တင္႔တယ္ ၏ ကမၼဖလ အပိုင္း (၁)

ကမၼဖလ ႏွင့္ ႏွစ္ေလးဆယ္ခရီး

" အင္း ... ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေတာင္မွ႐ွိသြားၿပီးကုိး ... "
ကၽြန္ေတာ္ က ဤကဲ့သုိ႔ ေတြးလုိက္မိသည္။ အမွတ္မထင္ေနခဲ့သျဖင့္ သည္အခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္၍ မွ်ပင္ မေတြးခဲ့မိဘူးေလ၊ မွန္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ၏ စာေရးသက္ အခ်ိန္တာ သည္ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္တင္း တင္းျပည့္႐ံု မွ်သာမက စြန္းထြက္၍ပင္ လာေနၿပီျဖစ္သည္။

မိမိ၏ ကေလာင္သက္တမ္းကုိ မိမိဤကဲ့သုိ႔ ျပန္လည္ေမွ်ာ္မွန္းကာ ၾကည့္လုိက္မိသည္မွာကား အျခား ေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ထုတ္ေ၀သူမ်ားက ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ဖူးေသာ "ကမၼဖလ" ၀တၳဳကုိ ျပန္လည္႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ ရန္ ေဆြးေႏြးခဲ့စဥ္က " ဆရာ စာစ ၿပီးေတာ့ေရးတာ ဘယ္ႏွစ္ကလဲ"ဟုေမးၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္က "ေအးဗ် ... ကၽြန္ေတာ္ စာစ ၿပီးေတာ့ ေရးတာဟာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းကပါပဲ၊ အဲဒီတုန္း က ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပင္စာကုိ ဖတ္တဲ့၀ါသနာ စၿပီး စဲြေနၿပီေလ ... " ၾကည့္ေတာ္မူ " မဂၢဇင္းေခတ္ရဲ႕ ေနာက္ပုိင္း ... "ဒဂုန္" မဂၢဇင္းနဲ႔ "က၀ိမ်က္မွန္" မဂၢဇင္း အၿပိဳင္အဆုိင္က်ဲေနၾကတဲ့ ေခတ္တုန္းကေပါ့ အဲ ... ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ အျပင္စာကုိ စဲြလာခဲ့ေတာ့ ထံုးစံအတုိင္းေပါ့ဗ်ာ ... ေတာ္လြန္းအားႀကီး၍ ကုိယ္တုိင္ ေရးခ်င္ တဲ့ စိတ္က ေပၚေပါက္လာစၿမဲေပပဲ ... ဟု ေျဖလုိက္မိသည္။

အမွန္အတုိင္း ခန္႔မွန္းခ်က္ ထုတ္ရပါလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ စာတုိစာစကေလးမ်ားကုိ ေရးသားေနခဲ့သည္မွာကား ခုနစ္တန္း ေက်ာင္းသားကေလးအ႐ြယ္ကပင္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဘယ္စာေပတုိက္ကုိမွ ပုိ႔ျဖစ္သည္ ပုိ႔ရစ ေကာင္းမွန္းလည္းမသိ၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္၏ စိတ္ကစားျခင္း သက္သက္မွ်သာ ျဖစ္ခဲ့၏။ စာေရး ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ လာရန္ စိတ္ကူးမွ်မထည့္ခဲ့၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာရန္ ရည္ရြယ္ခ်က္ လည္းမ႐ွိ၊ ႀကိဳးလည္း မႀကိဳးစားခဲ့။

သုိ႔ေသာ္ တစ္ခုေတာ့႐ွိသည္။ ေက်ာင္းစာမွအပျဖစ္ေသာ အျပင္စာေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျမန္မာစာကုိ ေကာင္းေကာင္း ဖတ္တတ္ေသာ အ႐ြယ္ေလာက္က စတင္၍ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္သည္။ တျဖည္းျဖည္း စာဖတ္ က်င့္ရလာသည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေကာက္႐ုိးမေပါက္ ျမက္မေပါက္ဟု ဆုိရမေလာက္ပင္ ျငဳပ္သီး ၾကက္သြန္ ထုပ္ေသာ စကၠဴေပၚက စာမ်ားအထိ ဖတ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စာစဲြလာၿပီဆုိပါစုိ႔။
ဤအစိတ္ အပုိင္း တြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာဖတ္၀ါသနာပါသူ ေဒၚႀကီးတစ္ေယာက္၏ အိမ္တြင္ ယာယီအား ျဖင့္ ေနထုိင္ရန္ အေၾကာင္းျဖစ္လာသည္။ ေဒၚႀကီးသည္ သၿဂႌဳဟ္ကုိးပုိင္းကၽြတ္သူျဖစ္သည္။ စာအလြန္ဖတ္ သည္။ သူ႔အိမ္တြင္ စာနယ္ဇင္းေတြ တစ္ၿပံဳတစ္ေခါင္းႀကီး႐ွိသည္။ ေက်ာင္းသား႐ြယ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အျပင္ စာတုိ႔ ထိေတြ႕လာသည္။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းစာ ၾကမ္းပုိးသာမက အျပင္စာ ၾကမ္းပုိး ပါျဖစ္လာသည္။

စာဆုိသည္မွာ တစာစာေနရသည္ဟူ၍ အဆုိ႐ွိသည္။ ေက်ာင္းစာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အဆုိျဖစ္သည္။ ကၽြန္ ေတာ္၏အဖုိ႔တြင္မူကား ဆုိခဲ့သည့္အတုိင္း ခုနစ္တန္းအ႐ြယ္ ေက်ာင္းသားကေလး ဘ၀ေလာက္ဆီကပင္ လွ်င္ ေက်ာင္းစာ ကုိ တစာစာေနခဲ့သည္သာမက အျပင္စာကုိပါ တစာစာစတင္၍ ေနလာခဲ့သည္။

ျဖစ္ၿမဲထံုးစံအတုိင္းပင္ ကၽြန္ေတာ္အျပင္စာေတြကုိ အဖတ္မ်ားလာေသာအခါ " စာဖတ္၀ါသနာထံုသည္" ဆုိေသာ အဆင့္သုိ႔ ကူးေျပာင္းမွန္းမသိ ကူးေျပာင္းလာသည္။ အျပင္စာေတြကုိ ဖတ္သည္ထက္ ဖတ္၍ လာ ေသာအခါ မိမိဖတ္ေသာ အျပင္စာမွားေတြကုိ လက္တည့္စမ္းကာ ေရးၾကည့္ခ်င္ေသာ စိတ္ကေလးက အညြန္႔တုိး ၍ လာခဲ့ေလသည္။
ထုိစိတ္ကေလးသည္ ဘယ္အခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္တြင္ တိတ္တိတ္ကေလးေခ်ာင္ခုိကာ ၀င္ေရာက္ ပုန္းေအာင္း ေနခဲ့သည္မသိေပ။ စာေရးရာ၌ သေႏၶတည္ခ်ိန္သည္ အျခားေသာ သေႏၶတည္ခ်ိန္မ်ား၏ နည္း တူပင္လွ်င္ ေန႔ရက္နာရီအတိအက် ပုိင္းျခားသတ္မွတ္ရန္ အလြန္ခဲယဥ္းပါ၏။ တုိတုိကေလးေျပာရလွ်င္ စာဖတ္ လွ်င္ စဲြေသာအခါႏွင့္ မေ႐ွးမေႏွာင္းဆုိပါက အမွန္ႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ကေလး နီးစပ္သည္ဟု ဆုိႏုိင္ မည္ ထငိပါ၏။

ကၽြန္ေတာ္သည္ ေက်ာင္းသားကေလးဘ၀က ေက်ာင္းသားႀကီးျဖစ္လာသည္။ အလားတူစြာပင္ ေတြ႕သမွ် စာတုိစာစ ေတြကုိ ဖတ္ေနရာက စာမွန္သမွ် ဖတ္စရာခ်ည့္သာျဖစ္သည္ဟူေသာ အဆင့္ကုိ ေရာက္လာ သည္။
ဖတ္လြန္းအားႀကီးေတာ့ ကုိယ္တုိင္ေရးၾကည့္ခ်င္လာသည္။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေတာက္တုိမယ္ရ စာကေလး ေတြကုိ ေရးစျပဳလာသည္။ ထုိအခ်ိန္အခါက ေက်ာင္းသင္ ျမန္မာစာတြင္ ကဗ်ာကုိပါ သင္ရ သျဖင့္ မေတာက္တစ္ေခါက္ ကဗ်ာကေလးေတြကုိလည္း ဆင္ကန္းေတာတုိး ေရးစပ္လာသည္။

ျပန္၍ ေတြးမိေသာအခါ၌ ရယ္ခ်င္ေသာ စိတ္ကေလးေပၚလာျပန္သည္။ မွတ္မိ၍ေနပါေသးသည္။ ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္ဆီေလာက္ ျဖစ္မည္ထင္သည္။ အတိအက်ေတာ့ မမွတ္မိ။
ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္၍ ေနခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းစာသင္ခန္းမ်ား၌ ပထမအစမ္း စာေမးပဲြ စစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္က စာေျဖေက်ာင္းသားျဖစ္သည္။ ျမန္မာစာေမးခြန္းတြင္ ဆရာက ကဗ်ာ အခံတစ္ပုိဒ္ကုိ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီးေပၚ၌ ေရးေပးသည္။ ေအာက္ပါအတုိင္းျဖစ္၏။
ကြာတာလီ ဥာဏ္အဆီမည္မွ်သုိ႔ သည္ကေမွ်ာ္ေပါ့။

ကြာတာလီ တက္(စ္)ေခၚ သံုးလတစ္ပတ္ စာေမးပဲြတြင္ တပည့္မ်ား၌ ကဗ်ာ၏အဆီ ဥာဏ္ရည္မည္မွ်႐ွိ သည္ကုိ ဆရာက ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနပါၿပီဟူေသာ အခ်က္ကုိ ျမန္မာစာဆရာက ကဗ်ာအခံပုိဒ္ေမးခြန္းကုိ ေရး သားကာ သင္ပုန္း၌တင္၍ေပးျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တပည့္မ်ားက အအုပ္ပုိဒ္အေျဖကုိ ျဖည့္၍ ေရးရမည္ ျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္က စာတုိစာစ ေပါက္ကရမ်ားကုိ ဖတ္ထားသူျဖစ္သည္။ ကဗ်ာကုိလည္း သိပ္သိဟန္ကားမဟုတ္၊ တစ္ခုေတာ့သိသည္။ ကဗ်ာေရးလွ်င္ ကာရန္ပါရမည္ဆုိတာကုိေတာ့သိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ၏ အခံပုိဒ္ က(ေပါ့)ဆုိေသာ စကားလံုးကုိ (ေအာ့)ကာရန္ႏွင့္ အအုပ္ပုိဒ္က အဆံုးသတ္ရမည္ဆုိတာကုိေတာ့သိသည္။

သုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က အအုပ္ပုိဒ္ကုိ ေအာက္ပါအတုိင္း ေရးလုိက္ေလသည္။
စာေမးတဲ့ပဲြ - ဘာေရးမတဲ့လဲ - ရပ္စဲပါေတာ့ ...
အမွန္အတုိင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ ဖတ္ေသာ္လည္း ကဗ်ာကုိ (ကာရန္ပါသည္)ဆုိေသာ အခ်က္ကလဲြ၍ မ်ားမ်ားစားစားသိသူမဟုတ္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ၏ အခံပုိဒ္က (ေပါ့)ကုိ (ေတာ့)ႏွင့္ အအုပ္ ပုိဒ္က အဆံုးသတ္ရမည္ကုိေတာ့ နားလည္ထားသည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ အေျဖလႊာကုိ ၾကည့္ကာ ဆရာက တ၀ါး၀ါး ရယ္ေလေတာ့သည္။ ၿပီးမွ ဆရာက "မင္းကဗ်ာ မေရးတတ္တာနဲ႔ေတာ့ စာေမးပဲြကုိ ရပ္မထားပါေစနဲ႔ကြာ" ဟု မွတ္ခ်က္ခ်ေလသည္။ ၿပီးမွ တပည့္မ်ားေရး၍ အေျဖေပးသင့္ေသာ အအုပ္ပုိဒ္ကုိ သင္ပုန္းႀကီးတြင္ တင္ေပး၏။

ေမး ... ကြာတာလီဥာဏ္အဆီမည္မွ်သုိ႔ သည္ကေမွ်ာ္ေပါ့။
ေျဖ ။   ။ ပဒုမံ ဥဒကံတိမ္အနက္ကုိ ခ်ိန္စက္ပါေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကဗ်ာကုိ ေၾကာက္၍သြားေလသည္။ ဆရာ၏အေမးကုိ တပည့္ျပန္၍ေျဖေလဟန္ အခံပုိဒ္ ကုိ ဆရာေရးျပသည္ မွာကား ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ပင္ တိက်ျပည့္၀လွပါေပသည္။
ကဗ်ာ ကုိ ေၾကာက္သြားကာ ကၽြန္ေတာ္သည္ စကားေျပဘက္ကုိ ဦးလွည့္လာသည္။ ေက်ာင္းစာ မဟုတ္ေသာ အျပင္စာေတြကုိ လက္တည့္စမ္းသည္။ စမ္းသည္ထက္စမ္း၍လာသည္။ ေရးမိသမွ်၊ ေရးျဖစ္သမွ် တုိ႔ကုိမူ မည္သူ႔ကုိမွ်မျပဘဲ ဖုိင္တဲြတစ္ခုႏွင့္ စုစည္းသိမ္းဆည္း၍ထား၏။ ကုိယ့္လက္ရာ ကုိ ကုိယ္ တစ္ေယာက္တည္း သာလွ်င္ ေက်နပ္ႏွစ္သက္၍ ေနေသာအဆင့္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။

သုိ႔ႏွင့္ တကၠသုိလ္သုိ႔ေရာက္လာ၏။ ေရာက္ေသာေခတ္မွာကား ႏွစ္ပဲတန္၀တၳဳမ်ား ေခတ္စားေနေသာ "႐ႊင္ ႐ႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္" ေခတ္ျဖစ္ရာ ၀တၳဳေရးခ်င္ေသာဥာဥ္ က ျပန္လည္ထႂကြကာ ႐ြပုိးထုိး၍လာျပန္ေလသည္။ ထုိ႔ ေၾကာင့္ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ေရး၍ ပုိ႔ၾကည့္၏။ ပထမ၌မစြံေခ်။ အယ္ဒီတာအဖဲြ႕က ပယ္ခ်ျခင္းကုိ သံုးေလးႀကိမ္ခံရ ၿပီးမွ ၀တၳဳတုိတစ္ပုဒ္ အေ႐ြးခံရ၏။  ပံုႏွိပ္စာလံုးႏွင့္ ျပန္၍ဖတ္ရ၏။ ထုိ႔ေနာက္တြင္မူကား ၀တၳဳႏွင့္အဆက္ ျပတ္၍ သြားရျပန္ေလသည္။ အေၾကာင္းမွာမူ ၀တၳဳမွာ မေသမခ်င္း ေရးခ်င္ေသာအခါတြင္ ေကာက္၍ရႏုိင္ သည္ျဖစ္လ်က္ တကၠသုိလ္ဘဲြ႕မွာကား အခ်ိန္႐ွိခုိက္လံု႔လစုိက္မွ ကုိယ္ပုိင္ကုိယ္ဆုိင္ရ႐ွိမည္ျဖစ္သည္ကုိ စဥ္းစားမိ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

တကၠသုိလ္ဘဲြ႕ရၿပီးေနာက္ ေက်ာင္းဆရာဘ၀သုိ႔ေရာက္၏။ ယင္းမွတစ္ဆင့္ တကၠသုိလ္တြင္ ဥပေဒတန္း ဆက္၍တက္၏။ ဤကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ စာတုိစာစကေလးမ်ားကုိ အခါအခြင့္ႀကံဳတုိင္း ေရးသား ၏။ သိမ္းဆည္းထား၏။ သုိ႔သိမ္းဆည္းထားေသာ ၀တၳဳတုိကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ တကၠသုိလ္ ေက်ာင္းတုိက္ မဂၢဇင္း စာတည္းက ဖတ္မိကာယူ၍ တကၠသုိလ္ႏွစ္လည္မဂၢဇင္း၌ သံုးလုိက္၏။ ယင္း၀တၳဳတုိကေလး၏ အမည္ မွာ ကား "သံသယ သံသရာ"ျဖစ္ေလသည္။

စစ္ၿပီးေခတ္၌ လခစား၀င္၍လုပ္၏။ လြတ္လပ္ေရးရအံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္ကာလျဖစ္၏။ လုပ္ရေသာအလုပ္မွာ ျပန္ၾကားေရး ဌာနတြင္ ျဖစ္သည္။ ထုိစဥ္က ျပန္ၾကားေရးဌာန၏ ဦးစီးဦးကုိင္မ်ားက အမ်ားႀကိဳက္ စာေစာင္ ကေလးတစ္ခုကုိ ထုတ္ေ၀ရန္ စီစဥ္သည္။ သုိ႔စီစဥ္ရာ၌ တာ၀န္ထမ္းရေလရာ သီတာေအး ပံုႏွိပ္စက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိ၏။ သီတာေအးပံုႏွိပ္တုိက္ပုိင္႐ွင္သည္ လစဥ္ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္ကုိ ထုတ္ေ၀ရန္ ႀကံ႐ြယ္ေနခုိက္ ျဖစ္၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္သည္ စာေရးသူ၏ "သံသယသံသရာ"ကုိ ဖတ္ဖူးထားေသာသူျဖစ္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စကား စပ္မိၾကကာ လစဥ္မဂၢဇင္း ထုတ္ေ၀ေရးတြင္ ပါ၀င္စုိင္းျပင္းေပးရေလသည္။ မဂၢဇင္းထြက္လာေသာအခါ ေတာ္ေတာ္ကေလး အျပင္စာ ေရးျဖစ္လာေလသည္။ ကေလာင္အမည္ကုိလည္း စာဖတ္ပရိသတ္က လက္ခံစ ျပဳ၍လာသည္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးရ၏။ မၾကာမီပင္ ကံပုိ႔သျဖင့္ ႏိုင္ငံျခားသုိ႔ ေရာက္သြားရေလသည္။
ႏိုင္ငံျခား တုိင္းတစ္ပါးသုိ႔ ေရာက္သြားရေသာအခါ မိမိဌာနီ ျမန္မာျပည္ကုိ ျပန္လည္တသေအာက္ေမ့ေသာ စိတ္က မေျပမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရ၏။ အထူးသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာပတ္၀န္းက်င္ကင္းမဲ့ေသာ ခရစ္ယာန္ႏုိင္ငံျဖစ္သ ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာ၏ အရိပ္ဆာယာကုိ ေတာင့္တမြတ္သိပ္လာရ၏။ ယင္းမွတစ္ဆင့္ ဗုဒၶဘာသာအေျခခံေသာ စာတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးသားရန္ ဆႏၵျဖစ္ေပၚလာရေပသည္။
ဆႏၵ႐ွိသည့္ အတုိင္းပင္ ၀တၳဳလံုးခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ေရးသား၏။ ၿပီးလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕႐ွိ သီတာေအး ပံုႏွိပ္တုိက္သုိ႔ ပုိ႔လုိက္ေလသည္။ ထုိစဥ္အခါက သီတာေအးပံုႏွိပ္တုိက္သည္ လံုးခ်င္းစာအုပ္မ်ားသာမက လစဥ္ထုတ္မဂၢဇင္းပါ ထုတ္ေ၀၍ အင္အားအ႐ွိန္ အလြန္ေကာင္းေနၿပီျဖစ္ေလသည္။

ဤေနရာတြင္ ခပ္ဆန္းဆန္းကေလး တစ္ခု ႀကံဳရ၏။ ႏိုင္ငံျခားမွေန၍ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ လံုးခ်င္း၀တၳဳစာမူကုိ ေပးပုိ႔စဥ္ အခါက လန္ဒန္ကမ္းနားလမ္းစာတုိက္မွျဖစ္၏။ စာမူအထုပ္ကုိ မ်က္ႏွာျဖဴ စာတုိက္စာေရးမက အေလးခ်ိန္၍ၾကည့္ရာ ျမန္မာအခ်ိန္ ႏွစ္ဆယ္သားအစိတ္သားေလာက္ ႐ွိေန၏။ ထုိအခါ စာတုိက္စာေရးမ က ေလေၾကာင္းစာအျဖစ္ျဖင့္ပုိ႔လွ်င္ စရိတ္ပုိကုန္မည္။ ပါဆယ္ထုပ္အျဖစ္ျဖင့္ပုိ႔လွ်င္ စရိတ္ သက္သာမည္ ဟု အႀကံေပး၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေလေၾကာင္းပါဆယ္ထုပ္အျဖစ္ျဖင့္ ပုိ႔ရေလသည္။
ဤတြင္ ခပ္ဆန္းဆန္း ျဖစ္လာျပန္၏။ ၀တၳဳစာမူ အထုပ္ကုိ "ပါဆယ္"ထုပ္အျဖစ္ ပုိ႔ေသာအခါ ပါဆယ္ထုပ္ တြင္ပါေသာ ပစၥည္း၏ တန္ဖုိးကုိ ေဖာ္ျပရ၏။ ထုိတန္ဖုိးအတုိင္း အာမခံလုပ္ရ၏။ သုိ႔ႏွင့္စာမူအထုပ္သည္ ေလေၾကာင္းခရီးျဖင့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ေရာက္သြားေလသည္။

ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ေရာက္သြားေသာအခါ ရန္ကုန္စာတုိက္ႀကီးက ပစၥည္းတန္ဖုိး ေဖာ္ျပထားေသာ စာမူထုပ္ကုိ တန္ဖုိးသတ္မွတ္ထားေသာ "၀င္ကုန္" အျဖစ္ျဖင့္ အေကာက္ခြန္ေတာင္းေလေတာ့သည္။
ေပးေဆာင္ရေသာ အေကာက္ခြန္မွာကား မမ်ားလွ၊ သုိ႔ေသာ္ ခပ္ဆန္းဆန္းကေလးကားျဖစ္ေန၏။ ျမန္မာ စာေရး ဆရာတစ္ေယာက္က ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေရးသားေသာ ျမန္မာဇာတ္လမ္းသက္သက္ျဖစ္သည့္ ျမန္မာ၀တၳဳ စာမူသည္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာက္လာရာ၌ ျမန္မာစာပုိ႔တုိက္ဌာနက "၀င္ကုန္" အျဖစ္ ျဖင့္ ဆီးႀကိဳ၍ အေကာက္ခြန္ေတာင္းခံယူျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ထုိအျဖစ္မ်ိဳးကား သာမန္အားျဖင့္ဆုိပါက ႀကံဳေတာင့္ ႀကံဳခဲျဖစ္သည္ဟု ဆုိခ်င္ေပသည္။
ယင္းသည့္ ၀တၳဳမွာကား ဤ "ကမၼဖလ" ၀တၳဳပင္ျဖစ္သည္။

သီတာေအးပံုႏွိပ္တုိက္က "ကမၼဖလ"ကုိ ပထမအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀ၿပီးေနာက္ စာေပဗိမာန္ဆုအတြက္ စဥ္းစား ျခင္းခံခဲ့ရဖူး၏။ သုိ႔ေသာ္ မရခဲ့ေခ်။
စာေရးသူ ကုိယ္တုိင္က "ကမၼဖလ"သည္ ဗုဒၶဘာသာကုိ အေျခခံထား၍ ေရးသားေသာ ၀တၳဳျဖစ္သျဖင့္ စာေပဗိမာန္ဆု ကုိ ရေကာင္းရႏုိင္စရာ႐ွိသည္ဟူ၍ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိ႐ုိးမွန္ေၾကာင္း ၀န္ခံရမည္။
သုိ႔ေသာ္ ဤေနရာ၌လည္း ခပ္ဆန္းဆန္းပင္ ႀကံဳရျပန္၏။
စာေပဗိမာန္ဆုအတြက္ "ကမၼဖလ" ကုိ စဥ္းစားရာတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တုိ႔၏ ကံ-ကံ၏ အက်ိဳးယံုၾကည္မႈ အေၾကာင္းကုိ အေျခခံထား၍ ေရးသားထားခါမွပင္ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းထဲ၌ "လူသတ္ေသာ အေၾကာင္းေတြ မ်ားလြန္းသည္" ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ တကယ္တန္း ၾကည္ညိဳေလးစားလြန္းလွပါ သည္ဆုိေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ ဘုရားဒါယကာ ေက်ာင္းဒါယကာ အႀကီးအကဲတစ္ဦး၏ ေ႐ႊေဘာေတာ္ အတုိင္း ပယ္ခ်ျခင္းကုိ ခံခဲ့ေပသည္။ ယင္းသည္လည္း ခပ္ဆန္းဆန္းကေလး အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။

" ကမၼဖလ"ကုိ သီတာေအးပံုႏွိပ္တုိက္က ထုတ္ေ၀ၿပီးေနာက္ ႏွစ္အတန္ငယ္ၾကာေသာအခါ "ႏွလံုးလွ" စာေပတုိက္မွ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံ႐ုိက္ႏွိပ္ထုတ္ေ၀ခဲ့ျပန္ေလသည္။
ယခုအခါ တတိယအႀကိမ္အားျဖင့္ "ေအာင္ေက်ာ္ဦး" စာေပတုိက္က ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ျပန္သည္။
မိမိကုိယ္ပုိင္စာမူကုိ မိမိကိုယ္ပုိင္ စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရး လုပ္ငန္းမ႐ွိပါဘဲလ်က္ႏွင့္ တတိယအႀကိမ္အထိ ျပန္ လည္ထုတ္ေ၀ရျခင္းသည္လည္း ခပ္ဆန္းဆန္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
အထက္ပါတုိ႔သည္ကား စာေပေလာက အတြင္းသုိ႔ စာေရးသူေရာက္႐ွိလာရပံု အက်ဥ္းခ်ဳပ္ႏွင့္ "ကမၼဖလ" ၏ျဖစ္စဥ္ အက်ဥ္းခ်ဳပ္တုိ႔ပင္ျဖစ္၏။

" ကမၼဖလ"ႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာေရးသူရ႐ွိအပ္ေသာ သင္ခန္းစာတစ္ရပ္မွာကား ... ပင္ကိုယ္ေရး စာမူတစ္ ပုိဒ္သည္ ထုိက္သည့္အားေလ်ာ္စြာ သင့္တင့္ေသာ၊ အရည္အေသြးျပည့္၀ေသာ စာမူသာျဖစ္ပါက တစ္ႀကိမ္ ႏွင့္ တိမ္ျမွဳပ္သြားသည္ဟုမ႐ွိဘဲ အခုိက္အတန္႔အားေလ်ာ္စြာ မည္သည့္ေခတ္တြင္မဆုိ ျပန္လည္ေပၚထြက္ လာႏုိင္စြမ္း႐ွီသည္ဟူေသာ သင္ခန္းစာပင္ျဖစ္ပါသည္။
စာေပ၀န္ထမ္းတစ္ဦးအေနျဖင့္ ရပ္တည္လာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္႐ွိခဲ့ၿပီျဖစ္ပါသည္။ ေရးသား ခဲ့ေသာ စာမ်ားမွာလည္း မွတ္မိသည့္ အေရအတြက္သာ မမွတ္မိသည္တုိ႔က ပုိမုိ၍ အေရအတြက္ မ်ားျပားေနၿပီျဖစ္ပါသည္။

ဤမွ်အထိ ေရးသားလာခဲ့ရေသာ စာအမ်ိဳးအမည္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ အနက္တြင္ ကုိယ့္စာကုိျပန္၍ တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္ ေက်နပ္အားရေသာ (ယခုအထိ) တစ္ခုတည္းေသာ စာမူမွာကား "ကမၼဖလ" ၀တၳဳပင္ျဖစ္ပါ၏။
ကုိယ့္ငါးခ်ဥ္ ကုိယ္ခ်ဥ္သည္ဟု ဆုိစရာျဖစ္ေစကာမူ စာေရးသူ၏ အဖုိ႔မွာ "ကမၼဖလ"သည္ အားရစရာ အေကာင္းဆံုးပင္ကုိယ္ေရး ၀တၳဳဟု ယူဆပါသည္။ စာဖတ္သူသည္လည္း "ကမၼဖလ"ကုိဖတ္ၿပီးေသာအခါ၌ ေက်နပ္အားရလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
*
 ဖတ္ၿပီးတဲ႕ သူေတြ ေတာ႔ မ်ားမယ္ထင္တယ္.. စာအုပ္ေကာင္းတအုပ္ ျဖစ္တာရယ္ အင္တာနက္ မွာ မရွိေသးတာရယ္ေၾကာင္႔ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ေရႊစင္ဦး
.