းမွ ဦးစိန္ေမာင္ ဆင္းသြားေသာအခါမွာ ည ၇ နာရီခန္႔ပင္ ႐ွိေပၿပီ၊ ကၽြႏ္ုပ္လည္း စိတ္ၿငိမ္သက္သြားကာမွ ထမင္းဆာ၍ လာေသာေၾကာင့္ ကုလားေဟာ္တယ္မွ ပုိ႔ေသာ ထမင္း ခ်ိဳင့္ကုိ ၾကည့္၏။ မဆလာနံ႔ကုိ ရကာမွ်ျဖင့္ ေစာေစာက အရက္ခုိးမ်ား ႐ွဴမိသည့္ အ႐ွိန္ျဖင့္ စားလုိစိတ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပရာ အစားအေသာက္အေျပာင္းအလဲ ရေစေတာ့ဟု တ႐ုတ္တန္းသုိ႔ ထြက္၍ ထမင္း စား၏။ ထုိမွတစ္ဖန္ ဦးစိန္ေမာင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျပန္သြားပံုကုိ အသန္႔အား ေျပာလုိသျဖင့္ ခ်ာခ်ီလမ္းသုိ႔ လာခဲ့၏။ အသန္႔ကုိ အဆင္သင့္ပင္ ေတြ႕ရေပသည္။
ကၽြႏ္ုပ္အား ျမင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အသန္႔က " ေဟာ ... အစ္ကုိ ကံေကာင္း ဘယ့္ႏွယ္လဲ ... ဟုိယစ္ ထုပ္ကုိ အခန္းမွာ သိပ္ပစ္ခဲ့ရထင္ပါ့" ဟု ေဒါသ မေျပသည့္တုိင္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ ေပါင္းသင္းခဲ့ရေသာ ခင္ပြန္းလူဆုိး၏ အေၾကာင္းကုိ ေမး၏။

ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခရီးေရာက္မဆုိက္ကပင္ " တကယ့္ လူဆန္းပဲ အသန္႔ ရဲ႕ ... အမူးနဲနဲေျပေတာ့ သူ႔ကုိယ္သူ မွားမွန္းသိၿပီး အသန္႔ကုိ သူေနာက္ထပ္ၿပီး မေႏွာင့္ယွက္ပါဘူးတဲ့ အသန္႔နဲ႔ ခဲြရေတာ့မည့္ တူတူမုိ႔ ၾကည္ၾကည္ သာသာပဲ ႏႈတ္ဆက္သြားပါၿပီလုိ႔ အသန္႔ကုိ ေျပာလိုက္ဖုိ႔ေတာင္ မွာၿပီး ခေနာင္တုိကုိ ျပန္သြားေလရဲ႕ " ဟု ေျပာလုိက္ရာ သုိ႔ေျပာလုိက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အသန္႔မွာ ခ်က္ျခင္း မ်က္လံုး မ်က္ဆံျပဴးလာရာက " ေနပါဦး ... ေနပါဦး သူ ဒိစကားအတုိင္းပဲ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ သလားဟင္ " ဟု ေမးေလရာ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အံ့အားသင့္ရာက " ဟုတ္တယ္ေလ သူကေတာင္ သူ႔စကားလံုးေတြအတုိင္း ျပန္ေျပာလုိက္ပါလုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာသြားေသးရဲ႕ ဘာျပဳလုိ႔လဲ" ဟု ကမန္းကတန္း ေမးလုိက္ရသည္၌ အသန္႔ခမ်ာ ပုိ၍ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ျဖစ္လာရင္း " အမယ္ေလး ဒုကၡပါပဲ အစ္ကုိကံေကာင္းရယ္ လုိက္ ... လုိက္ ျမန္ျမန္ခေနာင္တုိကုိ လုိက္ သူဒီစကားကုိ ေျပာတာ ဒီအခါပါနဲ႔ ႏွစ္ခါ ႐ွိၿပီ၊ အရင္တံုးကလည္း ဆန္အိတ္ေတြ ေရာင္းၿပီး အနီေထာင္ ႐ံႈးပစ္တုန္းက ေနာင္တရတဲ့ အခါမွာ သူ႔ မိဘ လက္ငုတ္ ဆန္စက္ႀကီးေတြကုိ သူမ်ား လက္အပ္ရမွာ ရင္ထုမနာ ႐ွိလွလုိ႔ ဆန္စက္ႀကီးေတြကုိ မီး႐ိႈ႕ၿပီး ေထာင္ရက္႐ွည္ အက်ခံေတာ့မယ္လုိ႔ ေျပာဖူးတုန္းက (အဲဒီလုိမ်ား လုပ္မယ္ႀကံရင္ေလ ... အသန္႔နဲ႔ခဲြေတာ့ မည့္ အတူတူမုိ႔ ၾကည္ၾကည္သာသာပဲ ႏႈတ္ဆက္သြားပါ့မယ္ကြယ္) လုိ႔ဆုိဖူးတယ္။

အခုလည္း ဒီစကားကုိ သံုးပံုေထာက္ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့လည္း ခေနာင္တုိကုိ ျပန္သြားပံု ေထာက္ျပန္ရင္ ဧကႏၱ သူတစ္ခုခု ႀကံတာနဲ႔ တူတာပဲ အစ္ကုိ ကံေကာင္းေရ၊ ... လာ ... ခေနာင္တုိကုိ သြားၾကစုိ႔ အသန္႔လည္း လုိက္မယ္ "ဟု ေျပာ လုိက္သျဖင့္ ဦးစိန္ေမာင္၏ မေတာ္မတရား အႀကံအစည္ကုိ သိရကာ ကၽြႏ္ုပ္ပင္လဆင္ ထိတ္ထိတ္ျပာျပာ ႀကီးျဖစ္သြားရ၏။ ၿပီးမွ " ဟုတ္မွ ဟုတ္ရဲ႕လား အသန္႔ရယ္၊ သူဒါေလာက္ ပက္ပက္စက္စက္ အမယ္ေလး အစ္ကုိကံေကာင္း သူ႔အေၾကာင္းကုိ သိတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ... သူ႔အေၾကာင္းကုိ အသန္႔ထက္ပုိၿပီး ဘယ္သူ ႏုိင္မ်ာလဲ လာသြားၾကစုိ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ မမီလုိက္ဘဲ ေနလိမ့္ဦးမယ္" ဟု ဆုိကာ ဖိနပ္ကုိ စီးသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ေငြရင္းေငြႏွီး သြင္းထားေသာ ဆန္စက္ႀကီးမ်ားကုိ ဦးစိန္ေမာင္မီး႐ိႈ႕ပစ္မည္ဆုိျခင္းမွာ အသန္႔၏ စကားအတုိင္း မမွန္ပါက အေရးမႀကီး မေထာင္းတာ၊ အကယ္၍သာ အသန္႔ေျပာသည့္ အတုိင္း မွန္ကန္ပါက အက်ိဳးႀကီးနည္းေတာ့မည္ျဖစ္သည္ကုိ ေတြးမိေသာေၾကာင့္ ထုိင္မိသည့္ ခဏကပင္ ျပန္၍ထ ကာ လက္ပတ္နာရီကုိ ၾကည့္လုိက္မိ၏။ အခ်ိန္မွာ ၈ နာရီသာသာ႐ွိေနၿပီျဖစ္၏။

ဤတြင္ အကယ္၍ ဦးစိန္ေမာင္သည္ ဆန္စက္ႀကီးမ်ားကုိ မီးတင္႐ိႈ႕မည္ အမွန္ျဖစ္ပါက ညဦးပုိင္း၌ကား ႐ိႈ႕ မည္မဟုတ္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ လူေျခတိတ္မွသာ ႐ိႈ႕မည္ျဖစ္ေပရာ အခ်ိန္အနည္းငယ္ ရေသးေသာေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ခေနာင္တုိသုိ႔ အသန္႔လုိက္ရန္ မလုိေၾကာင္းကုိ ေတြးမိသျဖင့္ " အသန္႔ေနရစ္ေလ ... အစ္ကုိ ကံေကာင္း တစ္ေယာက္တည္းဆုိရင္ ပုိၿပီး ျမန္လိမ့္မယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဟုိက ျပန္ရင္ ရန္ကုန္ကုိ သန္းေခါင္ ေလာက္က်မွ ေရာက္မွာ။ ဒီေတာ့ ေနရစ္ခဲ့၊ အစ္ကုိကံေကာင္း တစ္ေယျက္ထဲပဲ သြားမယ္၊ ကဲ ... ၾကာ တယ္သြားမယ္" ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ခ်က္ျခင္းထြက္ခဲ့၏။ အသန္႔လည္း ခေနာင္တုိကုိ လုိက္လုိေဇာ ႐ွိေသာ္ လည္း ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ခ်င္း သန္းေခါင္သန္းလဲြအထိ သြားလာရန္မွာ မေတာ္ပံုကုိ ရိပ္မိလ်က္ ေျခလွမ္းက တံု႔ကာ က်န္ရစ္ေပသည္။

ေရဆန္ႏွင့္မိေနသျဖင့္ ဆယ္နာရီနီးပါး႐ွိခါမွပင္ ကၽြန္ုပ္၏ သမၺန္သည္ ခေနာင္တုိသုိ႔ ေရာက္၏။ ဦးစိန္ေမာင္တုိ႔၏ ဆန္စက္ႀကီးမွာ ဆိပ္ႏွင့္အေတာ္ေ၀းေပရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အေျပးကေလးလာခဲ့ရ၏။ ဆန္စက္ ၀င္းမွ မီးေတာက္မီးလွ်ံမ်ား ျမင္ရေလမည္လားဟု တထိတ္ထိတ္ ႐ွိရ၏။ ပူျပင္းေသာ ေႏြရာသီျဖစ္၍ မီး႐ိႈ႕ ထဲလုိက္လွ်င္ တလင္းေျပာင္ ျပာပံုသာ က်န္ရစ္ေပမည္။ မီးသတ္စက္အား ေကာင္းေကာင္းလည္း မ႐ွိ၊ သုိ႔ ေသာ္ ဆန္စက္၀င္းႀကီးမွာ မဲေမွာင္တိတ္ဆိတ္လ်က္ ဆန္စက္ႀကီးမ်ားမွာ သရဲတဘက္ေတြ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ ေနသေယာင္ထင္ရ၏။ ၀င္းအတြင္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့၍ အိမ္ႀကီးဆီသုိ႔ ေျပးခဲ့ေသာအခါ၌ကား အိမ္ႀကီးအတြင္း တြင္ မီးေရာင္႐ွိေသးသည္ကုိ ျမင္ရသျဖင့္အိမ္၀င္ေပါက္တံခါးမႀကီးမွာ မဟတဟ ႐ွိေနေသာေၾကာင့္ " ဦးစိန္ေမာင္ ဦးစိန္ေမာင္ အား တစ္ေယာက္တည္း စားပဲြတြင္ ထုိင္ကာ ေတြ႕ရေပသည္။ စားပဲြေပၚ၌ကား အရက္ပုလင္းႏွစ္လံုးတင္ထား၏။ တစ္လံုးမွာ အခံြသာက်န္၏။ က်န္တစ္လံုးမွာကား တစ္၀က္ေခ်ာေပၿပီ။

ကၽြႏ္ုပ္ ဤကဲ့သုိ႔ ဒေရာေသာပါး ေျပးတက္လာသည္ကုိ ဦးစိန္ေမာင္ ၿပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္ ၾကည့္ေန၏။ သူ၏အၿပံဳးမွာ ၿပံဳး႐ုိးၿပံဳးစဥ္မဟုတ္ အရက္နာက်၍ ဘ၀တံုးေသာအခါမ်ိဳး၌ ၿပံဳးေသာ ဘ၀ထက္ပုိင္းက်ိဳး အၿပံဳး မ်ိဳးသာျဖစ္သည္ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ သတိထားမိ၏။ ကၽြႏ္ုပ္အိမ္ေပၚသုိ႔ေရာက္၍ သူ႔အနားသုိ႔ခ်ဥ္းကပ္မိသည္ ၌ ဦးစိန္ေမာင္က " ဟြန္႔ " ခနဲ ႀကိဳ႕ထုိးသလုိ တစ္ခ်က္ရယ္သံျပဳကာ " ကိုင္း ဆုိစမ္း ... ကုိကံေကာင္း ဘာမ်ားလုိခ်င္ျပန္လုိ႔ ညႀကီး မင္းႀကီးမွာ လုိက္လာရျပန္သလဲဗ်ာ "ဟု ေမးလုိက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္မ်ာ အေျဖရခြက် ေန၏။ သူ႔အား ဆန္စက္မ်ားကုိ မိး႐ိႈ႕ရန္ ႀကံသလားဟု ကၽြႏ္ုပ္ေမးလွ်င္ သူက (ခင္ဗ်ား႐ူးသလား)ဟု ျပန္၍ ေမးပါက အေတာ္ခက္ေပလိမ့္မယ္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ " တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ မနက္ျဖန္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခရီးထြက္မည့္ ဆဲဆဲမုိ႔ ခင္ဗ်ားဆီက ဆန္အိတ္ ၃၀၀ ကိစၥကုိ ၿပီးျပတ္ေအာင္ စီမံခ်င္လုိ႔ အခုညကုိပဲအခ်ိန္ရလုိ႔ လုိက္လာခဲ့တာပဲ" ဟု တစ္ဘက္က လွည့္၍ ေျပာရသည္၌ ဦးစိန္ေမာင္လည္း ဘ၀ ထက္ပုိင္းက်ိဳး အၿပံဳးမ်ိဳးထပ္၍ ၿပံဳးကာ "ဟြန္႔"ခနဲႀကိဳ႕ထုိးသံႏွင့္ ရယ္ျပန္ရင္း " ခင္ဗ်ာ့ဆန္အိတ္ ၃၀၀ ကုိ ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းစားလုိက္ၿပီေလ။

ေရာင္းစားလုိ႔ အသန္႔နဲ႔ေတာင္ ဒီေန႔ကဲြၾကပါပေကာ။ ခင္ဗ်ာ့ဆီကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေတာ့ အိတ္ထဲမွာ ေငြေတြ ပါပါေသးရဲ႕၊ ဒီေငြေတြ အနီေထာင္၀ုိင္းကုိ ၀င္ၿပီး အပြတင္တာမွာ မပြဘဲ တစ္ခ်က္ထဲနဲ႔ ပိန္သြားလုိ႔ ဒိုင္ကေပးလုိက္တဲ့ အရက္ပုလင္းကုိ မ၀မွာ စုိးလုိ႔ က်ဳပ္ ဘာသာက်ဳပ္ တစ္လံုးထပ္၀ယ္ၿပီး ခုနကပဲ ျပန္ေရာက္တယ္" ဟု ၿပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္ပင္ ေျပာလုိက္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ လည္း မထီေလးစားႏိုင္လွပံုကုိ အရက္မူးေသာ ဘာေသာ နားမလည္ေတာ့ႏိုင္ဘဲ ေဒါျဖစ္မိကာ " ဒါျဖင့္ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကုိ လိမ္တာေပါ့ ဟုတ္လား၊ က်ဳပ္ကုိ အစုိးရဆီမွာ အခ်ိန္မီ ဆန္မသြင္းႏိုင္ေအာင္ ေခ်ာက္ခ် တာေပါ့ ဟုတ္လား ... ကုိင္း ... ဒါျဖင့္ ဒီကိစၥကုိ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲ ေျပာစမ္းပါအံုး" ဟု စားပဲြကုိ လက္သီး ႏွင့္ထုကာ ေမးလုိက္မိ၏။ ဦးစိန္ေမာင္ကား ကၽြန္ုပ္ ေဒါသျဖစ္ေနပံုတို႔ ေက်နပ္သည့္ပမာ ၿပံဳးေစ့ေစ့ပင္ ၾကည့္ ရာက " ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရမလဲ ဆုိတာကုိ ေျပာပါဦးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္မွ မလုပ္တတ္လုိ႔ အရက္ကုိေတာင္ ထုိင္ၿပီးေသာက္ေနလုိ႔ ပုလင္း တစ္လံုးေတာင္ ေခ်ာပါပေကာ" ဟု အေရးမစုိက္ဟန္ျဖင့္ ေျပာကာ အရက္တစ္ခြက္ပင္ ထပ္၍ ငဲ့လုိက္ေခ်ေသးသည္။

သူက ေအးစိ ေအးစက္ လုပ္ေလေလ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေဒါသ ထြက္ေလေလျဖစ္ရာ သူ႔လက္က အရက္ပုလင္းကုိ ဆဲြ၍ ဖယ္ပစ္လုိက္ရင္းက " ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ရမလဲဗ် ... အခုေတာ့အစုိးရဆီကုိ အပ္ဖုိ႔ ဆန္အိတ္ ၃၀၀ က်ဳပ္ စုိက္ရေတာ့မွာေပါ့။ ကုိင္းဗ်ာ ၾကာတယ္ ဒီဆန္အိတ္ ၃၀၀ ဖုိးကုိ ခင္ဗ်ားက်ဳပ္ဆီမွာ ဘာအေပါင္ထားေပး ႏိုင္မလဲ ... ဆုိ ... " ဟု ျပတ္ျပတ္ေတာက္ေတာက္ ေမးလုိက္ရ၏။
    ဤတြင္ ဦးစိန္ေမာင္က အရက္ခြက္ကုိ ေမာ့ခ်လုိက္ၿပီးေနာက္ တဟက္ဟက္ရယ္ကာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ဘာမွ ေပးစရာမ႐ွိေတာ့ဘူးဆုိတာ ခင္ဗ်ား အသိသားနဲ႔ အေပါင္ပစၥည္းေတာင္းေနတာမ်ားဟာ သေဘာက် စရာ ေကာင္းလုိက္ေလဗ်ာ၊ ဟားဟား ... ကုိင္း တြက္ၾကည့္စမ္း ဆန္စက္ေတြကုိလည္း ခင္ဗ်ာ့ကုိ ေရာင္း ေပါင္လုပ္ေပးရတယ္ ...၊ အိမ္ကုိလည္း ခင္ဗ်ာ့ဆီမွာ အရင္ဆန္အိတ္ ၂၅၀ ကိစၥတုန္းက အေပါင္ေပးထား ရတယ္။

အတြင္းပစၥည္းဆုိတာကလည္း က်ဳပ္ေတလုိ႔ ေပလုိ႔ ျဖဴခါျပာခါ က်ခဲ့ၿပီေလ။ ဘာမ်ား ေပးစရာက်န္ ေသးေတာ့လုိ႔လဲဗ်ာ ... ဟဲ ဟဲ ... က်ဳပ္မိန္းမကုိေတာင္  ခင္ဗ်ာ့လက္ထဲ " ဦးစိန္ေမာင္၏ စကားမဆံုးေတာ့ေပ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ျပင္းထန္လွေသာ လက္သီးခ်က္သည္ ဦးစိန္ေမာင္၏ ေမး႐ုိး ေပၚသုိ႔ တအားက်ေရာက္သြား၏။ ဦးစိန္ေမာင္ ထုိင္ေနေသာ ကုလားထုိင္ပင္လွ်င္ ေနာက္သုိ႔ကၽြမ္းျပန္သြား ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ငံု႔၍ ၾကည့္လုိက္ေသာအခါ အရက္မူးသည့္ အ႐ွိန္ကလည္း ႐ွိေသာေၾကာင့္ ဦးစိန္ေမာင္သည္ လံုး၀ သတိလစ္လ်က္ ႐ွိသည္ကုိ ေတြ႕ရ၏။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္လည္း အဘယ္နည္းႏွင့္မဆုိ ဦးစိန္ေမာင္သည္ မုိးမလင္းမခ်င္း သတိလစ္ရာက အိပ္ေပ်ာ္သြားေပေတာ့မည္ဟု အရက္မူး ဓမၼတာကုိ တြက္ဆၾကည့္ရင္း ေတြ႕ရာသင္ျဖဴး တစ္ခ်ပ္ကုိ ဆဲြခင္း ၍ ေတြ႕ရာ အ၀တ္တုိ႔ကုိ ေခါင္းအံုးလုပ္ကာ ယာယီအိပ္ရာေပၚ၌ ဆဲြတင္ရ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေခါင္းႀကီးေခါက္ ေကြးႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္ကုိ သူ႔ပါးသြယ္ ႏွစ္ဖက္ကုိ ညွပ္ကုိင္၍ အေနက်ေအာင္ ျပဳျပင္ေပးၿပီးေနာက္ စားပဲြ ေပၚမွ ပုလင္းမ်ားကုိ ဖယ္၍ သကၠလပ္ စားပဲြခင္းကုိ ယူကာ ေစာင္သဖြယ္ ၿခံဳ၍ ေပးထားခဲ့ရေပသည္။ ဦးစိန္ေမာင္ နံနက္၌ ႏုိးေသာအခါတြင္ သူ႔ကုိယ္သူ အံ့အားသင့္ေနမည္ျဖစ္၏။ ဤအခ်ိန္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ကား အမွီတုိ႔ဆီသုိ႔ ခရီးထြက္ေနေပေတာ့မည္။

ဦးစိန္ေမာင္ကုိ ဇြတ္အတင္း မအိပ္အိပေအာင္ ဤသုိ႔ သိပ္ထားခဲ့ရၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္သည္ စက္၀င္းေထာင္႐ွိ စက္ဒရ၀မ္ ျမန္မာအဘုိးႀကီး၏ တဲကုပ္ကေလးသုိ႔ သြားကာ ဦးစိန္ေမာင္ကုိ မ်က္ျခည္မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ ရန္ႏွင့္ မီးထင္းကိစၥကုိ ဂ႐ုစုိက္ရန္ တစ္ဆယ္တန္ ေငြစကၠဴႏွစ္႐ြက္ေပး၍ မွာခဲ့ၿပီးလွ်င္ အေရး႐ွိက ႐ြာမီးသတ္ကုိ မေမ့ဖုိ႔ အေၾကာင္းမ်ားပါမွာခဲ့၏။
ထုိမွ်မကေသး ခေနာင္တုိမွ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲ ကၽြႏ္ုပ္အခန္းသုိ႔ ျပန္ေရာက္ေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္၏လက္၌ ေရာက္ေနေသာ ဆန္စက္ႀကီးမ်ားကုိ ဦးစိန္ေမာင္က မီး႐ိႈ႕ရန္ ႀကံစည္ေနသည့္ အေၾကာင္းကုိ သက္ဆုိင္ရာ ပုလိပ္ဖက္သုိ႔ ခ်က္ျခင္း အေၾကာင္းၾကားရန္ႏွင့္ ထုိဆန္စက္ႀကီးမ်ားအတြက္ မီးအာမခံစာခ်ဳပ္မ်ား ခုိင္ခုိင္ လံုလံု႐ွိမ႐ွိ စစ္ေဆးရန္ ကၽြႏ္ုပ္၏ မန္ေနဂ်ာကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မွာၾကားေသာ စာတစ္ေစာင္ကုိ ေရးရ၏။ ထုိ႔ ေနာက္ စာေရးလက္စႏွင့္ အသန္႔အား ေပးရန္ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာတစ္ေစာင္ကုိလည္း ေရးထားခဲ့ရေပ သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ေစာေစာတြင္ အမွီတုိ႔ဆီသုိ႔ ခရီးျပင္းစ၍ ထြက္ခဲ့၏။အသန္႔လက္ထက္က ကၽြႏ္ုပ္၏ မ်က္ကြယ္တြင္ ေစ့စပ္သူေပၚခဲ့ဖူးသလုိ ဤအႀကိမ္တြင္လည္း အမွီႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဦးေဒါနက မ်ားေစ့စပ္ ေရးတစ္ခုခုကုိ လက္ခံလုိက္ေလၿပီလားဟု တႏုန္႔ႏုန္႔ေတြးမိ၏။ ထုိေတြးလံုးတုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္စီးနင္းလုိက္ပါ ရသည့္ ယာဥ္ဟူသမွ်တုိ႔ကုိ အသြားေႏွးကန္လွသည္ဟူ၍ အသည္းယားမိေပေသးေတာ့သည္။

အမွီတုိ႔ဆီသုိ႔ ကၽြန္ုပ္ေရာက္ခဲ့၏။ အမွီမွာ မျမင္ရသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္၍ မသိ ရန္ကုန္ကုိ လာစဥ္ကထက္ပင္ အလွေတြတုိး၍ ေနသေယာင္ေယာင္ထင္မိ၏။ နံနက္ပုိင္းက အသားကေလး ျဖဴျဖဴႏွင့္ ၾကဴစရာ ပန္းကေလး ႏွင့္တူ၏။ ေန႔လယ္ပုိင္း ေနအရင့္တြင္ ေသြးရည္ကေလးသမ္းကာ ပန္းေရာင္အေသြး ေရးေရးႏွင့္ ေမႊးစရာ ပန္းကေလးႏွင့္တူ၏။ ညေနပုိင္း ေနအက်၌ ကားအသားကေလး၀ါ၀ါႏွင့္ ခ်ဴစရာမာလာကေလးႏွင့္ တူျပန္ ေပသည္။ ဤသံုးပန္လွအမွီကုိ ကၽြႏ္ုပ္အားရပါးရ စကားမေျပာရေသးမီပင္ ဦးေလး ဦးေဒါနက ညပုိင္းသုိ႔ အေရာက္တြင္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ႏွင့္အတူ ညီလာခံေခၚလုိက္၏။
ဦးေလးဦးေဒါန၏ အလုပ္ခန္းတြင္ ဆံုမိၾကေသာအခါ၌ ဦးေဒါန၏ ပါးစပ္မွ ဘယ္လုိစကားမ်ား ထြက္ေလမည္ လဲဟု ကၽြႏ္ုပ္မွာ တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ုပ္မၾကားလုိလွေသာ စကားကုိပင္ ၾကားရေပေတာ့သည္။

" ကိစၥကေတာ့ တျခားမဟုတ္ဘူးကဲြ႕၊ အမွီရဲ႕ ကိစၥနဲ႔ သစ္ကိစၥပဲ...။ ငါလည္း စာေရးလုိက္သားပဲ၊ သစ္ကိစၥ ကုိေတာ့ ေမာင္ကံေကာင္း နားလည္ေပလိမ့္မယ္ ... ေျပာဖုိ႔ မလုိေတာ့ဘူး၊ အမွီရဲ႕ ကိစၥကေတာ့ ငါလည္း အသက္ႀကီးၿပီ၊ ၿပီးေတာ့ အရင္တုန္းကဆုိရင္ အိမ္မွာ မေက်ာ့ရင္မ႐ွိကတည္းက အိမ္ေထာင္ကုိ ဦးစီးမည့္ မိန္းမသားရယ္လုိ႔ မ႐ွိတာနဲ႔ အစစအရာရာမွာ အမွီကုိသာ အားထားအားျပဳနဲ႔ ေနခဲ့ရတယ္...၊ ခုေတာ့ ေမာင္ညိမ္းေအာင္ကလည္း အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ၿပီး ... ငါ့မွာ သမီးမေက်ာ့ရင္ရဲ႕အစား သမီးတစ္ေယာက္ ရသလုိ ျဖစ္ေနတာမုိ႔ အမွီကုိ အိမ္ေထာင္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူးတယ္၊ ေမာင္ျမေဖဆံုးကတည္းကအမွီဟာ စိတ္မွာ ထိခုိက္ေနပံုရေလေတာ့ ငါလည္း အရင္ကေတာ့ ဘာမွ စိတ္ မကူးပါဘူး၊ ခုေတာ့ျဖင့္ အမွီဟာ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ အိမ္ေထာင္ ေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ေတာင္ အင္မတန္ ေႏွာင္းေနတာကုိ ငါသိတယ္၊

ဒီအ႐ြယ္ဆုိတာ မုဆုိးဖုိတုိ႔ တစ္ခုလပ္တုိ႔နဲ႔သာ ႀကံဳတတ္တာမ်ိဳးပဲ၊ ႏုိ႔ေသာ္ ... အမွီရဲ႕ ကံပဲ၊ ခု လူပ်ိဳႀကီး မုိင္းသူေဌး၊ တစ္ဦးက လာၿပီး ေစ့စပ္တယ္၊ အဲဒါကုိ ငါေတာ့ ေနရာခ်ထားလုိက္ ခ်င္လုိ႔၊ မင္းတုိ႔နဲ႔လည္း သင့္ျမတ္မွ ျဖစ္မွာမုိ႔ တုိင္ပင္တာပဲ" အစ ႐ွိသည္ျဖင့္ လာေရာက္ေစ့စပ္သူ မုိင္းသူေဌး လူပ်ိဳႀကီး၏ အေျခအေန ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ စာရိတၱေတြပါမက်န္ ေျပာျပ၏။
ေမာင္ညိမ္းေအာင္က သေဘာတူေၾကာင္း ေျပာျပရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္မွာလည္း ဦးေခါင္းခါဖုိ႔ အခြင့္မသာေပ။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ပင္ " ဦးေလးေတာ္တယ္ထင္ရင္ စီမံေလ ...၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ အမွီ ဟန္က်ပန္က် ျဖစ္သြား တာကုိသာ ျမင္ခ်င္တာပါပဲ... "ဟု ပါးစပ္ဖ်ားက ဆုိရင္ ႏွလံုးသားတြင္မူကား " သင္းတုိ႔ သားအဖကုိ ျမန္ျမန္ ကိစၥတံုး လုပ္မွ၊ မလုပ္ရင္ေတာ့ ႀကံသမွ်ေတြေတ့ၿပီး လဲြရေတာ့မွာပဲ လဟု ပူပန္စြာ ေတြး၍ ေနမိေတာ့ သည္။

လက္စားေခ်ေရးလမ္းစဥ္ႀကီးတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ပ်င္းရိဖင့္ႏဲြ႕ ေလးကန္ေနလွ်င္ ေခ်ာင္ တစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္က ေပၚ လာ၍ ေစ့ေဆာ္တတ္ေသာ ကံတရားသည္ ကၽြႏ္ုပ္၌ လက္စားေခ်ေရးအတြက္ အၾကပ္ႀကံဳေနလွ်င္ တစ္ နည္းတစ္လမ္းအားျဖင့္ အခြင့္အလမ္း တစ္မ်ိဳးတဖံု ဖြင့္ေပးကာ ကူညီလွာသင့္ေလ့႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမွီ ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြႏ္ုပ္ ႀကိဳးစားခဲ့ေလသမွ် ဦးေဒါနသားအဖႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့ေသာ ေတ့ေတ့ ကေလး အလုိတြင္ ကံတရားသည္ အမွီကုိ ေစ့စပ္သူေပၚေစေအာင္ ဖန္တီးလ်က္ ကၽြန္ုပ္အား ႀကိမ္တုိ႔လုိက္ ျပန္ၿပီးမွ ဦးေဒါနသားအဖတုိ႔ကုိ ကၽြႏ္ုပ္ အလြယ္တကူ လက္စားေခ်ႏုိင္ေစရန္ လမ္းဖြင့္ေပးျပန္ေလေတာ့ သည္။ ေပးပံုမွာကား အမွီ၏ ကိစၥကုိ ေျပာ၍ ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ဦးေဒါနက -

" ကုိင္း ... အမွီ႕ကိစၥက ေလာေလာဆယ္ မဟုတ္ေသးလုိ႔ ထားလုိက္ပါဦး...၊ အခု ေလာေလာဆယ္ ကိစၥ ကေတာ့ တုိ႔သစ္ေတြ သံလြင္ျမစ္၀မွာ ေရေမ်ာကမ္းတင္ ျဖစ္ေနတာကုိ တုိ႔တံဆိပ္ဟုတ္မဟုတ္ လုိက္စမ္း ၿပီးေတာ့ သိမ္းတန္သိမ္း၊ သိမ္းဖုိ႔ ခဲယဥ္းေနတာေတြကုိလည္း ႀကံဳရာ လႊေထာင္ကုိေရာင္း လုပ္ဖုိ႔ကိစၥပဲ၊ ဒီကိစၥက ရက္ဆုိင္းလုိ႔ မျဖစ္ဘူး၊ တခ်ိဳ႕တံငါလုပ္တဲ့လူေတြက ကၽြန္းတံုးေတြ ထင္းေပါက္ဆုိက္လုိဆုိက္၊ တခ်ိဳ႕လွည္းေထာင္ေတြကလည္း လွည္းပံုေတာင္း လုပ္ဖုိ႔ ျဖတ္ယူတာနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္က ငါ့ကုိယ္စားလွယ္ ေတြဆီက စာေတြထဲမွာ ပါလာတယ္၊ ကုိယ္စားလွယ္ေတြဆုိတာကလည္း ကိုယ္ပစၥည္းမဟုတ္ေတာ့ လခ ကေလးရရင္ ၿပီးတမ္း လုပ္ေနၾကတာကပဲ၊

ဒီေတာ့ ... ဒီႏွစ္ေတာ့ တုိ႔ကုိယ္တုိင္ ၾကပ္ၾကပ္မတ္မတ္လုိက္မွ ေတာ္လိမ့္မယ္၊ အမွီအိမ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ အမွီတုိ႔ကုိ သတၱဳလုပ္ငန္းသတ္သတ္ ခဲြေပး၊ ေမာင္ညိမ္းေအာင္က သစ္လုပ္ငန္းကုိ သီးသန္႔လုပ္၊ ေမာင္ကံေကာင္းကေတာ့ ရန္ကုန္က အလုပ္ကုိ လံုး၀ဦးစီးဖုိ႔ ငါစိတ္ကူးတယ္ ... " စသည္ျဖင့္ ေျပာျပကာ ေနာက္တစ္ေန႔၌ပင္လွ်င္ သံလြင္ျမစ္၀ တေၾကာသုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ကုိယ္ပုိင္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ႏွင့္ ခရီးထြက္ၾကဖုိ႔ အစီအစဥ္မ်ားကုိပါ ေျပာျပ၏။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၿငိမ္သက္စြာ နား ေထာင္ေနရ၏။ အသဲႏွလံုးတုိ႔ကမူ " ဒါဟာ ငါ့အကြက္ပဲ၊ အခုလုိ သားအဖႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ တစ္စင္းထဲ ခရီးထြက္တုန္းမွာမွ မႀကံျဖစ္ရင္ ဘယ္ေတာ့မွ ငါ့အႀကံေအာင္ေတာ့မယ္ မဟုတ္ဘူး" ဟု အတြင္းႀကိတ္ အားခဲႀကံစည္လ်က္ ရွိေန ေပေတာ့သည္။

ေနာက္ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ပုိင္ေသာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ႀကီး တစ္စင္းျဖင့္ ခရီးထြက္ခဲ့ၾက၏။ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ သံုးေယာက္ႏွင့္ပဲ့ကုိင္သူတစ္ဦး၊ ထမင္းခ်က္တစ္ဦး၊ စက္ေမာင္းသူတစ္ဦး၊ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္ပါၾက၏။ သုိ႔ခရီးထြက္ခဲ့ရာ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ရင္းအတုိင္း ကၽြႏ္ုပ္လုိ အပ္ေသာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္တကြ ေကာက္႐ုိးျဖင့္ လုပ္ထားေသာ ပသွ်ဴးခေမာက္တစ္လံုးကုိပါ ေဆာင္ ခဲ့ေပသည္။ ထုိပသွ်ဴးခေမာက္ ႏႈတ္ခမ္းက်ယ္ႀကီးကုိ ကၽြႏ္ုပ္ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ေပၚသုိ႔ ယူခဲ့သည္၌ ေမာင္ညိမ္း ေအာင္က " ဘယ့္ႏွယ္ႀကီးလဲဗ် ကုိကံေကာင္းရ" ဟု ရယ္ေမာကာ ဆီး၍ေမးရာ ကၽြႏ္ုပ္က " ကုိညိမ္းတုိ႔လုိ သကၠလပ္ဦးထုပ္နဲ႔ ကုိက္မွာမဟုတ္ဘူးဗ်၊ အလုပ္က ေသာင္ခံုတကာ့ ေသာင္ခံုမွာ သစ္တံုးေတြ လုိက္ၿပီး ၾကည့္ရမွာ ဆုိေတာ့ ေနပူလံုတဲ့ ဒီခေမာက္ကုိ ယူလာရတယ္...၊ သကၠလပ္ဦးထုပ္နဲ႔ဆုိရင္ နခမ္းတုိတုိကေလးမုိ႔ လည္ကုပ္စပ္မွာ" ဟု ႐ွင္းျပလုိက္ရ၏။

ကၽြႏ္ုပ္ ႐ွင္းျပသည့္ အတုိင္းလည္း မွန္၍ေနေပသည္။ ေရေမ်ာေသာင္တင္ သစ္မ်ားကုိ လုိက္၍စစ္ခါ ကၽြႏ္ုပ္၏ ပသွ်ဴးခေမာက္ကုိ တစ္ခါတစ္ရံ၌ ဦးေဒါနကပင္ ငွား၍ ေဆာင္းတတ္ ေလေသးသည္။
သစ္လံုးမ်ားကုိ စစ္ေၾကာေ႐ြးခ်ယ္ရာ၌ ဆယ္ရက္ၾကာခဲ့၏။ သံလြင္ျမစ္၀ တစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေတာ္ႏွံ႔စပ္ ခဲ့ၿပီးမွေနာက္ဆံုးစခန္းအျဖစ္ျဖင့္ မူးရစ္ကေလး၌ နားၾက၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မူးရစ္ကေလးမွ ကၽြန္း ေတာင္ဘက္ကမ္းကုိ ပတ္၍ က်ိဳကၡမီအေရာက္ ပင္လယ္၀ကုိျဖတ္ခ်ၿပီးလ်င္ ကမ္းနားအတုိင္း ေလွ်ာက္၍ ေမာ္ေတာ္ကုိ ေမာင္းကာ အမွီတုိ႔႐ွိရာသုိ႔ ျပန္ၾကရေပေတာ့မည္။ မနက္ျဖန္သည္ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ အကြက္ အေကာင္းဆံုးေသာေန႔ျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လုိအပ္သမွ်ကုိ ျပင္ဆင္၍ အသင့္ထားရေပေတာ့ သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မူးရစ္ကေလးမွေန၍ က်ိဳကၡမီသုိ႔ ခရီးထြက္ခဲ့ၾက၏။ ခရီးတာမွာ ၁၅ မုိင္ခန္႔သာ႐ွိ၏။ သုိ႔ ေသာ္ ကၽြန္းကုိ ပတ္ေနရသည္ႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ကုန္သြားေသာေၾကာင့္ ၁၁ နာရီ ထုိးခါနီးမွ ထြက္ခဲ့ႏိုင္ၾက ေပရာ ပင္လယ္၀ကုိ ထက္၀က္ခန္႔ ျဖတ္မိေသာအခါတြင္ ေန႔လယ္ ၁ ခ်က္တီးခန္႔႐ွိ၍ ေနေပၿပီ။ က်ိဳကၡမီသုိ႔ ၂-မုိင္ခဲြခန္႔လုိေသး၏။ ဤအခ်ိန္၌ ဆုိလွ်င္ ဦးေဒါနသည္ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း လူႀကီးၿပီၿပီ အိပ္တတ္၏။ ေမာင္ ညိမ္းေအာင္ကမူ အိပ္ရာထဲ၌ လဲေလ်ာင္းကာ စာဖတ္တတ္ေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္မူကား ေမာ္ေတာ္ေပၚ၌ ပဲ့၀င္၍ ကုိင္လွ်င္ကုိင္ မကုိင္လွ်င္လည္း ေမာ္ေတာ္ပဲ့ပုိင္း၌ ပက္လက္ကုလားထုိင္တစ္လံုးျဖင့္ အပ်င္းထူတတ္၏။ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ သံုးဦး၏ အေလ့အထမ်ားကုိ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကုိင္သူ လူစိမ္းသံုးေယာက္တုိ႔ပင္ ေကာင္းစြာ သိေန ၾကေပသည္။
ေန႔လယ္တစ္ခ်က္တီးခန္႔အခ်ိန္ ပင္လယ္၀၏ တစ္၀က္သုိ႔ ေရာက္လုတည္းကာ ႐ွိေသာအခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ သည္ ပသွ်ဴးခေမာက္ႀကီးကုိ ေဆာင္းကာ ေမာ္ေတာ္ပဲ့ပုိင္းသုိ႔ ထြက္ခဲ့၏။ ေမာ္ေတာ္အတြင္းခန္း၌ကား ဦးေဒါနႏွင့္ ေမာင္ညိမ္းေအာင္တုိ႔မွာ မွိန္းသူမွိန္း စာဖတ္သူဖတ္ႏွင့္ ႐ွိၾကေလၿပီ။

ပဲ့ပုိင္း၌ ပက္လက္ကုလားထုိင္ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ အပ်င္းထူေနရင္းက လက္ပတ္နာရီကုိ မၾကာမၾကာၾကည့္မိ၏။ တစ္နာရီထုိးရန္ ငါးမိနစ္ခန္႔အလုိတြင္ ထမင္းခ်က္သူငယ္မွာ ေမာ္ေတာ္ပဲ့ပုိင္း၌ ထြက္လ်က္ ေန႔လယ္တြင္ ေပးေနက်ျဖစ္ေသာ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ရန္ ေရေႏြးအုိးတည္၍ ေနေပသည္။

၁ နာရီထုိးရန္ ၃ မိနစ္အလုိ၌ ကၽြႏ္ုပ္သည္ ကုလားထုိင္မွ ခါးဆန္႔လုိက္ၿပီးလဆင္ မတ္တတ္ရပ္လုိက္ရာ ကၽြႏ္ုပ္ ဦးေခါင္း၌ စြပ္႐ံုမွ်သာ စြပ္ထားေသာ ပသွ်ဴးခေမာက္အ၀ကားႀကီးသည္ ေလတုိက္သျဖင့္ ေခါင္းေပၚ မွ လြင့္ကာ ပင္လယ္ထဲသုိ႔ လႊင့္က်သြား၏။ ဤတြင္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း " ဟာ မင့္ေဖကလႊား၊ ငါ့ခေမာက္ ေရထဲ က်သြားပေဟ့ ... " ဟု ထမင္းခ်က္သူငယ္အား လွမ္း၍ ေျပာကာ ရယ္လုိက္ၿပီးလွ်င္ " ကုိင္း ... တက္မကုိင္ ကုိသြားေျပာၿပီး ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ငါ့ကုိ ျပန္လွည့္ၿပီး ေခၚပါေစ့ ...၊ ငါေဘာ့ကြင္းနဲ႔ဆင္းၿပီး ဆယ္ဦးမယ္ ... " ဟု ေျပာေျပာဆုိဆုိ ေမာ္ေတာ္ပဲ့၌ အၿမဲခ်ိတ္ထားေလ့႐ွိေသာ ေဘာ့ကြင္းကုိ ကပ်ာကသီျဖဳတ္ယူကာ ပဲ့ပုိင္းသံ လက္ရမ္းကုိ ေက်ာ္၍ ေရထဲသုိ႔ ခုန္ခ်လုိက္ရေပ၏။

ေမာ္ေတာ္သည္ ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ အေတာ္ေ၀းေသာ ေနရာအထိ ခုတ္ေမာင္းသြား၏။ ကၽြႏ္ုပ္ကား ေမာ္ေတာ္ႏွင့္ ေ၀းသည္ထက္ ေ၀းေအာင္ ေပါေလာေပါေလာ ျဖစ္ေနေသာ ခေမာက္ဆီသုိ႔သာ အားစုိက္၍ ကူးခတ္သြား ရေပေတာ့သည္။ ခေမာက္ဆီသုိ႔ ေရာက္သည္၌ ေမာ္ေတာ္ဆီသုိ႔ စိတ္အားထက္သန္စြာ ၾကည့္လုိက္မိ၏။ ေမာ္ေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္း အ႐ွိန္ေသ၍ သြားရာမွ အ႐ွိန္ နည္းသြားေသာအခါတြင္ တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္ုပ္ဘက္သုိ႔ေကြ႕၍ လွည့္လာ၏။ ထုိ႔ေနာက္ ေမာ္ေတာ္ဦးလွည့္မိကာ ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာသုိ႔ ခုတ္ေမာင္း၍ လာေပရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေမာ္ေတာ္ကုိ ၾကည့္ရင္း အသည္းယား၍ ေနမိ၏။

ေမာ္ေတာ္ဦး၌ တက္မကုိင္ ထမင္း ခ်က္သူငယ္ႏွင့္ စက္ေမာင္းသူတုိ႔ လက္မ်ားကုိ ေ၀ွ႕ရမ္းျပေနၾကသည္ကုိ ျမင္ရေပသည္။ ကုိက္ငါးရာခန္႔ ေ၀း ေနရာမွ ေမာ္ေတာ္သည္ တျဖည္းျဖည္း နီး၍လာ၏။ ေမာ္ေတာ္နီး၍ လာေလေလ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အသည္းယား၍ ေနေလေလ ျဖစ္ေနခုိက္တြင္ ၀ုန္းခနဲေပါက္ကဲြျမည္ဟီးေသာ အသံႀကီးကုိ ၾကားလုိက္ရၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ လည္းေၾကာက္အားလန္႔အားႏွင့္ ေရထဲသုိ႔ ထုိး၍ ငုတ္လုိက္မိ၏။ ကၽြႏ္ုပ္ ေရေပၚသုိ႔ ေပၚတက္လာေသာအခါ တြင္ကား ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ကုိ ေရျပင္ေပၚတြင္ လံုး၀မျမင္ရေတာ့။ တက္မကုိင္ ထမင္းခ်က္ႏွင့္ စက္ေမာင္းသူ သံုးေယာက္တုိ႔သာလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္႐ွိရာသုိ႔ ကူးခတ္လာၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရေပေတာ့သည္။

ဂ်ပန္မ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ တနသၤာရီဘက္မွ၀င္၍ စီးၾကေသာ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္က ကၽြႏ္ုပ္ လြတ္လပ္ေရး တပ္မေတာ္ႏွင့္ လုိက္ခဲ့စဥ္တြင္ ဂ်ပန္အင္ဂ်င္နီယာမ်ားႏွင့္ေပါင္းမိၿပီးလွ်င္ ေတာထဲ၌ သစ္လမ္းထြင္ေသာ ဒုိင္းနမုိင္းကုိ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးဓာတ္ခဲႏိႈးစက္နာရီတုိ႔ျဖင့္ ဆက္စပ္ပူးေပါင္းကာ အခ်ိန္ျဖင့္ ေပါက္ကဲြ ေစနုိင္ေသာ ဗံုးလုပ္နည္းကုိ တတ္ခဲ့သည့္ပညာမွာ သည္အခါတြင္ အသံုး၀င္ေခ်ၿပီ..၊ ကၽြႏ္ုပ္၏ လက္ဆဲြ သားေရေသတၱာ ထဲ၌ လွ်ို႕၀ွက္ေဆာင္ယူခဲ့ေသာ ထုိအခ်ိန္ဗံုး၏ စနက္ျဖင့္ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ ႏွင့္အတူ ဦးေဒါန တုိ႔ သားအဖမွာ ေရနန္းစံ ေပ်ာ္ၾကေလၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ဆယ္သိန္းတန္ အေမြအႏွစ္ႀကီးကုိ ထက္၀က္ျဖင့္ ပုိင္ေပၿပီ။ အမွီကုိ အရခ်ိဳင္ႏိုင္ပါက သန္းႂကြယ္သူေဌးႀကီး ျဖစ္ရေပေတာ့မည္တကား။

၂-မုိင္ခန္႔သာ ကြာေ၀းေသာ က်ိဳကၡမီသုိ႔ ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔ ေလးေယာက္သား ေဘာကြင္းကုိ အားျပဳ၍ ကူးခဲ့ၾကရ၏။ က်ိဳကၡမီသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ပုလိပ္ဘက္သုိ႔ အေၾကာင္းၾကားၾကရေပရာ စစ္အတြင္းက ခ်ခဲ့ေသာ ေရျမွဳပ္ ဗံုးတစ္ခု ႏွင့္ မေတာ္တဆထိကာ ေမာ္ေတာ္ပ်က္ရသည္ဟူ၍ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ဥေကၠာေဋးယ် ျဖစ္ရေပေတာ့ သည္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ အေပၚ၌ကား သံသယ တစ္စြန္းတစ္စ႐ွိဖုိ႔ ေ၀းစြာ၊ ဦးကံေကာင္းဟူေသာ အမည္ႏွင့္ လုိက္ ေအာင္ ကံေကာင္းလွေသာေၾကာင့္ ေရထဲဆင္း၍ ပသွ်ဴးခေမာက္ ဆယ္ျခင္းျဖင့္ ေသေဘးမွ သီသီကေလး လြတ္ရသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးအံ့ၾသမကုန္ ျဖစ္ေနၾကေလေသးသည္။
*
ဆက္ရန္

.