ဖိုးေက်ာ႔ ၏ သမုဒယ ဤပင္လယ္ အပိုင္း (၂၂)

မိုးကာအက်ႌကို ခၽြတ္လုိက္၏။ အဖီေအာက္က ၀ါးလံုးတန္းေပၚ လႊားတင္လုိက္သည္။ မိုးကာအက်ႌမွ က်ေန ေသာ ေရေပါက္မ်ားေအာက္သို႔ ေျခတစ္ဖက္ကို ထိုးခံထားလုိက္၏။ ဖိနပ္ထဲက သဲပြင့္မ်ားကား လံုး၀ စင္မသြား။ စိတ္မရွည္သလို ျဖစ္မိ၏။ အဖီေအာက္က တံစက္ၿမိတ္တြက္ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုးကို သြားခံ လုိက္၏။ သလဲေတြ စင္သြားေသာအခါ ဖိနပ္ခၽြတ္၍ အိမ္ေပၚသုိ႔တက္လာေလ၏။

"ထမင္းခူးလိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္ သား"
အေမ၏အၿပံဳးသည္ ထူးျခားေနသည္ဟု ထင္မိလုိက္၏။
"ဟုတ္ကဲ့"
သူ႔ပန္းကန္ေပၚသုိ႔ ဟင္းဖတ္ေတြေရာက္လာသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာကို တစ္ေစြ႕ၾကည့္မိ၏။ ေစာေစာက အၿပံဳးမ်ဳိးကို ထပ္ျမင္ရ၏။ ထမင္းလုတ္ကို ၀ါးရင္းကပင္ အေမ၏မ်က္ႏွာက သိသိသာသာၿပံဳးေန၏။ သူက ထမင္းကိုသာ ကုန္းေလြးစားေန၏။ ညေနပုိင္းဆိုလွ်င္ သူ႔စိတ္သည္ ေမသူ႔ဆီသို႔သာ ေရာက္ေန ေလသည္။

"သား အစ္ကိုႀကီးက ေျပာၿပီးပလား"
အေမ့မ်က္ႏွာကို ထပ္ၾကည့္ျပန္၏။ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ အၿပံဳးတို႔ေ၀တုန္း။
"ဘာကိုလဲ အေမ"
"သူ မိန္းမယူေတာ့မယ္ဆိုတာေလ"
"ဟင့္အင္း... ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ဘာမွမေျပာဘူး၊ ဘယ္က မိန္းမလဲ၊ ဟိုဘက္ကမ္းကလား"
အေမ ရယ္လုိက္သျဖင့္ သူ ေၾကာင္သြားသည္။ အေမ့မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။

"နင္ တကယ္မသိေသးဘူး"
"ကၽြန္ေတာ့္မွ မေျပာတာ၊ ဘယ္ကလဲ အေမ"
"အဲဒါေၾကာင့္ နင္ဟာ အရိပ္အကဲဆိုလုိ႔ နည္းနည္းမွမသိတတ္ဘူးလို႔ ငါေျပာတာေပါ့၊ ဘယ္သူ ဟုတ္ရ ဦးမွာလဲဟဲ့၊ တ႐ုတ္ႀကီးသမီး ေမသူနဲ႔ေပါ့"

"ဗ်ာ... ဟုတ္... ဟုတ္လို႔လား အေမရာ၊ အေမ့ကို ဘယ္သူေျပာလဲ"
သည္တစ္ခါ သူ႔အေမမ်က္ႏွာကို မၾကည့္၀ံ့ေတာ့၊ ငိုသံပင္ ပါသြားသလားဟု ထင္မိလုိက္သည္။ ဘယ္လိုမွေတာ့ မယံုၾကည္ႏုိင္စရာ။ သို႔ေသာ္ သူ႔သံသယသည္ ယခုေတာ့ အမွန္ျဖစ္သြားေလပလားဟု သူ ထိတ္လန္႔စြာေတြးလုိက္၏။

အေမက သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကည့္၍ဆိုသည္။
"နင့္အစ္ကိုႀကီးက ကိုယ္တုိင္က ေျပာတာ၊ ခု တ႐ုတ္ႀကီး နည္းနည္း ထူထူေထာင္ေထာင္ရွိခ်ိန္မွာ လူႀကီး စံုရာနဲ႔ ေျပာဆိုထားပါရေစလုိ႔ ေမသူ႔ အေဖက ေျပာတယ္တဲ့"
"အစ္ကိုႀကီးကပါ လက္ခံလုိက္ၿပီေပါ့"

"လက္မခံဘဲ ေနမလားဟဲ့၊ ဒီေလာက္ အကုန္အက်ခံၿပီး ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ေက်ာင္းထားေပးထားတဲ့ ဥစၥာ၊ နင္သာတံုးလုိ႔ မရိပ္မိတာ၊ ကာလသားတုိင္း သိတယ္၊ ေမာင္ထြန္းေသာင္က အေမ့ကိုေျပာတယ္၊ လာမယ့္ အဖိတ္ေန႔ညေနမွာ လုပ္ၾကမယ္တဲ့၊ အစ္မႏုိင္းက ကၽြန္ေတာ့္အမိပဲ၊ သတို႔သားအေမအျဖစ္ လုိက္ရမယ္တဲ့၊ ငါက ေျပာလုိက္တယ္၊ သားႀကီးမိန္းမယူၿပီးရင္ သားငယ္ ေအာင္တုိင္ကိုလည္း ဇံဇံနဲ႔ ၀ါမ၀င္ခင္ ေပးစား ရမယ္လို႔၊ နင္တုိ႔ ညီအစ္ကိုေတြကို..."

သူ႔နားထဲ ဘာမွဆက္မၾကားေတာ့။ တစ္ကိုယ္လံုး မႊန္ထူသြားမိသည္။ ဟင္းခြက္ ပန္းကန္မ်ားကိုလည္း မ်က္စိ ထဲမွာ မျမင္မိေတာ့။ င႐ုတ္သီးေထာင္းကို တုိ႔စရာမဲ့ ႏႈိက္စားလုိက္မိ၏။
"အေမ့င႐ုတ္သီးေထာင္းကလည္း စပ္လုိက္တာ၊ ေကာင္းတာေပါ့အေမရာ၊ အစ္ကိုႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ ေတာင္ မေျပာဘူး။ ညေနဆုိင္မွာေတြ႕မွ စရဦးမယ္၊ ေမသူဆီမွာေတာ့ ဒီေန႔ မုန္႔အ၀ေတာင္းစားရမယ္၊ ဟိုတစ္ေလာကပင္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ေတာ့ထင္သား..."

ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာလုိက္မိသည္မသိ။ မ်က္လံုးထဲမွာ မ်က္ရည္မ်ားက်လာ၏။ စပ္လုိက္တာ အေမ ရာဟု ထပ္ေျပာသည္။ ႐ွဴးရွဲလုပ္၍ ထမင္း၀ိုင္းမွထလုိက္၏။ ေနာက္ဘက္သြားၿပီး ႏွပ္ညႇစ္သည္။ ေရအိုး ထဲက ေရတစ္မႈတ္ေသာက္လုိက္ရာ လည္ေခ်ာင္းထဲ ေရသီး၍ ေခ်ာင္းဆိုးသြား၏။
"ဟဲ့ ေတာ္ၿပီလား၊ ထမင္းတစ္ပန္းကန္ေတာင္ မကုန္ပါလား"
အေမက လွမ္းေမး၏။

"ေတာ္ၿပီ အေမ၊ ဟဲ... ဟဲ... ဟီဟိ၊ အစ္ကိုႀကီးတို႔မ်ား သိပ္လွ်ဳိတာပဲ၊ သြားစဦးမယ္၊ အစ္ကိုႀကီး မိန္းမ ယူေတာ့မယ္ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ၀မ္းသာလံုးဆို႔သြားတာ၊ ထမင္းေတာင္ မ၀ခဲ့ဘူး၊ အစ္ကိုႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဒီည မုန္႔အ၀ေကၽြးရမယ္လို႔ ေျပာရမယ္၊ မေပးလည္း ဆုိင္ထဲက မုန္႔ေတြ အကုန္ယူစားရမယ္"
သူ႔ရင္ထဲမွာ ငိုေနၿပီ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားၿပီဆိုသည္ကို သူ မသိ။ အေမက သူ႔ကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ ေန၏။

သူ၏အေျပာႏွင့္ အျပဳအမူကို အေမ ယံုမယံုလည္း သူ မစဥ္းစားမိေတာ့။ ခ်က္ခ်င္း အိမ္ေပၚက ဆင္း၏။ ေစာေစာက တန္းေပၚ လႊားတင္ထားေသာ မုိးကာအက်ႌကို ျပန္၀တ္သည္။
"ဟဲ့...နင္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာလဲ ခ်က္ခ်င္း"
"အစ္ကိုႀကီး မိန္းမယူေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေပ်ာ္... ေပ်ာ္လို႔ အေမရယ္...၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ဗ်၊ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ သြားေတြ႕ဦးမယ္"

"ဟဲ့... လာမယ့္ အဖိတ္ေန႔ဆုိေတာ့ သံုးေလးရက္ေတာင္ လိုေသးတာ၊ အေမ့ကို အစ္မလို ယံုလို႔ ေျပာတာ တဲ့၊ တျခားလူေတြ သိခ်င္မွ သိၾကဦးမယ္၊ နင္ ခ်က္ခ်င္း သြားမေနာက္နဲ႔ေနာ္၊ ရွက္ေနပါဦးမယ္ ဟဲ့။ ငါ ေျပာတာ ၾကားလား ေအာင္တုိင္... ၾကည့္စမ္း၊ မိုးရြာႀကီးထဲ ငါေျပာတာ နင္ၾကားလား၊ ခ်က္ခ်င္း သြား မေနာက္ပါနဲ႔ဆို၊ ေမာင္ထြန္းေသာင္က ရွက္တတ္ပါဘိနဲ႔၊ ဟဲ့... ငါေျပာတာ ၾကားလားလို႔"
အမွန္ပင္ သူ မၾကားမိေတာ့။ မုိးရြာႀကီးထဲ ထြက္လာ၏။

မုိးစိပ္စိပ္ ရြာေနေသာ္လည္း သူ႔ရင္ထဲ ပူေန၏။ ေသြး႐ူးေသြးတန္းျဖစ္ၿပီး ထြက္လာမိေသာ္လည္း ဘယ္ကို ေျခဦးလွည့္ရမွန္းမသိ။ အစ္ကိုႀကီးကို သြားေနာက္ဦးမယ္ဟု ေျပာမိခဲ့ေသာ္လည္း စင္စစ္ အစ္ကိုႀကီး၏ မ်က္ႏွာကို သူမၾကည့္ခ်င္။ အေမ့ကိုသာ ထင္ေတာ့ထင္သားဟု ဆိုမိခဲ့ေသာ္လည္း တကယ္ကမူ သူစိတ္ထဲ ဘယ္လိုမ ွထင္၍မရ။ အေမေျပာတာကို သူ နားၾကားလြဲတာလည္း ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏုိင္။

ေကာက္႐ိုးပံုေစာင့္ေသာေခြးဟူေသာ ေဖတင္၏စကားကို ၾကားေယာင္မိ၏။ ရွက္စိတ္သည္ သူ႔ငယ္ထိပ္  ေပါက္ထြက္မတတ္ ဆူေ၀ေန၏။ ေလာေလာဆယ္ သူ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ။

အစ္ကိုႀကီး ငါ့ကို ရက္စက္လုိက္တာ၊ ေမသူနဲ႔ ငါ ႀကဳိက္ေနၾကပါတယ္ ဆိုတာ အလ်င္တစ္ခါ ေျပာမိ လ်က္နဲ႔ မသိေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေမသူကို သူလက္ထပ္မယ္တဲ့၊ ေမသူကေကာ သူ႔ကို ႀကဳိက္တယ္ တဲ့လား၊ ေမသူက သူ႔ကို မႀကဳိက္ပါဘူး၊ သူ႔ကိုသာ ေမသူတကယ္ႀကဳိက္ရင္ ငါ့အခ်စ္ကို ေမသူ ဘယ္လက္ခံမလဲ၊ ငါနဲ႔ ေမသူကမွ တကယ္ခ်စ္ၾကတာ၊ ခုမွ ခ်စ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ဟိုးငယ္ငယ္ တုန္းက မုန္တုိင္း ႀကီး ထၿပီးတဲ့ ႏွစ္ကပင္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတာ၊ ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ေက်ာင္းေနတုန္းကလည္း ဟုိဘက္ကမ္းက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြ ကို ေမသူ ေျပာျပဖူးတယ္ဆုိတာပဲ၊ ငါ့ကို တကယ္မခ်စ္ရင္ ေမသူ ဘယ္ ေျပာျပမလဲ။ ေမသူ တကယ္ခ်စ္တာက ငါ့ကိုပါ၊ ေမသူနဲ႔ ငါနဲ႔ တစ္ည ေတြ႕ၾကေတာ့ ေမသူလည္း ငါ့ကို နမ္းတာပဲ၊ မခ်စ္ဘဲ နမ္းပါ့မလား၊ အစ္ကိုႀကီးက ဒါေတြမသိလို႔ ေမသူ အေဖက ေျပာတာ လက္ခံတာ ေနမွာပါ။ 

ငါ့အေပၚ အစ္ကိုႀကီး မရက္စက္ပါဘူး၊ ေမသူ႔အေဖ တရုတ္ႀကီးက သူ ဘိန္းစြဲလို႔ ေသခါနီးမွာ ႀကံမိႀကံရာကို အစ္ကိုႀကီးက တရုတ္ႀကီး အေသေျဖာင့္ ေအာင္ ေခါင္းညိတ္လိုက္တာမ်ားလား၊ အစ္ကိုႀကီးကို ေတြ႔ၿပီး ငါေျပာရင္ ဘာေျပာမလဲ၊ ငါ အစ္ကိုႀကီးကို အမွန္အတိုင္းသြားေျပာျပတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလ ခုလူေတြ အားလံုးသိၾကေသး တာမွ မဟုတ္တာ၊ လာမယ့္ အဖိတ္ေန႔ဆိုတာလည္း သံုးေလးရက္ေလာက္ လိုေသး တာပဲ၊ အေမ့ ကို  ယံုလို႔ ဦးဆံုးေျပာတာတဲ့ ၊ ငါ့အေမကို ဘယ္က ဘယ္လိုလဲ ေသေသခ်ာခ်ာ ေမးခဲ့ရ ေကာင္းသား၊ တရုတ္ႀကီးက အတင္းေျပာလို႔ အစ္ကိုႀကီးက ေခါင္းညိတ္တာလား၊ ေမသူကိုေကာ အစ္ကိုႀကီး ေျပာၿပီးၿပီလား၊ ေမသူကေကာ အစ္ကိုႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာၿပီးပလား၊ ေမသူက ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို မခ်စ္ႏိုင္ပါဘူး။

"ဟင္ ညီေလး" ဟု လွမ္းေခၚလိုက္ေသာ အစ္ကိုႀကီးအသံကို ၾကားမွ သတိရမိ၏။ အိမ္ထဲကိုပင္ ၀င္မိေနၿပီ။ ျပန္ထြက္၍ မေကာင္းေတာ့ လမ္းမွာ ဦးတည္ရာမဲ့ျဖစ္ေနစဥ္က အစ္ကိုႀကီးကို အမွန္အ တိုင္း သြားေျပာမည္ ဟု ေတြးမိလိုက္ေသာ အေတြးတစ္ခ်က္ႏွင့္ သူတိတိက်က် အရည္ရြယ္ဘဲ အစ္ကိုႀကီး အိမ္ကို ၀င္မိေန ေလၿပီ။
အစ္ကိုႀကီးကိုေရဒီယိုဖြင့္ရင္း အိမ္ေရွ႕တြင္ ေအးေအးလူလူ ထိုင္၍ ေတြ႕ရ၏။ အစ္ကိုႀကီးအနားတြင္ သူထိုင္ခ်လိုက္သည္။

"ညီေလး မိုးကာအကၤ်ီ ခၽြတ္ဦးေလကြာ စိုကုန္မယ္"
အိ္မ္ထဲ ၀င္ထိုင္မိသည္အထိ မိုးကာအက်ႌမခၽြတ္မိေသးသည္ကို အစ္ကိုႀကီးေျပာမွ သတိရ၏။ ကမန္း ကတန္း မိုးကာအကၤ်ီခၽြတ္ကာ အိမ္ေရွ႕ တန္းေပၚလႊာထားလိုက္၏။ အစ္ကိုႀကီးက သူ႔ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ သူကမူ ယခုထိ အစ္ကိုႀကီးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲ ေသး။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ အစ္ကိုႀကီးကို သူမေမး၀ံ့၊ သူ႔အမူအရာ မပ်က္ေအာင္ပင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရ၏။

"ထမင္းစားခဲ့ပလား ညီေလး"
"ဟုတ္ကဲ့"
"ျမန္လိုက္တာ ေစာေစာကပဲ ျပန္သြားတယ္၊ ဘာလို႔ခ်က္ခ်င္းျပန္လာလဲ ကိစၥရွိလို႔လား"
"မ... မရွိပါဘူး အစ္ကိုႀကီး"
သူသတိထား၍ ေျပာသည္ကို အစ္ကိုႀကီး ရိပ္မိသြားေလပလားဟု သူထင္လိုက္၏။ ေခါင္းထဲ မူးေနာက္ေနသည္။ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေသး။ အစ္ကိုႀကီးကို တစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္၏။ သိသာသည္။ အစ္ကိုႀကီး သည္ သူ႔ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း အံ့ၾသတႀကီးၾကည့္ေနေလၿပီ။

ရုတ္တရက္ သူမက္တတ္ထရပ္လိုက္သည္။ အစ္ကိုႀကီးက သူ႔ကို အထိတ္တလန္႔ လွမ္းၾကည့္ သည္။ ဘာလဲ ညီေလးဟု လွမ္းေမး၏။ သူဟာလာ စက္ရွိရာသို႔ ၀င္လာရင္း ေျပာ၏။
"ဟိုေန႔က အစ္ကိုႀကီးေပးထားတဲ့ ရာတန္တစ္ရြက္ ဘယ္နားက်မွန္း မသိဘူးဗ်ာ... အိမ္ေရာက္ ေတာ့ အေမက ေမးမွ သတိရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ ဟာလာစက္နား ထြက္က်တယ္ထင္လို႔ ျပန္ လာၾကည့္တာ၊ ဟာ... ေတာ္ပါေသးရဲ႕ အစ္ကိုႀကီးရယ္... ေတြ႕ၿပီ၊ ေတြ႕ၿပီ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဆန္ လာခြဲတဲ့လူေတြ ျမင္မသြားလို႔"

ဟာလာစက္ထဲ ၀င္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္လာကာ ေျပာ၏။
"ပိုက္ဆံကို နေမာ္နမဲ့ ေမ့မထားပါနဲ႔ ညီေလးရာ၊ အေမႏုိင္း ေျပာေျပာေနတာ မွတ္မိတယ္မဟုတ္ လား။ ပိုက္ဆံကို လူကခင္မွ ပိုက္ဆံက လူကို ခင္တယ္တဲ့၊ ပိုက္ဆံတစ္ရာဆိုတာ နည္းလား၊ ဘယ္ နားက ထြက္က်လို႔လဲ၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ ဆန္ခြဲလာတဲ့လူတစ္ေယာက္ေယာက္ ရသြားရင္ မဆံုးဘူး လား"
အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လာၾကည့္တာ၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ျပန္ရလို႔ဟု ေျပာၿပီး မိုးကာအက်ႌကို လွမ္းဆြဲ၏။

"ညီေလး ထမင္းမစားခဲ့ရေသးဘူး မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ကဲ့"
အစ္ကိုႀကီး ရယ္သည္။ သူ႔မွာမူ လံုး၀မရယ္ႏုိင္။ ခ်က္ခ်င္း ေျခလွမ္းေရႊ႕၏။
"ညီေလး အဲဒီပိုက္ဆံရာတန္ကို အစိတ္တန္နဲ႔ လဲသြားေလ၊ က်ေပ်ာက္ေတာ့လည္း အစိတ္ငါးဆယ္ ဆို သက္သာတာ္ေပါ့၊ ညီေလးၾကည့္ရတာ ဒီတစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ ျပာေလာင္သာေလာင္ က်ေနတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

"မဟုတ္ပါဘူး အစ္ကိုႀကီးရာ၊ မလဲေတာ့ပါဘူး၊ ရပါတယ္၊ ဟဲ.. ဟဲ.. ေနာက္ေတာ့သတိထားပါ့မယ္"
"ဘာလဲကြ၊ ေကာင္မေလးေတြေရွ႕ ရာတန္နဲ႔ ေစ်း၀ယ္ျပမလို႔ မဟုတ္လား၊ ကုိယ့္ညီအေၾကာင္း ေတာ့ ကိုယ္သိတယ္ေနာ္၊ ညီေလး ရာတန္နဲ႔ေစ်းလာဝယ္ရင္ လံုးဝျပန္မအမ္းဘဲ အကုန္ယူထား လုိက္လို႔ ေမသူကို အစ္ကိုႀကီးမွာထားလုိက္မယ္၊ က်ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ေလ"
ေမသူဟူေသာ စကားေၾကာင့္ သူ႔ရင္ထဲ နင့္သြားျပန္၏။ ေမသူ႔ဆုိင္ကို ေစာေစာသြားၿပီး ေမသူ႔ကို ေမးရ ေကာင္းမွာပဲဟု ခ်က္ခ်င္း အေတြးေပါက္သြား၏။ သြားမည္ဟု ဆံုးျဖတ္ၿပီးမွ အစ္ကိုႀကီး ထမင္းစားလာဦးမွာပဲ ဟု ျပန္ေတြးမိျပန္၏။ တိတိက်က် သိခ်င္သျဖင့္ ေျခလွမ္းျပန္တံု႔သည္။ အစ္ကိုႀကီးကို ျပန္လွည့္ၾကည့္၏။ အစ္ကိုႀကီးကလည္း သူ႔ကို ေငးၾကည့္ေနသည္။

"အစ္ကိုႀကီး၊ ထမင္းစားၿပီးပလား"
"မစားရေသးဘူး ညီေလး၊ ခုသြားမလို႔"
သူ သက္မခ်လုိက္၏။
ေမသူ႔ဆုိင္ကို သူသြား၍မျဖစ္ေသး။ အစ္ကိုႀကီး ထမင္းစားလာသည့္ႏွင့္ဆံုေနလွ်င္ ဤတစ္ခါ သူ အေျဖ ရခက္မည္။ ေစာေစာက သူ ထမင္းမစားရေသးဘူးဟု ေျပာမိသည္ကို သတိရသည္။ အစ္ကိုႀကီးအား ေမသူ ထမင္းခူးခပ္ေပးလိမ့္မည္ကို ေတြးမိသြား၏။ ရင္ထဲ ပို၍ပူေလာင္လာသည္။ ရင္ထဲက ေ၀ဒနာသည္ ထြက္အန္က်လုမတတ္ လည္ေခ်ာင္း၀ လာတစ္ဆို႔ေနသလို ခံစားေနရ၏။ 

မိုးက ပို၍သည္းလာေသာ္လည္း သူ႔မွာ စိတ္ေရာကိုယ္ေရာ ပူေလာင္ေနသည္။ ေမသူနဲ႔ အစ္ကိုႀကီး နဲ႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးခ်ည္း ေတြးေန၏။ ေမသူ႔ကို ေမးၾကည့္ခ်င္ေနသည္။ ေမသူက မႀကဳိက္ပါဘူး၊ အေဖက ေပးစားလုိ႔ပါေျပာရင္ေတာ့ ငါ ေမသူကိုရေအာင္ ယူရမယ္၊ ငါ့ကို အစ္ကိုႀကီး သိပ္ခ်စ္ပါ တယ္။ တစ္ရြာရြာ ခိုးေျပးသြားရင္ တစ္ပတ္ႏွစ္ပတ္ေနၿပီးမွ ျပန္လာ၊ အစ္ကိုႀကီးက ခြင့္လႊတ္မွာပါ။ ခြင့္မလႊတ္လည္း ေန၊ ေမသူကို ငါ ခိုးေျပးသြားရင္ အစ္ကိုႀကီးက ရွက္ၿပီး သူျပန္သြားရင္ သြားမွာ ေပါ့၊ ၿမိတ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္စားရင္လည္း အစ္ကိုႀကီးက ထမင္းမငတ္ပါဘူး။ ပညာတတ္္သား ပဲ။ တကၠသုိလ္ကေတာင္ ထြက္လာ တာ။

"ဘာေျပာလဲဟဲ့၊ နင့္အစ္ကိုႀကီး နင္ ေနာက္ထားခဲ့ၿပီေပါ့၊ ၿပိတၱာေလး၊ သြားမေနာက္ပါနဲ႔၊ ရွက္ေနဦး မယ္၊ တားတဲ့ၾကားက သြားျဖစ္ေအာင္ သြားေသးတယ္၊ နင္ကေတာ့ေလ တကယ္... တကယ္"
ဒီအေမနဲ႔လည္း တစ္ဒုကၡပါလားဟု ေတြးမိလုိက္၏။ သူအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္ကိုလည္း သတိ ရမိ သည္။

"အစ္ကိုႀကီးကို မေတြ႕ခဲ့ပါဘူး အေမရာ"
"ဘယ္သြားလဲ"
"သူ႔ဇနီးေလာင္းအိမ္ ထမင္းသြားစားတယ္ ေနမွာေပါ့"
"ေအးေပါ့၊ ဒီအခ်ိန္ ထမင္းစားတဲ့အခ်ိန္ပဲ၊ နင္ သြားမေနာက္နဲ႔ဦးေနာ္၊ ငါ့သားႀကီးက ရွက္တတ္ တယ္ဟ"
သူ ေအာ္ငိုခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားမိေလသည္။

၂။
မေန႔က အစ္ကိုႀကီး ထမင္းစားၿပီး သူ႔အိမ္သူျပန္လိမ့္မည္အထင္ႏွင့္ ေမသူ႔ဆီ သူေရာက္သြား၏။ ထမင္း စားၿပီးေသာ္လည္း အစ္ကိုႀကီးက ခါတိုင္းေန႔ေတြလို အိမ္မျပန္၊ ဆုိင္မွာ ဆက္ေန၏။ သူကမူ ရင္ထဲ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္ေနသည္။ အစ္ကိုႀကီးအေပၚတြင္ ေမသူႏွင့္ ေမသူ႔အေဖ တို႔၏ ဆက္ဆံေရးကို သတိထားမိ၏။ ပို၍ရင္းႏွီးလာသေယာင္ ရွိသည္မွာအမွန္။ ရင္ထဲ နင့္ေနမိ၏။ 

တစ္ညေန လံုး ေမသူႏွင့္ စကားေျပာရန္ေစာင့္သည္။ ေမသူကေတာ့ သိမည္။ အစ္ကိုႀကီးကေတာ့ ရိပ္မိပံု မရ။ ပိုက္ဆံတစ္ရာ ေပ်ာက္သည္ကို တကယ္ထင္၍ ေမသူ႔ေရွ႕ သူ႔ကို ေနာက္ေန၏။ သူ ရင္ ထဲမွာ မခ်ိ၊ သြားၿဖဲ၍ ၿပံဳျပေနရေသာ္လည္း ရင္ထဲက ငိုေနသည္။ လူကလည္း မရွင္း။ အျပန္မွာ အစ္ကိုႀကီးႏွင့္အတူ ျပန္လာရသည္။ 

ခါတိုင္းေတြ႕ေနက်လုိ ဆုိင္အပိတ္မွာ တစ္ေခါက္ျပန္ဦးမည္ဟု အေတြးႏွင့္ အစ္ကိုႀကီး အိမ္အထိ လုိက္မပို႔ပါႏွင့္ ေျပာ၏။ မရ။ အိမ္ထိ လုိက္ပို႔သည္။ စိတ္ေပါက္ ေပါက္ႏွင့္ အေစာႀကီးအိပ္ေယာင္ ေဆာင္၏။ အေမအိပ္သည္ႏွင့္ ေမသူတို႔အိမ္သို႔ ထလာသည္။ ဆုိင္ပိတ္ထားသည္ကိုလည္း ျမင္ရ၏။ အိမ္ထဲတြင္ မီးေရာင္ပင္ မရွိေတာ့ဘူးဆိုတာလည္း သိ၏။ သို႔ေသာ္ ေမသူတို႔အိမ္နားက မခြာခ်င္သလို စိတ္ထ ဲခံစား ေနရသည္။ 

ေမသူ တပိုတပါးသြားရန္ ဆင္းလာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ဟူေသာ အသည္းႏွလံုး၏ ေတာင့္တခ်က္ႏွင့္အတူ သူ ေလကာ ေက်ာက္တံုးနား တစ္ညလံုးထုိင္လုိက္ ရပ္လုိက္ အိမ္ဘက္ၾကည့္လုိက္ႏွင့္ေနခဲ့ရသည္။ မိုးရြာႀကီးထဲတြင္ မိုးကာအက်ႌ၀တ္၍ ေစာင့္မိ၏။ ေမသူကား လံုး၀မဆင္းမလာ။ ခ်ိန္းထားတာမွ မဟုတ္ဘဲဟူေ သာ အသိစိတ္ႏွင့္ မုိးလင္းခါနီးမွ ငို႐ႈိက္၍ ျပန္လာမိ၏။ ဘယ္လိုဒုကၡမ်ဳိးႏွင့္မွ မတူပါလားဟု ေတြးမိ ေသာ္လည္း စိတ္ကိုေျဖမရ။ သူ ဤလိုဒုကၡခံစားေနရသည္ကို ေမသူအား ေျပာျပခ်င္ေနသည္။ ဘာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမသူကို သူအရ ခုိးေျပးမည္။ အစ္ကိုႀကီးပဲ့ခ်ိတ္ႏွင့္ တစ္ရြာရြာေခၚသြားရမည္ဟု စိတ္ကို တင္းထား၏။

၃။
ခါတိုင္း ေမသူဆုိင္ေရွ႕ထုိင္ေနတာ ျမင္ရလွ်င္ ရင္ခုန္သည္။ ယခုေတာ့ မခုန္ႏိုင္ေတာ့။ သူ႔ရင္ထဲက အၿမဲငို႐ႈိက္ေနမိ၏။ ေမသူကမူ ဘာမွမျဖစ္သလိုပါလားဟု ေတြးကာ ၀မ္းနည္းမိ၏။ ဆုိင္မွာ လူရွင္း ခ်ိန္ဆို၍ ေန႔ခင္းသာရွိမည္ဟု အထင္ႏွင့္ ေန႔ခင္းလာၾကည့္၏။ သူ႔အေဖကိုသာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ကမန္းကတန္း ျပန္ေျပးရ၏။ အစ္ကိုႀကီး မရိပ္မိေအာင္လည္း သတိထားရ၏။ မိုးရြာစျပဳေနၿပီျဖစ္ ေသာ္လည္း ညဆုိလွ်င္ လူကမရွင္း။ အစ္ကိုႀကီးကလည္း အၿမဲရွိေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤေန႔ေတာ့ ညေနပုိင္း အစ္ကိုႀကီး ထမင္းစား မလာမီေလးတြင္ သူ အေျပးလာခဲ့ရ၏။ စက္ေစာေစာပိတ္၍ အိမ္ မျပန္ဘဲ ေမသူ႔ဆုိင္သို႔သာ လာရ၏။ ေမသူကို ဆုိင္တြင္ ထုိင္၍ေတြ႕ရေသာအခါ စိတ္အနည္းငယ္ သက္သာရာ ရသြားေလသည္။ ခါတုိင္းလုိပင္ ျပန္၍ ရင္ခုန္လာ၏။

ေမသူအနား၌ပင္ သူထုိင္သည္။ အခ်ိန္မဟုတ္အခါမဟုတ္ ေရာက္လာေသာ သူ႔ကို ေမသူကလည္း ရိပ္မိပံုရ၏။ သူ႔အေဖရွိရာဘက္သို႔ မသိမသာ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူလည္း လိုက္ၾကည့္၏။ သူ႔အေဖ ကို မျမင္ရ။ အားရွိသြားသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေမးမထြက္ေသးသျဖင့္ တံေတြးတစ္ခ်က္ မ်ဳိခ်ကာ အား တင္းလုိက္သည္။

"အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ေမသူနဲ႔လာမယ့္ အဖိတ္ေန႔မွာ ေစ့စပ္ၾကမယ္ဆို ဟုတ္လား"
"ဘယ္သူေျပာလဲ"
"အစ္ကိုႀကီးက ေျပာတာ"
ေမသူက သက္ျပင္းခ်၏။ သူလည္း ႐ုတ္တရက္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။
"ဟင္... ေမသူ၊ ေမသူ အစ္ကိုႀကီးကိုပဲ ယူမယ္ေပါ့"
ဘာမွမေျပာ၊ သူ႔မ်က္ႏွာကို စုိက္ၾကည့္ေန၏။
"တို႔ကို ေမသူ မခ်စ္ဘူးလား"
မ်က္ရည္ ၀ဲလာ၏။ ႏႈတ္ခမ္းကို မသိမသာ ကိုက္ထားသည္။ ႏႈတ္တံု႔မျပန္။
"ဟင္... ေမသူ၊ တုိ႔ကို ေမသူ မခ်စ္ေတာ့ဘူးလား"
"ခ်စ္... ခ်စ္ပါတယ္"
တိုးတိုးေျပာေသာအသံကို သူ႔နားထဲ အက်ယ္ႀကီး ၾကားလုိက္ရသည္။

"ဒါဆို ဒီေန႔ညေန တုိ႔ထြက္ေျပးရေအာင္ ေနာ္ ေမသူေနာ္၊ အဖိတ္ေန႔ဆုိေတာ့ သန္ဘက္ခါျဖစ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူး"
"ဘယ္ကို ေျပးၾကမွာလဲ"
"အိုး... ဒါကိုဘာမွမပူပါနဲ႔၊ နတ္ေမာ္မွာေရာ၊ မိေက်ာင္းရဲမွာေရာ၊ ငွက္သိုက္ကၽြန္းမွာေရာ တုိ႔အသိ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္"
"အစ္ကိုႀကီးမွာ ေသနတ္ရွိတယ္"
"ေသနတ္က လူျမင္ရမွ ပစ္လို႔ရတာ၊ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး၊ တုိ႔ တစ္ရြာရြာ သြားေနၾကရင္ အစ္ကိုႀကီး ရွာမေတြ႕ႏုိင္ပါဘူး"
ေမသူက ေတြေနျပန္၏။

"ေနာ္... ေမသူေနာ္... ဒီည ေျပးၾကရေအာင္"
"ညည အေဖက မအိပ္ဘဲ ေစာင့္ေနတယ္။ ဟိုတစ္ေန႔က ေအာက္မွာၾကာသြားေတာ့ အေဖ ရိပ္မိ သြားတယ္။ ညဆို ေအာက္ဆင္းဖုိ႔မလြယ္ဘူး"
"အတင္းေျပးဆင္းလာရင္ေကာ၊ တုိ႔ တစ္ခါတည္း ေျပးၾကမွာပဲ"
ေမသူက သူ႔ကို ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔ ၾကည့္သည္။ ေမသူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ သူလည္း သတိျပန္ဆည္ မိ၏။ သူ၏ႏွလံုးသားသည္ မည္မွ်ပူေလာင္ျပင္းျပလြန္းေနၿပီဆိုသည္ကို သတိရလုိက္သည္။ သက္မ ခ်လုိက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အေျပာက မေလွ်ာ့။

"ျဖစ္ပါတယ္၊ ေမသူ႔အေဖ တုိ႔ကို ေျပးမလုိက္ႏုိင္ပါဘူး။ ေနမွ မေကာင္းတာ"
"ခု ေနေကာင္းေနၿပီ"
"ေနေကာင္းရင္လည္း အဘိုးႀကီးပဲ။ မမီႏုိင္ပါဘူး"
"သူကလည္း ညဆို အေဖ ေနေကာင္းလား၊ ဘာလားန႔ဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္လာတတ္တာ"
"ဘယ္သူလဲ"
ေမသူက မေျပာ။
"အစ္ကိုႀကီးလား"
ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

"သူက ေမသူကိုခ်စ္တယ္၊ လက္ထပ္ယူမယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီေပါ့"
"ဟိုတစ္ေန႔ကမွ ေျပာတာ၊ အေဖက ေျပာေျပာေနတာေတာ့ ၾကာၿပီ"
"ေမသူက အစ္ကိုႀကီးကို မခ်စ္ပါဘူးေနာ္"
ခ်က္ခ်င္း အေျဖမေပး။ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနျပန္၏။ သူ႔ရင္ထဲ မခ်ိေအာင္ ခံစားလုိက္ရသည္။ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္စြာႏွင့္ အစ္ကိုႀကီးကို ေမသူလည္း ခ်စ္ပါတယ္ဟု ေမသူပါးစပ္ကမ်ား ထြက္လာ ေလမလားဟု သူ႔မွာ အသက္မ႐ွဴရဲ ျဖစ္မိသြား၏။

"ဟင္... ေမသူ အစ္ကိုႀကီးကို ေမသူ မခ်စ္ပါဘူးေနာ္၊ အစ္ကိုႀကီးက အသက္လည္း သိပ္ႀကီးေနၿပီ။ ေမသူနဲ႔လည္း မလုိက္ပါဘူး၊ ကက္ဆက္ဇာတ္လမ္းထဲကလို ပစၥည္းမက္လို႔ ယူလိုက္တာလို႔ လူ ေျပာခံ ရမွာေပါ့"
ေမသူက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ သူ႔မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ မ်က္လႊာခ်ပစ္လုိက္၏။
"ေနာ္... ေမသူ၊ ဒီည တို႔ ေျပးၾကရေအာင္"
"ည မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူးဆို"
"ဒီလိုဆို ခုေကာ"
"အိမ္ထဲမွာ အေဖရွိတယ္၊ သိပ္မေအာ္နဲ႔၊ ၾကားသြားပလား မသိဘူး"
သူ႔စိတ္ထဲမွာမူ ေမသူ အသံကသာ ပိုက်ယ္သလား ထင္မိ၏။ တကယ္လည္း သူ႔အေဖ အတြင္းထဲ က ေခ်ာင္းဟန္႔သံကို ၾကားရသည္။

"သန္ဘက္ခါဆုိေတာ့... အင္း... တို႔ မနက္ျဖန္ညေန ေျပးၾကမယ္၊ ဒီအခ်ိန္ကို တို႔ေျပးၾကမယ္"
"ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး"
"ေန႔ခင္း မဟုတ္ပါဘူး။ ညေနပါ"
"ဘယ္လိုလုပ္ အိမ္က ထြက္ရမလဲ"

"လြယ္ပါတယ္၊ တုိ႔ ကမ္းႀကီးသတ္ဘက္က ေစာင့္ေနတယ္။ ေမစီနဲ႔ေမသူ ရင္းႏွီးေနတာပဲ၊ နီးလည္း နီးနီးေလးပဲ၊ ေမစီဆီ ခဏသြားမယ္ ေျပာၿပီးထြက္လာခဲ့ေနာ္။ တုိ႔ ေမစီကို တို႔ၿခံထဲက ေစာင့္ေနမယ္၊ ျဖစ္ပါတယ္ေနာ္ ေမသူ"
ေမသူက ေတြေငးေနျပန္၏။

"ျဖစ္ပါတယ္ ေမသူရယ္။ ဘာမွေတြးပူမေနန႔ဲ၊ ေမစီတုိ႔ၿခံသာ လာခဲ့၊ တုိ႔အဲဒီက ေစာင့္ေနမယ္၊ မလာ ရင္ေတာ့ ညက်ရင္ အိမ္ေပၚတက္လာမယ္ေနာ္ ဒါပဲ၊ မလုပ္ရဲဘူးမထင္န႔ဲ၊ မုိးခ်ဳပ္လို႔မွ ကမ္းႀကီးသတ္ ဘက္ မလာရင္ အျပန္မွာ ဆုိင္ထဲ ၀င္ဆြဲမွာပဲ၊ အစ္ကိုႀကီးကိုလည္း ေၾကာက္မယ္မထင္နဲ႔၊ တကယ္ ၀င္ဆြဲမွာ၊ တုိ႔ရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ေမသူ မသိပါဘူး"

သိပါတယ္ ေမသူလည္းဟု ေျပာၿပီး အိမ္ေရွ႕ဘက္လွမ္းၾကည့္၏။ စကားျဖတ္ထားေသာ္လည္း အိမ္ေရွ႕တြင္ မည္သူ႔ကိုမွ်မျမင္ရ။ ေစ်း၀ယ္လာသူလည္း မရွိ။ ကဲ... ေျပာပါဦးဟု ေအာင္တုိင္က ေျပာလုိက္၏။
"သန္ဘက္ခါ ေစ့စပ္မယ္လို႔ အစ္ကိုႀကီးက ေျပာတာ တကယ္လား ဟင္"

"ဟုတ္ပါတယ္ဆို၊ ဘာလို႔လဲ"
"မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ အေဖနဲ႔ ေမသူ႔နဲ႔ကို ဘာမွမေျပာပါလား၊ သိလည္း မသိဘူး"
သူ႔ကို သူ႔အေမမ်ား ေနာက္တာလားဟု ေၾကာင္သြားမိသည္။ အစ္ကိုႀကီးက ေျပာတာဟု အတည္ ေပါက္ႏွင့္ ေျပာခဲ့ရေသာ္လည္း ေမသူ႔စကားေၾကာင့္ သူ႔မွာ ေတြသြားရျပန္သည္။ သူက ေမသူ၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္၏။

"ေမသူ တကယ္မသိေသးဘူး"
"မသိေသးပါဘူးဆို၊ ျဖစ္လည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး၊ သိပ္မေလာပါနဲ႔ဦး၊ ဘာမွန္းလည္း မသိေသးဘဲနဲ႔"
"ဘာလုိ႔ မသိရမွာလဲ၊ ေမသူ ေျပာေတာ့ အစ္ကိုႀကီးက ေမသူကို လက္ထပ္မယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီဆို"
"အေဖက ေျပာတာ ေျပာတာပါ"

သူက ရွည္လ်ားေသာ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကို မႈတ္ထုတ္လုိက္မိ၏။
"ေမသူကို အစ္ကိုႀကီးက တိတိက်က်ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား"
"မဟုတ္ပါဘူးဆို"
"ေစာေစာက ေျပာေတာ့ ဟိုေန႔ကမွ ေျပာတာဆိုတာေကာ"
"ဘာကို ဟိုေန႔ကမွလဲ"
"ေမသူက ေျပာတာကို ေျပာတာ၊ အစ္ကိုႀကီးက ေမသူ႔ကို လက္ထပ္ယူမယ္လို႔ ေျပာတယ္ဆို"
ေမသူ ခဏေတြသြားျပန္၏။
"အေဖက ေျပာတယ္လို႔ အစ္ကိုႀကီးက ေျပာတာ"
"ေမသူက ဘာျပန္ေျပာလိုက္လဲ"
"ဘာမွ မေျပာလုိက္ပါဘူး"
ေခါင္းကုတ္လုိက္မိသည္။ သူ႔အထင္ေတြက ပိုၿပီး ဇေ၀ဇ၀ါျဖစ္လာလား ထင္မိသည္။
"ေမသူက အစ္ကိုႀကီးကို စကားမျပန္လုိက္ေသးဘူးဆိုပါေတာ့"
"အင္း..."
ေခါင္းညိတ္ျပ၏။
သူက သက္ျပင္း႐ႈိက္သည္။

ဟိုမွာ အစ္ကိုႀကီးလာေနၿပီဟု ေမသူက တိုးတိုးေျပာ၏။ သူ လွည့္ၾကည့္လုိက္သည္။ ေရဒီယိုျမည္ လာသံကို ၾကားရ၏။ လူကို မျမင္ရေသး။ သူလည္း မွတ္မိ၏။ အစ္ကိုႀကီး၏ေရဒီယိုကက္ဆက္သံ။
"စကားကို ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဖုိ႔အခ်ိန္မရဘူး။ ဒီလိုလုပ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စကားေျပာရေအာင္ မနက္ျဖန္ ေမစီတို႔ၿခံထဲ ဒီအခ်ိန္လာခဲ့"

"မိဇံတို႔ၿခံထဲပဲ လာခဲ့မယ္"
"အေကာင္းေျပာရင္ လာခဲ့၊ ၿခံခ်င္းကပ္လ်က္ပဲ။ ရတယ္၊ တုိ႔ အဲဒီက ေစာင့္မယ္၊ ဆုိင္မွာ ေျပာလုိ႔ မေကာင္းဘူး"
သူ ေရဒီယိုသံကို နားစြင့္၏။ ဦးေပၚလာတို႔အိမ္နားတြင္ အစ္ကိုႀကီး တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကား ရပ္ေျပာေနပံုရ၏။ ေရဒီယိုသံက ပိုက်ယ္မလာ၊ သူေျပာစရာရွိသည္ကို  ကမန္းကတမ္းေျပာရ၏။
"အဲဒါ မနက္ျဖန္ ဆက္ဆက္လာခဲ့ေနာ္၊ ထမင္းစားၿပီးရင္ ဆုိင္ကို တုိ႔လာဦးမယ္"

"ဘာလာလုပ္မလဲ"
"မ်က္ႏွာလာၾကည့္မွာ၊ အိပ္ခါနီး မျမင္ရရင္ အိပ္မေပ်ာ္ဘူး၊ ဆုိင္ပိတ္မွ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ အတူျပန္မယ္၊ အစ္ကိုႀကီးက အိမ္ထိလုိက္ပို႔ေတာ့ ျပန္ၿပီး တစ္ေခါက္လာရတာ ခက္တယ္၊ တစ္ညကလို လာရဦး မလား"
"မလာပါနဲ႔ဆုိ၊ အစ္ကိုႀကီး ရိပ္မိေနဦးမယ္၊ မွင္ေသေသေနစမ္းပါ"
"မနက္ျဖန္ခါ မိဇံ အဲ... ေယာင္လို႔ ေမစီတုိ႔ၿခံမွာ ဒီအခ်ိန္ေနာ္၊ ညေနလာေပမယ့္ ထပ္မေျပာေတာ့ ဘူး၊ လူရွင္းမွာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ မုိးရြာရင္ ေကာင္းမယ္"
"အမယ္ေလး ရွည္ေနလုိက္တာ၊ ကဲ ဟိုမွာ အစ္ကိုႀကီး လာၿပီ ဒုကၡပဲ"

"ရပါတယ္ ဦးေအာင္သိန္းရဲ႕သီတာၿမဳိင္ ေဆးတစ္ထုပ္ ေပး၊ အေမမွာလုိက္တယ္လို႔ ေျပာမယ္"
ေမသူ သီတာၿမဳိင္ေဆးထုပ္ လွမ္းအေပးမွာ အစ္ကိုႀကီးက ဆုိင္ေရွ႕ေရာက္လာ၏။ အံ့ၾသသလို တစ္ ခ်က္ၾကည့္၏။ အစ္ကိုႀကီး ထမင္းစားေတာ့မလားဟု ေမသူက လွမ္းေမးလုိက္၏။
"စားတာေပါ့၊ ညီေလးေကာ စားၿပီးခဲ့ပလား"
"မစားခဲ့ရေသးဘူ အစ္ကိုႀကီး၊ အေမက သီတာၿမဳိင္၀ယ္ခုိင္းလုိက္လုိ႔၊ ျပန္ဦးမယ္၊ ထမင္းစားၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္ လာခဲ့မယ္"
ေနသာေနသျဖင့္ မနက္ျဖန္လည္း ဒီအခ်ိန္ေနသာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲဟု သူေတြးလာေလ၏။
"အေမဟာေလ၊ သူမ်ားကို ေတာ္ေတာ္ အ႐ူးလုပ္တယ္"
"ဘာလဲ သား"
သူ႔ပန္းကန္ထဲ ဟင္းဖတ္လွမ္းထည့္ေသာ အေမ့လက္က တံု႔သြားသည္။
"အစ္ကိုႀကီး ေမသူနဲ႔ ယူၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ အေမပဲ ေျပာတာပဲ"
"ေအးေလ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ"
"အစ္ကုိၾကီး ေမသူနဲ႔  ယူၾကေတာ့မယ္ဆုိတာ အေမပဲ ေျပာတာပဲ"
"ေအးေလ အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ"
"အစ္ကုိၾကီးက ေျပာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဆုိ"
"ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ငါ့ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာထားခဲ့တာ ၊ လာမယ့္အဖိတ္ေန႔ သန္ဘက္ခါတဲ့၊ ငါတင္ မကဘူး၊ ဦးေအာင္စိန္ကိုလည္း ေျပာၿပီးၿပီတဲ့၊ လူႀကီးေတြအားလံုးကို ေျပာၿပီးၿပီ၊ ငါမမွာလုိက္ဘူး လား၊ သြားမေနာက္နဲ႔၊ ရွက္ေနပါဦးမယ္လို႔၊ နင့္ကို ရွက္လုိ႔ ေျပာတယ္ေနမွာေပါ့"
ၿပံဳး၍ အၿမဲေျပာတတ္ေသာ သူ႔အေမ၏မ်က္ႏွာကို သူတစ္ခ်က္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔အေမမ်ား ေမသူႏွင့္သူ ႀကဳိက္ေနသည္ကို တစ္စြန္းတစ္စၾကားသြား၍ တမင္ေျပာတာေလလား၊ သူ႔စိတ္ထဲ မတင္မက်ျဖစ္ေန၏။ အေမ့ကိုထပ္ေမး၍ အေၾကာင္းထူးေတာ့မည္မဟုတ္ဟု သူေတြးလုိက္သည္။ ညေနက် လူႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေမးမည္။ ၿပီးေတာ့ ဆုိင္ပိတ္၍ အျပန္မွာ အစ္ကိုႀကီးကို ေမးမည္။ အေမက ေျပာသည္ႏွင့္ေတာ့ မလံုေလာက္ေသး၊ ေမသူ႔အေျပာကလည္း မေရမရာ၊ သူ႔မွာ ဘာယံုၾကည္ရမွန္းမသိ။ ဤကိစၥအတြက္ သူရင္ထဲ မီးစြဲေနသည္မွာ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ရွိေလၿပီ။

ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေအာင္စိန္အိမ္သို႔ ထြက္လာ၏။ ဦးေအာင္စိန္ကို မေတြ႕၊ ဘုန္းႀကီးေခၚ၍ ေက်ာင္းသို႔ သြားသည္ဟု ေျပာ၏။ ဦးေအာင္စိန္မိန္းမက သူ႔မ်က္ႏွာကိုျမင္ျမင္ခ်င္း "ေအာင္တုိင္တို႔ မ်ား သူ႔အစ္ကိုႀကီးမိန္းမရေတာ့မွာမုိ႔ ၿပံဳးထားလုိက္တာ၊ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုး သြားခ်ည္းပဲ၊ နင္ ေတာ္ ေတာ္ ေပ်ာ္ေနတာေပါ့၊ နင္နဲ႔ ဇံဇံေကာဟဲ့၊ ဘယ္ေတာ့ ယူၾကမလဲ၊ ဇံဇံေလးက ေတာ္တယ္ေနာ္၊ ကက္ဆက္သီခ်င္းထဲကလို အေမ့ေခၽြးမ အလိမၼာပါဟဲ့"ဟု ဆီးေျပာသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ေအာင့္သြား၏။
ရင္နာနာႏွင့္ "ေျပာတာပဲ ႀကီးႀကီးရယ္"ဟု ေလွ်ာခ်လုိက္ရ၏။
"ေျပာတာပဲလားဟဲ့၊ သန္ဘက္ခါပဲ နားေဖာက္ၾကေတာ့မယ့္ဥစၥာ၊ တုိ႔ေတာင္ လာဖိတ္ၿပီးၿပီ၊ နင့္အစ္ကိုႀကီး မေျပာဘူးလား"

"ဟုတ္ကဲ့၊ ေျပာပါတယ္"
"ဒါနဲ႔မ်ား"ဟု ဦးေအာင္စိန္မိန္းမက မ်က္ေစာင္းထိုး၏။
သူေန၍မရေတာ့။ ခ်က္ခ်င္း ေျခဦးျပန္လွည့္၏။
"ခ်က္ခ်င္းပဲလားဟဲ့၊ နင္ကလည္း မီးခဲ ဖင္ခုထုိင္ရတာ က်ေနတာပဲ၊ ေနပါဦး ငါ ေမးပါရေစဦး"
မတ္တတ္ပင္ "ဘာလဲ ႀကီးႀကီး"ဟု ေမးမိလုိက္၏။
"ေမာင္ထြန္းေသာင္တုိ႔ကေတာ့ သန္ဘက္ခါဆိုတာ တုိ႔သိရၿပီ၊ နင္နဲ႔ မိဇံကေကာဟဲ့ ဘယ္ေတာ့လဲ"
အလိုလို ငိုခ်င္လာမိသည္။ ဆက္ေျပာေနရလွ်င္ ငိုမိလိမ့္မည္ ထင္သည္။
"ေနာက္ေတာ့ သိရမွာေပါ့ ႀကီးႀကီးရာ"ဟု အသံကိုထိန္းေျပာကာ သူထြက္လာသည္။

ဆက္ရန္.