တင္ေမာင္ျမင္႔ ဘာသာျပန္ အခ်စ္မ်ားစြာနဲ႕ပါဆရာ အပိုင္း (၂၂) (ဇာတ္သိမ္း)

အခန္း (၂၂)

ဂ်ီလီယံ မိဘမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၿပီးေနာက္ မ်ားမၾကာမီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာသင္ခန္းထဲသုိ႔ လူငယ္မ်ား အလုပ္အကုိင္ ေနရာခ်ထားေပးေရးအဖဲြ႕မွ အရာ႐ွိ တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းသားမ်ားအား ဌာေန စက္႐ံု အလုပ္႐ံုမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္မည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ား အေၾကာင္းကုိ ႐ွင္းျပသည္။ အဓိက အားျဖင့္ အထည္စက္႐ံုႏွင့္ ပရိေဘာဂ စက္႐ံုမ်ားတြင္ လုပ္ကုိင္ႏုိင္ၾကေၾကာင္း။ ယင္းအလုပ္႐ံုမ်ားမွ ဂရင္းစလိတ္ ေက်ာင္းထြက္မ်ားကုိ ႏွစ္စဥ္ ေခၚယူခန္႔ထားေၾကာင္း၊ သည္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ မိဘေတြ၊ ညီအစ္ကုိ ေမာင္ႏွမေတြလည္း သည္စက္႐ံုမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္လ်က္ ႐ွိၾကသျဖင့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ားအေနျဖင့္ ဥမကဲြ သုိက္မပ်က္ ယင္းစက္႐ံုမ်ားတြင္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကုိင္ေစလုိေၾကာင္း ႐ွင္းျပသြားသည္။

ကၽြန္ေတာ့္ အတန္းသားမ်ားထဲမွ အခ်ိဳ႕က အျခားရပ္ကြက္ ႐ံုးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ႐ံုးအကူအျဖစ္ လုပ္ၾကမည့္ သူမ်ားလည္း ႐ွိ၏။ ဆီးလ္က လွ်ပ္စစ္ကုမၸဏီႀကီး တစ္ခုတြင္ အလုပ္သင္အျဖစ္ ၀င္ရမည္။ ဖာမင္က ေၾကး နန္းကုမၸဏီႀကီး တစ္ခုတြင္ စာပုိ႔လုလင္၊ တစ္ဂ်က္ဆင္က ဟုိတယ္အမႈထမ္း၊ ေပၚတာက သစ္သီးေစ်းတြင္ အေရာင္းေစ်းသည္။
ဒင္ဟန္ကမူ လခစားမလုပ္လုိ၍ သူ႔အေဖ အလုပ္တြင္ တြန္းလွည္းေစ်းသည္ ၀င္လုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္သည္။ ပါမလာ ႏွင့္ ဘာဘရာ တုိ႔က လန္ဒန္ အေနာက္ပုိင္းမွ အထည္ဆုိင္ႀကီး တစ္ခုတြင္ အလုပ္၀င္ၾကမည္။ သူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အထည္အ၀တ္ ပံုစံ ထုတ္လုပ္သူေတြ ျဖစ္ဖုိ႔ အလားအလာ႐ွိသူေတြ ျဖစ္သည္။ ပါမလာ၏ မိခင္ကမူ သမီးလုပ္သူ၏ ကုိယ္ေနဟန္ၾကည့္ၿပီး စံျပမယ္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးဖုိ႔ စိတ္ကူး႐ွိေနသည္ ဆုိ၏။

သူတုိ႔အားလံုးသည္ ေလထဲတြင္ ငွက္ေမႊးေလးေတြ လြင့္သြားသလုိ တကဲြတျပားစီ လြင့္ၾကေတာ့မွာပါ ကလား။ ညာလုပ္မည ္ႏွင့္ တက္ႂကြေနၾက၏။ ေငြကုိ ဘယ္လုိ ႐ွာမည္၊ အ၀တ္အစားေတြ ဘယ္လုိ၀ယ္မည္။ ဘယ္ေနရာေတြ ဘယ္လုိ သြားလည္မည္ စသည္ျဖင့္။ သုိ႔ေသာ္ တကယ္ အလုပ္ခြင္သုိ႔ လက္ေတြ႕ ၀င္ၾကရ ေတာ့မည့္ အခ်ိန္ နီးလာေသာအခါ တျဖည္းျဖည္း ေတြးၿပီး လန္႔ေနၾကသည္။
သတ္မွတ္ထားသည့္ အလုပ္ခ်ိန္အေၾကာင္း၊ လုပ္ငန္းခြင္ စည္းကမ္းအေၾကာင္းကုိ ေတြးမိၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ သုိ႔ေသာ္ ဘ၀ကုိ ရင္ဆုိင္ရမွာ ေၾကာက္၍ မဟုတ္ၾကပါ။
ေရထဲကုိ ခုန္ဆင္းဖုိ႔ ပထမေျခလွမ္း တြန္႔ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္ပါ၏။ ေရစီးေၾကာင္းကုိ ေၾကာက္၍ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔ တစ္ေတြ ေရေကာင္းေကာင္း ကူးတတ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ၿပီးသားျဖစ္ ပါသည္။

သူတုိ႔တြင္ သန္မာႀကံ့ခုိင္သည့္ ခႏၶာကုိယ္႐ိွသည္။ ေလွခြက္ခ်ည္း က်န္ အလံမလွဲ ဟူသည့္ သတၱိမ်ိဳး ႐ွိသည္။ ထက္သန္တက္ႂကြေနသည့္ စိတ္ဓာတ္႐ွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဘ၀ေရဆန္ကုိ ကူးခတ္ဖုိ႔ သူတုိ႔ မေၾကာက္ၾက ေတာ့ပါ။
ကူးခတ္ပံုမွန္ဖုိ႔၊ အေမာခံႏိုင္ဖုိ႔ ေရစီးေၾကာင္း၏ အထာကုိ သိဖုိ႔သာ လုိပါမည္။ ကူးခတ္ဖုိ႔အတြက္ မေၾကာက္ ၾကသည္ ကေတာ့ ေသခ်ာလွပါ၏။

သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ အခုမွ ကၽြန္ေတာ္ ပုိ၍ ပုိ၍ နားလည္လာသည္။ က်န္႐ွိေနေသးသည့္ မခဲြခြာမီ အခ်ိန္ ကေလးတြင္ ေျပာစရာ ဆုိစရာမ်ားကုိ အားရပါးရ ေျပာေနၾက၏။ ေနာက္ဆံုးအပတ္တြင္ ရက္ပ်က္သူဟူ၍ တစ္ေယာက္ တစ္ေလမွ် မ႐ွိေတာ့ပါ။ ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ဆုိလွ်င္ အေမေဆး႐ံုတက္ေနသျဖင့္ ညီမငယ္ ကေလး ကုိ ထိန္းရမည့္အေရးေပၚလာသည္။ ညီမေလးကုိ ေက်ာင္းသုိ႔ ေခၚလာခြင့္ျပဳရန္ ခြင့္ေတာင္း ၿပီး ေက်ာင္းတက္ ႐ွာပါသည္။ ကေလးငယ္ကုိ အခန္းေထာင့္ တစ္ေနရာတြင္ တြန္းလွန္းပုခက္ထဲ ထည့္ထား ရသည္။ ကေလးငယ္၏ ဗူးမႈတ္သံသည္ အခန္းထဲ႐ွိ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသား၏ ဟဒယႏွလံုးကုိ ႐ႊင္ၿပံဳး ေစ ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သည္လုိ အခ်ိန္တြင္ သမား႐ုိးက် သင္ခန္းစာမ်ားျဖင့္ သူတုိ႔ကုိ မဆဲြေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ၿပီ။ သည္ေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္ေျပာရ၏။ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္းကုိ အေလးေပး ေျပာျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ သူတုိ႔ ၏ ထူးထူးျခားျခား အျမင္ကေလးမ်ားကုိ ၾကားရသည့္အခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အ့့ၾသျခင္းလည္း ျဖစ္ရ၏။ ၀မ္းလည္း သာရ၏။

သူတုိ႔ အားလံုးမွာ ၿဗိတိန္တစ္ႏိုင္ငံလံုးတြင္ ေတြ႕ျမင္ေနက် ပံုစံအတုိင္း လူမ်ိဳးေပါင္းစံုေနသည့္ ရပ္ကြက္တြင္ ႀကီးျပင္းလာရသူမ်ား ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒါကုိ သူတုိ႔ ေရးႀကီးခြင္က်ယ္ မလုပ္ၾကေတာ့ပါ။
သူတုိ႔ထဲမွ အခ်ိဳကဆုိလွ်င္ နီဂ႐ုိးလူမ်ိဳးမ်ား၊ အေနာက္အိႏၵိယ ကၽြန္းစုအႏြယ္မ်ားႏွင့္ တစ္လမ္းတည္း၊ တစ္တုိက္တည္းတြင္ ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ မိ႐ုိးဖလာ အစဲြအလမ္းေၾကာင့္ အသားမည္းမ်ား ႏွင့္ လံုး၀ အဆက္အဆံ အေျပာအဆုိ မလုပ္ၾကပါ။

အခ်ိဳ႕ကမူ မ်ိဳးမတူ ဇာတ္ျခားသည့္ ကေလးမ်ားႏွင့္ ကစားေဖာ္ ကစားဖတ္ ျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ သူငယ္တန္းမွသည္ မူလတန္းအ႐ြယ္ထိ ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါး ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကပါ၏။ သုိ႔ေသာ္ အတန္းကေလး ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် ပတ္၀န္းက်င္ လႊမ္းမုိးမႈေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာၿပီး ဆက္ဆံေရး က်ဲလာေတာ့၏။ ေနာက္ေတာ့ တျဖည္း ျဖည္း ႏွင့္ လံုးလံုးျပတ္သြားေတာ့၏။
သည္ကိစၥကုိ သူတုိ႔ အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ သူတုိ႔က အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ စည္းစည္းလံုးလံုး စုစု စည္းစည္း ႐ွိခ်င္ၾကသည္။ ဆက္ဆံေရး ေျပျပစ္ခ်င္ၾကသည္။ သူတုိ႔ ဘာလုပ္သင့္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အႀကံဥာဏ္ ေတာင္းၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္က သူတုိ႔ကုိ သင္ထားသည့္ သမုိင္းႏွင့္ ပထ၀ီ၀င္ကုိ ျပန္ေကာက္ရ၏။ ေနရာေဒသမ်ားအေၾကာင္း၊ လူမ်ိဳးစုေတြအေၾကာင္း စသည္ စသည္။ ကမၻာေပၚတြင္ ဘယ္အသားေရာင္ကုိ ဘယ္ေနရာမွာေနဟူ၍ ေနရာေဒသ သတ္မွတ္ေပး၍ မရေၾကာင္း၊ ကမၻာအရပ္ရပ္တြင္ လူမ်ိဳးေပါင္းစံု ႐ွိေနောကာင္း၊ ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏီွးစြာ ေနလုိစိတ္႐ွိလွ်င္၊ ေနလုိ႔မရစရာ မ႐ွိေၾကာင္း၊ အဓိကမွာ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီး လုိသည့္ ဆႏၵသာ ျဖစ္ေၾကာင္း။

နီဂ႐ုိးတစ္ေယာက္ကုိ တန္းတူရည္တူ ဆက္ဆံလုိလွ်င္ ဘာမွ ထူးထူး ေထြေထြ ႀကိဳးစားေနစရာ မလုိေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႔ အမိ်ဳးတူ လူျဖဴ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဆက္ဆံသည့္ အတုိင္းပင္ အထူးတလည္ ယဥ္ေက်း ဖြယ္ရာ ဖုိ႔လည္း မလုိ၊ ႏွိမ္ခ် ဆက္ဆံဖုိ႔လည္း မလုိေၾကာင္း။

႐ုိး႐ုိး လူလူခ်င္း ဆက္ဆံသည့္အတုိင္း သာမန္ ဆက္ဆံမႈမ်ိဳးျဖင့္ လံုေလာက္ၿပီးစီးႏုိင္ေၾကာင္းမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေဆြးေႏြးတင္ျပပါသည္။
တစ္ဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလန္ႏုိင္ငံတြင္ လူမည္းမ်ား၏ ႐ုန္းကန္လႈပ္႐ွားမႈမ်ားကုိ ေျပာျပသည္။ တရား မွ်တ လြတ္လပ္ျခင္းမ႐ွိသည့္ ကိစၥမ်ားကုိ ကန္႔ကြက္ ဆန္႔က်င္ေန႐ံုမွ်ျဖင့္ အက်ိဳးမသက္ေရာက္သည္ ကုိ သူတုိ႔ နားလည္ၾကၿပီး သူတုိ႔အတြက္ တုိက္ပဲြ၀င္ေပးပါမည္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ေနသည့္ အဖဲြ႕အစည္းမ်ားကုိ လည္း အားမကုိးၾကေတာ့ၿပီ။ သူတုိ႔တစ္ေတြ ကုိယ့္အားကိုယ္ကုိးၿပီး သူတုိ႔ တန္ဖုိး၊ သူတုိ႔အားမာန္၊ သူတုိ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ကုိ ျပဖုိ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ အင္အားစုမ်ားအား အန္တုလ်က္ တာစူေနၾကၿပီ ... စသည့္ သတင္းမ်ား။

ဗုဒၶဟူးေန႔ မနက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းထဲသုိ႔ ကလင္တီ ၀င္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ဧရာမ အၿပံဳးႀကီးကုိ ဆင္ျမန္း လ်က္။ အမူအရာက ျမဴးျမဴးႂကြားႂကြား။
" အေျခအေန ဘယ္လုိလဲ ဆရာ "
သူ ဘာကုိ ဆုိလုိမွန္း မသိသည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနသည္။ လန္ဒန္ အေ႐ွ႕ပုိင္းသူ ဘာ မ်ား အူျမဴးလာပါလိမ့္။
" ေနာင္ႏွစ္ ကုန္ရင္ ဆရာမ ဂ်ီလီယံ ထြက္မယ္ ၾကားလုိ႔ "
ဆရာမက ခပ္႐ႊင္႐ႊင္ ေျပာေနျခင္းျဖစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ အထိတ္တလန္႔ ေမာ္ၾကည့္လုိက္သည္။ သည္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ဂ်ီလီယံ ဘာမွ မေျပာေသးပါ။

" ဆရာမ ဘယ္တုန္းက ၾကားတာလဲ "
ကၽြန္ေတာ္ အသံကုိ ထိန္းညပီး ျပန္ေမးလုိက္သည္။
" အဘုိးႀကီးက ေနာင္ႏွစ္အတြက္ ဆရာအင္အားကုိ ထံုးစံအတုိင္း ႀကိဳတြက္ေတာ့ သူ႔ကုိ ေမးတယ္ေလ တစ္ႏွစ္ ပဲ လုပ္ေတာ့မယ္တဲ့ "
ကလင္တီ က ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြစြန္းတြင္ တင္ပါးလဲႊထုိင္လုိက္ရင္း ေျပာသည္။

" ဘာလုိ႔ ထြက္မွာတဲ့လဲ ဆရာမ "
ကၽြန္ေတာ္က ေခ်ာ္လဲ ေရာထုိင္ၿပီး စကားႏိႈက္လုိက္၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကိစၥကုိ ဘယ္သူ႔မွ အသိ မေပး ဘဲ လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားဆဲ ျဖစ္ပါသည္။
" ဒီေက်ာင္း အစုတ္ပလုတ္မွာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့လုိ႔ ေနမွာေပါ့ "
ကၽြန္ေတာ္ တိတ္တခုိး သက္ျပင္းခ်လုိက္သည္။ အင္း ... ေတာ္ပါေသးရဲ႕။
" ဂ်ီလီယံကုိ ဆရာမ သေဘာမက်ဘူး ထင္တယ္ ဟုတ္လား "

" သေဘာမက်ဘူးလုိ႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ သူက သိပ္အထက္တန္းစား ဆန္တယ္ေလ၊ သူ ထြက္သြားလုိ႔ ကၽြန္မ အေအာက္ေမ့ေနမယ္ေတာ့ မထင္ဘူး ဆရာ "
" ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီ ဆရာမကုိ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ ထက္ျမက္တယ္လုိ႔ပဲ ျမင္တယ္ ဆရာမ "
" ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ အင္း ... သူထြက္သြားရင္ေတာ့ ဆရာလည္း ကၽြန္မတုိ႔ ခပ္တံုးတံုးေတြနဲ႔ပဲ က်န္ခဲ့ ေတာ့မွာေပါ့ ဟုတ္လား "
" မဟုတ္တာ ဆရာမရယ္၊ ဆရာမတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အားလံုးဟာ ... အဲေလ အားလံုးနီးပါးဟာ ဆရာေကာင္း သမားေကာင္းေတြခ်ည္းပါပဲ "
ဆရာမ ၿပံဳးေနတုန္း ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ စကားလမ္းောကာင္း ေျပားလုိက္သည္။

" ဒါနဲ႔ မနက္ျဖန္ အစီအစဥ္ေတြထဲမွာ ဘာေတြပါမလဲ ဆရာမ "
" ပဲြႀကီးပဲြေကာင္းပဲ ဆရာ၊ ခရစၥမတ္ စားေသာက္ပဲြကုိ ထမင္းစားခန္းမွာ လုပ္မယ္၊ အားလံုး တက္ရမယ္တဲ့၊ မနက္ျဖန္ ဆရာတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တီးတုိးေဆြးေႏြးပဲြေလး မလုပ္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္ "
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ေနလုိက္သည္။ အင္း ... အျဖစ္မွန္ကုိမ်ား ကလင္တီသိရင္ ... ။ ေနာက္ႏွစ္ရက္အတြက္ အစီ အစဥ္မ်ားကုိ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကသည္။ ေခါင္းေလာင္ထုိးသံ ၾကားသျဖင့္ ဆရာမ ထြက္သြား၏။ တစ္ခုခု ေျပာဖုိ႔႐ွိ လုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာၿပီးမွ မေျပာျဖစ္ဘဲ ျပန္သြားျခင္းဟု စိတ္ထဲ ထင္လုိက္၏။

အဂၤါေန႔မနက္ အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသားအနည္းငယ္သာ ႐ွိၿပီး၊ မိန္းကေလးအားလံုး ခရစၥမတ္ေန႔ အခမ္း အနား အတြက္ အိမ္တြင္းမႈ သိပၸံခန္းတြင္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။
ေယာက္်ားေလး မ်ားကုိ ဆရာမ ဂေရ႕စ္က အလုပ္ၾကမ္းေတြ ခုိင္းထား၏။ သူတုိ႔တစ္ေတြ အုိးတုိက္သူတုိက္၊ ပန္းကန္ေဆး သူေဆးႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္ကုိ ခဏ သြားေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ၿပံဳးမိပါသည္။

ခုလုိ စည္းစည္း႐ံုး႐ံုး အားတက္သေရာ ေတြ႕ရေတာ့ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲတြင္ တသိမ့္သိမ့္ ၾကည္ႏူးျခင္း ျဖစ္ရ ပါ၏။ တလွပ္လွပ္ ရင္ခုန္လႈပ္႐ွားရပါ၏။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္က်မွ အတန္းထဲတြင္ ျပန္စုမိၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ စားပဲြနားသုိ႔ ၀ုိင္းလာၾကၿပီး စိတ္လႈပ္႐ွားစရာ အစီအစဥ္ေတြကုိ အလုအယက္ ေျပာျပၾကသည္။ ေန႔လယ္စာ စားဖုိ႔ အခ်က္ေပး ေခါင္းေလာင္းထုိးသံ ၾကားသည့္တုိင္ သူတုိ႔တစ္ေတြ ေျပာလုိ႔ မၿပီးၾကေသးပါ။

ထမင္းစားခန္းမေဆာင္သည္ ေရာင္စံု ဖဲႀကိဳးမ်ား၊ ပူေဖာင္းမ်ားျဖင့္ လွပေ၀ဆာစြာ ခမ္းနားေနသည္။ သည္ေန႔ ဟင္းလ်ာမ်ားကုိ စားဖုိေဆာင္၀န္ထမ္းမ်ားက အထူးစီစဥ္ထား၏ ၀က္သားေပါင္း၊ အာလူးမီးသင္း ႏွင့္ အရန္ ဟင္းလ်ာေတြ ဖြယ္ရာစံုလင္လွ၏။ အခ်ိဳပဲြမ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားအႀကိဳက္ တုိလီမုိလိ အမည္စံုလွသည္။
ဆုေတာင္းခန္းကုိ ဆရာႀကီးကတုိတုိ တုတ္တုတ္ႏွင့္ ျဖတ္လုိက္ၿပီး အမူအရာျဖင့္ အခ်က္ျပလုိက္သည့္အခါ ေက်ာင္းသူကေလးႏွစ္ေယာက္ ခန္းမေဆာင္ တစ္ဖက္ေထာင့္မွ ထြက္လာ၏။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ဧရာမ ပန္းစည္းႀကီးကုိ ကုိင္လာသည္။

ေက်ာင္းသူကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္ ခန္းမလယ္ လမ္းအူေၾကာင္းအတုိင္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ ညင္ညင္ကေလး ေလွ်ာက္သြားၿပီး ဆရာမႀကီး မစၥက္ဒ႐ူးေ႐ွ႕တြင္ ရပ္လုိက္ၾကသည္။ ပန္းစည္းႀကီးကုိ ဆရာမႀကီးလက္သုိ႔ ကမ္း ေပးၿပီး ကေလးမႏွစ္ေယာက္ လွလွပပ ဒူးညႊတ္အ႐ုိအေသေပးကာ သူတုိ႔ေနရာသုိ႔ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ ွည့္သြားၾကသည္။
မစၥက္ဒ႐ူး၏ မ်က္ႏ်ာတြင္ ေသြးေရာင္ ရဲတက္သြားသည္။ ဆရာမႀကီးအေပၚ တစ္ေက်ာင္းလံုးက ထား႐ွိသည့္ ခ်စ္ၾကည္ ေလးစားမႈကုိ ျပသည့္အေနျဖင့္ ပန္းဆက္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ကုိ ဆရာႀကီးက က်ိတ္စီစဥ္ၿပီး ဂုဏ္ျပဳျခင္း ျဖစ္ဟန္ တူပါသည္။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ထေအာ္ေျပာသည္။

" ဆရာမႀကီး၊ တစ္ဆိတ္စကားေျပာပါခင္ဗ်ာ "
ေနာက္ထပ္ အသံေတြ ထြက္လာသည္။
" ဟုတ္တယ္၊ ဆရာမႀကီး စကားေျပာပါ "
မစၥက္ဒ႐ူးက သူ႔ပင္ကုိယ္ဟန္အတုိင္း က်က္သေရ႐ွိလွစြာ မတ္တတ္ထရပ္သည္။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား မ်ား၏ ဆႏၵ အတုိင္း စကားေျပာလုိဟန္႐ွိပါသည္။ သုိပေသာ္ ေျပာလုိ႔မထြက္ဘဲ ဆုိ႔ဆုိ႔နင့္နင့္ ေလသံျဖင့္ ...
" ေက်းဇူး တင္ပါတယ္ကြယ္၊ အားလံုးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"ဟုသာ ေျပာၿပီး ျပန္ထုိင္လုိက္သည္။ လက္ခုပ္သံ ေတြ ခန္းမေဆာင္ထဲတြင္ လွ်ံထြက္သြားသည္။

အတန္းငယ္မ်ားအတြက္ အခမ္းအနားကုိ အားကစားခန္းမထဲတြင္ ညေန သံုးနာရီ၌ က်င္းပေပးသည္။ သူတုိ႔ အတြက္လည္း အားကစားခန္းမကုိ ဖဲႀကိဳးေတြ၊ ေဘာလံုးေတြႏွင့္ တခမ္းတနား ျပင္ဆင္ေပးထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူတုိ႔ကေလးေတြ၏ စားေသာက္ပံုႏွင့္ အျပဳအမူကုိ ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္။
အစားအေသာက္ ကုိ ပလုတ္ပေလာင္းႏွင့္ ဣေႁႏၵမဲ့စြာ အေလာတႀကီး စားေသာက္ၾကသည္။ ေအာ္ဟစ္ဆူညံ ၾကသည္။ သူတုိ႔ကုိ ေကၽြးေမြးေနသည့္ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားက ဟိန္းေဟာက္ၿပီး မနည္း ထိန္းေနရ၏။

သုိ႔ေသာ္ ဆရာႀကီးကုိ ၾကည့္ရသည္မွာ သည္အတြက္ ဘာမွ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္ဟန္မတူ။ စား ေသာက္ေနၾကသည့္ ကေလးမ်ားကုိ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း အေကၽြးအေမြး တာ၀န္ခံ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားကုိ ကူညီေနေသးသည္။ သည္က႑ ျမန္ျမန္ၿပီးသြားသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္သက္သာရာ ရသြားသည္။ ျမင္ မေကာင္း ႐ႈမေကာင္း ျဖစ္က်န္ခဲ့သည့္ ခန္းမကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ၀ုိင္း႐ွင္းၾကရသည္။ ေက်ာင္းသားႀကီး ေတြ က တံျမက္စည္း လွည္းသူ လွည္း၊ ေရေလာင္းသူ ေလာင္း၊ ၾကမ္းတုိက္သူတုိက္ႏွင့္။
ခဏ အတြင္း ၾကမ္းျပင္တစ္ခုလံုးႏွင့္ စားပဲြေတြ မူလအတုိင္း႐ွင္းသန္႔ ေျပာင္လက္သြားသည္။ ႐ုတ္ျခည္း သစ္ လြင္သြားေသာ ခန္းမႀကီးကုိ ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔ ေပ်ာ္ေနၾက၏။ သူတုိ႔အလွည့္က ညေနေျခာက္နာရီ မဟုတ္ လား။

စားပဲြတခ်ိဳ႕ကုိ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ စီၿပီး စားေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ အေဖ်ာ္ယမကာေတြ အသင့္ျပင္ထား သည္။ ဓာတ္စက္ဆရာက ဓာတ္ျပားဖြင့္ရန္ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူ႔နံေဘးတြင္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ သူတုိ႔အိမ္မွ စိတ္ႀကိဳက္ ေ႐ြးယူလာသည့္ ဓာတ္ျပားမ်ားပါ စုပံုေန၏။ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသား ေဟာင္း အခ်ိဳ႕ကုိပါ ဖိတ္ထား၍ ညေနပဲြမွာ ပုိစည္ကားလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး ေမွ်ာ္လင့္ေနၾက၏။

ညေန ေလးနာရီတြင္ ေက်ာင္းသားႀကီးေတြ အ၀တ္လဲ အလွျပင္ဖုိ႔ အိမ္ျပန္ၾကသည္။ ပါမလာက စႀကၤ လမ္း တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ ကုိ ေတြ႕ဖုိ႔ ေစာင့္ေနသည္။
" ဆရာ ဒီည ကၽြန္မနဲ႔ က ရမယ္ေနာ္ "
" အုိ က တာေပါ၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာ နရီသြက္ ေတးသြားနဲ႔ေတာ့ မကပါ ရေစနဲ႔ မစၥဒဲယား၊ ဆရာ့အ႐ြယ္နဲ႔ ၾကည့္ မေကာင္းေတာ့ဘူး "
ပါမလာ အားရပါးရ ရယ္သည္။

"ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ၊ ဆရာ့အတြက္ ကၽြန္မ ဓာတ္ျပားေကာင္းေကာင္း ႐ွာခဲ့ပါ့မယ္၊ ဆရာ မေမ့ရဘူးေနာ္ "
" မေမ့ပါဘူး မစၥဒဲယား "
" ဒါထက္ ... ဆရာ "
" ဘာမ်ားလဲ "
" ကၽြန္မကုိ ပါမလာလုိ႔ပဲ ေခၚပါ ဆရာ၊ ဒီတစ္ညတည္းပါ "
" ေကာင္းပါၿပီ ပါမလာ "
တဖဲြဖဲြ႕ ေရာက္လာသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဆရာ ဆရာမမ်ားက ႀကိဳဆုိၾကရ သည္။ ဒင္ဟန္ႏွင့္ ေပၚတာ အေစာဆံုး ေရာက္လာ၏။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ႐ႊင္လန္း ခ့ံ့ညားစြာျဖင့္။ ၀တ္ေကာင္း စားလွမ်ား ၀တ္လာၿပီး ဖိနပ္ကုိ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တုိက္လာၾကသည္။

တစ္ဂ်က္ဆင္ႏွင့္အတူ သူ႔အစ္ကုိပါ ပါလာသည္။ မႏွစ္က ေက်ာင္းထြက္သြားသည့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းဟု သိရ၏။ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္းႏွင့္ လူေခ်ာကေလးျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္သုိက္ ေရာက္လာသူမ်ားမွာ ဆီးလ္၊ ဖာမင္၊ ဘာကေလ၊ ဆာပီယာႏုိႏွင့္ ပဲလ္တုိ႔ လူသုိက္ျဖစ္၏။ အ၀တ္သစ္ ေတြ ၀တ္လာရသျဖင့္ ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္ေနသည့္ အၿပံဳးမ်ား ၿပံဳးလ်က္။ သူတုိ႔ တစ္သုိက္က တစ္စု တစ္ေ၀းတည္း ေနသည္။

မိန္းကေလး တစ္အုပ္ကေတာ့ လူမေရာက္ခင္ အသံက အလ်င္ေရာက္လာသည္။ တီးတုိးသံႏွင့္အတူ ရယ္သံေတြ ၾကားလုိက္ၿပီးမွ အခန္းထဲသုိ႔ သူတုိ႔ ဘြားခနဲ ေရာက္လာၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေပၚမွာ ပြင့္ သည့္ပန္း႐ုိင္းကေလးမ်ားလုိ လန္းဆန္းလတ္ဆတ္ေနၾက၏။

သည္လုိ အခါႀကီး ေန႔ႀကီးအတြက္ သူတုိ႔ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားၾကျခင္းျဖစ္၏။ ပုိက္ဆံစုထားၿပီး အ၀တ္အစား ႏွင့္ အသံုးအေဆာင္ေတြ ၀ယ္ၾကသည္။ ႏႈတ္ခမ္းနီေတြ၊ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ေတြႏွင့္ သူတုိ႔ကေလး ေတြ လွခ်င္တုိင္း လွေနၾက၏။

မြိဳင္ရာဂ်ိဳးဇက္က အနက္ေရာင္ လက္စည္း အက်ႌလက္႐ွည္ကို ၀တ္လာသည္။ ဆံပင္တုိတုိ၊ မ်က္ခံုးထူထူႏွင့္ က်က္သေရ႐ွိလွသည္။ ဘာဘရာပက္က ဇာနားကြပ္ ဘေဘာက္စ္၊ အတြင္းခံေဘာ္လီႏွင့္ တစ္ဆက္တည္း စကတ္ကုိ ၀တ္ထားသည္။ လန္းဆန္း ျမဴးႂကြေန၏။ ျမင္သူ ေငးရေလာက္သည့္ အလွ ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေပၚမွ မွဲ႔ေျခာက္ကေလးမ်ားပင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေနသည္။

သုိ႔ေသာ္ ကပဲြခန္းမေဆာင္ တစ္ခုလံုးထဲတြင္ ထူးထူးျခားျခား အလွသရဖူေဆာင္းေနသူကား ပါမလာ။ ဖူးငံု ကေလးဘ၀မွ ခ်က္ခ်င္း ပြင့္အာာသည့္ ပန္းပြင့္တစ္ပြင့္၏ အလွမ်ိဳး။ ဆံပင္ကုိ ေနာက္တြင္ ခပ္ျမင့္ျမင့္ တင္ၿပီး အစိမ္းေရာင္ ဖဲႀကိဳးျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားသည္။ ပခံုးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ လွပစြာ အေခြလုိက္ အေခြလုိက္ ၀ဲက်ေန၏။ လည္တုိင္မွာ ေၾကာ့ရွင္းၿပီး ျဖဴညက္ညက္ မ်က္ႏွာကေလးေပၚတြင္ ႏႈတ္ခမ္းအစံုမွာ ဖူးေနသည္။ အစိမ္းရင့္ေရာင္ သုိးေမြးဆြယ္တာကုိ  ယဥ္ယဥ္ကေလး ၀တ္လာသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ပံုမွာ က်က္သေရ ရွိလွ၏။ အေမလုပ္သူက ဂရုတစုိက္ ျပင္ေပးလုိက္မွန္းသိသာလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ ေနမိ၏။

ပါမလာ ခန္းမထဲ ၀င္လာသည္ကုိ ျမင္သည္ႏွင့္ ဂ်ီလီယံက ကၽြန္ေတာ့္နားကပ္ၿပီး ...
" ၾကည့္စမ္း ... ေမာင္မေလးက တကယ္လ်တာပဲေနာ္ " ဟု တအံ့တၾသေျပာသည္။ ပါမလာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွိရာ သုိ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။
" ဟဲလုိ ဆရာ၊ ဟဲလုိ ဆရာမ "
" ဟဲလုိ ပါမလာ "
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ ျပန္ႏႈတ္ဆက္လုိက္သည္။ ပါမလာက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ...
" ဆရာ ကတိေပးထားတာ မေမ့နဲ႔ဦးေနာ္ ဆရာ "
 မေမ့ပါဘူး ပါမလာ "
" သြားမယ္ေနာ္ ဆရာ "
ပါမလာ သူ႔အေပါင္းအသင္းမ်ား ရွိရာသုိ႔ ထြက္သြားသည္။

" ဂ်ီလီယံကုိ သူ လံုး၀ မျမင္ဘူး ထင္တယ္ "
ဂ်ီလိယံက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ " ရိ "သည္။
" မဟုတ္တာကြာ၊ ျမင္လုိ႔ တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကုိ ႏႈတ္ဆက္တာေပါ့ "
ဟု ကၽြန္ေတာ္ ေစာဒက တက္လုိက္သည္။
" ႏႈတ္ဆက္ေပမယ့္ မျမင္ဘူးရွင့္၊ တကယ္ မျမင္တာ "
သူ႔ေလသံက တုိးေသာ္လည္း တင္းမာေန၍ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ငဲ့ၾကည့္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေမာ့္ၾကည့္ ၿပီး ၿပံဳးလာ၏။ ေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကုိ ဖမ္းဆုပ္ၿပီး ေျပာသည္။
" ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ဂ်ီလိယံက လက္ဦးသြားလုိ႔" တဲ့။ သူ႔အမူအရာက ဘယ္သူေတြ သိသိ ဂရုမစုိက္ေတာ့ ၿပီဟု ေျပာေနသည့္ အလား။

မၾကာခင္ အခ်ိန္အတြင္း ခန္းမတစ္ခုလံုး ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ေပ်ာ္ျမဴး ရယ္ေမာသံမ်ားျဖင့္ ျပည့္လွ်ံလာသည္။ ဖိတ္ာကားထားသည့္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ မိတ္ဆက္ ေပးသည္။

အလြန္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းသည့္ အခမ္းအနား ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တစ္ေတြ ကၾကခုန္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ စရာကစားနည္းမ်ိဳးစံုကုိလည္း ကစားၾကေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုး သူတုိ႔ႏွင့္ ေရာေႏွာေပ်ာ္ရႊင္ေန ၾကသည္။ ဆရာ ၀က္စတန္ပင္လွ်င္ ရယ္ကာေမာကာျဖင့္ သူတုိ႔ထဲတြင္ ေရာပါေနသည္။ သူက ကတတ္သူ မဟုတ္၍ ဓာတ္ျပားဖြင့္ေပးသည့္ အလုပ္ကုိ တာ၀န္ယူရင္း အခမ္းအနားအမွဴးအျဖစ္ တက္ႂကြစြာ ေဆာင္ရြက္ ေနသည္။ ညေနပုိင္းတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ စီးကရက္တစ္လိပ္ပင္ ရက္ေရာစြာ တည္ေနေသးသည္။ ေနာင္ႏွစ္ တြင္ သည္လုိ စိတ္ေကာင္းကေလးမ်ိဳး ဆက္လက္ေမြးႏိုင္ပါေစဟု ကၽြန္ေတာ္ ဆုေတာင္းလုိက္သည္။

ကၽြန္ေတာ္က အခြင့္အေရးရလွ်င္ ရသလုိ ဂ်ီလိယံႏွင့္တဲြကသည္။ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ ေဖာ္ျပမစြမ္းႏုိင္သည့္ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕မႈတုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္၀ယ္ တသိမ့္သိမ့္ ၾကည္ႏူးလ်က္ ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ေနၾကၿပီျဖစ္သည့္အေၾကာင္းကုိ အားလံုး အကဲခတ္မိေလာက္ၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္ ယံုၾကည္လုိက္၏။ ေနာက္ပုိင္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ကလင္တီ တဲြရသည့္ အလွည့္တြင္ ဆရာမ က ေကာက္ခါငင္ခါ ေမးပါေလေတာ့၏။

" ဆရာ သူ႔ကုိ ႀကိဳက္ေနၿပီ မဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာ"
" ဘယ္သူ႔ကုိ ေျပာတာလဲ ဆရာမ "
" အမယ္ ... လုပ္မေနပါနဲ႔၊ မစၥဘလင္းခ်ဒ္ကုိ ေျပာတာေပါ့ "
ဆရာမ ကလင္တီ အပါအ၀င္ တစ္ေက်ာင္းလံုး ဂ်ီလီယံကုိ မစၥဘလင္းခ်ဒ္ဟုသာ ေခၚၾက၏။ သူႏွင့္ ရင္းႏွီးမႈ ရဖုိ႔ တစ္စံုတစ္ရာက တားဆီးေနသည့္ႏွယ္။

 မစၥဘင္းခ်ဒ္ ဘာိျဖစ္လဲ ဆရာမ "
" လုပ္မေနနဲ႔ ဆရာ၊ ကၽြန္မ ဒီေလာက္ မအဘူး၊ ကၽြန္မ ထင္တဲ့အတုိင္း မွန္ရင္ေတာ့ ဆရာ သိပ္ကံေကာင္း တာေပါ့ "
ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ရံုသာ ရယ္ေနလုိက္ပါသည္။
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္အၿပီးတြင္ ဆရာ ၀က္စတန္ဆီသုိ႔ ပါမလာ ေလွ်ာက္သြားသည္။ လက္ထဲတြင္ ဓာတ္ျပားတစ္ ခ်ပ္ ကုိင္လ်က္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တီးတုိး တုိင္ပင္ၾကသည္။ ၿပီးမွ ဆရာ၀က္စတန္ ေၾကညာသည္။

" အခု ဖြင့္မယ့္ ကႀကိဳးတီးလံုးကေတာ့ "ညအေမွာင္၏ ၿငိမ္သက္ျခင္း" ေတးသြား ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ"
ပါမလာက ေျခဆင္းအပုိဒ္တြင္ ခဏေဆာင့္ၿပီး ေတးသံစံုျမဴးျမဴး ႂကြႂကြ ထြက္ေပၚလာမွ ကၽြန္ေတာ့္ဆီသုိ႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ မ်က္လံုးမ်ားက အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ ေတာက္လ်က္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက လွ်ဳိ႕၀ွက္အၿပံဳးကုိ ၿပံဳးလ်က္။

ကၽြန္ေတာ္က လက္ဆန္႔ ႀကိဳဆုိေနလုိက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ထဲသုိ႔ ပါမလာ ၀င္လာပံုမွာ ဣေႁႏၵရရပင္၊ သူပုိင္သည့္ နယ္ေျမတြင္ လြတ္လပ္စြာ ျပဳမူလႈပ္ရွားေနသည့္ႏွယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္သည္ အတံု႔အ ဆုိင္း မရွိ ဂီတ ေရယဥ္ေၾကာတြင္ လြင့္ေမ်ာလုိက္ပါသြားၾကသည္။ ပါမလာကေလးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ခြင္ ထဲတြင္ ႏြ႕ႏဲြ႕ေပ်ာင္းေပ်ာင္းကေလး စည္း၀ါးမွန္မွန္ က ေနသည္။
လံုး၀ အရြယ္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည့္ ပါမလာ၏ ရင္ခုန္သံကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနရပါ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလံုး သားထဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲက ၾကားေနရျခင္းျဖစ္ပါ၏။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကလုိ႔မ၀ခင္ သီခ်င္းဆံုးသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကုိ ရင္ခြင္ထျမွ အသာဖယ္ၿပီး ...

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ပါမလာ "
" ကၽြန္မ ေက်ာင္းက ထြက္ၿပီးရင္ ဆရာနဲ႔ လာေတြ႕လုိ႔ ရပါေတာ့မလားဟင္ "
" အခ်ိန္မေရြး လာႏုိင္ပါတယ္ ပါမလာ "
" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဂြတ္ဘုိင္ ဆရာ "
" ဂြတ္ဘုိင္ ပါမလာ "
ပါမလာသည္ ဆရာ၀က္စတန္ဆီမွ ဓာတ္ျပားကုိ ျပန္ယူၿပီး ခန္းမထဲမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။
*
ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေသာၾကာေန႔ ျဖစ္၏။ တစ္တန္းလံုး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ စာအုပ္ကုိ ဖြင့္ၿပီး နာမည္ ေခၚသည္။ နာမည္ေတြကုိ အစဥ္လုိက္ အလြတ္ရေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းေရာက္စ ေန႔တြင္ နာမည္ ေခၚရင္း ရင္တုန္ေနပံု၊ သူတုိ႔ကုိ လန္႔ေနပံုမ်ားကုိ ျပန္သတိရမိသည္။ အခ်ိန္ေတြ ဘယ္လုိ ဘယ္လုိ ကုန္သြားပါလိမ့္။ ႐ွစ္လအတြင္းတြင္ သူတုိ႔အေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေခ်းခါး အူမ မက်န္ သိကၽြမ္္းခဲ့သည္။ ယခုဆုိလွ်င္ သူတုိ႔ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သားတည္းလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ သူတုိ႔ တစ္ေတြ ဘယ္လုိအခါတြင္ ဘာေျပာ မည္၊ ဘယ္လုိ အေျခအေနတြင္ ဘာလုပ္မည္ကုိပင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳတင္ ေျပာႏုိင္လုနီးပါး ျဖစ္ေနၿပီ။

သုိ႔ေသာ္ သည္ေန႔၏ ေနာက္ပုိင္းတြင္ သူတုိ႔အမ်ားစုသည္ ကုိယ့္ဘ၀လမ္းကုိ ကုိယ္ေလွ်ာက္ၾကေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ခဲြခြာၾကရေတာ့မည္။ ျပန္လည္၍ ေတြ႕ဆံုခြင့္ ရွိၾကပါ ေတာ့မည္လား။ ေ၀းလံသီေခါင္လ်ေသာ ေနရာမ်ားသုိ႔ ေရာက္သြားၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ဖူးသလုိ ကင္းကြာသြားၾကေလမည္လား။

အခ်ိဳ႕တပည့္မ်ားမွာ ပါရမီဥာဏ္ခံ ရင့္သန္ၾကသည္။ ႀကိဳးစားမႈ ရွိၾကသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔တစ္ေတြ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ ေအာင္ၾကသည္။ သူတုိ႔တစ္သုိက္မွာ ဖာမင္၊ ဘာဘရာပက္၊ ဆီးလ္ႏွင့္ ပဲလ္တုိ႔ ျဖစ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ပုိ၍ က်ပ္တည္းၾကသူမ်ားျဖစ္၍ ျမန္ျမန္ေငြရမည့္ ျဖတ္လမ္းကုိ လုိက္ၾကရသည္။ ဥပမာ ဆာပီယာႏုိ၊ ်င္နီ၊ ပါဆယ္ တုိ႔ျဖစ္ၾက၏။ က်န္တပည့္မ်ားကမူ ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏုိင္ၾကသူမ်ား ျဖစ္၍ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း ျမင့္ျမင့္မားမား မရွိၾက။ အတန္းထဲတြင္လည္း ထူးထူးျခားျခား မဆုိးၾကေပ။

ဒင္ဟန္ႏွင့္ ေပၚတာတုိ႔ကေတာ့ တစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း လံုးလံုး လူလားေျမာက္ၾကေတာ့မည္။ မိသားစု အတြက္ အလုပ္ကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား လုပ္သည့္ လူငယ္မ်ား ျဖစ္လာၾကမည္။ သုိ႔မွမဟုတ္ ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ဘုရင့္ အမႈေတာ္ထမ္း တပ္မေတာ္သားမ်ားလည္း ျဖစ္ႏုိင္ပါေသးသည္။
နာမည္ေခၚၿပီးသည္ႏွင့္ မေန႔ညက အေၾကာင္းမ်ားကုိ သူတုိ႔ စားၿမံဳ႕ျပန္ၾကသည္။ အ၀တ္အစား၊ အစား အေသာက္၊ ကပဲြႏွင့္ ဆရာ ဆရာမ အေၾကာင္း စံုေနေအာင္ ေျပာၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာ ဆရာမမ်ားက သူတုိ႔ကုိ တန္းတူရည္တူ ေနရာေပးၿပီး လူလားေျမာက္သူေတြလုိ ဆက္ဆံျခင္းအတြက္ ပုိေပ်ာ္ေနၾကသည္။ တစ္ခါ မွ မကဖူးသည့္ ဂ်ီလီယံ ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ တဲြကသည္ကုိလည္း စိတ္၀င္စားေနၾကသည္။

" ဆရာမက ဆရာ့အဆက္လား ဆရာ "
တစ္ဂ်က္ဆင္က စၿပီး စပ္စုသည္။
" မင္းလည္း မစၥဘလင္းခ်ဒ္နဲ႔ တဲြကေသးတာပဲ မဟုတ္လား၊ ဆရာ သတိထားလုိက္မိပါတယ္၊ ဆရာကလည္း အဲဒီ ဆရာမ ... မင္းအဆက္လားလုိ႔ ေအာက္ေမ့ေနတာ "
" ဟာ ... ဆရာကလဲ။ ဆရာ ထင္တဲ့အတုိင္း ျဖစ္ရင္ သိပ္နိပ္ေပါ့"
တစ္တန္းလံုး ၀ါးခနဲ ပဲြက်သြားသည္။ ဤသုိ႔ျဖင့္ေပ်ာ္စရာအခ်ိန္ ကေလးေတြ မကုန္ေစခ်င္ဘဲႏွင့္ နံနက္ခင္း ကုန္လြန္သြားေတာ့သည္။
ေန႔ခင္းပုိင္း ေက်ာင္းျပန္တက္ေတာ့ အတန္းကုိၾကည့္ၿပီး ေျပာရမည့္ အေၾကာင္းအရာကုိ စဥ္းစားေနစဥ္ မြိဳင္ ရာဂ်ိဳးဇက္ မတ္တတ္ထရပ္သည္။

" ကၽြန္မ အေနနဲ႔ စကားနည္းနည္း ေျပာခြင့္ျပဳပါ ဆရာ၊ ကၽြန္မတုိ႔ အားလံုးရဲ႕ ကုိယ္စား ေျပာမွာပါ ဆရာ၊ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ဒီလုိ ျဖစ္လာေအာင္ သြန္သင္ညႊန္ျပဆံုးမခဲ့တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔ ဆရာ့ကုိ ေက်းဇူး တင္လုိ႔ မဆံုးျဖစ္ေနတယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းပါပဲ "
မြိဳင္ရာက ခဏနားၿပီး အတန္းကုိ ခပ္ျဖည္းျဖည္း ေ၀့ၾကည့္လုိက္သည္။

" ဆရာ့ဘက္က ကၽြန္မတုိ႔ကုိ သင္ၾကားတဲ့ေနရာမွာ အခက္အခဲေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ ရတယ္ဆုိတာ ကၽြန္မတုိ႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္ ဆရာ "
 ဒါေပမဲ့ ဆရာဟာ မေလွ်ာ့ေသာ လံု႔လနဲ႔ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ရုန္းကန္ခဲ့တယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ပဲ ဆရာေကာင္း တပည့္ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ကုိ ကေလကေခ် ကေလးငယ္ ေတြလုိ မဆက္ဆံဘဲ လူရာသူရာသြင္းၿပီး တေလးတစား ဆက္ဆံတာကုိ ကၽြန္မတုိ႔ သေဘာက်ဆံုးပါပဲ။ ဆရာက ကၽြန္မတုိ႔အေပၚမွာ သိပ္ကုိ ဆရာ၀တ္ေက်ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မတုိ႔ တစ္ေတြ လက္ေဆာင္ တစ္ခု အမွတ္တရ ေပးခ်င္ပါတယ္ ဆရာ။ တစ္ဆိတ္လက္ခံဖုိ႔ တစ္တန္းလံုး ကုိယ္စား ကၽြန္မ ေတာင္းပန္ ပါတယ္ "

ပါမလာဘက္ကုိ မြိဳင္ရာ လွမ္းအခ်က္ျပၿပီး ထုိင္ခ်လုိက္သည္။ လက္ခုပ္ေတြ တေျဖာင္းေျဖာင္း တီးၿပီး ၾသဘာ ေပးၾကသည္။ ပါမလာ မတ္တတ္ထရပ္၏။ လွလွပပ ေသေသသပ္သပ္ ထုပ္ထားသည့္ အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ကုိ ကုိင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ေလွ်ာက္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တတ္ထၿပီး ေစာင့္ေနလုိက္၏။ သူ ေလွ်ာက္လာပံုက လွလွပပ ႂကြားႂကြား၀င့္၀င့္။ သုိ႔ေသာ္ အထုပ္ကုိ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ထည့္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ခ်ာခနဲ လွည့္ ထြက္ကာ သူ႔ခံုဆီသုိ႔ ျပန္ေျပးသြားသည္။ စားပဲြအဖံုးကုိ ဆဲြဖြင့္ကာ မ်က္ႏွာကုိ စားပဲြထဲတြင္ ၀ွက္ထား ေလ ေတာ့သည္။
ေၾသာ္ ... ပါမလာ ... ပါမလာ၊ သည္တဒဂၤတြင္ လူႀကီး ဆန္ဆန္ ျပဳမူဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း ငယ္စိတ္၏ လႊမ္မုိးမႈကုိ တစ္ႀကိမ္ ထပ္ၿပီး ခံလုိက္ရျခင္းပါကလား။

ကၽြန္ေတာ္ က အားလံုးကုိ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာၿပီး ျပန္ထုိင္လုိက္သည္။ ထုိစဥ္ အခန္းတံခါးဖြင့္ၿပီး ဆရာ ႀကီး ခပ္ျဖည္းျဖည္း ၀င္လာသည္။ ေစာေစာက လက္ခုပ္သံမ်ားကုိ ၾကားသြားၿပီး ေရာက္လာဟန္ တူ ပါသည္။
လက္ေဆာင္ အထုပ္ႀကီးေပၚတြင္ ကပ္ထားသည့္ စာတန္းကုိ ဆရာႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္တူ ငံု႔ၾကည့္မိၾက သည္။

 " ဆရာသုိ႔ ...

အခ်စ္မ်ားစြာျဖင့္ "

ေအာက္တြင္ အတန္းသားအားလံုး၏ လက္မွတ္မ်ား စီထုိးထားသည္။ ဆရာႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳး၏။ ဆရာႀကီး၏ ပခံုးေပၚမွ ေက်ာ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတန္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေသာ တပည့္မ်ား၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကေလး မ်ားကုိ ေငးၾကည့္ေနမိေလသည္။

တင္ေမာင္ျမင့္
၂၄-၃-၈၇
ႏွင္းဆီကုန္း
သု၀ဏၰ.