ျပည္ထဲေရးႏွင့္ကာကြယ္ေရး
ခင္ႏွင္းယု
ခင္ႏွင္းယု
မႏၱေလးၿမိဳ႕ွ မွာ က်င္းပတဲ့ "အေမေန႔" ပဲြကုိ တက္ေရာက္စကားေျပာခြင့္ရတဲ့အတြက္ မစု အမ်ားႀကီး ဂုဏ္ယူ မိပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားနဲ႔လည္း ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုရတဲ့အတြက္လည္း ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာ ျဖစ္မိပါတယ္။
ျပန္လည္ေတြ႕ဆံုရေတာ့ ယခုအႀကိမ္ဟာ ဒုတိယအႀကိမ္ပါ။ ပထမအႀကိမ္က ဆံြ႕အ နားမၾကားေက်ာင္း ရန္ပံုေငြအတြက္ က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့ ေဟာေျပာပဲြမွာ မႏၱေလးၿမိဳ႕သူ၊ ၿမိဳ႕သားမ်ားနဲ႔ မစု ပထမဆံုး ေတြ႕ႀကံဳခြင့္ ရတာပါ။
အဲဒီတုန္းကလည္း ပထမေတာ့ မမမာက ေျပာပါဆုိတာနဲ႔ မမမာကုိ ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္ တာပါ။ ေနာက္ေတာ့ ကုသုိလ္လုိခ်င္လုိ႔ပါ။ မစုတုိ႔ေဟာေျပာလုိ႔ရတဲ့ ရန္ပံုေငြနဲ႔ ဆံြ႕အနားမၾကား ေက်ာင္း ကုိ လွဴဒါန္းမွာဆုိေတာ့ ဒီကုသုိလ္မ်ိဳးရခဲလုိ႔ ေဟာေျပာခဲ့တာပါ။ ဆံြ႕အနားမၾကား ေက်ာင္း ရန္ပံုေငြရ႐ွိေရး အဖဲြ႕ ကုိလည္း အထူးေက်းဇူးတင္ေလးစားမိပါတယ္။
ယခုလည္း ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ကတည္းက အေကာင္အထည္စေဖာ္ခဲ့တဲ့ "အေမေန႔" အခမ္းအနားကုိ က်င္းပတာ မႏၱေလးမွာ ၅ ႀကိမ္႐ွိခဲ့ပါၿပီ။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ဟာ ယဥ္ေက်းမႈမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံလံုးကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့တာပါဆုိရင္ မမွားပါဘူး။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈကုိ ထိန္းသိမ္းခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ျဖစ္တယ္။
ဆံြ႕အနားမၾကားေက်ာင္းအတြက္ အဖဲြ႕ဖဲြ႕ၿပီး ရန္ပံုေငြ႐ွာခဲ့တာ ေဟာေျပာပဲြေတြ လုပ္ခဲ့တာ မႏၱေလးၿမိဳ႕က စခဲ့တာပါ။ ယခု "အေမေန႔" က်င္းပျပဳလုပ္သင့္တယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး အေမေန႔ ျဖစ္ေျမာက္ေရး ေကာ္မတီ ဖဲြ႕ၿပီး က်င္းပျပဳလုပ္တာဟာလည္း မႏၱေလးက စခဲ့တာပါ။ အခုဆုိရင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕နဲ႔ တကြ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ႀကီး ေတြမွာ "အေမေန႔"ကုိ တစ္ၿပိဳင္နက္ က်င္းပျပဳလုပ္ေနပါၿပီ။
ဘ၀ေပးခ်ိဳ႕တဲ့ သူေတြကုိ ေစာင္မကူညီျခင္း၊ မိခင္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကုိ ဂုဏ္ျပဳျခင္းဆုိတာေတြဟာ ယဥ္ေက်းမႈ ရဲ႕ လကၡဏာမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီကိစၥေတြကုိ စတင္ေဆာင္႐ြက္ဖုိ႔ အႀကံဥာဏ္ရၿပီး အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကတဲ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားကုိ မစု အမ်ားႀကီး ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမိပါတယ္။
ယခင္ႏွစ္ ေတြက က်င္းပတဲ့ အေမေန႔ေတြမွာ " အေမမ်ား " ရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ပညာ႐ွင္မ်ား စာေရးဆရာ ႀကီးမ်ား ေဟာေျပာသြားၾကတာ အေျမာက္အျမား ႐ွိပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးသုခ ေဟာေျပာခ်က္ေတြ၊ ေဆာင္းပါး ေတြ စုေပါင္းထုတ္ေ၀တဲ့ စာအုပ္ကုိဖတ္ရင္ပဲ အေမရဲ႕ ေက်းဇူးတရား ဂုဏ္ပုဒ္ေတြဟာ ေရးဖဲြ႕လုိ႔ မကုန္ႏုိင္ေအာင္ မ်ားတာကုိ ေတြ႕ရမွာပါ။
လူေတြဟာ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ပရိနိဗၺာန္စံလြန္ခါနီးမွာ " မေမ့မေလ်ာ့၊ မေပါ့ၾက ကုန္လင့္" လုိ႔ မိန္႔ၾကားခဲ့ပါတယ္။ တပည့္သား သံဃာေတာ္ေတြနဲ႔တကြ ဗုဒၶဘာသာ၀င္အားလံုးကုိပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ လူေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားဆံုးမတဲ့ တရားေတြအားလံုးကုိ မဆုိထားနဲ႔ " ေလာကႀကီး ဟာ မၿမဲ၊ ဆင္းရဲသေဘာ" ပဲလုိ႔ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ စကားသံုးလံုးကုိေတာင္ ေမ့တယ္။
" မၿမဲ " ဆုိတဲ့အထဲမွာ လူ စည္းစိမ္ ဥစၥာ အေႁခြအရံ ရာထူး အာဏာ အားလံုးပါတယ္။ ဒါေတြဟာ မၿမဲဘူး၊ သူတုိ႔နဲ႔ ဆံုစည္းတဲ့ခဏပဲ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ထင္ရေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ ဆံုစည္းတဲ့ခဏပဲ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္ ထင္ရေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ ခဲြခြာရ ေကြကြင္းရတဲ့အခါ စိတ္ဆင္းရဲရတယ္။ ဒုကၡေရာက္ရတယ္။ အဲဒါေတြ မၿမဲလုိ႔ ဆင္းရဲ ရပါတယ္။ ဒါေတြ အေပၚမွာ တြယ္တာတပ္မက္စိတ္ကုိ ထိန္းခ်ဳပ္ပါ။ ထိန္းႏုိင္ေအာင္ တရားေတြ က်င့္ ပါဆုိေပမယ့္ ဘုရားစကားကုိေမ့ၿပီး အဲဒီ စည္းစိမ္ဥစၥာရာထူးအာဏာေတြအတြက္ ေမာင္ႏွမခ်င္း တရားစဲြ၊ ညီအစ္ကုိခ်င္း တရားစဲြ၊ မိဘကုိေတာင္ အသက္႐ွင္စဥ္ အေမြခဲြေ၀မေပးတယ္ရယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္ ၾကတယ္။
အာဏာလုပဲြ ေတြအတြက္လဲ စစ္ပဲြႀကီးေတြျဖစ္ၾကရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္က မိမိႏွင့္တကြ အားလံုး ေသာအရာ တုိ႔သည္ သူ႔သေဘာသူေဆာင္ေနၾကတာ ဘာကုိမွ မစုိးပုိင္ပါဘူး၊ ဖန္တီးလုိ႔ မရပါဘူးဆုိတာ ေမ့ၿပီး "ငါ" ဆုိ တဲ့ မာနနဲ႔ လက္မေထာင္ၾကတယ္။
အဲဒီလုိ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ ေဟာၾကားတဲ့တရားေတြကုိေတာင္ လူသားေတြဟာ ေမ့ေလ်ာ့ေသးတာပဲ ကုိယ့္ကုိ ေမြးကတည္းက ေကၽြးေမြးျပဳစုလာသူ အနီးကပ္ဆံုးခ်စ္သူျဖစ္တဲ့ အေမ့ေက်းဇူးတရား၊ အေမ့ေမတၱာ ကုိ ေမ့ေလ်ာ့တတ္ၾကတာဟာ မဆန္းပါဘူး။ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ရဲ႕ လက္၀ဲရံအဂၢသာ၀က ႐ွင္မဟာေမာဂၢလာန္မေထရ္ႀကီးေတာင္မွ သူ႔အတိတ္ ဘ၀ႏုစဥ္တုန္းက အစဥ္ထာ၀ရ ေမြးကတည္းက ျပဳစု လာခဲ့ တဲ့ အနီးကပ္ခ်စ္သူ မိခင္ရဲ႕ ေမတၱာတရားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ေနာက္မွေတြ႕ရတဲ့ ခ်စ္သူ ဇနီးရဲ႕ ေသြး ေဆာင္မႈေၾကာင့္ မိခင္ကုိ ေတာထဲေခၚသြားၿပီး လူဆုိးေတြနဲ႔ သတ္ခုိင္းတဲ့အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒီ၀ဋ္ ေႂကြးကုိ ေနာက္ဆံုးဘ၀ ပရိနိဗၺာန္စံခါနီးမွာ ႐ွင္ေမာဂၢလာန္ဟာ ေပးဆပ္ၿပီး လူဆုိးေတြ လက္ခ်က္နဲ႔ ပရိနိဗၺာန္ စံ ရပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ မိခင္၏ ေမတၱာနဲ႔ ေက်းဇူးတရားကုိ ေမ့ေလ်ာ့သူတုိ႔ကုိလဲ မေမ့ေအာင္၊ မေမ့ဘဲ ေက်းဇူးသိတတ္ သူမ်ားကုိလဲ ပုိမုိ ေက်းဇူးဆပ္ႏိုင္ေအာင္ သတိေပးတဲ့အေနနဲ႔ " အေမေန႔ " က်င္းပျပဳလုပ္တာဟာ အမ်ား ႀကီး တန္ဖုိး႐ွိပါတယ္။
မစုတုိ႔ ျမန္မာစာေပမွာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္႐ွိပါတယ္။ " မဟာျဗေဟၼ၊ လွ်ာကုေဋျဖင့္၊ ဆန္းေနဂုိဏ္းညီ၊ ဂါထာစီ၍၊ က်ဴးခ်ီႁမြတ္ေဖာ္၊ ဆုိလွည့္ေသာ္လည္း၊ ဘုန္းေတာ္ကဲလြန္၊ အေနကံ ကုိ၊ ေ၀ဖန္ခ်ီးေျမႇာက္၊ ၿပီးမေရာက္ လိမ့္" တဲ့။
အဲဒီကဗ်ာပုိဒ္ကုိ ကဗ်ာက်မ္းမွာ အတိ၀ုတၱ ေဒါသသင့္တယ္လုိ႔ မစု ငယ္ငယ္ ကဗ်ာသင္တုန္းက သင္ၾကား ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိရင္ ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ကုိ ဖဲြ႕ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အလြန္အက်ဴး အခ်ီးမြန္းလြန္တယ္၊ ဂုဏ္ျပဳ လြန္းလြန္တယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့အတြက္ အတိ၀ုဒတၱေဒါသသင့္တယ္လုိ႔ ပညာ႐ွင္မ်ားက ယူဆၾကတာပါ။
ယူဆခ်င္စရာပါပဲ။ ဒီကဗ်ာမွာ ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ကုိ ဖဲြ႕ထားတာ " မဟာျဗဟၼာႀကီးေတြဟာ တစ္ေယာက္ကုိ လွ်ာတစ္ကုေဋစီ ဖန္ဆင္းၿပီး ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ကုိ ဆန္းဂုိဏ္းေတြနဲ႔ ညီညြတ္ေအာင္ ဂါထာေတြစီၿပီး သီဆုိ ခ်ီးက်ဴးေဖာ္ထုတ္ေသာ္လည္းပဲ လြန္ကဲမ်ားေျမာင္လွေသာ ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ကုိ ဖဲြ႕ႏဲြ႕လုိ႔မၿပီးႏိုင္ပါဘူး" တဲ့။
ဒါဟာ ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕၊ ဘုရင့္ဂုဏ္ကုိ ခ်ီးျမႇင့္လြန္းတဲ့အတြက္ အတိ၀ုဒၶေဒါသသင့္တယ္လုိ႔ ပညာ႐ွင္ ေတြ သတ္မွတ္တာ သတ္မွတ္သင့္ပါတယ္။
ဘုရင္ဆုိတာ တစ္ႏုိင္ငံကုိပဲ အုပ္စုိးႏုိင္တာပါ။ အင္ပါယာေခတ္မွာ သူ႔အင္ပါယာတစ္ခုကုိ အုပ္စုိးႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ကမၻာလံုးကုိ အုပ္စုိးႏိုင္တဲ့ဘုရင္ မ႐ွိပါဘူး။ ဘုရင္ဟာ သူအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ ႏုိင္ငံသားေတြကုိ ရင္၀ယ္သားလုိ ေမတၱာထားတာ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကုိ မခန္႔ေလးစားလုပ္ရင္၊ အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ လုပ္ရင္၊ ပန္ ကန္ရင္ ဖမ္းဆီးအျပစ္ေပးတာပါပဲ။ ဘုရင့္ေမတၱာက အကန္႔အသတ္႐ွိတယ္။ " ငါ့မထိနဲ႔" ၀ါဒပဲ။ တစ္စံုတစ္ ေယာက္ဟာ ဘုရင့္စည္းစိမ္ကုိ ထိခုိက္လာမယ္ထင္တဲ့တစ္ၿပိဳင္နက္ ေႁမြေဟာက္လုိပဲ " ထိရင္ေပါက္" လုိက္ မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စကားပံု ေတာင္႐ွိတယ္မဟုတ္လား။ " နဂါးတုိ႔မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္း သံုးပါးေ႐ြးတယ္။ မင္း ျမတ္၏မ်က္ေစာင္း အေၾကာင္းသံုးပါးမေ႐ြးဘူး" လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ျပန္လည္ေခ်ပခြင့္၊ ႐ွင္းလင္းခြင့္ ဘာမွ မ႐ွိဘူး။
မိခင္ေမတၱာကေတာ့ က်ယ္၀န္းတယ္၊ အကန္႔အသတ္မ႐ွိဘူး၊ သတၱ၀ါ႐ွိရင္ မိခင္႐ွိတယ္၊ မိခင္႐ွိရင္ မိခင္ စိတ္မိခင္ေမတၱာ႐ွိတယ္။ စၾကာ၀ဠာအတြင္း သတၱ၀ါ႐ွိတဲ့ေနရာေတြမွာ မိခင္ေမတၱာေတြ ႐ွိေနပါတယ္။ သား သမီးက ဘယ္လုိဆုိးဆုိး သူ႔စည္းစိမ္ဥစၥာကုိ ထိပါးသံုးျဖဳန္းလဲ ခြင့္လႊတ္ၾကတယ္။ သားဆုိး သမီးဆုိးဆုိရင္ မိခင္က ပုိလုိ႔ေတာင္ ခ်စ္တယ္ဆုိတာ ၾကားဖူးၾကမွာပါ။ ဥပမာ အဂၤုလိမာလရဲ႕ အေမ ကုိၾကည့္ပါ။ သူ႔သား ဟာလက္ညိဴးတစ္ေထာင္ရေအာင္ ျဖတ္ေနတဲ့ လူဆုိးႀကီးျဖစ္ေနတာကုိ သိတယ္။ သူ႔သားေလးဟာ လူ ေတြမုန္းၿပီး ထမင္းေတာင္ စားစရာ႐ွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔သားေလး ထမင္းငတ္ေတာ့ မွာပဲကုိ စုိးရိမ္လုိ႔ သားဆီ ထမင္းထုပ္ေလးသြားပုိ႔တယ္။ အဂၤုလိမာလက မိခင္ကုိ ျမင္တယ္။
လက္ညိဴးတစ္ေထာင္ျပည့္ဖုိ႔ တစ္ေခ်ာင္းသာလုိေတာ့ မိခင္သတ္ၿပီး လက္ညိဴးျဖတ္ဖုိ႔ မိခင္ေနာက္ လုိက္တယ္၊ အဂၤုလိမာလအေမ က မေျပးဘူး။ သားေလးကုိ ထမင္းထုပ္တျပျပနဲ႔ ေန႐ွာတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား သခင္သာ ၾကား၀င္မရပ္ရင္ အဂၤုလိမာလဟာ အေမကုိ သတ္မွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ေမတၱာ ဟာ ဘုရင့္ေမတၱာနဲ႔ မႏိႈင္းေလာက္ပါဘူး။ အေမ့ေမတၱာကသာပါတယ္။ အေမမွာ " ငါ့မထိနဲ႔" ၀ါဒ ဘုရင္လုိ မ႐ွိဘူး။ သူ႔အသက္ကုိ ထိပါးရင္ေတာင္ သားသမီးကုိ အသက္ေပးခ်စ္တာပါ။ ခြင့္လႊတ္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မစု က ခုနက ကဗ်ာပုဒ္ကုိ ဒီလုိ ျပင္စပ္ ခ်င္ပါတယ္။
" မဟာျဗေဟၼ၊ လွ်ာကုေဋျဖင့္ ဆန္းေနဂုိဏ္းညီ၊ ဂါထာစီ၍ က်ဴးခ်ီႁမြက္ေဖာ္၊ ဆုိလွည့္ေသာ္လည္း၊ ဂုဏ္ေတာ္တုကင္း၊ ေမြးမိမင္း၏။ ခ်စ္ျခင္းမဟာ၊ သီတာ႐ႊန္းျမ၊ အနႏၱကုိ၊ ဆံုးစခ်ီးေျမႇာက္ မေရာက္လိမ့္" လုိ႔ ျပင္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလုိျပင္ရင္ ဒီကဗ်ာဟာ အတိ၀ုတၱေဒါသ မသင့္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘုရင့္ ဘုန္းေတာ္ကုိ ခ်ီးေျမႇာက္တာမဟုတ္ဘူး။ မိခင္ေမတၱာကုိသာ ေရးဖဲြ႕သီကံုးျခင္း ျဖစ္တယ္။ မဟာျဗဟၼာႀကီး ေတြ လွ်ာကုေဋစီ ဖန္ဆင္းၿပီး မိခင္ေမတၱာကုိသာ ဖဲြ႕ႏဲြ႕႐ြတ္ဆုိရင္ေတာင္မွ မိခင္ေမတၱာ အတုိင္းအတာ အနႏၱ ဟာၿပီးဆံုးမွာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔ ဆုိလုိတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘုရင့္ဘုန္းေတာ္ဘဲြ႕ အုပ္ခ်ဳပ္သူအလုိက် ခ်ီးေျမႇာက္ ဖဲြ႕ဆုိတဲ့ ေတာ္၀င္ စာေရးဆရာႀကိးရဲ႕စာကုိ ျပင္ဆင္လုိ႔ မစုကုိ ခြင္လႊတ္ေစလုိပါတယ္။ သူ႔စာက စာသား အေနနဲ႔ေကာင္းပါတယ္။ သူဟာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္မွာ ႐ွိရမယ့္ုဏ္တုိ႔ ဂုိဏ္းတုိ႔နဲ႔ မ႐ွိသင့္တဲ့ အျပစ္ေဒါသ ကုိလည္း သိပါတယ္။ ပညာ႐ွင္ႀကီးပါ။ သုိ႔ေသာ္ " ေတာ္၀င္" ဆုိကတည္းက ဒီဘဲြ႕ရေအာင္ ဘုရင္ကုိ ခ်ီးေျမႇာက္ရေပ လိမ့္မယ္။ သူ႔မွာလည္း အေၾကာင္းေၾကာင္း႐ွိေပလိမ့္မယ္ ထားပါေတာ့။
တခ်ိဳ႕လူေတြမွာ အစဲြ႐ွိတယ္။ မိန္းမျဖစ္တာ ယုတ္ညံ့တယ္လုိ႔ ထင္မွတ္တယ္။ မစုကေတာ့ မိန္းမျဖစ္ရတာ ဂုဏ္ယူ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မိန္းမဟာ မိခင္မိ်ဳးႏြယ္ျဖစ္လုိ႔ပါပဲ။ အစၥေရး (ဂ်ဴး)ေတြမ်ာ စကားပံု တစ္ခု႐ွိပါတယ္။ " ဘုရားသခင္သည္ ေနရာတုင္းမွာ မ႐ွိႏိုင္ မိခင္မ်ားကုိ ဖန္ဆင္းထားသည္" တဲ့။ ဒီစကား အရ မိခင္ေတြဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ကုိယ္ပြားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂုိဏ္းထဲပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ ေတြမွာ မိဘဆရာကုိ ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂုိဏ္းထဲထားတယ္ဆုိတဲ့ သေဘာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ မိခင္ ေတြဟာ ဘုရားနဲ႔ တစ္ဂုိဏ္းထဲျဖစ္ရသလဲဆုိရင္ ဘုရားသခင္လုိ သားသမီးေတြအေပၚ ေမတၱာထားႏုိင္တာ မိခင္ ပဲ ႐ွိပါတယ္။
မိခင္ေမတၱာကုိ ဘုရားသခင္ ေမတၱာနဲ႔ ခုိင္းႏိႈင္းထားတဲ့အတြက္ မိခင္မ်ိဳးႏြယ္ထဲမွာပါ၀င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္ရ တာ ကုိ မစုက မြန္ျမတ္တယ္လုိ႔ ဂုဏ္ယူတာပါ။
ဒီလုိဆုိရင္ ဖခင္ေတြကေရာလုိ႔ ေမးစရာ႐ွိတယ္။ မာတာပီတု ဂုေဏာ အနေႏၱာလုိ႔ ဆုိခဲ့ေလေတာ့ ဖခင္ဂုဏ္ဟာလည္း ႀကီးမားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အာေ၀ဏိက ဒုကၡငါးပါးကုိ ခံစားၿပီး မိခင္ဘ၀ကုိ ျဖတ္သန္းရတာက မိခင္ေတြပါ။ ဒီ အာေ၀ဏိက ဒုကၡကုိ ဘာလုိ႔ ခံႏုိင္ရည္႐ွိသလဲဆုိရင္ မိခင္ေမတၱာ မိခင္စိတ္ေၾကာင့္ပါ။
လက္ထပ္ ၿပီးကတည္းက လင္သားေနာက္ လုိက္လုိက္ မလုိက္လုိက္ သားကုိသခင္ လင္ကုိဘုရား ျပဳစုၾက ရတာ မိန္းမေတြတာ၀န္၊ လင္ဆုိးကုိေပါင္းရလဲ မိခင္ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ခြင့္လႊတ္ၿပီး ထင္းပံုေခါင္းခ် ေပါင္းသြား ၾကတာပါ။
ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေတြက သည္းခံစိတ္ ပုိမ်ားပါတယ္။ လင္သားအေပၚမွာ မိခင္စိတ္ထားတယ္ ဆုိတာ ယံုပါ သလား။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ကုိ ရာဂဆုိတဲ့ အခ်စ္တစ္ခုထဲနဲ႔ ေ႐႐ွည္မေပါင္းႏုိင္ပါဘူး။ ခြင့္ လႊတ္သည္းခံျခင္းဆုိတဲ့ မိခင္စိတ္ မိခင္ေမတၱာထား႐ိွသလုိ လင္သားရဲ႕ ေကာင္းက်ိဳးဆုိးက်ိဳးကုိ မိန္းမေတြ ခံႏိုင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္ " သားဆုိးအေမ တေတေတ၊ လင္ဆုိးမယား မဖားဖား" ဆုိတဲ့ စကားေပၚလာတာပါ။ သားသမီး ကုိယ္၀န္ေဆာင္ရျခင္း၊ သားသမီးေမြးဖြားရျခင္းကုိ မိခင္ေတြက လုပ္ရတာပါ။ ကလလ ေရၾကည္ တည္ ကတည္းက တျဖည္းျဖည္း ဗုိက္ထဲမွာ သားငယ္က ႀကီးလာေပလုိ႔၊ တစ္ခါထဲသာ ဗုိက္ထဲမွာ ၇ ေပါင္ ၈ ေပါင္ေလးတဲ့ ၉ လလံုးလံုး ထမ္း႐ြက္ေစာင့္ေရွာက္ၿပီးေနရတာ မိခင္ပါပဲ။ အစားဆင္ျခင္၊ အေနအထုိင္ ဆင္ျခင္ နဲ႔ ေနရတာ ေမြးတဲ့အထိ၊ ေမြးလာေတာ့ေကာ မီးဖြားရတဲ့ ေ၀ဒနာဟာ ျပင္းျပလြန္းလုိ႔၊ စြန္႔စားရလြန္းလုိ႔" ေယာက္်ားေဖာင္စီး၊ မိန္းမမီးေန" ဆုိၿပီး ခုိင္းႏုိင္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဒုကၡေတြကုိ ရဲရဲ၀ံ့၀ံံ ရင္ဆုိင္ၿပီး မိခင္ေတြဟာ သားသမီးေတြ ေမြးလာလုိ႔ အခု မစုတုိ႔တေတြ အသက္႐ွင္သန္ေနရတာပါ။
ေမြးလာၿပီးေတာ့ ကိစၥမၿပီးေသးဘူး။ ဒီငယ္တီတာေလးကုိ နုိ႔ခ်ိဳတုိက္ေကၽြးရတယ္။ ညဥ့္ေသးစုိလုိ႔ ကေလး ႏုိး ရင္လည္း မိခင္ကပဲ ထလဲေပးရတယ္။ အိပ္ေရး၀တယ္မ႐ွိပါဘူး။ မက်န္းမာလုိ႔ ညလံုးေပါက္ ျပဳစုရတာ မိခင္ပဲ။ ဖခင္ကအလုပ္ခ်င္လုိ႔ မဟုတ္ဘူး။ ဘ၀ေပးတာ၀န္အရ သူတုိ႔က အိမ္ေထာင္အတြက္ ေငြေၾကး ႐ွာ ေဖြရတဲ့သူေတြ၊ ညအိပ္ေရး၀ေအာင္ အိပ္ရမွ မနက္အလုပ္ ဆင္းႏိုင္မွာဆုိေတာ့ မိခင္က ဖခင္ကုိ ငဲ့ညွာရပါ တယ္။ ေစတနာထားၿပီး သူကုိယ္တုိင္ပဲ လုပ္တာပါ။
သားသမီးႀကီးလာေတာ့လည္း သားႀကီးက ဒါႀကိဳက္တယ္။ သမီးက ဟုိဟာႀကိဳက္တယ္၊ သားတုိ႔ ေဖေဖက ဘာမွ ႀကိဳက္တယ္နဲ႔ မိသားစုစိတ္ႀကိဳက္ ဖန္တီးခ်က္ျပဳတ္ ေကၽြးေမြးတာဟာ မိခင္ေတြပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ မိခင္ ကုိ ပုိမုိဦးစားေပးရတာပါ။
ဒီမႏၱေလးမလာခင္ ဆရာႀကီး ဦးသုခေရးတဲ့ အေမေန႔ ေဆာင္းပါးေတြ စုေပါင္းေရးထားတာ ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဆရာႀကီးက သူ႔မိခင္အေၾကာင္း ေရးသားခဲ့ ေဟာေျပာခဲ့တာေတြ ဖတ္ရတာ ၀မ္းနည္းေၾကကဲြ စရာ ေကာင္းပါတယ္။
မစုလည္း မစုရဲ႕ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာခ်င္ပါတယ္။ ေျပာခြင့္ျပဳပါ။
" ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေအာင္ျမင္မႈသည္ ကၽြႏ္ုပ္မိခင္၏ ေက်းဇူးတရားမ်ားသာ ျဖစ္ေပသည္" လုိ႔ အေမရိကန္ ၁၆ ဆက္ေျမာ္သမၼတ အီဗရာဟင္လင္ကြန္းက ေျပာခဲ့တယ္။
မစုလဲ သူ႔လုိ သမၼတေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ မစုအထြာ နဲ႔ မစုရဲ႕ဘ၀ ေအာင္ျမင္မႈဟာ မစုေမေမ ေၾကာင့္ဆုိရင္ မမွားပါဘူး ဒီေနရာမွာ ေမေမ့အေၾကာင္းေျပာရင္ ေဖေဖ့အေၾကာင္းပါ ပါလိမ့္မယ္။
မစု ေမေမက ငယ္ငယ္က ခ်မ္းသာခဲ့တယ္။ သူ႔မိဘ ခ်မ္းသာ႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ ဟုိေခတ္က ေမေမ့အမည္နဲ႔ အုိင္ရာလန္ ထီေပါက္ခဲ့တယ္။ ေမေမ ၁၃ ႏွစ္သမီး မွာ ေပါက္တာပါ။
ေပါက္တဲ့ေငြက ၅ ေသာင္း၊ အဲဒီအခ်ိန္ ေ႐ႊဒဂၤါးတစ္ျပား ၁၃ိ- ေစ်းဆုိေတာ့ ေငြ ၅ ေသာင္း တန္ဖုိး မွန္း ၾကည့္ပါ အဲဒီအထဲမွာ ျမင္းၿပိဳင္တာတဲ့ မစုေတာ့ နားမလည္ဘူး။ ထီဆုအတူ ျမင္းၿပိဳင္လုိ႔ အႏုိင္ရတဲ့ေငြ ၂ ေထာင္ပါ ရပါတယ္။ အဲေငြထဲက မစုတုိ႔ ေမြးဖြားတဲ့ ၄ ပင္ ၃ ခန္း၊ သြပ္မုိး ပ်ဥ္ေထာင္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ကုိ ၀ါးခယ္မ ဘုရားႀကီးလမ္းမွာ ၀ယ္ခဲ့တယ္။ တစ္အိမ္လံုးမွ တစ္ေထာင္ေပးရတယ္။
ေမေမတုိ႔ေခတ္က စိန္လက္ေကာက္ကုိ ႏွစ္ဆင့္၀တ္ၾကတာ။ မစုေတာ့ မျမင္ဖူးခဲ့ဘူး။ ဖက္ထုပ္၊ တစုသီး လက္စြပ္ေတာ့ ျမင္ခဲ့ဖူးတယ္။ ခုေခတ္လုိ စိန္ ကုိ ေမွာက္မလုပ္ဘူး။ အခၽြန္ေပၚထားၿပီး တစုသီးပံု လုပ္တယ္။ စြန္ကုတ္တစ္ခုစီ မွာ စိန္ေသးေသးတစ္လံုးစီ ျမွဳပ္ထားေသးတယ္။
မစုတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ၇ ေယာက္ေမြးတယ္။ အစ္ကုိ အလတ္ တစ္ေယာက္ထဲ ငယ္ငယ္က ကြယ္လြန္သြားတယ္။ မစုတုိ႔ ဘုိးဘြားမိဘေတြရဲ႕ တျခားအလုပ္က စပါးေပး ေပးတယ္။ သတ္သတ္လည္း စပါးေတြ ၀ယ္တယ္။ ေသာ္က႐ြာ မွာ (စပါးက်ီ)စပါးစည္ေတြ ေဆာက္ၿပီး စပါးေတြသုိေလွာင္ၿပီး ေရာင္းပါတယ္။ လယ္ကေတာ့ ေဂၚႏုေသာင္ မွာ ၀မ္းစာစပါးရ႐ံုပဲ စုိက္ပါတယ္။
စပါး၀ယ္ဖုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္သတ္သတ္ ခန္႔ထားရပါတယ္။ သူ႔အမည္က ဦးလွ၊ ေဖေဖက ၀ါးခယ္မအဂၤလိပ္ ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာသင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါတယ္။
မစု ၅ ႏွစ္သမီးမွာ ေဖေဖ နားမၾကားေတာ့ဘူး။ ဒီေန႔ညအိပ္ရာ၀င္ အေကာင္း၊ မနက္ေရာက္ေတာ့ လံုး၀ နားမၾကားေတာ့ဘူး။ ေလငန္းေရာဂါေၾကာင့္ ေျခတစ္ဖက္လည္း ဆဲြသြားတယ္။ လမ္းေတာ့ ေလွ်ာက္ႏိုင္ တယ္။ သူ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ရာကေန စိတၱဇေ၀ဒနာ ခံစားရတယ္။ လမ္းေပၚ ေျပးေန တဲ့ သူ႐ူးလုိေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သတိ႐ွိေပမယ့္ ထင္ရာလုပ္တတ္တယ္။ (မစုေရးတဲ့ ေဖေဖ၀တၳဳမွာ ေဖေဖ့အေၾကာင္း ပါၿပီးပါၿပီ။)
ကံတရားက အေျပာင္းအလဲျမန္လုိက္တာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမစ္၀ကၽြႏ္းေပၚမွာ ေရႀကီး၊ မုိး႐ြာ၊ အခါမဟုတ္ စပါးသိမ္းခါနီး မုိး႐ြာေရႀကီးေတာ့ စပါးေတြလည္း မုိးမိတာေပါ့။ ေမေမတုိ႔ရဲ႕ ကုိယ္စားလွယ္ႀကီး ဦးလွ ကုိလည္း လူသတ္ခံရတယ္။
ေဖေဖရဲ႕ အမ်ိဳးတစ္ေယာက္က စပါး၀ယ္ယူ သုိေလွာင္ဖုိ႔ တာ၀န္ယူလုပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စပါးအေၾကာင္း နားမလည္ဘူး။ စပါးဟာ မသုိေလွာင္ခင္ အစုိဓာတ္႐ွိ/မ႐ွိ တုိင္းတာရပါတယ္။ ေျခာက္ေသြ႕မွ သုိေလွာင္ရ တယ္။ ေဖေဖ့အမ်ိဳး က ရသမွ် စပါးေတြ၀ယ္ၿပီး သုိေလွာင္လုိက္တာ ေရစုိစပါးေတြျဖစ္ေနေတာ့ အပင္ေပါက္ ေတြ ျဖစ္ကုန္ေရာ။ ဒီေတာ့ စပါး၀ယ္တဲ့အထဲ ထည့္ထားတဲ့ ေငြရင္းကလည္း ေပၚမလာ။
ေဖေဖ့အတြက္ အခုေခတ္လုိမဟုတ္ေတာ့ အဂၤလန္က နားၾကပ္ တုိ႔ ေဆးတုိ႔ မွာယူကုသရတယ္။ ျမန္မာျပည္ မွာလည္း ဆရာေပါင္းစံုနဲ႔ ကုေပမယ့္ ေဖေဖ့နားေရာဂါက ေဖေဖ့အမ်ိဳးထဲက တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သေရ ကုိ ထိခုိက္မယ့္ ကိစၥေပၚလာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ သူ႔လက္၀တ္လက္စားကုိ ထုခဲြ ေပး႐ံု မက ေနာက္ဆံုး မစုတုိ႔ ေနတဲ့အိမ္ႀကီးကုိ ခ်စ္တီးလက္ ထုိးအပ္လုိက္ရတယ္။
မစု ၅ ႏွစ္သမီးေလာက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြ မစုမသိပါဘူး။ ေမေမကလည္း ေျပာမျပဘူး။
ေဆြမ်ိဳးေတြစု ေနတဲ့ မစုတုိ႔အိမ္ႀကီးမွာ ေမေမက အုိးခဲြလည္း မစားရဘူး။ မိသားစု ေသြးကဲြမွာစုိးလုိ႔တဲ့။ အက်ိဳးအေၾကာင္း အားလံုးကုိ မစုသိရတာက ဦးႏု အေမဘက္ကေတာ္တဲ့ ပန္းတေနာ္က ဦးႏု ႏွမက မစု တုိ႔ကုိ ထိန္းေတာ့ သူေျပာျပလုိ႔သိရတာ။ သူက ဘာလုိ႔ ေျပာျပရသလဲဆုိေတာ့ မစုက ေမးလုိ႔။
မစုရဲ႕ အထက္ အႀကီးအစ္ကုိနဲ႔ အစ္မေတြ သံုးေယာက္လံုးဟာ အဂၤလိပ္ ျမန္မာႏွစ္ဘာသာသင္ေက်ာင္းမွာ ေနရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေဒါက္တာဂြမ္ေလ်ာင္ (စာေရးဆရာေမာင္ျဖဴး) ဒီတုန္းက မစုရဲ႕ မမက ၆ တန္းမ်ာ စႏိႈး၀ိႈက္၀တၳဳ ကုိ ေက်ာင္းျပဇာတ္ခင္းေတာ့ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာႏုိင္ တယ္။ မစု ေနရတာက တစ္လ တစ္မတ္ေပးရတဲ့ ဦးဘုိထင္ ျမန္မာစာသင္ေက်ာင္း။ မစုကလည္း မမၾကည့္ ၿပီး သိပ္အဂၤလိပ္လုိ တတ္ခ်င္တာပဲ။ ေျပာခ်င္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ မစုကုိထိန္းတဲ့ သန္းသန္းကုိ ေမးမိတယ္။ " မစု ဘာလုိ႔ မမတုိ႔ေက်ာင္းမွာ မေနရတာလဲ" ဆုိေတာ့ သူက ေျပာတယ္ -
" တင္တင္တုိ႔မွာ ေငြမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ မစုကုိ အဂ္လိပ္ေက်ာင္းမွာ မထားႏုိင္ဘူး" လုိ႔ ေျပာျပ တယ္။ ၿပီးေတာ့ မစု မသိေသးတဲ့ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပလုိ႔ သိရတာပါ။ ေမေမက တစ္လံုးမွ မဟဘူး။ မိသားစု ေသြးကဲြမွာစုိးတယ္တဲ့။
လင္သည္ ဒုကၡိတက တစ္မ်ိဳး၊ ပစၥည္းပ်က္တာက တစ္မ်ိဳး၊ သားသမီး ၆ ေယာက္ရဲ႕ တာ၀န္ကုိလည္း ထမ္း ထားရေပမယ့္ ေမေမမ်က္ႏွာညိဴးတာ မစုမျမင္ခဲ့ရဖူးဘူး။ အၿမဲတက္တက္ႂကြႂကြ ႐ႊင္႐ႊန္းလန္းလန္းပဲ။ တစ္ခုေတာ့ ႐ွိတယ္။ ေဖေဖ ေရာဂါရၿပီးကတည္းက ေမေမ သနပ္ခါးမလူးေတာ့ဘူး။ ေဖေဖကလည္း စိတ္က သာ မမွန္ဘူးဆုိတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ သားသမီးေတြ စာဖတ္ဖုိ႔ မွန္ေျပာင္းနဲ႔ ဖလ္မီးအိမ္ကုိ တုိက္ခၽြတ္ ေရနံဆီထည့္ၿပီးၿပီ။ ညဦး ဘုရား႐ွိခုိးၿပီး ေမာင္ႏွမေတြအားလံုး ဖလ္မီးအိမ္အလယ္ထားတဲ့ စားပြဲ၀ုိင္း မွာ ေက်ာင္းစာၾကည့္ရတယ္။ ေက်ာင္းစာၿပီးရင္ အိမ္လယ္က ေကာ္ေဇာခင္းထားတဲ့၀ုိင္းမွာ ႀကိဳက္တဲ့ စာဖတ္၊ ေမေမကလည္း ဖတ္၊ ေဖေဖကေတာ့ အဂၤလိပ္စာပဲ ဖတ္တယ္။
မစုတုိ႔ဆုိ ေလးတန္းေလာက္ကတည္းက ျမန္မာ့အလင္း၊ သူရိယ သတင္းစာေတြဖတ္၊ သတင္းစာ ေတြ ထဲပါတဲ့ အခန္းဆက္ ၀တၳဳ႐ွည္ေတြဖတ္၊ ဦးလွ ရဲ႕ ႀကီးပြားေရးမဂၢဇင္း၊ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳရဲ႕ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္၊ ဒဂုန္မဂၢဇင္း၊ တုိးတက္ေရးမဂၢဇင္းေတြလည္း ဖတ္ ရတယ္။ ဇ၀န မဟာေဆြကေန ျမမ်ိဳးလြင္တုိ႔ေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြနဲ႔ ၂ ပဲတန္ ၀တၳုေတြကအစ စာအုပ္မ်ိဳးစံု ဖတ္ ရတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ညေတြက်ေတာ့ ေမာင္ႏွမ ေတြ အိမ္ေရွ႕လမ္းမႀကီးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေဆာ့တာပါပဲ။
၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပံုေရာက္ေတာ့ မစုက ၁၃ ႏွစ္သမီး၊ ၇ တန္းမွာ စာသင္ဆဲ။ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္း သူျဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မစုတုိ႔ ဖတ္တာေတြဟာ နဂါးနီ တုိက္ထုတ္ ဖိလစ္ပုိင္အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဂ်ိဳေဆ ရီေဇာ္၊ တူရကီက အတာတတ္၊ အုိင္ယာလန္ လြတ္ေျမာက္ေရး ေခါင္းေဆာင္ မုိက္ကယ္ေကာလင္း၊ ဒင္ဘရင္း စသည္တုိ႔ အေၾကာင္းေတြနဲ႔တကြ အုိင္ယာလန္အေရးေတာ္ပံုစတဲ့ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ထက္သန္ မယ့္ စာအုပ္ေတြဖတ္ရတယ္။ ေမေမ ေ႐ြးေပးတာေတြပါ။ အဲဒီတုန္းက တုိ႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးဟာ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ျပင္းထန္စြာ လႈပ္႐ွားေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ မစု အစ္ကုိ အႀကီးဆံုး သခင္ေမာင္ေမာင္ က ၀ါးခယ္မ လက္ရံုးတပ္ဗုိလ္မုိ႔လုိ႔ လက္ရံုးေမာင္ေမာင္လည္း ေခၚ တယ္။ ဂ်ပန္ေခတ္က မႏၱေလးမွာ အေနာက္ေျမာက္တုိင္းမွဴး ဗုိလ္ဗထူးရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ ဒုတိယတုိင္းမွဴး အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့တာပါ။
မစုတုိ႔က ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္ေတြဆုိေတာ့ သခင္ေတြနဲ႔ လက္တဲြၿပီး လူထုတရားပဲြေတြေဟာတယ္။ နယ္ ကုိလည္း စည္းရံုးေရးဆင္းၾကတယ္။ အဲဒီတုန္းက သခင္တစ္ေယာက္ဟာ စင္ျမင့္ေပၚေရာက္လုိ႔ စကားေျပာ ရင္ ၿဗိတိသွ်အစုိးရ ကုိ ဆဲေတာ့တာပဲ။ သိပ္ၾကမ္းတာပဲ။
ေမေမက အိမ္ေရာက္ရင္ မစုတုိ႔ ေမာင္ႏွမေတြကုိ ေျပာတယ္။
" သမီးတုိ႔ သားတုိ႔ တရားေဟာရင္ ၿဗိတိသွ်လူမ်ိဳးေတြဟာ ျမန္မာျပည္ကုိ ဘယ္လုိ သိမ္းပိုက္ခဲ့တယ္။ သစ္ ေတာေရနံစပါး ေက်ာက္သံပတၱျမားေတြကုိ ဘယ္လုိယူတယ္၊ ေရနံေတြကုိ ယူၿပီး ေရနံေျမအလုပ္သမား ေတြၾကေတာ့ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ အခန္းေလးထဲမွာ လူစဥ္မီေအာင္ မေနရဘူး စတဲ့ဟာေတြကုိ အက်ိဳးေၾကာင္းျပၿပီး အဂၤလိပ္ေတြ ေသြးစုပ္တာ၊ ဖိႏွိပ္တာေတြကုိ ေျပာရမယ္။ ဟုိသခင္ ... လုိ ဆဲေရးတာ၊ ဖရုႆ၀ါစာ ၾကမ္းတမ္းရုန္႔ရင္းတဲ့ စကားလံုးေတြ မသံုးရဘူး"တဲ့။
" ၿပီးေတာ့လည္း ႏုိင္ငံေရးမွာ တေဇာက္ကန္းမလုပ္ရဘူး။ အုိင္ယာလန္ အေရးေတာ္ပံုၾကည့္ မုိက္ကယ္ ေကာလင္းဟာ ဆင္ျခင္တံုတရားရွိတယ္။ ဒင္ဘရင္းက တေဇာက္ကန္း" စတဲ့ အေၾကာင္းေတြကုိ သူကုိယ္ တုိင္ သင္ေပးပါတယ္။ မစုအစ္ကုိ အငယ္ဆံုး သခင္လွေမာင္က ရန္ကုန္ဌာနခ်ဳပ္ တုိ႔ဗမာအစည္းအရံုးမွာ သခင္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ပီေအအျဖစ္ သခင္သက္တင္၊ သခင္ေသာင္းစိန္တုိ႔နဲ႔ လုပ္ပါတယ္။
ပတ္၀န္းက်င္က ဘာေျပာသလဲဆုိရင္ ...
" မသိန္းတင္ဟာ လင္ကလည္း ဒုကၡိတ၊ စီးပြားေရးကလည္း နလံမထူ၊ စားစရာမရွိတာေတာင္ သားေတြ၊ သမိးေတြကုိ ႏုိင္ငံေရးပဲ လုပ္ခုိင္းတယ္။ သခင္ဆုိတာ ထမင္းငတ္မ်ိဳး၊ မသိန္းတင္တုိ႔အိမ္ကုိ သားသမီးေတြ မလႊတ္နဲ႔၊ သခင္ေတြ ျဖစ္ကုန္လိမ့္မယ္" ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိကုိ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ မစုတုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြကလည္း မစုတုိ႔အိမ္ လာတာပဲ။ တခ်ိဳ႕လည္း သခင္ေတြျဖစ္၊ တခ်ိဳ႕လည္း ေက်ာင္းသားသမဂၢ၀င္ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ႏုိင္ငံေရးကုိ တက္တက္ႂကြႂကြ ေဆာင္႐ြက္ၾကတာပဲ။ ကမၻာစစ္ႀကီးအေနာက္မွာ စလာပါၿပီ။ တုိ႔ဗမာ အစည္းအ႐ံုးက သာယာ၀တီမွာ ညီလာခံ က်င္းပတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။
" စစ္ႀကီးၿပီးရင္ ၿဗိတိသွ်အစုိးရဟာ ျမန္မာျပည္ကုိ လြတ္လပ္ေရးေပးပါ့မယ္လုိ႔ဟာ တုိ႔ဗမာအစည္းအရံုး သခင္ေတြရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈမွာ မပါ၀င္ေတာ့ပါဘူး။ ျဗိတိသွ် အစုိးရဆန္႔က်င္ေရးကုိ ေနာင္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး"လုိ႔ ၀န္ခ် ေတာင္းပန္စာ ေရးၾကတယ္။ အဲဒီလုိေရးတဲ့ သခင္တခ်ိဳ႕ကုိ ေထာင္က လႊတ္လုိက္တယ္။
ေဖေဖက ကုိကုိဟာ သူ႔သားအႀကီးဆံုးဆုိေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္တယ္။ အဲဒီ မစုေျပာခဲ့တဲ့နည္းနဲ႔ သခင္တစ္ ေယာက္ လြတ္လာတာေတြ႕ေတာ့ ေမေမ့ကုိ ေဖေဖက ေျပာတယ္။
" တင္တင္ သခင္ ... ဟာ အစုိးရကုိ ၀န္ခ်ေတာင္းပန္လုိ႔ ေထာင္က ထြက္ရၿပီ။ ေမာင္ေမာင္လဲ ဒီလုိစာမ်ိဳး ေရးၿပီး ထြက္ေအာင္လုပ္မယ္။ နယ္ပုိင္ ကုိ သြားေတြ႕မယ္" လုိ႔ ေျပာတယ္။ ဒီစကားလည္းၾကားေရာ ေမေမ က ထခုန္တယ္။ ေမေမဟာ ေဖေဖ့ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မရုိမေသ မေျပာဘူး၊ မလုပ္ဘူးေတာ့ မစုတုိ႔ အံ့ အားသင့္ၿပီး အိမ္သားေတြ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမဆီ ေျပးသြားၾကတယ္။ ေမေမက ျပန္ေျပာတာကုိ ၾကားရပါ တယ္။
" ေမာင္ေမာင္ဟာ ကၽြန္မဗုိက္ထဲက ေမြးတာ၊ ကၽြန္မသားဟာ ဒီၿဗိတိသွ်အစုိးရကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ဒူးမေထာက္ဘူး မွတ္ပါ။ ေနာင္ ဒီစကား မေျပာပါနဲ႔ "လုိ႔ ေမေမက ေျပာေတာ့မွ ေဖေဖလည္း ၿငိမ္သြား တယ္။
မစု ဆုိလုိခ်င္တာက မစုတုိ႔အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရး က်ဆင္းတာဟာ တျဖည္းျဖည္းမဟုတ္ဘဲ ရုတ္တရက္ႀကီး ေျပာင္းလဲ သြားတာပါ။ ျဗဳန္းစားႀကီးဆုိေတာ့ ခံရတာ ျပင္းထန္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမေမဟာ သားသမီး ေတြကုိ ဆင္းရဲသြားတဲ့ ဘ၀မွာ ဖရုိဖရဲနဲ႔ နစ္ျမဳပ္မသြားေစရဘူး။ စိတ္ဓာတ္မပ်က္ျပားေအာင္ ဗဟုသုတ ရေစ ေအာင္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ထက္သန္တဲ့ စာေတြ ဖတ္ခုိင္း၊ လြတ္လပ္စြာ စာဖတ္၊ လြတ္လပ္စြာ မိသားစု ေဆြး ေႏြးေဟာေျပာ။ လြတ္လပ္စြာ ကစားေစခဲ့ၿပီး အရြယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေရးလုိင္းေပၚ တင္ေပးလုိက္ တယ္။
ေမေမရဲ႕ စကားက ငယ္ငယ္က ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့ရတာကုိ ျပန္မလြမ္းနဲ႔၊ လက္ရွိဘ၀ကုိ ရဲရဲရင္ဆုိင္ပါတဲ့။
အဲဒီလုိ စိတ္ဓာတ္ျမွင့္တင္တဲ့စကားေတြနဲ႔ သြန္သင္ဆံုးမၿပီး ႏိုင္ငံေရးမွာ အျမင္မွန္ရေအာင္ လုပ္ခဲ့လုိ႔ မစုတုိ႔ ေမာင္ႏွမ ေတြ ေငြသာဆင္းရဲတယ္၊ စိတ္ဓာတ္မဆင္းရဲခဲ့ဘူး။ စိတ္ဓာတ္လည္း မက်ခဲ့ဘူး။
မစုေျပာခဲ့တဲ့ အီဗရာဟင္လင္ကြန္းလုိ မစုဟာ သမၼတႀကီး မျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေမေမ့ရဲ႕ အေျခခံ သြန္သင္ ဆံုး မခဲ့မႈေၾကာင့္ ခင္ႏွင္းယုဆုိတဲ့ ကေလာင္တစ္ေခ်ာင္းပုိင္ခဲ့တာဟာ ေမေမ ေျမွာက္ေပးတဲ့ ေျမေတာင္ ေၾကာင့္ပါပဲ။
စိတၱဇေ၀ဒနာသည္ ေဖေဖ့အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာပါရေစ။ ေဖေဖ့တန္ဖုိးကုိ သိတဲ့ေန႔လုိ႔ ဆုိရမယ္။ မစု ၅ ႏွစ္သမီးက ေဖေဖဟာ အလုပ္ကထြက္၊ စိတၱဇေ၀ဒနာသည္ဘ၀နဲ႔ ေနလာခဲ့ရတဲ့ေဖေဖဟာ တျခား ဖခင္ မ်ား လုိ တုိင္းမင္းႀကီး ဦးဘ၊ အေရးပုိင္ႀကီးဦးဘ၊ လယ္ပုိင္႐ွင္ႀကီးဦးဘ၏ သားသမီးမ်ား ဆုိၿပီး ဂုဏ္ရွိန္ အရိပ္အာ၀ါသ သားသမီးေတြကုိ မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါတင္မဟ္ုတ္ ေျမတစ္လက္မ ေရႊတစ္ေရြးသား အေမြ မေပးႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။
သုိ႔ေသာ္ တစ္ေန႔မွာ -
မစု ငယ္ငယ္ ၃ တန္းေလာက္မွာ မစုမွာ သူငယ္ခ်င္း မႀကီးစိန္ဆုိတာ ရွိတယ္။ သူတုိ႔က ဘုရားႀကီး၀က ပန္းဆုိင္မွာေနတယ္။ သူ႔အေမက ပန္းေရာင္း၊ သူ႔အေဖက ရံုးစာေရးလုပ္ပါတယ္။
မစုတုိ႔အိမ္က ၀ါးခယ္မ ဘုရားႀကီးလမ္းမွာ သူတုိ႔အိမ္နဲ႔ မစုတုိ႔က သိပ္မေ၀းဘူး။ တစ္ညဦးမွာ သူ႔ေမာင္ေလး လက္ဆဲြၿပီး အိမ္ကုိေရာက္လာတယ္။ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုး ငုိလုိ႔၊ ေမေမက ဆီးေမးတယ္။
" သမီးတုိ႔ ဘာျဖစ္တာလဲတဲ့ "
" သူတုိ႔ေဖေဖ ရံုးကအျပန္ အရက္မူးလာၿပီး အေမ့ကုိ ရုိက္ေနတယ္။ အေမ့ရုိက္ၿပီးရင္ သူတုိ႔ကုိ ရုိက္မွာမုိ႔၊ အေမက မစုတုိ႔အိမ္ သြားပုန္းေနဆုိလုိ႔ လာတာတဲ့" ေမေမက မစုကုိပါ ေခၚၿပီး သူတုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ ကုိ မစုအိပ္ခန္းထဲ ေခၚလာၿပီး ျခင္ေထာင္ထဲ သြင္းထားတယ္။ ေမာင္ေလးကလည္း ငုိၿပီး တုန္ေနတယ္။ မႀကီးစိန္ကလည္း ငုိေနတယ္။ ေတာ္ၾကာေတာ့ ေမာင္ေလးက အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ မႀကီးစိန္လည္း အငုိတိတ္ပင္မယ့္ အိပ္လုိ႔ရပံု မေပၚဘူး။ မစု သူတုိ႔ေမာင္ႏွမၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေၾကာက္ေနတယ္။ ညဥ့္ နက္ေတာ့မွ ေမေမက ျခင္ေထာင္လာမတယ္။
" သမီး မႀကီးစိန္တုိ႔ေမေမ လာေခၚၿပီ၊ သူ႔အေဖ အိပ္သြားၿပီတဲ့ လာၾက" ဒီေတာ့မွ ေမာင္ေလးကုိႏိႈးၿပီး မစုတုိ႔ ျခင္ေထာင္ထဲက ထြက္လာရတယ္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္ အေမ့လက္ကုိဆဲြၿပီး ထြက္ သြားၾကတယ္။ သူ႔အေမက ေက်းဇူးတင္စကား ေျပာသြားပါတယ္။
မႀကီးစိန္တုိ႔ ေမာင္ႏွမဘ၀ဟာ ဒီတစ္ညေနထဲ မဟုတ္ဘူး။ ညဦးတုိင္းလုိလုိ အိမ္နားနီးခ်င္း တစ္အိမ္ၿပီး တစ္အိမ္သြားအိပ္ရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ညဦးေတြဟာ မသာယာလုိက္တာ၊ မၿငိမ္းခ်မ္းလုိက္တာ။ မစု ဒီေတာ့မွ ေဖေဖ့ ကုိ ေက်းဇူးတင္လုိက္တာ။ စိတၱဇေ၀ဒနာသည္ျဖစ္ၿပီး ဘာရာထူးဂုဏ္မွ မရွိတဲ့သူ ဒါေပမယ့္ သားသမီး ေတြကုိ လက္ဖ်ားနဲ႔မတုိ႔ဘူး။ မႀကီးစိန္တုိ႔ ေဖေဖလုိ ေဖေဖဟာ အရက္ေတြမူးၿပီး သားမယားကုိ ရုိက္ႏွက္ ေနရင္ မစုတုိ႔ မိသားစုညေနဟာ မႀကီးစိန္တုိ႔လုိပဲ သာယာမွာ မဟုတ္ဘူး။
အခုေတာ့ မစုတုိ႔ ညဦးေတြဟာ ဘုရားရွိခုိး၊ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္မွာ စာၾကည့္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ အိမ္ေရွ႕ လမ္းမ သြားကစားပဲ။ အိပ္ရာ၀င္ခါနီး အဘုိးအဘြား ေဒၚႀကီး ေဒၚေလး မိဘေတြ ကန္ေတာ့၊ အိပ္ရာ၀င္ ေအးခ်မ္းလုိက္တာ။
ဒီအေၾကာင္းကုိ " ေျမတစ္လက္မ၊ ေရႊတစ္ေရြးသား" ဆုိၿပီး ေဆာင္းပါး န၀ေဒးထဲမွာ ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။
လူငယ္ေတြပ်က္စီးတာ စိတ္ဓာတ္ဖရုိဖရဲျဖစ္ရတာဟာ ဆင္းရဲျခင္းက အဓိကအေၾကာင္းလုိ႔ ဖြင့္ဆုိလုိ႔ မရပါဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ သားသမီး၊ ဂုဏ္ႀကီးရွင္ လူငယ္ေတြ ပ်က္စီးေနတာျပည့္လုိ႔။ သုိ႔ေသာ္ ဆင္းရဲျခင္း ဟာ အက်င့္စာရိတၱကုိ ပ်က္စီးေစေသာ အေၾကာင္းမ်ားအနက္က တစ္ခ်က္ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ ဒဏ္ကုိ မခံႏုိင္လုိ႔ အေမနဲ႔အေဖ ရန္ျဖစ္ေနရင္လည္း သားသမီးေတြ စိတ္ဆင္းရဲရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ဟာ ရန္မျဖစ္ဘဲ ေအးခ်မ္းစြာ မစုတုိ႔ သားသမီးေတြကုိ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္လုိ႔ ဆင္းရဲတာကုိေတာင္ မစုတုိ႔ ေမ့ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့မိသားစု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး ဦးသုခလုိေတာ့ အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေၾကကဲြ၀မ္းနည္းစရာ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ေမေမ ဟာ ၅၃ ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ၿပီး ေဖေဖက ၈၆ ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္တယ္။ မိဘကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုဖုိ႔ ဆုိတာက မိဘကလည္း သက္ရွိထင္ရွား ရွိေနဦးမွ၊ သားသမီးျပဳစုတာကုိ ခံယူရတဲ့ အေျခအေနရွိမွ၊ သားသမီး မွာလည္း ျပဳစုႏုိင္တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေငြေၾကးရွိမွ မိဘကုိ လုပ္ေကၽြးႏိုင္တာပါ။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္ ေတြဟာ မစုက ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုႏုိင္တဲ့အခ်ိန္မုိ႔ သူတုိ႔လည္း ကံေကာင္းတယ္၊ မစုလည္း ကံ ေကာင္းတယ္။
တစ္ခုပဲ ေဖေဖနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေနာင္တရမိတယ္။ ေမေမဆံုးၿပီး မစုတုိ႔ ညီအစ္မေတြ ေဖေဖနဲ႔ ေနရတယ္။ မစု က ရံုးတက္၊ မမကေတာ့ အိမ္မွာ စက္ခ်ဳပ္ ပန္းထုိး၊ ညီမငယ္ ႏုႏုက ေက်ာင္းတက္၊ မစုတုိ႔ရံုးက ေက်ာင္း ကျပန္လာရင္ ေဖေဖ့ကုိ မ်က္ႏွာျပရတယ္။ " ေဖေဖ မစု ျပန္လာပါၿပီ" လုိ႔ ေျပာရတယ္။ သူကလည္း သမီး ေတြ ျပန္မေရာက္မျခင္း ေမွ်ာ္ေနတာပဲ။
ဂြတၱလစ္ၿခံေရာက္ေတာ့ သူက စုိက္ပ်ိဳးတာ ၀ါသနာပါတယ္။ မစုက ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္လွဲ ေနတယ္။ သူ သစ္ပင္စုိက္ပ်ိဳးၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာရင္း သမီးေတြ ျပန္ခ်ိန္ဆုိတာ သိတယ္။ အိပ္ခန္းထဲ ၀င္ရွာ တာပဲ။ မစုကုိ ေတြ႕ရင္ ...
" အစုေရ ျပန္လာၿပီလားေဟ့၊ သမီးရယ္ ျပန္လာတာ ေဖေဖ့ကုိ ေျပာေရာေပါ့ "လုိ႔ ေအာ္ေတာ့တာပဲ။ ၀မ္း သာအားရ ေအာ္တယ္။ နားမၾကားသူဆုိေတာ့ ေအာ္ေျပာတတ္တာေပါ့။
မစုက တစ္ေန႔ မစုညီမ ႏုႏုေဆြကုိ ေျပာမိတယ္။ " ေဖေဖ ကလဲကြယ္၊ တုိ႔လဲ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ရံုးက ျပန္ လာရင္ သူ႔ကုိ မ်က္ႏွာျပမွ၊ မျပရင္ မႀကိဳက္ဘူးလုိ႔" ေဖေဖရဲ႕ ႀကိဳဆုိမႈ ေမွ်ာ္ေနမႈကုိ တန္ဖုိးမထားဘဲ ေျပာမိ တယ္။ အခုေတာ့ ၀ဋ္လည္ပါၿပီ။ အခု ေဖေဖတုိ႔ ေမေမတုိ႔ မရွိေတာ့ဘူး။ မစုရဲ႕ အိမ္ႀကီးကုိေရာင္းၿပီး သမီး ၀ယ္ေပးတဲ့ အခုအိမ္ေလးမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနတယ္။ အေဖာ္ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။
ဒီ မႏၱေလးလာရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ခရီးတစ္ခုခုကုိ ထြက္ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ အ၀င္း(ကလ်ာ)နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထြက္ေလ့ ႐ွိတယ္။ ျပန္လာရင္ သူ႔အိမ္ကုိ ကားအရင္၀င္တယ္။ သူေရာက္တယ္ဆုိ " အေမ ျပန္လာၿပီေဟ့ " ဆုိၿပီး သူ႔ ခင္ပြန္း ဦးစိန္ႀကီး ကအစ သားေတြ၊ ေခၽြးမေတြ၊ ေျမးေတြ၊ တူ တူမေလးေတြ ဆီးႀကိဳလုိက္ၾကတာ ကၽြတ္ကၽြတ္ ညံေနတာပဲ။ သူ႔ကုိခ်ၿပီး မစုအိမ္ေရာက္တဲ့အခါ အိမ္ေဖာ္ကေလးမေလးက ၿခံတံခါးဖြင့္ေပး တယ္။ မစုရဲ႕ အိမ္ထဲ၀င္လုိက္ေတာ့ အိမ္ႀကီးက တိတ္ဆိတ္လုိ႔ ႀကိဳဆုိမယ့္သူလည္း မရွိဘူး။ ဒီေတာ့မွ ...
" အစု ေရ ျပန္လာၿပီလားေဟ့ "ဆုိတဲ့ ေဖေဖရဲ႕ ၀မ္းသာအားရ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲႀကိဳဆုိတဲ့ အသံ ကုိ ၾကား ေယာင္တယ္။ ဒီအသံရဲ႕ တန္ဖုိးကုိလည္း နားလည္ၿပီး လြမ္းလုိက္တာေလ။ " ေဖေဖေရ သမီး၀ဋ္လည္ၿပီ။ ေဖေဖ့အသံ ရဲ႕ တန္ဖုိးကုိလည္း နားလည္ပါၿပီ" လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာမိတယ္။
တကယ္ပါပဲ။ " အစုေရ ျပန္လာၿပီလားေဟ့ " လုိ႔ ႀကိဳဆုိႏႈတ္ဆက္သံဟာ တကယ့္ကုိ စိ္တ္ဓာတ္တက္ႂကြ ေစတဲ့ အသံျဖစ္ပါတယ္။
မစု နိဂံုးခ်ဳပ္ေျပာခ်င္တာက အေမဟာ အနီးကပ္ျပဳစုၿပီး တာ၀န္ပုိယူရလုိ႔ " အေမေန႔ " အျဖစ္ အထူးဂုဏ္ ျပဳၾက ေသာ္လည္း အေဖရွိမွ အေမ ရွိရမွာပါ။
အိမ္ေထာင္စု တစ္ခုဟာ တုိင္းျပည္တစ္ျပည္လုိပဲ၊ တုိင္းျပည္မွာ ၀န္ႀကီးဌာန အသီးသီးရွိတယ္။ ကာကြယ္ေရး၊ ဘ႑ာေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာနေတြက အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီလုိပဲ ျပည္ထဲေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ ၀န္ႀကီးဌာန ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။
ခင္ႏွင္းယု
ဆက္ရန္
.
No comments:
Post a Comment