သုခ
စံထူး ေရးသည္
"ဆြတ္ခ်ဴ ယူငယ္၊ ပန္ဆင္ေလ ဆြတ္ယူမည္သာ၊ စိတ္ကယ္က ကူး"
"ဂႏၶမာဒနေတာင္ယံစြယ္ငူ၊ ပတၱျမားနႏၵမူ၊ ႀကိဳင္လွ်မ္း လိႈင္သန္းလို႔ၾကဴ၊ ဆင္းေရႊလဲ့လဲ့ ဆင္းေငြ႕သြဲ႕သြဲ႕၊ တြဲ႕တြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ ဟန္မမူ၊ ၿပိဳင္သူ ရႈံးႏႈန္းဖက္မတူ၊ ေမာင့္စိတ္အယူ ပန္းတကာ့ နတ္မဥၨဴ"
"(ယုဂန္ေဗြစြန္း ေငြ၀န္းသီတဂူ၊ တိမ္ယံ ၾကားက အလွျပကာျမႇဴ၊ မူရာယဥ္ေက်းမ်က္ႏွာ ကေလး ေတြးကာျမင့္ ေမာင့္စိတ္ထဲ သဲဘ၀င္ လိႈက္ဆူ) " ဘံုႀကိဳးျပတ္ မိုးနတ္သူ၊ ျမတ္ရသူ ရႈမ၀ လွမဥၨဴ"
"ဆင္ပိုင္ တို႔အေရး ေတြးဆပူ၊ ပင္ခုိင္ ညႊတ္ေပး ေဖးမကူ၊ မိဖေမာင္ အုပ္ထိန္းျခင္း မကင္းလို႔၊ တံခ်ဴ၊ လက္လွမ္း မမွီ ပန္တဲ့သူ၊ သိရွာရင္ သနားငယ္ ထင္တယ္ မေသေနေသး ေဆြးရ သူ၊ ခြန္းေရႊႏႈတ္ေတာ္ၾကဴၾကဴ လွမဥၨဴ၊ သနား ေမာင့္ကို ကယ္ယူ" တစ္ဖက္လူ၊ အသက္ရွဴ၊ မွားေအာင္ ၿပံဳးတယ္လို႔ျမႇဴ လွအားေတာ္မူ၊ ခ်ိဳသာေသာ စကားကေလးမ်ား အေရးတယူ၊ ေျပာပါခဲ့ ရင္၊ ေၾသာ္ ... ကုသိုလ္ ထးတယ္လို႔ဆိုရမယ္ သညလူ၊ ေတာင့္တ ေစာင့္ရတဲ့သူ၊ သနားေမာင့္ကို ကယ္ယူ၊ အပူမီးခဲ့ေမာင့္ေရႊရင္ဆူ၊ ခ်စ္ေရစင္ ဖ်န္းလို႔ ခ်စ္ပန္း ၾကဴၾကဴ ေမႊး ပါလွမဥၨဴ"
ၿမိဳ႕မဆရာၿငိမ္းေရး၍ စာေရးဆရာဒါရိုက္တာ ကိုသုခက ေအး၀မ္းဓာတ္ျပားတြင္ ၁၉၃၉ခုႏွစ္ေလာက္က အသံသြင္း သီဆိုခဲ့ပါသည္။
အခ်စ္အႀကိဳက္တုိ႔လွ်မ္း၍ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ေစာင္းေျမာင္းကာ သီဆိုေနတတ္ၾကေသာ အေပ်ာ္တမ္း တူရိယာ ေခတ္၀ယ္ ၁၅ႏွစ္မွ် ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ ကိုသုခသီဆိုခဲ့သည့္ လွမဥၨဴသီခ်င္းမွာ တိမ္ျမဳပ္သေလာက္ပင္ ရွိေနခဲ့ပါၿပီ။ တခါတရံ ဤသီခ်င္းကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ ထမင္းစားေနလွ်င္ ဆက္ မစားႏိုင္။ စာေရးေနလွ်င္ ဆက္မေရးႏိုင္။ စကားေျပာေနလွ်င္ ဆက္မေျပာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ရွိရင္းစြဲ အလုပ္ မ်ားကို ေခတၱျဖတ္ကာ နားေထာင္မိပါသည္။ "ဒီသီခ်င္းဟာ ကိုသုခသီဆိုတဲ့ သီခ်င္းပဲ" ဟု အနီးအနားမွ လူမ်ား ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေျပာျပ တတ္ပါသည္။ ဤစာကို ေရးေနသည့္ အခ်ိန္မွာပင္ "ယုဂန္ေဗြစြန္း၊ ေငြ၀န္းသီတဂူ" ဟု ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သီဆိုမိခဲ့ပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ ဤသီခ်င္းကို ဘာေၾကာင့္ ႏွစ္သက္ရသည္ကို မေျပာတတ္ပါ။ မေျပာႏိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာ ႏိုင္ေသာ အခ်က္တစ္ခုကား ကိုသုခ၏ တြဲ႕တြဲ႕၊ ႏြဲ႕ႏြဲ႕၊ ေလးေလး၊ ေအးေအးျဖင့္ သီဆိုသံကို ႏွစ္သက္ျခင္း ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
တနည္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိပါသည္။ ယခုလို တေပါင္းလ ေႏြရာသီမ်ားက်ၿပီ ဆိုလွ်င္ ေတာရြာ ေဒသ မ်ား၌ ပင္ယံထက္မွ အဆင္းမည္းနက္ေသာ ဥၾသငွက္ကေလးက တစ္ေတာလံုး ပဲ့တင္ထပ္ေအာင္ "ဥၾသ ... ဥၾသ" ဟု က်ဴးရင့္လုိက္သည္ႏွင့္တူေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါ သည္။
ကိုသုခမွာ အသားညိဳသည္။ သူ႔ရုပ္ကို သာမန္အားျဖင့္ ျမင္ရသူသည္ သူ႔ကို ခင္မင္လိုစိတ္၊ ရင္းႏွီးလိုစိတ္ ရွိခ်င္မွ ရွိေပမည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ၿပံဳးရႊင္ေသာ မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ၏ႏူးညံ့ေသာ စကား မ်ားက၎၊ သူ၏ ေအးျမေသာ အသံက၎ သူ၏ ကိုယ္ေသြး ကိုယ္ေရာင္ကို ဖံုးလႊမ္းေစသည္။
ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔မွာ လူခ်စ္လူခင္ ေပါမ်ားလွသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အဆင္းမည္းနက္ေသာ ဥၾသငွက္ႏွင့္ ႏိႈင္းလုိက္သည္မွာ ရုိင္းမည္ဟု မထင္မိပါ။
ကိုသုခ သည္ ဤလွမဥၨဴသီခ်င္းကို ဓာတ္ျပားသြင္းၿပီးေနာက္ သူ႔အသံမွာ "ဓာတ္ျပားသီခ်င္း အျဖစ္ ယေန႔ထိ မၾကားရေသးပါ။ သို႔ေသာ္ သည္ေဆာင္းေဟမာန္ႏွင့္ ေရဒီယို၌ကား တခါတရံ ၾကားခဲ့ရပါသည္။
သည္ေဆာင္းေဟမန္တြင္ ေက်ာ္ေဆြ စိတ္ညစ္ၿပီး အရက္ျဖင့္ ေပ်ာ္ေနေသာအခန္း၌-
"စိတ္ညစ္ လို႔ အရက္ကို ေသာက္တယ္။ အရက္ေသာက္ေတာ့ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ အေၾကာင္းရွာေတာ့ ေခါင္း မွာ ခ်ာခ်ာလယ္၊ တစ္ခုပဲ သိတယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ ပိုက္ဆံမရရွိရင္ မ်က္ႏွာအင္မတန္ငယ္ ...။"
"ဂုဏ္၊ ဂုဏ္၊ ဂုဏ္ ... ဂုဏ္ဆိုတာ ေငြကို ေခၚတယ္။ ေငြကိုသာ ေရလုိ သံုးရင္ တစ္ျပည္လံုးမွာ လုပ္သမွ်တင့္တယ္။ ေယာကၡမႀကီးက မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္ ...။ ကိုယ့္မယားက ေစတနာပိုတယ္။ ဟယ္ ၏ ... ေသာက္ကြယ္ ... ရမ္းကြယ္ ...။ လမ္းလယ္မွာ ဆဲ-ဆဲ၊ လူကို တြဲလို႔ အိမ္ထဲေခၚမယ္၊ လူမွာသာ ေငြမရွိရင္၊ လင္ယူ မိတာ နာတယ္ထင္တယ္။ ေယာကၡမအိမ္တက္ သမက္မွာ မ်က္ႏွာငယ္၊ မ်က္ႏွာငယ္ ...။ ဒါေတြကို ငါသိၿပီ ကြယ္။ အခ်စ္ဆိုတာ ေလာကမွာ နားမလယ္ ...။ ေငြ၊ ေငြ၊ ေငြ ရေအာင္ရွာမယ္။ ေငြ၊ ေငြ ေရလိုသံုးမယ္၊ ျဖဳန္းမယ္ စားမယ္ ေပ်ာ္မယ္ ပါးမယ္။ အခ်စ္ဆုိတာ ကစားျပမယ္၊ ယခုဘ၀၀ယ္၊ ဘယ္သူ႔ကမွ မတြယ္၊ လူ႔ဘ၀ တကယ္ ပ်က္ျပဳန္း ေစေတာ့ တစ္သက္လံုးပဲ မုိက္ပါေတာ့မယ္ ..."
ဟူေသာ သီခ်င္းကို ကိုသုခက သီဆုိသြားခဲ့သည္။ ဤသီခ်င္းကို ေရဒီယိုမွ မၾကာခဏ ၾကားခဲ့ရေလသည္။
ထုိ႔ျပင္ ဦးစိန္ကတံုးႀကီး သီဆိုသြားခဲ့သည့္ "ၾကည့္ျပန္ရႈ ျပန္၊ ေတာင္စုံၿမိဳင္ယံ၊ ဆူဆူညံညံ လူသံ မၾကားေအာင္ ျခားစုံ ၿမိဳင္ယံ၊ ၀တ္ေၾကာင္ကို လြတ္ေအာင္ရုန္းဖို႔ ကတံုးစိတ္ကႀကံ" ဟူေသာ သီခ်င္းကိုလည္း အသံလႊင့္ရုံ မွ ကိုသုခ သီဆိုခဲ့သည္ကို ၾကားခဲ့ရဖူးပါသည္။
ကုိသုခသည္ စာေရးဆရာေလာကထဲသို႔ ၁၉၂၉ခုႏွစ္ေလာက္က ပထမဆံုးအႀကိမ္ က၀ိ မ်က္မွန္မဂၢဇင္းခုံေပၚတြင္ စပယ္တစ္ပြင့္၀တၳဳျဖင့္ ၀င္လာသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ နာမည္ အမ်ိဳးမ်ိဳးယူၿပီး ေရးသားလာခဲ့ရာ ၀တၳဳမ်ားကိုသာ ထုတ္ေ၀ေနေသာ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္တုိက္ႏွင့္ ဆက္သြယ္မိခဲ့ေလသည္။
ထုိေခတ္က ၀တၳဳၿပိဳင္ပြဲမွာ ၂၅ိ-မွ်ရွိရာ သူႏွင့္ ေရးေဖာ္ေရးဖက္ျဖစ္ေသာ ေရနံေခ်ာင္း ေလွသူႀကီး ကိုစံခင္ (လူကုိ မျမင္ဘူးခဲ့ေခ်) က ၀တၳဳၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု၌ ပထမဆု ရရွိသြားသည္ကို ကုိသုခက အားက်မခံ ေရးလိုက္ ျပန္သျဖင့္ ကိုသုခ ၏ လက္ရာကို ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ က ေလးစားလာ သည္။ ကိုသုခ ႏွင့္ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရင္ႏွီး လာေလသည္။
"ဒီတုန္းက သုခ နာမည္ မယူေသးဘူး။ ေနာက္ နာမည္ေရြးေတာ့ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္နဲ႔လိုက္ ေအာင္ ေရြးခဲ့တယ္။ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ဟာ စိတ္ခ်မ္းသာလို႔ပဲ။ စိတ္ခ်မ္းသာတာဟာ သုခ ရွိလိုပဲဆိုၿပီး "သုခ" လို႔ နာမည္ယူခဲ့တယ္" ဟု ေျပာလိုက္ပါသည္။
"ကိုသုခေရးတဲ့ ၀တၳဳေတြမွာ ဆံုးတဲ့အခါ သုခိအတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ" လို႔ အၿမဲပါတာက ဘယ္လို ရည္ရြယ္ခ်က္ ပါလဲ" ဟု ကၽြန္ေတာ္က ေမးလုိက္သာအခါ "ေအးဗ်၊ ဒီေမးခြန္းကို ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္ထဲ ေမးေသးတယ္၊ ဘယ္သူမွ မေမးၾကဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျဖခ်င္ပါတယ္" ဟု ေျပာျပပါသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္၀တၳဳေတြ ဖတ္ၿပီးရင္ လူေတြဟာ ေပ်ာ္စရာရွိရင္ေပ်ာ္၊ ၾကည္ႏူးစရာရွိရင္ ၾကည္ႏူး၊ ေနာင္တ ရစရာရွိရင္ ရသြားၾကေစလိုတဲ့ ဆႏၵရွိပါတယ္။ ဒီလို ၀တၳဳတစ္ပု္ေရးၿပီးတိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထမ္းေဆာင္ လိုက္ရတဲ့ တာ၀န္တစ္ခု ေပါ့သြားၿပီလို႔ ယူဆခဲ့တယ္။ သူမ်ား အက်ိဳး ရွိရာရွိေၾကာင္း ေဆာင္ရြက္ၿပီးၿပီလို႔ ယူဆတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဆာင္ရြက္ၿပီးသလို၊ တာ၀န္ေပါ့ သြားသလို ဖတ္တဲ့လူေတြလည္း ခ်မ္းသာၾကပါေစ ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထည့္တာပါပဲဗ်ာ"
ကိုသုခသည္ ဤစာေၾကာင္းကို အေတာ္ပင္ ဂရုျပဳခဲ့သည္။ ဤစာေၾကာင္း မပါလွ်င္ ၀တၳဳ မေရးခဲ့ေခ်။ တခါက "လင္မယူ၀ံ့လို႔" ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ ေရးသားခဲ့ရာတြင္ စာစီၿပီး၍ ေဖာင္သြင္းသြား ေသာအခါ၌ စာ တစ္ေၾကာင္းႀကီးေနသျဖင့္ ဤ "သုခိအတၱာနံ" စာေၾကာင္းကို ရေအာင္ထည့္ၿပီး မိမိ၏နာမည္ကို မထည့္ဘဲ ထားခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပပါသည္။
ကိုသုခ သည္ ဤသုိ႔ ၀တၳဳမ်ားကို စာေရးဆရာဘ၀ႏွင့္ပင္ ဒဂုန္မဂၢဇင္း၌ ေရးသားလာရာမွ ေအ၀မ္းက "ခ်စ္အမွ်" အသံထြက္အတြက္ ဇာတ္ညႊန္းေရးရန္ ေခၚယူသျဖင့္ မိမိေနရင္း က်ိဳတ္လတ္မွ ရန္ကုန္သုိ႔ ထြက္ လာကာ ေအ၀မ္းတြင္ စတင္ အလုပ္လုပ္ခဲ့ေလသည္။ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားတြင္ကား "ခ်စ္မုန္းမာန္" ႏွင့္ "ဂုဏ္ရည္မတူ" တုိ႔၌ ကိုယ္တုိင္ ပါ၀င္ခဲ့ေလသည္။
၀တၳဳေရးရင္း ရုပ္ရွင္ေလာကထဲသို႔ ၀င္ေနရင္းက ဂ်ပန္႔ေခတ္က "ဂုဏ္" ျပဇာတ္ကို ကန္ေတာ္မိတ္ရုံ၌ စတင္ျပသ ခဲ့ေလသည္။ "ဗုေဗၺစ အေျခမလွသူကို၊ သဒၶါတတ္အား နည္းမ်ားမဆို၊ သနားကရုဏာ ေစတနာ ေတြပို၊ ေပးကမ္းေစလို" ဟူေသာ သီခ်င္းမွာ အေတာ္ပင္ ေခတ္စားခဲ့ ေသာ သီခ်င္းျဖစ္ၿပီး ဂုဏ္ရည္မတူ အသံထြက္ ဇာတ္ကားသို႔တုိင္ေအာင္ပင္ ေက်ာ္ၾကားလာခဲ့ေပ သည္။ "မယ္သံု ေပါက္စီ ေဆြမ်ိဳး" ဟူေသာ စကား မွာလည္း ဒါရုိက္တာကိုသုခ၏ ဂုဏ္ရည္မတူ တြင္ ထင္ေပၚခဲ့ေလသည္။
ဒါရိုက္တာအျဖစ္ျဖင့္ကား ကိုသုခမွာ ခ်စ္အဏုျမဴ၊ ဂုဏ္ရည္မတူ၊ သည္ေဆာင္းေဟမာန္၊ ေၾသာ္ မိန္းမ၊ ဘ၀သံသရာ လွဲက်ိဳးႏွင့္နသိုး အသံထြက္ကားမ်ားကို ရုိက္ကူးခဲ့ေလသည္။
"ဂုဏ္ဆိုတာ ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ သူေတာင္းစား က လူေကာင္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ အက်ိဳးရွိရာ ရွိေၾကာင္း လုပ္ေပးလိုက္တာဟာ သူေတာင္းစားရဲ႕ ေက်းဇူး၊ သူရဲ႕ဂုဏ္ပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ က အဆင့္အတန္း ခြဲတာ ကုိ မလိုလားေခ်။ ဒါေၾကာင့္ "ဂုဏ္ရည္မတူ" လုိ ၀တၳဳ ေရးတယ္။ ဂုဏ္ ျပဇာတ္ကခဲ့တယ္။ "ဂုဏ္ရည္မတူ" ဇာတ္ကားရိုက္ခဲ့တယ္" ဟု ေျပာျပပါသည္။
ထုိ႔ေနာက္ ျပဇာတ္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ေလာကတုိ႔တြင္ ဒါရိုက္တာလုပ္ရာ၌ အခက္အခဲကေလးမ်ား ေတြ႕ရပံုကို ေျပာျပ ပါသည္။ ယေန႔ရုပ္ရွင္ေလာကတြင္ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားမွာ ဒါရုိက္တာက ရုိက္ခ်င္ေသာေန႔ရက္၌ မရိုက္ႏိုင္ႏိုင္ဘဲ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားက ခ်ိန္းေသာရက္ကိုသာ ရိုက္ေနရ ေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ တခါတရံ ကတိုက္ကရိုက္ ရိုက္ကူးခဲ့ရသည္ညလး္ ရွိသျဖင့္ အမွားအယြင္းမ်ား မရွိေအာင္ အထူး ဂရုျပဳရေၾကာင္း တခါတရံ မိမိတို႔ လက္မခံေသာ အခါ၀ယ္ အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းႏွင့္တကြ အျခား အဆင္မေျပမႈ ကေလး မ်ားကိုလည္း ေျပာျပပါသည္။
ကိုသုခသည္ စာေရးဆရာ ျပဇာတ္ကတုိင္းလုိလိုပင္ အခန္းတစ္ခန္းမွ ပါ၀င္ကျပခဲ့ရသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္က ပထမဆံုး ၀ိဇယျပဇာတ္ကို ကိုယ္တိုင္၀င္ေရာက္ကျပခဲ့ၿပီးေနာက္ အျခားျပဇာတ္မ်ား တြင္လညး္ ပါ၀င္ခဲ့ ေလသည္။
"ေႏြေႏွာင္းရက္က်န္ ၀သန္ေပၚ ေႏြဦးခါ၊ အုံ႔ျပာမႈိင္းဆန္း ယုဂန္ေဗြ ျမန္နန္းမွာ၊ ေရႊလ်ံ လွ်ပ္ႏြယ္ေခြကာ မိလႅာခ်ပ္ဆင္ ေ၀မင္မႈန္ျပာ၊ တိမ္တိုက္၊ ေရႊ႕ေျပာင္း ေလယဥ္ေလာင္းကာ၊ ေၾကြကာ ေၾကြကာ ေျမမွာ ႀကဲလ်က္၊ ပုလဲရည္ေငြစက္ ဖ်န္းပက္ေစြရြာ၊ ျမဴမႈန္လိမ္းက်ံတဲ့၊ ညႇိဳးေပ်ာင္းရြက္ညႇာ၊ ေရႊေရာင္ ေရာ္၀ါ၊ သႏၱာလို ျမညိဳေရာကာ၊ ေၾကြေလ်ာကုန္လု ပင္ႏုညႇာ ေျခ၊ ေႏွာင္းေႏြသံလု စက္ရာသီမွာ၊ ေလယူေဆာင္းႏွင္း ေျမဆီ ေျမသင္းနံ႔သာ၊ စိန္ျခဴးအုံၾကြ ၾကေညာင္ သဥၨာ၊ ပန္းႀကဲတဲ့ ဖဲစက္ရာမွာ၊ မယ့္ကိုယ္က ေမႊးမ်ား ေလသလ၊ ထင္ျမင္ေယာင္ ေတြးမိမွားကာ၊ သည္းအူျခာ ေၾကြေယာင္ဖန္လာ၊ သက္လ်ာ ဓာတုရဲ႕ ျမင္လွည့္ပါ ..."
ဟူ၍ စာဆိုေတာ္ေန႔ နတ္သွ်င္ေနာင္ျပဇာတ္တြင္ သီဆိုခဲ့ေလသည္။
ကုိသုခမွာ အႏုပညာကို အလြန္ပင္ လိုက္စားသူ၊ အားေပသူ ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ဆရာ ဦးဖိုးစိန္၏ အႏွစ္ ၇၀ ေျမာက္ ေမြးေန႔က ဇာတ္ဆရာ ဦးဖုိးစိန္အား ရုပ္ရွင္ရိုက္ကူးထားခဲ့သည္။ အျခား အႏုပညာသည္ႀကီး မ်ား ကိုလည္း ရုပ္ရွင္ရုိက္ကူးထားခဲ့သည္ဟု သိရွိရပါသည္။
ကိုသုခကား က်ိဳက္လတ္ၿမိဳ႕ တေမာ့ရြာမွ ဦးစံခင္၊ ေဒၚမွင္တို႔၏ သားသမီးေလးေယာက္ အနက္ အႀကီးဆံုး ျဖစ္၍ နာမည္ရင္းမွာ ကိုသိန္းေမာင္ ျဖစ္ပါသည္။ အသက္ ၄၄ အရြယ္ ရွိပါၿပီ။
မိခင္မွ လြဲ၍ မိခင္ဖက္မွ ဘုိးဘြားမ်ားမွာ အညာမွျဖစ္၍ ကိုသုခသည္ အညာ၏သေဘာကို အေတာ္ ႏွစ္သက္ ေလသည္။ အညာသားျဖစ္လိုေသာ စိတ္ရွိေလသည္။ ၀တၳဳေရးလွ်င္ ဗမာ့ အရသာပီပီ ေပၚလြင္ ေအာင္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေရးေလ့ ရွိပါသည္။
က်မး္ဂန္ စာေပမ်ားကိုလည္း အေတာ္အတန္ လုိက္စား၍ ဘုရားတရား ၾကည္ညိဳသူတစ္ဦး ျဖစ္ရာ သူ႔အား အခ်ိဳ႕ က ဘုန္းႀကိးလူထြက္ေပေလာဟုပင္ ေတြးခဲ့ ေမးခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရပါသည္။ ေသရည္အရက္ကို စက္ဆုပ္ရြံရွာ သူတစ္ဦးဟု သိရပါသည္။
ေသရည္အရက္ကို စက္ဆုပ္ရြံရွာသူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ၀ိဇယျပဇာတ္တြင္ကား ကိုသုခမွာ အလြန္အၾကဴး အရက္ ေသာက္ခဲ့ဘူးပါသည္။
"မူးလိုက္ပါ တဲ့ဗ် ငွက္ခါးေတာင္ ငွက္ခါးေတာင္၊ ဒီေမာင္မွာ ဟန္မထိန္းႏိုင္ဘူး။ ယိမ္းယိုင္လို႔လဲ ..."
(မွတ္ခ်က္။ ။ ဦးသုခသည္ ေၾသာ္မိန္းမ ဇာတ္ကားအတြက္ ဒါရိုက္တာအကယ္ဒမီ ဆုကို၎၊ ဘ၀သံသရာ ဇာတ္ကားအတြက္ ဒါရိုက္တာအကယ္ဒမီဆုကို၎၊ ၁၉၅၄ခုႏွစ္ႏွင့္ ၁၉၅၆ခုႏွစ္မ်ားက ရရွိ ခဲ့သည္။ ၁၉၅၈ခုႏွစ္တြင္ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရသည္.)
စံထူး
"အႏုပညာေက်ာ္တစ္ရာ" စာအုပ္
(ရန္ကုန္၊ ေငြတာရီစာစဥ္၊ မတ္ ၁၉၆၁)မွ
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
သူခုိး
စာေရးဆရာ သုခ ေရးသည္
စာေရးဆရာ သုခ ေရးသည္
သံေသတၱာဘြင့္နည္း၊ မွန္ျပဴတင္းေပါက္ဘြင့္နည္း၊ ေျခရာေဖ်ာက္နည္း၊ ပတ္တေရာ္ကို ေျပးေပါက္ ထားနည္း တို႔ကို အသားေပးကာ သူခုိးေလာကကို ေရးေလ့ရွိေသာ စာေရးဆရာမွာ ျမ၀တ္ရီ အမည္ခံသူ ျဖစ္ေလ၏။
ထုိ ျမ၀တ္ရီ ဆုိသည္မွာ မိန္းမ ေလာ ေယာက်္ားေလာဟု မသိၾက။ သူေရးသမွ် ၀တၳဳတုိ႔ကို ပရိသတ္က ႏွစ္သက္ၾကသည္။ ဘခက္အဖို႔တြင္ကား ႏွစ္သက္ရုံမွ်သာမဟုတ္ ဆရာျမ၀တ္ရီ ေရးျပ ေသာနည္းမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ စီးပြားရွာေနႏိုင္သျဖင့္ ဆရာတစ္ဆူ ၾကည္ၿငိဳခဲ့ေလသည္။
သူခုိးအလုပ္ဟူသည္မွာလည္း ေထာင္ႏွင့္ ရင္းႏွီးရေသာ အလုပ္ျဖစ္သျဖင့္ နာမည္ဆိုး သေလာက္ စြန္႔စားရေလသည္။ ထုိသို႔ ေထာင္ႏွင့္ အသက္ႏွင့္ ရင္းႏွီးရေသာ တာ၀န္ႀကီးကုိ လြယ္ကူ ေဘးကင္ေအာင္ နယုပေဒသ သင္ျပေသာ စာေရးဆရာျမ၀တ္ရည္အား ဘခက္တြင္ ေက်းဇူးမတင္ဘဲ မေနႏိုင္မည္သူ မည္၀ါဟု တပ္အပ္ေသခ်ာသိရလွ်င္ မိမိခုိးရေသာ ပစၥည္းထဲမွ ဆယ္ဘို႔တစ္ဘို႔ေလာက္ အနည္းဆံုးအားျဖင့္ ပူေဇာ္ပခ်င္သည့္ စိတ္သည္ အၿမဲတမ္း ေစတနာ ျဖစ္ခဲ့၏။
ယေန႔ညကား ခါတိုင္းထက္ ဆရာျမ၀တ္ရည္ကို ပို၍ သတိရမိသည္။ ကန္ေတာ္ႀကီးပတ္ (က)လိန္းမွ အရာရွိအိမ္တစ္အိမ္ကို ဘခက္မ်က္ေစ့က်ထားသည္။ ယေန႔ညဦးတြင္ ကန္ေတာ္ မိတ္ကလပ္၌ ဘုရင္ခံမိတ္ဆက္ပြဲတစ္ခုရွိရာ ထုိမိတ္ဆက္ပြဲသို႔ အိမ္ရွငအရာရွိႀကီး လင္မယား သြားမည္ဟု ဒိ႒စူးစမ္းၿပီး ျဖစ္၏။ တစ္ထပ္ဗိုလ္အိမ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္ေဘး မွန္ျပဴတင္းေပါက္မွ ဆရာျမ၀တ္ရီ၏နည္းအတုိင္း ဖြင့္၀င္ရန္ လက္နက္ကရိယာႏွင့္ စီစဥ္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့၏။
ဘခက္ကား "တစ္ေယာက္ေကာင္းက တစ္ေသာင္းဗိုလ္ေျခ ညက္ညက္ေၾက" ဆိုေသာ စကားအရ တစ္ေယာက္ေကာင္း သူခုိးျဖစ္ရာ ေအာက္ေစာင့္ေတြ အေပၚတက္ေတြ လူမရွာရ၊ တစ္ဦးတည္းလြတ္ေအာင္ ေျပးႏိုင္လွ်င္ အမႈမျဖစ္။ တစ္ဦးတည္းရေအာင္ ခုိးႏိုင္လွ်င္ ေ၀စုခြဲစရာ မလို။
ည ၈နာရီေလာက္တြင္ အရာရွိအိမ္ႀကီး ဧည့္ခန္႔၌ ဓာတ္မီးေရာင္မေတြ႕ ေမွာင္ႏွင့္မဲမဲ ျမင္ရသည္။ ဤအခ်ိန္တြင္ လင္မယားႏွစ္ဦးစလံုး မ်က္ႏွာႀကီးဧည့္ခံပြဲတြင္ ႏႊဲၾကေပ်ာ္ၾကမည္မွာ က်ိန္းေသလွေတာ့သည္။ အေစံမ်ားမွာ ေနာက္ေဘးတန္းလ်ားတြင္ လြတ္လပ္စြာ အပန္းေျဖေနဆဲ ျဖစ္သျဖင့္ ဧည့္ခန္းတစ္ခုလံုးကို ဘခက္ အတြက္ နိဗၺႏၷပစၥေယာ။
ဘခက္သည္ ဆရာျမ၀တ္ရီ၏ နည္းအတုိင္း အိမ္ေဘးကိုကပ္၍ ယုန္နားရြက္တမွ် နားစြင့္ လုိက္ေလသည္။ အတြင္း ၌ကား ၾကြက္သံ၊ ေၾကာင္သံမွ မၾကားရ။ ဘခက္သည္ အေမွာင္ထဲတြင္ပင္ ၿပံဳးလိုက္၍ ျပဴတင္းေပါက္ ေအာက္နားက မွန္တစ္ခ်ပ္ကို လက္၀င္သာေအာင္ စိန္ျဖင့္ ႀကိတ္၍ အေပါက္သ႑ာန္ ၀ိုင္းလွီးလိုက္ၿပီးမွ ေကာ္သုတ္ လုိက္ေလသည္။ ေကာ္ေျခာက္ေလာက္ေသာ အခ်ိန္က်မွ မွန္ကို ခတ္ဆတ္ဆတ္ကေလး ရုိက္လုိက္၊ အသံမျမည္လွဘဲ မွန္ကြဲ၍ မိႈင္းခံစကၠဴ ျဖင့္ ေလရာ မွန္ကြဲမ်ားၾကမး္ျပင္သို႔ မက်ႏိုင္ေသာနည္း ျဖစ္ သျဖင့္ အေတာ္စိတ္ခ်ရေသာေၾကာင့္ ဆရာျမ၀တ္ရီကို ေက်းဇူးတင္မိေတာ့သည္။
လက္ကို အတြင္းႏိႈက္ ဂ်က္ကို မ ျပဴတင္းေပါက္ကို အသာကေလးဖြင့္ ေၾကာင္တမွ်အတြင္း သို႔ ခုန္၀င္ ဧည့္ခန္း၏ အေျခအေနကို ႏွစ္မိနစ္ခန္႔ အေလးျပဳ ေမွာင္ထဲတြင္ အက်င့္ရေသာ မ်က္စိျဖင့္ ...
၎ေနာက္မွ မီးအာမခံေသတၱာသို႔ ေရွ႕ရႈ႕၍ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းခဲ့သည္။
ေသတၱာအနားတြင္ စာေရးစားပြဲတစ္ခုကို ဘခက္ သတိထားမိသည္။ စားပြဲေပၚတြင္ ေရးလက္စ စကၠဴေလးငါးဆယ္ရြက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘခက္သည္ ထုိစကၠဴမ်ားကို အေရးစိုက္စရာ မလို သူ အေရးစိုက္ရန္ မွာ ေသတၱာကို ဖြင့္သည့္လုပ္ငန္းသာ ျဖစ္၏။
ေသာ့တူအမ်ိဳးေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ခန္႔ရွိသည့္ ေသာ့ကြင္းကို အက်ႌအိတ္ထဲ ႏိႈက္ယူလိုက္ၿပီးမွ သံေသတၱာ ေသာ့ေပါက္ ကို ပထမေသာ့တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စမ္း၍ သြင္းလုိက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေသာ့အေပါက္အနီးတြင္ ကပ္ေနေသာ သံကြင္းႏွစ္ခုက ဂ်က္ခနဲေနေအာင္ ဘခက္၏ ညာလက္ကို လက္ေကာက္၀တ္က ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္ရုံမွ်မက ဧည့္ခန္းတစ္ခုလံုးက မီးပြင့္ေတြလည္း ၀င္းကနဲ လင္းလာကုန္ၾကသည္။
ဘခက္ သည္ ေထာင္ေခ်ာက္တြင္ အၿမီးညႇပ္ေနေသာ ေျမေခြးကဲ့သို႔ ေၾကာက္အားလန္႔အား ႏွင့္ ရုန္းေလ၏။ ေခၽြးထြက္ေအာင္ ရုန္းေသာ္လညး္ သံေသတၱာကားမၿဖံဳ။
"သူခုိး ... သူခုိး ... အိမ္ေရွ႕မွာ မီးေတြလင္းကုန္ၿပီ" ဟု အေစခံတန္းလ်ားက ဆူညံစြာ ေအာ္ဟစ္ ေျပးလႊား လာၾကသံကုိ အခက္ၾကားလုိက္ရေလသည္။ ရုန္း၍မရေသာ ဘခက္သည္ ထုိလူမ်ားနွင့္ မ်က္ႏွာပူစြာ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆုိင္ လိုက္္ရေတာ့၏။
"ဟား ... ဟား ... ဟား ... လူႀကီးေတြ မရွိတုန္း အေခ်ာင္၀င္တဲ့ အေကာင္ အဲသလိုပဲ ၀င္ခဲ့အံုးပါကြာ မင့္ကို အခု ဂါတ္ပို႔ခ်င္ေပမဲ့ မမျပန္လာမွ မင့္လက္ကို ႏုတ္လို႔ရမွာပဲ" ဟု အုိးသူႀကီး ႏွင့္တူသူက ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် ေျပာ ေလသည္။
"ေဟ့ေကာင္ မင္း အေတာ္ဗဟုသုတနည္းတဲ့ သူခုိးပဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီအိမ္မွ ေရြးလာရတာလဲ ဟိုမွာ ၾကည့္စမ္း ပါဦး" အိမ္တြင္ အေရးပါသူႏွင့္တူေသာ လူခတ္လည္လည္တစ္ဦးက စားပြဲကို ေမးေင့ါ၍ ျပလိုက္သျဖင့္ ဘခက္ သည္ လက္တဘက္မိလ်က္ တန္းလန္းျဖင့္ စားပြဲေပၚကိုလွမ္း၍ အာရုံျပဳမိေလရာ ယေန႔ည ေတြ႕ရ ေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ အခ်ဳပ္ခန္း ဒုကၡကိုပင္ ေမ့ေလ်ာ့၍ သြားမိေတာ့၏။
ဘခက္ေတြ႕ရေသာ စာရြက္ေပၚတြင္ သူခုိးေလာက ေရးသူ ျမ၀တ္ရီ ဟု ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ရ ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
"ဟာ ... ဒါဟာ ဆရာျမ၀တ္ရီအိမ္အား ကၽြန္ေတာ္ မသိလို႔ပါခင္ဗ်ာ" ဟု ဘခက္ ေၾကကြဲစြာ ေတာင္းပန္ ေလသည္။ ဟုတ္ေပသည္ အမွန္မသိ၍ ဘခက္၀င္မိသည္။ ဘခက္အတြက္ ကား ဘုရားက ေရႊခြာေနရ သေလာက္ ေနာင္တရမိေလသည္။
"ဆရာျမ၀တ္ရီ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ မိန္းမ ... မိန္းမ ... အေရးပိုင္ကေတာ္ ေဒၚျမရီတဲ့ စာေရး ၀ါသနာပါလို႔ ျမ၀တ္ရီ အမည္ခံၿပီးေရးေနတဲ့ သူခုိး စာေရးဆရာ"
"ေအးေလဗ်ာ မိန္းမျဖစ္ျဖစ္ ေယာက်္ားျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔မွ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာကို ေတြ႕ဖူးရမွာမို႔ လာရက်ိဳး၊ ခံရက်ိဳး ေတာ့ နပ္ပါဘီ ၀မ္းသာပါတယ္"
ေျပာရင္း ဆိုရင္း ေမာ္ေတာ္ကား ၀င္လာသံကို ၾကားရသျဖင့္ ဘခက္သည္ သူ႔ဆရာအား ဆီးႀကိဳ၍ ေတြ႕ရန္ မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရ မ်က္ႏွာထားမ်ိဳးျပင္ ထားလိုက္ရရွာေတာ့သည္။
သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၱဳ
သုခ
၁၉၄၇ခုႏွစ္ ဇႏၷ၀ါရီလထုတ္ စာေပေဒသာမဂၢဇင္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
.
1 comment:
မမေရ ..ကိုယ္တိုင္ရွာေဖြရခက္တဲ႕စာေလးေတြပါပဲ...ၿပန္လည္မွ်ေဝေပးလို႕..ေက်းဇူးပါလို႕...ေကာင္းေသာေန႕ေလး ၿဖစ္ပါေစ.မမ
Post a Comment