" အဲ ... ေနာက္ အေဖ သတိရလာေတာ့ နန္းေ၀တုိ႔ ယာတဲမွာ ေရာက္ေနတယ္ကြယ့္၊ ဘေဆြ ျမလြယ္အိတ္ ႀကီးသယ္ၿပီး သုတ္သီးသုတ္ပ်ာနဲ႔ ေတာထဲမွာ အေျပးအလႊားသြားေနတာ ကရင္အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးက ထင္းေခြရင္း ျမင္လုိက္ရတာကုိး၊ တစ္ေယာက္ ဘယ္မွာ က်န္ရစ္သလဲလုိ႔ ေမးမလုိ႔ လွမ္းေခၚတာ အဘုိးႀကီး နဲ႔ အဘြားႀကီးက ေခၚေလ သူကေျပးေလ ျဖစ္ေနေတာ့ မသကၤာတာနဲ႔ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးက သူ႔ေနာက္ မလုိက္ေတာ့ဘဲ သူလာခဲ့ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အေဖ့ကုိ လုိက္႐ွာေတာ့ စမ္းေခ်ာင္းကမ္းစပ္ မွာ မခ်ိမဆန္႔ ဒဏ္ရာနဲ႔ သတိေမ့ေနတဲ့ အေဖ့ကုိ ေတြ႕တာကုိး ..
" သူတုိ႔ ထမ္းပုိးယူလာၿပီး ျပဳစုေတာ့ အေဖ သတိျပန္ရလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာကႀကီး၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း က မေတြ႕၊ အနာ႐ွိန္နဲ႔ လူပါခ်ိၿပီး မက်န္းမမာ ျဖစ္လုိက္တာ နန္းေ၀တုိ႔ ယာတဲမွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လဲေနတယ္ကြယ့္၊
ေနာက္ေတာ့လဲ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ဆုိတာလုိ က်န္းမာလာေပမယ့္ အေဖ့ မွာတစ္သက္လံုး လူျမင္မေကာင္းတ့ဲ ႐ုပ္ရည္ႀကီး ျဖစ္က်န္ရစ္တာေပါ့ေလ ...
" အေဖလဲ ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာလာေတာ့ ကုိယ့္ရပ္႐ြာ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ လမ္းစရိတ္ေငြေၾကး တစ္ျပား မွ မ႐ွိဘူးကြယ့္၊ အိတ္ထဲမွာ ႐ွိသမွ်ေငြ ဘေဆြ က အကုန္ႏိႈက္ယူသြားၿပီကုိး၊ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္နဲ႔ ဘားအံၿမိဳ႕ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး စရိတ္ကေလးမွ ရပါေစေတာ့လုိ႔ အလုပ္အကုိင္ကေလး ႐ွာေပမယ့္ အေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီး ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ အလုပ္မေပးခ်င္ဘူး ... ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရေတာ့ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းၿပီး ကူလီ ထမ္ းတဲ့ အလုပ္ကုိ႐ွာေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ရန္ကုန္ထြက္မယ့္ဆဲဆဲ ကတၱဴပုိင္႐ွင္ သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႕မွ ထမင္းခ်က္အလုပ္နဲ႔ ကတၱဴေပၚတင္ၿပီး ရန္ကုန္အေရာက္ ေခၚလာခဲ့တယ္၊ အဲ ရန္ကုန္ေရာက္ မွ အေဖ့မွာ အသည္း နာစရာေတြ႕ရတာပဲ သားေရ "
" ဘယ္လုိလဲ အေဖ "
စကားျဖတ္ၿပီး လည္လာေသာမ်က္ရည္ကုိ သုတ္လုိက္သည့္ ဦးေစာခုိင္အား ကုိေစာေအာင္က ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ဦးေခါင္းမွာ မသိမသာငံု႔ေနရာမွ သိသိသာသာ ငံု႔သြားေလသည္။
" အလုိ ... ေမာင္ရင္ ေနမေကာင္းဘူးလား "
ဦးေစာခုိင္က စကားမဆက္ေသးဘဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က သတိေဆာင္ကာ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ ေမာ့လုိက္၏။
" ေကာင္းပါတယ္ အဘရယ္၊ အဘျဖစ္ေထြကုိ နားေထာင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ခံစားရသလိုထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔ပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က အမွန္အတုိင္းပင္ ေျဖလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ သားအေဖက အေထြအထူး မထင္ မိၾကေပ။ ဦးေစာခုိင္က စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။
" ေအး ... ေအး အဘျဖစ္စဥ္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ခုမွ မပါဘူးကြယ့္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ တစ္သက္တာမွာ ဘယ့္သူ႔ကုိမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးရယ္လုိ႔ ရင္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့တယ္၊ အဘ သားကုိေတာင္ ေေျပာျပခဲ့ဘူး၊ အခုမွ ေမာင္ရင္က အဘ ေမာင္ရင္ အမွန္အတုိင္း သိပါေစလုိ႔ အဘရဲ႕ ဘ၀ကုိ ရင္ဖြင့္ျပတာ ဒီဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ဘဲ ေမာင္ရင္ ...
ဦးေစာခုိင္က ေၾကကဲြလိႈက္လွဲစြာ ေျပာေနသည္။
" အစအဆံုး ေရလည္ေအာင္ သိပါရေစ အဘရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ညႊတ္ေျပာင္းေသာအသံျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
" ေအး ... နားေထာင္ကြယ့္ ေမာင္ရင္၊ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ကတၱဴပုိင္႐ွင္ထံခြင့္ပန္ၿပီး အလုပ္ထြက္ခဲ့ တယ္၊ မႏၱေလး ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ကတၱဴပုိင္႐ွင္ က သနားလုိ႔ေပးလုိက္တဲ့ ေငြကေလးက လမ္းစရိတ္လံုေလာက္ ေနၿပီကုိး၊ ဘူတာ႐ံုကုိ အလာမွာ အခ်ိန္ကလဲေစာေသးေတာ့ သစ္သီးတန္းမွာ သစ္သီးဆုိင္အႀကီးအက်ယ္ တည္ေရာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္႐ွိေၾကာင္း သိရတာနဲ႔ သစ္သီးတန္းလွည္း၀င္လုိက္တယ္ ...
" အဲ ... မခင္မ်ိဳးနဲ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ သြားေတြ႕ေတာ့တာပဲ၊ သူ႔လက္ထဲမွာ သဗ်စ္သီးခုိင္ေတြကုိ ကုိင္ ထားတယ္၊ အဘလဲ ဘာမွမဆင္ျခင္ႏုိင္ဘဲ ခင္ေရ လုိ႔ ၀မ္းသာအားရ အသံျပဳလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက လွည့္ ၾကည့္ၿပီး အဘကုိ မမွတ္မိသလုိ ေၾကာင္ေနတယ္၊ အဘလဲ စဥ္းစားမိတာေပါ့၊ အက်ႌလံုခ်ည္ အညစ္နဲ႔ ႐ုပ္ ပ်က္ေန တဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး ေၾကာင့္ပဲဆုိတာ "
ဥိးေစာခုိင္၏ အသံမွာ တုန္ယင္လာၿပီး စကားကုိ ေခတၱမွ် ျဖတ္ထားလုိက္၏။ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခုိက္ေန သည္ကုိ အကဲခတ္မိေသာ ကုိေစာေအာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က အလုိက္သိစြာပင္ ဆက္ေျပာရန္ မတုိက္တြန္း ရက္ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေနလုိက္ၾကသည္။ ဦးေစာခုိင္သည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ခါ အတန္ငယ္ေတြးေန ၿပီးမွ ရင္၀ယ္ ျပည့္ၾကပ္လာေသာ အေဆြးေတြကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္သည့္အလား၊ ေလးပင္ေသာသက္ျပင္းကုိ ခ်ကာ စကားဆက္လုိက္ျပန္သည္။
" အဘကလဲ ဘေဆြ ယုတ္မာတာေတြကုိ အက်ဥ္း႐ံုးျပလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက သူ႔လက္ထဲ ကုိင္ထားတဲ့ သဗ်စ္သီးခုိင္ေတြကုိ လႊင့္ပစ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး ငို႐ွာတယ္။ ငုိရာက သူ႔ကုိခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္တယ္၊ အဘမွာလဲ လူျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကုိ သတိရၿပီး ငါ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္း ပ်က္ ျဖစ္ေနလုိ႔သာ သူဒီစကားကုိ ေျပာတာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ကြယ့္ ...
" ယူက်ံဳးမရစိတ္နဲ႔ သူ႔ကုိ မ်က္ေတာင္ မခတ္ ၾကည့္ေနမိရာက ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ကြယ္၊ ကုိေစာ မ်က္ႏွာႀကီးက လူနဲ႔မွမတူေတာ့ဘဲ မခင္မ်ိဳးရယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ ေမာင္ရင္ ... "
ဦးေစာခုိင္၏ အေမးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က မေျဖႏုိင္ေပ။ ေျဖႏုိင္ေအာင္လည္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့၊ ဦးေစာခုိင္အား မၾကည့္၀ံ့ သလုိ ေခါင္းငံု႔ေနသည္။ ကုိေစာေအာင္ကား ထုိအခ်ိန္အခါက ဖခင္၏ ရင္တြင္း အသည္းႏွလံုး၀ယ္ မည္သုိ႔ ခံစားရ႐ွာမည္ကုိ ေတြးမိသည့္အလား ဖခင္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေၾကကဲြစြာ ၾကည့္ေနသည္။ မည္သူကမွ စကားသံမထြက္၊ မေျဖရက္၊ မေျပာရက္သလုိ ၿငိမ္ေနသည့္အတြက္ ဦးေစာခုိင္က စကားဆက္လုိက္႐ွာသည္။
" ေၾသာ္ ... မခင္မ်ိဳး ... မခင္မ်ိဳး ... သူ႔အသံနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆံုး အျဖစ္နဲ႔ ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ တာ ပဲကြယ္၊ ကုိေစာရယ္တဲ့ ကုိေစာဘယ္လုိအျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ခဲ့ပါေစ၊ ခင္မ်ိဳး ေမတၱာမပ်က္ပါဘူး၊ အခုလဲ ခ်စ္ေနရက္ပါပဲတဲ့၊ ခြင့္လႊတ္ပါဆုိတာက ေ႐ွာင္ဖယ္လုိ႔မရတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ခင္မ်ိဳးဘေဆြကုိ လက္ထပ္ ခဲ့ရၿပီးပါၿပီလုိ႔ အက္ကဲြတဲ့ အသံနဲ႔လဲ ေျပာလုိက္ေရာ၊ အဘလဲ မခင္မ်ိဳးအနားက ခ်ာကနဲ လွည့္ ထြက္လာခဲ့ တာပဲ ေမာင္ရင္ေရ ...
"က်န္းမာေအာင္ အခ်ိန္ယူ ေဆး၀ါးကုသၿပီးမွ ဘေဆြကုိ ေကာင္းေကာင္း လက္စားေခ်မယ္ဟဲ့လုိ႔ စိတ္ထဲက ၿငိၚၿပီး မႏၱေလးတက္လာခဲ့တယ္၊ အဲ ... မႏၱေလးေရာက္ကာမွ ငါနဲ႔ မခင္မ်ိဳးမွာ ဘ၀၀ဋ္ေႂကြး ႀကီးလွ ွပါကလား လုိ႔ သိရၿပီး ဘေဆြကုိ လက္စားမေခ်ေတာ့ဘဲ တရားနဲ႔ေျဖၿပီး ဇာတ္ျမႇဳပ္လာခဲ့တာပဲကြယ္ ... "
ဦးေစာခုိင္က စကားျဖတ္ကာ ...
" အေဖ့ကုိ ေရတစ္ခြက္ေပးပါ သားရယ္ ... "
ဟု တုန္ယင္ ေမာဟုိက္သံျဖင့္ ေတာင္းလုိက္၏။ ကုိေစာေအာင္ မထမီ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သြက္လက္လ်င္ျမန္ စြာ ေရတစ္ခြက္ကုိ သြားခပ္ၿပီး ကုိေစာခုိင္အား ႐ုိေသစြာေပးလုိက္၏။
ဦးေစာခုိင္ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ ...
" ဆက္ေျပာပါဦး အဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးအထိ သိပါရေစ... "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေတာင္းပန္ကာ ဦးေစာခုိင္အား ၾကင္နာစြာ ၾကည့္မိသည္။
" ေအးပါေမာင္ရင္၊ ဆက္ေျပာပါမယ္၊ အဲဒါနဲ႔ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလဲ ဆံုးသြားၿပီဆုိတာ သိရေတာ့ အဘလူ႔ဘ၀မွာ ေနခ်င္တဲ့စိတ္ေတာင္ မ႐ွိပါဘူးကြယ္ .... "
ဥိးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္ေမာစြာ ေျပာကာ ေ႐ွးျဖစ္ေဟာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္း ေတြးေတာကာ ေဆြးေမာ ဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးေနၿပီးမွ ....
" ဘေဆြတုိ႔ ကမ္းကုန္ေအာင္ ယုတ္မာတာကုိ မႏၱေလး ေရာက္မွ စံုေအာင္သိရေတာ့ မခင္မ်ိဳးကုိ စိတ္မနာ ႏုိင္ဘဲ၊ သနားပုိၿပီး ၾကင္နာလုိ႔ ေ၀းရာကုိ အဘ ေျပးခဲ့ရတယ္ ေမာင္ေရ႕... "
ဟု ဦးေစာခုိင္ က အံႀကိတ္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္တြင္ ကုိေစာေအာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ တုိင္ပင္ထားသလုိ ...
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အေဖ .... "
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘ ...
ဟု ၿပိဳင္တူေမးလုိက္မိၾက။
" ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြယ္၊ ဘေဆြ ကပ္ရပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေနျပည္ေတာ္သံုး ေ႐ႊပန္းတိမ္ဖုိ ပုိင္႐ွင္ ဘေဆြ ဦးေလးရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚေမနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ေဒၚေမကုိ ဘေဆြအေၾကာင္း ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာၿပီး ေမး မိတယ္၊ ေဒၚေမကေတာ့ ဘေဆြ အဘနဲ႔အတူ ခရီးထြက္သြားတာလဲ မသိဘူး၊ အဘကလဲ မေျပာဘူး၊ ကြဲ ကြာေန တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိတဲ့ စိတ္သေဘာမ်ိဳးနဲ႔သာ အဘက ကုိဘေဆြတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ၊ ဘာလုပ္ေနသလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ နဂုိက ဘေဆြကုိ မလုိလား မၾကည္ျဖဴတဲ့ ေဒၚေမက မိန္းမပီပီ ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာျပတာကုိးကြယ့္ ... "
" ဟုတ္ကဲ့ ဒီကုိဘေဆြဆုိတဲ့လူက ဘာျဖစ္သတဲ့လဲအဘ "
ကုိမ်ဳးခုိင္က သိခ်င္စိတ္အားႀကီးစြာျဖင့္ ျဖတ္ၿပီးေမးလုိက္၏။
" ဒီလုိကြယ့္၊ ဘေဆြက မႏၱေလးက ႐ုတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘြားခနဲ သူေဌးအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေပၚလာၿပီး မခင္မ်ိဳး ကုိ လက္ထပ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သည္အထိ ဦးေလး နဲ႔ အေဒၚကုိ လံုး၀ အေရးမစုိက္ဘူးတဲ့၊ လက္ထပ္ မယ့္ ကိစၥ မွာလဲ လူႀကီးမိဘအေနနဲ႔ တုိင္ပင္ျခင္း၊ ေနရာထားျခင္း မျပဳဘူးတဲ့၊ ပန္းထိမ္ဖုိနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မွာ႐ွိတဲ့ " ထြန္း ဓာတ္ပုံဆုိင္ "ေန႔တုိင္းလာၿပီး သူ႔ကုိ အထင္အျမင္ေသးခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ခံျပင္းလုိ႔ သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူဖုန္းစားမကုိ မယူဘဲ မဟာေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မခင္မ်ိဳးကုိ ရၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ လာေျပာခဲ့တာကုိ ဘေဆြရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚျဖစ္တဲ့ ဦးစိန္အုိး ေဒၚေမတုိ႔က မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊
႐ွက္လဲ ရွက္တယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္ ပုိင္႐ွင္ မိန္းမက ေဒၚေမတုိ႔ ပန္း တိမ္ဖုိက ပန္းထိမ္သမား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပားၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ကုိထြန္းက ေဒၚေမတုိ႔ဆီလာၿပီး တုိင္ၾကား ေျပာဆုိတာကုိး၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမကုိ သူစြန္႔လႊတ္လုိက္ေသာ္လဲ ပါသြားတဲ့ ေ႐ႊထည္ လက္၀တ္ လက္စားေတြ ျပန္ေတာင္းေပးပါလုိ႔ အေရးဆုိတယ္တဲ့၊ ေဒၚေမတုိ႔ကလဲ ကုိယ့္လက္ ေအာက္က လုပ္သား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ႏွစ္ဖက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း ၀င္ေျပာရတာေပါ့ေလ၊ အဲဒီ ေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ရဲ႕မိန္းမ က ဒီေ႐ႊေတြဟာ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ကုိထြန္းရဲ႕ အစြမ္းအစနဲ႔ ႐ွာေဖြရတာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ဘေဆြက မခင္မ်ိဳး မိဘႏွစ္ပါး ကမၼဌာန္းထုိင္ေနရာမွာ မဟုတ္မမွန္ ဓာတ္ပံုေတြ အ႐ုိက္ခုိင္းၿပီး ေပးတဲ့ အဖုိးအခနဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့ ေ႐ႊသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ျပန္ေတာင္းရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေဖာ္မယ္လုိ႔ ႏုိင္လံုးကုိ လွည့္ကုိင္ လုိက္ေတာ့ ကုိထြန္းလဲ ၿငိမ္သြားသတဲ့ကြယ္ "
" ဘယ္လုိ ဓာတ္ပံုမ်ိဳးလဲ အဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္သည္။
" ဒီလုိတဲ့ကြယ့္၊ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးက ညဘက္ လူေျခတိတ္ရင္ ကမၼဌာန္းတဲ့ တစ္ခုစီနဲ႔ ကမၼဌာန္းကုိ အာ႐ံုယူမ်က္စိမွိတ္၀င္စားေနဆဲမွာ ဘေဆြ၊ ငထြန္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြက တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာၿပီး ေမ့ ေဆးနဲ႔ ႏွာ၀ေတ့ေတာ့ သတိလစ္သြားေရာ၊ အဲဒီတင္ ေၾကးစားမိန္းမ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ေပ်ာ္ပါးေနဟန္ သူတုိ႔ လုိခ်င္တဲ့ အေနအထားအတုိင္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ကူးၿပီး တိတ္တဆိတ္ ျပန္ ထြက္ လာခဲ့တာေပါ့၊ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ ...
" ကမၼဌာန္းထုိင္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္မွာေပါ့၊ အဲဒီ ဓာတ္ပံုေတြကုိင္ၿပီး အ႐ွက္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ကုိ အသက္ ထက္ တန္ဖုိးထားတဲ့ မခင္မ်ိဳးတုိ႔ မိသားစု သံုးေယာက္ကုိ ပုိင္ပုိင္ႀကီး လွည့္စားၿပီး ရန္ကုန္အေရာက္ ေခၚသြားတယ္ဆုိတာေတြ ေဒၚေမေျပာျပလုိ႔ အဘသိရေတာ့ ရင္က်ိဳးလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း ေမာင္ရင္ရယ္၊ မခင္မ်ိဳးကုိလဲ စိတ္မဆုိးေတာ့ပါဘူး၊ ဘေဆြကုိ လက္စားေခ်ဖုိ႔လဲ စိတ္မကူးေတာ့ပါဘူး ...
" ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မခင္မ်ိဳးက ေမတၱာ မပ်က္သည္ထားဦး၊ လူၾကည့္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ႐ွင္ႀကီးဟာ မခင္မ်ိဳးရဲ႕ ငယ္ရည္းစားပဲလုိ႔ သူမ်ားေတြသိရင္ မခင္မ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာ ထိခုိက္မွာ စုိးတာ တစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔မွာ သားသမီးကလဲ တြယ္ေနၿပီျဖစ္ေတာ့ ဒီလင္ ဒီမယား ဒီသားသမီးတုိ႔ ဥမကဲြ သုိက္မ ပ်က္ ေနၾကပါေစ၊ ငါ့မွာ ၀ဋ္ေႂကြး႐ွိလုိ႔ ခံရတာပဲလုိ႔ တရားနဲ႔ေျဖၿပီး မႏၱေလးမွာ မေနေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့တာ ပကြယ္၊ ေၾသာ္ ... ဘေဆြ ... ဘေဆြ၊ ေက်းဇူးတရားကုိလဲ မေထာက္၊ သစၥာလဲ မေစာင့္ဘဲ လုပ္ရက္ေလ သူငယ္ခ်င္း ရယ္ "
ဦးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္လွဲေသာ အသံျဖင့္ စကားလံုးကုိ အဆံုးသတ္ကာ ထုိင္ရာမွ ထမည္ဟု ဟန္ျပင္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား ဦးေစာခုိင္ကုိ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ ခ်ေနသည္။
သူ၏ မ်က္စိအာ႐ံုတြင္ကား ဖခင္ ဦးဘေဆြ၏ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ပံုမ်ားကုိ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရသလုိ ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ ျမင္ေနရသည္။ ယူက်ံဳးမရ ၀မ္းနည္းလွသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္လာေတာ့၏။
" ေနပါဦး အေဖရယ္၊ ေညာင္းရင္ ေျခဆန္႔ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးပါမယ္၊ ဆံုးေအာင္ ေျပာပါဦး၊ အေဖ သထံု ကုိဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲ၊ အေမက သထံုသူပဲလား အေဖ၊ ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာျပပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ အစအဆံုး သိပါရေစ"
ကုိေစာေအာင္က ေတာင္းပန္ရင္း ဦးေစာခုိင္၏ ေျခႏွစ္ဖက္ကုိ ညင္သာစြာ ဆဲြယူဆန္႔ၿပီး ႏွိပ္ေပးလုိက္သည္။
" ညီေလးက ဟုိတစ္ဖက္ကုိႏွိပ္၊ အစ္ကုိက ဒီတစ္ဖက္ကုိ ႏွိပ္မယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေခါင္းငံု႔ထားရင္းက မသိမသာ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ေျပာကာ ဦးေစာခိုင္၏ ေျခတစ္ဖက္ကုိ ယုယၾငင္နာစြာ ႏွိပ္နယ္ေပးလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ႏွိပ္နယ္ေပးရင္းလည္း စိတ္ထဲတြင္ ဦးေစာခုိင္အား သနား ၾကင္နာေသာစိတ္၊ ၾကည္ညိဳေသာစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈကုိ မ်ိဳ သိပ္ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ရေသာ သြားေလသူ မိခင္ႀကီးအား တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိေလသည္။
" ေျပာပါ အေဖရယ္ "
ကုိေစာေအာင္က ထပ္မံ ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" ေအး ... ေအး၊ ဒါနဲ႔ အေဖလဲ ယူသင့္ယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္းယူၿပီး နန္းေ၀တုိ႔ မိသားစု သံုးေယာက္ကုိ ေက်းဇူး ဆပ္မယ္လုိ႔ လာခဲ့တာပဲေပါ့သားရဲ႕၊ ဟုိေရာက္ေတာ့ နန္းေ၀ အေဖလဲ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒူးေလးကုိင္ ေတာင္ေပၚသား ေတြ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ႐ွာေဖြသလုိ သူတုိ႔ယာတဲနား မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔သားအမိ ႏွစ္ဦးတည္း မေနရဲေတာ့လုိ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ထင္တဲ့ေနရာကုိ ေျပာင္းေ႐႕ဖုိ႔ စီစဥ္ေနေၾကာင္း သိရတယ္ "
" အေဖတုိ႔ ေဆးပင္ေတြ သြား႐ွာတဲ့ ေတာင္ကလူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့ "
ကုိေစာေအာင္က စကားျဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးလုိက္၏။ ဦးေစာခုိင္က ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္သား၊ အဲ ... အေဖလဲ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ အားကုိးရာမဲ့တဲ့ နန္းေ၀တုိ႔ သားအမိကုိ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေ႐ွာက္ ေကၽြးေမြးပါရေစလုိ႔ အတိအလင္း ဖြင့္ေျပာေတာ့ အစကတည္းက ခင္ရင္းစဲြ ျဖစ္ေနေတာ့ မျငင္းဆန္ပါဘူး၊ အေဖလဲ နန္းေ၀ကုိ ဇနီးအျဖစ္ သိမ္းပုိက္ၿပီး သူ႔အေမပါ ေခၚကာ သထံုကုိေရာက္ေတာ့ ဒီ ဒူးရင္းၿခံ ၀ယ္ၿပီး ျဖစ္ရာဘ၀မွာ စိတ္ကုိ ေျဖၿပီး ေနခဲ့ရာက သားေလးႏွစ္အ႐ြယ္မွာ နန္းေ၀တုိ႔ သားအမိ ေ႐ွ႕ ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ဆံုးပါးသြားၾကတယ္၊ ေၾသာ္ ... နန္းေ၀ ... နန္းေ၀၊ အ႐ုိးအ႐ုိင္း သက္သက္မုိ႔ အေဖ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ေတြ ေမးလဲ မေမးဘူး၊ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္လဲ ဘာမွ မလုပ္႐ွားဘူး၊ ေၾသာ္- ေက်းဇူး႐ွင္ နန္းေ၀ တုိ႔ မိသားစု ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ "
ဘ၀ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး လြမ္းခန္းမွာသာ ကျပခဲ့ရေသာ ဦးေစာခုိင္သည္ ေဆြးေျမ့စြာေျပာကာ က်လာေသာ မ်က္ရည္ ကုိ အက်ႌလက္ႏွင့္ သုတ္လုိက္ေလသည္။
ကုိေစာေအာင္သည္ မမွတ္မိ မသိလုိက္ရေသာ မိခင္အား ရည္ေရာ္တမ္းတကာ လြမ္းလုိက္မိေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား စကားတစ္ခြန္းမွ မဆုိေခ်။ ဦးေစာခုိင္၏ ေျခသလံုး ေျခဖ်ားမ်ားကုိသာ သားက ဖခင္အား ႏွိပ္သလုိ ဂ႐ုတစုိက္ ၾကင္နာစြာ ႏွိပ္ေပးေန၏။
" အေဖရဲ႕ ေဆးပင္႐ွိရာကုိ ညႊန္းထားတယ္ဆုိတဲ့ ေပစာအခု ႐ွိေသးသလားအေဖ "
အတန္ၾကာမွ ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲတြင္ကား ဟုိၿဂိဳလ္ေမႊတဲ့ ေပစာထုပ္ႀကီး ပုိက္ၿပီး မႏၱေလးက ထြက္သြားတာပဲဟူေသာ အိမ္ေစာင့္ အဘုိးႀကီး ဦးဘုိးဦး၏ စကားကုိ ၾကားေယာင္ လုိက္မိ၏။
" ႐ွိတယ္ သားရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ စင္ၾကယ္ျမင့့္ျမတ္တဲ့ လူေတြသာ ေနဖုိ႔ထုိက္တဲ့ " ျမေသလာေတာင္ "ဟာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ထူေျပာတဲ့ လူေတြနဲ႔ မထုိက္တန္ မအပ္စပ္ဘူးလုိ႔ အေဖ ယူဆမိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သား ကုိ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ထားခဲ့တဲ့ ကတိအတုိင္းသာ သူတုိ႔ဘာသာ စကားကုိ သင္ေပးၿပီး ဒီစာေပကုိ အပ္ မယ္၊ သြားဖုိ႔ ကုိေတာ့ မတုိက္တြန္းဘူးလုိ႔ အေဖ ယူဆထားတယ္ သားရဲ႕ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဒီေပစာကုိ ဖတ္ပါရေစ အေဖ "
ကုိေစာေအာင္က ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" အဘရယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ဖတ္ပါရေစ ခြင့္ျပဳပါေနာ္ အဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဦးေစာခုိင္၏ ေျခဖ်ားကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားရာမွ ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" ေအး ... ေအး ... အဘလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားခ်င္တဲ့ ဆႏၵ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီေဆးပင္က ထုိက္တန္သူ မွ ရမွာမုိ႔ ႀကိဳးစားခ်င္လဲ ႀကိဳးစားၾက၊ မႀကိဳးစားခ်င္လဲေနၾကေပါ့၊ အဘသားကုိ ေတာ့ မတုိက္တြန္း ဘူး၊ သြားေစလုိတဲ့အာသိသလဲမ႐ွိဘူး။
ဦးေစာခုိင္က ေျပာၿပီး ဆန္႔ထားေသာေျခကုိ ျပန္႐ုပ္ကာ ...
" ေတာ္ပါၿပီ သားတုိ႔ရယ္၊ အေညာင္းေျပပါၿပီ၊ ေပစာေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကေပေရာ့၊ အေဖ့အိပ္ရာ ေခါင္းရင္းက ကၽြန္းေသတၱာႀကီးထဲမွာ ထည့္ထားတယ္ "
ဦးေစာခုိင္က ေျပာၿပီး ကုိေစာေအာင္ဘက္ လွည့္ကာ ...
" သား ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းမွာ အေဖ ေအးေအးလူလူ ေနေနက် မင္းဂြတ္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာ ဖ်ာခင္း ထား ၿပီးၿပီလား "
ဟု ေမးလုိက္သည္။
" ခင္းၿပီးပါၿပီ အေဖ၊ ေခါင္းအံုးေရာ၊ စိပ္ပုတီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အေဖ မင္းဂြတ္ပင္ေအာက္သြား ေတာ့မလား "
ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္၏။
" ေအး ... သားတုိ႔ ေပစာဖတ္မယ္ မဟုတ္လား၊ အေဖ ေအးေအးေဆးေဆး ပုတီးသြားစိပ္ေတာ့မယ္ကြယ့္ "
ဦးေစာခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ ကုိေစာေအာင္က ဖခင္အား လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ မွ တဲြယူ လုိက္ သျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း အျခား လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ယုယစြာ တဲြယူလုိက္သည္။
ဦးေစာခုိင္အား ၿခံထဲ႐ွိ မင္းဂြတ္ပင္ႀကီးေအာက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚသုိ႔ ပုိ႔ထားခဲ့ၿပီး ကုိေစာေအာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ စိတ္ေဇာႀကီးစြာျဖင့္ အိမ္သုိ႔ သြက္သြက္ ျပန္လာၾကသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း ...
" အစ္ကုိ ဒီမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနဦးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပစာေတြ သြားယူဦးမယ္ "
ဟု ကုိေစာေအာင္ကေျပာကာ ဖခင္အိပ္သည့္ အခန္းထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ၀င္သြားသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မူလ ထုိင္သည့္ ေနရာမွာပင္ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ မၾကာမီ ကုိေစာေအာင္သည္ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကေလး တစ္လံုးကုိ ပုိက္ကာ ျပန္ထြက္လာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္အနားမွာ ထုိင္လုိက္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား စကားပင္ မေျပာႏုိင္အားဘဲ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကုိဖြင့္ကာ အတြင္းမွာ ညီညာပိရိစြာ ေသ ေသ သပ္သပ္ ထည့္ထားေသာ ေငြေပခ်ပ္မ်ားကုိ နံပါတ္စဥ္ထုိးထားသည့္အတုိင္း အစဥ္လုိက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ယူကာ ညီအစ္ကုိရင္း သဖြယ္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ စိတ္အားထက္သန္စြာ ဖတ္လုိက္ၾကေလ သည္။
မ၀င္းျမင့္
(ဒုတိယပုိင္း ဇာတ္သိမ္း ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္)
" သူတုိ႔ ထမ္းပုိးယူလာၿပီး ျပဳစုေတာ့ အေဖ သတိျပန္ရလာတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာကႀကီး၊ ေဆးေကာင္း ၀ါးေကာင္း က မေတြ႕၊ အနာ႐ွိန္နဲ႔ လူပါခ်ိၿပီး မက်န္းမမာ ျဖစ္လုိက္တာ နန္းေ၀တုိ႔ ယာတဲမွာပဲ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ လဲေနတယ္ကြယ့္၊
ေနာက္ေတာ့လဲ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ဆုိတာလုိ က်န္းမာလာေပမယ့္ အေဖ့ မွာတစ္သက္လံုး လူျမင္မေကာင္းတ့ဲ ႐ုပ္ရည္ႀကီး ျဖစ္က်န္ရစ္တာေပါ့ေလ ...
" အေဖလဲ ေကာင္းေကာင္း က်န္းမာလာေတာ့ ကုိယ့္ရပ္႐ြာ ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ လမ္းစရိတ္ေငြေၾကး တစ္ျပား မွ မ႐ွိဘူးကြယ့္၊ အိတ္ထဲမွာ ႐ွိသမွ်ေငြ ဘေဆြ က အကုန္ႏိႈက္ယူသြားၿပီကုိး၊ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္နဲ႔ ဘားအံၿမိဳ႕ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး စရိတ္ကေလးမွ ရပါေစေတာ့လုိ႔ အလုပ္အကုိင္ကေလး ႐ွာေပမယ့္ အေဖ့ မ်က္ႏွာႀကီး ၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူမွ အလုပ္မေပးခ်င္ဘူး ... ေနာက္ဆံုး ႀကံရာမရေတာ့ သေဘၤာဆိပ္ဆင္းၿပီး ကူလီ ထမ္ းတဲ့ အလုပ္ကုိ႐ွာေတာ့ ကံအားေလ်ာ္စြာ ရန္ကုန္ထြက္မယ့္ဆဲဆဲ ကတၱဴပုိင္႐ွင္ သူေတာ္ေကာင္း တစ္ေယာက္နဲ႔ သြားေတြ႕မွ ထမင္းခ်က္အလုပ္နဲ႔ ကတၱဴေပၚတင္ၿပီး ရန္ကုန္အေရာက္ ေခၚလာခဲ့တယ္၊ အဲ ရန္ကုန္ေရာက္ မွ အေဖ့မွာ အသည္း နာစရာေတြ႕ရတာပဲ သားေရ "
" ဘယ္လုိလဲ အေဖ "
စကားျဖတ္ၿပီး လည္လာေသာမ်က္ရည္ကုိ သုတ္လုိက္သည့္ ဦးေစာခုိင္အား ကုိေစာေအာင္က ၾကင္နာစြာ ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ ဦးေခါင္းမွာ မသိမသာငံု႔ေနရာမွ သိသိသာသာ ငံု႔သြားေလသည္။
" အလုိ ... ေမာင္ရင္ ေနမေကာင္းဘူးလား "
ဦးေစာခုိင္က စကားမဆက္ေသးဘဲ ကုိမ်ိဳးခုိင္အား ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္က သတိေဆာင္ကာ ေခါင္းကုိ ဆတ္ခနဲ ေမာ့လုိက္၏။
" ေကာင္းပါတယ္ အဘရယ္၊ အဘျဖစ္ေထြကုိ နားေထာင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ ခံစားရသလိုထင္ၿပီး စိတ္မေကာင္းလြန္းလုိ႔ပါ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္ က အမွန္အတုိင္းပင္ ေျဖလုိက္၏။ သုိ႔ေသာ္ ကုိေစာေအာင္တုိ႔ သားအေဖက အေထြအထူး မထင္ မိၾကေပ။ ဦးေစာခုိင္က စကားဆက္လုိက္ျပန္၏။
" ေအး ... ေအး အဘျဖစ္စဥ္က စိတ္ခ်မ္းသာစရာ တစ္ခုမွ မပါဘူးကြယ့္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ တစ္သက္တာမွာ ဘယ့္သူ႔ကုိမွ မေျပာေတာ့ပါဘူးရယ္လုိ႔ ရင္ထဲမွာ မ်ိဳသိပ္ထားခဲ့တယ္၊ အဘ သားကုိေတာင္ ေေျပာျပခဲ့ဘူး၊ အခုမွ ေမာင္ရင္က အဘ ေမာင္ရင္ အမွန္အတုိင္း သိပါေစလုိ႔ အဘရဲ႕ ဘ၀ကုိ ရင္ဖြင့္ျပတာ ဒီဟာ ပထမဆံုး အႀကိမ္ဘဲ ေမာင္ရင္ ...
ဦးေစာခုိင္က ေၾကကဲြလိႈက္လွဲစြာ ေျပာေနသည္။
" အစအဆံုး ေရလည္ေအာင္ သိပါရေစ အဘရယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ညႊတ္ေျပာင္းေသာအသံျဖင့္ ေတာင္းပန္လုိက္သည္။
" ေအး ... နားေထာင္ကြယ့္ ေမာင္ရင္၊ ဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ကတၱဴပုိင္႐ွင္ထံခြင့္ပန္ၿပီး အလုပ္ထြက္ခဲ့ တယ္၊ မႏၱေလး ျပန္ဖုိ႔အတြက္ ကတၱဴပုိင္႐ွင္ က သနားလုိ႔ေပးလုိက္တဲ့ ေငြကေလးက လမ္းစရိတ္လံုေလာက္ ေနၿပီကုိး၊ ဘူတာ႐ံုကုိ အလာမွာ အခ်ိန္ကလဲေစာေသးေတာ့ သစ္သီးတန္းမွာ သစ္သီးဆုိင္အႀကီးအက်ယ္ တည္ေရာင္းတဲ့ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္႐ွိေၾကာင္း သိရတာနဲ႔ သစ္သီးတန္းလွည္း၀င္လုိက္တယ္ ...
" အဲ ... မခင္မ်ိဳးနဲ႔ ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ သြားေတြ႕ေတာ့တာပဲ၊ သူ႔လက္ထဲမွာ သဗ်စ္သီးခုိင္ေတြကုိ ကုိင္ ထားတယ္၊ အဘလဲ ဘာမွမဆင္ျခင္ႏုိင္ဘဲ ခင္ေရ လုိ႔ ၀မ္းသာအားရ အသံျပဳလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက လွည့္ ၾကည့္ၿပီး အဘကုိ မမွတ္မိသလုိ ေၾကာင္ေနတယ္၊ အဘလဲ စဥ္းစားမိတာေပါ့၊ အက်ႌလံုခ်ည္ အညစ္နဲ႔ ႐ုပ္ ပ်က္ေန တဲ့ မ်က္ႏွာႀကီး ေၾကာင့္ပဲဆုိတာ "
ဥိးေစာခုိင္၏ အသံမွာ တုန္ယင္လာၿပီး စကားကုိ ေခတၱမွ် ျဖတ္ထားလုိက္၏။ အလြန္အမင္း စိတ္ထိခုိက္ေန သည္ကုိ အကဲခတ္မိေသာ ကုိေစာေအာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္က အလုိက္သိစြာပင္ ဆက္ေျပာရန္ မတုိက္တြန္း ရက္ဘဲ ဆိတ္ၿငိမ္စြာ ေနလုိက္ၾကသည္။ ဦးေစာခုိင္သည္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကုိကုိက္ခါ အတန္ငယ္ေတြးေန ၿပီးမွ ရင္၀ယ္ ျပည့္ၾကပ္လာေသာ အေဆြးေတြကုိ မႈတ္ထုတ္လုိက္သည့္အလား၊ ေလးပင္ေသာသက္ျပင္းကုိ ခ်ကာ စကားဆက္လုိက္ျပန္သည္။
" အဘကလဲ ဘေဆြ ယုတ္မာတာေတြကုိ အက်ဥ္း႐ံုးျပလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက သူ႔လက္ထဲ ကုိင္ထားတဲ့ သဗ်စ္သီးခုိင္ေတြကုိ လႊင့္ပစ္ၿပီး မ်က္ႏွာကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ၿပီး ငို႐ွာတယ္။ ငုိရာက သူ႔ကုိခြင့္လႊတ္ပါလုိ႔ ေတာင္းပန္တယ္၊ အဘမွာလဲ လူျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးကုိ သတိရၿပီး ငါ႐ုပ္ပ်က္ ဆင္း ပ်က္ ျဖစ္ေနလုိ႔သာ သူဒီစကားကုိ ေျပာတာပဲလုိ႔ ေတြးမိတယ္ကြယ့္ ...
" ယူက်ံဳးမရစိတ္နဲ႔ သူ႔ကုိ မ်က္ေတာင္ မခတ္ ၾကည့္ေနမိရာက ခြင့္လႊတ္ပါတယ္ကြယ္၊ ကုိေစာ မ်က္ႏွာႀကီးက လူနဲ႔မွမတူေတာ့ဘဲ မခင္မ်ိဳးရယ္လုိ႔ေျပာလုိက္ေတာ့ မခင္မ်ိဳးက ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္သလဲ ေမာင္ရင္ ... "
ဦးေစာခုိင္၏ အေမးကုိ ကုိမ်ိဳးခုိင္က မေျဖႏုိင္ေပ။ ေျဖႏုိင္ေအာင္လည္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့၊ ဦးေစာခုိင္အား မၾကည့္၀ံ့ သလုိ ေခါင္းငံု႔ေနသည္။ ကုိေစာေအာင္ကား ထုိအခ်ိန္အခါက ဖခင္၏ ရင္တြင္း အသည္းႏွလံုး၀ယ္ မည္သုိ႔ ခံစားရ႐ွာမည္ကုိ ေတြးမိသည့္အလား ဖခင္၏ မ်က္ႏွာကုိ ေၾကကဲြစြာ ၾကည့္ေနသည္။ မည္သူကမွ စကားသံမထြက္၊ မေျဖရက္၊ မေျပာရက္သလုိ ၿငိမ္ေနသည့္အတြက္ ဦးေစာခုိင္က စကားဆက္လုိက္႐ွာသည္။
" ေၾသာ္ ... မခင္မ်ိဳး ... မခင္မ်ိဳး ... သူ႔အသံနဲ႔ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ဒီတစ္ခါ ေနာက္ဆံုး အျဖစ္နဲ႔ ျမင္ခဲ့ ၾကားခဲ့ တာ ပဲကြယ္၊ ကုိေစာရယ္တဲ့ ကုိေစာဘယ္လုိအျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ခဲ့ပါေစ၊ ခင္မ်ိဳး ေမတၱာမပ်က္ပါဘူး၊ အခုလဲ ခ်စ္ေနရက္ပါပဲတဲ့၊ ခြင့္လႊတ္ပါဆုိတာက ေ႐ွာင္ဖယ္လုိ႔မရတဲ့ အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ခင္မ်ိဳးဘေဆြကုိ လက္ထပ္ ခဲ့ရၿပီးပါၿပီလုိ႔ အက္ကဲြတဲ့ အသံနဲ႔လဲ ေျပာလုိက္ေရာ၊ အဘလဲ မခင္မ်ိဳးအနားက ခ်ာကနဲ လွည့္ ထြက္လာခဲ့ တာပဲ ေမာင္ရင္ေရ ...
"က်န္းမာေအာင္ အခ်ိန္ယူ ေဆး၀ါးကုသၿပီးမွ ဘေဆြကုိ ေကာင္းေကာင္း လက္စားေခ်မယ္ဟဲ့လုိ႔ စိတ္ထဲက ၿငိၚၿပီး မႏၱေလးတက္လာခဲ့တယ္၊ အဲ ... မႏၱေလးေရာက္ကာမွ ငါနဲ႔ မခင္မ်ိဳးမွာ ဘ၀၀ဋ္ေႂကြး ႀကီးလွ ွပါကလား လုိ႔ သိရၿပီး ဘေဆြကုိ လက္စားမေခ်ေတာ့ဘဲ တရားနဲ႔ေျဖၿပီး ဇာတ္ျမႇဳပ္လာခဲ့တာပဲကြယ္ ... "
ဦးေစာခုိင္က စကားျဖတ္ကာ ...
" အေဖ့ကုိ ေရတစ္ခြက္ေပးပါ သားရယ္ ... "
ဟု တုန္ယင္ ေမာဟုိက္သံျဖင့္ ေတာင္းလုိက္၏။ ကုိေစာေအာင္ မထမီ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ သြက္လက္လ်င္ျမန္ စြာ ေရတစ္ခြက္ကုိ သြားခပ္ၿပီး ကုိေစာခုိင္အား ႐ုိေသစြာေပးလုိက္၏။
ဦးေစာခုိင္ ေရေသာက္ၿပီးေသာအခါ ...
" ဆက္ေျပာပါဦး အဘရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဆံုးအထိ သိပါရေစ... "
ဟု ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေတာင္းပန္ကာ ဦးေစာခုိင္အား ၾကင္နာစြာ ၾကည့္မိသည္။
" ေအးပါေမာင္ရင္၊ ဆက္ေျပာပါမယ္၊ အဲဒါနဲ႔ မႏၱေလးေရာက္ေတာ့ ေဖေဖလဲ ဆံုးသြားၿပီဆုိတာ သိရေတာ့ အဘလူ႔ဘ၀မွာ ေနခ်င္တဲ့စိတ္ေတာင္ မ႐ွိပါဘူးကြယ္ .... "
ဥိးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္ေမာစြာ ေျပာကာ ေ႐ွးျဖစ္ေဟာင္းကုိ ျပန္ေျပာင္း ေတြးေတာကာ ေဆြးေမာ ဟန္ျဖင့္ အတန္ၾကာ ေငးေနၿပီးမွ ....
" ဘေဆြတုိ႔ ကမ္းကုန္ေအာင္ ယုတ္မာတာကုိ မႏၱေလး ေရာက္မွ စံုေအာင္သိရေတာ့ မခင္မ်ိဳးကုိ စိတ္မနာ ႏုိင္ဘဲ၊ သနားပုိၿပီး ၾကင္နာလုိ႔ ေ၀းရာကုိ အဘ ေျပးခဲ့ရတယ္ ေမာင္ေရ႕... "
ဟု ဦးေစာခုိင္ က အံႀကိတ္ၿပီး ေျပာလုိက္သည္တြင္ ကုိေစာေအာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ တုိင္ပင္ထားသလုိ ...
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အေဖ .... "
" ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ အဘ ...
ဟု ၿပိဳင္တူေမးလုိက္မိၾက။
" ဘာျဖစ္ရမွာလဲကြယ္၊ ဘေဆြ ကပ္ရပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ေနျပည္ေတာ္သံုး ေ႐ႊပန္းတိမ္ဖုိ ပုိင္႐ွင္ ဘေဆြ ဦးေလးရဲ႕ မိန္းမ ေဒၚေမနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ေဒၚေမကုိ ဘေဆြအေၾကာင္း ေမးခ်င္တဲ့စိတ္ ေပၚလာၿပီး ေမး မိတယ္၊ ေဒၚေမကေတာ့ ဘေဆြ အဘနဲ႔အတူ ခရီးထြက္သြားတာလဲ မသိဘူး၊ အဘကလဲ မေျပာဘူး၊ ကြဲ ကြာေန တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ ေတြ႕လုိတဲ့ စိတ္သေဘာမ်ိဳးနဲ႔သာ အဘက ကုိဘေဆြတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ၊ ဘာလုပ္ေနသလဲလုိ႔ ေမးလုိက္ေတာ့ နဂုိက ဘေဆြကုိ မလုိလား မၾကည္ျဖဴတဲ့ ေဒၚေမက မိန္းမပီပီ ခေရေစ့ တြင္းက် ေျပာျပတာကုိးကြယ့္ ... "
" ဟုတ္ကဲ့ ဒီကုိဘေဆြဆုိတဲ့လူက ဘာျဖစ္သတဲ့လဲအဘ "
ကုိမ်ဳးခုိင္က သိခ်င္စိတ္အားႀကီးစြာျဖင့္ ျဖတ္ၿပီးေမးလုိက္၏။
" ဒီလုိကြယ့္၊ ဘေဆြက မႏၱေလးက ႐ုတ္ခနဲ ေပ်ာက္သြားၿပီး ဘြားခနဲ သူေဌးအျဖစ္နဲ႔ ျပန္ေပၚလာၿပီး မခင္မ်ိဳး ကုိ လက္ထပ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္သည္အထိ ဦးေလး နဲ႔ အေဒၚကုိ လံုး၀ အေရးမစုိက္ဘူးတဲ့၊ လက္ထပ္ မယ့္ ကိစၥ မွာလဲ လူႀကီးမိဘအေနနဲ႔ တုိင္ပင္ျခင္း၊ ေနရာထားျခင္း မျပဳဘူးတဲ့၊ ပန္းထိမ္ဖုိနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ မွာ႐ွိတဲ့ " ထြန္း ဓာတ္ပုံဆုိင္ "ေန႔တုိင္းလာၿပီး သူ႔ကုိ အထင္အျမင္ေသးခဲ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကုိ ခံျပင္းလုိ႔ သူေဌးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစား ခဲ့ေၾကာင္း၊ သူဖုန္းစားမကုိ မယူဘဲ မဟာေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ မခင္မ်ိဳးကုိ ရၿပီျဖစ္ ေၾကာင္း ေအာ္က်ယ္ ဟစ္က်ယ္ လာေျပာခဲ့တာကုိ ဘေဆြရဲ႕ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚျဖစ္တဲ့ ဦးစိန္အုိး ေဒၚေမတုိ႔က မခံခ်ိမခံသာ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္၊
႐ွက္လဲ ရွက္တယ္၊ တစ္ေန႔ေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္ ပုိင္႐ွင္ မိန္းမက ေဒၚေမတုိ႔ ပန္း တိမ္ဖုိက ပန္းထိမ္သမား တစ္ေယာက္နဲ႔ ေဖာက္ျပားၿပီး ထြက္ေျပးေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ကုိထြန္းက ေဒၚေမတုိ႔ဆီလာၿပီး တုိင္ၾကား ေျပာဆုိတာကုိး၊ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမကုိ သူစြန္႔လႊတ္လုိက္ေသာ္လဲ ပါသြားတဲ့ ေ႐ႊထည္ လက္၀တ္ လက္စားေတြ ျပန္ေတာင္းေပးပါလုိ႔ အေရးဆုိတယ္တဲ့၊ ေဒၚေမတုိ႔ကလဲ ကုိယ့္လက္ ေအာက္က လုပ္သား တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေတာ့ ႏွစ္ဖက္ ေျပရာေျပေၾကာင္း ၀င္ေျပာရတာေပါ့ေလ၊ အဲဒီ ေတာ့ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ရဲ႕မိန္းမ က ဒီေ႐ႊေတြဟာ ဓာတ္ပံုဆုိင္႐ွင္ ကုိထြန္းရဲ႕ အစြမ္းအစနဲ႔ ႐ွာေဖြရတာမဟုတ္ ေၾကာင္း၊ ဘေဆြက မခင္မ်ိဳး မိဘႏွစ္ပါး ကမၼဌာန္းထုိင္ေနရာမွာ မဟုတ္မမွန္ ဓာတ္ပံုေတြ အ႐ုိက္ခုိင္းၿပီး ေပးတဲ့ အဖုိးအခနဲ႔ ၀ယ္ထားတဲ့ ေ႐ႊသာလွ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အကယ္၍ ျပန္ေတာင္းရင္ ဒီအေၾကာင္းေတြ ေဖာ္မယ္လုိ႔ ႏုိင္လံုးကုိ လွည့္ကုိင္ လုိက္ေတာ့ ကုိထြန္းလဲ ၿငိမ္သြားသတဲ့ကြယ္ "
" ဘယ္လုိ ဓာတ္ပံုမ်ိဳးလဲ အဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေမးလုိက္သည္။
" ဒီလုိတဲ့ကြယ့္၊ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးက ညဘက္ လူေျခတိတ္ရင္ ကမၼဌာန္းတဲ့ တစ္ခုစီနဲ႔ ကမၼဌာန္းကုိ အာ႐ံုယူမ်က္စိမွိတ္၀င္စားေနဆဲမွာ ဘေဆြ၊ ငထြန္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြက တိတ္တဆိတ္ ၀င္လာၿပီး ေမ့ ေဆးနဲ႔ ႏွာ၀ေတ့ေတာ့ သတိလစ္သြားေရာ၊ အဲဒီတင္ ေၾကးစားမိန္းမ ေယာက္်ားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အဘုိးႀကီး အဘြားႀကီး ေပ်ာ္ပါးေနဟန္ သူတုိ႔ လုိခ်င္တဲ့ အေနအထားအတုိင္း ဓာတ္ပံု႐ုိက္ကူးၿပီး တိတ္တဆိတ္ ျပန္ ထြက္ လာခဲ့တာေပါ့၊ အဘုိးႀကီးနဲ႔ အဘြားႀကီးကေတာ့ ဘယ္သိမလဲ ...
" ကမၼဌာန္းထုိင္ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္လုိ႔ ထင္မွာေပါ့၊ အဲဒီ ဓာတ္ပံုေတြကုိင္ၿပီး အ႐ွက္နဲ႔ ဂုဏ္သိကၡာ ကုိ အသက္ ထက္ တန္ဖုိးထားတဲ့ မခင္မ်ိဳးတုိ႔ မိသားစု သံုးေယာက္ကုိ ပုိင္ပုိင္ႀကီး လွည့္စားၿပီး ရန္ကုန္အေရာက္ ေခၚသြားတယ္ဆုိတာေတြ ေဒၚေမေျပာျပလုိ႔ အဘသိရေတာ့ ရင္က်ိဳးလုိက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း ေမာင္ရင္ရယ္၊ မခင္မ်ိဳးကုိလဲ စိတ္မဆုိးေတာ့ပါဘူး၊ ဘေဆြကုိ လက္စားေခ်ဖုိ႔လဲ စိတ္မကူးေတာ့ပါဘူး ...
" ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ မခင္မ်ိဳးက ေမတၱာ မပ်က္သည္ထားဦး၊ လူၾကည့္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ႐ွင္ႀကီးဟာ မခင္မ်ိဳးရဲ႕ ငယ္ရည္းစားပဲလုိ႔ သူမ်ားေတြသိရင္ မခင္မ်ိဳး ဂုဏ္သိကၡာ ထိခုိက္မွာ စုိးတာ တစ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔မွာ သားသမီးကလဲ တြယ္ေနၿပီျဖစ္ေတာ့ ဒီလင္ ဒီမယား ဒီသားသမီးတုိ႔ ဥမကဲြ သုိက္မ ပ်က္ ေနၾကပါေစ၊ ငါ့မွာ ၀ဋ္ေႂကြး႐ွိလုိ႔ ခံရတာပဲလုိ႔ တရားနဲ႔ေျဖၿပီး မႏၱေလးမွာ မေနေတာ့ဘဲ ထြက္လာခဲ့တာ ပကြယ္၊ ေၾသာ္ ... ဘေဆြ ... ဘေဆြ၊ ေက်းဇူးတရားကုိလဲ မေထာက္၊ သစၥာလဲ မေစာင့္ဘဲ လုပ္ရက္ေလ သူငယ္ခ်င္း ရယ္ "
ဦးေစာခုိင္သည္ ေၾကကဲြလိႈက္လွဲေသာ အသံျဖင့္ စကားလံုးကုိ အဆံုးသတ္ကာ ထုိင္ရာမွ ထမည္ဟု ဟန္ျပင္လုိက္၏။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား ဦးေစာခုိင္ကုိ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းငုိက္စုိက္ ခ်ေနသည္။
သူ၏ မ်က္စိအာ႐ံုတြင္ကား ဖခင္ ဦးဘေဆြ၏ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္ပံုမ်ားကုိ ႐ုပ္႐ွင္ၾကည့္ရသလုိ ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ ျမင္ေနရသည္။ ယူက်ံဳးမရ ၀မ္းနည္းလွသျဖင့္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ လည္လာေတာ့၏။
" ေနပါဦး အေဖရယ္၊ ေညာင္းရင္ ေျခဆန္႔ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ႏွိပ္ေပးပါမယ္၊ ဆံုးေအာင္ ေျပာပါဦး၊ အေဖ သထံု ကုိဘယ္လုိ ေရာက္လာသလဲ၊ အေမက သထံုသူပဲလား အေဖ၊ ေျပာလက္စနဲ႔ ေျပာျပပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ အစအဆံုး သိပါရေစ"
ကုိေစာေအာင္က ေတာင္းပန္ရင္း ဦးေစာခုိင္၏ ေျခႏွစ္ဖက္ကုိ ညင္သာစြာ ဆဲြယူဆန္႔ၿပီး ႏွိပ္ေပးလုိက္သည္။
" ညီေလးက ဟုိတစ္ဖက္ကုိႏွိပ္၊ အစ္ကုိက ဒီတစ္ဖက္ကုိ ႏွိပ္မယ္ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ေခါင္းငံု႔ထားရင္းက မသိမသာ တုန္ယင္ေသာ အသံျဖင့္ေျပာကာ ဦးေစာခိုင္၏ ေျခတစ္ဖက္ကုိ ယုယၾငင္နာစြာ ႏွိပ္နယ္ေပးလုိက္သည္။ ထုိသုိ႔ ႏွိပ္နယ္ေပးရင္းလည္း စိတ္ထဲတြင္ ဦးေစာခုိင္အား သနား ၾကင္နာေသာစိတ္၊ ၾကည္ညိဳေသာစိတ္မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဆင္းရဲမႈကုိ မ်ိဳ သိပ္ခ်ဳပ္တည္းခဲ့ရေသာ သြားေလသူ မိခင္ႀကီးအား တမ္းတ လြမ္းဆြတ္မိေလသည္။
" ေျပာပါ အေဖရယ္ "
ကုိေစာေအာင္က ထပ္မံ ေတာင္းပန္လုိက္၏။
" ေအး ... ေအး၊ ဒါနဲ႔ အေဖလဲ ယူသင့္ယူထုိက္တဲ့ ပစၥည္းယူၿပီး နန္းေ၀တုိ႔ မိသားစု သံုးေယာက္ကုိ ေက်းဇူး ဆပ္မယ္လုိ႔ လာခဲ့တာပဲေပါ့သားရဲ႕၊ ဟုိေရာက္ေတာ့ နန္းေ၀ အေဖလဲ ဆံုးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒူးေလးကုိင္ ေတာင္ေပၚသား ေတြ တစ္စံုတစ္ခုကုိ ႐ွာေဖြသလုိ သူတုိ႔ယာတဲနား မၾကာခဏ ေရာက္လာတတ္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔သားအမိ ႏွစ္ဦးတည္း မေနရဲေတာ့လုိ႔ သင့္ေတာ္မယ့္ထင္တဲ့ေနရာကုိ ေျပာင္းေ႐႕ဖုိ႔ စီစဥ္ေနေၾကာင္း သိရတယ္ "
" အေဖတုိ႔ ေဆးပင္ေတြ သြား႐ွာတဲ့ ေတာင္ကလူေတြ ျဖစ္မွာေပါ့ "
ကုိေစာေအာင္က စကားျဖတ္ၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးလုိက္၏။ ဦးေစာခုိင္က ေခါင္းညိတ္လုိက္သည္။
" ဟုတ္တယ္သား၊ အဲ ... အေဖလဲ မထူးေတာ့ပါဘူး၊ အားကုိးရာမဲ့တဲ့ နန္းေ၀တုိ႔ သားအမိကုိ တစ္သက္လံုး ေစာင့္ေ႐ွာက္ ေကၽြးေမြးပါရေစလုိ႔ အတိအလင္း ဖြင့္ေျပာေတာ့ အစကတည္းက ခင္ရင္းစဲြ ျဖစ္ေနေတာ့ မျငင္းဆန္ပါဘူး၊ အေဖလဲ နန္းေ၀ကုိ ဇနီးအျဖစ္ သိမ္းပုိက္ၿပီး သူ႔အေမပါ ေခၚကာ သထံုကုိေရာက္ေတာ့ ဒီ ဒူးရင္းၿခံ ၀ယ္ၿပီး ျဖစ္ရာဘ၀မွာ စိတ္ကုိ ေျဖၿပီး ေနခဲ့ရာက သားေလးႏွစ္အ႐ြယ္မွာ နန္းေ၀တုိ႔ သားအမိ ေ႐ွ႕ ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ဆုိသလုိ ဆံုးပါးသြားၾကတယ္၊ ေၾသာ္ ... နန္းေ၀ ... နန္းေ၀၊ အ႐ုိးအ႐ုိင္း သက္သက္မုိ႔ အေဖ ေနာက္ေၾကာင္းရာဇ၀င္ေတြ ေမးလဲ မေမးဘူး၊ စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္လဲ ဘာမွ မလုပ္႐ွားဘူး၊ ေၾသာ္- ေက်းဇူး႐ွင္ နန္းေ၀ တုိ႔ မိသားစု ေကာင္းရာသုဂတိ ေရာက္ပါေစ "
ဘ၀ဇာတ္လမ္းတစ္ခုလံုး လြမ္းခန္းမွာသာ ကျပခဲ့ရေသာ ဦးေစာခုိင္သည္ ေဆြးေျမ့စြာေျပာကာ က်လာေသာ မ်က္ရည္ ကုိ အက်ႌလက္ႏွင့္ သုတ္လုိက္ေလသည္။
ကုိေစာေအာင္သည္ မမွတ္မိ မသိလုိက္ရေသာ မိခင္အား ရည္ေရာ္တမ္းတကာ လြမ္းလုိက္မိေလသည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကား စကားတစ္ခြန္းမွ မဆုိေခ်။ ဦးေစာခုိင္၏ ေျခသလံုး ေျခဖ်ားမ်ားကုိသာ သားက ဖခင္အား ႏွိပ္သလုိ ဂ႐ုတစုိက္ ၾကင္နာစြာ ႏွိပ္ေပးေန၏။
" အေဖရဲ႕ ေဆးပင္႐ွိရာကုိ ညႊန္းထားတယ္ဆုိတဲ့ ေပစာအခု ႐ွိေသးသလားအေဖ "
အတန္ၾကာမွ ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္သည္။ ကုိမ်ိဳးခုိင္၏ နားထဲတြင္ကား ဟုိၿဂိဳလ္ေမႊတဲ့ ေပစာထုပ္ႀကီး ပုိက္ၿပီး မႏၱေလးက ထြက္သြားတာပဲဟူေသာ အိမ္ေစာင့္ အဘုိးႀကီး ဦးဘုိးဦး၏ စကားကုိ ၾကားေယာင္ လုိက္မိ၏။
" ႐ွိတယ္ သားရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္ စင္ၾကယ္ျမင့့္ျမတ္တဲ့ လူေတြသာ ေနဖုိ႔ထုိက္တဲ့ " ျမေသလာေတာင္ "ဟာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ ထူေျပာတဲ့ လူေတြနဲ႔ မထုိက္တန္ မအပ္စပ္ဘူးလုိ႔ အေဖ ယူဆမိတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သား ကုိ ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ထားခဲ့တဲ့ ကတိအတုိင္းသာ သူတုိ႔ဘာသာ စကားကုိ သင္ေပးၿပီး ဒီစာေပကုိ အပ္ မယ္၊ သြားဖုိ႔ ကုိေတာ့ မတုိက္တြန္းဘူးလုိ႔ အေဖ ယူဆထားတယ္ သားရဲ႕ "
" ကၽြန္ေတာ္ ဒီေပစာကုိ ဖတ္ပါရေစ အေဖ "
ကုိေစာေအာင္က ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" အဘရယ္ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ဖတ္ပါရေစ ခြင့္ျပဳပါေနာ္ အဘ "
ကုိမ်ိဳးခုိင္က ဦးေစာခုိင္၏ ေျခဖ်ားကုိ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကုိင္ထားရာမွ ခြင့္ေတာင္းလုိက္၏။
" ေအး ... ေအး ... အဘလွ်ိဳ႕၀ွက္ထားခ်င္တဲ့ ဆႏၵ မ႐ွိေတာ့ပါဘူးကြယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ ဒီေဆးပင္က ထုိက္တန္သူ မွ ရမွာမုိ႔ ႀကိဳးစားခ်င္လဲ ႀကိဳးစားၾက၊ မႀကိဳးစားခ်င္လဲေနၾကေပါ့၊ အဘသားကုိ ေတာ့ မတုိက္တြန္း ဘူး၊ သြားေစလုိတဲ့အာသိသလဲမ႐ွိဘူး။
ဦးေစာခုိင္က ေျပာၿပီး ဆန္႔ထားေသာေျခကုိ ျပန္႐ုပ္ကာ ...
" ေတာ္ပါၿပီ သားတုိ႔ရယ္၊ အေညာင္းေျပပါၿပီ၊ ေပစာေတြ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဖတ္ၾကည့္ၾကေပေရာ့၊ အေဖ့အိပ္ရာ ေခါင္းရင္းက ကၽြန္းေသတၱာႀကီးထဲမွာ ထည့္ထားတယ္ "
ဦးေစာခုိင္က ေျပာၿပီး ကုိေစာေအာင္ဘက္ လွည့္ကာ ...
" သား ေန႔လယ္ ေန႔ခင္းမွာ အေဖ ေအးေအးလူလူ ေနေနက် မင္းဂြတ္ပင္ေအာက္က ကြပ္ပ်စ္မွာ ဖ်ာခင္း ထား ၿပီးၿပီလား "
ဟု ေမးလုိက္သည္။
" ခင္းၿပီးပါၿပီ အေဖ၊ ေခါင္းအံုးေရာ၊ စိပ္ပုတီးေရာ ကၽြန္ေတာ္ ထားခဲ့ၿပီးပါၿပီ၊ အေဖ မင္းဂြတ္ပင္ေအာက္သြား ေတာ့မလား "
ကုိေစာေအာင္က ေမးလုိက္၏။
" ေအး ... သားတုိ႔ ေပစာဖတ္မယ္ မဟုတ္လား၊ အေဖ ေအးေအးေဆးေဆး ပုတီးသြားစိပ္ေတာ့မယ္ကြယ့္ "
ဦးေစာခုိင္က ေျပာကာ ထုိင္ရာမွ ထလုိက္၏။ ကုိေစာေအာင္က ဖခင္အား လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ မွ တဲြယူ လုိက္ သျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္ကလည္း အျခား လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကုိ ယုယစြာ တဲြယူလုိက္သည္။
ဦးေစာခုိင္အား ၿခံထဲ႐ွိ မင္းဂြတ္ပင္ႀကီးေအာက္ ကြပ္ပ်စ္ေပၚသုိ႔ ပုိ႔ထားခဲ့ၿပီး ကုိေစာေအာင္ႏွင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္တုိ႔ စိတ္ေဇာႀကီးစြာျဖင့္ အိမ္သုိ႔ သြက္သြက္ ျပန္လာၾကသည္။ အိမ္ေပၚေရာက္လွ်င္ ေရာက္ျခင္း ...
" အစ္ကုိ ဒီမွာ ထုိင္ေစာင့္ေနဦးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပစာေတြ သြားယူဦးမယ္ "
ဟု ကုိေစာေအာင္ကေျပာကာ ဖခင္အိပ္သည့္ အခန္းထဲသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ ၀င္သြားသျဖင့္ ကုိမ်ိဳးခုိင္သည္ မူလ ထုိင္သည့္ ေနရာမွာပင္ ထုိင္ေစာင့္ေနလုိက္သည္။ မၾကာမီ ကုိေစာေအာင္သည္ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကေလး တစ္လံုးကုိ ပုိက္ကာ ျပန္ထြက္လာၿပီး ကုိမ်ိဳးခုိင္အနားမွာ ထုိင္လုိက္၏။
ႏွစ္ေယာက္သား စကားပင္ မေျပာႏုိင္အားဘဲ ကၽြန္းေသတၱာငယ္ကုိဖြင့္ကာ အတြင္းမွာ ညီညာပိရိစြာ ေသ ေသ သပ္သပ္ ထည့္ထားေသာ ေငြေပခ်ပ္မ်ားကုိ နံပါတ္စဥ္ထုိးထားသည့္အတုိင္း အစဥ္လုိက္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ယူကာ ညီအစ္ကုိရင္း သဖြယ္ ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကာ စိတ္အားထက္သန္စြာ ဖတ္လုိက္ၾကေလ သည္။
မ၀င္းျမင့္
(ဒုတိယပုိင္း ဇာတ္သိမ္း ဆက္လက္ဖတ္႐ႈပါရန္)
2 comments:
ေပစာေတြထဲမွာ ေရးထားတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို သိခ်င္ေနေတာ့ 'ဒုတိယပိုင္း ဇာတ္သိမ္း' ကိုေမွ်ာ္ေနတယ္ ညီမေရ း) စိတ္ရွည္စြာနဲ႔ မွ်ေဝေပးတာေက်းဇူးပါကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ေစာက္ေပါေတြ
Post a Comment