လယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ၏ ငယ္ဘဝ (၂၄)

တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ရျပီ

ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အလြန္ေရာက္ဖူးခ်င္ေသာ ဆကၠသိုလ္၊ အလြန္ပညာသင္ခ်င္ေသာ တကၠသိုလ္ကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေရာက္ရျပီ ပညာသင္ရျပီ။ သူငယ္ခ်င္းတက္ထြန္းကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ နယ္ေျမသို႔ ၀ံ့၀ံ့စားစား သြားႏိုင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တကၠသိုလ္ သြားေသာအခါ အားနာ၍ ေငြမေတာင္းခဲ့။ ကိုယ္မွာရွိေသာ ေငြကေလးႏွင့္သာ ထြင္လာခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူကမေန။ မႏၱေလးက တကၠသိုလ္သို႔ ဆိုင္ကယ္ျဖင့္ လုိက္လာသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ေတြ႕သည္္္္္္ ႏွင့္ သူ႕ထံုးစံအတိုင္ ေျပာပံုကၾကမ္းသည္။ “ေဟ့ေကာင္... ေသာက္သံုးမက်တဲ့ေကာင္... ’’ ေက်ာင္းသြားတာ ပိုက္ဆံလဲ မယူဘူး။  ဘာနဲ႔စားမွာလဲ မင္းကဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာလုိ႔လဲ”

ေငြတစ္ရာထုပ္ေပးသြားသည္။ တစ္လစာျပည့္စံုသြားပါျပီ။ သူငယ္ခ်င္း၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္မပူမပင္ ပညာသင္ ရသည္။
ေက်ာင္းဖြင့္သည္ ႏွင့္ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆုိပဲြ ဘာသာရပ္အလိုက္ ၾကိဳဆိုမိတ္ဆက္ပဲြမ်ား တက္ရ သည္။ ျဖဴနီညိဳျပာေရာင္စံု ျဖာေသာ အလွပန္းတို႔ ပြင့္လန္းရာ တကၠသိုလ္မွာ ျမင္ျမင္သမွ် အကုန္ လွေနသည္။ မိန္းကေလး ေယာက်္ားေလး အားလံုးမွာ သြားၾကလာၾကလႈပ္ရွားၾက ေပ်ာ္ရႊင္ လန္းဆန္း ေနၾကသည္။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူ ႏုပ်ဳိစိုလန္းေသာ ေရာင္စံုပန္းမ်ားကို ၾကည့္ျပီး မပန္ရေသာ္လည္း အလွသည္ ျမိဳင္ယံ က၊ ခိုင္ညွာတံငံု အဖူးေတြနဲ႔  ၾကည့္၏ ကဗ်ာကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းသတိရမိသည္။
ခမ္းနားထည္၀ါေသာ တိုင္လံုးၾကီးမ်ားႏွင့္ အဓိပတိ အေဆာင္အအံုၾကီးမွာ ေငးေမာအံ့ၾသစရာ။ ထို အေဆာက္ အဦးၾကီးေပၚသို႕ ေလွကားက်ယ္ၾကီး ၀င္ေပါက္တဲခါးၾကီး အတြင္းသုိ႔ ၀င္ေရာင္ ေပ်ာက္ကြယ္ သြားၾကသည္း။

ကိုယ္အဓိကယူေသာ ျမန္မာစာဌာနသည္ ေရာဇတ္ခန္းမအေပၚထပ္မွရွိ၏။ ျပဴ၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ပါဋိ ဘာသာ သည္ေလးမ်ဳိး ပါေသာ ျမေစတီ ေက်ာက္စာတိုင္ႏွင့္ တကြ ေရွးေဟာင္းပစၥည္း မ်ားစြာလွပစြာျပထားေသာ ျပတိုက္ၾကီး ရွိသည္။ ခမ္းခမ္းနားနားရွိလွေသည ကိုယ္ဌာနကုိယ္ သေဘာက်မိသည္။
စာသင္ခ်ိန္ တြင္ ဘာသာရပ္ အလုိက္ တစ္တန္းျပီးတစ္တန္း အေျပးအလႊား ေျပာင္းၾကရသည္ က ေပ်ာ္စရာ။ ပညာသင္ရသည္ကလည္း စိတ္၀င္စားစရာ။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အသက္ၾကီး မွ ေက်ာင္းျပန္ တက္ ရျခင္းျဖစသည္။ ေက်ာင္းက်က္မခံႏိုင္။ ေန႔စဥ့္ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္သည္။ “ေက်ာင္းမွန္မွန္တင္စာမခက္’’ ဆုိသည္မွာ တကၠသိုလ္ အထိ မွန္ပါသည္။

ေက်ာင္းတက္စဥ္ ဆရာဆရာမမ်ားရွင္း လင္းသင္ၾကားသည္ကို နားေထာင္ရသည္မွာ စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းသည္။ မွတ္စုလိုင္၍ ေရးမွတ္ျခင္းျဖင့္ နားလည္ရံုမက မွန္မိရသည္။ ညမွာ တစ္ေခါက္ ျပန္ၾကည့္သည္ လုိအပမသည္ထင္လွ်င္ အေခ်ာမွတ္စုျပန္ေရးသည္။ တစ္ေန႔စာ တစ္ေန႔ျပီးသည္။ ဘာမွ် ၾကာသည္ မဟုတ္ ခဏသာျဖစ္သည္။
တစ္လခန္႔ ၾကားေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြရလာသည္။ အဓိက ျမန္မာစာ ဘာသာ အလိုက္ ေဘာ္လီေဘာျပိဳင္ပဲြမ်ား က်င္းပေသာအခါ ျမန္မာစာ အသင္းမွ ေေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းပါရသည္။ ျမန္မာစာ အဓိက အမ်ိဳးသား အသင္း ပထမဒိုင္းဆုရ၍ အမ်ိဳးသမီးအသင္း ဒုတိယဆုရသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း တကၠသိုလ္ ေဘာလီေဘာလက္ေရြးစင္ အေရြးခံရသည္။

 သိမ္ငယ္စိတ္အားငယ္စိတ္မ်ားႏွင့္ တလြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး ေငးေငးငိုင္ငုိင္ရွိေနခဲ့ေသာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းဘ၀ ေန႔ခ်င္း ညခ်င္းေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလျပီ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ေရာက္ သည္ႏွင့္ အဖံုးူအကြယ္။ အေႏွာင္အဖြဲ႔ တို႔ဖြင့္ေပးခံရသလို ပြင့္လင္းလာခဲ့သည္။ ေအာင္ျမင္တင့္တယ္ ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။
ပညာေရးစနစ္အသစ္အရ တစ္ႏွစ္မွာ စာေမးပြဲေလးေျဖရမည္။ ေကာင္းပါသည္။ တစ္ႏွစ္သင္ေသာ စာမ်ားကို တစ္ခါတည္း ေပါင္း၍ ေျဖရျခင္းမဟုတ္။ အပိုင္းလိုက္ျပီးသမ်ွ ေျဖသြားရမည္ျဖစ္သည္။ စိတ္ေလ ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။

သင္ေသာဆရာမ်ားကလည္း နာမည္ၾကီးပုဂၢိဳလ္မ်ားျဖစ္၏။ ျမန္မာစာပါေမာကၡဆရာၾကီး ဦးခ်မ္းျမ (ျမေကတု) ဆရာၾကီးဦးဆန္းထြန္း (ဆန္းထြန္း မန္းတကၠသိုလ္) ဆရာမၾကီး ေဒၚသန္းေဆြ၊ ဆရာအၾကီး ေဒၚခင္ေစာ ဦးတင္ေမာင္ေဌး၊ ေဒၚစီစီ၀င္း ဦးဘိုသင္း၊ ဆရာမၾကီး ေဒၚမိမိေလး၊ ေဒၚလွျမတ္၊ ဆရာဦးထြန္းတင့္ တို႔ျဖစ္သည္။ ပါဠိဘာသာကုိ ဆရာမၾကီး ေဒၚအုန္း(အိမ္ေအမအုန္း) ကိုယ္တုိင္ သင္သည္။ ဆရာၾကီး ဦးျမင့္ေဆြ(အမ္ေအလန္ဒန္) ဆရာၾကီးဦးကို ဆရာမ ေဒၚခင္၀င္းၾကည္တို႔ သင္ၾက သည္။
ေန႔ခင္းမွာ အတန္းေျပာင္းလိုက္ ေက်ာင္းတက္လိုက္ ညေနခင္းမွာ ေဘာ္လီေဘာရိုက္လိုက္ ေဘာ့လံုး ကန္လိုက္။ ညပုိင္းမွာ စာၾကည့္လိုက္ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေဆြမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုလိုက္ စကားေျပာလိုက္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ၏ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ၾကည္ႏူးစရာ ေပ်ာ္စရာ။

နမူနာစံျပအခ်စ္အိမ္
သူငယ္ခ်င္း တက္ထြန္း၏ေက်းဇူးေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ပညာသင္ခြင့္ ရသကဲ့သို႔ အစ္မႏွင့္ ေယာက္ဖျဖစ္သူ မမသိန္း ကိုခင္ေမာင္ထူး တုိ႔၏ ေက်းဇူးေၾကာင့္လည္း တကၠသုိလ္နယ္ေျမမွာ အေျခတက် ေအးခ်မ္းစြာ ေနခြင့္ ရပါသည္။
ကိုခင္ေမာင္ထူးကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းက ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာ ကိုထူးဟုေခၚသည္။ ကိုထူးႏွင့္ မမသိန္း တုိ႔ ကလည္း အရပ္ေျခာက္ေပ ရွိေသာေမာင္ျငိမ္းခ်မ္းကို ခ်စ္ခင္စြာ လူေလးဟုေခၚၾကသည္။ အသက္အရြယ္ ကလည္း ေလးႏွစ္ငါးႏွစ္သာကြာပါသည္။

သူတုိ႔အိမ္ေနာက္ဘက္မွာ ႏွစ္ခန္းတြဲတန္းလ်ားေလးမွာ အုတ္ကၽြတ္မိုးအုတ္ကာ အုတ္ခံုအျမင့္ ၀ရံတာႏွင့္မုိ႔ လံုလံုျခံဳျခံဳ ရွိသည္။ ျပတင္းေပါက္ပါသည္။ အလင္းေရာင္ရသည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကုတင္ႏွင့္စာပြဲ ကုလားထိုင္ ႏွင့္ က်ယ္ျပန္႔စြာေနႏိုင္သည္။ လွ်ပ္စစ္မီး (၂၄)နာရီရသည္။ ေရွ႕မွာ ေရခ်ိဳးရန္ ေရတိုင္ရွိသည္။ ေရေပါသည္။ ေနရသည္မွာ အဆင္ေျပလွ၏။

ကိုထူးႏွင့္ မမသိန္းတို႔ေနသည္က အရာရွိေနအိမ္ တစ္ထပ္တိုက္ကေလးျဖစ္သည္။ အိပ္ခန္း(၃) ခန္း ဧည့္ခန္း၊ ထမင္းစားခန္းႏွင့္ ေရခ်ိဳးခန္း ပါသည္။ အိမ့္ေရွ႕မွာ ေျမကြက္က်ယ္ရွိသည္။ (၄)ေပခန္႔ျမင့္ေသာ မန္က်ဥ္းပင္ တန္းေလးရွိသည္။ မန္က်ဥ္းပင္ေပါက္မ်ားစုျပံဳစိုက္ထား၍ ထိတ္ဖ်ားကိုထိျဖတ္ထားသည္။ ႏွစ္ေပခန္႔ က်ယ္ျပန္႕သည္။ မ်က္ႏွာျပင္ညီ မန္းက်ဥ္းပင္တန္းေလး က လွပသည္။
မမသိန္း က ႏွင္းဆီပန္းေရာင္စံု စိုက္ထားသည္။ လွပေသာႏွင္းဆီပန္းခင္းၾကီးျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ ႏွင္းဆီပန္း ေရာင္းရေသာ ေငြကပင္ အေတာ္ေကာင္းသည္။ သူတုိ႔ေနထိုင္ပံုက အဆင့္ျမင့္သည္။ ဧည့္ခန္း အျပင္အဆင္ မွာပင္ ဧည့္သည္ (၁၅)ေယာက္ ခန္႔ဧည့္ခံထားႏိုင္သည္။

သူတိ႔ုမွာ ဂ်စ္ကားေလးလည္းရွိသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ သြားလိုက္လာလိုက္ၾက စားလိုက္ၾက ခ်စ္ၾကခင္ၾက ျမင္သူတိုင္း အားက်စရာစံျပ အခ်စ္အိမ္ကေလးျဖစ္သည္။
ကိုထူး က အရပ္ ၅ေပ ၁၁လက္မခန႔္ရွိ၍ မ်က္လံုးမ်က္ခံုးႏွာတန္ ႏႈန္ခမ္းအလြန္လွသူျဖစ္သည္။ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ႏွင့္ ကုိယ္လံုးကိုယ္ထည္လွသည္။ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ စိတ္ရင္း သေဘာထား ေကာင္းသူျဖစ္၍ မ်က္ႏွာကအျမဲတေစ ၾကည္လင္ရႊင္လန္း ေနသည္။ ဥပဓိရုပ္ကို ပို၍ တင့္ေစသည္။

မမသိန္း ကလည္း ကုိထူးႏွင့္ လိုက္ဖက္စြာ ေခ်ာေမာလွပသူျဖစ္၏။ ကုိထူးႏွင့္စာလွ်င္ အရပ္နိမ့္သည္။ ၅ေပ ၂လက္မသာရွိသည္။ သို႔ေသာ္အရပ္ႏွင့္ သူကိုယ္လံုးအခ်ိဳးအဆစ္က်၏။ အသားအေရက ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔ သည္။ မ်က္ႏွာက လွသည္။
သူတို႔မွာ သားသမီးမရွိ။ ညားခါစလိုပင္ အျမဲတမ္းခ်စ္ခင္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။
ကိုထူးက သိန္းသိန္းေရ သိန္းေလးေရ မိန္းမေရ ခ်စ္စႏိုး အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခၚသလို မမသိန္းကလည္း ကိုထူးေရ ကိုေလးေရ အကိုရ ေယာက်္ားေရ အမ်ဳိးမ်ိဳးေခၚသည္။
သူ႔ေယာက္်ား ရံုးသြားခါနီးမွာ ေျခေထာက္တြင္စီးထားေသာ ဘိနပ္ကိုဘရပ္ရု္ႏွင့္ ပြတ္တိုက္ ေပးသည္။

ရပါျပီ....သိန္းေလးရာ
ခဏေလးပါ ကိုေလးရာ
ျမင္ရၾကားရသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ
မမသိန္း ေရခ်ိဳးေနစဥ္ ေရခ်ိဳးခန္းအေပါက္မွာ ဘိနပ္ကေလး ကိုင္လ်က္ရပ္ေနေသာ ကိုထူးက....
သိန္းေလး ေရ...ေရခ်ိဳးတာ ဘိနပ္ေမ့သြားတာလား.....ေရခ်ိဳးခန္းအေပါက္နားမွာ ခ်ထားခဲ့မယ္ေနာ္.
“ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ ကိုထူး ကန္ေတာ့ေနာ္...”
ေရခ်ိဳးခန္းထဲ မွ  ျပန္ေျပာသံ။

ရံုးပိတ္ရက္ေန႔မွ ဧည့္ခန္းတြင္လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေခတၱခဏ တေမွးတမွိတ္အိပ္ေနပံုကို ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ျမင္ရသည္ က အားက်စရာ။
မမသိန္းက ဧည့္ခန္းထဲရွိ ဆိုဖာဆက္တီႏွစ္ေယာက္ထိုင္ခံုေပၚမွာ အိပ္ေနသည္။ ကိုထူးက မမသိန္း အိပ္ေနသည့္ ဆိုဖာအနီး၊ ေအာက္မွာခင္းထားေသာ ေကာ္ေဇာေပၚမွာအိပ္ေနသည္။ မိန္းမက အထက္က ဆိုဖာ ေပၚမွာ။ သို႔ေသာ္ကိုထူး၏ ေျခေထာက္တစ္ဖက္က မမသိန္း၏ ေပါင္ေပၚမွာလွမ္းတင္ထားသည္။ မမသိန္း က ထိုေျခေထာက္ကို အျမတ္တႏိုး ဆုပ္ကိုင္လ်က္။
ညေနစာ ကို အိမ္မွာစားတာနည္းသည္။ ရံုးျပန္ေရမိုးခ်ိဳးလွပစြာျပင္ဆင္ျပီး ကားေလးႏွင့္ ထြက္သြား ၾကသည္။ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္စားေသာက္ဆိုင္မွာစားသည္။ သို႔ေသာ္ ကိုထူးက ဘီယာမေသာက္၊ အရက္ မေသာက္ သူတို႔လင္မယား ကိုယ္ခႏၶာမ်ားမွာလည္း ၀ျဖဳိးသည္မရွိ။ က်စ္လ်စ္တင့္တယ္စြာ လွပ္လ်က္။

ည (၈)နာရီေလာက္ဆို ျပန္လာၾကျပီ။
ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ မိဘမ်ားရွိရာ စဥ့္ကိုင္သုိ႔သြားသည္။ မိတ္ေဆြမ်ားရွိရာ ေက်ာက္မီးရြာ ျပင္ဦးလြင္ျမိဳ႕ စသည္ တု႔ိကုိ သြားသည္။
ျမင္သမွ် လူတိုင္း သေဘာက်သည္ စံျပဇနီးေမာင္ႏွံျဖစ္ပါ၏။

တကၠသိုလ္ လူရည္ခၽြန္

ေႏြဦးေပါက္လာျပီ။ ေလေပြေလရူးမွာ ရြက္၀ါေလးေတြေၾကြက်ျပီ။ သစၥာလမ္းမွာ ငုစပ္ပန္းေတြပြင့္ ၾကျပီ။
မႏၱတကၠသိုလ္မွာ ဆုိရိုးစကားတစ္ခုရွိ၏။ “ရွမ္းရိုးမ က မီးေတြေလာင္ အေမာင္စာက်က္ေတာ့” ၍ျဖစ္သည္။
ညေမွာင္ လ်ွင္ အေရွ႕ဘက္မွ ရွမ္းေတာင္တန္းမွာ မီးေစာင္းတန္းမ်ားကို ေတြ႕ေနရျပီ။ မွန္ပါသည္။  ႏွစ္၀က္ စာေမးပြဲၾကီးနီးလာျပီ။ ေမမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္၍ စာမွန္မွန္က်က္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမးႏိုင္ သည့္ ေမးခြန္းမ်ားထုတ္ျပီး အေျဖမ်ား အဆင္သင့္ေရးထားခ်င္သည္။ ကိုယ့္အေျဖ ကိုယ္ က်က္ထားလ်ွင္ အေကာင္းဆံုးျဖစ္မည္။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အေမးအေျဖမ်ား ေရးပါသည္။

“ေဟး.....လူရည္ခၽြန္ၾကီး”
“လူရည္ခၽြန္ၾကီးေနပါအံုး...”
“ခင္ဗ်ာ.....လူရည္ခၽြန္မဏာမ စာရင္း မွာ ပါတယ္.... မသိဘူးလား...”
“မသိဘူး.....”
ကိုေမာင္ေမာင္ ႏွင့္ ကိုခင္ေအာင္က အဓိပတိေဆာင္မွာ ကပ္ထားေၾကာင္း ေျပာ၍သြားၾကည့္သည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ၀ိဇၨာဘာသာတြဲမွ ခံုအမွတ္ (၁) မ်ားကိုလူရည္ခၽြန္ပဏာမေရြးထားျခင္းျဖစ္သည္။ (၇)ဦး ျဖစ္သည္။ ျပင္ဆင္ခ်ိန္ (၃)ရက္သာရသည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စာၾကည့္တိုက္သို႔ေျပးရျပီ။ လူရည္ခၽြန္ႏွင့္ ဆိုင္ရာသိသင့္သည္တို႔ကုိ ၾကည့္ရသည္။ စာေမးပြဲ အတြက္လည္း စာၾကည့္ရသည္။ စာေမးပြဲကလည္း နီးေနျပီ။

လူရည္ခၽြန္အင္တာဗ်ဴးကို တကၠသိုလ္ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ရံုးခန္းမွာသြားေျဖ ရသည္။ ပါေမာကၡခ်ဳပ္ ပါေမာကၡမ်ား၊ အေဆာင္မွဴးးမ်ားႏွင့္ အာကစားမွဴးမ်ား ပါ၀င္သည္။
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ေကာင္းစြာေျဖႏိုင္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ေဘာ္လီေဘာ လက္ေရြးစင္ျဖစ္၍ အားကစား အမွတ္ ကလည္း (၁၀)မွတ္အျပည့္ရသည္။ ေနာက္(၂)ရက္တြင္ ပဓိပတိအေဆာင္မွာ အေရြးခံရသူ မ်ား၏ အမည္စာရင္း ကပ္ထားသည္။ ပထမႏွစ္မွ စတုတၳႏွစ္အထိ တစ္တန္းလွ်င္ တစ္ဦး၀ိဇၨာ ဘာသာတြဲမွ (၄)ဦး သိပၸံဘာသာတြဲ မွ (၄)ဦး (၈)ဦးအေရြးခံရသည္။ သည့္အထဲမွာ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ပါ၀င္ပါသည္။ တကၠသိုလ္ လူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရျပီျဖစ္ပါသည္။

“ေၾသာ္.....”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း စဥ္းစားမိပါသည္။
ပဥၥမတန္းမွစ၍ လပတ္အစမ္းစာေမးပြဲမ်ား ေျဖခဲ့ရာ တစ္ခါမွ်မေအာင္ခဲ့။ လူ(၆၀)ရွိေသာ အတန္းတြင္ အဆင့္ (၄၀)ေနာက္မွာရွိခဲ့သည္။ သိပ္ငယ္စိတ္အားငယ္စိတ္မ်ားႏွင့္ မိမိကိုယ္ကို ည့ံသည္ထင္ျပီး ည့ံ ေနခဲ့ပါ၏။ ပထမ ဒုတိယဆိုသည္ကို စိတ္ပင္မကူးခ့ဲ။ မရသည္မွာ ဘာမွ်အံၾသ စရာမရွိ။ သူငယ္ခ်င္း ကိုေသာင္းတင္ ေပးေသာ ပီမိုးနင္း၏ စာအုပ္တစ္ထပ္ကို ဖတ္ျပီးေသာအခါ သိမ္ငယ္စိတ္မ်ားကို ေအာင္စိတ္ ျဖင့္အစားထုိုးခဲ့သည္။ တံခါးတို႔ကိုေခါက္ပါ။ ေခါက္ေသာသူ တို႔အတြက္ တံခါးတို႔သည္ ပြင့္လိမ့္ မည္ ဟုဆို၏။ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ပို၍ခိုင္မာစြာ ယံုၾကည္မိပါ၏။
ေအာင္ျမင္ျခင္း တံခါးမ်ားကို ရိုးရိုးသားသား ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဆက္၍ ေခၚေနရမည္ဟု နားလည္ လိုက္ပါသည္။

တုိက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဆံုဆည္းျခင္း

လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရသူမ်ား ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ (၉)နာရီမွာ ေမာ္ကြန္းထိန္းရံုးခန္းသို႔ ဓာတ္ပံု(၆)ပံု ေပးပို႔ ရမည္ မို႔ ညေနတြင္ ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း အျမန္ဓာတ္ပံုဆိုင္သို႔ သြားသည္။
မႏၱေလးသကၠသုိုလ္္ အဓိပတိေဆာင္ၾကီး၏ အလယ္ဝင္းေပါက္မွ ျဖတ္၍ အဓိပတိလမ္းၾကီးဆီသို႔ ေလွ်ာက္ လာခဲ့သည္။
လမ္းမၾကီးေပၚသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ေရႊမန္းေဆာင္ေရွ႕ တမာတန္းလမ္းေလးအတိုင္း ေလ်ွာက္လာေနေသာ သူငယ္ခ်င္း ကိုေသာင္းတင္ ကို ေတြ႔ရသည္။
“သူငယ္ခ်င္း ဘယ္သြားမလို႔လဲ..”
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း ကေမးလိုက္သည္။

“မင္းကေရာ ဘယ္သြားမလို႔လဲ...”
သူကမေျဖဘဲ တူညီစြာျပန္ေမးသည္။
“ေရွ႕နားတင္ပါ”
ႏွစ္ေယာက္အတူေလွ်ာက္လာခဲ့ၾကသည္။ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။ အေတာ္ေလးေလွ်ာက္မိေတာ့ ေရနီေျမာင္း ကို ေရာက္လာသည္။
“မင္းဘယ္အထိသြားမွာလဲ”
ကိုေသာင္းတင္ ကေမးသည္။

“ေရွ႕နားက ဓာတ္ပံုဆိုင္ ....”မင္းေရာဘယ္အထိသြားမွာလဲ.... ။
ငါလဲေရွ႕နားက ဓာတ္ပုံဆိုင္...
ေမာင္ျငိမ္းခ်မ္း က ထပ္ေမးသည္။
မင္းေရာဘာလုပ္မလုိ႔လဲ....။
“ငါလူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရလို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္မွာ မင္းေရာ ဘာလုပ္မလုိ႔ဓာတ္ပံုရိုက္မွာလဲ....”
“ငါလဲ အတူတူပဲ လူရည္ခၽြန္အေရြးခံရလို႔ ဓာတ္ပံုရိုက္မွာ......”
“ဟာကြာ......”
ႏွစ္ေယာက္သား ၀မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ျဖစ္သြားၾကသည္။

သူမရ ဘဲ ကိုယ္ရလွ်င္ ၾကြားမိသလုိျဖစ္မွာစိုး၍ ထိန္းသိမ္းေျပာရင္း အျပန္အလွန္ေမးေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ ကိုေသာင္းတင္ စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္မွာ အေရြးခံရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က စိုက္ပ်ိဳးေရး တကၠသိုလ္ သည္ မႏၱလးတကၠသိုလ္ ႏွင့္ နီးကပ္စြာ အတူတကြ ယွဥ္တြဲလ်က္ရွိေန၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး လူရည္ခၽြန္ အေရြးခံရေၾကာင္း သိမွ ဓာတ္ပံုအတူ ရိုက္ျပီးျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
အံၾသစရာ ပံုျပင္ဆန္စြာ ဆံုမိၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္အျဖစ္။

ဆက္ရန္
.