အေထာက္ေတာ္လွေအာင္ ဘာသာျပန္ ၾကမၼာ အပိုင္း (၄)

အခန္း (၃)

ေရးက သူ႔ရံုးခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္ၿပီး၀င္သြားသည္။ သူ႔စိတ္ေတြ ေလးေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ စိတ္ ေလး ေနမွန္း မသိ။ သြားကုိက္ေရာဂါ ခံစားေနရသလို အခံရခက္လွသည္။
ဘာေၾကာင့္ စိတ္ေလးေနသလဲ။
နန္စီကို ေမြးေန႔အေၾကာင္း ေျပာမိေသာေၾကာင့္လည္း မဟုတ္တန္ရာ။ နန္စီ၏အတိတ္အေၾကာင္း မ်ားကို ျပန္ေျပာင္း သတိရေစေသာေၾကာင့္လည္း မျဖစ္ႏုိင္။
ေမြးေန႔ အေၾကာင္းေျပာေသာ္လည္း နန္စီသည္ အမ်ားႀကီး တည္ၿငိမ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

နန္စီ စိတ္လႈပ္ရွားေနမည္ဆိုလွ်င္ သူ ေကာင္းေကာင္းသိရေပမည္။ နန္စီအေၾကာင္း သူ မသိတာ ဆို၍ မရွိ သေလာက္ ပင္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ ေမြးေန႔ကိစၥႏွင့္ မည္သုိ႔မွ် မသက္ဆုိင္ႏုိင္။ နန္စီေၾကာင့္ စိတ္ေလးေနျခင္းမဟုတ္။
နန္စီ သည္ ယေန႔မနက္ အလြန္ တည္ၿငိမ္ေနသည္။
သည္အတုိင္း ဆိုလွ်င္ အေၾကာင္းတစ္ခုခု ေၾကာင့္ ယခုလို စိတ္ေလးေနျခင္းျဖစ္ရေပမည္။

ေရးသည္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေခါင္းခါလုိက္မိသည္။
ေရး က ေခါင္းေမာ့ၾကည့္သည္။ သူ႔ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲျဖစ္သြားသည္။ ေဒၚေရာ္သီ သည္ သူ႔ရံုးခန္းထဲ မွာ ေရာက္ ႏွင့္ ေနၿပီ။ စားပြဲမွာ ထုိင္ေနၿပီ။
ေဒၚေရာ္သီ ၏ ဆံပင္မ်ား ပိုျဖဴလာသည္။ ရွည္လ်ားေသာ ဆံပင္ျဖဴမ်ားက ၿပံဳးခ်ဳိသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာ ေလးကို ေဘာင္ခတ္ ေပးထားသည္။
အိမ္ေျမပြဲစား အလုပ္ ကို ေရး စတင္လုပ္ကုိင္သည့္အခါတုန္းက ေဒၚေရာ္သီသည္ သူ၏ပထမဆံုး ေဖာက္သည္ ျဖစ္သည္။
ထို႔ေနာက္ သူ ငွားထားေသာ မိန္းကေလးေရာက္မလာသျဖင့္ ေဒၚေရာ္သီက သူ႔အလုပ္မ်ားကို ၀ုိင္း ကူ လုပ္ေပးရင္း သူ႔ရံုး မွာ ေတာက္ေလွ်ာက္အလုပ္ၿမဲသြားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

"မင္း ေခါင္းကို တစ္အားခါၿပီး မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုပ္ေနပါလား"
ေဒၚေရာ္သီီ က သူ႔ကို လွမ္းေျပာသည္။
ေရးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ၿပဳံးသည္။
"ညက အိပ္ေရးေကာင္းေကာင္းမ၀လုိ႔ပါဗ်ာ၊ ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား"
ေဒၚေရာ္သီ ၏ ေလသံက ခ်က္ခ်င္း တည္သြားေလသည္။
"ေနေကာင္းပါတယ္၊ ရႈခင္းသာ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြ ငါ အားလံုးစုထားၿပီးၿပီ။ အဲဒီအိမ္ ကို ၾကည့္မယ့္ လူ က ဘယ္အခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္လာမွာတဲ့လဲ"
"ႏွစ္နာရီေလာက္"
ေရး က ျပန္ေျဖရင္း စားပြဲေပၚသုိ႔ ငံု႔ၾကည့္သည္။

"အဲဒီစာရြက္စာတမ္းေတြ ဘယ္ကသြားရလာတာလဲဟင္"
"စာၾကည့္တုိက္မွာ သူ႔ဖုိင္တြဲနဲ႔သူ သတ္သတ္ရွိတယ္။ အဲဒီအိမ္ႀကီးကုိ ၁၆၉၀ ခုႏွစ္က ေဆာက္ တယ္ ဆိုတာ ကို မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ စားေသာက္ဆုိင္လုပ္လုိက္ရင္ အရမ္းေကာင္းမွာ၊ တစ္ေယာက္ ေယာက္ကသာ ေငြထပ္ အကုန္ခံႏုိင္လို႔ မ်ားေတာ့ အလွျပဗီရိုတစ္လံုးလိုကို သားနားသြားႏုိင္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေရစပ္ မွာ ဆိုေတာ့ ဒါေလာက္ေကာင္း တဲ့ ေနရာမ်ဳိး ဘယ္မွာမွမရႏုိင္ေတာ့ပါဘူး"
"မစၥတာကရက္ဂိုေပါေလာ့စ္ နဲ႔ သူ႔မိန္းမဟာ စားေသာက္ဆုိင္ေပါင္း မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ တည္ ေထာင္ၿပီး ျပန္ေရာင္းခဲ့ တယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ သိထားတယ္။ သူတုိ႔လို လူမ်ဳိးဟာ လုိအပ္မယ္ဆိုရင္ ေငြကုန္ခံၿပီး လက္မတြန္႔ မွာ ေသခ်ာပါတယ္"
ထုိ႔ေနာက္ သူ႔ရံုးခန္းထဲသို႔ ၀င္ခဲ့သည္။ စားပြဲမွာ ၀င္ထုိင္သည္။ ေဆးတံေသာက္ရင္း ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ စဥ္းစားခန္း ၀င္ေနမိသည္။

ခဏေနေတာ့ ေဒၚေရာ္သီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္သည္။
"စာေရးမေလးေတြ ေရာက္ၿပီလား"
"ေရာက္ၿပီ"
"ေကာ္ဖီေရာ ေဖ်ာ္ၿပီးၿပီလား"
"ၿပီးၿပီ"
"ဒီလိုဆိုရင္ မရိုမေသ ကၽြန္ေတာ့္ဖုိ႔ တစ္ခြက္ယူခဲ့ေပးဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး အျပင္က ဖုန္းဆက္ရင္ ဆယ့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆက္မေပးဖုိ႔ မိန္းကေလးေတြကို မွာထားေပးပါ"
ခဏေနေတာ့ ေဒၚေရာသီ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကိုင္ၿပီး ၀င္လာသည္။ ေရးက တံခါးသြားဖြင့္ေပးထား သည္။ ေဒၚေရာ္သီ ၏ လက္ထဲမွ ေကာ္ဖီပန္းကန္ကိုယူၿပီး ျပတင္းေပါက္နားမွာ သူ သြားရပ္ေနမိ သည္။

"ဒီေန႔ည ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္မွာ ထမင္းလာစားပါလား၊ နန္စီရဲ႕ေမြးေန႔ပြဲေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ ၾကမလုိ႔"
ေရး က ေျပာသည္။ သူ႔စကားအဆံုးတြင္ ေဒၚေရာ္သီထံမွာ အံ့အားသင့္သြားသည့္အသံကို သူၾကား လုိက္ရ ေလသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ မလုပ္သင့္ဘူး ထင္လို႔လား"ဟု သူ ကမန္းကတန္း လွည့္ေမးသည္။
နန္စီအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိသူဆိုလို႔ ကိပ္ေတာ့မွာ ေဒၚေရာ္သီတစ္ေယာက္ရွိသည္။

ေရးက ခ်စ္ေရးဆိုတုန္းက လက္ခံသင့္ မခံသင့္ ေဒၚေရာ္သီကို နန္စီ ဖြင့္တုိင္ပင္ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နန္စီက သူ႔အေၾကာင္း မျခြင္းမခ်န္ေျပာျပထားခဲ့ေလသည္။
ေဒၚေရာ္သီ၏မ်က္လံုးအမူအရာႏွင့္ အသံတို႔မွာလည္း မေသခ်ာသည့္ပံုစံမ်ဳိးျဖစ္ေနေလသည္။
ငါလည္း ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ႔ဘူး ေရး ဘာစိတ္ကူး နဲ႕ ေမြးေန႕ပြဲလုပ္တာလည္း ..

ဘယ္လို စိတ္ကူးလဲ ဆိုရင္ နန္စီမွာ ေမြးေန႕ မရွိဘူး ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟန္ေဆာင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူးဗ်ာ၊ ဟုတ္တယ္ ဆိုလိုတာက ဒီထက္လဲပိုပါေသးတယ္။ နန္စီဟာ အတိတ္ နဲ႕ အဆက္အသြယ္ ျဖတ္ေတာက္ ပစ္ရမယ္ အတိတ္ေၾကာင္းကို ေမ့ထားပစ္ရမယ္၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ လူေတြနဲ႕ မေတြ႕ ျဖစ္ေအာင္ ေရွာင္တိမ္း ပုန္းလွ်ိဳးေနတဲ့ အျဖစ္ကို ရပ္ဆိုင္းပစ္ရမယ္"
"အတိတ္ ဇာတ္ေၾကာင္း ေတြကို သူတကယ္ပဲ အဆက္အသြယ္ျဖတ္ႏိုင္ပါမလား၊ လူသတ္မႈၾကီး တစ္ခုက အခ်ိန္မေရြး ျပန္စစ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာ ရွိေနတယ္ အဲဒီၾကားထဲ က လူေတာထဲ ကို ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း တိုးလာဝံ့ ပါမလား"

"ဟုတ္တယ္ ဒီစကားမွန္တယ္၊ အခိ်န္မေရြး ျပန္စစ္ႏိုင္ပါ့မလား အေနအထားမွာ ရွိေနတယ္၊ အေနအထား ဆိုတဲ့ စကားက သိပ္အေရးၾကီးတယ္ေနာ္၊ လူသတ္မႈ ကို နန္စီက်ဴးလြန္ပါတယ္ လို႕ သက္ေသခံခဲ့တဲ့ ငတိ ဟာ ေျခာက္ႏွစ္လံုးလံုး ေပ်ာက္ေနတာကိုေတာ့ ခင္ဗ်ား သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား သူ ဘယ္ေရာက္ ေနတယ္ ဆိုတာနဲ႕ ေသသလား၊ ရွင္သလားဆိုတာ ဘုရားသခင္မွ သိေတာ့မွာပဲ သူနဲ႕ ပတ္သက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္ တို႕ သိထားတာက သူဟာနာမည္ဝွက္နဲ႕ ဒီတိုင္းျပည္ထဲကို ျပန္ဝင္လာတယ္၊ တစ္ေနရာရာမွာ ရွိေနတယ္၊ ဒါပဲသိတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ နန္စီထင္ထင္ေပၚေပၚမေနရဲခဲ့တာ၊ အမႈကို ျပန္ေဖာ္ ေနမွာ  စိုးရိမ္ရတယ္ မဟုတ္လား၊ ေနာက္တစ္ခု ခင္ဗ်ားမေမ့သင့္တာက သူဟာ စစ္တပ္ကေန တပ္ေျပး ေၾကညာျခင္း ခံထားရသူျဖစ္ေနတယ္၊ သူ႕ကို ဖမ္းမိရင္ေထာင္က်ဖို႕ ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနတယ္၊ တပ္ေျပးမႈၾကီး က သူ႕ကို ေစာင့္ေနတယ္ေလ"

"ဟုတ္တယ္ ဒါလဲမွန္တာပဲ"
ေဒၚေရာ္သီက ေရးကို ေထာက္ခံသည္။
"ဒါအမွန္ပဲေလ၊ ေနာက္တစ္ဆင့္တက္ျပီး ကၽြန္ေတာ္တို႕စဥ္းစားၾကည့္ဦး၊ ဒီျမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ လူေတြက နန္စီ ကို ဘယ္လိုထင္ၾကမလဲ"
ေဒၚေရာ္သီက ရုတ္တရက္ျပန္မေျဖပဲ ခပ္ဆိုင္ဆိုင္းလုပ္ေနသည္။
"အင္း ... သူတို႕ကေတာ့ နန္စီဟာ သိပ္လွတာပဲလို႕ ထင္ၾကပါတယ္။ သူဝတ္စားဆင္ယင္ပံုကို သူတို႕ အရမ္း သေဘာက်ၾကတယ္၊ မ်က္ႏွာကေလး အျမဲတမ္းခ်ိဳေနတာကိုလဲ ေျပာမဆံုးဘူး၊ ေနာက္ျပီးေတာ့ အမ်ား တကာနဲ႕ မေရာမေႏွာဘဲဘာသိဘာသာပဲေနတတ္တယ္လို႕လဲ ထင္ၾကတယ္"

"သိပ္မွန္တာေပါ့့၊ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္လဲ အၿမဲ တမ္း စူးစမ္းေလ့လာ ေနတာပဲ၊ ေဂါက္ကလပ္မွာဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ ကို ပြဲမထုတ္တာနဲ႔ပတ္သက္ ၿပီး လူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလွၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့အပတ္က မုိက္ကယ္တုိ႔ေက်ာင္းက နန္စီကို ေကာ္မတီ တစ္ခုခု ထဲမွာ ၀င္ပါၿပီး ေက်ာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ၀ုိင္းကူလုပ္ဖုိ႔ ကမ္းလွမ္းတယ္။ နန္စီက မဆုိင္းမတြ ျငင္း လုိက္တယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့လတုန္းကလဲ တစ္ခုျဖစ္ၿပီးၿပီ၊ အိမ္ေျမပြဲစားေတြရဲ႕ ညစာစား ပြဲကို ကၽြန္ေတာ္ ဇြတ္အတင္း ေခၚသြားတယ္။ ညစာစားပြဲတက္သူေတြ ဓာတ္ပံုစုရုိက္ၾကေတာ့ နန္စီ မရွိေတာ့ဘူး။ အိမ္သာ ထဲမွာ သြားပုန္းေနတယ္ေလ" "သူ႔ကို မွတ္မိသြားမွာ သူေၾကာက္ေနတာပါ"

"ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က်င္လည္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြနဲ႔ မဆံု ျဖစ္ေအာင္ ဒါေလာက္အၾကာႀကီး ေရွာင္တိမ္းပုန္းေအာင္းေနလုိ႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ။ ေလာကႀကီးမွာ လူတူ ေတြလဲ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။ တကယ္လို႔မ်ား နန္စီကို လူသတ္မႈနဲ႔ တရားျပန္စြဲမယ္ဆုိ ရင္ နန္စီရဲ႕ ပတ္လည္မွာ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေတြ ရွိေနေစခ်င္တယ္။ နန္စီကို အဲဒီမိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေတြက ၀ုိင္းရံထားေနေစခ်င္တယ္။ နန္စီ ဟာ ငါတုိ႔နဲ႔ တစ္ေသြးတည္းတစ္သား တည္းပါလားဆိုတဲ့စိတ္မ်ဳိး ပတ္၀န္းက်င္ က လူေတြဆီမွာ ကိန္းေအာင္းေနေစခ်င္တယ္။ ဘာ ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အမႈကရွိေန (..........စာမ်က္ႏွာ ၂မ်က္ႏွာ လြတ္ေနပါသည္ ေနာက္ေန႕ ျပန္တင္ေပးပါမည္.........)

ပါသည္။ သူ႔ဘ၀တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္းတြင္ အဆီးအတားျဖစ္ေနသည့္ အရာမ်ားကို ဖယ္ ရွားလိုျခင္းလည္း ပါသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဓိကကေတာ့ နန္စီအတြက္ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကို သူသာလွ်င္ အသိဆံုးျဖစ္သည္။
တစ္ခါတုန္း က ျဖစ္ဖူးသည္။
သူတုိ႔ေနသည့္အိမ္ပံု ကို နန္စီကုိယ္တုိင္ ေရးဆြဲထားသည့္ ေရေဆးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို လာျပ သည္။ အေပ်ာ္တမ္း ပန္းခ်ီလက္သင္ေလးတစ္ေယာက္၏ လက္ရာဟု မထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ ေရး ကရုဏာေဒါသႏွင့္ ေျပာမိသည္။
"အရမ္းေကာင္းတာပဲ။ ဒီပန္းခ်ီကားကိုေရာ ဘယ္ဗီရိုထဲမွာ သြား၀ွက္ထားဦးမွာလဲ"
နန္စီသည္ တုတ္ႀကီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အားကုန္လႊဲ၍ အရုိက္ခံလုိက္ရသူတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ သြားသည္။
ထိုအျဖစ္ကိုျမင္ေတာ့ ေရးသည္ သူ႔လွ်ာကို ကိုက္ျဖတ္ထုတ္ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ ေပါက္သြားေလ သည္။

"အခ်စ္ရယ္ ကိုယ္စကား မွားသြားပါတယ္။ ထိခုိက္ေစလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ မင္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကိုယ္အရမ္း ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ မင္းရဲ႕လက္ရာေတြကို လူေတြ ၾကည့္ေစခ်င္ ျမင္ေစခ်င္ တဲ့ ေစတနာနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ေျပာလုိက္မိတာပါ"
သူ ကမန္းကတန္း ရွင္းျပကာ ေတာင္းပန္ခဲ့ရဖူးသည္။
သို႔ကလို အရာရာမွာ ဆင္ျခင္ခဲ့ရသည္။ သြားရာမွာလည္း မလြတ္လပ္၊ ေျပာရာမွာလည္း မလြတ္ လပ္။ ဒီလို က်ပ္တည္း က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ ဘ၀တြင္ အဘယ္မွ်ၾကာေအာင္ ေနရဦးမည္နည္း။
နန္စီ၏ဘ၀အမွန္ကို လက္မထပ္မီကတည္းက သူ ႀကဳိတင္သိိခဲ့သည္။ နန္စီက အလံုးစံုဖြင့္ဟ၀န္ခံ ခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ နန္စီ ႏွင့္ လက္ထပ္လွ်င္ မည္သို႔ေသာ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေတြ႕ရမည္ျဖစ္ ေၾကာင္း သူ ႀကဳိတင္ သိထားခဲ့သည္မွာ မွန္ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ယခုလို တကယ္ႀကံဳေတြ႕လာရေသာအခါတြင္ သူ႔အဖို႔ ဆက္လက္ခံႏုိင္စြမ္းမရွိေတာ့ၿပီ။
သူ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်မိသည္။ ၿပီးေတာ့ စာတုိက္မွတစ္ဆင့္ ေရာက္လာသည့္စာမ်ားကို ဖြင့္ဖတ္ ေနသည္။
ဆယ္နာရီ ဆယ့္ငါးမိနစ္တြင္ သူ႔ရံုးခန္းတံခါးကို ေဒၚေရာ္သီက ၀ုန္း၀ုန္းဒုိင္းဒုိင္း ဖြင့္၀င္လာသည္။ က်န္းမာေရး ေကာင္းေသာေၾကာင့္ အၿမဲတမ္း ေသြးေရာင္သမ္းေနသည့္ ေဒၚေရာသီ ၏ ပါးျပင္မ်ားမွာ ေသြးေရာင္ ေပ်ာက္ၿပီး ျဖဴဖပ္ျဖဴေရာ္ ျဖစ္ေနသည္။

ထုိ႔ေၾကာင့္ အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ေဒၚေရာ္သီဆီသို႔ ေျပးသြားရန္ ထုိင္ရာမွ သူ ခုန္ထသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေဒၚေရာ္သီသည္ ေခါင္းခါျပသည္။ ရံုးခန္းတံခါးကို ျပန္ပိတ္ေနသည္။
ၿပီးေတာ့ ခ်ဳိင္းၾကားမွညပ္ၿပီး ၀ွက္ယူလာေသာ သတင္းစာကို ဆြဲထုတ္ျပသည္။
ကိပ္ေကာ့ေဒသတြင္းအတြက္ ထုတ္ေ၀ေနေသာ ကိပ္ေကာ့ "ကြန္ျမဴနီတီ"သတင္းစာ ျဖစ္သည္။
ေဒၚေရာ္သီ က အတြင္းစာမ်က္ႏွာတစ္ေနရာကိုလွန္သည္။ လူအမ်ား စိတ္၀င္စားသည့္ သတင္းမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဇာတ္လမ္းမ်ား ထည့္သြင္းေဖာ္ျပၿမဲျဖစ္ေသာ က႑ျဖစ္သည္။
ထိုစာမ်က္ႏွာကိုလွန္ၿပီး သတင္းစာကို ေရွ႕စားပြဲေပၚသို႔ ပစ္္ခ်ေပးသည္။

သတင္းစာတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ဓာတ္ပံုႀကီးကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၿပဳိင္တူ ငံု႔ၾကည့္မိၾကသည္။
နန္စီ၏ပံုႀကီးျဖစ္သည္။ နန္စီ၏ပံုျဖစ္ေၾကာင္း လူတုိင္းအလြယ္တကူ သိသာႏုိင္ပါသည္။
ထိုပံု ကို ယခင္တုန္းက ေရးတစ္ခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ ကြမ္းရိုးစင္း၀တ္စံုကို ၀တ္ထားသည္။ ဆံပင္ကို ေနာက္လွန ္ၿဖီးၿပီး ထံုးထားသည္။ ဆံပင္မွာ ေရႊေရာင္မဟုတ္။ အညဳိေရာင္ဆိုးထားၿပီးသား ျဖစ္ေန သည္။
ထိုဓာတ္ပံု၏ ေအာက္တြင္-
"ယေန႔သည္ နန္စီဟာမြန္ အဖုိ႔ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ေသာ ေမြးေန႔ျဖစ္ႏုိင္ပါမည္လား"ဟူေသာ ပံုစာကို ေရး ထား သည္။

ေနာက္ဓာတ္ပံုတစ္ပံုက လူသတ္မႈျဖင့္ အမႈစစ္ေဆးေနဆဲကာလက နန္စီတရားရံုးေတာ္မွ ထြက္ခြာ လာသည့္ ပံုျဖစ္သည္။
သူ႔မ်က္ႏွာေပၚတြင္ မည္သည့္ခံစားခ်က္မ်ဳိးမွမရွိ။ ငွက္ေပ်ာတံုးႀကီးလို ျဖစ္ေနသည္။ ေရႊေရာင္ ဆံပင္ မ်ားက ပခံုးႏွစ္ဘက္ေပၚသုိ႔ ဖြာရရာေလွ်ာက်ေနသည္။
တတိယ ဓာတ္ပံု ကမူ နန္စီက ကေလးငယ္ေလးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိမ္းဖက္ထား သည့္ပံု ျဖစ္သည္။

ေဆာင္းပါး၏ပထမဆံုးစာပိုဒ္မွာ-
"ယေန႔ဆိုလွ်င္ နန္စီဟာမြန္သည္ တစ္ေနရာရာတြင္ သူ၏(၃၂)ႏွစ္ေျမာက္ေမြးေန႔ပြဲကို က်င္းပေန ေပေရာ့မည္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကေလးငယ္မ်ား ေသဆံုးရျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ နန္စီဟာမြန္ သတ္ သည္မွာ ေပၚလြင္ေၾကာင္း တရားရံုးေတာ္မွ စီရက္ခ်က္ခ်မွတ္သည့္ ခုနစ္ႏွစ္ပတ္လည္ေန႔လည္း ျဖစ္ေခ်သည္"
ဟူေသာ ၀ါက်မ်ားႏွင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေလသည္။

အခန္း (၄) ဆက္ရန္
.