မဂၤလာလွည္း
(၁)
(၁)
အဲသည္ေန႔က ကိုခ်စ္တိုး မနက္အေစာႀကီး ႏိုးေနတယ္။ ခါတိုင္း မနက္ရွစ္နာရီ မႏိုးခ်င္တဲ့ ကိုခ်စ္တိုး။ ေျခာက္နာရီထႏုိင္ေအာင္ ညဘက္က နာရီသံပတ္ ေပးထားရတာပါ။ ကိုခ်စ္တိုး မိန္းမကေတာ့ ခုတေလာ ကိုခ်စ္တိုး လုပ္ေနတာေတြကို မၾကည္သာပါဘူး။ ကုိယ့္ကိစၥ မဟုတ္။ ကုိယ့္အလုပ္ မဟုတ္။ တစ္ဆင့္ခံ လူႀကီး လုပ္ခ်င္တာကို မႀကဳိက္တာ။ ကိုခ်စ္တုိးနဲ႔ ကိုေက်ာ္သန္းက တစ္ရပ္ကြက္တည္းလည္းျဖစ္ျပန္၊ စီးပြားေသာင္သာ သူခ်င္းလည္း ျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ ခင္မင္ၾကတာေတာ့ မွန္ပါရဲ႕။ အခု မိန္းမ ေတာင္းမယ့္ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ကိုခ်စ္တိုးနဲ႔က ဘာမွမဆုိင္ဘူး။ ေမာင္ႀကဳိင္က သံရည္က်ဳိစက္ပိုင္ရွင္ ကိုေက်ာ္ သန္းရဲ႕တပည့္။ တစ္ရြာက လာအလုပ္လုပ္ေနတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပါ။ ကိုေက်ာ္သန္းက သူ႔တပည့္ မိန္းမ ေတာင္းေပးရမယ့္ကိစၥဆုိေတာ့ ကိုခ်စ္တုိး ကိုပါေခၚလုိ႔ လိုက္ပါ့မယ္ကတိေပးမိရာက ထလုိက္ဖုိ႔ ျဖစ္ရ တာကိုး။ ဒါကို ကိုခ်စ္တုိး မိန္းမ မခုိင္၀ါ က မၾကည္ဘူး။
"ေတာ့မလဲ ကိုယ့္အေရးမဟုတ္ ကိုယ့္အရာမဟုတ္။ ဆုိင္မွာ ပစၥည္းေတြ၀ယ္ရမွာနဲ႔၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိစၥ နဲ႔ ေတာ္မလိုက္လည္း ရတဲ့ဟာကို ေတာ္က သူမ်ားေရွ႕ ေျခတစ္လွမ္းေရာက္ေနတာ"
"ဟ… မိခိုင္ရ၊ သူ႔ကိစၥဆိုေတာ့ ကိုယ့္ကိစၥေပါ့ဟ။ ေတာင္းတယ္၊ ျမန္းတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥမွာ လူႀကီးအရာထား တာ ဂုဏ္ေတာ္ရွိေသးတာေကာ၊ ကိုေက်ာ္သန္းေခၚတာ မလုိက္လို႔ ေကာင္းေရာ့လား…"
"ေတာ့္ကိုယ္က လွံဖ်ားပုစဥ္းနား အေၾကာင္းရွာေနတာ၊ ေတာ္က ဘာေျပာတတ္ဆုိတတ္လို႔တုန္း"
"မဂၤလာခန္း မေျပာတတ္ေတာ့ ဒါနခန္းခ်႐ံုေပါ့ဟ…"
"ဘာမွမဆုိင္ဘူး… ဟင္း"
ကိုခ်စ္တုိးက စတုိးဆုိင္ႀကီး ဟည္းေနေအာင္ဖြင့္ထားတဲ့ ပုိင္ရွင္ပါ။ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာသေလာက္ လူမႈ ေရးစိတ္၊ ဘာသာဘုရားစိတ္ကေလး ရွိေတာ့ ထစ္ခနဲဆို သူက ဘ႑ာေရးမွဴးထ ျဖစ္ေနက်။ သည္ကိစၥက ေတာ့ ဘ႑ာေရးမွဴးမဟုတ္ေပသိ လူမႈေရးမဟုတ္လား။ လိုက္ပါ့မယ္ ေျပာလိုက္မိတယ္။ ေျပာသာ ေျပာရ တာ မိန္းမယူမယ္ဆိုတဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းတပည့္ဆိုတာကိုလည္း ကိုခ်စ္တိုးက ေကာင္းေကာင္းသိတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုေက်ာ္သန္းမ်က္ႏွာနဲ႔ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္မသိလည္း ကိစၥမရွိပါဘူးေလလို႔ တြက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္က ေတာသူေတာင္သား၊ မႏၱေလးကို လာလုပ္ကုိင္စားေသာက္ေနတာေပမယ့္ ခ်စ္သူကို မိသား၊ ဖသားပီပီ ရွိတာေလးနဲ႔ ေတာင္းျမန္းယူတာမ်ဳိးဆိုေတာ့ တတ္ႏုိင္သူေတြက ၀ိုင္းၾက၊ ၀န္းၾကျခင္း ဟာ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔လည္း ကိုခ်စ္တိုး ခံယူထားတာ ပါပါတယ္။
"ေနပါဦး… ေမာင္ႀကဳိင္ မိ္န္းမေတာင္းသြားရမယ့္ ရြာက ဘယ္မွာတုန္း"
"စစ္ကိုင္းအေနာက္ထဲ ေျပာတာပဲ၊ ဘာရြာဆိုလား"
"မိန္းကေလး မိဘမ်ားက ဘာလုပ္ၾကတာတုန္း"
"ဘာလုပ္ဆိုလား…"
"မဂၤလာက ဘယ္ေတာ့ေဆာင္ၾကမွာမုိ႔လဲ"
"ဘယ္ေတာ့ဆိုလား… သိေပါင္ကြာ"
မိန္းမေမးသမွ်လည္း ကိုခ်စ္တိုးက အိုး၀င္ေကာ္ခ်က္ ေျဖတတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုနားဆိုလား… သည္နား ဆိုလားနဲ႔ ၿပီးရတာပါ။ သည္လိုေ၀့ေလ မိန္းမက မၾကည္သာေလ။ မၾကည္သာမွေနေရာ သူလုိက္ပါမယ္ဆို မွေတာ့ ေစာေစာထ ေရခ်ဳိး၊ ေပါင္ဒါေတြ ေဖြးေနေအာင္ လိမ္း၊ ေရေမႊးေတြ တဖ်န္းဖ်န္း ဆြတ္၊ လည္ကတံုး ျဖဴကေလး သန္႔သန္႔ကို စြပ္က်ယ္တစ္ထည္ခံ ၀တ္ၿပီး ပိုးပုဆိုးေရညႇိစိမ္းတစ္ထည္ ေကာက္၀တ္တယ္။ ကတၱီပါစိမ္း ေမႊးရွည္ဖိနပ္စီးၿပီးေတာ့ ဆုိင္က ကေလးမေလးေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ ပူပူေလာင္ ေလာင္ေသာက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကားထြက္ေမွ်ာ္ေနေတာ့တာပါ။ ေျခာက္နာရီခြဲေလာက္က်ေတာ့ ကားမလာ ေသးဘဲ ေမာင္ႀကဳိင္ေရာက္လာတယ္။ လူႀကီးေတြ လိုက္ႏႈိးတာတဲ့။ သတုိ႔သားေလာင္းက အ၀တ္အစား မလဲရေသးဘူး။ ေၾကာင္းျမန္းမယ့္လူက ၀ီရိယေကာင္းေနေတာ့ မယားလုပ္သူက ေအာင့္ျပန္ေရာ။ သည္ တစ္ခါေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို မခုိင္၀ါကပဲ ေမးတယ္။
"ေနပါဦး… မင္းက ကိုေက်ာ္သန္းတပည့္ ေမာင္ႀကဳိင္လား…"
"ဟုတ္တယ္ အစ္မ၊ လူႀကီးေတြ အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္ လုိက္ေျပာတာပါ"
"အလိုေတာ္… ကာယကံရွင္ မယားေတာင္းမယ့္လူက အဆင္သင့္မျဖစ္ေသးဘူး။ တုိ႔အိမ္က ဥပက က က်ီးမႏိုးခင္ ဆြမ္းထခ်က္ေနတာပါေကာ၊ ေနပါဦး မင္းတို႔ရြာက ဘယ္မွာတုန္း…"
"သည္နားေလးပါ… စစ္ကိုင္းအေနာက္ထဲတင္"
စစ္ကိုင္းဆိုတာ မႏၱေလးနဲ႔မေ၀းေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး ေစာေစာျပန္ေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာၿပီေလ၊ သည့္ထက္ ဆက္မ ေမးေတာ့ပါဘူး။ သူတစ္ပါး မဂၤလာကိစၥဆိုေတာ့ သည့္ထက္ပိုေျပာလုိ႔လည္း မေကာင္းဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္ ကိုခ်စ္တိုးကိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းထိုးလုိက္တယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္ျပန္သြားၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာမွ ကိုေက်ာ္ သန္းရဲ႕ကား ေရာက္လာတယ္။
လုိက္ထရပ္ကား ပက္လက္ေပၚမွာ လူႀကီးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါ လာၾကတယ္။ သတုိ႔သား ေမာင္ႀကဳိင္၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္း၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ ေဆြမ်ဳိးနီးစပ္ေတာ္တဲ့ ေဒၚေငြ၊ ကိုေက်ာ္၀င္း၊ တ႐ုတ္ႀကီး ကို၀ိန္။ က်န္တာက ကိုခ်စ္တိုးလိုပဲ ကိုေက်ာ္သန္း ေခၚလုိ႔ပါလာတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးေဟာင္း ဦးေက်ာ္ဒြန္း၊ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္၊ လူေတြမနည္းဘူး။ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ သူ႕အေဒၚ ေဒၚေငြကို ကားေခါင္းထဲ ထိုးထည့္ ထားေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးကလည္း ေနာက္က ကားပက္လက္ခါးရွည္ႀကီးေပၚ ထုိးတက္လုိက္ရတယ္။ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက မယားကို လူ႐ို ေသရွင္႐ိုေသ အလုပ္ဟ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ရင္းႏႈတ္ဆက္တယ္။
"ႂကြႂကြ… ကိုခ်စ္တိုးေရ ေတာ္မပါရင္ ပြဲမစည္ဘူး… ႂကြ"
မယားက ရြဲ႕ေျပာတာ သိသားပဲ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးနဲ႔ လူေတြၾကားထဲ တစ္ေနရာ ရွာထုိင္တယ္။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္ တင္ကခ်ည္း လူသံုးေယာက္စာေနရာယူထားေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ကိုမွတ္တင္ႀကီး ကားေပၚတင္လာရတာပါလိမ့္လုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းကေတာ့ သူ႔တပည့္ဆိုေတာ့ သူ႕ ကား သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းတာကိုး။ ေရွ႕ခန္းမွာ၊ သည္လိုနဲ႔ စစ္ကိုင္းတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးၿပီ။ စကားေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကရင္းက သြားၾကတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါရဲ႕။
လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က သူ႔အသံျပာအက္အက္နဲ႔ "ေရဇလာနဒီ… ဧရာ၀တီ… ေဇယ်ာျပည္… စစ္ကိုင္း ေတာင္… တစ္ခြင္လံုး ၀န္းပတ္ရံလည္… ပုထိုးဘုရားေစတီ… အက်ဳိးမ်ားေစသည္… ဘိုးဘြားအေမြ တည္…" ဆိုၿပီး သီခ်င္းစလုိက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက လက္အုပ္မ်ားေတာင္ခ်ီလို႔။ ျမင္ရသမွ် စစ္ကိုင္းေတာင္ ေစတီေတြကို အေ၀းက လွမ္းကန္ေတာ့တယ္။ ကားေပၚမွာ ကြမ္းယာထုပ္ႀကီးကလည္း ျပည္ေတာင္း ေလာက္ပါလာေလေတာ့ သူတစ္ယာ ကိုယ္တစ္ယာ စားရင္းေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက။ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း ကားမွန္ေပါက္ကေန ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ႀကီး ၿဖဲထားလိုက္တာကလည္း နားရြက္ဖ်ား ခ်ိတ္လို႔။ ခမ္းခမ္းနားနား ရွိေနတာကိုး။
"ေမာင္ႀကဳိင္ ပါးစပ္ထဲ ေရွာက္သီးထည့္ရင္ေတာင္ အာမထိ လွ်ာမထိေလာက္ဘူး ေမာင္ခ်စ္တိုးရဲ႕"
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းက ေျပာေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ေထာက္ခံတယ္။
"ဒီေကာင္ မိန္းမယူတာကို ေပါ့ေပါ့မွတ္တာကိုး ဆရာႀကီးရဲ႕၊ ေနာက္မွ ေရွာက္သီးအလံုးလုိက္ မ်ဳိခ်သလုိ ျဖစ္မွာ"
"ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ေမာင္ရာ ေရွာက္သီး၀မ္းက ဒလေဟာသြားဦးမွာ ေသခ်ာေပါ့ကြာ"
တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က ၀င္တြယ္လုိက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ တ၀ါး၀ါးေပါ့။
"ႂကြႂကြ… ကိုခ်စ္တိုးေရ ေတာ္မပါရင္ ပြဲမစည္ဘူး… ႂကြ"
မယားက ရြဲ႕ေျပာတာ သိသားပဲ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးနဲ႔ လူေတြၾကားထဲ တစ္ေနရာ ရွာထုိင္တယ္။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္ တင္ကခ်ည္း လူသံုးေယာက္စာေနရာယူထားေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းႏွယ္ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ကိုမွတ္တင္ႀကီး ကားေပၚတင္လာရတာပါလိမ့္လုိ႔လည္း ေတြးမိေသးတယ္။ ကိုေက်ာ္သန္းကေတာ့ သူ႔တပည့္ဆိုေတာ့ သူ႕ ကား သူကိုယ္တုိင္ေမာင္းတာကိုး။ ေရွ႕ခန္းမွာ၊ သည္လိုနဲ႔ စစ္ကိုင္းတံတားေပၚေရာက္ေတာ့ ရွစ္နာရီထိုးၿပီ။ စကားေတြ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာၾကရင္းက သြားၾကတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းပါရဲ႕။
လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္က သူ႔အသံျပာအက္အက္နဲ႔ "ေရဇလာနဒီ… ဧရာ၀တီ… ေဇယ်ာျပည္… စစ္ကိုင္း ေတာင္… တစ္ခြင္လံုး ၀န္းပတ္ရံလည္… ပုထိုးဘုရားေစတီ… အက်ဳိးမ်ားေစသည္… ဘိုးဘြားအေမြ တည္…" ဆိုၿပီး သီခ်င္းစလုိက္ေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက လက္အုပ္မ်ားေတာင္ခ်ီလို႔။ ျမင္ရသမွ် စစ္ကိုင္းေတာင္ ေစတီေတြကို အေ၀းက လွမ္းကန္ေတာ့တယ္။ ကားေပၚမွာ ကြမ္းယာထုပ္ႀကီးကလည္း ျပည္ေတာင္း ေလာက္ပါလာေလေတာ့ သူတစ္ယာ ကိုယ္တစ္ယာ စားရင္းေနာက္ၾက ေျပာင္ၾက။ ေမာင္ႀကဳိင္ကလည္း ကားမွန္ေပါက္ကေန ေနာက္လွည့္လွည့္ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ႀကီး ၿဖဲထားလိုက္တာကလည္း နားရြက္ဖ်ား ခ်ိတ္လို႔။ ခမ္းခမ္းနားနား ရွိေနတာကိုး။
"ေမာင္ႀကဳိင္ ပါးစပ္ထဲ ေရွာက္သီးထည့္ရင္ေတာင္ အာမထိ လွ်ာမထိေလာက္ဘူး ေမာင္ခ်စ္တိုးရဲ႕"
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ဦးေက်ာ္ဒြန္းက ေျပာေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ေထာက္ခံတယ္။
"ဒီေကာင္ မိန္းမယူတာကို ေပါ့ေပါ့မွတ္တာကိုး ဆရာႀကီးရဲ႕၊ ေနာက္မွ ေရွာက္သီးအလံုးလုိက္ မ်ဳိခ်သလုိ ျဖစ္မွာ"
"ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ ေမာင္ရာ ေရွာက္သီး၀မ္းက ဒလေဟာသြားဦးမွာ ေသခ်ာေပါ့ကြာ"
တ႐ုတ္ႀကီး ဦး၀ိန္က ၀င္တြယ္လုိက္ေတာ့ ကားေပၚမွာ တ၀ါး၀ါးေပါ့။
(၂)
စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕ထဲေရာက္ေတာ့ ကားေလျဖည့္ဖုိ႔ ေလဆိုင္အရင္ရွာရတယ္။ လူကမ်ားေတာ့ ဘီးကျပားခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနၿပီ။ တစ္ေနရာမွာ ကားေလထုိးတုန္း ကိုေက်ာ္သန္းက သူ႔တပည့္ကို ေမးတယ္။ စစ္ကိုင္းကိုေတာ့ ေရာက္ၿပီ၊ သြားရမယ့္ရြာ ဘယ္လမ္းက ၀င္ရမလဲ ေမးတာပါ။
"ဘယ္ကို ခ်ဳိးရမွာတုန္းကြ…"
"ငါးထပ္ႀကီးဘုရား အေနာက္ထဲထြက္လုိက္ရင္ ရတယ္ေျပာတာပဲ ဆရာ"
"ဘယ့္ႏွယ့္ ေျပာတာပဲတုန္းကြ၊ မင္း ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမရြာ ကိုယ္ မသိဘူးလား"
"ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလး ေျပာထားတာေတာ့ စစ္ကုိင္းအေနာက္ထဲက လယ္ ျပင္ႀကီးတဲ့"
"ေဟလကြာ…"
ဆရာတပည့္ ျဖစ္ေနတာကို ကိုခ်စ္တိုးက ၾကားတယ္။ ေနပါဦး ဘယ္ရြာကမိန္းကေလးမ်ား ရွာရွာေပါက္ ေပါက္သြားႀကဳိက္ပါလိမ့္။ ဘယ္မွာေတြ႕လို႔ ဘယ္မွာႀကဳိက္ၿပီး ဘယ္မွာေတာင္းရမ္းဖုိ႔ စီစဥ္တာပါလိမ့္လို႔ လည္း စဥ္းစားတယ္။ သတုိ႔သားက သတို႔သမီးရြာကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မေျပာႏုိင္ဘူးဆိုတာကိုက ထူး ဆန္းေနတာ မဟုတ္လား။
"လယ္ျပင္ႀကီးက ဘာတုန္း၊ ရြာနာမည္လား လယ္ေတြလား"
"ရြာနာမည္"
"မင္းဟာက ဟုတ္ေကာဟုတ္ကဲ့လားကြာ"
ေလထုိးဆုိင္က လူငယ္ေတြကို ကိုခ်စ္တုိး ေမးၾကည့္ေတာ့လည္း မသိၾကဘူး။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ဘက္ ရြာ ေတြက ရာနဲ႔ခ်ီရွိၾကတာ အာစရိရဲ႕၊ ရွိခ်င္လည္း ရွိမွာေပါ့တဲ့။ မနီးမေ၀းမွာ ဆန္ေရြးေနတဲ့မိန္းမက နားစြန္ နားဖ်ားၾကားလုိ႔ ထင္ပါရဲ႕၊ လယ္ျပင္ႀကီးက ဟိုးအတြင္းထဲမွာတဲ့။ ရြာရွိေၾကာင္းေျပာေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး ၀မ္း သာသြားတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ေမးေတာ့ ငါးထပ္ႀကီးဘုရား အေနာက္က ထြက္ရင္ ေတြ႕လိမ့္မယ္ဆိုေတာ့ ေမာင္ႀကဳိင္ေျပာတာနဲ႔ ကိုက္ေနၿပီကိုး။ သည္လိုနဲ႔ ကားထြက္လာၾကေရာ။ ထြက္လာလို႔ လမ္းစလည္းေတြ႕ ေရာ လမ္းက အေျခအေနမေကာင္းဘူး။
ဒါေပမယ့္ ကားေမာင္းလုိ႔ျဖစ္ေသးေတာ့ ညႇစ္လုိက္၊ ႐ုန္းလုိက္နဲ႔ ႏွစ္ရြာသံုးရြာ ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ ႏွစ္ရြာ သံုးရြာေက်ာ္ လို႔ ေရွ႕လွမ္းေမွ်ာ္လုိက္ေတာ့ ရြာရယ္လို႔ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ မုိးကုပ္စက္၀ုိင္းအထိ ျမင္ရတဲ့ လြင္ျပင္ႀကီးပဲ ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းအူေၾကာင္းေတာ့ မေပ်ာက္ဘူး။ သည္လမ္း အတုိင္း ဆက္သြားလုိက္ရင္ ေရာက္မယ့္သေဘာေတာ့ ရွိပံုရတယ္။ ဒါနဲ႔ ရြာထဲကထြက္လာတဲ့ ေစ်းသည္ မိန္းမကို ေမးရျပန္တယ္။ ေစ်းသည္မ က ခံေတာင္းႀကီးရြက္လို႔။ သူကလည္း သူ႔ေဇာနဲ႔သူဆိုေတာ့ တိုတိုပဲ ေျဖတယ္။
"လယ္ျပင္ႀကီးေရာက္ေပါ့ေတာ္… ထုိထုိႀကီးေပါက္ပါလိမ့္မယ္"
ရြာရွိတယ္။ လမ္းရွိတယ္။ ထိုထိုႀကီးလည္း ေပါက္ပါလိမ့္မယ္ ဆိုမွေတာ့ မွားစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ကိုေက်ာ္သန္းက တဂီးဂီးေမာင္းလာေရာ။ လမ္းက စထြက္လာကတည္းက ကတၱရာရယ္လို႔ တစ္စေလာင္း စာေတာင္ မရွိပါဘူး။ ပုစြန္က်င္းလို အေပြးတက္ေနတဲ့ ေျမဖုိ႔လမ္းမွာ ေျမေပ်ာ့တဲ့ေနရာေတြမွာ ဟက္တက္ ကြဲ ေဇာင္းႀကီးေတြမ်ား ထလုိ႔။ ေတာ္႐ံုလွည္းေတာင္ သြားမျဖစ္ေလာက္ေပမယ့္ ကုိေက်ာ္သန္းက ကားအ နာခံၿပီး ဟိုဘက္ခြ သည္ဘက္ခြ၊ တစ္ေပေရြ႕ ႏွစ္ေပေရြ႕႐ံုေမာင္းလာခဲ့တယ္။ ကားကေလးဆိုတာက လည္း ေစာင္ပုခက္မ်ား တုပ္ေနသလုိပဲ။ ဟုိဘက္ သည္ဘက္ ယိမ္းတုိ္း ဂ်ိဂ်ိဂ်ိဂ်ိနဲ႔ ျမည္ေသးတာ။ ကားထဲ က လူေတြခမ်ာ ဆန္ေကာထဲ ဆီးျဖဴသီးထည့္လွိမ့္သလိုေပါ့။
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးေဟာင္း ကိုလူ၀ႀကီး က တက္ႀကိတ္မိေတာ့ ေအာ္လိုက္တာ။ ကိုခ်စ္တိုးခမ်ာလည္း ကားနားပန္းကို လက္နဲ႔ ျပင္းျပင္းဆုပ္ကိုင္ ထားရာက ေျမာက္ေလတုိက္ေတာ့ ေျမာက္ဘက္ယိမ္း၊ ေတာင္ေလတုိက္ေတာ့ ေတာင္ဘက္ယိမ္းတဲ့ ပဲ့ ျပားပင္လုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာ ဗြက္က်င္းႀကီး။ ႀကီးလုိက္တဲ့ ဗြက္က်င္းက လည္း ဆင္ႀကီးတစ္ေကာင္ အိပ္ေနရင္ေတာင္ ေပ်ာက္ ေလာက္တယ္။ ကားဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းက ဗြက္ က်င္းႀကီးကို ဗဟိုထားၿပီး ဟိုဘက္ လြတ္လို လြတ္ျငား၊ သည္ဘက္ လြတ္လိုလြတ္ျငား အကဲခတ္တယ္။ ဘယ္လိုမွ အကဲခတ္မရေတာ့ ကားထုိးရပ္ၿပီး ဆင္းပါေလေရာ။
"ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း ကိုေက်ာ္သန္း"
ကိုခ်စ္တိုးက လူပိန္ပိန္းပါးပါးဆိုေတာ့ ကားေပၚက ဖတ္ခနဲခုန္ခ်ၿပီး ေရွ႕လမ္းကို အကဲခတ္ရင္း ေမးလုိက္ တာပါ။ ေျဖစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ကိုခ်စ္တိုး ျမင္သားပဲ။ သည္ဗြက္က်င္းႀကီးကို ေက်ာ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ေလာက္ဘူးဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕၊ မေက်ာ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ေနကလည္း ပူခ်င္ၿပီ။ ႏွစ္ရြာသံုးရြာေက်ာ္ လို႔ ခရီးလည္းေပါက္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက မဂၤလာကိစၥ။ တစ္ဖက္မိဘကို မိသားဖသားပီပီ လူႀကီးစံုရာနဲ႔ ေတာင္းရ၊ ျမန္းရမယ့္ကိစၥ။ အခ်ိန္နဲ႔ေရာက္မွ ျဖစ္မွာကိုး။
"ေမာင္ႀကဳိင္ မင္းမဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ဗြက္က်င္းခံေနပါပေကာ"
စိုင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ ကိုခ်စ္တိုးက ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဖ်က္ ေျပာလုိက္တာပါ။ ေမာင္ႀကဳိက္ကလည္း သူ႔မဂၤလာေဆာင္ကိစၥမွာ ဗြက္က်င္းကို ထည့္စဥ္းစားထားပံု မရ တာထား။ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့ ဗြက္က်င္းထိပ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္သြားထုိင္တယ္။ တစ္ဦး တည္းပါလာတဲ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ေဆြမ်ဳိးဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးက ေယာက်္ားႀကီးေတြပါလာတဲ့ၾကားက မေအာင့္ႏုိင္ ေလေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားၿပီး ဆီးထုိင္တယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္ရာ မင္းအေဒၚလား၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြာ ဗြက္က်င္းခံေနလုိ႔ သူ႔ခမ်ာ ေသးေပါက္ရတယ္"
ကုိခ်စ္တိုးက ျဖစ္ရေလျခင္းဆုိတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကို ေငါက္ေနေပမယ့္ ကားေပၚပါလာၾကတဲ့ ေယာက်္ား သားေတြကလည္း ကားရပ္တုန္း ေတာ္ရာမွာ တပိုတပါးသြားၾကတာပါပဲ။ ကုိေက်ာ္သန္းက ေဘးကပန္း ေမာင္းရင္ က်ယ္ေလာက္မယ့္ဘက္ကို မ်က္မွန္းနဲ႔ ေရြးတယ္။ ေရြးေပမယ့္ ဘယ္ကပန္းပန္း ကားတစ္စီးစာ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ သည္ေတာ့ ဘီးတစ္ဘက္စာေလာက္ လမ္းေဘးက ေျမစိုင္ခဲေတြကို ယူဖုိ႔ရင္ ရေလာက္ တယ္လို႔ တြက္တယ္။ သူ႔စိတ္ကူးကိုလည္း ေျပာျပတယ္။
"၀ုိက္တက္သြား႐ံုဆိုရင္ ေဘးက ေျမစုိင္ခဲႀကီးေတြ တစ္ဘီးရာစာေလာက္ ဖို႔လုိက္ရင္ ရမယ္ထင္တာပဲ။ လူေတာ့ မတက္ၾကနဲ႔ဦးေပါ့။ ကားအခြံခ်ည္းဆုိရင္ ေျမမနိမ့္ေလာက္ပါဘူး"
သည္နည္းပဲရွိေတာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြခမ်ာ တစ္ေပြ႕စာေျမစုိင္ခဲႀကီးေတြ လမ္းပခံုး ေဘးမွာ တစ္တံုးခ်င္း ကပ္ဖု႔ိၾကရေတာ့တာပါ။ ေနကပူပူ၊ တုိက္ပံုအက်ႌႀကီးေတြနဲ႔၊ ပုိးပုဆိုးေတြနဲ႔ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ ေျမစိုင္ခဲႏွစ္ခဲေလာက္ဖို႔ရင္ ၿပီးမယ္ထင္တာ၊ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သယ္ဖုိ႔ၾကရတာဆိုေတာ့ ေခၽြးေတြသံေတြပါ ထြက္လာၾကေရာ။ လက္ပန္းေတြလည္းက်ကုန္ၾကၿပီ။ ရေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ သန္းက ကားကို၀ုိက္ၿပီး အရွိန္နဲ႔ေမာင္းထြက္လုိက္တယ္။ ေျမႀကီးခဲေတြက မ တုန္းကေတာ့ ေစးၿပီး မာေန တာ၊ ကားအေလးခ်ိန္နဲ႔က်ေတာ့ အိခနဲ ညြတ္က်ပါေလေရာ။ ကားႀကီးကေစာင္းေစာင္းႀကီး ရပ္သြားေတာ့ ကားေဘးေျပးၾကၿပီး ေစာင္းတဲ့ဘက္က ၿပဳိင္တူေတာင့္ထားၾကရတယ္။ ေတာင့္ထားတုန္း ၀ူးခနဲေမာင္း လိုက္ေတာ့ ကားလည္း ဗြက္က်င္းက ဖက္ရင္း ယမ္းရင္း လြတ္သြားေရာ။
"ေ၀း…"
ေခၽြးေတြသံေတြၾကားက ၀မ္းသားအားရ ေအာ္လုိက္ၾကစမ္းဆုိတာမ်ား။ ဗြက္က်င္းကိုေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ဘာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္သြားႏုိင္ၿပီေပ့ါေလ။ ဗြက္က်င္းေက်ာ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ေယာကၡမရြာက ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဗြက္က်င္း ဘယ္ႏွက်င္းက်န္ေသးသ လဲဆုိတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ အားလံုး ကားေပၚေရာက္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ စကားဟဟ မေျပာႏုိင္ဘူး။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္ဆုိတာ ေဒါက္ဖုိက ေလဆြဲဖားဖုိႀကီးက်လို႔။
"ခ်ီး… ငါ မိန္းမယူတုန္းက သည္ေလာက္ မပင္ပန္းခဲ့ေပါင္ကြာ၊ လက္တင္ယူခဲ့တာပါ။ ေက်ာ္သန္းတပည့္ က်မွ လူကို "ေလာက္တုိက္"ေစာ္ နံကေရာ"
သည္လိုေျပာလုိ႔လည္း ဘယ္သူမွ မရယ္ႏုိင္ၾကေသးဘူး။ လူ၀ႀကီးေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ လက္ေၾကာတင္းၾကသူေတြ မဟုတ္ဘူး။ စက္ဘီးေတာင္ ေလထိုးစီးၾကတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြကိုး။ ရပ္ကြက္ထဲ လူႀကီးရယ္လို႔ အိမ္ဦးခန္းထုိင္ေနက်လူေတြဆိုေတာ့ သည္တစ္ခ်ီ ေတာ္ေတာ္ထိ လုိက္တာက သူတုိ႔မွာ အေမာကိုမေျပႏိုင္သလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ မယားအာခံၿပီး ထြက္ လာရသူဆိုေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းသေဘာထားလုိက္တယ္။ တုိက္ပံုျဖဴျဖဴကေတာ့ ရႊံ႕ေစး ေတြ ေပတဲ့ေနရာကေပ၊ ပြတဲ့ေနရာကပြ၊ ေပေနတဲ့ လက္ေတြကို ဗြက္က်င္းထဲက ေရနဲ႔ ပက္ေဆးခဲ့တာ ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ရႊံ႕ေရေတြဆိုေတာ့ လက္မွာအေစးေတြ ေပါက္လို႔၊ ကိုခ်စ္တိုးက သူ႔စိတ္ထဲမွတ္မိလုိက္တာ တစ္ခု ေပၚလာလို႔ ကားဂုတ္ေပါက္က လွမ္းေမးတယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္… ေဟ့ ေမာင္ႀကဳိင္"
"ဗ်ာ…"
"မင္း ခ်ိန္းထားတာ ဘယ္အခ်ိန္တုန္း၊ ဆယ္နာရီဆိုလားလုိ႔"
"ဟုတ္တယ္"
"ခုပဲ ကိုးနာရီခြဲေတာ့မယ္။ မင္းရြာက တံခြန္တုိင္ထိပ္က ဟသၤာ႐ုပ္ေတာင္ မျမင္ရေသးပါလား"
"ေရာက္ကာနီးၿပီနဲ႔ တူပါတယ္… ေလးခ်စ္တိုးရ"
ကားက ထင္တုိင္းသြားမရေတာ့ ညႊတ္ပ့ဲညႊတ္ပဲ့ ေရြ႕ေနတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ေမာင္းလာရာက ႂကြက္တူးတဲ့ လူေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕ၾကေရာ။ လူႏွစ္ ေယာက္က ေပါက္ျပားတစ္ေယာက္တစ္လက္ ပခံုးေပၚထမ္းလာၾကတယ္။ သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့ လမ္းမ်ား ကားေမာင္းလာရေလာက္ေအာင္ မုိက္လံုးႀကီးတဲ့လူေတြပါလားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကားကိုလွမ္းၾကည့္ၾက တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက လမ္းေဘးက လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ နီးလာေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ေမးသံၾကားေတာ့ ကို ေက်ာ္သန္းက ကားကိုရပ္လုိက္ေရာ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေမးရေအာင္လုိ႔ေလ။
"ဗ်ဳိ႕ ဆရာတုိ႔ လယ္ျပင္ႀကီးရြာဆိုတာ လွမ္းေသးသလားလုိ႔"
"ဘာရြာရယ္ဗ်"
"လယ္ျပင္ႀကီး…"
ေပါက္ျပားဆရာေတြက သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ သည္နားရြာေတြ မွာ လယ္ျပင္ႀကီးရြာရွိလို႔လားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အူတူတူ လုပ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ခဏေနေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ဘုေတြနဲ႔ ရြာသားက သူ သတိရတာနဲ႔ တုိက္ေမးတယ္။
"ဘယ္ရြာအုပ္စုတုန္း"
"အုပ္စုေတာ့ မသိဘူးဗ်… လယ္ျပင္ႀကီးေျပာတာပဲ"
"ေအာ္… ေညာင္မုတ္ဆိတ္ဟုိဘက္က ရြာထိပ္မွာ ေပပင္ႀကီးရွိတဲ့ရြာ ေျပာသာထင္တယ္"
သည္စကားၾကားေတာ့ ကားေခါင္းထဲက သတို႔သားေမာင္ႀကဳိက္က အားရ၀မ္းသာျဖစ္သြားတယ္။ ရြာထိပ္ မွာ ေပပင္ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးထားတာကုိး။
"ဟုတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ခ်င္း ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတုန္းက ေအးသီ ေျပာဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရြာထိပ္မွာ ေပပင္ႀကီး ရွိတယ္တဲ့…"
"ေအာင္မာကြာ၊ ေပပင္ႀကီးရွိတယ္ဆို ၿပီးလ်က္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တုန္းကဆိုတာမ်ား ထည့္ေျပာရေသးတယ္။ ေခြးမသား ေသခ်ာေအာင္ လုပ္မထားဘဲနဲ႔… လူႀကီးေတြေခၚလာၿပီး ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္"
သူ႔ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းက ေငါက္ေတာ့ သတုိ႔သား ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ရိတ္လိုက္တဲ့စပါးပင္လို ငုိက္ခနဲ က် သြားေရာ။ ေပါက္ျပားဆရာ ႏွစ္ေယာက္က မွားလို႔လည္း အျပစ္မရွိတဲ့ကိစၥဆိုေတာ့ "ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသး သဗ်ာ"ေလာက္ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္ေတာ့ ပဲခင္းေတြလို၊ ပလပ္ေျမေတြလို ကြင္းက်ယ္ႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရေတာ့။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ တုိ႔ကားေလးတစ္စီးပဲ ထီးထီးႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး အားငယ္သြားတယ္။
က်န္တဲ့လူေတြက လည္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးေတြ ေငါ့ေသာက္႐ံုကလြဲရင္ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ေဆြေလးမ်ဳိးေလးေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ ေဒၚေငြခမ်ာလည္း သတုိ႔သား ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးဆိုေတာ့ အခ်ိန္နဲ႔မေရာက္ရင္ အေျပာခံရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး ပူပန္ေနပံုရရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင္ ကေတာ့ သူ႕ဆရာ ေငါက္ကတည္းက ၿငိမ္ေနရေပမယ့္ ခ်စ္သူ႕ရြာေရာက္္ခ်င္လွၿပီ။ ျမန္ျမန္ ေတာင္းရမ္းၿပီး တစ္ဖက္မိဘမ်ား သေဘာတူရင္ တစ္ခါတည္းေတာင္ ေခၚလာခ်င္ၿပီကိုး။ ေမာင္ႀကဳိင့္မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ တစ္ ရြာသူ မိန္းမေခ်ာ ေအးသီကေလးကိုပဲ တ၀ဲ၀ဲျမင္ ေနေလရဲ႕။ အေဒၚလုပ္သူကေတာ့ လုိက္လာတဲ့လူႀကီး ေတြကို မ်က္ႏွာပူရွာ ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ေငါက္တယ္။
"ငႀကဳိင္ရယ္ နင္ကုိယ္က မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမ ဘယ္နားမွန္းမသိဘဲ လူႀကီးေတြမ်ား ဖိတ္လာ ရေသး တယ္။ အားမ်ားနာစရာ"
လမ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လွည္းတစ္စီးစီးေပၚက က်က်န္ခဲ့ပံုရတဲ့ သစ္ကိုင္းႀကီး ကန္႔လန္႔ခံေနေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းက ကားရပ္လုိက္တယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က ကားေခါင္းထဲက မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ထြက္လာက တည္းက လူႀကီးေတြက်ဴးၿပီး ေရွ႕ကမစီးခ်င္ပါဘူး။ အားလံုးက မင္းက သတို႔သားပါကြာ ေရွ႕ကသာစီးပါ ခြင့္ျပဳလုိ႔သာ စီးခဲ့ရတာကိုး။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ထြက္လုိက္ရင္ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ မိန္းကေလးရြာအ၀င္ တင့္တယ္ေအာင္ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ထိပ္တင္လိုက္ၾကတာလည္း ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ တည္းပါေတာ့ အတူတြဲမထုိင္ခ်င္ၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။ အခုက ရြာမေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ ဆရာ့ေၾကာက္တာနဲ႔ ေနာက္ျပန္ေျပးခ်င္ၿပီ။ လူလည္း ေခၽြးေတြ၊ သံေတြ ရႊဲေနၿပီ။ ေၾကာက္ေခၽြးေရာ၊ အားနာေခၽြးေရာ၊ အပူေခၽြး ေရာ ေရာၿပီး ေခၽြးေပါင္းစံု ေက်ာက စီးက်ေနလုိက္ပံုမ်ား ေရတံေလွ်ာက္ကေရမ်ား က်ေနသလိုပဲ။
ေမာင္ႀကဳိင္ သစ္ကုိင္းဖယ္ေနတုန္း လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕ျပန္ေရာ။ ကားရပ္ထားတုန္းဆို ေတာ့ အဲသည္လူက ကားကို ေက်ာ္လာတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ေတြ႕တဲ့လူေမးႏိုင္မွ တန္ကာက်မွာဆိုေတာ့ ေမးျပန္ေရာ။ လူက လြယ္အိတ္ႀကီးထဲ သံဘူးခြံေတြထည့္ထားလုိက္တာ ေဖာင္းကားလုိ႔။ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ ဆိုေတာ့ ကားတစ္စီးလံုးေတာင္ ျမင္ပံုမရဘူး။
"ဗ်ဳိ႕ဆရာ ဘယ္တုန္း"
"စစ္ကုိင္းကိုပါဗ်ာ"
"ဟာ ခင္ဗ်ားဟာ အေ၀းႀကီးသြားရဦးမွာပါလား။ ဘယ္ရြာက လာတာတုန္း"
"ပဲျဖဴကုန္း၊ ေ၀းေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ သည္လိုသြားရတာပါပဲ။ သည္လမ္းက စက္ဘီးေတာင္ စီးမျဖစ္ ဘူး။ လွည္းႀကံဳကလည္း ရွားသယ္"
"ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း"
"ဂက္စ္သြားျဖည့္မွာ။ ဂက္စ္ဘူးေတြ စစ္ကိုင္းသြားျဖည့္ရတာဗ်။ ဆယ္ဘူးေလာက္ျဖည့္ထားရင္ သည္နား ရြာေတြမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ လည္ထည့္ရတယ္။ ခုက ဂက္စ္ကုန္ေနလို႔"
"ေနဦး ခင္ဗ်ား ဂက္စ္ျဖည့္တာ ဘယ္ေလာက္ရတုန္း တစ္ေန႔ကို"
"အမွန္မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ငါးရာလည္း ရသယ္၊ တစ္ေထာင္လည္း ရသယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကံထုိက္ရင္ ႏွစ္ ေထာင္လည္း ရသယ္"
"ကိုင္း… သည္လိုလုပ္၊ ခင္ဗ်ားကို သံုးေထာင္ေပးမဗ်ား"
"ခင္ဗ်ားတို႔မွာ မီးျခစ္ဘယ္ႏွလံုးေတာင္ ပါလို႔တုန္း၊ မ်ားလွခ်ည္လား"
"ေၾသာ္… သည္လို၊ ေငြသံုးေထာင္ဆိုတာ က်ဳပ္တုိ႔ကို လယ္ျပင္ႀကီးရြာကို လမ္းျပေပး႐ံုပဲ။ လယ္ျပင္ႀကီး ေရာက္ရင္ ျပန္ေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔က ေန႔တြက္ေပးတဲ့ သေဘာထားလုိက္"
သံုးေထာင္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ဂက္စ္ဆရာကစဥ္းစားၿပီ။ စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕ကို ဂက္စ္သြားထည့္တာက ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြားရတယ္။ တစ္ေန႔တည္း ေငြသံုးေထာင္ရဖုိ႔ဆိုတာ အခန္႔သင့္တာပဲလို႔ တြက္ပံုရတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ ကားနဲ႔လိုက္ဖို႔ သေဘာတူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္ဆရာက ကိုခ်စ္တိုးေျပာတဲ့ ရြာကို ၀ါးတားတားျဖစ္ေန တယ္။
"ေနဦး ဘာရြာ၊ ကိုင္းေတာႀကီး"
"လယ္ျပင္ႀကီး"
"က်ဳပ္ေတာ့ ၾကားဖူးသယ္မွတ္သာပဲ။ သည္လို၊ က်ဳပ္ကလည္း သည္ဘက္ထဲက ပဲျဖဴကုန္းက မိန္းမနဲ႔ရလုိ႔ မယားရြာလုိက္ေနသာ မၾကာေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာသဲ့ရြာ ၾကားဖူးသလုိလိုရွိသယ္။ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ ရမွာေပါ့ဗ်ာ လြဲမွတ္လုိ႔"
ကိုခ်စ္တုိးက ဂက္စ္ဆရာေတာ့ ေငြသံုးေထာင္ဆိုတာနဲ႔ ထလုိက္မယ့္လူဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ လမ္းျပေခၚပါတယ္ဆိုမွ ၀ါးတားတားျဖစ္ေနမွေတာ့ ဘာသြားအသံုးတည့္မွာတုန္းေပါ့ေလ။ ဆရာႀကီး ဦး ေက်ာ္ဒြန္းက ဒါကို ရိပ္မိေတာ့ ဂက္စ္ဆရာကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးတယ္။
"ေနပါဦး၊ မင္းက လယ္ျပင္ႀကီးမသိဘဲနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ့္ လုိက္ျပရမွာတုန္း ေမာင္ရ၊ ရြာမွမသိဘဲနဲ႔ ျဖစ္မထင္ ေပါင္ကြာ"
ဂက္စ္ဆရာက ေငြသံုးေထာင္ အလြတ္မခံခ်င္ဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ ျပာျပာသလဲ ေျပာတယ္။
"သည္လုိပါ။ ေရွ႕နားက်ရင္ လမ္းသံုးဆုိင္ကိုေရာက္မွာ၊ တစ္မႊာက ေတာင္ဘက္သြားသာ၊ တစ္မႊာက ေျမာက္ဘက္သြားသာ၊ တစ္မႊာက အေနာက္အေယာင္ျပၿပီး အေနာက္ေျမာက္ဘက္ထြက္တာ"
"အဲသည္ေတာ့"
"က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ေျမာက္ဘက္သြားသဲ့လမ္း၊ ေျမာက္ဘက္တစ္ေၾကာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာသဲ့ရြာမရွိဘူး။ အဲသာ က်ဳပ္ ဂက္စ္လုိက္ထည့္သဲ့ ရြာေတြ။ ေတာင္တစ္လမ္းလုိက္႐ံုေပါ့ဗ်။ ရြာပါဆိုမွ လုိက္ရင္မိၿပီေပါ့"
ဟုတ္သားပဲ။ ေျမာက္ဘက္တစ္ေၾကာလံုးမွာမရွိရင္ ေတာင္ဘက္တစ္ေၾကာလံုးမွာ ရွိရမယ္။ ေတာင္လမ္း အတုိင္းလုိက္ရင္ လယ္ျပင္ႀကီးရွိရမယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက အဲသလိုေတြးမိေတာ့ ဂက္စ္ဆရာ ကားေပၚတက္ ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေရာ။ ဂက္စ္ဆရာက လမ္းျပဆိုေတာ့ ေရွ႕ေခါင္းခန္းကစီးရမွာကိုး။ သတို႔သား ေမာင္ ႀကဳိင္က ေနာက္ကိုေျပာင္းစီးရေရာ။ ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ခုမွ အေနေခ်ာင္ရေတာ့တယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၿပံဳးႏုိင္ ရယ္ႏုိင္ရွိလာတယ္။ ဒါကလည္း ေမာင္ႀကဳိင့္အထင္ပါ။ ဆရာလုပ္တဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းကသာ ဆူဆူေငါက္ ေငါက္နဲ႔ ၿပီးၿပီးေရာ သေဘားထားေပမယ့္ ေနာက္မွာပါလာတဲ့ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေပၚေရာက္လာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသာ မေပးေတာ့ဘူးကိုး။ သတို႔သားဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း မ်က္ႏွာပိုးက မေသခ်င္ဘူး။ ေမ်ာက္ ေခ်ာက္ေနတဲ့အတိုင္းဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ေနရာက်ယ္က်ယ္ ဖယ္မေပးဘူး။ ေတာ္ရာၾကည့္ထုိင္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေပါင္ကားထုိင္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိက္ကလည္း ထုိင္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ထုိင္မျဖစ္ေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္ တင္ရဲ႕ဒူးေခါင္းထိပ္က ကြက္လပ္ထဲ ႐ုတ္ဆိုထုိင္ခ်လုိက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ ကားက ေဆာင့္ထြက္လုိက္ေတာ့ လူ၀ႀကီးေပါင္ေပၚ ၀ုန္းဆိုက်ေတာ့တာေပါ့။
"ငါ… ကြာ နာလုိက္တာဟ၊ ေအာင္မေလး သတို႔သား ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕။ ပုဆိုးထဲထုပ္ထားတဲ့ ဥသွ်စ္သီးေတြ ကြဲကုန္ပါေရာလားဟ"
ပုဆိုးထဲထည့္လာတဲ့ ဥသွ်စ္သီးဆိုတာကို ေမာင္ႀကဳိင္က တကယ့္ ဥသွ်စ္သီးထင္သြားပံုရတယ္။ အသာ ေလွ်ာဆင္း ထုိင္ရင္းက ျပန္ေမးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္မဂၤလာေဆာင္ ေၾကာင္းျမန္းတဲ့ပြဲ ဥသွ်စ္သီးထည့္ယူလာ ရသလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါ။
"ဥသွ်စ္သီးမ်ား အေလးခံလုိ႔ ေလးေလးရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရြာေရာက္ရင္ ခူးခဲ့စမ္းပါ့မယ္"
"မင္းက ဘယ္ရြာကတုန္း"
"သေျပကန္က၊ ဥသွ်စ္သီးမ်ား ေပါခ်က္ေတာ့"
အားလံုးက အူရန္ေကာကြာဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ရယ္ၾကေပမယ့္ ကိုခ်စ္တိုးက မရယ္ဘူး။ လူႀကီးေတြေခၚလာ ၿပီး ေပါ့တီးေပါ့ဆႏုိင္ရပါ့မလားရယ္လုိ႔ ေငါက္စရာအကြက္ေခ်ာင္းေနတာ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ၾကည့္ ေလ၊ ကံေကာင္းလို႔ ဂက္စ္ဆရာနဲ႔ ေတြ႕လို႔သာေပါ့။ ႏုိ႔မို႔ ဒုကၡေရာက္ရပါလား။ ကိုခ်စ္တိုးက မေနႏုိင္ေတာ့ ေမးတယ္။
"ေနစမ္းပါဦး။ မင္းက ကိုေက်ာ္သန္းဆီမွာ လုပ္တာ ၾကာၿပီလား"
"ဟာ… ေလးခ်စ္တိုးကလဲ။ ေလးခ်စ္တိုးတို႔ရပ္ကြက္ ပန္တ်ာျမေအာင္ ဇာတ္လာကတဲ့ ႏွစ္ကေပါ့ဗ်ာ၊ ႏွစ္ နည္းမွတ္လို႔"
"ေဟ့ေကာင္ ပန္တ်ာျမေအာင္ လာမေျပာနဲ႔၊ မင္းကို ဇာတ္အေၾကာင္း ေမးတာမဟုတ္ဘူး"
"ေလး ငါးႏွစ္ ရွိပါၿပီ"
"သည္ေလာက္ေ၀းတဲ့ရြာက မိန္းကေလးနဲ႔ မင္း ဘယ္လိုေတြ႕ၿပီး ဘယ္လိုႀကဳိက္ၾကတာလဲကြ ေဟ…"
"လူငယ္တို႔ သဘာ၀ေပါ့ ေလးခ်စ္တိုးရာ၊ နဖူးစာရြာလည္တယ္ဆို မဟုတ္လား ေလးခ်စ္တိုးရ"
"မင္း ဒီေလာက္တတ္ေနမွေတာ့ မင္းဟာမင္း သြားေတာင္းျမန္းပါလား ေမာင္ႀကဳိင္ရာ၊ ငါ နားရင္းထ တီးမိ ေတာ့မယ္"
"သည္လိုပါ ေလးခ်စ္တိုးရာ၊ ကမ္းနားေစ်းထဲ ေတြ႕ၾကတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက ကမ္းနားေစ်းက သနပ္ခါးသည္ မတင္ၾကည္ဆီကို တစ္လတစ္ေခါက္ သနပ္ခါးလာလာပို႔တာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်င္းလည္း တစ္လတစ္ခါ ေတြ႕ၾကရတာဗ်"
"ေနာက္တစ္လေတြ႕ဖို႔ ဘယ္လို ခ်ိန္းၾကတာတုန္း"
"ျမန္မာရက္ နဲ႔ ခ်ိန္းရတာေပါ့၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ေန႔လာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ပုိင္းအလုပ္မဆင္းဘဲ ေစ်း၀ က ေစာင့္ေနတာပဲ"
"မင္းရည္းစားက ဘယ္သူကြ"
"ေအးသီ"
ဆက္ရန္
.
"ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္း ကိုေက်ာ္သန္း"
ကိုခ်စ္တိုးက လူပိန္ပိန္းပါးပါးဆိုေတာ့ ကားေပၚက ဖတ္ခနဲခုန္ခ်ၿပီး ေရွ႕လမ္းကို အကဲခတ္ရင္း ေမးလုိက္ တာပါ။ ေျဖစရာေတာင္ မလိုပါဘူး။ ကိုခ်စ္တိုး ျမင္သားပဲ။ သည္ဗြက္က်င္းႀကီးကို ေက်ာ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ ေလာက္ဘူးဆိုတာလည္းသိပါရဲ႕၊ မေက်ာ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ဘူး။ ေနကလည္း ပူခ်င္ၿပီ။ ႏွစ္ရြာသံုးရြာေက်ာ္ လို႔ ခရီးလည္းေပါက္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒါက မဂၤလာကိစၥ။ တစ္ဖက္မိဘကို မိသားဖသားပီပီ လူႀကီးစံုရာနဲ႔ ေတာင္းရ၊ ျမန္းရမယ့္ကိစၥ။ အခ်ိန္နဲ႔ေရာက္မွ ျဖစ္မွာကိုး။
"ေမာင္ႀကဳိင္ မင္းမဂၤလာေဆာင္ေတာ့ ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ဗြက္က်င္းခံေနပါပေကာ"
စိုင္းထီးဆုိင္သီခ်င္းႀကဳိက္တဲ့ ကိုခ်စ္တိုးက ႏွလံုးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနတယ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ဖ်က္ ေျပာလုိက္တာပါ။ ေမာင္ႀကဳိက္ကလည္း သူ႔မဂၤလာေဆာင္ကိစၥမွာ ဗြက္က်င္းကို ထည့္စဥ္းစားထားပံု မရ တာထား။ ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေတာ့ ဗြက္က်င္းထိပ္ ေဆာင့္ေၾကာင့္သြားထုိင္တယ္။ တစ္ဦး တည္းပါလာတဲ့ ေမာင္ႀကဳိင့္ေဆြမ်ဳိးဆိုတဲ့ မိန္းမႀကီးက ေယာက်္ားႀကီးေတြပါလာတဲ့ၾကားက မေအာင့္ႏုိင္ ေလေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းသြားၿပီး ဆီးထုိင္တယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္ရာ မင္းအေဒၚလား၊ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ကြာ ဗြက္က်င္းခံေနလုိ႔ သူ႔ခမ်ာ ေသးေပါက္ရတယ္"
ကုိခ်စ္တိုးက ျဖစ္ရေလျခင္းဆုိတဲ့ပံုစံနဲ႔ ေမာင္ႀကဳိင္ကို ေငါက္ေနေပမယ့္ ကားေပၚပါလာၾကတဲ့ ေယာက်္ား သားေတြကလည္း ကားရပ္တုန္း ေတာ္ရာမွာ တပိုတပါးသြားၾကတာပါပဲ။ ကုိေက်ာ္သန္းက ေဘးကပန္း ေမာင္းရင္ က်ယ္ေလာက္မယ့္ဘက္ကို မ်က္မွန္းနဲ႔ ေရြးတယ္။ ေရြးေပမယ့္ ဘယ္ကပန္းပန္း ကားတစ္စီးစာ မလြတ္ခ်င္ဘူး။ သည္ေတာ့ ဘီးတစ္ဘက္စာေလာက္ လမ္းေဘးက ေျမစိုင္ခဲေတြကို ယူဖုိ႔ရင္ ရေလာက္ တယ္လို႔ တြက္တယ္။ သူ႔စိတ္ကူးကိုလည္း ေျပာျပတယ္။
"၀ုိက္တက္သြား႐ံုဆိုရင္ ေဘးက ေျမစုိင္ခဲႀကီးေတြ တစ္ဘီးရာစာေလာက္ ဖို႔လုိက္ရင္ ရမယ္ထင္တာပဲ။ လူေတာ့ မတက္ၾကနဲ႔ဦးေပါ့။ ကားအခြံခ်ည္းဆုိရင္ ေျမမနိမ့္ေလာက္ပါဘူး"
သည္နည္းပဲရွိေတာ့ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြနဲ႔ လူႀကီးေတြခမ်ာ တစ္ေပြ႕စာေျမစုိင္ခဲႀကီးေတြ လမ္းပခံုး ေဘးမွာ တစ္တံုးခ်င္း ကပ္ဖု႔ိၾကရေတာ့တာပါ။ ေနကပူပူ၊ တုိက္ပံုအက်ႌႀကီးေတြနဲ႔၊ ပုိးပုဆိုးေတြနဲ႔ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ ေျမစိုင္ခဲႏွစ္ခဲေလာက္ဖို႔ရင္ ၿပီးမယ္ထင္တာ၊ အေခါက္ေပါင္းမ်ားစြာ သယ္ဖုိ႔ၾကရတာဆိုေတာ့ ေခၽြးေတြသံေတြပါ ထြက္လာၾကေရာ။ လက္ပန္းေတြလည္းက်ကုန္ၾကၿပီ။ ရေလာက္ၿပီဆိုေတာ့ ကိုေက်ာ္ သန္းက ကားကို၀ုိက္ၿပီး အရွိန္နဲ႔ေမာင္းထြက္လုိက္တယ္။ ေျမႀကီးခဲေတြက မ တုန္းကေတာ့ ေစးၿပီး မာေန တာ၊ ကားအေလးခ်ိန္နဲ႔က်ေတာ့ အိခနဲ ညြတ္က်ပါေလေရာ။ ကားႀကီးကေစာင္းေစာင္းႀကီး ရပ္သြားေတာ့ ကားေဘးေျပးၾကၿပီး ေစာင္းတဲ့ဘက္က ၿပဳိင္တူေတာင့္ထားၾကရတယ္။ ေတာင့္ထားတုန္း ၀ူးခနဲေမာင္း လိုက္ေတာ့ ကားလည္း ဗြက္က်င္းက ဖက္ရင္း ယမ္းရင္း လြတ္သြားေရာ။
"ေ၀း…"
ေခၽြးေတြသံေတြၾကားက ၀မ္းသားအားရ ေအာ္လုိက္ၾကစမ္းဆုိတာမ်ား။ ဗြက္က်င္းကိုေက်ာ္ၿပီဆိုေတာ့ ဘာ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရွ႕ဆက္သြားႏုိင္ၿပီေပ့ါေလ။ ဗြက္က်င္းေက်ာ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ေမာင္ႀကဳိင့္ေယာကၡမရြာက ဘယ္ေလာက္ေ၀းေသးသလဲဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ ေနာက္ထပ္ ဗြက္က်င္း ဘယ္ႏွက်င္းက်န္ေသးသ လဲဆုိတာ ဘယ္သူမွမသိဘူး။ အားလံုး ကားေပၚေရာက္ၾကေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ စကားဟဟ မေျပာႏုိင္ဘူး။ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္တင္ဆုိတာ ေဒါက္ဖုိက ေလဆြဲဖားဖုိႀကီးက်လို႔။
"ခ်ီး… ငါ မိန္းမယူတုန္းက သည္ေလာက္ မပင္ပန္းခဲ့ေပါင္ကြာ၊ လက္တင္ယူခဲ့တာပါ။ ေက်ာ္သန္းတပည့္ က်မွ လူကို "ေလာက္တုိက္"ေစာ္ နံကေရာ"
သည္လိုေျပာလုိ႔လည္း ဘယ္သူမွ မရယ္ႏုိင္ၾကေသးဘူး။ လူ၀ႀကီးေျပာလည္း ေျပာစရာ။ ကိုယ့္အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ လက္ေၾကာတင္းၾကသူေတြ မဟုတ္ဘူး။ စက္ဘီးေတာင္ ေလထိုးစီးၾကတာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ လူေတြကိုး။ ရပ္ကြက္ထဲ လူႀကီးရယ္လို႔ အိမ္ဦးခန္းထုိင္ေနက်လူေတြဆိုေတာ့ သည္တစ္ခ်ီ ေတာ္ေတာ္ထိ လုိက္တာက သူတုိ႔မွာ အေမာကိုမေျပႏိုင္သလို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးကေတာ့ မယားအာခံၿပီး ထြက္ လာရသူဆိုေတာ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းသေဘာထားလုိက္တယ္။ တုိက္ပံုျဖဴျဖဴကေတာ့ ရႊံ႕ေစး ေတြ ေပတဲ့ေနရာကေပ၊ ပြတဲ့ေနရာကပြ၊ ေပေနတဲ့ လက္ေတြကို ဗြက္က်င္းထဲက ေရနဲ႔ ပက္ေဆးခဲ့တာ ေတာ့ ရွိပါရဲ႕။ ရႊံ႕ေရေတြဆိုေတာ့ လက္မွာအေစးေတြ ေပါက္လို႔၊ ကိုခ်စ္တိုးက သူ႔စိတ္ထဲမွတ္မိလုိက္တာ တစ္ခု ေပၚလာလို႔ ကားဂုတ္ေပါက္က လွမ္းေမးတယ္။
"ေမာင္ႀကဳိင္… ေဟ့ ေမာင္ႀကဳိင္"
"ဗ်ာ…"
"မင္း ခ်ိန္းထားတာ ဘယ္အခ်ိန္တုန္း၊ ဆယ္နာရီဆိုလားလုိ႔"
"ဟုတ္တယ္"
"ခုပဲ ကိုးနာရီခြဲေတာ့မယ္။ မင္းရြာက တံခြန္တုိင္ထိပ္က ဟသၤာ႐ုပ္ေတာင္ မျမင္ရေသးပါလား"
"ေရာက္ကာနီးၿပီနဲ႔ တူပါတယ္… ေလးခ်စ္တိုးရ"
ကားက ထင္တုိင္းသြားမရေတာ့ ညႊတ္ပ့ဲညႊတ္ပဲ့ ေရြ႕ေနတာပါ။ သည္လိုနဲ႔ေမာင္းလာရာက ႂကြက္တူးတဲ့ လူေတြလို႔ ထင္ရတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕ၾကေရာ။ လူႏွစ္ ေယာက္က ေပါက္ျပားတစ္ေယာက္တစ္လက္ ပခံုးေပၚထမ္းလာၾကတယ္။ သည္ေလာက္ဆိုးတဲ့ လမ္းမ်ား ကားေမာင္းလာရေလာက္ေအာင္ မုိက္လံုးႀကီးတဲ့လူေတြပါလားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကားကိုလွမ္းၾကည့္ၾက တယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက လမ္းေဘးက လူႏွစ္ေယာက္နဲ႔ နီးလာေတာ့ လွမ္းေမးတယ္။ ေမးသံၾကားေတာ့ ကို ေက်ာ္သန္းက ကားကိုရပ္လုိက္ေရာ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေမးရေအာင္လုိ႔ေလ။
"ဗ်ဳိ႕ ဆရာတုိ႔ လယ္ျပင္ႀကီးရြာဆိုတာ လွမ္းေသးသလားလုိ႔"
"ဘာရြာရယ္ဗ်"
"လယ္ျပင္ႀကီး…"
ေပါက္ျပားဆရာေတြက သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ သည္နားရြာေတြ မွာ လယ္ျပင္ႀကီးရြာရွိလို႔လားဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အူတူတူ လုပ္ေနၾကတာေပါ့ေလ။ ခဏေနေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ ဘုေတြနဲ႔ ရြာသားက သူ သတိရတာနဲ႔ တုိက္ေမးတယ္။
"ဘယ္ရြာအုပ္စုတုန္း"
"အုပ္စုေတာ့ မသိဘူးဗ်… လယ္ျပင္ႀကီးေျပာတာပဲ"
"ေအာ္… ေညာင္မုတ္ဆိတ္ဟုိဘက္က ရြာထိပ္မွာ ေပပင္ႀကီးရွိတဲ့ရြာ ေျပာသာထင္တယ္"
သည္စကားၾကားေတာ့ ကားေခါင္းထဲက သတို႔သားေမာင္ႀကဳိက္က အားရ၀မ္းသာျဖစ္သြားတယ္။ ရြာထိပ္ မွာ ေပပင္ရွိတယ္လို႔ ၾကားဖူးထားတာကုိး။
"ဟုတ္တယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူငယ္ခ်င္း ခ်ိန္းေတြ႕ၾကတုန္းက ေအးသီ ေျပာဖူးတယ္။ သူတုိ႔ရြာထိပ္မွာ ေပပင္ႀကီး ရွိတယ္တဲ့…"
"ေအာင္မာကြာ၊ ေပပင္ႀကီးရွိတယ္ဆို ၿပီးလ်က္နဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တုန္းကဆိုတာမ်ား ထည့္ေျပာရေသးတယ္။ ေခြးမသား ေသခ်ာေအာင္ လုပ္မထားဘဲနဲ႔… လူႀကီးေတြေခၚလာၿပီး ဒုကၡေပးတဲ့ေကာင္"
သူ႔ဆရာ ကိုေက်ာ္သန္းက ေငါက္ေတာ့ သတုိ႔သား ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ရိတ္လိုက္တဲ့စပါးပင္လို ငုိက္ခနဲ က် သြားေရာ။ ေပါက္ျပားဆရာ ႏွစ္ေယာက္က မွားလို႔လည္း အျပစ္မရွိတဲ့ကိစၥဆိုေတာ့ "ေတာ္ေတာ္လွမ္းေသး သဗ်ာ"ေလာက္ေျပာၿပီး ထြက္သြားတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေရာက္ေနတဲ့ ေနရာက ေဘးဘီ၀ဲယာကို ၾကည့္ေတာ့ ပဲခင္းေတြလို၊ ပလပ္ေျမေတြလို ကြင္းက်ယ္ႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရေတာ့။ သူ႕ျမင္ကြင္းထဲမွာ သူ တုိ႔ကားေလးတစ္စီးပဲ ထီးထီးႀကီးရွိေနတာေတြ႕ရေတာ့ ကိုခ်စ္တိုး အားငယ္သြားတယ္။
က်န္တဲ့လူေတြက လည္း ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးေတြ ေငါ့ေသာက္႐ံုကလြဲရင္ သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ေပါ့။ ေမာင္ႀကဳိင္နဲ႔ ေဆြေလးမ်ဳိးေလးေတာ္တယ္ဆိုတဲ့ ေဒၚေငြခမ်ာလည္း သတုိ႔သား ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးဆိုေတာ့ အခ်ိန္နဲ႔မေရာက္ရင္ အေျပာခံရခ်ည္ရဲ႕ ဆိုၿပီး ပူပန္ေနပံုရရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင္ ကေတာ့ သူ႕ဆရာ ေငါက္ကတည္းက ၿငိမ္ေနရေပမယ့္ ခ်စ္သူ႕ရြာေရာက္္ခ်င္လွၿပီ။ ျမန္ျမန္ ေတာင္းရမ္းၿပီး တစ္ဖက္မိဘမ်ား သေဘာတူရင္ တစ္ခါတည္းေတာင္ ေခၚလာခ်င္ၿပီကိုး။ ေမာင္ႀကဳိင့္မ်က္စိထဲမွာ သူ႔ကိုေမွ်ာ္ေနရွာမယ့္ တစ္ ရြာသူ မိန္းမေခ်ာ ေအးသီကေလးကိုပဲ တ၀ဲ၀ဲျမင္ ေနေလရဲ႕။ အေဒၚလုပ္သူကေတာ့ လုိက္လာတဲ့လူႀကီး ေတြကို မ်က္ႏွာပူရွာ ထင္ပါရဲ႕။ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ေငါက္တယ္။
"ငႀကဳိင္ရယ္ နင္ကုိယ္က မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ယူမယ့္ မိန္းမ ဘယ္နားမွန္းမသိဘဲ လူႀကီးေတြမ်ား ဖိတ္လာ ရေသး တယ္။ အားမ်ားနာစရာ"
လမ္းတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ လွည္းတစ္စီးစီးေပၚက က်က်န္ခဲ့ပံုရတဲ့ သစ္ကိုင္းႀကီး ကန္႔လန္႔ခံေနေတာ့ ကိုေက်ာ္သန္းက ကားရပ္လုိက္တယ္။ ေမာင္ႀကဳိင္က ကားေခါင္းထဲက မစီးခ်င္ေတာ့ဘူး။ ထြက္လာက တည္းက လူႀကီးေတြက်ဴးၿပီး ေရွ႕ကမစီးခ်င္ပါဘူး။ အားလံုးက မင္းက သတို႔သားပါကြာ ေရွ႕ကသာစီးပါ ခြင့္ျပဳလုိ႔သာ စီးခဲ့ရတာကိုး။ စစ္ကိုင္းအေနာက္ထြက္လုိက္ရင္ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ မိန္းကေလးရြာအ၀င္ တင့္တယ္ေအာင္ ေမာင္ႀကဳိင့္ကို ထိပ္တင္လိုက္ၾကတာလည္း ပါပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ တည္းပါေတာ့ အတူတြဲမထုိင္ခ်င္ၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။ အခုက ရြာမေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ ဆရာ့ေၾကာက္တာနဲ႔ ေနာက္ျပန္ေျပးခ်င္ၿပီ။ လူလည္း ေခၽြးေတြ၊ သံေတြ ရႊဲေနၿပီ။ ေၾကာက္ေခၽြးေရာ၊ အားနာေခၽြးေရာ၊ အပူေခၽြး ေရာ ေရာၿပီး ေခၽြးေပါင္းစံု ေက်ာက စီးက်ေနလုိက္ပံုမ်ား ေရတံေလွ်ာက္ကေရမ်ား က်ေနသလိုပဲ။
ေမာင္ႀကဳိင္ သစ္ကုိင္းဖယ္ေနတုန္း လူတစ္ေယာက္ ေလွ်ာက္လာတာေတြ႕ျပန္ေရာ။ ကားရပ္ထားတုန္းဆို ေတာ့ အဲသည္လူက ကားကို ေက်ာ္လာတယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက ေတြ႕တဲ့လူေမးႏိုင္မွ တန္ကာက်မွာဆိုေတာ့ ေမးျပန္ေရာ။ လူက လြယ္အိတ္ႀကီးထဲ သံဘူးခြံေတြထည့္ထားလုိက္တာ ေဖာင္းကားလုိ႔။ သူ႔စိတ္ကူးနဲ႔ သူ ဆိုေတာ့ ကားတစ္စီးလံုးေတာင္ ျမင္ပံုမရဘူး။
"ဗ်ဳိ႕ဆရာ ဘယ္တုန္း"
"စစ္ကုိင္းကိုပါဗ်ာ"
"ဟာ ခင္ဗ်ားဟာ အေ၀းႀကီးသြားရဦးမွာပါလား။ ဘယ္ရြာက လာတာတုန္း"
"ပဲျဖဴကုန္း၊ ေ၀းေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ သည္လိုသြားရတာပါပဲ။ သည္လမ္းက စက္ဘီးေတာင္ စီးမျဖစ္ ဘူး။ လွည္းႀကံဳကလည္း ရွားသယ္"
"ဘာသြားလုပ္မွာတုန္း"
"ဂက္စ္သြားျဖည့္မွာ။ ဂက္စ္ဘူးေတြ စစ္ကိုင္းသြားျဖည့္ရတာဗ်။ ဆယ္ဘူးေလာက္ျဖည့္ထားရင္ သည္နား ရြာေတြမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ လည္ထည့္ရတယ္။ ခုက ဂက္စ္ကုန္ေနလို႔"
"ေနဦး ခင္ဗ်ား ဂက္စ္ျဖည့္တာ ဘယ္ေလာက္ရတုန္း တစ္ေန႔ကို"
"အမွန္မရွိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ငါးရာလည္း ရသယ္၊ တစ္ေထာင္လည္း ရသယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကံထုိက္ရင္ ႏွစ္ ေထာင္လည္း ရသယ္"
"ကိုင္း… သည္လိုလုပ္၊ ခင္ဗ်ားကို သံုးေထာင္ေပးမဗ်ား"
"ခင္ဗ်ားတို႔မွာ မီးျခစ္ဘယ္ႏွလံုးေတာင္ ပါလို႔တုန္း၊ မ်ားလွခ်ည္လား"
"ေၾသာ္… သည္လို၊ ေငြသံုးေထာင္ဆိုတာ က်ဳပ္တုိ႔ကို လယ္ျပင္ႀကီးရြာကို လမ္းျပေပး႐ံုပဲ။ လယ္ျပင္ႀကီး ေရာက္ရင္ ျပန္ေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔က ေန႔တြက္ေပးတဲ့ သေဘာထားလုိက္"
သံုးေထာင္ေပးမယ္ဆိုေတာ့ ဂက္စ္ဆရာကစဥ္းစားၿပီ။ စစ္ကိုင္းၿမဳိ႕ကို ဂက္စ္သြားထည့္တာက ဘယ္အခ်ိန္ သြားသြားရတယ္။ တစ္ေန႔တည္း ေငြသံုးေထာင္ရဖုိ႔ဆိုတာ အခန္႔သင့္တာပဲလို႔ တြက္ပံုရတယ္နဲ႔တူပါရဲ႕။ ကားနဲ႔လိုက္ဖို႔ သေဘာတူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂက္စ္ဆရာက ကိုခ်စ္တိုးေျပာတဲ့ ရြာကို ၀ါးတားတားျဖစ္ေန တယ္။
"ေနဦး ဘာရြာ၊ ကိုင္းေတာႀကီး"
"လယ္ျပင္ႀကီး"
"က်ဳပ္ေတာ့ ၾကားဖူးသယ္မွတ္သာပဲ။ သည္လို၊ က်ဳပ္ကလည္း သည္ဘက္ထဲက ပဲျဖဴကုန္းက မိန္းမနဲ႔ရလုိ႔ မယားရြာလုိက္ေနသာ မၾကာေသးဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေျပာသဲ့ရြာ ၾကားဖူးသလုိလိုရွိသယ္။ ပါးစပ္ပါ ရြာေရာက္ ရမွာေပါ့ဗ်ာ လြဲမွတ္လုိ႔"
ကိုခ်စ္တုိးက ဂက္စ္ဆရာေတာ့ ေငြသံုးေထာင္ဆိုတာနဲ႔ ထလုိက္မယ့္လူဆိုတာ သေဘာေပါက္သြားတယ္။ လမ္းျပေခၚပါတယ္ဆိုမွ ၀ါးတားတားျဖစ္ေနမွေတာ့ ဘာသြားအသံုးတည့္မွာတုန္းေပါ့ေလ။ ဆရာႀကီး ဦး ေက်ာ္ဒြန္းက ဒါကို ရိပ္မိေတာ့ ဂက္စ္ဆရာကို ေသခ်ာေအာင္ ေမးတယ္။
"ေနပါဦး၊ မင္းက လယ္ျပင္ႀကီးမသိဘဲနဲ႔ ဘယ့္ႏွယ့္ လုိက္ျပရမွာတုန္း ေမာင္ရ၊ ရြာမွမသိဘဲနဲ႔ ျဖစ္မထင္ ေပါင္ကြာ"
ဂက္စ္ဆရာက ေငြသံုးေထာင္ အလြတ္မခံခ်င္ဘူးနဲ႔တူပါတယ္။ ျပာျပာသလဲ ေျပာတယ္။
"သည္လုိပါ။ ေရွ႕နားက်ရင္ လမ္းသံုးဆုိင္ကိုေရာက္မွာ၊ တစ္မႊာက ေတာင္ဘက္သြားသာ၊ တစ္မႊာက ေျမာက္ဘက္သြားသာ၊ တစ္မႊာက အေနာက္အေယာင္ျပၿပီး အေနာက္ေျမာက္ဘက္ထြက္တာ"
"အဲသည္ေတာ့"
"က်ဳပ္တုိ႔ရြာက ေျမာက္ဘက္သြားသဲ့လမ္း၊ ေျမာက္ဘက္တစ္ေၾကာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ေျပာသဲ့ရြာမရွိဘူး။ အဲသာ က်ဳပ္ ဂက္စ္လုိက္ထည့္သဲ့ ရြာေတြ။ ေတာင္တစ္လမ္းလုိက္႐ံုေပါ့ဗ်။ ရြာပါဆိုမွ လုိက္ရင္မိၿပီေပါ့"
ဟုတ္သားပဲ။ ေျမာက္ဘက္တစ္ေၾကာလံုးမွာမရွိရင္ ေတာင္ဘက္တစ္ေၾကာလံုးမွာ ရွိရမယ္။ ေတာင္လမ္း အတုိင္းလုိက္ရင္ လယ္ျပင္ႀကီးရွိရမယ္။ ကိုခ်စ္တိုးက အဲသလိုေတြးမိေတာ့ ဂက္စ္ဆရာ ကားေပၚတက္ ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္ေရာ။ ဂက္စ္ဆရာက လမ္းျပဆိုေတာ့ ေရွ႕ေခါင္းခန္းကစီးရမွာကိုး။ သတို႔သား ေမာင္ ႀကဳိင္က ေနာက္ကိုေျပာင္းစီးရေရာ။ ေမာင္ႀကဳိင္လည္း ခုမွ အေနေခ်ာင္ရေတာ့တယ္ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ၿပံဳးႏုိင္ ရယ္ႏုိင္ရွိလာတယ္။ ဒါကလည္း ေမာင္ႀကဳိင့္အထင္ပါ။ ဆရာလုပ္တဲ့ ကိုေက်ာ္သန္းကသာ ဆူဆူေငါက္ ေငါက္နဲ႔ ၿပီးၿပီးေရာ သေဘားထားေပမယ့္ ေနာက္မွာပါလာတဲ့ ကိုခ်စ္တိုးက ကားေပၚေရာက္လာတာနဲ႔ မ်က္ႏွာသာ မေပးေတာ့ဘူးကိုး။ သတို႔သားဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း မ်က္ႏွာပိုးက မေသခ်င္ဘူး။ ေမ်ာက္ ေခ်ာက္ေနတဲ့အတိုင္းဆိုေတာ့ ကိုခ်စ္တိုးက ေနရာက်ယ္က်ယ္ ဖယ္မေပးဘူး။ ေတာ္ရာၾကည့္ထုိင္ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေပါင္ကားထုိင္ေတာ့ ေမာင္ႀကဳိက္ကလည္း ထုိင္မယ္လုပ္ၿပီးမွ ထုိင္မျဖစ္ေတာ့ လူ၀ႀကီး ဦးမွတ္ တင္ရဲ႕ဒူးေခါင္းထိပ္က ကြက္လပ္ထဲ ႐ုတ္ဆိုထုိင္ခ်လုိက္ေရာ။ ဒါေပမယ့္ ကားက ေဆာင့္ထြက္လုိက္ေတာ့ လူ၀ႀကီးေပါင္ေပၚ ၀ုန္းဆိုက်ေတာ့တာေပါ့။
"ငါ… ကြာ နာလုိက္တာဟ၊ ေအာင္မေလး သတို႔သား ေက်းဇူးရွင္ရဲ႕။ ပုဆိုးထဲထုပ္ထားတဲ့ ဥသွ်စ္သီးေတြ ကြဲကုန္ပါေရာလားဟ"
ပုဆိုးထဲထည့္လာတဲ့ ဥသွ်စ္သီးဆိုတာကို ေမာင္ႀကဳိင္က တကယ့္ ဥသွ်စ္သီးထင္သြားပံုရတယ္။ အသာ ေလွ်ာဆင္း ထုိင္ရင္းက ျပန္ေမးတယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္မဂၤလာေဆာင္ ေၾကာင္းျမန္းတဲ့ပြဲ ဥသွ်စ္သီးထည့္ယူလာ ရသလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ပါ။
"ဥသွ်စ္သီးမ်ား အေလးခံလုိ႔ ေလးေလးရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ရြာေရာက္ရင္ ခူးခဲ့စမ္းပါ့မယ္"
"မင္းက ဘယ္ရြာကတုန္း"
"သေျပကန္က၊ ဥသွ်စ္သီးမ်ား ေပါခ်က္ေတာ့"
အားလံုးက အူရန္ေကာကြာဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ရယ္ၾကေပမယ့္ ကိုခ်စ္တိုးက မရယ္ဘူး။ လူႀကီးေတြေခၚလာ ၿပီး ေပါ့တီးေပါ့ဆႏုိင္ရပါ့မလားရယ္လုိ႔ ေငါက္စရာအကြက္ေခ်ာင္းေနတာ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ၾကည့္ ေလ၊ ကံေကာင္းလို႔ ဂက္စ္ဆရာနဲ႔ ေတြ႕လို႔သာေပါ့။ ႏုိ႔မို႔ ဒုကၡေရာက္ရပါလား။ ကိုခ်စ္တိုးက မေနႏုိင္ေတာ့ ေမးတယ္။
"ေနစမ္းပါဦး။ မင္းက ကိုေက်ာ္သန္းဆီမွာ လုပ္တာ ၾကာၿပီလား"
"ဟာ… ေလးခ်စ္တိုးကလဲ။ ေလးခ်စ္တိုးတို႔ရပ္ကြက္ ပန္တ်ာျမေအာင္ ဇာတ္လာကတဲ့ ႏွစ္ကေပါ့ဗ်ာ၊ ႏွစ္ နည္းမွတ္လို႔"
"ေဟ့ေကာင္ ပန္တ်ာျမေအာင္ လာမေျပာနဲ႔၊ မင္းကို ဇာတ္အေၾကာင္း ေမးတာမဟုတ္ဘူး"
"ေလး ငါးႏွစ္ ရွိပါၿပီ"
"သည္ေလာက္ေ၀းတဲ့ရြာက မိန္းကေလးနဲ႔ မင္း ဘယ္လိုေတြ႕ၿပီး ဘယ္လိုႀကဳိက္ၾကတာလဲကြ ေဟ…"
"လူငယ္တို႔ သဘာ၀ေပါ့ ေလးခ်စ္တိုးရာ၊ နဖူးစာရြာလည္တယ္ဆို မဟုတ္လား ေလးခ်စ္တိုးရ"
"မင္း ဒီေလာက္တတ္ေနမွေတာ့ မင္းဟာမင္း သြားေတာင္းျမန္းပါလား ေမာင္ႀကဳိင္ရာ၊ ငါ နားရင္းထ တီးမိ ေတာ့မယ္"
"သည္လိုပါ ေလးခ်စ္တိုးရာ၊ ကမ္းနားေစ်းထဲ ေတြ႕ၾကတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက ကမ္းနားေစ်းက သနပ္ခါးသည္ မတင္ၾကည္ဆီကို တစ္လတစ္ေခါက္ သနပ္ခါးလာလာပို႔တာေလ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ခ်င္းလည္း တစ္လတစ္ခါ ေတြ႕ၾကရတာဗ်"
"ေနာက္တစ္လေတြ႕ဖို႔ ဘယ္လို ခ်ိန္းၾကတာတုန္း"
"ျမန္မာရက္ နဲ႔ ခ်ိန္းရတာေပါ့၊ ဘယ္ေန႔ ဘယ္ေန႔လာမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က မနက္ပုိင္းအလုပ္မဆင္းဘဲ ေစ်း၀ က ေစာင့္ေနတာပဲ"
"မင္းရည္းစားက ဘယ္သူကြ"
"ေအးသီ"
ဆက္ရန္
.
6 comments:
အမႏွယ္..
ရွာရွာ ၾကံၾကံဗ်ာ...၊
မိန္းမယူလိုက္တာမ်ား ေရွာက္သီးအလံုးလိုက္
မ်ိဳခ်လိုက္သလိုတဲ ့..၊
ဘာတဲ ့ .. အိုးဝင္ေကာ္ခ်က္ ေဝ ႔ေနတာတဲ ့။
အသစ္ေတြဗ်ိဳး..၊ အသစ္ေတြ ..၊
မွတ္သြားၿပီေနာ...။
ဒါနဲ ့ .. မမကီက အပ်က္ကို နားမလည္ဘူးတဲ ့။
အမေရာ ၿမင္ၿပီလား၊
ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ထပ္မဝင္ခင္
ကြ်န္ေတာ္ နဲနဲ ရွည္ဦးမယ္ေနာ္..။
ခင္တဲ ့
အေၿဖးလူ
အမေရ
လယ္ၿပင္ၾကီးရြာ အဲေလ ေပပင္ၾကီးရြာကုိ
ေရာက္ခဲ႔ပါၿပီ.....
ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ မသိလုိ႔
ေစာင္႔ေနပါတယ္။။။။
ခ်မ္းေၿမ့ပါေစရွင္
ဆရာမ ခင္ခင္ထူးရဲ႕ စကားလံုးေတြ ကေတာ့ဗ်ာ..၊ တကယ့္ကို ညက္ေညာၿပီး ျမန္မာမႈရနံ႔ေတြ ေဝ့ဝဲေန ေတာ့တာပဲ..၊ မေ႐ႊဇင္ဦး တင္မွပဲ မဖတ္ရေသးတာေတြ ဆက္တိုက္ ဖတ္ရေတာ့တယ္၊ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ဗ်ာ၊ အပိုင္း ၂ ကိုလည္း ေစာင့္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕....။
စစ္ကိုင္းငါးထပ္ၾကီးဘုရားေက်ာ္ရင္ သစ္ပင္ေတြၾကည့္ပဲ မရမ္း ကံံ့ေကာ္ မန္က်ည္း ေရြွပန္းေငြပန္းခင္း စတဲ့ သီးပင္စားပင္ေတြ စိုက္ထားတဲ့ၾကားမွာ အိမ္ကေလးေတြနဲ႕ လမ္းေလးေတြျမဳပ္လို႕ ရြာေတြကလည္းတရြာနဲ႕တရြာ ဆက္ေနေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚကေနၾကည့္ရင္ သစ္ေတာစိမ္းစိမ္းနဲ႕ ဧရာ၀တီျမစ္ၾကီးပဲ ျမင္ရမယ္
ဆရာမရဲ့ အညာဆန္တဲ.စကားလုံးအသုံးအ ႏုံးေတြ အရန္း လန္းတယ္ဗ်ာ။ တခါမွမဖတ္ ဖူးဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ကစစ္ကိုင္းကပါ။
စာေကာင္းေလးေတြရွာေပးတဲ႕ အစ္မေရႊစင္ စာရိုက္တင္ေပးတဲ႕ ေမာင္ေလး ညီမေလး အားးးလံုးကို ေက်းဇူးအထူးပါရွင္ :)
Post a Comment