ဝင္းေဖဝင္း ဘာသာျပန္ မနက္ျဖန္အတြက္ ဒီကေန႕ အပိုင္း (၂၇)

(၃၁)
ပါရီၿမိဳ႕

ဇူလုိင္လ ၉ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႔ မြန္းတည့္ခ်ိန္ ...
သီးသန္႔ ႐ံုးခန္းကေလးထဲတြင္ ထုိင္ေနေသာ ဂန္သာက ေျပာလုိက္သည္။
" မဒရစ္မွာ ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္ရပ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ မင္းဘယ္လုိ ခံစားရမယ္ဆုိတာ ငါ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ထေရစီ၊ ဒါေပမယ့္ ဂ်က္က အလ်င္ ေရာက္သြားတာပဲ "
" မဟုတ္ဘူး၊ ကမန္မကအလ်င္၊ ဂ်က္ကေနာက္မွ "
ထေရစီ က ျပင္ေျပာေပးလုိက္သည္။

" အင္းေလ၊ ဒါေပမယ့္ ပန္းခ်ီကားကုိ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ ေပးႏိုင္တဲ့လူက ဂ်က္စတီဗင္ပဲ မဟုတ္လား၊ အခုဆုိရင္ "ပြာတုိ"ပန္းခ်ီကားဟာ ငါ့ဆီက ၀ယ္မယ့္ ေဖာက္သည္ဆီကုိ ေရာက္ေနၿပီ "
တကယ္ေတာ့ "ပြာတုိ" ပန္းခ်ီကားႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ထေရစီ၏ ႀကံစည္ႀကိဳးပမ္းခ်က္အားလံုးမွာ ေအာင္ ျမင္ၿပီးခါမွ ဂ်က္စတီဗင္၏ တပတ္႐ုိက္ျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသည္။
ေခါင္းတံုးေပၚ ထိပ္ကြက္ျခင္းကုိ ခံလုိက္ရသည္။
ထေရစီ က အခက္အခဲမ်ား အႏၱရာယ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆုိင္ ႀကိဳးပမ္းေနသည္ကုိ ဂ်က္က အသာထုိင္ၾကည့္ေနခဲ့ သည္။
ေအာင္ျမင္ေသာ အခါက်မွ ဆုလာဘ္ႀကီးကုိ သူက အသာ ၀င္ယူသြားသည္။

ထေရစီအဖုိ႔ ဂ်က္ကုိ မည္သုိ႔မဆ မေက်ႏိုင္ေအာင္ ခံစားေနရသည္။ မိမိအား ခ်စ္မူခ်စ္ရာ ခ်စ္ပ်ဴငွာျဖင့္ ပိပိ ရိရိ ဟန္ေဆာင္လႈပ္႐ွားခဲ့သည့္ ဂ်က္အေပၚ ဖလာမင္ဂုိက ပဲြၾကည့္သည့္ညက စိတ္ကစားမိခဲ့သျဖင့္ ထေရစီ ကုိယ့္ကုိယ္ ကုိ ျပန္႐ွက္လာမိသည္။
" ကၽြန္မ လူတစ္ေယာက္ကုိ သတ္ဖုိ႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးခဲ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဂ်က္စတီဗင္ကုိေတာ့ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ႀကီး သတ္မိလိမ့္မယ္ထင္တယ္ "
ထေရစီ က ဂန္သာကုိ ေျပာလုိက္သည္။
" အုိ ... ဒီ အခန္းထဲမွာေတာ့ မသတ္ပါနဲ႔ေနာ္၊ အခု သူဒီကုိ လာေနၿပီ "
ဂန္သာ က ေလသံေပ်ာ့ကေလးႏွင့္ ျပန္ေျပာသည္။

" သူ ... ဘာျဖစ္တယ္ "
ထေရစီ ထုိင္ရာက ၀ုန္းခနဲ ထမိလ်က္သားျဖစ္သြားသည္။
" မင္းအတြက္ အလုပ္တစ္ခု ႐ွိတယ္လုိ႔ ငါေျပာထားသားပဲ၊ အဲဒီအလုပ္မွာက အတူတဲြလုပ္ဖုိ႔ အေဖာ္တစ္ ေယာက္လုိမယ္၊ ငါ အႀကံေပးခ်င္တာက ဂ်က္ဟာ မင္းနဲ႔တဲြလုပ္ဖုိ႔ အသင့္ေတာ္ဆံုး တစ္ေယာက္ ... "
" အုိ ... လွ်ာေပၚျမက္ေပါက္ၿပီး ငတ္ေသသြားပါေစ ဂ်က္စတီဗင္ဟာ ႐ြံ႕႐ွာစက္ဆုပ္စရာ အေကာင္းဆံုး လူ တစ္ေယာက္ ... "
" အား ... ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ကုိ ေျပာသံၾကားလုိက္ရသလားလုိ႔ ထေရစီ ဒါလင္၊ မင္း ခါတုိင္းထက္ေအာင္ ပုိလွ ေနပါလား၊ မိတ္ေဆြႀကီး ဂန္သာ၊ က်န္းဂန္သာလုိ႔ မာရဲ႕ေနာ္ "
ဂ်က္စတီဗင္က ထေရစီ ေနာက္ဘက္ တံခါး၀မွ ေပၚလာၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
ဂ်က္ ႏွင့္ ဂန္သာတုိ႔ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။

ထေရစီမွာ မတ္တတ္ရပ္လ်က္က ေဒါပြေနမိသည္။
" မင္း ငါ့ကုိ အေတာ္ ေဒါပြေနတယ္ ထင္တယ္ "
ဂ်က္က ထေရစီကုိ ေမးလုိက္သည္။
" ေဒါပြတယ္ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ ... "
ထေရစီသည္ မည္သုိ႔ ဆက္ေျပာရမည္ကုိပင္ စကားလံုး ႐ွာမရေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
" ထေရစီ ... မင္းရဲ႕ အႀကံအစည္နဲ႔ လုပ္ပံု ကုိင္ပံုဟာ တကယ့္ကုိပဲ ေျပာင္ေျမာက္ ေသသပ္လွပါတယ္၊ ခ်ီး က်ဴးစရာ ေကာင္းလွပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းအမွားကေလးတစ္ခု လုပ္မိသြားတယ္၊ လက္ညိဴးတစ္ေခ်ာင္း မ႐ွိတဲ့ ဆြစ္အမ်ိဳးသား ကုိ ဘယ္ေတာ့မွ မယံုေလနဲ႔ "
ထေရစီ သည္ မသိမသာ သက္ျပင္းခ်လုိက္ၿပီး ေဒါသကုိ မနည္း မ်ိဳသိပ္ပစ္လုိက္ရသည္။

ထေရစီက ဂန္သာဘက္သုိ႔ လွည့္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
" ဂန္သာ ... ကၽြန္မ ႐ွင္နဲ႔ ေနာက္မွ ေဆြးေႏြးေတာ့မယ္ "
" ထေရစီ "
" ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူပါမယ့္ အလုပ္ဆုိရင္ ကၽြန္မ မလုပ္ခ်င္ဘူး "
" ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ့္ အစီအစဥ္ကေလးေတာ့ နားေထာင္ပါဦး "
" ဟင့္အင္း ... နားေထာင္စရာ မလုိေတာ့ ... "
" ေနာက္ သံုးရက္ၾကာရင္ ကမၻာေက်ာ္ ဒီဘီယား စိန္ကုမၸဏီႀကီးက ေဒၚလာ ေလးသန္းဖုိး႐ွိတဲ့ စိန္ထုပ္ ေတြ ကုိ ဒီ ပါရီၿမိဳ႕ကေနၿပီး အမ္စတာဒမ္ၿမိဳ႕ကုိ ျပင္သစ္ေလေၾကာင္း ကုမၸဏီက ကုန္တင္ ေလယာဥ္နဲ႔ ပုိ႔ လိမ့္မယ္၊ ငါ့ေဖာက္သည္တစ္ေယာက္ က အဲဒီ စိန္ေတြကုိ လုိခ်င္ေနတယ္ "

အဲဒီစိန္ေတြကုိ ေလဆိပ္အပုိ႔မွာ လမ္းကျဖတ္ၿပီး အပုိင္စီးေပါ့၊ ႐ွင့္မိတ္ေဆြဂ်က္ က လမ္းကျဖတ္ၿပီး အပုိင္စီး တဲ့ ဘက္မွာ ၀ိဇၨာပဲဟာ "
ထေရစီက အေငၚတူးလုိက္သည္။
ခါးသီးနာၾကည္းမႈက သူမ ေလသံတြင္ အထင္းသားေပၚေနသည္။
ထေရစီ သည္ ေဒါသျဖစ္လွ်င္ ပုိၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းလာသည္ဟု ဂ်က္ စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။
" ေလဆိပ္ အပုိ႔မွာေတာ့ ဘယ္လုိမွ ျဖတ္ယူလို႔ မရဘူး၊ အေစာင့္ အၾကပ္ အျပည့္ခ်ထားတာ၊ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ သြားေနတုန္း ေလယာဥ္ေပၚမွာ ျဖတ္ယူဖုိ႔ တုိ႔က ႀကံစည္ေနတာ "
ဂန္သာ က ေျပာလုိက္သည္။

" ေလယာဥ္ပ်ံ သြားေနတုန္း ဟုတ္လား၊ ကုန္တင္ေလယာဥ္ေပၚမွာ ျဖတ္ယူမယ္ဆုိပါေတာ့ "
ထေရစီ က ဂန္သာကုိ တအံံတၾသၾကည့္ရင္း ေမးလုိက္သည္။
" ကုန္တင္ ေသတၱာေတြထဲမွာ ၀င္ပုန္းၿပီး လုိက္ႏိုင္မယ့္ ကုိယ္ခႏၶာ ေသးေသး သြယ္သြယ္တစ္ေယာက္တုိ႔ လုိေနတယ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံ ေလထဲမွာ ပ်ံသန္းၿပီး သြားေနတုန္း အဲဒီလူက သူ႔ ေသတၱာထဲက ထြက္လာရမယ္၊ အဲဒီထဲက စိန္ထုပ္ေတြကုိ ယူၿပီးေတာ့ အသင့္ပါသြားမယ့္ စိန္အတု အထုပ္နဲ႔ အစားထုိးရမယ္၊ ၿပီးေတာ့ မူလ က သူပါလာတဲ့ ကုန္ေသတၱာထဲ ျပန္၀င္ၿပီး ပုန္းေန႐ံုပဲ "
" ကၽြန္မက ကုန္ေသတၱာထဲ ၀င္လုိ႔ရေလာက္ေအာင္ ခႏၶာကုိယ္ ေသးလုိ႔လား "
" ဒါတင္ မကပါဘူး၊ တျခား အခ်က္ေတြလဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ထက္ျမက္ၿပီး ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ သတၱိ႐ွိ႐ွိလုပ္ ႏုိင္မယ့္ အရည္အခ်င္းေတြေၾကာင့္လဲ မင္းကုိ လုိခ်င္တာပါ "
ဂန္သာက ေျပာသည္။

ထေရစီသည္ မတ္တတ္ရပ္လ်က္ကပင္ စဥ္းစားေနသည္။
" အစီအစဥ္ကုိေတာ့ ႀကိဳက္ပါတယ္ ဂန္သာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ မႀကိဳက္တာကေတာ့ သူနဲ႔အတူ လက္တဲြ လုပ္ရမွာပဲ။ သူက လူလိမ္ လူေကာက္ "
" တုိ႔အားလံုးဟာ လူ႐ုိးလူေျဖာင့္ေတြမွ မဟုတ္ဘဲ၊ အားလံုး လူလိမ္လူေကာက္ေတြခ်ည္းပဲ ဥစၥာ၊ အတူတူနဲ႔ အႏူႏူပါပဲကြာ၊ ဂန္သာက သူေျပာတဲ့ကိစၥကုိ တုိ႔လုပ္ေပးႏုိင္ရင္ ေဒၚလာ တစ္သန္း ေပးမယ္တဲ့ "
" ေဒၚလာ တစ္သန္း ဟုတ္လား ဂန္သာ "
ထေရစီ က ဂန္သာကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ေမးလုိက္သည္။

" မင္းတုိ႔ တစ္ေယာက္ကုိ ေဒၚလာ ငါးသိန္းစီ ရမွာေပါ့ "
ဂန္သာက ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ေျပာလုိက္သည္။
" ေလဆိပ္ က ကုန္တင္တဲ့ေနရာမွာ ငါ့အဆက္အသြယ္႐ွိတယ္ေလ၊ သူက တုိ႔ကုိ ကူညီမယ္ေလ၊ ဒီလူက ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ရပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ တုိ႔ အစီအစဥ္က တကယ္ ျဖစ္ႏုိင္မွာပါ "
ဂ်က္က ထေရစီကုိ ႐ွင္းျပသည္။
" အဲ့ဒီလူက ယံုၾကည္ရတယ္လား၊ ႐ွင္ကေတာ့ မယံုၾကည္ရပါဘူး၊ ကဲ ... သြားဦးမယ္ ဂန္သာ "
ထေရစီ က ေျပာေျပာဆုိဆုိႏွင့္ အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေတာ့သည္။ ဂန္သာက သူမေနာက္ဘက္မွ လွမ္းၾကည့္ ေနရင္း ဂ်က္ ကုိ ေျပာလုိက္သည္။

" မဒရစ္က ကိစၥမွာ ခင္ဗ်ားကုိ သူတကယ့္ကုိ ေဒါသျဖစ္ေနတာပဲဂ်က္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကိစၥမွာ သူ ပါေတာ့မယ္ မထင္ဘူး "
" ကၽြန္ေတာ္ ထေရစီအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္၊ သူ လုပ္မွာပါဗ်ာ "
ပါရီၿမိဳ႕ကုိပတ္ၿပီး စိန္႔ျမစ္ထဲမွေန၍ ႐ႈခင္းမ်ား လုိက္ၾကည့္ေသာ အေပ်ာ္စီးအပန္းေျဖသေဘၤာ၏ ေဘးဘက္ စားပဲြတစ္လံုး တြင္ လူေလးေယာက္ထုိင္ၿပီး စကားေျပာေနသည္။
ထုိသူမ်ားမွာ ထေရစီ၊ ဂ်က္၊ ဂန္သာႏွင့္ ရာမြန္ေဗာဘန္းတုိ႔ ျဖစ္သည္။ ရာမြန္ေဗာဘန္းသည္ ျပင္သစ္ လူမ်ိဳး လူငယ္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ျပင္သစေလေၾကာင္း ကုမၸဏီ ကုန္တင္ဌာနမွ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ စိန္ ခုိးထုတ္ေရးအစီအစဥ္ ေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အခရာက်သူတစ္ဦးပင္ ျဖစ္သည္။

" ကုန္ေသတၱာေတြကုိ ေလယာဥ္ေပၚ မတင္ခင္ အေသ ခ်ိပ္ပိတ္လုိက္တာပဲ "
" ရာမြန္ေဗာဘန္းက ႐ွင္းျပသည္။
" ဒါျဖင့္ရင္ ကၽြန္မက အထဲကုိ ဘယ္လုိ လုပ္၀င္မလဲ "
ထေရစီကေမးသည္။
" အဲဒါက သံေသတၱာေတြေလ၊ သစ္သားေသတၱာေတြမွာ တဖက္က တာလပတ္ေတြနဲ႔ပိတ္တဲ့ ကုန္ေသတၱာ အေပ်ာ့လုိ႔ေခၚတာမွ ေလယာဥ္ေပၚတင္တယ္၊ ပိတ္ေတာ့လဲ ႀကိဳးနဲ႔ပဲ ခုိင္ခုိင္စည္းၿပီး ပိတ္တာ၊ လံုၿခံဳေရး႐ႈ ေထာင့္ အရေပါ့ဗ်ာ စိန္ေတြလုိ အဖုိးတန္ ကုန္စည္ေတြဆုိရင္ အခ်ိန္ကပ္ၿပီးမွ ေရာက္လာတယ္၊ ေလယာဥ္ ေပၚ ကုိ ေနာက္ဆံုးမွတင္တယ္၊ ေလယာဥ္ဆုိက္ရင္လဲ အလ်င္ဆံုး သယ္ခ်ရတယ္ "
" ဒါျဖင့္ စိန္ေတြက ကုန္ေသတၱာ အေပ်ာ့ထဲမွာ ပါလာမွာေပါ့ ဟုတ္လား "

" ဟုတ္ပါတယ္ မဒမ္ ... ခင္ဗ်ား ၀င္လုိက္လာမယ့္ ကုန္ေသတၱာအေပ်ာ့ကုိ စိန္ေတြပါမယ့္ ကုန္ေသတၱာ အေပ်ာ့ေဘးမွာ ကပ္ခ်ထားရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ စီစဥ္ထားမယ္၊ ေလယာဥ္ပ်ံသန္းေနတုန္း ခင္ဗ်ားလုပ္ရမွာ ကေတာ့ ေသတၱာရဲ႕ ႀကိဳးကုိျဖတ္၊ စိတ္ေတြပါတဲ့ ကုန္ေသတၱာကုိဖြင့္၊ စိန္အစစ္ေသတၱာကုိ စိန္အတု ေသတၱာနဲ႔ လဲယူၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ား ကုန္ေသတၱာထဲျပန္၀င္၊ ခင္ဗ်ား ေသတၱာကုိ ျပန္ပိတ္ ... ဒါပါပဲ "
ေဗာဘန္းက ႐ွင္းျပသည္။
ဂန္သာက ထပ္ျဖည့္ၿပီး ေျပာလာသည္။
" အမ္စတာဒမ္ကုိ ေလယာဥ္ဆုိက္ရင္ အေစာင့္ေတြက မင္းလဲထည့္ေပးလုိက္တဲ့ စိန္အတုေသတၱာကုိ စိန္ ေသြးသမားေတြဆီ သြားပုိ႔လိမ့္မယ္၊ စိန္အတုေတြမွန္း သူတုိ႔သိတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းဟာ အဲဒီတုိင္းျပည္က ျပည္ပကုိ သြားေနတဲ့ ေလယာဥ္တစ္စင္းေပၚ ေရာက္ေနလိမ့္မယ္၊ ငါေျပာတာယံုပါ၊ ဘာမွ အမွားအယြင္း အတိမ္းအေစာင္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး "

" ေယာဥ္ေပၚမွာ ေအးလြန္းလုိ႔ ေသြးခဲၿပီး ေသသြားႏိုင္ဘူးလား "
ထေရစီက ထပ္ေမးလုိက္သည္။
" အခု ကုန္တင္ေလယာဥ္ေတြက အလ်င္လုိ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အပူဓာတ္ေပးထားတယ္ေလ၊ ေမြးျမဴေရး တိရစၦာန္ေတြ မၾကာခဏ တင္ေနရတာဆုိေတာ့ အပူဓာတ္ ေပးရေတာ့တာပဲ၊ ခင္ဗ်ား နည္းနည္း က်ဥ္းက်ဥ္း က်ဳတ္က်ဳတ္ ေနရတာကလဲြလုိ႔ အားလံုး အဆင္ေျပမွာပါ "
ထေရစီ သည္ ေနာ္ကဆံုးတြင္ သူတုိ႔အစီအစဥ္ကုိ အစအဆံုး နားေထာင္ရန္ သေဘာတူလုိက္သည္။
နာရီပုိင္းမွ် က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း က်ဥ္းက်ဥ္း က်ဳတ္က်ဳတ္ ေနလုိက္႐ံုမွ်ျဖင့္ ေဒၚလာငါးသိန္းရမည္။ သူတုိ႔ အစီအစဥ္ကုိ ထေရစီ ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးမွ ဆန္းစစ္ၾကည့္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူမ ျမင္လာသည္။

ထေရစီသည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဂ်က္ မ်က္လံုးအစံုကုိ စုိက္ၾကည့္ၿပီး ...
" ေကာင္းၿပီေလ ... ကၽြန္မ လုပ္မယ္ " ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့သည္။
" ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မွာ အခ်ိန္ သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကုိက သေဘၤာတင္ဌာနမွာ လုပ္တယ္၊ သူက ကုန္ေသတၱာေပးမယ္၊ သူ႔ ကုန္ေလွာင္႐ံုမွာပဲ ခင္ဗ်ားကုိ ေသတၱာထဲထည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ေလဆိပ္ကုိ ပုိ႔ေပး လိမ့္မယ္ "
" ကၽြန္မအတြက္ မပူပါနဲ႔၊ အခ်ိန္က ဘယ္ေလာက္ ၾကာမွာလဲ "
" ေသတၱာထဲ၀င္ရမယ့္ ကုန္ေလွာင္႐ံုမွာ မနစ္အနည္းငယ္ၾကာမယ္၊ ေနာက္ၿပီး အမ္စတာဒမ္ကုိ ေလယာဥ္ ပ်ံသန္းခ်ိန္က တစ္နာရီ၊ အားလံုးေပါင္း တစ္နာရီ သာသာပါပဲ "
" ေသတၱာကေရာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးမလဲ "

" ခင္ဗ်ား ထုိင္လုိက္ႏိုင္သာေအာင္ေတာ့ ႐ွိပါတယ္၊ ခင္ဗ်ားကုိ အေရးအေၾကာင္းဆုိ ကာကြယ္ေပးႏုိင္မယ့္ ပစၥည္းေတြလဲ အထဲမွာ ပါဦးမွာပါ "
" မင္းအတြက္ လုိအပ္မယ့္ တျခား ပစၥည္းေတြလဲ ငါအသင့္ စီစဥ္ထားၿပီးသားပါ "
ဂ်က္က ၀င္ေျပာလုိက္သည္။
ထေရစီက ဂ်က္ကုိ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထုိးၾကည့္လုိက္သည္။
သူ႔ဘက္ကေတာ့ အပုိင္တြက္ထားပံုရသည္။

" ဒီမွာ ... ထေရစီ၊ ေဗာဘန္းက မင္းရဲ႕ႏိုင္ငံကူးလက္မွတ္မွာ ေဟာ္လန္ႏုိင္ငံ အ၀င္အထြက္ တံဆိပ္ အားလံုးရေအာင္ ႐ုိက္ေပးထားလိမ့္မယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းေဟာ္လန္က ျပႆနာမ႐ွိဘဲ ထြက္ႏိုင္တာေပါ့ "
အေပ်ာ္စီး သေဘၤာက ဆိပ္ခံတံတားတြင္ စတင္ဆုိက္ေနၿပီ။
" အၿပီးသတ္ အစီအစဥ္ကုိ နက္ျဖန္က်မွ ဆက္လုပ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ အလုပ္ကုိ ျပန္လုိက္ဦးမယ္ "
ေဗာဘန္းက ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္သြားသည္။

" ကဲ ... ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံုးေယာက္ ေအာင္ပဲြအႀကိဳ ညစာအတူ စားၾကရေအာင္ "
ဂ်က္က ေျပာလုိက္သည္။
" ကၽြန္ေတာ့္မွာ တျခား ခ်ိန္းထားတာ႐ွိလုိ႔ ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ "
ဂန္သာက ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
ဂ်က္က ထေရစီဘက္ကုိ လွည့္ၿပီး ...
" မင္းေတာ့ .... "
" ဟင့္အင္း ... ကၽြန္မ ပင္ပန္းၿပီး ... ေက်းဇူးပဲ "
ထေရစီကလည္း ဂ်က္စကား မဆံုးမီမွာပင္ ျငင္းလုိက္သည္။

ထေရစီသည္ ဂ်က္ကုိ ေ႐ွာင္ႏိုင္ရန္ ပင္ပန္းလုိ႔ဟု ဆင္ေျခ ေပးလုိက္ျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တမ္း တြင္မူ သူမ အဟုတ္ ကုိ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနပါၿပီ။
ကိစၥၿပီးလွ်င္ လန္ဒန္ျပန္၍ အၾကာႀကီးနားလုိက္မည္ဟု စိတ္ကူးလုိက္သည္။
" ငါ မင္းအတြက္ လက္ေဆာင္ေလးတစ္ခု ၀ယ္လာတယ္ "
ဂ်က္က ထေရစီကုိ စကၠဴလွလွေလးျဖင့္ ထုပ္ထားေသာ ဘူးကေလးတစ္ဘူး ေပးလုိက္သည္။
ေဖာက္ၾကည့္လုိက္ရာ အေကာင္းစား ပုိးသားလည္စည္းစကပ္ဖ္ေလးကုိ ေတြ႕ရသည္။

ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ထေရစီ၀ွစ္တေန နားမည္အတုိေကာက္ျဖစ္ေသာ "တီဒဗလ်ဴ" စာလံုးႏွစ္လံုး ေရးထုိး ထားသည္။
" ေက်းဇူးပဲ "
ထေရစီက ၀တ္ေက်တန္းေက် ေျပာလုိက္သည္။
အင္း ... သူ၀ယ္နုိင္တာေပါ့၊ ငါ့ပုိက္ဆံ ေဒၚလာ ငါးသိန္းနဲ႔ ဒီလည္စည္း၀ယ္ၿပီး ငါ့ျပန္ေပးတာပဲ၊ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ ဟု စိတ္ထဲ မွ စိတ္ဆုိးဆုိးျဖင့္ ေျပာေနမိသည္။

*
ထေရစီသည္ ပါရီတြင္ နာမည္ႀကီး ပလာဇာေအသင္နီ ဟုိတယ္၌ တည္းခုိသည္။ သူမ ေရာက္သည့္ေနရာ တြင္ စံုေထာက္ ဒင္နရယ္ကူးပါးလည္း ေရာက္ေနသည္။
ကူးပါးသည္ ထေရစီ၏ ေနာက္သုိ႔ တစ္ကုိယ္ေတာ္ပင္ ----- ေနရပါၿပီ။
ထေရစီႏွင့္ ပတ္သက္၍ လက္ဆုပ္လက္ကုိင္ အေထာက္အထား မျပႏိုင္သျဖင့္ သက္ဆုိင္ရာ ရဲတပ္ဖဲြ႕မ်ား ထံမွ အကူအညီ မရေတာ့ပါ။
ထုိညက ထေရစီ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။
ေခါင္းလည္း ကုိက္ေနသည္။

ေ႐ွ႕ေၾကာင္း ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကုိ ေတြးရင္ ေခါင္း ပုိေနာက္လာသျဖင့္ အက္စ္ပရင္ ေဆးျပားကုိ ေသာက္ လုိက္သည္။
နက္ျဖန္ကိစၥၿပီးလွ်င္ ဆြစ္ဇာလန္သြား၍ အနားယူမည္ဟု စိတ္ကူးလုိက္သည္။
နာရီႏိႈးစက္ကုိ နံနက္ ၅-နာရီ ေပးထားသည္။ ႏိႈးစက္သံ ျမည္သည္ႏွင့္ ႏုိးလာသည္။
သူမရင္ထဲတြင္ တင္းက်ပ္ၿပီး မ်က္လံုးမ်ားက်ိန္းစပ္ေနသည္။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲသုိ႔ မနည္းအားယူၿပီး သြားရသည္။ မွန္ထဲတြင္ ၾကည့္လုိက္ရာ မ်က္ႏွာမွာ ရဲေနပံုရသည္။
ကေန႔ဖ်ား၍ မျဖစ္ေသး။ လုပ္စရာေတြအမ်ားႀကီး ႐ွိေသးတယ္ဟု ထေရစီ စိတ္ထဲကေျပာကာ အားတင္း လုိက္သည္။

ေခါင္းကုိက္ေနသည့္ၾကားမွပင္ ႀကိဳးစားၿပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အ၀တ္အစားလဲသည္။
အေပၚေအာက္ အနက္၀တ္စံုကုိ ၀တ္သည္။ ေရာ္ဘာ ေအာက္ခံဖိနပ္ကုိ စီးသည္။
သူမ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းက ပံုမွန္မဟုတ္မွန္း သိေနသည္။
ဤသည္မွာ စိတ္လႈပ္႐ွား၍ေလာ၊ ေနထုိင္မေကာင္းခ်င္သျဖင့္ ကုိယ္လက္မအီမသာ ျဖစ္ေန၍ေလာ။ ေခါင္းထဲတြင္ မူးေနာက္ေနာက္ ျဖစ္ေနၿပီး အားအင္ ကုန္ခန္းေနသည္က အမွန္ပင္။
လည္ေခ်ာင္းထဲတြင္လည္း ေျခာက္ၿပီး နာေနသည္။ ဂ်က္ လက္ေဆာင္ေပးထားေသာ ပ၀ါ လည္စည္းကုိ စားပဲြေပၚတြင္ ေတြ႕ရသည္။
ေကာက္ယူလုိက္ၿပီး သူမ လည္ပင္းတြင္ စည္းလုိက္သည္။

ထေရစီသည္ ဟုိတယ္ ေ႐ွ႕ေပါက္မွ မထြက္ဘဲ ေနာက္ဘက္ မလြယ္ေပါက္မွ ထြက္သည္။
သူမ ထုိသုိ႔ ထြက္သြားသည္ကုိ အေ႐ွ႕ဘက္အ၀င္၀ ေပါက္နားမွာ ေစာင့္ေနေသာ ဒင္နရယ္ကူးပါး မျမင္ လုိက္ေပ။
သုိ႔ေသာ္ ထေရစီ ထြက္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ ကူးပါးက စိတ္ထဲက အလုိလုိသိလာသည္။
မည္သည့္ေနရာတြင္မွ ထေရစီကုိ မျမင္ရပါေခ်။
အညိုေရာင္ ေရာေနာ ကားတစ္စီးက ထေရစီအား ဟုိတယ္ မလြယ္ေပါက္အထြက္မွ ေစာင့္ၿပီး တင္ေခၚသြား သည္။

လမ္းတြင္ ကား အသြားအလာမ်ားက ႐ွင္းေနသည္။
ယာဥ္ေမာင္းသူ လူငယ္မွာ အဂၤလိပ္စကား ေျပာတတ္ပံု မရေပ။
ကားအ႐ွိန္ေၾကာင့္ ေခါင္း ပုိမူးလာသလုိ ရွိသည္။
နာရီ၀က္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ကုန္ေလွာင္႐ံုႀကီးတစ္႐ံု၏ ေ႐ွ႕၌ ကားကုိ ထုိးဆုိက္လုိက္သည္။
ရာမြန္ေဗာဘန္း၏ အစ္ကုိ အလုပ္လုပ္ေသာ ကုန္ေလွာင္႐ံုပင္ျဖစ္သည္။
ထေရစီ ကားေပၚမွ ဆင္းလုိက္ေသာအခါ လူတစ္ေယာက္ ကုန္ေလွာင္႐ံုထဲမွ ထြက္လာၿပီး ...
" လာ ... ငါ့ေနာက္လုိက္ခဲ့၊ ျမန္ျမန္ .... " ဟုေခၚသည္။

ထုိသူက ကုန္ေလွာင္႐ံုေနာက္ဘက္သုိ႔သြားရာ ထေရစီက သူ႔ေနာက္မွ လုိက္သြားသည္။
ထုိေနာက္ဘက္တြင္ ကုန္ေသတၱာ ေျခာက္လံုးေတြ႕ရသည္။
ေသတၱာ အမ်ားစုမွာ ကုန္မ်ား ထည့္ၿပီးေနာက္ ခ်ိပ္ပိတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။
တာလပတ္ႏ်င့္ ပိတ္ရန္သာက်န္ေတာ့သည္။ ကုန္ေသတၱာအေပ်ာ့တစ္လံုးထဲတြင္မူ ပရိေဘာဂပစၥည္းက တစ္၀က္ေရာက္႐ွိေနသည္။
" ကဲ ... အထဲ၀င္ေတာ့ ျမန္ျမန္ ... အခ်ိန္မ႐ွိေတာ့ဘူး "
ထေရစီ မူးေမ့သြားေတာ့ မလုိပင္ ခံစားလုိက္ရသည္။

ေသတၱာကုိၾကည့္ၿပီး ၀င္လုိ႔မျဖစ္ဘူး၊ ၀င္ရင္ေသမွာပဲဟုပင္ စိတ္ထဲက ထင္မိသည္။
သုိ႔ေသာ္ အားတင္းလုိက္သည္။ ေနာက္ သံုးေလးနာရီၾကာလွ်င္ ဆြစ္ဇာလန္ ေရာက္ၿပီး အနားယူႏုိင္ေတာ့ မည္။
" ေရာ့ ... ဒါေတြယူ "
ထုိသူက ထေရစီအား ႏွစ္ဖက္သြား ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္း၊ ႀကိဳးေခြတစ္ေခြ၊ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီး အေသးတစ္ လက္ႏွင့္ ႀကိဳးအနီျဖင့္ စည္းထားေသာ အျပာေရာင္ ရတနာ ေသတၱာေလး တစ္လံုးတုိ႔ကုိ ေပးလာသည္။
" အဲဒါက ခင္ဗွား ဟုိရတနာေသတၱာနဲ႔ လဲယူရမယ့္ ပံုစံတူ စိန္အတုရတနာ ေသတၱာပဲ "
ထေရစီသည္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ခ်လုိက္ၿပီး ကုန္ေသတၱာထဲ၀င္ကာ ထုိင္လုိက္သည္။ စကၠန္႔ပုိင္းအတြင္း မွာပင္ ေသတၱာ၏ ပြင့္ေနေသာ တစ္ဖက္ကုိ ႀကီးမားေသာ တာလပတ္စႀကီးျဖင့္ ဖံုးအုပ္လုိက္သည္။
ထုိ႔ေနာက္ ႀကိဳးျဖင့္ ခုိင္ခုိင္ပတ္ၿပီး ခ်ည္ေႏွာင္လုိက္သည့္ အသံကုိ ၾကားရသည္။

" ခု အခ်ိန္ကစၿပီး စကားလဲ မေျပာနဲ႔ေတာ့၊ လႈပ္လဲ မလႈပ္႐ွားနဲ႔ေတာ့၊ ေဆးလိပ္လဲ မေသာက္နဲ႔ေတာ့ "
အျပင္ကလူ ေျပာလုိက္ေသာအသံကုိ ထေရစီ သဲ့သဲ့သာ ၾကားရသည္။
" ေဆးလိပ္ မေသာက္တတ္ပါဘူး "ဟု ထေရစီ ျပန္ေျပာရန္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေသာ္လည္း ေျပာႏိုင္သည့္ အင္အား မ႐ွိပါေတာ့ေခ်။
" မင္း အသက္႐ွဴလုိ႔ရေအာင္ ငါ ေသတၱာေဘးဘက္မွာ အေပါက္တခ်ိဳ႕ ေဖာက္ေပးထားတယ္၊ အသက္႐ွဴ ဖုိ႔လဲ မေမ့နဲ႔ဦးေနာ္ "
ထုိသူက သူ႔ျပက္လံုးကုိ သူသေဘာက်ၿပီး ရဂယ္သည္။ သူ လွမ္းထြက္သြားသည့္ ေျခသံမ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေ၀းၿပီး ေပ်ာက္သြားသည္။
ေသတၱာထဲမွ အေမွာင္ထုထဲတြင္ ထေရစီတစ္ေယာက္တည္း။

ကုန္ေသတၱာ က်ဥ္းက်ဥ္း က်ပ္က်ပ္ထဲတြင္ ထမင္းစားခန္းသံုး ကုလားထုိင္တစ္စံုက ေနရာ အေတာ္မ်ားမ်ား ယူထားသည္။
ထေရစီ တစ္ကုိယ္လံုး အသားမ်ား ပူေနသည္။
အသက္႐ွဴရလည္း က်ပ္ေနသည္။
တုပ္ေကြးျဖစ္ခ်င္သလုိလုိ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထေရစီ ၀င္မိသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေကြး၍မျဖစ္၊ အလုပ္ လုပ္စရာေတြ ႐ွိေသးသည္။
ဂန္သာ၏ စကားသံကုိ ထေရစီ ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည္။

" မင္း ဘာမွ စုိးရိမ္စရာမ႐ွိဘူး ထေရစီ၊ အမ္စတာဒမ္ေရာက္လုိ႔ ကုန္ေသတၱာေတြ သယ္ခ်ရင္ မင္းေသတၱာ ကုိေလဆိပ္နားက သီးသန္႔ဂုိေဒါင္တစ္လံုးကုိ ယူသြားမယ္၊ ဂ်က္ မင္းကုိ အဲဒီက ေစာင့္ေနလိမ့္မယ္၊ ဂ်က္ကုိ ရတနာေတြေပးလုိက္ၿပီး မင္း ေလဆိပ္ကုိ ျပန္လာခဲ့၊ ဆြစ္ေလယာဥ္လက္မွတ္ေရာင္း ေကာင္တာမွာ ဂ်ီနီဗာ သြားဖုိ႔ မင္းအတြက္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ အသင့္ ႐ွိေနလိမ့္မယ္၊ ျဖစ္ႏုိင္သမွ် အျမန္ဆံုးသာ အမ္စတာဒမ္ေလဆိပ္က ထြက္ေပေတာ့၊ စိန္ေတြ အခုိးခံရတာကုိ ရဲက သိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကုိပိတ္႐ွာလိမ့္မယ္၊ ဘာမွေတာ့ အခၽြတ္အေခ်ာ္ ႐ွိမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မေတာ္လုိ႔ တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီမ်ာ လိပ္စာနဲ႔ေသာ့၊ အမ္စတာဒမ္က လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရတဲ့ အိမ္တစ္လံုးပဲ၊ ဘယ္သူမွ မ႐ွိဘူး၊ လုိအပ္ရင္ မင္း ခုိေအာင္းေနဖုိ႔ေပါ့ "
ထေရစီ ေမွးခနဲ ငုိက္သြားသည္။

ကုန္ေသတၱာႀကီးကုိ ေလထဲသုိ႔ မ ယူလုိက္မွ ထေရစီ လန္႔ႏုိးႀကီး သတိရလာသည္။
အထဲတြင္ ထေရစီ ေဘာင္ဘင္ခတ္ေနသျဖင့္ ေသတၱာေဘးမွ တန္းမ်ားကုိ လွမ္းကုိင္ထားလုိက္သည္။
ေသတၱာႀကီးအား အမာခံတစ္ခုေပၚသုိ႔ တင္လုိက္သည္ကုိ သိလုိက္ရသည္။
ကားတံခါး ပိတ္လုိက္သံၾကားရၿပီး ကားစက္ႏိႈးသံေပၚလာသည္။
တစ္ခဏအတြင္းမွာပင္ ကားဘီးလိမ့္ထြက္သြားသည္။
သူတုိ႔ ေလဆိပ္သုိ႔ ဦးတည္သြားေနၾကၿပီ။

ကားေမာင္းသမားသည္ တစ္နာရီ မိုင္ ၅၀-ႏႈန္းျဖင့္ အခ်ိန္ကုိက္ ေမာင္းေနသည္။
ဒီဘီယား ကုမၸဏီမွ စိတ္ေသတၱာေရာက္ၿပီး မိနစ္ပုိင္းအတြင္း ထေရစီ ေသတၱာေရာက္ရန္ အားလံုး အခ်ိန္ ကုိက္စီစဥ္ထားသည္။
သုိ႔ေသာ္ ကုန္ေသတၱာမ်ား တင္ရမည့္ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းအေရာက္တြင္ ကားဘီးေပါက္သြားသည္။
ျပင္သစ္ ေလေၾကာင္းကုမၸဏီမွ ၇၄၇-ကုန္တင္ဂ်က္ေလယာဥ္ႀကီးေပၚသုိ႔ ကုန္ေသတၱာမ်ားကုိ တင္ေန သည္။
ထုိသုိ႔ တင္ေနသည္မွာ ၿပီးလုနီးပါးပင္ ႐ွိေနသည္။

ရာမြန္ေဗာဘန္းသည္ လက္ပတ္နာရီကုိ ထပ္မံၾကည့္လုိက္ၿပီး ထရပ္ကား ေရာက္မလာေသးသျဖင့္ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲလုိက္သည္။
ဒီဘီယား ကုမၸဏီမွ စိန္ ေသတၱာသည္ ေလယာဥ္ေပၚသုိ႔ ေရာက္႐ွိေနၿပီျဖစ္သည္။
ကာလပတ္ ဖံုးထားေသာ ဘက္ကုိ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကက္ေျခခတ္ စည္းေႏွာင္ထားသည္။
ထုိဘက္ကုိ ထေရစီ အလြယ္တကူ ျမင္သာရန္အတြက္ ေဗာဘန္းက ေဆးအနီျဖင့္ သုတ္ျပထားသည္။
ေလယာဥ္မထြက္ခင္တြင္ ထုိ ေသတၱာေဘး၌ တင္ရန္ ေသတၱာတစ္လံုးစာ ေနရာသာ ရွိေတာ့သည္။

ေဗာဘန္း လည္တဆန္႔ဆန္႔ႏွင့္ စိတ္ေမာ ေနစဥ္မွာပင္ သူေမွ်ာ္ေနေသာ ထရပ္ကား အျပင္းေမာင္းလာၿပီး သူ႔ေ႐ွ႕၌ ထုိးရပ္လုိက္သည္။
" ဒါ ေနာက္ဆံုးတင္ရမယ့္ ကုန္ေသတၱာပဲ "
ေဗာဘန္းက ေျပာလုိက္သည္။
" ကဲ ... တင္ေပေတာ့ .... "
ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴးက စိတ္မ႐ွည္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလုိက္သည္။

ထေရစီပါလာေသာ ကုန္ေသတၱာကုိ ဒီဘီယား ကုမၸဏီမွ ကုန္ေသတၱာေဘးတြင္ ေလယာဥ္၀မ္းထဲ၌ ေနရာ ခ်ထားေပးလုိက္သည္။
ကားေပၚမွ ေလယာဥ္ေပၚသုိ႔ တင္ကာ ေနရာခ်ထားျခင္းကုိ ေဗာဘန္းကုိယ္တုိင္ ႀကီးၾကပ္ေပးသည္။
မၾကာမီမွာပင္ ေလယာဥ္ႀကီး ေကာင္းကင္သုိ႔ ပ်ံတက္သြားသည္။

ဆက္ရန္
.