အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၁၅)

အခန္း (၁၆)

နန္စီ ၏ လက္မ်ားသည္ ျဖန္႔လုိက္ ဆုပ္လုိက္ျဖစ္ေနသည္။
ကိုယ္ေပၚမွ ေစာင္ကို ဆြဲေနသည္။
လင္ဒန္ က နန္စီ၏လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကို ညင္သာစြာ ဆုပ္ကုိင္ေပးထားသည္။
နန္စီ မွာ ေသာကေၾကာင့္ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အသက္႐ွဴေနရသည္။
"နန္စီ… မပူနဲ႔ေနာ္… ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မင္းမလုပ္ဘူးဆိုတာ လူတုိင္း က သိၾက ပါတယ္ကြယ္၊ မင္း ေျပာခ်င္တာ အဲဒါပဲ မဟုတ္လား"
လင္ဒန္က ေမးသည္။

"ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္၊ ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ကၽြန္မလုပ္ႏုိင္တယ္လုိ႔ လူေတြက ထင္ ေနၾက တယ္၊ သူတုိ႔ကို ကၽြန္မ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီးသတ္ႏုိင္မလဲ၊ ကၽြန္မပါ သူတုိ႔နဲ႔ အတူတူ ေသသြားမွာ ေပါ့"
"တို႔ ခ်စ္တဲ့လူ တစ္ေယာက္ေယာက္ ကို ဆံုး႐ႈံးလုိက္ရရင္ တုိ႔အားလံုးဟာ ခဏေတာ့ ေသသြားၾက တာခ်ည္း ပါပဲ နန္စီ၊ ဒီဒုကၡေတြ မစခင္တုန္းက အေၾကာင္းေတြကို ငါနဲ႔အတူတူ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ၾက ရေအာင္ ေနာ္၊ အိုဟုိင္းယိုးျပည္နယ္မွာ မင္းေနခဲ့တုန္းက အေၾကာင္းေတြ ျပန္ေျပာၾကရေအာင္၊ မင္း ဘယ္လို ႀကီးျပင္းလာတယ္ဆိုတာ ေျပာျပပါဦး"
"ကၽြန္မ ႀကီးျပင္းလာတဲ့အေၾကာင္းလား"
နန္စီ၏ အသံ သည္ ေလသံတုိးတိုးကေလးအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ ေစာေစာက မာေတာင့္ ေတာင့္ႀကီး ျဖစ္ေနေသာ သူ႕ခႏၶာကုိယ္မွာလည္း ေပ်ာ့ေပ်ာင္းစျပဳလာသည္။

"ဟုတ္တယ္၊ မင္းအေဖအေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦး၊ သူ႕ကို ငါ လံုး၀မသိခဲ့ဘူး"
ခ႐ိုင္ရဲအရာရွိ ဂ်က္ေကာ္ဖင္မွာ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနသည္။
မၾကာခဏ လႈပ္ေနေသာေၾကာင့္ သူထုိင္ေနသည့္ကုလားထုိင္မွ အသံျမည္ေနသည္။
လင္ဒန္ က အသိေပးသည့္အေနျဖင့္ သူ႔ကိုလွမ္းၾကည့္သည္။
"ဒီေမးခြန္း ကို ေမးရတာ က်ဳပ္မွာအေၾကာင္းရွိတယ္၊ ခင္ဗ်ား သည္းခံလုိက္ပါဦး"ဟုလည္းေျပာသည္။

"ဒက္ဒီ့အေၾကာင္းလား"
နန္စီ၏အသံနည္းနည္းေလး ပိုက်ယ္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္သာသာတစ္ခ်က္ရယ္သည္။
"ဒက္ဒီ ဟာ သိပ္ရယ္စရာေကာင္းတယ္၊ သူေလယာဥ္ေမာင္းၿပီးျပန္လာတဲ့အခါမွာ မာမီနဲ႔ကၽြန္မက ကား ေမာင္းၿပီး ေလယာဥ္ကြင္းမွာ သြားႀကဳိေပးေလ့ရွိတယ္၊ ဒက္ဒီျပန္လာရင္ မာမီနဲ႔ကၽြန္မအတြက္ တစ္ခုခု ေတာ့ အၿမဲတမ္းပါလာတာပဲ၊ လက္ေဆာင္တစ္ခုခုမပါတဲ့ အေခါက္ရယ္လုိ႔ လံုး၀မရွိခဲ့ဘူး၊ ဒက္ဒီ ခြင့္ရက္ရတဲ့ အခါေတြမွာ ကၽြန္မတုိ႔သားအမိ သားအဖသံုးေယာက္ဟာ တစ္ကမာၻလံုးကို ေလွ်ာက္လည္ တာပဲ၊ ဒက္ဒီနဲ႔မာမီဟာ ကၽြန္မကို ဘယ္ေတာ့မွခ်န္မထားခဲ့ဘူး၊ သူတုိ႔သြားေလရာကို အၿမဲေခၚတယ္၊ ခရီးတစ္ခု အေၾကာင္း ကို ကၽြန္မ သတိရေနေသးတယ္"
ေရးသည္ နန္စီ၏ကိုယ္ေပၚမွာ မ်က္ႏွာကို မခြာႏုိင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ နန္စီ ယခုလို လႈိက္လႈိက္ လွဲလွဲ စကား ေျပာျခင္း ကို သူတစ္ခါမွ မၾကားဖူးေခ်။

ယခု စကားေျပာေနပံုမွာ လႈိက္လွဲေန႐ံုမွ်သာမကေသး ရယ္ေမာသံကေလးမ်ားပါ ခပ္လြင္လြင္ပါေန သည္။
ထုိသုိ႔ေသာ ေပ်ာ္ရႊင္သည့္အသံကို သူ ေတာင့္တခဲ့သည္မဟုတ္လား။
နန္စီ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕ေနေနရသည္ကို သူ မၾကည့္ရက္ျဖစ္ခဲ့သည္ မဟုတ္လား။
ယခု သူ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့သည့္အရာကို ေတြ႕ေန၊ ၾကားေနရေလၿပီ။
ဂ်ဳိနသန္ႏိုးလ္စ္ က နန္စီေျပာသမွ်ကို စိတ္ပါ၀င္စားစြာျဖင့္ အာ႐ံုစိုက္ၿပီး နားေထာင္ေနသည္။

နန္စီ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈရွိလာေအာင္၊ စိတ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးထားႏုိင္သြားေအာင္ ေဒါက္တာ လင္ဒန္ မုိင္းလ္စ္ သံုးသည့္ နည္းပရိယာယ္ ကို သူ ေထာက္ခံေနမိသည္။
ဟာမြန္ ႏွင့္ ရခဲ့သည့္ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္အေၾကာင္းကို အေသးစိတ္မေမးမီ နန္စီ သည္ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈရွိၿပီး စိတ္ကိုလည္း ေလွ်ာ့ထားဖုိ႔အေရးႀကီးသည္။
ထို အေျခအေနမ်ဳိး ကို ရေအာင္ လင္ဒန္က ဖန္တီးယူေနျခင္းျဖစ္သည္။
အခန္းထဲမွာ ရွိေနသည့္ ေရွးေဟာင္းတုိင္ကယ္နာရီႀကီးမွ စက္သံက ခပ္တုိးတိုးျမည္ေနသည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း အခန္းထဲတြင္ အားလံုးက နန္စီကို အာ႐ံုစုိက္ေနၾကေလရာ တုိင္ကပ္နာရီႀကီး၏ တုိး တိတ္ ေသာ စက္သံသည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမည္ဟည္းေနသည္ဟု ထင္ မွတ္ရ ေလသည္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ဆံုးသြားသည့္အေၾကာင္းကိုလည္း သတိေပးသလိုျဖစ္ေနသည္။
ေဒၚေရာ္သီ ကို ဂ်ဳိနသန္ လွမ္းၾကည့္သည္။
ေစာေစာက အိမ္ေနာက္ေဖးတြင္ ေဒၚေရာ္သီႏွင့္ေတြ႕တုန္းက သူ႕ဘက္က မာမာထန္ထန္ဆက္ဆံ ခဲ့မိသည္။
ေဒၚေရာ္သီသည္ နန္စီႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အမွန္ကိုမေျပာဘဲ လိမ္ညာခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ေအာင့္ သက္သက္ ျဖစ္ခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထုိသုိ႔ ဆက္ဆံခဲ့မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေဒၚေရာ္သီ ႏွင့္ နန္စီတုိ႔ဘက္မွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လည္း သူတို႔မွန္ေနသည္။

ဘာေၾကာင့္ သူတုိ႔အေၾကာင္းရင္းအျဖစ္မွန္ကို မိမိအားေျပာျပရမည္နည္းဟုစဥ္းစားကာ ဂ်ဳိနသန္က ေျဖလိုက္ သည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ၏႐ုိင္းျပေသာ ဆက္ဆံေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေဒၚေရာ္သီကို ေတာင္းပန္ဖုိ႔ သူ႕မွာ လူမႈေရး အေႂကြး တင္ သြားေလၿပီ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚေရာ္သီလည္း သိပ္ေနေကာင္းပံုမရ။
အာ႐ံုစူးစုိက္မႈမ်ားလြန္းေနသည္။ ကုတ္အက်ႌႀကီးကို ယခုတိုင္မခၽြတ္ဘဲ ၀တ္ထားသည္။ လက္ႏွစ္ ဘက္ ကို လည္း ကုတ္အက်ႌအိတ္ထဲ ထည့္ထားသည္။
အခြင့္အေရး သာလွ်င္သာခ်င္း ေဒၚေရာ္သီကို စကားေျပာဖုိ႔ သူဆံုးျဖတ္လုိက္သည္။
စိတ္သက္သာ ရာရေအာင္ သူ ေဖ်ာင္းဖ်ရမည္။

ေဒၚေရာ္သီသည္လည္း ကေလးမ်ားအေၾကာင္းကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုးစဥ္းစားေနမည္မွာေသခ်ာသည္။
အခန္းထဲ မွ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ အားလံုးၿငိမ္းသြားသည္။
"ထင္သားပဲ"
ဂ်က္ေကာ္ဖင္က သူ႔ဘာသာသူေျပာသလိုေျပာၿပီး စားပြဲေပၚမွာ မီးျခစ္ရွာေနသည္။ မုန္တုိင္းေၾကာင့္ လွ်ပ္စစ္မီး မ်ား ၿငိမ္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။
ေရးက မီးလင္းဖိုေဘးရွိ ဓာတ္ေငြ႕မွန္အိမ္မ်ားကို ထြန္းေပးလုိက္သည္။ အ၀ါေရာင္မီးေရာင္မ်ား အခန္းထဲ မွာ လင္းလာသည္။
အျပင္ မွာ ရာသီဥတု တစ္စထက္တစ္စ ဆုိးသည္ထက္ ဆိုးလာသည္။

သည္လိုရာသီဥတုဆိုးေနသည့္အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္ ကေလးႏွစ္ေယာက္၏ကံၾကမၼာ မည္သုိ႔ရွိမည္ကို မည္ သူမွ တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာႏုိင္ၾကေခ်။
အ၀ါေရာင္ မွန္အိမ္ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းဆီေသြးေရာင္ ေျပးေနသည့္ နန္စီကို ေရးက လွမ္းၾကည့္ သည္။
မေန႔ညတုန္းက သူအိပ္ရာမွအႏိုးတြင္ မစ္စီေခ်ာင္းဆုိးေနသည္ကို ၾကားရသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ကေလးမ်ားအိပ္သည့္အခန္းထဲသို႔ သူ၀င္သြားသည္။
သည္ေတာ့ လည္း မစ္စီ ႏွစ္ၿခဳိက္စြာအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ေစာင္ ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျဖစ္သြားေအာင္ သူျပင္ၿခံဳေပးသည္။

မစ္စီ၏ကိုယ္လံုးေလး တြန္႔သြားသည္။
"ဒက္ဒီ…"ဟုလည္း အိပ္ခ်င္မူးတူးသံျဖင့္ ေယာင္ေနသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေက်ာကိုအသာပုတ္ေပးလုိက္ေသာအခါ ႏွစ္ၿခဳိက္စြာျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလ သည္။
ၿပီးေတာ့ မုိက္ကယ္အေၾကာင္း သူ စဥ္းစားသည္။
သူတုိ႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ မေန႔မနက္က ပင္၀စ္ဂင္ဆုိင္မွာ ႏုိ႔သြားေသာက္ၾကေသးသည္။

၀စ္ဂင္ဆုိင္ထဲသုိ႔ သူတို႔သားအဖအ၀င္တြင္ မစၥတာဟန္႔၏႐ႈခင္းသာအိမ္ႀကီးတြင္ ငွားေနေသာ မစၥတာပါးရစ္ က ဆုိင္ထဲအတြက္ႏွင့္ သြားတိုးသည္။
ပါးရစ္ က သူတုိ႔သားအဖကို ေဖာ္ေရြစြာေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားသည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔ကားထဲသို႔၀င္ၿပီး ေမာင္းထြက္သြားသည္ႏွင့္ မုိက္ကယ္၏မ်က္ႏွာမွာ မႏွစ္ၿမဳိ႕ သည့္ အမူအရာျဖင့္ ရြံ႕တြေနသည္။
"အဲဒီလူႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွၾကည့္လို႔မရဘူး ဒက္ဒီ"ဟုလည္း ေျပာေသးသည္။
ထုိအေၾကာင္း မ်ားကို ျပန္သတိရေတာ့ ေရးသည္ ၿပံဳးမိေတာ့မလို ျဖစ္သြားသည္။

မုိက္ကယ္သည္ ကေလးပဲရွိေသးသည္။
သို႔ေသာ္လည္း အ႐ုပ္ဆုိးအက်ည္းတန္မႈကို ရြံမုန္းရာတြင္ သူ႔အေမႏွင့္တူလွသည္။
ကုတၱေနပါးရစ္ကလည္း တစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ အလြန္ေႏွးေကြး ေလးကန္သူျဖစ္သည္။ ဘယ္အခါ ၾကည့္ၾကည့္ လႈပ္လီ လႈပ္လဲ့သာျဖစ္ေနတတ္သည္။ စြဲမက္ခင္တြယ္စရာလည္း တစ္ခ်က္ကေလးမွ မရွိ။
၀စ္ဂင္ ကလည္း ထိုအတုိင္းျမင္ပံုရသည္။
ပါးရစ္ထြက္သြားေတာ့ သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာသည္။

"က်ဳပ္ ေတြ႕ဖူးသမွ် လူေတြထဲမွာေတာ့ လႈပ္ရွားမႈအေႏွးေကြးဆံုးလူပဲ၊ ေစ်းလာ၀ယ္ရင္လဲ တစ္ ကမာၻလံုး မွာ ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သူတစ္ေယာက္တည္း ပိုင္ထားတဲ့အတုိင္းပဲ၊ တေရြ႕ေရြ႕လုပ္ေနတာ မၿပီးႏုိင္ ေတာ့ဘူး"
ထိုစကားေၾကာင့္ မုိက္ကယ္ ခ်က္ခ်င္းလႈပ္ရွားလာသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္မွာျဖင့္ အခ်ိန္ဆိုတာ လံုေလာက္တယ္ကိုမရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းကို ဒက္ဒီ ရွင္းတဲ့ အခါ ကူၿပီးရွင္းေပးရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္တစ္ခုခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ေရာက္ေနၿပီ"
"ေရး… ခင္ဗ်ားမွာ လက္ေထာက္ေကာင္းတစ္ေယာက္ရေနပါေပါ့လား၊ သူအလုပ္လုိခ်င္ရင္ အခ်ိန္မ ေရြး က်ဳပ္ ခန္႔မယ္၊ တကယ့္အလုပ္သမားေကာင္းတစ္ေယာက္လိုပဲ"ဟု ၀စ္ဂင္က မွတ္ခ်က္ခ်သည္။
မုိက္ကယ္က အထုပ္ကို ေကာက္ယူသည္။

"ကၽြန္ေတာ္က သန္လဲသန္တယ္ခင္ဗ်၊ ပစၥည္းေတြ သယ္ႏုိင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးကို အၾကာ ႀကီး ခ်ီ ထားႏုိင္တယ္"
ထိုအေၾကာင္းမ်ား ကို ျပန္သတိရေနသည့္ ေရးသည္ လက္၀ါးတစ္ဘက္ထဲသို႔ လက္သီးတစ္ဘက္ ကို ထိုးထည့္ လုိက္မိသည္။
ဘယ္လိုနည္း နဲ႔ မွ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။
ကေလး ေတြ ေပ်ာက္ေနသည္။
နန္စီ ကို အိပ္ေမြ႕ခ်သည့္ ေဆးထိုးေပးထားသည္။
နန္စီ ဘာေတြေျပာေနသလဲ။
နန္စီ သည္ ေစာေစာကလိုပင္ အသံအနည္းငယ္ျမႇင့္ၿပီး အားတက္သေရာေျပာေနသည္။

"မာမီ နဲ႔ ကၽြန္မ ကို ဒက္ဒီ က သူ႔မိန္းကေလးေတြလို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္"
ေျပာရင္း သူ႔အသံ နစ္သြားသည္။
"ဘာေျပာတယ္နန္စီ၊ မင္းအေဖက မင္းကိုသူ႔မိန္းကေလးေတြလို႔ ေခၚသလား၊ အဲဒီလုိေခၚတာ မင္း မႀကဳိက္ ဘူးလား"
"မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ဘူး.. မဟုတ္ဘူး.. ကၽြန္မတုိ႔ကို သူ႔မိန္းကေလးေတြ လုိ႔ေခၚတာ ဒါကတစ္မ်ဳိး… ဒါက တစ္မ်ဳိး၊ မတူဘူး အဲဒါနဲ႔လံုးလံုးမတူဘူး"
ကန္႔ကြက္သည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖင့္ သူ႔အသံ စူးစူးရွရွေပၚထြက္လာသည္။
လင္ဒန္ ၏ အသံကေတာ့ ေခ်ာ့ေမာ့သည့္အသံပင္ျဖစ္ေနသည္။

"ေကာင္းပါၿပီ နန္စီ အဲဒီအတြက္ မပူပါနဲ႔၊ တကၠသုိလ္အေၾကာင္း ေျပာၾကဦးစုိ႔၊ တျခားၿမဳိ႕က တကၠသုိလ္မွာ မင္း ေက်ာင္းသြား ေနခ်င္သလား"
"ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္မ ေနခ်င္ပါတယ္၊ တကယ္ေနခ်င္တာပါ၊ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္ မာမီ့ အတြက္ ကၽြန္မ ပူတယ္"
"ဘာေၾကာင့္ ပူရတာလဲဟင္"

"သူ တစ္ေယာက္တည္းေနခဲ့ရမွာကို ကၽြန္မ စိတ္မခ်ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဒက္ဒီ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ကို ေရာင္းပစ္ လုိက္တယ္၊ မာမီ က အိမ္ခန္းေလးတစ္ခန္းမွာ ေျပာင္းေနတယ္၊ သူ႔အတြက္ အ ေျပာင္းအလဲ ေတြ အႀကီး အက်ယ္ျဖစ္ကုန္တယ္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အလုပ္သစ္တစ္ခုမွာ မာမီ၀င္လုပ္ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ လုပ္ေနရတာကို သူသေဘာက်တယ္၊ သူက ကၽြန္မကို အေ၀းႀကီးမွာ ေက်ာင္းသြားေနေစခ်င္တယ္၊ မာမီက ေျပာေလ့ ရွိတယ္၊ ဒီေန႔ဟာ… ဒီေန႔ဟာ… ဒီေန႔ဟာ"
"ဒီေန႔ဟာ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ ငါတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ပထမဆံုးေန႔ပဲ"
နန္စီ ဆက္ မေျပာႏုိင္ေသာစကားကို လင္ဒန္က ညင္သာေသာေလသံျဖင့္ ဆက္ေျပာေပးလုိက္ သည္။

မွန္ပါသည္။ ပရစ္ဆီလာက သူ႔ကိုလည္း ထုိစကားေျပာခဲ့ေသးသည္။
တကၠသုိလ္ေက်ာင္းသြားတက္ရန္ နန္စီကို ေလယာဥ္ပ်ံေပၚတင္ေပးခဲ့ၿပီး သူ႔႐ံုးကို ပရစ္ဆီလာ ျပန္ ေရာက္ လာေသာ ေန႔တစ္ေန႔က ျဖစ္သည္။
နန္စီ စီးနင္းလိုက္ပါသြားသည့္ ေလယာဥ္ပ်ံႀကီး ေကာင္းကင္သုိ႔ေရာက္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ သူ လက္ျပ ေနခဲ့မိသည့္ အေၾကာင္း ပရစ္ဆီလာ က လင္ဒန္ကို ေျပာျပခဲ့သည္။
သဴ႕ မ်က္လံုးအိမ္ထဲ မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ေတာင္းပန္ၿပံဳးကေလး သူ ၿပံဳးသည္။

"ရယ္စရာ ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ သမီးေလး အတြက္ အရမ္းစိတ္ပူတတ္တာပဲ"
သူ႕ကိုယ္သူ ျပန္ေျပာရင္း ပရစ္ဆီလာက ရယ္သည္။
"မင္း အေနအထားဟာ ပံုမွန္ပါပဲကြယ္"
လင္ဒန္က သူ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ေျပာဆိုခဲ့သည္။

"လူ႔ဘ၀ဟာ မယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္၊ ဘ၀ရဲ႕အေရးအႀကီးဆံုး အစိတ္အပိုင္းဟာ ျဖဳန္းခနဲေျပာင္းလဲသြားတတ္တယ္၊ အဆံုးသတ္သြားတတ္တယ္၊ တစ္ခါတစ္ေလ က်ေတာ့ လဲ သိပ္အံ့ၾသစရာေတြ သိပ္ေပ်ာ္စရာေတြျဖစ္တတ္တယ္ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္ေတာင္မ ၾကည့္ႏုိင္ဘူး၊ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကိုေတာင္ မေတြးႏုိင္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္မက နန္စီကို အဲဒီအ ေၾကာင္း ေတြ ဒီကေန႔ေျပာျပတယ္၊ ကၽြန္မေၾကာင့္ သူ ေနာက္ဆံတင္းမေနေစခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းမွာ သူ ေပ်ာ္ေစခ်င္တယ္၊ ကၽြန္မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး "ဒီေန႔ဟာ ဆက္ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ ငါတုိ႔ဘ၀ရဲ႕ ပထမဦးဆံုး ေန႔ပဲ"ဆိုတဲ့ ဆို႐ိုးစကားေလး သူ႔ကို ေျပာျပလုိက္တယ္"

ထိုအခ်ိန္က သူ႔႐ံုးခန္းထဲသို႔ လူနာတစ္ေယာက္၀င္လာေသာေၾကာင့္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္စကားျပတ္ သြားသည့္ အေၾကာင္း ကိုလည္း သူ ျပန္သတိရေနမိသည္။
"… ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အေရးမႀကီးပါဘူး"
နန္စီ၏ အသံကို သူၾကားရသည္။
သူ႔စိတ္အာ႐ံု မ်ား နန္စီထံသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။
နန္စီ စကားေျပာေနပံုမွာ တံု႔ဆိုင္းဆုိင္းျဖစ္ေနသည္။
ထစ္အ ထစ္အ ျဖစ္ေနသည္။

"မာမီရဲ႕စာေတြဟာ အရမ္းေပ်ာ္ျမဴးေနတာပဲ၊ သူ႔အလုပ္ကို သူျမတ္ႏုိးတယ္၊ ေဒါက္တာမုိင္းလ္အ ေၾကာင္း ကို သူ အမ်ားႀကီးေရးတယ္၊ ကၽြန္မလဲ ေပ်ာ္တယ္"
"ေက်ာင္းတက္ရတာ မင္းေပ်ာ္ရဲ႕လား နန္စီ၊ မင္းမွာ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိ သလား"
လင္ဒန္ က ေမးသည္။
"အစကေတာ့ ရွိတယ္၊ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ သူတို႔နဲ႔ခ်ိန္းၿပီး ေလွ်ာက္လည္ တယ္"
"ေက်ာင္းစာ ေတြ လုိက္ႏိုင္ရဲ႕လား၊ မင္းယူတဲ့ဘာသာရပ္ေတြကို သေဘာက်ရဲ႕လား"
"အုိး… သေဘာက်ပါတယ္၊ ကၽြန္မယူတဲ့ဘာသာရပ္ေတြ အားလံုးလြယ္ပါတယ္၊ ဘိုင္အိုကလြဲရင္ ေပါ့"
သူ႔ေလသံ ေျပာင္းသြားသည္။

စိတ္ဒုကၡေရာက္သည့္ေလသံမ်ဳိး ျဖစ္သြားသည္။
"ဘုိင္အိုဘာသာရပ္က အရမ္းခက္တာပဲ၊ ကၽြန္မ သိပၸံဘာသာတြဲကို နည္းနည္းေလးမွ သေဘာမက် ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေနတဲ့ ေကာလိပ္မွာက သိပၸံဘာသာကို မယူလုိ႔မရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ယူခဲ့ ရတာ"
"အဲဒီလုိ န႔ဲ ကားလ္ ဟာမြန္ကို မင္းေတြ႕ေရာဆိုပါေတာ့"

"ဟုတ္ပါတယ္၊ သူ… သူက ကၽြန္မ ညံ့ေနတဲ့ဘုိင္အိုဘာသာကို ၀ုိင္းကူေပးတယ္၊ ကၽြန္မကို သူ႔႐ံုးကို ေခၚတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဘိုင္အိုဘာသာသင္ေပးတယ္၊ သူက ေျပာတယ္၊  ကၽြန္မ လည္တာပတ္တာ မ်ားလြန္း တယ္တဲ့၊ အလည္အပတ္ကို ရပ္ပစ္ရမယ္တဲ့၊ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္ ကၽြန္မ ေနမေကာင္းျဖစ္ လိမ့္မယ္ တဲ့၊ သူ အရမ္းသေဘာေကာင္းတာပဲ၊ ကၽြန္မအေပၚ သိပ္ေကာင္းတာပဲ၊ ကၽြန္မနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး သူစိုးရိမ္တယ္၊ ကၽြန္မကို ဗုိက္တာမင္းေဆးေတြ သူစေကၽြးတယ္၊ သူေျပာတာမွန္တယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မ.. အရမ္း ပင္ပန္း ေနၿပီ၊ ေမာေနၿပီ၊ အရမ္းေမာတာပဲ၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စိတ္ဓာတ္လဲအရမ္းက်စျပဳလာတယ္ မာမီ့ ကိုလဲ အရမ္းလြမ္းတယ္"

"ဒါေပမယ့္ ခရစၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္က်ရင္ မင္းအိမ္ျပန္ရမယ္ဆိုတာ သိေနတယ္ မဟုတ္လား"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္အားတင္းလို႔မရဘူး၊ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ျဖဳန္းစားႀကီးကို အရမ္း ဆိုးကုန္တယ္၊ မာမီ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေအာင္လဲ ကၽြန္မ မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မ ဘာ ေတြျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာ မာမီ့ဆီကို စာမေရးဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မာမီသိေနတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္တယ္ စေန တနဂၤေႏြ႐ံုးပိတ္ရက္မွာ သူ ေရာက္လာတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကိုစိတ္မခ်လို႔ပဲ၊  ကၽြန္မ သိတယ္၊ အဲဒီေနာက္ သူေသတာပဲ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကိုေတြ႕ရေအာင္ လာမိ လို႔ေသရတာ၊ ဒါဟာ ကၽြန္မအျပစ္ပဲ ကၽြန္မအျပစ္ပဲ"
သူ႔ေလသံ သည္ အလြန္တစ္ရာ နာက်င္သည့္ေလသံမ်ဳိးျဖစ္လာသည္။

ၿပီးေတာ့ ႐ွဳိက္ငိုလုိက္သည္။
ေရးက ထုိင္ရာမွ ထသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဂ်ဳိနသန္က ဆြဲထားလုိက္သည္။
ဓာတ္ေငြ႕မွန္အိမ္မွ အလင္းေရာင္က နန္စီ၏မ်က္ႏွာေပၚသို႔ က်လာေနသည္။
မ်က္ႏွာ မွာ နာက်င္မႈေၾကာင့္ ရႈံ႕မဲ့ေနသည္။
"မာမီ…"
႐ႈိက္ငိုရင္း သူ ေအာ္ေခၚသည္။

"မာမီ… မာမီ မေသပါနဲ႔၊ ေနပါဦး မာမီ၊ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေနပါဦး မာမီ၊ မေသပါနဲ႔ဦး၊ ကၽြန္မဘ၀မွာ မာမီ မရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ မေသပါနဲ႔ မာမီ၊ မေသပါနဲ႔"
ေဒၚေရာ္သီက မ်က္ႏွာကိုတစ္ဘက္သို႔ လႊဲလုိက္သည္။
မ်က္ရည္မက်ေအာင္ သူ တင္းခံေနသည္။
မုိက္ကယ္ ႏွင့္ မစ္စီ၏ ေမြးစားဘြားေအအျဖစ္ သူ လုပ္လိုေၾကာင္း နန္စီကို ေျပာဖူးသည္။
ထိုအခါ နန္စီ စိတ္ဆိုးခဲ့သည္။
နန္စီ ဘာေၾကာင့္ စိတ္ဆိုးခဲ့ေၾကာင္း ယခုမွ သူေကာင္းစြာသေဘာေပါက္ေတာ့သည္။

နန္စီသည္ သူ႔အေမကို ဘာႏွင့္မွႏႈိင္းယွဥ္၍မရေအာင္ ခ်စ္ေၾကာင္း ယခုမွ သိေတာ့သည္။
ဒါေလာက္ခ်စ္သည့္ အေမ၏ေနရာတြင္ မည္သူႏွင့္မစားထိုးႏုိင္ပါမည္နည္း။
သည္ေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္လာထုိင္ေနသနည္း။
သူ႔ကို မည္သူကမွလည္း ဂ႐ုမစုိက္ၾက။ သူရွိေနသည္ကိုပင္ သတိထားမိပံုမေပၚ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ ဘာမွ အသံုးမ၀င္။
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲမွာ ေကာ္ဖီသြားေဖ်ာ္ျခင္းက သည္ေနရာမွာေနေနသည္ထက္ ပိုၿပီးအဓိပၸာယ္ရွိဦးမည္ ဟု သူ ေတြးမိ သည္။

ခဏေနလွ်င္ နန္စီလည္း ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္ေပလိမ့္မည္။
ကုတ္အက်ီႀကီးကို သူခၽြတ္ပစ္ဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူအရမ္းခ်မ္းေနသည္။ မခၽြတ္ႏုိင္ ပါ။
ေနာက္ ၿပီး အေဖာ္မဲ့သူလုိလည္း ခံစားေနရသည္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚက ေကာ္ေဇာကို ငံု႔ၾကည့္ေနမိသည္။
သူ ေခါင္းျပန္ေမာ့သည္။
ဂ်ဳိနသန္ႏုိးလ္စ္ က သူ႔ကိုၾကည့္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိသည္။

"မင္းအေမဆံုးတဲ့အခါမွာ ကားလ္စ္က မင္းကိုကူညီတယ္မဟုတ္လား၊ မင္းအေပၚမွာ သူေကာင္းခဲ့ တယ္ မဟုတ္လား"
လင္ဒန္မုိင္းလ္စ္ သည္ စိတ္ထိခုိက္စရာေကာင္းသည့္ ဇာတ္လမ္းႀကီးကို ဘာေၾကာင့္ျပန္ေဖာ္ေနသ နည္း။
ထိုအေၾကာင္း မ်ားကို နန္စီ ျပန္လည္သတိရျခင္းအားျဖင့္ ဘာထူးလာမည္နည္း။
ေဒၚေရာ္သီ မစဥ္းစားတတ္ပါ။
ထိုင္ရာမွ သူ ထရပ္လုိက္သည္။
နန္စီ က လင္ဒန္၏ေမးခြန္းကို ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ေျဖသည္။

"ဟုတ္ပါတယ္ရွင္၊ သူဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ အရမ္းေကာင္းပါတယ္၊ ကၽြန္မကို ေနရာတကာမွာ ဂ႐ု စိုက္ပါတယ္"
"အဲဒီေနာက္ သူနဲ႔မင္း လက္ထပ္တယ္"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ ကၽြန္မကို ေစာင့္ေရွာက္သြားပါ့မယ္လုိ႔ သူ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ကၽြန္မအရမ္း ေမာ တယ္၊ ကၽြန္မအေပၚမွာ သူ သိပ္ေကာင္းခဲ့ပါတယ္"
"နန္စီ၊ မင္းအေမေသရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မင္းကိုယ္မင္း ျပန္အျပစ္မတင္နဲ႔ေလ၊ မင္းအေမေသရ တာဟာ မင္းအမွား မွ မဟုတ္ဘဲ"
"ကားေမွာက္ တာလား"
နန္စီ ၏ ေလသံသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိသည့္ေလသံမ်ဳိးျဖစ္လာျပန္သည္။

"ကားေမွာက္တာလား၊ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာကားေမွာက္လို႔ေသရတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ မေတာ္တဆ ကား ေမွာက္ သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ၊ သူ႔အလိုလို ကားေမွာက္သြားတာမွ မဟုတ္ဘဲ"
"ဟုတ္ပါတယ္၊ မေတာ္တဆ ကားေမွာက္ၿပီး ေသသြားရတာပါ"
လင္ဒန္ ၏ ေလသံမွာ တည္ၿငိမ္ေနဆဲျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ဆုိ႔ဆုိ႔ႀကီးျဖစ္လာသည္ကို သူ သိေနသည္။
"ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ကၽြန္မမသိေတာ့ဘူး"
"ေကာင္းၿပီ၊ ဒီအေၾကာင္းကိုတုိ႔ေနာက္မွေျပာၾကရေအာင္၊ ကားလ္အေၾကာင္း တုိ႔ကိုေျပာျပစမ္းပါဦး"
"ကၽြန္မ အေပၚ သူေကာင္းခဲ့တယ္"

"ဒီစကားကုိပဲ မင္းထပ္ခါတလဲလဲေျပာေျပာေနတယ္ နန္စီ၊ မင္းအေပၚမွာ သူ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္း သလဲ"
"ကၽြန္မ ကို သူေစာင့္ေရွာက္တယ္၊ ျပဳစုတယ္၊ ကၽြန္မက ေနမေကာင္းဘူး၊ သူဟာ ကၽြန္မအတြက္ ေအာက္ေျခသိမ္း လုပ္ကိုင္ေပးခဲ့တယ္"
"မင္း အတြက္ သူ ဘာေတြလုပ္ေပးသလဲ နန္စီ"
လင္ဒန္ က ေအးေအးေဆးေဆး ေမးေနသည္။

"ဒီအေၾကာင္း ကၽြန္မ မေျပာခ်င္ဘူး"
"ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ နန္စီ"
"မေျပာဘူး၊ မေျပာဘူး"
"ေကာင္းၿပီ နန္စီ၊ မေျပာပါနဲ႔၊ ကေလးေတြအေၾကာင္း ေျပာျပစမ္းပါဦး"
"သူတုိ႔ အရမ္းေကာင္းတယ္"
"သူတုိ႔လိမၼာတာကို ေျပာတာလား နန္စီ"
"သူတုိ႔ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ အရမ္းေကာင္းတယ္"
"နန္စီ… "ေကာင္းတယ္"ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲ မင္းေျပာေျပာေနတယ္၊ ကားလ္က မင္းအေပၚမွာ အရမ္းေကာင္း တယ္၊ ကေလးေတြကလဲ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ဒီလုိဆိုရင္ မင္း သိပ္ကိုေပ်ာ္ခဲ့မွာေပါ့၊ သိပ္ ကို စိတ္ခ်မ္းသာခဲ့မွာေပါ့"

"ေပ်ာ္တယ္လား၊ ကၽြန္မ အရမ္းေမာတယ္"
"ဘာေၾကာင့္ မင္း ေမာရတာလဲ"
"ကားလ္က ေျပာတယ္၊ ကၽြန္မ အရမ္းေနမေကာင္းဘူးတဲ့၊ သူဟာ ကၽြန္မအေပၚမွာ အရမ္းေကာင္း တယ္"
ထို စကားလံုး ကိုပဲ သူ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာေနသည္။
"နန္စီ တို႔ကို မင္းေျပာျပမွျဖစ္မယ္ ကားလ္က မင္းအေပၚမွာ ဘယ္လိုေကာင္းတာလဲ"

"ကၽြန္မ ေနေကာင္းလာမယ္လို႔ သူက ကတိေပးတယ္၊ ကၽြန္မကို သူက ေနေကာင္းလာေစခ်င္တယ္ ကၽြန္မဟာ မိန္းမေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ရမယ္လို႔ သူ ေျပာတယ္"
"မင္း ဘယ္လို ေနမေကာင္းတာလဲ နန္စီ၊ မင္း ဘယ္လို ခံစားေနရလို႔လဲ"
"မင္းကို ဘယ္လို ကူညီတာလဲ"
"အဲဒီအေၾကာင္း ကၽြန္မ မေျပာခ်င္ဘူး"
"ဒါေပမယ့္ မင္းေျပာမွျဖစ္မွာေပါ့ နန္စီ၊ ကားလ္က ဘာလုပ္သလဲ"
"ကၽြန္မ ေမာေနၿပီ ကၽြန္မ အခုေမာေနၿပီ"
"ေကာင္းၿပီ နန္စီ ခဏေလာက္ မင္း နားလိုက္ပါ၊ နားလိုက္ရင္ ေကာင္းသြားလိမ့္မယ္ နားၿပီးလို႔ အေမာေျပ သြားရင္ တို႔စကားထပ္ေျပာၾကေသးတာေပါ့၊ နားလုိက္ စိတ္ေအးလက္ေအးနားေနလုိက္"
လင္ဒန္က ထုိင္ရာမွထသည္။

ရဲအရာရွိဂ်က္ေကာ္ဖင္က သူ႔လက္ေမာင္းကိုဖမ္းကိုင္လုိက္ၿပီး အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ေမးေငါ့ျပသည္။
အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ေရာက္လွ်င္ေရာက္ခ်င္း ဂ်က္က ေျပာသည္။

"ခင္ဗ်ား ေဆးထုိးၿပီးေမးခြန္းေတြ ေမးေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ ဘာမွအက်ဳိးမထူးလာဘူး ဒီအတုိင္းသြားေနလို႔ကေတာ့ နာရီေပါင္းမ်ုားစြာ အခ်ိန္ကုန္သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွအေၾကာင္း ထူးလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔အေမ ေမာ္ေတာ္ကားေမွာက္ၿပီး ေသရတာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေကာင္မေလး က သူ႔ကိုယ္သူ အျပစ္ျပန္တင္ေနတယ္ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူ႔အေမက သူနဲ႔ေတြ႕ရေအာင္လာ လုိ႔ပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ေသရတယ္ဆိုၿပီး သူ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ေနတယ္၊ အေျဖက ႐ိုး႐ိုးေလးပဲ၊ ဟာမြန္ရဲ႕က ေလးေတြ အသတ္ခံ ရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ခင္ဗ်ားအေျဖရႏုိင္တယ္ဆိုရင္ ရေအာင္လုပ္ပါ။ ဘာအ ေျဖမွရေအာင္ မထုတ္ႏုိင္ရင္ ေတာ့ ေကာင္မေလးကို ရဲစခန္းေခၚသြားၿပီး က်ဳပ္ေမးရျမန္းရလိမ့္မယ္"

"အဲဒီလိုေတာ့ အတင္းအဓမၼအက်ပ္မကိုင္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူ အခုစေျပာေနပါၿပီ၊ အခုလို အိပ္ေမြ႕ခ်ထားတဲ့အခ်ိန္မွာေတာင္ သူ ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းေျပာခ်င္ တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အေတာ္ ေခ်ာ့ ေနရတာပဲ"
"ကေလးေတြ အသက္ရွင္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကလဲ ဒီေနရာမွာအေၾကာင္းမဲ့အခ်ိန္ျဖဳန္းမေန ခ်င္ဘူး"
ရဲအရာရွိ က ေလသံမာမာျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။

"ေကာင္းပါၿပီ၊ ဒီေန႔မနက္အေၾကာင္းပဲ သူ႔ကိုက်ဳပ္ေမးပါေတာ့မယ္၊ ဒါေပမယ့္ဟာမြန္ရဲ႕ကေလးေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့ ေန႔အေၾကာင္းကိုေတာ့ ျပန္ေမးပါရေစဦး၊ တကယ္လို႔ ကေလးေပ်ာက္မႈႏွစ္မႈမွာ ဆက္သြယ္မႈ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ သူ ဖြင့္ေျပာေကာင္းေျပာလိမ့္မယ္ ထင္တယ္"
ဂ်က္ေကာ္ဖင္က လက္ပတ္နာရီကို ငံု႔ၾကည့္သည္။
"ဘုရားသခင္… ေလးနာရီေတာင္ထုိးေတာ့မွာပါလား၊ ေနာက္နာရီ၀က္ေလာက္ဆိုရင္ အလင္းေရာင္ ေပ်ာက္ ေတာ့မယ္၊ ေရဒီယို ဘယ္မွာလဲေဟ့ ငါ သတင္းနားေထာင္ခ်င္တယ္"
"မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေရဒီယိုတစ္လံုးရွိပါတယ္ ဆရာႀကီး"
အိမ္ကို ေစာင့္ဖို႔ တာ၀န္က်ေနသည့္ ပတၱေရာင္ရဲသား ဘာနီေမးလ္စ္က ေျဖသည္။

သူ႔အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။
ရဲတပ္ဖြဲ႕တြင္ ၀င္ေရာက္အမႈထမ္းသည္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ရွိၿပီ။
သူ၏ အမႈထမ္းသက္တစ္ေလွ်ာက္ တြင္ ယခုအမႈသည္ စိတ္၀င္စားဖြယ္အေကာင္းဆံုးႏွင့္ ေခ်ာက္ ခ်ားဖြယ္ အေကာင္းဆံုးအမႈ ျဖစ္ေလသည္။
နန္စီဟာမြန္…
နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္ သည္ နန္စီဟာမြန္ျဖစ္ေနသည္။
ေရးအဲလ္ဒရက္ခ်္ ၏ မိန္းမျဖစ္ေနသည္။

ယခုေတာ့ အားလံုးဇာတ္ရည္လည္လာသည္။
လူတို႔၏အတြင္းစိတ္တြင္ ဘာေတြရွိေနသည္ကို မသိႏိုင္ၾက။
လူတို႔သည္ ကိစၥရပ္ေပါင္းမ်ားစြာကို မ်ဳိသိပ္သို၀ွက္ထားၾကသည္။
ဘာနီေမးလ္စ္ႏွင့္ ေရးတုိ႔သည္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။
ကေလးဘ၀ ကတည္း က ေဘာလံုးကန္ဖက္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းေနဖက္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ပိုင္းတြင္ ေရးက ဒတ္မတ္တကၠသုိလ္သြားတက္သည္။

ထိုမွတစ္ဆင့္ စစ္ထဲ၀င္သြားသည္။
ကိပ္ေကာ့သုိ႔ ေရးျပန္လာၿပီး ေနထိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ဘာနီ ထင္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း တပ္မွထြက္လာၿပီးေနာက္ ကိပ္ေကာ့သို႔ သူ ျပန္လာကာအေျခခ်ေနထုိင္ေလသည္။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အိမ္ကိုငွားေနသည့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ သူလက္ထပ္လုိက္ေသးသည္။
သူ ႏွင့္ လက္ထပ္သည့္မိန္းကေလးသည္ အလြန္တစ္ရာေခ်ာေမာလွပေၾကာင္း လူတိုင္းကေျပာ သည္။
လူအခ်ဳိ႕ကမူ ေရး၏မိန္းမကိုျမင္လွ်င္ တစ္ေနရာရာမွာျမင္ဖူးသည့္ တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ တူ သည္ဟု ထင္ေယာင္၀ိုးတ၀ါး ျဖစ္ၾကသည္။
ထုိစကား ကို ၾကားေတာ့ ဘာနီကလည္း စဥ္းစားသည္။

ေလာကတြင္ လူတူမရွား၊ နာမည္တူမရွား၊ မဟုတ္ပါလား။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း သူတုိ႔ျမင္ဖူးသူတစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ ေရး ၏ မိန္းမ ႐ုပ္ခ်င္းဆင္ေနျခင္းကို ျမင္ဖူး သလို ရွိသည္ ဟု ထင္ၾကျခင္းသာျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု မွတ္ယူထားလုိက္ေတာ့သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ သို႔ ဘာနီ၀င္သြားေသာအခါ ေဒၚေရာ္သီကိုေတြ႕သည္။
ေဒၚေရာ္သီက ေကာ္ဖီအိုးထဲသို႔ ေကာ္ဖီျဖည့္ေနသည္။
ဘာနီ က ထရန္စစၥတာ ေရဒီယိုကို ဖြင့္လုိက္သည္။
သတင္းေၾကညာ ေနသူ၏အသံက အခန္းထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းလႊမ္းမိုးသြားေလသည္။

"ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ အဲလ္ဒရက္ခ်္၏သားသမီးမ်ားအမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္အ႐ႈပ္ေတာ္ပံု အသစ္တခု ေပၚေပါက္ပါသည္။ အမွတ္ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္လမ္းမႀကီးေပၚရွိ ဓာတ္ဆီဆုိင္အလုပ္သမား ေအာ္တိုလင္ဒန္ က ကၽြႏု္ပ္တို႔အသံလႊင့္ဌာနသို႔ ဖုန္းဆက္ၿပီးသတင္းတစ္ခု ေပးပို႔သည္။ ၎ေပးပို႔ ေသာ သတင္း မွာ ယေန႔နံနက္ ကိုးနာရီက ေရာ့လဂၢလာ၏ေမာ္ေတာ္ကားကို သူကုိယ္တုိင္ ဆီျဖည့္ ေပးလုိက္ရ သည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ပါသည္။"

"ေရာ့လဂၢလာဆုိသူသည္ လြန္ခဲ့သည့္ ခုနစ္ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ဟာမြန္၏သားသမီးမ်ား ေပ်ာက္ဆံုးမႈ ႏွင့္ ေနာင္အေလာင္းမ်ားျပန္ေတြ႕ရသည့္ အမႈတြင္ အဓိကသက္ေသျဖစ္ပါသည္။ အမႈ စစ္ေနဆဲမွာပင္ ေရာ့လဂၢလာေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့သည္။ သူ ေပ်ာက္သြားေသာေၾကာင့္လည္း တရားခံ နန္စီဟာမြန္ကို ေသဒဏ္ ေပးရန္ စီရင္ခ်က္ ကို ဆုိင္းငံ့ထားခဲ့ရသည္။"
"ထိုေရာ့လဂၢလာသည္ ယေန႔နံနက္ကိုးနာရီက ေအာ္တိုလင္ဒန္အလုပ္လုပ္ေနသည့္ ဓာတ္ဆီဆုိင္ သို႔ေရာက္လာၿပီး သူ႕ေမာ္ေတာ္ကားကို ဓာတ္ဆီထည့္ေၾကာင္း၊ ေအာ္တိုလင္ဒန္က ဓာတ္ဆီထည့္ ေပးေၾကာင္း၊ သူ႔ကိုမေတြ႕ခ်င္သူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ရန္သူလာျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္ဟု ေအာ္တိုလင္ဒန္ က ကၽြႏု္ပ္တုိ႔အသံလႊင့္ဌာနသို႔ သတင္းေပးပုိ႔ပါသည္။ သူေမာင္းႏွင္လာေသာကား မွာ ေဒါ့ခ်္ အမ်ဳိးအစား အနီေရာင္ကားျဖစ္ပါသည္" ဂ်က္ေကာ္ဖင္က ခပ္တိုးတိုးဆဲသည္။

"ဘာမွ ေသာက္သံုးမက်တဲ့ကိစၥႀကီးကို ဒီမွာလာထုိင္ၾကည့္ေနရင္း သက္သက္မဲ့ ငါအခ်ိန္ျဖဳန္းေနမိ တာပဲ"
တယ္လီဖုန္းရွိရာသို႔ သူ ေလွ်ာက္သြားသည္။
သူအနားေရာက္ေတာ့ ဖုန္းေခါင္းေလာင္းမည္သည္။
သူ ေကာက္ကုိင္သည္။
တစ္ဘက္ မွ ဆက္သူက သူ မည္သူမည္၀ါျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနပံုရသည္။
ဂ်က္က စိတ္မရွည္ႏုိင္သလို ျပန္ေအာ္သည္။

"ငါ ၾကားၿပီးၿပီ၊ ငါ ၾကားၿပီးၿပီ၊ လမ္းေတြအကုန္ပိတ္၊ တံတားေတြ အကုန္ပိတ္၊ ၀င္ထြက္သြားလာေန တဲ့ ကားေတြ အားလံုး ကို ပိတ္ဆို႔ၿပီးရွာ၊ အက္ဖ္ဘီအုိင္က ေၾကညာထားတဲ့ တပ္ေျပးစာရင္းနဲ႔တုိက္ ၾကည့္၊ ေရာ့လဂၢလာဆုိတဲ့အေကာင္ အခုေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွာ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာကိုရ ေအာင္ စံုစမ္း၊ အနီေရာင္ ေဒါ့ခ်္ကား ကို ၀ုိင္းရွာဖုိ႔ အမိန္႔ထုတ္ေပးလုိက္"
ဆံုးသည္ႏွင့္ ဖုန္းကို တအားေဆာင့္ခ်သည္။
ၿပီးေတာ့ လင္ဒန္ဘက္ သို႔ သူ လွည့္ၾကည့္သည္။
"ကဲ ဒီမွာ ေဒါက္တာ၊ မစၥက္အဲလ္ဒရက္ခ်္ကို ႐ိုး႐ိုးေလးနဲ႔ ရွင္းရွင္းေလး ေမးခြန္းတစ္ခုေမးေပးေစ ခ်င္ပါတယ္၊ ေရာ့လဂၢလာ ဒီေန႔မနက္ဒီကို ေရာက္လာသလား၊ မလာဘူးလား၊ လာတယ္ဆိုရင္ ဘာ ေတြ ေျပာသြားသလဲဆိုတာ ေမးေပးပါ"
လင္ဒန္ သူ႔ကို ျပန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္။

"ခင္ဗ်ား ဆုိလိုတာက…"
"ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက  ေရာ့လဂၢလာဆိုတဲ့အေကာင္ဟာ နန္စီအဲလ္ဒရက္ခ်္ကို လူသတ္မႈနဲ႔ ျပန္ စစ္ေအာင္ တတ္ႏိုင္တဲ့လူျဖစ္တယ္၊ ဟာမြန္ရဲ႕ကေလးေတြ အသတ္ခံရမႈကို လံုး၀ပိတ္ပစ္ေသးတာ မဟုတ္ ဘူး"
ဂ်က္ေကာ္ဖင္က လင္ဒန္ဘက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕စကားကိုဆက္ျပန္သည္။
"အခုအတုိင္းဆုိရင္ ေရာ့လဂၢလာဟာ ကေနဒါႏိုင္ငံထဲမွာ ပုန္းေနတာျဖစ္ရမယ္၊ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ ေလာက္ ၾကာေအာင္ သူပုန္းေနတာ ျဖစ္ရမယ္၊ သူပုိက္ဆံလိုၿပီ၊ နန္စီကလဲ သူ႔မိဘေတြရဲ႕အေမြ ေတြ ရထားတယ္ မဟုတ္လား၊ အနည္းဆံုး ေငြတစ္သိန္းခြဲ ႏွစ္သိန္းေလာက္ရထားတယ္ မဟုတ္ လား၊ အဲဒီလို အေမြ ရခဲ့တာကိုလဲ ဒီေကာင္သိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခုလို သူ ေငြလိုလာတဲ့အခါမွာ နန္စီ ဘယ္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတာ သူစံုစမ္းရေတာ့မယ္" ဂ်က္က ပတ္၀န္းက်င္မွ လူမ်ားကို လွည့္အကဲခန္းသည္။

"နန္စီ ဘယ္မွာရွိေနတယ္ဆိုတာ စန္ဖရန္စစၥကို ခ႐ုိင္ေရွ႕ေန႐ံုးက အမႈထမ္းေတြသိတယ္၊ လဂၢလာ ဟာ ကေနဒါ ႏုိင္ငံထဲကေန ဒီဘက္ကိုျပန္ကူးလာၿပီး နန္စီ ဘယ္မွာရွိေနေၾကာင္း ခ႐ိုင္ေရွ႕ေန႐ံုးမွာ စံုစမ္း ႏုိင္တယ္၊ ႐ံုးေတာ္မွာ သူ ျပန္ၿပီးအစစ္ခံမယ္ဆိုရင္ နန္စီရဲ႕အမႈကို ျပန္စစ္ရမယ္၊ နန္စီ ေသ ဒဏ္ စီရင္တာ ကို ခံရမယ္၊ ဒါကို အေၾကာင္းျပၿပီး ေငြညႇစ္ဖုိ႔ လာတာျဖစ္ရမယ္"
"နန္စီဟာ ဟာမြန္နဲ႔ရတဲ့ သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို နန္စီကုိယ္တုိင္ သတ္ပစ္ခဲ့တယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ဆိုလုိ တာလား"
ေဒါက္တာလင္ဒန္မုိင္းလ္စ္ က မေက်နပ္သည့္ ေလသံျဖင့္ေမးသည္။

ၿပီးေတာ့ အေျဖကိုမေစာင့္ဘဲ သူက ဆက္ေျပာသည္။
"ေနာက္ၿပီးေတာ့ နန္စီကိုႀကဳိးစင္တင္လုဆဲဆဲျဖစ္ေအာင္ သက္ေသခံခဲ့တဲ့ ဒီေက်ာင္းသားဟာ ကေလးေပ်ာက္မႈ ႏွစ္မႈစလံုးမွာ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတယ္လို႔ ဆိုလိုတာလား။ ကေလးေတြေပ်ာက္ တုိင္း အနီးအနား တစ္၀ုိက္ မွာ သူ ရွိေနတယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ထင္သလား"
လင္ဒန္က ဂ်က္၏အေျဖကိုမေစာင့္ဘဲ ေတာင္းပန္သည့္ေလသံျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
"ကၽြန္ေတာ့ကို အခြင့္အေရးကေလး တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေပးပါဗ်ာ၊ ဟာမြန္ရဲ႕သားသမီးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားတဲ့ေန႔အေၾကာင္း နန္စီကို က်ဳပ္ေမးၾကည့္ပါရေစ၊ အဲဒီေန႔အေၾကာင္း ပထမဆံုး ေျပာျပ ေစခ်င္ပါတယ္"

"ေကာင္းၿပီ ခင္ဗ်ား နာရီ၀က္အခ်ိန္ရမယ္၊ ဒီထက္လံုး၀ ပိုမေပးႏုိင္ဘူး"
ေဒၚေရာ္သီက ဗန္းေပၚမွာတင္ထားသည့္ ေကာ္ဖီပန္းကန္မ်ားထဲသို႔ ေကာ္ဖီထည့္ေနသည္။ ၿပီး ေတာ့ မေန႔တုန္း က နန္စီဖုတ္ထားသည့္ ကိတ္မုန္႔ကိုလွီးသည္။
"ေကာ္ဖီေသာက္ လုိက္ၾကရင္ အထုိက္အေလ်ာက္ေတာ့ ေႏြးသြားမွာပဲ"ဟုလည္း ေျပာသည္။
ဗန္းကို အိမ္ေရွ႕ခန္းသို႔ယူသြားသည္။ ေရးက နန္စီ၏အနီးသို႔ လင္ဒန္ဆြဲေရႊ႕ထားသည့္ ကုလားထုိင္ ေပၚမွာ ထုိင္ေနသည္။ နန္စီ၏လက္ကေလးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး အသာအယာ ဆုပ္နယ္ေပးေန သည္။
နန္စီ က အိပ္ရာေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ကေလး လဲေလ်ာင္းေနသည္။ အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴေနသည္။

သုိ႔ေသာ္လည္း အခန္းထဲသို႔ ေဒၚေရာ္သီ ၀င္သြားေသာအခါ လူးလြန္႔လာၿပီး အသံထြက္ေအာင္ ညည္း ေနသည္။
ဂ်ဳိနသန္က မီးလင္းဖိုနားမွာ ရပ္ေနသည္။
ေဆးတံဖြာေနသည္။
အခန္းထဲ မွာ သူ႔ေဆးတံနံ႔မ်ား ဖံုးလႊမ္းေနသည္။
ေဒၚေရာ္သီ က ေကာ္ဖီဗန္းကို စားပြဲေပၚသုိ႔တင္ရင္း အသက္ျပင္းျပင္းရွဴသည္။
ကြယ္လြန္သူ သူ႔ေယာက်္ားလည္း ေဆးတံေသာက္သူျဖစ္သည္။
ၿပီးေတာ့ ယခု ဂ်ဳိနသန္ေသာက္သည့္ ေဆးအမ်ဳိးအစားကိုပင္ ေသာက္သူျဖစ္ေလရာ ကြယ္လြန္သူ ခင္ပြန္းသည္ ကို သတိရလုိက္မိေလသည္။
ယခုလို ရာသီဥတုဆုိးရြားသည့္ေန႔မ်ဳိးတြင္ သူတုိ႔လင္မယားသည္ အခန္းတံခါးပိတ္ၿပီး မီးလင္းဖိုထဲ မွာ မီးထည့္ရင္း ၀ိုင္အရက္ကို အတူေသာက္ခဲ့ၾကဖူးေလသည္။ ယခုေတာ့ မိမိမွာ မုဆုိးမဘ၀ျဖင့္ အေဖာ္မဲ့ ေနရသည့္အျဖစ္ ကို ရင္နာစြာ ေတြးလုိက္မိေလသည္။

"ေကာ္ဖီ နဲ႔ ကိတ္မုန္႔ကေလး ေသာက္လုိက္ပါဦး"
ေဒၚေရာ္သီ က ဂ်ဳိနသန္ကို ေျပာသည္။
ဂ်ဳိနသန္ က သူ႔ကိုခပ္ေတြေတြျပန္ၾကည့္ၿပီး ေျဖသည္။
"ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ"
ဂ်ဳိနသန္ သည္ မလုိင္ ႏွင့္ သၾကားတစ္ဇြန္းသာ ေသာက္ေၾကာင္း ေဒၚေရာ္သီ သိသျဖင့္ သူ ႀကဳိက္ တတ္သည့္ အတုိင္း ေဖ်ာ္ေပးသည္။
"ခင္ဗ်ား ကုတ္အက်ႌႀကီး မခၽြတ္ေတာ့ဘူးလား"
"ခဏေနမွပဲ ခၽြတ္ေတာ့မယ္၊ ခ်မ္းေနေသးလုိ႔"
ေဒါက္တာ လင္ဒန္မိုင္းလ္စ္ႏွင့္ ရဲအရာရွိ ဂ်က္ေကာ္ဖင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ေဒၚေရာ္သီ၏ေနာက္မွ လုိက္လာကာ ေကာ္ဖီ၀ုိင္းကူထည့္ေပးေနသည္။

ေဒၚေရာ္သီက ေရးဆီသို႔ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ယူသြားသည္။
"ေရး… ေကာ္ဖီေလးေသာက္ထားလုိက္ဦး"
ေရးက ေမာ့္ၾကည့္သည္။
"ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ"
ၿပီးေတာ့ နန္စီ ဘက္ ျပန္လွည့္သြားၿပီး ခပ္တိုးတိုးေျပာလုိက္သည္။
"ခဏေနရင္ အားလံုးအဆင္ေျပသြားမွာပါ မိန္းကေလးရယ္"
နန္စီ၏ ကိုယ္လံုးမွာ အႀကီးအက်ယ္တုန္ယင္သြားေလသည္။
မ်က္လံုးမ်ားပြင့္လာသည္။

လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆတ္ခနဲေျမႇာက္လုိက္သည္။
ေရးကိုင္ထားသည့္ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကို တုိက္မိသည္။
ေကာ္ဖီပန္းကန္က ၾကမ္းေပၚသို႔ က်ကြဲသြားသည္။
သူ႔ကိုယ္ေပၚ သုိ႔လည္း ေကာ္ဖီမ်ား ဖိတ္သြားသည္။

သူၿခံဳထားသည့္ေစာင္ႏွင့္ ၾကမ္းေပၚက ေကာ္ေဇာ္ကို ေကာ္ဖီမ်ားစိုကုန္သည္။
ေကာ္ဖီပန္းကန္ က ၾကမ္းေပၚမွာ ကြဲသြားသည္။
နန္စီ ႏွင့္ ေရးးကုိပါ ေကာ္ဖီမ်ား စဥ္ကုန္သည္။
ႏွစ္ေယာက္စလံုး တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။
နန္စီက ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ ဖမ္းမိေနေသာ တိရစာၦန္တစ္ေကာင္ ေၾကာက္အားလန္႔အား ေအာ္ သလို တစ္ခ်က္ ေအာ္လုိက္သည္။
"ကၽြန္မ မိန္းကေလး မဟုတ္ဘူး၊ ရွင့္ရဲ႕မိန္းကေလးမဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မကို မိန္းကေလးလုိ႔ မေခၚနဲ႔"

အခန္း (၁၇) ဆက္ရန္
.